ژاک پرور

[شاهزاده خانوم]

اين عشق
به اين سختى
به اين تُردى
به اين نازكى
به اين نوميدى،
اين عشق
به زيبايى روز و
به زشتى زمان
وقتى كه زمانه بد است،
اين عشق
اين اندازه حقيقى
اين عشق
به اين زيبايى به اين خجسته‏‌گى به اين شادى و
اين اندازه ريشخندآميز
لرزان از وحشت چون كودكى در ظلمات
و اين اندازه متكى به خود
آرام، مثل مردى در دل شب،
اين عشقى كه وحشت به جان ديگران مى‌‌‏اندازد
به حرفشان مى‏‌آورد
و رنگ از رخسارشان مى‌‏پراند،
اين عشق ِ بُزخو شده – چرا كه ما خود در كمينشيم -
اين عشق ِ جرگه شده زخم خورده پامال شده پايان يافته انكار شده از ياد رفته
- چرا كه ما خود جرگه‏‌اش كرده‌‏ايم زخمش زده‏‌ايم پامالش كرده‏‌ايم تمامش كرده‏‌ايم منكرش شده‏‌‌ايم از يادش برده‏‌ايم،
اين عشق ِ دست‏‌نخورده‌‏ى هنوز اين اندازه زنده و سراپا آفتابى
از آن ِ تو است از آن ِ من است
اين چيز ِ هميشه تازه كه تغييرى نكرده است،
واقعى است مثل گياهى
لرزان است مثل پرنده‌‏يى
به گرمى و جان‌بخشى ِ تابستان.
ما دو مى‌‏توانيم برويم و برگرديم
مى‏‌توانيم از ياد ببريم و بخوابيم
بيدار شويم و رنج بكشيم و پير بشويم
دوباره بخوابيم و خواب ِ مرگ ببينيم
بيدار شويم و بخوابيم و بخنديم و جوانى از سر بگيريم،
اما عشق‌‏مان به جا مى‏‌ماند
لجوج مثل موجود بى‌‏ادراكى
زنده مثل هوس
ستمگر مثل خاطره
ابله مثل حسرت
مهربان مثل يادبود
به سردى ِ مرمر
به زيبايى ِ روز
به تُردى ِ كودك
لبخند‌زنان نگاه‏مان مى‏‌كند و
خاموش باما حرف مى‏‌زند
ما لرزان به او گوش مى‌‏دهيم
و به فرياد درمى‏‌آييم
براى تو و
براى خودمان،
به خاطر تو، به خاطر من
و به خاطر همه ديگران كه نمى‏‌شناسيم‏‌شان
دست به دامنش مى‏‌شويم استغاثه‌‏كنان
كه بمان
همان جا كه هستى
همان جا كه پيش از اين بودى.
حركت مكن
مرو
بمان
ما كه عشق آشناييم از يادت نبرده‌‏ايم
تو هم از يادمان نبر
جر تو در عرصه‏‌ى خاك كسى نداريم
نگذار سرد شويم
هر روز و از هر كجا كه شد
از حيات نشانه‌‏يى به ما برسان
دير ترك، از كنج ِ بيشه‏‌يى در جنگل ِ خاطره‌‏ها
ناگهان پيدا شو
دست به سوى ما دراز كن و
نجات‏مان بده.

[شاهزاده خانوم]

اين جا در چه كارى دخترك
با اين گل‏هاى تازه چين؟


اين جا در چه كارى دوشيزه
با اين گل‏ها، گل‏هاى رو در پژمردگى؟


اين جا در چه كارى بانوى زيبا
با اين گل‏هاى خشكيده؟


اين جا در چه كارى بانوى سالمند
با اين گل‏هاى رو به مرگ؟


چشم در راه سردار ِ فاتح‏ام.

[شاهزاده خانوم]

- امروز چه روزى است؟
- ما خود تمامى ِ روزهاييم اى دوست
ما خود زنده‏گى‏ ايم به تمامى اى يار،

يكديگر را دوست مى‏داريم و زنده‏گى مى‏كنيم
زنده‏گى مى‏كنيم و يكديگر را دوست مى‏داريم و
نه مى‏دانيم زنده‏گى چيست و
نه مى‏دانيم روز چيست و
نه مى‏دانيم عشق چيست.

[ツツツ]

آن پرنده که درسرم می خواند


وپشت سرهم می گویدکه دوستم داری

ومدام می گویدکه دوستت دارم

من آن پرنده پرگوی دلتنگی را

فردا صبح می کشم

[ツツツ]

مرسی که هستی

و هستی را رنگ میآميزی

هيچ چيز از تو نمیخواهم

فقط باش

فقط بخند

فقط راه برو

نه.

راه نرو

میترسم پلک بزنم

ديگر نباشی.

[V E S T A]

تو گفتی که پرنده ها را دوست داری

اما آن ها را داخل قفس نگه داشتی

تو گفتی که ماهی ها را دوست داری

اما تو آن ها را سرخ کردی

تو گفتی که گل ها را دوست داری

و تو آن ها را چیدی

پس هنگامی که گفتی مرا دوست داری

من شروع کردم به ترسیدن.






ترجمه از : مهدی رجبی

[ツツツ]

و گفتی که پرنده ها را دوست داری
اما آن ها را داخل قفس نگه داشتی
تو گفتی که ماهی ها را دوست داری
اما تو آن ها را سرخ کردی
تو گفتی که گل ها را دوست داری
و تو آن ها را چیدی
پس هنگامی که گفتی مرا دوست داری
من شروع کردم به ترسیدن...

[Azad/]

.

یک مرد و یک زن

که هرگز همدیگر را ندیده اند
و بسیار دور از هم
در شهر های مختلف زندگی می کنند

یک روز

همان صفحه از همان کتاب را
هم زمان
دقیقاً
در دومین ثانیه ی
اولین دقیقه ی
آخرین ساعت خود
می خوانند




.