تبادل نظر در مورد سفرهای انسان به مــــاه

[M o h a m m @ d]

در ادامه بررسی استدلال‌های طرفداران دروغ بودن سفر انسان به ماه، به یکی از عمومی‌ترین سوالات آنها پاسخ خواهیم داد، این‌که چرا انسان به ماه برنگشت؟
پوریا ناظمی: موارد بالا بخش عمده‌ای از استدلال‌های اصلی علاقمندان به نظریه توطئه در سفر به ماه را شامل می‌شود. در کنار این موارد گاهی سوال‌های دیگری نیز مطرح می‌شود، این‌که ناسا به عمد فضانوردان آپولو-1 را کشت به دلیل اینکه آنها می‌خواستند پرده از این ماجرا بردارند.
این اتهامی بی‌پایه است که هیچ سندی از آن پشتیبانی نمی‌کند. آپولو-1 چندین سال قبل از سفر نخستین انسان به ماه صورت گرفت. اگر فضانوردان آپولو - 1 از توطئه خبر داشتند و می‌خواستند آن را افشا کنند، چرا باید سوار بر طبقه آخر موشک ساترن-5 می‌شدند تا به آزمایش‌ها ادامه دهند که ناسا بتواند آن‌ها را بسوزاند.

چرا به ماه برنگشتیم؟

موارد جزیی دیگری نیز در این زمینه مطرح می‌شود. اما یکی از مهم‌ترین سوال‌های عمومی این است که اگر آن موقع به ماه رفتیم، چرا برای بیش از 3 دهه دیگر نتوانستیم به ماه برگردیم؟
جواب این سوال همان‌طور که در بخش نخست شبهات آپولو آمد، به شرایط سیاسی، اقتصادی و بین‌المللی آن دوران برمی‌گردد. بودجه ناسا در زمان برنامه آپولو به 5 درصد بودجه فدرال رسید. همه نهادها، دو حزب اصلی و همچنین مردم درباره ضرورت انجام این سفر اشتراک نظر داشتند. پول کافی، عزم ملی و تلاشی شبانه‌روزی و عظیم باعث شد این اتفاق بیفتد و در طول ماموریت‌های آپولو 11 تا آپولو 17 (به جز آپولو 13 که با مشکل روبرو شد)، 12 فضانورد بر سطح ماه قدم بزنند.

اما در حال حاضر شرایط ناسا اصلا قابل مقایسه با آن دوران نیست. بودجه ناسا هم‌اکنون تنها نیم درصد بودجه فدرال است که از این مقدار یک سوم به بخش روباتیک و دو سوم به بخش پروازهای سرنشین‌دار اختصاص دارد. درون ناسا بحث بسیار جدی بر سر اولیت‌بندی این بودجه در جریان است. سفرهای فضایی سرنشین‌دار اگرچه جذابیت و اهمیت طولانی مدت دارد، اما دستاوردهای علمی مستقیم آن‌ها در مقایسه با ماموریت‌های روباتیک چندان بالا نیست. برای مثال تعداد مقالات علمی که تنها از تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده، ده‌ها برابر کل داده‌هایی است که از آزمایش‌های انجام شده در ایستگاه فضایی به دست می‌آید. بسیاری در داخل ناسا استدلال می‌کنند زمانی که با بودجه محدود مواجهیم، بهتر است با این بودجه به جای اینکه 3 نفر را به ماه بفرستیم، ده‌ها ماموریت روباتیک مانند کاوش قمرهای مشتری و زحل، ماه، مریخ و سیارک‌ها و دنباله‌دارها را انجام دهیم تا حجم داده‌های ما به طور جدی افزایش پیدا کند.
اکنون حتی درون جامعه علمی، اجماعی برای سفر دوباره به ماه تا زمانی که دلیل مشخصی در این بازگشت باشد، وجود ندارد. ضمن اینکه اگر زمانی قرار باشد دوباره سفر به ماه اتفاق بیفتد، باید بخشی از فناوری‌های مربوط به این سفر دوباره طراحی و ساخته شود، چراکه برخی از فناوری‌های آپولو منقرض شده‌اند!

