معرفی استادیوم های فوتبال جهان

[بردیا]

توی این تاپیک معرفی استادیوم های ورزشی تیمای مختلف فوتبال اروپا گذاشته میشه.
البته من بیشتر پستام راجع به آلمانه پس بنابراین اینجا هم من معرفی ورزشگاه های آلمان رو قرار میدم.اگر دوستان تمایل داشتن بیان و توضیحات کامل و جامع راجع به استادیوم های تیمای محبوبشون بزارن.
مرجع پستایی که من میزارم از کانون هواداران بایرن هستش و ترجمه و گرداوری بچه های اونجاست.
برای اولین پست هم استادیوم آلیانزآرنا،محل برگزاری بازی های بایرن مونیخ رو معرفی میکنم.

..............................................

آلیانز آرنا

Allianz arena

آلیانز آرنا استادیومی در شمال مونیخ, آلمان است. ظرفیت آن نزدیک هفتاد هزار نفر است.

از آغاز فصل 2005/06 به این طرف هر دو باشگاه معروف شهر مونیخ, بایرن مونیخ و مونیخ 1860, بازیهای خانگی را در این ورزشگاه بازی کرده اند. هر دو باشگاه پیش از این در استادیوم المپیک مونیخ بازی می‌کردند. بایرن مونیخ از 1972 و مونیخ 1860 از دهه 90.

گروه آلیانز, گروه خدمات مالی, حقوق نام این ورزشگاه را تا سی سال خریداری کرده اما طبق قوانین فینا در طول جام جهانی 2006 نام ورزشگاه "استادیوم مونیخ جام جهانی فیفا" بود.
در شمال شهر مونیخ و میان تپه‌ها و علف‌زارهای بیرون شهر (مابین شهر و فرودگاه مونیخ)، پیكره مشبك فشرده‌ای با عنوان استادیوم آلیانز قرار گرفته است. هیجان حاصل از این پیكره نورانی كه از فاصله بسیار دور نیز قابل رویت است، به قدری است كه افرادی را كه علاقه‌ای به رویدادهای ورزشی ندارند را نیز به سوی خود جذب می‌كند.

ایده اصلی معماران استادیوم، هرتزوگ و دمورن، سنت شكنی در شیوه طراحی رایج استادیوم‌های ورزشی بود. آنها قاعده كلی طراحی استادیوم را كه تقریبا از سال 1972 (زمانی كه فرای اتو (Frei Otto) استادیوم المپیك مونیخ را طراحی كرد)، شروع شده بود و روش غالب در طراحی پوشش سقف استادیوم‌های ورزشی و شیوه پایداری آن (فرم‌های سازه) به‌شمار می‌رفت، كنار نهادند. آنها با استناد به این كه طراحی استادیوم یك امر انسان‌ساز فرهنگی است نه یك كار مهندسی صرف، كار طراحی را آغاز كردند. منبع الهام آنها در طراحی استادیوم، معماری بر مبنای فرم سازه‌های كششی و سیستم‌های خرپایی یا ایده‌ای چون سازه یك پل معلق نبود، بلكه تصویر كلاژ شده‌ای از نمایش بازیكنان فوتبال در یك تئاتر باروك بود. پوشش سقف (سقف استادیوم مساحتی حدود 37600 مترمربع را پوشش می‌دهد) و نمای بیرونی استادیوم، كه به صورت پیوسته می‌باشند، پوسته‌ای تشكیل یافته از سیستم ETFE (Ethylene Tetrafluoroethylene) است كه به صورت توده‌های لوزی شكل قرار گرفته‌اند. (تصویر 4) سیستم ETFE از یك سری المان‌های نورانی رنگی همانند یك صفحه عظیم ال‌ئی‌دی می‌باشد كه قابلیت تغییر و تبدیل به رنگ‌های مختلف را دارد. این سیستم مطابق با برنامه تیم‌های فوتبال مونیخی كه در زمین مسابقه دارند، یعنی قرمز و سفید برای باشگاه بایرن مونیخ (FC Bayern Munich) كه لباس‌های قرمز دارند و سفید و آبی برای باشگاه مونیخ 1860(TSV 1860) كه لباس‌های آبی دارند، به وسیله سیستم دیجیتالی ارسال كنترل شده گازهای رنگی در توده‌های لوزی شكل ETFE، تغییر رنگ می‌دهد. این پوشش طی روز، سفیدی مرواریدسانی دارد و در طول شب به صورت پیكره‌ای سرخ‌فام می‌درخشد، و چنان كه گفته شد بسته به بازی تیم به رنگ های سفید و آبی و سفید و قرمز تبدیل می‌شود.

هرتزوگ و دمورن معتقدند كه نمای بیرونی استادیوم تجسمی از یك ایده ناپایدار و بی‌ثبات است، كه با پویایی و تغییر خود هیجان درون استادیوم را هم‌زمان به بیرون نیز منتقل می‌كند. علاوه بر این، نوع پوسته نمای بیرونی و توانایی آن در تغییر رنگ، این امكان را می‌دهد تا استادیوم جلوه چشمگیرتری داشته باشد و احساس سبكی و بی وزنی نسبت به سازه سنگین بتنی بنا ایجاد نماید.



همچنین هرتزوگ و دمورن بر این باور بودند كه، استادیوم‌ها تنها مكان‌هایی برای تماشای یك برگزاری همایش‌ها و امكانات رفاهی دیگر برای برگزاركنندگان و رسانه‌های گروهی می‌باشند كه در این میان شیوه پوشش سقف و گاه خودنمایی سازه آن به عنوان ویژگی منحصربفرد استادیوم تنها بخشی از معماری آن را شكل می‌دهد. در خصوص فضای داخلی استادیوم نیز، اولین مسئله مورد توجه آنها، ایجاد نزدیك‌ترین رابطه و هیجان ممكن میان بازیكنان و تماشاگران فوتبال بود. فضایی كه هرتزوگ و دمورن آن را به تئاتر های گلوب شكسپیری یا دهانه آتشفشان (به سبب وجود حرارت و التهاب ناشی از گدازه‌ها) تشبیه می‌كنند. زمانی كه استادیوم در طی یك مسابقه مملو از تماشاگر است، در این صورت است كه معماری به كنار رفته و تماشاگران و بازیكنان برای تجربه‌ای از جنس هیجان به جزئی از بنا تبدیل می‌شوند. این فضا (سكوهای تماشاگران) به مثابه مكانی است كه كیفیت‌های فضایی آن به وسیله شیب قرارگیری صندلی‌ها، حس پیوستگی میان قسمت‌های زیرین و بالایی، ایجاد حالت انحنا و خمیده در ردیف‌های صندلی‌ها برای القا حس بیشتری از احاطه‌داشتن بر بازی، و پوشش سازه پشت تماشاگران و سپس صفحات مات ETFE، تعیین می‌شود. برای رسیدن به چنین كیفیتی كه مورد نظر هرتزوگ و دمورن بود، آنها 66000 صندلی تماشاگران را در سه تراز به شكل مورد نظر خود آرایش دادند. پوشش نقره‌ای صندلی‌های استادیوم كه از نوع استاندارد تاشو، صندلی های VIP و صندلی لژ (The Box Seat) می‌باشند، سبب می‌شود كه صندلی‌ها بسته به زاویه برخورد نور، رنگ‌مایه‌های مختلفی منعكس كنند و این عامل حالت‌های بصری مختلفی را در استادیوم ایجاد می‌نماید. البته تعداد 10000 صندلی كه در هركدام از دو جایگاه شمالی و جنوبی قرار گرفته‌اند به صورت صندلی‌های متحرك می‌باشند كه در موارد ضروری برچیده شده و تماشاگران به صورت ایستاده تماشا خواهند نمود.



مشخصات عمومی و کاربری پلان ها در تراز مختلف: تا پیش از تصویب طرح نهایی، سی و سه طرح متفاوت برای ورزشگاه از شرکت مشاور طرح (هرزگ و دمورن) ارائه گردید. به غیر از جایگاه تماشاچیان، فضاهای داخلی ورزشگاه با بیش از 160 هزار متر مربع زیر بنا در هفت طبقه طراحی شده است. زیر زمین دوم: فضاهای خدماتی، تعویض لباس، پارکینگ، جایگاه رسانه ها. زیر زمین اول: عمدتا به پارکینگ ویژه اختصاص داده شده است. (در مجموع پارکینگ به ضرفیت 1100 خودرو طراحی شده است) طبقه همکف: همکف به فضای بیرونی دسترسی دارد و با سکوی وسطی و پائینی تماشاچیان در ارتباط است. (این طبقه ورود و خروج 44 هزار نفر را به عهده دارد) سرویسها و خدمات خاص تماشاچیان در این طبقه طراحی شده است. طبقه اول: رستوران تماشاچیان، فروشگاه‌ها و کافی شاپ. طبقه دوم: فضای اداری باشگاه، خدمات و کارکنان. طبقه سوم: در بخشهای غربی و شرقی ورزشگاه جایگاه و فضاهای خدمات مهمانان ویژه قرار دارد. طبقه چهارم: دسترسی به سکوی سوم (جایگاه تماشاچیان) از این طبقه امکان پذیر است. طبقه پنجم: تاسیسات بهره برداری و تجهیزات فنی. پوسته و نمای به کار رفته در آلیانز: خلاقانه ترین بخش طرح پوسته و نمای آن است که از جنس ETFE ساخته شده، رنگ نمای بیرون آن متناسب با رنگ لباس پیراهن تیمهای باشگاهی مونیخ قابل تغییر است. و شکل ظاهری آن که به بافت حصیر شباهت دارد از خطوط مورب و افقی تشکیل شده است.

