◄◄ مغز و اعصاب - هوش و IQ ►►

[Boye_Gan2m]

مصرف پرتقال از آلزایمر جلوگیری می کند
محققان می گویند: مصرف پرتقال در پیشگیری از آلزایمر بسیار مؤثر است.
براساس تحقیقات انجام شده در کالیفرنیا مصرف روزانه ۴۰۰ میکرو گرم «فولات» که در پرتقال به میزان فراوان وجود دارد می تواند تا ۵۵درصد خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش دهد. همچنین ویتامین «بی» موجود در پرتقال نیز در پیشگیری از آلزایمر مؤثر است.

[bidastar]

در صورتی که بیماری دچار آسیب برگشت ناپذیر به مغز و همزمان به ساقه مغز شود، در اصطلاح پزشکی گویند که فرد به مرگ مغزی گرفتار شده است. به واقع این بیمار کسی است که به سبب آسیب گسترده به مغز، هیچ گاه قادر به ایجاد ارتباط با محیط پیرامونش نیست.

از جمله جنجالی ترین موردی که طی دهه های اخیر در گستره دانش پزشکی مطرح شده و جستارهای فراوانی را در پی داشته، مسئله «مرگ مغزی» است. هر چند موضوع یادشده در سرزمین ما از جهات گوناگون رشد و بالندگی داشته است، اما جهت گستردگی هرچه فزون تر آن، راهی بس ناهموار در پیش رو داریم.
شاید در نگاه نخست این مسئله به شکل یک موضوع پزشکی خودنمایی کند، ولی با تامل بیشتر، بررسی جنبه های اخلاقی، مذهبی، سیاسی و حقوقی این مبحث گریزناپذیر است. طبقات گوناگون دانشمندان اعم از علمای دینی، پزشکان، حقوقدانان و سیاستمداران پیرامون این مقوله اظهارنظر کرده اند و هریک بر پایه شیوه نگرش خویش بدان پرداخته اند.
هر مسئله متناسب با مزایا و مخاطراتی که در پیش دارد، حساسیت هایی را نیز در پی داراد و موضوع مرگ مغزی و پیوند اعضا هم از این امر مستثنا نیست. در این زمینه بحث های زیادی مطرح شده که مجال پرداختن به آنها در این خلاصه نمی گنجد. در مقاله ای که پیش رو دارید، ضمن تشریح موضوع «مرگ مغزی» به دیدگاه اسلام در این زمینه اشاره می کنیم و از چند و چون «اهدای عضو» باخبرتان می سازیم.
● نظری به ساختار مغز
به طور ساده می توان گفت مغز از چند بخش تشکیل یافته است، از جمله:
۱) پوسته (قشر) مغز:
پوسته (کورتکس) بزرگ ترین قسمت تشکیل دهنده مغز است که دو نیمکره چپ و راست را در بر دارد. این نیمکره ها مسوول یک رشته فعالیت های اختصاصی اند. به این ترتیب که نیمکره چپ (در اغلب موارد) وظیفه اصلی تکلم فرد را به عهده دارد و در انجام فعالیت های فکری - منطقی و محاسبه ای، نسبت به نیمکره راست غالب است و حال آنکه نیمکره راست، در درک فضایی اشیاء، عواطف و تفکر غیرمحاسبه ای نقش بیشتری را ایفا می کند. هرکدام از نیمکره های مغز، با عنایت به محل قرار یافتن آنها و فعالیت اختصاصی خود به چهار قسمت تقسیم می شوند. به هر یک از این بخش ها، پاره یا لوب گفته می شود که عبارت است از:
▪ پاره (لوب) پیشانی
▪ پاره (لوب) گیجگاهی
▪ پاره (لوپ) آهیانه
▪ پاره (لوب) پس سری
از جمله فعالیت های پاره (لوب) پیشانی، دخالت مستقیم آن در «حرکت کردن» است. به گونه ای که آسیب بدان، سبب «ضعف حرکتی» فرد می گردد. پاره (لوب) گیجگاهی با شنوایی، حافظه، آموزش و تکلم در ارتباط است. قدرت تشخیص دقیق حس های مختلف نیز به کمک پاره (لوب) آهیانه صورت می گیرد و توان بینایی و منطقه اصلی آن در ناحیه پاره (لوب) پس سری متمرکز است.
طی لطمه وارده به پوسته مغز، بسته به محل آسیب دیدگی که کدام پاره مغزی درگیر شود، نشانه ای گوناگونی هم پدید می آید به نحوی که در آسیب به ناحیه حرکتی پاره پیشانی، فرد دچار فلج اندام ها و برعکس در آسیب به منطقه بینایی پاره پس سری، بیمار به کوری مبتلا می گردد. در ضایعه دوطرفه و گسترده به پوسته مغز، عملا همه فعالیت های پیش گفته که تحت عنوان فعالیت های انسانی هستند، مختل می گردد و اصطلاحاً گفته می شود که بیمار گرفتار «مرگ قشر نو یا نئوکورتکس» شده است. در این حالت بیمار قادر به تکلم، حرکت، شنوایی، بینایی، شناخت محیط اطراف و واکنش به محرکات خارجی نیست.
۲) ساقه مغز:
ساقه مغز از چند بخش مهم به وجود آمده است که عبارتند از مغز میانی، پل و بصل النخاع.
ساقه مغز بسیاری از اعمال نظارتی بدن و از آن میان موارد زیر را به عهده دارد؛ مهار تنفس، دستگاه قلبی - عروقی، دستگاه گوارش، مهار بسیاری از حرکات کلیشه ای بدن، مهار تعادل و حرکات چشم، همچنین ساقه مغز به منزله ایستگاهی برای پیام های دستوری مراکز قشری مغز عمل می کند. این پیام ها که برای هدایت اعمال ویژه مهاری به سرتاسر بدن ارسال می شوند، به ایستگاه ساقه مغز منتقل شده و از آنجا به سراسر بدن گسیل می گردند. جهت بررسی سالم بودن ساختمان های ساقه مغز از آزمون های مخصوصی استفاده می شود که از آن جمله به موارد زیر می توان اشاره نمود:
▪ بررسی واکنش مردمک