چندی پیش در گفتگویی با مهندس دارا صباحی، مهندس ارشد ماموریت مریخ‌نورد کیوریاسیتی (کنجکاوی) درباره مساله انقراض فناوری پرسیدم. او در این باره توضیح داد که بسیاری از اوقات برای یک ماموریت فناوری‌های ویژه‌ای طراحی می‌شوند و قطعاتی ساخته می‌شوند، اما بعد از چند سال که این ماموریت انجام شد و یا کنار گذاشته شد، نسل مهندسان تغییر می‌کند، کارخانه‌های سازنده خط تولید خود را تغییر می‌دهند و فناوری به راحتی گم می‌شود و طراحی دوباره فناوری جدیدتر و به‌روزتر برای مهندسان بسیار راحت‌تر از احیای فناوری‌های قدیمی است.

[M o h a m m @ d]

طرفداران فرضیه توطئه به جای الهام گرفتن از دشوارترین ماموریت تاریخ بشر، همه تلاش خود را به کار گرفته‌اند تا به زعم خود خطاهای موجود در تصاویر را آشکار کنند.
البته این حرف‌ها طرفداران فرضیه توطئه را راضی نمی‌کند. جالب این است که این افراد گاهی از سوی دیگر بام می افتدند. در حالیکه برخی از آن‌ها سفر انسان به ماه را انکار می‌کنند، گروه دیگری معتقدند این سفر پس از آپولو 17 ادامه یافته و ناسا به دلیل شواهدی که در ماه پیدا کرده بود، روی این سفر سرپوش گذاشته است. در سال 2011/1390 طرفداران این نظریه فیلم سینمایی مستندنمایی به نام آپولو - 18 را روانه پرده‌های سینما کردند. این افراد البته هیچ‌گاه به این سوال پاسخ ندادند که چگونه می‌توان موشکی عظیم مانند ساترن - 5 را مخفیانه به فضا فرستاد.
سفر به ماه یکی از مهم‌ترین، بزرگ‌ترین و در عین حال دشوارترین ماموریت‌های انسان در تاریخ بوده است. گاهی باور کردن این‌که انسان می‌تواند در سایه تامین هزینه‌ها، مدیریت مناسب و ایجاد همگرایی در جامعه دست به چنین کاری بزند، دشوار است. دشواری این ماموریت از ابتدا مشخص بود. نه تنها بازتاب آن را در صحبت‌های پرزیدنت کندی و کسانی که این برنامه را پیش بردند می‌توان دید که حتی وارد ضرب‌المثل‌های فارسی نیز شده است. این روزها وقتی با فردی مواجه می‌شویم که درباره کارهایش بزرگ‌نمایی می‌کند، بسیار می‌شنویم که فلانی چنان صحبت می‌کند که گویی می‌خواهد آپولو هوا کند.

بسیاری از افرادی که در دام فرضیه توطئه می‌افتدند، ساعت‌ها و ماه‌ها تصاویر ارسالی فضانوردان از ماه را به دنبال نشانه‌ای از خطا زیر و رو می‌کنند و آن قدر به این مساله حساسیت نشان می‌دهند که فراموش می‌کنند به چه تصاویر خیره‌کننده و الهام‌بخشی می‌نگرند. داستان سفر به ماه حتی از سوی دشمن اصلی آمریکا در آن زمان که چهار چشمی مراقب فضا بود، انکار نشد. این سفر نه برای ناسا که برای بشریت الهام‌بخش و مهم بود.