تاریخ

در 21 اکتبر 2002 رای گیری انجام شد که آیا باید در این مکان و با امکانات شهر مونیخ, استادیوم جدیدی ساخته شود یا نه. حدود دو سوم رای دهندگان رای موافق دادند. آلترناتیو دیگری به جای ساختن این استادیوم بازسازی عظیم استادیوم المپیک بود اما معمار آن استادیوم, گوتهر بهنیش, با این مخالفت کرده بود.

کار ساخت و ساز از پاییز 2002 شروع شد و در اواخر آوریل 2005 به اتمام رسید.

ساخت استادیوم باعث شد تغییراتی اساسی در منطقه داده شود.

در 30 مه 2005 مونیخ 1860 بازی ای نمایشی در مقابل اف.سی نورنبرگ برگزار کرد. فردای آن بایرن مونیخ مقابل تیم ملی آلمان بازی کرد. این دو بازی افتتاحیه این استادیوم بودند. بلیط های هر دو بازی از اوایل مارس 2005 فروخته شده بودند. این آغازی بر کار ورزشگاه بود. این پاتریم میلچرائوم از مونیخ 1860 بود که گل اول در بازی اول را زد و اسم خود را به عنوان اولین گلزن این استادیوم ثبت کرد.

اولین گلزن این استادیوم در بازی های رسمی, اوون هارگریوز از بایرن مونیخ بود که در پیروزی 3-0 آنها مقابل بوروسیا مونشنگلادباخ در 5 اوت 2005 آنرا به ثمر رساند. اولین گل تیمهای حریف را تیم دینامو درسدن در بازی 9 سپتامبر 2005 مقابل مونیخ 1860 به ثمر رساند.

اولین گل رسمی که در این استادیوم مقابل بایرن مونیخ به ثمر رسید, توسط میروسلاو کلوزه از وردربرمن در بازی 5 نوامبر 2005 بود. آن بازی نهایتا 3-1 به نفع بایرن تمام شد.

جام جهانی 2006
این استادیوم از استادیوم های جام جهانی بود اما طبق قوانین فینا در طول جام جهانی 2006 نام ورزشگاه "استادیوم مونیخ جام جهانی فیفا" بود.

بازی افتتاحیه جام بین آلمان و کاستاریکا در ساعت شش بعدازظهر روز ژوئیه 2006 در همین ورزشگاه برگزار شد.

جمعا سه بازی گروهی و یک بازی از مرحله یک هشتم نهایی (آلمان 2-سوئد 0) و یک بازی از مرحله نیمه نهایی (فرانسه 1-پرتغال 0) در این استادیوم برگزار شد.

مشخصات

این استادیوم بر لبه شمالی شوابینگ در زمینهای فروتمانینگ, مونیخ بنا شده است و 69901 نفر ظرفیت دارد.

نورهای بیرونی ورزشگاه طوری طراحی شده که وقتی بایرن مونیخ بازی دارد ورزشگاه قرمز است, وقتی مونیخ 1860 بازی دارد, آبی است و به هنگام بازی های تیم ملی آلمان, سفید است.

پارکینگ
پارکینگ مجموعه بزرگ‌ترین در اروپا است و شامل چهار طبقه و جای 9800 ماشین می‌شود.

ابعاد
(همه اعداد به متر هستند) استادیوم: 258 * 227 * 50 زمین بازی:105 * 68 گاراژ پارکینگ: 270 هزار متر مربع

ساختن

ساخت این استادیوم از 21 اکتبر 2002 شروع شد و تا 30 می 2005 به طول انجامید و 340 میلیون یورو خرج برداشت.

مواد استفاده شده
حجم کل مواد استفاده شده برای ساخت استادیوم: 120 هزار متر مکعب حجم کل مواد استفاده شده برای ساخت گاراژ پارکینگ: 85 هزار متر مکعب حجم کل فولاد استفاده شده برای ساخت استادیوم: 22 هزار تن حجم کل فولاد استفاده شده برای ساخت گاراژ پارکینگ: 14 هزار تن

[shutdown]

الدترافورد

الدترافورد یکی از مشهورترین و بزرگ‌ترین ورزشگاه‌های فوتبال در بریتانیا و جهان است . در اوضاع و احوالی که بسیاری از باشگاه‌ها از ورزشگاه‌های قدیمی خود به محل‌هایی جدید نقل مکان می‌کنند ، منچستر الدترافورد را حفظ می‌کند و به جای رفتن به جایی دیگر همان ورزشگاه قدیمی را توسعه می‌دهد .
بابی چارلتون اسطورهٔ فوتبال انگلستان این ورزشگاه را « تئاتر رویاها » نامیده‌است .
« زیباترین و بهترین در نوع خود . فوق‌العاده‌ترین ورزشگاهی که تابه حال دیده‌ام . این ورزشگاه در دنیا نظیر ندارد و افتخار شهر منچستر است . اینجا خانهٔ تیمی است که در آن می‌تواند شگفتی بیافریند و ... » این جملات نویسندهٔ یکی از روزنامه‌های منچستر در روز پس از افتتاح ورزشگاه در سال ۱۹۱۰ است .
ورزشگاه الدترافورد حدود یک قرن عمر دارد . پیش از آن تیم منچستر ورزشگاهی کوچک و قدیمی داشت و الدترافورد به عنوان خانهٔ جدید باشگاه در غرب شهر منچستر بنا شد . الدترافورد در آن دوران با هزینه‌ای معادل ۶۰ هزار پوند ساخته شد که در زمان خود رقمی سرسام آور بود . آرچینا لیچ مهندس معروف اسکاتلندی طراح این ورزشگاه بود . او ورزشگاه‌های معروف وایت هارت لین در شمال شهر لندن و همدن پارک در شهر گلاسگو را نیز طراحی کرده‌است . الدترافورد در سالهای ۱۹۱۱ و ۱۹۱۵ فینال جام حذفی انگلیس را برگزار کرد و در سال ۱۹۲۰ پذیرای بیشترین تماشاگر در بازی منچستر یونایتد مقابل آستون ویلا بود .
در جنگ جهانی دوم الدترافورد در بمباران نیروی هوایی آلمان بشدت آسیب دید و تیم منچستریونایتد از ۱۹۴۶ تا ۱۹۴۹ بازی‌های خود را در ورزشگاه مین رود باشگاه منچستر سیتی برگزار می‌کرد . برای جام جهانی ۱۹۶۶ ورزشگاه الدترافورد بازسازی شد و بازی مجدد فینال جام حذفی سال ۱۹۷۰ بین چلسی و لیدز یونایتد در این ورزشگاه برگزار گردید .




درحال حاضراستاديوم اولدترافورد كه معمولا ميزبان بازي هاي بزرگ بوده با گنجايش75000 نفريكي از بزرگترين استاديوم هاي اروپا به شمار مي آيد. اين مجموعه به حدي زيبا و با امكانات عالي است كه سربابي چارلتون به آن لقب تئاتر روياها را داده .


اما جايگاه تماشاگران در اين استاديوم كه در قسمت شمالي واقع شده بزرگترين سقف بي ستون را در سراسر اروپا از آن خود كرده است.


علاوه بر اين جايگاه محلهاي زيبايي چون موزه يونايتد، رستوران رد كافي ، اتاق ويژه جام ها و قسمت اداري در اين قسمت واقع شده و شكل بسيار مناسبي به آن داده است. اما قسمت جنوبي اين استاديوم نيز بسيار توسعه يافته و چشمها را بخود خيره مي كند. در قسمت شرقي فروشگاه بسيار بزرگي واقع شده و در قسمت غربي نيز كه بيشتر به استرتفورداند معروف است درسالهاي اخير تغييرات وسيعي داده شده و با رديف هايي اضافه شده كه آن را بسيارممتاز كرده است.


ازجمله آثاري كه در اين قسمت ديده مي شود. بدون ترديد مجسمه دنيس لا اسطوره تيم منچستر يونايتد است كه ابهت خاصي به اين استاديوم داده است.

[D r i v e r]

سلام
شاید یه خورده طولانی باشه ولی ارزششو داره
ولی به طور کامل از سایت Arsenal.ir آورده شده :

ورزشگاه امارات یا اشبرتون گراو ، در Halloway و در London Borough of Islington واقع شده. این ورزشگاه در ماه جولای سال 2006 افتتاح شد و در مجموع گنجایش 60,355 نفر را دارد و از این جهت ، پس از اولدترافورد ، دومین ورزشگاه بزرگ فوتبال در انگلستان و سومین ورزشگاه پس از ومبلی و توئیکنهام(Twickenham) در بین انواع استادیوم ها در لندن است. امارات در مجموع ، پنجمین ورزشگاه بزرگ فوتبال در بریتانیاست. این ورزشگاه در ابتدا و پیش از آنکه نام آن در اکتبر 2004 به خطوط هواپیمایی امارات فروخته شود ، به دلیل مستقر بودن در جاده ای با نام اشبرتون گراو ، به همین نام شناخته می شد. پروژه ی ساخت و ساز این ورزشگاه 390 میلیون پوند هزینه برداشت.


استادیوم

این ورزشگاه ، دارای 4 ردیف صندلی و در بالای سکوه های تماشاچیان، دارای سقف می باشد ، ولی در مجموع ورزشگاه سرپوشیده محسوب نمی شود. تیم طراحی این ورزشگاه ، شامل گروه معماری HOK Sport ( هم اکنون با نام Populous فعالیت می کند) ، مشاورین ساختمانی AYH و شرکت مهندسی Buro Happold می شود.

