بحث اصلی این نیست که کمپانیها چقدر تلویزیون 4k یا حتی رزولوشن بالاتر تولید میکنن.
موضوع اصلی که باعث میشه در خرید این تلویزیونها درنگ کنیم، نبود محتوای زیاد 4k هست.
اگر بعضی کشورهای خاص مثل امریکا و ژاپن رو فاکتور بگیریم، در بیشتر نقاط دنیا، حتی بزرگترین سرویسدهندههای پکیجهای تلویزیونی، هنوز روند FullHD کردن تمام شبکههاشون تموم نشده. مثلا پکیجهای تلویزیونی اروپایی تا پایان سال ۲۰۱۵ شاید بتونن تمام شبکههایی که ارایه میدن رو به FullHD ارتقا بدن.
ما*هوا*ره محدودیت شدید پهنای باند داره و همین الانش تجهیزات فعلی برای گسترش شبکههای FullHD با محدودیت مواجه شدن. اضافه کردن ظرفیت هم به سرمایه خیلی زیادی نیاز داره و زمانبره.
شبکه کابلی هم با اینکه محدودیتش کمتره اما باز هم مشکلات خودش رو داره. مخصوصا به سرمایهگذاری نیاز شدیدی داره.
این سرمایهگذاریها برای سودآور بودن به زمان نیاز دارن. یعنی یک پکیج باید ابتدا ظرفیت قابل توجهی برای اضافه کردن محتوای 4k فراهم کنه. بعد به یکباره با مثلا ۵ شبکه 4k یک آفر قابل خرید به مشتریها ارایه کنه و بعدش کمکم به تعداد این شبکهها اضافه بشه. بخاطر همین روندهاست که شبکههای FullHD بعد از این همه سال در خیلی از کشورها، تازه دارن کامل میشن.
تنها موردی که میتونه در کوتاه مدت خرید این تیویها رو توجیه کنه، فیلمهای هالیوودی 4k هستن که ممکنه با همکاری مشترک سازندههای تیوی و تهیهکنندههای هالیوود، تعدادشون بیشتر بشه.
البته ممکنه بعد از گذشت زمان مناسب و همچنین عدم تولید گسترده مدلهای FullHD، اینقدر هزینه تولید این تیویها پایین بیاد که خریدشون چندان بار مالی اضافی برای مصرفکننده نداشته باشه. مثل 3D که اوایل وقتی اومد کلی سروصدا کرد، مخصوصا بخاطر همزمانی با استقبال از فیلم آواتار. تلویزیونهای 3D اون زمان کالای لوکس بودن و قیمتشون خیلی بالا بود. اما در کمتر از دو سال یک چیز عادی شدن که کمتر کسی بهش اهمیتی میداد. الان هم روی تقریبا اکثر تیویها بعنوان امکانی عادی و پیشپا افتاده وجود داره.
به این دلایل فکر نمیکنم برای تلویزیونها، در حال حاضر 4k بودن چندان اهمیتی داشته باشه و مزیت محسوب بشه. تا زمانی که انتخابهای عالیای در رزولوشن 1080p وجود داره، خرید تیوی 4k با قیمت خیلی بالاتر، منطقی نیست.