اصطلاحات تخصصی عکاسی دیجیتال

[Mohammad Hosseyn]

سرووی فوکوس اتوماتیک AF Servo

سرووی فوکوس اتوماتیک (Autofocus Servo) به قابلیتی گفته می‌شود که به صورت پیاپی بر روی سوژه‌ی ‌متحرک فوکوس می‌کند. این مشخصه‌ تنها در دوربین‌های دیجیتال SLR در نظر گرفته شده است. به طور کلی، می‌توان گفت سرووی فوکوس اتوماتیک برای عکاسان ورزشی یا عکاسانی که از حیات وحش عکاسی می‌کنند بسیار کارآمد است.

برای فعال کردن این قابلیت فقط کافی است حالت فوکوس را به حالت "AI Servo" (در کانن) یا "Continuous" (در نیکون) تغییر دهید. برای این کار باید کلید آزادسازی شاتر را تا نیمه فشار دهید. به این ترتیب، دوربین مادامی که کلید آزادسازی شاتر تا نیمه فشار داده شده است با توجه به سیستم فوکوسی که دارد (یا تنظیمات تعیین شده‌ی کاربر) بر روی سوژه فوکوس می‌کند. شایان ذکر است سرووی فوکوس اتوماتیک (Autofocus Servo) باعث می‌شود دوربین در حالت «اولویت آزادسازی شاتر» کار کند. به این صورت که با فشار دادن کلید آزادسازی شاتر به طور کامل و صرف نظر از وضعیت فعلی AF، عکس مورد نظر گرفته می‌شود.

[Mohammad Hosseyn]

باتری‌ها Batteries


اغلب دوربین‌های دیجیتال با باتری‌های شارژی یون لیتیوم یا باتری‌های قلمی شارژی/ یک بار مصرف AA کار می‌کنند.



باتری‌های یک بار مصرف AA

به کارگیری این باتری‌ها هم از نظر اقتصادی، هم از نظر کاربردی چندان مناسب نیست. استفاده از این باتری‌ها تنها در مواقع خاص و ضروری توصیه می‌شود. باتری‌های لیتیوم یک بار مصرف AA نسبت به باتری‌های آلکالاین قیمت بیش‌تری دارند، اما میزان قوه آن‌ها سه برابر است و وزن‌شان نیز در حد نصف می‌باشد. از این رو به عنوان باتری‌های زاپاس مناسب هستند.



باتری‌‌های شارژی AA‌ (NiCd و NiMH)

باتری شارژی AA نوع NiMH (هیدرید نیکل) در مقایسه با باتری‌های قدیمی‌تر NiCd (نیکل کادمیوم) باتری‌های به‌تری هستند. این باتری‌ها تاثیر بدی روی حافظه دوربین نمی‌گذارند و قوه‌ی آن‌ها دو برابر است.




باتری‌های شارژی یون لیتیوم

باتری‌های شارژی یون لیتیوم سبک‌تر و جمع و جورتر هستند اما نسبت به باتری‌های NiMH قیمت بالاتری دارند. این باتری‌ها تاثیر بدی روی حافظه‌ی ‌دستگاه نمی‌گذارند و در فرمت‌های خاص ارائه شده‌اند (باتری‌ یون لیتیوم AA وجود ندارد). دوربین‌هایی هم هستند که با باتری‌های لیتیوم یک بار مصرف هم کار می‌کنند. از این میان می‌توان به2CR5s یا CR2s اشاره کرد که به عنوان باتری‌های زاپاس بسیار مناسب هستند.


باتری یون لیتیوم و آداپتور



شارژ باتری

باتری‌هایی که شارژ کامل دارند بعد از مدتی و به صورت تدریجی شارژ خود را از دست می‌دهند. این حالت حتی زمانی که دوربین برای مدتی مثلا چند هفته بی‌کار می‌ماند نیز دیده می‌شود. همیشه به این نکته توجه داشته باشید باتری‌ها به طور کامل شارژ باشند. شارژ کردن باتری‌های نیکل کادمیوم قبل از آن‌که کاملا خالی شوند از حداکثر ظرفیت شارژهای بعدی کم می‌کند. در صورت تکرار شارژ باتری‌های نیمه شارژ، اثر حافظه‌ای این کار بیش‌تر و بیش‌تر می‌شود. از این رو، پیشنهاد می‌شود باتری‌ها را تنها در صورتی که کاملا خالی شدند شارژ کنید. این حالت برای باتری‌های NiMH یا باتری‌های یون لیتیوم نیز صدق می‌کند، البته اثر حافظه‌ای در این باتری‌ها کم‌تر دیده شده است. این حالت عمر باتری را افزایش م

[Mohammad Hosseyn]

حافظه موقت Buffer


بعد از تابانده شدن نور به حس‌گر، اطلاعات تصویر در دوربین پردازش می‌شود و سپس، بر روی کارت حافظه ذخیره می‌گردد. حافظه یک دوربین دیجیتال حافظه RAM آن است که به طور موقت اطلاعات تصویر را پیش از آن‌که بر روی کارت حافظه ثبت شود نگه می‌دارد. این کار سرعت عکاسی را بالا می‌برد و به شما امکان می‌دهد به صورت پیاپی عکاسی کنید. دوربین‌های دیجیتال اولیه، فاقد حافظه موقت بودند. بنابراین، بعد از هر بار عکاسی مجبور بودید صبر کنید تا تصویر بر روی کارت حافظه ثبت شود، سپس عکس بعدی را بگیرید. امروزه، بیش‌تر دوربین‌های دیجیتال از میزان حافظه موقت نسبتا خوبی بهره می‌برند که به شما امکان می‌دهد با سرعت خوبی مثل یک دوربین فیلم‌برداری کار کنید.



