آینده عکاسی دیجیتال در دستان دوربین های بدون آینه؟
دوربین های بدون آینه یا mirrorless که برخی هم انها را دوربین های میکرو سه چهارم می خوانند، در سال های اخیر بسیار فراگیر شده اند و شرکت های مشهور دوربین ساز هم به آنها اقبال خوبی نشان داده اند. جالب اینجا است که در این میان برخی از عکاس های مشهور دنیا هم این گونه را آینده عکاسی دانسته و حتی آن را از دوربین های DSLR هم برتر می دانند.
آیا دوربین های DSLR به پایان دوران خود نزدیک می شوند و جایگزینی مطلوب برای آنها پیدا شده؟ یا اینکه دوربین های بدون آینه یک گُل فصلی هستند و همانند بتامکس در صنعت ویدیو به زودی فراموش خواهند شد؟ این موضوعی است که در این مطلب قصد داریم بیشتر به آن بپردازیم. و در پایان پاسخ و البته انتخاب دوربین مناسب را به شما واگذار کنیم.
مگر دوربین ها آینه دارند؟
سالها پیش، هنگامی عکاسی برای اولین بار به میان توده مردم آمد، دوربین ها ابزارهای بسیار ساده ای بودند. آنها دارای دریچه ای بودند که جلوی نور را می گرفت (شاتر) و یک ماده حساس به نور داشتند که هنگام باز شدن شاتر به روشنایی عکس العمل نشان می داد. مشکل این طراحی بسیار ساده آن بود که نمی توانستید ببینید از چه عکس می گیرید و در نتیجه کادر بندی مناسب برای یک عکس خوب بسیار مشکل بود. اگر با [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] کار کرده باشید یا شیوه کار آنها را دیده باشید، متوجه می شوید که عکاسی در آن زمان چه کار مشکل و کاملا بر اساس حدس و گمان بوده است.
نسل های بعدی دوربین ها دارای [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] یا چشمی هایی بودند که عکاس می توانست از درون آن تصویر را کادر بندی کند. اما این نمایاب از لنزی متفاوت و جدا از لنز اصلی دوربین استفاده می کرد که نور را روی فیلم متمرکز می نمود. در نتیجه شما با یک لنز به کادر بندی و مشخص کردن قاب عکس تان می پرداختید و با لنز دیگر عکس را ثبت می کردید که این باعث عدم انطباق می شد. به شکل ساده، عدم انطباق این نوع از دوربین ها را واکنش لنز دوقلو می نامیدند. به این معنی که آنچه شما می بینید، آن چیزی نیست که در نهایت به دست می آورید. برای حل این مشکل مهندسان دوربینی را طراحی کردند که به عکاس ها اجازه می داد از طریق یک لنز به کادر بندی عکس و ثبت آن بپردازند.
ورود دوربین های بازتابی تک لنزی یا SLR
Single lens reflex یا بازتابی تک لنزی یا دوربین های SLR پاسخ مهندسان به مشکل انطباق بودند. با بهره بردن از مکانیسم هوشمندانه ای از قطعات متحرک، دوربین های SLR نور ورودی از لنز را به نمایاب اپتیکال دوربین و در نتیجه چشم عکاس انعکاس می دادند. و هنگامی که دکمه شاتر فشرده می شد، آینه به حرکت در می آمد و از جلو فیلم حساس کنار می رفت. در نتیجه نور از درون همان لنز اصلی بر روی فیلم می تابید و تصویر تشکیل می شد.
