دنیای حقیقی VS دنیای مجازی

[Atghia]

بنظر من دنیای مجازی برای افراد مختلف متفاوته
برای همه نمیشه قضاوت یکسانی داشت هرچند که مشابهت ها زیاد هست

اما من شاید بتونم در مورد خودم صحبت کنم و نمیتونم قاطعانه از نوع و میزان و چرایی فعالیت افراد دیگه مطمئن باشم!

من شخصا با فعالیت در دنیای مجازی علاوه بر استفاده های علمی(جهت تحقیق و افزایش اطلاعات مرتبط با رشته خودم و دریافت انواع کتابها و...)
تونستم اطلاعاتم رو در خیلی از مسائل بالا ببرم از اطلاعات عمومی(شناخت انواع و اقسام مسائل در زمینه های مختلف) گرفته تا نکاتی در مورد فوتبال، موبایل، کامپیوتر ،نرم افزارهای مختلف و....

اینقدر هرکدوم از این مقوله ها گسترده هستند که به جرات میتونم بگم من هرگز با زندگی عادیم و در برخورد با اطرافیان و دوستانم نمیتونستم اطلاعاتی که الان دارم رو داشته باشم! و از این بابت واقعا خوشحالم در واقع احساس میکنم اونقدرها هم زمانم هرز نرفته!

البته موافق این قضیه نیستم که به قیمت حضور بیش از حد در عالم مجازی زندگی عادی دچار اختلال بشه
اما اون اطلاعات به چه دردی میخوره؟ شما مطمئنا وقتی در یک جمع واقعی حضور داشته باشید با ادمهای متفاوت و از هرقشری برخورد دارید چقدر خوبه که ادمی از هر مسئله ای حداقل نکات پایه رو بدونه! و بتونه در مباحث شرکت کنه
بتونه اظهار نظر کنه

من ارتباط اجتماعی دنیای واقعیم رو و اون درصد موفقیتش رو تا حد خیلی زیادی مدیون دنیای مجازیم هستم!
همچنین من تونستم اشعار بی شماری ببینم، بشنوم و...که همین هم به من کمک کرد خودم بتونم تا اندازه ای بیان احساساتم رو به تحریر در بیارم ((اگرچه مبتدیانه)) حالا اینو تعمیم بدید به توانایی های دیگه ی ادمی

در واقع دنیای مجازی بنظرم میتونه سبب پرورش علایق و شکوفاییش در دنیای واقعی ما باشه

قابلیت خوب دیگه ای رو که مدیون عالم مجازی هستم نوع صحبت کردن و ارتباطاتم با دیگران (چه دختر چه پسر ) هست
من با حضور در جمع دوستانه ی انجمن ها و بعضا محیط هایی مثل مسنجر تواناییم رو در ارتباط با افراد بالا بردم در واقع تمرینی بود برای ارتباط واقعی در عالم حقیقی

البته معایبی هم داشته مثل تلف شدن وقت در بعضی موارد اما فکر میکنم میشه زمانبندی کرد و جلوی این امر رو گرفت

در مورد شبکه های اجتماعی نظیر fb نظری ندارم چون بنظرم غیر از موارد معدودی فایده خاصی نداری و صرفا ترویج یک مشت حرف بی خاصیت بیش نیست!

در نهایت از نظر من دنیای مجازی ابزاری برای بهبود عملکرد و رفتار در دنیای واقعی هست
یک کمک هست نه یک مانع!
البته بستگی به خوده آدمها هم داره که چطور بخوان از گوشه و کنار این جهان گسترده استفاده ببرن

[Mehran]

سلام

موافقم

دنیای مجازی میتونه برای هرکس مفهومی داشته باشه یا هر رنگی داشته باشه. میتونه
به رنگ "دروغ" یا به رنگ "حقیقت" باشه، میتونه مجازی تر از مجازی یا واقعی تر از واقعی
باشه. میتونه ذات واقعی هرکس یا یه نقاب باشه...

