گزيده اشعار محمد جاويد / ويژه مناسبتها

[محمد جاوید]

بازکن پنجره را
و ببین پر زدن بلبل باغ
که شده مست زبوی خوش و جان بخش بهار
وبکش با نفسی تند و عمیق
بوی عطر گل یاس
وببین مرغک آزردۀ عشق
که حزین بود و نزار
با شکوفایی گلهای بهار
شده سرمست غرور
دیگر آن سوزش سرمای زمستان
نخورد بر بدن سبز درخت
یا که شلّاق خزان
نکند غنچۀ گل را پرپر
بازکن پنجره را
پرکن از رایحه و عطر بهار
ریۀ خسته ز سوز و سرما
و ببین در همه جا
فرشی از سبزه وگل پهن شده ست
تک درختی که زسرما بدنش می لرزید
جامۀ سبز به تن کرده
تنش گرم شده ست
پولکی را که سپید است و قشنگ
یا که زرد است و بنفش
دست خیّاط زمان
روی این جامۀ سبز
دانه دانه زده با زیبایی
گوییا فصل بهار
کرده بر پیکر این تازه عروس
تورخوش رنگ و سپید
از لطافت چو حریر

این بهار هم گذرا است
سال دیگر شاید
نتواند بگشاید« جاوید »
باز این پنجره را


نوروز مبارك

[محمد جاوید]

بهاران رسید


پشت زمـستــان شکست ،هزار بر گل نشست // طبع طبیعت شکفـت، سـروش باران رسیــد
شکـوفه هـا یک به یک،خنده زنند بر بهار // آب زنــیــد راه را ،مـــوکــــب یـاران رسیـد
چـهـچۀ بـلـبـل بـه باغ، نغمۀ هُدهُد به راغ // داد بــه مـــا ایـن نوید،جشن هزاران رسیــد
روح زمــیـــن تــازه شـد، از نفس فرودین // پـنجـره را باز کن، باد بهاران رسید
دشــت و دمـــن لالـــه زار، با دَم جان بخش او // به یُمن باد بهار،روضۀ رضوان رسید
تنجه زده بر درخت، شکوفه های سپید // جــامـــۀ نــو در بَرَش ،عید خرامان رسیـد
جلوۀ «جاوید» یافت، بهار از لطف دوست // به هوش ای عاشقان،هـجر به پایان رسیـد

[محمد جاوید]

به لحاظ اهميت موضوع اين شعر را در تايپيك مربوط به اشعارم نياوردم و برايش تايپكي جداگانه زدم



عشق بعضی وقت ها اینترنتی است // گاه کافی شاپی ،گـَه کافی نتی است
با تو می گویم زبعضی صحنه هاش// صحنه هایی گاه سخت ودلخراش
صحنۀ اول حدود نیمه شب// دختر و رایانه و شور و طرب
مثل اینکه دارد او چت می کند//وای ،دارد کم کم عادت می کند
چه امید و آرزوهای بلند// دخترک افتاده بدجوری به بند
صحنۀ دوم خیابان و قرار// می شود تکمیل کارش با فرار
در سکانس بعد ویلای شمال// نازنین تنها ست در دام کمال
صحنۀ بعدی بد و مستهجن است// قصّه از نامردی یک رهزن است
سور و ساط و دوربین و کیف و حال// بعد اشک و زاری آن پایمال
در جوابش پوزخندی بود و بس// گوهر دختر لگد مال هوس
بعد پخش سی دی اش در سطح شهر// حاصلش تیغ و دوا و جام زهر
مرغ عشقی کشته در پای هوس// در بهار عمر افتاد از نفس
صحنۀ آخرسکانس چند مین ؟ // مادر زار و مزار نازنین
کارگردان کات داد و شد تمام// لیک پا برجاست مرغ و دان و دام
بار دیگر باز ویلایی خَفَن // دختری در دست های اهرمن
این کش اما ناز بانو با صمد // جای ویلایش چه فرقی می کند
داستان عاشقی های جدید// طنز تلخی شد که «جاوید » آفرید

[محمد جاوید]

ضمن عرض تسليت به مناسبت حادثه سقوط هواپيما دو شعر زير را تقديم مي كنم:


