◄◄ مغز و اعصاب - هوش و IQ ►►

[bb]

همه چيزهايى که مى‌دانيم به صورت «خيس افزارى» (Wetware) حدود يک کيلوگرمى ميان دو گوش ما جا داده شده است: چکيده اى از حقايق سودمند و بى‌اهميت درباره جهان، تاريخچه‌ى زندگى‌هاى ما به علاوه هر مهارتى که تا به حال آموخته‌ايم، از دوچرخه سوارى تا متقاعد کردن يک معشوق يا بيرون گذاشتن زباله ها. خاطرات هر يک از ما را منحصربه فرد مى کند و به زندگى هاى ما تداوم مى بخشد. درک کردن چگونگى ذخيره شدن خاطره‌ها در مغز گامى ضرورى به سوى درک خودمان است.

دانشمندان علوم اعصاب از قبل گام هاى بلندى در مسير شناسايى نواحى کليدى مغز و ساز و کارهاى مولکولى بالقوه برداشته اند. با اين وجود بسيارى از پرسش هاى مهم بى پاسخ مى مانند و شکافى عميق ميان پژوهش هاى مولکولى و پژوهش درباره کل مغز فاصله مى اندازد. تولد عصر نوين پژوهش در مورد حافظه اغلب به انتشار شرح حال يک بيمار دچار ضايعه عصبى HM در سال ۱۹۵۷ نسبت داده مى شود.

HM در ۲۷ سالگى به عنوان آخرين درمان ممکن براى صرع مزمن تحت عمل جراحى قرار گرفت و بخش هايى از قطعه گيجگاهى مغزش برداشته شد. جراحى موثر واقع شد، اما باعث شد که HM نتواند هر چيزى را که پس از جراحى رخ داده بود يا هر کسى را که پس از جراحى ديده بود به ياد آورد. اين مورد نشان داد که قطعات ميانى گيجگاهى مغز (MTL) که شامل هيپوکامپ مى شود، براى ايجاد خاطرات جديد ضرورى هستند.

مورد HM همچنين در بررسى دقيق تر نشان داد که خاطر يک ساختار يکپارچه نيست. هنگامى که از HM خواسته مى شد يک آزمون بغرنج هدايت از راه آينه (MDT)۱ را انجام دهد توان اجرايى HM به طور مداوم در طول سه روز بهبود يافت، گرچه که او هيچ خاطره اى از اجراهاى قبلى آن نداشت. تا آنجا که به مغز مربوط مى شود به خاطر آوردن «چگونگى» مشابه به خاطر آوردن «چيستى» نيست.

اکنون دانشمندان در پرتو آزمايش ها بر روى حيوانات و پيدايش تصويربردارى از مغز، اطلاعات کلى از انواع مختلف حافظه و نيز اينکه کداميک از بخش هاى مغز در آنها دخيل هستند دارند، اما شکاف هاى مداومى در اين دانش باقى مى ماند. در واقع گرچه ثابت شده است که MTL براى حافظه بيانى (declarative memory) _ يادآورى حقايق و وقايع- ضرورى است اين ناحيه مانند يک جعبه سياه ناشناخته باقى مانده است. اينکه چگونه اجزاى گوناگون آن در حين رمزبندى و بازيابى خاطره تعامل مى کنند حل نشده است.

به علاوه MTL خزانه نهايى حافظه بيانى نيست. چنين خاطراتى ظاهراً براى ذخيره شدن درازمدت در قشر مخ بايگانى مى شوند، اما اينکه اين امر چگونه رخ مى دهد و چگونه خطرات در قشر مخ بازنمايى مى شوند مجهول باقى مى ماند.بيش از يک قرن پيش نورو آناتوميست (کالبدشناس اعصاب) مشهور اسپانيايى رامون کاخال پيشنهاد کرد که براى به وجود آمدن خاطرات بايد اين ضرورت وجود داشته باشد که سلول هاى عصبى ارتباطات خود با يکديگر را تقويت کنند. در آن زمان اين امر مسلم شمرده مى شد که هيچ سلول عصبى جديدى در مغز فرد بزرگسال زاده نمى شود بنابراين رامون کاخال اين فرض معقول را ارائه کرد که تغييرات کليدى بايد بين سلول هاى عصبى موجود رخ دهد.

دانشمندان تا همين اواخر شواهد اندکى در مورد چگونگى انجام اين امر در اختيار داشتند. اما از دهه ۱۹۷۰ کار بر روى تکه هاى جدا شده از بافت دستگاه عصبى مجموعه اى از بازيگران مولکولى را در شکل گيرى خاطره مشخص کرده است. بسيارى از مولکول هاى مشابه هم در حافظه بيانى و هم در حافظه غيربيانى و در گونه هاى حياتى متنوعى مانندحلزون دريايى، مگس هاى سرکه و جوندگان دخيل هستند که بيانگر آن است که ماشين مولکولى براى حافظه به طورى گسترده حفظ شده است.

يک بينش کليدى به دست آمده از اين تحقيقات اين بوده است که حافظه کوتاه مدت (که چند دقيقه طول مى کشد) شامل تغييراتى شيميايى مى شود که اتصالات موجود به نام سيناپس ها را ميان سلول هاى عصبى تقويت مى کنند درحالى که حافظه درازمدت (که روزها يا هفته ها طول مى کشد) به ساختن پروتئين و احتمالاً ساخته شدن سيناپس هاى جديد نياز دارد. امتحان کردن اين کار در پژوهش ها بر روى مغز کامل چالش عمده اى است.

يک رده ارتباطى بالقوه فرايندى به نام تقويت شدن درازمدت (LTP) است، نوعى تقويت سيناپس ها که در برش هاى هييوکامپ جوندگان مورد بررسى قرار گرفته است و بسيارى آن را اساس احتمالى حافظه مى دانند. پيشرفتى بزرگ در اين زمينه هنگامى به دست خواهد آمد که در بدن موجود زنده به طور قطعى نشان داده شود که LTP واقعاً زمينه ساز تشکيل حافظه است. در همين حال پرسش هاى بيشترى سر برمى آورد. بررسى هاى اخير نشان داده اند که الگوهايى از فعاليت عصبى که هنگام يادگيرى يک وظيفه جديد توسط حيوانات مشاهده مى شود، سپس در هنگام خواب تکرار مى شود. آيا اين پديده نقشى در تحکيم خاطرات ايفا مى کند؟ ساير تحقيقات نشان مى دهند که خاطرات ما آنچنان که عموماً مى پنداريم قابل اعتماد نيستند. چرا حافظه اينقدر ناپايدار است؟

سرنخى که ممکن است از تحقيقات اخير به دست آمده باشد اين نظر بحث برانگيز را دوباره زنده کرده است که خاطرات هربار که فرا خوانده مى شوند براى مدت کوتاهى مستعد دستکارى شدن هستند. نهايتاً اصل جزمى عدم به وجود آمدن سلول هاى عصبى جديد در دهه ۱۹۹۰ کنار گذاشته شد، چرا که نشان داده شد که هيپوکامپ تقريباً در تمام طول عمر محل توليد سلول هاى جديد است. اينکه تا چه ميزان اين سلول هاى جديد در يادگيرى و حافظه نقش دارند امرى است که بايد در آينده روشن شود.
پى نوشت:
۱- MDT آزمونى براى اندازه گيرى استرس هنگام انجام عمل است. در MDT از آزمودنى خواسته مى شود يک پروب حلقه دار در يک مسير فلزى پيچاپيچ (ستاره اى شکل) حرکت دهد، هربار که پروب از مسير منحرف شود و به فلز برخورد کند صداى زنگى شنيده و يک نمره منفى ثبت مى شود.

نويسنده: گرگ ميلر | مترجم: على ملائك

[bb]

مغز انسان مرکز فرماندهى بدن است و آسيب ديدن آن به مفهوم آسيب ديدن همه‌ى بدن است. از اين رو، از مغز به خوبى محافظت مى‌شود. استخوان‌هاى محکم جمجمه، مغز را در بر گرفته‌اند و چون سپرى آهنين از آن محافظت مى‌کنند. اما جاى گرفتن مغز در محفظه‌اى استخوانى مى‌تواند چالش‌هايى را در پى داشته باشد، زيرا سپردن مغز نرم به دست استخوان سخت درست نيست. از اين رو، استخوان و مغز به طور مستقيم با هم تماس ندارند. سه پرده از جنس بافت پيوندى مغز را در بر گرفته‌اند و فضاى بين دو پرده را مايعى به نام مايع مغزى نخاعى پر مى‌کند. مايع مغزى نخاعى و پرده هاى مغز حکم ضربه‌گير را دارند و از تماس مستقيم مغز و جمجمه در اثر ضربه جلوگيرى مى‌کنند.

