خیام نیشابوری

[F l o w e r]

ای آمده از عالم روحانی تفت

حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت


می نوش ندانی ز کجا آمده‌ای

خوش باش ندانی بکجا خواهی رفت

[anon85]

تن در غمِ روزگارِ بیـــــــــداد مده
جان را ز غــمِ گذشتگان یاد مده
دل چون سرِ زلــفِ یار بر باد مده
بی باده مباش و عمر بر باد مده

[F l o w e r]

خاکی که به زیر پای هر نادانی است

کفّ صنمیّ و چهرهٔ جانانی است


هر خشت که بر کنگرهٔ ایوانی است

انگشت وزیر یا سر سلطانی است

[anon85]

آن به که در ایــــن زمانه کم گیری دوست
با اهلِ زمانه صحبت از دور نکوســـــــــــت
آن کس که به زندگی تو را تکیـه بر اوست
چون چشمِ خرد باز کنی، دشمنت اوست

[anon85]

ای بی خبر از کارِ جهان، هیچ نئی
بنیادِ تو باد اســـت، از آن هیچ نئی
شد حدِّ وجودِ تـــــــو میانِ دو عدم
اطرافِ تو هیچ و در میـان هیچ نئی

[F l o w e r]

می لعل مذابست و صراحی کان است

جسم است پیاله و شرابش جان است


آن جام بلورین که ز می خندان است

اشکی است که خون دل درو پنهان است

[Traceur]

[F l o w e r]

این کوزه که آبخوارهٔ مزدوریست

از دیدهٔ شاهیست و دل دستوریست


هر کاسهٔ می که بر کف مخموریست

از عارض مستی و لب مستوریست

[anon85]

این کوزه گران که دست بر گل دارند
گر عقل و خرد نیـــــــک بر او بگمارند
هرگز نزنند مشـــــت و سیلی و لگد
خاکِ پدرانـسـت، نــــــــکو می دارند

[F l o w e r]

از رنج کشیدن آدمی حر گردد

قطره چو کشد حبس صدف در گردد


گر مال نماند سر بماناد بجای

پیمانه چو شد تهی دگر پر گردد