واردات تیشه به ریشه تولید ایرانی زده است

[wichidika]

یک کارشناس:

واردات تیشه به ریشه تولید ایرانی زده است

یک اقتصاددان با انتقاد از اینکه اقدامات لازم در زمینه کنترل واردات انجام نمی‌شود، گفت: این سیاست‌ها تولید را ورشکسته و منجر به افزایش بیکاری خواهد شد.
ابراهیم رزاقی در گفت‌وگو با ایسنا درباره سیاست‌گذاری‌های اقتصادی اظهار کرد: سیاست‌هایی که دولت در حوزه اقتصادی در دستور کار قرار داده است را به طور خلاصه می‌توان سیاست‌های سرمایه‌داری خاص دانست. خاص از آن نظر که تولیدی نیست و متکی به منابع نفتی و واردات با دلار ارزان قیمت است.
او در ادامه سخنانش اظهار کرد: دولت هزینه‌هایی دارد که آن را از محل فروش نفت و محصولات پتروشیمی تأمین می‌کند و این کار غیرعلمی است. مسئله اینجاست که دولت براساس واقعیت‌های اقتصادی امور را پیگیری نمی‌کند و حتی اگر بپذیریم عده‌ای در دولت هستند که چندان آشنایی با علم اقتصاد ندارند ولی به هر حال وقتی متوجه می‌شوند که سیاست‌گذاری‌های اقتصادی‌شان منجر به افزایش بیکاری شده می‌توانند آن سیاست‌ها را ادامه ندهند.
رزاقی ادامه داد: اکنون دولت تلاش دارد که با دلار ارزان قیمت کالاهای وارداتی به کشور بیاورد و با این شیوه منجر به ورشکستگی تولید در کشور شده است. ورشکستگی تولید هم به دنبال خود بیکاری به همراه داشته است. در نظر بگیرید که اکنون ۶۱ میلیون ایرانی ۱۰ ساله به بالا در ایران زندگی می‌کنند که از این میزان فقط ۲۲ میلیون نفر آن‌ها مشغول به کار هستند. با لحاظ این نکته که آمارهای ارائه شده بر مبنای کار یک ساعته در هفته است، یعنی افراد با یک ساعت کار در هفته نیز شاغل محسوب می‌شوند.
این اقتصاددان با انتقاد از سیاست‌هایی که بعد از دوران تعدیل ساختاری در اقتصاد ایران بنا گذاشته شد، گفت: ۲۸ سال پس از اجرای سیاست‌های تعدیل ساختاری تاکنون دولت توانسته در حدود ۱۰ تا ۱۱ میلیون شغل ایجاد کند. باید این سوال پرسیده شود که چگونه برنامه‌ریزی شده که در ۲۸ سال به این تعداد شغل رسیده‌ایم؟ او همچنین با بیان اینکه دولت یازدهم و دوازدهم دروازه‌های کشور را به روی واردات باز گذاشت، گفت: در این مدت در حدود ۱۳۰۰ میلیارد دلار واردات کالا و خدمات انجام شد که منجر به ایجاد شغل نمی‌شود. اگر دولت واقعا آن گونه که ادعا می‌کنند علاقه‌مند به ایجاد اشتغال بود باید سیاست‌های خود را تغییر می‌داد.
رزاقی اظهار کرد: سیاست‌گذاران اقتصادی کشور ما سیاست‌های کشورهای سرمایه‌داری را در ایران پیاده می‌کنند. درحالی که می‌بینیم که اگر آمریکا متوجه شود واردات یک محصولی برای تولید آن کشور مشکل ایجاد کرده برای واردات آن ممانعت ایجاد می‌کنند، مثلا ببینید آمریکا برای واردات فولاد از چین و زعفران از ایران چه موانعی گذاشت. آن کشورها هم اگر احساس کنند بازارهایی هستند که سودی بیشتر از تولید ایجاد خواهند کرد بر آن‌ها مالیات سنگین وضع می‌کنند.
او در ادامه سخنانش اظهار کرد: مثلا کشور انگلستان را در نظر بگیرید، با ۲۰۰ سال سابقه در سیاست‌گذاری‌های بازار باز زمانی که تولیدات هندی را به ضرر تولید در کشور خود دانست به فکر افتاد که دخالت کرده و مانع از آن شود که محصولات هندی به بازار خود لطمه وارد شود ولی در ایران چنین اقداماتی را نمی‌بینیم.
این اقتصاددان تأکید کرد: به نظر من اگر دولت می‌خواست می‌توانست اقداماتی انجام دهد که زمینه برای افزایش تولید فراهم شود و همچنین برای افراد شغل ایجاد شود. اگر نگاهی به صنایع دفاعی و هسته‌ای بیاندازیم متوجه می‌شویم جاهایی که اراده وجود داشته برنامه‌ریزی‌ها به ثمر نشسته است.
رزاقی همچنین گفت: اکنون صنایع کوچک، متوسط و بزرگ به بخش خصوصی سپرده می‌شوند که آن‌ها هم قابلیت اداره و کنترل آن‌ها را ندارد و بسیاری از کارخانه‌ها تبدیل به کارگاه‌هایی برای مونتاژ شده‌اند. طبیعی است که در چنین شرایطی فقر و بیکاری زیاد می‌شود. این موضوع به این دلیل نیست که تئوری و مدیران کارآمد نداریم بلکه به این دلیل است که تئوری و مدیران کارآمد درست به کار گرفته نمی‌شوند. متأسفانه اکنون سیاسی‌کاری در بسیاری از نهادها وجود دارد و ما می‌بینیم که نهاد ناظر مجلس هم سیاسی عمل کرده و نظارت لازم را نمی‌کند.
او ادامه داد: اکنون در مجلس گروهی انتخاب شده‌اند که با نوع مدیریتی که دولت در اقتصاد به کار بسته هماهنگی دارد و به قوانین و اجرا نشدن آن اهمیت چندانی داده نمی‌شود وگرنه باید اکنون حداقل وزرایی که زمینه‌ساز وضعیت تولیدی و اشتغال کنونی بوده‌اند مورد سوال قرار می‌گرفتند.
این اقتصاددان با بیان اینکه اکنون مسائل مربوط به سرمایه خارجی به یکی از دغدغه‌های دولت تبدیل شده گفت: سرمایه خارجی اگر هم به ایران بیاید با توجه به شرایطی که ما داریم از ایران کالای خام خواهد برد و کالاهای خود را در بازار ایران خواهد فروخت. نگاهی به قراردادهای نفتی بیاندازید. به نظر من اگر اهتمام کافی وجود داشت می‌توانستیم این امور را خودمان در ایران انجام دهیم.
انتهای پیام