با اين همه، گاهى ضربه‌‌ها به اندازه‌اى محکم هستند که باعث آسيب به مغزى مى‌شوند. در اين حالت، ممکن است بينايى و گفتار شخص آسيب ببيند. گاهى ضربه چنان شديد است که باعث ترک خوردن جمجمه مى‌شود. امروز با کمک دستگاه هاى کامپيوترى از مغز تصويربردارى مى‌شود تا پزشک از وجود آسيب‌هاى احتمالى در مغز آگاه شود. اما در روزگاران گذشته تشخيص ضربه‌هاى مغزى به سادگى امکان‌پذير نبود.

لانفرانک ايتاليايى پزشک و جراح ماهرى بود که به بررسى آسيب‌هاى مغزى علاقه زيادى داشت و نخستين کسى بود که ضربه‌ى مغزى را به طور علمى توصيف کرد. هم‌چنين، روش جالبى را براى تشخيص شکستگى جمجمه پيشنهاد کرد. بر اساس پيشنهاد او جراح يا پزشک بايد ضربه‌ى ملايمى به جمجمه بيمار وارد کند. اگر صداى برخاسته از جمجمه واضح بود (شبيه صداى زنگوله‌اى که هيچ گونه ترکى ندارد) جمجمه شکستگى ندارد. او روش بهترى نيز ابداع کرد. او نخ آغشته به مومى را به دندان بيمار مى‌بست، آن را محکم مى‌کشيد و همانند سيم تار آن را با انگشت تکان مى‌داد. بسته به اين که جمجمه شکستگى داشت يا نه، نخ طنين متفاوتى پيدا مى‌کرد. او از اين راه مى‌توانست به آسيب جمجمه پى ببرد.

جزیره دانش

[jalili63]

با سلام 22ساله ام
دراکثرافراد خانواده ما مشکلات و علایم مشابهی وجود دارد.مانند :ناتوانی وضعف فیزیکی، خستگي زیاد و مشکل در سیستم عصبی

(وسواس-حواس پرتی-عصبی بودن-داشتن تعدادی از علائم اضطراب)


برای حواس پرتیم 4ماه کامل و مرتب نسخه فلوکستین را استفاده کردم

نه تنها بهبودی حاصل نشد بلکه تا آخر 4 ماه همانطور که محاسبه کرده بودم 28 درصد درمن افت ایجاد کرده بود و اثرمعکوس داشته است.به همین دلیل این قرص را کنار گذاشتم .

آیا احتمال دارد قرصهای جدیدی که شروع به استفاده کرده ام به جای بهبودی اثر معکوس

بگذارند؟(قرصهای جدیدم :کلرديا پوکسايد-ايمي‌پرامين-تری‌ فلوئوپرازین‌ )

با تشکر

[Master]

اگر بتوان روزهای مهم علمی در ايران را به شماره درآورد محققان علوم اعصاب در ايران صاحب يکی از آن روزهای انگشت شمار هستند: برای آن ها هيچ روزی مانند بيست و ششم ژوئيه سال 2006 نبوده است.
سه هفته پيش و با انتشار مقاله ای کليدی در زمينه علوم اعصاب در نشريه معتبر "نيچر" ده سال تلاش گروهی از پژوهشگران ايرانی به ثمر رسيد و همراه با آن برای اولين بار بخشی از کارکردهای مغز در چگونگی تشخيص تصوير انسان از ساير اشياء معرفی شد.
در سال 1996 بيست دانشجوی علوم اعصاب در يک جمع کوچک دانشگاهی با خود عهد بسته بودند که عليرغم بودجه محدود تحقيقاتی در زمينه علوم اعصاب در ايران و تحريم تجاری ايران توسط ايالات متحده آمريکا، مطالعات در حوزه مغز و علوم اعصاب را گسترش دهند.
حسين استکی عضوی از اين جمع کوچک که به نوشته نيچر نامش را در آن عهدنامه با خون امضا کرده بود پس از پايان دوره دکترای خود در ايالات متحده و گذراندن دوره هايی تحقيقاتی در ژاپن به ايران بازگشته بود.

مقاله ای که اکنون به قلم حسين استکی و دو پژوهشگر ديگر ايرانی، سيد رضا افراز و روزبه کيانی، در نيچر به چاپ رسيده حاصل پژوهشی مشترک در سه زمينه علوم اعصاب، رياضيات و فيزيک نظری است و نکته حائز اهميت در آن نحوه پردازش تصاوير در مغز است.

تاکنون به نظر می رسيد که تصوير نهايی که در مغز پستانداران ايجاد می شود حاصل بازخوانی چند باره تصاوير در يکی از بخش های کناری قشر مغز است که به نام آی تی شناخته می شود.

چگونگی تشخيص

اما برای ساليان طولانی موضوع تفاوت در تشخيص تصوير چهره انسان از ساير تصاوير نامشخص بود. سؤال اصلی در اين سال ها اين بود که چگونه مغز تفاوت ميان يک گل و چهره انسان را درمی يابد؟

تحقيق جديد پژوهشگران ايرانی که بر روی يک نمونه ميمون انجام شده است نشان می دهد که هر گاه سلول های عصبی بخش کناری قشر مغز ميمون تحريک شوند ميمون مي تواند در ميان چندين تصوير مختلف تصوير چهره انسان را از تصاوير ديگر تشخيص دهد.

کاربردهای متفاوت چنين يافته ای می توانند هيجان انگيز باشند، به عنوان مثال شايد با استفاده از چنين تحقيقی بتوان به اين دو سؤال پاسخ داد که آيا داروهای روانگردان با تأثير بر قشر مغز تشخيص چهره انسان را از ساير اشياء دشوار می سازند؟ و آيا چنين تأثيری زمينه ساز بروز حوادث و بزهکاری ها می شود؟

اکنون پس از سه هفته از انتشار آن مقاله يکی از دبيران ارشد نشريه نيچر در جديدترين شماره اين نشريه در دهم اوت با دکتر حسين استکی گفتگويی انجام داده است و از او پرسيده که مهمترين مانع در انجام اين تحقيق چه بوده است؟

حسين استکی به او گفته که تنها يک سال و نيم از زمان او صرف شده تا بتواند آزمايشگاه خود را برای انجام چنين تحقيقی تجهيز کند.

"بايد بگويم خيلی خوش شانس بوديم که وسايلی که از ايالات متحده خريده بوديم شامل تحريم تجاری نبودند و عاقبت به دستمان رسيدند".

مشکل سفر به آمريکا

وسايل و تجهيزات از ايالات متحده آمده بودند اما چگونه تيم تحقيقاتی توانسته بود از پژوهش های جديدی که در همين رشته در آمريکا صورت می گرفته مطلع باشد؟

پاسخ استکی را همه کسانی که از ايران راهی ايالات متحده می شوند بارها تجربه کرده اند.

او می گويد: "من بعد از فارغ التحصيل شدنم بارها به ايالات متحده دعوت شدم اما هر بار بايد به دوبی می رفتم تا در آن جا تقاضای ويزای سفر به آمريکا را به کنسولگری اين کشور تحويل بدهم چون سفارت ايالات متحده در ايران وجود ندارد. به بسياری از دانشجويان من حتی ويزای شرکت در کنفرانس های علمی در آمريکا هم داده نمی شد".

استکی مي گويد به خاطر خانواده اش بوده که به ايران بازگشته است و در پاسخ به اين پرسش که اکنون که در ايران است و درگيری های خاورميانه را مي بيند آيا احساس نمی کند که تحقيقات او و ساير پژوهشگران ايرانی تحت تأثير اين وقايع قرار می گيرند.

وی می گويد در حال حاضر در ايران خبری نيست و با همه اتفاقاتی که در خاورميانه می افتد آن ها در حال نتيجه گرفتن از تحقيقاتشان هستند و اين خبر خوبی است: "پانزده سال پيش ايرانی ها هر سال 300 يا 400 مقاله در نشريات علمی جهان منتشر می کردند، اما سال گذشته ما چهار هزار مقاله منتشر کرديم ولی هنوز راهی طولانی تا اوج داريم".

لزوم افزايش درک عمومی

استکی می گويد در روزهای گذشته هر روز در برنامه های راديويی و تلويزيونی بوده و درباره تحقيق جديدشان برای مردم توضيح می داده است.

"اگر قرار باشد علم در ايران پيشرفت کند بايد درک عمومی از علم افزايش پيدا کند، بايد از راه علم بتوانيم استانداردهای زندگی در ايران را بالاتر ببريم".

گفتگو کننده نشريه نيچر از استکی درباره دانشجويانش و آن هايی که با او اين مقاله را منتشر کرده اند می پرسد و پاسخ می شنود که بسياری از آن هايی که در ده سال گذشته برای راه اندازی تحقيقات علوم اعصاب تلاش کردند اکنون از ايران رفته اند، بسياری از آن ها در ايالات متحده هستند.

"سيد رضا افراز که نام او به عنوان اولين نفر در مقاله ذکر شده در حال حاضر دانشجوی دوره دکترا در دانشگاه هاروارد است".

