فیلمبرداری در سینما و مباحث مربوط یه آن

[aluminum]

با سلام
هدف از ایجاد این تاپیک گردآوری مطالب و مقاله های مربوط به فیلمبرداری در سینما و دوربینهای مورد استفاده در این صنعت و مباحث مرتبط به آنها است.
با توجه به اینکه مطالبی که در تاپیک قرار میگیرد مطالبی است که در جستجوهای اینترنتی یافت شده اند، احتمالاً شامل مرور زمان گردیده و در حال حاضر این مطالب و اطلاعات جزو بدیهیات باشند ولی برای آشنایی با این مرحله از تولید فیلم در این تاپیک قرار میگیرند.

امیدوارم با کمک دوستان و به مرور زمان این تاپیک به یکی از تاپیک های کاربردی و علمی بخش تبدیل شود و کاربران جواب سوالاتشان را در این تاپیک پیدا نمایند.

[aluminum]

فیلم‌برداری مهم‌ترین مرحله تولید فیلم است. این مرحله به ویژه با مهم ترین ابزار و وسایل فیلم‌سازی، یعنی دوربین و متعلقات آن، انواع نورافکن‌ها و غیره سرو کار دارد. در این مرحله علاوه بر فیلم برداری، نورپردازی، کارگردانی، صدابرداری، بازیگری و برخی جلوه های ویژه، نیز هم زمان انجام می‌شوند. پیش از اینکه وارد این مرحله شویم باید صحنه کاملاً آماده باشد و بازیگران نیز برای ایفای نقش حاضر باشند.

در سال های آغازین تاریخ سینما، دوربین فیلم برداری، فقط وسیله ای بود که رویای بشر، یعنی دیدن تصاویر واقعی بر پرده را محقق ساخته بود. با دوربین می شد هر آنچه را می توان با چشم دید، ضبط کرد و بعد بر پرده مشاهده کرد، به طوری که انگار این تصاویر بر پرده جان گرفته اند و همین برای تماشاگر آن زمان کافی بود. دوربین را در فاصله ای مشخص از سوژه، بدون حرکت یا چرخشی قرار می دادند و هر آنچه از دریچه دوربین قابل رویت بود، بر روی فیلم ضبط می کردند و سپس همان ها را بر پرده، مقابل دید تماشاگران، قرار می دادند. اما امروزه دیگر این گونه نیست. با تکنیک ها، حرکت دوربین ها و تمهیداتی که از طریق عدسی دوربین، فیلتر، انواع نورپردازی و ... اعمال می شود، تصاویر و صحنه ها دیگر آن چیزی نیستند که در مقابل دریچه دوربین قرار دارد، این تکنیک ها دنیای فیلم سازی را دگرگون کرده اند و فیلم برداری به چنان پیشرفت و ظرافتی دست یافته است که باید به حق آن را هنر عصر تکنولوژی و یا به تعبیری هنر تکنولوژیک نامید.

فیلم برداری تاریخش را با فیلم های سیاه و سفید آغاز کرد. اما با وجود آنکه تنها دو رنگ وجود داشت، باز هم با تکنیک ها و تمهیداتی که از سوی فیلم برداران توانمندی چون استنلی کورتز ( Stanley Cortez ) و گرگ تولند ابداع شدند، می شد رنگ خاکستری، سایه روشن های پیچیده و عمق میدان های عجیب و ... ایجاد کرد و با وجود محدودیتی که در رنگ وجود داشت، حس صحنه را به خوبی منتقل کرد. ورود رنگ به سینما نیز آغازگر ابداعات جدید در عرصه فیلم برداری برای هر چه بهتر شدن تصاویر و تاثیر گذاری آنها بود. همچنین با وجود آنکه سینما یک هنر دو بعدی است، اما تماشاگر به خوبی در آن، عمق، اندازها و فاصله ها را به صورت قابل قبول احساس می کند و همه این ها به مدد شیوه های مختلف فیلم برداری و پیشرفت هر چه بیشتر در ساخت ابزار فیلم برداری است.

