>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[double_n]

با سلام خدمت دوستان نجوم و اختر شناسی ...

در این تاپیک جدیدترین اکتشافات و تازه های نجوم اختر شناسی معرفی می شود ...

لطفا از پرسیدن سوالات , ارائه مقاله و دادن پست تشکر بپرهیزید .

Post edited by Dianella









[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[bb]

لطفا اگه از منطقه البروج اطلاعاتی داری بگو این منطقه یعنی چی؟
با تشکر

[Hidden-H]

سلام
ببينيد به دردتون مي خوره؟!
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] D9%88%D8%AC&where=daneshnamehs&searchType=searchwithintext&search.x=21&search.y=8

[bb]

ای ول نوکرتیم داداش
اگه از منبع دیگه ایی به جز دانشنامه رشد هم اظلاعات داری بذار
قربونت

[Hidden-H]

سلام...
فعلا كه چيزي تو دست و بالم نيست

[Renjer Babi]

سيارات شبيه به زمين در اطراف ساير ستاره ها، دوردست تر از آن هستند که امکان اعزام فضاپيما به آنها وجود داشته باشد. با اين حال دانشمندان می توانند در مورد وجود آثار زندگی در آنها تحقيق کنند.

هم اکنون فن آوری های تازه ای در صنعت تلسکوپ سازی درحال توسعه است تا بتوان نور بسيار محو و کمرنگ اين سيارات را برای يافتن آثار تلويحی حيات رديابی کرد.

اينها همان "نشانگرهای حيات" هستند که در نور منعکس شده از زمين نيز قابل شناسايی هستند.

اين نشانه ها حاوی علائمی از وجود آب و گازهايی مانند اکسيژن و متان است.

وسلی تراوب، دانشمند ارشد برنامه "Navigator" (جهت ياب) ناسا که هدف آن جستجوی کرات دورافتاده است گفت: "اين نشانه ها اطلاعاتی درباره امکان وجود حيات در يک کره در اختيار ما می گذارد."

وی به اجلاس مشترک انجمن ژئوفيزيک آمريکا گفت: "اينها تنها نشانه های حيات است؛ اينها تنها مشتی نشانگر است. در عمل نمی توان موجودات زنده که روی سطح چنين سياراتی می خزند را ديد."

تراوب اميدوار است ناسا منابع مالی لازم برای راه اندازی يک سيستم "سياره ياب زمينی" (تی پی اف) در يک دهه آينده را فراهم کند.

چنين سيستمی متشکل از دو رصدخانه فضايی خواهد بود که کار آنها جستجو و مطالعه سياراتی در اطراف ساير ستارگان است که مدارهای گردش آنها آنقدر گشاد باشد که امکان وجود آب مايع و در نتيجه حيات پايدار در آنها وجود داشته باشد.

اروپا نيز ماموريت بلندپروازانه مشابهی تحت عنوان "داروين" را تحت بررسی دارد.کليد موفقيت اين رصدخانه ها نسل تازه ای از ابزارهای علمی خواهد بود که قادر به حذف نور شديد و محوکننده ستاره مادر و رديابی نور بسيار خفيف منعکس شده از سطح چنين سياره هايی باشند.

اين وظيفه ای دشوار است: ستاره مادر احتمالا يک ميليارد تا 10 ميليارد بار درخشان تر از سياره کوچک اطراف آن است، اما آزمايش های اخير در "آزمايشگاه رانش جت" ناسا حکايت از آن دارد که فن آوری های تازه در حال نزديک شدن به حساسيت لازم جهت تشخيص اين دو نوع نور از يکديگر است.

"الگويی" اطلاعاتی که "تی پی اف" يا "داروين" هدف قرار خواهند داد بر دانشی که بشر از نور بازتابيده از زمين دارد استوار خواهد بود.

بخش اعظم اشعه نور خورشيد پس از برخورد به زمين بار ديگر به فضا منعکس می شود.

در صورتی که کمی دقت کنيد می توانيد بخش تاريک ماه را وقتی هنوز کامل نيست ببينيد. توانايی ما در ديدن بخش تاريک ماه ناشی از نور منعکس شده از زمين است که به آن روشنايی خفيفی می بخشد.

دانشمندان از قديم دريافته بودند که اين نور حاوی اطلاعاتی درباره اتمسفر زمين و خواص سطح آن است.

پيلار مونتانس-رودريگز، از موسسه فنی نيوجرسی، در نشست انجمن ژئوفيزيک آمريکا در بالتيمور گزارش داد که او چگونه قادر به تشخيص نشانه های کلوروفيل در نور بازتابيده از زمين بر سطح ماه بوده است. کلوروفيل رنگدانه های گياهان است که نقشی عمده در فرآيند فتوسنتز بازی می کند.

به هرحال شکی نيست که رديابی و تشخيص يک چنين جزئياتی در نور کره ای که ده ها سال نوری از ماه فاصله دارد دستاوردی حيرت انگيز خواهد بود.

[Renjer Babi]

شاید برای همه ما به هنگام رصد آسمان در شبی صاف و پر ستاره ، بدور از هرگونه آلودگی نوری ، گرد و غبار محلی و یا آشفتگی های جوی که ارمغان شهر های صنعتی هستند، این سوال پیش آید که آیا ما در میان این همه جرم آسمانی درخشان تنها هستیم؟ این سوال ، قرن ها است که ذهن بشر را به خود جلب کرده است ، چه برای بشر دیروز که زمین را در مرکز عالم می دانست ، و فضای اطراف خود را فقط محدود در 3000 جرم درخشانی که در آسمان می دید می پنداشت ،، چه برای بشر امروز که زمین را همچون نگینی کوچک و درخشان در این جهان بی کران در نظر می پندارد.اگر بخواهیم به ریشه این پرسش در گذشته بپردازیم ، فقط به حدس و گمان عده ای از دانشمندان و فیلسوفان در زمینه وجود شکل هایی از حیات محدود زمینی در دنیا های دیگر بر می خوریم.امروزه انسان به مدد تکنولوژی و فناوری های پیشرفته و بروز در آستانه یافتن پاسخی قانع کننده به این سوال در معنای واقعی خودش قرار دارد.کشف شمار زیادی از سیارات فرا خورشیدی که به دور ستاره مادر خود درگردشند و همچنین کشف منظومه های مختلفی شبیه به منظومه شمسی ، مهر تاییدی است براین ادعا که منظومه شمسی ما ، یک منظومه بی همتا نیست.جالبتر از آن ، این موضوع است که وجود سیارات فراخورشیدی و ساختار های منظومه مانند در کهکشان ما ، امری کاملا طبیعی و رایج است.



اگر بخواهیم سیارات فرا خورشیدی را که تاکنون کشف شده اند از لحاظ اندازه برسی کنیم ، اکثرا در محدوده سیارات غول پیکر مانند مشتری و زحل خودمان دسته بندی می شوند.

با توجه به ساختار این سیارات غول پیکر، احتمال وجود حیات در آنها بعید به نظر می رسد.(البته با توجه به تعاریفی که ما از حیات داریم.)به بیان دیگر شاید نتوان علائمی که ما از حیات برروی زمین می بینیم (حیات زمینی) در آنجا مشاهده کرد.البته نباید این نکته را فراموش کرد که وجود سیاراتی با ساختار و اندازه شبیه به زمین ، غیر محتمل نیست.

در 15 سال اخیر ناسا فعالیت ها و ماموریت های گسترده ای در زمینه کاوش سیارات فرا خورشیدی ترتیب داده است.همچنین برنامه های متنوع و برجسته ای برای آینده در نظر دارد.

باید اضافه کنم که در این ماموریت ها از پیشرفته ترین و دقیق ترین ابزار ها استفاده خواهد شد.ابزار آلاتی که بتوانند کاوشگر ها را در اجرای چنین ماموریت های گستر ده ای (به فراسوی فضای محدود منظومه شمسی) یاری رسانند.


تلسکوپ کک اینتر فرو متر با استفاده از آینه عظیم خود(بزرگترین آینه اپتیکی جهان) دید گسترده ای در جهت کاوش در ژرفای فضا به ما خواهد داد. علاوه بر این تلسکوپ کک با استفاده از سیستم تداخل سنجی به مطالعه ابر های غباری در اطراف ستارگان خواهد پرداخت.(جایی که احتمالا سیارات فرا خورشیدی در حال شکل گرفته اند.)

همچنین با در پرتاب سیم پلنت کوئست در سال 2011 به فضا ، افق های روشنی در زمینه اندازهگیری فاصله ستارگان و همچنین موقعیت کنونی آنها نسبت به یکدیگر با دقت و ظرافتی بی سابقه در تاریخ اختر شناسی ، بروی ما خواهد گشود.این دقت چنان است که ما می توانیم به جستجوی شواهدی دال بر و جود سیارات زمین مانند بپردازیم.





در نهایت با ساخت تلسکوپ تریستریال پلنت فایندر(جستجو گر سیارات خاکی (زمین مانند) انقلابی نوین در زمینه اختر شناسی بوقوع خواهد پیوست، تصاویری که از این تلسکوپ بدست می آید، تا 100 برابر بزرگتر و شفاف تر از داده های بدست آمده توسط تلسکوپ فضایی هابل است. بدین سان به ژرفای فضا راه خواهیم یافت و به قلب آن نفوذ خواهیم کرد.از مزایای دیگر این سیاره ارائه داده هایی دقیق از منظومه های همسایه و سیارات فرا خورشیدی است.در آن هنگام دانشمندان به آنالیز اتمسفر دنیا های دور برای جستجوی دی اکسید کربن، بخار آب و ازن دست خواهند پرداخت.زیرا وجود این گاز ها به عنوان عناصر بنیادی برای تشکیل حیات، خود به عنوان سندی معتبر بر تایید این تئوری است.در حال حاضر دانشمندان حدود 157 سیاره فرا خورشیدی را کشف کرده اند.البته از هیچیک از آنها به استثنای یکی تصویری مستقیم مشاهده نشده است. بلکه با توجه به تاثیرات شان بر ستاره مادر که به دور آن ها در گردشند ، به وجود آنها پی برده شده است.

بله آن چه که ارائه شد، فقط بخش کوچکی از فعالیت های جاری و آتی در زمینه کاوش برای سیارات فرا خورشیدی بود . همه این عوامل دست به دست هم خواهند داد تا بشر روزی در مکانی دیگر در و رای منظومه شمسی نشانه ای از حیات و یا مهدی از تمدن را بیابد.

سر انجام یک زمین دیگر پیدا خواهد شد...

























نظر شما چیست؟ آیا ما واقعاً تنها هستیم؟



در کهکشانی که بیش از 150 میلیارد ستاره را در خود جای داده است. در جهانی که از میلیارد ها میلیارد ستاره تشکیل شده است.



با کاوش های آتی همه چیز روشن خواهد شد.

[Renjer Babi]

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در يكى از تصاويرى كه اخيراً توسط تلسكوپ فضايى «اسپيتزر» گرفته شده يك جفت كهكشان رقصان ديده مى شوند كه ظاهراً براى يك ژست و خودنمايى كيهانى لباس به تن كرده اند.
آنچه كه اين تصوير فروسرخ آشكار مى كند چيزى شبيه به دو چشم آبى يخ زده است كه از ميان يك نقاب قرمز چرخان و باشكوه به بيرون خيره شده اند. اين «چشم ها» در واقع هسته هاى دو كهكشان در حال ادغام به نام NGC2207 و IC2163 هستند كه اخيراً به هم رسيده و شروع به چرخيدن به دور يكديگر كرده اند.اين «نقاب» از بازوهاى دوار و در هم پيچيده كهكشان ها بافته شده است. خوشه هاى غبارآلودى از ستاره هاى نوزاد نيز مانند رشته هايى از مرواريدهاى آرايشى اين بازوها را منجوق كارى كرده اند. اين اولين بارى است كه خوشه هايى از اين نوع كه اخترشناسان به آنها «مهره هايى منجوق شده» مى گويند در كهكشان هاىNGCت۲۲۰۷ و ICت۲۱۶۳ ديده مى شوند.دكتر «دبرا المگرين» از كالج «واسار» مى گويد: «اين پيچيده ترين منجوق كارى اى است كه ما در كهكشان ها مشاهده كرديم. اندازه و فاصله اين مهره ها از هم به طور منظم در امتداد بازوهاى هر دو كهكشان مشاهده مى شود.»
اخترشناسان مى گويند كه اين مهره ها زمانى كه اين جفت كهكشانى با هم ملاقات كرده اند به وجود آمده اند. دكتر «كارتيك شث» از مركز علمى تلسكوپ «اسپيتزر» در موسسه فناورى كاليفرنيا مى گويد: «اين كهكشان ها با لرزاندن يكديگر باعث حركت گاز و غبار در اطراف خود شده كه در نتيجه حفره هايى به وجود آمدند. اين حفره ها آنقدر چگال هستند كه دچار رمبش گرانشى مى شوند.» زمانى كه اين مواد متراكم و تبديل به ابرهاى مهره مانند متراكم مى شوند، ستاره هايى با اندازه هاى مختلف در ميان آنها به وجود مى آيند. دوربين فروسرخ «اسپيتزر» توانست اين ابرهاى غبارآلود را براى نخستين بار مشاهده كند زيرا در حيطه نور قرمز تابش مى كنند. ستاره هاى نوزاد و داغ كه در درون ابرها جاى گرفته اند غبار را گرم مى كنند كه در نتيجه باعث مى شوند اين غبار در طول موج هاى فروسرخ تابش كند. اين غبار در تصوير به رنگ قرمز مجازى است و ستاره ها به رنگ آبى نمايش داده مى شوند. داده هاى «اسپيتزر» همچنين يك مهره كه به طور غيرعادى درخشان است و سمت چپ نقاب را تزئين مى كند، آشكار مى سازد. اين گوى سماوى خيره كننده انباشته از موادى از جنس غبار است به گونه اى كه مسئول پنج درصد از كل نور فروسرخى است كه از هر دو كهكشان منشأ مى گيرد. گروه «المگرين» عقيده دارند كه ممكن است ستاره هاى مركزى در اين خوشه متراكم با هم ادغام شوند تا تبديل به يك سياهچاله شوند.تصاوير نور مرئى از اين كهكشان ها نشان مى دهند كه ستاره هايى درون اين مهره ها قرار دارند ولى خود مهره ها نامرئى هستند. در آن تصاوير، كهكشان ها بيشتر شبيه تعدادى چشم جغد هستند كه «پرهايى» از ستاره هاى پراكنده اطراف آنها قرار دارند.
كهكشان هاى NGCت۲۲۰۷ و ICت۲۱۶۳ در فاصله ۱۴۰ ميليون سال نورى و در صورت فلكى Canis Major قرار دارند. اين دو كهكشان طى ۵۰۰ ميليون سال نورى با هم ادغام مى شوند و يك كهكشان واحد را به وجود مى آورند كه در نتيجه اين روزهاى خودنمايى خود را به پايان مى رسانند.

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی هابل برای اولین بار، تصویر پنج‌گانه‌ای از یک اختروش دوردست را در یک عدسی گرانشی آشکار کرد.
تلسکوپ فضایی هابل در شانزدهمین سال حضور خود در فضا توانست برای نخستین بار، مجموعه پنج تصویر یک اختروش دوردست را که در اثر یک رویداد عدسی گرانشی ایجاد شده‌بود، ثبت کند. هابل هم‌چنین توانسته‌است در این تصویر، مجموعه‌ای از کهکشان‌های دوردست را نیز آشکار کند و حتی یک ابرنواختر قدیمی را به‌دام بیاندازد.

شاید مهم‌ترین پدیده‌ای که در تصویر اخیر هابل می‌توان دید، تصویری پنج‌تایی باشد که یک عدسی گرانشی دوردست از یک اختروش بسیار دور‌تر تشکیل داده‌است. تاکنون دانشمندان تنها توانسته بودند حداکثر چهار تصویر یکسان را در رویدادهای عدسی گرانشی ثبت کنند. عدسی گرانشی، یکی از زیباترین پیش‌بینی‌های نظریه نسبیت عام است. این نظریه که گرانش را به‌شکل خمیدگی فضا-زمان تعبیر می‌کند، نشان می‌دهد که چگونه در اطراف یک جسم سنگین و چگال، فضا-زمان انحنا پیدا می‌کند و پرتوهای مستقیم نور که در مسیر راست حرکت می‌کنند، در این منطقه منحرف شده و به‌شکلی تغییر مسیر می‌دهند که گویی از یک عدسی همگرا عبور کرده‌اند. نتیجه این می‌شود که نور اجرام دوردست تقویت می‌شود و تعدادی تصویر علاوه بر خود جسم هم دیده می‌شود.پیش‌از این دانشمندان توانسته‌بودند تنها تصویرهای دوگانه و چهارگانه‌ای را از اختروش‌ها ببینند، اما این نخستین‌باری است که پنج تصویر در اثر عملکرد گرانشی تمام یک خوشه کهکشانی به عنوان یک عدسی گرانشی واحد دیده شده‌است. تصاویری که یک عدسی گرانشی تشکیل می‌دهد، همیشه یک مقدار فرد است، اما معمولا یکی از این تصاویر بسیار ضعیف است و در نور شدید خود عدسی گرانشی محو می‌شود. تصاویر قبلی این خوشه کهکشانی تنها چهار تصویر از اختروش دوردست را نشان می‌داد، اما قدرت وضوح هابل و تصاویر بسیار شارپ آن در کنار همگرایی قوی این عدسی گرانشی توانست تصویر پنجم را در فاصله دورتری از مرکز خوشه کهکشانی قرار دهد و برای نخستین بار یک پنج‌قلوی اینشتین را به ما بنماید. تلسکوپ ده‌متری کک هم با طیف‌نگاری از این تصاویر نشان داد که هر پنج تصویر متعلق به یک کهکشان است و حدس دانشمندان در مورد اختروش بودن منبع این تصاویر کاملا درست است

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اختروش مورد نظر، هسته بسیار درخشان یک کهکشان جوان و بسیار دور است که انرژی بسیار زیادی آزاد می‌کند. منبع این انرژی، ابرسیاه‌چاله‌ای در مرکز کهکشان است که مقادیر عظیمی گاز و غبار را می‌بلعد و ازآن‌جاکه این مواد با سرعت بسیار زیادی در این سیاه‌چاله سقوط می‌کنند، به دمای بسیار بسیار بالایی می‌رسند و تابش‌های الکترومغناطیسی شدیدی از خود ساطع می‌کنند.هنگامی‌که نور این اختروش از میدان گرانشی این خوشه کهکشانی که بین ما و اختروش قرار گرفته عبور می‌کند، میدان گرانشی انحنادهنده فضازمان آن‌را به شکلی منحرف می‌کند که پنج تصویر مستقل از یکدیگر در اطراف اختروش اصلی تشکیل‌شوند. تصویر پنجم بسیار نزدیک به هسته کهکشانی است که در مرکز خوشه کهکشانی قرار گرفته‌است.

خوشه کهکشانی مورد بحث، SDSS J1004+4112 نام دارد و در برنامه اسلوآن برای نقشه‌برداری دیجیتالی از آسمان کشف شده است. این خوشه کهکشانی درصورت فلکی شیر کوچک واقع شده ( بعد: 10 ساعت و 4 دقیقه و 11.84 ثانیه؛ میل: 41 درجه و 12 دقیقه و 50.4 ثانیه) و در فاصله هفت میلیارد سال نوری از زمین، یکی از دورترین خوشه‌های کهکشانی شناخته‌شده است. انتقال‌به‌سرخ اندازه‌گیری شده برای این خوشه، Z = 0.68 است و نشان می‌دهد تصویری که ما از این کهکشان‌ها می‌بینیم، مربوط به دو میلیارد سال قبل از پیدایش انرژی تاریک و آغاز روند انبساط فعلی عالم است و جهان را در زمانی نشان می‌دهد که نصف سن کنونی خود را دارا بود.

کهکشان میزبان این اختروش در فاصله ده میلیارد سال نوری از زمین قرار دارد (Z = 1.74) و در تصویر به‌شکل کمان‌های کم‌نور قرمز دیده می‌شود. تاکنون کهکشانی دیده نشده‌است که به اندازه این کهکشان نورش تقویت شده‌باشد.

در این تصویر هم‌چنین کمان‌های نوری بسیاری دیده می‌شود که تصاویر کهکشان‌های دورتری است که پشت این خوشه کهکشانی قرار گرفته‌اند. این کمان‌ها در واقع دو تصویر نامتقارن از یک کهکشان هستند و صدالبته که تصویر سوم به دلیل کم‌نور بودن در نور شدید خوشه کهکشانی محو شده‌است. دورترین کهکشانی که در این تصویر پیدا شده‌است، دوازده میلیارد سال نوری از ما فاصله دارد و با Z = 3.33 ، شرایط جهان را در کمتر از دو میلیارد سال پس از مهبانگ نشان می‌دهد.

هابل این تصویر را با استفاده از دوربین زاویه باز مجموعه دوربین‌های پیشرفته مطالعاتی، ACS ، تهیه کرده است (عرض تصویر 1.9 دقیقه قوس است) و برای تهیه آن، سه عکس‌برداری مختلف (آوریل 2004، ژانویه 2005 و دسامبر 2005) با مجموع شانزده ساعت نوردهی انجام داده‌است. دانشمندان با مقایسه این سه‌تصویر که در طول یک‌سال و نیم تهیه شده‌است، توانستند یک ابرنواختر را در یکی از کهکشان‌های این خوشه کهکشانی پیدا کنند. این ابرنواختر هفت میلیارد سال پیش منفجر شده‌است و از این جهت برای اخترشناسان مهم است که انفجارهای ابرنواختری تنها مولد عناصر سنگین در عالم هستند. آنها در تلاشند با یافتن چنین ابرنواخترهای دوردستی بفهمند چگونه عناصر سنگین در عالم پخش شدند.
دوستان برای دیدن عکس بزرگتر میتونند به اینجا مراجعه کنند.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

پژوهشگران دانشگاه جان‌هاپکینز در تازه‌ترین مطالعات سیاره‌ای خود دریافته‌اند که علیرغم تفاوت‌های چگالی و ترکیب شیمیایی جو دو سیاره زمین و مریخ، عکس‌العمل جو این دو نسبت به تغییرات شدت تابش خورشیدی در دوره 25 روزه گردش وضعی‌ ستاره مادر بسیار شبیه به یکدیگر است
السید طلعت، دانشمند علوم فضایی و عضو هیات علمی آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان‌هاپکینز (APL) این مطلب را در همایش «سیاره‌شناسی تطبیقی: جو سیارات و بررسی آب‌وهوای آنها» که از سوی جامعه زمین‌شناسی ایالات‌متحده (AGU) برگزار می‌شود، عنوان کرد. کارشناسان معتقدند این یافته می‌تواند به دانشمندان در درک هرچه بهتر ارتباط بین خورشید و پدیده‌های جوی سیارات کمک کند. طلعت که در بررسی‌های خود از مجموعه اطلاعات محدود یون‌کره مریخ و اطلاعات آزمایش فرابنفش شدید خورشیدی(SEE) در ماهواره TIMED استفاده کرده‌است؛ به نشانه‌هایی دست یافته‌ که نشان می‌دهد پاسخ‌های نورشیمیایی یون‌کره مریخ به تابش‌های خورشیدی همانند پاسخ‌های یون‌کره زمین است.

در طول گردش 25روزه خورشید به دور خود، جو فوقانی زمین و مریخ در معرض تابش‌های متغیر پرتوهای پرانرژی ایکس و فرابنفش شدید خورشیدی قرار می‌گیرد و آزمایش SEE داده‌های مربوط به این تابش را اندازه‌گیری می‌کند.

روش بدست‌آوردن اطلاعات یون‌کره مریخ هم به‌نوبه خود شیوه جالبی است. در سال 2003، دکتر دیوید هینسون، عضو هیات علمی دانشگاه استانفورد با بررسی ارتباطات رادیویی آزمایش‌های علمی رادیویی مدارگرد نقشه‌بردار سراسری مریخ (MGS) توانست نمای کلی یون‌کره مریخ را مشخص کند.طلعت با بررسی تغییرات داده‌های SEE، تصمیم گرفت تطابق آنها را با داده‌های یون‌کره مریخ بیازماید. برای این کار، او داده‌های SEE را به‌شکلی جابجا کرد که بر شبانه‌روز مریخ منطبق شود؛ زیرا شبانه‌روز مریخ از شبانه روز زمین 41 دقیقه و 20 ثانیه طولانی‌تر است و ازاین‌رو دوره گردش وضعی خورشید به شبانه‌روز مریخ اندکی کوتاه‌تر از این‌مقدار در زمین است. زمانی‌که دو نمودار بیشینه چگالی یونی مریخ و سطح فعالیت خورشیدی در یک دوره معمولی هم‌پوشانی پیدا کردند، تطابق مورد نظر حاصل شد
ماهواره TIMED

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
ماهواره TIMED که در سال 2001 به فضا پرتاب شد، نخستین ماموریت از برنامه ماهواره‌های زمینی_‌‌خورشیدی ناسا و یکی از ماهواره‌های رصدخانه بزرگ فیزیک‌خورشیدی ناسا به‌شمار می‌رود. این ماهواره تاکنون توانسته‌است در طول مراحل مختلف چرخه خورشیدی، اطلاعات ارزشمندی را درمورد مرز بین مزوسفر (لایه میانی جو زمین در ارتفاع 50 تا 85 کیلومتری)و گرماکره- یون‌کره پایینی جو زمین (لایه بالایی مزوسفر که از 85 تا 500 کیلومتری گستره شده و دما در آن به 1500 درجه سلسیوس می‌رسد) جمع‌آوری کند. دانشمندان توانسته‌اند به کمک این ماهواره و شبکه‌ای از ایستگاه‌های رصدی جهانی، اطلاعات بسیاری در مورد ساختار پایه، دما، فشار، باد و ترکیب شیمیایی گرماکره-یون‌کره پایینی جمع‌آوری کنند و مقدار انرژی ورودی و خروجی از این لایه را اندازه‌گیری کنند. ماهواره TIMED، نخستین ابزاری است که می‌تواند هم‌زمان تمام پارامترهای بحرانی را اندازه‌گیری کند و این به دانشمندان کمک می‌کند تا بهتر بتوانند فرآیندهایی را که تغییرات جو فوقانی زمین را کنترل می‌کنند، شناسایی کنند.