معمولا اندازه مردمک های هر دو چشم مساوی اند و قطری در حدود سه تا پنج میلیمتر دارند. در صورت تاباندن نور مستقیم به مردمک ها، قطر آنها کوچک و برعکس در تاریکی و نور اندک، بزرگ می شود. این ویژگی بازتاب مردمک ها به وسیله هسته هایی که در ساقه مغز قرار دارند، تنظیم می شود. بر اثر آسیب وارده به این هسته ها، عملا تمام فعالیت های گفته شده مردمک ها از بین می رود.
▪ بررسی بازتاب قرنیه
در تماس با تکه ای پنبه و هر جسم دیگری به قرنیه، چشم های شخص شروع به پلک زدن می کنند. این حالت را بازتاب قرنیه می نامند.
▪ چشم عروسکی
وقتی که سر بیمار را به طرفین می چرخانیم، طبعا چشم های بیمار به طرف روبه رو حرکت می کنند. به این وضعیت چشم عروسکی می گویند. بر اثر ضایعات مغزی، این حرکات از بین می روند.
▪ بازتاب گاگ
در صورتی که جسمی را به ته حلق بیمار بزنیم، دچار حالت عق زدن می شود، به این وضعیت، بازتاب گاگ گفته می شود. آسیب وارده به ساقه مغز، باعث زدودن این بازتاب هم می گردد.
▪ مرگ مغزی
در صورتی که بیماری دچار آسیب برگشت ناپذیر به مغز و همزمان به ساقه مغز شود، در اصطلاح پزشکی گویند که فرد به مرگ مغزی گرفتار شده است. به واقع این بیمار کسی است که به سبب آسیب گسترده به مغز، هیچ گاه قادر به ایجاد ارتباط با محیط پیرامونش نیست. هرگز نمی تواند سخن بگوید، حس کند، حرکتی انجام دهد، ببیند، چشم هایش را بگشاید و یا حرکت دهد و نهایتا نفس بکشد. بیمار مورد بحث به رغم آنکه ضربان قلب دارد، وقتی امواج مغزی اش را ثبت می کنیم، هیچ موج قابل ثبتی به دست نمی آید.
در سالیان اخیر، با توجه به پیشرفت های حاصله، موقتا توسط دستگاه تنفس مصنوعی، می توان برای وی تنفس ایجاد کرد، اما به محض قطع از دستگاه یاد شده، تنفس بیمار هم قطع شده و قلبش هم از کار می افتد. بنابراین در دانش پزشکی، به بیمار «مرگ مغزی»، «مرده» اطلاق می شود. توجه کنید که وقتی اثبات گردد بیماری دچار مرگ مغزی شده، به معنی این است که او هرگز زنده نخواهد شد.
● اهمیت تشخیص «مرگ مغزی» در چیست؟
از سال ۱۹۵۰ میلادی، وقتی که پزشکان مغز و اعصاب متوجه غیرقابل برگشت بودن بیماران مبتلا به مرگ مغزی شدند، مباحث مهمی در عرصه اخلاق پزشکی پدیدار شد. مهمترین جایگاه این جستارها، وجود بیمارانی بود که به رغم آسیب بیشتر به مغز و به رغم وضعیت مغزی آنها، اندام های بدن شان (به جز مغز) کاملا قابل استفاده بود. یعنی پزشکان با بیمارانی روبه رو شدند که مغز نداشتند ولی در عین حال دارای قلب، کبد، پوست، استخوان و... بودند.
از سویی در طی همین سال ها، اعمال جراحی تحت عنوان «پیوند اعضا» رفته رفته جای خود را در قلمرو پزشکی به خوبی باز کرد، لذا پزشکان به اهمیت تشخیص مرگ مغزی و استفاده حیاتی از اعضای مختلف بیمار مبتلا به مرگ مغزی جهت زنده ماندن افراد دیگر به نحو مطلوبی پی بردند، به طوری که می توان گفت با بهره وری از اعضای یک بیمار مبتلا به مرگ مغزی، می شود به چند نفر زندگی دوباره بخشید.
از همین رو در سال ۱۹۷۰ میلادی در آمریکا قانون استفاده از اعضای بدن بیمار مرگ مغزی تصویب شد و عملا و با اتخاذ تدابیر حقوقی - اخلاقی و پزشکی ویژه ای این اقدامات آغاز گردید. در این خصوص کمیته های تشخیص دقیق مرگ مغزی تشکیل شد و در جهت آموزش همگانی پیرامون مرگ مغزی و ترغیب آنها به عضویت و گرفتن کارت اهدای عضو در صورت مبتلا شدن به مرگ مغزی اقدام زیادی انجام گرفت به گونه ای که هر سال آمار استفاده از اعضای بیماران مرگ مغزی در کشورهای توسعه یافته و یا در حال گسترش روبه فزونی است.
● مرگ مغزی و استفاده از اعضای بیمار از دیدگاه اسلام
دین مبین اسلام، اهمیت زیادی برای نجات جان انسان ها قائل است تا آنجا که به فرموده قرآن کریم؛ «هرگاه کسی باعث بقای نفسی شود، مانند آن است که عامل نجات جان تمام انسان ها شده است و ثواب چنین کاری برای اوست».
مستفاد آیه شریفه آن است که حمایت از نفوس، در زمره بزرگ ترین عبادات شمرده می شود. شادروان علامه طباطبایی تبریزی در ذیل آیه فوق می فرمایند؛ «هر که یکی را زنده نگه دارد، چنان است که همه مردم را زنده داشته است». این موضوع دریچه ای را به روی مسئله پیوند اعضای انسان می گشاید. در این باب، دو اصل مهم اسلامی وجود دارد که بسی راهگشاست:
۱) اصل اهم و مهم. این اصل به ما می گوید؛ هنگامی که میان دو هدف مختلف اسلامی و انسانی تعارضی واقع شود، باید مهمتر را برگزینید و غیرمهم را فدای مهمتر کنید.
۲) حفظ حرمت مرده مسلمان واجب و مهم است و حفظ جان مسلمانان واجب مهمتر. در صورتی که بین حفظ حرمت جسد مسلمان و حفظ جان مسلمانان، امر دایر شود، مسلم حفظ جان مسلمانان مهمتر خواهد بود و باید مقدم داشته شود. به عبارت دیگر در صورت تعارض بین واجب، باید واجب اهم را گرفت و مصلحت فرد زنده را بر مصلحت مرده مقدم داشت.