حافظه موقت؛ پس از پردازش تصویر



با این روش تصاویر گرفته شده پردازش شده و قبل از آن‌که بر روی حافظه موقت نگه‌داری شوند، به فرمت نهایی تبدیل می‌شوند. در نتیجه، تعداد عکس‌های یک عکاسی پیاپی با کم کردن از حجم فایل عکس افزایش می‌یابد.



حافظه موقت؛ پیش از پردازش تصویر



در این روش، هیچ پردازشی بر روی عکس صورت نمی‌گیرد و اطلاعات RAW از روی حس‌گر مستقیما به حافظه موقت منتقل می‌شود. در این‌جا نیز تصاویر RAW همانند دیگر دوربین‌های دیجیتال مورد پردازش قرار می‌گیرند و بر روی کارت حافظه ذخیره می‌شوند. با این نوع حافظه تعداد فریم‌های حالت عکاسی پیاپی به واسطه کاهش دادن حجم عکس زیاد نمی‌شود. شایان ذکر است مقوله‌ی تعداد فریم‌ در ثانیه از سرعت پردازش تصویر جدا است (تا زمان پر شدن حافظه موقت).

حافظه موقت هوشمند



«حافظه موقت هوشمند» عناصر لازم را در هر دو روش حافظه‌خوانی فوق با یک‌دیگر تلفیق می‌کند. در این‌جا نیز درست مانند «حافظه موقت؛ پس از پردازش تصویر»، اطلاعات تصویر بر روی حافظه موقت ذخیره می‌شوند (1) تا تعداد فریم‌ها در ثانیه افزایش یابد. سپس، این اطلاعات مورد پردازش قرار می‌گیرند (2) و به فرمت‌های JPEG، TIFF یا RAW تبدیل می‌شوند. اما این تصاویر پردازش شده به جای آن‌که بر روی کارت حافظه ثبت شوند، بر روی حافظه موقت نگه‌داری می‌شوند (3). بنابراین، مراحل پردازش تصویر به واسطه ثبت شدن آن بر روی کارت حافظه کند نمی‌شود. افزون بر این، به طور مداوم، فضای حافظه موقت برای تصاویر جدید خالی می‌شود و عکس‌های نهایی بر روی کارت حافظه نگه‌داری می‌گردند (4). اما تفاوت مهم این است که فرآیند پردازش تصویر، همگام با ذخیره سازی آن بر روی کارت حافظه صورت می‌گیرد. از این رو، هم‌زمان با ذخیره شدن تصاویر بر روی کارت حافظه، عکس‌های جدید نیز پردازش خواهند شد. این بدان معناست که دیگر مجبور نیستید منتظر ثبت فایل‌ها بر روی کارت‌های CF بمانید تا نوبت عکس بعدی برسد.

[Mohammad Hosseyn]

عکاسی پیاپی Burst (Continuous)


حالت عکاسی پیاپی دوربین‌های دیجیتال قابلیتی است که به شما امکان می‌دهد تا چندین عکس را با فاصله زمانی بسیار کمی پشت سر هم و به صورت متوالی بگیرید، درست مانند یک دوربین فیلم‌برداری SLR. سرعت (تعداد فریم‌ها در هر ثانیه) و تعداد کل فریم‌ها در دوربین‌های مختلف، فرق می‌کند. fps / «فریم در ثانیه» یکی از کارکردهای کلید آزاد سازی شاتر و سیستم پردازش تصویر است. تعداد فریم‌های گرفته شده را میزان ظرفیت حافظه موقت تعریف می‌کند.

تعداد فریم‌ها در ثانیه (fps) و تعداد کل فریم‌های عکاسی پیاپی به طور مداوم در دوربین‌های دیجیتال جمع و جور، نیمه حرفه‌ای و SLRهای حرفه‌ای در حال بهبود است و به مرور بیش‌تر از قبل می‌شود. دوربین‌های دیجیتال جمع و جور می‌توانند با سرعت 3 تا 1 فریم در ثانیه و حداکثر تا 10 عکس بگیرند حال آن‌که دوربین‌های دیجیتال SLR می‌توانند با سرعت حداکثر 7 فریم در ثانیه کار کنند و تعداد بیش‌تری عکس را در فرمت‌های JPEG و RAW داشته باشند. بعضی از این دوربین‌ها حتی می‌توانند با سرعت بالاتری به صورت پیاپی عکاسی کنند.