[Renjer Babi]

قرن بيست و يكم عصر اكتشافات نوين فضايى است. در سال هاى آغازين هزاره سوم فضاپيماهاى بسيارى به نقاط كشف نشده اى در منظومه خورشيدى رفتند. سفر طولانى مدت مريخ نوردها در مريخ و سفر كاوشگر كاسينى به زحل و اقمارش تيتان و اِنسلادوس مهم ترين رخدادهاى فضايى بودند كه اكتشاف هاى جديدى را در پى داشتند. براى گراميداشت و يادآورى سفرهاى فضايى كه حاصل تلاش هزاران دانشمند در سرتاسر جهان است همه ساله «هفته جهانى فضا» در بسيارى از كشورهاى عضو سازمان ملل متحد برگزار مى شود. زمان اين هفته كه تا پيش از اين در ابتداى ماه اكتبر بود امسال به خاطر مقارنت با ماه رمضان براى احترام به كشورهاى مسلمان به مدت سه سال به ۱۹ تا ۲۵ نوامبر انتقال داده شد. در ماه گذشته ايران با پرتاب ماهواره تحقيقاتى«سينا» به فضا به عنوان جديدترين عضو باشگاه فضايى شناخته شد و گام بزرگى را در آغاز برنامه هاى فضايى كشورمان برداشت.
• • •
«هفته جهانى فضا» براى نخستين بار در سال ۱۹۹۹ توسط مجمع عمومى سازمان ملل متحد تعيين شد. اين سازمان چهارم تا دهم اكتبر (۱۸-۱۲مهرماه) هر سال را با هدف بزرگداشت نقش علوم و فناورى هاى فضايى در بهبود زندگى بشر، هفته جهانى فضا ناميده است. آغاز و پايان هفته فضا، سالگرد دو دستاورد بزرگ فضايى است:
۱- چهارم اكتبر۱۹۵۷ «اسپوتنيك ۱» اولين ساخته دست بشر در مدار زمين قرار گرفت. اين واقعه اتفاق بزرگى در دوران جنگ سرد بود كه مسابقه طولانى را ميان دو ابرقدرت آن زمان -ايالات متحده و شوروى- آغاز كرد. اين رقابت كه بيش از سه دهه به طول انجاميد به جنگ ستارگان معروف شد كه دلالت بر مسابقه سخت و فشرده اى براى تسخير فضا بود. به واسطه تاثيرهاى علمى، سياسى و اجتماعى ماهواره كوچك«اسپوتنيك» بر تحولات زمان خويش و وقايع بعد از آن، تاريخ پرتاب اين ماهواره آغازين روز هفته اى انتخاب شده است كه به فضا و فضانوردى اختصاص دارد. ۲- ۱۰ اكتبر ۱۹۶۷ تاريخ تصويب پيمان جهانى «اصول حاكم بر فعاليت هاى كشورها در اكتشاف و استفاده صلح جويانه از فضا (شامل ماه و سيارات)» است.
• ماهواره اسپوتنيك
«اسپوتنيك ۱» كره اى آلومينيومى به قطر ۵۸ سانتيمتر و ۶/۸۳ كيلوگرم بود كه توسط مدل تغيير يافته اى از موشك قاره پيماى «بالستيك R7» كه به منظور حمل كلاهك هسته اى طراحى شده بود به فضا پرتاب شد. اسپوتنيك داراى چهار آنتن ۵/۲ مترى بود. اين آنتن ها كه به سطح خارجى ماهواره وصل شده بودند، اطلاعاتى از چگالى يون هاى يونوسفر، دماى محيط و فشار هوا را به شكل بيپ هايى با فواصل زمانى معين و در دو موج به زمين ارسال مى كردند. «اسپوتنيك ۱» طى زمانى كه در مدار قرار داشت، نزديك به ۱۴۰۰ بار به دور زمين چرخيد كه در مجموع بيش از ۷۰ ميليون كيلومتر را طى كرد. سه هفته پس از ورود اين ماهواره به مدار زمين، باترى هاى شيميايى آن تخليه شدند و ماهواره از كار افتاد. اسپوتنيك در مدارى بيضوى با ارتفاع اوج ۹۳۹ كيلومتر، حضيض ۲۱۵ كيلومتر و زاويه مِيل ۱/۶۵ درجه، چرخش خود را به دور زمين آغاز كرد ولى به دليل اثرات جو زمين روز به روز از ارتفاع مدارى آن كاسته مى شد تا اين كه در چهارم ژانويه ۱۹۵۸ يعنى سه ماه بعد از پرتاب، به زمين سقوط كرد.
• عصر فضا
دهه ۱۹۳۰ دهه مهمى در تاريخ علوم فضايى است. در اين دهه گروه هايى در آلمان، شوروى و آمريكا به صورت جدى شروع به ساخت موشك هاى دورپيما كردند. در آغاز تنها هدف اين گروه ها ساخت موشكى بود كه بتواند از نيروى گرانش زمين رها شده و از جو زمين خارج شود، اما اين راه دوران جديدى را پايه گذارى كرد كه به عصر فضا منتهى شد. «سرگئى كرولُف» مغز متفكر شوروى در علوم فضانوردى بود. او كه فعاليت هاى خود را در سال هاى آغازين دهه ۳۰ ميلادى در گروه هاى موشك سازى روسى آغاز كرده بود توانست نخستين موشك با سوخت مايع را اختراع كند. اولين و مهم ترين گام موفقيت آميز كرولُف پرتاب موشك «اسپوتنيك ۱» به فضا بود، كه در پى اين اتفاق مسابقه فضايى شوروى با آمريكا براى فتح فضا آغاز شد. روس ها كه رقابت بسيار سخت و نزديكى را با ايالات متحده براى سفر نخستين انسان به فضا داشتند در دوازدهم آوريل ۱۹۶۱ با سفر موفقيت آميز «يورى گاگارين» به خارج از جو زمين شكست تاريخى و جبران ناپذيرى را به ايالات متحده وارد كردند. هرچند كه آمريكا يى ها نيز با گام نهادن «نيل آرمسترانگ» و «ادوين آلدرين» در ماه موفقيتى را كسب كردند كه روس ها هيچ وقت به آن دست نيافتند. گاگارين سياره اى باشكوه و پناهگاهى كوچك را در فضا مشاهده كرد كه در آن نشانى از جنگ و خشونت بين انسان ها نبود. بيست سال پس از پرواز نخستين انسان به فضا توسط شوروى، آمريكا اولين شاتل فضايى را با نام كلمبيا به فضا پرتاب كرد. كلمبيا درى را به سوى فضايى گسترده تر گشود. انفجار و نابودى شاتل كلمبيا در اول فوريه سال ۲۰۰۳ در هنگام ورود به جو زمين خطرهاى طبيعى پرواز فضايى را به همه ما يادآور مى شود، ولى با وجود آن همه خطر، پاداش هاى بزرگى به بشر رسيد. هم اكنون برنامه هاى فضايى تا حد زيادى از حالت تك كشورى خارج شده و برنامه هاى فضايى بسيارى با مشاركت سازمان هاى فضايى كشورهاى برجسته در اين عرصه انجام مى شود.
•عضويت ايران در باشگاه فضايى
در زمينه علوم فضايى دانشمندان ايرانى بسيارى در معتبرترين مراكز علمى جهان مشغول به فعاليت هستند از جمله بيش از ۵۰ ايرانى در سازمان فضايى آمريكا (ناسا) مشغول به كارند.در داخل كشور نيز كارشناسان كارآزموده اى در سازمان فضايى ايران كار مى كنند كه تا چندين ماه پيش در آرزوى تحقق يك روياى بزرگ بودند. كشور ايران كه با استعدادهاى علمى بسيارش تا پيش از اين تنها ناظر فعاليت هاى فضايى ديگر كشورها بود، امروز با پرتاب نخستين ماهواره خود به فضا به عضويت باشگاه فضايى پيوسته است. با پرتاب موفقيت آميز ماهواره «سينا-۱»، ايران هم اكنون چهل و سومين كشور صاحب ماهواره در جهان است.ماهواره «سينا-۱» در ساعت ۱۰ و ۵۲ دقيقه و ۲۶ ثانيه صبح روز پنج شنبه پنجم آبان ماه به همراه يك ماهواره آموزشى روسيه و شش مينى ماهواره خارجى ديگر به وسيله يك فروند موشك حامل Kosmos-M3 با موفقيت از پايگاه فضايى Plisetsk روسيه به فضا پرتاب شد. ساعاتى پس از پرتاب ماهواره، خبر دريافت سيگنال هاى آزمايشى «سينا-۱» در مركز كنترل ماهواره در ايران اعلام شد. ماهواره «سينا-۱» (ZS4)، كه با مشاركت شركت هاى روسى ساخته شده، ماهواره اى مطالعاتى، تحقيقاتى است كه در بررسى منابع زيرزمينى و عواقب ناشى از حوادث غيرمترقبه به كار مى رود. پروژه ساخت ماهواره «سينا-۱» طى قراردادى با موسسه هواپيمايى روسيه و با همكارى شركت هاى روسى«آپتك»،«پاليوت» و همراهى كارشناسانى از شركت صاايران، وزارت علوم و تحقيقات و موسسه مهندسى نقشه بردارى ايران انجام شده است. ماهواره «سينا-۱» كه در مدار دايره اى (خورشيد آهنگ) در ارتفاع ۷۰۰ كيلومترى زمين قرار گرفته است، مزين به پرچم جمهورى اسلامى ايران با نمايى از نقشه ايران و خليج فارس است كه بر روى بدنه آن ترسيم شده است. «سينا-۱»كه براى سه سال حضور در مدار طراحى شده مى تواند تصاويرى را در باندهاى مختلف طيفى و با دقت هاى متفاوت به زمين مخابره كند. با دريافت اين اطلاعات، مى توان نقشه هاى مختلفى را از سطح كشور از نظر گسترش شهرها، منابع كشاورزى و مسائلى نظير آلودگى درياها و آب هاى سطحى تهيه كرد، همچنين اطلاعاتى را در خصوص بلاياى طبيعى نظير زلزله و سيل به دست آورد.
•سازمان فضايى ايران
در آخرين ماه هاى دولت آقاى خاتمى سازمان«هوافضاى ايران» به «سازمان فضايى ايران» تغيير نام داد و به يكى از معاونت هاى وزارت ارتباطات و فناورى اطلاعات تبديل شد تا اين سازمان همچون ديگر سازمان هاى فضايى جهان به صورت جدى به فعاليت در امور مرتبط با فضا بپردازد. چند هفته پيش وزير ارتباطات«احمد طالب زاده»را به عنوان دومين رئيس اين سازمان منصوب كرد. وى جانشين «شفتى» شد كه اولين رئيس سازمان فضايى ايران بود.
طالب زاده به گفته خود داراى مدرك كارشناسى برق و كارشناسى ارشد صنايع فضايى از آمريكا است. او سه سال در شركت ماهواره وابسته به شركت مخابرات و سپس ۱۰ سال عضو هيات مديره و قائم مقام سازمان سنجش از دور بوده است. چهارشنبه هفته قبل طالب زاده در اولين نشست خبرى خود به مناسبت هفته جهانى فضا (۲۸ آبان تا ۴ آذر) به تشريح برنامه سازمان فضايى ايران پرداخت. بر طبق برنامه چهارم توسعه سازمان فضايى ايران به مركز طراحى و ساخت ماهواره تبديل خواهد شد و براساس اهداف اين برنامه، ايران در سال ۱۳۸۸ داراى ۵ ماهواره فعال در فضا شامل ماهواره هاى «سينا»، «مصباح» و «زهره» خواهد بود. علاوه بر اينها سه ريزماهواره تحقيقاتى نيز به فضا پرتاب خواهد شد. اين ماهواره ها جهت دريافت اطلاعات آب و هوايى، محيطى و سنجش از راه دور هستند كه با همكارى سازمان فضايى روسيه به فضا پرتاب خواهند شد. پس از ماهواره سينا كه ماه پيش از پايگاه فضايى Plisetsk روسيه پرتاب شد ماهواره مصباح طى ماه هاى آينده و ماهواره زهره طول برنامه چهارم توسعه به فضا خواهند رفت.
•هفته فضا در ايران
موضوع هفته جهانى فضاى امسال «اكتشاف و تخيل» است كه ايران نيز همانند سال هاى گذشته، برنامه هاى خاصى را در اين هفته برگزار خواهد كرد. سازمان فضايى ايران (ايسا) براى هر يك از روزهاى هفته فضا نام هايى را برگزيده كه در آن روزها برنامه هاى ويژه اى را برگزار خواهد كرد. برنامه و مراسم هفته فضا در كشورمان به شرح ذيل است: روز شنبه ۲۸ آبان با عنوان« فضا و ايران » در سالن شهيد قندى ، يكشنبه ۲۹ آبان با عنوان «پژوهش و اكتشافات فضايى» در پژوهشگاه هوافضا، دوشنبه ۳۰ آبان با عنوان«فضا و هواشناسى» در سازمان هواشناسى، سه شنبه ۱ آذر با عنوان«پزشكى از دور» در سازمان فضايى ايران، چهارشنبه ۲ آذر با عنوان«سنجش از دور و توسعه پايدار» نگاهى به ماهواره سيناى در سالن همايش هاى ايزايران، صاايران و دانشگاه خواجه نصيرالدين طوسى و پنجشنبه ۳ آذر با عنوان«فضا و فناورى اطلاعات» در سالن شهيد قندى. سازمان فضايى ايران با همكارى ارگان هاى ذى ربط براى تمامى اين روزها مراسم جداگانه اى را برگزار خواهد كرد. اما جمعه ۴ آذر نيز بنا به پيشنهاد شاخه آماتورى انجمن نجوم ايران به عنوان روز «فضا، آموزش و نسل آينده» نامگذارى شده است. در اين روز شاخه آماتورى انجمن نجوم ايران با همكارى سازمان فضايى ايران مراسمى را از ساعت ۱۰ بامداد روز جمعه تا ساعت ۲۲ در محل رصدخانه زعفرانيه تهران برگزار خواهد كرد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] BBC.co.uk

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی فروسرخ اسپیتزر به‌طور اتفاقی، یک سحابی ابرنواختری کاملا متفاوت را آشکار کرد
بزرگ‌ترین و درخشان‌ترین ستارگان جهان هم مانند ستارگان روی زمین (!) زندگی بسیار جالبی دارند و همیشه توجه دیگران را به‌خود جلب می‌کنند. اما فقط زندگی این ستارگان جالب نیست! مرگ آنها هم به نوبه خود نمایشی بزرگ و هیجان‌انگیز است. آنها پس از آن‌که آخرین ذرات سوخت هم‌جوشی هسته‌ای خود را مصرف کردند، ناگهان بر اثر گرانش شدید خود فرومی‌ریزند و لحظاتی بعد در انفجاری خیره‌کننده، جهانیان را از مرگ خود آگاه می‌کنند. در این انفجار بسیار عظیم که انفجار ابرنواختری نام دارد، انبوهی از گازهای داغ و عناصر سنگین ستاره به بیرون پرتاب می‌شود و به‌‌قدری انرژی آزاد می‌شود که درخشندگی تمام کهکشان تحت‌الشعاع نورافشانی ابرنواختر قرار می‌گیرد. بقایای چنین انفجارهایی معمولا تا هزاران سال باقی می‌مانند و به‌سادگی خود را به یک اخترشناس حرفه‌ای می‌نمایند.

دانشمندان به تازگی فهمیده‌اند برخی از این ستارگان سنگین علاقه‌ای ندارند که در معرض توجه باشند. آنها توانسته‌اند در فاصله سی هزار سال نوری ما، جایی در صورت فلکی قیفاووس، ستاره‌ای سنگین را بیابند که بی آن‌که کسی را خبر کرده باشد، مرده است و اگر چشمان فراحساس تلسکوپ فضایی اسپیتزر اتفاقی بقایای این ستاره را پیدا نمی‌کرد، شاید بنی‌بشری از مرگ آن آگاه نمی‌شد.

تصاویری که در سه طیف مختلف گرفته شده‌اند، نشان می‌دهد که این ستاره چقدر خجالتی است. برخلاف بیشتر باقیمانده‌های انفجار ابرنواختری که در بخش وسیعی از طیف الکترومغناطیس، از امواج رادیویی گرفته تا پرتوهای ایکس نورافشانی می‌کنند، این سحابی فقط در محدوده فروسرخ میانی دیده می‌شود. سحابی برجامانده، حباب قرمز و نارنجی‌رنگی است که در مرکز تصویر گرفته‌شده توسط نورسنج تصویربردار چندبانده اسپیتزر (MIPS) قرار دارد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
درست است که تصاویر گرفته‌شده در نور مریی و فروسرخ نزدیک دقیقا از همان بخش از آسمان تهیه شده‌اند، اما اثری از این سحابی دیده نمی‌شود و سحابی کاملا نامریی است. اخترشناسان حدس می‌زنند نامریی بودن این سحابی به موقعیتش در آسمان مرتبط باشد. سحابی در فاصله بسیار دوری از قرص غبارآلود اصلی کهکشان واقع ‌است که دربرگیرنده بیشتر ستارگان کهکشان است. معمولا زمانی یک ابرنواختر جلب‌توجه می‌کند که ذرات پرانرژی حاصل از انفجار با گرد و غبار اطراف برخورد می‌کنند. این ستاره که در فاصله دوری از قرص غبارآلود کهکشان واقع شده‌بود، در انفجار ابرنواختری خود مواد را مانند هر ابرنواختر دیگری به بیرون پرتاب کرد، اما تابش شدید و ذرات پرانرژی این فوران در مسیر حرکت خود به توده غبار انبوهی برخورد نکرد و در نتیجه موج ضربه‌ای ای که اغلب سحابی‌های ابرنواختری را روشن می‌کند، پدید نیامد. از این‌رو سحابی در بیشتر نورهای طیف کاملا نامریی است.

اما ابزارهای اسپیتزر برای آشکارکردن این سحابی نیازی به غبار ندارند، چرا که می‌توانند گاز غنی از اکسیژن موجود در بقایای انفجار ابرنواختری را مستقیما شناسایی کنند.

تصویری نور مریی ترکیبی از سه تصویر است که از داده‌های برنامه نقشه‌برداری دیجیتال آسمان، DSS، متعلق به کالتک (انستیتو تکنولوژی کالیفرنیا) بدست آمده است. در این تصویر، پرتوهای با طول‌موج 0.44 میکرون به‌رنگ آبی، طول‌موج 0.55 میکرون به رنگ سبز و طول‌موج 0.9 میکرون به رنگ قرمز به نمایش درآمده‌اند.

تصویر فروسرخ نزدیک هم از ترکیب دو تصویر دوربین آرایه‌ای فروسرخ اسپیتزر (IRAC) تهیه شده‌است. نور ستارگان با طول موج 4.5 میکرون به رنگ آبی و طول موج 8 میکرون که از غبار ساطع شده‌است، به رنگ سبز نمایش داده شده‌است. تصویر آخر هم که در محدوده فروسرخ بلند گرفته شده، نور با طول موج 24

[Renjer Babi]

رجل‌الجبار یکی از درخشان‌ترین ستارگان کهکشان راه‌شیری است که تقریبا می‌توان آن را از هر جای زمین دید. در جدیدترین تصویر کاسینی موقعیت این ستاره با حلقه های زحل به دانشمندان کمک کرد تا به برسی ساختار جو این سیاره بپردازند.
رجل‌الجبار یکی از درخشان‌ترین ستارگان کهکشان راه‌شیری است که تقریبا می‌توان آن را از هر جای زمین دید. قدر مطلق این ستاره ابرغول آبی 8- است و با قدر ظاهری 0.2، در فهرست ده ستاره پرنور آسمان شب قرار دارد. منجمان آماتور معمولا این ستاره را با موقعیتش در پای چپ صورت فلکی جبار می‌شناسند. این ستاره، درخشان‌ترین ستاره کهکشانمان است که با چشم غیرمسلح دیده می‌شود

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
فضاپیمای کاسینی در یک ماموریت از پیش تعیین‌شده، از فاصله 663 هزار کیلومتری زحل این تصویر را با دوربین زاویه بسته خود تهیه کرده است. در این تصویر که با نور سبز گرفته شده، هر نقطه تصویر 4 کیلومتر را پوشش می‌دهد. دانشمندان از چنین تصویرهایی برای بررسی ساختار عمودی جو زحل و خواص اپتیکی آن استفاده می‌کنند. کم‌نور شدن نور ستاره در ارتفاع‌های مختلف از سطح سیاره می‌تواند اطلاعاتی در مورد چگالی جو در آن ارتفاع بدست دهد

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


کاسینی هم‌چنین در تصویری دیگر، تایتان را در حال طلوع از پشت حلقه‌های یخی زحل به‌تصویر کشیده است. در این تصویر شکاف تاریک انکه که 325 کیلومتر پهنا دارد نیز در لبه حلقه باریک F دیده می‌شود. این تصویر را کاسینی در فاصله 1.8 میلیون کیلومتری تایتان گرفته است و هر نقطه تصویر تایتان معادل عوارضی به عرض 11 کیلومتر است.

[Renjer Babi]

مدارگرد SMART-1 که از سوی آژانس فضایی اروپا رهسپار ماه شده است، تصاویر دقیقی را از عوارض سطحی ماه به زمین ارسال کرده است. این تصاویر، جزئیات فراوانی را در مناطق روشن و تیره ماه آشکار کرده است.
اگر از زمین به ماه نگاه کنیم، ارتفاعات ماه خود را به شکل مناطق روشن نشان می‌دهند و دریاهای ماه که چیزی جز مناطق پست‌تر نیستند، به رنگ تیره دیده می‌شوند.تصویر سمت چپ، بخشی از ارتفاع‌های ماه را نشان می‌دهد که اسمارت‌یک در ارتفاع 112 کیلومتری سطح ماه به‌وسیله ابزار آزمایش پیشرفته عکس‌برداری ماه (AMIE) تهیه کرده است. تصویر سمت راست، یکی از دریاهای ماه را از فاصله 1990 کیلومتری نشان می‌دهد. دریاها زمانی تشکیل شده‌اند که شهاب‌های بزرگ، سطح ماه را بمباران کردند و بسترهای وسیعی را برای تشکیل این مناطق آماده کردند. زمانی‌که آتشفشان‌های ماه هنوز فعال بودند، گدازه‌ها روی سطح ماه جاری شدند، این بسترها را پر کردند و به‌سرعت سخت شدند؛ بدین ترتیب مناطق نسبتا هموار امروزی پدیدار شدند. سیاره‌شناسان فهمیده‌اند که تشکیل دریاها در همین اواخر انجام شده‌است (البته در مقیاس‌های زمانی زمین‌شناسی!)، زیرا دریاها نسبت به ارتفاعات ماه سطح صاف‌تری دارند و تعداد چاله‌های برخوردی در آن‌ها بسیار کمتر است

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اسمارت‌یک نخستین ماموریت آژانس فضایی اروپا به مقصد ماه است و از دسامبر 2004 / آذر 1383 مشغول تصویربرداری از سطح ماه است. اما هدف اصلی این ماموریت نه بررسی سطح ماه، که آزمایش موتور پیشران یونی آن است که از آن به نسل جدید موتورهای پیشران الکتریکی یاد می‌شود. در این موتور، سلول‌های خورشیدی انرژی تابشی خورشید را با استفاده از پدیده فتوالکتریک به جریان الکتریکی تبدیل می‌کنند. این جریان، یک میدان الکتریکی را در موتور فضاپیما ایجاد می‌کند تا یون‌ها در این میدان شتاب‌گرفته و با سرعت از فضاپیما خارج شوند. طبق قانون سوم نیوتن، ذرات به هنگام خروج نیروی پیشران به فضاپیما وارد می‌کنند و فضاپیما در جهت حرکت خود شتاب می‌گیرد. مزیت این موتور نسبت به دیگر موتورهای پیشران در سبکی و قابلیت رسیدن به سرعت‌های بسیار بالا است، زیرا این موتور می‌تواند برای مدت زمان بسیار طولانی شتاب بگیرد.

قرار است ماموریت این مدارگرد در اوایل سپتامبر 2006 ( شهریورماه امسال) با برخورد به سطح ماه پایان پذیرد.

[Renjer Babi]

آيا رصدخانه فضايی چاندرا می‌تواند اسرار تشکيل سحابی ابرنواختری IC 443 و ستاره نوترونی مرتبط با آن‌را فاش کند؟پ
رصدخانه فضايی پرتو ايکس چاندرا در يکی از رصدهای طولانی خود توانسته است جزئيات جديد و مهمی را در مورد يک ستاره نوترونی که دنباله‌ای از ذرات پرانرژی را به دنبال خود می‌کشد، آشکار کند. رصدهای پيشين، اين ستاره نوترونی را در مرز يک سحابی ابرنواختری نشان داده بود و اين موقعيت عجيب همراه با جهت‌گيری دنباله مواد، آن را به جسمی اسرارآميز بدل کرده بود.

برايان گائنزلر، از مرکز اخترفيزيک اسميث‌سونيان که اين ستاره نوترونی را با استفاده از تلسکوپ فضايی چاندرا بررسی کرده است، می‌گويد: رفتار اين ستاره نوترونی و دنباله‌اش به ما نشان می‌دهند که محيط گازی اطرافشان چه خصوصياتی دارد؛ کار ما درست مثل آن‌است ‌که حرکت يک بادبادک را در هوا بررسی کنيم. البته ما هنوز مطمئن نيستيم که اين ستاره نوترونی چطور از مکان فعلی خود سر درآورده است.

اين ستاره نوترونی CXOU J061705.3+222127 نام دارد و به اختصار J0617 خوانده می‌شود. رصدهای پيشين نشان داده است که اين ستاره در در نزديکی مرز خارجی حبابی از گازهای داغ و منبسط‌شونده قرار گرفته که بقايای ابرنواختری IC443 را تشکيل می‌دهند. دانشمندان عقيده دارند که J0617 نزديک به سی‌هزار سال پيش همزمان با انفجار ابرنواختری مولد سحابی متولد شده است و باسرعت هشتصدهزار کيلومتر در ساعت از محل انفجار دور می‌شود.

اما شگفت‌انگيزتر از سرعت ستاره نوترونی، دنباله ستاره است که جهت‌گيری‌اش تقريبا عمود بر مسيری است که انتظار می‌رود ستاره نوترونی از مرکز سحابی فرار کند. اين عدم انطباق مسيرها، دانشمندان را در مورد ارتباط اين ستاره نوترونی و ابرنواختر مولد سحابی مشکوک کرده بود.

گائنزلر و همکارانش با استفاده از رصدخانه فضايی چاندرا نشان داده‌اند که ستاره نوترونی J0617 دقيقا در همان انفجاری پديد آمده است که سحابی ابرنواختری تشکيل شده است. نخستین دلیل اين‌است‌که شکل دنباله ستاره نوترونی نشان می‌دهد اين ستاره با سرعت مورد انتظار حرکت می‌کند که اندکی بيش از سرعت صوت در گاز بسيار داغ سحابی ابرنواختری با دمای يک ميليون درجه کلوين است. برای مقايسه جالب است بدانيد اگر اين ستاره نوترونی دنباله‌دار در خارج از سحابی قرار داشت، سرعت حرکتش به زحمت به بيست هزار کيلومتر بر ساعت می‌رسيد. از سوی ديگر، دمای اندازه‌گيری‌شده برای اين ستاره با دمای ستاره‌ای نوترونی که همزمان با سحابی ابرنواختری IC443 متولد شده است، همخوانی دارد.

با اين حال اين پرسش هنوز باقی است که به چه دليلی دنباله اين ستاره نوترونی در اين جهت عجيب قرار گرفته است.

گروه تحقيقاتی مرکز اخترفيزيکی اسميث‌سونيان حدس می‌زنند ستاره سنگينی که سی‌هزار سال پيش در اين منطقه منفجر شده است، پيش از انفجار با سرعت بسيار زيادی حرکت می‌کرده است و در نتيجه، محل انفجار مرکز فعلی سحابی ابرنواختری نيست. آنها حدس می‌زنند بعدها ذرات پرسرعت گاز درون سحابی دنباله ستاره نوترونی را از هم‌خطی خارج کرده‌اند.

اگر ستاره نوترونی در جايی غير از مرکز سحابی متولد شده باشد و اين ذرات گاز سحابی باشند که دنباله را منحرف کرده‌اند، ستاره نوترونی بايد در مسيری نزديک به خط عمود و در جهت دورشدن از مرکز سحابی ابرنواختری حرکت کند.

اما اين همه ماجرا نيست. گروهی ديگر از پژوهشگران به سرپرستی مارگاريتا کارووشکا از مرکز اخترفيزيک اسميث‌سونيان توانسته‌اند جزئيات بيشتری از اين ستاره نوترونی را آشکار کنند. آنها توانسته‌اند دنباله باريکی از گازهای سردتر از محيط را بيابند که به نظر می‌رسد از ستاره نوترونی خارج شده‌اند و هم‌جهت با دنباله امتداد يافته‌اند. آنها هم‌چنين عارضه‌ای نقطه‌ای شکل را در سحابی پرتو ايکس اطراف ستاره نوترونی يافته‌اند که ماهيتش هنوز مشخص نيست.

کارشناسان حدس می‌زنند آزمودن اين فرضيه‌ها و بررسی دقیق‌تر جزئیات این ستاره نوترونی به ده سال رصد نياز دارد و بدین‌ترتیب، سحابی ابرنواختری IC443 به یکی از هدف‌های دائمی رصدخانه فضایی چاندرا تبدیل می‌شو

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شرح عکس: این تصویر ترکیبی از نماهای سحابی ابرنواختری IC443 در رصدهای پرتو ایکس( آبی‌رنگ، چاندرا و ROSAT) ، رادیویی (سبزرنگ، VLA) و نور مریی (قرمزرنگ، DSS) است. در نمای نزدیک، ستاره نوترونی دیده می‌شود که همانند یک دنباله‌دار، دنباله‌ای از ذرات پرانرژی دارد و با سرعت هشتصدهزار کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کند. به‌وضوح دیده می‌شود این دنباله در راستای شعاعی این سحابی نیست.

[Renjer Babi]

انکلادوس، قمر یخی کوچک زحل، نوعی حرکت دورانی دارد که مواد کم‌چگال را در قطبین سیاره متمرکز می‌کن
نتایج بررسی‌های سیاره‌شناسان نشان می‌دهد جهت‌گیری انکلادوس، قمر یخی زحل، نسبت به محور دوران خود تغییر کرده است و این قمر آن‌قدر چرخیده تا منطقه کم‌چگالی را در قطب جنوب پدید آورد. این فرآیند بازجهت‌گیری می‌تواند داده‌های ارسالی فضاپیمای کاسینی را توضیح دهد. کاسینی فواره‌ها و جت‌هایی از یخ را در قطب جنوب این قمر به تصویر کشیده بود که نشان می‌داد چشمه‌هایی از آب جوشان در سطح این قمر وجود دارد.

فرانسیس نیمو، استادیار علوم زمین‌شناسی دانشگاه کالیفرنیا در سانتاکروز در مورد این تصویر کاسینی می‌گوید: وقتی تصاویرکاسینی را دریافت کردیم، بسیار شگفت‌زده شدیم که این نقطه داغ چیست و چرا در قطب جنوب قمر واقع شده‌است. حدس اولیه ما این بود که این‌ها چشمه‌های آب‌گرم هستند و از آغاز در قطب سیاره قرار نداشته‌اند. بنابراین سعی کردیم بفهمیم چه شده است که این چشمه‌ها سر از قطب جنوب این قمر درآورده‌اند.

نیمو و همکارش، رابرت پاپالاردو از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، پیشنهاد کرده‌اند فرآیندی بازچرخشی در داخل قمر در جریان است که در آن، ماده‌ای داغ با چگالی پایین به سطح انکلادوس فوران می‌کند. به‌نظر آنها این فرآیند در دیگر قمرهای کوچک منظومه شمسی نیز مانند میراندا (قمر اورانوس) وجود دارد.