استادیوم توسط Sir Robert McAlpine در محل املاک صنعتی Ashburton Grove ، چند صد متر آنطرف تر از استادیوم قبلی آرسنال ، Highbury ،بنا نهاده شد. قسمت بالایی (26,646) و قسمت پایینی (24,425) شامل صندلی های سایز استاندارد هستند. برای فصل 2006-07 ، قیمت بلیط ها برای بزرگسالان ، برای اکثر بازی ها ، بین 32 تا 66 پوند، برای کودکان و اعضای کلوپ Cannon ، فقط در قسمت خانوادگی که "Category B" نام گذاری شده است تنها 13 پوند بود. این ارقام برای "Category A" و در بازی برابر تیم های بزرگ بین 46 تا 94 پوند و برای کودکان در قسمت خانوادگی ، به حدود 20 پوند افزایش پیدا می کند. قیمت بلیط تمام فصل ، برای فصل 2006-07 بین 885 تا 1,825 پوند برآورد شده است.

ردیف اصلی و میانی ، که با نام "Club Level" شناخته می شود ، دارای قیمت بالاتری است و شامل جایگاه ویژه هیئت مدیره و روئسا نیز می باشد. در این ردیف ، 7,139 صندلی وجود دارد که با اعطای مجوزی با اعتبار بین 1 تا 4 ساله فروخته می شود. قیمت این صندلی ها برای فصل 2006-07 بین 2,500 تا 4,750 پوند در هر فصل برآورد شده است و تمام بازی های خانگی در لیگ و همچنین تمام بازی ها خانگی آرسنال در رقابت های لیگ قهرمانان ، جام حذفی و جام اتحادیه را پوشش می دهد. تمام این صندلی ها تا ماه مه سال 2006 ، به فروش رفتند.

بالای این ردیف صندلی ها ، ردیف کوچکی شامل 150 جایگاه ویژه ی 10، 12 و 15 نفره وجود دارد. مجموع افراد حاضر در این طبقه ، 2,222 نفر می باشد. قیمت جایگاه های ویژه از سالیانه 65 هزار پوند به علاوه ی مالیات بر ارزش افزوده ،شروع می شود و تمام بازی های خانگی آرسنال در لیگ ، لیگ قهرمانان ، جام حذفی و جام اتحادیه را تحت پوشش قرار می دهد. وِیژه ترین قسمت ورزشگاه "Diamond Club" نام دارد که تنها به صورت دعوتنامه ای است و قیمت آن ، به صورت پیش پرداخت 25 هزار پوند و به ازای هر سال ، 25 هزار پوند دیگر است. این بلیط ها شامل حق استفاده از سالن استراحت خصوصی،
یک رستوران مجلل و بار ، پارکینگ همراه با خدمتگذار و نگهبان است. تقاضای بالا برای بلیط ها و همچنین متمول بودن هواداران لندنی آرسنال ، بدین معنی است که سود عاید از صندلی های مخصوص و جایگاه های ویژه ، به اندازه ی تمام سود حاصل از تمام صندلی های هایبوری است.

ابعاد زمین 68*105 متر است . ابعاد چمن کلی ورزشگاه ، 76*113 متر است و مانند هایبوری ، از شمال به جنوب است. تونل ورود بازیکنان و جایگاه مربیان و بازیکنان ذخیره در غرب زمین چمن و زیر دوربین اصلی تلویزیونی قرار دارد. هواداران تیم میهمان در ضلع جنوب شرقی طبقه ی پایین قرار می گیرند. تعداد هواداران تیم میهمان می تواند بین 1500 تا 4500 صندلی ، پشت دروازه ی جنوبی و در طبقه ی پایین باشد. همچنین امکان اضافه کردن 4500 صندلی دیگر در طبقه ی بالا نیز وجود دارد که با این حساب ، مجموع صندلی های تیم میهمان را به 9000 می رساند. ( بر اساس قانون ، برای رقابت های حذفی ، مانند جام حذفی و جام اتحادیه ، 15% صندلی ها باید سهم تیم میهمان باشد)

طبقه ی بالای ورزشگاه به گونه ای طراحی شده که در گوشه های زمین فضای خالی وجود داشته باشد و شیب سقف ورزشگاه به درون است. ورزشگاه به این دلیل اینگونه طراحی شده تا امکان استفاده ی هرچه بیشتر از جریان هوا و نور خورشید وجود داشته باشد. باشگاه آرسنال به داشتن یکی از بهترین زمین های چمن در دنیا ، معروف است و طراحی استادیوم جدید ، این نکته را نیز مورد توجه قرار داده است. هوادارانی که در یک طرف طبقه ی بالا حضور دارند ، امکان مشاهده ی هواداران حاضر در ضلع مقابل خود در طبقه ی بالا را ندارند. در ضلع های شمال غربی و جنوب شرقی ، دو صفحه نمایش بزرگ وجود دارد که از سقف آویزان شده اند. در حال حاضر ، باشگاه در حال بررسی کردن این است که آیا در ضلع شمال شرقی نیز صفحه نمایش جدیدی قرار دهند یا نه.

استادیوم جدید ، به خانه ی قدیم آرسنال ، هایبوری ،احترام می گذارد . دفاتر درون باشگاه ، رسما " Highbury House" خوانده می شوند و در شمال شرقی ورزشگاه قرار دارند.مجسمه ی هربرت چاپمن و سه مجسمه ی دیگر که در هایبوری وجود داشتند ، Claude Ferrier ( طراح جایگاه شرقی ورزشگاه هایبوری) ، Denis Hill-Wood ( رئیس اسبق آرسنال و پدر رئیس کنونی باشگاه ، پیتر هیلوود) و آرسن ونگر ( سرمربی کنونی باشگاه)، به ورزشگاه جدید منتقل شدند و در حال حاضر ، در مقابل در ورودی قسمت Diamond Club در معرض دید قرار دارند.

به علاوه ، دو پلی که از بالای راه آهن عبور می کنند و به سمت شرق استادیوم می روند و آن را به پارک دریتون (Drayton Park) متصل می کنند ، ضلع [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] و پل های سکوی شمالی نام دارند.
به افتخار جایگاه تماشاچیان در هایبوری ، ساعتی که اسمش به " [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] " تبدیل شده بود ، به ورزشگاه امارات منتقل و رو به پلی با همین اسم ، نصب شد. پس از وجود فشارهایی از طرف هواداران و تلاش هایی برای انجام دادن عمل "آرسنالیزیشن ( Arsenalisation)" یا همان "آرسنالی کردن" ، به دلیل حمایت های فراوان ایوان گازیدیس ، باشگاه بر این شد تا نمونه ی بزرگتری از این ساعت را در ورزشگاه نصب کند که این کار پس از پایان فصل 2009-10 عملی شد. یکی از خاطره انگیزترین نتایج طرح "آرسنالیزیشن" ، ارائه ی دوباره ی اسامی ضلع های ورزشگاه هایبوری بود. چهار ضلع ورزشگاه ، ضلع ساعت ، سکوی شمالی ، جایگاه های شرقی و جایگاه های غربی نامگذاری شدند. [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ، که پیش از این در سکوی شمالی ورزشگاه قرار داشت ، در سال 2006 افتتاح شد و در حال حاضر در شمال ورزشگاه،درون ساختمان های سه گوش شمالی ، قرار دارد.


نام استادیوم


در تاریخ 5 اکتبر سال 2004 اعلام شد که خطوط هواپیمایی امارات ( Emirates Airline) برای خرید حق نام ورزشگاه ، با باشگاه قراردادی 15 ساله ، به ارزش 100 میلیون پوند بسته است.همچنین ، این مبلغ شامل پول قراردادی 8 ساله برای چاپ نام امارات بر روی لباس آرسنال نیز بود. قراردادی که از فصل 2006-07 شروع شد. نام ورزشگاه اغلب به صورت خلاصه ، "The Emirates" خوانده می شود ، هرچند که بعضی از هواداران ، مخصوصا کسانی که با اصل وجود قراردادهای مالی برای نام ورزشگاه ها مخالف اند ، همچنان از نام قبلی ورزشگاه ، یعنی اشبرتون گراو (Ashburton Grove) و یا حتی "The Grove" استفاده می کنند. این ناهمخوانی بین نام رسمی و غیر رسمی ، مشابه با مسائل ورزشگاه پیشین آرسنال یعنی "ورزشگاه آرسنال ( Arsenal Stadium)" است
که تقریبا به صورت جهانی ، چه از جانب هوادارن و چه از جانب رسانه ها و حتی خود باشگاه ، با نام هایبوری شناخته می شد.
بنابر قوانین فیفا مبنی بر اسپانسر های ورزشگاه ها ، در حین برگزاری مسابقات لیگ قهرمانان اروپا ، نام ورزشگاه به صورت رسمی ، "ورزشگاه امارات" نیست ، زیرا شرکت هواپیمایی امارات جزو حامیان مالی رسمی مسابقات لیگ قهرمانان محسوب نمی شود. دیگر ورزشگاه ها ، مانند آلینس آرنا نیز پیش از این به دلیل وجود این قانون ، با مشکل روبرو شده اند.
یوفا ورزشگاه را با نام "ورزشگاه آرسنال" که پیش ازین ، نام رسمی ورزشگاه هایبوری بود ، می شناسد.