[Mohammad Hosseyn]

پیکسل‌های موثر Effective Pixels


تعداد پیکسل‌های موثر

بین تعداد پیکسل‌های یک تصویر دیجیتال و تعداد پیکسل‌های سنسور که در ایجاد عکس نقش دارد باید تفاوت قائل شد. در سنسورهای آنالوگ، هر پیکسل یک دیود نوری دارد که با پیکسل تصویر مطابقت می‌کند. سنسور آنالوگ یک دوربین 5 مگاپیکسلی با قابلیت ارائه عکس‌های 1.920×2.560 پیکسلی،‌ همان مقدار پیکسل موثر یا دقیق‌تر بگوییم 4.9 میلیون پیکسل دارد. پیکسل‌های اضافی اطراف محدوده‌ی موثر، برای نرم کردن لبه پیکسل‌ها به کار می‌روند. البته،‌ گاهی هم تمام پیکسل‌های سنسورها به کار برده نمی‌شوند. برای مثال می‌توان به دوربین سونی DSC-F505V اشاره کرد که به طور موثر تنها 2.6 مگاپیکسل (1.392×1.856) از 3.34 مگاپیکسل موجود بر روی حس‌گر را به کار می‌برد. این از آن جایی است که سونی حس‌گر 3.34 را در مدل قبلی خود به کار برده است. از آن جایی که این حس‌گر کمی بزرگ‌تر است، لنز دوربین قادر به پوشاندن همه قسمت‌های حس‌گر نیست.

بنابراین، تعداد کل پیکسل‌‌های حس‌گر از تعداد پیکسل‌های موثر به کار رفته در عکس نهایی بیش‌تر است. غالبا ترجیح داده می‌شود تا این تعداد بیش‌تر برای تعیین رزولوشن دوربین و جهت اهداف بازاری به کار برده شود.

زیاد کردن تعداد پیکسل‌های حس‌گر

عموما، هر پیکسلی که در عکس دیده می‌شود بر مبنای ابعاد محل قرارگیری یک پیکسل استوار است. برای مثال، یک تصویر 5 مگاپیکسلی اندازه‌ای برابر با 5 میلیون پیکسل دارد. البته، یک دوربین با حس‌گر 3 مگاپیکسلی هم می‌تواند تصاویر 6 مگاپیکسلی ایجاد کند. در این‌ حالت، دوربین قادر است 6 میلیون پیکسل اطلاعات را محاسبه کند و این محاسبه، بر اساس 3 میلیون پیکسل موثر حس‌گر دوربین انجام می‌شود. وقتی در مود JPEG عکاسی می‌کنید، بزرگ‌نمایی‌های انجام شده در خود دوربین از کیفیت بسیار به‌تری برخوردار می‌باشند تا زمانی که تصویر را با کامپیوتر بزرگ می‌کنید. چرا که بزرگ‌نمایی انجام شده توسط خود دوربین قبل از فشرده‌سازی JPEG انجام می‌شود. بزرگ‌نمایی تصاویر JPEG در کامپیوتر باعث می‌شود تا اختلالات و مشکلات کیفیتی تصویر به خوبی دیده شوند. البته، میزان تفاوت کیفی ناچیز است و دوربین 3 مگاپیکسلی شما عمل‌کرد کندتری پیدا می‌کند و کارت حافظه آن نیز دو برابر سریع‌تر پر می‌شود. این درست مانند آن است که با زوم دیجیتال کار می‌کنید. اینترپولاسیون یا زیاد کردن تعداد پیکسل‌های حس‌گر به ایجاد جزییات ثبت نشده کمک نمی‌کند.

حس‌گرهای سوپر CCD فوجی

معمولا پیکسل‌های یک حس‌گر مربعی شکل هستند. اما پیکسل‌های حس‌گرهای سوپر CCD فوجی‌فیلم هشت ضلعی هستند. در شکل زیر نمای فرضی این پیکسل‌ها را مشاهده می‌کنید. به خاطر ساختار هشت ضلعی بودن این پیکسل‌هاست که فاصله‌ی مرکز به مرکز هر دو پیکسل هشت ضلعی از فاصله‌ی مرکز به مرکز هر دو پیکسل مربعی شکل کم‌تر است. به همین خاطر است که اندازه پیکسل‌های این نوع حس‌گرها بزرگ‌‌تر است که در نوع خود مزیت خوبی به شمار می‌رود.



البته،‌ این اطلاعات را باید به تصویر دیجیتال با پیکسل‌های مربعی شکل تبدیل کرد. همان طور که در نمودار فوق می بینید یک محدوده 4×4 شامل 16 پیکسل مربعی شکل می‌باشد. در این محدوده تنها 8 پیکسل هشت ضلعی جا می‌شود: 2 پیکسل قرمز، 2 پیکسل آبی و 4 عدد پیکسل سبز رنگ (تعداد پیکسل‌های سبز رنگ برابر است با یک پیکسل کامل، 4 پیکسل نصفه و 4 پیکسل در اندازه یک چهارم یک پیکسل کامل). به عبارت دیگر، تصاویر حاصل شده از یک حس‌گر 6 مگاپیکسلی سوپر CCD بر اساس اندازه‌های 3 میلیون پیکسل موثر ایجاد می‌شوند، درست همانند آن‌چه در مثال مربوط به افزایش تعداد پیکسل‌ها به آن اشاره شد، اما مزیتی که در این‌جا وجود دارد این است که اندازه پیکسل‌ها بزرگ‌تر است. در عمل هم باید گفت که کیفیت تصاویر نهایی با کیفیت یک تصویر 4 مگاپیکسلی برابر است. نقطه ضعفی هم که وجود دارد این است که فایل مورد نظر دو برابر حجم دارد که علاوه بر اشغال فضای بیش‌تر، فرآیند پردازش تصویر را هم کند می‌کند. میزان بهبود کیفی تصویر نیز به اندازه افزایش 33٪ پیکسل‌هاست

