نفسـم گرفـت ازین شـب در این حصــار بشــکن
در این حصــارِ جادویــیِ روزگار بشکــن
چو شقــایـق از دلِ سنـگ برآر، رایـتِ خــون
به جنــون، صلابـتِ صخــره ی کوهســار بشـکن
تــو که ترجمــانِ صبـحی به ترنــم و ترانــه
لبِ زخــم دیــده بگشــا، صــفِ انتــظار بشــکن
ســرِ آن نــدارد امشــب که برآیـــد آفتـــابی
تو خــود آفتــاب خــود بــاش و طلســم کار بشــکن
بسـرای تا که هستــی که ســرودن اسـت بــودن
به ترنــمی دژِ وحشــتِ این دیــار بشکـن
شــب غارتِ تتــاران، همه سو فکــنده سایــه
تـو به آذرخشـی این سایــه ی دیـوسـار بشکــن
ز بــرون کسی نیایـد چو به یــاری تـــو اینجـــا
تو ز خویشتــن برون آ سپــه تتــار بشکـــن
"محمد رضا شفیعی کدکنی"