فیبر نوری (Optical fiber)

[soleares]

پس از اختراع لیزر در سال ۱۹۶۰ میلادی، ایده بکارگیری فیبر نوری برای انتقال اطلاعات شکل گرفت. خبر ساخت اولین فیبر نوری در سال ۱۹۶۶ هم‌زمان در انگلیس و فرانسه با تضعیفی برابر با؟ اعلام شد که عملا در انتقال اطلاعات مخابراتی قابل استفاده نبود تا اینکه در سال ۱۹۷۶ با کوشش فراوان پژوهندگان، تلفات فیبر نوری تولیدی شدیدآ کاهش داده شد و به مقداری رسید که قابل ملاحظه با سیم‌های هم‌محور بکاررفته در شبکه مخابرات بود.

فیبر نوری از پالس‌های نور برای انتقال داده‌ها از طریق تارهای سیلکون بهره می‌گیرد. یک کابل فیبر نوری که کمتر از یک اینچ قطر دارد می‌تواند صدها هزار مکالمهٔ صوتی را حمل کند . فیبرهای نوری تجاری ظرفیت ۲٫۵ گیگابایت در ثانیه تا ۱۰ گیگابایت در ثانیه را فراهم می‌‌سازند . فیبر نوری از چندین لایه ساخته می‌شود. درونی‌ترین لایه را هسته می‌‌نامند. هسته شامل یک تار کاملاً بازتاب کننده از شیشه خالص (معمولاً) است. هسته در بعضی از کابل‌ها از پلاستیک کا ملاً بازتابنده ساخته می‌شود، که هزینه ساخت را پایین می‌‌آورد. با این حال، یک هسته پلاستیکی معمولاً کیفیت شیشه را ندارد و بیشتر برای حمل داده‌ها در فواصل کوتاه به کار می‌رود. حول هسته بخش پوسته قرار دارد، که از شیشه یا پلاستیک ساخته می‌شود. هسته و پوسته به همراه هم یک رابط بازتابنده را تشکیل می‌‌دهند که با عث می‌شود که نور در هسته تا بیده شود تا از سطحی به طرف مرکز هسته باز تابیده شود که در آن دو ماده به هم می‌‌رسند. این عمل بازتاب نور به مرکز هسته را (بازتاب داخلی کلی) می‌‌نامند. قطر هسته و پوسته با هم حدود ۱۲۵ میکرون است (هر میکرون معادل یک میلیونیم متر است)، که در حدود اندازه یک تار موی انسان است. بسته به سازنده، حول پوسته چند لایه محافظ، شامل یک پوشش قرار می‌گیرد.

یک پوشش محافظ پلاستکی سخت لایه بیرونی را تشکیل می‌‌دهد. این لایه کل کابل را در خود نگه می‌‌دارد، که می‌تواند صدها فیبر نوری مختلف را در بر بگیرد. قطر یک کابل نمونه کمتر از یک اینچ است .

از لحاظ کلی، دو نوع فیبر وجود دارد: تک حالتی و چند حالتی. فیبر تک حالتی یک سیگنال نوری را در هر زمان انتشار می‌‌دهد، در حالی که فیبر چند حالتی می‌تواند صدها حالت نور را به طور هم‌زمان انتقال بدهد .










فیبر نوری در ایران
در ایران در اوایل دهه ۶۰، فعالیت‌های پژوهشی در زمینه فیبر نوری در پژوهشگاه، برپایی مجتمع تولید فیبر نوری در پونک تهران را درپی داشت و عملا در سال ۱۳۷۳ تولید فیبر نوری با ظرفیت ۵۰٫۰۰۰ کیلومتر در سال در ایران آغاز شد. فعالیت استفاده از کابل‌های نوری در دیگر شهرهای بزرگ ایران آغاز شد تا در آینده نزدیک از طریق یک شبکه ملی مخابرات نوری به هم بپیوندند.

فیبرنوری یک موجبر استوانه‌ای از جنس شیشه یا پلاستیک است که دو ناحیه مغزی و غلاف با ضریب شکست متفاوت و دو لایه پوششی اولیه و ثانویه پلاستیکی تشکیل شده است. برپایه قانون اسنل برای انتشار نور در فیبر نوری شرط: می‌بایست برقرار باشد که به ترتیب ضریب شکست‌های مغزی و غلاف هستند. انتشار نور تحت تأثیر عواملی ذاتی و اکتسابی دچار تضعیف می‌شود. این عوامل عمدتآ ناشی از جذب فرابنفش، جذب فروسرخ، پراکندگی رایلی، خمش و فشارهای مکانیکی بر آنها هستند. منحنی تغییرات تضعیف بر حسب طول موج در شکل زیر نشان داده شده است. سیستم های مخابرات فیبر نوری