فیلم برداری مناسب و حرفه ای از سه عامل مهم سود می جوید :

کادر و گروه فیلم برداری

اعضای این گروه، که متشکل از یک فرد اصلی به نام مدیر فیلم برداری و دستیاران و همکاران او مانند فیلم بردار، مسئول دوربین و ... است، باید علاوه بر آگاهی از علم فیلم برداری و آشنایی کامل با ابزار مورد استفاده، از دیدی درست نسبت به سینما و نسبت به آنچه کارگردان از آنها می خواهد، برخوردار باشند، تا بتوانند به ذهنیات او به درستی عینیت ببخشند. در واقع باید در نظر داشت که سینما تنها به یک تصویر واضح و خوب نیاز ندارد، بلکه به خلق یک فضای تاثیر گذار، قابل قبول و جذاب نیاز دارد که بخش نسبتاً بزرگی از بار خلق این فضا به دوش فیلم برداری است که از طریق انواع تمهیدات فیلم برداری به انجام می رسد.

نورپردازی

نورپردازی، در کنار فیلم برداری، باید به درستی انجام شود، زیرا بدون نورپردازی درست، نه تنها ممکن است تصویری واضح بر پرده ظاهر نشود، بلکه اساساً بدون نور، تصویری وجود ندارد. اما نورپردازی تنها برای دیدن تصویر نیست بلکه نورپردازی حرفه ای و هنرمندانه در تاثیر دراماتیک تصویر نیز بسیار موثر است.

ابزار و وسایل فیلم برداری

همان طور که پیش از این نیز گفته شد، پیشرفت های بسیاری در این زمینه صورت گرفته. دوربین فیلم برداری از اجزای ویژه ای تشکیل شده که هر یک دارای تنوع در نوع و موارد مورد استفاده هستند، اجزایی مانند فیلم، عدسی و... . همچنین با وجود شرکت ها و کارخانه های متعددی که به تولید این محصولات می پردازند، باید نسبت به خرید نوع اعلای آن با توجه به ظرافت و حساسیتی که این ابزار از آنها برخوردارند، دقت کافی را به کار برد.

--------------------------------------
مدیر فیلم‌برداری

مدیر فیلمبرداری شخصی است که به وسیلهٔ یک دوربین فیلمبرداری به ثبت صحنه‌های یک فیلم می پردازد. این شخص اغلب با عنوان فیلمبردار شناخته می‌شود و مسئولیت اصلی آن به کارگیری دوربین فیلمبرداری برای ثبت صحنه‌های مورد نظر کارگردان است.

مسئولیت

فیلمبرداری اصلی‌ترین بخش تولید یک فیلم است و مدیر فیلمبردای شخصی کلیدی در تولید یک فیلم است.

مدیر فیلمبرداری در حالت کلی وظیفهٔ هماهنگی دوربین، تعیین زوایای فیلمبرداری و شیوهٔ نورپردازی لازم را برعهده دارد. در اغلب فیلم‌ها از چند دوربین فیلمبرداری برای ثبت تصاویر استفاده می‌شود و هماهنگی بین دوربین‌های مختلف برای استفادهٔ درست از صحنه‌ها، از دیگر وظایف مدیر فیلمبرداری است.

کار هریک از عوامل گروه فیلمبرداری به صورت جمعی، خلاقانه و طبق مدیریت و برنامه‌ریزی مدیر فیلمبرداری صورت می‌گیرد و هنگام ضبط صحنه‌ها، مدیر فیلمبرداری علاوه بر این که خود فیلمبرداری با یک دوربین را برعهده دارد، گروه فیلمبرداری را نیز سرپرستی می‌کند.
گروه فیلمبرداری

این گروه شامل فیلمبردار دوم (و در صورت نیاز فیلمبرداران دیگر) است که همیشه زیر نظر مدیر فیلمبرداری از صحنه‌های مختلف فیلمبرداری می‌کند. چند دستیار فیلمبرداری که وظیفه آنها حرکت دادن دوربین‌ها و جابه‌جایی آن‌ها است و چند نفر که نورپردازی صحنه را بر عهده دارند نیز از اعضای گروه فیلمبرداری هستند.
تخصص

یک مدیر فیلمبرداری خوب از تخصص‌های مورد نیاز فیلمبرداری به درستی بهره می گیرد. وی شناخت کاملی از سینما، شیوه‌های فیلمبرداری، دوربین و نورپردازی دارد و فیلمبرداران مناسبی را برای قرارگیری پشت دوربین‌ها انتخاب می کند.

وی هم‌چنین باید از دیدی درست نسبت به خواسته‌های کارگردان برخوردار باشد تا بتواند به درستی ذهنیات او را عینیت بخشد. به این ترتیب بخش قابل توجهی از خلق یک فضای تاثیرگذار، جذاب و قابل قبول در یک فیلم برعهدهٔ مدیر فیلمبرداری است.


--------------------------------------------
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

منبع:ویکی پدیا

[aluminum]

تفاوت کیفیت تصویر ویدئویی با فیلم نگاتیو سینما

مهمترین وسیله نمایش خصوصی فیلم، ویدئو است. از نیمه دهه 1970 به این سو تعداد فیلم هایی که به طریقه ویدئویی دیده می شدند مدام در حال افزایش بوده است. تا سال 1988 درآمد صنعت سینمای آمریکا از نمایش های ویدئویی خصوصی به اندازه دو برابر سودی بود که از نمایش عمومی فیلم ها در داخل کشور کسب شده بود. تصویر ویدئویی از طریق بمباران فسفر حساس به نورِ سطح لامپ تصویر، ساخته می شوند. یک تپانچه در عقب لوله، سطح را به طور افقی اسکن می کند و فسفرها را یکی یکی و به سرعت فعال می کند. در استاندارد آمریکایی که توسط کمیته ملی سیستم های تلویزیونی پایه گذاری شده، لامپ تصویر شامل 525 خط اسکن است و هر کدام از خطوط تقریباً 600 نقطه جداگانه یا عنصر تصویری دارند. در عمل، تعداد خطوط موجود در تلویزیون های خانگی بسیار کمتر از این رقم و حدود 425 خط است. فیلم سینمایی در مقایسه با نوار ویدئویی اطلاعات بصریِ خیلی بیشتری را منتقل می کند. محاسبات، مختلف است؛ ولی یک تصویر رنگی نگاتیو 16 میلیمتری معادل بیش از 1100 خط اسکنِ ویدئویی است.

در حالی که روشنایی و تفکیک رنگ یک نگاتیو رنگی 35 میلیمتری برابر با 2300 تا 3000 خط افقی در ویدئو است. به علاوه اگر ویدئوهای با استاندارد آمریکایی جمعاً حدود 350000 عنصر تصویر در هر قاب دارند، نگاتیو رنگی 35 میلیمتری حدود 7 میلیون از آن را دارد. در پوزیتیو رنگی، تعداد خطوط و عناصر تصویری به طور قابل ملاحظه ای کاهش می یابد، با این حال تصویر فیلم به مراتب پر اطلاعات تر از تصویر ویدئوست. همین تفاوت ها در نسبت کنتراست، یعنی نسبت روشن ترین سطوح و تیره ترین سطوح تصویر هم هست.

اگر حداکثر نسبت کنتراست که دوربین ویدئو می تواند باز تولید کند 30 به 1 است، این نسبت در فیلم نگاتیو رنگی بیش از 120 به 1 است. نتیجه این عوامل این است که تصویر فیلم 35 میلیمتری بسیار دقیق تر است و طیف بسیار وسیع تری از رنگ مایه ها را به نمایش می گذارد. وقتی یک فیلم روی نوار ویدئو منتقل می شود؛ دقائق و نسبت های کنتراست آن به شدت کاهش می یابد.

در یک فیلم که به روی نوار ویدئو آورده شده است، لرزش هایی دیده می شود که این مسئله به سرعت پخش فیلم در ویدئو مربوط می شود. سرعت پخش ویدئو 30 فریم در ثانیه است و سرعت پخش یک فیلم سینمایی، 24 فریم در هر ثانیه می باشد.

در تصویر ویدئویی رنگ ها در هم می شوند. به خصوص قرمزها و نارنجی هایی که کناره های مشخص دارند، مشکل در می آیند. در ویدئو مشکل کشیدگی رنگ ها هم وجود دارد.

بین تصویر ویدئویی و فیلم سینمایی تفاوت های مهم دیگری هم هستند که یکی از آنها، اختلاف اندازه است. فیلم 35 میلیمتری برای نمایش روی پرده ای به مساحت چند صد فوت مربع طراحی شده است. تصویر ویدئویی حتی موقعی که در صفحه ای به اندازه 6 در 8 فوت نمایش داده می شود، رنگ پریده و برفکی است.

فرق دیگر آنها تفاوت در طول عمرشان است. فیلم یک رسانه از بین رفتنی است، با این حال بیشتر از نوار ویدئویی عمر می کند. طبق محاسبات جدید، تصویرهای ضبط شده بر روی ویدئوی یک اینچی در عرض 10 تا 15 سال، شروع به اضمحلال می کنند و تصاویر روی نوار ویدئویی نیم اینچی در نصف زمان مذکور در معرض خطر قرر خواهند گرفت.

معمول ترین روش تبدیل فیلم به ویدئو، استفاده از فرآیند «پن و اسکن» است. در این فرآیند، فیلمی که در اندازه پرده عریض ساخته شده، برای انطباق با صفحه کم عرض تر تلویزیون پیراسته می شود. یک کنترل کننده تصمیم می گیرد که چه قسمت هایی از تصویر نشان داده شود و چه قسمت هایی حذف شود. وقتی یک کنش مهم در دو انتهای قاب پرده عریض در حال وقوع است، یک مکانیزم اسکن کامپیوتری در عرض تصویر پن می کند. از آنجا که فیلم های بعد از سال 1960 برای نمایش در پرده های عریض در نظر گرفته شده اند، عمل «پن و اسکن» بسیار معمول است.

فرآیند «پن و اسکن» مقید به فیلم اصلی نیست. در فیلمی که برای پرده عریض ساخته شده است؛ در کادر تصویر ویدئویی آن ممکن است قسمت اعظمی از عرض فیلم کم شود. ممکن است در فیلم ویدئویی، تنها قسمتی از بینی یک بازیگر دیده شود. برای جلوگیری از ترکیب بندی های نا هنجار، با توسل به «پن و اسکن» از یک نمای واحد، چند نمای جدا از هم می سازند در هر حال، قاب ویدئویی ممکن است تا 50 درصد تصویر اصلی را حذف کند.

بحث ارتباط های تکنولوژیکی بین سینما و تلویزیون در حال حاضر روی ویدئوی وضوح بالا متمرکز شده است. در سال 1981 شرکت ژاپنی NHK یک سیستم ویدئویی 1125 خطی به نمایش گذاشت که پیروزی بزرگی در دستیابی به وضوح و جزئیات بود. از آن به بعد سیستم های تلویزیونی وضوح بالای (HDTV) متعددی پدید آمد. در هر صورت دهه 1990 شاهد ظهور نوعی سیستم HDTV در آمریکا خواهد بود و این باعث بهتر شدن تصویر ویدئویی خواهد شد و احتمالاً آن را تا سطح فیلم 16 میلی متری ارتقا خواهد داد. با این همه، همه سیستم های مطرح امروز از وضوح یک فیلم 35 میلی متری نگاتیو رنگی، خیلی کم دارند.

حتی ویدئویی با 2000 خط، خدشه های قابل ملاحظه ای را در نقاط روشن و جزئیات به بار می آورند. اما باید این را نیز در نظر داشت که در ابتدای راه ویدئو، نوار کاستِ VHS حدود 200 خط تفکیک داشت.

منبع: کتاب «هنر سینما»
cinemayejavan.persianblog.ir

[aluminum]

دوربین فیلم برداری چیست؟ اجزاء اصلی دوربین, طرز کار دوربین

---

دوربین فیلم برداری ( Camera )


دوربین ، وسیله اصلی ضبط یک رشته تصاویر به هم پیوسته و متوالی ، روی نواری از فیلم است. به طور خلاصه آنچه در هنگام فیلم برداری روی می دهد این است که:
دوربین در هنگام فیلم برداری از هر صحنه ، با یک سرعت مشخص ( مثلا 24 قاب در ثانیه ) ، به طور متوالی عکس هایی از صحنه مورد نظر می گیرد. این عکس ها بر روی فیلم به صورت قاب به قاب ضبط می شوند. سپس این فیلم را در دستگاه نمایش می گذارند و با همان سرعتی که فیلم برداری صورت گرفته ، آن را به نمایش در می آورند و به این ترتیب به دلیل خاصیت تداوم دید در چشم انسان ، توهم حرکت ایجاد می شود.
امروزه دوربین های بسیاری ، در اندازه های متفاوت و قابلیت های مختلف تولید می شود و در انواع روش ها و موقعیت های فیلم برداری مورد استفاده قرار می گیرد.





