به نظر من این موضوع یک مساله روانی و فرهنگیه..
یعنی دایی خودم که 2 سال از من بزرگتره و 30 سالشه ...تا حالا 10 ها دوست دختر داشته...یه نیازی درون خودش میبینه به دختر...انگار هر روز باید با 1 دختر حرف بزنه..
ولی من تا 28 سالگی تا حالا نیازی ندیدم با 1 دختر دوست بشم...اصلا هیچ نیازی حس نمیکنم..
دوست دختر و دوست پسر داشتن یه مساله کاملا روانیه فرهنگیه...خیلی از پسرهای فامیل ما هستن که این نیاز روانی رو ندارند..و اصلا دوست دختر ندارند..
..یک مساله خیلی مهمی هستش اینه که چون تو ایران دوستی دختر و پسر یه کار زشت و بد و بعضا جرم محسوب میشه به خاطر فرهنگ غلط مردم ایران...خیلی از پسرها و دختر ها به خاطر همین موضوع دنبال دوستی از جنس مخالف نمیرن...
وگرنه اگر در آمریکا زندگی میکردیم...و دوستی با جنس مخالف یه مساله کاملا عادی بود...شاید الان تو فامیل ما هر پسری 4 تا دوست دختر داشت...
هم مساله روانیه هم یه موضوع فرهنگیه..
اگر من در آمریکا زندگی میکردم شاید تا الان که 28 سالمه حداقل 10 تا دوست دختر میداشتم..ولی تو ایران با این فرهنگ عقب مونده و افراطی و این نگاه بد دنبال دوست دختر نیستم..
اصلا تو این مثل های قدیمی ما...دختر آفتاب مهتاب ندیده...نشونه یک دختر خوب...همین فرهنگ و نگاه غلط مردم ایران باعث شده خیلی از جوونا دنبال ودوستی از جنس مخالف نباشن..مثل من و خیلی از پسر عموهام..
همین که تو پارک یه پسر و دختر راه میرن پلیس پارک بهشون گیر میده همین باعث میشه جوونا فکر کنن دوستی با جنس مخالف یه جرمه..یه جرمه که پلیس میاد و اذیت میکنه..