با پیشرفت دوربین های SLR، برخی گرایش ها در این میان به وجود آمد. دوربین ها ساختار یکسانی پیدا کردند. دریچه شاتر، دکمه شاتر و محل قرار گیری فیلم در همه دوربین ها و تولیدات همه کارخانه ها در جایگاه یکسانی قرار گرفتند. فیلم ۳۵ میلیمتری به فرمت استاندارد پذیرفته شده در میان عکاسان حرفه ای و خانگی تبدیل شد (البته با چند استثنا). سرانجام عکاسان حرفه ای سراغ لنزهای قابل تعویض با پایه های استاندارد و فرمت های مختلف برای دوربین های ویژه رفتند. و این بدان معنی بود که یک عکاس می توانست تنها با خرید یک بدنه دوربین و تعویض لنزهای آن در موقعیت های بسیار متفاوتی به عکاسی بپردازد و شرکت های دوربین ساز مجموعه وسیعی از محصولات تازه برای توسعه داشتند.
در این دوره از عکاسی ۳۵ میلیمتری، اغلب کاربران خانگی نیاز چندانی به تطبیق پذیری لنزهای قابل تعویض احساس نمی کردند و به جای آن دنبال نمونه های ساده تر و کم جاتر دوربین های ببین و بگیر با لنز ثابت بودند. و تا به امروز این دو رویکرد به بازار در طراحی دوربین ها کاملا آشکار است.
کمی درباره دوربین های دیجیتال
دوربین های دیجیتال برای نمایان ساختن و ثبت نور، به جای فیلم های حساس قدیمی از سنسورهای نوری استفاده می کنند. دوربین های دیجیتال با استفاده از همان فرآیند تک لنزی، شیوه عکاسی و عکس گرفتن ما را در دوران حاضر متحول و دگرگون کرده اند. بگذارید کمی درباره چگونگی این تغییر صحبت کنیم.
دوربین های بازتابی تک لنزی دیجیتال یا Digital Single Lens Reflex یا همان DSLR خودمان، رسم و رسوم دوربین های با لنز قابل تعویض را ادامه دادند. اما با برخی مزایا مانند اندازه گیری میزان نور ورودی به لنز و حالت های عکاسی خودکار همراه شدند که (همراه با ناراحت کردن عکاسان) به کاربران اجازه می دهد بدون دانش چندانی از علم و هنر عکاسی، عکس های بسیار بهتری نسبت به قبل ثبت کنند.
علاوه بر این، دوربین های دیجیتال برای کسانی که دنبال یادگیری عکاسی هستند، چرخه بازخورد را بسیار کوتاه تر کرده اند. یعنی اینکه ما می توانیم فورا ببینیم چکار کرده ایم و یک عکس خوب از کار در آمده یا بد شده است و همان لحظه تصمیم بگیریم چه تغییراتی لازم است. در گذشته تغییر ISO به معنی تعویض کل نوار فیلم درون دوربین بود و هیچ راه دیگری نداشتید. زیرا باید فیلم های با حساسیت های مختلف انتخاب می کردید. و همچنین فرآیند یادگیری مستلزم این بود که کل یک فیلم را تمام کنید تا بتوانید پس از ظهور عکس ها، نتیجه کارتان را ببینید.
بسیاری از دوربین های ببین و بگیر مدرن دوباره سراغ نمایاب یا چشمی هایی با لنز مجزا رفته اند، لذا دوباره مشکل انطباق بازگشته است. اگر چه در دوربین های ببین و بگیر با لنز ثابت امروزی با هوشمندی هر چه بیشتر از لنز و سنسور یکسانی برای خلق پیش نمایش تصویر روی نمایشگر ال سی دی استفاده می شود و همه اینها جایگزین چشمی یا نمایاب اپتیکال و لنز دوم شده اند. این پیشرفت همان چیزی است که باعث شده بتوانیم دوربین های بدون آینه را «بدون آینه» بنامیم.
و اکنون نوبت دوربین های بدون آینه است، آیا آینده در دستان آنها است؟
برخلاف دیگر ابداعات فراوان در تصویر برداری دیجیتال، دوربین های بدون آینه پیش از این به صورت تجاری عرضه شده اند. لازم نیست به برند خاصی اشاره کرده یا تجهیزات شرکتی را پیشنهاد کنیم. در حال حاضر تعداد زیادی از شرکت های معتبر بازار در حال تولید دوربین های دیجیتال بدون آینه با کیفیت بالا هستند.