اجزاء اصلی دوربین

منبع انرژی دوربین
دوربین های اولیه کوکی بودند ، به این معنی که قبل از فیلم برداری ، ضامن کوک را چندین بار گردش می دادند تا انرژی لازم در فنر دوربین ذخیره شود و دوربین در موقع لزوم از آن استفاده کند. به تدریج نیروی الکتریسیته و جریان برق جایگزین کوک شد. همه دوربین های امروزی با برق کار می کنند. در دوربین های کوچک و نسبتا سبک که قطع فیلم هم کوچک است ( برای مثال 8 میلیمتری ) ، معمولا از باطری های خشک استفاده می کنند اما در قطع های بزرگ تر فیلم ( مانند 16 ، 35 و ... ) که انرژی بیشتری برای حرکت فیلم ، مورد نیاز است ، باطری هایی که با اسید کار می کنند ، مقرون به صرفه تر هستند. البته امروزه دیگر از باطری های شارژی استفاده می شود که استفاده از آنها آسانتر و بهتر است. اما در دوربین های حجیم تر و حرفه ای تر از موتور برقی نیز استفاده می شود.
دوربین بدون منبع انرزی کار نمی کند ، پس باید پیش از شروع به کار مطمئن شد که انرژی لازم برای دوربین فراهم است. در دوربین هایی که با باطری کار می کنند معمولا لامپ کوچکی هست ، که فیلم بردار را از اوضاع باطری آگاه می کند. مثلا اگر لامپ قرمز بود ، یعنی باطری قوی است و برای فیلم برداری مناسب است ، اما اگر لامپ خاموش بود و یا نور آن کم رنگ بود باید یا باطری را عوض کرد و یا آن را شارژ نمود.

کلید سرعت
با استفاده از کلید سرعت ، مشخص می کنیم که می خواهیم فیلم با چه سرعتی ضبط شود.
اگر فیلم صامت باشد ، معمولا سرعت را روی 18 قاب ( فریم ) در ثانیه تنظیم می کنند ، به این معنی که در هر ثانیه ، با فواصل زمانی ثابت تنها بر روی 18 قاب تصویر ضبط شود. اگر فیلم ناطق باشد معمولا با سرعت 24 قاب در ثانیه فیلم را ضبط می کنند. به این ترتیب اگر فیلم گرفته شده را با سرعتی برابر سرعتی که آن را ضبط کرده اند به نمایش در آورند ، حرکت ها طبیعی به نظر می رسند.

اگر بخواهند حرکت ها سریع تر از حد معمول باشند ، یعنی فست موشن ( Fast Motion ) ، سرعت را بر روی سرعتی کمتر از آنچه در بالا گفته شد ، مثلا 9 قاب در ثانیه تنظیم می کنند ، و لی در هنگام نمایش با سرعتی بیشتر ، معمولا سرعت معمول به نمایش در می آورند. و اگر بخواهند حرکت ها کندتر از حد معمول باشند ، یعنی اسلو موشن (Slow Motion) ، سرعت را بر روی سرعتی بیشتر از آنچه گفته شد ، مثلا 36 قاب در ثانیه ، تنظیم می کنند ، ولی در هنگام نمایش با سرعتی کمتر ، معمولا سرعت معمول به نمایش در می آورند.
البته باید توجه داشت برخی از دوربین ها تک سرعته هستند ، مثلا 24 قاب در ثانیه ، در این دستگاه ها دیگر سرعت دست فیلم بردار نیست ولی در دوربین های چند سرعته باید پیش از شروع کار فیلم برداری ، سرعت را تنظیم کرد.

ویزور چشمی
ویزور ، دریچه ای است که فیلم بردار می تواند ، سوژه را از داخل آن ببیند. از آنجا که قدرت دید اشخاص مختلف با هم فرق می کند ، برخی دوربین ها مجهز به ویزور چشمی متغیر هستند. به این ترتیب فیلم بردار باید قبل از شروع به کار ، با گرداندن ویزور و تغییر فاصله آن با بدنه دوربین وضعیت چشم خود را با تصویر داخل ویزور تطبیق دهد. برای این کار ابتدا دوربین را در فاصله 30 متری از یک سوژه قرار می دهند و با توجه به آن ویزور را تنظیم می کنند.


فیلتر

فیلتر ، وسیله ای است که از آن برای خوش رنگ تر شدن فیلم و نیز تنظیم میزان روشنی و تاریکی در بخش های مختلف صحنه استفاده می کنند. فیلتر ها انواع مختلف و موارد استفاده گوناگون دارند. فیلم بردار باید تشخیص دهد با توجه به نوری که در صحنه موجود است ( نور طبیعی یا نور مصنوعی ) ، رنگ های به کار رفته در صحنه و ... چه نوع فیلتری استفاده شود و در چه حالتی قرار گیرد.







