سبک های نقاشی

[Miss Artemis]

تو این تاپیک سبک های نقاشی رو معرفی میکنیم


من خودم همیشه از نظر تاریخی با سبک های نقاشی مشکل داشتم
یعنی نمیفهمیدم این سبک بعد از اون اومده یا اون بعد این یا کلا هر دو در کنار هم بودن...برای همین تو پست اول هم قرن و تاریخ حدودی سبک ها رو میذارم

قرن 14 تا 18 میلادی :

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
رنســانس ( 14 -15)
منریســم یا شیـــوه گرایــی (16)
بــاروک
کلاسـیســیسم ( 17 )
روکـــوکو
نئــو کلاســیســیسم
رمــانتیــسیــسم (18 )

قرن 19 میلادی :

رئالیســـم یا واقع گـــرایی
باربیــزون
پیشـــارافائلـــی
هنـر آکـــادمیــک
امپرســیونیسم یا دریافت گــرایی
پســت امپرســـیونیسم یا پســا دریافتگری
نئو امپرسیـــونیسم یا نودریافتگری
دیویــزیونیســـم یا پرداز رنگ
پوینتیــلیســم
شیوه مجزاسازی
نبــی ها
سنتتـــیسم یا ترکیب گری
سمبلیســـم یا نمادگرایی
مدرســه هادســون ریـــور

قرن 20 میلادی :

هنر مدرن یا نوگرا
آوانگارد یا پیشرو
کــوبیســـم
اکسپـــرسیونیســـم یا هیجان گرایی
اکسپـــرسیونیســـم انتزاعی
هنــر انتزاعـــی
انجمن جدید هنرمندان مونیخ
سوارکار آبـــی
دوران گـــری
بـــروکــه
دادائیســـم
فوویســــــــــم
نئو فوویســـم
آرت نـــوو
باوهــــاوس
دِ استیــــل
آرت دکـــو
پـــاپ آرت
فوتــو رئـــالیســـم
فوتو ریســـم
سوپــره ماتیســـم
سو رئالیســـم یا فراواقع نمـــایی
نُوُ رئالیســـم یا واقع گـــرایی نو
انتزاع پســـانقاشــــانه
کمینــــه گـــرایی
هنـــر چیــــــدمان
انتزاع تغـــزلی
پســت‌مدرنیســـم یا پســـا نو گــرایی
هنـــر مفهومـــی
هنــــر زمـــــــینی
هنــــر اجرایــــی
ویــــدئو آرت
نئواکســـــپرسیونیســـم یا هیجان گــــرایی نو
لتِریســـم یا نامـــه گرایی
نئـــو دادا

قرن 21 میلادی :

استاکیســـم
ریمدرنیســـم یا باززایی مدرنیســـم



* در صــورت تمایــل بــه شـــرکــت در بحــث ، ترتیــب فهــرسـت را رعایــت کنیــد .

[Miss Artemis]

گوتیـــگ بیــن المــللی


گوتیک در اصل واژه ی اهانت آمیزس بود که در دوران رنسانس برای توصیف هنر غیر کلاسیکی ِ منسوب به بربرها ( گُت ها ) به کار می بردند . امروزه ، اصطلاحی ست که در تاریخ هنر و نقد هنری به سبک نقاشی ، پیکره سازی و معماری اروپای باختری در سده های دوازدهم تا شانزدهم اطلاق می شود .


گوتیک بین المللی سبک نقاشی رایج در اروپا در سده های چهاردهم و پانزدهم .

عمدتا شیوه ای خطی و تزئینی بود که از هنر گوتیک فرانسوی - به خصوص مصورسازی کتاب های خطی - سرچشمه گرفت . پیکرهای ساده و آراسته ، انحناهای نرم جامگان ، رنگ های جواهر گونه ، و ریزه کاری های طبیعت گرایانه از ویژگی های آن به شمار می آیند .