اکنون نام و نشانی بسياری از آن دانشجويان را میي توان در ميان نام و نشانی های دانشگاه های معتبر ايالات متحده ديد و اين همان است که دکتر حسين استکي خود می گويد: "فرار مغزها اتفاق ناخوشايندی است که همه جا دارد رخ می دهد".

منبع :bbc

[Monica]

مغز در هنگام دروغ بسیار سخت تر و شدیدتر از زمانی که راست می‌گوییم، فعالیت می‌کند زیرا در مرحله اول باید حافظه خود را که با پرسیدن سوال مشتعل می‌شود را خاموش سازد و این فرآیند خود باعث صرف انرژی می‌شود.

با دروغ سنج ها پاسخ های فیزیولوژیک اضطراب ناشی از دروغ مثل تعریق فشار خون و تنفس ضربان قلب اندازه گیری می شود.
دانشمندان دانشگاه تمپل، دروغ سنج جدیدی ساختند که با استفاده از تصویر برداری MRI فعالیت مغز به هنگام دروغ گفتن را می سنجد.
این محققان با بررسی فعالیت بخشی از مغز که پاسخ های ما را به محرک ها سامان دهی می کند با استفاده از روش تصویر برداری MRI دریافتند: دروغ، بخش خاصی از مغز را فعال می کند.
اگرچه تنها یک نقطه ویژه در مغز وجود ندارد که با دروغ گفتن فعال شود، ولی طی فرایند دروغ گفتن بخش‌های مختلفی از مغز و مدارهای متنابهی فعال می شوند.
بر اساس گزارش مجله دیسکاوری، درست به همین دلیل برای بعضی اشخاص دروغ گفتن و تقلب کردن بسیار سخت است. نتایج این مطالعه که در نشریه journal Radiology به جاپ رسیده است.

[mostafaeshghi]

بحث اجتماعب و روانشناسي اين قضيه ميشه :

وقتي كه انسانها دروغ ميگويند به عبارتي دنبال منافعي هستند . كه اين منفعت در 95% شامل آبروداري و همچنين رسيدن به ثروت و يا منفعت ثروتي غير مستقيم است.

وقتي انسان ميخواهد دروغ بگه حتما و حتما بايد تمام جوانب را در نظر بگيرد تا فرد مقابل از هيچ راهي پي به اصل قضيه نبرد. براي همين مغز در اينجا در حال انجام چند فعاليت مختلفه از جمله جمله بندي صحيح و پيدا كردن راههاي درزي وارتباط با فرد مقابل كه منجر به ضايع شدن ميشه و گرفتن جلوي آنها و حل كردن چندين مسئله براي جلوگيري از تابلو شدن (مثل اينكه اگر فلان فرد را واسطه قارا بدم براي تاييد ميتونم راضيش كنم و ...) و ....

در نتيجه چون مغز در اين چد لحظه تمام اين راه ها را بايد بره به اضافه ي اينكه كنترل اندام بدن را بايد در اختيار داشته باشد و همچنين در حرف زدن با فرد مقابل اشتباه نكنه. همه و همه دست به دس هم ميده تا مغز فرد در فعالترين وضعيت ها قرار بگيره.

[Mahdi Hero]

آیا اخیرا فراموش می کنید دسته کلید خود را کجا گذاشته اید؟ داخل اتاق می شوید بدون اینکه بدانید برای چه کاری به آن سمت می روید؟
آیا بعد از ریختن چای در استکان قوری را در یخچال می گذارید؟ شماره تلفن منزل خود را فراموش می کنید؟
نگران نباشید! متخصصان معتقدند که استرس های روز مره تا حدی مغز انسان را تحت تاثیر قرار می دهند که کم حافظگی را به وجود می اورد.
روانشناسان در این زمینه توصیه می کنند که:
1- موز بهترین دوست حافظه : ویتامین B بهترین تغذیه حافظه است و موز دارای این منبع غنی می باشد.
2- مهربانی با خویشتن : انجام کارهای مورد علاقه مانند خریدن یک شاخه گل ، کتاب رمان ، ملاقات دوستان قدیمی و ... باعث افزایش ترشح هورمون "دوپامین" می شود که احساس خوبی را در فرد به وجود می آورد و این افزایش تاثیر مثبتی بر سلسله اعصاب و آن بخش از مغز که مسئول حافظه است می گذارد.
3- قدم بزنید : زنان یا مردانی که در به مرتب قدم می زنند بسیار کمتر دچار فراموشی می شوند . چرا؟ تحقیقات نشان داده است که فعالیت ، ارتباط مغزی را ، در بخشی که ذهن مسئول حافظه است گسترش می دهد.
4- غذای سس دار نخورید: بر اساس تحقیقات انجام شده بر روی عادت غذایی بیش از 8 هزار نفر ، استفاده از این نوع سس ها و غذاهای سویا دار باعث کاهش قدرت حافظه می شود. علت آن است که یک ماده شیمیایی موجود در این نوع سس ها و سویا که گفته می شود ضد سرطان و بیماری قلبی است دقیقا عکس این خواص را با خود دارد. با این حال یک بار خوردن ان در هفته چندان مشکلی ندارد!!
5- خواب به موقع :با یک استراحت خوب مغز می تواند اطلاعات بیشتر و بهتری را به حافظه شما بازگرداند تا مغزی که تمام روز را بدون استراحت گذرانده باشد.
6- بیشتر به خودتان برسید: تحقیقات نشان می دهد افرادی که رژیمهای غذایی بسیار کم کالری را در برنامه روزانه خود دارند نه تنها پروسه اطلاع رسانی را بسیار کند انجام می دهد بلکه از دیگر افراد کم سن و سال خود که این رژیم را ندارند نیز کمتر قادر به استفاده از حافظه خود می باشند لذا به فکر خود باشید و رژیم های غیر موجه را فراموش کنید.
7- چای گیاهی بنوشید: آهن برای عملکرد صحیح حافظه ضروری است و نوشیدنی های کافئن دار به علت دارا بودن موادی به نام "تانن"(اسید تانیک ) که 75 درصد آهن موجود در بدن را از بین می برند.
8- خوردن قند و شکر مصنوعی را کاهش دهید : خوردن قند و شکر رژیمی یا مصنوعی ممکن است در کاهش وزن به شما کمک کند اما نوشیدن بیش از یک یا دو نوشیدنی رژیمی در طول روز حافظه دراز مدت شما را تخریب می کند . خوشبختانه تاثیرات منفی این مسئله دائمی نیست و شما به راحتی می توانید با قطع مصرف شیرینی های مصنوعی مجددا حافظه خود را اصلاح کنید.

[Vmusic]

