بسمه تعالی
اولین نوشته ای روی تخته سیاه
یادش بخیر ، از یکی از معلم های مورد علاقه من
که اشتباهات و فراموش کردنش ، خودش یک راه درست بود
به دنیا می آییم
و احتمال خیلی زیاد
بهترین دوران یعنی کودکی امان را گذران می کنیم
- اگر کودک کار نباشیم -
مدرسه می رویم
و بعد مقطع بعدی
در حین دوستی ها و آشنا شدن با انسان های دور و برت به سر می کنیم
یاد میگیریم.
و بعد هم در آخر ین دوران مدرسه شاید دانشگاه
میفهمیم دنیا چه خبره
و چیزی که تمامی ندارد
بخوانید جنگ
بین گروه ما
و گروه یا گروه های مقابل
برای قدرت یا برای هدف دیگر
گاه برای ایمان
گاه برای دفاع از خاک
گویی این فرآیند ی ست که
از بدو بوده و تمامی ندارد
یعنی جزئی از سیستم طبیعی دنیای ماست
نا زدودنی
مانند فقر
یا تفاوت قشر مرفع که می تواند زندگی راحتی داشته باشد
می تواند کسب و کار ایجاد کند
می تواند عرضه کسب کند
می تواند پارتی داشته باشد یا اعتماد به نفس داشته باشه خوا واقعی خا غرور خواه کاذب
اما یکی غرق است یکی نیست
یکی غرق در ثروت دیگری غرق در زحمت کشیدن از روی فقیری
یکی نجات یافته از آب طوفانی از روی تنبلی و یکی از روی تلاش که ماحصلش خرد شده است
آدم های مهربان و آدم های دیگر
این مهربانی - که البته می دانم تیغ دو لبه - است عجیب تر از همه برایم شیرین بود
که حاضرم دو نوع تقسیم کنم آنهایی که مهربانند و آنهایی که مهربان نیستن
و انسان ها بین بیکار و دارای درآمد تقسیم می شوند . گوئی هیچوقت فقر زدودنی نیست که نیست
مگر موقعی که همه کار کنند که عده ای ممکن است برده شوند و یا هیچ ثروتمندی نماند؟
مهربانی ؛ تلاش - عدم تنبلی - ؛ احترام ، تفکر و جنگیدن برای حق
نمی دانم از هر زاویه ای بخواهی به زندگی نگاه کنی یک معنا پیدا می کند .
- اگر صبر کنی - می توانی خیلی دلایل را درک کنی
اینکه درست باشد یا نه
به نظر شما آیا برخی از مسئله های ما غیر قابل حل هستند ؟
یا اگر حل شوند مشکل دیگری ایجاد می شود ؟ اگر سوالی ست اینجا مطرح کنید.
ناگهان چه زود دیر می شود
برای مهربانی ؛ برای زندگی
برای گذشتن ؛ برای بخشیدن ، برای زندگی
اگه دیر شده است پس چه حیف
اما می توان باز شروع کرد
و جنگی که تمامی -ن-دارد -؟-
جواب بصورت نقل قول