این دو پژوهشگر در مقاله خود که در آخریم شماره نشریه نیچر منتشر شده‌است، اثرات یک حباب با چگالی پایین را در زیر سطح انکلادوس محاسبه کرده‌اند و نشان داده‌اند که این حباب، قمر را آن‌قدر دوران می‌دهد تا در یکی‌ از قطبین سیاره قرار بگیرد. سیارات، قمرها و دیگر اجسام گردان، زمانی بیشترین پایداری دورانی را دارند که بیشتر جرمشان در نزدیکی استوا متمرکز شده‌باشد. هرگونه توزیع جدید جرم در این اجسام سبب می‌شود حرکت دورانی جسم به‌شکلی تغییر کند که مواد چگال‌تر در نزدیکی استوا متمرکز شوند و نواحی کم‌چگال در قطبین که بیشترین فاصله را از استوا دارند، قرار بگیرند. این حرکت دورانی حول محور دوران وضعی انجام می‌شود.

وجود این ماده داغ و کم‌چگال هم‌چنین می‌تواند شار حرارتی بسیار زیاد و عوارض سطحی دیده شده در قطب جنوب انکلادوس را توضیح دهد. این عوارض سطحی فقط شامل چشمه‌های فورانگر آب‌گرم نیستند، بلکه الگوهایی شبیه به اثر پنجه ببر نیز دیده می‌شوند که به‌نظر می‌رسد مناطق تسلیم‌شده در برابر تنش‌های تکتونیکی لایه‌های سطحی قمر هستند. قطب جنوب انکلادوس گرم‌تر از دیگر نقاط سطح قمر است و خطوط پنجه‌ببری هم از دیگر نواحی اطراف داغ‌ترند. این بدان معنی‌است که در زیر این سطح، ماده‌ای داغ متمرکز شده‌است که خود، تاییدی بر پیشنهاد نیمو و پاپالاردو است.

این دو پژوهشگر حدس می‌زنند گرمایش داخلی انکلادوس به مدار بیضوی کشیده‌اش به‌دور زحل مرتبط است. این قمر در طول حرکت به‌دور زحل، تغییرات شدید نیروی گرانشی را تحمل می‌کند. نیروهای جزرومدی این قمر را تحت کشش و فشار قرار می‌دهند و بدین‌ترتیب، انرژی مکانیکی را به انرژی گرمایی درون قمر تبدیل می‌کنند.

این حباب فورانی می‌تواند درون پوسته یخی یا هسته سنگی قمر قرار داشته باشد. درهر دو حالت، نیروهای جزرومدی آن‌را گرم می‌کنند، ماده منبسط می‌شود، چگالی‌اش کاهش می‌یابد و به سطح قمر فوران می‌کند.

این فرآیند بازچرخشی رویدادهای دیگری را نیز پیش‌بینی‌ می‌کند که با آزمودن آنها می‌توان درستی این مدل را بررسی کرد. مثلا در حالت معمولی، نیم‌کره‌ای که رو به جهت حرکت قمر است، باید گودال‌های برخوردی بیشتری نسبت به نیم‌کره تعقیب‌کننده داشته‌باشد. اما اگر قمر دوران کرده باشد، توزیع گودال‌های برخوردی هم باید نشانه‌هایی از دوران را داشته باشد. هم‌چنین وجود ماده کم‌چگال باید اثر اختلالی قابل مشاهده‌ای را در میدان گرانشی قمر برجای بگذارد.

دانشمندان امیدوارند با برنامه‌ریزی دقیق ملاقات‌های بعدی کاسینی با قمر انکلادوس، این پیش‌بینی‌ها را آزمایشکنند

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


شرح عکس: این طرح گرافیکی، ساختار داخلی انکلادوس را نمایش می‌دهد. ماده گرم و کم‌چگال از داخل قمر به سطح آن جریان می‌یابد. این ماده می‌تواند درون پوسته یخی (ماده زردرنگ) یا درون هسته سنگی قرار داشته‌باشد (ماده قرمزرنگ). به‌نظر می‌رسد این ماده کم‌چگال سبب شده‌است انکلادوس به‌شکلی دوران کند که این ناحیه در قطب جنوب قرار بگیرد. عکس از موسسه علوم فضایی، JPL، ناسا

[Renjer Babi]

گودال برخوردی غول‌آسایی در قطب جنوب کشف شده که دو برابر عریض‌تر از گودال برخوردی شهاب‌سنگ عامل انقراض دایناسورها است

به‌تازگی گودال برخوردی بزرگی در قطب جنوب کشف شده‌است که دویست‌وپنجاه میلیون سال پیش در برخورد یک سنگ آسمانی با زمین پدید آمده است. دانشمندان حدس می‌زنند این برخورد، عامل بزرگ‌ترین کشتار جمعی روی زمین باشد. این گودال در عمق هشتصد متری یخ‌های قطب جنوب و در منطقه زمین‌های ویلکس (شرق قطب جنوب و جنوب استرالیا) قرار گرفته‌است. پژوهشگران حدس می‌زنند این برخورد عامل رانده‌شدن استرالیا به شمال و شکافته‌شدن ابرقاره گوندوانا باشد. رالف فون‌فرز، استاد علوم زمین‌شناسی در دانشگاه ایالتی اوهایو در مورد این گودال برخوردی می‌گوید: گودال زمین‌های ویلکس بسیار بزرگ‌تر از گودالی است که کشتار دایناسورها را رقم زد و به‌احتمال بسیار زیاد، آسیب‌های مرگ‌آفرین بسیار زیادی را در زمان خودش به حیات روی زمین وارد آورده است.

قطر این گودال نزدیک به پانصد کیلومتر است و زمین‌شناسان دانشگاه اوهایو برای یافتن آن از داده‌های ارسالی ماهواره GRACE ناسا استفاده کردند. این ماهواره با اندازه‌گیری دقیق میدان گرانش می‌تواند تغییرات چگالی را در سطح زمین مشخص کند. پژوهشگران در بررسی داده‌های منطقه ویلکس جرم متمرکزشده‌ای را پیدا کردند که گویی از گوشته زمین جدا شده و سپس به‌شکل توده‌ای چگال سخت شده‌بود. این پدیده معمولا در اثر برخورد یک سنگ آسمانی بزرگ با زمین روی می‌دهد. فون‌فرز و همکارانش برای بررسی دقیق‌تر این منطقه، بالنی را بر فراز منطقه به‌پرواز درآوردند و با استفاده از رادار نصب‌شده در آن، تصاویری دقیق تهیه و آن‌ها را با داده‌های جرم متمرکز مقایسه کردند. اطلاعات بدست‌آمده، دیواره‌ای مدور به قطر تقریبی پانصد کیلومتر را در زیر سطح یخ نشان می‌داد که جرم متمرکز درون آن قرار داشت. گودال برخوردی خود را نشان داده بود.

پژوهشگران با مقایسه این گودال با گودال برخوردی چیکسولوب در شبه‌جزیره یوکاتان توانسته‌اند به برخی خصوصیات شهاب‌سنگ برخوردی پی ببرند. شهاب‌سنگ چیکسولوب، صخره‌ای به قطر ده کیلومتر بود که شصت‌وپنج میلیون سال پیش به زمین برخورد کرد و نسل دو سوم موجودات زنده زمین از جمله دایناسورها را نابود کرد. زمین‌شناسان حدس می‌زنند پهنای شهاب‌سنگ گودال ویلکس حدود پنجاه کیلومتر بوده است.

فون‌فرز و همکارانش قصد دارند برای این یافته خود مدارک بیشتری جمع‌آوری کنند. برخی پیشنهاد داده‌اند که به این منطقه سفر کنند و نمونه‌هایی از صخره‌های گودال برخوردی را جمع‌آوری کنند. اگر این گودال واقعا در اثر برخورد یک شهاب‌سنگ بزرگ در دویست‌وپنجاه میلیون سال پیش به‌وجود آمده باشد، ساختار این سنگ‌ها باید با آن‌چه مدل‌های زمین‌شناسی در برخورد چنین شهاب‌سنگی پیش‌بینی می‌کنند سازگار باشد
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شرح عکس1: این تصویر هوایی که با استفاده از رادار نصب‌شده در یک بالن تهیه شده است، ارتفاع زمین‌های قطب جنوب را نشان می‌دهد. ارتفاعات بالاتر با رنگ‌های قرمز، زرشکی و سفید نمایش داده شده‌اند. موقعیت گودال برخوردی ویلکس با دایره قرمزرنگ نمایش داده شده‌است. ابعاد گودال چیکسولوب برای مقایسه داده شده‌است.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شرح عکس2: ماهواره GRACE، تغییرات گرانش را در زیر یخ‌های شرقی قطب جنوب اندازه‌گیری می‌کند. مناطق چگال‌تر سرخ‌تر دیده می‌شوند. دایره سفید، موقعیت گودال برخوردی ویلکس را نشان می‌د

[Renjer Babi]

سیارک ایتوکاوا نه یک تکه سنگ یک‌پارچه، که بقایای برخورد سیارکی بزرگ در گذشته‌های دور است
‌سیاره‌شناسان با بررسی اطلاعات بدست‌آمده از فضاپیمای ژاپنی هایابوسا به این نتیجه رسیده‌اند که خرده‌سیارک ایتوکاوا چیزی جز خرده‌سنگ‌های برجامانده از برخورد سیارکی بزرگ‌تر نیست. حال این پرسش مطرح شده‌است که ایتوکاوا چطور توانسته در طول این مدت طولانی جان سالم به‌در ببرد، بخصوص که برخوردی با دیگر اجرام یا لرزه‌ای درون آن می‌تواند این تکه‌سنگ را متلاشی کند
در پاییز سال 1384، فضاپیمای هایابوسا دوبار تلاش کرد تا نمونه‌هایی را از سطح این سیارک 535 متری جمع‌آوری کند و با خود به زمین بیاورد، اما به‌نظر می‌رسد که فضاپیما در این بخش از ماموریت خود موفق نبوده است. البته تا سال 2010 میلادی که فضاپیما به زمین می‌رسد نمی‌توان با قطعیت اظهارنظر کرد. اما این تنها ماموریت هایابوسا نبود. فضاپیما در حال نزدیک‌شدن به سیارک ایتوکاوا تصاویر و داده‌های فراوانی را از هندسه سیارک، ترکیب شیمیایی و میدان گرانشی آن تهیه کرد که مانند بسیاری از یافته‌های امروز دانشمندان، نتایج بدست‌آمده کاملا غیرمنتظره بود. اریک آسفاگ، سیاره‌شناس دانشگاه کالیفرنیا در سانتاکروز که از داده‌های علمی این ماهواره استفاده می‌کند، می‌گوید: پنج‌سال پیش، ما تصور می‌کردیم این سیارک، تکه سنگی یک‌پارچه است و چیزی به این کوچکی توانایی کنارهم نگاه‌داشتن چند قطعه کوچک‌تر را ندارد. اما داده‌های هایابوسا نشان داد تصورات ما اشتباه بوده است.[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصاویر ارسالی، سطح سیارک را پوشیده از شن و سنگ‌ریزه و سنگ‌های بزرگ نشان می‌دهد و این بدان معنی است که این سیارک از بقایای سیارکی بزرگ‌تر تشکیل شده‌است که در برخوردی نسبتا شدید شکسته شده‌است.

طیف‌سنج‌های فروسرخ و گامای فضاپیما نشان داده‌اند که این سیارک از مواد خام سیارات تشکیل شده‌است، موادی مانند سیلیکات آهن و منیزیوم، پیروکسین و آهن فلزی. در سیارک‌های بزرگ‌تر از 200 کیلومتر، این مواد ذوب و تفکیک می‌شوند؛ اما در ایتوکاوا از این خبرها نیست.دوربین‌های هایابوسا هم‌چنین نشان داده‌اند برخی از صخره‌های بزرگ ساختاری لایه‌لایه دارند، درست مثل سنگ‌های صیقلی کنار رودخانه‌های زمین که اگر آنها را بشکنیم، ساختاری لایه‌لایه را نشان می‌دهند. می‌توان نتیجه گرفت درست است که ابعاد سیارک مادر ایتوکاوا آن‌قدری نبوده که بتواند مواد را ذوب کند، اما به‌اندازه کافی بزرگ بوده است که در مرکزش گرما تولید کند و ساختارهایی داخلی تشکیل دهد. آسفاگ می‌گوید: سیارک مادر حتی می‌توانسته نوعی فرآیند آب‌گرمایی داشته‌باشد که آب را به‌اطراف منتقل کند، مانند زمین که بخارآب در میان صخره‌ها عبور می‌کند و ترکیب شیمیایی آنها را دگرگون می‌کند.

اندازه‌گیری‌های میدان گرانشی این سیارک هم نشان می‌دهد که این سیارک از ترکیب خرده‌سنگ‌های برجامانده از برخوردی قبلی تشکیل شده‌است. سیاره‌شناسان با ترکیب داده‌های میدان گرانشی و اندازه‌گیری ابعاد سیارک توانستند چگالی ایتوکاوا را مشخص کنند. به‌نظر می‌رسد 40% این سیارک متخلخل است، یا بهتر بگوییم از فضای خالی تشکیل شده‌است. اندازه‌گیری نمونه‌هایی از شن‌های روی سطح سیارک هم تخلخل 20 درصدی را نشان می‌دهد.

این یافته‌ها بیش از آن‌که بخشی از اسرار این سیارک را حل کند، به ابهامات آن افزوده است. ایتوکاوا در طول میلیون‌ها سال، برخوردهای بسیاری با دیگر سیارک‌ها داشته‌است و باید بسیار چگال‌تر از آن‌چیزی باشد که امروز می‌بینیم. اما در سطح این سیارک گودال‌های برخوردی زیادی دیده نمی‌شود. آیا این بدان معنی است که این سیارک خوش‌شانس در برخوردها جاخالی می‌دهد؟ مسلما این‌طور نیست. هنگامی که برخوردی روی می‌دهد، سیارک به لرزه درمی‌آید، سنگ‌ریزه‌ها برروی سطح ایتوکاوا حرکت می‌کنند و گودال‌ها را پر می‌کنند. دانشمندان هم‌چنین حدس می‌زنند این لرزه‌های برخوردی سبب می‌شود غبار پودری‌شکلی که در چنین برخوردهایی تولید می‌شود نیز دفن شود و تنها صخره‌های بزرگ در سطح سیارک باقی بمانند.

ایتوکاوا در حرکت یک‌ونیم ‌ساله خود به دور خورشید، مدار زمین را قطع می‌کند. محاسبات نشان می‌دهد این سیارک هیچ‌گاه با زمین برخورد نخواهد کرد، اما آمار حاکی از آن است که هر یکصدهزار سال یک‌بار، سیارکی به بزرگی ایتوکاوا با زمین برخورد خواهد کرد. اگر بخواهیم از خطر بزرگی که ما را تهدید می‌کند بیشتر بدانیم، باید ماموریت‌های بیشتری را با هدف مطالعه سیارک‌ها انجام دهیم. تاکنون تنها دو سیارک با این دقت مطالعه شده‌اند ( اروس و ایتوکاوا) و نادانسته‌های ما در مورد این اجرام بسیار زیاد است.

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی اسپیتزر در تصویری بی‌نظیر از کهکشان زن‌درزنجیر، تعداد ستارگان آن را یک‌هزار میلیارد ستاره برآورد کرد



کهکشان آندرومدا (زن‌درزنجیر)، نزدیک‌ترین کهکشان به ما، نامش را از شاهزاده‌خانمی افسانه‌ای به ارث برده‌است که به نیرنگ مادرش (ذات‌الکرسی) و دستور پدرش (قیفاووس) بر صخره‌های دریا به زنجیر کشیده‌شد تا قربانی اژدهای دریا (تنین) گردد. البته برساووش پهلوان سوار بر اسب بالدار (فرس اعظم) سررسید و اژدهای دریا را به سنگ تبدیل‌کرد و شاهزاده‌خانم را نجات داد. داستان این‌چنین ادامه می‌یابد که برساووش و آندرومدا پس‌ازآن در آرامش به زندگی خود ادامه دادند. قرن‌ها پس‌از خلق این افسانه، تلسکوپ فضایی اسپیتزر توانسته‌است بخشی از این آرامش و سکون را در کهکشان زن‌درزنجیر به‌نمایش بگذارد. تصویر سحرانگیز فروسرخ اسپیتزر، امواج سرخ‌رنگ غبار را در دریای آبی ستارگان به‌نمایش درآورده‌است.

دکتر پائولین بارمبای، اخترشناس مرکز اخترفیزیک اسمیث‌سونیان که این نما را با استفاده از تلسکوپ فضایی فروسرخ اسپیتزر تهیه کرده‌است، می‌گوید: آن‌چه در این تصویر بیش‌از هرچیز مرا شیفته خود کرده، تمایزی است که بین قرص هموار و صاف ستارگان پیر و امواج ناهموار غبار گرم‌شده از سوی ستارگان جوان وجود دارد.

بارمبای و همکارانش از داده‌های تلسکوپ فضایی اسپیتزر برای اندازه‌گیری درخشندگی فروسرخ کهکشان آندرومدا با دقتی بیش‌ازپیش استفاده کردند. این اندازه‌گیری نشان داد که درخشندگی این کهکشان چهار میلیارد بار بیشتر از درخشندگی خورشید است و بنابراین، کهکشان زن‌درزنجیر میزبان یک‌هزار میلیارد ستاره است. این درحالی‌است که تخمین زده‌می‌شود کهکشان راه‌شیری بیش‌از دویست میلیارد ستاره دربر نداشته باشد.

این نخستین‌بار است که جمعیت ستارگان کهکشان همسایه به روش درخشندگی فروسرخ کهکشان اندازه‌گیری می‌شود. نتایج جدید با تخمین‌های پیشین که براساس حرکت ستارگان این کهکشان بدست آمده‌بود، هم‌خوانی دارد و این، تاییدی بر روش جدید به‌شمار می‌آید

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

رنگ‌های کاذب این تصویر هم‌چنین به اخترشناسان کمک می‌کند بازوهای مارپیچی غبارآلودی را که از مرکز کهکشان خارج شده‌اند، بهتر بررسی کنند. در تصاویر نور مریی، این نواحی معمولا در نور درخشان ستارگان محو می‌شود. گاز و غبار مواد اصلی سازنده یک ستاره هستند و در بازوهای مارپیچی به‌وفور یافت می‌شوند. در چنین شرایطی طبیعی است که بازوهای مارپیچی به زادگاه ستارگان جوان بدل شود.

اخترشناسان برای تهیه این تصویر، بیش‌از سه‌هزار تصویر دوربین آرایه‌ای فروسرخ اسپیتزر (IRAC) را باهم ترکیب کردند. در این تصاویر طول‌موج 3.6 میکرون به رنگ آبی، طول‌موج 4.5 میکرون به رنگ سبز و طول‌موج 8 میکرون به رنگ قرمز نمایش داده شده‌است و نوردهی هریک از سه‌هزار تصویر بین یک تا دو دقیقه بوده‌است. دوربین IRAC هم نور فروسرخ ستارگان پیر را (رنگ آبی) ثبت کرده است و هم نور فروسرخ تابیده‌شده از گرد و غباری را (رنگ قرمز) که از هیدروکربن‌های آروماتیک پلی‌سایکلیک تشکیل شده‌است. این مولکول‌های کربن‌دار با تابش نور ستارگان جوان گرم می‌شوند و نور فروسرخ می‌تابانند. این مولکول‌ها معمولا متناظر با ابرهای چگال ستارگان جوان هستند، ولی در زمین می‌توان آن‌ها را در دود کبابی‌ها و گاز خروجی از خودروها نیز پیدا کرد.

کهکشان زن‌درزنجیر که بسیاری از اخترشناسان و منجمان‌آماتور آن‌را با نام M31 می‌شناسند، 2.5 میلیون سال نوری با ما فاصله دارد، ولی در یک شب تاریک می‌توان آن را با چشم غیر مسلح به‌شکل توده‌ای مه‌آلود تشخیص داد که سطحی هفت برابر بزرگ‌تر از ماه‌بدر را می‌پوشاند. این کهکشان را نخستین‌بار عبدالرحمن صوفی، منجم بزرگ ایرانی به‌عنوان یک جسم آسمانی تشخیص داد و آن‌را سحابی امراه‌المسلسله نامگذاری کرد.

کهکشان زن‌درزنجیر قطری معادل دویست‌وشصت هزار سال نوری دارد، یعنی یک پرتو نور 260هزار سال در راه است تا از یک سوی کهکشان به سوی دیگرش برسد. این درحالی است که قطر کهکشان خودمان بیش از یکصدهزار سال نوری نیست.

[Renjer Babi]

بررسی سحابی‌ابرنواختری ابر ماژلانی کوچک نشان می‌دهد مدل‌های تولید غبار در انفجارهای ابرنواختری با واقعیت فاصله زیادی دارند
یکی از جوان‌ترین سحابی‌های ابرنواختری شناخته‌شده، حباب غبارآلود قرمزرنگی است که هزارسال پیش به‌دنبال یک انفجار ابرنواختری در ابر ماژلانی کوچک متولدشد. به‌تازگی اخترشناسان متوجه شده‌اند این سحابی جوان به همان مشکلی دچار است که ابرنواخترهای راه‌شیری هم به آن مبتلا هستند، این‌که به‌اندازه کافی غبار تولید نمی‌کنند.

اخترشناسان دانشگاه کالیفرنیا در برکلی با استفاده از دوربین‌های فروسرخ تلسکوپ فضایی اسپیتزر، اندازه‌گیری‌های دقیقی انجام داده‌اند که نشان می‌دهد غبار موجود در این سحابی به‌زحمت به یک‌درصد مقدار غبار پیش‌بینی‌شده در نظریه ابرنواخترهای با هسته رمبیده‌شده می‌رسد. این مقدار که یک‌هزارم جرم خورشید اندازه‌گیری شده‌است، حتی از مجموع جرم سیارات منظومه شمسی هم کم‌تر است.

این اختلاف فاحش، مشکل بزرگی را در مقابل دانشمندانی قرار داده‌است که تلاش می‌کنند منشا ستارگان را در جهان آغازین درک کنند؛ آنها عقیده دارند غباری که از انفجارهای ابرنواختری ستارگان آغازین تولیدشد، نقش بسیار مهمی در تولید ستارگان نسل جدیدتر برعهده داشت. مدت‌ها بود اخترشناسان می‌دانستند غبار موجود در سحابی‌های برجامانده از انفجارهای ابرنواختری ستارگان ابرسنگین در کهکشان راه‌شیری کمتر از پیش‌بینی‌های نظری است، اما امیدوار بودند ابرنواخترهای ابر ماژلانی کوچک که تحول کمتری یافته‌است، تطابق بهتری با مدل‌های نظری داشته‌باشند.

اسنزانا استانیمیرویچ، اخترفیزیک‌دان و دانشیار دانشگاه برکلی دراین زمینه می‌گوید: بسیاری از کارهای پیشین فقط به کهکشان خودمان محدود می‌شد، زیرا توان تفکیک کافی برای بررسی دیگر کهکشان‌ها را در اختیار نداشتیم. اما با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر می‌توانیم از ابر ماژلانی کوچک در فاصله دویست‌هزار سال نوری، تصاویری با وضوح بسیار بالا تهیه‌کنیم. از آنجا که ابرنواخترهای این ریزکهکشان شرایطی شبیه به کهکشان‌های اولیه را تجربه می‌کنند، ابر ماژلانی کوچک تنها آزمایشگاهی است که می‌تواند چگونگی تشکیل غبار در جهان آغازین را آزمایش‌کند

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

به‌نظر استانیمیرویچ، اختلاف فاحش بین مشاهدات تجربی و محاسبات نظری یا از عاملی ناشی می‌شود که بر بازدهی فرآیند فشرده‌شدن عناصر سنگین و تشکیل غبار تاثیر می‌گذارد؛ یا از روند بسیار بالاتر تخریب غبار در امواج ضربه‌ای بسیار پرانرژی ابرنواختر که در محاسبات وارد نشده‌است ؛و یا حجم عظیمی از غبار با دمای پایین که احتمالا از دید دوربین‌های فروسرخ پنهان مانده‌است و اخترشناسان آنها در محاسبات وارد نکرده‌اند.

این یافته‌ها هم‌چنین پیشنهاد می‌دهد دیگر فرآیندهای تولید غبار، بخصوص بادهای نیرومند ستارگان سنگین، نقش بسیار مهم‌تری در تولید غبار کهکشان‌های آغازین نسبت به ابرنواخترها داشته‌باشند.

مدل‌های فعلی تحول ستارگان پیش‌بینی می‌کنند که ستارگان سنگین (ده تا چهل برابر بزرگ‌تر از خورشید) زندگی خود را با فروریزش عظیم هسته و پرتاب‌کردن لایه‌های بیرونی‌تر به‌پایان می‌رسانند. در این فرآیند که به انفجار ابرنواختری مشهور است، عناصر سنگین (سیلیکون، کربن، آهن و مانند آنها) در ابر کروی منبسط‌شونده‌ای به بیرون پرتاب می‌شوند. دانشمندان حدس می‌زنند این فرآیند، منبع اصلی موادی است که علاوه بر هیدروژن و هلیوم در تولید نسل جدید ستارگان که دارای عناصر فلزی و سنگین هستند دخالت دارد.

استانیمیرویچ و همکارانش در دانشگاه‌های برکلی، هاروارد، کالتک، بوستون و چند نهاد بین‌المللی دیگر، گروهی را تشکیل می‌دهند که به نقشه‌برداری اسپیتزر از ابر ماژلانی کوچک (S3MC) مشهور شده است. این گروه با استفاده از وضوح عالی و تفکیک فوق‌العاده تلسکوپ فضایی اسپیتزر در نور فروسرخ به بررسی برهمکنش‌های بین ستارگان سنگین، ابرهای غبار مولکولی و محیط اطرافشان می‌پردازد.

ابر ماژلانی کوچک به همراه همدمش، ابر ماژلانی بزرگ، جزو کهکشان‌های کوتوله نامنظم طبقه‌بندی می‌شوند و به‌دور کهکشان راه‌شیری گردش می‌کنند. هم راه‌شیری و هم ابرهای ماژلانی حدود سیزده‌میلیارد سال عمر دارند و در این دوره بسیار طولانی، راه‌شیری این دو قمر کهکشانی را بارها کشیده و فشار داده‌است و درونشان اغتشاشی داخلی به‌راه انداخته است. اخترشناسان حدس می‌زنند این اغتشاش داخلی عامل روند کند تولد ستارگان در این کهکشان‌ها و در نتیجه تحول کندتر ستارگان در آنها است که سبب می‌شود ابر ماژلانی کوچک شبیه به کهکشان‌های جوان و دوردست دیده شود. مقدار غبار و فراوانی عناصر سنگین در این کهکشان بسیار کمتر از کهکشان خودمان است و این درحالی‌است که میدان تابش‌های میان‌ستاره‌ای ستارگان بسیار شدیدتر از کهکشان راه‌شیری است. تمام این شرایط در جهان ابتدایی هم وجود داشته‌اند.

در سال 2005، گروه S3MC برای پنجاه ساعت از دوربین آرایه‌ای فروسرخ (IRAC) و نورسنج تصویربردار چندباندی (MIPS) استفاده کرد تا از بخش مرکزی این کهکشان تصاویر دقیقی بدست آورد. در بخشی از این تصویر، حباب کروی قرمزرنگی دیده می‌شد که دقیقا متناظر با یک چشمه قدرتمند تابش‌ایکس بود که پیش‌ازاین توسط رصدخانه فضایی چاندرا شناسایی شده‌بود. این حباب قرمزرنگ به‌عنوان سحابی ابرنواختری 1E0102.2-7219 شناسایی شد. این سحابی پیش‌ازاین در طول‌موج‌های مریی، تابش‌ایکس و رادیویی بررسی شده‌بود، اما هیچ‌گاه در نور فروسرخ از آن تصویربرداری نشده‌بود.

تابش فروسرخ از سوی اجرام گرم ساطع می‌شود، بنابراین اخترشناسان با توجه به‌این نکته که این سحابی ابرنواختری تنها در یک محدوده از طیف دیده می‌شود، توانستند نشان دهند که این سحابی با هزارسال عمر، دارای دمای یکنواخت 120 درجه کلوین (153 درجه سانتی‌گراد زیر صفر) است. این سحابی که سومین سحابی‌ابرنواختری جوان شناخته‌شده است، با سرعت یک‌هزار کیلومتر بر ثانیه منبسط می‌شود و از انفجار ستاره‌ای به‌وجود آمده‌است که بیست‌بار از خورشید بزرگ‌تر بود.

گروه تحقیقاتی S3MC در برنامه بعدی خود قصد دارد با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر، طیف این سحابی را بررسی کند و داده‌های کاملی را از ترکیب شیمیایی دانه‌های غبار تشکیل‌شده در انفجار ابرنواختری بدست آورد.

[Renjer Babi]

لکه ی بزگ و معروف مشتری و لکه ی تازه کشف شده ی تخم مرغی شکل آن موسوم به (Red Jr.) در حال گذر از کنار یکدیگرند و امکان دارد با هم برخورد کنند اما هیچ کس نمی داند واقعا چه اتفاقی روی خواهد داد .
بزرگترین طوفان های منظومه شمسی در مشتری قرار دارند و این مکان وجود دارد که در شبی در مقابل هزاران تلسکوپ زمینی با یکدیگر برخورد کنند .طوفان اول ((لکه ی بزرگ قرمز )) موسوم به چشم مشتری است که پهنای آن در حدود دو برابر زمین است و هزاران سال است که به دور مشتری در حرکت است و سرعت حرکت آن به حدود 350 مایل بر ساعت می رسد .طوفان دوم که به Red Jr معروف است تنها شش سال عمر دارد و اندازه آن نصف طوفان اول است اما قدرتی معادل طوفان اولی دارد.

ستاره شناسان معتقدند که این دو طوفان کاملا با هم برخورد نمی کنند و چشم مشتری طوفان کوچکتر را نمی بلعد اما به احتمال زیاد لبه های خارجی این دو طوفان در حین این عبور به یکدیگر نزدیک می شوند اما هیچ کس نمی تواند سرانجام این عبور نزدیک را دقیقا پیش بینی کند . بنا به گزارشات پیشین jpl این سومین عبور این طوفان ها از کنار یکدیگر است و گذر این دو طوفان از کنار هم تقریبا هر دو سال یکبار روی میدهد که ظاهرا در گذر های قبلی در سال های 2002 و 2004 این دو طوفان به سلامت و بدون تغییر از کنار یکدیگر عبور کرده اند. سیمون مایلر از پژوهش گران این پروژه اعلام کرد احتمالا این گذر با گذرهای پیشین تفاوت دارد و Red Jr در هنگام عبور از کنار چشم مشتری ، رنگ قرمز خود را از دست خواهد داد .Red Jr در 5 سال اول تولد خود (200 تا 2005) سفید رنگ بوده است مانند دیگر طوفان های کوچک و سفید موجود در مشتری. اما در سال 2006 یک جریان گردابی در این طوفان بوجود آمد که باعث شد Red Jrقرمز رنگ شود.( چگونگی شکل گیری رنگ لکه ی بزرگ قرمز به صورت یک راز برای دانشمندان باقی مانده است . متداول ترین نظریه عقیده دارد که این طوفان مواد موجود در لایه های پایینی اتمسفر مشتری را به قسمت های بالایی کشاند که باعث شد این لکه تغییر رنگ دهد.)



اما پس از عبور این دو طوفان برای سومین بار از کنار یکدیگر دقیقا چه اتفاقی خواهد افتاد . این چیزی است که بزودی معلوم خواهد شد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

تا همین چند سال پیش دانشمندان گمان می کردند مناطق تیره ناحیه استوایی تیتان دریاهایی از هیدرو کربن های مایع باشند اما به نظر می رسد باید داستان این دریا ها را به گونه ای دیگر بازنویسی کرد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

بررسی های راداری جدید نشان از ان دارد که در این مناطق به راستی دریاهایی و جود دارد اما نه از نوع دریاهای مایع که با آن به خوبی آشناییم بلکه دریاهایی از جنس شن و ماسه . نمونه چنین دریاهایی را می توان برروی زمین در منطقه عربستان، کویر نامیبیا یا حتی کویرهای مرکزی ایران یافت.
تصاویر راداری که توسط فضا پیمای کاسینی در ماه اکتبر گذشته گرفته شده نشان از سختارهای شنی دارد که حدود ۱۰۰ متر ارتفاع داشته و به طور موازی با هم مناطق گسترده ای از استوای تیتان را فرا گرفته اند . رالف لورنز یکی از محققان مرکز تحقیقات علوم سیاره ای و ماه با عجیب خواندن اطلاعات این تصاویر طول یکی از این مناطق را حدود ۱۵۰۰ کیلومتر عنوان می کند و از تشابه این تصاویر با تصاویر ماهواره ای نامیبیا سخن می گوید.
نکته جالب اینجاست که در تیتان همه شرایط با زمین متفاوت است از غلظت جو گرفته تا ساختار سنگی و هر چیز دیگر اما فرایند یکسانی باعث به وجود آمدن چنین چشم انداز مشابهی در زمین و تیتان شده است.
۱۰ سال پیش دانشمندان بر این باور بودند که به علت دور بودن تیتان از خورشید ، امکان به وقوع پیوستن جریانهای هوایی بر سطح آن وجود ندارد اما بررسیهای اخیر نشان از ان دارد که گرانش فوق العادع زحل باعث ایجاد نیروهای کشندی قوی در تیتان می شود . قدرت ایننیرو در مقایسه با نیروی کشندی ماه بر زمین است و شاید همین امر باعث ایجاد جریانات هوایی نزدیک سطحی شده باشد که این چشم انداز را به نواحی استوایی تیتان بخشیده است.
این جریان هوایی ناشی از نیورهای کشندی با جریان هوایی غرب به شرق ناشی از چرخش قمر ترکیب شده و در نتیجه آرایش منظمی را به شن های سطحی تیتان می دهد.
با وجود این هنوز ماهیت ذرات تشکیلا دهنده این شن ها مورد سوال قرار دارد ممکن است یخ آب، ترکیبات آلی یا ترکیبی از هر دوی انها این ذرات را به وجود آورده باشند. به هر حال فعلا ترکیبی از شن های تیتان به همراه جریان هوایی این قمر منظره ای را به وجود اورده که جایگزین دریاهای هیدروکربنی تیتان شده است.

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی اسپیتزر توانسته‌است یکصد خوشه‌کهکشانی بسیار دوردست را در فاصله ده میلیارد سال‌نوری شناسایی کند
این روزها بازار اکتشافات بزرگ نجومی داغ است. دویست و هشتمین گردهمایی جامعه نجوم آمریکا در کالگری کانادا درحال برگزاری است و بسیاری از اخترشناسان برجسته جهان گرد آمده‌اند تا نتایج تحقیقات خود را به اطلاع دیگران برسانند. گروهی از این اخترشناسان به سرپرستی دکتر مارک برودوین (آزمایشگاه پیشرانش جت، ناسا) توانسته‌‌اند با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر نزدیک به سیصد خوشه کهکشانی دوردست را شناسایی کنند. از آن میان، یکصد خوشه در فاصله‌ 8 تا 10 میلیارد سال نوری از ما قرار دارند و مربوط به زمانی هستند که عالم، کمتر از نصف سن کنونی‌اش عمر داشت.

خوشه‌های کهکشانی، نواحی چگال کیهان محسوب می‌شوند و از این حیث شبیه به شهرهای بزرگ روی زمین هستند. یک خوشه کهکشانی به تنهایی می‌تواند صدها کهکشان مانند راه‌شیری خودمان داشته باشد


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


دکتر برودوین می‌گوید: ارزش این تصویر بسیار بالا است، گویی ما توانسته‌باشیم از شهر رم در زمان اوج قدرت امپراتوری روم عکس‌ بگیریم. چنین تصاویری به‌ما کمک می‌کند تا روند تشکیل و تحول کهکشان‌های سنگین عالم رابهتر درک کنیم. قدیمی‌ترین و سنگین‌ترین کهکشان‌های جهان را فقط می‌توان در خوشه‌های کهکشانی پیدا کرد و این تصویر از آن‌رو هیجان‌انگیز است که برای اولین‌بار، توانسته‌ایم این خوشه‌های کهکشانی سنگین را در شرایطی ببینیم که هنوز در حال شکل‌گیری هستند. این‌چنین می‌توان فهمید که ستارگان چه‌وقت در این خوشه‌ها تشکیل شده‌اند.

نخستین‌بار است که این‌همه خوشه‌کهکشانی در چنین فاصله دوری کشف شده‌اند. در پاییز و اسفندماه گذشته، همین گروه کشف دو خوشه کهکشانی را در فاصله‌های 9.1 و 8.2 میلیارد سال‌نوری اعلام کرده‌بود؛ اما امروز، آنها کشف 290 خوشه کهکشانی را اعلام کرده‌اند که برخی‌شان به‌دلیل تعداد کم کهکشان‌ها، گروه کهکشانی نام گرفته‌اند. با معرفی صد خوشه و گروه کهکشانی بسیار دوردست، تعداد خوشه‌های کهکشانی دوردست شناخته‌شده یک‌شبه شش برابر شد!

این گروه برای شناسایی این خوشه‌های دوردست از تصاویر فروسرخ تلسکوپ فضایی اسپیتزر و تصاویر مریی رصدخانه ملی کیت‌پیک استفاده کردند. کهکشان‌های بسیار دوری که خوشه‌های کهکشانی را تشکیل می‌دهند، تنها در نور فروسرخ دیده می‌شوند، اما نمی‌توان آن‌ها را به‌سادگی از کهکشان‌های نزدیک‌ و حائل تفکیک کرد. تصاویر فروسرخ اسپیتزر تمام این کهکشان‌ها را نشان می‌دهد، اما رصدخانه کیت‌پیک تنها کهکشان‌های حائل را در نور مریی به‌تصویر می‌کشد. با ترکیب تصویر این دو تلسکوپ می‌توان کهکشان‌های دوردست را جدا کرد و خوشه‌های کهکشانی را در توده‌های چگال اجرام دوردست شناسایی کرد. تلسکوپ فضایی اسپیتزر، ژرفای فروسرخ آسمان را هزاران بار سریع‌تر از بزرگ‌ترین تلسکوپ‌های زمینی نقشه‌برداری می‌کند و در مدت‌زمان معقولی می‌توان آسمان را به‌اندازه کافی جستجو کرد تا نشانه‌هایی از این خوشه‌های نسبتا کمیاب بدست آورد.

دکتر پیتر آیزنهارت، دیگر عضو گروه که رصدهای تلسکوپ فضایی اسپیتزر را هدایت می‌کرد، می‌گوید: کهکشان‌های بسیار دور در نور فروسرخ بهتر دیده می‌شوند، زیرا در میلیاردها سالی که طول کشیده‌است نورشان به‌ما برسد، پرتوهای نور همراه با عالم منبسط شده‌اند و طول‌موجشان بلندتر شده‌است.

رصدخانه کک در هاوایی، هفت خوشه‌ از دورترین خوشه‌های کهکشانی را طیف‌نگاری کرده‌است و فاصله بدست‌آمده توسط گروه دکتر برودوین را تایید کرده‌است.

قدم بعدی گروه، استفاده از تلسکوپ‌های فضایی هابل و اسپیتزر برای بررسی دقیق‌تر این کهکشان‌ها است. آنها امیدوارند با بررسی داده‌های ارسالی این دو رصدخانه فضایی بتوانند دو پرسش بسیار مهم را پاسخ دهند: این شهرهای کهکشانی چقدر بزرگند و چگونه رشد می‌کنند

[Renjer Babi]

دورترین خوشه کهکشانی در فاصله 10 بیلیون سال نوری از زمین کشف شد

دورترین خوشه کهکشانی توسط تیمی از دانشمندان از آمریکا ، ازوپا و شیلی کشف شد .خوشه کهکشانی XMM-XCS 2215-1734 تقریبا 10 بیلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و شامل صدها کهکشان بزرگ و کوچک می شود که با هاله از گاز ها داغ احاطه شده که در طول موج اشعه ایکس تابش می کند .

.ادام استنفورد مدیر این پروژه اعلام کرد :" وجود چنین خوشه ای در فاصله ای به این دوری می تواند نظریه ی تشکیل کهکشان ها را در آغاز آفرینش به چالش بکشد" وی افزود :"پیدا کردن چنین خوشه ی کهکشانی مانند آن است که تصویری از پدر بزرگ خود را در قرن 19 پیدا کنید در حالی که او در آن زمان وجود نداشته!" . این خوشه کهکشانی 500 تریلیون بار سنگین تر از خورشید است که بیشتر جرم آن از ماده تاریک تشکیل شده است ، ماده ای نامرئی و مرموز که بیشتر جرم کهکشان ها را در جهان تشکیل می دهد.خوشه ی کهکشانی بوسیله ی تلسکوپ فضایی اروپایی Newton در اشعه ایکس کشف شده و فاصله ی آن به کمک تلسکوپ 10 متری کک تعیین شده است.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

آخرین تصاویر ارسالی فضاپیمای کاسینی، نمای سحرانگیزی از سیاره طوق‌برگردن را به‌نمایش می‌گذارد


دوربین‌های تیزبین فضاپیمای کاسینی در آخرین تلاش خود، یکی از سحرانگیزترین مناظر منظومه سیاره‌ای زحل را به‌تصویر کشیده‌اند. تایتان، قمر پنج‌هزار کیلومتری زحل از پشت سیاره مادر و حلقه‌های زیبای آن طلوع کرده‌است


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


کاسینی در فاصله تقریبی 2.9میلیون کیلومتری زحل و 4.1 میلیون کیلومتری تایتان، برفراز صفحه حلقه‌ها قرار گرفته‌بود تا از بخش تاریک حلقه‌ها تصویربرداری کند. کاسینی این عکس را با دوربین زاویه‌بسته خود و فیلتر حساس به بخشی از طیف نور فروسرخ به‌مرکز 938 نانومتر تهیه کرده‌است است. کوچک‌ترین عوارض قابل تشخیص روی زحل در این تصیر 17 کیلومتر درازا دارند.

تصویر بزرگتر ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی هابل در تصویری بی‌نظیر، جزئیات کهکشان صفحه‌ای NGC5866 را که تقریبا در راستای خط دید ما گسترده‌شده، آشکار کرده‌است. هابل در این تصویر، جزئیات فراوان خطوط موج‌دار غباری را نشان می‌دهد که کهکشان صفحه‌ای را به دونیم کرده‌است



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


کهکشان NGC8566، کهکشانی صفحه‌ای از نوع S0 است که اخترشناسان به آن‌ها کهکشان‌های عدسی‌وار نیز می‌گویند. از روبرو، این کهکشان‌ همانند قرصی صاف و هموار از ستارگان دیده می‌شود که اثرات بسیار کمی از ساختار مارپیچی به‌همراه دارد؛ اما ازآنجا که ستارگان در قرصی نسبتا باریک به‌دور هسته می‌گردند، این کهکشان را جزو کهکشان‌های مارپیچی دسته‌بندی می‌کنند (در مقابل کهکشان‌های بیضوی).

ساختار این کهکشان بسیار شبیه به کهکشان‌های مارپیچی است: برآمدگی کروی قرمز رنگی که محیط بر هسته درخشان است، قرص آبی‌رنگ ستارگان که موازی خطوط غبار به‌دور هسته گردش می‌کنند و هاله شفاف بیرونی که تمام کهکشان را دربر گرفته‌است.

تصویر نشان می‌دهد برخی باریکه‌های غبار از قرص فاصله گرفته‌اند و در مسیری پر پیچ‌وتاب، خود را به برآمدگی اطراف هسته یا هاله داخلی کهکشان رسانده‌اند. هاله بیرونی کهکشان مملو از خوشه‌های کروی ستاره‌ای است که هریک نزدیک به یک‌میلیون ستاره را در خود جای داده‌است. این خوشه‌ها که چگالی ستارگان در مرکز آنها به 250 ستاره بر سال‌نوری مکعب می‌رسد، چیزی جز نقاط کوچک هاله به‌نظر نمی‌رسند. هاله به‌قدری شفاف است که نور کهکشان‌هایی که تا چند میلیارد سال‌نوری از ما فاصله دارند، به راحتی از آن عبور می‌کند.

همان‌طور که در تصویر هابل هم می‌توان دید، خطوط غبار نسبت به قرص هموار ستارگان، موج‌دار است و این نشان می‌دهد این کهکشان در گذشته دور، برخورد نزدیکی را با کهکشانی دیگر تجربه کرده و دستخوش اغتشاشات جزرومدی گرانشی شده‌است. این حدس از آن‌رو محتمل است که NGC5866، بزرگ‌ترین عضو یک خوشه کهکشانی به‌نام گروه کهکشانی NGC5866 است. گستردگی قرص ستارگان در این کهکشان فراتر از نواحی غبارآلود است، بنابراین گاز و غبار درون کهکشان که می‌تواند ستارگان جدیدی را تولید کند، خیلی در سطح کهکشان پخش نشده‌ است.

اما این کهکشان عدسی‌وار با کهکشان‌های مارپیچی که از غنای گازی بیشتری برخوردارند، اشتراک‌هایی نیز دارد. رشته‌های متعددی که عمود بر قرص ستارگان بیرون زده‌است، لبه‌های خطوط غبار را نشانه‌گذاری کرده‌است. این نشانه‌ها در مقیاس کیهانی عمر بسیار کوتاهی دارند، زیرا ابرهای گاز و غبار در برخورد با یکدیگر انرژی از دست می‌دهند و درنهایت درون قرصی هموار و نازک فرومی‌ریزند.

در کهکشان‌های مارپیچی، این انگشت‌ها را می‌توان با ستارگان متولد‌شده در زمان‌های اخیر متناظر کرد؛ زیرا انرژی تابش‌شده از ستارگان جوان سنگین، گاز و غبار اطراف را به‌جنبش درمی‌آورد و این ساختارها را خلق می‌کند. تلسکوپ‌های زمینی به‌راحتی لایه نازک غبار این کهکشان را بررسی می‌کنند، اما فقط تلسکوپ فضایی هابل است که می‌تواند این انگشتان کوچک و دودکش‌های غبار را در آن میان تشخیص دهد.

کهکشان NGC5866 با فاصله 44 میلیون سال‌نوری از زمین در صورت فلکی اژدها واقع شده‌است. قطر این کهکشان بیش‌از شصت‌هزار سال‌نوری نیست، اما تعداد ستارگانش هم‌اندازه کهکشان بزرگ‌تر راه‌شیری است که صدهزار سال‌نوری قطر دارد.

[Renjer Babi]

شاخه علوم سیاره‌ای جامعه نجوم آمریکا برندگان امسال جوایز خود را اعلام کرد. این جایزه‌ها رسما در مهرماه امسال همزمان با سی‌وهشتمین گردهمایی سالیانه شاخه علوم سیاره‌ای به برندگان اهدا خواهد شد

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
دال کرویک‌شنک از مرکز تحقیقات امس در ناسا برنده جایزه جرارد کویی‌پر شده‌است که از برترین فعالیت‌ها در عرصه علوم سیاره‌ای قدردانی می‌کند. بنابر اطلاعیه شاخه علوم سیاره‌ای، وی این جایزه را به‌دلیل کارهای پیشگامانه خود در کاربردهای طیف‌نگاری فروسرخ برای بررسی اجرام منظومه شمسی، تدوین مهارت‌های آزمایشگاهی برای تفسیر داده‌های رصدی ، و طراحی و ساخت ابزارهایی که سوار بر ماهواره‌ها و فضاپیماها اطلاعات مهمی را دیگر اجرام منظومه شمسی به زمین ارسال کرده‌‌اند؛ دریافت کرده‌است.



جایزه هارولد مازورسکی که برترین خدمات در زمینه علوم و تحقیقات سیاره‌ای را معرفی می‌کند، به گنتری لی از آزمایشگاه پیشرانش‌جت‌ناسا (JPL) اهدا شده‌است. وی یکی از طراحان اصلی مهندسی سیستم‌های بسیار پیچیده و متنوع ماموریت‌های روباتیک سیاره‌ای شامل مریخ‌نوردها، برخورد ژرف، کاسینی، استارداست و جنسیس است. وی در حال حاضر، دانش و تجربیات ذی‌قیمت خود را به گروهی از مهندسان جوان و تازه‌کار آموزش می‌دهد.

تریستان گویلات جایزه هارولد اوری را دریافت خواهدکرد که ویژه برترین تحقیقات سیاره‌ای از سوی اخترشناسان جوان است. وی که در رصدخانه لا کوت دِ آزور فعالیت می‌کند، نقشی اساسی در بررسی ساختار داخلی غول‌های گازی بزرگ، فرآیند تشکیل این سیارات و فرآیندهای جوی آنان در شرایط مختلف دارد. او موفق شده‌است مدل‌های دقیقی از ساختار داخلی سیارات مشتری و زحل ارایه دهد.

نشان کارل ساگان را که به برترین تاثیر علمی یک دانشمند سیاره‌شناس فعال بر افکار عمومی تعلق می‌گیرد، دیوید گرینسپون از موزه علم‌وطبیعت دنور نصیب خود کرده است. او با تلاش‌های موفقیت‌آمیز خود توانسته‌است تفکر عموم مردم را در مورد سیارات و جایگاه انسان در منظومه شمسی و جهان وحشی (!) ارتقا دهد. او در کتاب‌هایش با عنوان سیاره تنها و اسرار زهره آشکار شد، تحقیقات علمی بشر را با دقت بسیار بالایی شرح داده و مردم را با علوم سیاره‌ای آشنا کرده است.

کویی‌پر، مازورسکی، اوری و ساگان از برترین سیاره‌شناسان قرن بیستم محسوب می‌شوند.جرارد کویی‌پر (1905 - 1973)، اخترشناس آلمانی آمریکایی، کارهای بزرگی چون کشف قمرهای میراندا (اورانوس) و نرید (نپتون) ، کشف وجود متان در جو اورانوس، نپتون، کشف متان در تایتان و پیشنهاد وجود جو برای این قمر انجام داد. مهم‌ترین فعالیت علمی وی شاید پیش‌بینی وجود کمربند کویی‌پر است که آن را منشا دنباله‌دارهای کوتاه‌مدت می‌دانست.

هارولد مازورسکی (1922- 1990)، اخترشناس و زمین‌شناس آمریکایی، مسوولیت تحقیقات سیاره‌ای و سطح ماه را در ناسا برعهده داشت. علاقه او یافتن فرودگاه‌های ارزشمند در سیارات و اقمار بر اساس بررسی‌های علمی بود. برنامه‌های آپولو و وایکینگ نمونه‌هایی از تلاش‌های او در این زمینه است. گودالی در مریخ و هم‌چنین سیارک 2685 به‌نام او نام‌گذاری شده‌اند.

هارولد کلایتون اوری (1893 - 1981)، شیمیدان آمریکایی، منشا جو زمین را از دیدگاه شیمیایی بررسی کرد و نشان داد یکپارچگی جو زمین در دمای حدود صفر درجه سانتی‌گراد روی داده‌است. او نتیجه گرفت ترکیبات اولیه جو زمین بخارآب، متان، آمونیاک و هیدروژن بوده‌است. وی به همراه شاگردش، استنلی میلر، آزمایشی را انجام داد که بعدها به آزمایش اوری- میلر مشهور شد. در این آزمایش، ترکیبات اولیه جو زمین در معرض تخلیه الکتریکی قرار می‌گیرد و شرایط جو اولیه زمین شبیه‌سازی می‌شود. نتیجه این آزمایش، تولید برخی ترکیبات آلی از جمله اسیدهای آمینه است که برای تشکیل حیات بسیار مهم است.

کارل ساگان (1934 - 1996)، اخترشناس آمریکایی، برای بسیاری از منجمان آماتور جهان چهره شناخته‌شده‌ای است. او در دهه 1960 نشان داد پدیده گلخانه‌ای، نقش اول فرآیندهای جو سیاره زهره را برعهده دارد و بر این اساس، دمای سطح این سیاره را 500 تا 800 درجه سانتی‌گراد تعیین کرد. او آزمایش اوری- میلر را دوباره تکرار کرد و به نتایجی دقیق‌تر از آن‌ها دست پیدا کرد. وی کتاب‌های بسیاری نوشته و در برنامه‌های تلویزیونی فراوانی شرکت کرده است. مجموعه کاسموس وی که با همکاری بی‌بی‌سی تهیه شد، یکی از پر بیننده‌ترین برنامه‌های علمی جهان لقب گرفته

[Renjer Babi]

فضاپیمای کلاودست، ماموریت علمی خود را با ارسال نخستین بسته اطلاعات رسما آغاز کرد. تصاویر ارسالی، مقطع عرضی ابرهایی را در راستای بالا-پایین نشان می‌دهند و برای نخستین بار، تصاویر همزمانی را از ابرها و ذرات بارش به بشر نشان داده‌اند.

دبورا وین، مسوول تحقیقات نظری کلاودست در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا با شگفت‌انگیز توصیف‌کردن تصاویر می‌گوید: تاکنون جو زمین را به‌این شکل ندیده بودیم. این‌بار ابرها را مانند تصاویر روی کاغذ نمی‌بینیم، ما می‌توانیم به ژرفای ابر نفوذ کنیم و پیچیدگی‌های لایه‌های مختلف را ببینیم.

فضاپیمای کلاودست در 28 آوریل / 8 اردیبهشت به‌وسیله یک موشک دلتا2 به فضا پرتاب شد. ماهواره دیگری نیز به‌نام کالیپسو با کلاودست همراه بود که ماموریتش بررسی ذرات معلق هوا است. رادار نقشه‌بردار مقطع عرضی ابرها که نخستین رادار در طول موج‌های میلی‌متری است، مهم‌ترین ابزار علمی کلاودست است که سه هفته پیش آزمایش شد و کار خود را رسما در 12 خردادماه آغاز کرد. نخستین داده‌های ارسالی این ابزار نشان می‌دهد رادار تمام انواع ابرهای معمولی را رصد کرده است و توانسته در تمامی آنها به‌جز ابرهای با بارندگی سنگین نفوذ کند. نتایج فعلی بسیار ابتدایی است و گروه تحقیقاتی کلاودست قصد دارد تا نه ماه آینده، این تصاویر را تحلیل و نتایجش را اعلام کند


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


نخستین تصاویر، سطح مقطع جبهه یک طوفان حاره‌ای را بر فراز دریای نروژ در تاریخ 30 اردیبهشت نشان می‌دهد. رنگ‌های قرمز تصویر نشان‌دهنده ذراتی مانند قطرات باران، بلورهای یخ و دانه‌های برف است که بازتابندگی بسیار بالایی دارند،. رنگ آبی هم نمایانگر ابرهای سیروس نازک‌تر است



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]



این رادار هم‌چنین تصویری را از یک کولاک شبانه در قطب جنوب تهیه کرده‌است. شب‌های طولانی زمستانی در قطب جنوب آغاز شده‌است و این موضوع، اندازه‌گیری‌های ازراه‌دور معمولی را با مشکل مواجه می‌کند. کلاودست نخستین ماهواره‌ای است که توانسته‌است بارش برف را از فضا تشخیص دهد


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


تصویر سوم نیز ابرهای طوفانی بلندی را برفراز شرق آفریقا نشان می‌دهد.

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی هابل درجديدترين عكس خود دو خوشو ی باز دوقلو را در ابر ماژالانی کوچک به تصویر کشید


تلسکوپ فضایی هابل ناسا موفق به تهیه مفصل ترین عکس از دو خوشه ی باز دوقلو ی NGC265 و NGC290 شد که در ابر ماژالانی کوچک در نیم کره جنوبی قرار دارند و به خوشه های برلیان معروف اند. این دو خوشه ی ستاره ای درخشان در فاصله ی 200000 سال نوری از ما قرار دارند و قطر هر کدام تقریبا معادل 65 سال نوری می باشد . هنگامی که جاذبه ی ستارگان آن ها را در کنار هم نگه دارد جماعتی از ستارگان پدید می آید که خوشه ی های ستاره ای نام دارد و هر کدام از این خوشه ها شامل صدها یا هزاران ستاره می شود .اگر این خوشه ها بسیار متراکم باشنداصطلاحا به آنها خوشه های کروی می گویند ولی اگر ستاره های تشکیل دهنده ی یک خوشه به صورت نامتقارن قرار گیرند به آن خوشه باز گفته میشود NGC265 و NGC290 که در تصویر دیده می شوند دو خوشوی باز می باشند.

ستارگان موجود در خوشه های باز تنها برای مدت محدودی در کنار یکدیگر قرار می گیرند و هنگامی که خوشه به سن پیری می رسد ستاره های آن از یکدیگر دور میشوند . این اتفاق هنگامی برای خوشه های باز می افتد که چند صد میلیون سال عمر کرده باشند در حالی که این عدد برای خوشه های کروی چند بیلیون سال می باشد.

این دو خوشه هردو نسبتا جوان محسوب می شوند و از یک ابر گاز میان شتاره ای بوجود آمده اند . ستارگان یک خوشه ی باز جرم های متفاوتی دارند اما از لحاظ سن ، مسافت و ترکیبات شیمیایی تقریبا یکسان می باشند .

ابر ماژالانی کوچک که میزبان این دو وشه می باشد یکی از قمر های کوچک منظومه ی كهكشاني ما محسوب می شود که با چشم غیر مسلح در نیم کره ی جنوبی قابل مشاهده است .

این تصویر در اکتبر و نوامبر سال2004توسط دوربین پیشرفته ی هابلو به کمک فیلتر های آبی ، قرمز و سبز تهیه شده است .


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تصویر بزرگتر ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])

[Renjer Babi]

به تازگی رصد خانه جمینی امواج انفجاری بسیار قدرتمندی که مواد حاصل از آن با سرعتی بالغ بر 500 کیلومتر در ثانیه را در فضا منتشر می شوند دریافت کرده است.


اتا شاه تخته در صورت فلکی شاه تخته، ستاره ای متغییر است که در فاصله 8000 سال نوری از ما قراردارد.این ستاره 5 میلیون بار از خورشید پرنور تر است و 100 برابر آن جرم دارد.



این ستاره توسط ابر های غیر عادی سحابی هومونکلوس احاطه شده است .دانشمندان عقیده دارند که این سحابی توسط انفجار های پی در پی لایه های سطحی این ستاره بو جود آمده است. به تازگی رصد خانه جمینی امواج انفجاری بسیار قدرتمندی که مواد حاصل از آن با سرعتی بالغ بر 500 کیلومتر در ثانیه را در فضا منتشر می شوند دریافت کرده است.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


اگرچه سحابی هومونکلوس که ستاره مذکور را احاطه کرده است در طی مدت ها مورد مطالعه و بررسی دانشمندان و متخصصین بوده ، اما هنوز هم اسرار فراوانی در خود جای داده است. نا تا اسمیت از دانشگاه کلرادو و تیم همراهش با استفاده از طیف نگار مادون قرمز فونیکس با وضوح بالا تلسکوپ رصد خانه جمینی توانستند دو قطبی های این سحابی را کشف کنند.بدین ترتیب بخش مهمی از تحولات ستاره اتا شاه تخته برای بررسی های بیشتر در اختیار دانشمندان به قرار گرفت . نتایج بدست آمده از این مشاهدات تغییرات و واکنش مولکولی هیدروژن* و همچنین خط های اتمی آهن* یو نیزه شده به دانشمندان کمک کرد تا بتوانند از لحاظ ساختار هندسی و همچنین سرعت انتشار،گسترش گاز های این سحابی را باز سازی کنند .

در پژوهش های بعدی مشخص شد که ساختاری پوسته مانند با سرعتی در حدود 500 کیلومتر در ثانیه در حال گسترش می باشد. همچنین لایه ای ضخیم ،با حرارت زیاد از آهن توسط قشر بیرونی از هیدروژن با درجه حرارت کمتر ولی چگالی بیشتر احاطه شده است.اگرچه که قشر بیرونی از لایه بسیار نازکی از هیدروژن به صورت غیر یکنواخت تشکیل شده است با این حال داری چگالی بسیار زیادی(107 ذره در سانتی متر مربع) می باشد.

برپایه همین مشاهدات دانشمندان توانستند به ساختار پیچیده سحابی پی ببرند.مقدار زیادی از جرم این سحابی در هنگام انفجار های عظیم ستاره که در اواسط قرن نوزدهم میلادی اتفاق افتاده،از دست رفته است. پیش از این تصور می شد که این سحابی از تراکم و به هم فشرده شدن مواد اطراف ستاره بوجود آمده است.

ساختار خاص این سحابی و نوع پراکندگی و توزیع مواد آن حاکی از آن است که از انفجار غیر کروی و انحنا دار ستاره ای بوجود آمده است.

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی هابل بالاخره به سوی دب اکبر نشانه رفت تا به این پرسش پاسخ دهد که آیا واقعا سیاره دهم ( زنا) از پلوتو بزرگتر است؟

تلسکوپ فضایی هابل ناسا برای نخستین بار به رصد سیاره دور دست تازه کشف شده که درحال حاضر زنا نامگذاری شده است پرداخت و نشان داد که این سیاره تنها کمی از پلوتو بزگتر است.نتایج بدست آمده از رصد های انجام شده توسط پایگاه های زمینی نشان می داد که این سیاره 30 درصد از پلوتو بزگتر است در حالی که هابل در 9 و 10 دسامبر 2005 قطری معادل 1490 مایل را برای "زنا" محاسبه کرد . هابل پیش از این قطر پلوتو را 1422 مایل محاسبه کرده بود. "مایک براون" پژوهش گر تیم کاشف زنا در این بار گفت : هابل تنها وسیله ای است که می تواند ابعاد واقعی سیاره را در نور مرئی اندازه گیری کند. زنا 10 بیلیون مایل از زمین فاصله دارد و این سیاره تنها 1.5 پیکسل ازمیدان دید هابل را اشغال می کند ولی همین مقدار اندک کافی است تا هابل بتواند اندازه این سیاره را تعیین کند.

یکی از عواملی که دانشمندان احتمال می دادند زنا سیاره بزرگی باشد درخشندگی آن بود که حاصل از بازتاب نور خورشید است . اما اکنون معلوم شد قطر این سیاره بسیار کوچکتر از آن چیزی است که تصور می شد به همین دلیل زنا می تواند یکی از درخشان ترین سیاره های منظومه شمسی با بازتاب بسیار زیاد نور خورشید باشد . در میان اجزاء منظومه شمسی انسلادوس به دلیل وجود سطح یخی و آبفشان های بسیار بیشترین بازتاب سطحی را داراست. دانشمندان تصور می کنند این بازتاب بالا در اثر وجود متان یخ زده بر روی سطح سیاره است . شاید این سیاره در هنگام نزدیک بودن به خورشید دارای اتمسفری از متان بوده است و اکنون که در این فاصله ی دور از خورشید قرار گرفته اتمسفر آن به صورت برف بر روی سطح این سیاره نشسته است .

560 سال طول می کشد تا زنا یک بار مدار خود به دور خورشید را به پیماید و اکنون بسیار به قطه ی اوج (دور ترین فاصله از خورشید) مدارش نزدیک است. براون و همکارانش در نظر دارند در قدم بعدی با استفاده از هابل و دیگر تلسکوپ های فضایی به جستوجو در کمربند کویپر به پردازند تا اجرامی را به یابند که حتی از زنا نیز بزرگتر باشد.




[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

اخترشناسان مي گويند كه يك ابر الكلي را در فضا كشف كردند كه كه 463 بيليون كيلومتر عرض دارد. اين كشف مي تواند نگاهي جديد در مورد چگونگي شكل گيري ستاره هاي غول آسا از گازهاي اوليه را فراهم آورد.


اين ابر متانولي كه شبيه پل است در ناحيه اي از كهكشان راه شيري بنام W3 پيدا شد. در اين ناحيه ستاره ها بر اثر رمبش گرانشي گاز و غبار بوجود مي آيند.

محققين به سرپرستي دكتر ليزا هاروي اسميت اين ابر را از رصد خانه "جوردل بانك" در انگلستان كشف كردند. اين محققين يافته هاي خود را طي جلسه اخير انجمن سلطنتي اخترشناسي اين كشور ارائه دادند.

آنها با رديابي ميزرها (masers) رشته هاي بسيار بزرگي از گاز را آشكار كردند. ميزرها شبيه ليزر هستند اما بجاي گسيل پرتوهاي نور ، پرتوهائي از اشعه ريز موج را منتشر مي كنند كه مولكولهاي موجود در ابر گازي آن را ميليونها بار تقويت مي كنند.

بزرگترين رشته ميزري كه با استفاده از راديو تلسكوپ مرلين شناسائي شد 463 بيليون كيلومتر طول دارد.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


محققين مي گويند كه بنظر مي رسد تمامي اين ابر گازي مانند يك قرص گرداگرد يك ستاره مركزي مي چرخد. اين ابر گازي درست شبيه قرصهاي انباشته شده از گاز و غبار است كه سيارات در آنها خلق مي شوند.

هاروي اسميت مي گويد اين كشف تعجب آور است زيرا محققين تا كنون بر اين تصور بودند كه ميزرها اجرام نقطه مانند و يا نقاط داغ و درخشان كوچكي هستند كه توسط هاله هاي كم رنگتر احاطه شده اند.

اختر شناسان براي اولين بار متانول را در سال 2004 در يكي از خوشه هاي قرص مانندي كه در اطراف ستاره هاي نوزاد شكل مي گيرند پيدا كردند.

اين كشف فصل جديدي از مباحث اختر فيزيكي را باز كرده است. كشف مزبور اين نظر مرسوم را كه عنوان مي كند محيط شيميائي بين ستاره اي نمي تواند شرايط خلق مولكولهاي پيچيده را ايجاد كند را به چالش مي كشاند.

تا قبل از اين كشف ، محققين تصور مي كردند كه مولكولهاي پيچيده توسط اشعه فرا بنفش از ستاره ها و ساير شرايط سخت جدا مي شوند.

همچنين تا كنون حدود 130 مولكول ارگانيكي در فضا شناسائي شده كه اين نظر را قوت مي بخشد كه ممكن است اين مولكولهاي پيچيده بذر حيات را در زمانيكه كره زمين يك سياره نوپا بود در آن كاشته اند.

[Renjer Babi]

تيم تحقيقاتي و پژوهشي فضايي Deep Impact در حال مطالعه چگونگي تشكيل دنباله دارها مي باشند . اين گروه در اين پژوهش بر لايه هاي بيروني و سطوحي كه بر اثر برخورد ها ساييده شده متمركز شده اند.

تيم تحقيقاتي و پژوهشي فضايي Deep Impact در حال مطالعه چگونگي تشكيل دنباله دارها مي باشند . اين گروه در اين پژوهش بر لايه هاي بيروني و سطوحي كه بر اثر برخورد ها ساييده شده متمركز شده اند. تيم علمي آمريكايي پرتابه اي به وزن 370 كيلوگرم را به دنباله دار تيمپل 1 فرستاد تا به آن برخورد كند و در اين تصادم دانشمندان بتوانند اسرار اين دنباله دار را آشكار كنند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]



يكي از اعضاي اين تيم مي گويد كه تصاوير بدست آمده از اين برخورد كه در تيرماه امسال اتفاق افتاد، وجود طبقات لايه اي در ساختار اين دنباله دار را نشان مي دهد.

"توپ يخي"

مايك پيلتون يكي از اعضاي اين تيم در كنفرانس علمي كه در تگزاز برگزار شده بود، مي گويد كه وجود لايه هاي طبقاتي در اين دنباله دار نشان مي دهد كه اين دنباله دار از آنچه كه امروزه آن را مي بينيم كوچك تربوده است.و همچنين مايك پيلتون اين دنباله دار به بهمني تشبيه مي كند كه در سير حركتش، حجمش افزايش پيدا مي كند. در منظومه شمسي خرده سيارات و سيارك ها پيوسته در حال برخورد به يكديگر بودند و در برخي از برخوردها بر اثر حرارت، سطوح خارجي خرده سيارات بر يكديگر قرار مي گرفتند و دنباله دار ها را به وجود مي آوردند.

دانشمندان معتقدند كه دنباله دار ها مدارك با ارزشي در مورد چگونگي شكل گيري منظومه شمسي در اختيار دارند.

[Renjer Babi]

ستاره شناسان ، سياره بزرگي را در نقطه‌اي دور دست از كهكشان شناسايي كردند كه بسيار سرد است و مانند زمين به دور خود و خورشيد در گردش است.


اين سياره به دليل حجم عظيم و نحوه گردش به دور خورشيد و شباهت خاكي و صخره‌اي به كره زمين، توسط دانشمندان "ابرزمين" نامگذاري شده است.

اين سياره غول پيكر به دور ستاره‌اي در فاصله ‪ ۹‬هزار سال نوري نسبت به زمين در حال گردش است.

جرم سياره ابرزمين، ‪ ۱۳‬برابر جرم كره زمين است ولي فاصله گردش آن بدور خورشيد به مراتب بيشتر از فاصله گردش زمين تا خورشيد در منظومه شمسي بوده و در فاصله سياراتي چون مشتري و زحل است.

اين سياره زير نظر پروژه‌اي به نام "اگل"(‪ (OGLE‬كه به تحقيق درباره تغييرات پرتوهاي نوراني ستارگان دور دست مشغول بوده شناسايي شده است.

طبق برآورد يك تيم از دانشمندان بين‌المللي، سياره ابرزمين كه درجه حرارت آن كمتر از ‪ ۳۳۰‬فارنهايت (‪ -۱۹۹‬درجه سانتيگراد)است، سردترين سياره‌اي است كه در خارج از منظومه شمسي كشف شده است.

در دهه اخير دانشمندان با استفاده از فناوري‌هاي جديد، حدود ‪ ۱۷۰‬سياره را در خارج از منظومه شمسي يافته‌اند.

اغلب اين سيارات مانند مشتري، حاوي مقادير زيادي گاز هستند كه براي جانداران روي زمين مناسب نيستند.

در ماه ژانويه نيز با استفاده از سيستم شناسايي جديد سيارات، سياره‌اي با ‪ ۵/۵‬برابر حجم كره زمين در مركز راه شيري كشف شد.

[Renjer Babi]

اولين نتايج از ماموريت كاوشگر غبار ستاره اي (Stardust) سازمان ناسا نشان مي دهد كه دنباله دارها از آتش و يخ بوجود مي آيند.



اولين نتايج از ماموريت كاوشگر غبار ستاره اي (Stardust) سازمان ناسا نشان مي دهد كه دنباله دارها از آتش و يخ بوجود مي آيند.

در ماه فوريه كپسول اين كاوشگر كه بيش از يك ميليون ذره از دنباله دار را با خود حمل مي كرد به زمين فرود آمد.

دانشمندان مشاهده كردند كه برخي از اين ذرات حاوي موادي هستند كه در حرارتهاي بسيار بالا شكل گرفتند. اين موضوع يك شگفتي است. دنباله دارها در كرانه هاي بيروني و سرد سامانه خورشيدي اوليه بوجود آمدند و هيچ وقت در معرض چنين حرارتهاي شديدي نبودند.

خورشيد و سيارات حدود 4.6 بيليون سال پيش از ابرهاي گازي موسوم به سحابي خورشيدي بوجود آمدند.



اين" قرص برافزايش" از يك ناحيه داخلي داغ و يك ناحيه بيروني سرد كه يخ مي توانست در آنجا دوام پيدا بيابد تشكيل شده بود.

ممكن است كاني هاي حرارت بالائي كه در نمونه هاي غبار ستاره اي يافت شدند در ناحيه داخلي يعني محلي كه حرارت از 1.000 درجه سانتيگراد تجاوز مي كرد شكل گرفته باشند.

سپس ، پديده اي مي بايد آنها را به سمت ناحيه سردي كه دنباله دارها در آن متولد مي شدند حمل كرده باشد. اين ناحيه كمربند كوپر ناميده مي شود.

دونالد برآون لي كه دانشمند ارشد ماموريت غبار ستاره اي است مي گويد" اينها داغ ترين كاني هاي يافت شده در سردترين منطقه و در "سيبري سامانه خورشيدي" مي باشند.



اطلاعات بيشتر : [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

گروهی از دانشمندان به سرپرستی Avishai Dekel موفق به اثبات وجود ماده تاریک به مقدار معمولی در کهکشان های بیضوی شدند.


پس از اندازه گیری جنبش بسیار کند سحابی های سیاره نما در چندین کهکشان بیضوی ، گروهی از دانشمندان به سرپرستی Aaron J.Rmanowsky در سال 2003 اعلام کردند که کهکشان های بیضی شکل ( برخلاف کهکشان های مارپیچی ) گنجایش ماده ی تاریک بسیار کمتری دارند .

اما این کشف جدید با مدل استاندارد شکل گیری کهکشان ها در تناقض بود . اما مطالعات جدید ممکن است ماده تاریک را به کهکشان های بیضوی برگرداند ! . Avishai Dekel و همکارانش موفق به ارائه مدلی کامپیوتری شدند که نشان میدهد به هنگام برخورد دو صفحه ی کهکشان چگونه یک کهکشان بیضی شکل بوجود می آید . آنها موفق به نشان دادن کنش هایی متقابلی شدند که باعث حرکت سحابی های سیاره نما در مدار های بسیار طولانی می شود .در واقع آنها نشان دادند که گروه Rmanowsky تنها سرعت شعاعی (سرعت دور شدن از زمین ) سحابی های سیاره نما را حساب کرده اند و سرعت مماسی آنها را در محسبات خود منظور نکرده بودند .

این گروه نشان دهد که ماده تاریک در کهکشان های بیضی شکل همانند کهکشان های مارپیچی به مقدار معمول وجود دارد و نشان داد که سحابی ها نباید جنبشی غیر از این حرکت منظم خود داشته باشد مخصوصا هنگامی که تحت تاثیر نیروی گرانش عظیم ماده تاریک باشند .


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

اسمش را گذاشته‌ایم خانه، اما اطلاعاتمان از کهکشان راه‌شیری نسبت به دانسته‌هایمان از کهکشان‌های همسایه کم‌تر است. سال‌ها است اخترشناسان درتلاشند شکل کهکشانمان را مشخص کنند، اما تاکنون نتوانسته‌اند صددرصد موفق باشند. نقشه‌برداری از کهکشان راه‌شیری مانند تعیین شکل جنگلی که درآن بی‌حرکت نشسته‌ایم، بسیار سخت است. اما شاید یک نقشه‌برداری دقیق از بازوهای مارپیچی بتواند دست‌یابی به نقشه کهکشان را آسان کند. این همان کاری است که اوان لوین و همکارانش در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی انجام داده‌اند. آنها با با استفاده از رادیوتلسکوپ‌های برنامه نقشه‌برداری مشترک لیدن- آرژانتین- بن، مقدار هیدروژن اتمی را در بخش‌هایی از بازوها اندازه‌گیری کرده‌اند و نقشه بخش خارجی بازوهای مارپیچی کهکشان راه‌شیری را ترسیم کرده‌ اند


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


عکس تزیینی است

نتایج بدست‌آمده تایید می‌کند که ساختار بازوهای مارپیچی راه‌شیری نامتقارن است و این بازوها بیشتر به صدف حلزون یا طوفان‌های اقیانوسی شباهت دارند. لوین در این‌مورد می‌گوید: به‌نظر شما تکرار الگوهای صدف حلزون در ابعاد کیهانی شگفت‌انگیز نیست؟
بازوهای کهکشان را مناطق چگال گاز هیدروژن تشکیل داده‌اند. برخلاف برخی کهکشان‌های دیگر که بازوهای بسیار خوش‌تعریفی دارند (گویی نقاشی زبردست آنها را رسم کرده‌است)، بازوهای راه‌شیری ناصاف و تکه‌تکه هستند. اما از همه این‌ها مهم‌تر، این‌که بازوهای کهکشان تا فاصله هشتادهزار سال نوری از مرکز کهکشان کشیده شده‌اند که بسیار دورتر از مرز ستارگان کهکشان است. این پدیده بسیار عجیب است، زیرا تاکنون تصور می‌شد ساختار مارپیچی در اثر برهمکنش‌های گرانشی ایجاد می‌شود، اما گرانش در چنین فاصله‌ای بسیار ضعیف است.

[Renjer Babi]

وقتی عالم بیش‌از هفتصد میلیون سال نداشت، برخی از کهکشان‌ها دارای غبار زیادی بودند. چندسالی است اخترشناسان این پرسش را مطرح می‌کنند که این‌همه غبار از کجا آمده است؟ گروهی از اخترشناسان با استفاده از تصاویر تلسکوپ فضایی اسپیتزر اعلام کرده‌اند توانسته‌اند منشا این غبار زیاد را در ابرنواخترهای نوع دوم پیدا کنند. ابرنواختر نوع دوم، پدیده‌ای است که در آن، سنگین‌ترین ستارگان عالم در پایان عمر خود با انفجاری عظیم نابود می‌شوند. این انفجار یکی از پرانرژی‌ترین رویدادهای عالم است


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شرح عکس: غبار تولیدشده در ابرنواختر در تصویر خرداد 83 / ژوئن 2004 دیده می‌شود، ولی اثری از این غبار در تصویر شش‌ماه بعد ( ژانویه 2005) دیده نمی‌شود


غبار کیهانی، یکی از مهم‌ترین ترکیبات کهکشان‌ها، ستارگان، سیارات و حتی حیات است. تابه‌امروز، اخترشناسان توانسته‌اند تنها دو منبع تولید غبار را شناسایی کنند: نخست، مواد پراکنده‌شده از ستارگان پیر خورشیدمانندی است که میلیاردها سال از عمرشان گذشته‌است، و دوم، فرآیندهای کند فشرده‌شدن مولکول‌ها در فضای میان‌ستاره‌ای. مشکل این دو مدل این‌است که هیچ‌یک نمی‌تواند توضیح دهد چگونه جهان تنها چندصد میلیون سال پس‌از تولدش این‌قدر غبارآلود شد. بیش‌از چهل سال است اخترشناسان حدس زده‌اند منشا این غبار اولیه انفجارهای ابرنواختری است، اما یافتن شواهد موید این حدس بسیار دشوار بود.
به‌تازگی دکتر بن شوگرمن از موسسه علوم تلسکوپ فضایی و همکارانش توانسته‌اند با استفاده از تلسکوپ‌های فضایی هابل و اسپیتزر و تلسکوپ جمینی شمالی در موناکی هاوایی، مقادیر قابل‌توجهی غبار داغ را در بقایای یک ستاره سنگین به‌نام ابرنواختر SN 2003gd پیدا کنند. بقایای این انفجار ابرنواختری در فاصله سی‌میلیون سال‌نوری از ما در کهکشان M74 واقع شده‌است. ستارگان سنگینی مانند نیای این ابرنواختر، زندگی بسیار کوتاهی دارند و بیش از چند ده‌میلیون سال عمر نمی‌کنند. یافته شوگرمن نشان می‌دهد که می‌توان انفجارهای ابرنواختری را به‌عنوان منبع تولید غبار درنظر گرفت.
ابرنواخترها در فرآیند نسبتا سریعی کم‌نور می‌شوند، از این‌رو گروه شوگرمن به تلسکوپ‌های بسیار حساسی نیاز داشت تا بتواند تحولات بقایای این ابرنواختر را پس از گذشت چندماه از انفجار اول بررسی کند. در گذشته چنین تلسکوپ‌هایی وجود نداشت و اخترشناسان نمی‌توانستند شاهدی تجربی بر مدل‌های خود بیابند، اما امروز با وجود مجموعه‌ای کامل از تلسکوپ‌های فضایی و زمینی، فناوری به‌جایی رسیده‌است که بشر بتواند آسمان را در جستجوی چنین شواهدی بکاود. ابزاری مانند تلسکوپ فضایی اسپیتزر این توانایی را دارد که غبار داغ را به هنگام تشکیل‌شدن آشکار کند.
غبار نقش بسیار اساسی در تشکیل دنباله‌دارها، سیارات و حتی حیات دارد، اما دانسته‌های بشر از چگونگی تشکیل آن بسیار اندک است. اخترشناسان در تلاشند با یافتن شواهد بیشتر، دانش خود را درمورد فرآیندهای غنی‌شدن غبار درون عالم افزایش دهند.

[Renjer Babi]

برسر گودال‌های برخوردی سطح تایتان چه آمده است؟ سیاره‌شناسان انتظار داشتند سطح تایتان نیز مانند دیگر قمرهای منظومه شمسی مملو از گودال‌های برخوردی باشد، اما تصاویر ارسالی فضاپیمای کاسینی تعداد انگشت‌شماری گودال‌های برخوردی یافته‌اند. اطلاعات این فضاپیما نشان از تاثیر فعالیت‌های آتشفشانی، بارش باران، ته‌نشین شدن دوده‌ها و سطح پوست‌تخم‌مرغی تایتان در محوشدن گودال‌های سطح بزرگ‌ترین قمر زحل

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

شرح عکس: ارتفاعات زانادو گودال‌های برخوردی بیشتری نسبت به دیگر نقاط تایتان دارد، احتمالا به این دلیل که بارندگی‌های تایتان، آنها را تمیز کرده است!


فضاپیمای کاسینی تاکنون پنج‌بار رادارهای خود را به‌سوی تایتان نشانه رفته‌است و پنج نوار باریک از سطح این قمر را با دقت نقشه‌برداری کرده‌است. به‌تازگی نتایج تحلیل دومین نقشه‌برداری کاسینی در نشریه نیچر منتشر شده‌است. اگر تایتان شرایطی مانند دیگر قمرهای مرده در دوردست‌های منظومه شمسی می‌داشت، نقشه کاسینی می‌بایست بیش‌از یکصد گودال برخوردی با قطر بیش از بیست کیلومتر را نشان می‌داد؛ اما تنها دو گودال برخوردی شناسایی شده‌اند و این بدان معنی‌است که دیگر گودال‌ها نابود شده‌اند.
گودال اول به‌نام سینلاپ، هشتاد کیلومتر عرض دارد. گودال دیگر که منروا نام دارد، بستری برخوردی به قطر 450 کیلومتر است و نشانه‌های بسیاری از فرسایش را مانند ناپیوستگی‌های دیواره گودال یا الگوهای زهکشی مایعات نشان می‌دهد.
استیون وال، عضو گروه رادار کاسینی و کارشناس آزمایشگاه پیشرانش جت، عقیده دارد ناپیوستگی‌های دیواره منروا در اثر جریان مایعات ایجاد شده‌است. این مایع احتمالا متان است که گاه‌به‌گاه در تایتان می‌بارد. بدین ترتیب رودخانه‌ها یا سیلاب‌های موسمی متان، سطح تایتان را می‌شویند و اثری از گودال‌ها برجای نمی‌گذارند.
اما این تنها فرآیند نابودی گودال‌ها نیست. نشانه‌های بسیاری از تغییرات سطح تایتان دیده شده‌است که دلالت بر دفن‌شدن یا محوشدن گودال‌ها دارد. کاسینی توانسته‌است توده‌های روشنی از مواد را در سطح تایتان ثبت‌کند که احتمالا جریان گدازه‌های آتشفشانی است. احتمالا برخی از گودال‌ها با حجم وسیع گدازه‌های آب مایع که از داخل تایتان به سطح سرازیر شده و به‌سرعت منجمد شده‌اند، پر شده‌است. گودال‌هایی هم ممکن است با رسوب‌های آلی که از جو می‌بارند، پر شده‌باشند. از سوی دیگر، پوسته یخی تایتان بیش‌ازاندازه نازک است و نمی‌تواند وزن دیواره‌های بلند گودال‌ها را تحمل کند، درنتیجه فرآیند دفن‌شدن گودال‌ها بسیار آسان انجام می‌شود. این نظریه می‌تواند داده‌های ارتفاع‌سنجی رادار کاسینی را تایید کند که تعداد بسیار کمی تپه با بلندی بیش‌از دویست‌متر ثبت کرده‌است. اما دیواره‌های گودال سینلاپ 1300متر ارتفاع دارند و این بدان معنی است که ضخامت پوسته یخی تایتان ثابت نیست.
تازه‌ترین نقشه‌برداری کاسینی که در سی‌ام آوریل از ارتفاعات زانادو انجام شد، الگوهای برخوردی بیشتری را نشان می‌دهد. ممکن است برخی از این عوارض منشا دیگری غیر از برخورد داشته باشند، اما استیون وال حدس می‌زند بداند چرا زانادو گودال‌های بیشتری دارد: زانادو منطقه مرتفعی است و رسوبات آلی آن شسته شده‌است. ازاین‌رو این گودال‌های بلندتر پوشیده نشده‌اند و در معرض برخوردهای دیگر قرار گرفته‌اند

[Renjer Babi]

اخترشناسان دو سیاه‌چاله ابرسنگین را کشف کرده‌اند که تنها 24 سال‌نوری از یکدیگر فاصله دارند. این گروه از اخترشناسان مشغول فراگیرترین نقشه‌برداری از اجرام فشرده تابنده امواج رادیویی با استفاده از آرایه خطی بسیاربلند (VLBA) بودند که این جفت سیاه‌چاله را کشف کردند. این آرایه از ده رادیوتلسکوپ تشکیل شده‌است که در گستره‌ای به طول هشت‌هزار کیلومتر (از هاوایی تا جزایر ویرجین ایالات متحده) قرار گرفته‌ اند


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویر سمت راست، نمای کهکشان آنتن (NGC4038 و NGC4039) از دید تلسکوپ فضایی هابل است. وضوح این تصویر 12 سال نوری در هر نقطه است. در مرکز هریک از این دو کهکشان برخوردی یک سیاه‌چاله‌ ابرسنگین وجود دارد که با رنگ قرمز نمایش داده شده‌است. محدوده سبزرنگ تصویر سمت راست که کهکشان آنتن را از دید یک تلسکوپ زمینی نشان می‌دهد، محل تصویر تلسکوپ فضایی هابل است


جفت ابرسیاه‌چاله کشف‌شده در کهکشان 0402+379 به فاصله 750 میلیون سال نوری از زمین قرار گرفته‌اند و هر صدوپنجاه‌هزار سال یک‌بار به‌دور یکدیگر می‌گردند. اخترشناسان حدس می‌زنند این سیاه‌چاله‌‌ها حاصل یک برخورد کهکشانی باشند.
کریستینا رودریگرز، اخترشناس دانشگاه سیمون‌بولیوار ونزوئلا و عضو گروه تحقیقاتی دانشگاه نیومکزیکو می‌گوید: محاسبات ما نشان می‌دهد این جفت سیاه‌چاله پس از یک میلیاردمیلیارد سال (1012سال) با یکدیگر برخورد می‌کنند و امواج گرانشی شدیدی را در کیهان منتشر خواهندکرد.
امواج‌گرانشی، اختلال‌هایی در چارچوب فضازمان هستند که نظریه نسبیت‌عام وجود آنها را در شرایط اختلالات شدید گرانشی پیش‌بینی ‌می‌کند. یافتن چنین جفت سیاه‌چاله‌هایی به دانشمندان کمک می‌کند تا زمان کمتری را برای جستجوی امواج گرانشی حاصل از برخورد ستارگان نوترونی و سیاه‌چاله‌ها به یکدیگر صرف کنند.
هم‌اکنون، تداخل‌سنج‌های بزرگی درحال ساخت است تا امواج گرانشی را آشکار کنند. این تداخل‌سنج‌ها از دو بازوی بلند عمودبرهم تشکیل شده‌اند که طول یکسانی دارند و پرتوهای هم‌فاز نور در آنها حرکت می‌کنند. در حالت عادی، این پرتوها مسیر یکسانی را طی می‌کنند و هم‌فاز با یکدیگر باقی می‌مانند، اما زمانی که یک موج گرانشی به آنها برسد، طول این دو بازو تغییر می‌کند و پرتوهای نور تغییر فاز پیدا می‌کنند. با مقایسه این پرتوها می‌توان به اطلاعات مهمی در مورد جهت، قدرت و منشا این امواج گرانشی پی برد.
یکی از بزرگ‌ترین این تداخل‌سنج‌ها، ماموریت LISA است که با همکاری ناسا و اسا (آژانس فضایی اروپا) در سال 2015 به فضا پرتاب خواهد شد. این تداخل‌سنج لیزری، از سه ماهواره تشکیل می‌شود که مثلث متساوی‌الاضلاع بزرگی را به ضلع پنج میلیون کیلومتر در فاصله 60 درجه‌ای پشت زمین ( نقطه لاگرانژی چهارم) ایجاد می‌کنند. اخترشناسان امیدوارند بتوانند امواج گرانشی حاصل از جفت سیاه‌چاله تازه‌کشف‌شده را با لایزا آشکار کنند.