30 راه ساده برای افزایش بهره هوشی کودکان



با به کارگیری ۳۰ شیوه ساده از هنگام بارداری تا پایان دوسالگی افزون بر رشد جسمانی مناسب، زمینه های افزایش بهره هوشی کودکان را تقویت کنید. از آنجا که پایه ریزی و شکل گیری رشد جسمانی و ذهنی کودکان از هنگام بارداری تا پایان دو سالگی است، به کارگیری این ۳۰ شیوه به طور هماهنگ به رشد همه جانبه و مناسب کودک کمک می کند.
▪ در هنگام بارداری
۱) تیروئیدتان را آزمایش کنید زیرا کم کاری خفیف تیروئید در خانمهای باردار سبب کاهش معنی داری در هوش کودکان می شود.
۲) کولین مصرف کنید، این ماده مغذی در گوشت، تخم مرغ و حبوبات وجود دارد.
۳) ویتامین هایی را که پزشک در دوران بارداری برای شما تجویز می کند مصرف کنید.
۴) با جنین خود حرف بزنید و او را صدا کنید.
۵) از نوشیدن قهوه و خوردن دارو بدون تجویز پزشک اجتناب کنید.
▪ در شش ماهه نخست پس از تولد به این نکات توجه داشته باشید؛
۶) فرزندتان را با شیر مادر تغذیه کنید.
۷) در صورت بروز افسردگی بعد از زایمان ، برای درمان آن اقدام کنید.
۸) منابع غنی از آهن مانند گوشت، سبزیجات، تخم مرغ و میوه های تازه مصرف کنید.
۹) در زمان شیردهی خوردن غذاهای حاوی ویتامین۱۲ B مانند مخمر، نان، غذاهای دریایی و تخم مرغ را فراموش نکنید.
۱۰) برای کودکتان موسیقی به ویژه موسیقی سنتی و کلاسیک پخش کنید.
۱۱) کودک را ماساژ دهید ، مطالعات نشان داده اند که ماساژ روزانه کودکان رشد مغزی آنان را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد.
▪ از شش ماهگی تا یک سالگی کودک چه کنیم؟
۱۲) با کودکتان به طور مستقیم و چشم در چشم صحبت کنید.
۱۳) معنای لغات را با اشاره ارتباط دهید ؛ به طور مثال هنگامی که نام چیزی را می برید به آن اشاره کنید یا کودک را در مقابل آن نگه دارید.
۱۴) با هدیه های مخصوص کودکان، او را تشویق کنید.
۱۵) اجازه آزادی حرکت به کودکان بدهید، بگذارید که آنها کنجکاوی غریزی شان را همواره به کار برند.
۱۶) تشخیص و فرق گذاری بین اشیا را به کودکتان با پرسش و گفتن جواب درست بیاموزید.
۱۷) کودکان از آموزش اجباری خوششان نمی آید، از آن بپرهیزید.
۱۸) هنگامی که فرزندتان احساس خستگی کرد، آموزش را قطع کنید.
▪ دوران یک تا دو سالگی کودک
۱۹) کودکان را با غذاهای سرشار از آهن تغذیه کنید.
۱۰) به کودکان میان وعده های سالم و مغذی بدهید و از دادن میان وعده های بی فایده مانند پفک و چیپس به کودک خودداری نمایید.
۲۱) برای کودکتان کتاب بخوانید.
۲۲) در حضور او مطالعه کنید.
۲۳) برای او اسباب بازی های کمک آموزشی تهیه کنید.
۲۴) با کودک خود بازی کنید. شرکت در بازی های دسته جمعی ، مهارت های هوش اجتماعی کودک را افزایش می دهد.
۲۵) مطمئن شوید کودکتان خوب استراحت کرده است، خوابیدن دستکم ده ساعت در شبانه روز برای او لازم است.
۲۶) هنگامی که با کودکتان صحبت می کنید صداهای اضافی مانند رادیو و تلویزیون را خاموش کنید و نور را در حد متوسط نگاه دارید.
۲۷) درخواست های تکراری کودک را اجابت کنید. تکرار ارتباط نورون ها را در مغز تقویت می کند بنابراین اگر برای چندمین بار از شما می خواهد کتابی را برایش بخوانید ، بدون اصرار و پافشاری روی خواندن یک داستان دیگر ، آن را برای او بخوانید.
۲۸) وقتی کودک نوپای شما به چیزی اشاره می کند و نامش را می پرسد در جوابش به او اطلاعات بیشتری بدهید. به طور مثال: آن یک توپ است، یک توپ آبی با خط های قرمز.
۲۹) در تربیت کودک انضباط همراه با محبت فراوان داشته باشید.
۳۰) هرگز به کودکتان نگویید «تو چیزی نمی فهمی» زیرا اگر کودک آن را باور کند، حرف شما تحقق خواهد یافت.


روزنامه کارگزاران

[Mahdi Hero]

چگونه ميزان هوش افراد را اندازه گيري كنيم؟

آیا فروشنده ای که کامپیوتر جدیدتان را از او خریده اید، واقعاً به چیزهایی که در موردش صحبت می کند آگاهی دارد، یا فقط چیزهایی را که در بروشور مطالعه کرده است برای شما تکرار می کند؟ یا کارمندی که به تازگی برای استخدام با او مصاحبه کردید واقعاً از آن چیزهایی که ادعا می کرد می داند، سررشته ای دارد یا اینکه فقط جواب هایی را برایتان تکرار می کند که شما دوست دارید بشنوید؟
چه دوست داشته باشیم، چه نه دائماً درحال قضاوت کردن در مورد میزان هوش و آگاهی دیگران هستیم و با جواب هایی که به سوالاتمان می دهند، سطح شایستگی و توانایی های آنها را می سنجیم. بعضی افراد در این کار مهارت بیشتری دارند، اما آن به این معنی نیست که شما نمی توانید یاد بگیرید.
با تمرین، شما هم می توانید میزان هوش و سطح آگاهی اطرافیانتان را حدس بزنید.

انواع هوش
هوش چیزی است که ارزیابی و اندازه گیری آن کار ساده ای نیست چون انواع بسیار متفاوتی دارد. در سال 1983، دکتر هاوارد گاردنر استاد دانشگاه هاروارد، مفهوم جامع تری از هوش ارائه داد و آن را چند-هوشی نامید. تئوری او با نظریات سنتی در این رابطه که می گفتند "آیا می توانید وقایع را به خاطر بسپاری، ریاضیات انجام دهی، منطقی فکر کنی و جمله های صحیح بنویسی؟" کاملاً مغایر بود. و دیدگاهی بسیار جامع تر برای قضاوت در مورد هوش افراد داشت.
طبقه بندی اولیه شامل 7 دسته بود که هر کدام بخش های متفاوتی از هوش را شامل می شد:
هوش و دانش زبانشناختی: مهارت کار کردن با زبان و کلمات. گاهاً می بینیم که بعضی قادر به تکلم به چندین زبان مختلف هستند، در حالیکه بعضی در یادگیری یکی هم درمانده اند.
هوش منطقی و ریاضی: حل مشکلات به طریقی کاملاً منطقی. نوعی از هوش که بیشتر شامل کتابخوانان است.
هوش موسیقی: قابلیت فکر کردن در قالب نُت های موسیقی و ریتم. چه در نواختن و چه در آهنگ سازی.
هوش فضایی: حل مشکلات به صورت بصری، در مغز فرد. جهت یابی و ناوبری از مهمترین آنهاست ولی توانایی در هنر، مجسمه سازی و طراحی نیز از این دسته اند.
هوش جنبش فیزیکی: داشتن توانایی در حرکت عضلات و سایر حرکات ورزشی.
هوش میان فردی: توانایی شناخت احساسات، حالات و عواطف دیگران. مهارت های اجتماعی.
هوش درون فردی: اطلاع از خودمان، احساسات و افکار خودمان.

نکاتی که باید به خاطر داشته باشید
یکی از اصلی ترین قانون های تعیین هوش افراد این است که هیچ گاه فکر نکنیم آموزش و تحصیلات با هوش و قوه ی ادراک یکسان است. حتماً باید تا به حال برخورد کرده باشید که هر فردی با مدرک تحصیلی از بهترین دانشگاه دنیا، فرد باهوشی نیست، و هر فردی هم که نتوانسته حتی تحصیلات دبیرستانی را به پایان برساند خنگ و کم هوش نمی باشد. همانور که نظریه ی چند-هوشی نشان می دهد، هر فردی قابلیت های مختلف دارد و همه یکسان نیستند.
به عنوان یک قانون کلی، باهوش ترین افراد جامعه ی ما تنها افرادی هستند که از ناچیز بودن اطلاعات و آگاهی هایشان مطلعند. هیچوقت به کسی اینقدر اطمینان نکنید که بگویید او پاسخ هر سوالی را می داند و فکر می کند که هر مبحثی را می توان با تئوری خوب ضد بد حل کرد. هوش، قوه ی درک این مسئله است که هر مشکلی میتواند راه حل های مختلف داشته باشد، حتی اگر ما یکی را بر راه حل های دیگر ترجیح دهیم.
برخلاف آنچه ممکن است فکر کنید، پذیرفتن اینکه چیزی را نمی دانید، یکی از علائم باهوشی شما است به جای اینکه تظاهر کنید که از آن آگاهی دارید. چون اگر کار را اشتباه انجام دهید، و دیگران این موضوع را بفهمند، از حیوان هم احمق تر جلوه خواهید کرد.

چه باید کرد...
هیچ راه مطمئن و کاملی برای تعیین هوش افراد نیست و نخواهد بود. اما نشانه ها و علائم زیادی هست که با دنبال کردن آنها می توانید نتیجه گیری کلی داشته باشید. اما باید سوالات درست و به درد بخور از فرد بپرسید. در اینجا به مواردی اشاره میکنیم، آنها را به خاطر بسپارید.

سوالات کلی بپرسید، نه سوالات مخصوص و ویژه
همه ی افراد با درصد هوش متوسط می توانند اصول علمی و اعداد و مسائلی از این قبیل را به خاطر بسپارند. سوالات انتزاعی و خیالی دشوارتر هستند.

به دنبال پاسخ های صحیح و عقلانی باشید
آیا به نظر می رود که فرد مشغول تکرار آن چیزی است که در روزنامه مطالعه کرده است؟ یا خود واقعاً در مورد این مسائل فکر کرده است؟

به کلمات قلمبه سلمبه ای که بی جا به نظر می رسند و اشتباهاً استفاده می شوند دقت داشته باشید
بعضی افراد عادت دارند که با استفاده از کلماتی که به ظاهر گیرا و پرابهت هستند خود را بزرگ کنند. اگر استفاده از کلماتشان نابه جا بود، یادداشت بردارید.

دنبال کلمات کلیدی باشید
به طور مثال استفاده از کلمه ی "پیش گستر" اشاره به این دارد که فرد از جملات کلیشه ای استفاده می کند.

دنبال عبارات و جملات کلیشه ای باشید
استفاده ی زیاد از جملات کلیشه ای نشانه ی بدی است، اما استفاده از همین کلیشه ها به طرزی نادرست موضوع را بدتر هم می کند.

سوالاتی بپرسید که خودتان جوابش را می دانید
اگر سوال را درست جواب دهند یا اینکه بگویند نمی دانند خوب است. اما اگر سعی در سفسطه کردن کنند، حواستان باشد.

حضور ذهن و قدرت استدلالش را محک بزنید
فقط حافظه ی او را آزمایش نکنید، کمی هم قدرت تعقل آنها را محک بزنید و ببینید که آیا می توانند بعضی از سوال ها را با استدلالات منطقی جواب بدهند.

نظر او را در مورد چیزی بپرسید
ببینید می توانند در مورد موضوعات مختلف نظر خود را ابراز کنند یا اینکه فقط قادر به حفظ یکسری اصول علمی هستند.

مهارت های اجتماعی او را بررسی کنید.
ببینید در برخورد با دیگران چطور رفتار می کنند.

طریقه ی صحبت کردن او را بسنجید
بیان واضح و کامل موضوعات بسیار بهتر از استفاده از کلمات پیچیده و قلمبه سلمبه ای است که خود فرد هم شاید معنایش را به درستی نداند.
"هر فردی که مبحثی را با توجه به منابع و مراجع دیگر بررسی می کند، از هوش خود استفاده نکرده است، فقط از حافظه اش استفاده می کند."
-لئوناردو داوینچی-

از هوشتان درست استفاده کنید.
تجربه های زیادی نشان داده است که افرادی که در ابتدا کودن و احمق جلوه میکردند، نابغه و افرادی بسیار باهوش بوده اند. به همین دلیل است که این مسائل هیچگاه نباید از روی ظاهر نتیجه گیری شوند.
درست است که هوش به طور کلی چیز خوبی است، اما در کنار ویژگی های خوب اخلاقی فرد است که زیباتر می شود. باهوش بودن یک چیز است، اما دانستن اینکه چطور از این هوش استفاده کنید بسیار مهمتر است. افرادی که موفق می شوند، لزوماً همیشه افراد باهوشی نیستند. آنها فقط می دانند که چطور از هوششان استفاده کنند.



منبع لينکستان

[Silence so loud]

عيد پارسال روزنامه شرق مقاله ايي چاپ كرد كه من خيلي ازش خوشم اومد.حالا ميخوام عين اون مقاله رو براتون بذارم.با اينكه ميدونم كار بيهوده ايي ميكنم.چون 99% اطمينان دارم كه هيچكدومتون اينو نخواهيد خوند.چرا؟
چون خيلي طولاني هستش.در ضمن بزكش هم نكردم تا بهتون بچسبه عين روزنامجات زرد.
اصلا امكان داره مديران اينو وردارن بندازن تو يه جاي ديگه با تيتره لعنتي ديگه.تا كار شماها راحت بشه و راحت تر پيدا كنيد و نخونيد.فقط save اش كنيد و بايگاني برا خودتون درست كنيد.
در ضمن ازتون معذرت ميخوام كه وقتتون رو گرفتم كه اين صفحه رو باز كنيد و نخونيدش
شش سال پيش سايت اينترنتى Edge به مديريت جان بروكمن مقاله اى با عنوان «نورون هاى آينه اى و يادگيرى تقليدى به منزله نيروى محرك «جهش بزرگ رو به جلو» در تكامل انسان» از ويلايانور راماچاندران دانشمند عصب شناس، استاد و رئيس مركز مغز و شناخت UCSD، برنده جوايز متعدد علمى و نويسنده كتاب هاى «روح در مغز» و «گشتى گذرا در خودآگاهى انسان» منتشر ساخت. با اين مقاله، بسيارى از طريق Edge براى نخستين بار با نام نورون آينه اى كه در ۱۹۹۵ توسط جياكومو ريزولاتى و همكارانش در دانشگاه پارما كشف شده بود، آشنا شدند. راماچاندران كه در بين دوستان و همكارانش به «راما» معروف است در اين مقاله كه اكنون شهرت بسيار يافته، پيش بينى كرده بود كه نورون هاى آينه اى در آينده همان كارى را براى روانشناسى انجام خواهند داد كه DNA در گذشته براى زيست شناسى. اين نورون ها با فراهم آوردن چارچوب وحدت بخش به تبيين انبوهى از توانايى هاى ذهنى كه تاكنون در پرده اى از ابهام و ناآزمودنى باقى مانده اند، كمك خواهند كرد. او همچنين پيشنهاد كرد كه پيدايش سيستم پيچيده نورون آينه اى عرصه را براى ظهور برخى توانايى هاى بى نظير انسانى همچون «پيش- زبان» (كه توسط اجراى واج ها بر روى لب و حركات زبان بيان مى شود)، همدلى، نظريه «ذهن ديگران» و توانايى پذيرش ديدگاه سايرين را در آدم سانان ابتدايى فراهم آورد. اگرچه پيش بينى هاى راما هنوز به طور كامل محقق نشده اند اما با بررسى هايى كه در سال هاى اخير صورت گرفته، نورون هاى آينه اى جايگاه رفيعى در علوم اعصاب يافته اند. چند هفته پيش سايت Edge در پاسخ به پرسش سال ۲۰۰۶ خود كه «ايده خطرناك شما چيست؟» مقاله اى از راما چاندران دريافت كرد كه در اينجا در اختيار شما قرار مى گيرد.
•••

«واتسون عزيز، من يك مغزم و مابقى جسمم زايده اى بيش نيست.»
شرلوك هولمز
نوشته ويلايانور راماچاندران:به گمانم ايده خطرناك، البته اگر حقيقت داشته باشد، همان ايده اى است كه فرانسيس كريك در كتابش «فرضيه حيرت انگيز» حرفش را به ميان مى آورد: ايده اى كه مى گويد تجربيات آگاهانه و احساس خودآگاهى در ما به كلى برپايه فعاليت صدها ميليارد ذره ژله اى- نورون هايى كه مغز را مى سازند- بنيان نهاده شده است. اكنون ما در عصر روشنگرى اين مسئله را بديهى مى پنداريم. با اين همه تصور نمى كنم هيچ گاه شگفتى من از اين موضوع پايان يابد. در آن زمان برخى از دانشمندان از سبك شوخى وار كريك (و نيز عنوان كتابش) به سختى انتقاد كردند كه فرضيه اى كه او از آن حرف مى زند «نه حيرت انگيز است و نه حتى يك فرضيه.» (از آنجا كه اكنون مى دانيم اين فرضيه حقيقت دارد) ولى هنوز نتوانسته ايم تنگناهاى فلسفى، معنوى و اخلاقى دور و درازى را كه فرضيه او به پيش مى كشد به قدر كفايت بشناسيم. از اين رو اين ايده از جهات بسيار ايده به غايت خطرناكى است.
بگذاريد به اين مسئله از منظر تاريخى آن نگاهى بيندازيم.
فرويد در جايى گفته است كه تاريخ ايده ها در چند قرن اخير توسط انقلاب هاى بزرگ منقطع گرديده است؛ طغيان هاى سترگ در انديشه كه براى هميشه جهان بينى ما درباره خودمان و نيز جايگاه مان در جهان را زير و رو كرده است. نخستين انقلاب، نظام كوپرنيكى بود كه زمين را از جايگاه رفيع اش به عنوان مركز جهان هستى به زير كشيد. دومى انقلاب داروينى بود. اين ايده برخلاف آن اوجى كه «طرح هوشمندانه» برايمان در نظر دارد، ما را صرفاً انسانريخت هايى مى داند كه از سر اتفاق اندكى باهوش تر از خويشاوندانمان شده ايم. سومى، ديدگاه فرويدى است: به رغم آنكه گمان مى كنيد خودتان مسئول و اختياردار زندگى تان هستيد، اما در واقع رفتارهايتان توسط انبوهى از رانه ها و انگيزه هايى كه عمدتاً از آنها ناآگاهيد، كنترل مى شود. و چهارمى، كشف DNA و رمزگذارى ژنتيكى است با پيامدهاى عظيم اش (به نقل از جيمز واتسون) كه «در زيست شناسى فقط مولكول ها واقعيت دارند و هر چيزى غير از آن به جامعه شناسى مربوط مى شود.»
اما اكنون به اين فهرست مى توانيم مورد پنجمى را بيفزاييم: «انقلاب علوم اعصاب» و پيامد منطقى آن كه كريك «در فرضيه حيرت انگيز» به آن اينچنين مى نگرد: انديشه ها و آمال متعالى ما صرفاً محصول فرعى فعاليت هاى نورونى است. ما چيزى نيستيم مگر انبوهى از نورون ها. اگر اينها به نظرتان انسانيت زدايى مى آيد بايد بگويم هنوز كجايش را ديده ايد!
به آزمايش فكرى زير كه از ديرباز موضوع دلخواه و عزيزدردانه فيلسوفان بوده (و اخيراً مبناى فيلم تازه و پرسروصداى هاليوود، «ماتريكس» قرار گرفته) توجه كنيد. بياييد فرض كنيم به مرحله اى از زمان رسيده ايم كه در آن هر چيزى كه براى دانستن درباره مداربندى پيچيده و كاركردى مغز انسان وجود دارد را مى دانيم. با اين دانسته ها، قاعدتاً براى يك دانشمند عصب شناس امكان پذير خواهد بود كه مغزتان را درون خمره اى از تركيبات غذايى بگذارد و آن را براى مدتى نامحدود زنده و سالم نگه دارد.
اين دانشمند با استفاده از هزاران الكترود و الگوهاى مناسبى از تحريك الكتريكى مغز شما را به انديشيدن و حس كردن وامى دارد، درست همانطور كه اكنون وقايع يك زندگى واقعى را تجربه مى كند. اين شبيه سازى بى نقص است و توانايى درك زمان و برنامه ريزى براى آينده را نيز دارد. اما اين مغز نمى داند كه تجربياتش، در واقع تمام زندگى اش، غيرواقعى است. بگذاريد از اين هم فراتر رويم. فرض كنيد اين دانشمند بتواند كارى كند كه فكر و درك مغز شما تركيبى از توانايى هاى ذهنى اينشتين، مارك اسپيتز، بيل گيتس، هيوهفنر و گاندى باشد و همزمان خاطرات عميقاً شخصى و نيز هويت تان را نيز حفظ كند. (در مغزشناسى معاصر چيزى وجود ندارد كه مانع چنين سناريويى شود.) اين عصب شناس ديوانه سپس به شما حق انتخاب مى دهد. مى توانيد سعادت ديوانه وار و باورنكردنى هميشه معلق بودن در يك خمره را برگزينيد يا خود واقعى تان باشيد، كم و بيش شبيه آن چيزى كه اكنون هستيد. (براى پيشرفت بحث نيز فرض خواهيم كرد كه اساساً انسان خوشبخت و سعادتمندى هستيد نه يك دهاتى درمانده.) كدام يك از اين دو گزينه را انتخاب مى كنيد؟


