یک دلی : یادگیری زبان احساس در کودکان
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
هر روز یک دانش‌آموز کلاس دوم (بیایید فرض کنیم اسم او رز است) به صورت مکرر از سایر دخترها می‌خواهد که با او بازی کنند. یکی دیگر از هم‌کلاسی‌ها (فرض کنیم اسم او مگ است)، خسته شده و می‌گوید که درخواست‌های رز آزاردهنده بوده و هیچ‌کسی دوست ندارد بازی‌های او را انجام دهد. مادر مگ به دخترش توصیه می‌کند که از فرصت استفاده کرده و رز را به خانه‌شان دعوت کند تا از دلش در بیاورد. بعدازظهر روز بعد، دو دختر کوچک ساعاتی را با هم سپری کرده و با یکدیگر بازی می‌کنند. هنگامی که رز می‌خواهند خانه را ترک کند، مگ متوجه صورت خندان و خوشحال رز و هیجان موجود در کلماتش می‌شود. مگ متوجه احساس شادی رز شده و خود نیز به همین دلیل خوشحال می‌شود.
یک دلی (قابلیت شناسایی و درک احساس طرف مقابل) یک مهارت مهم در زندگی محسوب می‌شود.
در زبان انگلیسی لغت یک دلی (Empathy) نزدیک به یک دهه عمر دارد. این لغت به نوعی از یک لغت آلمانی تحت عنوانeinfuhlung گرفته شده که به معنی درک احساس یکدیگر است. اگرچه امکان دارد لغت یک دلی به نوعی جدید باشد، اما بخشی اساسی در طبیعت انسان محسوب می‌شود. قابلیتی ساده که به کمک آن می‌توان با طرف مقابل رابطه برقرار کرد و در بالاوپایین‌های زندگی با وی همراه بود. یک‌دلی پایه و اساس تمامی تعاملهای موفق میان انسان‌هاست. ما این قابلیت کلیدی را از والدین، مربی‌ها، دوستان و الگوهای زندگی‌مان به عنوان یک کودک می‌آموزیم.
ماری گوردون، کاشف و رئیس طرح «ریشه‌های یک‌دلی» که در مدارس انجام گرفته و برای مشاهده و آموزش یک‌دلی از طریق رابطه‌ای پویا میان مادر و فرزند به کار می‌رود، می‌گوید: «اگر شما فرصت یادگیری احساسات را در دوران بچگی از دست بدهید، آسیب‌هایی را در طول زندگی خواهید دید. «ریشه‌های یک‌دلی» از رابطه‌ی مادر و فرزند و وابستگی آن‌ها به یکدیگر استفاده می‌کند. آن‌ها با یکدیگر هم‌آهنگ هستند». اما فقدان یک‌دلی می‌تواند تاثیری منفی را بر محیط‌های آموزشی، توانایی دوست‌یابی، سلامت ذهن، مهارت‌های ارتباطیِ قوی و مواردی از این دست بگذارد.
در دنیای پیشرفته‌ی امروز، خیلی از افراد نگران تاثیر تکنولوژی بر قابلیت یک دلی انسان‌ها می‌باشند. شارین تیمرمن، رفتارشناس ساکن مونرال و موسس مرکز رفتاردرمانی «The Early Years» که کودکان و والدین دارای مشکل رفتاری را درمان می‌کند، می‌گوید که طبیعت و ذات انسان تغییر نیافته اما تکنولوژی به شدت پیشرفت کرده است و با پیشرفتش، بر روش یادگیری مهارت‌های زندگی توسط انسان‌ها تاثیرگذار بوده است. «یک عنصر بزرگ مربوط به این تغییر، کارکردن والدین تا دیروقت میباشد که به همین دلیل کودکان مجبورند در خانه بمانند و با تکنولوژی سرگرم باشند که همین موضوع نقش فناوری‌های جدید را در تربیت آن‌ها افزایش می‌دهد». تکنولوژی امروزه نقش دوستان واقعی و هم‌بازیان را پر کرده است.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
کودکانی که بلافاصله پس از بازگشت از مدرسه، کنسول‌های بازی‌شان یا کامپیوترشان را روشن می‌کنند، فرصت ارزشمند تعامل اجتماعی با سایر کودکان را از دست می‌دهند. به عنوان مثال، بازی با هم‌سن‌وسالان باعث می‌شود که کودکان بتوانند احساسات و زبان بدن طرف مقابلشان را به خوبی درک نمایند. گوردون می‌گوید: «صحبت بر سر تاثیر مثبت و منفی تکنولوژی بر کودکان نیست؛ مشکل از آن‌جایی شروع می‌شود که تکنولوژی، کودکان را از انجام یک سری از کارها بازمی‌دارد». کودکان می‌بایست تا حد امکان در یک محیط ساختارنیافته با دوستانشان بازی کنند؛ بیرون بروند، به سنگ لگد بزنند و آب‌بازی کنند. تیمرمن نیز به نکته‌ی مشابهی اشاره می‌کند: «حتی اگر کودکان دوستانشان را به خانه دعوت کنند، باز هم وقتشان را روی بازی‌های کامپیوتری می‌گذارند. بدین‌ترتیب آن‌ها در بازی‌های دراماتیک و خلاقانه شرکت نخواهند کرد». گوردون می‌گوید: «آن‌ها می‌بایست بازی‌های بی‌اختیار، واکنشی و کاتوره‌ای داشته باشند تا بتوانند خلاقیتشان را شکوفا نمایند. اما هنگامی که کودکان زمان زیادی را صرف کامپیوتر کنند، فرصت یادگیری و توسعه‌ی مهارت‌هایی نظیر دوست‌یابی، خلاقیت، تخیل و یک دلی را نمی‌یابند». گوردون در جایی دیگر اشاره می‌کند که بازی‌های آزاد دارای تمامی حس‌ها هستند که بازی‌های کامپیوتری چنین ویژگی را ندارند: «چیزهای مثبت و بازی‌گونه‌ی زیادی در کامپیوتر وجود دارد که کودکان می‌توانند از آن استفاده کنند. بنده منتقد آن نیستم اما نگرانی‌هایی دارم. می‌بایست زمان استفاده از کامپیوتر در تعادل با زمان بازی‌های آزاد قرار گیرد».
