وحشی‌بافقی

[M O B I N]

گله‌ای دارم از تو و گله‌ای
که نگنجد به هیچ حوصله‌ای
گله‌ای دود در دماغم از آن
گله‌ای باد بر چراغم از آن

نفروخته خود را ز غمت باز خریدیم
آن خط غلامی که ندادیم دریدیم
در دست نداریم بجز خار ملامت
زان دامن گل کز چمن وصل نچیدیم
این راه نه راهیست عنان بازکش ای دل
دیدی که درین یک دو سه منزل چه کشیدیم
مانند سگ هرزه رو صید ندیده
بیهوده دویدیم و چه بیهود دویدیم
وحشی به فریب همه کس می‌روی از راه
بگذار که ما ساده دلی چون تو ندیدیم

[part gah]

كجا در بزم او جاي چو من ديوانه اي باشد

مقام همچو من ديوانه اي ، ويرانه اي باشد

چو مجنون تازه سازم داستان عشق و رسوايي

كه اين هم در ميان مردمان افسانه اي باشد

من و شمعي كه باشد قدر عاشق آنقدر پيشش

كه چون خود را بسوزد كمتر از پروانه اي باشد

ميان آشنايان هر چه مي خواهي بكن با من

ولي خوارم مكن چندين اگر بيگانه اي باشد

مگو وحشي كجا مي باشد اي سلطان مهرويان

كجا باشد مقامش ، گوشه ميخانه اي باشد

[M O B I N]

در آغاز محبت گر وفا کردی چه می‌کردم
دل من برده بنیاد جفا کردی چه می‌کردم
هنوزم مبتلا نا کرده کشت از تیغ استغنا
دلم را گر به لطفی مبتلا کردی چه می‌کردم
نگار آشنا کش دلبر بیگانه سوز من
مرا با خویشتن گر آشنا کردی چه می‌کردم
بجز جور و جفا کردی نکرد آن مه بحمداله
اگر بعد از وفا این کارها کردی چه می‌کردم
شدم آگاه زود از خوی آن بیداد جو وحشی
دلم گر خو به آن شوخ بلا کردی چه می‌کردم

[F l o w e r]

نو بهار آمد ولی بی دوستان در بوستان

آتشین میلیست در چشمم نهال ارغوان

تا گل سوری بخندد ساقی بزم بهار

ریخت در جام زمرد فام خیری زعفران

غنچه کی خندد بروی بلبل شب زنده دار

گر نیندازد نسیم صبح خود را در میان

بر سر هر شاخ گل مرغی خوش الحان و مرا

مهر خاموشیست چون برگ شقایق بر زبان

غنچه با مرغ سحر خوان سرگران گردیده بود

از کناری باد صبح انداخت خود را در میان

[M O B I N]

غزل

عشق کو تا شحنهٔ حسرت به زندانم کشد
انتقال عهد فارغ بالی از جانم کشد
بر در میخانه من خواهم که آید غمزه مست
گه میانم گیرد و گاهی گریبانم کشد
پر نگاهی کو که چون بر دل گشاید تیر ناز
از پی هم سد نگه تازد که پیکانم کشد
سرمه‌ای خواهم که جز یک رو نبینم ، عشق کو
تا به میل آتشین در چشم گریانم کشد
گلشن شوقی هوس دارم که رضوان از بهشت
بر در باغ آید و سوی گلستانم کشد
وعده گاهی کو که چون نومید برخیزم ز وصل
دست امید وفای وعده دامانم کشد
در کدامین چشم جویم آن نگاه بردگی
کاشکارا گویدم برخیز و پنهانم کشد
آن غزالی را که وحشی خواهد ار واقع شود
دهر بس نیت که از طبع غزلخوانم کشد

[part gah]

غم هجوم آورده مي دانم كه زارم مي كشد

وين غم ديگر كه دور از روي يارم مي كشد

مي كشد صد بار هر ساعت من بد روز را

من نمي دانم كه روزي چند بارم مي كشد

گريه كن بر حسرت و درد من اي ابر بهار

كين چنين فصلي غم آن گلعذارم مي كشد

شب هلاكم مي كند انديشه غمهاي روز

روز فكر محنت شبهاي تارم مي كشد

گفته خواهم كشت وحشي را به صد بيداد زود

دير مي آيد مگر از انتظارم مي كشد

[part gah]

هم مگر فيض توام نطق و بياني بدهد

در خور شكر عطاي تو زباني بدهد

آن جواهر كه توان كرد نثار تو كم است

هم مگر همت تو بحري و كاني بدهد

چشمه فيض گشا خاطر فياض شماست

وه چه باشد كه به ما طبع رواني بدهد

وحشي از عهده شكر تو نيايد بيرون

عذر اين خواهد اگر عمر اماني بدهد

[टीડીમીડીજ]

یاران همه کردند سفر بودن ما چیست؟


ای همنفسان بودن و آسودن ما چیست
یاران همه کردند سفر بودن ما چیست
بشتاب رفیقا که عزیزان همه رفتند
ساکن شدن و راه نپیمودن ما چیست
ای چرخ همان گیر که از جور تو مردیم
هر دم المی بر الم افزودن ما چیست
گر زخم غمی بر جگر ریش نداریم
رخساره به خون جگر آلودن ما چیست
وحشی چو تغافل زده از ما گذرد یار
افتادن و بر خاک جبین سودن ما چیست

[part gah]

نشانم پيش تيرش كاش تيرش بر نشان آيد

كه پيشم از پي تير خود آن ابرو كمان آيد

مگوييدش حديث كوه درد من كه مي ترسم

چو گوييد اين سخن ناگه بر آن خاطر گران آيد

از آنم كس نمي پرسد كه چون پرسد كسي حالم

به او گويم غم دل آنقدر كز من به جان آيد

بيا اي باد خاكم بر سر هر رهگذر افكن

كه دامانش بگيرم هر كجا دامن كشان آيد

ز شوق او نرفتم سوي بوستان ، بهر آن رفتم

كه شايد نخل من روزي به سوي بوستان آيد

تو دمساز رقيباني چنين معلوم مي گردد

كه چون خواني مرا ، نام رقيبم بر زبان آيد

صبوحي كرده مي آمد ، بسي خون كرده رفتارش

بلي خونها شود جايي كه مستي آنچنان آيد

مگو وحشي چرا از بزم او غمناك مي آيي

كسي كز بزم او بيرون رود چون شادمان آيد

[part gah]

در اول عشق و جنون آهم ز گردون بگذرد

آغاز كارم اين چنين ، انجام آن چون بگذرد

ليلي كه شد مجنون از او دور از خرد صد مرحله

كو تا ز عشق روي تو صد ره ز مجنون بگذرد

اي آن كه پرسي حال من وه چون بود حال كسي

كز ديده هر دم بر رخش صد جدول خون بگذرد

از دل برآيد شعله اي كاتش به عالم در زند

هر گه كه در خاطر مرا آن جامه گلگون بگذرد

وحشي كه شد گوهر فشان در وصف عقد گوهرش نبود

نبود عجب كز نظم او از در مكنون بگذرد