آیکیدو ( زندگینامه استاد بزرگ)
مُریهه وشیبا
در اكثر تاریخچه‌ها ، از او به عنوان یكی از بزرگترین اساتید هنر رزمی كلاسیك قرن بیستم یاد می‌كنند. او وقتش را صرف بوجود آوردن سبكی انعطاف پذیر، با پیچیدگیهای خاص و فلسفه‌ای بدون خشونت یعنی آی كی دو كرد.
وی در سال 1883 در خانواده‌ای كه به جهت داشتن مردان جنگی و استاد در كار با سلاحهای جنگ معروف شده بود، پا به جهان هستی گذاشت. پدرش یوروكو استاد شمشیرزنی و نیزه بود در كنار او و زیر نظرش، موریهه سبك‌های مختلف جوجوتسو، شمشیرزنی و كار با باتوم را آموخت.
تأثیرگذارترین مربی او، » سوكاكو تاكِدا « بود كه شخصیتی محكم و با ثبات داشت. او مجموعه‌ای از فنون و تكنیك را تحت عنوان رشته دایتوریو به او آموزش داد. وشیبا تأثیرات مبارزه را در حین كار با تاكِدا كشف كرد ولی این برای او كافی نبود چرا كه او می‌خواست به جایگاه واقعی بشر در این جهان و در كل كهكشان دست پیدا كند و البته او توانست این جایگاه را به لطف وجود شخصیت دیگری به نام » اونیسابورو دِگوچی « استاد بزرگ تمرینهای سبك جدید شینتوایست یعنی اوموتوكیو، بدست آورد.
در كنار دِگوچی، وشیبا توانست تمرینات جدیدی (به كارگیری زمزمه و اصوات دعاگونه به صورت ذكر) به نام كوتوداما را دنبال كند. وقتی در سال 1924 دِگوچی ژاپن را به قصد مونوگولی ترك كرد وشیبا به عنوان محافظ همراه وی بود. این گروه یك زندگی ماجراجویانه و پرخطر را آغاز كرد. دِگوچی گروهی از مبارزان را برای كمك به مردم تعلیم داد. آنها در زمان قحطی بین مردم نمك و برنج توزیع می‌كردند.
وشیبا، هر آنچه كه از مبارزه می‌دانست برای مقابله با دسته‌های راهزنان به كار می‌گرفت. این تجربه بسیار عالی بود و برای اولین بار استاد بزرگ آینده، مسیر ویژه خود را پیدا كرد: پیش‌بینی در دل خطر، وقتی همه تهدید شده و هراسیده‌اند، او به جلوتر از خودش می‌نگرد:
می‌اندیشد كدام مسیرها را باید انتخاب كرد و از كدامها باید چشم پوشید.
در بازگشت به ژاپن اعتقاداتش به یقین رسیده بود:
جایگاه بشر در عالم هستی و در برابر پروردگار هستی.
بدین ترتیب هنرهای رزمی یك هدف بیشتر ندارند:
برقراری صلح در جهان.
برای ایجاد هماهنگی بین تمرینات و اعتقادات فیلسوفانه‌اش، او هنری جدید آفرید:
آی كی دو به معنای وحدت و عشق، صلح و آشتی و تجسم قدرت
وشیبا تا آخرین لحظات زندگیش پیام‌آور صلح بود و همواره در مجامع، كنفرانسها و تظاهرات حریفی بی رقیب شمرده می‌شد. او تمامی رقبای خود را زمین زد و… در نهایت میتوان گفت وشیبا یك مرد بی‌نظیر بود.
موریهه وشیبا (morihei ueshiba) (1969-1883) پایه گذار سبک آی کی دو بود.
Ai به معنای هماهنگی
Ki به معنای نیروی درونی، انرژی طبیعی بدن
Do به معنای راه و روش می باشد.
آی کی دو را با عنوان روشهایی برای دفاع شخصی و بهبود رفتار انسانی می شناسند. یک رزمی کار آی کی دو تلاش می کند تا فنون دفاع شخصی را بدون آسیب رساندن یا حمله به دیگران انجام دهد. حرکات پایه در آی کی دو حرکات طبیعی هستند و اکثر حملات در این سبک به صورت ذاتی و با الهام از ذات طبیعت انجام می شوند. یک آی کی دو کا، بدون تلاش برای حمله یا تهاجم تنها می کوشد تا خود را با شرایط هماهنگ کرده و در برابر حملات احتمالی حریفان، از خود دفاع نماید. آنگاه در صورت لزوم از ضربات مشت یا لگد خود نیز استفاده می نماید.
یک آی کی دو کای واقعی بهتر میداند که قدرت خود را بدون ضربه زدن به دیگران و یا تحقیر آنان حفظ نماید.
تاریخ هنر رزمی آی کی دو :
موریهه وشیبا (1969-1883) که به او دوشو هم می گویند در سال 1931 و در شهر توکیو شروع به تدریس این رشته کرد. او ابتدا تحت نظر و تعلیم اساتید بزرگ هنرهای رزمی کشورش قرار گرفت و بعد از کسب تجربه و مهارت در بسیاری از سبک های رزمی از جمله (Jujitsu) یا مبارزه بدون اسلحه، (kenjitsu) مبارزه با شمشیر و (sojitso) یا مبارزه با نیزه در حالیکه از صرف یک مبارزه گر بودن ارضاء نمی شد به مذهب و فلسفه روی آورد و در آنها نیز به تبحری خاص دست یافت. اما فرمول اولیه سبک آی کی دو در پی اتفاقی ناگهانی و در سال 1925 شکل گرفت. در بحثی که پیرامون هنرهای رزمی بین وشیبا و یک افسر ارشد نیروی دریایی ژاپن روی داد، افسر نیروی دریایی، استاد را به یک مبارزه تن به تن فرا خواند و با یک شمشیر چوبی به او حمله کرد. استاد بدون اسلحه در برابر او قرار گرفت و توانست حملات حریفش را به خوبی خنثی کند بطوریکه رقیب نیرومند او از شدت خستگی سرانجام تسلیم شد و شمشیرش را انداخت. او بعدها گفت که می توانست همه حرکات حریفش را حتی قبل از اینکه به مرحله اجرا در بیایند ببیند و این برای او به منزله جرقه ای برای ابداع یک سبک جدید بود. او توانسته بود یک مهاجم مسلح را بدون استفاده از هیچ گونه اسلحه ای و بدون اینکه آسیبی به وی وارد کند از پا بیندازد.