[Sharim]

هیپنوتیزم چیست؟

دكتر لوبا دانشمند آمریكایی در این زمینه می گوید:

چكیده و اصل هیپنوتیزم در ایجاد و خلاقیت یك تمایل و توانایی خلاصه می شود كه باید در فرد هیپنوتیزم شونده پدید آید. او باید بتواند از صحبتهای هیپنوتیزور و در ذهن روشن و فعال خود تصویری زنده و واضح بسازد و تمام تخیلات و تمركز ذهنی خود را تنها در این راستا تجهیز و تمركز بخشد. مطالبی كه هیپنوتیزور به او ارائه می دهد ممكن است حقایقی قطعی یا سمبولیك باشند.

این تصویری كه از هیپنوتیزم ارائه گردید، با پدیده هایی كه به صورت خودجوش در جریان زندگی روزمره ما به وجود می آیند، مطابقت می كنند. یعنی مواقعی كه ما شدیداً توسط جریاناتی كه در اطراف ما می گذرد ، جذب می شویم . برای شرح این پدیده بهتر است مطلبی از دكتر كلمن را عیناً نقل كنیم:

در زندگی روزمره ، ما بارها حالت خلسه یا از خود بی خود شدن را تجربه می كنیم. در حالاتی كه وقایعی ، به اصطلاح ، ذهن ما را تسخیر می كنند. در این لحظات ما موقتاً آنچه را در اطرافمان می گذرند، فراموش می كنیم. برای مثال كسانی كه مرحله نهایی یك مسابقه فوتبال را در تلویزیون مشاهده می كنند، تمام وجود خود را بر روی بازی متمركز می سازند و نسبت به همه چیز، از جمله این كه به چه صورتی روی مبل قرار گرفته اند یا این كه همسرشان آنها را برای صرف غذا صدا می كند، بی توجه می گردند.

دكتر لوبا در مورد دیگر فرآیندهایی كه در زندگی ، ما را جذب می كنند می گوید : بسیاری از ما در برخی از موقعیت ها، حالت عدم احساس درد یا حالت بی حسی را تجربه كرده ایم. مثلاً موقعی كه عمیقاً مجذوب یك داستان پلیسی می شویم، برخی دردهای سبك بدنی را حس نمی كنیم. در بعضی از موقعیت ها از جمله در لحظاتی كه عمیقاً مجذوب صحبت های دوستی می شویم، ممكن است صدای زنگ یا صدای فردی كه مستقیماً ما را صدا می كند، نشنویم. عكس این حالت هم وجود دارد. در لحظاتی از زندگی تمام توجه خود را معطوف به احساس نامطبوعی كرده ایم. مثلا انتظار درد روی صندلی دندان پزشك یا توجه برای احساس بو یا طعمی ناخوشایند و حصول این احساس در پی آن. در لحظاتی كه فردی قانع شده یا به او تلقین شده كه از عهده كار خاصی بر نمی آید، نمی تواند به خوبی آن كار را هر چند ساده و آسان هم باشد، انجام دهد. ولی اگر ما اعتماد به نفس خودمان را به دست آوریم و مطمئن شویم كه قادر به انجام این كار هستیم، حتما در انجام آن توفیق پیدا می كنیم.

باورهای نادرست درباره هیپنوتیزم

هنوز برخی تصور می كنند به هنگام هیپنوتیزم ، یك فرد مقتدر و ماهر به طور فعال ، فردی را كه حالت تسلیم به خود گرفته ، كنترل می كند. این تصور از واقعیت علمی به دور است. تصور وجود یك هیپنوتیزور با قدرت زیاد و اسرار آمیز در مقابل فردی ضعیف و مقهور ، به قرن هجدهم باز می گردد كه هیپنوتیزم با استفاده از ” نیروهای مرموز ” و مغناطیسی صورت می گرفت. هیپنوتیزور در آن عصر، انسانی با قدرت جادویی و غول آسا بود كه با وسایل اهریمنی، اراده و روح انسان های دیگر را كنترل و اداره می نمود.

نظریه جدید درباره هیپنوتیزم وهیپنوتیزور با این باورهای قدیمی فاصله بسیار زیادی دارد. هم اكنون بسیاری از روان پزشكان و روان شناسان از این نظریه طرفداری می كنند كه : هیپنوتیزور تنها نقش راهنما و هدایت كننده را در برقراری حالت هیپنوتیزم ایفا می كند و ” كار اصلی” را در این جریان خود فرد تحت هیپنوتیزم انجام می دهد.

هیپنوتیزم شدن، نشانه ضعف روحی نیست!

همانطور كه دكتر اشپیگل اظهار می دارد:

هیپنوتیزم شدن نشانه سطح بالایی از هوش و استعداد و نمایانگر قدرت و قابلیت فرد در انجام تمركز است.

نحوه ایجاد هیپنوتیزم و امكانات درمانی آن

بیمار در صورت تشخیص پزشك معالجش و تمایل خودش می تواند از هیپنوتیزم در برنامه درمانش استفاده كند. برای انجام موفقیت آمیز جریان درمان بیمار باید:

- ذهن خود را از كلیه افكار انحرافی خالی و پاك كند.

- به اصالت علمی هیپنوتیزم و قابلیت عملی هیپنوتیزور اعتقاد و ایمان داشته باشد.

- به اندازه كافی قدرت تمركز و تصور داشته باشد.

- به برنامه ای كه هیپنوتیزور برای درمان بیماری و یا رفع مشكل او مطرح كرده، مطمئن باشد.

در مورد و شرایط زیر هیپنوتیزم اثرات درمان كننده اثبات شده ای دارد:

- درمان پرخوری و چاقی

- ترك اعتیاد به دخانیات ، الكل و بسیاری از مواد مخدر

- درمان بی خوابی

- معالجه حالات اضطرابی

- درمان حالات هیجانی

- معالجه افسردگی

- درمان ضعف و فقدان اعتماد به نفس

- ایجاد انگیزه و امید

- درمان وسواس و رفتارهایی كه فرد به صورت اجباری انجام می دهد

- درمان عادت جویدن ناخنها

- معالجه عدم قدرت درتمركز فكری

- درمان لكنت زبان در مواردی كه نقص عضوی در كار نباشد

- درمان حالاتی كه فرد در شناخت هویت خود دچار مشكلاتی شده است

- درمان انواع ناتوانی ها و مشكلات جنسی

تعریف هیپنوتیزم درمانی

” هیپنوتیزم درمانی” یك روش درمانی است كه در یك مرحله یا مراحلی از آن از هیپنوتیزم استفاده می شود. هیپنوتیزم درمانی می تواند به دو شكل متفاوت صورت بگیرد:

1- دگر هیپنوتیزم درمانی

در این حالت، درمانگر پس از صحبت كردن با بیمار و ایجاد آمادگی ذهنی و روحی در او، در صورت نیاز بیمار به القای خُلسه هیپنوتیزمی، او را به عمق مناسبی كه برای برنامه درمانی اش مناسب باشد، می رساند و در این شرایط به هیپنوتیزم درمانی می پردازد.

2- خود هیپنوتیزم درمانی

در این روش كافی است بیمار طی 2 یا 3 جلسه ، طریقه استفاده از خود هیپنوتیزم و نحوه درمان و تلقین به خود را بیاموزد. پس از آن می تواند با روشی كه یاد گرفته خودش را در خلسه هیپنوتیزمی قرار دهد و در این شرایط، به صورت ذهنی ، متن تلقین را مرور كند و یا به نوار صوتی كه پس از چند دقیقه سكوت. (مدت لازم برای رسیدن او به حالت خود هیپنوتیزم) متن تلقین را پخش می كند ، گوش دهد. در این وضعیت ، بیمار بدون نیاز به مراجعات مكرر به مطب پزشك و صرف هزینه گزاف ، خودش این برنامه درمانی را انجام می دهد.

برای آموزش خود هیپنوتیزم به افراد عادی جامعه، بایستی به نكات زیر توجه شود:

1- آموزش خود هیپنوتیزم راه رسیدن سریع به حالت آرامش است.