پیروان این سبک در فرانسه تحت تاثیر سیمونه مارتینی قرار گرفتند . تصویر های برادران لمبورگ برای کتاب " ایام پربرکت دوکِ بری "، این تاثیر پذیری را نشان می دهند . سبک مزبور در ایتالیا با آثار جنتیله و پیزانلّو به اوج شکوفایی رسید . ( این مقارن زمانی بود که مازاتچو سنّت جُتو را احیا می کرد . ) این سبک به آلمان ، بوهم ، و اسپانیا نیز راه یافت . همچنین ، شیوه ای مشابه تحت عنوان سبک لطیف در نقاشی و پیکره سازی آلمانی رخ نمود ، به خصوص در تصاویر و مجسمه های مریم عذرا و مسیح کودک .


هنر گوتیک واژه گوتیک برای توصیف سبک معماری و هنر اروپای باختری در حدود سده های دوازدهم تا شانزدهم به کار برده می شود . ( در سده ی هفدهم ، این سبک را با لحنی تحقیر آمیز به گُت ها - یکی از اقوام بربر اروپایی - نسبت دادند . )

معماری گوتیک از فرانسه آغاز شد ؛ و به انگلستان و آلمان و اسپانیا راه یافت . ایتالیا از این جریان به دور ماند .
عناصر عمودی ، بلندی ساختمان ، قوس تیزه دار ، پشتبند معلق ، طاق و تُویزه ، و پنجره های شیشه ای بارز ترین مشخصاتی هستند که معماری گوتیک را از معماری جسیم و وزین پیشین [ هنر رومی وار ] متمایز می کنند.
عناصر صعودی و خطوط پویا در این معماری ، عرفانگرایی جدید در مسیحیت را بز می تابند. ( کلیسای آمین در شمال فرانسه نمونه ی شاخص این نوع معماری است .)


در مورد نقاشی و مجسمه سازی - نسبت به معماری - اصطلاح گوتیک ، دوران محدود تری را شامل می شود . گاه ، برای توصیف نقاشی آلمانی - که دیرتر تحت تاثیر ایده های رنسانس قرار گرفت - عبارت گوتیک پسین را به کار می برند .

آغاز واقعی مجسمه سازی گوتیک را باید از مجسمه های وابسته به معماری در کلیساهای رایمس و بامبِرگ دانست ( حدود اوایل سده سیزدهم ) . وقار کلاسیک و وفاداری به طبیعت ، وجه تمایز بارز این ها با مجسمه های خشک رومی وار است . گاه چنین آثاری را با نمونه های مجسمه سازی رنسانس آغازین ( مثلا آثار نیکلا پیزانو ) مقایسه می کنند .

در تحول بعدی ، بیان عاطفی مورد تاکید قرار گرفت ، و جامه پردازی لطیف تر شد . به خصوص مجسمه سازان آلمانی با انتخاب موضوع هایی چون "باکره ی داغدار " ، نهایت اخلاص فردی و تعمق عرفانی را در آثارشان منعکس کردند . در اواخر سده ی چهاردهم ، سلوتر با طبیعتگرایی پرتوانش زمینه را برای واپسین مرحله ی پیکره سازی گوتیک - که با جامگان پرشکن و حرکات زاویه دار مشخص می شد - هموار ساخت . این دوره ی اولویت کنده کاری چوب بر مجسمه های سنگی بود .


کاهش دیواره های داخلی در معماری گوتیک ، محلی برای نقاشی دیواری باقی نگذاشت . ولی شیشه نگاره در پنجره ها ، تخته نگاره برای پشت محراب کلیسا و پرده نقشبافت [ تاپیسری ] ، این کمبود رنگ و طرح را جبران کرد . در عرصه ی مصور سازی کتاب ، شاید یافتن مرزی مشخص میان دوران رومی وار و دوران گوتیک چندان آسان نباشد . با این حال ، " پیچ و تاب گوتیک " و ظرافت تغزلی در پیکرها ، ملاکی برای تشخیص و تمایز است ( مثلا در تصاویر کتاب مزامیر اینسبرگ حدود 1200 ) . چنین حالتی در پیکر ها را می توان از ویژگی های شاخص در نقاشی گوتیک به شمار آورد . همچنین ، در تصاویر برخی کتاب ها عناصری از معماری گوتیک ( چون قوس پنجره ، ستون بلند و تیزه دار ) دیده می شود . به طور کلی ، توجه به فرد انسانی و منظره طبیعی ، کاربست خط های پیچان و رنگ های درخشان ، و علاقه به ریزه کاری و تزیین ، از مشخصات هنر تصویری گوتیک است .