گسترش ارتباطات و راحتی انتقال اطلاعات از طریق سیستم های انتقال و مخابرات فیبر نوری یکی از پر اهمیت‌ترین موارد مورد بحث در جهان امروز است. سرعت دقت و تسهیل از مهم‌ترین ویژگی های مخابرات فیبر نوری می‌‌باشد. یکی از پر اهمیت‌ترین موارد استفاده از مخابرات فیبر نوری آسانی انتقال در فرستادن سیگنال های حامل اطلاعات دیجیتالی است که قابلیت تقسیم بندی در حوزه زمانی را دارا می‌‌باشد. این به این معنی است که مخابرات دیجیتال تامین کننده پتانسیل کافی برای استفاده از امکانات مخابره اطلاعات در پکیجهای کوچک انتقال در حوزه زمانی است.برای مثال عملکرد مخابرات فیبر نوری با توانایی ۲۰ مگا هرتز با داشتن پهنای باد ۲۰ کیلو هرتز دارای گنجایش اطلاعاتی ۰٫۱٪ می‌‌باشد. امروزه انتقال سیگنالها به وسیله امواج نوری به همراه تکنیکهای وابسته به انتقال شهرت و آوازه سیستم های انتقال ماهوارهای را به شدت مورد تهدید قرار داده است. دیر زمانی ست که این مطلب که نور می‌‌تواند برای انتقال اطلاعات مورد استفاده قرار گیرد به اثبات رسیده است و بشر امروزه توانسته است که از سرعت فوق العاده آن به بهترین وجه استفاده کند. در سال ۱۸۸۰ میلادی الکساندر گراهام بل ۴ سال بعد از اختراع تلفن موفق به اخذ امتیاز نامه خود در زمینه مخابرات امواج نوری برای دستگاه خود با عنوان فوتو تلفن گردید. در ۱۵ سال اخیر با پیشرفت لیزر به عنوان یک منبع نور بسیار قدرتمند و خطوط انتقال فیبر های نوری فاکتور های جدیدی از تکنولوژی و تجارت بهتر را برای انسان به ارمغان آورده است. مخابرات فیبر نوری ابتدا به عنوان یک مخابرات از راه دور قرار دادی تلقی می‌‌شد که در آن امواج نوری به عنوان حامل یک یا چند واسطه انتقال استفاده می‌‌شد. با وجود آنکه امواج نوری حامل سیگنالهای آنالوگ بودند اما سیگنالهای نوری همچنان به عنوان سیستم مخابرات دیجیتال بدون تغییر باقی مانده است. از دلایل این امر می‌‌توان به موارد زیر اشاره کرد: ۱)تکنیکهای مخابرات در سیستم های جدید مورد استفاده قرار می‌‌گرفت ۲)سیستم های جدید با بالاترین تلنولوژی برای داشتن بیشترین گنجایش کارآمدی سرعت و دقت طراحی شده بود. ۳)انتقال به کمک خطوط نوری امکان استفاده از تکنیکهای دیجیتال را فراهم می‌‌ساخت. این مطلب نیاز انسان را به دسترسی به مخابره اطلاعات رابه صورت بیت به بیت پاسخگو بود

توانایی پردازش اطلاعات در حجم وسیع: از آنجایی که مخابرات فیبر نوری دارای کارایی بالاتری نسبت به سیمهای مسی سنتی هستند بشر امروزی تمایل چندانی برای پیروی از سنت دیرینه خود ندارد و توانایی پردازش حجم وسیعی از اطلاعات در مخابره فیبر نوری او را مجذوب و شیفته خود ساخته است
آزادی از نویز های الکتریکی:بافت یک فیبر نوری از جنس پلاستیک یا شییشه به دلیل رسانندگی انتخاب می‌‌شود.در نتیجه یک حامل موج نوری می‌تواند از پتانسیل موثر میدانهای الکتریکی در امان باشد. از قابلیت های مهم این نوع مخابرات می‌‌توان به امکان عبور کابل حامل موج نوری از میان یک میدان الکترومغناطیسی قوی اشاره کرد که سیگنالهای نام برده بدون آلودگی از پارازیت های الکتریکی و یا سیگنالهای مداخله گر به حد اکثر کارایی خود خواهند رسید.














فیبرهای نوری نسل سوم
طراحان فیبرهای نسل سوم، فیبرهایی را مد نظر داشتند که دارای کمترین تلفات و پاشندگی باشند. برای دستیابی به این نوع فیبرها، محققین از حداقل تلفات در طول موج ۵۵/۱ میکرون و از حداقل پاشندگی در طول موج ۳/۱ میکرون بهره جستند و فیبری را طراحی کردند که دارای ساختار نسبتاً پیچیده‌تری بود. در عمل با تغییراتی در پروفایل ضریب شکست فیبرهای تک مد از نسل دوم، که حداقل پاشندگی آن در محدوده ۳/۱ میکرون قرار داشت، به محدوده ۵۵/۱ میکرون انتقال داده شد و بدین ترتیب فیبر نوری با ماهیت متفاوتی موسوم به فیبر دی.اس.اف ساخته شد.










کاربردهای فیبر نوری
کاربرد در حسگرها: استفاده از حسگرهای فیبر نوری برای اندازه‌گیری کمیت‌های فیزیکی مانند جریان الکتریکی، میدان مغناطیسی، فشار، حرارت، جابجایی، آلودگی آب‌های دریا، سطح مایعات، تشعشعات پرتوهای گاما و ایکس در سال‌های اخیر شروع شده است. در این نوع حسگرها، از فیبر نوری به عنوان عنصر اصلی حسگر بهره‌گیری می‌شود بدین ترتیب که ویژگی‌های فیبر تحت میدان کمیت مورد اندازه‌گیری تغییر یافته و با اندازه شدت کمیت تأثیرپذیر می‌شود.
کاربردهای نظامی: فیبر نوری کاربردهای بی‌شماری در صنایع دفاع دارد که از آن جمله می‌توان برقراری ارتباط و کنترل با آنتن رادار، کنترل و هدایت موشک‌ها، ارتباط زیردریاییها (هیدروفون) را نام برد.
کاربردهای پزشکی: فیبرنوری در تشخیص بیماری‌ها و آزمایشهای گوناگون در پزشکی کاربرد فراوان دارد که از آن جمله می‌توان چنده‌سنجی (دُزیمتری) غدد سرطانی، شناسایی نارسایی‌های داخلی بدن، جراحی لیزری، استفاده در دندانپزشکی و اندازه‌گیری مایعات و خون نام برد.











فن آوری ساخت فیبرهای نوری
برای تولید فیبر نوری، نخست ساختار آن در یک میله شیشه‌ای موسوم به پیش‌سازه از جنس سیلیکا ایجاد می‌گردد و سپس در یک فرایند جداگانه این میله کشیده شده تبدیل به فیبر می‌شود. از سال ۱۹۷۰ روش‌های متعددی برای ساخت انواع پیش‌سازه‌ها به کار رفته است که اغلب آنها بر مبنای رسوب‌دهی لایه‌های شیشه‌ای در داخل یک لوله به عنوان پایه قرار دارند.












روشهای ساخت پیش‌سازه
روش‌های فرآیند فاز بخار برای ساخت پیش‌سازه فیبر نوری را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد:

رسوب‌دهی داخلی در فاز بخار
رسوب‌دهی بیرونی در فاز بخار
رسوب‌دهی محوری در فاز بخار












موادلازم در فرایند ساخت پیش سازه
تتراکلرید سیلیکون: این ماده برای تأمین لایه‌های شیشه‌ای در فرآیند مورد نیاز است.
تتراکلرید ژرمانیوم: این ماده برای افزایش ضریب شکست شیشه در ناحیه مغزی پیش‌سازه استفاده می‌شود.
اکسی کلرید فسفریل: برای کاهش دمای واکنش در حین ساخت پیش‌سازه، این مواد وارد واکنش می‌شود.
گاز فلوئور: برای کاهش ضریب شکست شیشه در ناحیه غلاف استفاده می‌شود.
گاز هلیم: برای نفوذ حرارتی و حباب‌زدایی در حین واکنش شیمیایی در داخل لوله مورد استفاده قرار می‌گیرد.
گاز کلر: برای آب‌زدایی محیط داخل لوله قبل از شروع واکنش اصلی مورد نیاز است














مراحل ساخت
مراحل صیقل گرمایشی: پس از نصب لوله با عبور گازهای کلر و اکسیژن، در دمای بالاتر از ۱۸۰۰ درجه سلسیوس لوله صیقل داده می‌شود تا بخار آب موجود در جدار درونی لوله از آن خارج شود.
مرحله اچینگ: در این مرحله با عبور گازهای کلر، اکسیژن و فرئون لایه سطحی جدار داخلی لوله پایه خورده می‌شود تا ناهمواری‌ها و ترک‌های سطحی بر روی جدار داخلی لوله از بین بروند.
لایه‌نشانی ناحیه غلاف: در مرحله لایه‌نشانی غلاف، ماده تتراکلرید سیلیسیوم و اکسی کلرید فسفریل به حالت بخار به همراه گازهای هلیم و فرئون وارد لوله شیشه‌ای می‌شوند و در حالتی که مشعل اکسی هیدروژن با سرعت تقریبی ۱۲۰ تا ۲۰۰ میلی‌متر در دقیقه در طول لوله حرکت می‌کند و دمایی بالاتر از ۱۹۰۰ درجه سلسیوس ایجاد می‌کند، واکنش‌های شیمیایی زیر به دست می‌آیند.
ذرات شیشه‌ای حاصل از واکنش‌های فوق به علت پدیده ترموفرسیس کمی جلوتر از ناحیه داغ پرتاب شده و بر روی جداره داخلی رسوب می‌کنند و با رسیدن مشعل به این ذرات رسوبی حرارت کافی به آنها اعمال می‌شود به طوری که تمامی ذرات رسوبی شفاف می‌گردند و به جدار داخلی لوله چسبیده و یکنواخت می‌شوند. بدین ترتیب لایه‌های شیشه‌ای مطابق با طراحی با ترکیب در داخل لوله ایجاد می‌گردند و در نهایت ناحیه غلاف را تشکیل می‌دهند.













با تشكر اميدوارم استفاده كنيد .

[soleares]

An optical fibre is a thin, transparent fiber, usually made of glass or plastic, for transmitting light. Fiber optics is the branch of applied science and engineering concerned with such optical fibers.

Optical fibers are commonly used in telecommunication systems, as well as in illumination, sensors, and imaging optics.


Principle of operation
An optical fiber (American spelling) or fibre (British spelling) is a cylindrical dielectric waveguide that transmits light along its axis, by the process of total internal reflection. The fiber consists of a denser core surrounded by a cladding layer. To confine the optical signal in the core, the refractive index of the core must be greater than that of the cladding. The boundary between the core and cladding may either be abrupt, in step-index fiber, or gradual, in graded-index fiber.


Multimode fiber

The propagation of light through a multi-mode optical fiber.Fiber with large (greater than 10 μm) core diameter may be analyzed by geometric optics. Such fiber is called multimode fiber, from the electromagnetic analysis (see below). In a step-index multimode fiber, rays of light are guided along the fiber core by total internal reflection. Rays that meet the core-cladding boundary at a high angle (measured relative to a line normal to the boundary), greater than the critical angle for this boundary, are completely reflected. The critical angle (minimum angle for total internal reflection) is determined by the difference in index of refraction between the core and cladding materials. Rays that meet the boundary at a low angle are refracted from the core into the cladding, and do not convey light and hence information along the fiber. The critical angle determines the acceptance angle of the fiber, often reported as a numerical aperture. A high numerical aperture allows light to propagate down the fiber in rays both close to the axis and at various angles, allowing efficient coupling of light into the fiber. However, this high numerical aperture increases the amount of dispersion as rays at different angles have different path lengths and therefore take different times to traverse the fiber. A low numerical aperture may be therefore be desirable.

In graded-index fiber, the index of refraction in the core decreases continuously between the axis and the cladding. This causes light rays to bend smoothly as they approach the cladding, rather than reflecting abruptly from the core-cladding boundary. The resulting curved paths reduce multi-path dispersion because high angle rays pass more through the lower-index periphery of the core, rather than the high-index center. The index profile is chosen to minimize the difference in axial propagation speeds of the various rays in the fiber. This ideal index profile is very close to a parabolic relationship between the index and the distance from the axis.


Singlemode fiber

A typical single-mode optical fiber, showing diameters of the component layers.Fiber with a core diameter less than about ten times the wavelength of the propagating light cannot be modeled using geometric optics. Instead, it must be analyzed as an electromagnetic structure, by solution of Maxwell's equations as reduced to the electromagnetic wave equation. The electromagnetic analysis may also be required to understand behaviors such as speckle that occur when coherent light propagates in multi-mode fiber. As an optical waveguide, the fiber supports one or more confined transverse modes by which light can propagate along the fiber. Fiber supporting only one mode is called single-mode or mono-mode fiber. The behavior of larger-core multimode fiber can also be modeled using the wave equation, which shows that such fiber supports more than one mode of propagation (hence the name). The results of such modeling of multi-mode fiber approximately agree with the predictions of geometric optics, if the fiber core is large enough to support more than a few modes.

The waveguide analysis shows that the light energy in the fiber is not completely confined in the core. Instead, especially in single-mode fibers, a significant fraction of the energy in the bound mode travels in the cladding as an evanescent wave.

The most common type of single-mode fiber has a core diameter of 8 to 10 μm and is designed for use in the near infrared. It is notable that the mode structure depends on the wavelength of the light used, so that this fiber actually supports a small number of additional modes at visible wavelengths. Multi-mode fiber, by comparison, is manufactured with core diameters as small as 50 microns and as large as hundreds of microns.


Special-purpose fiber
Some special-purpose optical fiber is constructed with a non-cylindrical core and/or cladding layer, usually with an elliptical or rectangular cross-section. These include polarization-maintaining fiber and fiber designed to suppress whispering gallery mode propagation.


Materials
Glass optical fibers are almost always made from silica, but some other materials, such as fluorozirconate, fluoroaluminate, and chalcogenide glasses are used for longer-wavelength infrared applications. Like other glasses, these glasses have a refractive index of about 1.5. Typically the difference between core and cladding is less than one percent.

Plastic optical fiber (POF) is commonly step-index multimode fiber, with core diameter of 1 mm or larger. POF typically has much higher attenuation than glass fiber (that is, the amplitude of the signal in it decreases faster), 1 dB/m or higher, and this high attenuation limits the range of POF-based systems.



Fiber fuse
At high optical intensities, above 2 megawatts per square centimetre, when a fiber is subjected to a shock or is otherwise suddenly damaged, a fiber fuse can occur. The reflection from the damage vaporizes the fiber immediately before the break, and this new defect remains reflective so that the damage propagates back toward the transmitter at 1–3 meters per second [1],[2],[3]. The open fiber control system, which ensures laser eye safety in the event of a broken fiber, can also effectively halt propagation of the fiber fuse [4]. In situations, such as undersea cables, where high power levels might be used without the need for open fiber control, a "fiber fuse" protection device at the transmitter can break the circuit to prevent any damage.


Optical fiber communication
Main article: Fiber-optic communication.

The optical fiber can be used as a medium for telecommunication and networking because it is flexible and can be bundled as cables. Although fibers can be made out of either transparent plastic or glass, the fibers used in long-distance telecommunications applications are always glass, because of the lower optical attenuation. Both multi-mode and single-mode fibers are used in communications, with multi-mode fiber used mostly for short distances (up to 500 m), and single-mode fiber used for longer distance links. Because of the tighter tolerances required to couple light into and between single-mode fibers, single-mode transmitters, receivers, amplifiers and other components are generally more expensive than multi-mode components.



Fiber optic sensors
Optical fibers can be used as sensors to measure strain, temperature, pressure and other parameters. The small size and the fact that no electrical power is needed at the remote location gives the fiber optic sensor advantages to conventional electrical sensor in certain applications.

Optical fibers are used as hydrophones for seismic or SONAR applications. Hydrophone systems with more than 100 sensors per fiber cable have been developed. Hydrophone sensor systems are used by the oil industry as well as a few countries' navies. Both bottom mounted hydrophone arrays and towed streamer systems are in use. The German company Sennheiser developed a microphone working with a laser and optical fibers[5].

Optical fiber sensors for temperature and pressure have been developed for downhole measurement in oil wells. The fiber optic sensor is well suited for this environment as it is functioning at temperatures too high for semiconductor sensors (Distributed Temperature Sensing).

Another use of the optical fiber as a sensor is the optical gyroscope which is in use in the Boeing 767 and in some car models (for navigation purposes) and the use in Hydrogen microsensors.



Other uses of optical fibers
Fibers are widely used in illumination applications. They are used as light guides in medical and other applications where bright light needs to be brought to bear on a target without a clear line-of-sight path. In some buildings, optical fibers are used to route sunlight from the roof to other parts of the building (see non-imaging optics). Optical fiber illumination is also used for decorative applications, including signs, art, and artificial Christmas trees. Swarovski boutiques use optical fibers to illuminate their crystal showcases from many different angles while only employing one light source.

Optical fiber is also used in imaging optics. A coherent bundle of fibers is used, sometimes along with lenses, for a long, thin imaging device called an endoscope, which is used to view objects through a small hole. Medical endoscopes are used for minimally invasive exploratory or surgical procedures (endoscopy). Industrial endoscopes (see fiberscope or borescope) are used for inspecting anything hard to reach, such as jet engine interiors.

An optical fiber doped with certain rare-earth elements such as erbium can be used as the gain medium of a laser or optical amplifier. Rare-earth doped optical fibers can be used to provide signal amplification by splicing a short section of doped fibre into a regular (undoped) optical fiber line. The doped fiber is optically pumped with a second laser wavelength that is coupled into the line in addition to the signal wave. Both wavelengths of light are transmitted through the doped fiber, which transfers energy from the second pump wavelength to the signal wave. The process that causes the amplification is stimulated emission.

Optical fibers doped with a wavelength shifter are used to collect scintillation light in physics experiments.

Optical fiber can be used to supply a low level of power (around one watt) to electronics situated in a difficult electrical environment. Examples of this are electronics in high-powered antenna elements and measurement devices used in high voltage transmission equipment.






Manufacturing
Optical fiber is made by first constructing a large-diameter preform, with a carefully controlled refractive index profile, and then pulling the preform to form the long, thin optical fiber. The preform is commonly made by three chemical vapor deposition methods: inside vapor deposition, outside vapor deposition, and vapor axial deposition.

With inside vapor deposition, a hollow glass tube approximately 40 cm in length known as a "preform" is placed horizontally and rotated slowly on a lathe, and gases such as silicon tetrachloride (SiCl4) or germanium tetrachloride (GeCl4) are injected with oxygen in the end of the tube. The gases are then heated by means of an external hydrogen burner, bringing the temperature of the gas up to 1900 kelvins, where the tetrachlorides react with oxygen to produce silica or germania (germanium oxide) particles. When the reaction conditions are chosen to allow this reaction to occur in the gas phase throughout the tube volume, in contrast to earlier techniques where the reaction occurred only on the glass surface, this technique is called modified chemical vapor deposition.

The oxide particles then agglomerate to form large particle chains, which subsequently deposit on the walls of the tube as soot. The deposition is due to the large difference in temperature between the gas core and the wall causing the gas to push the particles outwards (this is known as thermophoresis). The torch is then traversed up and down the length of the tube to deposit the material evenly. After the torch has reached the end of the tube, it is then brought back to the beginning of the tube and the deposited particles are then melted to form a solid layer. This process is repeated until a sufficient amount of material has been deposited. For each layer the composition can be varied by varying the gas composition, resulting in precise control of the finished fiber's optical properties.

In outside vapor deposition or vapor axial deposition, the glass is formed by flame hydrolysis, a reaction in which silicon tetrachloride and germanium tetrachloride are oxidized by reaction with water (H2O) in an oxyhydrogen flame. In outside vapor deposition the glass is deposited onto a solid rod, which is removed before further processing. In vapor axial deposition, a short seed rod is used, and a porous preform, whose length is not limited by the size of the source rod, is built up on its end. The porous preform is consolidated into a transparent, solid perform by heating to about 1800 kelvins.

The preform, however constructed, is then placed in a device known as a drawing tower, where the preform tip is heated and the optic fiber is pulled out as a string. By measuring the resultant fiber width, the tension on the fiber can be controlled to maintain the fiber thickness.

This manufacturing process is accomplished by several fiber optic companies, including 3M, Corning Inc., and Molex. In addition, various fiber optic component manufacturers, assembly houses, and custom fiber optic providers exist.




Optical fiber cables
In practical fibers, the cladding is usually coated with a tough resin buffer layer, which may be further surrounded by a jacket layer, usually plastic. These layers add strength to the fiber but do not contribute to its optical wave guide properties.

For indoor applications, the jacketed fiber is generally enclosed, with a bundle of flexible fibrous polymer (e.g. Kevlar) strength members, in a lightweight plastic cover to form a simple cable. Each end of the cable may be terminated with a specialized optical fiber connector to allow it to be easily connected and disconnected from transmitting and receiving equipment.

For use in more strenuous environments, a much more robust cable construction is required. In loose-tube construction the fiber is laid helically into semi-rigid tubes, allowing the cable to stretch without stretching the fiber itself. This protects the fiber from tension during laying and due to temperature changes. Alternatively the fiber may be embedded in a heavy polymer jacket, commonly called "tight buffer" construction. These fiber units are commonly bundled with additional steel strength members, again with a helical twist to allow for stretching.

Another critical concern in cabling is to protect the fiber from contamination by water, because its component hydrogen (hydronium) and hydroxyl ions can diffuse into the fiber, reducing the fiber's strength and increasing the optical attenuation. Water is kept out of the cable by use of solid barriers such as copper tubes, water-repellant jelly, or more recently water absorbing powder, surrounding the fiber.

Finally, the cable may be armored to protect it from environmental hazards, such as construction work or gnawing animals. Undersea cables are more heavily armored in their near-shore portions to protect them from boat anchors, fishing gear, and even sharks, which may be attracted to the electrical power signals that are carried to power amplifiers or repeaters in the cable.

Modern fiber cables can contain up to a thousand fibers in a single cable, so the performance of optical networks easily accommodates even today's demands for bandwidth on a point-to-point basis. However, unused point-to-point potential bandwidth does not translate to operating profits, and it is estimated that no more than 1% of the optical fiber buried in recent years is actually 'lit'.

Modern cables come in a wide variety of sheathings and armor, designed for applications such as direct burial in trenches, dual use as power lines [2], installation in conduit, lashing to aerial telephone poles, submarine installation, or insertion in paved streets. In recent years the cost of small fiber-count pole mounted cables has greatly decreased due to the high Japanese and South Korean demand for Fiber to the Home (FTTH) installations.


Termination and splicing
Optical fibers are connected to terminal equipment by optical fiber connectors. These connectors are usually of a standard type such as FC, SC, ST, or LC.

Optical fibers may be connected to each other by connectors or by splicing, that is, joining two fibers together to form a continuous optical waveguide. The generally accepted splicing method is arc fusion splicing, which melts the fiber ends together with an electric arc. For quicker fastening jobs, a "mechanical splice" is used.

Fusion splicing is done with a specialized instrument that typically operates as follows: The two cable ends are fastened inside a splice enclosure that will protect the splices, and the fiber ends are stripped of their protective polymer coating (as well as the more sturdy outer jacket, if present). The ends are cleaved (cut) with a precision cleaver to make them perpendicular, and are placed into special holders in the splicer. The splice is usually inspected via a magnified viewing screen to check the cleaves before and after the splice. The splicer uses small motors to align the end faces together, and emits a small spark between electrodes at the gap to burn off dust and moisture. Then the splicer generates a larger spark that raises the temperature above the melting point of the glass, fusing the ends together permanently. The location and energy of the spark is carefully controlled so that the molten core and cladding don't mix, and this minimizes optical loss. A splice loss estimate is measured by the splicer, by directing light through the cladding on one side and measuring the light leaking from the cladding on the other side. A splice loss under 0.1 dB is typical. The complexity of this process is the major thing that makes fiber splicing more difficult than splicing copper wire.

