حافظ

[V E S T A]

زلـــف بر بـاد مــده تا ندهــی بر بـادم
ناز بنیــاد مکــن تا نکنــی بنیــادم

مـی مخــور با همـه کس تا نخــورم خــون جــگر
سر مکــش تا نکشــد سر به فلــک فریـــادم

زلــف را حلــقه مکـن تا نکنــی دربنــدم
طــره را تاب مــده تا ندهــی بر بــادم

یارِ بیــگانه مشــو تا نبــری از خویشــم
غم اغیــار مخــور تا نکنــی ناشــادم

رخ برافــروز که فــارغ کنی از برگ گلــم
قد برافــراز که از ســرو کنــی آزادم

شمــع هر جمــع مشــو ور نه بســوزی ما را
یـاد هر قـــوم مکــن تا نروی از یــادم

شهــره شهــر مشــو تا ننهــم سر در کــوه
شور شیریــن منمــا تا نکنی فرهــادم

رحــم کن بر من مسکیــن و به فریــادم رس
تا به خــاک در آصف نرســد فریــادم

حافــظ از جــور تو حاشــا که بگردانــد روی
مــن از آن روز که دربنــد تـــوام آزادم

[V E S T A]

گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت، رفت		ور ز هندوی شمــا بر مــا جفــایی رفت، رفت
برق عشق ار خرمن پشمینه پوشی سوخت، سوخت		جور شــاه کامــران گــر بـر گــدایی رفت، رفت
در طریقت رنجــش خاطر نباشد مِی بیــار		هر کُدورت را که بینی چون صفایی رفت، رفت
عشقبــازی را تحمل باید ای دل! پای دار		گر مــلالی بود بــود و گـر خــطایی رفت، رفت
گر دلــی از غمــزهٔ دلــدار بــاری بُرد، بُرد		ور میــان جــان و جانـان ماجرایـی رفت، رفت
از سخن چینان ملالت‌ها پدید آمد؛ ولــی		گـر میــان همنشینــان ناســزایی رفت، رفت
عیب حافظ گو مکن واعظ، که رفت از خانقاه		پای آزادی چه بنــدی؟ گر به جایی رفت، رفت

[Atghia]

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد؟
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد؟

آب حیوان تیره گون گشت خضر فرخ پی کجاست؟
خون چکید از شاخ گل ابر بهاران را چه شد؟

کی نمی گوید که یاری داشت حق دوستی
حق شناسان را چه حال افتاد؟ یاران را چه شد؟

لعلی از کان مرون برنیاد سال هاست
تابش خورشید و سعی باد وباران را چه شد؟

شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار
مهربانی کی سرآمد شهر یاران را چه شد؟

[mahpesar]

خدا چو صورتِ ابرویِ دلگشایِ تو بست _______ گشــادِ کارِ من انــدر کرشــمــه‌ هایِ تو بست

مرا و سرو چــمن را به خاکِ راه نشاند _______ زمـــانه تا قصَــبِ نـرگــسِ قـــبایِ تو بـــست

ز کار ما و دل، غنـچه صـد گـره بگــشود _______ نســیم گل چو دل اندر پی هــوای تو بست

مرا به بنــدِ تو دوران چـــرخ راضــی کرد _______ ولی چه سود که سر رشته در رضای تو بست

چو نافه بر دل مســکین من گـــره مفکن _______ که عـــهد با ســــرِ زلف گــره گشای تو بست

تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال! _______ خطا نــــگر، که دل، امیــد در وفـــایِ تو بــست

ز دست جور تو گفتم: «ز شهر خواهم رفت» ___ به خنده گفت که: «حافظ برو! که پای تو بست؟!»

[mahpesar]

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

به قصد جان من زار ناتوان انداخت

نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود

زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت

به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد

فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت

شراب خورده و خوی کرده می‌روی به چمن

که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت

به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم

چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت

بنفشه طره مفتول خود گره می‌زد

صبا حکایت زلف تو در میان انداخت

ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردم

سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت

من از ورع می و مطرب ندیدمی زین پیش

هوای مغبچگانم در این و آن انداخت

کنون به آب می لعل خرقه می‌شویم

نصیبه ازل از خود نمی‌توان انداخت

مگر گشایش حافظ در این خرابی بود

که بخشش ازلش در می مغان انداخت

جهان به کام من اکنون شود که دور زمان

مرا به بندگی خواجه جهان انداخت

[mahpesar]

