تاپیک تخصصی تسلیحات نظامی

[ata.royalfalcon]

"اردک" پهپاد عجیب ساخت روسیه :







یک شرکت روسی اخیرا از پهپادی به نام "Chirok" رونمایی کرده است. این پهپاد روسی دارای یک خاصیت جالب و به نوعی منحصر به فرد است و آن این است که در زیر این پهپاد به مانند هاورکرافت بالشتک های هوا نصب شده و این قابلیت را به این پهپاد می دهد که بتواند بدون نیاز به باند فرود از روی برف ، آب و زمین های ناهموار به پرواز دربیاید. واژه "Chirok" به نوعی اردک بومی روسیه اطلاق می شود.

mashreghnews.ir

[V E S T A]

مقدمه:

زير دريايي هسته اي يک زيردريايي است که توسط انرژي اتمي تغذيه مي شود و عمدتاً در زير آب و گاهي اوقات بر روي سطح اقيانوس ها حرکت مي کند.در گذشته زير در يايي هاي غير اتمي از موتور ديزلي استفاده مي کردند که احتياج به موتور الکتريکي که از باتري استفاده مي کند داشتند. محدوديت زماني باتري هاي الکتريکي سبب مي شد که پيشرفته ترين زير دريايي هاي غير اتمي تنها بتوانند براي چند روز و با سرعت پايين و تنها چند ساعت با بالا ترين سرعت در زير آب باقي بمانند. در صورتي که زير دريايي هسته اي مي تواند براي چندين ماه در زير آب بماند. اين توانايي، به همراه تکنولوژي سلاح هاي پيشرفته، زير دريايي هسته اي را از بهترين زيردريايي هاي جنگي که تا به حال ساخته شده است مي سازد.

اولين زير دريايي هسته اي به نام ناتيلوس در سال 1945 به آب انداخته شد و اولين راکتور آب سبک تحت فشار براي ناتيلوس به کار رفت که با اورانيم فلزي کار مي کرد.
در 1995 چند زير دريايي به عنوان زير دريايي استراتژيک هسته اي شناخته شدند که موشک هاي هسته اي حمل مي کردند.نوع ديگر زير دريايي هسته اي،زير دريايي جنگي است که براي غرق کردن کشتي ها و زير دريايي هاي دشمن طراحي شده است.زير دريايي استراتژيک و زير دريايي جنگي، قسمتهاي اساسي نيروي دريايي در سرتاسر جهان را تشکيل مي دهند.


مزاياي زير دريايي هسته اي:


-احتياج به هوا ندارد
-براي مدت زيادي مي تواند زير آب بحرکت کند
-پايايي سوخت هسته اي بسيار طولاني تر از سوخت ديزلي است.زير دريايي هسته اي مجبور نيست براي سوخت گيري مجدد به سطح آب بيايد يا به بندر گاه برود ومي تواند براي مدت زيادي در آب بماند.


فرآيند ايجاد نيروي پيشران:

در يک زير دريايي هسته اي،تمام نيروي مورد نياز براي حرکت و ساير وظايف مربوط به آن، توسط يک راکتور هسته اي توليد و تأمين مي گردد. در چنين راکتوري سوخت آن ترکيبي از اورانيم با غناي 90 درصد به صورت UC2 است. اين نوع سوخت با غناي بالا سبب مي شود راکتور هسته اي به اندازه کافي کوچک شود تا در يک زير دريايي فضاي زيادي اشغال نکند. هليم به عنوان سرد کننده و ميله هاي کادميم وظيفه کنترل شکافت زنجيره اي را به عهده دارند.چنين راکتورهايي به راکتور با درجه حرارت بالا موسوم مي باشند.طبيعي است که راکتور هاي هسته اي کشتي ها و يخ شکن ها تا اندازه زيادي با راکتور هاي فوق تفاوت دارند.

راکتورها براي به وجود آمدن بخار، که توربين را به حرکت در مي آورد،توليد گرما مي کنند. توربين مستقيماً پروانه هاي زير دريايي را به حرکت در مي آورد.
زير دريايي هاي هسته اي و ناو هاي هواپيما بر که توسط راکتور هسته اي تغذيه مي شوند تقريباً با راکتور هايي که در نيرو گاه تجاري استفاده مي شوند، مشابه اند.

دو تفاوت اصلي بين راکتور هاي تجاري و راکتور هاي هسته اي که در زيردريايي وجود دارد:

-راکتور هاي زيردريايي هسته اي، کوچکتر هستند

-راکتور هاي زيردريايي هسته اي،با بالاترين درجه غنا استفاده مي شوند.