به نظر من نکته و نقطه ی قوت دنیای مجازی، میتونه نکته و نقطه ی ضعفش هم باشه !
خیلی از مفاهیم بلند انسانی که اتفاقا اکثریت هم بر اونها اتفاق نظر دارن از جمله اولویت
شخصیت و کارکتر وجودی و درون مایه ی هر فرد به تیپ و قیافه ی ظاهری، عملا تو دنیای
واقعی در حد یه حرف و شعار قشنگ باقی میمونه، خیـلی از دوستی های دنیای واقعی
دلایل دروغین دارن، اما دنیای مجازی، نه ! / راستش دنیای مجازی رو بیشـتر دوست دارم
چون میشه به واقعیت آدما پی برد... / و البته هــمه ی این ها به شـرط "صداقت" هست
صداقتی که هیچ تبصره ای در موردش صادق نیست ! این مهمترین جنبه ی دنیای مجازی
هست. من از وقتی خودم رو شناختم تو دنیای مجازی بودم وقتی رفتم تو جامعه و دنیای
واقعی [با توجه به شخصیتم] دیدم اگه تو دنیای مجازی نبودم، الان چقــدر عقب بودم ! و
خیلی خیلی خودم رو مدیونم دنیای مجازی میدونم...

صحبت راجع به تفاوت های دنیای مجازی و واقعی بسیاره، ایشالا در فرصت های دیگه...

با تشکر مهران...

[B.Russell]

دختری بود صاحب آواتاری با موهای پریشان و دامنی کوتاه، اما در واقعیت یک دختر چادری با سبیل !!!
پسری بود که اینقدر در مجازی حرف میزد همه به او میگفتند ساکت شو، اما در واقعیت حتی به زور میشد ازش بخواهی بگوید سلام !!!

فردی بود با آواتار یک فیلسوف پیر، اما در واقعیت جوانی بود که حتی ریش هایش هم جوانه نزده بود !!!
فردی بود با اوتار یک جوجه که پس از بیرون آمدن از تخم مرغ شاد بود، اما در واقعیت مردی بود میانسال با کلی چروک روی پیشانی !!!

فردی بود که در مجازی مرا فحش میداد، اما در واقعیت مرا در اغوش گرفت !!!

اینایی که گفتم نه داستان بود نه لطیفه، فقط یک تجربه قدیمی پر از تعجب بود.
هیچ وقت نتوانستم بفهمم :

ما در دنیای واقعی در حال بازی کردن شخصیتی مجازی هستیم، یا در دنیای مجازی در حال بازی کردن شخصیت حقیقیمان؟

هرچه هست پارادوکس های تلخ و شیرین زیادی رو بهت وارد میکنه.

نه شیرینی های این فضای مجازی یادت میره نه تلخی هاش، مخصوصا وقتی با برخی آدماش زندگی کنی.

گاهی وقت ها میگم کاش دنیای مجازی مثل مترو بود، فقط مدتی کنار یکسری بودم و بعدش تمام ....
شاید برای من هم روزی این دنیای مجازی همانند مترو شود و پیاده شوم و بگویم تمام ...

[B.Russell]

بعضی از آدما رو تو واقعیت دیدین؟ به نظر میاد از خیلی چیزا خسته اند !
سرشون پایین هست، راه میرن، گهگاهی با خودشون حرف میزنن.
در حین حرف زدن با خودشون ممکنه بخندن، ممکن هم هست یکی بزنن به پیشانی شان !
شاید هم من و شما هم در دنیای واقعی خودمان با خودمان حرف زدیم و خندیدیم و...

چنین شیوه رفتاری در دنیای مجازی هم دیده میشه.
طرف در یک لباس میاد از چیزی دفاع میکنه، در لباس دیگه میاد از خودش نقل قول میگیره و خودش رو به چالش میکشه !
یک جا به حرف خودش میخنده و یک جا به خودش فحش میده !!

نمیدونم، چرا ما آدما گاهگاهی دوست داریم با خودمان هم درگیر شویم و با خودمان حرف بزنیم، چه در این دنیای مجازی چه در دنیای واقعیت.
دلیلش هرچه که هست، زیاد نمیتونه منطقی به نظر بیاد!
آدم اگر زیادی هم خودش به خودش بخندد نمیتواند انتظار داشته باشد دیگران به او نخندند.

