آکوستیک ، فوم شانه تخم مرغی، صداگیر ماینر ، یونولیت
دستگاه جوجه کشی حرفه ای
فروش آنلاین لباس کودک
خرید فالوور ایرانی
خرید فالوور اینستاگرام
خرید ممبر تلگرام
[ + افزودن آگهی متنی جدید ]
کاش در دهکده ی عشق فراوانی بودتوی بازار صداقت کمی ارزانی بود
کاش اگر گاه کمی لطف به هم می کردیم
مختصر بود ولی ساده و پنهانی بود
کاش به حرمت دل های مسافر، هر شب
روی شفاف ترین خاطره مهمانی بود
کاش دریا کمی از درد خودش کم می کرد
قرض می داد به ما هر چه پریشانی بود
کاش به تشنگی پونه که پاسخ دادیمرنگ رفتار من و لحن تو انسانی بود
آه ای دلِ غمگین، کِه به این روز فکندت؟
فریاد که از یاد برفت آن همه پندت!
ای مرغکِ سرگشته، کدامین هوس آموز
بی بال و پرت دید و چنین بست به بندت؟
ای آهویِ تنهایِ گریزانِ پریشان
خون می چکد از حلقه ی پیچانِ کمندت.
ای جام ِ به هم ریخته، صد بار نگفتم
با سنگ دلان یار مشو می شکنندت؟
آه، ای دلِ آزرده، در این هستی ِکوتاه
آتش به سرم می رود از آهِ بلندت!
جان در صدف شعر، گُهَر کردی و گفتی
صاحب نظرانند، پَشیزی بخرندت.
ارزان ترت از هیچ گرفتند و گذشتند؛
امروز ندانم که فروشند به چندت؟
جان دادی و درسی به جهان یاد گرفتی
ارزان تر از این درس ِ محبت ندهندت.
جان مي‌دهم به گوشة زندان سرنوشت
سر را به تازيانة او خم نمي‌كنم
افسوس بر دو روزة هستي نمي‌خورم
زاري بر اين سراچة ماتم نمي‌كنم
با تازيانه‌هاي گرانبار جانگداز
پندارد آن كه روح مرا رام كرده است
جان‌سختيم نگر، كه فريبم نداده است
اين بندگي، كه زندگي‌اش نام كرده است
بيمي به دل ز مرگ ندارم كه زندگي
جز زهر غم نريخت شرابي به جام من
گر من به تنگناي ملال‌آور حيات
آسوده يك نفس زده باشم حرام من!
تا دل به زندگي نسپارم، به صد فريب
مي‌پوشم از كرشمة هستي نگاه را
هر صبح و شام چهره نهان مي‌كنم به اشك
تا ننگرم تبسم خورشيد و ماه را
اي سرنوشت، از تو كجا مي‌توان گريخت؟يك دم مرا به گوشة راحت رها مكن
من راه آشيان خود از ياد برده‌ام
با من تلاش كن كه بدانم نمرده‌ام!
اي سرنوشت، مرد نبردت منم بيا
زخمي دگر بزن كه نيفتاده‌ام هنوز
شادم از اين شكنجه، خدا را، مكن دريغ
روح مرا در آتش بيداد خود بسوز!
اي سرنوشت! هستي من در نبرد توستبر من ببخش زندگي جاودانه را!
منشين كه دست مرگ ز بندم رها كند
محكم بزن به شانة من تازيانه را!
فاصله را معنا کن
با کتابی که زبانش آمدن است ...
دست بر دیوار سیمانی بکش
لمس قلب من به همین آسانی است ...
بیراهه ای که به کوچه ی عشق می رسید اشتباه نبود
راه را اشتباه آمده بودم
پشیمان نیستم!
راهنما شده ام ....
دریا عـاشق ساحـل ِ
دریا دیـوونه ی ساحـل ِ
دریا پـریشان ِ رسیـدن به ساحـل ِ
اما
دل دریا پُـره ...
پـُره از سنگای ساحـل
دل دریا پـره . . .!
داشتم عشقت رو " کمبود "
شایدم ٬ عشقت برام " کـم بود " !!
عقل بی منطق گفت:
فرقش چیه؟
گفتم:
فرقش به اینه که در اوج این بود و نبود . . . .
برق ِ چشمات
سیم کشی شده بود تو خونه ی من
ولی نورش مال ِ رهگذره کوچه بود .