حرکت در زير و سطح آب:

ماده اوليه در ساخت زير دريايي هسته اي،استيل است؛استيل در ساخت دو بدنه ي بيروني و دروني زير دريايي بکار مي رود وبين اين دو بدنه مخزن بلاست نام دارد که با بردن آب بين دو بدنه باعث فرو رفتن زير دريايي و با خروج آب باعث بالا آمدن زير دريايي مي شود. زيردريايي به علت وزن آب که به طور مساوي با وزن زير دريايي جابجا مي شود، مي تواند شناور شود. اين جابجايي آب،يک نيروي رو به بالا ايجاد مي کند که نيروي "شناور سازي" ناميده مي شود و معکوس جاذبه زمين عمل مي کند و باعث مي شود کشتي در آب غرق نشود.

عکس کشتي، زيردريايي اين خاصيت شناور سازي را کنترل مي کند و به اين ترتيب، به طور دلخواه مي تواند در آب فرو رود يا اينکه به سطح آب بيايد.براي کنترل خاصيت شناوري، زيردريايي مخزنهاي بلاست يا مخازن تعادل ناو دارد که مي تواند به صورت يک در ميان با آب و هوا پر شود.زماني که زير دريايي روي سطح آب است، مخازن بلاست با هوا پر مي شوند؛در اين حالت، چگالي کل زير دريايي کمتر است از آبي که زير دريايي را احاطه کرده است.با حرکت کردن زيردريايي مخازن بلاست در آب فرو مي رود و هوا از مخزن خارج مي شود تا زماني که چگالي زير دريايي از آب بيشتر شود و زير دريايي شروع به فرورفتن در آب مي کند.

براي اينکه تراز زير دريايي در هر ارتفاعي حفظ شود، زير دريايي توازن بين آب و هوا را در مخازن تعادل ناو نگه مي دارد.بنابراين چگالي سرتاسر زيردريايي برابر است با آبي که زير دريايي را احاطه کرده است.

در داخل زير دريايي ذخيره هواي فشرده براي ادامه حيات و استفاده مخزن بلاست نگهداري مي شود.در موارد اضطراري مخازن بلاست مي توانند با فشار زياد هوا به سرعت پر شوند تا زير دريايي به سرعت به سطح آب برود.



[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] fightplan.lxb.ir

[badboys_87]

سلام. یه سوال در مورد تسلیحات نظامی دارم.. میخواستم بپرسم مهیب ترین و خطرناکترین سلاح کشتار جمعی چیه ؟؟؟

بمب اتمه؟؟ از بمب اتمی خطرناک تر هم داریم

[3274]

سلام. یه سوال در مورد تسلیحات نظامی دارم.. میخواستم بپرسم مهیب ترین و خطرناکترین سلاح کشتار جمعی چیه ؟؟؟

بمب اتمه؟؟ از بمب اتمی خطرناک تر هم داریم

(H-Bomb ( [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[VAHID]

اولین شلیک رسمی موشک بالستیک قاره پیمای زیر دریایی پرتاب(SLBM) آمریکایی UGM-133 Trident II (ترایدنت 2) در ماه ژانویه سال 1987 انجام گردید و به دنبال نتیجه های موفقیت آمیز این آزمون، اولین شلیک دریایی توسط زیردریایی (Tennessee (SSBN-734 (تنسی) که نخستین زیر دریایی کلاس Ohio (اوهایو) مجهز به پرتابگرهای D-5 بود،در ماه مارچ سال 1989 انجام گردید.اما Tennessee در هنگام پرتاب موشک در عمق مناسبی قرار نداشت و به همین دلیل پس از خروج موشک از سیلوی پرتاب و به دنبال آن خروج از سطح آب،به دلیل اینکه موتور مرحله اول موشک زمانی شروع به کار کرد که موشک در ارتفاع مناسب از سطح آب قرار نداشت و فشار ناشی از انفجار سوخت و نیروی رانش حاصل از آن باعث فوران آب سطح دریا به سمت بالا شد و باعث شد آب از بیرون وارد نازل شده و موجب شد موتور به درستی کار نکند و تعادل استاتیکی موشک نیز به هم بریزد و موشک شروع به چرخیدن به دور خود کرده و چند لحظه بعد منفجر شد.البته ناگفته نماند که در این آزمایش موشک کلاهک هسته ای نداشت و انفجار برخاسته از سوخت موشک بود.ناگفته نماند در تست های پرتاب بعدی دیگر مشکلی پیش نیامد و در حال حاظر این موشک به عنوان مرگبارترین جنگ افزار جهان و برترین و پیشرفته ترین موشک بالستیک اتمی شناخته میشود.