اين پرسش را از ده دوازده دانشمند و نيز مردم عادى پرسيدم. پاسخ اكثريت اين بود كه ترجيح مى دهم خود واقعى ام باشم. اما اين انتخاب غيرمنطقى است زيرا شما هم اكنون نيز مغزى هستيد در درون يك خمره (حفره جمجمه اى) كه توسط مايع مغزى- نخاعى و خون تغذيه و با ميليون ها فوتون بمباران مى شويد. اما وقتى از افراد خواسته مى شود كه بين دو خمره يكى را برگزينند، اكثراً آنكه پيش پا افتاده تر است را انتخاب مى كنند، حال آنكه حقيقتاً واقعى تر از خمره آزمايشى آن عصب شناس نيست. چگونه مى توانيد اين نوع گزينش را توجيه كنيد، مگر آنكه به چيزى فراطبيعى باور داشته باشيد.
تاكنون سه «استدلال نقض» درباره فرض اين آزمايش شنيده ام. نخست اينكه مغز ما، آنطور كه آنتونيو داماسيو با فصاحت استدلال مى كند، امتداد طبيعى بدن است، نه كامپيوترى مجزا كه بر روى گردن سوار شده باشد. بله درست است اما مى توان اين پيكره را همراه با داده هاى حسى- عمقى (Proprioceptive: دريافت تحريكات از داخل بدن. م) و احشايى شبيه سازى كرد. دوم اينكه اگر اين خمره به خوبى محافظت نشود آنوقت چه؟ اگر بيفتد و بشكند چه؟ بله، ممكن است چنين اتفاقاتى بيفتد اما مگر اين جور تصادفات براى «شما»ى واقعى رخ نمى دهد. سوم اينكه شبيه سازى اينشتين و گيتس (يا هر كس ديگرى) هيچ گاه نمى تواند بى كم و كاست باشد. شايد اين طور باشد اما اين دخلى به كار ما ندارد. مگر چه ايرادى دارد كه اين شبيه سازى به قدر ۹۸درصد دقيق باشد. نوسانات مغز خود شما هم از يك سال تا سال بعد اگر بيشتر از آن ۲درصد اختلاف نباشد كمتر هم نيست. با تمام اينها اگر باز گمان مى كنيد اين سناريو اغراق آميز است كافى است نگاهى به دور و برتان و آنچه اكنون در دنيا اتفاق مى افتد، بيندازيد؛ موبايل هاى سل فون، منشى هاى ديجيتالى شخصى، شبكه جهانى اينترنت، اى ميل، وبلاگ، انتشارات الكترونيك و واقعيت مجازى. ما اكنون به آرامى، رفته رفته به سناريوى «مغز درون خمره» نزديك مى شويم؛ آنجا كه تمام عمليات ها به معنى واقعى كلمه در نوك انگشتان ميسر خواهد بود، چنانچه گويى در فضايى سايبرنتيك محو شده ايم.
اما اين وسط تكليف «فرهنگ» چه مى شود؟ من به «Homo sapiens» به منزله «انسانريخت بافرهنگ» مى نگرم زيرا اين تنوع فرهنگى است كه فراتر از هر چيز ما را به عنوان يك گونه از سايرين متمايز مى سازد. مغز ما به خاطر ظهور و افزايش پيچيدگى گروهى از نورون ها، موسوم به «نورون هاى آينه اى» با فرهنگ همزيست يا انگلى شده است.
(كودكى را كه به تنهايى در يك غار بزرگ شده، آشكارا نمى توان انسان دانست.) اكنون سئوال اين است: آيا مى توانيم پيچيدگى هاى فرهنگى را نيز در يك خمره شبيه سازى كنيم؟ آيا جهان در قرن بيست و پنجم صدها انبار خواهد بود با هزاران مغز در رديف به رديف خمره؟ حتى ممكن است تمام مغز ها براى صرفه جويى در وقت و زحمت برنامه نويسى عين هم باشند. چرا كه نه؟ هيچ يك از مغز ها نخواهد دانست كه مشابه بقيه است.
جياكومو ريزولاتى و ويتوريو گلسى نورون هاى آينه اى را كشف كردند. آنها دريافتند نورون هاى منطقه پريموتور قدامى (بخشى از كورتكس حركتى كه جلوى كورتكس حركتى اوليه قرار دارد. م) در ميمون هاى ماكاك، هرگاه كه ميمون مجموعه اى از حركات مثل دست بردن به سوى بادام زمينى، كشيدن اهرم، هل دادن در و نظاير آن را انجام مى دهد، تحريك مى شوند. (براى هر يك از اين اعمال نورون هاى به خصوصى تحريك مى شوند.) بيشتر اين نورون ها مهارت هاى حركتى را كنترل مى كنند. (اين يافته در اصل توسط ورنون مونت كاسل در دهه ۶۰ كشف شد.) دانشمندان ايتاليايى متوجه شدند كه زيرمجموعه اى از اين نورون ها حتى وقتى كه ميمون خودش هيچ يك از اين اعمال را انجام نمى دهد و فقط شاهد انجام آنها توسط ميمون ديگرى است، تحريك مى شوند. در واقع اين نورون ها بخشى از يك شبكه اند كه اجازه مى دهند جهان را از ديدگاه افراد ديگر ببينيم. از اين رو آن را «نورون آينه اى» ناميده اند. پژوهشگران مركز دانشگاه كاليفرنيا در لس آنجلس دريافتند كه سلول هاى كمربندى پيشين در مغز انسان كه در شرايط عادى مثلاً با زدن آمپول به بيمار برانگيخته مى شوند (نورون هاى درد) حتى وقتى كه بيمار آمپول زدن مريض ديگرى را مى بيند به همان ترتيب برانگيخته مى شوند. به نظر مى رسد كه نورون هاى آينه اى سد ميان «خود» و «ديگران» را برمى دارند. به اين خاطر من آنها را نورون هاى «همدلى» يا نورون هاى «دالاى لاما» مى نامم. (در حيرتم كه اين نورون ها در افراد ساديست و مازوخيست نسبت به آزار ديدن ديگران چگونه واكنش مى دهند.) از ميان برداشتن سد ميان «خود» و «ديگران» اساس بسيارى از سيستم هاى اخلاقى به ويژه سنت هاى عرفانى و فلسفه جهان غرب را تشكيل مى دهد. اين پژوهش تلويحاً مى گويد كه مى توان با نورون هاى آينه اى براى اخلاق به جاى دلايل مذهبى، استدلال هاى منطقى آورد. (اما بايد مراقب بود، نبايستى در دام مغالطه بيفتيم.) پيش از اين در مقاله اولم _ نورون هاى آينه اى و يادگيرى تقليدى به منزله نيروى محرك «جهش بزرگ رو به جلو» در تكامل انسان _ پيشنهاد كردم كه پيدايش سيستم پيچيده نورون آينه اى عرصه را براى ظهور برخى از توانايى هاى بى نظير انسانى نظير پيش _ زبان (كه توسط اجراى واج ها بر روى لب و حركات زبان بيان مى شود)، همدلى و توانايى پذيرش نظر ديگران در آدم سانان ابتدايى فراهم ساخت.
سرانجام اين به پيدايش توانايى تقليد هدفمند منتهى شد كه گامى سرنوشت ساز در يادگيرى تقليدى بود. به محض اينكه يادگيرى تقليدى در جاى مناسب خود قرار گرفت منجر به تكثير سريع و همه جانبه اين قبيل نوآورى هاى «تصادفى» شد كه بعدها اساس فرهنگ، اين انسانى ترين ويژگى انسان، را فراهم آورد. مى توان گفت تكامل در اينجا به جاى اينكه كاملاً داروينى باشد، لاماركى شد.
(مقصود من از به كار بردن اصطلاح «نوآورى تصادفى» بى اهميت جلوه دادن بارقه هاى الهام، بصيرت و نبوغ نيست كه بسيار به ندرت و به طرز پيش بينى نشده اى از تركيب صحيح شرايط محيطى و ژنتيكى در يك مغز منفرد به وجود مى آيند. منظورم فقط اين است كه چنين نوآورى هايى مى بايستى از خزانه ممى حذف مى شدند اگر توانايى هاى نورون آينه اى محور نظير تقليد و زبان وجود نداشتند.) حتى اصيل ترين ويژگى انسان، يعنى گرايش ما در به كارگيرى استعاره، شايد تا حدى مبتنى بر انواعى از تجريدات ميان حيطه اى باشد كه نورون هاى آينه اى واسطه آنند: نيمكره چپ براى استعاره هاى عملى و نيمكره راست براى استعاره هاى تجسمى و فضايى. اين خود تبيين مى كند كه چرا هر ميمونى مى تواند دستش را به سوى يك بادام دراز كند اما تنها انسان است كه مى تواند با سيستم نورون آينه اى به قدر كافى تكوين يافته اش، دست اش را به سوى ستاره ها دراز كند. اين برگزيده شدن سيستم نورون هاى آينه اى براى اجراى كاركردهاى پيچيده تر شايد در تكامل مغز آدم سانان چيزى جز يك گام به جلوى كوتاه نبوده اما براى بشر بدون ترديد جهشى عظيم بوده است. تصور مى كنم اين حادثه حياتى دويست تا صدهزار سال پيش در شكنج آهيانه پيشين به وقوع پيوسته است. البته بايد از وسوسه انتساب بيش از حد فرهنگ به نورون هاى آينه اى بپرهيزيم- چرا كه ميمون ها به رغم داشتن نورون آينه اى قادر به خلق فرهنگ هاى پيچيده نيستند. احتمالاً به دو دليل: نخست اينكه نورون هاى آينه اى ممكن است ضرورى باشند اما كافى نيستند. كاركردهايى نظير حافظه طولانى مدت شايد از طريق فشارهاى انتخاب موازى همراه هم تكامل يافته باشند. دوم اينكه احتمالاً لازم بود تا اين سيستم به حداقل معينى از پيچيدگى برسد پيش از آنكه شناخت در نخستى ها بتواند از زمين بلند شود (يا از درخت پائين بيايد!).