خودکشی با کلاس

تو كه از جان خود سيري و قصد خودكشي داري// طناب داررا ول كن بشين توي هواپيما
كلاس خودكشيّت نيز بالا مي رود زين كار// بليطش را بخر جلدي برو سوي هواپيما
به دل ها وحشت افكنده سفرهاي هوايي،چون // شده کشتار آدم ها کنون خوی هواپيما
توپولُف با بویینگ گردیده اند همکار عزراییل// دگرگون می کند حالم دگر بوی هواپيما

اگرچه با اُتل هم مي توان سوي خدا پرزد// براي پُز ولي بهتربُوَد نام هواپيما
زسوي جاده هم راهي به سوي آن جهان باز است// ولي افسوس اغوا می کند دام هواپیما
اگر یک بار جستی از بلا دل خوش نکن «جاوید»// چرا که نکبت و شرّ است فرجام هواپیما
خر و قاطر مهّیا کن اگر عزم سفر داری// نشو جانا تو بیش از این دگر خام هواپیما *

تابوت پَرّان


هواپيما در اين دوران شده ابزار عزراييل// شده جايي براي جلوۀ رفتار عزراييل
اگر داري تو قصد انتحار و رفتن از دنيا// به طيّاره نشين وبين كنون كردار عزراييل
بگـیری گربـلـيـطي را بــراي رفــتـن تـهـران // به جاي شهر تهران مي روي دربار عزراييل
شده تابوت پرّان اين هواپيماي غول آسا// كه خواهد بُرد باخود صدنفر بر دار* عزراييل
لباس آخرت بردار با خود در سفرهايت// كه راحت تر شود از بهر كشتن كار عزراييل
به تعداد سفرهاي هوايي مي رود بالا// شمار مردگان در دفتر آمار عزراييل
بليط و كارت پروازت بُوَد پاسپورت آن دنيا// رسد ویزا برایت از سوی كاردار عزراييل
سُکاندار هواپيما بُوَد راننده اي خبره // بَرَد اين نعش كش را باخودش ديدار عزراييل
هواپيما شده ماشين اورژانسي كه مي باشند // مسافرها همه دلبسته و بيمار عزراييل
اگر« جاويد» روزي قصد رفتن داري از دنيا // تورا راحت بَرَد طياره پاي دارعزراييل
دار= دراينجا به معني خانه است

[محمد جاوید]

خورشید ِآخرین غروب خزان پشت کوه رفت
امشب شب تولد نوروز دیگری است
فرشی زبرف بر سر راهش گشوده اند
چون نوعروس کرده به بَر جامۀ سپید
تق تق .... صدای کیست؟
این وقت شب چه کسی کوبه می زند؟
بگشای در
یلداست آمده
آورده با خودش
آجیل و هندوانه و ظرفي پر از انار
انجیر وتوت خشک
در دست دیگرش
مهر وصفا و عشق ومحبت
گل امید
درگوشۀ اتاق
کرسی ست برقرار
جمعند دور آن
از کوچک و بزرگ
ديوان خواجه حافظ و مادر بزرگ وفال
پس شام چلّه کو؟........
یک قرص نان سنگک و یک کاسه آش داغ
فصل خزان سفرت بی خطر،برو
ای اولین سفیرفصل زمستان
خوش آمدی
«جاويد» باد سُنّت نيكوي اين ديار
نوروز ِبی بهار
یلدای بی قرار

[محمد جاوید]

اینم یه شعر یلدایی دیگر:


شما را گر شب یلدا بلند ه
مرا لیست طلبکارا بلند ه
از اول شانس و اقبالم کج افتاد
زمانه ناقلا با من لج افتاد
اگرچه بخت من چون شام تاره
در اون بالا ندارم یک ستاره
ولی هندونه ام در شام یلدا
سفیدیّش بوُد چون شیر گاوا
انارم تُرش و گردوهام پوچه
وچشمان زنم افسوس لوچه
بُود آجیل تلخ و سیب ها کال
وقطعاً می شود وارونه ام فال
خلاصه در شب یلدا ی بنده
بُود اوضاع و حالم باب خنده

[محمد جاوید]