[VAHID]

نگاره ای از برخاستن هواپیمای جنگی بدون سرنشین بال پرنده پنهانکار رادارگریز آمریکایی X-47B
از عرشه پرواز سوپرناو هواپیمابر (USS George H.W. Bush (CVN-77 (یواس‌اس جورج اچ. دبلیو. بوش)

[ata.royalfalcon]

تعدادی از سلاح های موجود در دنیا نه فقط برای افراد نظامی و یا علاقمندان به این بخش بلکه برای تمام اقشار جامعه جهانی شناخته شده هستند. راکت انداز RPG-7 ساخت شوروی سابق را می توان بدون هیچ شک و شبهه ای از جمله تسلیحاتی دانست که در بسیاری از نقاط جهان و حتی در میان مردم غیر نظامی نیز شناخته شده است.

در ایران نیز در جریان سالهای هشت سال دفاع مقدس و پس از آن نام و تصویر این سلاح ضد زره افسانه ای ، به بخشی از خاطرات ملت ایران بدل شده است. کمتر تصویر و یا خاطره ای از دفاع مقدس را می توان پیدا کرد که اثری از این سلاح در آن نباشد.

عمده افراد RPG-7 را با راکت معروف 85 میلی متری آن می شناسند که از گونه شدیدالانفجار ضد تانک است و در بسیاری از کشورها برای درگیر شدن با زره پوش ها، سنگرهای تقویت شده، تجمعات دشمن و حتی بر علیه بالگردها نیز به کار می رود. اما با پیشرفت علوم و افزایش زره تانک ها و زره پوشها و تقویت توان در برابر راکت RPG-7 این سلاح کم کم ارزش عملیاتی خود را با راکت کالیبر 85 میلی متری از دست داد.

این راکت امروزه بیشتر بر علیه اهداف سبکی مثل جیپ های هامر آمریکایی یا افراد سنگر گرفته در در یک محل نه چندان تقویت شده مناسب است. اما برای پاسخ به این نیازهای جدید طیف گسترده ای از سرهای جنگی مخصوص راکت انداز RPG و مدل های جدیدی از پرتابگرهای آن توسط کشورهای مختلف ساخته شده است که هر کدام از آنها برای امری خاص به کار می روند. در ادامه این مطلب با برخی از این راکتها که توسط کشورهای مختلف از جمله ایران ساخته شده است آشنا خواهید شد.

راکت TBG-7

راکت مورد نظر توسط صنایع نظامی اتحاد شوروی سابق ساخته شده است و دارای ظاهری متفاوت نسبت به سایر راکتهای خانواده RPG-7 می باشد. تصور کنید که یک گروه از نیروهای پیاده خودی در حال پیشروی در یک شهر برای پاکسازی آن هستند و ناگهان از چند نقطه از درون یک خانه که توسط دشمن تسخیر شده به آنان شلیک می شود. با سر جنگی معمولی آر پی جی 7 تنها می تواند یکی از چند گروه نیروهای دشمن را نابود کند.



راکت مورد نظر اما بر خلاف گونه های شدید الانفجار از گونه "ترموباریک" بوده و برای نابودی دشمن در فضاهای بسته به کار می رود. این سر جنگی پس از رسیدن به هدف خود علاوه بر ایجاد یک انفجار دو مرحله ای گرما و فشار زیادی را به وجود آورده و همچنین اکسیژن محیط اطراف خود را نیز جذب می کند و در می تواند باعث خفه شدن نیروهای دشمن شود. وزن این راکت در حدود 4.5 کیلوگرم بوده و کالیبر آن در بخش سر جنگی 105 میلی متر می باشد.

راکت PG-7R

همان گونه که در ابتدای متن اشاره شد یکی از وظایف اصلی راکت انداز آر پی جی 7 نابود تانک های دشمن بود که با وجود پیشرفت در سامانه های دفاعی و زره تانکهای جدید این کار برای راکت های قدیمی آر پی جی 7 ناممکن شد. راکت PG-7R در حقیقت راکت مورد استفاده در راکت انداز RPG-29 است که برای استفاده بر روی RPG-7 آماده شده است.



این راکت 4.5 کیلوگرم وزن داشته و می تواند به زرهی به قطر 650 میلی متر مجهز به واکنش دهنده های انفجاری نفوذ کند. این سرجنگی سابقه نفود به زره تانک چلنجر انگلیسی از جلو را نیز در کارنامه خود دارد.