Mechanical fiber splices are designed to be quicker and easier to install, but there is still the need for stripping, careful cleaning and precision cleaving. The fiber ends are aligned and held together by a precision-made sleeve, often using a clear gel (index matching gel) that enhances the transmission of light across the joint. Such joints typically have higher optical loss, and are less robust than fusion splices, especially if the gel is used. All splicing techniques involve the use of an enclosure into which the splice is placed for protection afterward.

Fibers are terminated in connectors so that the fiber end is held at the end face precisely and securely. A fiber optic connector is basically a rigid cylindrical barrel surrounded by a sleeve that holds the barrel in its mating socket. It can be push and click, turn and latch, or threaded. A typical connector is installed by preparing the fiber end and inserting it into the rear of the connector body. Quick set glue is usually used so the fiber is held securely, and a strain relief is secured to the rear. Once the glue has set, the end is polished to a mirror finish. Various types of polish profile are used, depending on the type of fiber and the application. For singlemode fiber, the fiber ends are typically polished with a slight curvature, such that when the connectors are mated the fibers touch only at their cores. This is known as a "physical contact" (PC) polish. The curved surface may be polished at an angle, to make an angled physical contact (APC) connection. Such connections have higher loss than PC connections, but greatly reduced backreflection, because light that reflects from the angled surface leaks out of the fiber core.

Various methods to align two fiber ends to each other or one fiber to an optical device (VCSEL, LED, waveguide etc.) have been reported. They all follow either an active fiber alignment approach or a passive fiber alignment approach.


History
The history of dielectric optical lightguides goes back to Victorian times, when the total internal reflection principle was used to illuminate streams of water in elaborate public fountains. Later development, in the early-to-mid twentieth century, focused on the development of fiber bundles for image transmission, with the primary application being the medical gastroscope. The first fiber optic semi-flexible gastroscope was patented by Basil Hirschowitz, C. Wilbur Peters, and Lawrence E. Curtiss, researchers at the University of Michigan, in 1956. In the process of developing the gastroscope, Curtiss produced the first glass-clad fibers; previous optical fibers had relied on air or impractical oils and waxes as the low-index cladding material. A variety of other image transmission applications soon followed.

In 1965, Charles K. Kao and George A. Hockham of the British company Standard Telephones and Cables were the first to recognize that attenuation of contemporary fibers was caused by impurities, which could be removed, rather than fundamental physical effects such as scattering. They demonstrated that optical fiber could be a practical medium for communication, if the attenuation could be reduced below 20 dB per kilometer (Hecht, 1999, p. 114). By this measure, the first practical optical fiber for communications was invented in 1970 by researchers Robert D. Maurer, Donald Keck, Peter Schultz, and Frank Zimar working for American glass maker Corning Glass Works. They manufactured a fiber with 17 dB optic attenuation per kilometer by doping silica glass with titanium.

On 22 April, 1977, General Telephone and Electronics sent the first live telephone traffic through fiber optics, at 6 Mbit/s, in Long Beach, California.

The erbium-doped fiber amplifier, which reduced the cost of long-distance fiber systems by eliminating the need for optical-electrical-optical repeaters, was invented by David Payne of the University of Southampton, and Emmanuel Desurvire at Bell Laboratories in 1986. The two pioneers were awarded the Benjamin Franklin Medal in Engineering in 1998.

The first transatlantic telephone cable to use optical fiber was TAT-8, based on Desurvire optimized laser amplification technology. It went into operation in 1988.

In 1991, the emerging field of photonic crystals led to the development of photonic crystal fiber (Science (2003), vol 299, page 358), which guides light by means of diffraction from a periodic structure, rather than total internal reflection. The first photonic crystal fibers became commercially available in 1996 [3]. Photonic crystal fibers can be designed to carry higher power than conventional fiber, and their wavelength dependent properties can be manipulated to improve their performance in certain applications.

In the late 1990s through 2000, the fiber optics industry, including optical communications equipment makers in addition to the optical fiber makers themselves, became associated with the dot-com bubble. Industry promoters, and research companies such as KMI and RHK predicted vast increases in demand for communications bandwidth due to increased use of the Internet, and commercialization of various bandwidth-intensive consumer services, such as video on demand. Internet protocol data traffic was said to be increasing exponentially, and at a faster rate than integrated circuit complexity had increased under Moore's Law. From the bust of the dot-com bubble through 2006, however, the main trend in the industry has been consolidation of firms and offshoring of manufacturing to reduce costs.





References
Gambling, W. A., "The Rise and Rise of Optical Fibers", IEEE Journal on Selected Topics in Quantum Electronics, Vol. 6, No. 6, pp. 1084-1093, Nov./Dec. 2000
Gowar, John, Optical Communication Systems, 2 ed., Prentice-Hall, Hempstead UK, 1993 (ISBN 0-13-638727-6)
Hecht, Jeff, City of Light, The Story of Fiber Optics, Oxford University Press, New York, 1999 (ISBN 0-19-510818-3)
Hecht, Jeff, Understanding Fiber Optics, 4th ed., Prentice-Hall, Upper Saddle River, NJ, USA 2002 (ISBN 0-13-027828-9)
Nagel S. R., MacChesney J. B., Walker K. L., "An Overview of the Modified Chemical Vapor Deposition (MCVD) Process and Performance", IEEE Journal of Quantum Mechanics, Vol. QE-18, No. 4, April 1982
Ramaswami, R., Sivarajan, K. N., Optical Networks: A Practical Perspective, Morgan Kaufmann Publishers, San Francisco, 1998 (ISBN 1-55860-445-6)


متن انگليسي و منابع اين مقاله

[R£ɀД]