شب یلدا عزیزه هندوانه
اگرچه ترش و لیزه هندوانه
بهایش را چو پرسیدم ز یارو
بگفتا هیس !! جیزه هندوانه

[محمد جاوید]

تولد پیام آور صلح و دوستی حضرت عیسی مسیح (ع) رابه هم میهنان ارمنی و همۀ پیروان ادیان توحیدی تبریک عرض می کنم:


شــب است و لحظه حرمان مـریـم // و طفــلی خفـتـه در دامـــان مریم
وجــود نــازنینش بکـر و بـی عـیب // خــدا مــی دانــد و وجــدان مــریم
مــسیح خـــالـــق و پیغمبـر صلـــح // گلی خــوشـبــوی از بــستان مریم
همـــان طفـلی که از روح خـداونـد // نــهـالـش تـنجـه زد در جــان مریم
نه دستی بـهــر تــیـــمــار وجـودش // نـه داروئی کـــه بـــُد درمـان مریم
دلش در مــعـــرض اوهـام وحـشـی // ولـــی چــون کـوه بُـــد پـیمان مریم
نـــدای لا تـخــف لا تــحـــزنــــوهــا // ز ســــوی خـــالــق ســبـحان مـریم
شــفــا بـخش دل پـــر درد او شـــــد // بــشــد لـــطـــف خـــــدا از آنِ ِمـریم
بـُـود او روح «جـــاوید » خـــداونــد // نـبـشـته ایـــن چـــنـیـن فـرمان مریم

[محمد جاوید]

پنجم دیماه یاد آور خاطرۀ تلخ زلزلۀ مرگبار بم ودرخاک خفتن هزاران تن از هموطنان عزیزمان می باشد.درضمن این روز یاد آور سال روز شکوفایی طبع شعر و حادث شدن انقلاب روحی در من است.

شـب است و وحشت سـرما // كـــويــر تـشـنـه بــاران
سـكـوت بــر هــمـه جـــاری // غنوده شهــر چو طفلان
ســپــيــده دم بــدرخـشــيــــد // صدای هـمهـمه پـيچـيـد
كـــويـــر بــم حـركــت كــرد // زمين چو شير خروشيد
زمــان ســحــرگــه جــمـعه // مـكان كـويــری و تشنه
هـــــدف ربــــودن گــــلـهــا // بـه پــای كــردن فــتــنه
چـــكــيـــد قــــطـــره بــاران // ز خـون سـرخ هزاران
بـه ارگ تــشــنــه و تــنــها // که بود مأمن یاران
سـكـوت شــب سـپری شـــد // زميـن زسـرو بـری شد
هــزارهــا گـــل وســوســن // ز بـاغ بــم ســفـری شد
زمـيـن بـــه لـرزه در آمـــد // سكوت بم بـه سـر آمـد
غـــريــو وغلغله برخاست // كـه موسم سفر آمـد
جــهــان نـگـاه بــه بـم كـرد // ز بُهد و فاصله کم کرد
به ارگ تشنه روان شد // نگه به سختی و غم کرد
گـــرفـت دســـت يــتــيــمـان // فشاند مهر چو بـاران
نــمـــود زنــــده و «جــــاويــد » // سـروش يــاری يــاران

[محمد جاوید]

عید سعید قربان مبارک باد:

طواف عشق

به میقات آمدم لبیک گویان //شدم مُحرم به عشق روی دلدار
به سر شور و به دل بیم و امیدی// سراپای وجودم شوق دیدار
سلام دیگری بر ربّ کعبه// رهایی بخش دلهای گرفتار
به دور کعبۀ دل های عاشق// حریم امن آن معبود ستار
طواف عشق کردم بار دیگر// چو پروانه به دور شمع آن یار
صفا تا مروه را باسر دویدم// چو هاجر در دلم امّید بسیار
بشد زمزم شفابخش وجودم// طبیب او بود ومن رنجور و بیمار
شکاف کعبه در رکن یمانی// که بُد از معجزات رب دادار
به یاد آورد نام شاه مردان // همان شیرخدا، آن یکّه سردار
مقام و حجر را کردم زیارت// به پای مستجار او زدم زار
که تا بخشد مرا با لطف و احسان// کند « جاوید» را از خواب بیدار

سروده شده در مسجدالحرام 17/5/85