RGP-7AP

راکت بعدی در لیست ما ساخت صنایع دفاعی کشور پاکستان این است. این راکت دارای مکانیزم منفجر شونده در هوا بوده و به طور خاص برای از بین بردن نیروی های پیاده دشمن و آسیب زدن به تاسیسات به کار می رود. این راکت 40 میلی متری بردی در حدود 1500 متر داشته و شعاع مرگباری آن 15 متر است.



وزن این راکت 2.85 کیلوگرم بوده و در درون آن علاوه بر مواد منفجره 850 عدد گلوله فلزی کوچک را نیز حمل می کند که در هنگام انفجار در ارتفاع بالاتر از سطح زمین اثر بسیار مخربی بر روی نیروهای پیاده دشمن دارد.

راکت OG-7V

آخرین راکت در لیست ما به نوعی متفاوت ترین عضو راکت های قابل پرتاب از RPG-7 می باشد. این راکت بسیار کوچک به صورت خاص برای مقابله با نیروهای پیاده نظام دشمن طراحی و ساخته شده است. این راکت با وزن 2 کیلوگرم و کالیبر 40 میلی متر به صورت خاص با قابل ترکش شوندگی برای مقابله با نیروهای پیاده طراحی شده است.



برد این راکت در حدود 350 متر بوده و شعاع تخریب آن 150 متر است. امروزه نیروهای ارتش عراق در مقابله با نیروهای تروریستی در حجم بالایی از این راکت استفاده می کنند.

راکت غدیر

این راکت که دارای سرجنگی دو مرحله‎ای است از جدیدترین تولیدات صنایع دفاعی کشور بوده که برای انهدام تانک های سنگین خصوصاً با زره پیشرفته واکنشی انفجاری و سایر انواع ادوات زرهی طراحی و ساخته شده است.

همچنین این راکت به دلیل قدرت نفوذ بالا، برای انهدام استحکامات بتنی و پناهگاه‎های حفاظت شده نیز بسیار مؤثر است. میزان نفوذ این راکت کالیبر 105 میلیمتری در زره اصلی تانک پس از غلبه بر زره واکنشی اولیه معادل 600 میلیمتر یا بیشتر است. فیوز آن از نوع الکترومکانیکی بوده و با راکت‎انداز RPG-29 پرتاب می‎شود. راکت 1100 میلیمتری و 6.7 کیلوگرمی غدیر دارای 8 پره پایدار کننده است و عمده انرژی پیشران قبل از خروج از لوله به آن داده می‎شود، برخلاف برخی سلاح‎های دوش‎پرتاب که یک پیشران ضعیف اولیه راکت را از محل پرتاب دور کرده و سپس پیشران اصلی به کار می‎افتد.

برد مؤثر این سلاح قدرتمند به 500 متر می‎رسد که هر چند کمتر از راکت ظفر است اما میزان نفوذ آن بسیار بیشتر و سرعت پرتاب اولیه آن نیز کمتر از صوت بوده و کاربرد آن را به صورت دوش‎پرتاب راحت‎تر نموده است.



این سلاح‎ها که قیمت هر گلوله آن بسیار پایین‎تر از موشک‎های ضدتانک است بخشی از بدنه دفاع ضد زره نیروهای مسلح را تشکیل داده و برای انهدام اهداف در مسافت‎های نزدیک و یا اهداف کم تحرک نیاز به موشک‎های چند هزار دلاری ضدتانک را بسیار کاهش می‎دهند. به عنوان مثال قیمت هر گلوله RPG-29 به گفته منابع خارجی 300 دلار و خود قبضه نیز 500 دلار است در حالی که یک موشک ضد زره تاو قیمتی در حدود 25000 دلار دارد.

mashreghnews.ir

[ata.royalfalcon]

همان انگلیس که با کمال غرور ادعا می‌کرد «روی امواج حکمرانی‏ می کند» امروز از ترس زیردریایی های آلمان می‌توانند ادّعا کنند که «آلمان زیر امواج حکمرانی‏ می کند.»

در جنگ جهانی دوم، زیردریایی‌ها به طور گسترده‌ای از سوی همه شرکت کنندگان در جنگ به کار گرفته شد ؛ زیردریایی، سلاح نهایی برای شکستن محاصره‌های دریایی بود. نبرد زیردریایی ها در جنگ دوم، شمار زیادی از کشتی های تجاری و جنگی را منهدم کرد و به اعماق دریا فرستاد. از این رو بخش های معظمی از صنایع نظامی طرفین جنگ فلج شد.