دائره المعارف هنر


عکس هایی از هنر گوتیک

[رستگار15]

تاپیکت فوق العاده عالیه!

[V E S T A]

نقاشی های جالب هنرمند رومانیایی میهای کریستی با سبک سورئالیسم

[veg7]

خیلی تاپیک خوبیه مرسییی

[a.g g.a]

سلام

پارسال توی مجله رشد که از مدرسمون داده بودن یه مطالبی نوشته بود در مورد یه سبک نقاشی که یه نقاشی رنگها رو به صورت اتفاقی روی بوم پرت می کرد ! بعد توشته بود که الگوهای این نقاشی ها شبیه الگوهای اشکال متشابه توی طبیعتن(مثل برگ های یه درخت که همه شکلی متشابه توی اندازه های متفاوت دارن یا شعله های آتیش یا شاخه های همون درخت) یه دانشمند ریاضی دان هم اگه اشتباه نکنم اسم این الگوهارو گذاشته الگوهای فراکتالی(املای درستشم یادم نیست متاسفانه !)

امروز یادش افتادم دوباره کنجکاو شدم بیشتر درمورد این سبک و ربطش به الگوهای فراکتالی بدونم ، متاسفانه اون مجله رو هرچی گشتم پیدا نکردم و هیچ چی از اسم اون نقاش و اسم سبک یادم نیست،ممنون میشم اگه اطلاعاتی درموردش دارید بهم بگید اگه درمورد ربطش به اون الگوهای ریاضی هم اطلاعاتی داشته باشید دیگه عالی میشه

پیشاپیش متشکرم !

[hojat.n]

سبک رئال به نظرم از زیباترین سبکها هست و نقاشی های اقای ملکی هم حرف نداره . خیلی دوستشون دارم

خیلی نقاشی فال حافظ ایمان ملکی قشنگه خیلی دوسش دارم

[hojat.n]

به نظر من جیغ بهترین نقاشی دنیاست

[Miss Artemis]

با وجود اختلافی که در مورد تعیین زمان دقیق آغاز رنسانس وجود دارد، اما در تاریخ هنر بدیهی است که تحولات در عرصه ادبیات و هنر یک تا دو قرن پیش از رنسانس صنعتی و علمی رخ داده و تحولات چشمگیری در این عرصه به وقوع پیوسته است؛ به طوری که رنسانس یا تولد دوباره در هنر پیش از صنعت و فلسفه به وقوع پیوسته است.
با وجود این‌که در تاریخ هنر، آغاز رنسانس به اموری همچون سال فتح قسطنطنیه در سال 1453 به وسیله سلطان محمد فاتح و تشکیل حکومت عثمانی به جای دولت بیزانس، یا پایان یافتن بیماری طاعون و اموری از این قبیل نسبت داده شده است؛ اما در نزد مورخان هنر این امر یقینی است که رنسانس هنری از ایتالیا آغاز شده، بدین ترتیب که هنرمندان ایتالیایی بر خلاف دیگر کشورهای اروپایی حاضر نشده بودند به سبک گوتیک در معماری تن دهند و حتی این مفهوم را به صورت طعن و استهزا برای این سبک به کار می‌‌بردند و علیه سبک گوتیک عصیان نموده و به سوی سبک جدید حرکت کردند.