پس بیایید در دنیای مجازی و دنیای واقعی، کمتر به خودمان بخندیم، تا مبادا روزی دیگران به ما نیشخند بزنند یا احساس ترحم کنند.

[مهندس مسعود]

بنده معتقدم دنیای مجازی در صورتی که کنترل شده و محدود باشد و دسترسی فقط به منابع تایید شده وجود داشته باشد مناسب است ولی زمانی که فحشا و شبکه های اجتماعی و آزادی بیان وجود داشته باشد محیطی خطرناک است.

[PLAΨMID]

بنده معتقدم دنیای مجازی در صورتی که کنترل شده و محدود باشد و دسترسی فقط به منابع تایید شده وجود داشته باشد مناسب است ولی زمانی که فحشا و شبکه های اجتماعی و آزادی بیان وجود داشته باشد محیطی خطرناک است.

یعنی منظورتون اینه که فحشا = شبکه اجتماعی = آزادی بیان !!!

[مهندس مسعود]

یعنی منظورتون اینه که فحشا = شبکه اجتماعی = آزادی بیان !!!

درست است حق با شماست به نظر حقیر این سه مترادف هستند. کافی است به شبکه های اجتماعی سر بزنید تا وضع هموطنان را ببینید چقدر افتضاح است.

[B.Russell]

به نظر میاد هرچه سرعت انتقال اندیشه از مغز به دست هایِ جاگرفته روی کیبوردهای دنیای مجازی؛ بیشتر میشه، به همان اندازه سرعت چرخیدن زبان ما در دنیای واقعی کندتر میشه !!

همیشه تاریخ گویی همینطور بوده، حتی زمانی که دنیای مجازی به مفهوم امروز در کار نبوده، اونایی که در دنیاهای مجازی زمان خودشون بیشتر مینوشتن در دنیای واقعی معاصرشون کمتر حرف میزدن.
همین باعث میشد اونایی که کمتر تو فضای مجازی زمانشون بودن، بیشتر حرف بزنن و نبض جوامع رو بهتر تو دستشون بگیرن !!

به نظر من دستاورد جالبی نیست، شاید انسان های صاحب اندیشه در فرآیند انتخاب طبیعی روزی زبانشان را از دست دادن !!
و فقط بتوانی نوشته هایشان را بخوانی و وقتی کنارشان هستی به زور از انها یک لبخند ببینی و یک سلام و خوبم بشنوی.....

چیزا که این روزا در واقعیت خیلی زیاد میبینم، اونایی که دوست داری بیشتر باهاشون حرف بزنی به زور باید ازشون حرف کشید و اونایی که دوست داری بهشون بگی لطفا سکوت کن، یه ریز ادامه میدن ....

قدرت زبان در واقعیت را به دست های روی کیبورد در مجازی نفروشیم.

[Sara]

به نظر میاد هرچه سرعت انتقال اندیشه از مغز به دست هایِ جاگرفته روی کیبوردهای دنیای مجازی؛ بیشتر میشه، به همان اندازه سرعت چرخیدن زبان ما در دنیای واقعی کندتر میشه !!

همیشه تاریخ گویی همینطور بوده، حتی زمانی که دنیای مجازی به مفهوم امروز در کار نبوده، اونایی که در دنیاهای مجازی زمان خودشون بیشتر مینوشتن در دنیای واقعی معاصرشون کمتر حرف میزدن.
همین باعث میشد اونایی که کمتر تو فضای مجازی زمانشون بودن، بیشتر حرف بزنن و نبض جوامع رو بهتر تو دستشون بگیرن !!

به نظر من دستاورد جالبی نیست، شاید انسان های صاحب اندیشه در فرآیند انتخاب طبیعی روزی زبانشان را از دست دادن !!
و فقط بتوانی نوشته هایشان را بخوانی و وقتی کنارشان هستی به زور از انها یک لبخند ببینی و یک سلام و خوبم بشنوی.....

چیزا که این روزا در واقعیت خیلی زیاد میبینم، اونایی که دوست داری بیشتر باهاشون حرف بزنی به زور باید ازشون حرف کشید و اونایی که دوست داری بهشون بگی لطفا سکوت کن، یه ریز ادامه میدن ....

