بررسی روابط عاطفی پیش از ازدواج

یه نوشته کوتاهی رو از آقای مصطفی مستور میذارم که فکر کنم نظر خیلی ها تو جامعه امروز ما هست، اگر اشتباه نکنم نظر فرنوش خانم هم یک چیزی در این رابطه هست.
دوستان این رو با دقت بخونن لطفا و نظری هم داشتن بدن، بعدا من یک تفسیر کوتاهی از این نوع نگرش به زندگی خواهم داد :
.
.
.

یک بار دزدکی با هم رفتیم سینما و من دو ساعت تمام به جای فیلم او را تماشا کردم.
دو سال گذشت.
جیبهایم خالی بود و من هنوز عاشق فروغ بودم.
گرسنگی از یادم رفته بود.

یک روز فروغ پرسید: «کی ازدواج می کنیم؟»

گفتم: «اگر ازدواج کردیم دیگر به جای تو باید به قبض های آب و برق و تلفن و قسط های عقب افتادۀ بانک و تعمیر کولر آبی و بخاری و آبگرمکن و اجاره نامه و اجاره نامه و اجاره نامه و شغل دوم و سوم و دویدن دنبال یک لقمۀ نان از کلۀ سحر تا بوق سگ و گرسنگی و جیبهای خالی و خستگی و کسالت و تکرار و تکرار و تکرار و مرگ فکر کنم.

و تو به جای عشق باید دنبال آشپزی و خیاطی و جارو و شستن و خرید و میهمانی و نق و نوق بچه و ماشین لباسشوئی و جارو برقی و اتو و فریزر و فریزر و فریزر باشی.

هر دومان یخ می زنیم.

بیشتر از حالا پیش همیم اما کمتر از حالا همدیگر را می بینیم.

نمی توانیم ببینیم.
فرصت حرف زدن با هم را نداریم.
در سیالۀ زندگی دست و پا می زنیم، غرق می شویم و جز دلسوزی برای یک دیگر کاری از دستمان ساخته نیست.

عشق از یادمان می رود و گرسنگی جایش را می گیرد...!

نقل قول:

---

نوشته شده توسط B.Russell [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

عشق از یادمان می رود و گرسنگی جایش را می گیرد...!

---

بنده اصلا موافق نیستم......بالاخره انسان رفته رفته سنش بالا میره و رشد می کنه و جنس نیازهاش تغییر می کنه و تا یه سنی میتونه از ازدواج یا تعهد یا در کنار هم بودن فرار کنه چون بعد یه سنی همدم برای پر کردن نیازهای روانی و تکیه گاه لازم و جنس نیازها هم رفته رفته فرق می کنه
لازم به ذکر هم هست که به نظرم اگر رابطه عاقلانه باشه همین تلاش برای رفع گرسنگی هم با عشق توام میشه

+

در مورد سوال اون دوستمون در مورد روابط عاطفی قبل ازدواج که قصدش ازدواج نیست هم به نظرم کار صحیحی نیست....مخصوصا در جامعه ایران و مخصوصا برای دخترها در جامعه ایران....چون آسیب اینگونه روابط زیاد و اکثرا هم همه میگن تحت کنترل و .....ولی همیشه از کنترل خارج میشه(از لحاظ روحی آسیب میزنه)
در نتیجه ایجاد رابطه عاطفی از طریق روابط عادی روزانه و هدفمند شدن برای تشکیل یک تعهد بهتر از این موارد گذراست

ممنون


.