البته عده‌ای از معماران دوره رنسانس مانند برونلسکی (1) که در معماری دوره رنسانس تأثیرگذار بود و به عنوان پدر و بنیان‌گذار معماری رنسانس تلقی می‌شد؛ هنوز تحت تأثیر سبک گوتیک بوده و خود را از سیطره این شیوه رها نکرده و سبک او شیوه‌ای ترکیبی و آمیخته از عناصر گوتیک و رنسانس محسوب می‌گشت؛ اما به هر ترتیب، دوره سبک گوتیک به پایان رسیده بود و در معماری، افرادی همانند برونلسکی و برامانته (2) از جمله مؤثرترین معماران سبک جدید بودند. این گروه از معماران تلاش می‌کردند تا شیوه‌های کلاسیک معماری روم و یونان را که در تاریخ هنر از شکوه و عظمت هنری برخوردار بود، با پاره‌ای از خلاقیت‌ها و ابداعات، بار دیگر احیا کنند. به همین دلیل، برامانته می‌کوشید گنبد بنای ساختمان پانتئون را، که یکی از آثار برجسته معماری کلاسیک قلمداد می‌شود، بار دیگر بازآفرینی نماید.
لازم به ذکر است که از جهت اصطلاح‌شناسی و ریشه‌شناسی لغوی، منظور از کلمه رنسانس (3) یا تولد دوباره، در میان موافقان با آن در دوره رنسانس، به معنای بازگشت به سوی سنت‌های کلاسیک هنر روم و یونان بود. در واقع، مخالفان سبک گوتیک معتقد بودند که می‌خواهند بار دیگر به سوی مولفه‌های هنری روم و یونان بازگردند و آن عناصر را احیا کنند.


یکی از نکات مهم در تاریخ هنر این است که همواره در طول تاریخ، تقابلی میان سبک کلاسیک و مدرسی با سبک‌های مخالف کلاسیک به چشم می‌خورد و پیوسته عصیان و مخالفت در برابر سنت‌های کلاسیک و تعلیمی وجود داشته است. هر گاه ابداع، خلاقیت، نوآوری و رها شدن از سنت‌های تعلیمی و کلاسیک به اوج خود می‌رسید، دوباره بازگشت به سوی سنت‌های کلاسیک تکرار می‌شد و عده‌ای از هنرمندان جنبش‌ هنری را به سوی مولفه‌های تعلیمی و مدرسی معطوف می‌نمودند. همان طور که هر از گاهی، عصیان در برابر سبک تعلیمی و کلاسیک شکل می‌گرفت و پاره‌ای از سبک‌های هنری در مخالفت با چارچوب‌های کلاسیک به وجود می‌آمد.
از این رو، پس از رنسانس که بازگشت به عناصر و ویژگی‌های کلاسیک هنر رخ داد، بار دیگر در قرن شانزدهم، سبک‌هایی همچون منریسم، باروک و روکوکو از اصول کلاسیک عدول کردند و یا دوباره پس از جریانات هنری قرن شانزدهم و هفدهم، بار دیگر عده‌ای از هنرمندان طبل نو‌کلاسیک را کوبیدند و رمانتیسم و رئالیسم دگر باره از جنبش نو‌کلاسیک فراروی نمودند و به سوی در خدمت گرفتن عناصری جدید در هنر گام برداشتند.