برای جنگ افروزان دومین کارزار جهانی تاریخ، دلایلی وجود داشت که به «زیردریایی‌» روی بیاورند. کمبود شدید مواد خام جنگی و فرآورده ها و ابزارهای نظامی، دشواری نقل و انتقال نیروهای نظامی دریایی با شیوه های رایج و تلاش برای تحمیل هزینه های بیشتر بر دشمن از جمله این دلایل بود. زیردریایی سلاح کلاسیک در جنگ‌های فرسایشی است؛ جایی که پیروزی متضمن دادن تلفات جانی بسیار، به کارگیری مواد نظامی فراوان و از دست دادن چندین کشتی و جنگ افزار دریایی می باشد.

توانایی زیردریایی ها در حمله به تقریبا هر نقطه و در هر زمانی، واقعا شگفت انگیز است و قدرت تخریب وحشتناکش، آن را به یک سلاح بسیار کارآمد تبدیل می کند. جنگ افزاری که در آن، یک گروه کوچک نزدیک به چهل تا هشتاد ملوان می‌توانند آسیبی فراتر از یک کشتی جنگی با هزار سرنشین بي آفرینند. آسیبی که با هزینه ای کمتر و تاثیرگذاری ای به مراتب بیشتر بر دشمن وارد می‌شود. همین ویژگی های زیردریایی، آن را یک برهم زننده نیرومند محاصره ها می‌سازند. زیردریایی قادر است خیلی بی سروصدا ماموران مخفی و کماندوها را قاچاق کند و محموله های با اهمیت را به بندرگاه های در محاصره برساند و از آن ها محموله ها را تحویل بگیرد.

خدمه یک زیردریایی آلمانی

اژدرهای زیردریایی های جنگ جهانی دوم اغلب کلاهک های 300 کیلوگرمی را حمل می کردند و با سرعتی میان 30 گره دریایی (مانند انواع قدرتمند الکتریکی آلمان) تا 49 گره (نظیر اژدرهای ایتالیایی و ژاپنی) در آب حرکت می‌کردند. هنگامی که این اژدرها از فاصله‌ای کمتر از یک مایل انداخته می شدند چنین سرعتی به این معنا بود که اژدر پیش از آنکه هدف بتواند مانور گریز قابل توجهی انجام دهد به آن اصابت می کند. چنین ویژگی هایی، زیردریایی را به یکی از وسایل نقلیه اصلی نیروهای اطلاعاتی و نیروهای جنگ ویژه تیدیل کرده است.

برخلاف زیردریایی های هسته ای پس از جنگ، زیردریایی های جنگ جهانی دوم کاملا در سرعت زیر آب، دامنه عمل و استقامتش محدود بود. آن‌ها اغلب و به‌ویژه در شب ها، نزدیک سطح دریا حرکت می‌کردند. در سال های نخستین جنگ، زیردریایی های آلمانی «آشکارا» در شب حمله می کردند. با رواج استفاده از رادار و هواپیماهای شناسایی بر فراز دریاها، زیردریایی ها مجبور بودند که در زمان و عمق بیشتری در دریا باقی بمانند. از سوی دیگر پیشرفت های فنی و الکترونیکی هم در ساختار زیردریایی ها، به‌ویژه به دست آلمانی ها انجام شد که به طرز قابل توجهی عملکرد زیرآب زیردریایی ها را بهبود می‌بخشید و آگاهی و حساسیت آن‌ها به خطر را افزایش مي داد.

زیردریایی u-36 آلمانی

زیردریایی های آلمانی u-boat نامیده می‌شدند. (u از ابتدای واژه underwater برداشته شده است) در طول جنگ جهانی اول، موفقیت زیردریایی های آلمانی علیه نیروی دریایی بریتانیا به گونه ای بود که پس از پایان جنگ و شکست ژرمن ها، آلمان از داشتن هر گونه زیردریایی منع شد. در سال 1935 میلادی، آلمان این محدودیت را نادیده گرفت و بازسازی یک نیروی دریایی جدید را، تحت فرمان یک کاپیتان سابق u-boat در جنگ جهانی اول یعنی کارل دونیتس آغاز کرد. کارل دونیتس یک استراتژیست خلاق، باتجربه و درخشان و فرمانده زبردست زیردریایی بود. دونیتس نبرد زیردریایی‌ها را به سطوح جدیدی گسترش داد و خدمه بسیار ماهر با توانایی رهبری بالا را آموزش داد. او تاکتیک‌های ویرانگر جدیدی را طراحی کرد؛ به‌ویژه «تاکتیک گله گرگ‌ها» که به گروهی از زیردریایی‌ها امکان می‌داد در هماهنگی کامل با یکدیگر همه توان خود را به جای آنکه جداگانه به کار بندند یکجا علیه دشمن به کار گیرند.