این متن رو من بارها توی فضای مجازی دیدم و بحث های زیادی هم سرش بوده!
ولی بشخصه این دیدگاه رو داشتن ادم رو از خیلی چیزها و لذت های زندگی محروم میکنه!
اگر واقعا این قضیه رو بخواهیم توی زندگیه حال و این جامعه پیاده سازی کنیم به مشکل بر میخوریم و میشود انتهای تمام روابط عاشقانه ای که شاید اینجوری فکر نمیکردن زندگی خیلی بهتری میداشتن تا رابطه ای عاشقانه اما دست نیافتی!
در کل حقیقت زندگی زناشویی که هممون دیدیم همین چیزهاست،مردی که سر کار و زنی که چه در خونه و چه در بیرون مشغول کار هستند،بوده زندگی هایی که با هیچ شروع شده با کمک طرفین به اوج رسیده و هنوز بعد از 50 سال زندگی مشترک طرفین عاشقانه زندگی میکنند.

دیدگاه آقای مستور در این متن کاملا کلی گرا بوده و به خیلی چیزها توجه نکرده،چیزهایی که در زندگی قطعا وجود دارن و مهم هستند.

ببخشید ولی نظر من این بود و خوشحال میشم اگر انتقادی هست بیان کنید.

یک سوال

الان کسی که یک کار درست و حسابی نداشته باشه که بتونه مسئولیتی قبول کنه ولی از اون طرف هم یک نفرو دوست داشته باشه و می خواد که شریک زندگیش باشه (فرض میکنیم که اون فرد مقابل هم تمایل داره) چه کنه؟ ازدواج صورت بگیره؟ چطوری؟
با چه درامدی و با کدوم پول؟ ایا قرار که تا ابد از جیب پدر بخوره و زندگی بگذرونه؟ بلکه پدر توانایی این همه مخارج رو نداشت پس نتیجه چیه؟
پسر باید منتظر بمونه تا بتونه یک کار درست و حسابی گیر بیاد ولی تا کی؟ سن داره میره بالا و دختر هم نمیتونه زیاد صبر کنه.

البته یک سوال نشد زیاد شد. :n16:

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Layken [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

یک سوال

الان کسی که یک کار درست و حسابی نداشته باشه که بتونه مسئولیتی قبول کنه ولی از اون طرف هم یک نفرو دوست داشته باشه و می خواد که شریک زندگیش باشه (فرض میکنیم که اون فرد مقابل هم تمایل داره) چه کنه؟ ازدواج صورت بگیره؟ چطوری؟
با چه درامدی و با کدوم پول؟ ایا قرار که تا ابد از جیب پدر بخوره و زندگی بگذرونه؟ بلکه پدر توانایی این همه مخارج رو نداشت پس نتیجه چیه؟
پسر باید منتظر بمونه تا بتونه یک کار درست و حسابی گیر بیاد ولی تا کی؟ سن داره میره بالا و دختر هم نمیتونه زیاد صبر کنه.

البته یک سوال نشد زیاد شد. :n16:

---

من فکر میکنم که در این مورد مهم ترین مسئله رضایت خانواده دختر هست!
بهرحال خانواده پسر و مطمئنا پدرش در حد توان تا زمان استقلال مالی پشتبانی لازم رو انجام خواهند داد
این بین به اصطلاح کمی راه اومدن خانواده دختر لازمه
برای اینکار بهترین روش اینه که دختر((که فرضا خودش موافق و همه جوره همراه هست)) ابتدا با مادرش صحبت کنه و ایشون رو مجاب کنه و در مرحله بعد مادر پدر دختر رو راضی کنه که
که چی؟
که قبول کنند مراحل خواستگاری و نامزدی انجام بشه ولی ازدواج موکول به مدتی((معمولا نهایتا 1ساله قراره میگذارن بستگی به شرایط هم داره مثلا اقا داماد سرباز باشه یا دانشجو باشه یا...دراین مورد ما پیدا کردن کار مناسب رو ملاک میدونیم)) بعد بشه

در طول دوران نامزدی هم دختر و پسر خواهند توانست با محدودیت هایی ! رفت و امد داشته باشند و قاعدتا مخارج این دوره اونقدرها نیست که بگیم واقعا سنگین هست و نمیشه

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Layken [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