تاریخچه

نیاز به ورزشگاه جدید

آرسنال در اواخر دهه ی 90 ، به فکر ساختن ورزشگاهی بزرگتر شد ، زیرا ورزشگاه آن زمان آنها ، هایبوری ، زمانی که در سال 93 توسعه داده شد ،تنها گنجایش 38,419 نفر را داشت که در مقایسه با اکثر باشگاه های بزرگ اروپایی ، کوچکترین ورزشگاه بود. برای گسترش دیگر جایی وجود نداشت زیرا درست در کنار ضلع شرقی ، خیابان بود و سه ضلع دیگر ورزشگاه نیز به مجمتع های مسکونی منتهی می شد. ساکنان محله های مسکونی ، به هرگونه گسترش بخشیدن به ورزشگاه اعتراض کرده بودند. آرسنال لیست انتظار بلند بالایی برای فروش بلیط های کل فصل داشت که اعضای آن بالغ بر 20 هزار نفر می شدند و بنابراین از بدست آوردن مقدار زیادی سود محروم مانده بود. با این حال ، پیدا کردن زمین مناسب برای احداث ورزشگاه جدید در لندن ، بسیار دشوار بود.

باشگاه مایل بود تا در صورت لزوم ، مکانی در حوالی اتوبان M25 را نیز بررسی کند ولی آنها مکانی در اطراف London Borough of Islington ، نزدیک به هایبوری را به شدت ترجیح می دادند.
در برحه ای از زمان ، آنها به فکر نقل مکان به ورزشگاه ومبلی نیز افتادند. ( آرسنال بازی های لیگ قهرمانان خود در فصل های 98-99 و 99-2000 را در ومبلی قدیم برگزار می کرد) ولی در آخر از این تصمیم منصرف شدند.
زمانی که ورزشگاه ومبلی در سال 2002 در حال بازسازی و مرمت بود ، با وجود اینکه باشگاه در آن زمان در حال مذاکره بر سر پروژه ی اشبرتون گراو بود ، شایعاتی مبنی بر این وجود داشت که پس از پایان تعمیرات وملبی ، آرسنال و تاتنهام به این ورزشگاه نقل مکان خواهند کرد.


انتخاب اشبرتون گراو
سرانجام باشگاه زمین مورد نظر را انتخاب کرد.زمینی صنعتی در اشبرتون گراو که تنها 500 یارد با هایبوری فاصله داشت. برنامه ها در سال 1999 اعلام شد و تاریخ افتتاح ، ماه آگوست سال 2003 مقرر شد. این تاریخ بعدها به دلیل مشکلات مالی و برنامه ریزی ، به تابستان 2006 موکول شد. زمین اشبرتون گراو ، ساکنین زیادی داشت که بزرگترین آنها ، کارخانه بازیافت Islington London Borough Council's و اداره ی پست Royal Mail Holloway بود. به منظور گسترش دادن مساحت زمین ، باشگاه باید ادارات و ساکنین کنونی زمین را می خرید و هزینه ی انتقال آنان به مکان دیگری را نیز پرداخت می کرد
( آرسنال به منظور احداث کارخانه ی بازیافت جدید ، 40 هزار متر مربع از خطوط راه آهن سابق در جاده ی Lough و جاده ی Caledonian را خرید . اداره ی پست Royal Mail نیز به پارک همیلتون نقل مکان کرد.) این فعل و انفعالات ، مخارج سنگینی را در پی داشت.


مخالفت ساکنان بومی

با وجود حضور 80 ساله ی آرسنال در Islington ، همچنان ساکنان و اداراتی بومی وجود داشتند که با ساخت استادیوم جدید مخالف بودند. عده ای از آنان که مجبور به نقل مکان بودند ، در ماه جولای سال 2002 ، از باشگاه شکایت کردند ، که البته در پایان ادعای آنها پوچ خوانده شد. استادیوم جدید ، در انتخابات محلی سال 2006 ، به یک مشکل بزرگ تبدیل شده بود . پلیس شهری نیز درخواست کرده بود تا وسایل نقلیه ی هواداران در نزدیکی مرکز ورزشی Sobel پارک شوند نه در پارکینگ های زیرزمینی. همچنین آنها خواستار محدود کردن دسترسی به 14 خیابان در روزهای بازی بودند.
مجوز سلامت و امنیت ، تا زمانی که باشگاه این خواسته ها را عملی نمی کرد ، صادر نمی شد. مجوزی که بدون آن ، امکان گشایش ورزشگاه وجود نداشت. بحث عدم دسترسی به خیابان ها در جلسه ای تصویب شد ولی پس از آن تحت بازبینی قرار گرفت.

مراحل ساخت

مراحل ساخت، در واقع در تاریخ فوریه ی 2004 شروع شد. به علاوه ی استادیوم ، دو پل بر بالای خطوط راه آهن Northern City ساخته شد که استادیوم را به پارک دریتون متصل می کردد. این پل ها در تابستان 2004 ساخته شدند.
استادیوم در آگوست 2005، پیش از موعد مقرر و درست با بودجه ی پیشبینی شده ، ساخته شد. باشگاه اعلام کرد که تمام جایگاه های ویژه مخصوص مهمانان ساخته شده اند و تا تاریخ فوریه ی 2006 ، 90%از صندلی های بخش Club، به فروش رفته بودند
و تا ماه ژوئن 2006 ، بقیه ی آنها نیز فروخته شد. اولین صندلی در ورزشگاه جدید ، به صورت نمادین ، در تاریخ 13 مارس 2006 ، در مراسمی توسط آبو دیابی ، هافبک تیم ، نصب شد. نورافکن های استادیوم برای اولینبار در تاریخ 25 ژوئن با موفقیت آزمایش شدند و یک روز پس از آن،
تیرک های دروازه ها نیز نصب شدند.

افتتاح رسمی

ورزشگاه امارات توسط پرنس فیلیپ دوک ادینبورگ ( دوک لقبی است موروثی برای اعیان انلگستان) ، همسر ملکه الیزابت ، در 5 شنبه ، 25 اکتبر 2006رسما افتتاح شد. پیش از این ، برنامه ریزی شده بود تاملکه الیزابت انلگستان ، شخصا ورزشگاه را افتتاح کند ولی او در آن روز دچار مشکلی از ناحیه ی کمر شد و قادر به شرکت در مراسم نبود. پرنس فیلیپ با خنده به حاضران در ورزشگاه گفت: " شاید شما همسر من را در اختیار نداشته باشید ، ولی دومین فرد با تجربه در افتتاح کردن در دنیا را در اختیار دارید" . این دیدار سلطنتی از باشگاه ، یادآور حضور عموی شاهزاده ، پرنس ولز در مراسم افتتاح رسمی ضلع غربی هایبوری در سال 1932 بود. پس از تغییر برنامه ها ، ملکه الیزابت افتخار دعوت کردن از رئیس باشگاه ، سرمربی و بازیکنان تیم اصلی را داد تا در تاریخ 15 فوریه ی 2007 ، در کنار او در قصر Buckingham ، چای عصرانه بنوشند. باشگاه آرسنال ، اولین باشگاهی است که برای چنین امری به قصر دعوت شده است.


اتفاقات برجسته

به منظور کسب جواز برای افتتاح ، ورزشگاه سه رویداد بدون تماشاگر را میزبانی کرد. اولین آنها جلسه ی عمومی سهامداران در روز 18 جولای 2006 بود. دومین رویداد ، جلسه ی تمرینی در مقابل 20 هزار نفر از اعضای انتخاب شده ی Club در 20 جولای و سومین آنها نیز اولین بازی در ورزشگاه در تاریخ 22 جولای بود:

اولین بازی انجام شده در ورزشگاه امارات ، بازی خداحافظی دنیس برکمپ در برابر تیم سابقش ، آژاکس بود. بازی شامل 4 تیم بود. در نیمه ی اول ، تیم های کنونی آرسنال و آژاکس با یکدیگر رقابت کردند و در نیمه ی دوم ، دو تیم ، ترکیبی از "اسطوره ها" ی خود را به میدان فرستاند. آرسنال بازی را 1-2 پیروز شد. کلاس یان هونتلار از آژاکس ، به اولین بازیکنی تبدیل شد که در ورزشگاه امارات گلزنی کرده است و تیری هانری ، اولین گل در تاریخ ورزشگاه برای آرسنال را به ثمر رساند و سپس نوانکو کانو با گل دقیقه ی 81 ، توانست بازی را به نفع آرسنال کند.

اولین بازی رسمی آرسنال در این ورزشگاه ، دیدار با استون ویلا در لیگ برتر بود که با نتیجه 1-1 به پایان رسید. اولاف ملبرگ اولین گل بازی و اولین گل در لیگ برتر در ورزشگاه امارات را به ثمر رساند. آرسنال برای اولین پیروزی خانگی خود ، مجبور بود تا 23 سپتامبر 2006 صبر کند ، آنها در این تاریخ ، شفیلد یونایتد را 0-3 شکست دادند.

اولین بازی اروپایی در امارات ، بازی برگشت از دور سوم مسابقات انتخابی لیگ قهرمانان ، در تاریخ 23 آگوست 2006 ، برابر دیناموزاگرب بود.

اولین بازی ملی در این ورزشگاه ، در 3 سپتامبر 2006 ، بازی دوستانه بین آرژانتین و برزیل بود که با نتیجه ی 0-3 و با دو گل از الانو و تک گل کاکا به نفع برزیل به پایان رسید

اولین شکست آرسنال در امارات ، در بیست و سومین بازی خانگی ، در تاریخ 7 آوریل 2007 ، مقابل وستهم و با نتیجه ی 0-1 بود. وستهم همچنین آخرین تیمی بود که در خانه ی قدیمی آرسنال ،هایبوری ، این تیم را در 1 فوریه ی 2006 ، شکست داده بود.

بیشترین تعداد تماشاچی در این استادیوم ( 60,161نفر) به تاریخ 3 نوامبر 2007 بر می گردد. جایی که آرسنال در خانه میزبان منچستریونایتد بود. بازی با نتیجه ی 2-2 به پایان رسید.