2- كسانی كه برای آموزش خود هیپنوتیزم مراجعه می كنند ، از سلامت روانی و حداقل هوش متوسط بهره مند باشند.

3- داوطلبان فراگیری خود هیپنوتیزم به این نكته توجه داشته باشند كه برای رسیدن به عمق مناسبی از خلسه باید:

الف- استعداد ذاتی داشته باشند.

ب- با هیپنوتیزور همكاری لازم را بكنند.

4- باید به كسانی كه مایلند خود هیپنوتیزم را بیاموزند، این نكته مهم را تذكر داد كه آنها در حالت خود هیپنوتیزم بیدار و هوشیار بوده و نسبت به صداها و وقایعی كه در محیطشان می گذرند، آگاهی دارند و در پایان جلسه معمولاً آنها را به یاد می آورند.

5- آموزش خود هیپنوتیزم با هوش ، قدرت خلاقیت و انگیزه داوطلب رابطه مستقیم دارد. بنابراین كسانی كه عقب ماندگی ذهنی یا آشفتگی روانی دارند ، با احتمال زیاد به هیپنوتیزم و خود هیپنوتیزم نمی رسند.

6- كسانی كه در مدی تیشن، یوگا، ریلاكس شدن و … پیشرفت خوبی داشته اند ، خیلی سریع تر و بهتر می توانند خود هیپنوتیزم را یاد بگیرند.

7- كسانی كه خود هیپنوتیزم را یاد می گیرند، هر قدركه بیشتر تمرین كنند، هم زودتر به خُلسه هیپنوتیزم می رسند و هم عمق خلسه آنها بیشتر می شود .

در پایان

شما هر طور كه بخواهید ، همانطور خواهید شد! در جهان پهناور ذهن، به همان صورتی كه شما فكر می كنید، نیروهای محركه و انگیزه دهنده شما، به همان گونه سرنوشت شما را رقم خواهند زد ؛ شما به طریقی خواهید رفت كه به آن باور دارید و تا موقعی كه زنده هستید، اراده شما بی صدا نخواهد گشت. پس در تمام جریان زندگی خود به این كلام هوشمندانه توجه داشته باشید:

هرگونه كه فكر كنم ، همان گونه زندگی خواهم كرد.

[eMer@lD]

بیماری های فراموشی
بیماری آلزایمر 2 تا 5 درصد اشخاص مسن را دربر می‌گیرد و گاهی هم بر اشخاص جوانتر حمله می‌کند. به نظر می‌رسد که بیماری آلزایمر در اثر فاسد شدن سلولهای منطقه هیپو کامپ که معمولا مقدار زیادی استیل کولین تولید می‌کنند بوجود می‌آید. سلولهای مغزی یا نرونهایی که آسیب دیده‌اند پلاکهایی جمع می‌کنند و به تعداد زیادی می‌میرند. منطقه آسیب دیده مغز و استیل کولین در تشکیل خاطرات جدید وارد عمل می‌شوند به همین دلیل یکی از نشانه‌های اصلی بیماری آلزایمر عدم توانایی در تحکیم یک یادگیری تازه (مثل یادآوری آدرس تازه) و دشواری در جهت‌یابی است. اما خاطرات رویدادهای دور معمولا کمتر آسیب می‌بینند.





علت بیماری

تقریبا 10 درصد افراد بالای 60 سال ، زوال عقل دارند و حدود نیمی عقل دارند از آنها مبتلا به آلزایمر می‌باشند. آلزایمر نوعی بیماری ناهمگن از نظر ژنتیکی است که در تمام نژادها دیده می‌شود. 5 درصد بیماران دچار بیماری خانوادگی با تظاهر زود هنگام ، 15 - 25 درصد دچار بیماری خانوادگی با تظاهر دیررس ، 75 درصد مبتلا به بیماری تک گیر می‌باشند. 10 درصد موارد آلزایمر خانوادگی ، توارث اتوزومی غالب و بقیه چند عاملی را نشان می‌دهند.

مهمترین یافته‌های شناختی بیماری آلزایمر ، رسوب دو پروتئین رشته‌ای پپتید بتاآمیلویید تاو در مغز می‌باشند. پپتید بتاآمیلویید که از پروتئین رمز گردانی شده توسط یکی از ژن های مستعد کننده به بیماری آلزایمر خانوادگی بوجود می‌آید، در پلاکهای آمیلویید یا پیری درفضای خارج سلولی مخ مبتلایان به آلزایمر یافت می‌شود. پلاکهای آمیلویید ، حاوی پروتئینهای دیگر علاوه بر بتاآمیلویید می‌باشند. از جمله آپولیپو پروتئین E که این هم توسط نوعی ژن مستعد کننده به آلزایمر (APOE) رمز گردانی می‌شود.

اشکال هیپر فسفریله پروتئین تاو (Tau) ، کلافهای نورو فیبریلاری را تشکیل می‌دهند که برخلاف پلاکهای آمیلویید در داخل نورونهای آلزایمر یافت می‌شوند. تاو یک پروتئین مرتبط با میکرو توبولهاست که بطور وافری در نورونهای مغز بروز می‌یابد. این پروتئین ، تجمع و پایداری میکرو تو بولها را که بر اثر فسفوریلاسیون کاهش می‌یابد، تقویت می‌کند. تشکیل کلافه‌های و نورو فیبریلازی تاو ظاهرا یکی از علل استحاله نورونی در بیماری آلزایمر است.

علائم بیماری

در اکثر موارد ، بیماری آلزایمر در اشخاص مسن و در فاصله زمانی 8 تا 20 سال به تدریج رشد می‌کند. قربانی این بیماری ، ابتدا افت حافظه پیدا می‌کند و اغلب گم شدن حتی در خانه خود بیمار نیز پیش می‌آید. به مرور زمان ، بیمار جهت‌یابی خود را به شدت از دست می‌دهد، اشخاص و حتی اعضای خانواده خود را نمی‌شناسد، هیجانهای کودکانه نشان می‌دهد و از عهده نظافت خود و لباس پوشیدن بر نمی‌آید.

پیشگیری مقدم بر درمان

سالمندانی که از بیماری آلزایمر یا از اختلالهای حافظه‌ای سبک رنج می‌برند، می‌توانند عادات خود را انطباق دهند. همه ما ، پیر و جوان می‌توانیم یک دفترچه یادداشت و یک مداد در جیب خود یا در کنار تلفن داشته باشیم و پیامهای خود را خیلی راحت در آن بنویسیم. ما حتی می‌توانیم یک تقویم به همراه داشته باشیم و رویدادهای پیش‌بینی شده ، حتی کارهای روزمره را در آن بنویسیم.

اشخاصی که از افت حافظه رنج می‌برند، می‌توانند روی روزهایی که سپری می‌شود خط بکشند. می‌توانند از داروهایی استفاده کنند که مقدار آنها برای هر روز از هفته و ماه مشخص شده است. برقراری نظم روزانه و کمک گرفتن از وسایل کمک حافظه بسیاری از سالمندانی را که توانایی تشکیل خاطرات تازه را ندارند از دشواریهای حاد نجات دهد.