[Mohammad Hosseyn]

ضریب پوششی Fill Factor


ضریب پوششی، اندازه دیودهای حساس به نور در هر پیکسل را نشان می‌دهد. از آن جایی که باید در اطراف هر پیکسل اجزای الکترونیکی بیش‌تری وجود داشته باشد، این ضریب پوششی نسبتا کوچک خواهد شد. این حالت به ویژه در حس‌گر‌هایی با پیکسل فعال که مداربندی الکترونیکی پیکسل‌های آن‌ها بیش‌تر است شدیدتر خواهد بود. به همین خاطر، مجموعه‌ای از میکرولنزها در بالای حس‌گر در نظر گرفته شده تا به این ترتیب، مسئله کوچک‌ بودن ضریب پوششی تا اندازه‌ای جبران شود .

[Mohammad Hosseyn]

نرم‌افزار Firmware


حس‌گر، حافظه موقت، LCD، اتوفوکوس و دیگر مشخصه‌هایی که در یک دوربین دیجیتال می‌بینید توسط مجموعه میکروپردازش‌گرهایی کنترل می‌شوند که خود توسط «نرم‌افزارها» کنترل و تنظیم می‌گردند. نرم‌افزارها در حافظه فقط خواندنی (Read Only Memory) دوربین نگه‌داری می‌شوند. بسیاری از دوربین‌های موجود امکان ارتقای این نرم افزارها را فراهم کرده‌اند تا به این ترتیب، بتوان میزان اطلاعات بیش‌تری را نگه داشت و/ یا مشخصه‌های جدیدی را اضافه کرد. این کار با دانلود یک نصب کننده از وب سایت شرکت سازنده دوربین صورت می‌پذیرد. سپس، می‌توانید با استفاده از یک کابل USB دوربین را به کامپیوتر متصل کنید و برنامه اجرا می‌شود، یا آن‌که همان نصب کننده را مستقیما از روی کارت حافظه دوربین اجرا نمایید.

بعضی از این نرم‌افزارها قابلیت ارتقا دارند. به‌تر است پیش از هر بار ارتقا، دستورالعمل مربوط به ارتقای آن‌ها را با دقت مطالعه کنید. این‌که با نسخه درست و متناسب با مدل دوربین کار کنید بسیار اهمیت دارد. به عنوان مثال،‌ نرم‌افزار دوربین‌هایی که برای اروپا طراحی شده‌اند با نرم‌افزار دوربین‌هایی که برای امریکا طراحی شده‌اند تفاوت دارد. همیشه از باتری‌هایی که به تازگی شارژ شده‌اند استفاده کنید. چرا که در غیر این صورت ممکن است دوربین‌تان به یک‌باره خاموش شود و دیگر نتوانید نرم‌افزارهای خود را ارتقا دهید .

[MILIN3M]

مروری بر سیستمهای لرزه گیر (Antishake)
در دنیای عکاسی یک مساله کاملا واضح است: در اغلب موارد از سه‌پایه ، که موثرترین وسیله‌ برای تهیه عکسهای شارپ است، استفاده نمی‌شود.
سیستمهای لرزه گیر که به نامهای مختلفی مانند Vibration Reduction ، Optical Stabilization و یا Anti Shake معروفند، برای رفع این نیاز همگانی ابداع شدند: نیاز به تهیه عکسهای شارپ بدون استفاده از سه پایه!
با استفاده از این سیستمها ، امکان تهیه عکسهای شارپ با سرعتهایی از شاتر وجود دارد که قبلا فقط با سه پایه امکان داشت. اولین بار این سیستمها در سال 1994 در دوربینهای ارزانقیمت Nikon و بعد در سال 1996 در لنزهای Canon برای دوربینهای EOS SLR عرضه شدند. از آن زمان تاکنون این سیستمها به یکی از مهمترین و باارزشترین فناوریهای عکاسی تبدیل شده‌اند.
امروزه در تعداد زیادی از لنزهای کانن (که با علامت IS مشخص می‌شوند) و نیکون (که با علامت VR مشخص می‌شوند) و نیز اخیرا در لنزهای شرکت سیگما، از این سیستم استفاده شده است. همچنین در دوربینهای غیرSLR مانند
Konica Minolta A2, A1, A200, Z3 ، Canon Powershot S1 IS ، Nikon 8800 و Panasonic Lumix FZ10, FZ20, FX5 و ... این سیستمها بکار رفته اند. اخیرا در دوربین SLR جدید Konica Minolta 7D نیز این سیستم در خود دوربین بکار رفته است.