در 10 ماه می سال 2009 ، چلسی توانست سنگین ترین شکست خانگی آرسنال را رقم بزند. آنها توانستند شاگردان ونگر را با نتیجه 1-4 شکست دهند. ( پیش از این نتیجه ، سنگین ترین شکست آرسنال در خانه ، باخت 0-2 برابر استون ویلا بود)

در اواخر همان سال ، در 29 نوامبر 2009 ، چلسی توانست بار دیگر آرسنال را 0-3 در خانه شکست دهد تا اولین تیمی باشد که توانسته باشد آرسنال را در دو بازی ، با اختلاف 3 گل شکست دهد. آنها اینکار را در ظرف 6 ماه انجام دادند.

پیش از فصل 2011-2010 ، ساعت تاریخی آرسنال که " ساعت هایبوری" نام داشت ، به ورزشگاه امارات منتقل شد و جایگاه تماشاچیان نیز مانند نام جایگاه ها در هایبوری ،به "سکوهای شرقی" ، "سکوهای غربی" ، "ضلع جنوبی " و " ضلع ساعت" تغییر نام داده شدند.

احتمال افزایش ظرفیت

تقاضای بالا برای بلیط ها ، همچنان از میزان صندلی ها در ورزشگاه بسیار بیشتر است، تا جایی که 47 هزار نفر در لیست انتظار بلیط تمام فصل هستند. آرسنال در اینباره به صورت علنی اظهار نظری نکرده ولی گزارش ها حاکی از آن است که باشگاه به دنبال افزایش ظرفیت ورزشگاه می باشد.


[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ( [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] )

در پاسخ به انتقادات هواداران مبنی بر اینکه ورزشگاه هیچگونه اشاره ای به تاریخ غنی باشگاه ندارد ، آرسنال تصمیم گرفت تا پروژه ی "آرسنالیزیشن" یا همان "آرسنالی کردن" را آغاز کند.پروژه ای که توسط مدیر اجرایی تازه منصوب شده ی آرسنال، ایوان گازیدیس ، رهبری شد. از زمان شروع تغییرات پس از پایان فصل 2009 ، این دستاوردها حاصل شده است:

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

مقبره ی "روح هایبوری" که تمام بازیکنانی که در تاریخ 93 ساله ی حضور آرسنال در هایبوری ، برای این تیم بازی کرده اند را نشان می دهد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تغییر دادن نام جایگاه های ورزشگاه ، به نام قدیمی آنها در هایبوری

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دیگر استفاده ها

ورزشگاه امارات ، علاوه بر ورزشگاه فوتبال ، به عنوان مرکز کنفرانس و سالن موسیقی نیز کاربرد دارد. در 27 مارس 2008 ، ورزشگاه به دلیل بودن نمادی برای همکاری بین دولت های بریتانیا و فرانسه ، میزبان نشستی بین گوردون براون و نیوکلا سارکوزی بود. بروس سپرینگستین ( Bruce Springsteen ) و گروه ای استریت ( E Street Band) اولین گروه هایی بودند که در 30 و 31 مه 2008 ، در ورزشگاه امارات کنسرت برپا کردند. در تاریخ 28 جولای 2009 ، ورزشگاه امارات میزبان برنامه ی رادیویی Capital FM' بود. برنامه ای که در آنهنرمندانی مانند لایونل ریچی (Lionel Richie) ، لئونا لویس ( Leona Lewis) و بلو (Blue) حضور داشتند. زمانی که فدراسیون جهانی راگبی ، اعلام کرد که انگلستان میزبان جام جهانی راگبی در سال 2015 خواهد بود ، نام ورزشگاه امارات نیز به عنوان یکی از ورزشگاه های میزبان مسابقات ذکر شد. در حال حاضر مشخص نیست که چه تعداد مسابقه در این ورزشگاه انجام خواهد شد ولی استفاده از آن برای دیدارهای گروهی و بازی رده بندی تایید شده است. ورزشگاه امارات همچنین در پیشنهاد انگلستان برای میزبانی جام جهانی فوتبال در سال 2018 یا 2022 نیز وجود دارد.



تعداد تماشاگران

ظرفیت ورزشگاه در حال حاضر 60,355 نفر می باشد که کمی از ظرفیت اولیه(60,432 نفر) در زمان افتتاح در سال 2006 کمتر است. بیشترین میزان حاضرین در ورزشگاه تا کنون ، 60,161 نفر و برای بازی با منچستریونایتد در 3 نوامبر 2007 که با نتیجه 2-2 به پایان رسید بوده است. میانگین تعداد جمعیت حاضر در ورزشگاه برای مسابقات رسمی تیم اصلی ، در اولین فصل بازگشایی ورزشگاه در سال 2006 ، 59,837 و میانگین تعداد تماشاچی در لیگ برتر ، 60,045 نفر بوده است. امارات پس از اولدترافورد ، بیشترین گنجایش در لیگ برتر را دارد. میانگین تماشاچیان حاضر در بازی های لیگ، در دومین سال حضور آرسنال در ورزشگاه ، به 60,070 نفر افزایش یافت.



مسائل مالی

هزینه ی 470 میلیون پوندی ورزشگاه ، به علاوه ی هزینه های دیگری که باشگاه به غیر از ساخت ورزشگاه ، متحمل شد ، به مشکلی بزرگ برای آرسنال تبدیل شد. به خصوص که آنها در خواست هیچگونه کمک هزینه ی عمومی نکردند. باشگاه برای تامین مخارج این پروژه با مشکلات زیادی روبرو بود و عملیات ساخت و ساز ، اندکی پس از شروع ، متوقف شد. پس از آن ، آرسنال با کمک وامی 260 میلیون پوندی که از بنگاه ائتلافی چند بانک ، که در راس آنها رویال بانک اسکاتلند بود، پروژه را ادامه داد. در آگوست 2005 ، آرسنال اعلام کرد که تمامی قرض ها را به وسیله ی اوراق قرضه و بهادار ، پرداخت خواهد کرد. آرسنال در تاریخ 13 جولای 2006 ، درخواست 210 میلیون وام به ارزش 13.5 سال اوراق قرضه با سود 52 امیتاز بر اساس قوانین دولتی بریتانیا و 50 میلیون پوند به ارزش 7.1 سال با سود 22 امتیاز بر اساس قوانین LIBOR کرد. این اقدام ، اولین درخواست علنی یک باشگاه اروپایی برای درخواست اوراق قرضه بود. این اوراق ظرف دوره ای 25 ساله پرداخت خواهند شد. این حرکت، بدهی سالیانه ی باشگاه را تا مرز 20 میلیون پوند کاهش داده است. در تاریخ 31 مه 2007 ، مجموع بدهی های باشگاه 262.1 میلیون پوند اعلام شد.

از سمت دیگر ، منابع درآمدی زیادی نیز برای باشگاه وجود دارد. باقیمانده ی زمین های جاده ی Lough و فضاهای مازاد در اطراف استادیوم در اشبرتون گراو ،برای خانه سازی مورد استفاده قرار گرفته است. هایبوری در حال حاضر به واحدهای مسکونی و آپارتمان تبدیل شده است و بیشتر آنها به فروش رفته اند. در مجموع ، بالغ بر 2 هزار خانه ، در سه محل ساخته خواهند شد و باشگاه بر روی سود عایده از فروش این ساختمان ها ، حساب ویژه ای برای پرداخت بدهی های خود می کند. دیگر منابع درآمد ، شامل مبلغ 100میلیون پوندی برای فروش نام ورزشگاه می باشد که در طول مدت قرارداد ، پرداخت خواهد شد.همچنین کمک هزینه ی 15 میلیون پوندی شرکت Delaware North که برای تهیه ی مواد خوراکی ورزشگاه، قراردادی 20 ساله بسته است ، در آخر ، درآمدهای حاصله از خود ورزشگاه. در سال 2005 ، مدیر اجرایی وقت آرسنال ، کیث ادلمن (Keith Edelman) در مورد استادیوم جدید گفت که انتظار می رود حجم معاملات آرسنال را از 115 میلیون پوند به حدود 170 میلیون افزایش دهد.
پس از پایان یافتن اولین سال آرسنال در امارات در ماه می 2007 ، محاسبات نشان داد که گردش مالی و حجم معاملات باشگاه به 200.8 میلیون پوند رسیده است. این شاخص در سال گذشته 137.2 میلیون گزارش شده بود. همچنین سود عملیاتی باشگاه نیز 51.2 میلیون پوند افرایش پیدا کرده بود. حتی پس از پرداخت قرض ها و کم شدن مبالغ از حساب ها ، حجم معاملاتی باشگاه ، حداقل سالی 20 میلیون بیشتر شده است. ( در سال 2006-07 ، باشگاه مبلغ 37 میلیون پوند ، مازاد داشت)

احتمال شرکت در جام جهانی 2018

این امکان وجود دارد که در صورت موافقت برای میزبانی انگلستان ، ورزشگاه امارات در جام جهانی 2018 مورد استفاده قرار بگیرد. تا به اینجا ، تایید شده که امارات می تواند میزبان بازی های زیادی در دور گروهی و همچنین نیمه نهایی باشد.