از دیدگاه هنرمندان رنسانس، هنر روم و یونان رشد یافته و ایده‌آل تلقی می‌گشت و با توجه به سبک‌های پیش از رنسانس همچون گوتیک، بازگشت به سوی هنر یونان و روم، در واقع بازگشت به سبک کلاسیک و مدرسه‌ای بود و به منزله نوعی رشد‌یافتگی و نوزایی تلقی می‌شد. همان طور که نخستین فیلسوفان عصر رنسانس در قرن شانزدهم، هدف خود را از رنسانس یا تولد دوباره این گونه تفسیر می‌نمودند که می‌خواهند به فلسفه یونان و اندیشه‌های افلاطون و ارسطو بازگردند و تفسیر دوباره‌ای از آثار آن فیلسوفان ارائه دهند. فیلسوفان عصر رنسانس معتقد بودند که برخلاف عصر نوزایی، در عصر قرون وسطا، نسبت به اندیشه‌های فیلسوفان یونان بد‌فهمی و تفسیر نادرست وجود داشت و تلاش می‌نمودند تا تفسیر و قرائت صحیحی از فلسفه یونان ارائه دهند.
در واقع، چه در عرصه هنر و چه در عرصه فلسفه، یونان و روم به منزله آرمان و ایده‌آل قلمداد می‌شد و هنرمندان و فیلسوفان اولیه، هرچند به تدریج به سوی ابداع و خلاقیت پیش رفتند و از سنت‌های یونانی و رومی فاصله گرفتند، اما در آغاز جنبش رنسانس، خود را وفادار به سنت کلاسیک یونان و روم نشان می‌دادند؛ همان طور که در قرن هجدهم نیز وقتی که سبک باروک مطرح شد، هنرمندان نو‌کلاسیک در مخالفت با سبک باروک، بار دیگر به سوی مولفه‌های کلاسیک گرایش پیدا نمودند.
همانطور که بیان شد، در بسیاری از دوره‌های تاریخ هنر، هر از گاهی، آن گاه که از اصول کلاسیک و مدرسی عدول می‌شد، عده‌ای از هنرمندان در برابر جریانات انحرافی و یا التقاطی برخاسته و سبک کلاسیک را مطرح می‌نمودند.
هنرمندان دوره رنسانس در عرصه نقاشی، مجسمه‌سازی و معماری، به دو دوره رنسانس آغازین یا اولیه و رنسانس پیشرفته یا مترقی تقسیم می‌شوند. دوره آغازین رنسانس به ابتدای قرن چهاردهم تا دهه دوم قرن پانزده تعلق دارد (1420 – 1300) و دوره دوم رنسانس متعلق به قرن چهاردهم تا پایان این قرن یعنی در سال‌های 1500 – 1420 می‌باشد.


ویژگی‌های هنر رنسانس آغازین
از ویژگی‌های سبک معماری در عصر رنسانس آغازین، می‌توان به مولفه‌های ذیل اشاره نمود:
احیای معماری روم و یونان و احیای معماری پانتئون و پارتنون. معماران از ساخت بنای کلیسا به سوی ساخت ساختمان‌ها شهری و غیر مذهبی یا کاخ‌ها و استفاده از نماسازی و رده‌گیری تزیینی در دیوارهای ساختمان‌ها و ساختن خانه‌های ییلاقی به پیروی از روم باستان تغییر موضع دادند. (4)
همچنین از دیگر حوزه‌های هنری که در عصر رنسانس آغازین، تحت تأثیر مدل‌های روم و یونان قرار گرفته است، مجسمه‌سازی است، به گونه‌ای که پیکرتراشی از جنبه تبلیغ دینی و ترویج مفاهیم دینی و کلیسایی خارج شد و از شخصیت‌های دینی، اسطوره‌زدایی نمود و در این دوره به جهت این‌که هنر بیش از آن‌که در خدمت کلیسا و چهره‌نمایی قدیسان باشد؛ برای اسطوره‌زدایی و تقدس‌زدایی از چهره‌های قدیسان است؛ از این رو، مجمسه‌های این دوران از هاله قدسی و چهره الهی برخوردار نیستند و برعکس مجسمه‌سازان می‌کوشند تا چهره‌های قدیسان را واقع‌نمایانه، زمینی و دنیوی نمایش دهند. به همین جهت دوناتلو (5) وقتی مجسمه حبقوق نبی را می‌سازد، آن قدر آن را بد منظر، بشری و دنیوی ساخته که این مجسمه به مجسمه پیغمبر کله کدو شهرت یافته است.
از دیگر ویژگی‌های مجسمه‌سازی رنسانس آغازین، می‌توان به این موارد اشاره نمود:
الگوبرداری از مجسمه‌سازی روم و یونان، ساختن مجسمه‌ها به صورت بزرگ و تنومند، واقع‌نمایی به جای آرمان‌گرایی و اسطوره‌نمایی، تصویر زمینی از چهره قدیسان و پیامبران، جدا شدن هنر از تبلیغ دینی و به خدمت در آمدن هنر برای هنر.

