...:خطراتی که منظومه شمسی را تهدید میکند:...

[shabe.saket]

سلام.
احساس کردم تاپیک جامعی در رابطه با این موضوع وجود نداره به همین دلیل این تاپیک رو ایجاد کردم.
تمامی مطالب در رابطه با خطراتی که منظومه شمسی رو تهدید میکنه اینجا قرار میگیره.
با تشکر.

[shabe.saket]

آینده دردناکی در انتظار منظومه شمسی است.
شبیه سازی های کامپیوتری جدید نشان داده شانس کمی وجود دارد که در اثر تداخلات مداری سیارات طی چند میلیارد سال آینده یک برخورد بین زمین با عطارد، مریخ یا زهره به وقوع بپیوندد.
عطارد علی رغم اندازه کوچکش در منظومه شمسی بیشترین ریسک را داراست.
نتایج کامپیوتری نشان می دهد یک درصد این شانس وجود دارد که بزرگ شدن مدار عطارد به حدی برسد که این سیاره در طی مسیر خود به دور خورشید مدار زهره را قطع نماید.
بر اساس تحقیقات انجام گرفته "دوزخ سیاره ای" به وقوع خواهد پیوست و عطارد یا از منظومه شمسی به بیرون رانده خواهد شد و یا با خورشید یا سیاره همسایه اش (مثل سیاره زمین) برخورد خواهد کرد.

تصویری گرافیکی از برخورد زهره با زمین

گرگوری لافلین (Gregory Laughlin) از دانشگاه کالیفرنیا می گوید: "نتایج را درست مثل لیوان آبی که 99 درصد آن پر و یک درصد آن خالی است می بینیم.
در حالی که احتمال وقوع یک برخورد در طی میلیاردها سال آینده وجود دارد اما در واقع این برخورد بسیار غیر محتمل است."


سردرگمی منظومه شمسی
محققین جیک لاسکار (Jacques Laskar) و مایکل گاستین (Mickael Gastineau) از رصدخانه پاریس تعداد 2501 سناریو را برای مدارهای سیاره ای مختلف با شبیه سازهای کامپیوتری بررسی نمودند. اغلب نتایج به دست آمده هیچ برخوردی را به همراه نداشت و این درحالی است که 25 مورد از آنها منتهی به قطع مدار عطارد می شد.
بر طبق شبیه سازی های انجام گرفته اگر افزایش طول مدار عطارد منجر به برخورد این سیاره با خورشید یا سیاره زهره گردد مابقی منظومه شمسی زیاد تحت تاثیر قرار نخواهد گرفت.
اما اگر تغییرات مداری عطارد باعث حرکت آن به سوی یکی دیگر از سیارات داخلی منظومه شمسی گردد احتمالا منجر به برخورد زهره یا مریخ با زمین خواهد شد.

در ابتدا احتیاج است که عطارد با نیروی گرانشی مشتری ناپایدار و بی ثبات گردد و بعد خود منجر به ناپایداری مریخ شده که در نهایت باعث می شود به زمین بسیار نزدیک گردد. تنها در این صورت است که مدار زهره ناپایدار شده و باعث برخورد آن با زمین می گردد.
دانشمندان در زمان بررسی داده ها متوجه شدند که تنها در 5 مورد احتمال دارد که مریخ از منظومه شمسی به بیرون پرتاب شود و در 200 مورد دیگر با اجرام آسمانی دیگری برخورد خواهد کرد ( که 48 مورد آن مربوط به زمین بود )
لافلین در مطالعه ای در سال 2001 احتمال پرتاب زمین به بیرون را یک در 100000 تعیین نمود.
همانطور که سیارات به اطراف حرکت می کنند تراژدی های مختلفی در انتظارشان است. شواهدی از چنین برخوردهایی در منظومه های سیارات خاراجی دیده شده است،
از جمله اینکه احتمالا 2M1207B از برخورد و ترکیب دو سیاره به وجود آمده است.
و ماه حدوداً 4 میلیارد سال قبل زمانی شکل گرفت که یک سیاره به اندازه مریخ با زمین برخورد کرد.