دسترسی و راه های ورودی به ورزشگاه

ورزشگاه امارات توسط تعدادی از ایستگاه های حمل و نقل زیزمینی و خطوط اتوبوس ، در دسترس قرار می گیرد. برای رسیدن به بخش شمالی ورزشگاه ، ایستگاه Arsenal tube نزدیک ترین ایستگاه است و ایستگاه های هایبوری و Islington tube به بخش جنوبی ورزشگاه ختم می شوند. با این وجود که ایستگاه Holloway Road tube نزدیک ترین ایستگاه به بخش جنوبی است ، ولی به دلیل جلوگیری از ازدحام جمعیت ، دسترسی به این بخش تنها قبل و پس از بازی ها امکان پذیر است. ایستگاه پارک دریتون که دیوار به دیوار ضلع ساعت است ، در روزهای بازی ، تعطیل است زیرا این ایستگاه در آخر هفته ها و پس از ساعت 10 شب ، خدمات ارائه نمی کند.
مبلغ 7.6 میلیون پوند برای کسب جواز و مرمت جاده های پارک دریتون و Holloway کنار گذاشته شده است هرچند که اداره ی حمل و نقل لندن ، به دلیل بالا بردن استفاده از ایستگاه های Highbury & Islington و Finsbury Park که هر دوی آنها مجهز به سیستم حمل و نقل زیر زمینی هستند و فاصله ی آنها حداکثر 10 دقیقه با پای پیاده است ، تصمیم بر عدم مرمت و بازسازی این ایستگاه ها گرفت.

همچنین تعداد زیادی خطوط اتوبوسرانی در این مسیر وجود دارد. به دلیل وجود مقررات سختگیرانه برای پارک کردن وسایل نقلیه در روزهای بازی ، آمدن به امارات با وسیله شخصی به هیچوجه توصیه نمی شود. به علاوه ، یک ساعت پیش و پس از بازی ، عبور و مرور هرگونه وسیله ی نقیله ممنوع می باشد.

اصولا درهای ورزشگاه برای اشخاصی که از پیش بلیط دارند ، 2 ساعت پیش از بازی باز می شود.. برای دسترسی راحت ، ورزشگاه به چهار بخش با رنگ های متفاوت تقسیم شده است.( نارنجی و آبی در ضلع شمالی و زرد و سبر در ضلع جنوبی) . این تقسیم بندی ها پیش از شروع فصل 2011-2010 تغییر کرد و نارنجی به سکوی شمالی ، آبی به جایگاه های شرقی ، زرد به جایگاه های غربی و سبز به ضلع ساعت تبدیل شدند. فروشگاه اصلی باشگاه که "The Armoury" یا "توپخانه" نام دارد ، و مسئولین بلیط در اطراف ضلع زرد هستند و یک فروشگاه اضافی در ضلع شمالی به نام " All Arsenal" و فروشگاه " Arsenal Store" کنار ایستگاه پارک Finsbury وجود دارد.

ورزشگاه دارای سیستم الکترونیکی برای بلیط هاست. اعضای "The Arsenal" (اعضای طرح هوادرای باشگاه) از کارت عضویت خود برای ورود به ورزشگاه استفاده می کنند که با وجود اینکار ، دیگر نیازی به استفاده از درهای هوشمند و گردان نیست. افرادی هم که عضو نیستند ، یک عدد بلیط کاغذی با نشان RFID دریافت خواهند کرد که به وسیله ی آن اجازه ی ورود به ورزشگاه را خواهند داشت.




با تشکر فراوان از هدایت روحانی

[B3HZ@D]

SAN SIRO

نام ورزشگاه : سن سیرو (جوزپه مئاتزا)

مالکیت : شهرداری میلان

سال افتتاح : 19 سپتامبر 1926

بازسازی : 1939, 1955, 1957, 1969, 1990, 2007

ظرفیت : 82955

مالک وقت باشگاه آث میلان، پیرو پیرلی (1881-1956) تصمیم گرفت که باشگاهی در شأن نام تیم میلان -که البته فقط و فقط برای فوتبال طراحی و ساخته می شد- را بسازد. از آنجایی که این استادیوم مدرن بدون پیست و زمین دومیدانی ساخته می شد، داشتن یک دید عالی برای تماشاگران تضمین شده بود. انجام این پروژه عظیم به دو تن از برترین طراحان ایتالیایی واگذار شد، "اولیسه استاکین" به عنوان آرشیتکت و "آلبرتو کوجینی" به عنوان مهنس ناظر. سنگ بنای اول سن سیرو در اول آگوست 1925 نهاده شد. ظرفیت اولیه ورزشگاه به 32000 نفر محدود می شد (2000 نشسته و 12000 ایستاده). در این طراحی اولیه فقط جایگاه مرکزی دارای سقف بود که ظرفیت پذیرش 10000 تماشاگر را داشت. پس از اتمام ساخت ورزشگاه، پیرو پیرلی، اولین مدیر ورزشگاه خود را انتخاب کرد و این عنوان را به "آنتیو کاراپلی" واگذار کرد. ساخت استادیوم در تاریخ 15 سپتامبر 1926 به پایان رسید و نام "سن سیرو" برای آن انتخاب شد. بازی افتتاحیه در تاریخ 19 سپتامبر 1926 میان میلان و اینتر رسما افتتاح یکی از بهترین ورزشگاه های دنیا را به جهانیان اعلام کرد. اما اینتر تا فصل 1947-48 بازی های خود را در ورزشگاه نراتزوری ها، ملقب به "آرنا" انجام می داد.

از فوریه سال 1927 سن سیرو میزبانی بازی های تیم ملی ایتالیا را نیز عهده دار شد. پس از کش و قوس های فراوان بالاخره این شهرداری میلان بود که موفق شد در سال 1936، استادیوم را با پرداخت یک قیمت گزاف از آن خود کند. باشگاه میلان نیز به سرعت تصمیم گرفت که مقادیری از سود حاصل از فروش ورزشگاه را به گسترش آن اختصاص دهد و در سال 1937 این پروژه عملی شد. گسترش و نوسازی ورزشگاه در سال 1939 به پایان رسید. هر دو جایگاه مرکزی بزرگ تر شده بودند و البته چهار جایگاه جدید نیز در گوشه های استادیوم ساخته شدند. یک طبقه نیز زیر ورزشگاه اضافه شد که شامل رختکن و اتاق داوران بود و یک تونل برای تسهیل در رسیدن به زمین مسابقه در آن ساخته شده بود. البته زمین چمن نیز با توجه به ابعاد جدید استادیوم بازسازی شد. در 13 می 1939، سن سیرو که اکنون ظرفیت پذیرایی از 55000 نفر را داشت با بازی ایتالیا در مقابل انگلیس بازگشایی شد.

جنگ جهانی دوم همه چیز را تغییر داد و بعد از فصل 1942-43، سن سیرو برای چند سال تعطیل شد. بازگشایی مجدد سن سیرو در 1 دسامبر 1946 و با انجام اولین بازی بین المللی بعد از جنگ میان ایتالیا و اتریش همراه بود. باز هم یک پیشنهاد گسترش به سن سیرو داده شد، و این بار هدف از گسترش، رساندن ظرفیت ورزشگاه به 150000 نفر بود ! متأسفانه این تغییر بزرگ صورت نگرفت و در برنامه جدید ظرفیت سن سیرو به 10000 نفر کاهش یافت. دلیل عمده ی این کاهش ظرفیت، حفظ دید مطلوب تماشاگران، به خصوص آنهایی که در دور ترین نقطه از زمین مسابقه هستند، بود. و البته دلیل دیگر این عدم گسترش نیز مطابق نبودن سازه و زیربنای فعلی ورزشگاه با ظرفیت 150000 نفری بود.

در نیمه ی دوم سال 1955، ساخت اولین پارکینگ سن سیرو در قسمت شمال غرب ورزشگاه آغاز شد. در سال 1957 سن سیرو سیستم روشنایی در شب خود را افتتاح کرد. 200 پروژکتور با لامپ های 1500 وات در چهار برجک که هر کدام 13 متر ارتفاع داشت قرار داده شد. در سال 1969 پروژکتورهای قدیمی جای خود را به نسل جدیدتر پروژکتورها که پرنورتر و درخشانتر بود دادن. استادیوم تا 1980 که تصمیم گرفته شد به یاد جوزپه مه آتزا وقف شود به همان شکل باقی ماند و بالاخره در تاریخ 3 مارس 1980 نام زیبای استادیوم سن سیرو به استادیوم جوزپه مه آتزا تغییر یافت. با وجود این تغییر نام در اسناد، اما هنوز هم تمام مردم ایتالیا و فوتبال دوستان جهان این ورزشگاه را به نام اصلی خود -سن سیرو- می شناسند.

سن سیروی جدید نیاز به زمان زیادی نداشت تا به جزیی از ریتم فوتبال روز جهان تبدیل شود. کامرون در بازی افتتاحیه جام جهانی کامرون موفق به شکست دادن آرژانتین شد، درست در همان سال ها که میلان قدرت بلامنازع فوتبال دنیا بود و تمام دنیا با دیدن بازی های این تیم هیجان زده می شدند. چه کسی می تواند بازی کلاسیک آلمان غربی - هلند را در جام جهانی 90 ایتالیا فراموش کند؟ و در همین گذشته ی نزدیک نابود شدن اینتر با نتیجه ی 6-0 توسط میلان و البته یکی از جذاب ترین فینال های لیگ قهرمانان بین بایرن و والنسیا جزیی از تاریخچه ی فراموش نشدنی این ورزشگاه می باشند. امروزه سن سیرو به یک میعادگاه جهانی تبدیل شده است، مکانی که بسیاری از بازیکنان حرفه ای فوتبال آرزوی بازی کردن در آن را دارند. و بخش زیادی از احترامی که امروزه این ورزشگاه دارد متعلق به میلان است و البته سن سیرو نیز ورزشگاهی در خور شخصیت میلان است.