کارآیی
درکارآیی این سیستمها شک نکنید! امکان استفاده از 2 ( و یا در برخی موارد 3) پله پایینتر سرعت شاتر عملا اثبات شده است و این یعنی به واقعیت پیوستن یک رویا.
اما استفاده از این سیستمها نکاتی دارد که بدون توجه به آنها ممکن است نتوان از تمام کارآیی این سیستمها استفاده نمود.
1- این سیتستمها قادر نیستند از محو شدگی عکسها بعلت حرکت سوژه جلوگیری کنند. بجز استفاده خاص آنها برای Paning، برای عکاسی از موضوعات متحرک کاربرد ندارند. بنابراین این سیستمها برای عکاسیهای ورزشی( بجز ورزشهایی که امکان استفاده از حالت Paning در آنها وجود دارد) مفید نخواهند بود.
2- کلا تهیه عکسهای شارپ در بسیاری از اوقات به شانس نیز بستگی دارند. اگر کاربر تکنیک خوبی داشته باشد، این سیستمها میتوانند او را برای رسیدن به عکسهای شارپ یاری کنند و احتمال تهیه چنین عکسهایی را بالا ببرند. اما در اغلب اوقات نمیتوانند اشتباهات تکنیکی کاربر را جبران کنند. پس در عکاسی، تکنیک و دقت بالا همیشه لازم است.
3- توصیه می‌شود که برای استفاده از این سیستمها باید طریق منظره یاب سوژه مورد نظر را دید و منتظر سکون سوژه شد و سپس دکمه شاتر را زد. در لنزهای نیکون این امکان وجود دارد که لرزه‌گیر را درست در هنگام نوردهی بکار بیاندازیم، اما کلا این روش چندان مورد قبول نیست.
4- در مورد سوژه های دور، امکان استفاده از 2 یا حتی 3 پله پایینتر سرعت شاتر وجود دارد. اما برای موضوعات نزدیک بایستی از سرعتهای بیشتر شاتر استفاده شود.
5- این سیستمها برای عکاسان طبیعت نیز بسیار جذاب است. چرا که امکان استفاده از دیافراگمهای کوچکتر (یک یا دو عدد بزرگتر F ) و در نتیجه افزایش عمق میدان وجود دارد. بنابراین فوکوس بهتر و دقیقتر در مورد سوژه های نزدیک از فواید استفاده از این سیستمها خواهد بود.
6- امکان استفاده از سرعت 1/50 ثانیه با فاصله کانونیهای 380-420 میلیمتر در دوربینهای غیر SLR وجود دارد. در دوربینهای Konica Minolta A2 و Canon S1 IS و Panasonic Lumix این گونه عکسها به مراتب بهتر از دوربینهای سنگین SLR خواهند بود که در آنها ضربه آینه خود یک مشکل عمده در ایجاد لرزش محسوب می‌شود.
7- اثرات سیستمهای لرزه‌گیر در فاصله کانونیهای زیاد به مراتب بیشتر از فاصله کانونیهای کم و عکاسی واید است.
8- کلا بسیاری از عکاسان حرفه ای در هنگام عکاسی قادرند دوربین را تا حد بسیار زیادی بدون حرکت نگه دارند. این افراد ممکن است در سرعتهایی از شاتر به سمت استفاده از سیستمهای لرزه گیر روی بیاورند که دیگر در آن سرعتهای پایین، از این سیستمها نیز کاری ساخته نباشد.
مکانیسم
سیستمهای لرزه گیر یک مکانیسم بسیار منطقی دارند. میزان و جهت حرکت نامطلوب را تشخیص می‌دهند و با ایجاد یک حرکت مخالف به همان اندازه در اجزای لنز (و یا CCD در دوربین Konica )، حرکت و لرزش را خنثی میکنند. در مورد لنز، معمولا یک جزء یا گروهی از چند جزء در ساختمان لنز (با ضریب 1.0X ) در این حرکت دخیلند. تشخیص میزان و جهت حرکت نیز بر عهده حسگرهای Gyro است که اطلاعات خود را به پردازشگر منتقل خواهند کرد.
سیستمهای لرزه گیر و سه پایه
آیا هنگام استفاده از سه پایه، باید سیستم لرزه گیر را خاموش کرد ؟
بر اساس اطلاعاتی که کانن در این زمینه منتشر کرده است، در هنگام استفاده از سه پایه بهتر است لرزه گیر خاموش باشد. احتمالا وقتی که حرکتی وجود نداشته باشد، این سیستمها در یک سیکل معیوب می افتند که باعث کاهش شارپنس عکس خواهند شد.
اما این همه ماجرا نیست. در یک سری از لنزهای کانن که لیست آنها را در زیر مشاهده می‌کنید، حسگر سیستم لرزه گیر، خود تشخیص می‌دهد که دوربین روی 3 پایه است و سیستم لرزه‌گیر را وارد حالت Tripod خواهد کرد که در این حالت، این سیستم می‌تواند لرزشهای ناشی از حرکت آینه و حرکت شاتر را، در سرعتهای پایین جبران کند.
EF 28–300mm f/3.5–5.6L IS USM
EF 70–200mm f/2.8L IS USM
EF 70–300mm f/4.5–5.6 DO IS USM
EF 300mm f/2.8L IS USM
EF 400mm f/2.8L IS USM
EF 400mm f/4 DO IS USM
EF 500mm f/4L IS USM
EF 600mm f/4L IS USM
کاربرد سیستمهای لرزه گیر در Paning
سیستمهای لرزه گیر در دو جهت افقی و عمودی عمل میکنند و تمام لرزشهای موجود در این دو محور را خنثی می‌کنند. حال فرض کنید که می‌خواهید از یک دوچرخه سوار، عکسی با پس زمینه محو تهیه کنید. بالاجبار در این حالت باید دوربین را در جهت حرکت سوژه، حرکت دهید. در این گونه مواقع اگر سیستم لرزه گیر روشن باشد ، عکس کاملا محو خواهد شد.
در اینجا می‌توان محور افقی سیستم لرزه گیر را خاموش کرد تا حرکت لازم دوربین در این جهت را خنثی نکند. اما چرا محور عمودی را روشن نگه داریم؟ اگر محور عمودی را روشن نگه داریم، سیستم می‌تواند حرکتهای نامطلوب دست در جهت بالا و پایین را درهنگام Paning حس کرده و در نتیجه عکس حاصله دارای یک پس زمینه محو عالی خواهد بود. در غیر اینصورت در پس زمینه محو بعلت حرکات عمودی دست، موجهایی مشاهده خواهد شد

