قصه های آنجلوتی برای دیگو سیمونه
عصرایران؛ احسان محمدی – در سال 2005 آ ث میلان در ترکیه با مربیگری کارلو آنجلوتی جام را در فینال فراموش ناشدنی به لیورپول واگذار کرد. آنها در نیمه اول 0-3 پیش افتادند، سپس سه گل خوردند و در ضربات پنالتی بازی را باختند؛یک فینال حیرت انگیز.
هر بار که آن بازی را نگاه می کنی باورت نمی شود در نیمه دوم پسران آنفلید سه گل بزنند و جام را از آغوش پائولو مالدینی بیرون بکشند!
همان شب، آنجلوتی پس از پایان بازی با آرامش تمام در رستوران هتل نشست و سرخوشانه با اطرافیانش درباره مناظر استانبول صحبت کرد! رفتاری عجیب از کارلتو؛مردی شیک پوش که مثل فیلسوف ها حرف می زند.
آن شب بسیاری از طرفداران میلان مثل آدم های سرمستی که یکباره کشتی تفریحی شان با توفان هزار پاره شده باشد حتی با قرص های خواب آور هم نمی توانستند بخوابند و خنده روی لب هایشان ماسیده بود اما نزدیک ترین مرد به زمین یعنی کارلو آنجلوتی در لابی هتل داشت قهوه می خورد و در مورد مسجد ایاصوفیه، کاخ توپ کاپی یا برج گالاتا حرف می زد. او بعدها گفت حسرتی از آن شب به دل ندارد. « تیم در آن بازی حداکثر تلاشش را برای پیروز شدن انجام داد. بنا بر این نمی توانستم عصبانی باشم. فکر می کنم این تقدیر بود. فوتبال مهم ترین چیز بی اهمیت این دنیاست».
دیشب (شامگاه سوم خرداد - بامداد چهارم خرداد) اما فوتبال روی دیگرش را به کشاورز زاده منطقه امیلیا- رومانیا نشان داد. در حالی که تنها دو دقیقه به پایان فینال اتلتیکو مادرید – رئال مادرید مانده بود و زین الدین زیدان با همه خونسردی اش روی نیمکت رئال آرام و قرار نداشت، آنجلوتی مثل کسی که قبلاً فیلم بازی را دیده باشد آرام بود، او بعد از گل حیاتی سرخیو راموس مثل مردی که دست های خیس اش را تکان می داد، آدامس اش را جوید و کمی کنار نیمکت ذخیره ای که بازیکنانش روی هوا رفته بودند راه رفت! او فاتح لادسیما شد؛ دهمین قهرمانی رئال مادرید.
چیزی که رویای هر شب ژوزه مورینیو بود و در تمام بازی های فصل پیش لیگ قهرمانان در پروازها روی صندلی شماره 10 هواپیما می نشست تا به بازیکنانش این ایمان را بدهد که با او جام را خواهند بُرد اما کارلتو با آن موهای پرپشت و کت و شلوار شیک و آدامسی که خونسرد می جوید نامش را در تاریخ لیگ قهرمانان جاودانه کرد.
نسل های بعدی وقتی نتیجه 4-1 فینال 2014 لیسبون را ببینند یادشان نمی آید که شاگردان دیه گو سیمئونه شایسته چنین شکست تحقیرآمیزی نبودند. با تمام استخوان هایشان جنگیدند اما ...
سرمربی پرانرژی آرژانتینی اتلتیکو قطعاً بعد از بازی حوصله حرف های مرد شیک پوش ایتالیایی را نداشت اما کارلتو شاید دوست داشت به او بگوید:«تیم تو در این بازی حداکثر تلاشش را برای پیروز شدن انجام داد. بنابر این نمی توانی عصبانی باشی. فکر می کنم این تقدیر بود. فوتبال مهم ترین چیز بی اهمیت این دنیاست».
جواب بصورت نقل قول