یکی از خلاقانه‌ترین و بدیع‌ترین ویژگی‌های رنسانس آغازین در نقاشی، همچنین می‌توان از تحولی نام برد که در شیوه‌های نقاشی این دوره به وقوع پیوست؛ به طوری که در نقاشی غرب برای نخستین بار از پرسپکتیو یا ژرفانگری استفاده شد و فردی همچون جوتو (6) در آثار خود پرسپکتیو را وارد ساخت. یا پس از او، نقاشی مانند مازاتچو (7) نیز در تصویرگری خود تصاویر را با حجم سه بعدی نشان می‌داد و یا از ژرفانمایی خطی استفاده می‌نمود و با ایجاد خطای دید، عمق را القا می‌نمود، به گونه‌ای که صورت نقاشی‌ها چهره‌ای واقع‌نمایانه به خود گرفتند. به علاوه در این دوره بود که هنرمندان از رنگ‌های گرم و سرد نیز برای نشان دادن پرسپکتیو جوی در نقاشی‌ها استفاده نمودند. در این دوره، افزون بر جوتو و مازاتچو، نقاشان دیگری همانند هوبرت ون آیک و یان وین آیک نیز به استفاده از پرسپکتیو در آثار خود پرداختند و با دیگر نقاشان رنسانس آغازین هم‌سو و هم‌داستان شدند.

از این رو، می‌توان ویژگی‌های نقاشی رنسانس آغازین را در این موارد خلاصه نمود: بازگشت به سنت کلاسیک روم و یونان، وارد شدن پرسپکتیو خطی و جوی در نقاشی، کشیدن چهره‌ها به صورت غیر الهی و زمینی، ترسیم صحنه‌های غیر دینی، عرفی و تصویر نمودن تعداد زیاد انسان‌ها در نقاشی‌ها — که این امر ریشه در انسان‌گرایی عصر رنسانس دارد — ترسیم صحنه‌های معمولی و طبیعت‌گرایانه و تصاویر غیر آرمان‌گرایانه و غیر منسوب به قدیسان (که این امر نسبت به سابق و یا حتی دوره رنسانس مترقی کم‌رنگ‌تر می‌گردد).
در قرن پانزدهم، رنسانس مترقی یا پیشرفته شکل می‌گیرد و در این دوره، بزرگترین هنرمندان و نقاشان عصر رنسانس و حتی تاریخ هنر پا به عرصه وجود می‌گذارند. در این دوره، شاهد نقاشانی همچون میکلانژ (8)، داوینچی (9)، تیسین (10) و رافائل (11) هستیم که هر یک از این نقاشان در تاریخ هنر کم‌نظیر هستند، به طوری که این دوره را عصر داوینچی، رافائل و میکلانژ نامیده‌اند.
بار دیگر در این دوره، بر خلاف رنسانس آغازین، رویکرد آرمان‌گرایانه و الهی به شخصیت‌های دینی و قدیسان در نقاشی‌ها، به جای واقع‌گرایی محض اوایل رنسانس شکل می‌گیرد، به طوری که وقتی رافائل می‌خواهد مریم مقدس را به تصویر بکشد، بر خلاف دوناتلو در تصویر حبقوق نبی، او را به شکل یک شخص معمولی نمی‌کشد، بلکه در تصویر مریم مقدس و عیسی مسیح، نجابت، پاکی و عفت را ترسیم می‌کند، به طوری که چهره مریم مقدس همچون دیگر زنان، معمولی و عادی نیست و تعالی و تقدس در چهره او موج می‌زند. به علاوه در نقاشی‌های هنرمندان این دوران، سوژه‌های مذهبی و دینی بیشتر می‌شود و بر خلاف رنسانس آغازین از تصاویر طبیعی و صحنه‌های عادی و عرفی کاسته می‌شود.