شاتر


شاتر ، مسدود کننده ای است که در مواقع لازم اجازه می دهد مقداری از نور سوژه به فیلم برخورد نماید. پیش از فیلم برداری ، باید اندازه شاتر و در بعضی دوربین ها درجه شاتر را با توجه به سرعتی که سوژه دارد تنظیم کرد. سرعت سوژه یا معمولی است مانند پیاده روی و دوچرخه سواری ، یا سرعت زیاد است مانند حرکت اتومبیل ، و یا سرعت خیلی زیاد است مانند حرکت قطار و هواپیما. هر چه سرعت بیشتر می شود اگر شاتر با اندازه و عدد تنظیم می شود آن را بیشتر و اگر با درجه تنظیم می شود ، درجه را کمتر می کنند. البته در بعضی از دوربین ها اندازه شاتر ثابت است و از آنها باید در فیلم برداری از نوع خاصی از سرعت حرکت مثلا معمولی استفاده کرد.




فیلم خام

فیلم های خام مورد استفاده با توجه به قطع دوربین ( مثلا 8 ، 35 و ... میلیمتری ) ، از نظر ظهور و چاپ ( مثلا نگاتیو ، پوزتیو و ریورسال ) و ... فرق دار ند و فیلم بردار باید فیلم خام درست و مناسب را به درستی در دوربین قرار دهد. همچنین مراقب باشد که به فیلم نور نخورد و از بین نرود.

کونتور
کنتور ، مقدار مصرف شده از فیلم خام ( معمولا بر حسب فوت یا متر ) و در بعضی دوربین ها مقدار باقیمانده از فیلم خام را نشان می دهد و به این ترتیب فیلم بردار را از ادامه کار، آگاه می کند. البته در دوربین ها علامت ( مانند نوشته ) یا چراغی نیز وجود دارد که فیلم بردار را از اتمام فیلم خام آگاه می کند.

عدسی ( لنز )
عدسی ها در اندازه ها و شکل های مختلف ساخته می شوند و کارشان تمرکز اشعه های نورانی بر امولسیون فیلم است. هر لنز دو فاکتور مشخص و مهم دارد :
1- فاصله کانونی.
2- دیافراگم.
فیلم بردار باید با استفاده از یک عدسی مناسب ، صحنه را به گونه ای فیلم برداری کند که اجزای اصلی و بخش های مهم و مورد نظر کارگردان دارای وضوح خوبی باشند و اصطلاحا حالت فوکوس داشته باشند.

نورسنج
نورسنج ، وسیله ای الکترونیکی است که شدت و میزان نور در صحنه را اندازه می گیرد. با توجه به اندازه ای که نورسنج اعلام می کند باید میزان باز شدن دیافراگم را تعیین کرد ، تا با این میزان نور ورودی ، به فیلم ( با توجه به حساسیت آن به نور ) ، صدمه وارد نشود.

دیافراگم
دیافراگم، که به خاطر شباهت با شبکیه چشم ، به آن شبکیه هم گفته می شود ، میزان نور عبوری از عدسی و نوری که به فیلم می رسد را کنترل می کند. دیافراگم مانند دریچه ای است ، قابل کنترل ، که معمولا از تکه های نازک فلزی ، که روی همدیگر را می پوشانند ، تشکیل می شود.

طرز کار دوربین
فیلم خام درون فیلمدان قرار می گیرد. فیلم با گیر کردن حاشیه سوراخ دار ش در دندانه های چرخ دنده در حال چرخش ، در دوربین به گردش در می آید. هز قاب فیلم تک تک با مکانیسمی شبیه چنگک که روی سوراخ های حاشیه فیلم عمل می کند به پایین کشیده می شود. هرقاب به مدت کسری از ثانیه ( بر اساس سرعت تعیین شده ) ، پشت شاتر می ماند ، شاتر باز می شود و عدسی فرصت می یابد تا با نوری که از سوژه می تابد ، تصویری روی فیلم بیندازد. سپس شاتر بسته می شود و قاب دیگری دوباره پشت شاتر قرار می گیرد . در این حال ، قاب های نور خورده به کمک چرخنده در فیلمدان دیگری جمع می شوند. این کارها به طور مداوم انجام می شود ، تا فیلم خام تمام شود. برای جلوگیری از پاره شدن فیلم در اثر فشارهایی که طی حرکت ، توقف و حرکت دوباره به آن وارد می آید ، حلقه های متحرکی را در بالا و پایین دریچه قرار داده اند.

---

منبع:
دانشنامه رشد [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]