در تاکتیک گله گرگ‌ها، زیردریایی‌ها ابتدا در سطح وسیعی از اقیانوس پخش می‌شوند. این کار احتمال تشخیص عبور و مرور کشتی‌های دشمن را افزایش می‌دهد. سپس هنگامی که یکی از زیردریایی‌ها دسته‌ای از کشتی‌های دشمن را تشخیص داد به جای اینک به تنهایی به سوی آن‌ها حمله‌ور شوند موقعیت و مسیر خود را به دیگر زیردریایی‌ها گزارش می‌دهد. این زیردریایی مسیر خود ر دنبال می‌کند و دیگر زیردریایی‌ها در ابتدا به آرامی در یک نقطه در پیشاپیش دسته کشتی‌های دشمن گرد هم می‌آیند و بعد با هم به سوی دشمن هجوم می‌برند. تاکتیک گله گرگ‌ها ترجیحا باید در شب‌ها انجام شود.

این تاکتیک خیلی آسان و سریع قریب به اتفاق کشتی‌های دشمن را منهدم می‌کرد. اجرای ویرانگر و هوشمندان تاکتیک گله گرگ‌ها، به وسیله u-boatهای آلمانی و تجزیه و تحلیل نظام‌مند نتایج آن، و انطباق با تغییرات، دونیتش و زیردریایی‌هایش را توانمندترین دشمن ارتش بریتانیا تبدیل کرده بود. برای انگلیسی‌ها، این زیردریایی‌ها از نیروی هوایی آلمان نازی (Luftwaffe) هم هراس‌‍آورتر بود. برای همین وینستون چرچیل گفت تنها تهدید که واقعا او را در طول جنگ جهانی دوم نگران کرد، خطر u-boatهای آلمان بود. در همان روزها روزنامه کاوه، در ایران نوشت:

«اکنون قریب سه ماه است که دولت آلمان اعلان «جنگ بی‏‌ملاحظه» زیردریایی را کرده است و با وجود همه تعرض‌های دول بی‌طرف با کمال‏ جدیت مشغول کار است. و چنانکه از روزنامه‌جات استنباط می‌شود، با وجود آنکه انگلیس ظاهرا محکم ایستاده، در باطن بی‌‏اندازه ترسناک شده است. همان انگلیس که با کمال غرور ادعا می‌کرد که «انگلیس روی امواج حکمرانی‏ می‌کند» و رقیبی هم نداشت که جوابی به او بدهد امروز از ترس زیردریایی‌های آلمان که به‌راستی می‌توانند ادّعا کنند که «آلمان زیر امواج حکمرانی‏ می‌کند» به‌لرزه افتاده است. امروز زیردریایی‎های آلمانی که مانند ماهی‌های‏ فولادی در زیر دریاها آب را شکافته و تقریبا به تمام نقاط مهم عالم پنجه‌‏های‏ فولادی خود را انداخته‏‌اند در تمام دریاها پراگنده شده و روزی نیست‏ که با تیرهای بلاآور و موشک‌های هلاک‌کننده خود چندین هزار خروار کشتی را غرق ننمایند.»

u-47 آلمانی که در حال بازگشت به شهر کیل آلمان است

در این میان تنها چیزی که انگلیسی‌ها را از شکست زودهنگام در نبرد با u-boatها نجات داد، مقامات مافوق دونیتس بودند. فرماندهی ارشد آلمان، و عمدتا شخص آدولف هیتلر، پیش و در جریان جنگ، بیشتر بر جنگ قاره‌ای زمینی متمرکز شده بودند. هیتلر کاملا مطمئن بود که در آینده نزدیک، مجبور به حمله به بریتانیا نخواهد بود. او درنامه‌ای به کاپیتان‌های u-boatها، تنها پنج هفته مانده به جنگ این مطلب را گفته بود.

از طرفی، نیروی دریایی آلمان، مانند نیروی دریایی بریتانیا، زیر سلطه دریاسالارانی بود که در کشتی‌های سطح دریا خدمت می‌کردند و با وجود تجربه موفقیت‌آمیز زیردریایی‌های آلمانی در جنگ جهانی اول از یک سو، و توسعه هواپیماهایی که می‌توانستند به عنوان یک جنگ‌افزار نیرومند علیه ناوها و کشتی‌ها عمل کنند، نیروی زیردریایی‌ها را به‌ویژه از نظر بودجه، به عنوان بازوی دوم و کمکی نیروی دریایی نگه داشتند. در نتیجه، هیتلر و رودر (فرمانده نیروی دریایی آلمان نازی)، قاطعانه هشدارهای پیش از جنگ دونیتس را رد کردند. دونیتس می‌گفت که ما تعداد کمی زیردریایی برای عملی کردن بریدن خط حیاتی نیروی دریایی انگلستان داریم. او دستکم 300 زیردریایی می‌خواست در حالی که تنها 55 تا در اختیار داشت که از آن میان، تنها 12 زیردریایی توان فعالیت در عملیات‌های آتلانتیک را داشتند.