درمان‌

• اگر یکی‌ از اعضای‌ خانواده‌ دچار این‌ بیماری‌ است‌، حالت‌ خصومت‌ آنها را به‌ خود نگیرید. محیط‌ خانه‌ را طوری‌ تغییر دهید که‌ فرد بیمار دچار آسیب‌ بدنی‌ نشود.
• اگر مراقبت‌ از یکی‌ از اعضای‌ خانواده‌ که‌ دچار این‌ بیماری‌ است‌ را به‌ عهده‌ دارید، از دیگران‌ درخواست‌ کمک‌ کنید تا بتوانید به‌ خود استراحت‌ دهید. از اینکه‌ نیاز به‌ استراحت‌ و فراغت‌ دارید احساس‌ گناه‌ نکنید حتی‌ اگر بیمار از این‌ مسأله‌ احساس‌ رضایت‌ نداشته‌ باشد.
• اگر گروه‌ حمایتی‌ برای‌ خانواده‌ بیماران‌ آلزایمر وجود دارد به‌ آن‌ بپیوندید و اگر وجود ندارد به‌ ایجاد آن‌ اهتمام‌ ورزید.
• افراد مراقبت‌کننده‌ از بیمار می‌توانند برخی‌ از مشکلات‌ بیمار را با اجرای‌ بعضی‌ کارها کاهش‌ دهند. مانند تکرار ، برای‌ بیمارانی‌ که‌ مشکلی‌ در حافظه‌ دارند شاید یادآوری‌ مکرر کمک‌کننده‌ باشد. و اطمینان‌دهی‌ که یک‌ گفتگوی‌ صمیمانه‌ مختصر و در عین‌ حال‌ قوی‌ می‌تواند بیمار مضطرب‌ یا آشفته‌ را آرام‌ کند. و منحرف‌ کردن‌ ذهن‌ بیمار ، که قدم‌ زدن‌ با بیمار می‌تواند در این‌ زمینه‌ کمک‌کننده‌ باشد.

داروها

خیلی‌ از داروهایی‌ که‌ برای‌ مشکلات‌ دیگر مورد استفاده‌ قرار می‌گیرند می‌توانند باعث‌ گیجی‌ یا خواب‌آلودگی‌ شوند. این‌ داروها را باید حتی‌الامکان‌ قطع‌ کرد. هم‌اکنون‌ داروهای‌ زیاد دیگری‌ تحت‌ بررسی‌ هستند. بعضی‌ از آنها برای‌ کنترل‌ علایم‌ آشفتگی‌ مفید هستند. داروهای‌ جدیدی‌ که‌ با نسخه‌ پزشک‌ تجویز می‌شوند ممکن‌ است‌ پیشرفت‌ بیماری‌ را در بعضی‌ از بیماران‌ به‌ تأخیر اندازد.

فعالیت و رژیم غذایی‌

تا حدی‌ که‌ امکان‌ دارد بیمار آلزایمری‌ باید فعالیت‌ خود را حفظ‌ کند. با پیشرفت‌ بیماری‌، نهایتا تمامی‌ فعالیتها نیاز به‌ نظارت‌ خواهند داشت‌.
رژیم‌ غذایی‌ عادی‌. نهایتاً بیمار برای‌ غذا خوردن‌ به‌ کمک‌ نیاز خواهد داشت‌.





آیا این بیماری حالت ارثی هم دارد؟

سن بالا ، سابقه خانوادگی ، جنس مونث بودن و سندرم داون ، مهمترین عوامل خطر ساز برای آلزایمر هستند. در جمعیتهای غربی ، خطر تجربی آلزایمر در سرتاسر عمر ، 5 درصد است. اگر بیماران ، خویشاوند درجه اولی داشته باشند که آلزایمر در او پس از 65 سالگی بروز کرده باشد، خطر نسبی ابتلای آنها 3 - 6 برابر ، افزایش می‌یابد. اگر بیماران خواهر یا برادری مبتلا به آلزایمر پیش از 60 سالگی و نیز یک والد مبتلا باشند، خطر نسبی آنها 7 - 9 برابر می‌شود.

آزمایش آپولیپوپروتئین A نوعی آزمایش تشخیصی کمکی است و نباید برای پیش بینی آلزایمر در بیماران بی‌علامت استفاده شود. مبتلایان به سندرم داون ، افزایش خطر ابتلا به آلزایمر را نشان می‌دهند. پس از 40 سالگی ، مبتلایان به سندرم داون ، همواره یافته‌های آسیب شناختی عصبی آلزایمر را دارند و تقریبا 50 درصد آنها ، دچار افت شناختی می‌شوند.

[Sharim]

برداشتن نيمه اي از مغز يک کودک

در تاريخ 11 ژوئن نيمه سمت راست مغز جسيکا هال6 ساله، توسط جراح اعصاب «بن کارسون» در بيمارستان کودکان جان هاپکينز بالتيمور برداشته شد. اين نوع عمل نيمکره برداري ناميده مي شود و با اينکه بسيار سخت است، بهترين راه درمان جسيکا بشمار مي رفت. او از نوعي التهاب مغزي رنج مي برد، نوع پيشرفته اي از فساد قشر مغز که باعث حمله هاي غيرقابل کنترل مي شود. با اينکه دکترها از چگونگي آن اطلاع ندارند، اما نيمه باقيمانده مغز در چنين مواردي بسياري از فعاليت هايي را که نيمه برداشته شده اجرا مي کرده، برعهده مي گيرد. نيمه چپ بدن بيمار ممکن است تا ابد فلج بماند، اما معمولا هيچ مشکلي براي خاطرات و نوع شخصيت او بوجود نخواهد آمد. بيمارستان جان هاپکينز سالانه 12 مورد از اين جراحي ها را برروي کودکان 5 تا 10 ساله انجام مي دهد. زمانيکه جراحان در حال توسعه اين روش بودند، سعي کردند حفره خالي بوجود آمده در جمجمه را با توپ پينگ پونگ پر کنند، اما بعدها متوجه شدند مايع نخاعي مغز، به مرور اين فضا را پر مي کند.

جراحي 4 روزه

از 4 فوريه تا 8 فوريه سال1951 زني به نام «گرترود لواندوسکي»، به مدت 96ساعت در بيمارستان «شيکاگو» تحت عمل جراحي قرار گرفت تا کيست بزرگي از داخل تخمدان او برداشته شود. گفته مي شود که اين عمل، طولاني ترين عمل جهان است. «لواندوسکين» قبل از عمل 280 کيلوگرم وزن داشت و دور کمرش 275 سانتيمتر بود. بعد از اينکه تومور برداشته شد، وزن او به 140 کيلوگرم کاهش يافت. در طول عمل، جراحان مايع کيست را به آرامي خارج کردند، زيرا خروج سريع مايع ممکن بود باعث ايست قلبي بيمار شود. در طول 4 روز، 91 کيلوگرم مايع از بدن او خارج شد. سپس آنها خود کيست را از بدن او درآوردند، که در حدود 68کيلوگرم وزن داشت.