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
به عنوان یک معلم، کنترل و هدایت آموزش‌های مربوط به یک‌دلی در خانه امکان‌پذیر نیست. اما آموزش این مهارت‌ها در کلاس درس بسیار مهم است، زیرا ایجاد یک محیط آموزش و تدریس درست نیاز به یک دلی دارد. تیمرمن می‌گوید: «بچه‌ای که سر کلاس شلوغ می‌کند، نمی‌تواند نقش معلم را درک کند. آن‌ها نمی‌توانند میزان ناامیدی معلم از شلوغ‌کاری‌شان را درک کرده و به خنده و گوش‌نکردنشان به معلم ادامه می‌دهند. تنها فقدان یک دلی نیست که آموزش را متوقف می‌کند، بلکه رفتار نیز می‌تواند مانع آموزش صحیح باشد». اما به دلیل اینکه کودک نمی‌تواند به صورت کامل احساسات اطرافیانش را درک کند، نمی‌تواند تشخیص بدهد که با شلوغ‌کاری، مزاحم سایر دانش‌آموزان شده و معلمش را ناراحت می‌کند.
یک دلی صرفاً به معنای درک احساسات سایر افراد نیست. یادگیری زبان احساس، به عنوان موفقیتی بزرگ در ایجاد هم‌دلی و بیان احساسات شخصی محسوب می‌شود. گوردون می‌گوید: «یادگیری لغات مربوط به یک‌دلی و احساسات کمک می‌کند که کودک بتواند درباره‌ی آن‌ها صحبت کرده و احساساتش را به اشتراک بگذارد. در واقع می‌تواند با دیگران رابطه برقرار کند». به عنوان مثال، اگر یک دانش‌آموز، زبان برقراری ارتباط با معلمش را بداند، می‌تواند میزان ناامیدی‌اش از یادگیری ریاضی یا گیج‌شدنش از یک آزمایش علوم را ابراز کند. با بیان این موضوعات معلم می‌تواند به وی کمک کند. همچنین بدین‌وسیله دانش‌آموز می‌تواند لذتش از یادگیری را با سایر دانش‌آموزان به اشتراک بگذارد و بدین‌ترتیب آن‌ها را نیز به یادگیری تشویق کند. گوردون می‌گوید: «امکان دارد که یک دانش‌آموز در صورت مشکل‌داشتن در این زمینه، از مطالعه‌ی متون به صورت بلند خجالت بکشد. اما با استفاده از یک دلی اعضای کلاس می‌توانند مشوق وی باشند. همین موضوع، اهمیت ایجاد آگاهی نسبت به یک‌دلی و احساسات را نشان می‌دهد».
مسلماً تکنولوژی نقشی عظیم را در توانایی کودک برای ایجاد یک‌دلی دارند، زیرا امروزه کودکان بخشی از زندگی‌شان را در فضای مجازی می‌گذارنند.
استفانی کریستینا، روانشناس خصوصی که مسئولیت روانشناسی ناحیه‌ی آموزشی اتاوا را نیز بر عهده دارد، اشاره می‌کند که اکثر افراد جوان دارای شخصیت خاصی در نت هستند که با شخصیت واقعی‌شان تفاوت دارد. وی می‌گوید: «قبل‌ترها دختران دفترچه‌ی خاطرات داشتند و افکار و هیجاناتشان را با استفاده از آن کنترل می‌کردند. اما امروز آن‌ها چت می‌کنند و در وبلاگشان پست می‌گذارند، اما برای این ابراز احساس عمومی از شخصیت آنلاینشان استفاده می‌کنند. با استفاده از این شخصیت آنلاین، آن‌ها نقاط ضعف و احساس ناامنی‌شان را پنهان می‌کنند. بنابراین دیگران نمی‌توانند بازخوردی درباره‌ی این نقاط ضعف داشته باشند و اگر هم کامنتی بگذارند، عجولانه و غیرمنطقی است.
برای مشاهده کامل نطلب به سایت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] مراجعه کنید
جواب بصورت نقل قول