یه نوشته کوتاهی رو از آقای مصطفی مستور میذارم که فکر کنم نظر خیلی ها تو جامعه امروز ما هست، اگر اشتباه نکنم نظر فرنوش خانم هم یک چیزی در این رابطه هست.
دوستان این رو با دقت بخونن لطفا و نظری هم داشتن بدن، بعدا من یک تفسیر کوتاهی از این نوع نگرش به زندگی خواهم داد :
.
.
.
یک بار دزدکی با هم رفتیم سینما و من دو ساعت تمام به جای فیلم او را تماشا کردم.
دو سال گذشت.
جیبهایم خالی بود و من هنوز عاشق فروغ بودم.
گرسنگی از یادم رفته بود.
یک روز فروغ پرسید: «کی ازدواج می کنیم؟»
گفتم: «اگر ازدواج کردیم دیگر به جای تو باید به قبض های آب و برق و تلفن و قسط های عقب افتادۀ بانک و تعمیر کولر آبی و بخاری و آبگرمکن و اجاره نامه و اجاره نامه و اجاره نامه و شغل دوم و سوم و دویدن دنبال یک لقمۀ نان از کلۀ سحر تا بوق سگ و گرسنگی و جیبهای خالی و خستگی و کسالت و تکرار و تکرار و تکرار و مرگ فکر کنم.
و تو به جای عشق باید دنبال آشپزی و خیاطی و جارو و شستن و خرید و میهمانی و نق و نوق بچه و ماشین لباسشوئی و جارو برقی و اتو و فریزر و فریزر و فریزر باشی.
هر دومان یخ می زنیم.
بیشتر از حالا پیش همیم اما کمتر از حالا همدیگر را می بینیم.
نمی توانیم ببینیم.
فرصت حرف زدن با هم را نداریم.
در سیالۀ زندگی دست و پا می زنیم، غرق می شویم و جز دلسوزی برای یک دیگر کاری از دستمان ساخته نیست.
عشق از یادمان می رود و گرسنگی جایش را می گیرد...!
جواب بصورت نقل قول
نوشته شده توسط B.Russell
