فوتبال باشگاهی در ایتالیا | فصل 2011-2012
به مناسبت آغاز سری آ : بازگشت کالچو به زندگی
به نظر می رسد با قهرمانی میلان در فصل گذشته که نشان از بازگشت این تیم به عرصه قدرت می دهد و ورود تفکرات نو، فوتبال ایتالیا هم کم کم از آن رخوت آزاردهنده دربیاید
سایت گل- در زمان نوجوانی ما که مصادف بود با آغاز پخش مسابقات اروپایی از صدا و سیما، کالچو عزیزترین لیگ بود و طرفداران بی شماری در سطح کشور داشت. از هیاهوی خاص و توام با آشوب هواداران در ورزشگاهها گرفته تا تماشای برترین ستارگان فوتبال در قالب تیمهای ایتالیایی و تعدد مدعیان، همه و همه جذاب بودند. اما بحران کالچوپولی و شکل گرفتن این انگاره در ذهن مخاطب که همه آن حرص و جوش خوردن ها بی فایده بوده و نتایج از قبل و در خارج از مستطیل سبز رقم خورده، همه را به نوعی زده کرد. ستاره ها به سمت سایر لیگها کوچ کردند، حق پخش تلویزیونی مسابقات به شکل چشمگیری کاهش یافت، اسپانسرهای معتبر از ایتالیا رخت بستند و ورزشگاهها به مرور خالی از تماشاچی شد. ضمن اینکه قدرت افسانه ای یوونتوس به ناگهان از بین رفت و میلان و سایر تیمها هم هر یک به دردی دچار شدند که درمانش چندسال به طول انجامید. از افتضاح کالچوپولی عملا تنها اینتر بهره مند شد و توانست ترکتاز میدانی باشد که رقیبی در آن نمی دید! اوضاع به قدری وخیم شد که ایتالیا سهمیه چهارم لیگ قهرمانانش را به آلمان تقدیم کرد و امروزه اغلب کارشناسان، بوندس لیگا را ارزشمندتر سری آ میدانند.
اما به نظر می رسد با قهرمانی میلان در فصل گذشته که نشان از بازگشت این تیم به عرصه قدرت می دهد و ورود تفکرات نو و متفاوتی همچون لوییز انریکه و آنتونیو کونته، فوتبال ایتالیا هم کم کم از آن رخوت آزاردهنده دربیاید و جانی دوباره بگیرد. گرچه دیگر خبری از آن هفت غول سنتی نیست اما باید منتظر رقابت تنگاتنگ و فشرده ای باشیم. لیگ ایتالیا را از حیث تیمهای حائز اهمیت میتوان به سه دسته تقسیم کرد:
در دسته اول، تیمهایی جای میگیرند از قبیل اودینزه، پالرمو، فیورنتینا و جنوا. تیمهایی که مدعی نیستند اما زهردار چرا. درواقع این تیمها امتیاز خراب کن هستند و هر یک از مدعیان که از اینجور تیمها اندوخته بهتری داشته باشد از شانس بیشتری برای قهرمانی برخوردار می شود. تیمهای این گروه بویژه در خانه ممکن است یقه هر تیمی را بگیرند
در دسته دوم میتوان پایتخت نشینان را گنجاند به علاوه ناپولی. رم با لوییز انریکه مثل یک هندوانه دربسته است. یک تیم ناشناخته که ممکن است خیلی خوب یا خیلی بد نتیجه بگیرد. رم در نقل و انتقالات دو تن از بزرگانش را فروخت. مکسس و میرکو ووچینیچ اما در عوض خریدهای جذابی هم داشت. استکلنبرگ، بویان کرکیچ، هاینزه، گاگو، اریک لاملا و ... حال اگر لوییز انریکه - که خیلی از کاتالان ها لقب گواردیولای ثانی را برایش برگزیده اند! - بتواند چشمه ای از آنچه در مکتب بارسلونا فرا گرفته را در فوتبال متفاوت ایتالیا ارائه دهد، آنوقت رم تماشایی ترین تیم سری آ خواهد بود. لوییز انریکه برای موفقیت نیاز دارد در اسرع وقت رابطه اش با کاپیتان توتی را ترمیم کند و الا حضور طولانی مدتی روی نیمکت جالوروسی نخواهد داشت.