در این دوران، از لئوناردو داوینچی، آثاری همچون مونالیزا، شام آخر، پرده‌های مریم عذرا در میان صخره‌ها و پرده دینی قدیس یوحنا به یادگار می‌ماند و یا از میکلانژ آثاری فاخر به یادگار می‌ماند که می‌توان به دو پیکره باکوس و سوگ مریم عذرا بر جسد مسیح، نقش برجسته مریم عذرا، تندیس داود و نقاشی‌های دیواری کلیسای سیستین اشاره نمود. آن گونه که در تاریخ هنر معروف است، وی سه سال بر روی داربست دراز ‌کشید و سقف کلیسای سیستین را نقاشی نمود و داستان‌های پیامبران و انبیا را به روایت کتاب مقدس بر روی آن حک کرد که از آثار جاویدان تاریخ هنر به شمار می‌آید. همچنین از آثار رافائل می‌توان به تصلیب مسیح، نقاشی دیواری مدرسه آتن، پرده تاج نهادن بر سر مریم عذرا، پرده‌های دینی از مریم قدیس و مسیح با عناوینی همچون مریم عذرا و مرغ سقا و مریم عذرای سیستین نام برد. او علاقه زیادی به تصاویر مذهبی از جمله تصویر مریم مقدس داشت و این امر در آثار او به وضوح مشخص است و او از جمله کسانی است که شخصیت‌های آرمان‌گرایانه و مذهبی در آثار وی فراوان به چشم می‌خورد.

ویژگی‌های هنری رنسانس مترقی عبارتند از: محوریت چهره‌های مذهبی، قدیسان و انبیا در مجسمه‌ها و نقاشی‌ها، نگاه آرمان‌گرایانه و الهی به تصاویر به جای واقعیت‌گرایی محض، اختراع دستگاه چاپ و ایجاد تحول در صنعت چاپ، کند و کاری بر روی چوب و فلز، ساخته شدن مجسمه‌ها به صورت تنومند و در قطعات بزرگ، جایگزینی موضوعات و سوژه‌های مذهبی و دینی به جای موضوعات عادی و طبیعی و بازگشت واقعی به هنر کلاسیک یونان و روم به همراه گرایش انسان‌گرایانه و اومانیستی.
پس از شکل‌گیری هنر رنسانس و حضور آن در کشورهای اروپایی در قرن پانزدهم و شانزدهم، شیوه‌هایی که پس از این دوران شکل گرفت، هیچ یک به قوت و توانمندی دوره رنسانس نبود و به اقرار بسیاری از مورخان هنر، اوج و تعالی هنر رنسانس به قدری بود که تا مدت‌ها پس از قرن شانزده، هیچ یک از سبک‌ها و شیوه‌های هنری نتوانست اسلوب و عناصری را وارد هنر سازد که از دوره رنسانس باشکوه‌تر و ارزشمندتر باشد، به گونه‌ای که سبک‌هایی همچون منریسم و روکوکو، هنری التقاطی و غیر اصیل قلمداد می‌شدند و هیچگاه جایگاه و منزلت هنر رنسانس را تسخیر نکردند.

[Miss Artemis]

تَکَلُّف‌گرایی (یا شیوه‌گرایی یا مَنِریسم) (به ایتالیایی: Manierismo) سبکی است که از سده هفدهم در هنر و ادبیات اروپا رایج شد و به تدریج، به کاربستِ تصنعی، افراطی و تظاهرآمیز شگردهای هر سبک هنری گفته می‌شد.

شگردهای نقاشان تکلف‌گرا چون درازنمایی پیکرها، حرکتهای پر پیچ‌وتاب، اختلاف تناسب‌ها و مقیاس‌ها، رنگ‌های ناملایم، شلوغی وعدم تقارن ترکیب‌بندی با منطق زیبایی‌شناسی رنسانس تعارض داشته وبه همین سبب هنرمندان سده هفدهم به دستاوردهای تکلف‌گرایان با تحقیر نگریستند و آن‌را مردود دانستند. اما سده بیستم نه فقط این قضاوت را نپذیرفت بلکه دوران تکلف‌گرایی را سرآغاز آگاهی هنرمند غربی از شخصیت، قدرت، تخیل و مهارت فنی خویش دانست.

البته دلالت خاص تکلف‌گرایی، به نقاشی، پیکرسازی و معماری ایتالیایی در فاصله زمانی میان اوج دوره رنسانس و باروک محدود می‌شود. همچنین این اصطلاح را برای توصیف برخی گرایش‌های مهم هنری اروپایی پس از مرگ رافائل (۱۵۲۰) تا پایان سده شانزدهم به کار می‌برند.