شرح عکس: صفحه بازتابنده نصب‌شده در سطح ماه در ماموریت آپولو 11

طرفداران فرضیه توطئه البته هنوز راضی نیستند. حتی وقتی به آن‌ها گفته می‌شود صفحات بازتاب‌دهندهای که فضانوردان ناسا روی ماه گذاشته‌اند، هنوز آنجا است و حتی منجمان آماتور با ابزار مناسب می‌توانند با تاباندن لیزر و رصد بازگشت آن، فاصله زمین به ماه را اندازه بگیرند (برای کسب اطلاعات بیشتر، [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] )، وقتی تصاویر جدید مدارگرد اکتشافی ماه به آن‌ها نشان داده می‌شود که جای پای فضانوردان، ابزارهای علمی و طبقه پایین ماه‌نشین در آن‌ها مشخص است (برای مشاهده این تصاویر، [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] )، وقتی تصاویر مدارگرد ژاپنی ماه به آن‌ها نشان داده می‌شود که از فراز سایت فرود آپولوها گرفته شده (برای مشاهده تصاویر مدارگرد ژاپنی، [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ) و یک به یک مطابق تصاویری است که بیش از 30 سال پیش فضانوردان به زمین آوردند، باز هم قانع نمی‌شوند.

مجموعه 12 قسمتی «شبهات آپولو» برای کسانی بود که می‌خواهند پاسخ‌هایی برای سوال‌های خود در این زمینه پیدا کنند؛ اما توصیه آخر این‌که هیچ‌گاه وقت بیش از اندازه‌ای برای بحث با حامیان فرضیه توطئه تلف نکنید. اگر با دادن توضیحات ابتدایی احساس کردید آن‌ها کماکان بدون آنکه به شما گوش کنند حرف‌های خود را تکرار می‌کنند، به جای تلف کردن وقت خود از پشت تلسکوپ، دوربین دوچشمی و یا با چشمان غیرمسلح خود به آسمان و به ماه نگاه کنید و بگذارید شکوه ماه و فضا شما رادر بر بگیرد.
khabaronline

[mahyarSAMSUNG]

آیا عملیات کانستلیشن 2020 آمریکا واقعیه ؟ یا یه مستند خیالی فقط ازش گذاشت تلوزیون . گفته بود 2024 توریست هم میفرستن

[رضاس1000]

از همه ی این ها که بگذریم یکی بهم جواب بده که چرا هیچ ستاره ای در عکس های مربوط به ماه وجود نداره؟چه طوریه که از سطح زمین می تونیم ستاره هارو ببینیم ولی از سطح ماه هیچ ستاره ای دیده نمیشه؟چرا در چنین فاصله ای که از ماه داریم وقتی ماه کامل میشه خیلی ماه رو درخشان میبینیم اونوقت رنگ ماه در عکس ها که از فاصله دومتری گرفته شده این قدر کم نوره؟چشمه نور بیش تر شبیه نور های مصنوعیه تا نوری مثل خورشید! چرا پرچم امریکا واضح تر از درخشش زمین اطراف هست؟!ممکنه بگید دوربینی که عکس میگیره قابلیت تنظیم نور رو داره؟اگه اینطوریه چرا درخشش پرچم امریکا تحت تاثیر این قابلیت دوربین قرار نگرفته و فقط زمین های ماه تحت تاثیر این قابلیت قرار گرفتن؟!!واقعیت رو باید قبول کرد دروغ از سر و روی این عکس های مربوط به ماه میباره!

[Stream]

از همه ی این ها که بگذریم یکی بهم جواب بده که چرا هیچ ستاره ای در عکس های مربوط به ماه وجود نداره؟چه طوریه که از سطح زمین می تونیم ستاره هارو ببینیم ولی از سطح ماه هیچ ستاره ای دیده نمیشه؟!

چون ماه جو نداره و شدت تابش نور خورشید بسیار زیاده (خیلی خیلی بیشتر از شدت نور در یک روز آفتابی در وسط تابستان در کویری ترین نقطه زمین)، و به خاطر نداشتن جو نور خورشید در آسمان پخش نمیشه و آسمان تاریک به نظر میاد. این شدت نور بسیار بالا از طرف ماه منعکس میشه و به همین خاطر نور اون ستاره های بسیار دور خیلی خیلی جزئی است در مقابل نوری که از سطح ماه بازتاب میشه، و به همین خاطر شما اون نور رو نمی بینید.