دوشو آنگاه به تمرین و آموزش این هنر پرداخت و این کار را تا پایان عمرش ادامه داد. بعد از مرگ او در آوریل سال 1969 دولت ژاپن عنوان معلم ملی هنرهای رزمی را به وی اعطاء کرد. فرزند استاد، کیششومارو وشیبا ( KishshomaruUeshiba ) وارث القاب و عناوین پدر و مفتخر به عنوان Doshu دوم یا رهبر راه شد و توانست راه پدر را به خوبی ادامه دهد و هم اکنون پسر وی موریترو وشیبا ( MoriteruUeshiba ) به عنوان Doshu سوم یا رهبر راه شده است به واسطه تلاش های او بیش از یک و نیم میلیون نفر در جهان به این ورزش می پردازند. آی کی دو، هماهنگی بین ذهن و بدن را افزایش می دهد و یکی از موثرترین و بهترین راههای دفاع شخصی محسوب می شود. این هنر رزمی به افراد این قدرت را می دهد تا از خود در برابر هر تعداد مهاجم به خوبی دفاع نمایند. در این سبک از تکنیک هایی مشابه کاراته Ashihara استفاده می شود که با استفاده از آنها می توان از تکنیک قفل کردن مفصل ها برای از کار انداختن عضلات حریف استفاده برد.
هر زمان که حرکت میکنم آی کی دو است.
طریقتی که بنام ای کی دو شناخته می شود توسط موریهه اوشیبا ابداع شده است موریهه درسال 1883 در ژاپن به دنیا امد او را اغلب O-Sensei-معلم بزرگ میشناسند.
موریهه دوران کودکی اش رادر شهر تانابه که در بخش واکایاما در دویست مایلی جنوب اوزاکا قرار دارد به همراه پدرومادرش یرکو یوکی گذراند گرچه در زمان تولد موریهه هیچ سامورائی درآن منطقه وجود نداشته ولی گذشتگان واجداداستاد در زمانهای قدیم جنگجویانی دلیر بوده اند که خیلی ازآنها معروف به داشتن توانائیهای بسیار بالای فیزیکی بوده اند حتی موریهه بعدها در دوران جوانیش در سنین 40 و50 سالگی اش مثالی کم نظیر از قدرت و توانائیهای فیزیکی بوده است.آی کی دو طریقتی رزمی متشکل از تعدادی پرتاب وقفل روی مفاصل است که از هنرهای رزمی جوجوتسو-کن جوتسو-ناگینا تا دو وبه طور کلی هنر های رزمی قدیمی-Bujutsu - گرفته شده است.ضمن اینکه بسیاری دیگر از فنون هم وجود دارند که توسط اوئشیبا ابداع شده و مختص به او میباشد. آی کی دو روی مشت ولگد زدن به مهاجمان تمرکز نکرده بلکه یاد میدهد چگونه میتوان از انرژی مهاجم برای کنترل کردن و تحت اختیار گرفتن خود او استفاده کرد. این یک هنر ایستائی وساکن نیست بلکه تاکید بسیارزیادی روی حرکت ودینامیک بودن دارد.
پس از تجربه بیشتر وتماس مستقیم با این طریقت رزمی است که تمرین کنندگان باید به این مسئله بیاندیشند که در ای کی دو چه میخواهند.
درسال 1890 در معبدی نزدیکی خانه شان در حالی که هفت ساله بود خواندن ونوشتن آموخت .
درسال 1903به خدمت سربازی در اوساکا رفت وآنقدر درکار تیراندازی و شمشیر بازی مهارت داشت که به او پیشوای سربازه ها میگفتند و برای جنگ نی چی رو به استان واکایاما رفت .
در طول سالهای 1916 تا 1920 ورزشهای رزمی جوجوتسو و Naginatado - را آموخت استاد میگوید من بیش از 30 نوع هنر رزمی آموخته تا به تمامی فنونشان مهارت پیدا کنم ولی دایتو ریو آی کی جوتسو طولانی ترین رشته ای بوده که ادامه دادم واین روش بیشترین تاثیر رابر روند آی کی دو داشته است.
درسال 1920 در سی وهفت سالگی پس از فوت پدرش به کیوتو آیابه رفت وباشگاهی بنام کلاس وئشیبا را دایر کرد.
درسال 1922 نام ای کی را برای ورزش انتخاب کرد.
در سال 1927 دوجوی خود را به توکیو انتقال داد.
در سال 1942 در پنجاه نه سالگی ورزش ای کی را ای کی دو نامید.
درسال 1943 در استان ایباراکی محله ایواما معبد ای کی دو را ساخت.
در سال 1964 از طرف امپراتور زاپن به خاطر هنر رزمی اش مدال افتخار دریافت کرد.
وی در سحرگاه 25 آوریل 1969 از دنیا رفت .پس از فوت استاد بزرگ اکثر شاگردانش بنا به وصیت ایشان در سر تا سر دنیا پراکنده شدند و به ترویج این هنر رزمی پرداخته اند
جواب بصورت نقل قول