نقاشی تکلف‌گرایی از آثار متأخر میکل‌آنژ سرچشمه گرفت. بسیاری از هنرمندان نسل بعد از او در ترکیب بندیِ نااستوار، کژنمایی‌های بیانگر و حالت‌های عاطفی پیکرهای دیوارنگاره داوری واپسین، سرمشقی برای تفسیری جدید و شخصی از اصول طبیعت‌گرایی یافتند.

تینتورتو، ال گرکو، پارمیجانینو، رُسو فیورنتینو، پنتُرمو، وازاری، بُرنتسینو، چلینی، بُلونیا، وُلترا و براداران تسوکاری از نقاشان وابسته به این جنبش هستند.


رابطه ی بین شیوه گزینی با جنبش های مذهبی نیز به همین اندازه گنگ بود. علی رغم احترام ژرفی که در بسیاری از آثار نقاشان نسل نخست مشاهده می شود، جنبه های دنیویِ افراطی نسل دوم ذاتا مخالف "جنبش اصلاح دینی" با آن اخلاقیات خشک و جنبش "ضد اصلاح دینی ِ" خواستار پیروی مو به مو از اصول دین بود.


با این همه ، از اواسط سده ی شانزدهم به بعد یک جنبش ضد منریستی پدید آمد که واژگان و اصطلاحات شیوه گزینی را برای رسیدن به هدف های "جنبش ضد اصلاح دینی" به کار می گرفت.
نتیجه، سبکی بی روح و صرفا مناسب پشتیبانی از کلیسا و اصول جزمی آن بود. به این تمثال های "رسمیِ" جنبش ضد اصلاح دینی برای آنکه بتوانند پیام های دینی خود را به گویاترین شکل ممکن به مخاطبان خود انتقال دهند، امکان حضور نیرومند فیزیکی اعطا شد.


نگرانی جنبش ضد اصلاح دینی از تکثیر تمثال هایی که توسط کتاب مقدس یا تعالیم دینیِ سنتی حمایت نمی شدند، بسیار موجه بود. تمثال هایی که می توان آن ها را در ردیف تمثال های اهانت آمیز یا حتی هتک حرمت به شمار آورد از این بدتر بودند.



لیکن مفسران، همیشه در مورد آنچه مجاز تلقی می شد با هم توافق نداشتند.
همچنان که کلیسای کاتولیک می کوشید خود را در برابر جنبش اصلاح دینی پروتستان تعریف کند، تمثال های مذهبی باز هم روز به روز رایج تر می شدند. بخش بزرگی از علت را می توان در وجود سازمان "انکیزیسون"1 یافت که از نهادهای سده های میانه بود و در ایتالیا به دنبال یک دوره ی چند صد ساله در سال 1542م احیا شد و در اسپانیا مستقلا در سال 1478م. تاسیس شد تا سنت درست آئینی را به اجرا درآورد.

با این حال ، همین موعظه های تجسمی نیز بازتابی از یک پاسخ صادقانه به اصلاح دینی کاتولیکی هستند. به بیان دقیق تر، "بارتولومئو آماناتی" پیکرتراش و معمار، تندیس های برهنه ای را که در نخستین سال های زندگی هنری اش ساخته بود انکار کرد. اما در عین حال، آزادی ذهنی ِ منریسم به دلیل برخورداری از قدرت ژرف نگری به عنوان بخشی از یک جابه جایی بزرگ تر در احساسات مذهبی به سوی عرفان ، به ویژه در شمال ایتالیا تقدیر شد.

پی نوشت:
1- Inquisition: به معنای تفتیش عقاید که محکمه‌های بازجویی دینی و دادگاه‌های تفتیش عقاید بود که در سده سیزدهم میلادی توسط پاپ گرگوری نهم بنیان نهاده شد و در طول جنگ‌های مذهبی میانپروتستان‌ها و کاتولیک‌ها در سده‌های شانزدهم و هفدهم میلادی به شدت فعال بود و با تکیه بر قدرت حکومت دینی از قرائت خاص کلیسای کاتولیک دفاع می‌کرد و به سرکوب و آزار سایر قرائات از مسیحیت می‌پرداخت.






ویکی پدیا
تبیان