چرا در چنین فاصله ای که از ماه داریم وقتی ماه کامل میشه خیلی ماه رو درخشان میبینیم اونوقت رنگ ماه در عکس ها که از فاصله دومتری گرفته شده این قدر کم نوره؟

شاتر دوربین ها طوری تنظیم شده که بتونه عکس بگیره، در صورتی که شاتر مثل چیزی که در زمین داریم تنظیم بشه شما فقط یک منطقه سفید رو می بینید بدون هیچ جزئیات مشخصی.

چشمه نور بیش تر شبیه نور های مصنوعیه تا نوری مثل خورشید! چرا پرچم امریکا واضح تر از درخشش زمین اطراف هست؟!ممکنه بگید دوربینی که عکس میگیره قابلیت تنظیم نور رو داره؟اگه اینطوریه چرا درخشش پرچم امریکا تحت تاثیر این قابلیت دوربین قرار نگرفته و فقط زمین های ماه تحت تاثیر این قابلیت قرار گرفتن؟!!

درخشش اجسام به خاطر جنسشون و نوع بازتاب نور هست. نمی دونم جنس پرچمی که به ماه رفت دقیقا از چی بود ولی روی همین زمین هم خیلی از پرچم ها طوری طراحی میشن که بازتاب نور بالایی داشته باشند و این اصلا چیز خاصی نیست.

واقعیت رو باید قبول کرد دروغ از سر و روی این عکس های مربوط به ماه میباره

واقعیت اینه که باید قبل از قضاوت، درست تحقیق کنیم. پاسخ به همه اشکال ها با یک سرچ 2 دقیقه ای پیدا میشه.

[رضاس1000]

با احترام

چون ماه جو نداره و شدت تابش نور خورشید بسیار زیاده (خیلی خیلی بیشتر از شدت نور در یک روز آفتابی در وسط تابستان در کویری ترین نقطه زمین)، و به خاطر نداشتن جو نور خورشید در آسمان پخش نمیشه و آسمان تاریک به نظر میاد. این شدت نور بسیار بالا از طرف ماه منعکس میشه و به همین خاطر نور اون ستاره های بسیار دور خیلی خیلی جزئی است در مقابل نوری که از سطح ماه بازتاب میشه، و به همین خاطر شما اون نور رو نمی بینید.

همونطور که اطلاع دارید زمین جو داره و زمانی که نور خورشید به جو برخورد میکنه به اصطلاح نور پخش میشه و ما ستاره هارو نمیبینیم.اما ماه جو نداره و نوری که از خورشید به ماه می رسه تنها بازتاب می شه و به دلیل نبود جو پخش نمیشه.همون طور که در عکس میبینید اطراف ماه تا دوردست ها کاملا تاریک است در چنین تاریکی کم سوترین ستارگان باید دیده بشه همون طور که ما از سطح زمین در هنگام شب ستاره ها رو میبینیم.وقتی ماه نور رو منعکس میکنه اینگونه نیست که کاری کنه تا ستارگان دوردست دیده نشه.اگر ما در روز های زمین ستارگان رو نمیبینیم به این دلیله که خورشیدی که نورش مستقیم به زمین میتابه توسط جو پخش میشه وبه سمت ما میرسه.در ماه نوری که منعکس میشه از چشمان فردی که روی ماه ایستاده دور میشه و پخش نمیشه تا دوباره به چشمان فضانورد برسه و نتونه ستاره هارو ببینه.توجه داشته باشید به این نکته که نوری که از ماه منعکس میشه باید توسط جسمی دیگر به سمت چشمان فضانوردی که روی ماه است بازتاب بشه تا نور ستارگان دیگر بر چشمان فضانورد اثر نکنه در حالی که جسم دیگری وجود نداره وبنابراین عاملی وجود نداره تا باعث بشه نتونیم نور ستارگان رو از ماه ببینیم.

درخشش اجسام به خاطر جنسشون و نوع بازتاب نور هست. نمی دونم جنس پرچمی که به ماه رفت دقیقا از چی بود ولی روی همین زمین هم خیلی از پرچم ها طوری طراحی میشن که بازتاب نور بالایی داشته باشند و این اصلا چیز خاصی نیست.

بیایید واقع بینانه تر به موضوع نگاه کنیم.یه اتش رو درنظر بگیرید هر چه قدر که به اون اتش نزدیک تر بشید درخشنده تر میبینید و هرچه قدر که دورتر میرید کم سو تر میشه.وقتی ماه از زمین این قدر درخشان دیده میشه هر چه قدر نزدیکش بشیم باید خیلی درخشش اون بالاتر بره.حتما با دوربین عکاسیتون وقتی از یک جسم درخشان عکس گرفتید متوجه رد اثرات نور برروی عکس شدید.حالا فرض کنید رفتید سمت ماهی که اونقدر درخشنده است و از پرچمی استفاده میکنید که بازتاب رو چندبرابر میکنه هیچ اثر علمی از این اثرات شدت بالای نور در این عکس ها نیست.لازم به ذکره که در تکنولوژی 50 سال قبل نباید اغراق کرد.همین کارایی کامپیوترهای ان موقع چه قدر با کامپیوترهای الان تفاوت داره.این درمورد دوربین هم صدق میکنه.درحشندگی ها ی روی سطح ماه و اون پرچمه هیچ اثر علمی و واقعی رو روی لنز دوربین نمیذاره.باز هم میگم نباید روی تکنولوژی دوربین دربرابر اون همه درخشندگی اغراق کرد.

واقعیت اینه که باید قبل از قضاوت، درست تحقیق کنیم. پاسخ به همه اشکال ها با یک سرچ 2 دقیقه ای پیدا میشه.

ما تا جایی که میتونیم قضاوتمون رو بر پایه علمی میکنیم و نظرمون رو بیان میکنیم.

[Stream]

با احترام

همونطور که اطلاع دارید زمین جو داره و زمانی که نور خورشید به جو برخورد میکنه به اصطلاح نور پخش میشه و ما ستاره هارو نمیبینیم.اما ماه جو نداره و نوری که از خورشید به ماه می رسه تنها بازتاب می شه و به دلیل نبود جو پخش نمیشه.همون طور که در عکس میبینید اطراف ماه تا دوردست ها کاملا تاریک است در چنین تاریکی کم سوترین ستارگان باید دیده بشه همون طور که ما از سطح زمین در هنگام شب ستاره ها رو میبینیم.وقتی ماه نور رو منعکس میکنه اینگونه نیست که کاری کنه تا ستارگان دوردست دیده نشه.اگر ما در روز های زمین ستارگان رو نمیبینیم به این دلیله که خورشیدی که نورش مستقیم به زمین میتابه توسط جو پخش میشه وبه سمت ما میرسه.در ماه نوری که منعکس میشه از چشمان فردی که روی ماه ایستاده دور میشه و پخش نمیشه تا دوباره به چشمان فضانورد برسه و نتونه ستاره هارو ببینه.توجه داشته باشید به این نکته که نوری که از ماه منعکس میشه باید توسط جسمی دیگر به سمت چشمان فضانوردی که روی ماه است بازتاب بشه تا نور ستارگان دیگر بر چشمان فضانورد اثر نکنه در حالی که جسم دیگری وجود نداره وبنابراین عاملی وجود نداره تا باعث بشه نتونیم نور ستارگان رو از ماه ببینیم.

اگه پرسش شما اینه که اگه دوربین رو به طرف بالا می گرفتند و درست طوری تنظیم می کردند که ستاره ها نمایش داده بشه، آیا ستاره ای رو می شد دید پاسخ مثبت هست ولی در هر عکسی که از محیط ماه باشه، ستاره ای در عکس نخواهد بود. شما در یک عکس نمی تونید نور بسیار بسیار بسیار بالا از نصف تصویر داشته باشید و بطور همزمان از نصف دیگه جزئی ترین و کم سو ترین نور ها رو هم ببینید، تکنولوژی دوربین های امروزی هم نمی تونن چنین چیزی رو ثبت کنند (مگه با تکنیک های نرم افزاری و ترکیب چندین عکس مختلف)، چه برسه به اون زمان. اگه روی ماه هم عکسی صرفا از آسمان اونجا می گرفتند طوری که چیزی از ماه در عکس نباشه خود شما می گفتید از کجا معلوم این رو روی ماه گرفته باشند وقتی چیزی از ماه مشخص نیست.

کلا شما سناریویی درست می کنید که نتیجه هرچیزی باشه در نهایت نتیجه شما رو تایید کنه. واقعیت اینطور نیست. وقتی خیلی ساده با بررسی قواعد اپتیک و تکنولوژی های عکاسی میشه فهمید بی ستاره بودن ماه طبیعی است دیگه بی ستاره بودن ماه مدرکی برای دروغ بودن سفر به ماه نیست. چرا ماه، تمام عکس ها و ویدیو هایی که از ایستگاه های فضایی و ISS و ماهواره ها و ... رو هم ببینید آسمان بی ستاره ای دارند، بر اساس سیستم استدلالی شما اون ها هم حتما دروغ و ساختگی هستند! تمام عکس هایی که ماهواره ها از فضا از زمین می گیرند هم در محیط اطرافش بی ستاره است. بنا به استدلال شما باید نتیجه بگیریم ایستگاه فضایی و ماهواره ها و ... همگی دروغ و ساختگی هستند!

بیایید واقع بینانه تر به موضوع نگاه کنیم.یه اتش رو درنظر بگیرید هر چه قدر که به اون اتش نزدیک تر بشید درخشنده تر میبینید و هرچه قدر که دورتر میرید کم سو تر میشه.وقتی ماه از زمین این قدر درخشان دیده میشه هر چه قدر نزدیکش بشیم باید خیلی درخشش اون بالاتر بره.حتما با دوربین عکاسیتون وقتی از یک جسم درخشان عکس گرفتید متوجه رد اثرات نور برروی عکس شدید.حالا فرض کنید رفتید سمت ماهی که اونقدر درخشنده است و از پرچمی استفاده میکنید که بازتاب رو چندبرابر میکنه هیچ اثر علمی از این اثرات شدت بالای نور در این عکس ها نیست.لازم به ذکره که در تکنولوژی 50 سال قبل نباید اغراق کرد.همین کارایی کامپیوترهای ان موقع چه قدر با کامپیوترهای الان تفاوت داره.این درمورد دوربین هم صدق میکنه.درحشندگی ها ی روی سطح ماه و اون پرچمه هیچ اثر علمی و واقعی رو روی لنز دوربین نمیذاره.باز هم میگم نباید روی تکنولوژی دوربین دربرابر اون همه درخشندگی اغراق کرد.

دلیل اثرات نور روی عکس فقط و فقط جو زمین هست. شما در خلاء هیچ اثری از نور روی هیچ عکسی نخواهید دید. 50 سال پیش که هیچ، ابتدایی ترین دوربین ها هم شاتر قابل تنظیم داشتند دوست عزیز و این یه چیز خیلی ابتدایی است.

[L͠øneWolf]

با احترام

همونطور که اطلاع دارید زمین جو داره و زمانی که نور خورشید به جو برخورد میکنه به اصطلاح نور پخش میشه و ما ستاره هارو نمیبینیم.اما ماه جو نداره و نوری که از خورشید به ماه می رسه تنها بازتاب می شه و به دلیل نبود جو پخش نمیشه.

