خدمات GPRS در ایران
ایرانسل تنها شبکه تلفن همراه کشور است که از سال گذشته امکان استفاده از خدمات مبتنی بر فناوری GPRS را به مشترکانش میدهد. با استفاده از GPRS، مشترکان امکان اتصال به اینترنت از طریق سیم کارت خود را با سرعت قابل قبولی دارند و به این ترتیب میتوانند با گوشی تلفن همراه خود و یا لپتاپ، صفحات مختلف وب را مرور کنند، ایمیل بفرستند یا با استفاده از سرویس های پیام رسان، نظیر یاهو مسنجر، Google Talk و MSN به چت با دوستان خود بپردازند. با GPRS مشترکان همیشه آنلاین هستند و تنها به ازای هر کیلوبایت اطلاعاتی که منتقل میکنند هزینه میپردازند.
MMS یا سرویس پیام های چند رسانه ای هم یکی از خدمات مبتنی بر شبکه GPRS است که تا به حال تنها به وسیله اپراتور دوم در کشور عرضه شده است. با استفاده از این سرویس امکان ارسال عکس، ویدئو، موسیقی و پیام های گرافیکی ممکن میشود.
البته استفاده از این سرویس از اردیبهشت 86 و به دستور سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی برای حداکثر 3 ماه به منظور تدوین آیین نامه مربوط به استفاده از این سرویس متوقف شد.
حالا کم کم به یک سالگی قطع این سرویس نزدیک میشویم ولی هنوز مجوز عرضه دوباره این سرویس صادر نشده است و به گفته ناظران بهنظر میرسد تا عرضه این سرویس به وسیله اپراتور رقیب یعنی همراه اول -که دهها ماه است وعده راه اندازی GPRS خود را آن هم در برخی شهرها میدهد- مجوز عرضه دوباره این سرویس منحصربه فرد ایرانسل صادر نخواهد شد.
حال این سوال مطرح میشود که پاسخگوی زیان مادی و معنوی وارد شده به مشترکان ایرانسل که امکان استفاده از این سرویس کاربردی از آنان سلب شده کیست؟ چرا سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی و وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات پیش از صدور پروانه ایرانسل، که در آن بر ارائه چنین سرویسی تصریح شده به فکر تدوین آیین نامه برای آن نیفتاده بودند؟ قطعا با عدم عرضه این سرویس یک زیان مالی ناشی از عدم النفع قابل توجه چه از جهت عدم کسب درآمد از این سرویس و چه از جهت کسب سهم بازار بیشتر به اپراتور دوم که حاصل بزرگترین سرمایه گذاری بخش خصوصی در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور است، وارد میشود و میتواند زنگ خطر بزرگی برای دیگر سرمایه داران ایرانی و خارجی به دنبال سرمایه گذاری در کشور به حساب آید. در این شرایط صحبت از اصل44 بیشتر به یک شوخی شبیه نیست؟