در سال ۲۰۰۰ اريك آلتچولر، جيمى پيندا و من در كمال شگفتى توانستيم نشان دهيم كه كودكان درخودمانده فاقد سيستم نورون هاى آينه اى هستند (با استفاده از گزارش هاى EEG) و يادآور شديم كه اين نقصان احتمالاً تبيين مى كند كه چرا بسيارى از نشانگان بيمارى نظير نداشتن حس همدلى، توانايى درك ذهن ديگران، مهارت هاى زبانى و تقليد منحصر به درخودماندگان است.
اگرچه در ابتدا اعتراض هاى زيادى عليه اين كشف- قائل شدن مبناى نورونى براى درخودماندگى- به راه افتاد اما سرانجام اين يافته توسط چندين گروه تحقيقاتى ديگر از جمله گروه خود ما (تقريباً به رهبرى ليندسى اوبرمان در آزمايشگاه من) تاييد شده است.
گذشته از اين نورون هاى آينه اى ضربه مرگبارى به بحث «طبيعت در برابر تربيت» وارد مى كند زيرا نشان مى دهد كه چگونه طبيعت انسان به گونه اى سرنوشت ساز به «تربيت پذيرى» كه توسط اين مدارهاى پيچيده تسهيل مى شود، وابسته است. (من به شخصه «طبيعت از طريق تربيت» پيشنهادى مت ريدلى را ترجيح مى دهم). و نيز نورون هاى آينه اى نوشداروى موثرى براى زيست شناسى اجتماعى (سوسيوبيولوژى) و روانشناسى تكاملى عامه فهم فراهم مى آورد؛ چرا كه هر دو آنها اصرار دارند مغز انسان انبوهى است از غرايز كه از طريق انتخاب طبيعى، در آن هنگام كه نياكان انسانريخت ما در ساواناهاى آفريقا گشت مى زدند، انتخاب شده و به خوبى هماهنگ شده اند. حتى اگر بپذيريم كه حق با اين ديدگاه است، هيچ وقت نتوانسته ام درك كنم كه چرا ساوانا اين وسط اين قدر مهم شده است؟ چرا به اينجا گير مى دهيم؟ مگر نه اينكه ما مدت بسيار طولانى ترى را به عنوان ماهى در درياهاى دوونين ۵۰۰ ميليون سال پيش گذرانديم.
مى توان گفت دليل لذت بردن ما از آكواريوم اين است كه نياكان ماهى شكل مان ميليون ها سال وقت صرف تماشا و لذت بردن از بقيه ماهى ها كرده اند. اگر اين ايده به نظرتان احمقانه مى آيد، پس درباره بعضى از اين دست حرف ها كه هنوز در كتاب هاى ادبى چاپ مى شوند و جاروجنجال به پا مى كنند، چه خواهيد گفت.
بله، ژن ها عميقاً بر رفتار ما تاثير مى گذارند. هيچ انسانريختى حتى اگر در بهترين كالج هاى دنيا هم تعليم ببيند، هرگز با لهجه مثلاً فلان جا داد سخن نخواهد راند. اما اين عقيده كه استعدادها و نيز حماقت هاى انسان اساساً توسط غرايزى كنترل مى شود كه ژن ها به راه انداخته اند، مضحك است. به لطف نورون هاى آينه اى مغز انسان در فرهنگ تخصص يافت، اندامى در حد كمال براى تنوع فرهنگى. به اين خاطر است (نه به دليل ملاحظات سياسى يا دلايل اخلاقى) كه بايد تنوع فرهنگى را حفظ كنيم و گرامى بداريم. به لحاظ فرهنگى متنوع بودن همان انسان بودن است و اين براى ارج نهادن به تنوع فرهنگى كافى است. نورون هاى آينه اى ممكن است حقيقتاً به پر كردن شكاف عظيم بين «دو فرهنگ» (علوم تجربى و علوم انسانى.م) كمك كند؛ شكافى كه سى پى. اسنو ادعا كرده است كه هرگز پر نخواهد شد. با تمام اينها من هنوز سرحرف اولم هستم كه «نورون هاى آينه اى همان كارى را براى روانشناسى خواهد كرد كه DNA براى زيست شناسى كرده است»؛ پيشگويى اى كه مى رود به حقيقت بپيوندد.
در واقع اخيراً كه ريزولاتى را در يك نشست ديدم به شوخى گله كرد كه كار دور از ذهن من اكنون بيش از تمام مقالات اصلى او جلب توجه كرده است. به گمانم روزى بتوان فعاليتى مشابه نورون هاى آينه اى را در مغز درون خمره شبيه سازى كرد- حتى ممكن است «فرهنگ» نيز در يك رسانه فرهنگى شبيه سازى شود. به لحاظ منطقى دليلى براى ممانعت از آن وجود ندارد. اما احتمال دارد به خاطر ماهيت «محتمل غيرضرورى» فرهنگ چنين چيزى در عمل غيرممكن باشد؛ به اين دليل كه فرهنگ بيش از همه به انتشار سريع نوآورى هاى منحصربه فرد يا «مم»ها بستگى دارد. آيا كسى مى تواند فرهنگ را در مغز درون خمره برنامه ريزى كند بدون آنكه در وهله نخست خودش فرهنگ را كشف كرده باشد؟ به علاوه شايد كسى دليل محكمه پسندانه اى بياورد كه نمى توان مم ها را با حفظ ماهيت بسيار «محتمل غيرضرورى» آنها و نيز وابستگى شان به مجموعه فوق العاده اى از شرايط پيش بينى ناپذير، برنامه ريزى كرد.
با تمام اينها قابل تصور است كه بتوان به چيزى بسيار شبيه به فرهنگ دست يافت. حتى اگر بتوانيم اين فرهنگ «ساختگى» را بسازيم و مشابه هاى منطقى در خمره بيافرينيم باز اين پرسش به ميان مى آيد. كه مى خواهيم با آن چه كنيم؟ اعتراف مى كنم كه من نيز دلبستگى عاطفى خاصى به مغز «واقعى» خودم دارم اما اين دليل نمى شود كه بتوانم از انتخابم به لحاظ منطقى دفاع كنم. شايد اين دلبستگى صرفاً يك خودشيفتگى محض باشد. اما در شرايط ويژه اى كه افراد مى توانند بين اينكه دهاتى بدبختى در بنگلادش باشند يا قربانى شكنجه در زندان هاى مخفى يا مغز درون خمره يكى را انتخاب كنند، من اگر جاى آنها باشم به راحتى نظرم را به نفع «مغز درون خمره» عوض مى كنم. دست آخر بايد بگويم كه به يك مسئله متافيزيكى نمى توان با علم پاسخ داد. نمى توانم تصميم بگيرم كه اين مسئله اى بى اهميت است يا ژرف. من آن را مسئله «جايگاه برتر» مى نامم كه در اوپانيشاد، نوشته هاى فلسفى هند باستان در هزاره دوم پيش از ميلاد، و بعدها توسط اروين شردينگر از آن ياد شده است. منظورم عدم تقارن بنيادى در جهان بين جهان بينى شخصى ذهنى در برابر جهان بينى عينى دنياى فيزيك است.
