برعکس قضیه هم ترمزی نداره !! از لحظه ی لقاح به بعد شما شروع کنید به اینور و یکجا ترمز بزنید و بگید خب از اینجا به بعد دیگه این جنین انسان بحساب میاد و حق گرفتن حیاتش رو نداریم !! بهترین لحظه ای که بشه پاسخ این سوال بحساب بیاد لحظه تولد هست که اون هم کامل مشخص هست پاسخ قانع کننده ای نیست ! همین رو بگیرید تا آخر عمر یک انسان میره !! طرف میمیره هنوز معلوم نیست کجا حق حیات براش قائل بودیم
بنابراین این مبنای خوبی برای قضاوت نیست ، اما مارو به سمت یک رویکرد هدایت میکنه ، اون اینه که ما برای دو طرف (جنین و والدین) حقوقی مستقل قائل باشیم ، و بطور پیشفرض هم هیچ کدوم از این حقوق رو برتر نسبت به دیگیری نگیریم (چجون خط ترمز نیست بقول شما ) . با اینکار شما برای قضاوت باید در شرایط خاص خودش باشید و ببینید کدوم یک از دو طرف در این شرایط خاص حق بیشتری میتونیم براش قائل باشیم. این همون چیزی هست که من بعنوان یک راه حل میانی متصورم.
اگر شما همیشه حق انسان های بالغ رو بالاتر در نظر بگیری ، مثل اینه که همیشه حق شکار جانوران رو برای انسان محفوظ بدونید ! یعنی از منظر قدرتمند تر به قضیه نگاه کنید ... چون من یک انسان بالغ هستم ، پس حقوق رو اونجوری تبئین کنم که انسان بالغ همیشه در اصل قرار بگیره ، این از دیدگاه من و البته از دیدگاه برخی فلاسفه هم درست نیست. اگر قرار بود جنین ها قانونگذاری کنن قضیه برعکس میشد ! در این موارد هیچ تعریف بهتر و جامع تری از تعریف رالز از انصاف ندیدم و معتقدم باید برای تعریف این حقوق معیار رو همون انصاف رالز بگیریم ...