همه نظرات دوستانو خوندم بعضی از دوستان خیلی واقع بینانه و صحیح به موضوع پرداختند برخی هم خیلی خوشبینانه که گویی اینجا زندگی نمیکنن!!!
قبلا سوال پرسیدم که باتوجه به نیاز عاطفی که اکثرا جوونا دارن راه درست چی هست و آیا دوستی و ارتباط راهگشا هست یا خیر؟ اکثر دوستان جواب دادن که خوب نیست و باید وابستگی طرفین میشه و اکثرا بشکست منجر میشه(البته این اخری رو قبول دارم) خب نتیجه گرفتیم دوستی خوب نیس قبول!!!
تازه لیسانس گرفتمو 24 سالمه تا پاییز قصد خدمت دارم تا اتمامش میشم26سال بعد از اون دربهترین حالت اگه (توجه کنید اگه!) بتونم بلافاصله وارد بازار کار شم اونم فرضا باماهی800 تومن(نمیدونم باتورم دو سه سال اینده حقوق وزارت کاری چقدر میشه) چند سال باید پس انداز کنم تاشرایط ازدواجو داشتن باشم؟؟؟ ایا باتوجه به تجمل گرایی و معیار مادیاتی که اکثر خانواده ها دارن میشه به ازدواج فکر کرد؟؟ (بماند که پیدا کردن یه شخص مورد اعتماد همراز با مسائل اقتصادی تو این جامعه هست!)
حالا بفرمایید چطور میشه نیاز عاطفی و غریزی رو در این شرایط رفع کرد و جز سررکوب راهی هست؟؟؟
این حرفمو به حساب تنبلی و بی عرضگیم نزارید دارم سعی میکنم منطقی به قضیه فکر کنیم و خیلی خیلی خوشبین نباشیم...