جراحي در داخل رحم

«کايل بولن» در بيست ودومين هفته بارداري اش بود وقتي که پزشکان بيمارستان «ملبورن» در استراليا فرزندش را که هنوز به دنيا نيامده بود، جراحي کردند. جنين شرايط بسيار نادري داشت و نوارهاي شبکه مانند پرده جنين به دور قوزک پايش پيچيده شده و جريان خون به سمت پايين پاهاي او قطع شده بود. معمولا پزشکان براي عمل جراحي جنين، تا هفته بيست و هشتم صبر مي کنند، اما اين بار اگر مداخله نمي شد، کودک دو پاي خود را از دست مي داد. جراحان يک تلسکوپ دو ميليمتري در داخل شکم مادر گذاشتند و با استفاده از يک ليزر و جريان برق نوارهاي روي پاي چپ را بريدند و او را نجات دادند. متاسفانه پاي راست عفونت کرده و غيرقابل جراحي شده بود، در آن زمان قد کودک 18سانتيمتر بود. نوزاد در ژانويه سال2008، هشت هفته بعد از عمل و 2ماه ونيم زودتر از موعد به دنيا آمد. وقتي که 24 روزه بود، جراحان پاي راست او را که از يک سرخرگ آويزان بود عمل کردند و اميدوارند نوزاد قادر به راه رفتن باشد.
جراحي که خودش را عمل کرد

در سال 1921 «ايوان اونيل کين» از ايالت پنسيلوانيا، قصد داشت ثابت کند که اتر(که در آن زمان بعنوان داروي بيهوشي از آن استفاده مي شد) بيش از حد در عمل هاي جراحي استفاده مي شود و داروهاي بي حسي موضعي با خطرات کمتر براي جايگزيني آن وجود دارد. براي اثبات آن، او از برداشتن آپانديس خود استفاده کرد. او با استفاده از يک داروي بي حسي موضعي و تخت عمل و آينه اي که در برابر شکمش وجود داشت، اين کار را شروع کرد. سه دکتر در اتاق عمل براي ضرورت حاضر شدند. «کين» شکاف لازم را خودش در شکمش ايجاد کرد و دستيارانش آن را بخيه کردند. دکتر به خوبي به هوش آمد. بعدها درسال 1932 دکتر «کين» عمل جراحي پيچيده تري را برروي خودش جهت درمان مشکل فتق انجام داد. به دليل اينکه نقطه عمل در نزديکي سرخرگ ران بود، اين عمل بسيار حساس مي شد و دکتر «کين» آن را در کمتر از 2ساعت به اتمام رساند.

جراحي براي نجات يک چهره

يک مرد فرانسوي با شرايطي بسيار نادر که با وجود تومور در صورتش او را بينهايت بد شکل کرده بود، با عمل جراحي در ژانويه 2007 چهره و زندگي تازه اي را بدست آورد. «پاسکال کولر30 » ساله، تعداد بسيار زيادي عمل جراحي براي کاهش حجم تومورها بر روي صورت خود انجام داده بود. اين بيماري ناشي از اختلالي به نام نئوروفيبروماتوسيس بود و با وجود تعداد زياد جراحي، به سختي مي توانست غذا بخورد و بخاطر صورت دفرمه و برآمده اش منزوي شده بود. اين اختلال نوعي عارضه نادر ژنتيکي است و متخصصان مي گويند; «جوزف مريک»، مشهور به «مرد فيل نما» در صدسال قبل نيز از چنين عارضه اي رنج مي برده است. بعد از 16ساعت جراحي، جراح سرپرست تيم جراحي پلاستيک اطلاع داد که تيم جراحي تمام اجزاي صورت «کولر»(لب ها، گونه ها، بيني و دهان) را با يک اهدا»کننده، جايگزين کرده اند. «کولر» که به خوبي بهوش آمد، شباهتي با اهداکننده ناشناس ندارد زيرا اسکلت استخواني چهره اش دست نخورده باقي مانده بود.

نوزادي که دو بار به دنيا آمد

«کري مک کارتني» که شش ماهه باردار بود، متوجه شد که نوزادش در قسمت ستون فقرات خود تومور بزرگ و کشنده اي دارد. پزشکان متوجه شدند که اين تومور خوش خيم است و به اندازه يک گريپ فروت حجم دارد و خوني که نوزاد از آن تغذيه مي شود را به خودش مي کشد که به مرگ نوزاد منجر خواهد شد. در يک روش نادر و پرخطر، جراحان بيمارستان کودکان تگزاس، مادر را بيهوش کردند و رحم او را کاملا بيرون کشيدند، سپس آن را باز کردند و 80درصد از بدن کوچک جنين را بيرون آوردند، طوري که فقط سر و قسمتي از بالاتنه او در داخل رحم بماند. سپس در طول يک عمل 4ساعته با توجه به اينکه قرار گرفتن جنين در معرض هوا منجر به ايست قلبي او خواهد شد، به سرعت تومور را از بين بردند. سپس جنين را به داخل شکم برگردانده و سپس کيسه جنين را بستند به اين اميد که مايع آمنيوتيک کافي براي جنين باقي بماند. نوزاد مجددا 10هفته ديگر متولد شد! و خوشبختانه در سلامتي کامل بسر مي برد

[satttanism]

نام بسیاری از بیماری‌ها و اختلالات پزشکی، در واقع همان نام پزشک کشف‌کننده بیماری است. غالبا ما بی‌تفاوت از کنار این نام‌ها عبور می‌کنیم و فراموش می‌کنیم که در ورای این اسم و اصطلاح، پزشکی وجود داشته که سال‌های زیادی از عمر خود را وقف مطالعه بیماری و پیدا کردن درمانی برای آن کرده است.

هر پزشکی با بیماری کوشینگ آشناست،

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

ولی شاید کمتر به این مسئله فکر کرده باشد که این بیماری که در نتیجه ازدیاد هومون کورتیزول در بدن ایجاد می‌شود، به چه دلیل این نام را گرفته است.

هاروی ویلیام کوشینگ در هشتم آوریل سال ۱۸۶۹ در کلیولند اوهایو به دنیا آمد، پدر او پزشک بود و او کوچک‌ترین فرزند در میان ۱۰ خواهر و برادرش بود. او در سال ۱۸۹۵، از دانشکده پزشکی هاروارد فارغ‌التحصیل شد و زیر نظر جراح مشهوری بهنام «ویلیام استیورات هالستد»، در بیمارستان جان هاپکینز جراحی آموخت.