[Renjer Babi]

تصویر مقابل بزرگترن و مفصل ترین تصویری محسوب می شود که هابل طی این سالها از کهکشان بزرگ مارپیچی تهیه کرده است .
این تصویر تلفیقی از 51 تصویر تهیه شده توسط هابل بعلاوه ی داده های بدست آمده از پایگاه های زمینی می باشد . این صفحه ی غول آسای مارپیچی 170000 سال نوری قطر دارد که تقریبا دو برابر کهکشان ما می باشد . این کهکشان میزبان کمتر از یک تریلیون ستاره است که حدود 100 بیلیون از این ستاره ها دما و سنی مشابه خورشید ما دارد . بازو های مارپیچ این کهکشان سراسر پوشیده از مناطق وسیع تشکیل ستاره ها، سحابی هایی با ابر های هیدروژن مولکولی بزرگ می باشد و لبه های آن ، خارج از بازوهای مارپیچی از ستاره های جوان ، داغ و تازه متولد شده پر شده است .

مهمترین تصاویری که با این تصویر جدید ترکیب شده است تصویر هایی است که هابل در مارس 1994 ، سپتامبر 1994 ، ژون 1999 ، نوامبر 2002 و ژانویه 2003 از این کهکشان تهیه کرده است .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویر بزرگتر ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])

[Renjer Babi]

دانشمندان يك دهانه بسيار بزرگ را در صحراي صاحران مصر كشف كردند كه بزرگترين دهانه يافت شده تا بحال مي باشد.



اين دهانه نويافته حدود 15 مايل (31 كيلومتر) عرض دارد و احتمالا توسط يك سنگ اسماني كه حدود 0.75 مايل بود بوجود آمده است. اين برخورد كه يك ضربه شوك مانند بود همه چيز را در شعاع صدها مايلي نابود كرد.

اين دهانه در تصاوير ماهواره اي و توسط محققين دانشگاه بوستن ، فاروغ ال باز و امان غونين ؛ كشف شد. ال باز اين دهانه را "كبيرا" كه در عربي بمعني "بزرگ" و همچنين مربوط به محل يافتن آن نيز است نامگذاري كرد.

ال باز مي گويد" ممكن است كبيرا به اين دليل تا بحال شناسائي نشد زيرا بسيار بزرگ است ؛ حتي بزرگتر از 125 ميدان فوتبال. يك دليل ديگر اين است كه معمولا جستجوهاي ما بر روي يافتن ويژگيهاي كوچكتر متمركز است يعني آنهائي را كه مي توان از زمين شناسائي كرد. مزيت مشاهده از فضا اين است كه ما مي توانيم الگوهاي ناحيه اي و تصاويري با ديد بزرگتري را ببينيم. اين دهانه دو حلقه دارد كه شكلي معمولي است. طي گذشت زمان توسط باد و آب فرسايش يافت بطوري كه چشمان غير حرفه اي قادر به شناسائي آن نبودند. غنيم مي گويد" مسير دو رودخانه باستاني از شرق به غرب از ميان آن مي گذرد.

محققين مي گويند برخوردي كه باعث ايجاد كبيرا شد احتمالا يك ناحيه وسيع از تكه هاي سيليكات سبز-زرد ( سنگ چخماق) را بوجود آورد كه بعنوان شيشه صحرائي شناخته مي شوند. اين تكه ها روي سطح زمين بين رمل هاي بسيار بزرگ ماسه اي بزرگ جنوب غربي مصر ديده مي شوند.




[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

اگر کهکشان راه شیری ما در آیینه دیده شود احتمالا چیزی مانند کهکشان مارپیچی M100 خواهد بود که 60 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد.

این تصویر از کهکشان مارپیچی M100 شاید بسیار شبیه به کهکشان ما باشد ، یک ساختمان پیچیده ، هسته ای روشن ، دو بازوی مارپیچ برجسته و نواحی گداخته ی H II . دو بازوی کوچک نیز قابل مشاهده می باشند که از بخش درونی شروع و در حال رسیدن به بازو های بزرگتر می باشند .این کهکشان که فاصله ی 60 میلیون سال نوری از ما قرار دارد ، کمی ازکهکشلن ما بزرگتر است و قطر آن به 120000 سال نوری می رسد. این کهکشان هدف چند دانشمند آمریکایی به نام های Dietrich Baade و Ferdinando Patat برای مطالعه بر روی ابر نواختر تازه کشف شده در این کهکشان " SN 2006X " بود .

SN 2006X در 24 فبریه توسط دو منجم آماتور ژاپنی و ایتالیایی کشف شده بود و به عنوان بیست و چهارمین ابرنواختر سال شناخته شد . این ابرنواختر از نوع Ia می باشد و 100 مرتبه از کهکشان خود کم نور تر است (قدر 17). این ابر نواختر از آن جهت اهمیت دارد که یکی از گزینه های اندازه گیری نرخ انبساط عالم محسوب می شود .

SN 2006X نخستین ابر نواختر کشف شده در این کهکشان نمی باشد و این کهکشان هم مانند دیگر کهکشان ها میزبان بسیاری ازابرنواخترها بوده است و پیش از این ابر نواختر های دیگری در چون SN 1901B, SN 1914A, SN 1959E و SN 1979C در کهکشان مارپیچی M100 شناسایی و کشف شده بودند . و حتی SN 1979C هم اکنون نیز به عنوان درخشان ترین منبع در اشعه ایکس طی 25 سال گذشته محسوب می شود .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویر بزرگتر ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])

[Renjer Babi]

اخترشناسان انگليسي وابسته به دانشگاه منچستر در رصد خانه Jodrell Bank دسته جديدي از ستارگان را كشف كرده اند.

اين دسته از ستارگان به تپ اختر ها شبيه هستند اما اين ستارگان پرتودهي كوتاهي از خود توليد مي كنند كه اين پرتودهي بسيار كوتاه و در بازه زماني ميلي ثانيه است. اين تيم با استفاده از تلسكوپ راديويي، ستاره اي را كشف كردند كه پرتودهي آن به صورت فلاش هاي كوتاه مدت و سريع مي باشد(حدود يك صدم ثانيه). و تمام مدتي كه اين ستاره قابل ديدن است حدود يك دهم ثانيه در روز مي باشد.

تقريب به 11 منبع از نوع پرتودهي تپ اختري در نقاط مختلف راه شيري كشف شده است كه تپ(پالس) هاي منظمي را در طي چرخش اين ستارگان به دور خود، توليد مي كنند. و اكنون دانشمندان در حال توسعه تكنيكي براي دستيابي به پرتوزايي حاصل از انفجار هاي لحظه اي مي باشند.

دكتر مورا مكلاگلين( Dr Maura McLaughlin) مي گويد:"اعتقاد به اينكه اين پرتوزايي هاي لحظه اي(فلاش ها) از فضاي خارجي مي باشند، بسيار دشوار است. زيرا اين پرتوزايي ها شبيه به دخالت هاي ساختگي بشر است". همانطور كه اشاره شد پرتوزايي اين دسته از ستارگان بسيار كوتاه است و در مدت زماني كه از انتشار پرتو متوقف مي شوند و ساكت باقي مي مانند از بازه زماني 3 دقيقه تا 4 ساعت تغيير مي كنند و در اين بازه زماني پرتويي منتشر نمي كنند. پس از تاييد اين پديده سماوي، مطالعات نشان دادند كه 10 منبع از 11 منابعي كه اين گونه پرتوزايي مي كنند، در بازه زماني بين چهار دهم ثانيه تا 7 ثانيه پرتو دهي مي كنند. اخترشناسان معتقدند كه اين اجرام سماوي در بيش از 100 چرخش به دور خود مقادير عظيمي از انرژي را در خورد توليد و ذخيره و سپس آن را به صورت تك پالس منتشر مي كنند و اين روند همچنان ادامه پيدا مي كنند و به همين خاطر ما پرتو دهي اين ستارگان را در مدت زمان كوتاهي و به طور مكرر مشاهده مي كنيم.

اين كشف جديد در مجله Nature همين هفته چاپ شد. كه اهميت اين اكتشاف را نشان مي دهد.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

کاسینی در جديدترين عكس خود سه قمر دیون ، پرومتئوس و اپیمدئوس را در یک خط شکار کرد

فضاپیمای کاسینی توانست در این تصویر زیبا سه قمر از سیاره ی زحل را در امتداد حلقه های آن شکار کند .قمر دیون با 1126 کیلومتر قطر در چپ ، پرومتئوس با 102 کیلومتر قطر در مرکز و قمر اپیمدئوس با 116 کیلومتر قطر در سمت راست این تصویر دیده می شود.این تصویر توسط دوربین narrow-angle کاسینی و در نور مرئی تهیه شده است . کاسینی در هنگام تهیه ی این عکس در 2 ژانویه 2006 از زحل 2.8 میلیون کیلومتر فاصله داشت است .

مقیاس اسن تصویر برای دیون 19 کیلومتر در هر پیکسل و برای پرومتئوس و اپیمدئوس 17 کیلومتر در پیکسل می باشد

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویر بزرگتر ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])

[Renjer Babi]

اختر شناسان سازمان ناسا يك سامانه خورشيدي غير معمول در فاصله حدود 500 سال نوري را كشف كرده اند كه سياره هاي داخلي آن در يك جهت و سياره هاي بيروني آن در خلاف جهت سياره هاي داخلي مي چرخند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
. اين سامانه نويافته كاملا از سامانه خورشيدي ما متفاوت است زيرا تمامي سيارات سامانه ما و خورشيد آن در يك جهت مي چرخند. ممكن است كه اين سامانه از دو ابر متفاوت مواد شكل گرفته باشد كه در جهت هاي مخالف گردش مي كردند.

آنتوني رميجان از رصدخانه ملي ستاره شناسي راديوئي مي گويد" اين اولين باري است كه اختر شناسان يك چنين پديده اي را مشاهده مي كنند. اين بدين معني است كه پروسه بوجود آمدن سياره ها پيچيده تر از آن است كه قبلا تصور مي شد." رجيمان و همكار وي ، جان هاليس از مركز پرواز فضائي گودارد سازمان ناسا در گرين بلت با استفاده از آرايه بزرگ راديو تلسكوپ موسسه ملي علوم موفق به كشف اين سامانه شدند.



اطلاعات بيشتر: [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

گروهی بین‌المللی از اخترشناسان موفق شده‌اند با استفاده از داده‌های ارسالی ماهواره تابش‌ایکس نیوتون (XMM-Newton)، حباب دنباله‌داری از گاز را بیابند که یک‌میلیارد بار سنگین‌تر از خورشید است و با سرعت 750 کیلومتر بر ثانیه در میان یک خوشه کهکشانی سنگین گسترده می‌شود. اندازه‌گیری‌ها نشان می‌دهد این توده ابر، سه‌میلیون سال‌نوری پهنا دارد و هزاران کهکشان در ابعاد راه‌شیری را درخود جای می‌دهد. در نور ایکس، این ابر به‌شکل کره‌ای دنباله‌دار و درخشان دیده می‌شود که بزرگی‌اش به‌اندازه نصف ماه بدر است.این توپ آتشین ، بزرگ‌ترین جسم در نوع خود است که تاکنون دیده شده‌ است.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر پرتو ایکس، حباب دنباله‌دار گاز را نشان می‌دهد که پنج میلیون سال‌نوری درازا دارد و با سرعت 750 کیلومتر بر ثانیه در خوشه کهکشانی آبل3266 گسترده می‌شود. نواحی نارنجی‌رنگ مرکز تصویر، حباب را نشان می‌دهد. سر حباب در سمت راست-پایین قرار دارد و بخش‌های قرمزرنگی نیز دربر دارد. دنباله در جهت مخالف خارج شده‌است، زیرا فشار محصورکننده گاز در آنجا کم‌تر است. نواحی قرمزرنگ، انتروپی پایین‌تر را نشان می‌دهند که متناظر با بی‌نظمی کم‌تر است؛ درحالی‌که مناطق نارنجی‌رنگ نواحی با انتروپی بالاتر را نشان می دهد
دکتر الکسیس فینوگونف، استادیار فیزیک دانشگاه مریلند و از همکاران موسسه فیزیک غیرزمینی ماکس‌پلانک در آلمان می‌گوید: بزرگی و سرعت این ابر گاز بسیار حیرت‌انگیز است. ما شاهد رسیدن سنگین‌ترین مصالح کیهانی به یکی از بزرگ‌ترین ساختارهای کهکشانی هستیم.

این توپ آتشین در یک خوشه کهکشانی به‌نام آبل3266 کشف شده است که دویست‌وپنجاه میلیون سال‌نوری با زمین فاصله دارد. این خوشه کهکشانی صدها کهکشان و مقادیر عظیمی گاز داغ به‌دمای یکصدمیلیون درجه‌کلوین درخود جای داده‌است و تنها گرانش قوی ماده‌تاریک درون آن است که این‌همه را درکنارهم نگاه داشته‌است. این خوشه، بخشی از ابرخوشه شبکه‌ساعتی (Horologium-Reticulum) و یکی از سنگین‌ترین خوشه‌های کهکشانی نیم‌کره جنوبی آسمان است. کشف این توپ گاز آتشین نشان می‌دهد این خوشه فعال است و روزبه‌روز بزرگ‌تر می‌شود. دانشمندان انتظار دارند آبل3266 در آینده نزدیک (به مقیاس کیهانی!) به یکی‌از بزرگ‌ترین جرم‌های متمرکز جهان بدل شود
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
خوشه کهکشانی آبل3266



اخترشناسان با استفاده از داده‌های طیف‌نگاری تابش‌ایکس ماهواره نیوتون، نقشه انتروپی این خوشه کهکشانی را رسم‌کرده‌اند. انتروپی، یک خاصیت ترمودینامیکی است که مقیاسی از بی‌نظمی سیستم را بدست می‌دهد. این نقشه می‌تواند بین گاز سرد و فشرده حباب دنباله‌دار و گازهای رقیق و داغ درون خوشه تمایز ایجادکند. این داده‌ها چگونگی خارج‌شدن گاز از مرکز حباب‌دنباله‌دار و تشکیل دنباله مملو از توده‌های سرد و فشرده را با جزئیات فراوانی نشان می‌دهند. اخترشناسان تخمین می‌زنند در هرساعت، جرمی برابر جرم خورشید از حباب خارج می‌شود!

پروفسور مارک هنریکسن، استاد دانشگاه مریلند در مورد این کشف می‌گوید: در این خوشه کهکشانی می‌توانیم فرآیندهای عملی تشکیل‌ساختار را به‌چشم ببینیم. گرانش ماده‌تاریک هم‌چون یک چسب‌کیهانی این حباب را پیوسته نگاه داشته‌است. اما این توده گاز درون فضای خوشه کهکشانی به‌پیش می‌تازد، بنابراین گرانش خوشه موجب می‌شود بخشی از گازها به‌دنبال حباب کشیده‌شود و دنباله تشکیل شود. این توده‌های سرد و فشرده روزی به ستارگان یا کهکشان‌های درون خوشه تبدیل خواهند شد.

ماهواره ایکس‌ام‌ام نیوتون، یکی از موفق‌ترین ماموریت‌های آژانس فضایی اروپا است که در پاییز سال 78 / 99 پرتاب شد. آینه‌های قدرتمند این تلسکوپ فضایی برای رصد پرتوهای ایکس به‌کار می‌روند و تاکنون توانسته‌اند اسرار فراوانی را درمورد پرانرژی‌ترین رویدادهای جهان اطراف برملا کنند.

[Renjer Babi]

انکلادوس یکی از قمرهای کوچک زحل است که تنها 505 کیلومتر قطر دارد؛ با این حال فعالیت‌های شدید زمین‌شناختی این قمر، آن‌را در فهرست فعال‌ترین قمرهای منظومه شمسی قرار داده‌ است

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]



فضاپیمای کاسینی توانسته‌است در تازه‌ترین ملاقات خود با انکلادوس، فوران ذرات یخ را از سطح این قمر به‌تصویر بکشد. نیروی گرانشی زحل در مدار بسیار کشیده این قمر تغییرات شدیدی دارد و نیروهای جذرومدی حاصل، درون قمر را به‌شدت گرم می‌کنند؛ به‌طوری که یخ به آب تبدیل می‌شود و فوران می‌کند.
کاسینی برای تصویربرداری از این فوران‌های یخی مجبور بود زمان نوردهی را بیشتر کند، ازاین‌رو منتظر ماند تا انکلادوس از مقابل ناحیه تاریک زحل عبورکند. اما این نوردهی بلندمدت سبب‌شد نیم‌کره جنوبی سیاره‌زحل که با نور حلقه‌ها روشن شده‌بود، بیش‌از اندازه روشن دیده‌شود.
کاسینی این تصویر را با دوربین زاویه‌بسته خود از فاصله 2.1 میلیون کیلومتری انکلادوس و 2.3 میلیون کیلومتری زحل تهیه کرده‌است. کوچک‌ترین جزئیات روی انکلادوس 13 کیلومتر درازا دارند.

[Renjer Babi]

دانشمندان آژانس فضایی اروپا با استفاده از رصد خانه ی فضایی انتگرال به رصد زمین پرداخته اند تا نحوه تو لید امواج کیهانی بسیار قدرتمند را بررسی نمایند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


فضای با عظمت کیهان پر از امواج پر انرژی می باشد . برای پی بردن به چگونگی تولید این انرژی دانشمندان ناسا دست به روش غیر معمول و جدیدی زده اند : رصد زمین از فضا .این برنامه از 24 ژانویه امسال آغاز شد و در 9 فبریه پایان یافت و تلسکوپ فضایی انتگرال در 4 دوره به مشاهده ی زمین پرداخت .



اما موضوع اصلی این مشاهدات تنها زمین نبود ، بلکه پس ضمینه ی زمین در فضا در هنگامی بود که زمین از جلوی انتگرال رد می شود. این منطقه منشاء پراکنده شدن امواجی پر انرژی می باشد که به آن "cosmic X-ray background " یا اشعه X پس ضمینه ی کیهانی می گویند .این برای اولین بار است که توسط "انتگرال" نوار عریضی از انرژی همزمان تحت پوشش و مورد بررسی قرار می گیرد .دانشمندان بر این باورند که این" تشعشعات X پس ضمینه ی کیهانی" توسط تعداد ریادی از سیاهچاله های ابر پرجرم به هم پیوسته بوجود می آیند .که در سراسر فضای بیکران پراکنده شده اند .این هیولاهای بزرگ همه چیز را می بلعند و به طور فوق العاده ای انرژی در قالب تشعشعات گاما و ایکس منتشر می کنند . پیش از این داده های بدست آمده از تلسکوپ های فضایی XMM-Newton اسا و چندرا ناسا تقریبا نتایج بدسا آمده را تایید می کنند هرچند هنوز اطلاعات مربوط به این تشعشعات بسیار کم است.



تمامی مراحل این پروژه با موفقیت انجام شد و انتگرال توانست تمامی اطلاعات را به دقت بر روی دستگاه های خود ثبت نماید.دانشمندان هنوز به مطالعات خود برروی این داده ها ادامه می دهند و بدنبال یافتن پاسخ های پرشمار خود در این زمینه هستند .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

هفت سال پیش قمر جدیدی به منظومه سیاره‌ای زمین و ماه افزوده شد، یک سیارک بیست‌متری که بعدها 2003YN107 نام گرفت. از آن زمان تاکنون این قمر هرسال یک‌بار به‌دور زمین می‌گشت، تا این‌که دو روز پیش تصمیم گرفت زمین را ترک کند. به گفته پل خداس، از کارشناسان برنامه اجرام نزدیک زمین در JPL، این سیارک رفتار بسیار عجیبی نسبت به دیگر سیارک‌ها دارد


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

بسیاری از سیارک‌های نزدیک زمین وقتی به سیاره‌مان نزدیک می‌شوند، به سادگی از کنارش عبور می‌کنند. سالها است این سیارات می‌آیند و می‌روند و تنها اثرشان بر زمین، حضور در تیتر روزنامه‌ها است که احتمال برخوردشان با زمین چقدر است! اما سیارک 2003YN107 با تمام این سیارک‌ها تفاوت داشت. این سیاره آمد و ماند! کارشناسان، این سیارک را جزو سیارک‌های هم‌مدار با زمین طبقه‌بندی می‌کنند، سیارک‌هایی که در نزدیکی زمین توقف می‌کنند، چند سالی به دور آن گردش می‌کنند و در نهایت زمین را ترک کرده، به حرکت خود ادامه می‌دهند. این سیارک‌ها در واقع در مدار زمین شریکند و تقریبا در یک‌سال به‌دور خورشید گردش می‌کنند. معمولا این سیارک‌های هم‌مدار از پشت به زمین می‌رسند و رقص مداری خود را آغاز می‌کنند: سیارک درحالی‌که هنوز به‌دور خورشید گردش می‌کند، آرام آرام نیز به‌دور زمین می‌گردد. البته این سیارک‌ها هیچ‌گاه در دام گرانش زمین گرفتار نمی‌شوند.
سیاره‌شناسان تاکنون چهار سیارک هم‌مدار زمین را شناسایی کرده‌اند: 2003YN107، 2002AA29، 2004GU9 و 2001GO2. ممکن‌است تعداد این سیارک‌ها بیش‌از این باشد که برای شناسایی آن باید حساسیت و وسعت نقشه‌برداری سیارک‌ها را بیشتر کرد. درحال حاضر، تنها 2003YN107 و 2004GU9 به‌دور زمین گردش می‌کنند و دو سیارک دیگر از زمین جدا شده‌اند. در این میان، سیارک 2004GU9 شاید جذاب‌ترین آنها باشد. این سیارک دویست متر بزرگی دارد و پانصدسال است به‌دور زمین گردش می‌کند. محاسبات نشان می‌دهد این سیارک احتمالا برای پانصدسال دیگر هم میهمان منظومه سیاره‌ای زمین و ماه است، چرا که مدار نسبتا پایداری دارد.
اما سیارک 2003YN107 این روزها توجه همه را به خود جلب کرده‌است. دو روز پیش، سیارک به فاصله 3.4 میلیون کیلومتری از زمین رسید که نزدیک‌تر از فاصله معمولش به زمین بود. گرانش زمین، ضربه لازم را برای خروج سیارک از مدار زمین وارد کرد و قمر سوم زمین که در مدار مارپیچی بازی گردش می‌کرد، از منظومه سیاره‌ای خارج شد. شصت سال دیگر، این سیارک دوباره به منظومه سیاره‌ای زمین و ماه وارد خواهد شد. در آن زمان فضاپیماهای پیشرفته‌تری به ملاقات قمر جدید زمین خواهند رفت و ساختار آن را بررسی خواهند کرد. اما شاید فعالیت‌های خصوصی فضایی پیش‌دستی کند و این سیارک تازه‌ازراه‌رسیده را به هتلی برای اقامت جهانگردان فضایی تبدیل کند

[Renjer Babi]

اخترشناسان با استفاده از رصدخانه چندآئينه اى آريزونا دو ستاره را كشف كرده اند كه از كهكشان راه شيرى تبعيد شده اند.

دو ستاره «تبعيدى» با سرعت زياد در حال خارج شدن از كهكشان راه شيرى هستند تا براى هميشه آن را ترك كنند. اخترشناسان با استفاده از رصدخانه چندآئينه اى آريزونا دو ستاره را كشف كرده اند كه از كهكشان راه شيرى تبعيد شده اند. اين ستاره ها با سرعتى بيش از يك ميليون مايل در ساعت در حال حركت به خارج از كهكشان هستند. اين سرعت آن قدر بالاست كه امكان بازگشت آنها وجود ندارد.
«وارن براون» از مركز اختر فيزيك هاروارد- اسميتسونين۱ مى گويد: «اين ستاره ها «مطرود» هستند و از كهكشان شان بيرون انداخته شدند و اكنون در ميان اقيانوسى از فضاى بين كهكشانى سرگردان شده اند.»
«براون» و همكارانش اولين تبعيدى ستاره اى را در سال ۲۰۰۵ ردگيرى كردند. گروه هاى اخترشناسى اروپايى نيز دو تبعيدى ديگر را شناسايى كردند كه ممكن است يكى از آنها از كهكشان همسايه به نام ابر بزرگ ماژلانى منشأ گرفته باشد. كشف اخير تعداد كل تبعيدى ها را به پنج ستاره رسانده است.
«براون» مى گويد اين ستاره ها نوعى جديد از اجرام نجومى را تشكيل مى دهند: ستاره هاى تبعيدى كه در حال ترك كهكشان هستند.
اخترشناسان گمان مى كنند كه حدود هزار ستاره تبعيدى در كهكشان راه شيرى وجود دارد. در مقايسه، اين كهكشان صد ميليارد ستاره را در خود جاى داده كه جست وجو براى تبعيدى ها را مشكل تر از «پيدا كردن سوزن در انبار كاه» مى كند. «مارگارت گلر» كه در اين تحقيق شركت دارد، مى گويد: «كشف اين دو تبعيدى جديد نه از روى خوش شانسى بود و نه اتفاقى. ما براى يافتن آنها آسمان را به طور هدفمند جست وجو كرديم. ما با درك منشاء آنها پى برديم كه كجا مى بايد آنها را پيدا كنيم.»
يك فرضيه عنوان مى كند كه ستاره هاى تبعيدى ميليون ها سال پيش از مركز كهكشانى به بيرون پرتاب شدند. هر كدام از آنها بخشى از يك سيستم ستاره دوتايى بود. وقتى يك سيستم دوتايى به يك سياهچاله موجود در مركز كهكشان نزديك مى شود، گرانش شديد سياهچاله با يك كشش قوى اين سيستم دوتايى را از هم جدا مى كند. سپس يكى را شكار مى كند و ديگرى را به شدت و با سرعتى بسيار زياد به سمت بيرون پرتاب مى كند. ستاره هايى كه به تازگى كشف شده اند از نوع كم عمر هستند و حدود چهار برابر خورشيد حجم دارند. ستاره هاى مشابه زيادى در ميان مركز كهكشانى وجود دارند كه فرضيه چگونگى به وجود آمدن تبعيدى ها را تائيد مى كنند.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


«آوى لويب» فرضيه پرداز مركز اخترفيزيك هاروارد- اسميتسونين مى گويد: «مدل هاى رايانه اى نشان مى دهند كه ستاره هاى پرشتاب طبيعتاً در نزديكى مركز كهكشان به وجود مى آيند. ما مى دانيم كه دوتايى ها وجود دارند و اينكه مركز كهكشان يك سياهچاله فوق العاده پرجرم را در خود دارد. بنابراين، ستاره هاى تبعيدى به طور اجتناب ناپذير زمانى به وجود مى آيند كه دوتايى ها خيلى به سياهچاله نزديك مى شوند.»
اخترشناسان برآورد مى كنند كه به طور ميانگين هر صدهزار سال يك ستاره از مركز كهكشان به بيرون پرتاب مى شود. شانس مشاهده اين نوع ستاره در لحظه پرتاب شدن بسيار كم است. بنابراين، جست وجو براى يافتن نمونه هاى بيشترى از اين تبعيدى ها مى بايد ادامه يابد تا شرايط بسيار شديد مركز كهكشان و چگونگى دخالت اين شرايط در شكل گيرى ستاره هاى پرشتاب شناخته شوند.
ويژگى هاى ستاره هاى تبعيدى سرنخ هايى در مورد منشاء آنها فراهم مى آورند. براى مثال، اگر يك خوشه ستاره به طور دوار به درون سياهچاله مركزى كهكشان راه شيرى حركت مى كند، پس ممكن است ستاره هاى زيادى به طور تقريباً همزمان به خارج پرتاب شوند. تمامى ستاره هاى پرشتاب مركز كهكشان را در زمان هاى متفاوت ترك كرده اند، بنابراين شاهدى براى تبعيد «انبوه» وجود ندارد.
ستاره هاى پرشتاب همچنين نگرشى بى نظير از ساختار كهكشان فراهم مى آورند. «گلر» مى گويد: «اين ستاره ها طى دوران عمر خود بيشتر گستره كهكشان را سير مى كنند. اگر بتوانيم حركت آنها در عرض آسمان را اندازه گيرى كنيم قادر خواهيم بود در مورد شكل كهكشان راه شيرى و چگونگى توزيع ماده تاريك اسرارآميز به كشفياتى دست بيابيم.»
اگر چه اين دو ستاره نويافته با سرعت فوق العاده بالايى در ميان فضا حركت مى كنند اما بسيار دورتر از زمين قرار دارند و به همين دليل حركت آنها فقط با تجهيزات اخترشناسى پيشرفته قابل ردگيرى است.
اين تحقيقات در مجله Astrophysical Journal Letters منتشر خواهند شد.
پى نوشت:
۱- مركز اخترفيزيك هاروارد-اسميتسونين كه تلاش و همكارى مشترك بين رصدخانه اخترفيزيك اسميتسونين و رصدخانه كالج هاروارد است در كمبريج قرار دارد. دانشمندان اين مركز به شش بخش تحقيقاتى سازمان دهى شده اند كه منشأ، تكامل و سرنوشت نهايى كيهان را مورد مطالعه قرار مى دهند.