تمام اشیاء به غیر از اشیاء کاملا آینه ای نور رو متفرق می کنن. تقریبا اشیائی که نورو پخش نکنن تو طبیعت به سختی پیدا می شن. سطح ماه هم کاملا یک سطح آینه ای نیست.

همون طور که در عکس میبینید اطراف ماه تا دوردست ها کاملا تاریک است در چنین تاریکی کم سوترین ستارگان باید دیده بشه همون طور که ما از سطح زمین در هنگام شب ستاره ها رو میبینیم.

وقتی ماه نور رو منعکس میکنه اینگونه نیست که کاری کنه تا ستارگان دوردست دیده نشه.

برای این که سطح ماه دیده بشه، باید سرعت شاتر و ضریب اف دوربین بالا باشه. تو سرعت شاتر و ضریب اف بالا هم ستارگان دوردست دیده نمی شن.

بیایید واقع بینانه تر به موضوع نگاه کنیم.

خیر دوست عزیز. تا جایی که به آمار و ارقام مربوط می شه میزان نور بازتاب شده از ماه (آلبدوی ماه) از زمین کمتره. بنابراین میانگین روشنایی برای کسی که روی ماه ایستاده از کسی که روی زمین ایستاده بیشتر نیست.

حتما با دوربین عکاسیتون وقتی از یک جسم درخشان عکس گرفتید متوجه رد اثرات نور برروی عکس شدید.

شما توی عکس های ماه هم می تونید اثرات نور (صرفا اون دسته از اثرات که در لنز ایجاد می شه) رو ببینید. (بعد نگید که چرا فلان تاثیر نوری توی عکس ها دیده می شه.)

[رضاس1000]

اگه پرسش شما اینه که اگه دوربین رو به طرف بالا می گرفتند و درست طوری تنظیم می کردند که ستاره ها نمایش داده بشه، آیا ستاره ای رو می شد دید پاسخ مثبت هست ولی در هر عکسی که از محیط ماه باشه، ستاره ای در عکس نخواهد بود. شما در یک عکس نمی تونید نور بسیار بسیار بسیار بالا از نصف تصویر داشته باشید و بطور همزمان از نصف دیگه جزئی ترین و کم سو ترین نور ها رو هم ببینید، تکنولوژی دوربین های امروزی هم نمی تونن چنین چیزی رو ثبت کنند (مگه با تکنیک های نرم افزاری و ترکیب چندین عکس مختلف)، چه برسه به اون زمان. اگه روی ماه هم عکسی صرفا از آسمان اونجا می گرفتند طوری که چیزی از ماه در عکس نباشه خود شما می گفتید از کجا معلوم این رو روی ماه گرفته باشند وقتی چیزی از ماه مشخص نیست.

کلا شما سناریویی درست می کنید که نتیجه هرچیزی باشه در نهایت نتیجه شما رو تایید کنه. واقعیت اینطور نیست. وقتی خیلی ساده با بررسی قواعد اپتیک و تکنولوژی های عکاسی میشه فهمید بی ستاره بودن ماه طبیعی است دیگه بی ستاره بودن ماه مدرکی برای دروغ بودن سفر به ماه نیست. چرا ماه، تمام عکس ها و ویدیو هایی که از ایستگاه های فضایی و ISS و ماهواره ها و ... رو هم ببینید آسمان بی ستاره ای دارند، بر اساس سیستم استدلالی شما اون ها هم حتما دروغ و ساختگی هستند! تمام عکس هایی که ماهواره ها از فضا از زمین می گیرند هم در محیط اطرافش بی ستاره است. بنا به استدلال شما باید نتیجه بگیریم ایستگاه فضایی و ماهواره ها و ... همگی دروغ و ساختگی هستند!

دلیل اثرات نور روی عکس فقط و فقط جو زمین هست. شما در خلاء هیچ اثری از نور روی هیچ عکسی نخواهید دید. 50 سال پیش که هیچ، ابتدایی ترین دوربین ها هم شاتر قابل تنظیم داشتند دوست عزیز و این یه چیز خیلی ابتدایی است.

اگر ممکن است بگویید اون نور بسیار بالایی که بخشی از عکس را گرفته که مانع دیدن ستاره ها میشود دقیقا منشا ان نور از کجاست؟قاعدتا باید نوری از جانب خورشید باشد.تا اینجا فکر میکنم که با بنده موافقید.لطفا دقت کنید به این نکته:در فضا جوی حداقل در مورد جسمی مانند ماه وجود ندارد.بنابراین نوری که از سمت خورشید به به سمت ماه می اید تحت تاثیر جو قرار نمیگیرد.تا انجا که اطلاع دارم در فضا جوی وجود ندارد چون اگر وجود داشت بنابراین باید فضا روشن دیده می شد و علت اینکه درروز ما از سطح زمین اسمان را ابی میبینیم به خاطر جو زمین است و نه فضای بیرون از ان.حال زمانی که جوی در فضا وجود نداشته باشد ایا دلیلی دارد که فضای اطراف ماه را مانند فضایی که ما از سطح زمین میبینیم روشن ببینیم.مطمئنا اینگونه نیست.وزمانی که اینگونه نیست ایا نباید ستارگان را دید.یکبار دیگر به عکس هایی که از ماه گرفته شده مخصوصا ان عکس هایی که زمین هم دیده می شود نگاه بکنید. شخصی که در روی زمین و زمان شب ان است ستارگان را همراه با ماه میبیند اما چرا دربسیاری از این عکس هایی که از ماه گرفته شده و زمین هم دیده می شود اثری از ستاره نیست.من هرگز نمیگویم عکس های ارسالی تلسکوپ های قدرتمند وفضاپیماهای ناسا دروغ است.می دانید این عکس هایی که گرفته می شود به خاطر فاصله زیادی که با محل تصویر دارند رنگی نیست و وبر اساس اطلاعات دریافتی از سایر امواجی که با چشم دیده نمی شوند تصاویر را رنگ امیزی می کنند.اگر چند تا از این تصاویر رنگ امیزی شده را دیده باشید تصاویری با نقاط نورانی رو مشاهده میکنید.این نقاط نورانی میتواند حاصل چندین ستاره و یا یک ستاره بسیار بسیار بزرگ باشد که تازه انها را در عکس به صورت نقاط نورانی میبینیم.حال چرا درماه نباید ستاره ای دیده شود.ضمنا در جایی فرمودید که علت اثر نور زیاد نور در دوربین عکاسی وجود جو است.از نظر من این کاملا بی معنیه.ایا زمانی که شما دارید از فاصله 2 متری عکس میگیرید جو قابل ملاحظه ای وجود داره که باعث بشود نور درخشان بر لنز دوربین اثر بگذاره و در ماه این تاثیر رو نداشته باشه؟!

[رضاس1000]

خیر دوست عزیز. تا جایی که به آمار و ارقام مربوط می شه میزان نور بازتاب شده از ماه (آلبدوی ماه) از زمین کمتره. بنابراین میانگین روشنایی برای کسی که روی ماه ایستاده از کسی که روی زمین ایستاده بیشتر نیست.

من کاری با اختلاف نور ساطع شده ماه با زمین ندارم.طبق استدلال شما وقتی به خورشید نزدیک میشیم نباید اختلاف قابل ملاحظه ای از نور اون رو نسبت به محلی از سطح زمین که خورشید رو نگاه میکینیم داشته باشیم! لطفا پست های بالا رو با دقت بخونید.

شما توی عکس های ماه هم می تونید اثرات نور (صرفا اون دسته از اثرات که در لنز ایجاد می شه) رو ببینید. (بعد نگید که چرا فلان تاثیر نوری توی عکس ها دیده می شه.)

دوست عزیز با نور های مصنوعی مانند لامپ های خودمون هم میشه اثر نور ساخت.اون اثراتی که در عکس ها هستش مال همون پروژکتور ها و تجهیزات هستش.