همشهری رم یعنی لاتزیو هم با دو خرید بزرگ پای به رقابتها خواهد گذاشت. جبرئیل سیسه و میرو کلوزه شاید به زعم عده کثیری، بازیکنان تمام شده ای تلقی شوند اما مطمئنا در کوتاه مدت میتوانند نیاز بیانکوچلستی را رفع کنند. ضمن اینکه خرید دو چهره سرشناس بعد از مدتها، میتواند اسم لاتزیو را بر سر زبان ها انداخته و توجهات را به سوی این تیم جلب کند. موثرترین خروجی لاتزیو یقینا فرناندو موزلرا بود که باید دید ادی رجا چه فکری برای جایگزینی او میکند. مطمئنا لاتزیو در اندیشه ارتقای رتبه پنجمی پارسالش به سر میبرد.
و اما ناپولی با مدیر سینمایی و جاه طلبش آئورلیو دلائورنتیس و مربی نوظهور و خوش قریحه اش والتر ماتزاری حتی شرایطی به مراتب بهتر از پایتخت نشینان دارد. آنها فصل گذشته حتی شانس قهرمانی هم داشتند ولی شاید کم تجربگی و عدم شخصیت و باور قهرمانی مانع تکمیل افسانه شان شد. اما باز آنها تاریخ ساز شدند و حالا ناپولی بعد از سالها در لیگ قهرمانان حاضر است. مثلث مرگبار خط حمله شان متشکل از کاوانی،همسیک و لاوتزی حفظ شده و با استخدام گوخان اینلر سوئیسی و گوران پاندف معروف، تقویت شده اند. پس ناپولی حتی میتواند در جمع بزرگان اروپا هم حرف هایی برای گفتن داشته باشد چه برسد به سری آ.
و سرانجام یوونتوس و دو تیم شهر میلان را باید به عنوان مدعیان جدی قهرمانی در ردیف اول قرار داد. میلان، مدافع عنوان قهرمانی، استخوان بندی اصلی تیمش را حفظ و مختصر تقویتی هم داشته. به نظر میرسد بعد از قهرمانی فصل قبل، حالا میلان باید به فکر ترسیم افق های تازه تری برای خودش باشد. یعنی راهکاری برای بازگشت به جمع مدعیان قهرمانی اروپا. جایگاه حقیقی اش.
اینتری ها بعد از اتمام سلطه پنج ساله شان در فوتبال ایتالیا، در صدد پس گیری جام قهرمانی اند. آنها علیرغم بدهی های سنگین، تا جای امکان از زدن چوب حراج به ستارگانشان خودداری کردند و ضمن حفظ اشنایدر، فورلان و زاراته را هم جایگزین اتوئو و پاندف کردند تا زیاد متضرر نشوند. از سویی جیان پیرو گاسپرینی را به عنوان سرمربی معرفی کردند که اگرچه رزومه چندان پربار و متقاعدکننده ای نداشته اما بهرحال در جنوا موفق بوده و شاید نتوان ضعیفتر از مربیان فصل گذشته اینتر، قلمدادش کرد.
برای یوونتوس با ورود آنتونیو کونته ۴۲ ساله، همه چیز به یکباره دگرگون شد. هم استادیوم جدیدشان به بهره برداری رسید و هم مبلغ قابل توجهی از سوی آنیلی جوان برای خرید بازیکن کنار گذاشته شد. انگار همه بسیج شده بودند که یووه را از نو احیا کنند. آنها پیرلو، ووچینیچ، ویدال، الیا و لیختشتاینر را جذب کردند و مدعی شدند. البته در مورد توانایی های کونته تردیدهای زیادی وجود دارد، که طبیعی است چراکه هنوز محک نخورده اما یووه در هر صورت مصرانه به دنبال خودنمایی است.
اینهمه روده درازی برای خرید اندکی توجه بیشتر بود. فصلی که از دیشب کلید خورد ارزش این توجه را دارد. پس چقدر خوب می شود اگر از فکر پخش تک تک بازیهای رئال و بارسا بیرون بیاییم و با قدری پوشش بیشتر سری آ، هواداران تیمهای ایتالیایی را که اتفاقا تعدادشان کم هم نیست شاد کنیم!
کد:برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید
