Printable View
اشکال این استدلال کجاست؟
فرض کنید این شکل میدان دید شما باشد. اگر فقط چشم چپتان را ببندید توپ A را نخواهید دید ولی دو توپ دیگر را می‌بینید. اگر فقط چشم راستتان را ببندید توپ C را نمی‌بینید ولی دو توپ دیگر را خواهید دید. پس اگر هر دو چشمتان را ببندید توپ راست و چپ را نمی‌بینید ولی توپ وسط را می‌بینید! در حالی که در عمل آن را هم نمی‌بینید.
فکر کنم این استدلال مغلطه ی "ترکیب" داره !نقل قول:
به این صورت که ما یکسری گزاره هایی جزئی رو درست فرض کنیم و همون ویژگی رو برای کل هم تعمیم بدیم ...
مثال :
قطره ی 1 خیلی حجم کمی داره
قطره ی 2 خیلی حجم کمی داره
.
.
.
قطره ی n خیلی حجم کمی داره
بنابراین اقیانوس خیلی حجم کمی داره ! :n13:
+ مثال از خودم بود ، نمیدونم چقدر برای این مغلطه مناسبه ... حتما مثال های بهتری دارید در مورد این مغلطه :n01:
یک معمای شطرنج رو قبلن باهاش برخورد کرده بودم، ازین جهت که برای حلش نیاز به ارائه ی استدلالهای منطقی است گفتم اینجا بگذارمش.
البته بایستی تا حد مناسبی به شطرنج مسلط باشید.
- دو شخص در حال بازی شطرنج بودند. ناگهان شخص سوم مهره ی شاه سپید رو از روی بورد بر میداره. شما باید بگید که مهره ی شاه سپید در کدوم خونه قرار داشته؛ به همراه استدلال.
توضیح: مسئله پاسخ یکتا دارد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
آیا این مورد یک مغلطه است:
سئوال: تاریکی کجاست؟
پاسخ: جایی که روشنایی وجود ندارد.
سئوال: روشنایی کجاست؟
پاسخ: جایی که تاریکی وجود ندارد.
پس تاریکی بدون وجود روشنایی و روشنایی بدون وجود تاریکی معنا نخواهد داشت و هیچ یک نمیتواند به تنهایی وجود داشته باشد.
مغلطه نیست، یکی از اساسی ترین روش های شناخت برای انسان همینه، یعنی درک بسیاری از مفاهیم از طریق اضدادشون، مثه روز و شب، زوج و فرد، وجود و عدم و ...نقل قول:
هرچند امکانش هست که از این مکانیزم شناختی هم برای مغلطه سو استفاده بشه ...
دو تعریف ابتدایی موردی ندارن ولی معمولا اینطور بیان کردن پدیده ها (Closed loop) باعث میشه اطلاعات مفیدی در جمله نداشته باشیم. کدوم تیم فوتبال برنده شد؟ اونی که نباخت. کدوم تیم نباخت؟ اونی که برنده شد. از نظر منطقی موردی نداره ولی اینطور جواب دادن بی فایده است و اطلاعات مفیدی رو به مخاطب ارائه نمی کنه.نقل قول:
اشکال در این جمله نهایی است که لزوما از یک Dichotomy نتیجه گرفته یک نوع وابستگی بین این دو وجود داره که صحیح نیست.
در صورتی این روش شناخت هست که اون ضد ، دوباره خودش بر اساس مفهوم ابتدایی تعریف نشه و یک تعریف مستقل داشته باشه. اگه زوج رو تعریف کنیم عددی که فرد نیست و فرد رو بگیم عددی که زوج نیست، حرفمون صحیحه ولی هیچ شناختی صورت نگرفته و اگه من بپرسم 13 زوج است یا فرد، با اون تعاریف قابل تشخیص نیست.نقل قول:
منظور از شناخت در مثالهایی که زدم درک و پی بردن به وجود چیزی هست نه شناخت ویژگی و ... آن. بعد از اینکه ما از طریق تضاد و مقایسه به وجود چیزی پی بردیم اونوقت میتونیم شروع کنیم به بررسی چیستی آن. اگر دقت کرده باشید اگر یک محسوس مثلا صدا یا بو خاصی رو بصورت دائم تجربه کنیم بعد از مدتی دیگه اون رو احساس نمیکنیم، گویا مغز طوری تکامل یافته که فقط به محرک های تغییر کننده واکنش نشون میده و اگر بعضی از چیزها باشه که هیچ گونه حرکت و تغییری (تضاد درونی و ابزار مقایسه حال با قبل) درش نباشه اساسا ما اونرو احساس نمیکنیم و به وجودشون هم پی نمیبریم. یکی از فلاسفه یونان (اگر اشتباه نکنم) میگه حرکت زمین و سیارات صدا داره اما چون ما از کودکی در این صدای یکنواخت و دائم غرق شدیم اون رو نمیشنویم.نقل قول:
در مورد ماهی توی آب هم همین مثال رو میزنن که هرچی هم بش بگی این چیزی که تو داری درش زندگی میکنی اسمش آب هست، هیچ نمیتونه شما رو درک کنه تا زمانی که یک لحضه از آب درش بیاری، بعد دیگه خودش به وجود چیزی بنام آب پی میبره ... اگر زن نبود به وجود بسیاری از ویژگی های مردانه پی نمیبردیم چون اونها رو طبیعی و انسانی (نه فقط مردانه) فرض میکردیم، اگر کودکی، نوجوانی، جوانی و پیری و تیپ های مختلف شخصیتی نبود بسیاری از ویژگی های انسان رو کشف نمی کردیم و ... اینکه یکی از روش های تحقیق روش مقایسه ای (comparative) هست دلیلش همینه، یعنی تا زمانی که من مثلا جامعه آمریکا رو نشناسم و اون رو با جامعه خودم مقایسه نکنم اساسا به بسیاری از خصوصیات جامعه خودم پی نخواهم برد. گویا چیزهایی وجود دارن که جز زیر نور تضاد و مقایسه خودشون رو نشون نمیدن ...
اساسا ما شناختمون از وجود بسیاری از چیزها رو از طریق همین مقایسه و تضاد بدست میاریم. در فلسفه گفته میشه "تعرف الاشیاء باضدادها" که منظور همین مکانیزم شناختی هست...
با سلام
اینجا در واقع ما تفاوتــها رو مشاهده و درک میکنیم. واضح است که روز و شب یکی نیستند و از برخی جهات، تفاوتی با هم دارند.نقل قول:
از این شگرد زمانی استفاده میشه که ما نتونیم روز رو بدون شب و شب رو بدون روز درک کنیم؛ بنابراین روز و شب رو در کنار هم تعریف میکنیم و استدلال هم اینه که این دو با هم متفاوت هستند.
ربطش به بحث ما؟نقل قول:
حرف های شما صحیح است ولی در هیچ کدوم از مثال های شما صرفا هر دو پدیده بر اساس تضادشون با هم تعریف نمیشن و ورودی های دیگه اطلاعات وجود داره. اگه جوانی رو بگید چیزی که پیری نیست و پیری رو بگید چیزی که جوانی نیست، حرف خاصی نزدید مگه اینکه از یک منبع خارجی (که می تونه تجربه شخصی باشه) درباره یکی یا هر دو اونها اطلاعات کسب کنید و فقط در اون صورت هست که این شیوه مقایسه ای مفید خواهد بود. در همه مثال هایی که زدید منبع خارجی اطلاعات وجود داره و این شیوه مقایسه صرفا خود به خود دانشی رو تولید نمی کنه بلکه یک تکنیک هست برای درک ساده تر مفاهیمی که گویا متضاد هستند.نقل قول:
اگه به مثال ابتدایی دقت کنید دقیقا طوری زده شده که این منبع خارجی اطلاعات وجود نداشته باشه، برای همین توجیهات شما مرتبط با چیزی که در تاپیک عنوان شده نیست. اگه هنوز معتقد هستید فقط و فقط از طریق مقایسه و بدون هیج گونه اطلاعات خارجی (حالتی که در مثال ابتدایی Russell هست) میشه کسب دانش مفید کرد لطفا مثال بهتری بزنید.
حرف شما درسته، اما من منظورم چیز دیگه بود، اول پستم گفتم که از طریق تضاد و مقایسه به وجود چیزی پی میبریم، نه چیستی و تعریفش. بنظر شما پی بردن به وجود چیزی و توانایی تصور کردنش شناخت نیست؟ مگر میشه بدون اطلاع از وجود چیزی تعریفش کرد؟ تعریف بعد از وجود میاد، و در مواردی این تضاد و مقایسه هست که ما رو از وجود چیزی باخبر میکنه.
ما به وجود بسیاری از ویژگی و مشخصات جوانی، خوشحالی، روشنایی، خوش اخلاقی، دانایی و یک نوشته خوب، یک حکومت بد و ... تنها زمانی پی میبریم که اونها رو با پیری، غم، تاریکی، بد اخلاقی، جهل، یک نوشته بد، یک حکومت عادل مقایسه کنیم. این نیست که بگیم مثلا جوانی یعنی عدم پیری و بر عکس، اساسا بدون تصور پیری، تصور پدیده بنام جوانی امکان نداره، اون چیز که باعث میشه من روی پدیده ای اسم جوانی رو بذارم و بعد تعریفش کنم و مشخصات رو کشف کنم، وجود پدیده بنام پیری هست.
اینکه ما بعد از دست دادن چیزی میگیم الان قدرش رو میفهمم بیان کننده همین مکانیزم هست، یعنی تا زمانی که ما غرق در داشتن اون چیز هستیم هیچ وقت وجودش رو احساس نمیکنیم، اما همینکه که نداشتن اون رو تجربه میکنیم و ذهن ما این نبود رو در کنار اون بود میزاره یکدفعه به بودهای قبلی پی ببریم و اونها رو ببینیم...