فيزيك به حذف هر چيز ذهنى وابسته است؛ در فيزيك رنگ نداريم و هرچه هست طول موج است. در اينجا سروكارمان با ارتفاع است نه با فركانس. از گرمى يا سردى خبرى نيست فقط حركت جنبشى مولكول ها است. در فيزيك «خود» ذهنى يا «من» بى معنى است فقط فعاليت نورونى معنا دارد. فيزيك نيازى به مفاهيمى ذهنى چون «اينجا و اكنون» يا «منى» كه جهان را احساس مى كند، ندارد و حقيقتاً نيز آنها را به رسميت نمى شناسد. اما براى من «من» همه چيز است. پندارى تنها گوشه اى بسيار ناچيز از بيكران فضا- زمان با نورافكن خودآگاهى من «روشن» مى شود. چنين به نظر مى رسد كه نوع بشر براى هميشه محكوم به پذيرش ديدگاه شيزوفرنيك خود از واقعيت است؛ روايت «اول شخص» و روايت «سوم شخص». اما اينها چه ربطى به مغزهاى درون خمره دارد؟ خيلى ربط دارد. فرض منصفانه اى است كه بگوييم هويت خودآگاهى تان (از جمله «من» شما) به محتواى اطلاعاتى مغزتان بستگى دارد، نرم افزارى كه نماينده ميليون ها سال خرد تكاملى انباشته، محيط فرهنگى- اجتماعى و خاطرات شخصى شما است، نه به اتم هاى به خصوصى كه هم اكنون مغزتان را مى سازند.
نمى توان در عمل ثابت كرد كه اين گفته منطقى است همان طور كه نمى توان ثابت كرد كه اكنون بيداريم و خواب نمى بينيم. اما اين قبيل بحث ها با توجه به تمام چيزهايى كه مى دانيم «فراسوى يك ترديد خردمندانه» به نظر مى رسد. با اينكه تمام اتم ها و مولكول هاى مغز شما در عمل هر چند ماه يك بار عوض مى شوند، بعيد است بخواهيد بگوييد هستى وجودى تان هر بار از نو زاده مى شود و برنامه ريزى بر آنچه (از اين ديدگاه) در اصل دوقلوى همسان شما در آينده خواهد بود، متوقف مى شود.
اكنون تصور كنيد اين فرآيند عوض شدن را چنان تسريع كنيم كه من بتوانم مغز كنونى تان را تخريب كنم و جايش يك نسخه بدل/ شبيه سازى با همان اطلاعات قبلى بگذارم. دليلى وجود ندارد كه نتوانيم باور كنيم تجربه خودآگاهى شما در آن مغز ديگر تداوم مى يابد. (اين واقعيت كه نمى توان به نسخه اى كاملاً دقيق دست يافت در اينجا بى ربط است چرا كه اطلاعات مغزتان هر روز در نوسان است.) اما اگر اين برهان را بپذيريد آن وقت چرا نبايد مغزتان را به جاى فقط يك مغز با پنج نسخه در پنج خمره عوض كنيد. آيا بعد از اين «تداوم خودآگاهى» شما در هر ۵ مغز ميسر خواهد بود؟ اگر چنين باشد آيا مى توانيد به توازى هم اينشتين هم گيتس و هم هفنر باشيد؟ چنين چيزى مزخرف به نظر مى رسد زيرا به اين ترتيب به طور همزمان مى توان شما را واداشت كه با يك مغز احساس درد كنيد و با مغز ديگر لذت و اين مفهوم در يك هستى خودآگاه واحد كه در يك زمان دو احساس مختلف را تجربه مى كند، غيرممكن به نظر مى رسد. اما اگر اين درست نيست و شما فقط در يك مغز تداوم مى يابيد، تكليف چه مى شود؟ چه كسى تصميم مى گيرد كه در كدام خمره تداوم يابيد؟ در واقع اين آزمايش فكرى چندان از آزمايشى كه در عمل به روش تجربى انجام شده، متفاوت نيست؛ شكافتن مغز انسان بالغ به دونيم با قطع كردن جسم پينه اى. (رابط بين دو نيمكره راست و چپ.م) اين روش در مورد مبتلايان به صرع حاد با تقسيم چيزى كه ظاهراً يك جريان واحد از خودآگاهى است به دو بخش انجام مى شود.
بيل هرشتاين و من اخيراً نشان داده ايم كه اگر از نيمكره چپ جدا شده به طور مستقيم پرسيده شود، به شما خواهد گفت كه خودآگاه است. از اين شگفت انگيزتر اينكه دريافتيم نيمكره راست در چنين بيمارى واقعاً داراى خودآگاهى درون نگرانه است چرا كه وقتى به وسيله اشارات غيركلامى آزمايش مى شود، قادر است عمدى دروغ بگويد. (ما نمى توانيم دروغ بگوييم مگر اينكه از وجود خود و ديگران آگاه باشيم.)
امكان وجود ذهن هاى متعدد در يك مغز آن قدرها كه به نظر مى رسيد عجيب نيست. در خواب اغلب اين اتفاق مى افتد. يادم مى آيد خوابى ديدم كه در آن يكى ديگر برايم جوكى گفت و من از ته دل خنديدم، هر چند كه آن يك نفر ديگر اختراع ذهن خودم بود. پس بايد جوك را از قبل مى دانستم. اين پرسش كه آيا «شما» در خمره هاى مغز موازى چندگانه تداوم خواهيد يافت يا خير، مباحثى را طرح مى كند كه به طرز خطرناكى به مفهوم الاهياتى روح نزديك مى شود. اما هيچ راه ساده اى براى خروج از اين معما به نظرم نمى رسد. شايد بايد اين آموزه اوپا نيشادى را جدى بگيريم كه قواعد معمول عددى و حسابى، «يك» در برابر «بسيار»، يا در واقع منطق دو ارزشى دوتايى بله/ خير، اصلاً در مورد ذهن صدق نمى كند- شايد همين مفهوم «شما» يا «من» جدا از هم مانند گذشت زمان يك توهم باشد.
«ما همه صرفاً بازتاب هاى بسيار يك واقعيت كيهانى در تالار آينه هاييم.» (برهمن يا جان جهان) اگر هضم اين همه را دشوار مى يابيد كافى است توجه كنيد كه وقتى پير مى شويد و خاطرات تان رفته رفته رنگ مى بازد ممكن است با «خود» دوران جوانى تان اشتراكات كمترى داشته باشيد و به لحاظ اطلاعاتى براى آن جوانك تركه اى كه روزى بوديد زوج نامناسبى باشيد تا با كسى كه اكنون دوست نزديك شما است. اگر به ماهيت سدشكن نورون هاى آينه اى دقت كنيد اين حقيقت آشكارتر مى شود. در نگرش اينچنينى به حيات عظمتى خاص نهفته است؛ در اين مفهوم بسط يافته واقعيت، زيرا كه اين نزديك ترين چيزى است كه ما انسان ها مى توانيم از طريق آن جرعه اى از چشمه جاودانگى بنوشيم. بالاخره خمره را انتخاب مى كنيد يا خود واقعى تان را؟ شايد اين نوشته نتواند پاسخ صريحى را در اختيار بگذارد، اما خوشبختانه هيچ كس از نسل كنونى يا حتى نسل بعد مجبور به رويارويى با چنين انتخابى نخواهد بود. تنها براى آنان كه در آينده مجبورند به اين پرسش پاسخ دهند، اميدوارم انتخاب «درست» را برگزينند، حال معناى «درست» هر چه كه هست.

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید