با سلام خدمت دوستان نجوم و اختر شناسی ...
در این تاپیک جدیدترین اکتشافات و تازه های نجوم اختر شناسی معرفی می شود ...
لطفا از پرسیدن سوالات , ارائه مقاله و دادن پست تشکر بپرهیزید .
Post edited by Dianella
با سلام خدمت دوستان نجوم و اختر شناسی ...
در این تاپیک جدیدترین اکتشافات و تازه های نجوم اختر شناسی معرفی می شود ...
لطفا از پرسیدن سوالات , ارائه مقاله و دادن پست تشکر بپرهیزید .
Post edited by Dianella
لطفا اگه از منطقه البروج اطلاعاتی داری بگو این منطقه یعنی چی؟
با تشکر
سلام
ببينيد به دردتون مي خوره؟!
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
ای ول نوکرتیم داداش
اگه از منبع دیگه ایی به جز دانشنامه رشد هم اظلاعات داری بذار
قربونت
سلام...
فعلا كه چيزي تو دست و بالم نيست
سيارات شبيه به زمين در اطراف ساير ستاره ها، دوردست تر از آن هستند که امکان اعزام فضاپيما به آنها وجود داشته باشد. با اين حال دانشمندان می توانند در مورد وجود آثار زندگی در آنها تحقيق کنند.
هم اکنون فن آوری های تازه ای در صنعت تلسکوپ سازی درحال توسعه است تا بتوان نور بسيار محو و کمرنگ اين سيارات را برای يافتن آثار تلويحی حيات رديابی کرد.
اينها همان "نشانگرهای حيات" هستند که در نور منعکس شده از زمين نيز قابل شناسايی هستند.
اين نشانه ها حاوی علائمی از وجود آب و گازهايی مانند اکسيژن و متان است.
وسلی تراوب، دانشمند ارشد برنامه "Navigator" (جهت ياب) ناسا که هدف آن جستجوی کرات دورافتاده است گفت: "اين نشانه ها اطلاعاتی درباره امکان وجود حيات در يک کره در اختيار ما می گذارد."
وی به اجلاس مشترک انجمن ژئوفيزيک آمريکا گفت: "اينها تنها نشانه های حيات است؛ اينها تنها مشتی نشانگر است. در عمل نمی توان موجودات زنده که روی سطح چنين سياراتی می خزند را ديد."
تراوب اميدوار است ناسا منابع مالی لازم برای راه اندازی يک سيستم "سياره ياب زمينی" (تی پی اف) در يک دهه آينده را فراهم کند.
چنين سيستمی متشکل از دو رصدخانه فضايی خواهد بود که کار آنها جستجو و مطالعه سياراتی در اطراف ساير ستارگان است که مدارهای گردش آنها آنقدر گشاد باشد که امکان وجود آب مايع و در نتيجه حيات پايدار در آنها وجود داشته باشد.
اروپا نيز ماموريت بلندپروازانه مشابهی تحت عنوان "داروين" را تحت بررسی دارد.کليد موفقيت اين رصدخانه ها نسل تازه ای از ابزارهای علمی خواهد بود که قادر به حذف نور شديد و محوکننده ستاره مادر و رديابی نور بسيار خفيف منعکس شده از سطح چنين سياره هايی باشند.
اين وظيفه ای دشوار است: ستاره مادر احتمالا يک ميليارد تا 10 ميليارد بار درخشان تر از سياره کوچک اطراف آن است، اما آزمايش های اخير در "آزمايشگاه رانش جت" ناسا حکايت از آن دارد که فن آوری های تازه در حال نزديک شدن به حساسيت لازم جهت تشخيص اين دو نوع نور از يکديگر است.
"الگويی" اطلاعاتی که "تی پی اف" يا "داروين" هدف قرار خواهند داد بر دانشی که بشر از نور بازتابيده از زمين دارد استوار خواهد بود.
بخش اعظم اشعه نور خورشيد پس از برخورد به زمين بار ديگر به فضا منعکس می شود.
در صورتی که کمی دقت کنيد می توانيد بخش تاريک ماه را وقتی هنوز کامل نيست ببينيد. توانايی ما در ديدن بخش تاريک ماه ناشی از نور منعکس شده از زمين است که به آن روشنايی خفيفی می بخشد.
دانشمندان از قديم دريافته بودند که اين نور حاوی اطلاعاتی درباره اتمسفر زمين و خواص سطح آن است.
پيلار مونتانس-رودريگز، از موسسه فنی نيوجرسی، در نشست انجمن ژئوفيزيک آمريکا در بالتيمور گزارش داد که او چگونه قادر به تشخيص نشانه های کلوروفيل در نور بازتابيده از زمين بر سطح ماه بوده است. کلوروفيل رنگدانه های گياهان است که نقشی عمده در فرآيند فتوسنتز بازی می کند.
به هرحال شکی نيست که رديابی و تشخيص يک چنين جزئياتی در نور کره ای که ده ها سال نوری از ماه فاصله دارد دستاوردی حيرت انگيز خواهد بود.
شاید برای همه ما به هنگام رصد آسمان در شبی صاف و پر ستاره ، بدور از هرگونه آلودگی نوری ، گرد و غبار محلی و یا آشفتگی های جوی که ارمغان شهر های صنعتی هستند، این سوال پیش آید که آیا ما در میان این همه جرم آسمانی درخشان تنها هستیم؟ این سوال ، قرن ها است که ذهن بشر را به خود جلب کرده است ، چه برای بشر دیروز که زمین را در مرکز عالم می دانست ، و فضای اطراف خود را فقط محدود در 3000 جرم درخشانی که در آسمان می دید می پنداشت ،، چه برای بشر امروز که زمین را همچون نگینی کوچک و درخشان در این جهان بی کران در نظر می پندارد.اگر بخواهیم به ریشه این پرسش در گذشته بپردازیم ، فقط به حدس و گمان عده ای از دانشمندان و فیلسوفان در زمینه وجود شکل هایی از حیات محدود زمینی در دنیا های دیگر بر می خوریم.امروزه انسان به مدد تکنولوژی و فناوری های پیشرفته و بروز در آستانه یافتن پاسخی قانع کننده به این سوال در معنای واقعی خودش قرار دارد.کشف شمار زیادی از سیارات فرا خورشیدی که به دور ستاره مادر خود درگردشند و همچنین کشف منظومه های مختلفی شبیه به منظومه شمسی ، مهر تاییدی است براین ادعا که منظومه شمسی ما ، یک منظومه بی همتا نیست.جالبتر از آن ، این موضوع است که وجود سیارات فراخورشیدی و ساختار های منظومه مانند در کهکشان ما ، امری کاملا طبیعی و رایج است.
اگر بخواهیم سیارات فرا خورشیدی را که تاکنون کشف شده اند از لحاظ اندازه برسی کنیم ، اکثرا در محدوده سیارات غول پیکر مانند مشتری و زحل خودمان دسته بندی می شوند.
با توجه به ساختار این سیارات غول پیکر، احتمال وجود حیات در آنها بعید به نظر می رسد.(البته با توجه به تعاریفی که ما از حیات داریم.)به بیان دیگر شاید نتوان علائمی که ما از حیات برروی زمین می بینیم (حیات زمینی) در آنجا مشاهده کرد.البته نباید این نکته را فراموش کرد که وجود سیاراتی با ساختار و اندازه شبیه به زمین ، غیر محتمل نیست.
در 15 سال اخیر ناسا فعالیت ها و ماموریت های گسترده ای در زمینه کاوش سیارات فرا خورشیدی ترتیب داده است.همچنین برنامه های متنوع و برجسته ای برای آینده در نظر دارد.
باید اضافه کنم که در این ماموریت ها از پیشرفته ترین و دقیق ترین ابزار ها استفاده خواهد شد.ابزار آلاتی که بتوانند کاوشگر ها را در اجرای چنین ماموریت های گستر ده ای (به فراسوی فضای محدود منظومه شمسی) یاری رسانند.
تلسکوپ کک اینتر فرو متر با استفاده از آینه عظیم خود(بزرگترین آینه اپتیکی جهان) دید گسترده ای در جهت کاوش در ژرفای فضا به ما خواهد داد. علاوه بر این تلسکوپ کک با استفاده از سیستم تداخل سنجی به مطالعه ابر های غباری در اطراف ستارگان خواهد پرداخت.(جایی که احتمالا سیارات فرا خورشیدی در حال شکل گرفته اند.)
همچنین با در پرتاب سیم پلنت کوئست در سال 2011 به فضا ، افق های روشنی در زمینه اندازهگیری فاصله ستارگان و همچنین موقعیت کنونی آنها نسبت به یکدیگر با دقت و ظرافتی بی سابقه در تاریخ اختر شناسی ، بروی ما خواهد گشود.این دقت چنان است که ما می توانیم به جستجوی شواهدی دال بر و جود سیارات زمین مانند بپردازیم.
در نهایت با ساخت تلسکوپ تریستریال پلنت فایندر(جستجو گر سیارات خاکی (زمین مانند) انقلابی نوین در زمینه اختر شناسی بوقوع خواهد پیوست، تصاویری که از این تلسکوپ بدست می آید، تا 100 برابر بزرگتر و شفاف تر از داده های بدست آمده توسط تلسکوپ فضایی هابل است. بدین سان به ژرفای فضا راه خواهیم یافت و به قلب آن نفوذ خواهیم کرد.از مزایای دیگر این سیاره ارائه داده هایی دقیق از منظومه های همسایه و سیارات فرا خورشیدی است.در آن هنگام دانشمندان به آنالیز اتمسفر دنیا های دور برای جستجوی دی اکسید کربن، بخار آب و ازن دست خواهند پرداخت.زیرا وجود این گاز ها به عنوان عناصر بنیادی برای تشکیل حیات، خود به عنوان سندی معتبر بر تایید این تئوری است.در حال حاضر دانشمندان حدود 157 سیاره فرا خورشیدی را کشف کرده اند.البته از هیچیک از آنها به استثنای یکی تصویری مستقیم مشاهده نشده است. بلکه با توجه به تاثیرات شان بر ستاره مادر که به دور آن ها در گردشند ، به وجود آنها پی برده شده است.
بله آن چه که ارائه شد، فقط بخش کوچکی از فعالیت های جاری و آتی در زمینه کاوش برای سیارات فرا خورشیدی بود . همه این عوامل دست به دست هم خواهند داد تا بشر روزی در مکانی دیگر در و رای منظومه شمسی نشانه ای از حیات و یا مهدی از تمدن را بیابد.
سر انجام یک زمین دیگر پیدا خواهد شد...
نظر شما چیست؟ آیا ما واقعاً تنها هستیم؟
در کهکشانی که بیش از 150 میلیارد ستاره را در خود جای داده است. در جهانی که از میلیارد ها میلیارد ستاره تشکیل شده است.
با کاوش های آتی همه چیز روشن خواهد شد.
در يكى از تصاويرى كه اخيراً توسط تلسكوپ فضايى «اسپيتزر» گرفته شده يك جفت كهكشان رقصان ديده مى شوند كه ظاهراً براى يك ژست و خودنمايى كيهانى لباس به تن كرده اند.
آنچه كه اين تصوير فروسرخ آشكار مى كند چيزى شبيه به دو چشم آبى يخ زده است كه از ميان يك نقاب قرمز چرخان و باشكوه به بيرون خيره شده اند. اين «چشم ها» در واقع هسته هاى دو كهكشان در حال ادغام به نام NGC2207 و IC2163 هستند كه اخيراً به هم رسيده و شروع به چرخيدن به دور يكديگر كرده اند.اين «نقاب» از بازوهاى دوار و در هم پيچيده كهكشان ها بافته شده است. خوشه هاى غبارآلودى از ستاره هاى نوزاد نيز مانند رشته هايى از مرواريدهاى آرايشى اين بازوها را منجوق كارى كرده اند. اين اولين بارى است كه خوشه هايى از اين نوع كه اخترشناسان به آنها «مهره هايى منجوق شده» مى گويند در كهكشان هاىNGCت۲۲۰۷ و ICت۲۱۶۳ ديده مى شوند.دكتر «دبرا المگرين» از كالج «واسار» مى گويد: «اين پيچيده ترين منجوق كارى اى است كه ما در كهكشان ها مشاهده كرديم. اندازه و فاصله اين مهره ها از هم به طور منظم در امتداد بازوهاى هر دو كهكشان مشاهده مى شود.»
اخترشناسان مى گويند كه اين مهره ها زمانى كه اين جفت كهكشانى با هم ملاقات كرده اند به وجود آمده اند. دكتر «كارتيك شث» از مركز علمى تلسكوپ «اسپيتزر» در موسسه فناورى كاليفرنيا مى گويد: «اين كهكشان ها با لرزاندن يكديگر باعث حركت گاز و غبار در اطراف خود شده كه در نتيجه حفره هايى به وجود آمدند. اين حفره ها آنقدر چگال هستند كه دچار رمبش گرانشى مى شوند.» زمانى كه اين مواد متراكم و تبديل به ابرهاى مهره مانند متراكم مى شوند، ستاره هايى با اندازه هاى مختلف در ميان آنها به وجود مى آيند. دوربين فروسرخ «اسپيتزر» توانست اين ابرهاى غبارآلود را براى نخستين بار مشاهده كند زيرا در حيطه نور قرمز تابش مى كنند. ستاره هاى نوزاد و داغ كه در درون ابرها جاى گرفته اند غبار را گرم مى كنند كه در نتيجه باعث مى شوند اين غبار در طول موج هاى فروسرخ تابش كند. اين غبار در تصوير به رنگ قرمز مجازى است و ستاره ها به رنگ آبى نمايش داده مى شوند. داده هاى «اسپيتزر» همچنين يك مهره كه به طور غيرعادى درخشان است و سمت چپ نقاب را تزئين مى كند، آشكار مى سازد. اين گوى سماوى خيره كننده انباشته از موادى از جنس غبار است به گونه اى كه مسئول پنج درصد از كل نور فروسرخى است كه از هر دو كهكشان منشأ مى گيرد. گروه «المگرين» عقيده دارند كه ممكن است ستاره هاى مركزى در اين خوشه متراكم با هم ادغام شوند تا تبديل به يك سياهچاله شوند.تصاوير نور مرئى از اين كهكشان ها نشان مى دهند كه ستاره هايى درون اين مهره ها قرار دارند ولى خود مهره ها نامرئى هستند. در آن تصاوير، كهكشان ها بيشتر شبيه تعدادى چشم جغد هستند كه «پرهايى» از ستاره هاى پراكنده اطراف آنها قرار دارند.
كهكشان هاى NGCت۲۲۰۷ و ICت۲۱۶۳ در فاصله ۱۴۰ ميليون سال نورى و در صورت فلكى Canis Major قرار دارند. اين دو كهكشان طى ۵۰۰ ميليون سال نورى با هم ادغام مى شوند و يك كهكشان واحد را به وجود مى آورند كه در نتيجه اين روزهاى خودنمايى خود را به پايان مى رسانند.
Last edited by renjer_babi; 29-05-2006 at 07:29.
تلسکوپ فضایی هابل برای اولین بار، تصویر پنجگانهای از یک اختروش دوردست را در یک عدسی گرانشی آشکار کرد.
تلسکوپ فضایی هابل در شانزدهمین سال حضور خود در فضا توانست برای نخستین بار، مجموعه پنج تصویر یک اختروش دوردست را که در اثر یک رویداد عدسی گرانشی ایجاد شدهبود، ثبت کند. هابل همچنین توانستهاست در این تصویر، مجموعهای از کهکشانهای دوردست را نیز آشکار کند و حتی یک ابرنواختر قدیمی را بهدام بیاندازد.
شاید مهمترین پدیدهای که در تصویر اخیر هابل میتوان دید، تصویری پنجتایی باشد که یک عدسی گرانشی دوردست از یک اختروش بسیار دورتر تشکیل دادهاست. تاکنون دانشمندان تنها توانسته بودند حداکثر چهار تصویر یکسان را در رویدادهای عدسی گرانشی ثبت کنند. عدسی گرانشی، یکی از زیباترین پیشبینیهای نظریه نسبیت عام است. این نظریه که گرانش را بهشکل خمیدگی فضا-زمان تعبیر میکند، نشان میدهد که چگونه در اطراف یک جسم سنگین و چگال، فضا-زمان انحنا پیدا میکند و پرتوهای مستقیم نور که در مسیر راست حرکت میکنند، در این منطقه منحرف شده و بهشکلی تغییر مسیر میدهند که گویی از یک عدسی همگرا عبور کردهاند. نتیجه این میشود که نور اجرام دوردست تقویت میشود و تعدادی تصویر علاوه بر خود جسم هم دیده میشود.پیشاز این دانشمندان توانستهبودند تنها تصویرهای دوگانه و چهارگانهای را از اختروشها ببینند، اما این نخستینباری است که پنج تصویر در اثر عملکرد گرانشی تمام یک خوشه کهکشانی به عنوان یک عدسی گرانشی واحد دیده شدهاست. تصاویری که یک عدسی گرانشی تشکیل میدهد، همیشه یک مقدار فرد است، اما معمولا یکی از این تصاویر بسیار ضعیف است و در نور شدید خود عدسی گرانشی محو میشود. تصاویر قبلی این خوشه کهکشانی تنها چهار تصویر از اختروش دوردست را نشان میداد، اما قدرت وضوح هابل و تصاویر بسیار شارپ آن در کنار همگرایی قوی این عدسی گرانشی توانست تصویر پنجم را در فاصله دورتری از مرکز خوشه کهکشانی قرار دهد و برای نخستین بار یک پنجقلوی اینشتین را به ما بنماید. تلسکوپ دهمتری کک هم با طیفنگاری از این تصاویر نشان داد که هر پنج تصویر متعلق به یک کهکشان است و حدس دانشمندان در مورد اختروش بودن منبع این تصاویر کاملا درست است
اختروش مورد نظر، هسته بسیار درخشان یک کهکشان جوان و بسیار دور است که انرژی بسیار زیادی آزاد میکند. منبع این انرژی، ابرسیاهچالهای در مرکز کهکشان است که مقادیر عظیمی گاز و غبار را میبلعد و ازآنجاکه این مواد با سرعت بسیار زیادی در این سیاهچاله سقوط میکنند، به دمای بسیار بسیار بالایی میرسند و تابشهای الکترومغناطیسی شدیدی از خود ساطع میکنند.هنگامیکه نور این اختروش از میدان گرانشی این خوشه کهکشانی که بین ما و اختروش قرار گرفته عبور میکند، میدان گرانشی انحنادهنده فضازمان آنرا به شکلی منحرف میکند که پنج تصویر مستقل از یکدیگر در اطراف اختروش اصلی تشکیلشوند. تصویر پنجم بسیار نزدیک به هسته کهکشانی است که در مرکز خوشه کهکشانی قرار گرفتهاست.
خوشه کهکشانی مورد بحث، SDSS J1004+4112 نام دارد و در برنامه اسلوآن برای نقشهبرداری دیجیتالی از آسمان کشف شده است. این خوشه کهکشانی درصورت فلکی شیر کوچک واقع شده ( بعد: 10 ساعت و 4 دقیقه و 11.84 ثانیه؛ میل: 41 درجه و 12 دقیقه و 50.4 ثانیه) و در فاصله هفت میلیارد سال نوری از زمین، یکی از دورترین خوشههای کهکشانی شناختهشده است. انتقالبهسرخ اندازهگیری شده برای این خوشه، Z = 0.68 است و نشان میدهد تصویری که ما از این کهکشانها میبینیم، مربوط به دو میلیارد سال قبل از پیدایش انرژی تاریک و آغاز روند انبساط فعلی عالم است و جهان را در زمانی نشان میدهد که نصف سن کنونی خود را دارا بود.
کهکشان میزبان این اختروش در فاصله ده میلیارد سال نوری از زمین قرار دارد (Z = 1.74) و در تصویر بهشکل کمانهای کمنور قرمز دیده میشود. تاکنون کهکشانی دیده نشدهاست که به اندازه این کهکشان نورش تقویت شدهباشد.
در این تصویر همچنین کمانهای نوری بسیاری دیده میشود که تصاویر کهکشانهای دورتری است که پشت این خوشه کهکشانی قرار گرفتهاند. این کمانها در واقع دو تصویر نامتقارن از یک کهکشان هستند و صدالبته که تصویر سوم به دلیل کمنور بودن در نور شدید خوشه کهکشانی محو شدهاست. دورترین کهکشانی که در این تصویر پیدا شدهاست، دوازده میلیارد سال نوری از ما فاصله دارد و با Z = 3.33 ، شرایط جهان را در کمتر از دو میلیارد سال پس از مهبانگ نشان میدهد.
هابل این تصویر را با استفاده از دوربین زاویه باز مجموعه دوربینهای پیشرفته مطالعاتی، ACS ، تهیه کرده است (عرض تصویر 1.9 دقیقه قوس است) و برای تهیه آن، سه عکسبرداری مختلف (آوریل 2004، ژانویه 2005 و دسامبر 2005) با مجموع شانزده ساعت نوردهی انجام دادهاست. دانشمندان با مقایسه این سهتصویر که در طول یکسال و نیم تهیه شدهاست، توانستند یک ابرنواختر را در یکی از کهکشانهای این خوشه کهکشانی پیدا کنند. این ابرنواختر هفت میلیارد سال پیش منفجر شدهاست و از این جهت برای اخترشناسان مهم است که انفجارهای ابرنواختری تنها مولد عناصر سنگین در عالم هستند. آنها در تلاشند با یافتن چنین ابرنواخترهای دوردستی بفهمند چگونه عناصر سنگین در عالم پخش شدند.