یک سوال

الان کسی که یک کار درست و حسابی نداشته باشه که بتونه مسئولیتی قبول کنه ولی از اون طرف هم یک نفرو دوست داشته باشه و می خواد که شریک زندگیش باشه (فرض میکنیم که اون فرد مقابل هم تمایل داره) چه کنه؟ ازدواج صورت بگیره؟ چطوری؟
با چه درامدی و با کدوم پول؟ ایا قرار که تا ابد از جیب پدر بخوره و زندگی بگذرونه؟ بلکه پدر توانایی این همه مخارج رو نداشت پس نتیجه چیه؟
پسر باید منتظر بمونه تا بتونه یک کار درست و حسابی گیر بیاد ولی تا کی؟ سن داره میره بالا و دختر هم نمیتونه زیاد صبر کنه.

البته یک سوال نشد زیاد شد. :n16:

---

موردی بود که پسر سرباز بوده و با توافق خانواده ها عقد کردن،آقا بعد از 2 سال اومده کاری پیدا کرده و با کمک بازهم خانواده ها خودشو جمع و جور کرده و با یه مراسم ساده و زندگی کوچیک و ساده رفتن سر زندگیشون و کم کم خودشون رو ساختن ! از طرفی همین دوران عقد هم میتونه فورجه ای باشه برای آقا پسر که حس مسئولیت کنه و بتونه بیشتر تلاش کنه در اصل هدفمند تلاش کنه.
زندگی مستقل از خانواده و مشترک با همسر صدرصد مستلزم صبوری های زیادی هست چون همیشه اخلاف نظر و خیلی چیزهای دیگه وجود داره!
یه کمی به همت طرفین برمیگرده این قضیه و صبوریشون و اینکه بدونن اول زندگی هیچ کسی کامل نبوده و کم کم زندگی رو ساخته.

سلام

به نظر من نیاز های عاطفی انسان، نیازهای غریزی و ... از خیلی جهات با تمدن و جوامع انسانی (که اساس و پایه ی اون قرار داد هست و نه تمایلات انسان ها) در تضاد هست؛ و بلآخره این یه معامله هست... با بعضی خواسته های انسان ها جور نیست و در عوض یه امکانات دیگه ای رو به آدم ها می ده. (برای همینه که کمتر کسی رو می بینیم که واقعا از ازدواج راضی باشه... یه جورایی همین میشه همین واقعیت ایی که توی پست #11 گفته شده)
و اگه آدم همچین معامله ای رو قبول کرده، دیگه بهتره قید ارضا شدن کامل نیازهای عاطفی و غریزی اش رو بزنه تا با مخالفت جامعه روبرو نشه.

مطالعات علمی (از جمله مقالات و کتاب های هلن فیشر) نشون داده که طول عمر عشق جنسی معمولا بیش از 4 سال نیست و از اونجایی که روابط عمیق عاطفی و ... در چهارچوبی غیر از ازدواج به دخترها آسیب های خیلی بیشتر وارد میکنه (چه از نظر اجتماعی و آبروشون و آینده شون - و چه از نظر عاطفی)، بعد از سپری شدن این 4 سال، دخترها دست خالی می مونن!

به هر حال به نظر من بهتره آدم به دوست داشتن همنوعان خودش (چه مذکر و چه مونث) به عنوان یک انسان و به صورت «عشق انسانی» و «خواهرانه-بردارانه» و به صورت «عشق بدون تملک» و «عشق عاری از نیاز و توقع» اکتفا کنه و دنبال چیز بیشتری قبل از ازدواج نباشه.

