آکوستیک ، فوم شانه تخم مرغی، صداگیر ماینر ، یونولیت
دستگاه جوجه کشی حرفه ای
فروش آنلاین لباس کودک
خرید فالوور ایرانی
خرید فالوور اینستاگرام
خرید ممبر تلگرام
[ + افزودن آگهی متنی جدید ]
● پیکر تراشی
راه دستیابی به کاخ آپادانا از دروازه ای عظیم با تندیسهایی از گاوهای آدم سر و عمود بر تالار بزرگ و رفیع می گذرد ؛ برای صعود و رسیدن به این تالار باید از پلکانی عریض و آراسته با نقشهای برجسته ای از رژه پاسداران کاخ شاهی ، نجیب زادگان و بزرگان ایرانی و ماد ، بار یافتن نمایندگان ملتهای خراجگزار با هدایا و خراجهایی که برای پادشاه آورده اند تزیین شده اند می گویند .
این نقشهای برجسته ، نمایش مختصری از جشنهایی هستند که به هنگام آغاز سال نو در کاخ تخت جمشید برگزار می شده است .
● ایران
نبوکد نصر، یا (شاه شاهان )به روایت کتاب دانیال نبی ،لاف زنان می گوید ( من دیواری محکم را بر ان داشتم که گرداگرد بابل کشیده شود ... تادشمنی که قصد حمله به ما را داشته باشد نتواند تهدیدمان کند ... [ و] شهر بابل را به یک دژ مستحکم تبدیل کردم .) لیکن پس ازحکاکی این دستخط بر روی دیوارمزبور شهر ،به تصرف کوروش پادشاه ایران ایرانیان را به نقاطی بس دورتر از بابل کشانید . مصر در سال ۵۲۵ ق.م. در برابر ایرانیان تسلیم شد . در سال ۴۸۰ق.م. امپراتوری ایران از رود سند تا رود دانوب گسترده بود وفقط مقاومت پیروزمندانه یونانیان در سده پنجم پیش از میلاد توانست مانع الحاق اروپای جنوبی به این امپراتوری شود .
● بابل نوین
امپراطوری آشور هیچگاه شاهد امنیت و آرامش کامل نبود ، و بیشتر پادشاهان آن مجبور بودند با یاغیانی که در بخشهای بزرگی از خاور نزدیک سر به شورش بر می داشتند به مقابله برخیزند . سده هفتم بیش از میلاد ، روزگار اوجگیری پیوسته مخالفت با حاکمیت آشور بود ، و در آخرین سالهای پادشاهی آشور بانیپال .
امپراطوری آشور در راه از هم پاشیدگی و زوال گام نهاد . در زمان سلطنت پسر و جانشین وی ، امپراطوری آشور در اثر یورشهای همزمان مادها از شرق و بابلیان برخواسته از جنوب سقوط کرد بابل یکبار دیگر بپاخواست و در یک دوره احیای کوتاه مدت ( ۶۱۲، ۵۳۸ ق. م . ) فرهنگ کهن بین النهرین جنوبی علی الخصوص در دوره حکومت پادشاه افسانه ای آن سرزمین یعنی بخت نصر ( نبوکد نصر ) که شرح کارهایشان را در کتاب دانیال نبی می خوانیم رونق گرفت . بخت النصر بابل را یکبار دیگر به هفتگانه جهان باستان تبدیل کرد . از معبدی که برای بل ( انلیل ) خالق و فرمانروای زمین و (خدای توفان ) ، برج بابل عبریان ، ساخته شده بود فقط بخش کوچکی از زیگورات بزرگ آن باقی مانده است .
لیکن هرودوت سیاح یونان باستان و (بدر تاریخ ) گزارش مختصری از بازدید که در سده پنجم پیش از میلاد از مجموعه این معبد به عمل آورده بود ، از خود به یادگار نهاده است : در یک [ بخش شهر] کاخ شاهان بودند ؛ در بخش دیگر ، صحن مقدس زئوس ، بل یعنی محوطه محصوری به وسعت ۴۰۰ متر مربع با دروازه های بزرگی از جنس برنج یکدست دیدم که تا زمان حیات من بر جا مانده بود . در وسط صحن ، برجی از سنگ به دراز و پهنای یک پنج کیلومتر و روی آن برج دومی ، روی آن سومی و الی آخر تا برج هشتم ساخته شده بود .
راه صعود به قله این برج در بیرون از صحن واقع شده ، و آن پلکانی است که دور تا دور همه برجها می پیچد . وقتی صعود کننده تا نیمه راه برسد یک استراحتگاه می بیند و می نشیند زیرا اشخاص پیش از رسیدن به قله ، خیلی مایلند چند دقیقه ای در یک استراحتگاه بنشینند . در بالاترین برج ، یک معبد وجود دارد و در داخل معبد تختخوابی بس بزرگ ، با زیورهای گران و میزی از زر در کنارش دیده می شود ... اینان نیز مدعی اند که خدا شخصا به این معبد می آید و روی تختخواب می خوابد ، ولی من به این سخن باور ندارم .
راه ورود به مجموعه معبد از مسیری دو دیواره به نام مسیر رژه روندگان با شصت پیکره پرشکوه از شیرهایی که با آجرهای رنگارنگ لعابی ساخته شده بودند می گذشت. این جانوران پر شکوه ، که وقف الهه ایشتار شده اند، به نقش برجسته قالب گیری شده و با لعاب زرد ، قهوه ای و قرمز بر زمینه فیروزه ای یا آبی سیر رنگ شده اند . آجرهای لعابی بابلی مات و سخت اند ؛ احتمالا هر آجر به طور جداگانه قالب گیری و لعاب داده می شد . این احتمال نیز وجود دارد که جانوران مزبور که قدرتمندیشان از پوزه های غزان ، دنبهای دراز و پر گوشت ، و عضلات دقیقا نمایانده شده شان پیداست ، در اثر کاربست این اسلوب ، سبک دارتر و تصنعی تر از نقشهای برجسته آشوریان در شبیه سازی از مراسم شکار است .
مسیر رژه روندگان از دروازه عظیم ایشتار با آجرهای لعابی درخشان می گذشت ؛ طرح این دروازه با برجهای کنگره دار جناحینش با نوع دروازه یافت شده در معماری کهن تر بابلی و آشور مطابقت دارد . آجر کاشی یا آجر لعابی از مدتها پیش مورد استفاده بوده است ، ولی سطح آجرها حتی سطح آجرهایی که بخشهایی از کنگره ها بر آنها ظاهر می شد ، تخت بود . بر سطوح دروازه ایشتار که با زحمات فراوان از نوع بازسازی شده ، ردیفهایی از پیکره های نیم رخ ، اژدهای مردوک و گاو اداد با وقار تمام ، یک در میان ، نشان داده شده اند . در انیجا خصوصیت و رسمیت ویژه هنر بین النهرین به بهترین وجه ممکن به نمایش در امده است . پیکرها شکوهی چون چاوشان دارند و نام خدایان معابدی را اعلام می کنند که این راه مقدس بدانها منتهی می شود روشن است که درسهای پیکر تراشی معمارانه بوغازکوی و خرساباد به خوبی فرا گرفته شده اند و انطباق کاملی که بین پیکره و دیوار در جانوران دروازه ایشتار دیده می شود . قرینه ای نداشته است ؛ بدون تردید در تاریخ معماری ؛چند تزیین رنگی وماندگار دیگر برای سطوحی این جنین شناخته شده است .
منابع:
هنر در گذر زمان(هلن گاردنر)
تخت جمشید-پروفسور هاید ماری کخ
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در اواخر دهه ۱۹۸۰ هنگامی که به هنر مجسمه سازی روی آورد، به خودش ثابت کرد، آثارش تا حدی بحث برانگیز هستند؛ اول به دلیل رجوع آشکار به سنت چهره نگاری و آنگاه به دلیل عکس العمل اش نسبت به حادثه ۱۱ سپتامبر سال ۲۰۰۱. مجسمه «زن در حال سقوط» در مرکز «راکفلر» در نیویورک بازدید کنندگان بسیاری را مغموم کرد؛ چرا که این مجسمه خاطرات افرادی را به یاد انسان می آورد که در حادثه ۱۱ سپتامبر از مرکز تجارت جهانی سقوط کردند. نمایشگاهی از آخرین مجسمه های فیشل به همراه تابلوهای عظیم آب رنگش هفته گذشته در گالری «یوشی» در نیویورک برپا شد. به همین منظور گفت وگویی با وی تنظیم شده است که متن آن به شرح زیر است:
* تفاوت آشکاری که بین تابلوهای رنگ روغن و مجسمه ها و تابلوهای آب رنگ در این نمایشگاه دیده می شود، این است که فیگورها در حقیقت چارچوبی ندارند. چرا؟
- تفاوت بزرگ بین تابلوهای نقاشی و مجسمه ها یم در همین نکته است. در تابلوهای نقاشی درباره کنترل این روابط اعتماد دارم، اما در مجسمه ها اطمینان کمتری در این مورد دارم. تابلوهای آب رنگ مستقل از مجسمه ها شکل گرفته اند. آنها به راستی از هر چیز دیگر مستقل هستند. آنها تنها یک فعالیت هستند، اما آنچه که مرا متعجب می کند، این است که مجسمه هایم بیشتر از تابلوهای نقاشی ام تغذیه شده اند. از سوی دیگر، عکس هایم، تابلوهای نقاشی ام را تغذیه می کنند.
* چرا فکر می کنید این متد را مورد نظر قرار دهید؟
- خب من حتا این مورد را کاملاً درک نمی کنم، اما مخصوصاً در این آخرین گروه از کارهایم، فکر می کنم باید این حقیقت را مد نظر بگیرم که کیفیت بیانی خاصی در تابلوهای آب رنگ وجود دارد که از طریق نشانه ها و جنبش ها بیان می شوند. این روش بیشتر باعث زنده شدن یک مجسمه می شود تا زنده شدن طرح یک تابلوی نقاشی.
* بله روایت داستان یک کلمه کلیدی است. این در حالی است که در تابلوهای نقاشی شما می توانید درباره فیگورها هم چون شخصیت ها در مجسمه ها صحبت کنید.
- من در این مورد اطمینان ندارم. در دهه ۱۹۸۰ تابلوی نقاشی ای کشیدم با عنوان «غم» این تابلو تصویر مرد مسنی را نشان می دهد که جسد یک پسر بچه را حمل می کنند. مجسمه ای که شما درباره اش صحبت می کنید برای من همین طنین را دارد مانند این است که من با چیزی تماس برقرار کرده ام که قبلا درباره اش فکر می کردم. ایده ی ساخت یک مجسمه پاسخی به فاجعه توفان کاترینا بود. این که چگونه اثری برای مردمی بسازم که از این فاجعه رنج برده ا ند، فکرم را بسیار مشغول کرده بود.
* آیا فکر می کنید مجسمه ها قادرند به موضوعات گسترده تری نسبت به تابلوهای نقاشی بپردازند؟
- مجسمه ها عظیم و به یاد ماندنی هستند. نقاشی ها هم همین حکم را دارند، مطمئناً نقاشی های تاریخی بزرگی وجود دارند که این کیفیت را در بطن شان دارند. اما این نکته جزو طبیعت اصولی مجسمه هاست. اگر به سبک مدرنیسم توجه کنید، می بینید که آخرین مجسمه ساز بزرگی که به درامای انسان، گوشت و ماهیچه پرداخت، رودن بود.
مدتی کوتاه بعد از رودن، تغییراتی در روند مجسمه سازی بروز کرد. ماتیس به مجسمه حالتی انتزاعی داد و مجسمه ساز بزرگ بعدی جیاکومتی بود که مجسمه هایش همه درباره فاصله گرفتن از ماهیچه و گوشت بود. آنگاه بدن یا فیگور به طور کامل ناپدید شد. زمانی که فیگور دوباره ظاهر شد، خشک و فاقد تخیل بود. به خاطر این که من در تابلوهایم بسیار درگیر بدن هستم، زمانی که مجسمه سازی را آغاز کردم، برایم طبیعی بود که به سنت رودن برگردم و به نوعی همین کار را با تابلوهای نقاشی ام کردم.
* بله اما شما با عکس العمل های بسیار متفاوتی روبه رو شدید، این طور نیست؟
- برایم جالب بود زمانی که شروع به نمایش تابلوهایم کردم، منتقدان به گفت وگو درباره مانه و دگا و سنت آنها که در تابلوهایم واضح بود، پرداختند. آنها هرگز از این نکته علیه من استفاده نکردند، چرا که احساس می کردند در حال پیش بردن مفهومی هستم. به نوعی این کار یک حس هیجانی در بطن خود داشت به این معنا که فردی قادر است به گذشته بازگردد و نکته ای را توسعه بخشد که یک مفهوم انسانی صریح داشته باشد. اما زمانی که کار مجسمه سازی را شروع کردم، با رفتاری کاملاً متضاد روبه رو شدم. آنها احساس کردند، بعد از رودن کسی قادر نیست به آن روش یعنی با فرم انسانی با گوشت و ماهیچه مجسمه بسازد. چرا بازگشتن به تکنیک های مانه و دگا و پیش بردن اصول آنها خوب است، اما نباید به اصول رودن بازگشت. من حدس می زنم به این دلیل است که در مفاهیم سبک مدرنیسم رودن بیانگر هدف نهایی چیزی بود. من هنوز این بحث را نمی پذیرم؛ اما احساس می کنم مجبورم با آن کنار بیایم. من نمی خواهم ادعا کنم که کسی هستم که سعی دارد بهترین کار را انجام دهد، اما فکر می کنم زمان آن رسیده است که فرم بدن انسان را در مجسمه ها در حالت انجام کاری نشان دهیم.
* اما تلاش های شما برای نشان دادن این نکته بسیار بحث برانگیز بوده است.
- من هنوز از درگیری هایی که درباره مجسمه «زن در حال سقوط» پیش آمد، گیج هستم. من واقعا در این مورد تلاشی صادقانه کردم تا احساساتم را با مردم شریک کنم.
منبع : روزنامه همشهری
مجسمه سازی بر روی تنه درختان:
هم اکنون 1 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 1 مهمان)
قوانين ايجاد تاپيک در انجمن
جواب بصورت نقل قول
