اشعـار عاشقـانـه

[malakeyetanhaye]

اگر شبي فانوس ِ نفسهاي من خاموش شد،
اگر به حجله آشنايي،
در حوالي ِ خيابان خاطره برخوردي
و عده اي به تو گفتند،
كبوترت در حسرت پر كشيدن پرپر زد!
تو حرفشان را باور نكن!
تمام اين سالها كنار ِ من بودي!
كنار دلتنگي ِ دفاترم!
در گلدان چيني ِ اتاقم!
در دلم...
تو با من نبودي و من با تو بودم!
مگر نه كه با هم بودن،
همين علاقه ساده سرودن فاصله است؟
من هم هر شب،
شعرهاي نو سروده باران و بسه را
براي تو خواندم!
هر شب، شب بخيري به تو گفتم
و جواب ِ تو را،
از آنسوي سكوت ِ خوابهايم شنيدم!
تازه همين عكس ِ طاقچه نشين ِ تو،
همصحبت ِ تمام ِ دقايق تنهايي ِ من بود!
فرقي نداشت كه فاصله دستهامان
چند فانوس ِ ستاره باشد،
پس دلواپس ِ‌انزواي اين روزهاي من نشو،
اگر به حجله اي خيس
در حوالي ِ خيابان خاطره برخوردي

[malakeyetanhaye]

بی نگاهِ عشق مجنون نيز ليلايي نداشت
بي مقدس مريمي دنيا مسيحايي نداشت

بي تو اي شوق غزل‌آلوده‌يِ شبهاي من
لحظه‌اي حتي دلم با من هم‌آوايي نداشت

آنقدر خوبي كه در چشمان تو گم مي‌شوم
كاش چشمان تو هم اينقدر زيبايي نداشت!

اين منم پنهانترين افسانه‌يِ شبهاي تو
آنكه در مهتاب باران شوقِ پيدايي نداشت

در گريز از خلوت شبهايِ بي‌پايان خود
بي تو اما خوابِ چشمم هيچ لالايي نداشت

خواستم تا حرف خود را با غزل معنا كنم
زير بارانِ نگاهت شعر معنايي نداشت

پشت درياها اگر هم بود شهري هاله بود
قايقي مي‌ساختم آنجا كه دريايي نداشت

پشت پا مي‌زد ولي هرگز نپرسيدم چرا
در پس ناكاميم تقدير جاپايي نداشت

شعرهايم مي‌نوشتم دستهايم خسته بود
در شب باراني‌ات يك قطره خوانايي نداشت

ماه شب هم خويش مي‌آراست با تصويرِ ابر
صورت مهتابي‌ات هرگز خودآرايي نداشت

حرفهاي رفتنت اينقدر پنهاني نبود
يا اگر هم بود ، حرفي از نمي آيي نداشت

عشق اگر ديروز روز از روز‌گارم محو بود
در پسِ امروز‌ها ديروز، فردايي نداشت

بي تواما صورت اين عشق زيبايي نداشت
چشمهايت بس كه زيبا بود زيبايي نداشت

[sarina_sh]

نام تو رو آورده ام دارم عبادت ميكنم
گرد نگاهت گشته ام دارم زيارت ميكنم
دستت به دست ديگري از اين گذشته كار من
اما نمي دانم چرا دارم حسادت ميكنم
گفتي دلم را بعد از اين دست كس ديگر دهم
شايد تو با خود گفته اي دارم اطاعت ميكنم
رفتم كنار پنجره ديدم تو را بگذريم
چيزي نديدم اين چنين دارم رعايت ميكنم
من عاشق چشم تو ام تو مبتلاي ديگري
دارم به تقدير خودم چنديست عادت ميكنم
تو التماسيم مي كني جوري فراموشت كنم
با التماس ولي تو را به خانه دعوت ميكنم
گفتي محبت كن برو باشد خداحافظ ولي
رفتم كه تو باور كني دارم محبت ميكنم

[دل تنگم]

اين بار حصار کلمات را مي شکنم
و دلم را به قاصدک هاي آواره مي سپارم
براي از تو گفتن نيازي به کلام نيست
از تو که بگويم
اشکي به بهانه
از آسمان چشم هايم مي بارد
واژه ها در رگ سخنم مي جوشد و
جملات در نوک قلم به رقص در مي آيند
و مي نگارد
مي نويسد از غم
و از دل تنگي ها
و این که هنوز دوستت دارم

[دل تنگم]

من که می دانم شبی عمرم به پایان می رسد

نوبت خاموشی من سهل و آسان می رسد
من که می دانم که تا سرگرم بزم هستی ام
مرگ ویرانگر چه بی رحم و شتابان می رسد
پس چرا،پس چرا عاشق نباشم
من که می دانم به دنیا اعتباری نیست نیست
بین مرگ و آدمی قول و قراری نیست نیست
من که می دانم اجل ناخوانده و بی دادگر
سر زده می آید و راه فراری نیست نیست
پس چرا،پس چرا عاشق نباشم

[ghazal_ak]

ای که طوفان در دلم انگیختی
تو مرا از نو به عشق آمیختی
ای دو چشمت رنگ دشت سوخته
آتشی در جان من افروخته
رخت عشقی بر تن عریان من
بوسه هایت نم نم باران من
در حریم بستر سوزان تن
می طپد چون قلب تو بر قلب من
می شکافد پوست من از شور عشق
می طراود از نگاهم نور عشق
می دود خون در رگ من با شتاب
از تب داغ تنم در التهاب ...
می فشارد قلبمان را اسم تو
جسم مان جاری شده در جسم تو
ای نفسهایت نسیم سبز زار
سقف خانه پر شد از عطر بهار
گاهی از من عاشقانه یاد کن
تو به یادم بوسه ای بر باد کن

[ghazal_ak]

به او بگوييد دوستش دارم با صداي آهسته ..

آهسته تر از صداي بال پروانه ها....

به او بگوييد دوستش دارم باصداي بلند...

بلند تر از صداي پرواز کبوتران عاشق.....

به او بگوييد دوستش دارم نياز به صداي بلند يا آهسته نيست ....

فريا د دوستت دارم را مي توان با تپش يک قلب به تمام جهانيان رساند...

پس بگذار بدون هيچ شرمي بگويم دوستت دارم...

[دل تنگم]

بر جاده هاي عبور تو جاي صميميت بهار مانده
و عشق هميشه با نام تو به يادم مي آيد....
من از شکوه هزاران خاطره تو را بيشتر مي شناسم .
وقتي سفره احساسم را پهن مي کنم ،
حريص مي شوم بر ديدار تو
و تو را از ميان هزاران دقيقه فرياد مي زنم .
تو را جستجو مي کنم در نامه هاي عاشقانه
و مي سازمت آن طور که مي خواهم .
تو را به آشيانه پاييز مي برم،
در عمق جنگل وحشي احساسم
در کلبه محقر چوبي
که چراغش هميشه با دوستي روشن است .
من واژه هاي مهر نثارت مي کنم
و تو ، باز هم با جادوي لبخند به من اميد مي بخشي
تا باز هم بتوانم بنويسم.....

"دوستـــــــــــــــــت دارم"

[دل تنگم]

از در درآمدي و من از خود به درشدم،
گويي كزين جهان به جهان دگر شدم؛
گوشم به راه تا كه خبر مي‌دهد ز دوست،
صاحب خبر بيامد و من بي‌خبر شدم؛
چون شبنم اوفتاده بدم پيش آفتاب،
مهرم به جان رسيد و به عيوق برشدم؛
گفتم ببينمش مگرم درد اشتياق،
ساكن شود بديدم و مشتاق تر شدم؛
دستم نداد قوت رفتن به پيش يار،
چندي به پاي رفتم و چندي به سر شدم؛
تا رفتنش ببينم و گفتنش بشنوم،
از پاي تا به سر همه سمع و بصر شدم ؛
من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت،
كاول نظر به ديدن او ديده ور شدم ؛
او را خود التفات نبودش به صيد من،
من خويشتن اسير كمند نظر شدم ؛
گويند روي سرخ تو سعدي چه زرد كرد،
اكسير عشق بر مسم افتاد و زر شدم .

[دل تنگم]

گفتم که شيرين مني.
گفتي تو فرهادي مگر؟

گفتم خرابت ميشوم.
گفتي تو آبادي مگر؟

گفتم ندادي دل به من.
گفتي تو جان دادي مگر؟

گفتم زکويت ميروم.
گفتي تو آزادي مگر؟

گفتم فراموشم نکن.
گفتي تو در يادي مگر؟

گفتم خموشم سالها.
گفتي تو فريادي مگر؟

گفتم که بر بادم مده.
گفتي نه بر بادي مگر؟