صداش می کنم
خیلی وقتا هوس دستاتو می کنم گلم
آخه تو نوبری عشق خشکلم
توی رویاهام باهات حرف می زنم
سرتو با گوله ی برف می زنم
بعد تورو کنار دریا می بینم
گاهی هم پیشت تو تریا می شینم
گاهی توی خونه پای پنجره
بد جوری بغض می شینه تو حنجره
گاهی لوس رو پای لاغر تو ام
گاهی دنبالت تو کوچه می دوام
گاهی دستام توی موهای تو اِ
لباتم دیگه یکی نیست و دواِ
گاهی دستاتم رو شونه ی منه
تن من عاشق بوی این تنه
گاهی یاد خوردن لواشکی
می گیری لب از لبم یواشکی
گاهی هم اخم می کنی.غر می زنی
با کنایه هات میون بر می زنی
توی این فکرای نازم که یهو
یه سیاهی می پره می یاد جلو
یهویی رنگ دلت سیاه می شه
رویاهام یه لحظه ای تباه می شه
حالم از چشات بهم می ریزه باز
بد جوری به گریه هام دارم نیاز
نه دلم دیگه برات هوایی نیست
کارای تو ظاهره خدایی نیست
لعنت خدا بهت کثافتی
به خدا محکوم یه جنایتی
رویاهام دوباره شکل کابوسه
یکی دیگه رو لباتو می بوسه
منو مسخره نکن هرزه سرشت
چرا تقدیرم واسم اینو نوشت؟
کی می دونه چرا؟
چه ره آورد سفر دارم ای مایه عمر ؟
سینه ای سوخته درحسرت یك عشق محال
نگهی گمشده در پرده رؤیائی دور
پیكری ملتهب از خواهش سوزانوصال
چه ره آورد سفر دارم ... ای مایه عمر ؟
دیدگانش همه از شوق درون پرآشوب
لب گرمی كه بر آن خفته به امید و نیاز
بوسه ای داغتر از بوسه خورشیدجنوب
ای بسا در پی آن هدیه كه زیبنده تست
در دل كوچه و بازار شدمسرگردان
عاقبت رفتم و گفتم كه ترا هدیه كنم
پیكری را كه در آن شعله كشد شوقنهان
چو در آئینه نگه كردم، دیدم افسوس
جلوه روی مرا هجر تو كاهشبخشید
دست بر دامن خورشید زدم تا بر من
عطش و روشنی و سوزش و تابشبخشید
حالیا ... این منم این آتش جانسوز منم
ای امید دل دیوانه اندوهنواز
بازوان را بگشا تا كه عیانت سازم
چه ره آورد سفر دارم از این راهدراز
نوری مرا به خود می خواند ، از خود می پرسم، چیست ؟!...
نور نیست!...
به صدا می ماند، ملتمسانه می پرسم ...؟ چیستی؟ کیستی؟ به نجاتم آمده ای؟
غریبه، مرا با خود ببر، تنهایم مگذار، خسته ام ، بی جان ، سرد،....
صدا آشناست،
باز می پرسم، مرا میشناسی؟
جوابم می دهد، آری می شناسم ، این منم
همدم شبهای تنهاییت
سکوت.
بنال ای نی که من غم دارم امشب
نه دلسوز و نه همدم دارم امشب
دلم زخم است از دست غم یار
هم از غم چشم مرهم دارم امشب
همه چیزم زیادی میکند، حیف!!!
که یار از این میان کم دارم امشب
چوعصری آمد از در ،گفتم ای دل
همه عیشی فراهم دارم امشب
ندانستم که بوم شام رنگین
به بام روز خرم دارم امشب
برفت و کوره ام در سینه افروخت
ببین آه دمادم دارم امشب
به دل جشن عروسی وعده کردم
ندانستم که ماتم دارم امشب
درآمد یار و گفتم دم گرفتی
دمم رفت و همه غم دارم امشب
به امید اینکه گل تا صبحدم هست
به مژگان اشک شبنم دارم امشب
مگر آبستن عیسی است طبعم
که در دل بار مریم دارم امشب
سر دل کندن از لعل نگارین
عجب نقشی به خاتم دارم امشب
اگر روئین تنی باشم به همت
غمی همتای رستم دارم امشب
غم دل با که گویم شهریارا
که محرومش زمحرم دارم امشب
هم اکنون 2 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 2 مهمان)
قوانين ايجاد تاپيک در انجمن
جواب بصورت نقل قول