احساس پوچی به خاطر اینه که ادم مهارتهایی رو تو دنیای گیم کسب میکنه که فقط به درد همون دنیا میخوره . وقتی میای تو دنیای واقعی احساس پوچی میکنی . واسه همین باز میخوای برگردی به دنیای مجازی .
تنها راه حلش همینه که اون دنیا رو ترک کنی (البته نه به طور کامل) و از صفر دوباره شروع کنی . هیچ وقت هم دیر نیست . منم 24 سالم شده و همین روزا دیگه روزای اخر دوران بازیگریمه
.
ادما هم به نظر من دو دسته ان . یه سری که بازی رو به خاطر سرگرمی در یه دوران خاصی انجام میدن و راحت هم میزارنش کنار . اینا تو دنیای واقعی موفقترن .
و یه عده که بازی رو یه جور کار واسه خودشون میبینن و همیشه تو بازی ها به دنبال چلنج میرن . یکی از مزیتهای این افراد به نظرم اینه که وقتی وارد دنیای واقعی میشن میخوان کاری که بهشون محول میشه رو به نحو احسن انجام بدن .
کلا با بازی کردن عمرت رو هدر نمیدی . در واقع فقط یه سری چیزای مهم تو دنیای واقعی رو از دست میدی و در عوض یه سری چیزا بدست میاری که حالا تو دنیای واقعی (مخصوصا ایران) خیلی بهش ارزش داده نمیشه . ولی قطعا روی اخلاقیات و طرز تفکرت تاثیرات مثبت و منفی میزاره .
الان کره و ژاپن دیگه خوراکشون بازی انلاینه . یعنی بدتر از ما ایرانی ها گرفتار بازی هستن . اما گیمرهای ایرانی به لحاظ روحی وضعشون بدتره . اونم به خاطر شرایط کشورمون و فرهنگ خاصیه که داره . یعنی تو ایران هر چی بیشتر تو دنیای گیم باشی کلاهت بیشتر پس معرکه است که خودش واست احساس پوچی میاره .
من خودم اینکه سیستمم دیگه واسه بازی های جدید نمیکشه خودش باعث شده برم تو پروسه ترک و الان تقریبا فقط 2 یا 3 بازی تو صف انتظار بازی هام مونده که همونا رو تموم کنم یه سری کار عقب مونده اینترنتی دارم که بعد از اونا باید انجامش بدم و بعدش دیگه میرم تو دنیای واقعی
البته هیچ وقت نمیشه یه گیمر رو از گیم جدا کرد . برای مثال بازی های TTG رو قطعا تا اخر عمر ادامه میدم
فیلم و سریال هم که معمولی میبینم . نه کم نه زیاد . اینترنت هم کم میرم . همینا واسه سرگرم شدن و رفع استرس به نظرم کفایت میکنه . بقیه وقتت رو هم میزاری واسه دنیای واقعی .