[Renjer Babi]

اختر شناسان بر اين عقيده هستند كه سياهچاله هاي فوق حجيم كه جرمي معادل چندين بيليون خورشيد را دارند و در مركز اكثر كهكشانها موجود مي باشند از ادغام دو سياهچاله با جرمي نسبتا متوسط بوجود مي آيند.

ماه گذشته محققين مركز اختر فيزيك هاروارد و اسميتسونيان در كمبريج اعلام كردند كه براي نخستين بار اولين نمونه سياهچاله هاي جرم متوسط را درون يك كهكشان فعال يافته اند. اين تحقيق طي دويست و هفتمين نشست انجمن اخترشناسي آمريكا ارائه شد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
از لحاظ جرم ، اين سياهچاله ها بين سياهچاله هاي فوق حجيم و سياهچاله هاي ستاره اي -كه از فروريختن يك ستاره مجزا بوجود مي آيند- قرار مي گيرند. وجود سياهچاله ها با مشاهده مستقيم و با استفاده از تجهيزات موجود نتيجه گيري نمي شود ؛ بلكه تاثير گرانشي آنها روي اجرام مجاور و همچنين مقدار انرژي تابشي و گسيلهاي ديگر ناشي از قرص گازي گرداگرد آنها باعث مي شود كه اختر شناسان وجود آنها را دريافت كنند.

[Renjer Babi]

رصد های جدید چندرا از کهکشان مارپیچی NGC 5746 ، هاله ی بسیار گرمی از گاز را آشکار کرد که این کهکشان را احاطه کرده است.


تازه ترین رصد های انجام شده توسط تلسکوپ فضایی چندرا ی ناسا از کهکشان پرجرم NGC 5746 ، هاله ی بسیار گرمی از گاز و غبار را آشکار کرد که اطراف این کهکشان را پوشانده و آن را احاطه کرده است .این هاله ی گازی از هر قسمت این کهکشان که از لبه دیده می شود 60000 سال نوری فاصله دارد.در این کهکشان هیچ نشانه ای از فعالیت های شدید در نواحی هسته ای وجود ندارد و هیچگونه روند غیر عادی شکل گیری ستارگان در آن مشاهده نمی شود . با این حساب این "هاله ی داغ" در اثر خروج گاز از کهکشان بوجود نیامده است.

با توجه شبیه سازی های انجام شده بوسیله ی داده های چندرا احتمالا این هاله ی گازی به تدریج و بوسیله مواد باقیمانده از زمان شکل گیری کهکشان بوجود آمده است.کهکشان های مارپیچی خود از ابرهای عظیم از گازهای میان کهکشانی تشکیل شده است .کشف این هاله ی داغ به دور NGC 5746 باعث شد دانشمندان حلقه ی گمشده ی نظریات خود را بیابند زیرا پیش از این این گونه هاله ها تنها در مدل های کامپیوتری مشاهده می شد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تصویر بزرگتر ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])

[Renjer Babi]

جي ويليام شوپف زيست ديرين شناس دانشگاه لس آنجلس و كاليفرنيا بهمراه همكاران خود موفق به تهيه تصاوير 3 بعدي از سنگواره هاي شده اند كه مربوط به 650 تا 850 ميليون سال قبل مي باشند و درون سنگها سالم باقي مانده اند. ممكن است اين دستاورد براي بررسي سنگهائي كه كاوشگران طي ماموريتهاي فضائي آينده به زمين مي آورند مورد استفاده قرار گيرد.


جي ويليام شوپف زيست ديرين شناس دانشگاه لس آنجلس و كاليفرنيا بهمراه همكاران خود موفق به تهيه تصاوير 3 بعدي از سنگواره هاي شده اند كه مربوط به 650 تا 850 ميليون سال قبل مي باشند و درون سنگها سالم باقي مانده اند. ممكن است اين دستاورد براي بررسي سنگهائي كه كاوشگران طي ماموريتهاي فضائي آينده به زمين مي آورند مورد استفاده قرار گيرد. شوپف مي گويد اين تكنيك كه "ميكروسكپي روبشگري ليزي كانفوكال و طيف نمائي رامان " نام دارد به دانشمندان اين توانائي را مي دهد تا با نگاه به سنگواره هاي موجود در ميان سنگها به جستجوي نشانه هائي از زندگي -مانند ديواره هاي سلولهاي ارگانيكي- بپردازند.

شوپف كه همچنين زمين شناس ، ميكروبيولوژيست و شيمي-زمين شناس ارگانيكي دانشگاه كاليفرنيا –لس آنجلس است مي گويد" ديدن سنگواره هائي كه از لحاط اركانيگي در ميان سنگها سالم مانده اند و مشاهده آنها با استفاده از تصاوير سه بعدي بسيار شگفت انگيز است. بدست آوردن بينشي از زيست-شيمي ارگانيسمهائي كه تقريبا يك بيليون سال پيش زندگي مي كردند بسيار مشكل است ؛ اما تكنيك جديد اين بينش را فراهم مي آورد. ميكروسكپي كانفوكال به ما كمك مي كند تا سلولها را مشاهده كنيم و طيف نمائي رامان ساختار شيميائي را براي ما آشكار مي كند.

اين پژوهش در شماره ماه ژانويه مجله "Astrobiology" بچاپ رسيد.

اطلاعات بيشتر : [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

سال های زیادی است که ستاره شناسان تصور می کنند اکثر ستاره های درخشان در سیستم های دو یا چند تایی وجود دارند و تعداد ستاره گان تنها بسیار کمتر می باشند .اما مطالعات اخیر انجام شده توسط Charles Lada از هاردوارد نشان می دهد که در حقیقت اکثر ستاره گان کهکشان ما تنها هستند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تفریبا تمام ستاره شناسان تا کنون عقیده داشته اند که بیشتر ستاره گان موجود در کهکشان ما ستاره گانی هستند که در سیستم های ستاره ای دوتایی یا چند تایی وجود دارند که به دور مرکز جرم مشترکشان میچرخند.اما این عقیده اشتباه است.

بتازگی مطالعات انجام شده توسط Charles Lada از موسسه اختر فیزیک هاردوارد ثابت کرد که بیشتر ستاره های موجود در کهکشان ما ستاره های تنها هستند نه ستاره های چند تایی . با توجه به اینکه سیاره ها راحت تر در اطراف ستاره های مجرد شکل می گیرند انتظار می رود تعداد سیاره ها بیش از مقداری باشد که تا کنون تصور می شد . ( چندی پیش از این نیز دانشمندان کشف کرده بودند که سیارات میتوانند در اطراف سیستم های ستاره ای نیز براحتی شکل بگیرند . )

Lada در طول این مطالعات نتیجه گرفته است که اکثر ستاره های کهکشان ما از کوتوله های قرمز تشکیل شده اند.

در میان ستارگان، ستاره های بسیار سنگین (رده های O و B ) 80 درصد از سیستم های ستاره ای را تشکیل میدهند اما این ستاره ها بسیار کمیاب هستند.در حالی که 85 درصد از ستاره گان کهکشان ما کوتوله ی قرمز هستند که با این حساب دوسوم ستاره های کهکشان را کوتوله های قرمز تنها تشکیل داده اند.

این نظریه ی جدید شاید باعث تحول در نظریه های شکل گیری ستاره گان بشود.

نتایج این پژوهش در نشریه ی اخترفیزیک انشار یافته است.اینجا را کلیک کنید ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])

[Renjer Babi]

ششصد و پنجاه سال نوري دورتر از زمين و در صورت فلكي دلو (Aquarius )، يك ستاره مرده كه باندازه زمين است با سرسختي قصد ندارد كه پهنه آسمان را با آرامش ترك كند.



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ششصد و پنجاه سال نوري دورتر از زمين و در صورت فلكي دلو (Aquarius )، يك ستاره مرده كه باندازه زمين است با سرسختي قصد ندارد كه پهنه آسمان را با آرامش ترك كند. در حال مرگ ، اين ستاره مقادير عظيمي از گاز داغ و تشعشع فوق بنفش شديد از خود به درون فضا پرتاب مي كند تا جرمي تماشائي بنام "چرخ اختري (سحابي سياره نما)" را خلق كند.

ستاره مرده كه يك كوتوله سفيد ناميده مي شود بشكل يك نقطه داغ سفيد در مركز تصوير ديده مي شود. تمامي مواد گازي رنگي كه در تصوير ديده مي شوند زماني قسمتي از اين ستاره مركزي بودند. اما اين مواد در خلال پرتابهاي ناشي از مرگ ستاره و گذار به كوتوله سفيد از ستاره جدا شدند. تشعشع فوق بنفشي كه اين كوتوله سفيد رها مي سازد مولكولهاي محيط اطراف را از درون به سمت خارج گرم و ناپايدار مي سازد.

مانند يك اجاق برقي كه به آرامي از قسمت مركزي شروع به گرم شدن مي كند ، گرم ترين و داغ ترين مولكولهاي گازي بصورت باريكه هاي آبي رنگ در مركز سحابي ديده مي شوند. گذار به مولكولهاي خنك تر و پايدار تر به وضوح و با تغيير رنگ گاز از آبي داغ به زرد داغ ديده مي شود.

اين پديده آسماني "سحابي حلزوني (Helix) نام دارد.

اطلاعات بيشتر :

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی هابل توانسته‌است فرآیندهای شدیدی از تشکیل ستارگان را در دو کهکشان برخوردی پیدا کند. پژوهشگران می‌گویند بررسی چنین برخوردهایی می‌تواند دانش ما را در مورد جهان آغازین افزایش دهد

فعالیت شدید تولید ستارگان در کهکشانی به‌نام Arp 220 روی می‌دهد که هفتصدمیلیون سال پیش در برخورد دو کهکشان بایکدیگر به‌وجود آمد. دوربین پیشرفته نقشه‌برداری تلسکوپ فضایی هابل توانسته‌است بیش از دویست خوشه ستاره‌ای فشرده را در منطقه‌ای آشکارکند که تنها پنج‌هزار سال‌نوری پهنا دارد (5% عرض کهکشان راه‌شیری). سنگین‌ترین این خوشه‌ها بیش‌از ده‌میلیون برابر خورشید سنگینی دارند و ماده درون آنها دو برابر مقدار ماده‌ای است که بزرگ‌ترین خوشه‌های ستاره‌ای کهکشان راه‌شیری دربر دارند. مقدار گاز متمرکزشده در این ناحیه برابر تمام ذخیره گاز هیدروژن کهکشان راه‌شیری است و این نشان می‌دهد عامل تشکیل خوشه‌های ستاره‌ای ابرسنگین، آهنگ بسیار بالای تولید ستارگان است

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

کهکشان Arp220 در فاصله 250میلیون سال‌نوری زمین در صورت فلکی مار قرار گرفته‌است و درخشان‌ترین کهکشان برخوردی نزدیک‌به‌زمین است (!). چنین آزمایشگاه نزدیکی می‌تواند برای بررسی برخوردهای کهکشانی بسیار مفید باشد، زیرا در میلیاردها سال پیش که جهان منبسط‌شونده امروز کوچک‌تر و فشرده‌تر بود، چنین برخوردهایی بسیار رایج بود. اخترشناسان این کهکشان را جزو کهکشان‌های فرادرخشان فروسرخ (ULIRG) طبقه‌بندی می‌کنند، زیرا بیشترین درخشندگی‌شان در نور فروسرخ تابیده می‌شود. این کهکشان‌ها حاصل برخورهای کهکشانی هستند و فرآیندهای تولید ستارگان در آنها به‌قدری شدید است که اگر بیشترین درخشندگی‌شان در نور مریی تابیده می‌شد، پنجاه‌بار درخشان‌تر از کهکشان راه‌شیری ظاهر می‌شدند.
داده‌های بدست‌آمده از تصاویر نور مریی دوربیم پیشرفته نقشه‌برداری و تصاویر فروسرخ نیکموس (دوربین و طیف‌نگار چندجسمی فروسرخ) حاکی از آن‌است که این خوشه‌های ستاره‌ای دو نوعند، یک نوع کم‌تر از ده‌میلیون سال عمر دارند و نوع ‌دیگر بین هفتاد تا پانصد میلیون سال. اگر این کهکشان باهمین روند به تشکیل ستارگان جدید ادامه دهد، پس‌از چهل‌میلیون سال تمام ذخیره گازی خود را از دست می‌دهد.
هابل یک‌بار در سال 1992 این کهکشان را رصد کرده‌بود، اما دوربین زاویه‌باز و سیاره‌ای2 (WFPC2) تنها شش خوشه‌ستاره‌ای را ثبت کرده‌بود.این درحالی‌است که دوربین پیشرفته نقشه‌برداری دوبار حساس‌تر و پنج‌بار میدان‌دید بیشتری دارد و درنتیجه ده‌برابر از دوربین WFPC2 کاراتر است.

[Renjer Babi]

راه‌شیری دو خواهر مارپیچی بسیار زیبا دارد که هریک تلاش‌دارد توجه عکاسان زمینی را به‌خود جلب‌کند. این رقابت نابرابر را تاکنون کهکشان زن‌درزنجیر (آندرومدا یا M31) برده‌بود؛ اما تصویر جدید تلسکوپ چندآینه‌ای (MMT) زیبایی‌های خواهر دیگر را که تاکنون درپرده‌بود، برملا کرد. کهکشان مثلث (M33) در این تصویر، مارپیچ‌های حیرت‌انگیزی از ستارگان و غبار را به‌نمایش گذاشته‌است و جای‌جای آن‌را با نگین‌هایی از سحابی‌های صورتی‌رنگ درخشان تزیین کرده‌است

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


این تصویر، نمونه‌ای است از قابلیت‌های آشکارساز جدید تلسکوپ چندآینه‌ای که مگاکم نام‌دارد. این ابزار جدید که تحت‌نظر برایان مک‌لئود در رصدخانه اخترفیزیکی اسمیث‌سونیان ساخته‌شده، از 36 تراشه سی‌سی‌دی تشکیل شده‌است که هر‌یک نه‌میلیون نقطه وضوح‌تصویر دارد. بدین‌ترتیب، مگاکم با 340میلیون نقطه وضوح به یکی‌از بزرگ‌ترین آشکارسازهای دیجیتالی جهان تبدیل شده‌است.
کهکشان مثلث، نخستین هدف دوربین مگاکم است و با فاصله 2.4میلیون کیلومتری از زمین، دوبرابر قطر ماه‌بدر در آسمان گسترده شده‌است؛ اما نورش پخش می‌شود و به‌سادگی کهکشان زن‌درزنجیر با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود. ستارگان جوان آبی‌رنگ و تکه‌های تاریک غبارآلود، نمای کلی بازوهای مارپیچی این کهکشان را تشکیل می‌دهند. رشته‌های صورتی‌رنگ گاز هیدروژن، مناطقی مانند سحابی جبار را در راه‌شیری نشان می‌دهد که در تولید ستارگان فعالند. سحابی چشم‌نوازی که در سمت بالا-چپ تصویر واقع شده، NGC604 نام دارد و 1500 سال‌نوری در آسمان کشیده شده‌است. این سحابی بیش‌از دویست ستاره جوان در خود دارد که تابش‌های پرانرژی آنها، روشنایی این سحابی را فراهم کرده‌است.
تلسکوپ چند‌آینه‌ای با گشودگی 6.5متری آینه اصلی درمیان بزرگ‌ترین و پیشرفته‌ترین تلسکوپ‌های زمین قرار دارد. اخترشناسان از این تلسکوپ برای هدف‌های بسیاری مانند سیارات فراخورشیدی، نقشه‌برداری‌های سه‌بعدی از کهکشان‌ها و یافتن اختروش‌ها در زمانی‌که جهان تنها ده‌درصد سن کنونی‌اش را داشت، استفاده می‌کنند. این تلسکوپ در جنوب توسکان در آریزونا واقع شده‌است و رصدخانه اخترفیزیکی اسمیث‌سونیان مشترکا با دانشگاه آریزونا، هدایت آن‌را برعهده دارند.

[Renjer Babi]

جو سیاره زحل مناظر زیبا و گاه حیرت‌انگیزی را خلق می‌کند. به‌عنوان مثال به عارضه روشنی که پایین‌تر از مرکز تصویر قرار گرفته‌است، دقت کنید. آیا این پدیده عبور نادر یک پدیده جوی زحل از یک محدوده به یک کمربند است، یا تصوری است که دراثر وجود لایه‌های مختلف ابر در ارتفاع‌های مختلف پدید آمده‌است؟ پاسخ‌دادن به چنین پرسش‌هایی آسان نیست و سیاره‌شناسان به اطلاعات بیشتری نیاز دارند تا بتوانند این عوارض را شناسایی کنند. این تصویر را دوربین زاویه‌بسته کاسینی با استفاده از فیلترهای حساس به نور فروسرخ (طول‌موج 938 نانومتر) از فاصله 2.9 میلیون کیلومتری سطح زحل تهیه کرده‌است. هر نقطه روی زحل، فضایی به‌پهنای 17 کیلومتر را نشان می‌دهد

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

بیست‌وسوم فروردین‌ماه، مقارن با هشتصدونهمین روز اقامتش بر سطح سیاره‌سرخ، مریخ‌نورد روح تصویری از محیط اطراف خود را با دوربین چشم‌انداز وسیع تهیه‌کرد که یک مهمان فضایی را درخود جای داده‌بود. سنگ روشن پایین تصویر، آلن‌هیلز نام گرفته و احتمالا یک شهاب‌سنگ آهنی است. این سنگ و سنگ دیگری به‌نام ژونگ‌چن که خارج‌از این تصویر قرار گرفته‌است، بافت هموارتر و جلای بیشتری نسبت به دیگر سنگ‌های اطراف دارد
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شرح‌عکس: تصویر واقعی که از ترکیب تصویر با فیلترهای 753، 535 و 432 نانومتر بدست آمده‌است
بررسی بافت و جلای این دو سنگ، سیاره‌شناسان را به‌یاد سنگ سپر‌حرارتی انداخت. این سنگ را مریخ‌نورد فرصت در سال‌گذشته در منطقه مریدیانی مریخ کشف‌کرد و با بررسی ترکیبات شیمیایی، آن‌را یک شهاب‌سنگ آهنی تشخیص‌داد. این‌بار طیف‌سنج کوچک پرتوهای‌گرمایی مریخ‌نورد روح با بررسی سنگ‌های آلن‌هیلز و ژونگ‌چن، نشان‌داد این سنگ‌ها نیز مانند سپرحرارتی بازتابندگی بالایی دارند. اگر نشانه‌های دیگر منشا شهاب‌سنگی این‌دو سنگ را تایید کند، این دو نخستین شهاب‌سنگ‌هایی خواهندبود که مریخ‌نورد روح پیدا کرده‌است و احتمالا منشا یکسانی خواهند

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

شرح‌عکس: این تصویر به‌منظور تمایز بیشتر بین سنگ‌ها و مواد خاک، با رنگ‌های کاذب تهیه شده‌است
این‌روزها مریخ‌نورد روح در اقامت‌گاه زمستانی خود به‌سر می‌برد و از آنجایی که انرژی خورشیدی دریافتی آن بسیار کم است، مدیران برنامه ترجیح داده‌اند این مریخ‌نورد به بررسی محیط اطراف خود بپردازد. آنها تصمیم گرفته‌اند صخره‌ها و سنگ‌های موجود در این اقامت‌گاه زمستانی را غیررسمی به‌افتخار مرکزهای تحقیقاتی جنوبگان نام‌گذاری کنند. ژونگ‌چن، یکی از ایستگاه‌های قطب‌جنوب است که در سال 1989 از سوی چین تاسیس‌شد. آلن‌هیلز جایی‌است که معمولا شهاب‌سنگ‌های بسیاری در آن پیدا می‌شود، زیرا این سنگ‌های تیره بر روی سطح یخی بسیار روشن قطب‌جنوب به‌سادگی دیده می‌شوند و یافتنشان کار آسانی است. مشهورترین شهاب‌سنگ یافت‌شده در آلن‌هیلز، شهاب‌سنگی با منشا مریخی است که از این سیاره جدا شده و به ما رسیده‌است


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مریخ‌نورد روح نزدیک به دو ماه است تهیه دقیق‌ترین تصویر چشم‌انداز وسیع (پانوراما) را از سطح مریخ آغاز کرده‌است و تاکنون توانسته‌ نهصد بخش از عکس نهایی را در تمام فیلترها آماده‌کند. آن‌چه تاکنون آماده شده‌است، نمای شمالی موقعیت مک‌موردو را نشان می‌دهد. تپه هازبند که روح در سال گذشته از آن صعودکرد، در مرکز افق دیده می‌شود. صفحه‌خانه بین تپه هازبند و موقعیت کنونی مریخ‌نورد واقع شده‌است. رد چرخ‌های روح که از صفحه‌خانه به جنوب آمده‌است نیز در مرکز تصویر دیده می‌شود. تصویر نهایی که چشم‌انداز مک‌موردو نام گرفته‌است، تا دو ماه دیگر کامل می‌شود.

[Renjer Babi]

اخترشناسان توانسته‌اند مقادیر عظیمی گاز رشته‌ای سرد را در گروه‌های فشرده کهکشانی بیابند که نقش مهمی در تکامل کهکشان‌ها برعهده دارند. این یافته هم‌چنین این احتمال را افزایش می‌دهد که مقدار ماده درون گروه‌های کهکشانی بیش‌تر از پیش‌بینی‌ها است و بخش اعظم آن درون شبکه‌ تارهای کیهانی به‌دام افتاده


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
هاله سبزرنگ هیدروژن در برخی از کهکشان‌های گروه فشرده هیکسون نفوذ کرده‌است، اما بقیه کهکشان‌های گروه، مانند کهکشان مارپیچی سمت چپ تصویر با توده گاز ارتباطی ندارند. این تصویر رنگ‌کاذب از ترکیب داده‌های آرایه بسیار بزرگ، VLA و نقشه‌برداری دیجیتالی آسمان2، DSS2 تهیه شده‌است



بسیاری از کهکشان‌های مارپیچی (ازجمله کهکشان راه‌شیری) مملو از گازهای سردی هستند که سوخت موردنیاز فرآیندهای تولد ستارگان را تامین می‌کند. این کهکشان‌های جوان با نور آبی‌رنگی می‌درخشند و اغلب در گروه‌های کوچکی در جهان پخش شده‌اند. درمقابل، کهکشان‌های بیضوی پیر قرار دارند که با نور قرمزرنگ می‌درخشند و همراه با هزاران کهکشان شبیه خود در خوشه‌های عظیم کهکشانی زندگی می‌کنند. در این کهکشان‌های غول‌آسا دیگر خبری از تشکیل ستارگان نیست. سوخت گازی این کهکشان‌ها به بیرون نشت کرده‌است و با گردآمدن در مرکز خوشه کهکشان، سوپی سنگین و داغ را تشکیل می‌دهد که اخترشناسان آن‌را ماده درون‌خوشه‌ای نامیده‌اند.
به‌تازگی، ستاره‌شناسان گروهی کهکشان‌ مارپیچی را شناسایی کرده‌اند که هیدروژن زیادی ندارند و فرآیند تشکیل ستارگان جدید در آنها متوقف شده‌است. این پدیده فقط در کهکشان‌هایی دیده شده‌است که سال‌های آخر عمرشان را در خوشه‌های کهکشانی می‌گذراندند. آیا این کهکشان‌های مارپیچی دچار پیری زودرس شده‌اند؟
اخترشناسان درتلاشند راز این پیری زودرس را بیابند. به‌نظر می‌رسد زندگی گروهی کهکشان‌ها بی‌هزینه نیست و هریک باید مالیات خود را بپردازد! ممکن است در این گروه‌های فشرده هم مانند خوشه‌های کهکشانی، نیروی گرانش ماده درون‌گروهی موجب نشت هیدروژن کهکشان‌ها شود. رصد این کهکشان‌ها در نورایکس، وجود گاز درون‌گروهی را تایید کرده‌است، اما مقدار این‌گاز بسیار کم‌تر از آنی است که کهکشان‌ها از دست داده‌اند.
مین یون، استاد اخترشناسی دانشگاه ماساچوست‌امهرست و همکارانش برای بررسی این فرضیه، 25 گروه فشرده کهکشانی هیکسون را رصد کردند. گروه‌های فشرده هیکسون، گروه‌های نسبتا دورافتاده‌ای از کهکشان‌ها هستند و برخی‌شان دچار تخلیه اسرارآمیز سوخت هیدروژنی گشته‌اند. اخترشناسان برای این‌کار از تلسکوپ یکصدمتری گرین‌بنک در ویرجینیای غربی استفاده کردند. دقت نشانه‌روی این تلسکوپ رادیویی یک‌هزارم درجه است و مهم‌ترین استفاده آن، یافتن گاز هیدروژن خنثی درون‌کهکشانی است که از دید تلسکوپ‌های پرتوایکس پنهان می‌ماند.
نتایج این رصد، یافتن مقادیر بسیار زیاد گاز هیدروژن بود که درتصور هیچ‌کس نمی‌گنجید. در گروه‌های کهکشانی مارپیچی، تلسکوپ گرین‌بنک پنجاه‌درصد گاز بیشتری نسبت به آنچه آرایه بسیار بزرگ در نیومکزیکو پیدا کرده‌بود، کشف کرد. این مقدار در گروه‌های دارای کهکشان‌های بیضوی و عدسی‌وار، صددرصد بیشتر بود. به‌همان‌اندازه که مقدار این‌گازهای پنهان حیرت‌انگیز است، دمای آنها هم شگفت‌آور است: این گازها سرد و خنثی هستند و این جدای از گاز بسیار داغ ماده درون‌خوشه‌ای است.
ماده درون‌خوشه‌ای شامل مقادیر بسیار زیاد ماده معمولی و تاریک است. میدان گرانشی این ماده بسیار قوی است و درنتیجه دمای آن بسیار بالا است. اما هیچ‌کس فکر نمی‌کرد درجایی‌که دما به یک‌میلیون درجه کلوین می‌رسد، گازهای سرد و خنثی هم وجود داشته‌باشد. اما گروه‌های کهکشانی آن‌قدر سنگین نیستند، درنتیجه گاز میان‌گروهی خیلی داغ نیست. محاسبات نشان می‌دهد توده‌های عظیم گاز در گروه‌های کهکشانی می‌توانند تا صدمیلیون سال خنثی و سرد باقی بمانند.
این یافته نشان می‌دهد نقش چنین محیط‌هایی در تحول کهکشان‌ها بسیار فراتر از پیش‌بینی‌های قبلی است. از سوی دیگر، توانایی تولید ستارگان یکی از روش‌های اندازه‌گیری سن کهکشان است و با یافته‌های جدید، به‌نظر می‌رسد تاریخ کیهان باید بازنویسی شود.
اما توزیع این ابرهای خنثی هم جالب است. محاسبات نشان می‌دهد این توده‌های گاز بیشتر در ساختارهای رشته‌ای و کاغذمانند توزیع شده‌اند تا به‌شکل ابرهای احاطه‌کننده گروه. این یافته، این احتمال را افزایش می‌دهد که ماده درون‌گروهی از میان انباشتگی موادی به‌وجود می‌آید که شبکه‌تارهای کیهانی را تشکیل می‌دهند. این شبکه، ساختار بزرگ‌مقیاسی است که نظریه ماده‌تاریک پیش‌بینی می‌کند تمام مواد درون کیهان را به‌هم مرتبط کند.
به‌نظر می‌رسد بخش عظیمی از مواد کیهان در این خوشه‌های کهکشانی به‌دام افتاده‌است. با رصدهای بعدی که دما، چگالی و جرم کلی این مواد درون‌گروهی را تعیین می‌کنند، بهتر می‌توان به منشا و اهمیت این گاز در تحول کهکشان‌ها پی‌برد.

