شعر در مورد جوانی

[Help118]

حدیث جوانی

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده‌ام
خارم ولی به سایهٔ گل آرمیده‌ام
با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق
همچون بنفشه سر به گریبان کشیده‌ام
چون خاک در هوای تو از پا فتاده‌ام
چون اشک در قفای تو با سر دویده‌ام
من جلوهٔ شباب ندیدم به عمر خویش
از دیگران حدیث جوانی شنیده‌ام
از جام عافیت می نابی نخورده‌ام
وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده‌ام
موی سپید را فلکم رایگان نداد
این رشته را به نقد جوانی خریده‌ام
ای سرو پای بسته به آزادگی مناز
آزاده من که از همه عالم بریده‌ام
گر می‌گریزم از نظر مردمان رهی
عیبم مکن که آهوی مردم‌ندیده‌ام


رهی معیری

[Help118]

بهار آیو به صحرا و در و دشت

جوانی هم بهاری بود و بگذشت

سر قبر جوانان لاله رویه

دمی که گلرخان آیند به گلگشت

[Help118]

جوانی گسست و چیره زبانی
طبــــــعم گرفــت نیز گــرانــی
---
کافیه یا بازم بگم؟

[reza2pars]

ﻣﺒﺮ ﺯ ﻣﻮﯾﻪ ﺳﭙﯿﺪﻡ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻤﺮﻩ ﺩﺭﺍﺯ -ﺟﻮﺍﻥ ﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﯼ ﭘﯿﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮔﺎﻫﯽ- ﺑﮕﻮ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺮﺳﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ- ﮐﻼﻡ ﺣﻖ ﺩﻣﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮔﺎﻫﯽ

[Help118]

ﻣﺒﺮ ﺯ ﻣﻮﯾﻪ ﺳﭙﯿﺪﻡ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻤﺮﻩ ﺩﺭﺍﺯ -ﺟﻮﺍﻥ ﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﯼ ﭘﯿﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮔﺎﻫﯽ- ﺑﮕﻮ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺮﺳﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ- ﮐﻼﻡ ﺣﻖ ﺩﻣﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮔﺎﻫﯽ

مر ز موی سپیدم گمان به عمر دراز
جوان ز حادثه ای پیر می شود گاهی
اگر چه به جایی نمی رسد فریاد
کلام حق دم شمشیر می شود گاهی
---------
من اصلاح کردم شعر بالایی رو
--------
دوست عزیز بیزحمت بفرمایید رباعی فوق از کیست و اینکه منظورت از مویه و دمه چیه؟ من مویه رو موی با کسره میدونم ولی دمه چیه؟ منظورت دم با کسره هستش؟

[hamid_diablo]

جـــــــــــوانــــــــــی کجــــــــــــایــــــــی کــــــه یــــــــــــــادت بخیـــــــــر

[Help118]

نـوایـی نـوایـی نـوایـی نــوایی

جوانی بگذرد تو قدرش ندانی

[Help118]

در جوانی به خود می گفتم شیر شیر است گرچه پیر بود

چون که پیری بود دانســـــتم پیر پیر است گرچه شیر بود

[Help118]

ای کاش که بخت سازگاری کردی

با جور زمانه یار یاری کردی

از دست جوانی‌ام چو بربود عنان

پیری چو رکاب پایداری کردی

[Help118]

بهای جوانی (پروین اعتصامی)


خمید نرگس پژمرده‌ای ز انده و شرم / چو دید جلوهٔ گلهای بوستانی را

فکند بر گل خودروی دیدهٔ امید / نهفته گفت بدو این غم نهانی را

که بر نکرده سر از خاک، در بسیط زمین / شدم نشانه بلاهای آسمانی را

مرا به سفرهٔ خالی زمانه مهمان کرد / ندیده چشم کس اینگونه میهمانی را

طبیب باد صبا را بگوی از ره مهر / که تا دوا کند این درد ناگهانی را

ز کاردانی دیروز من چه سود امروز / چو کار نیست، چه تاثیر کاردانی را

به چشم خیرهٔ ایام هر چه خیره شدم / ندید دیدهٔ من روی مهربانی را

من از صبا و چمن بدگمان نمیگشتم / زمانه در دلم افکند بدگمانی را

چنان خوشند گل و ارغوان که پنداری / خریده‌اند همه ملک شادمانی را

شکستم و نشد آگاه باغبان قضا / نخوانده بود مگر درس باغبانی را

بمن جوانی خود را بسیم و زر بفروش / که زر و سیم کلید است کامرانی را

جواب داد که آئین روزگار اینست / بسی بلند و پستی است زندگانی را

بکس نداد توانائی این سپهر بلند / که از پیش نفرستاد ناتوانی را

هنوز تازه رسیدی و اوستاد فلک / نگفته بهر تو اسرار باستانی را

در آن مکان که جوانی دمی و عمر شبی است / بخیره میطلبی عمر جاودانی را

نهان هر گل و بهر سبزه‌ای دو صد معنی است / بجز زمانه نداند کس این معانی را

ز گنج وقت، نوائی ببر که شبرو دهر / برایگان برد این گنج رایگانی را

ز رنگ سرخ گل ارغوان مشو دلتنگ / خزان سیه کند آن روی ارغوانی را

گرانبهاست گل اندر چمن ولی مشتاب / بدل کنند به ارزانی این گرانی را

زمانه بر تن ریحان و لاله و نسرین / بسی دریده قباهای پرنیانی را

من و تو را ببرد دزد چرخ پیر، از آنک / ز دزد خواسته بودیم پاسبانی را

چمن چگونه رهد ز آفت دی و بهمن / صبا چه چاره کند باد مهرگانی را

تو زر و سیم نگهدار کاندرین بازار / بسیم و زر نخریده است کس جوانی را