هاروی کوشینگ را پدر جراحی مغز و اعصاب مدرن می‌دانند. وی در سال‌های اولیه قرن بیستم سعی کرد شیوه‌ها و ابزارهایی برای جراحی مغز به وجود آورد، در نتیجه مساعی او بود که رشته‌ای به نام جراحی مغز و اعصاب به وجود آمد.

قبل از کوشینگ، تومورهای مغز اغلب غیرقابل عمل در نظر گرفته می‌شدند و آمار مرگ و میر بیمارانی که در طی اعمال جراحی، جمجمه آنها باز می‌شد، حدود ۹۰ درصد بود. ولی اقدامات کوشینگ میزان مرگ و میر کلی در طی اعمال جراحی مغز را به کمتر از ۱۰ درصد رساند. کوشینگ تا زمان بازنشستگی در سال ۱۹۳۷، دوهزار تومور مغز را برداشت.

کوشینگ، پزشک پیشگامی بود که از ابداع شیوه‌های جدید به منظور رسیدن به اهدافش، واهمه‌ای نداشت. دلیل اصلی بالا بودن میزان مرگ بیماران قبل از کوشنگ، از دست دادن خون زیاد حین عمل بود. مغز، حدود ۶۰۰ کیلومتر عروق خونی دارد و بنابراین خونریزی از آن در صورت عدم استفاده از شیوه‌های مناسب اجتناب‌ناپذیر است. کوشینگ با استفاده از سیم‌هایی که در منزل داشت، قلاب‌هایی درست کرده بود که می‌توانست با فشردن آنها در هنگام خونریزی، مقدار خونریزی را کم کند.

کوشینگ از گیره‌ها یا کلمپ‌های شریانی برای کم کردن خونریزی استفاده می‌کرد. او در سال ۱۹۱۱ نخستین کلیپ شریانی را درست کرد که به گیره نقره‌ای یا گیره کوشینگ موسوم شد. البته کوشینگ فرصت نکرد که از این کلیپ‌ها استفاده کند، نخستین بار «والتر دندی» یکی از دانشجویان او در سال ۱۹۳۷ از این کلیپ‌ها در طی جراحی یک آنوریسم استفاده کرد.

کوشینگ جزو نخستین پزشکانی بود که از اشعه ایکس برای بررسی تومورهای مغزی بهره می‌برد، او همچنین از تحریکات الکتریکی برای بررسی قشر حسی مغز استفاده می‌کرد.

بیماری کوشینگ: کوشینگ در سال ۱۹۱۲، پژوهشی در مورد یکی از بیماری‌های غده هیوفیز به نام سندرم polyglandular انجام داد. وی نتایج این تحقیق را در سال ۱۹۳۲ در مقاله‌ای با عنوان «آدنومای بازوفیل غده هیوفیز و تظاهرات بالینی بازوفیلیسم هیپوفیز» منتشر کرد.

بسیاری کوشینگ را بزرگ‌ترین جراح مغز قرن بیستم می‌دانند، اما کوشینگ فقط پزشکی نمی‌کرد، بلکه نویسنده خوبی هم محسوب می‌شد. زمانی که او در دانشکده پزشکی جان هاپکینز بود، با «سر ویلیام اوسلر» -پدر پزشکی مدرن-

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

آشنا شد، بیوگرافی‌ای که او در مورد اوسلر نوشت باعث شد که در سال ۱۹۲۶، جایزه پولیتزر به او اهدا شود.

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

به علاوه او طراح خوبی او هم بود و می‌توانست بعد از عمل‌هایش، طرح‌های خوبی در مورد تومورها و شیوه عمل آنها بکشد:

کوشینگ به تاریخ پزشکی هم علاقمند بود و کلکسیونی از کتاب‌های تاریخی پزشکی داشت. او به خصوص به کارهای یک آناتومیست و پزشک بلژیکی به نام «آندره‌آس واسلیوس» علاقمند بود.

در هفتم اکتیر سال ۱۹۳۹، در زمانی که کوشینگ یکی از کتاب‌های قطور واسلیوس را بلند کرده بود تا مشغول تحقیق روی طراحی‌های او شود، دچار سکته قلبی شد و درگذشت.
1pezeshk.com

[MaFia_King]

براستي چرا خميازه مي كشيم ؟

بر اساس يك نظريه، خميازه كشيدن مسري است. آخرين نظريه هاي فيزيولوژيست ها در رابطه با خميازه كشيدن، از مسري بودن خميازه حكايت مي كند.

بر اين اساس، خميازه كشيدن يك عمل بدوي است كه در سير تكامل انسان جا مانده است. يك پروفسور دانشگاه مريلند در آمريكا كشف كرده، خنده و خميازه به گونه اي غيرعادي قابل سرايت هستند، به طوري كه تنها مطالعه درباره خميازه كافي است تا شما نيز تمايل به آن پيدا كنيد. براي مثال در بابون ها، 4 خميازه سرپرست گروه، نشانه آن است كه اعضا بايد براي گذراندن شب اطراق كنند.

در واقع خميازه يك بازتاب است و شما نمي توانيد به راحتي آن را متوقف كنيد. اين رفتار علامتي از تغيير حالت ميان هوشياري و خواب آلودگي و برعكس است. به اعتقاد او خميازه كشيدن هيچ ارتباطي با كسب اكسيژن بيشتر براي فرد ندارد. همچنين گروهي از محققان دانشگاه آريزونا، دليل اينكه برخي افراد با مشاهده خميازه ديگران، خود نيز آن را تكرار مي كنند را نوعي پديده ارادي موسوم به مجاورت مي دانند. خميازه عبارت است از باز كردن دهان و تنفس عميق به صورت غير ارادي كه تقريباً از زمان پيش از تولد و به عبارت دقيق تر از دوره جنيني و يازده هفتگي قابل مشاهده است.

در ارتباط با خميازه دو نظريه عمده مطرح است؛ نخست تئوري فيزيولوژيكي كه طبق آن كمبود اكسيژن با بالا رفتن ميزان دي اكسيد كربن در خون باعث مي شود گيرنده هاي حسي پيام خاصي را منتقل و قسمت غيرارادي مغز فرمان خميازه را صادر كند و نظريه دوم، تئوري خستگي است كه خميازه را نوعي واكنش طبيعي بدن مي داند. از سوي ديگر محققان اين مركز به تازگي دريافته اند زماني كه فرد خميازه مي كشد، مقادير بيشتري اكسيژن از طريق گشاد شدن مجاري تنفسي، وارد ريه هايش شده و درصد اين گاز حياتي در خون افزايش مي يابد.

