اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[Pessimist]

غروب و نم نم باران، دوباره تنهايي
دوباره نقش هميشه: نگاه دريايي

شرنگ شعر سياهي دوباره ام در كام
غزل، قصيده ، رباعي، سپيد، نيمايي

شكوه بغض گلوگير، همچو هر اين وقت
ملال و غربت بي حد: تمام دارايي

غروب، خانه، اسارت، پرنده وار اي واي
دوباره آتش بر جان، دوباره گيرايي

نمي رسي شب زيبا غروب جانكاه است؟
تويي اميد من اي شب، بيا و بر پايي

[H.Operator]

مرگ

آرزویم مرگ است
آرزویی رنگی
آرزویی زغم و دوری تو
آرزویی که در آن مرگ قشنگ است
آرزویم مرگ است
مرگي از جنس زمستانی آن
مرگي از جنس خزان
مرگي از جنس فراق
مرگي از جنس شب
بعد مرگم
بنویسید با خط درشت
روی سنگ قبرم
ناله زاری گریه
همه اش ممنوع است
نگذارید کسی گریه کند
نگذارید کسی به تنش سیه کند
نگذارید کسی.....
همه رفتند ومنم تنهاییم
تو بیا بر سر خاکم که دلم شاد کنی
نرگسی بر سرخاکم تو بزار تا مرا یاد کنی ...

شاعر : میلاد وصال

[Puneh.A]

چراغها را خاموش کنید

می خواهم آسوده سر بر زمین بگذارم

غریبه، اگر می خواهی به خواب من بیایی

نامم را که صدا می کنی، کمی آرامتر؛

بگذار تا پسین فردا با خیال خوش تو

میان رویاهای شیرینم دست و پا زنم

از من نگیر این لحظه های دلخوشی را

نگذار حتی خواب دیدن تو برایم عقده شود ...

یادت می آید حرفی را که زدی؛

گفتی می روم،

گه گداری شاید به خوابت بیایم

شاید در خواب،

تو را به آرزوی دیدنم نزدیک کنم

لااقل همین وعده را برایم بگذار ...

غریبه، به خاطر خدا در نگاهم صادق باش

[4MaRyAm]

من عروس مرگم
شوهرم عزرائیل
بی جهاز و بی عشق
می روم تا برزخ
پی خوشبختیه محض
همچو حور کبریا
لب آن حوض عسل
شاد و پر شور و پر از خنده ی ناب
نه...
.
.
.
نه دلم می گیرد
دوردست روی زمین
سنگ قبرم خیس است
مادرم غم دارد
مادرم غمگین است.

[new life]

بادکنک من...

تاب نفسی را که به آن داده‌ام ندارد...

ببین چگونه سر به هر کجا می‌زند...

که تهی شود از اندوه!!...

[Pessimist]

این وقت شب انگار

کسی دارد دانه دانه دلتنگیهایش را

لای برفها می کارد ...

کم می آورم

برف چشمانم هی آب می شوند...

زمستان

همین است که هست

حالا در این باغچه

حتی

دلتنگی هم

نمی روید!

[Puneh.A]

بی من از کوچه گذر کردی و رفتی

بی من از شهر سفر کردی و رفتی

قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم

تا خم کوچه بدنبال تو لغزید نگاهم

تو ندیدی ، نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی

چو در خانه ببستم دگر از پای نشستم

گوییا زلزله آمد، گوئیا خانه فرو ریخت

سرمن ، بی تو من در همه شهر غریبم

بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدایی

برنخیزد دگر از مرغک پربسته نوایی

تو همه بود و نبودی ، تو همه شعر و سرودی

چه گریزی زبر من ، که زکویت نگریزم

گر بمیرم زغم دل به تو هرگز نستیزم

من و یک لحظه جدایی ؟ نتوانم ، نتوانم

بی تو من زنده نمانم

[H.Operator]

سکوتی با شکوه

کاش میشد خنده هایت را خرید
اشکهایم را شمرد
یا تبسم را شنید
یا که آه سرد عاشق را شناخت
آنکه دل برد کاش میشد دل بباخت
کاش میشد،
ز چشمی کور،
دنیا را بدید
از تنفر ،گوش را بی پرده کرد و نشِنید
و در فضای پر هیاهوی سکوتي باشکوه
از تن هر چه صدا هست
سربرید

شاعر : سمکو محمدی

[Maryam j0on]

روی مغزم پارازیت انداخته اند
طوری که دیگر
فرق آژیر خطر را
با هانی گفتن های تو نمی فهمم
فرق در آغوش بودن را
با "له" شدن
فرقم را با خودم هم نمی فهمم
در این عصر یخبندان
من مستند انقراض یک هویتم
برای دیدنم
باید شبانه بنشینی
پای کانال های همیشه برفک
خسته شدم از سینه خیز حرف زدن
دلم می خواهد
به رویا ی زندگی غار نشین برگردم
جایی که انسان های نخستین
با شکم های گرسنه و نیزه های تیز و خیال های راحت
همدیگر را نمی خوردند !

[H.Operator]

سرود سکوت

سالهاست در کوچه و باغ های دلم می چرخم
چه غریب است
چه غریب است سکوتي که همه جا را فرا گرفته
سکوتي که سرود نیامدن تو را می سراید

شاعر : حمید رضا محمدزمانی(کیا)