دوستان برای دیدن عکس بزرگتر میتونند به اینجا مراجعه کنند.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
پژوهشگران دانشگاه جانهاپکینز در تازهترین مطالعات سیارهای خود دریافتهاند که علیرغم تفاوتهای چگالی و ترکیب شیمیایی جو دو سیاره زمین و مریخ، عکسالعمل جو این دو نسبت به تغییرات شدت تابش خورشیدی در دوره 25 روزه گردش وضعی ستاره مادر بسیار شبیه به یکدیگر است
السید طلعت، دانشمند علوم فضایی و عضو هیات علمی آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانهاپکینز (APL) این مطلب را در همایش «سیارهشناسی تطبیقی: جو سیارات و بررسی آبوهوای آنها» که از سوی جامعه زمینشناسی ایالاتمتحده (AGU) برگزار میشود، عنوان کرد. کارشناسان معتقدند این یافته میتواند به دانشمندان در درک هرچه بهتر ارتباط بین خورشید و پدیدههای جوی سیارات کمک کند. طلعت که در بررسیهای خود از مجموعه اطلاعات محدود یونکره مریخ و اطلاعات آزمایش فرابنفش شدید خورشیدی(SEE) در ماهواره TIMED استفاده کردهاست؛ به نشانههایی دست یافته که نشان میدهد پاسخهای نورشیمیایی یونکره مریخ به تابشهای خورشیدی همانند پاسخهای یونکره زمین است.
در طول گردش 25روزه خورشید به دور خود، جو فوقانی زمین و مریخ در معرض تابشهای متغیر پرتوهای پرانرژی ایکس و فرابنفش شدید خورشیدی قرار میگیرد و آزمایش SEE دادههای مربوط به این تابش را اندازهگیری میکند.
روش بدستآوردن اطلاعات یونکره مریخ هم بهنوبه خود شیوه جالبی است. در سال 2003، دکتر دیوید هینسون، عضو هیات علمی دانشگاه استانفورد با بررسی ارتباطات رادیویی آزمایشهای علمی رادیویی مدارگرد نقشهبردار سراسری مریخ (MGS) توانست نمای کلی یونکره مریخ را مشخص کند.طلعت با بررسی تغییرات دادههای SEE، تصمیم گرفت تطابق آنها را با دادههای یونکره مریخ بیازماید. برای این کار، او دادههای SEE را بهشکلی جابجا کرد که بر شبانهروز مریخ منطبق شود؛ زیرا شبانهروز مریخ از شبانه روز زمین 41 دقیقه و 20 ثانیه طولانیتر است و ازاینرو دوره گردش وضعی خورشید به شبانهروز مریخ اندکی کوتاهتر از اینمقدار در زمین است. زمانیکه دو نمودار بیشینه چگالی یونی مریخ و سطح فعالیت خورشیدی در یک دوره معمولی همپوشانی پیدا کردند، تطابق مورد نظر حاصل شد
ماهواره TIMED
ماهواره TIMED که در سال 2001 به فضا پرتاب شد، نخستین ماموریت از برنامه ماهوارههای زمینی_خورشیدی ناسا و یکی از ماهوارههای رصدخانه بزرگ فیزیکخورشیدی ناسا بهشمار میرود. این ماهواره تاکنون توانستهاست در طول مراحل مختلف چرخه خورشیدی، اطلاعات ارزشمندی را درمورد مرز بین مزوسفر (لایه میانی جو زمین در ارتفاع 50 تا 85 کیلومتری)و گرماکره- یونکره پایینی جو زمین (لایه بالایی مزوسفر که از 85 تا 500 کیلومتری گستره شده و دما در آن به 1500 درجه سلسیوس میرسد) جمعآوری کند. دانشمندان توانستهاند به کمک این ماهواره و شبکهای از ایستگاههای رصدی جهانی، اطلاعات بسیاری در مورد ساختار پایه، دما، فشار، باد و ترکیب شیمیایی گرماکره-یونکره پایینی جمعآوری کنند و مقدار انرژی ورودی و خروجی از این لایه را اندازهگیری کنند. ماهواره TIMED، نخستین ابزاری است که میتواند همزمان تمام پارامترهای بحرانی را اندازهگیری کند و این به دانشمندان کمک میکند تا بهتر بتوانند فرآیندهایی را که تغییرات جو فوقانی زمین را کنترل میکنند، شناسایی کنند.
هم اکنون 1 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 1 مهمان)