داستانهای مینیمالیستی

[nil2008]

يادم مي آيد هفت ساله بودم،اول مهر مرا به مدرسه رساندي،پاكتي در دست داشتي و سيگاري گوشه ي لبانت بود،برايم نان قندي خريدي،تغذيه ام را در كيفم گذاشتي،بعد مرا با عشق و دود فراوان بوسيدي،ونگاهم را نديدي كه به دستانت بود...روز اول دانشگاه يادت هست،دم در خوابگاه،مي خواستي خيالت از همه چيز راحت باشد،پاكتي در دست داشتي و سيگاري گوشه ي لبانت جا خوش كرده بود،با عشق و دود فراوان مرا بوسيدي،و نگاهم را نديدي كه به دستانت بود....بابا ببين چقدر خوشگل شدم، يادت هست،مي گفتي عروسك شده ام،من بله را گفتم و تو سرفه مي كردي و نديدي كه نگاهم به سينه ي دردناكت بود...پاكت سيگار هنوز روي كيفت توي اتاق است،دلم مي خواهد با عشق فراوان بغلت كنم،ولي تو دود شده اي،رفته اي ،نيستي،و نميبيني كه نگاهم به چشمانت خيره است... چشمان بي فروغت كه در قاب عكس روي طاقچه خشكيده...
نوشته شده توسط سپیده پوربابایی
ماخذ:.shereno.ir

[nil2008]

خوب که فکر میکنم به خودم حق می دهم . با این همه باورم نمی شود که به این راحتی دستم به خون بی گناهی آلوده شده باشد ً؛ اما او هم بی تقصیر نبود ، زندگی را برایم جهنم کرده بود و لحظه لحظه زندگی را برایم تنگ تر می کرد . گوشش بدهکار فریاد هایم نبود ، دست از سرم بر نمی داشت ، به هیچ صراطی مستقیم نبود ، این آخریها حسابی موی دماغم شده بود که کارش را تمام کردم . از زندگی سیر شده بودم ، حاضر نبودم حتی یک لحظه دیگر تحملش کنم ، یا باید خودم را می کشتم یا آن بد ذات را . و خوشبختانه راه دوم را انتخاب کردم ، چرایش را نمی دانم شاید به این سبب که ضعیف تر بود و راحت تر جان می داد . به هر حال وقتی برای آخرین بار سراغم آمد گذاشتم زمزمه های چندش آورش تمام شود ، یاد آن لحظاتی که عذابم می داد و من هیچ دم بر نمی آوردم مثل رودی از خون در مقابل چشمانم رژه رفت . همان لحظه جسم سنگینی را که از قبل آماده کرده بودم بر فرقش کوبیدم ؛ آن چنان که خون سرخش روی دستم پاشید . آخرین نگاهش هیچ گاه از صفحه ذهنم پاک نمی شود ، هیچ اثری از پشیمانی در آن نبود . هنوز هم موذی بود و عذاب آور . سرانجام دست و پایش از حرکت ایستاد ؛ اما نیشش هنوز باز بود گویی به عذاب وجدان بعد از این من پوزخند می زد . باز هم نگاهی به جسد بی جانش کردم . دیگر سرد سرد شده بود ، انگار هیچ وقت زنده نبود و نفس نمی کشید ؛ اما قیافه اش مظلوم شده بود و ترحم انگیز . حال که گذشت ؛ اما خوب که فکر می کنم دلم به حالش می سوزد ...پشه ی بیچاره !!!
نوشته : ملیحه مقدم
ماخذ:.shereno.ir

[Puneh.A]

قلمی از قلمدان قاضی افتاد

شخصی که آنجا حضور داشت گفت : جناب قاضی کلنگ خود را بردارید

قاضی خشمگین پاسخ داد: مردک این قلم است نه کلنگ

تو هنوز کلنگ و قلم را از هم باز نشناسی؟

مرد گفت: هر چه هست باشد، تو خانه مرا با آن ویران کردی

"عبید زاکانی"

[nil2008]