اریک رودر و کارل دونیتس، از فرماندهان نیروی دریایی آلمان در پایگاه دریایی لورینت فرانسه



کارل دونیتس، فرمانده اصلی زیردریایی‌های آلمان در جنگ دوم

در سال 1943 میلادی، دونیتس به سمت فرماندهی نیروی دریایی آلمان ارتقا یافت و تولید زیردریایی به طرز چشمگیری افزایش پیدا کرد. اما دیگر دیر شده بود. u-boatهای آلمانی خیلی زود با تعداد زیادی ضدزیردریایی نیرومند روبرو شدند که فناوری‌های روز، تاکتیک‌های نو و یک فرمانده تازه یعنی دریاسالار ماکس هورتون –یک کاپیتان زیردریایی سابق و فرمانده حال حاضر نیروی دریایی بریتانیا- مجهز می‌شدند. هورتون به‌خوبی راه مقابله با زیردریایی‌های آلمانی را بلد بود. از سوی دیگر کشتی‌هایی در آمریکا تولید شد که از u-boatها سریع‌تر عمل می‌کردند و می‌توانستند آن‌ها را برای همیشه در دریا دفن کنند. در ماه مه 1943، دونیتس 41 u-boat را در عرض سه هفته از دست داد؛ شکارچیان شکار شدند. فعالیت u-boatها به آتلانتیک جنوبی، کرانه شرقی ایالات متحد، حوزه کارائیب و مدیترانه گسترش یافت اما نبرد اصلی در دریای آتلانتیک شمالی به سوی بریتانیا باقی ماند؛ جایی که آلمان‌ها را تبرد را باختند.

ماکس هورتون؛ بازدید دریاسالار انگلیسی از زیردریایی u532 آلمانی که به دست انگلیسی‌ها افتاده



انهدام u185 آلمانی به دست آمریکایی‌ها

نیروی دریایی آلمان‌ در لورینت فرانسه پایگاهی به نام «کرومان» برای زیردریایی‌هایشان ساخته بودند. کارل دونیتس در 28 ژوئن 1940 تصمیم به ساخت این پایگاه گرفت و تا ژانویه 1942 ساخت آن به پایان رسید. ساختمان این پایگاه با سه یازه بتن آرمه غول پیکر و ضخیم پوشش داده شده بود که به آن‌ها k1، k2 و k3 می‌گفتند. قدرت و استقامت این ساختمان به گونه‌ای بود که با وجود ویرانی لورینت زیر بمباران بی‌امان متفقین، این پایگاه نیروی دریایی اسیب چندانی نیافت. شهر لورینت تا مه 1945 به دست آلمان‌ها اداره می‌شد تا اینکه آمریکایی‌ها آن را محاصره کردند.

تا پایان 1942، آلمان‌ها در ازای هر زیردریایی که از دست می‌دادند، به طور میانگین چهارده کشتی دشمن را غرق می‌کردند. از 1943، این اندازه به طرز چشمگیری کاهش یافت و زیردریایی‌ها در مقیاس بسیاری از دست رفتند. در طول جنگ، زیردریایی‌ها سر جمع 3000 کشتی متفق را غرق کردند که عمده آنها بازرگانی بود. همچنین 14.5 تن محموله کشتی‌ها غرق شد و تقریبا هشتصد زیردریایی هم از میان رفت. از میان این هشتصد زیردریایی آلمانی، 80% آن‌ها در جریان عملیات‌ها منهدم شدند و دوسوم کل 1170 u-boatهای آلمانی را در بر می‌گرفتند.

پایگاه مستحکم زیردریایی کرومان در فرانسه

آلمان‌ها برای احیای کار زیردریایی‌هایشان اقداماتی هم انجام دادند. یکی از کارهایی که کردند توسعه لوله مخصوص تنفس در زیر آب بود. این لوله‌ها به زیردریایی‌ها امکان می‌داد از موتور دیزل‌شان در حالی که کاملا زیر آب قرار دارند استفاده کنند و این نیروی باتری را حفظ می‌کرد. با این حال، به‌کارگیری لوله‌های تنفس، امکان ردیابی و مشاهد زیردریایی‌ها از هوا را افزایش می‌داد.