دلایل بسیار محکم
نتایج مدل جدی جدید شواهد و مدارک بسیار محکمی برای آینده منظومه شمسی فراهم آورده.
لافلین در SPACE.com گفت: "اینها اولین محاسباتی هستند که به درستی و با قطعیت به سوالات همیشگی درباره منظومه شمسی پاسخ گفته است." چرا که مدل لاسکار و گاستین بر پایه معادلات نابرابری میانگین (non-averaged equations) بوده و نسبیت عمومی را نیز محاسبه می کند. در مدل های قبلی حرکات سیاره ای بر پایه معادلات برابری میانگین بود و اثرات نسبیت عمومی را شامل نمی شد.
زمانی که سیارات مورد نظر به نزدیکی برخورد می رسند برای پیش بینی های دقیق و درست چنین معادلاتی خوب جواب نمی دهد. در واقع نسبیت عمومی اثر گرانش بر زمان و فضا را نادیده می گیرد. که این دو نقش مهمی در سناریوی برخورد بازی می کنند.

لافلین می گوید: "مدار عطارد کمی بیضی شکل است و خورشید به جای اینکه در مرکز قرار داشته باشد در یک سمت این بیضی قرار گرفته. پس از یک مدت زمان طولانی (مثلا 100000 سال) جهت گیری مدار عطارد تغییر می یاید. نسبیت عمومی به این تغییر سرعت می بخشد و خود باعث می شود تا احتمال اینکه مشتری بتواند اثرات عظیمی بر روی مدار عطارد داشته باشد کاهش یابد.

منبع: NASA

[shabe.saket]

جستجو برای یافتن 'اجرام تهدیدکننده فضایی شروع می شود'



یک مرکز تازه نجومی با هدف جستجو برای یافتن سیارک ها و دنباله دارهایی که می توانند زمین را تهدید کنند در هاوایی راه اندازه شده است.
تلسکوپ "پان-استارز 1" (پی اس 1) هر شب بخش های وسیعی از آسمان را برای ردیابی نه فقط اجرام نزدیک فضایی بلکه ستارگان درحال انفجار (ابرنواخترها) رصد خواهد کرد.
این تلسکوپ از شش ماه قبل جمع آوری داده های علمی را شروع کرده بود اما اکنون هر شب از غروب تا طلوع فعال است.
انتظار می رود که پی اس 1 هر ماه یک ششم آسمان را رصد کند.
این تاسیسات به یک دوربین بسیار بزرگ دیجیتالی مجهز است؛ دوربینی 1400 مگا پیکسلی که می تواند از ناحیه ای به بزرگی 36 ماه کامل عکس بگیرد.
دکتر نیک کایزر سرپرست پروژه پی اس 1 می گوید: "هرچند اندازه تلسکوپ بزرگ نیست، اما دارای پیشرفته ترین فناوری است."
دوربین دیجیتال این تلسکوپ هر شب بیش از 500 عکس می گیرد که معادل جمع آوری حدود 4 تتابایت (هزار دی وی دی) داده است.
انتظار می رود که این تلسکوپ با رصد بخش وسیعی از آسمان بتواند بسیاری از اجرام متحرک داخل منظومه شمسی را مشاهده کند.
رصدهای مکرر بعدی به منجمان اجازه خواهد داد این اجرام را ردیابی و مدار حرکت آنها را محاسبه کنند تا تهدیدهای بالقوه علیه زمین شناسایی شود.
شورای تحقیقات ملی آمریکا در گزارشی که ژانویه منتشر شد گفت که آمریکا باید بیشتر برای مقابله با تهدید بالقوه سیارک ها بکوشد.
پروفسور کارلوس فرنک، از دانشگاه دورهام، که عضو بریتانیایی هیات علمی پی اس 1 است گفت: "پی اس 1 بزرگترین تصویر رنگی از کیهان را تولید خواهد کرد."
"در کنار شبیه سازی های ابررایانه ها از کیهان، این داده ها به ما کمک خواهد کرد چرخه حیات کهکشان ها و اگر بخت یاری کند، ماهیت ماده مرموز تاریک و انرژی تاریک که عامل اصلی تکامل کیهان هستند را درک کنیم."
این تلسکوپ با آینه یک متر و 80 سانتیمتری در هالیکالا همچنین بسیاری از اجرام کوچک و محو را در بخش های دورافتاده منظومه شمسی که در مطالعات قبلی پنهان مانده بود شناسایی خواهد کرد.
پی اس 1 یک نمونه اولیه از یک تلسکوپ بزرگتر به اسم پی اس 4 با قدرتی چهار برابر است که قرار است در کوه مونا کی در هاوایی ساخته شود.


منبع: BBC