[بردیا]

ورزشگاه هااس‌ها نوردبانک



ورزشگاه هااس‌ها نوردبانک (HSH Nordbank Arena) (نام قدیمی: فولکس‌پارک‌اشتادیون، به معنی ورزشگاه پارک ملت) استادیوم اصلی شهر هامبورگ، آلمان است. این استادیوم رسمی تیم فوتبال هامبورگ اس وی و تیم فوتبال آمریکایی, شياطين درياي هامبورگ, است. ای او ال آرنا از دوازده استادیومی بود که در جام جهاني 2006 مورد استفاده قرار گرفت و چهار بازی گروهی و یک بازی یک چهار نهایی در آن برگزار شد. این ورزشگاه تا سال ۲۰۰۱ ولک‌اسپارک‌استادیون نام داشت تا این‌که شرکت آ او ال حقوق نام‌گذاری آن را خرید.
این استادیوم از استادیوم‌های پنج ستاره سازمان يوفا است.

تاریخ

تاریخ و سابقهٔ این ورزشگاه هیچ ربطی به تیم فوتبال هامبورگ اس وی ندارد. این تیم قبلا در ورزشگاه دیگری به نام «اسپورتپلاتز در روتن‌باوم» بازی می‌کرد.
اولین استادیومی که در مکان ای او ال آرنای کنونی ساخته شد, باهرن‌فلدر استادیون نام داشت. این استادیوم در ۱۳ سپتامبر ۱۹۲۵ در دیداری بین اف سی آلتونا ۹۳ و هامبورگ گشوده شد. هامبورگ جلوی چشم ۲۵ هزار تماشاگر نتیجهٔ این دیدار را ۲-۳ واگذار کرد. در آن زمان استادیوم به نام «آلتونائر استادیون» نیز شناخته می‌شد گرچه زمین رسمی تیم اف سی آلتونا ۹۳ نیز نبود. در آن زمان آلتونا باشگاه مطرح‌تری از هامبورگ بود.
پس از وقفه‌ای طولانی استادیوم بین ۱۹۵۱ و ۱۹۵۳ دوباره بازسازی شد. در ۱۲ ژولای استادیوم با نام جدید «ولک‌اسپارک‌استادیون» گشوده شد. برای ساخت و ساز بیش‌تر از خرابه‌های ایمسبوتل, منطقه‌ای از هامبورگ که توسط بمب‌گذاری متفقین تخریب شده بود, استفاده شد. استادیوم جدید ظرفیت ۷۵ هزار نفر را داشت و برای ورزش‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گرفت.
در ۱۹۶۳ تیم فوتبال هامبورگ به بوندسلیگای تازه تأسیس راه یافت و نتیجتا به استادیوم بزرگ و مدرن «ولک‌اسپارک‌استادیون» نقل مکان کرد. در این زمان اف سی آلتونا نتوانست به بوندسلیگا راه یابد و از آن زمان نیز نتوانسته‌است. هامبورگ شروع به کسب موفقیت‌هایی کرد و در سال‌های آتی به تیمی مطرح بدل شد.
جام جهانی ۱۹۷۴ در آلمان غربی برگزار شد و این استادیوم نیز یکی از برگزار کنندگان بود. سه بازی گروه اول در این ورزشگاه برگزار شد. اولین بازی, بازی آلمان شرقی و استرالیا بود که تنها ۱۷۰۰۰ نفر آن را تماشا کردند. بازی بعدی, بازی آلمان غربی و استرالیا بود که ۵۳۳۰۰ را به ورزشگاه کشاند. بازی بعدی بین آلمان غربی و آلمان شرقی بود و بیش از ۶۰۲۰۰ نفر به ورزشگاه آمدند. این بازی تاریخی بود و آلمان شرقی در دقیقهٔ ۸۰ گلی به ثمر رساند و ۱-۰ پیروز شد.
در سال ۱۹۸۸ جام ملت‌های اروپا به آلمان غربی آمد. این استادیوم نیز یکی از برگزارکنندگان بود. تنها یک بازی در این ورزشگاه برگزار شد اما آن بازی از اهمیت خاصی برخوردار بود. این دیدار نیمه نهایی آلمان غربی و هلند بود که با پیروزی ۲-۱ هلند خاتمه یافت.
در می‌۱۹۹۸ هامبورگ تصمیم گرفت ورزشگاه قدیمی و نامحبوب خود را با استادیوم جدیدی عوض کند. این کار هم کمکی به میزبانی آلمان برای جام جهانی بود و هم استانداردهای امنیتی را بالا می‌برد. استادیوم قدیمی به کلی تخریب شد و استادیوم جدید با چرخشی ۹۰ درجه‌ای ساخته شد تا تمام جایگاه‌های دیدی برابر از بازی داشته باشند و نور خورشید نیز به آن بتابد. خرج استادیوم جدید چیزی بین ۹۰ تا ۱۰۰ میلیون یورو تخمین زده شد. این استادیوم جدید هم زمین فوتبال است و هم سالن کنسرت. در بازی‌های باشگاهی این ورزشگاه ۵۷۲۷۴ نفر و در بازی‌های بین‌المللی ۵۱۵۰۰ نفر ظرفیت دارد.
استادیوم جدید در سال ۲۰۰۰ با بازی آلمان و یونان افتتاح شد. آلمان ۲ بر ۰ پیروز شد. استادیوم جدید باعث شد هامبورگ به طور متوسط ۵۰ هزار تماشاگر داشته باشد.

در سال ۲۰۰۱ آ.او.ال با ۳۰ میلیون مارک, یعنی بیش از ۱۵ میلیون یورو, حقوق نام‌گذاری ورزش‌گاه را خرید و آن را "آ او ال آرناً نامید. اما مثل سایر موارد مشابه, اهالی محل هنوز نام قدیمی را به رسمیت می‌شناسند.
در سال ۲۰۰۴ موزهٔ تاریخ تیم هامبورگ افتتاح شد.
در جام جهانی ۲۰۰۶ ورزشگاه تازه ساخت ای.او.ال آرنا یکی از برگزار کنندگان بود اما طبق قرارداد در طول بازی‌ها از اسم «ورزشگاه جام جهان فیفا, هامبورگ» استفاده می‌کرد.
این ورزشگاه چهار بازی از مرحلهٔ گروهی (یک بازی از هر گروه یک, سه, پنج, هشت) را برگزار کرد که در مهم‌ترینش ایتالیا ۲-۰ از سد جمهوری چک گذشت. بازی یک چهارم نهایی ایتالیا و اکراین که با پیروزی ۳-۰ ایتالیا خاتمه یافت نیز همین‌جا برگزار شد. از تمام بازی‌ها حدود ۵۰ هزار نفر دیدار کردند به جز بازی آرژانتین و ساحل عاج از گروه ۳ که تماشاگران کمی کم‌تر بودند (آرژانتین در این بازی با نتیجهٔ ۲-۱ پیروز شد).


دانستنی‌ها
این ورزشگاه ۲۲ دوربین مختلف برای ضبط تلویزیونی دارد.
ای.او.ال آرنا یکی از ورزشگاه‌های پنج ستارهٔ یوفا است که می‌تواند میزبان فینال جام یوفا و جام باشگاه‌های اروپا باشد.

نام فعلی ورزشگاه بر اساس قراردادهای اسپانسرینگ، ایمتچ آرنا(Imtech Arena) میباشد.

[Pessimist]

استادیوم سانتیاگو برنابئو (به اسپانیایی: Estadio Santiago Bernabéu) ورزشگاهی واقع در مادرید اسپانیاست که در تاریخ ۱۴ دسامبر ۱۹۴۷ به مالکیت باشگاه فوتبال رئال مادرید افتتاح شد .این استادیوم در حال حاضر ۸۰٬۳۵۴ نفر گنجایش دارد.

ال برنابئو که به احترام رئیس سابق باشگاه سانتیاگو برنابئو یسته نام گذاری شده در حال حاضر یکی از مشهورترین و با اعتبارترین ورزشگاه های جهان فوتبال معرفی می شود.این ورزشگاه میزبان سه دوره فینال جام اروپا در سال های ۱۹۵۷ ، ۱۹۶۹ و ۱۹۸۰ و یک دوره لیگ قهرمانان باشگاه های اروپا در سال ۲۰۱۰ بوده است. همچنین فینال جام ملت های اروپا ۱۹۶۴ و جام جهانی ۱۹۸۲ در این ورزشگاه برگزار شده است.




موقعیت

استادیوم سانتیاگو برنابئو در پاسئو دلا کاستیانا و در محدوده چامارتین واقع شده است.در مجاورت این ورزشگاه خیابان های کونچا اسپینا ، پدرو دامیان و رافائل سالگادو واقع شده اند.



تاریخچه

در ۲۲ ژوئن ۱۹۴۴ بانک بانکو مرکانتیل ای اندستریال با اختصاص اعتبار به سانتیاگو برنابئو و رافائل سالگادو برای خرید زمین مجاور استادیوم چامارتین موافقت کرد.در تاریخ ۵ سپتامبر ۱۹۴۴ مهندس معمار مانوئل مونیوز موناستریو و لوییز آله مانی سولر برای ساخت ورزشگاه به خدمت گرفته شدند.در ۲۷ اکتبر ۱۹۴۴ عملیات ساخت ورزشگاه آغاز شد. نوئوو استادیو چامارتین (به فارسی: استادیوم جدید چامارتین) در ۱۴ دسامبر ۱۹۴۷ با بازی بین تیم های رئال مادرید وتیم پرتغالی اُس بلننسز افتتاح شد.استادیوم در آغاز ۷۵۱۴۵ نفر گنجایش داشت که فقط ۲۷۶۴۵ صندلی داشت و ۴۷۵۰۰ نفر باید از روی سکوهای ورزشگاه بازی را تماشا می کردند.سابینو باریناگا اولین بازیکنی بود که در ورزشگاه جدید موفق به گلزنی شد.