سـاقـی! به نور باده برافـروز جــام ما

مطرب، بگو که کار جهان شد به کام ما


ما در پیاله عکسِ رُخِ یار دیده‌ایم

ای بی‌خبر ز لذت شُرب مُدام ما


هرگز نمیرد آن که دلش زنده‌شد به عشق

ثبت است بر جـریده‌ عـالـم دوام ما


چندان بُوَد کرشمه و ناز سَهی قدان

کآید به جلوه سرو صِنوبر خرام ما


ای باد! اگر به گُلشن اَحباب بگذری

زنـهار! عرضه‌ده بـر جـانـان پـیـام ما


گو «نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری؟

خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما»


مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است

زآن رو سـپرده‌اند به مسـتی زمـام ما


ترسم که صَرفه‌ای نبرد روز باز خواست

نان حلال شـیخ ز آب حـرام ما


حافظ! ز دیده، دانه‌ی اشکی همی‌فشان

باشد که مرغ وصـل کند قصد دام ما


دریای اَخـضر فلک و کشـتی هلال

هستند غرقِ نعمت حاجی قوام ما

[Demon King]

مـرا مـی ‌بینــی و هـــر دم زیــادت مـی‌ کنـی دردم تــو را مـی‌بینــم و میلــم زیـادت مـی‌شــود هــر دم به سـامـانــم نمـی‌پـرسـی نمـی‌دانــم چـه سـر داری بـه درمــانـــم نمـی‌کوشـی نمـی‌دانـــی مگـــر دردم نه راه است این که بگذاری مرا برخاک وبگریـزی گــذاری آر و بـازم پــرس تـا خـاک رهــت گــردم نـدارم دستـت از دامـن بجـز در خـاک و آن دم هـم کـه بـر خـاکـم روان گـردی بـه گــرد دامنـت گـردم فـرو رفـت از غـم عشقـت دمـم دم می‌ دهـی تا کـی دمــار از مــن بــرآوردی نمــی ‌گــویــی بــرآوردم شبـی دل را بـه تـاریکـی ز زلفـت بـاز مـی‌ جستــم رخت مـی‌دیــدم و جـامـی هـلالـی بـاز می‌خــوردم کشیــدم در بـرت نــاگـاه و شــد در تاب گیســویــت نهــادم بـر لبـت لــب را و جــان و دل فـــدا کــردم تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان مـی‌ده چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم " حافظ شیرازی "

[Atghia]

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
به هر درش که بخوانند بـی‌خـبر نرود

طمـع در آن لب شيرين نکردنم اولی
ولی چگونه مگس از پـی شکـر نـرود

سواد ديده غمديده‌ام به اشک مشوی
کـه نقش خال توام هرگز از نظر نرود

ز من چو باد صبا بوی خود دريغ مدار
چرا که بی سر زلف توام به سر نرود

دلا مباش چنيـن هرزه گرد و هرجايی
که هيچ کار ز پيشت بدين هنر نرود

مکن به چشم حقارت نگاه در من مست
کـه آبـروی شــريـعـت بـديـن قـدر نـرود

مـن گــدا هــوس ســروقــامـتــی دارم
که دست در کمرش جز به سيم و زر نرود

تـو کز مـکـارم اخلـاق عـالـمـی دگـری
وفای عـهد من از خـاطرت بـه درنـرود

سياه نامه‌تر از خود کسی نمی‌بيـنم
چگونه چون قلمم دود دل به سر نرود

به تاج هدهدم از ره مبر که باز سفيد
چو باشه در پی هر صيد مختصر نرود

بـيـار بـاده و اول بـه دست حافـظ ده
به شرط آن که ز مجلس سخن به درنرود

[بانو . ./]

.



معاشران گره از زلف یار باز کنید
شبی خوش است، بدین قصه‌اش دراز کنید

حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
«و ان یکاد» بخوانید و در فراز کنید

رباب و چنگ به بانگ بلند می‌گویند
که «گوش هوش به پیغام اهل راز کنید

به جان دوست، که غم پرده بر شما ندرد
گر اعتماد بر الطاف کارساز کنید

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است
چو یار ناز نماید، شما نیاز کنید»

هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق
بر او نمرده به فِتوای من نماز کنید

وگر طلب کند انعامی از شما حافظ
حوالتش به لب یار دلنواز کنید








پی نوشت : دانلود اهنگ [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] از سیامک عباسی
شاعر : حافظ
.

[Demon King]

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما		چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما
ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون		روی سوی خانه خمار دارد پیر ما
در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم		کاین چنین رفته​ست در عهد ازل تقدیر ما
عقل اگر داند که دل دربند زلفش چون خوش است		عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما
روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد		زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما
با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی		آه آتشناک و سوز سینه شبگیر ما
تیر آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش		رحم کن بر جان خود پرهیز کن از تیر ما