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Rossin [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

این متن رو من بارها توی فضای مجازی دیدم و بحث های زیادی هم سرش بوده!
ولی بشخصه این دیدگاه رو داشتن ادم رو از خیلی چیزها و لذت های زندگی محروم میکنه!
اگر واقعا این قضیه رو بخواهیم توی زندگیه حال و این جامعه پیاده سازی کنیم به مشکل بر میخوریم و میشود انتهای تمام روابط عاشقانه ای که شاید اینجوری فکر نمیکردن زندگی خیلی بهتری میداشتن تا رابطه ای عاشقانه اما دست نیافتی!
در کل حقیقت زندگی زناشویی که هممون دیدیم همین چیزهاست،مردی که سر کار و زنی که چه در خونه و چه در بیرون مشغول کار هستند،بوده زندگی هایی که با هیچ شروع شده با کمک طرفین به اوج رسیده و هنوز بعد از 50 سال زندگی مشترک طرفین عاشقانه زندگی میکنند.

دیدگاه آقای مستور در این متن کاملا کلی گرا بوده و به خیلی چیزها توجه نکرده،چیزهایی که در زندگی قطعا وجود دارن و مهم هستند.

---

اون متنی که من نوشته ام نه تنها دیدگاه کلی نیست، بلکه روز به روز در حال تبدیل شدن به دیدگاه غالب در جامعه هست.
مخصوصا در شهرهای بزرگ و صنعتی تر.
و حتی اون هایی که در ابتدا نادیده اش میگیرند، دقیقا به همین مشکلات میرسن وگرنه آمار طلاق تو کشور ما اینقدر بالا نبود.

عشق صرفا یک پدیده هیجانی هست و صحبت از 50 سال عاشق بودن بی معنی خواهد بود.
(البته منظورم در اینجا عشق بین مرد و زن هست).

اونهایی که میبینید 50 سال یا بیشتر با هم دوام آورده اند، یا صرفا همدیگه را تحمل میکنند و یا شاخصه های منطقی تو زندگیشون توانسته جای شاخصه های هیجانی رو بگیره.
که به نظر من هم مهم اینست که انسان اول بتونه تو زندگی شخصی خودش هیجانت رو تا حد ممکن کنترل کنه و وقتی هیجانات نتونست بر روند کی زندگیش تاثیر بذاره و چشماشو کور کنه، اونوقت میتونه وارد یک زندگی بشه و از زندگی حتی تا مدت طولانی لذت ببره.

و مشکل اون متن و دیدگاه غالب تو جامعه ما هم الان این هست، اساس رو بر هیجان گذاشتن، و اجازه میدن هیجان جای هر چیزی رو بگیره.

آیا دوستی های قبل ازدواج موجب تسهیل امر ازدواج ( هنگامی که قصد ارواج باشه) نخواهد شد؟ نسبت به زمانی که شخص به هر دلیلی قصد ازدواج نداره ولی گزینه هایی به طور مکرر در زندگیش پیش میاد که شخص ابراز علاقه میکنه ولی به دلایل خودساخته انها را سرکوب میکنه و میرسه به زمانی که تصمیم قطعی به ازدواج میکیره و حال با چالشی روبرو میشه بنام افسوس گدشته ....

منم با راسل جان موافقم

فکر کنم اون متن برای کتاب " یک عاشقانه آرام " باشه اگه اشتباه نکنم...و اون قسمتی که نقل قول کردن رو به منطقی میدونم...

اصلا احساس عمیق عاشقانه ای که حتی تو رابطه های دوستی امروزی اتفاق می افته مدت زمان کوتاهی رو در بر میگیره و بعدش تبدیل میشه به یک وابستگی...به نظرم اگر 2 طرف شخصیتی با اعتماد به نفس پائین داشته باشند این وابستگی و دلبستگی افراطی بیشتر میشه و خارج شدن از این منجلاب به شدت دردناکه ...

توصیه من به همه دوستان اینکه تا میتونند از روابط این شکلی دوری کنند ... اگه یه نگاهی به دور وبر خودتون بندازین متوجه میشید که ااین رابطه ها اکثرا سرانجام خوشی نداره...
در ضمن دوست داشتن یک فرد با توجه ه معیارها و ایده الهای منطقی خودتون میتونه بهتر از عاشق شدن چشم و گوش بسته و براساس ملاکهای ظاهری باشه...