عکس سمت چپ بدون استفاده از لرزه گیر تهیه شده است. به وجود موج در پس زمینه محو دقت کنید و آنرا با پس زمینه محو یکدست سمت راست مقایسه نمایید که با سیستم لرزه گیر paning تهیه شده است.
در لنزهای IS کانن حالت خاموش بودن محورافقی با استفاده از یک سوییچ روی لنز قابل انتخاب است (mode 2‌). در لنزهای سیگما نیز سیستم مشابهی وجود دارد. اما در لنزهای نیکون سوییچی وجود ندارد بلکه خود سیستم VR لنز حرکت افقی دوربین را حس کرده و لنز را در حالت Paning قرار می‌دهد.
اما بخاطر داشته باشید که این سیستم در مورد سوژه هایی که در هنگام حرکت افقی، حرکات بالا و پایین نیز دارند، نمی‌تواند کاربرد داشته باشد. بنابراین در هنگام عکاسی از کانگورو این سیستم را کلا خاموش کنید
.
.
.سیستم لرزه گیر در دوربین SLR !!

همانگونه که میدانید لنزهای سری IS کانن و VR نیکون امکان استفاده از سیستمهای لرزه گیر را برای دوربینهای SLR کانن و نیکون فراهم کرده‌اند. اما کونیکا مینولتا با معرفی دوربین Maxxum 7D ، این سیستم را در خود دوربین کار گذاشته تا امکان استفاده از آن با تمام لنزهای سازگار فراهم باشد. با توجه به اینکه لنزهای مجهز به سیستم لرزه گیر کانن و نیکون بسیار گرانقیمت هستند، این موضوع میتواند یک موضوع جذاب برای افرادی باشد که می‌خواهند بسمت سیستمهای SLR پیش بروند.
اما برخی عقیده دارند که این موضوع چندان نیز به نفع کونیکا نیست چرا که باید یک سری لنز جدید برای این دوربین عرضه نماید تا برای استفاده از این سیستم، دارای دایره روشن‌ سازی‌ لنز (Circle of illumination) بیش از مقدار لنزهای معمولی کونیکا باشند.
در مقابل، کونیکا می‌گوید که چون اندازه چیپ این دوربین کوچکتر از اندازه APC-S است (16.7x25.1mm )، بنابراین استفاده از این سیستم با لنزهای معمولی کونیکا نیز امکان دارد.
در نهایت بنظر می‌آید که بتدریج سیستمهای لرزه‌گیر، یکی از اجزای لازم عکاسی خواهند شد و علاوه بر لنزهای گرانقیمت و دوربینهای نسبتا گران غیر SLR، در دوربینهای متوسط نیز در دسترس عموم قرار بگیرند

[MILIN3M]

تركيب بندي در عكاسي :
راههاي زيادي براي گرفتن عکس‌هايي شبيه به عکسي که عکاسان حرفه‌اي مي گيرند وجود دارد. در هر صورت يک موضوع روي تمام عکسها تاثير گذار است و آن ترکيب بندي يا بقول هنري‌ها کامپوزيسيون! است. البته در اين مورد دوستاني که حرفه و کارشان عکاسي است بهتر مي تواندد بنويسند، ولي چون هيچ کس چيزي ننوشت، مجبوريد ترجمه غير حرفه اي من را بخوانيد! بهر حال، براي موفقيت و معني دار بودن يک عکس، بايد بدرستي ترکيب بندي شود. ممکن است سوژه در محل نامناسبي از کادر واقع شود و مورد توجه بيننده عکس قرار نگيرد و يا مفهوم مورد نظر عکاس اشتباه برداشت شود.
بدون اينکه بخواهيم وارد نکات ريز ترکيب بندي شويم، يک سري قوانين اوليه را که بايد مورد توجه عکاس باشد مورد بررسي قرار ميدهيم. هر چند همانطور که مي‌دانيد: "قانون براي شکسته شدن وضع شده است!!" ولي قبل از اينکه شکسته شوند بايد از آنها اطلاع داشته باشيم!
در قرون گذشته، معماران کهن و نقاشان دوره رنسانس و بعدها در اواسط قرن 19 عکاسان تا به امروز، از يک شبکه ساده به عنوان قانون طلايي ترکيب بندي تصاويرشان استفاده نموده‌اند.
اين قانون طلايي نسبت ايده‌آلي بين عرض و ارتفاع ايجاد مي نمايد. اين خواص از ميدان ديد انسان بدست آمده و معمولا با تغييراتي جزيئي در مورد ساير زمينه‌ها نيز مورد استفاده قرار مي‌گيرد. مثالهاي از آن را مي‌توان در مورد معماري، در شکل درها و پنجره‌ها، و در بيشتر موارد عادي نظير قاب عکسها و ... ذکر نمود.
کم و بيش نسبت کادر مورد نظر 3/2 در 3/1 است که اين نسبت را مي توان در اندازه بيشتر کادر فيلمها و در نسبت اندازه عکسهاي ديجيتال و قاب عکسها و ... مشاهد نمود.
در اين کادر قانون ديگري استفاده مي‌شود: قانون يک سوم‌ها. از اين قانون براي تعيين نقاط دقيقي که بايد بخشهاي مهم تصوير در آنجا قرار گيرد استفاده مي‌شود. قاعده بعدي در مورد تعيين موقعيت افق و نسبت آسمان به زمين در عکس مي‌باشد.

