درود.
نوشتارم چندان هم بی‌ارتباط به گفتمان شما نیست!
نخست، از تلاشم برای پارسی نوشتن گفتید، بله تلاش می‌کنم ولی زور نمی‌زنم! من سره‌گرا و سره‌نویس نیستم و نمی‌خواهم باشم چرا که همه لغات و واژگان فارسی چه ناب و چه دیگرتبار را جزئی از گنجینه و سرمایه زبانمان می‌دانم و میدان کاربرد واژگان را تنگ نمی‌گیرم و به فراخور، از گنجینه لغاتش استفاده می‌کنم؛ با این وجود از دستاوردهای درست و کاربردی دوستان ارجمند سره‌گرا نیز بهره می‌برم. از آنجا که تلاشی برای درست‌نویسی و پاسداشت زبان پارسی (فارسی/دری/تاجیکی) در زمینه آی.تی در پی۳۰ورد آغاز کردم و امیدوارم به جنبشی بینجامد، در من شور پارسی‌نویسی می‌آفریند!
دو، به دلیل کمی و فشردگی زمان، بیشتر نظرهایم را به گونه بداهه و آنلاین مینویسم و به همین خاطر گاهی دچار لغزش و اشتباه می‌شوم و اگر به نظرهایی که فرستاده‌ام نگاه کنید خواهید دید که بیشترشان را دوباره ویرایش کرده‌ام.
سه، درباره جدابودن یا نبودن لهجه و گویش، شاید نظر شما درست باشد ولی دستگاه آموزشی ایران برایشان دو تعریف جداگانه کرده است؛ لهجه، تفاوت در تلفظ و گفتن کلمات و واژه‌هاست و در گویش، افزون بر ویژگی‌های لهجه، تفاوت در برخی لغات و واژگان نیز وجود دارد، ولی تفاوت آنچنان نیست که باعث عدم ارتباط میان گویندگان زبان شود.
چهار، این که پرسش از شمار لهجه‌های عربی کردم به دلیل انتشار ادعاهای بدخواهانه و تحقیرآمیز برضد زبان فارسی و گویندگانش بوده که البته با هدف‌های سیاسی ضدمیهنی و ضداتحاد ایرانیان و در این میان از حمله به هویت مردمی که تنها گناهشان فارسی‌گویی است نیز پرهیز نمی‌کنند!
پنج، تعریف و بازشناسی زبان‌ها نخست برپایه نحو و دستورشان است و واژه و اصطلاح در رده بعدی اهمیت است.
همچنین موضوع سبک نگارش جای خودش را دارد، سبک نگارش در چارچوب نحو و دستور، آزادست از همه گنجینه و ذخیره واژه و اصطلاح زبان سود بجوید؛ اگر به نظرها و نوشتارهایم در پی۳۰ورد نگاهی کنید، می‌بینید از این لحاظ گوناگون است. اجباری نیست همواره به یک شیوه نوشت، در موقعیت‌های متفاوت، سبک نگارش می‌تواند متنوع و متغیر باشد.
شش، فرمودید در ایران به عمان، «عُمّان» می گویند و این نادرست است؛ در هر زبانی نام‌های خارجی را براساس گفتار و خوانش گویندگان آن زبان تلفظ می‌شود و درستی هم بر این پایه سنجیده می‌شود و نگرانی نیست برای دگر خواندن نام‌های جغرافیایی تا جایی که به حقوق بین الملل و هویت-تاریخ ملی کشورها تعرضی نشود و دشواری پیش نیاورد.
در ایران بسیاری از نام‌های خارجی را به گونه متفاوت از اصلشان تلفظ می‌شود مانند: اکوادور (اِکوآدور)، اوکراین (آوکرایِ‌ن/یوکرین)، کره (کورِا/کوریا) و حتی برخی نام‌ها غیر از نام رسمی یا اصلی گفته می‌شود مانند: انگلیس (بریتانیا)، آمریکا (ایالات متحده امریکا)، عربستان (پادشاهی عربی سعودی)، آلمان (ژرمنی/دُیچ‌لَند). این موضوع درباره ایران نیز صدق می‌کنم چنان که به ایران، پرشیا نیز می‌گویند، تاکنون طرف‌های دیگر اعتراضی نکردند ولی در مورد... خودتان بهتر می‌دانید.
و هفتم، شما کار خوبی می‌کنید که دیگران را به ظرایف و نکته‌های برخی از لهجه‌های زبان عربی آشنا می‌کنید.
اشاره درستی کردید که زبان بزرگ و پویایی همچون زبان عربی از دریای عرب و خلیج فارس تا اقیانوس آتلانتیک، دارای لهجه‌های بسیارست و بر کم‌سوادی و یا تجاهل مدعیانی که می‌گویند لهجه‌های زبان عربی ۳۳ تاست صحه گذاشتید!
زبان پارسی نیز این گونه است، لهجه و گویش‌هایش از شمار دررفته است چرا که زبانیست بس دیرینه، از مردمانی با ریشه، در سرزمینی گسترده قاره‌وار، با ژرفنای پیش از تاریخ، با هویت کهنِ بیش از ۱۲ هزارساله و برخاسته از بسترگاه دریای پارس (خلیج فارس). بدیهی است که می‌بینیم در عین همه‌دریابی و یگانگی زبان، هر شهرستان و دهستانش گویش و لهجه‌ای دارد، به شمار هزاران!
کار آموزش و پژوهش دشوار است و گیردادن و خرده‌گیری چه آسان. پوینده باشید و امیدوار.
ای بسا هندو و ترک همزبان/ای بسا دو ترک چون بیگانگان
پس زبان محرمی خود دیگرست/همدلی از همزبانی بهترست
مولوی
نوشته شده توسط Arash4484
.gif "N Aggressive (17)")
جواب بصورت نقل قول
همدلی از همزبانی بهترست.
.gif "N Aggressive (26)")
.gif "N Aggressive (4)")
.gif "N Aggressive (16)")