دهه 1950

اولین بازسازی اساسی در سال ۱۹۵۴ اتفاق افتاد.در ۱۹ ژوئن این سال استادیوم برای تماشای ۱۲۵٬۰۰۰ نفر افزايش ظرفيت پیدا کرد.از این قرار استادیوم مادرید بزرگترین استادیوم از بین استادیوم های تازه تاسیس جام اروپا شد. در تاریخ ۴ ژانویه ۱۹۵۵ در نشست عمومی اعضای حل اختلاف مقرر شد نام استادیوم به احترام رئیس باشگاه به سانتیاگو برنابئو تغییر نام دهد. در ماه مه ۱۹۵۷، رئال مادرید اولین بار از چراغ های برقی برای روشنایی ورزشگاه در بازی برابر تیم اسپورت راسیفه برزیل استفاده کرد.

دهه 1980

تا اوایل دهه ۱۹۸۰ که مصادف بود با میزبانی جام جهانی ۱۹۸۲ در اسپانیا استادیوم تغییرات چندانی به خود ندید.در این زمان استادیوم می بایست با استادیوم های روز همگام و به روز می شد از این جهت معمارانی به نام رافائل لوییس آله مانی و مانوئل سالیناس برای پروژه نوسازی استادیوم به کار گرفته شدند.این دو برادر فرزندان لوییس آله مانی آله مانی سولر بودند که برای پروژه ساخت بنای اصلی استادیوم بعد از مونز مانستاریو به کار گرفته شده بود.عملیات این پروژه ۱۶ ماه به طول انجامید و هزینه ای بالغ بر ۷۰۴ ميلیون پزوی اسپانیا خرج در بر داشت که ۵۳۰ میلیون آن توسط شهرداری مادرید تامین شد. ارتقای استادیوم به چند نکته محدود بود.فیفا در ابتدا اجبار گذاشت تا دو سوم صندلی های ورزشگاه باید دارای پوشش شوند.بنا بر همین مسئله رئال مادرید سقفی را در ورزشگاه نصب کرد که میدان ردیف های اول و دوم ورزشگاه به جز قسمت شرقی را پوشش می داد.بدین وسیله گنجایش ورزشگاه از ۱۲۰۰۰۰ نفر به ۹۰۸۰۰ نفر تغییر ظرفیت داد که ۲۴۵۵۰ صندلی توسط سقف پوشش داده شدند و از گنجایش ورزشگاه کاستند.بر پایه این پروژه همچنین نمای سردر ورزشگاه تغییر ظاهر داد.نصب تابلوهای الکترونیکی در انتهای شمال و جنوب ورزشگاه، همچنین بازسازی جایگاه خبرنگاران، رختکن ها از دیگر آثار این پروژه بازسازی بودند. استادیوم چهار بازی جام جهانی را پذیرا بود:سه مسابقه گروهی در گروه دو بازی هاآلمان غربی در مقابل انگلستان، آلمان غربی در مقابل اسپانیا و اسپانیا در برابر انگلستان و فینال این رقابت ها بین ایتالیا و آلمان غربی.

دهه 1990

در اواسط دهه ۱۹۸۰ میلادی یوفا به دلیل افزایش جرایم در استادیوم های اروپایی استانداردهای جدید امنیتی را وضع کرد.بنابراین استادیوم ناچار به ساخت میانبرهای جداکننده از قسمت های مختلف ورزشگاه و صندلی های تماشاگران شد. در دهه ۱۹۹۰ میلادی، سانتیاگو برنابئو دستخوش تغییراتی در زمینه افزایش ظرفیت و نوسازی های گسترده ای شد که موجب شد رامون مندوزا جایزه گینس ناوارو را به همین دلیل کسب کند. عملیات در ۷ فوریه ۱۹۹۲ شروع و در ۷ مه ۱۹۹۴ با هزینه ای بالغ بر ۵ ملیارد پزوی اسپانیا، به پایان رسید.این هزینه بدهی باشگاه را که هیچ حامی رسمی نداشت افزایش داد.عملیات این پروژه با احداث سالن تئاتری در قسمت غربی و پی ساختمان که با جک هیدرولیکی به هم متصل شده بود، به پایان رسید. در مجموع ۲۰۲۰۰ صندلی پیشرفته نصب شد که هر صندلی شیبی ۸۷ درجه ای داشت.این موضوع باعث ایجاد دید فوق العاده و نزدیک به زمین مسابقه شد.به علاوه برای دسترسی بهتر به میدان چهار ورودی احداث شد که هر کدام دو راه پله و یک رمپ مارپیچ مرکزی داشت. با تغییرات جدید ارتفاع استادیوم از ۲۲ متر به ۴۵ متر افزایش پیدا کرد که این مسئله باعث شد تا در زمستان دو سوم میدان بازی در تاریکی سایه قرار گیرد.عدم وجود نور خورشید روی قسمتی از چمن ورزشگاه باعث پژمرده شدن آن ها شد.به همین دلیل یک شبکه لوله پلی پروپیلین در عمق ۲۰ سانتی متری زیر چمن ورزشگاه نصب گردید.این لوله جریان آب گرمی را به حرکت در می آورد که چمن ورزشگاه را از یخ زدن محافظت می کرد. هم چنین به دلیل افزایش ارتفاع سکوی ورزشگاه لازم بود تا سیستم روشنایی ورزشگاه بهبود یابد.یک سقف جمع شونده هم چنین نصب شد تا تماشاچیان را از سازه های برقی محافظت می کرد.پس از عملیات نوسازی گنجایش ورزشگاه به ۱۱۰۰۰۰ نفر رسید. در تابستان ۱۹۹۸، تحت مدیریت لورنزو سانز، استادیوم سانتیاگو برنابئو با صندلی های سراسری پوشش داده شد که گنجایش آن را به ۷۵۳۲۸ نفر کاهش داد.

دهه 2000

زمانی که فلورنتینو پرز به مقام ریاست باشگاه درآمد وی یک نقشه جامع با یک هدف را دنبال کرد:راحت تر کردن ورزشگاه و افزایش کیفیت تسهیلات و در نتیجه به حداکثر رساندن درآمد استادیوم. وی ۱۲۷ میلیون یورو بین سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ هزینه کرد که شامل توسعه قسمت شرقی ورزشگاه با اضافه نمودن یک نمای سردر در خیابان فادر دامین و جایگاه های اختصاصی جدید، یک سکوی جدید در قسمت شرقی، یک جایگاه جدید برای خبرنگاران، یک سیستم صوتی جدید، یک مشروب فروشی جدید، یکپارچه سازی سیستم های گرمایشی جایگاه تماشاچیان، آسانسور مدرن با منظره ای زیبا به ورزشگاه، رستوران های جدید، پله برقی و ایجاد ساختمانی چند منظوره در خیابان فادر دامین می شد. برپایه توسعه قسمت شرقی جانبی و ایجاد گالری های جدید گنجایش ورزشگاه سانتیاگو برنابئو به ۸۰۳۵۴ نفر رسید. در سال ۲۰۰۷ میلادی هزارمین بازی در سانتیاگو برنابئو انجام شد.به علاوه طبق آخرین بازبینی یوفا در تاریخ ۲۷ اکتبر ۲۰۰۷ با توسل به بازی لیگ قهرمانان اروپا در برابر المپیاکوس یونان، آخرین قدم ها برای انتخاب سانتیاگو برنابئو بعنوان ورزشگاه ممتاز در تاریخ ۱۴ نوامبر ۲۰۰۷، یک ماه قبل از شصتمین سالگرد تاسیس ورزشگاه برداشته شد.یوفا در همین رابطه اعلام کرد که ورزشگاه به طور رسمی نامش را به ورزشگاه ممتاز تغییر خواهد داد. پرز قبل از استعفا در سال ۲۰۰۵ پیشنهاد داد یک سقف قابل جمع شدن ساخته شود.در سال ۲۰۰۹ همزمان با انتخاب مجدد پرز به عنوان رئیس باشگاه اعلام شد که ساخت این سقف بر اساس وضعیت مالی باشگاه غیرممکن است.با این حال طبق اعلام مارکای اسپانیا، پرز قصد به دوباره سازی سانتیاگو برنابئو دارد.طبق اخبار این روزنامه معماران این پروژه از بین لیستی از معماران اسپانیایی، سانتیاگو کالاتراوا و رافائل مونئو برنده جایزه پریتزکر و يو مینگ پی که هویت آمریکایی-چینی دارد که وی هم برنده جایزه پریتزکر شده انتخاب خواهند شد. استادیوم به طور رسمی میزبانی فینال لیگ قهرمانان باشگاه های اروپا در سال ۲۰۱۰ را در مراسمی در نیون در سال ۲۰۰۸ میلادی اعلام کرد.با وجود حذف رئال مادرید در مرحله حذفی یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا در فصل ۲۰۰۹-۲۰۱۰ بارسلونا به مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان رسید و هواداران این تیم اسپانیایی آرزو داشتند جام این رقابت ها را در ورزشگاه رقیب دیرینه شان بالای سر ببرند و این در حالی بود که مادرید به شدت توسط روزنامه های اسپانیایی مورد تحقیر و انتقاد به خاطر رئیس سابق رامون کالدرون قرار گرفته بود.




سیستم حمل و نقل

استادیوم توسط ایستگاه مترویی در امتداد خط ۱۰ که سانتیاگو برنابئو نام دارد و متعلق به خودش است سرویس داده می شود.همچنین خطوط اتوبوس ۱۴،۲۷،۴۰،۴،۱۲۰،۱۴۷و ۱۵۰ به این استادیوم مسافر حمل و نقل می کنند.





منبع این مطالب ویکیپدیا هست ولی عکس ها رو از جای دیگه گذاشتم

[joseph.n]

به این ها می گن استادیوم!

[mammuot]