گزيده اشعار محمد جاويد / ويژه مناسبتها

[محمد جاوید]

اینم به مناسبت اعدام جنایتکار تکریت:

صــددام کــه دام می نهادی همه عمر
دیــدی کــه چگونه عاقبت شـد در دام
صـــد دام نـهــاد بــر ســر راه هــمــه
افــتــاد بــه دام ِ دام هـــایــش صـددام

[محمد جاوید]

علی (ع)

بـــیــا تـــا عـــلـــی وار آدم شـــویـم // وپــاک و زلال همچو شبنم شویم
چــه گـفـتـم مگر می شود شد علی؟ // اگــر شــد بـــدان نیـست لابد علی
صـفــت هــای نــیــک عـلی را ببین // زهــریــک اقــلاً گــلی را بــچـیـن
صـداقت ، رشادت، شجاعت ،شرف // کرامت ، فقاهت، شهامت ، هدف
عــلــی نام « جاوید» مردانگی ست // تـبـرّی ز او جهل و دیوانگی ست
بــه مــانـنـد او در زمــانــه کم است // خـلاصــه بـگــویـم علی آدم است
عید سعید غدیر مبارک

[محمد جاوید]

مهرانه عشق

تو دانی کیست آن اسطورۀ عشق ؟ //که بُد مست می پیمانۀ عشق ؟
همان دیر آشنای وادی مهر//د لیر نینوا ،مهرانۀ عشق
به دستش دشنه ی نابودی دیو//بزد با خنجر جانانه ي عشق
کنار نهر القم بود ، اما//بزد جام از می میخانۀ عشق
به پیشش خَم بُوَد سرو شجاعت //به دور شمع دین پروانۀ عشق
تمام هستی اش آورد میدان //زن و فرزند و اهل خانۀ عشق

[محمد جاوید]

معدن عشق

شناسی گوهر قاموس ایمان؟// همان کان وفا و معدن عشق
تو دانی آن شجاع راست قامت؟/ که بُد سرو بلند گلشن عشق
به دشت ماریه آورد هِمّت/ دلش پرنور ،برتن جوشن عشق
مجزا کرد مرز کفر و ایمان/ بشد با غمزۀ خود رهزن عشق
به راه یار هرچیزی فدا کرد/ جوان و بچّه و مرد و زن عشق
زحج آمد بسوی نینوایش/ بکرد اِحرام خونین برتن عشق

[محمد جاوید]

مهرانۀ حیدر

چه می شد شام عاشورا شب یلدای زینب بود
که لختی دیرتر آخر رسد یک امشب دیگر
شرارظهرعاشورا بسوزاند دل زینب
که می داند پس از آن سرو آزادی شود بی سر
چه می شد مهر عاشورا زمشرق بر نمی آمد
که در ظهرش بتابد برتن مهرانۀ حیدر

[محمد جاوید]

نبرد حسین

مــكــان ،كـربــلا دشـت ِخون وبـلا // زمان، بعد مرگ حسن ثانــي مصطفی
هــدف، جــنــگ بـا پور خيرالنــسا // حســيـن مــرد حـق زاده ی مــرتـضـی
مــقـــابــل،يـــزيد مظهر جهل وكين // هــمــان مــرد بــد طــيــنتِ ضـــدِ ديـن
گــروه حــســين كــمتــراز صد نـفر // زآن ســـوی خـــیـــل زبـــونــانِ شــر
در اين سوي خــط لشـكـــران خــدا // درآن ســـوی دونـــانِ از حـــق جـــدا
پــســر هــاي ام الـبـنـيـن و عـلـــي // نــــمــــودنــــد خــــود را فـــداي ولــي
ز زيــنــب دو مــرد و يــل نــامــدار // در آوردند ازخـــصــم جــنــگــي دمــار
سپس قاسم ابن الحســن شــد روان // بــه ســرعت بـه سـوي صف دشمنان
حــبــيــب و عــلي اكــبــرو عوسجه // نـــبــــردي دلـــيـــرانـــه و يـــك تــــنـه
نــمـــودنــد ودر خــون شناور شدند // برای حــســيـن يار و يــاور شـــد نــــد
بــه ظهر دهـم از نــبـــرد حــســيــن // نــمــانــــده بــجـــز آه ســــردِ حـــسيــن
كــشــيـد از مــيـان تيغ وحمله نمود // ز گــيــتــي بــســاط زبــــونـــــــان زدود
زره، زهــد و تــقــواي بــي مـنـتـهی // ســــپـر، مــــكــتــــب و ســيرۀ مـصـطفي
ســلاحــش ،كــــلام خـــداي عــلــي // دلــش گـــشـــتــه از نــور حــق منــجلي
بـه هم ريخت شــیـرازۀ خـصــم دون // زخـــون ســـرش نــيــنــوا لالــه گـــون
نــبــرد حـسين درس آزادگــي اســت // شهادت ســر آغــاز يــــك زنــدگـي است
براي حسيــن گريه كردن خطا سـت // لــقـب هــاي مظلوم و بي كس جفاست
نــبــرد حسين جنگ مظلوم نـيـسـت // به ميدان جسور است ومـغــموم نيست
چو حق با حسين بود بي كس نـبود // خـــدا يـــار او بــــود گـــــر كــس نــبـود
بــه تــاريــخ« جــاويــد» شـد راه او // شــهــامـــت، جـــوانــمــردي و جـاه او