قدرت زبان در واقعیت را به دست های روی کیبورد در مجازی نفروشیم.

صحبت کردن, نوشتن, نقاشى و ... هر کدوم ابزارى براى بيان انديشه هاى يک فرد هستند و اون هست که انتخاب مى کنه از چه ابزارى استفاده کنه و به چه صورت پيامش رو منتقل کنه. ترجيحى بر هيچ کدام نيست. به عنوان مثال آيا کسى که فرد درونگرايى هست و بيشتر با نوشتن ارتباط برقرار مى کنه, پيامى که انتقال مى ده به اندازه گفتار ارزش نداره؟
اينترنت هم تنها يک ابزار هست.

در مورد بخش اول صحبتتون هم من موافق نيستم چون مثال هاى نقض زيادى ديدم, از خودم :d گرفته تا افرادى که همزمان در دنياى مجازى و حقيقى با اونها در ارتباط بودم.

[B.Russell]

صحبت کردن, نوشتن, نقاشى و ... هر کدوم ابزارى براى بيان انديشه هاى يک فرد هستند و اون هست که انتخاب مى کنه از چه ابزارى استفاده کنه و به چه صورت پيامش رو منتقل کنه. ترجيحى بر هيچ کدام نيست. به عنوان مثال آيا کسى که فرد درونگرايى هست و بيشتر با نوشتن ارتباط برقرار مى کنه, پيامى که انتقال مى ده به اندازه گفتار ارزش نداره؟
اينترنت هم تنها يک ابزار هست.

در مورد بخش اول صحبتتون هم من موافق نيستم چون مثال هاى نقض زيادى ديدم, از خودم :d گرفته تا افرادى که همزمان در دنياى مجازى و حقيقى با اونها در ارتباط بودم.

من نگفتم نوشتن و نقاشی و ... راهی برای بیان اندیشه ها نیست !!!
شما باید ببینی با اون راه بیان اندیشه چه تعداد مخاطب رو داری تحت تاثیر قرار میدی.

زبان و سخنرانی بیشترین تاثیر رو برای تحت تاثیر قرار گذاشتن مخاطبین دارن وگرنه نمایندگانی که میخوان رای جمع کنن به جای سخنرانی، کتاب چاپ میکردن میدادن دست مردم.
و تاثیر یک سری مناظره بسیار کوتاه کلامی رو به مراتب بیشتر از مناظره های نوشتاری نمیدونستن.
مسلما کتاب های مفید میتونن تاثیر گذار باشن، اما تاثیرشون هم زمان بر هست و هم بدون تریبون های کلامی مبلغین، موفق نخواهند بود.

در ضمن دقت بفرمایید ما در مورد تاثیر آنلاین ارتباط در دو دنیای واقعی و مجازی صحبت میکنیم نه کتابی که ممکنه ده ها سال بعد اثرش دیده بشه یا نشه.
یعنی تبادل اندیشه مجازی و واقعی به صورت تقریبا زنده یا با فاصله زمانی کم.

اینکه میفرمایید من موافق بخش اول صحبت هاتون نیستم و مثال های نقض فراوان دیدم رو هم باید امتحان بفرمایید.
که در مورد یک مسئله عمومی مانند همین تاپیکتون اگر بهتون در دانشگاه تریبون بدن، چند دقیقه بدون تُپُق میتوانید صحبت کنید و جلوی چه تعداد مخاطب.
و در فضای مجازی جلوی چه تعداد مخاطب میتونین حرفتون رو بزنین و اونارو تحت تاثیر قرار بدین و چرا تپقتون به مراتب کمتر خواهد بود و آیا سرعت بیان اندیشه تون در این دو دنیا یکسان هست یا متفاوت.

وگرنه هر کسی بالاخره یک تعداد دوستی داره که با اونا خوش و بش میکنه و خیلی هم کم پیش میاد مسائل با دقت نوشتاری فضای مجازی تحلیل بشن !!
جان کلام من درباره توانایی ما در میزان تاثیر گذاری سخنانمان در واقعیت و مجازی هست و اینکه در کدام تواناتریم و بهتر میتوانیم اندیشه رو بسط بدیم.
(نه خوش و بش های دوستانه و گپ های عامیانه)