وقتي براي اولين بار به يک عکس نگاه مي‌کنيم، معمولا نگاه بيننده به ندرت به ناحيه وسط تصوير متوجه مي‌شود، بلکه در يک مسير Z مانند (از سمت چپ بالا به راست سپس به سمت چپ پايين و دوباره راست) تصوير را نگاه مي کند. اين مسير تقريبا بطور ناخودآگاه دنبال مي‌شود، اما بخوبي شناخته شده است. ( بعضي آن را به عادت خواندن متن از چپ به راست نسبت مي دهند که در اين صورت ممکن است کساني مثل ما که از راست به چپ مي‌خوانيم يا چينيها که از بالا به پائين مي‌خوانند عادت متفاوتي داشته باشيم!)
از ديد عکاسان، هدف کشاندن نگاه بيننده به سمت سوژه مورد نظر در عکس با توجه به دانستن عادت تماشاي عکس در مردم است.

همينطور ترکيب‌بنديهاي قطري را مي‌توان بر اساس قانون طلائي و قانون يک سومها بنا کرد و عکس بدست آمده را تراز نمود.

تمام اين قوانين را مي‌توان بطور آگاهانه دور زد، همانطور که بسياري از هنرمندان معروف اين کار را نموده اند، ولي اين قوانين در ابتداي کار نقطه شروعي براي رسيدن به ترکيبي قابل قبول است.
د رمورد پرتره بايد توجه ويژه اي نمود که سوژه به نقطه‌اي در نزديکي لبه کادر خيره نشده باشد.
در اين نقاشي مشهور به جهت خيره شدن مدل و فضاي خالي ايجاد شده در نقاشي توجه نماييد. ضمنا ترکيب بندي قطري در اين نقاشي قابل توجه مي‌باشد.

نقاشي از جوهانس ورمر – 1632-1675

با اين وجود اين روش ترکيب بندي محدوديتهايي هم دارد. هنگام استفاده از يک لنز زاويه باز (وايد) بايد دقت ويژه‌اي در کادر بندي و ترکيب بندي بکار رود ، زيرا اين نوع لنز در خطوط مستقيم واقع در نزديکي لبه‌هاي کادر تصوير انحنا ايجاد ميکند. بخاطر همين در هنگام استفاده از اين نوع لنز بايد خط افق را بالاتر و در نزديکي مرکز کادر قرار داد تا از منحني شدن خط افق جلوگيري نمود.

در مورد خطوط افقي نيز هنگام عکاسي‌هاي معماري و مشابه آن باید توجه کافي مبذول داشت که خطوط مستقيم افقي در نزديکي لبه کادر نباشند. ايجاد انحنا باعث ايجاد نماي غير طبيعي در ساختمان و بر هم خوردن ترکيب بندي تصوير مي شود. لنزهاي زوم دوربين هاي ديجيتال بيشتر استعداد ايجاد اين تغيير شکل‌ها را دارند، زيرا از عدسيهايي استفاده مي کنند که رفع اين خطا در آنها بسيار مشکل مي‌باشد. اين لنزها معمولا دچار انحناي گوشه ها بدرون Barrelling در لنزهاي وايد و انحناي گوشه ها به بيرون pincushionning در لنزهاي تله فتو مي‌باشند.

بنابر اين در حالي که سرعت عمل لازمه عکاسي است، نگاهي دقيق به عکسهاي موفق گذشته که در خاطر مانده اند آشکار خواهد کرد که معمولا عکسهايي با ترکيب بندي مناسب بوده اند.
بنابر اين ارزش دارد که قبل از فشردن دکمه شاتر کمي وقت صرف تفکر به سوژه مورد نظر نماييد. قدمي در اطراف سوژه بزنيد تا بهترين زاويه را پيدا نموده و تعيين نماييد که چه اجزائي در چه مکاني از کادر بايد باشند. تصوير نهايي را در ذهن تصور نماييد. با اين کار شانس بهتري براي ارضاي آن حس ويژه اي که شما را براي گرفتن يک عکس ققلقلک مي دهد خواهيد يافت

[MILIN3M]