آنها مي گويند: در 90 درصد موارد، خميازه كشيدن به دنبال افت اكسيژن در بدن فرد رخ مي دهد. براي مثال بعد از مدتي نفس كشيدن به صورت مقطع و كوتاه، ناگهان شخص خميازه كشيده و با اين كار بدن او ميزان اكسيژن مورد نياز را دريافت مي كند، پس در حقيقت خميازه پاسخي به نياز فرد به هواي بيشتر است، نه دليلي بر خواب آلودگي. خميازه بي اختيار انجام مي شود، زيرا در مغز ما مركزي است كه نفس كشيدنمان را تنظيم مي كند. اگر مقدار زيادي گاز كربنيك در بدن ما باشد، اين مركز فعال مي شود و ما بي آنكه بخواهيم، نفس عميقي كشيده و گاز كربنيك را هم بيرون مي دهيم.




هر چند علل و چگونگي دقيق خميازه كشيدن مشخص نيست، اما ديدن، شنيدن و يا حتي فكر كردن به خميازه نيز مي تواند آن را در يك فرد برانگيزد. زيرا نگاه كردن و شنيدن صداي خميازه روي مغز ما اثر مي گذارد و باعث خميازه مي شود. پيش از اين تصور عمومي اين بود كه ما تنها هنگام خستگي خميازه مي كشيم، اما ما موقع بيدار شدن از خواب و هوشياري كامل نيز خميازه مي كشيم. امروزه مي دانيم ريه ها مسئول سنجش ميزان اكسيژن نيستند و از طرفي ديده شده كه حتي جنين انسان در شكم مادر با ريه هاي پر از آب خميازه مي كشد.

***
مواظب باشيد خوابتون نياد.

[nightmare]

تا برسم به آخر متن فکر کنم 60 تا خمیازه کشیدم

ممنونم . مطلب جالبی بود .

تا بعد ...

[Saeed_TnT]

نتیجه گیریش چی شد؟؟ اگه برای اکسیژنه پس چرا جنین خمیازه میکشه؟؟ (شاید به خاطر رسیدن اکسیژن کم به جنین از خون مادر)
اگه برای اکسیژن بیشتر نباشه پس چرا اصلا خمیازه میکشیم؟؟ چه سودی داره؟

[miladf]

واکنش های احساسی می توانند تاثیر شگرفی بر هر بخش از زندگی ما داشته باشند. در طول زندگی، فرایند اجتماعی شدن و بالغ شدن یک سیستم -------- در مغز ما ایجاد میکند. هر چیزی که وارد احساسات ما می شود، قبل از اینکه ما از آن مطلع شویم، ----- می شود.

این فیلترها بر اساس رفتارها، باورها، ارزشها، احساسات، الگوها، و تصورات ما از خودمان شکل می گیرد. از آنجا که این فیلترها در درون ما هستند، ما معمولاً از وجود آنها آگاهی نداریم اما آنها سخت سر جای خودشان قرار دارند و بر هر چیزی که می بینیم، درک می کنیم، تجربه میکنیم، همه آدم ها، اخبار و همه چیز تاثیر می گذارد.

تمرین کنترل احساسات به این معناست که از فیلترهای درونی خود آگاهی پیدا کنید و بتوانید از این طریق واکنش های خود را کنترل کنید. باید با طریقه پاسخگویی بدنتان در مقابل یک واکنش احساسی آشنا شوید. این یکی از راه هایی است که با آن می توانید تشخیص دهید و تایید کنید که یک واکنش احساسی قوی در حال اتفاق افتادن است.

مثلاً وقتی یک نفر شما را دروغگو خطاب می کند (یا هر حرف دیگر که راستی و درستی شما را زیر سوال می برد) چه اتفاقی می افتد؟ وقتی کسی درمورد شما از توهین های نژادی استفاده می کند، چطور؟

توهین هایی که باعث می شود در برابر درستی خود، ایده هایتان یا کسانی که با آنها در ارتباط هستید، حالت تدافعی به خود بگیرید، می تواند یک واکنش فوری در شما ایجاد کند. در زیر به 6 تکنیک اشاره می کنیم که به شما کمک می کند احساساتتان را تحت کنترل خود درآورید :

1. حرفی که فرد مقابلتان می زند می تواند احساسات شما را به شکل مثبت یا منفی تحریک کند. در هر دو صورت، همیشه این خطر وجود دارد که اختیارتان را از کف بدهید. به همین دلیل در وهله اول لازم است که واکنش احساسی خود را به مخاطبتان تشخیص دهید. فقط آن زمان است که می توانید شروع به پاسخگویی به آن کنید. برخی علائم می تواند منجر به بالا رفتن تپش قلب و تنفس شما شود، شاید میل شدیدی به قطع کردن حرف طرف مقابلتان و بالا بردن صدای خود پیدا کنید، خط فکری خود را از دست می دهید، یا عضلاتتان سفت و سخت می شوند.

2. وقتی تشخیص دادید که یک واکنش احساسی شدید در حال نمودار شدن است، باید جهت آن انرژی منفی را تغییر دهید. تنفس، توجه شما را دوباره به موضوع اصلی برمی گرداند و شما را از آنچه که موجب ناراحتیتان شده بود، دور می کند. تنفس عمیق می تواند به شما کمک کند، ناراحتی و عصبانیتی که به خاطر حرف طرف مقابلتان در شما ایجاد شده بود را از بین ببرید. اگر حرفی که طرفتان زد، واقعاً شما را اذیت کرده است، سعی کنید تمرکزتان را از روی آن بر روی تنفستان منتقل کنید و داخل و خارج شدن آن را کنترل کنید. این نوعی تمرین مدیتیشن است و مطمئن باشید که کمک زیادی به کنترل احساساتتان می کند. بعلاوه تنفس عمیق راه های دیگری هم برای تغییر تمرکزتان وجود دارد. مثلاً می توانید روی چیزهای خوب، زمانهایی که احساس خیلی خوبی داشته اید فکر کنید.

3. اگر کسی چیزی به شما گفت که ناراحت شدید، همیشه به طرف مقابل لبخند بزنید و بعد از او بخواهید که کمی در مورد این عقیده اش توضیح بدهد و مسئله را باز کند.

4. با کار کردن روی حداقل یکی از نتایج مثبت آن رابطه، این تغییر احساس را از بین ببرید.

5. با کسی مشاوره کنید. وقتی قرار باشد به کسی کمک کرده و با او مشاوره کنید، دیگر نمی توانید عصبانی باقی بمانید.

6. بعد از تمام شدن گفتگو، از خودتان سوال کنید. وقتی دوباره به حال و هوای آرام همیشه برگشتید، کمی به گفتگویتان فکر کنید و ببینید چه چیز احساسات شما را تحریک کرده است. تا می توانید وارد جزئیات شوید. سوال کردن از خودتان به شما کمک می کند دفعه بعد به چنین موقعیت هایی بهتر واکنش دهید.
یادتان باشد در زندگی همه ما روزهای بد وجود دارد. تصور کنید که چقدر احساس بدی پیدا می کنید اگر بعدها خبر فوت یا ورشکستگی فردی که حرفهایش موجب ناراحتیتان شده، را بشنوید. پس سعی کنید یا هدف آن فرد را از بیان گفته ها پیدا کنید و یا به کلی نادیده اش بگیرید.