[MaxiMooth]

با سلام.
کارشناس محترم کاملا به واقعبتهای ثلخ و ویرانگر ایران اشاره کرده که همه ناشی از بی درایتی و بی تخصصی مسئولان حکومتی ودولتی است. مضاف بر این، شبکه مافیای قاچاق در داخل بدنه حکومت و بعضی نهادهای معظم، حیات اقتصادی خود را از همین راه حفظ کرده و پیشرفت تا آنجا بوده که بعضی بیشتر از آنکه فرضا" نظامی باشند در اقثصاد کشور وزنه اند.
بنده از سال 1364 در کار صنعت و تولید فعالیت میکنم و اظهار نظرم برداشت از رسانه ها یا گفته های مردم نیست. دردی است که هرروز با آن مستقیما روبرو هستم.
مسائل و مشکلات تولید اجازه گشت وگذار در عالم سیاست را به یک تولید کننده نمیدهد، اما وقتی از اواسط دهه هفتاد که طبق معمول آگهی استخدام نیروی کار در ستون "کارگر ساده" روزنامه سفارش میدادیم، بتدربج با مسئله تکاندهنده ای روبرو شدیم : مراجعین، مدرک تحصیلی خودشانرا "لیسانس" قید میکردند تا که در دهه هشتاد فوق لیسانس هم عادی شده بود و چنین شرایطی بدون نیاز به داشتن سواد سیاسی تصویر شفاف و بدون خطا از سالهای شوم پیش رو را به نمایش میگذارد.
جوانی که 16 سال تحصیل کرده، آیا لایق کاری است که شش کلاس سواد هم کافیست؟
شما خودتان قضاوت کنید چه دلهره و نگرانی از آینده به انسان دست میدهد.
چند روز پیش از پاکبان عزیزی که مدرک فوق داشت بعنوان یک موضوع عجیب گزارش تصویری نشان میدادند،
عجیبتراز آن، این است :: دیدن یکی از علائم سونامی بعد از بیست سال ::
کارشناس عزیز بخاطر رعایت بعضی مسائل و احتیاط، این مصیبت صنعت ومردم را کمرنگتر بیان کرده که عقلانی هم هست.
در رسانه و بلندگو دم از حمایت میزنند »چون به خلوت میروند آن کار دیگر میکنند«.
اگر کسی میخواهد به وضعیت واقعی صنعت ایران پی ببرد کافی است سری به هرکدام از شهرکهای صنعتی ایران بزند. آنوقت به عمق بلایی که بر سر این مردم آورده اند، پی میبرد.
80 تا 85 درصد کارگاهها ،کارخانه ها تعطیل یا نیمه تعطیل و بعضی هم فقط نگهبان دارند.
الباقی هم؛ زندگی نمیکنند، سعی میکنند زنده بمانند.
حتی قطعه سازان خودرو که وضع بهتری دارند، در موارد زیادی به طرف سفارش محصول تولیدی خود از کشور چشم بادامیها رفته و فقط زحمت چاپ لوگوی شرکت ایرانی را به خود میدهند.
در سالهای اخیر که از طرف بزرگان نامگذاری میشود، هر سالی که اسمش در رابطه با تولید بوده، آنسال تبذیل به سال سیاه صنعت وتولید میشود، چه حکمتی است نمیدانم اما خدا کند که کاری به صنعت نداشته باشند، اول سال که میشنویم اسمش حمایته، بی شک تا آخر سال فلاکت خواهیم کشید.
حکایت مریضی است که ازدرد آپاندیس بخود میپیچد و بجای جراح متخصص، لیسانس کشاورزی عملش میکند.
این خیلی عادی است وقتی که سردار قشون فوتبالیست میشود یامیشود، مثلا شهردار یک کلانشهر.
تضاد وناهنجاریهای تخصصی فرد با شغل و مسئولیتش که تقریبا عادی و در کل بدنه هرم خزیده، در دراز مدت نتایج کمرشکنی را به یک ملت وارد و مسیر تاریخ سیاسی واقتصادیش را به سمت اسف باری میکشاند.
امروز شاهد نتایج افکار اشتباهی که توأم با منافع طلبی بوده هستبم.
آن قسمت که عیان است میلیونها جوان بیکار وهزاران هزار تولید کننده شکست خورده و سرمایه های تلف شده،
و وحشتناکتر از آن قسمتی است که آشکار نیست، فکر میکنم به آن تبعات مصیبت بگویند.