تنظيم نور:
تمام دوربين هاي ديجيتال يک مد کاملا اتوماتيک تنظيم نور دارند که به کاربر امکان مي دهد به راحتي سوژه خود را انتخاب کرده و در کادر قرار دهد و عکس بگيرد. هرچند در بيشتر دوربينهاي معمولي داراي فيلم نيز راه هاي مختلفي براي کنترل نور در نظر گرفته شده است. يک تنظيم نور مناسب منجر به عکسي مي شود که داراي کنتراست و روشنايي مناسب بوده و هيچ ناحيه اي در آن نه آنقدر روشن است که تصوير رنگ و رو رفته شود و نه آنقدر تاريک است که جزئيات از بين رفته باشد. بسياري از دوربين هاي ديجيتال براي تعيين تنظيم نور مناسب از سيستم اندازه گيري نور در مرکز تصوير Center Metering استفاده مي کنند. با اين سيستم، دوربين ميزان نور را بيشتر در محدوده اطراف مرکز لنز در نظر گرفته و نور کناره هاي لنز را کمتر تاثير مي دهد. در بسياري از شرايط اين تنظيم خوب کار مي کند، ولي در بعضي از شرايط نور دهي، ممکن است اين سيستم عکسهاي ضعيفي از لحاظ نوردهي ايجاد نمايد.
اگر صحنه اي که از آن عکس گرفته مي شود داراي مناطق تيره و تاريک باشد، مثل يک روز افتابي درخشان در زير سايه درخت که اجسام داراي نقاط سايه و روشن زيادي است، معمولا استفاده از سيستم نوردهي در مرکز، يا باعث نور زياد در در بخشهاي روشن و يا نور کم در بخشهاي تيره مي شود. بعضي از دوربين هاي ديجيتال داراي سيستم اندازه گيري نور ماتريسي Matrix Metering مي باشند که صحنه را به چند ناحيه تقسيم کرده براي هر ناحيه بطور جداگانه نورسنجي مي کنند. اين کار تصويري به دست مي دهد که داراي نور متعادلي مي باشد. نورسنجي نقطه اي Spot Metering نيز يکي ديگر از روشهاي نور سنجي است که در بعضي از دوربينهاي ديجيتال بصورت اختياري قرار داده مي شود. در اين روش ، نور سنجي در يک بخش کوچک و معين در مرکز لنز انجام مي شود و به کاربر اجازه مي دهد که روي ناحيه مشخصي از صحنه نور سنجي انجام دهد.
مدهاي برنامه ريزي شده نورسنجي اتوماتيک معمولا تنظيم هاي اوليه نورسنجي را اتوماتيک نگه مي دارند و تنظيم هاي دستي براي ساير انتخاب هاي دوربين فراهم مي کنند. بعضي از دوربينها مد اولويت با ديافراگم يا شاتر را به عنوان مد دستي در اختيار کاربر مي گذارند که کاربر مي تواند درجه ديافراگم f يا سرعت شاتر را تنظيم نمايد، سپس دوربين بر اساس انتخابي که کاربر نموده است مابقي تنظيم ها را به گونه اي که تصوير مناسبي از لحاظ نور به دست آيد محاسبه کرده و تنظيم مي کند.
بعضي از دوربين ها يک مد تنظيم نور دستي دارند که به عکاس اجازه مي دهد که تا حد زيادي ذوق هنري خود را در عکسها پياده نمايد. معمولا در اين مد 4 پارامتر را مي توان تنظيم نمود: تراز سفيدي ( White balance )، تنظيم نوردهي Exposure compensation ، قدرت فلاش و همزماني فلاش . انواع مختلف تنظيم رنگ نور (نظير نور هواي آزاد Outdoor ، زير لامپ فلورسنت، زير لامپ تنگستن، و...) تاثير به سزايي بر روي کيفيت رنگ عکس دارد. با استفاده از اين تنظيم مي توان تاثيري را که نورهاي مختلف بر روي عکس ميگذارند و باعث مي شوند رنگ عکس غير طبيعي جلوه کند حذف نمود. با استفاده از White balance مي توان اثرات نامناسب شرايط نور دهي را اصلاح نمود، مثلا ميتوان در شرايط نوري آفتابي، ابري، نور درخشان و نئون و فلورسنت نور را بگونه اي تنظيم کرد که رنگها، همانند آنچه که چشم انسان بصورت طبيعي مي بيند، در عکس منعکس شود. با استفاده از تنظيم دستي نوردهي مي توان نوردهي عکس را بدلخواه نسبت به نوردهي ايده آل اندازه گيري شده توسط دوربين تغيير داد. اين خصوصيت نظير امکاني است که عکاس در يک دوربين حرفه اي SLR براي گرفتن عکسي با نور بيشتر يا کمتر از ميزان لازم ، در اختیار دارد تا بتواند جلوه خاصي را درعکس ايجاد نمايد. با تنظيم قدرت فلاش امکان ايجاد تغيير در قدرت فلاش و با تنظيم همزماني فلاش امکان استفاده اجباري از فلاش بدون توجه به ساير تنظيمات دوربين فراهم مي آيد.
بعضي از دوربين ها امکاني را فراهم مي آورند که بنام "محدوده اتوماتيک نوردهي" يا Automatic Exposure Bracketing شناخته مي شود. با استفاده از اين امکان، هنگامي که عکس گرفته مي شود، چند فريم از عکس با تنظيم هاي نوري مختلف برداشته مي شود تا کاربر بتواند بهترين حالتي را که دوست دارد انتخاب نموده و بقيه را حذف نمايد.