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در عصر کامپیوترها و ماهواره‌ها بشر می‌تواند در آن واحد تصویر، صدا و دیگر اطلاعات مورد نیاز خود را در حداقل زمان دریافت یا ارسال کند. همزمان با ورود به قرن ۲۱ توجه دست‌اندرکاران صنعت مخابرات و مراکز تحقیقاتی به فناوری روز دنیا یعنی فیبر نوری بیشتر شد به اعتقاد یکی از کارشناسان ارتباطات با استفاده از فیبر نوری زیرساخت‌های محلی و شهری ارتباطات قادر خواهد بود با سرعت‌های بیشتر و کیفیت برتر به یکدیگر و به زیرساخت‌های منطقه‌ای و جهانی اطلاعات بپیوندند.
با بکارگیری آخرین فناوری‌های انتقال نوری، زیرساخت لازم برای تمام کاربردهای الکترونیکی از قبیل تجارت الکترونیکی، دولت الکترونیکی و بانکداری الکترونیکی فراهم می شود و ارائه خدمات ارتباطی ارزان، پرسرعت، ایمن و با کیفیت عالی به همه اقشار امکان‌پذیر می‌گردد. برای آگاهی هرچه بیشتر از ساختار و نحوه عملکرد شبکه فیبر نوری خبرنگار گروه دانش و فناوری خراسان با مهندس محمدرضا مولوی عضو هیئت علمی و مدیر گروه مخابرات دانشکده مخابرات گفتگویی انجام داده است که در پی می‌آید:

● فیبر نوری چیست؟ ساختار فنی آن چگونه است و از چه موادی ساخته می‌شود؟

فیبر نوری یکی از محیط‌های انتقال هدایت شده است که در مخابرات مورد استفاده قرار می‌گیرد. محیط انتقال، جایی بین فرستنده و گیرنده است. وقتی پیامی مانند دیتا، تصویر، صدا و یا فیلم قرار است انتقال داده شود نیاز به محیط انتقالی مثل فضای آزاد که ارتباط «وایرلس»بی‌سیم را شامل می‌شود، خط دوسیمه تلفنی، کابل کواکسیال و یا فیبرنوری است. در حقیقت می‌توان گفت از نظر ساختاری فیبر نوری یک موج‌ بر استوانه‌ای از جنس شیشه یا پلاستیک است که از دو ناحیه مغزی و غلات یا هسته و پوسته با ضریب شکست متفاوت و دولایه پوششی اولیه و ثانویه پلاستیکی تشکیل شده است فیبرنوری از امواج نور برای انتقال داده‌ها از طریق تارهای شیشه یا پلاستیک بهره می‌گیرد. هرچند استفاده از هسته پلاستیکی هزینه ساخت را پایین می‌آورد، اما کیفیت شیشه را ندارد و بیشتر برای حمل داده‌ها در فواصل کوتاه به کار می‌رود.
مغز و غلاف یا هسته و پوسته با هم یک رابط بازتابنده را تشکیل می‌دهند. قطر هسته و پوسته حدود ۱۲۵ میکرون است (هر میکرون معادل یک میلیونیوم متر است) چند لایه محافظ در یک پوشش حول پوسته قرار می‌گیرد و یک پوشش محافظ پلاستیکی سخت لایه بیرونی را تشکیل می‌دهد این لایه کل کابل را در خود نگه می‌دارد که می‌تواند شامل صدها فیبرنوری مختلف باشد.
هر کابل نوری شامل دو رشته کابل مجزا یکی برای ارسال و دیگری دریافت دیتا در نظر گرفته می‌شود با گسترش فناوری‌های اطلاعات و ارسال پهنای باند بیشتر اطلاعات، ما احتیاج به محیط‌های انتقال هدایت شده‌ای داریم که بتواند پهنای باند بیشتری را هدایت کند. پهنای باند بیشتر به معنای ارسال اطلاعات بیشتر یا سرعت بالاتر اطلاعات است.
در حقیقت می‌توان گفت ظرفیت و سرعت دو دلیل اصلی استفاده از شبکه فیبرنوری است. امروزه یک کابل مسی انتقال داده را تنها با سرعت یک گیگابایت در ثانیه ممکن می‌کند در حالی که یک فیبرنوری به ضخامت تار مو امکان انتقال‌های چندگانه را به طور همزمان با سرعتی حتی بیشتر از ۱۰ گیگابایت در ثانیه به ما می‌دهد که این سرعت روز به روز افزایش می‌ یابد. از آنجایی که در فیبرنوری ما از امواج نوری یا لیزری استفاده می‌کنیم که دارای فرکانس بسیار بالاتری از ماکروویو است،بنابراین می‌توان پهنای باند بیشتری را ارسال کرد. در مخابرات هرچه فرکانس امواجی که می‌خواهیم اطلاعات را روی آن ارسال کنیم بیشتر باشد پهنای باند بیشتری را می‌توانیم انتقال دهیم.

● استفاده از فیبرنوری چه مزایایی دارد؟ آیا با انتقال امواج از طریق ماهواره قابل مقایسه است؟

