نجواهای دلتنگی

بوق....
بوق....
بوق....

مثل همیشه امیدوار به پاسخت تا آخرین لحظه گوشی را نگه می دارم

بوق....
بوق....

__ " بفرمایید ..... "

__ " سکـــــــــوت ....."

__ " الــــــــو ....."

باز هم ناامیدشدم
اینبار نه از پاسخ ندادنت
از شنیدن صدای غریبه ای که حتی نفسهایش هم غریبه بود

دلم برای روزهایی تنهایی نابم تنگ شده
روزهایی که آلوده ی خاطرات نبود

حالا که نیستی ..

دلم یک بیایان می خواهد به وسعت آغوشت تا گـــــــــــــــم شوم در آن

می گفتنتد بـــــــزرگــــــــــ می شوی از یـــادت می رود

می خواهم برود از یادم

می خواهم بروم از یاد

خدایا پس کی قرار است بــــزرگــــــ شوم ؟

دل درد که می گیرم همه مهربان می شوند با انواع داروها

دلم که می گیرد دیوانه میشوم برای همه و نمی یابم داروی دلم را

پرم از حس تنهایی

تو دردم را نمی بینی

تو شعرم را نمی خوانی

و حسم را نمی فهمی

تو را با عشق می خوانم

مرا با کینه می رانی

صدایم کن ؛ رهایم کن

مرا از بغض پنهانی

تو دعوت کن مرا امشب

به یک آغوش بارانی

1390/8/1

پاییز _________ غروب جمعه

من _________ تنهایی

خیال تو _________

ما _________ یک خیابان

برگهای خشکیده _________ باران پاییزی

رویــــــــــــــــای زیباییست
حس حضورت کافی ست

متوقف شده است زندگی
اینجـــــــــــــا
میان بازوان تو و در خیـــــــــــــــال
دلم شروع دوباره می خواهد / خیالم را رنگ واقیعت بزن با بوسه های واقعی

یه حرفایی رو باید زد
یه حرفایی رو باید خورد

یه زخمایی همیشه هست
یه دردایی میشن همدم

تو یه دیروزی باید موند
یه فردایی رو باید دید

یه مردایی میشن نامرد
یه دوستایی میشن دشمن

تموم زندگی اینه
نگاه خسته یک فرد.....

اینجایم
پایان جاده ای که گمان می کردم پایان زندگی است
نگاهم گاه بر میگردد، منتظر و نگران..
همسفرم جا مانده است، جایی ..
شاید در یک دوراهی
شاید ناتوان از سفر
شاید....
و شاید با همسفری دیگر در جاده ای دور تر
سایه اش با من بود
دور می شود
دور می شود
محو می شود
من می مانم و یک جاده بی انتها

تنها
.
.
.
.
.
پایان جاده روشن است؟...........