ایتالیا و ژاپن هم هنگامی که جنگ آغاز شد، ناوگان‌های زیردریایی بزرگی داشتند. کارآمدی و توان نبرد زیردریایی‌های ایتالیایی، جز در عملیات غواصی زیر آب که در آن به یک روش بسیار کارآمد دست یافته بودند، چندان بالا نبود. ژاپن هم زیردریایی‌های قابل توجهی ساخته بود اما به درستی از آن‌ها استفاده نشد. ژاپنی‌ها زیردریایی‌هایشان را بیشتر با همکاری گروه‌های شناور بر سطح دریا و اغلب علیه کشتی‌های جنگی دشمن به کار می‌بردند که کار بسیار سختی به نسبت درگیری با کشتی‌های تجاری بود. بنابراین، زیردریایی‌های ژاپنی دستاوردهای چندانی نداشتند.

زیردریایی‌های انگلیسی یک نیروی ثانویه در نیروی دریایی بزرگ سلطنتی بریتانیا به شمار می‌آمدند. آن‌ها عمدتا به کشتی‌های جنگی محور حمله می‌بردند که از جمله 39 زیردریایی آلمانی را غرق کردند. زیردریایی‌های انگلستان در بسیاری از عملیات‌های اطلاعاتی شرکت می‌کردند اما سهم اصلی راهبردی آن‌ها به وسیله یک نیروی کوچک از زیردریایی‌های ساحلی کوچکتر که از یک جزیره کوچک در مالت در مرکز دریایی مدیترانه عمل می‌کردند. این نیروی کوچک از جمله کشتی‌های حامل سوخت و دیگر نیازمندی‌های نیروهای ایتالیای-آلمانی را که در شمال آفریقا می‌جنگیدند غرق می‌کردند .

پس از حمله به بندر پرل هاربور، نیروی دریایی آمریکا در ابتدا دو نیروی اصلی داشت: تعداد کمی ناو هواپیمابر و زیردریایی‌ها. در حالی که هواپیماها موظف بودند ناوهای ژاپنی را به‌ویژه ناوهای حمل و نقل را نابود کنند، وظیفه اصلی زیردریایی‌های آمریکایی همانند u-boat2های آلمانی، این بود که به صنایع و تاسیسات نظامی ژاپنی‌ها ضربه بزنند، عرضه نفت آن‌ها را قطع کنند و از تحرکات نظامی توده‌ها از طریق دریا جلوگیری کنند. همه این‌ها با غرق کردن ناوگان تجاری ژاپن، یعنی جایی که به عنوان کشور جزیره‌ها به چنین روابطی به‌شدت محتاج است حاصل می‌شد.

u532 آلمانی که به چنگ نیروهای بریتانیا افتاده در حال ورود به بارانداز گلاد استون در لیورپول است



خدمه یک زیردریایی ژاپنی

زیردریایی‌های آمریکایی در آغاز از اژدرهای معیوب و دیگر مشکلاتی که داشتند رنج می‌بردند اما هنگامی که توانستند مشکلات را در نیمه سال 1943 حل کنند، نیروی زیردریایی‌های اقیانوس آرام ایالات متحد دستاوردهای فراوانی به دست آوردند. یکی از این اقدامات موفق، نجات یکی از سربازان نیروی هوایی بود. آمریکایی‌ها نزدیک 1300 کشتی بازرگانی ژاپنی و بسیاری کشتی جنگی را غرق کردند. این در ازای از دست دادن 52 زیردریایی از 288 زیردریایی، آمار و دستاورد خوبی به شمار می‌آید. البته این آمار با توجه به این واقعیت به دست آمد که کشتی‌های ژاپنی‌ برخلاف مثلا کشتی‌های بریتانیا، از اسکورت و حمایتی تا پایان جنگ هم برخوردار نبودند.

mashreghnews.ir

[MOHAMMAD_ASEMOONI]

با سلام خدمت همه ی دوستان عزیز دیروز این هواپیما رو فقط چند ثانیه تو اخبار یه کانال خارجی نشون داد آیا میدونین اسمش چیه ؟کارش چیه ؟با تشکر

[3274]

Embraer R-99
با توجه به حسگرهای ریز و درشت روی بدنه و رادار بزرگ پشتش بسادگی همه متوجه میشن که جزو خانواده ی سه گانه ی آواکس ها هست(AWACS)
و این هواپیما که ساخت امبرائر، کارخانه ی هواپیماسازی بنام و معتبر برزیلی هست در کلاس هشدار و کنترل زودهنگام هوابرد (airborne early warning and control (AEW&C قرار داره
از اونجا که تنها 4 کشور برزیل، هند، مکزیک و یونان این هواپیما رو دارند پرچم روی سکان عمودی رو خیلی با ارفاق باید پرچم مکزیک دونست