آنچه دوربین های بدون آینه را به طور کامل از جرگه دوربین های DSLR و همچنین دوربین های دیجیتال ببین و بگیر مدرن جدا می کند، تجمیع خوبی های هر دو گروه در یکجا است. به دلیل اینکه طراحی آنها بدون آینه است، بدنه دوربین بسیار ساده تر، کوچک تر و حمل آن آسان تر است. و به دلیل طراحی متفاوت بدنه، لنزهای این دوربین ها هم ساده تر و کوچکتر ساخته می شوند. و این باعث می شود لنزهایی با کیفیت بالا در اندازه کوچکتر و با قیمتی کمتر تولید شوند. سرانجام برخی از این صرفه جویی ها تمایل مصرف کننده را بر می انگیزد، البته اگر تا کنون چنین نشده باشد. و به دلیل اینکه طراحی این نسل جدید با لنزهای قابل تعویض هم، در هم آمیخته است، لذا می تواند باعث جذب عکاسان حرفه ای می گردد.
دوربین های بدون آینه همانند دوربین های ببین و بگیر به جای نمایاب یا چشمی اپتیکال، از LCD استفاده می کنند. به طور مشخص مزیت چنین کاری برای عکاسان آن است که در اندازه بزرگتر و به شکل دقیق تری می توانند پیش نمایشی از کار نهایی شان ببینند. از سویی هم، مصرف کنندگانی که همیشه اصرار دارند از نمایاب اپتیکال استفاده کنند، دیگر از شر مشکل انطباق خلاص می شوند و البته اجبارا باید در صفحه ال سی دی به کادر بندی بپردازند.
وقتی به مسیر کلی پیشرفت تکنولوژی طی سالها نگاه می کنید، آنگاه کمی منطقی به نظر می رسد که بپذیریم شاید بدون آینه ها، آینده عکاسی دیجیتال خواهند بود. آینه ها در دوربین های بازتابی تک لنزی شاهکار مهندسی اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن بیستم بودند که مشکل عدم انطباق را بدون خراب کردن فیلم عکاسی حل کردند. با تکنولوژی امروزی، استفاده از یک لنز برای ایجاد پیش نمایش تصویر روی ال سی دی و همچنین ثبت تصویر کار ساده ای است و البته شیوه ای بسیار مدرن تر برای حل مشکل عدم انطباق محسوب می شود. آیا این شیوه اصولا بهتر نیست؟ بستگی دارد از چه کسی این سوال را بپرسید.
آیا دوربین های DSLR در پایان عصر خود هستند؟ البته شاید قرار نباشد این دوربین ها به کلی از بین رفته و نابود شوند. این بیش از همه به وضعیت بازار، عکس العمل خریداران و مقدار منابعی بستگی دارد که شرکت های سازنده دوربین صرف هر یک از این نسل ها می کنند. شاید شما بخواهید در برابر خریداران یک انتخاب موازی «بدون آینه در مقابل DSLR» را قرار دهید. این تقریبا چیزی شبیه سوال «بتامکس علیه وی اچ اس» یا «بلو-ری علیه HD-DVD» می تواند باشد.
و البته شاید سوالی پیچیده تر از آنها است. زیرا تا زمانی که کارخانه ها نتوانند خریداران را متقاعد کنند که واقعا آینده عکاسی دیجیتال حرفه ای از آن بدون آینه ها است، این موضوع اتفاق نخواهد افتاد. حتی اگر مزایای آن بسیار زیاد باشند.
نظر شما در این خصوص چیست؟ آیا دوربین های کوچک و جمع و جور بدون آینه می توانند DSLR های غول پیکر و سنگین را از میدان به در کرده و کمی به دستان خسته شما استراحت دهند؟
narenji.ir
جواب بصورت نقل قول