اولین مزیتی که فیبرنوری دارد این است که از تمام محیط‌های انتقالی که وجود دارد چه وایرلس و سیمی، و چه هدایت شده و غیرهدایت شده پهنای باند بیشتری به ما می‌دهد یعنی در حقیقت می‌تواند اطلاعات بیشتری ارسال کند. ارتباطات ماهواره‌ای تنها فناوری است که می‌تواند با فیبرنوری در زمینه انتقال داده‌ها رقابت کند. ولی چون فرکانس لیزری که استفاده می‌شود از فرکانسی که در امواج ماهواره‌ای استفاده می‌شود بیشتر است بنابراین داده‌های بیشتری از طریق فیبرنوری انتقال داده می‌شود.استفاده از فیبرنوری یک روش نسبتا ایمن برای انتقال داده است زیرا برعکس کابل‌های مسی که دیتا را به صورت سیگنال‌های الکترونیکی حمل می‌کنند فیبرنوری در مقابل سرقت اطلاعات آسیب‌پذیر نیست. یعنی کابل فیبرنوری را نمی‌توان قطع کرده و اطلاعات را به سرقت برد.
مسئله دیگر ارزان قیمت بودن آن است به ویژه در مقایسه با ارتباطات از طریق ماهواره. یکی دیگر از مزایای فیبرنوری در مقایسه با کابل‌های سیمی و کواکسیان سبک بودن و راحتی تعبیه آن بین دو نقطه است. نکته بعدی این است که سیستم‌های کابلی در طول انتقال نیاز به تکرارکننده یا ریپیتر زیادتری برای تقویت امواج دارند درحالی که برای یک سیستم کابل نوری به علت افت بسیار کمی که دارد تعداد تکرارکننده کمتری استفاده می‌شود باید گفت هرچه فیبر خالص‌تر و دارای طول موج بیشتری باشد پورت‌های نور کمتری جذب و تضعیف سیگنال کمتر می‌شود و در نتیجه نیاز به تکرارکننده که یک سیگنال را دریافت کرده و قبل از ارسال به قطعه بعدی فیبر، آن را تقویت می‌کند کاهش می‌یابد و همین باعث می‌شود قیمت تمام شده سیستم پایین بیاید.
از طرف دیگر فیبرهای نوری از عوامل طبیعی کمتر تاثیر می‌پذیرند. بدین صورت که میدان‌های مغناطیسی و یا الکتریکی شدید بر آن هیچ تاثیری نمی‌گذارد و خطر تداخل امواج پیش نمی‌آید به همین دلیل می‌توان آنها را برخلاف کابل مسی از کنار کابل‌های فشار قوی یا ژنراتورهای برق عبور داد. همچنین خواصی همچون ضد آب بودن آن باعث شده تا از آن، روز به روز به طور گسترده‌تری استفاده شود.


● ایا استفاده از فیبرنوری معایبی هم دارد؟

برای این که دیگر در فیبرنوری با سیگنال الکتریکی سروکار نداریم باید از ادواتی مثل تقویت‌کننده‌ها و آشکارسازهای نوری استفاده کنیم که تا حدودی گران است. از سوی دیگر از فیبرنوری فقط می‌توان برای انتقال اطلاعات آن هم به صورت شعاع‌های نوری استفاده کرد و نمی‌توان برای انتقال الکتریسیته استفاده کرد.
اتصال فیبرنوری به یکدیگر بسیار مشکل و وقت‌گیر و نیاز به یک کادر فنی سطح بالا دارد یکی از ایرادهای مهمی که به فیبرنوری وارد می‌شود این است که به راحتی کابل‌ها را
نمی‌توان پیچ و خم داد زیرا زاویه تابش نور در داخل آن تغییر کرده و باعث می‌شود نور از سطح آن خارج شود و از طرف دیگر آنها را نمی‌توان به راحتی قطع کرد و برای قطع آنها نیاز به تخصص ویژه‌ای است چون در غیر این صورت زاویه شکست عوض می‌شود.


● استفاده از فیبرنوری چه تاثیری در گسترش فناوری اطلاعات و ارتباطات دارد؟

امروزه با توجه به سرعت تولید علم و دانش نیاز به افزایش سرعت تبادل آنها بیشتر شده است. دنیا به سمتی می‌رود که از ابزاری استفاده کند که با ارائه پهنای باند بیشتر همزمان تعداد بیشتری به راحتی و با سرعت زیاد اطلاعات را در اختیار داشته باشند یا همزمان بتوانند به راحتی با موبایل یا تلفن صحبت کنند و به اینترنت وصل شوند و فیبرنوری یکی از فناوری‌هایی است که می‌تواند این امکان را فراهم کند.
بکارگیری فیبرنوری برای انتقال اطلاعات از سال ۱۹۶۶ شکل گرفت ولی تا سال ۱۹۷۶ عملا در انتقال داده قابل استفاده نبود ولی اکنون شرکت‌های تلویزیون کابلی و شرکت‌های چند ملیتی جهت انتقال داده‌ها و اطلاعات مالی در سراسر جهان و... از فیبرنوری استفاده می‌کنند. اکنون در ایران با توجه به زیاد شدن کاربران اینترنت، استفاده کنندگان از تلفن ثابت و موبایل و مهم‌تر از همه به خاطر این که ایران در مسیر شاهراه اطلاعات بین اروپا و چین قراردارد ضرورت استفاده از شبکه فیبرنوری حس شده و بهره‌برداری از آن اجرایی می‌شود. البته باید توجه داشت استفاده از فیبرنوری به موازات استفاده از بقیه سیستم‌های انتقال اطلاعات صورت می‌گیرد.


● فیبرنوری چه کاربردهای دیگری دارد؟

استفاده از حسگرهای فیبرنوری برای اندازه‌گیری کمیت‌های فیزیکی مانند جریان الکتریکی، میدان مغناطیسی، فشار، حرارت و جابجایی آلودگی آب‌های دریا، سطح مایعات، تشعشعات پرتوهای گاما و ایکس بهره گرفته می‌شود. یکی دیگر از کاربردها فیبرنوری در صنایع دفاعی و نظامی است که از آن جمله می‌توان به برقراری ارتباط و کنترل با آنتن رادار، کنترل و هدایت موشک‌ها و ارتباط زیردریایی‌ها اشاره کرد. فیبرنوری در پزشکی نیز کاربردهای فراوانی دارد از جمله در دزیمتری غدد سرطانی، شناسایی نارسایی‌های داخلی بدن، جراحی لیزری، استفاده در دندانپزشکی و اندازه‌گیری خون و مایعات بدن.
ظرفیت و سرعت زیاد و ایمنی اطلاعات از دلایل اصلی استفاده از شبکه فیبرنوری است
فیبرنوری در اندازه‌گیری کمیت‌های فیزیکی، صنایع دفاعی و نظامی و پزشکی به کار گرفته می‌شود


● شبکه ملی فیبر نوری

با افتتاح شبکه ملی فیبر نوری کشور به طول ۵۷ هزار کیلومتر، همه شهرها و مراکز استان‌ها و نقاط مرزی کشور از شبکه زیرساختی لازم با کیفیت بالا برخوردار می‌شوند. این شبکه قرار است به شبکه فیبر نوری کشورهای همسایه نیز متصل شود.

منبع : سایت آفتاب