پیر مرد همیشه جلو مترو بساط می کرد، و همیشه هم آدمای جور واجور دور و برش زیاد بودند؛ دانشجو و محصل و بازاریام حتی بهش سر می زدند. همیشه هم هر کی هر چیزی می خواست می تونست تو بساطش پیدا کنه. پدر این که اینجاست قیمتش چنده؟ مفته جوون، یه دنیا حرف باهات می زنه ، واسه یه دنیا حرف هشت تومن زیاده؟ اگه الان اجازه چاپ داشت با شونزده هفده تومنم پیدا نمی کردیش. بذار زمین این کتابُ بچه، اصلا بگیر ببر مال خودت! فکر کردی هالو گیر آوردی؟ فکر کردی حواسم نیست؟ هر روز میای ده ،بيست صفحه شو می خونی و بعد میذاری سر جاش؟ از فردا دیگه نمیارمش ... بعد از یک هفته دوباره همان جا، همان بساط، همان پیرمرد و همان کتاب و خواننده ای که بيست صفحه آخری کتاب را می خواند. به پسر نگاه می کنم و نگاهم را به چهره پیرمرد می دوزم و او متوجه نگاهم می شود و می گوید: اینم خمس و زکات کار ماست دیگه، دلم نیومد کتاب نصفه نیمه بخونه... همه بساط پیرمرد یه چادر خواب يك و نيم در دو بود و کل کتاباش پنجا شصت تا بیشتر نبودن ولی همین تعداد کتاب به اندازه خودش یه دنیا حرف داشتند . اوایل اسفند بود و سوز سرمای هوای کم شده بود ولی اون روز از پیرمرد خبری نشد، هفته بعدم همین طور و هفته بعدش از بساط بغلیش خبرشو گرفتم؛ گفت : خدا رحمت کنه قاسم کتابفروش ُ ، آدم آرومی بود ... تو دلم گفتم: خوبه ، لا اقل خمس و زکاتشو داده ...
نوشته : بابک ولی الهی
ماخذ:.shereno.ir

[unknown47]

روزی 2مرد و یک زن کاتولیک در باری ، مشغول نوشیدن قهوه بودند.

مرد 1گفت " پسر من کاردینال است و وقتی وارد جایی میشود مردم او را "عالیجناب" صدا میکنند.
مرد 2گفت : پسر من پاپ است و وقتی جایی میرود او را "قدیس بزرگ" خطاب میکنند!
زن حاضر در جمع نگاهی به مردان کرد و گفت : من یک دختر دارم. 178 سانت قدش است ، بسیار خوش هیکل ، دور کمرش 61، دور باسنش 92 سانت ، با موهای بلوند و چشمهای روشن .
وقتی وارد جایی میشود همه میگویند :خدای من!

[part gah]

داشت دفترمشقش را جمع می کرد.چشمش افتاد به روزنامه ای که مادر روی آن برای همسایه ها سبزی پاک کرده بود.تیترش یک "سه" بود با بینهایت "صفر"جلوش.عدد "سه"ناگهان او را از جا پراند.

- بابا، پس فردا با بچه های مدرسه می برنمون اردو. سه هزار تومن می دی؟

بابا سرش را بلندنکرد.باصدایی آرام گفت:فردا یه کم بیشتر مسافر می برم، سه هزار تومن هم به تو میدم.

با وعده شیرین بابا خوابید.

صبح زود، رفت کنارپنجره. پرده را کنار زد. باران ریزوتندی می بارید.قطره های باران برای رسیدن به زمین مسابقه گذاشته بودند. بند دلش پاره شد:آخه توی این بارون که مسافر سوار موتور بابام نمی شه.

اشک توی چشمهایش حلقه زد. از پشت پنجره آمد کنار. یک قطره اشک از روی صورتش چکید روی یکی از بینهایت "صفر"هایی که جلوی عدد"سه" رژه می رفتند.
------------------------------------------------------------------------------
محمدرضا مهاجر

[Mahdi Hero]

گفت: مسخره بازی دربياری و کسی را بخندانی پدرت را در مياورم. مثل بقيه می روی بالای چهار پايه و منتظر ميشوی طناب را بيندازند دور گردنت.

[Mahdi Hero]

عشق او رفته بود.از شدت نا اميدي خود را از پل " گلدن گيت" پرت کرد.
از قضا چند متر دورتر دختري به قصد خودکشي شيرجه زد.
دو تايي وسط آسمان همديگر را ديدند.
چشم در چشم هم دوختند.
کيمياي وجودشان جرقه اي زد.
عشق واقعي بود.
فهميدند.
سه پا با سطح آب فاصله داشتند.

[Mahdi Hero]

از نگاه کردن به بیرون از پنجره بدش می اومد . هیچ کس نمی دونست چرا و کسی هم جرات نداشت بپرسه.


این راز ۶۰ ساله رو هم هیچکس نفهمید تا اون روزی که چشمای بی جونش به یه جفت چشم آشنا داشت نگاه می کرد

[Mahdi Hero]

خیلی دوست داشت بنویسد.
عاشق نوشتن بود. اصلا برای همین خلق شده بود.
وقتی که عاشقانه مینوشت به خصوص وقتی به تعریف از چشم و لب و قد و قامت یار که میرسید، از جانش مایه میگذاشت.
وتلاش میکرد تمام آنچه در درون دارد بیرون بریزد.
و یک روز به خاطر همین کار سر از سطل آشغال درآورد...
هیچ کس از خودکاری که جوهرش پس بدهد خوشش نمیآید.