[Renjer Babi]

دانشمندان در حال طراحي و توسعه برنامه رايانه اي هستند كه مي تواند ساختار گونه هاي مختلف ابرهاي متاني و اتاني قمر تيتان را بررسي كند.


دانشمندان در حال طراحي و توسعه برنامه رايانه اي هستند كه مي تواند ساختار گونه هاي مختلف ابرهاي متاني و اتاني قمر تيتان را بررسي كند. كه اين الگوي رايانه اي به مشاهدات و داده هايي نياز دارد كه از پايگاه زميني كاسيني-هويگنس بدست مي آيند. دانشمندان با استفاده از طيف سنجي فروسرخ تصاويري را از قطب جنوب تيتان و نواحي معتدل 40 درجه جنوبي آن گرفته اند. و همچنين اخيراً ابرهايي را در ميان مه هاي ضخيم در اين سياره مشاهده كرده اند. دانشمندان در حال بررسي و تهيه شناختي از ابرهاي تيتان از لحاظ هواشناسي و اقليم شناسي به كمك تلسكوپ هاي زميني و فضاپيماي كاسيني مي باشند. يك تيم اوروپايي به رهبري پاسكال رانو(Pascal Rannou) از دانشگاه فرانسوي IPSL Universite de Versailles-St-،Quentin ، الگوي رايانه اي را طراحي كرده است كه مي تواند با جفت كردن حركت ديناميكي ابرها و مه ها، اين زمينه را براي دانشمندان فراهم كند تا بتوانند تيتان را از لحاظ هواشناسي و اقليم شناسي مطالعه كنند و همچنين اين برنامه قادر است كه به ما بفهماند كه چگونه ابرهاي تيتان تشكيل مي شوند.دانشمندان با شناختن آب و هوا تيتان مي توانند توزيع ابرها را در تيتان به مدت يك سال تيتاني(30 سال زميني) پيش بيني كنند تا بتوانند مشاهدات خود را در اين قمر مرموز بهتر متمركز كنند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

چندين نمونه هاي رايانه اي براي اتمسفر(جو) تيتان كه شامل الگوهاي ميكروفيزيكي هستند، طراحي شده است كه مي تواند ساختار قطرات متان و اتان را پيش بيني كند. آنچه كه تيم رانو انجام داده آن است كه الگوي ابرهاي ميكروفيزيكي را با الگوي چرخشي عام تركيب كرده است. و اين تيم با اين نوع الگو برداري قادر است ساختار چندين نوع از ابرهاي متان و اتان را شناسايي و در مورد آن ها توضيح دهد. دانشمندان به اين نتيجه دست يافتند كه پيش بيني ويژگي هاي فيزيكي اين ابرها با استفاده از اين نوع الگوبرداري با مشاهدات اخير آن ها به خوبي توافق دارد. و به همين دليل سعي در گسترش اين نوع برنامه را دارند تا بتوانند به كمك اين برنامه به پژوهش هاي خود براي كشف ساختار و چگونگي تشكيل ابرهاي متان و اتان تيتان ادامه دهند.

[Renjer Babi]

ستاره شناسان آریزونا مجموعه ای از ستاره گان را در ناحیه ای از فضا پیدا کرده اند که بنا به نظریه های موجود نباید در وجود داشته باشند !

ستاره شناسان آریزونا جمعیتی از ستاره گان را پیدا کرده اند که به نظر می رسد یک خوشه ی جوان باشد اما فرضیات موجود وجود آنها را پیش بینی نمی کند.

به نظر می رسد این ستاره های جوان در باز مانده های NGC 2782 بوجود آمدنده اند . این باز مانده ها فاقد عناصری هستند که دانشمندان فکر می کنند برای شکل گیری ستاره ها لازم می باشد.NGC 2782 حاصل برخورد یک کهکشان بزرگ شبیه به راه شیری با یک کهکشان کوچکتر است این یک نمونه متداول از برخورد کهکشان ها در جهان ما به شمار می رود .

در صورت تایید ، این خوشه های جوان تازه کشف شده می توانند به ما در یافتن فرایند شکل گیری ستاره ها کمک شایانی بکنند مخصوصا در مناطقی کم جمعیت و به دور از مرکز کهکشان های فعال . ستاره شناسان این ستاره ها را بوسیله ی عکاسی در اعماق آسمان توسط دوربین CCD 4 مگا پیکسل و تلسکوپ 8/1 متری واتیکان (VATT) در تپه Graham رصد خانه ی بین المللی آریزونا کشف کردند.

NGC 2782 در فاصله 111 میلیون کیلومتری از زمین و در صورت فلکی Lynx قرار دارد .هنگامی که دو کهکشان با جرم نابرابر در 200 میلیون سال پیش با یکدیگر برخورد کردند گرانش آنها دو دنباله از مواد بازمانده با خواص متفاوت بوجود آمد.

وجود ستاره در دنباله غربی برای دانشمندان بسیار شگفت انگیز زیرا این قسمت فاقد گاز های مولکولی است.ستاره شناسان اعتقاد دارند تا کنون از این دید به برخورد کهکشان های بزرگ با کهکشان های کوچکتر توجه نداشته اند و از این پس بدنبال یافتن پاسخی برای شکل گیری ستاره گان در این ناحیه هستند.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

يك گروه بين المللي از دانشمندان به سرپرستي كامبيز فتحي در موسسه فن آوري روچستر با همكاري اختر شناسان در برزيل ، ايتاليا و شيلي حركات داخلي گاز اطراف هسته كهكشان NGC1097 را اندازه گيري كردند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

چگونه ماده به سمت مركز كهكشان مي پيچد و به داخل دهان يك سياهچاله فوق حجيم راه پيدا مي كند؟ يك پژوهش جديد بهترين نگاه را از پيچش مرگ مواد به درون هسته يك كهكشان كه سياهچاله بزرگي را ميزباني مي كند فراهم آورده است. اين پژوهش عنوان مي كند كه حدود 200.000 سال طول مي كشد تا واريزه ها و خرده هاي كهكشاني سفر يكطرفه خود را از ميان نواحي داخلي كهكشان به سوي نيستي انجام دهند.

يك گروه بين المللي از دانشمندان به سرپرستي كامبيز فتحي در موسسه فن آوري روچستر با همكاري اختر شناسان در برزيل ، ايتاليا و شيلي حركات داخلي گاز اطراف هسته كهكشان NGC1097 را اندازه گيري كردند. اين گروه با استفاده از روشهاي پيشرفته طيف سنجي تلسكوپ جنوبي جميني در شيلي حركت ماده كه از بازوهاي دوار كهكشان به سمت مركز آن جريان دارد را اندازه گيري كردند. رصدهاي جديد 10 برابر بيشتر بر روي سياهچاله زوم شده اند تا ابرهاي ماده را در فاصله 10 سال نوري از مركز كهكشان ردگيري كنند. رصدهاي قبلي از ابرهاي گاز را در فاصله بين 100 و 1000 سال نوري از هسته كهكشان ردگيري كرده بودند.

آقاي فتحي نتايج تحقيقات گروه را در دويست و هفتمين جلسه انجمن اختر شناسان آمريكا كه روز 19 دي 1384 در واشنگتن برگزار شد ارائه داد.فتحي مي گويد" اين اولين باري است كه دانشمندان توانستند جريان گاز را تا اين فاصله نزديك به يك سياهچاله بسيار حجيم در مركز يك كهكشان دنبال كنند. پژوهش گروه ما فرضيه هاي اصلي كه قبلا تائيد نشده بودند را تصديق كردند." اين گروه با استفاده از طيف سنجي دو بعدي حركت سرازير شدن مواد به سمت سياهچاله را اندازه گيري كردند.

اطلاعات بيشتر : [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

اختر شناسان بنياد ملي علوم و دانشگاه كارديف انگلستان در جلسه اخير انجمن اخترشناسي آمريكا شواهد تازه اي در مورد ابر اسرارآميز هيدروژني موسوم به VIRGOHI 21 ارائه دادند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

شواهد عنوان مي كنند اين ابر كه در خوشه سنبله (Virgo) و در فاصله 50 ميليون سال نوري از زمين قرار دارد يك كهكشان تاريك است كه نور ستاره اي منتشر نمي كند. آنها بر اين باورند كه اين كهكشان تاريك فاقد ستاره است و مقدار كمي هيدروژن خنثي در خود دارد كه امواج راديوئي منتشر مي كند. نتايج رصدهاي اين اخترشناسان نه تنها به وجود يك كهكشان تاريك اشاره دارد بلكه راز طولاني همسايه آن كه بطور عجيبي كشيده شده است را توضيح مي دهد.



رصد هاي جديد كه با استفاده از راديو تلسكوپ سنتز وستربورك در هلند انجام شد نشان مي دهند كه گاز هيدروژن موجود در VIRGOHI 21 در حال چرخش است كه بيانگر وجود يك كهكشان تاريك با جرمي بيش از ده بيليون برابر جرم خورشيد است كه فقط 1 درصد آن هيدروژن و بقيه آن ماده تاريك مي باشد.



اما اين نتايج و شواهد تمامي اطلاعات آشكار شده در مورد اين ابر نيست. ممكن است اين نتايج معماي قديمي در مورد يك كهكشان نزديك را حل كند. كهكشان NGC 4254 با داشتن يك بازوي دوار كه بزرگتر از بقيه بازوها است يك كهكشان نامتقارن است. اين ناهمساني معمولا در نتيجه تاثير يك كهكشان مجاور است كه تا بحال كشف نشده بود. اين گروه از اختر شناسان بر اين باورند كه VIRGOHI 21 عامل اين نامتقارني است. كهكشان تاريك با جدا كردن گاز NGC 4254 يك ارتباط موقت بين هر دو كهكشان ايجاد مي كند و باعث كشيده شدن بازوي كهكشان مارپيچي مي شود. با ادامه حركت VIRGOH1 ، هر دو كهكشان از هم جدا شده و بازوي غير عادي NGC 4254 به حالت اوليه باز مي گردد.اين گروه از اختر شناسان مي گويند كه VIRGOHI 21 يك كهكشان تاريك است. آنها اميدوارند كه با استفاده از ابزار جديد ALFA در رصد خانه Arecibo تعداد بيشتري از اين كهكشانها را كشف كنند.

[Renjer Babi]

بقای نسل‌بشر درگرو یافتن مکان‌های قابل سکونت دیگری در جهان است. استیفن هاوکینگ، کیهان‌شناس برجسته انگلیسی در گفتگویی مطبوعاتی در هنگ‌کنگ، این کار را تنها راه نجات از خطرهای فزاینده نابودگر حیات روی زمین عنوان‌کرد
پروفسور هاوکینگ پیش‌بینی کرده‌است که بشر تا بیست‌سال آینده می‌تواند پایگاهی دائمی روی ماه برپا کند و در چهل‌سال آینده، این کار را روی مریخ انجام خواهد داد. اما خاطرنشان کرده‌است که: تا وقتی به یک منظومه ستاره‌ای دیگر سفر نکنیم، نمی‌توانیم جایی به‌خوبی زمین پیدا کنیم.
هاوکینگ هم‌چنین ابراز امیدواری کرد که اگر در طول یکصدسال آینده مردم زمین دست از کشتار یکدیگر بردارند، می‌توانند به فناوری پایگاه‌های فضایی مستقل از زمین دست پیدا کنند. وی گفت: رویدادهایی ناگهانی مانند گرمایش جهانی، جنگ هسته‌ای، ویروس‌های دست‌‌کاری‌شده ژنتیکی و بسیاری از خطرهای دیگری که حتی فکرش‌را نکرده‌ایم، می‌توانند حیات روی زمین را به‌ نابودی بکشند و متاسفانه احتمال وقوع چنین فجایعی روزبه‌روز افزایش می‌یابد.
استیفن هاوکینگ 64 ساله، استاد دانشگاه کمبریج و وارث کرسی تدریس سر آیزاک نیوتون و پل دیراک (معمار مکانیک کوانتوم نسبیتی) است. وی چهل‌سال است به‌دلیل ابتلا به نوعی اختلالی عصبی به‌نام ALS روی صندلی چرخ‌دار نشسته‌است و با کمک رایانه با اطراف خود ارتباط برقرار می‌کند. کتاب او به نامA Brief History of Time ، یکی از پرفروش‌ترین آثار علمی جهان است و با عنوان تاریخچه زمان به فارسی ترجمه شده‌است. وی به‌تازگی اعلام کرده‌است باهمکاری دخترش، لوسی، مشغول نوشتن کتابی در مورد جهان برای کودکان است. این کتاب، داستانی در مورد شگفتی‌های جهان است و گروه سنی خوانندگان مجموعه کتاب‌های هری‌پاتر را هدف گرفته‌است! از کتاب جدید جزئیات بیشتری منتشر نشده‌است
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

جدید ترین شبیه سازی های کامپیوتری انجام شده در انستیتوی Carnegie نشان می دهد که برخلاف تصورات پیشین دانشمندان ، سیارت می توانند در اطراف سیستم های ستاره ای دوتایی شسکیل شوند و به حیات خود در میان آنها ادامه دهند که با این حساب تعداد سیارات خارج از منظومه شمسی می بایست بسیار بیش تر از تصورات قبلی ما باشد.
این کار تئوری جدید نشان می دهد که سیارات گازی غول پیکر همانگونه که در اطراف ستاره های تکی شکل می گیرند می توانند در اطارف سیستم های دوتایی نیز تشکیل شوند.

نتایج بدست آمده نشان می دهد که تعداد سیارات گازی مانند مشتری و سیارات قابل سکونت مانند زمین می تواند بیشتر از چیزی باشد که قبلا تصور می شد .دکتر آلن باس از مدیران این پروژه در این باره گفت :" پیش از این ما برای پیدا کردن دیگر منظومه های تنها به ستاره های تکی توجه می کردیم اما اکنون فهمیدیم که تمامی ستاره ها حتی ستاره گان دوتایی می توانند دارای منظومه ای از سیارات باشند ".

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


از هر سه ستاره در کهکشان راه شیری دو تای آنها مربوط می شود به سیستم های ستاره ای دو یا چند تایی که گاهی جدایی آنها نسبت به هم کم (دوتایی های نزدیک ) و گاهی زیاد است (دوتایی های دور) اما جدایی بیشتر دوتایی ها برابر فاصله ی خورشید تا نپتون است (تقریبا 30 واحد نجومی )پیش از این دانشمندان این گونه تصور می کردند به هنگام شکل گیری سیاره در اطراف یکی از مولفه (ستاره) های سیستم دوتایی گرانش مولفه ی دیگر اجازه شکل گیری و تجمع گاز را به سیاره نمی دهد و سیاره ای تشکیل نمی شود اما شکارچیان سیارات توانستند سیاراتی را بیابند که با نظریه فوق در تناقض باشد.



اما باس و همکارانش نشان دادند که اگر امواج گرانشی ستاره ندیم ضعیف باشد سیارات غول پیکر گازی می توانند در اطراف یکی از ستاره ها شکل بگیرند و اگر این ذرات به اندازه کافی سرد باشند می توانند تبدیل به ذرات یخ زده ای گردند و نهایتا منجر به ایجاد هسته ای جامد میشود که تقریبا جرم و اندازه ای نزدیک به زمین دارد.



مدل باس نشان می دهد که سیارات غول پیکر براحتی و همانگونه که در اطراف ستارگان تکی شکل می گیرند می توانند در اطراف ستارگان دوتایی نیز تشکیل شوند . در مدل جدید باس پس از تشکیل دیسک غبار این دیسک تبدیل به چند بازوی مارپیچی از غبار میشود که مستقلا به دور سیاره می چرخد و عملیات تشکیل سیاره در آنها اتفاق می افتد . تراکم در این نواحی بازو مانند به سرعت انجام می شود طوری که تشکیل سیارات در این حالت 1000 سال سریع تر حالت عادی اتفاق می افتد .

کشف سیارات گازی بیشتر در اطراف سیستم های ستاره ای می تواند تاییدی بر این مدل باشد و به این سوال پاسخ دهد که آیا حقیقتا امواج گرانشی ستاره ها آنقدر ضعیف هستند که سیارات غول پیکر گازی بتوانند در اطراف آنها شکل بگیرند یا نه.

[Renjer Babi]

چشمان تيزبين تلسكوپ فضايي هابل اين بار خود را بر روي سحابي زيباي جبار متمركز كردند تا يكي از باشكوه ترين تصاويرگرفته شده را از آن تهيه كنند.


تلسكوپ فضايي هابل هميشه يكي از سرامد ترين تلسكوپ ها بوده و تنها تلسكوپي بوده كه با تصاوير خود توانسته درك ما را از جهان متحول كند.اين تلسكوپ هميشه بهترين عكسها را باجزئيات باور نكردني براي دانشمندان گرفته است.يكي از اين تصاوير عكسي است كه به تازگي توسط اين تلسكوپ از سحابي جبار گرفته و از سوي ناسا منتشر شده است.اين اشفتگي كه درون اسمان حتي با چشم غير مسلح پيداست يكي از بهترين موضوعات نجومب براي بررسي ساختار ستارگان بوده و اسانترين جرمي كه با كمي صبر و حوصله مي توان از ان عكس زيبايي تهيه كرد.

در تصوير جديد اين سحابي مانند پرده اي زيبا ستارگان درون خود را براي ما اشكار مي كند.از متراكم ترين ستون هاي گاز داراي پيچ و خم گرفته تا گرد و غبارهايي رقيق و ستاره هاي سنگين و جوان كه با شكل خود باعث شكل اين چنيني سحابي شده و با نيروي زيادي پرتو هاي فرابنفش را ساطع مي كند.تصوير جديد مقياس بزرگتري از سحابي و جزئيات بي نظيري از سحابي را به نمايش گذاشته است. C.Robert Odell كه در دانشگاهي در Nashvilleتدريس مي كند در اين باره ميگويد:" تنها با تلسكوپ فضايي هابل مي توان چنين تصاويري را تهيه كردو درك خود را از جهان متحول سازيم."

ذر اين تصوير موزائيكي يك مليارد پيكسلي از تمام اجزاء هابل مانند دوربين پيشرفته هابل( (ACSودوربين سياره اي 2و دوربين نزديك كننده در امواج فروسرخ و طيف سنج قوي در يك زمان براي تصويربرداري استفاده شده است.در اين كاوش از دوربين پيشرفته هابل براي اشكارسازي 3000 ستاره استفاده شده كه برخي از انها در نور مرئي ديده نمي شدند درخشندگيشان يك صدم ستاره هايي بود كه در تصاوير قبلي ديده شده بودند.از ديگر كشفيات مي توان به كشف كوتوله هاي قهوه اي در اين سحابي نام برد.جالب تر از ان است كه بدانيد حتي كوتوله هاي قهوه اي دو تايي در نور مرئي هم در اين تصوير ديده شده اند كه در دام گرانش هم گير افتاده و به دور هم در حال چرخش هستند. كوتوله هاي قهوه اي ستاره هايي بوده اند كه مراحل تولد را گذرانده اند ولي توانايي انجام همجوشي هسته اي( تبديل هيدروژن به هليوم و هليوم به عناصر ديگر) را در هسته خود نداشته اند و به اصطلاح" ستاره هاي نارس" هم ناميده مي شوند
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


اين مرحله را خورشيد ما چند مليارد سال گذشته(همجوشي هسته اي) انجام داده و گذرانده است.با اين اكتشافات دانشمندان يافتند كه با محيط متراكمي روبرو هستند كه اطلاعات زيادي را مي توانند از ان به دست اورند.

Massimo Robbertoاز موسسه علمي تلسكوپ فضايي كه رهبري گروه مشاهده كننده اين سحابي را بر عهده داشته است در اين باره مي گويد:"ما با استفاده از تمام ابزارهاي هابل در يك زمان توانستيم ستاره هايي را در تمام اندازه هادر اين محيط چگال ببينيم.اين سحابي براي ما حكم ازمايشگاه كاملي را مملو از ستاره هاي گوناگون دارد كه ما ميتوانيم اطلاعات زيادي را در مورد شكل گيري ستارگان از ان به دست اوريم.اين فرصت فوق الهاده مهمي است تا بتوانيم شكل گيري ستاره ها را مشاهده كنيم.ما با مشاهده طرز تولد چند ستاره روند كلي تشكيل ستاره ها را در اين سحابي يافتيم.اين سحابي زايشگاهي ستارگان درون خود است و مانند تونلي از كه اگر به درون ان سفر كنيم در انتهاي ان ستارگان جوان و بزرگي با جرم بسياررا پيش روي خود مي بينيم.گازها و گرد وغباركه مانند دود سيگار مي مانند شكل زيبايي را به اين سحابي بخشيده اند.به هر كدام از اين ستاره ها كه بپردازيم هركس داستان و تاريخچه خود را براي ما روايت مي كند. داستاني كه به نحوه شكل گيري و نحوه زندگي خود مي پردازد."

براي عكسبرداري از اين سحابي بيشتر كار بر عهده دوربين پيشرفته هابل((ACS بوده است.دوربيني كه مينواند قطر ظاهري ماه كامل را در يك ميدان ديد نشان دهد. سحابي جبار1500 سال نوري با ما فاصله دارد.يافته هاي جديد از تصوير هابل روز چهارشنبه 21/10/1384 مصادف با11 ژانويه در 207 امين جلسه انجمن نجوم امريكا در واشنگتن بررسي شد.



مشخصات سحابي:

سحابي جبار يكي بهتيرين موضوعات رصدي براي يك شب زمستاني است.البته اگر اسمان شهر شما مثل شهر ما ابري و باراني نباشد.حتي اگر وسيله رصدي نداريد مي توانيد با چشم غير مسلح و روش چپ چپ نگاه كردن ان را مشاهده كنيد.قدر اين سحابي 5+ بوده و در فهرست اجرام مسيه شماره 42 و در اجرام NGC شماره1976 را دارد. 66در 60 دقيقه قوسي از اسمان را پوشانده و رنگي قرمز را داشته و از لحاظ دسته بندي سحابي ها جزء سحابي هاي انتشاري به حساب مي ايد.

[Renjer Babi]

تجزيه و تحليل جديدترين تصاوير تلسكوپ فضايي هابل نشان دهنده ابر سياهچاله هايي است كه از ادغام دو يا چند كهكشان بسيار بزرگ در فضا به وجود آمده اند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تجزيه و تحليل جديدترين تصاوير تلسكوپ فضايي هابل نشان دهنده ابر سياهچاله هايي است كه از ادغام دو يا چند كهكشان بسيار بزرگ در فضا به وجود آمده اند. اين سياهچاله ها با سرعت بسيار زياد در حال رشد هستند.اخترشناس معروف Rogier Windhostكه قسمتي از پروژه بر عهده او بوده با تصديق اين موضوع ميگويد: "اين نوع سياهچاله ها از برخورد كهكشان ها با يكديگر و از به هم پيوستن سياهچاله هاي مركزي انها با يكديگر است كه در نتيجه ابر سياهچاله اي با جرم بسيار زياد به وجود مي آورد كه ما تا به حال توانسته ايم از انها عكسبرداري كنيم." اما سوالي كه در اينجا مطرح مي شود اين است كه دليل رشد اين ابر سياهچاله ها با سرعت بالا چيست؟

با استفاده از تصاوير هابل مي توان به اين سوال جواب داد.چون ابر سياهچاله از برخورد كهكشان ها به وجود آمده پس غذاي كافي كه همان گازو مواد ميان ستاره اي است براي خوردن و رشد خود دارد پس هر چه بيشتر اين مواد را ببلعد بزرگتر شده و بيشتر رشد ميكند.البته اين همه مواد براي يك ابر سياهچاله در حد متوسط است و مي تواند در عرض چند صد سال مواد اين چند كهكشان را ببلعد!!!

نتايج به دست امده توسط دو گروه در آريزونا جمع اوري شده و در انجم نجوم امريكا در واشنگتن بررسي خواهد شد.

36تصوير ياد شده توسط ميدان فرا ژرف هابل از ميان هزاران كهكشان برخوردي تشخيص داده شده كه ميانگين شعاع ان ها 84000 هزار سال نوري بوده و تقريبا بيشتر انها هم اندازه كهكشان راه شيري خودمان هستند.نور آن ها مليون ها سال در راه است تا به ما برسد.در واقع ما شاهد يك اتش بازي در كيهان هستيم كه مليون ها سال است رخ داده است و نور انها اكنون به ما ميرسد. جالب است بدانيد كه كهكشان خودمان هم چنين سرنوشتي را دارد و پيش بيني مي شود كه در چند مليارد سال ديگر با كهكشان هاي اطراف خود برخور ميكند. البته تا ان زمان خورشيد با تبديل شدن به غول بزرگي زمين را داغ و سوزان خواهد كرد و ما هيچ گاه از روي زمين خودمان شاهد اين منظره نيستيم!
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

این عکس شکلی غیر عادی از دهانه ای برخوردی را روی سطح مریخ نشان می دهد که توسط دوربین HRSC مدارگرد مارس اکپرس تهیه شده است.

این تصویر توسط دوربین HRSC (High Resolution Stereo Camera ) فضاپیمای اروپایی مارس اکپرس تهیه شده است که یک دهانه برخوردی بزگ بیضی شکل را ناحیه Hesperia Planum مریخ نشان میدهد.

مارس اکپرس این تصویر را از آن منطقه Hesperia Planum در طول جغرافیایی 35.3 جنوبی و عرض 118.7 شرقی با توان تفکیک 16.7 متر در هر پیکسل تهیه کرده است . دهانه بر خوردی بیضی شکلی که در این تصویر دیده می شود 24.4 کیلومتر طول و 11.2 کیلومتر عرض دارد و عمیق ترین نقطه آن 650 متر زیر سطح مریخ قرار دارد.

مواد بیرون ریخته حاصل از این برخورد براحتی در لبه های آن قابل مشاهده است که بیشترین تجمع مواد در قسمت های شمال غربی و جنوب شرقی می باشد . شکل این دهانه بر خوردی بسیار استثنایی می باشد .قسمت اعظم این دهانه به صورت مدور و گرد می باشد اما کشیدگی این دهانه حاصل زاویه برخورد کم سیارک و مریخ در هنگام بر خورد است . هرگاه به هنگام بر خورد سیارک با سطح سیاره ای زاویه ی برخورد بسیار کوچک باشد دهانه ی برخوردی به صورت کشیده در می آید به نظر می رسد در مورد این تصویر سیارک به هنگام برخورد زاویه ای 10 در جه ای داشته است.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


مشاهده تصویر سه بعدی ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])

پیش از این نیز دهانه های مشابهی در سطح ماه مشاهده شده بود.

[Renjer Babi]

تلسكوپ جميني در شيلي به تازه گي تصويري شگفت انگيز از حبابي گازي شكل در فاصله 325 سال نوري از زمين تهيه كرده است كه در حال بلعيدن اجرام اطراف خود است.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

این عکس به تازگی توسط تلسکوپ جمینی در شیلی گرفته شده،این حباب گازی غول پیکر در فاصله 325 سال نوری از ما قرار گرفته و آماده است تا تعدادي از همسایگان خود را ببلعد.

این ناحیه از فضا هم زمان با کشف قسمتی از ابر ماژلانی بزرگ شناخته شده است.این حباب از انفجار یک یا چند ستاره پرجرم در مرکز خوشه و تبدیل آنها به ابرنواختر شکل گرفته است . فلیپ میسی اخترشناس رصدخانه لوول در آریزونا می گوید:هنگامی که به سرعت گازها در ابرها نگاه میکنیم در اندازه حباب ناسازگاری میبینیم و انتظار داریم که این سرعت باد از درون خوشه هایی با ستارگان پرجرم باشد.اخترشناسان توسط رصدخانه لوول در آریزونای آمریکا کسانی هستند که این ناحیه از آسمان را مطالعه می کنند.

میسی میگوید: ابرنواختر،توانایی توضیح در باره سن ستاره مرکزی، و جهت یابی و شکل ابر ها را داراست

[Renjer Babi]

اگر خلقت كيهان آگاهانه و هدفمند است ، آيا خالق پيغامي از خود بجاي گذاشته كه بواسطه آن بتوان به رمز آفرينش هستي پي برد؟

طي مقاله اي كه توسط استفان هسو فيزيكدان دانشگاه اوريگان و آنتوني زي فيزيكدان دانشگاه كاليفرنيا (سانتا باربارا) در مجله اختر فيزيك چاپ شد يك ايده در اين مورد مطرح كردند: اخترشناسان مي توانند در ميان پس زمينه ريز موج كيهاني (cosmic microwave background) كه پژواك مهبانگ است بدنبال پيغامي از خالق باشند.اين فيزيكدانان مي گويند تحقيق ما با طرح اين پرسش كاملا علمي كه در واقع اگر پيغامي وجود داشته باشد اين پيغام و واسطه آن چيست سعي در پاسخ به آن دارند. هسو و زي مي گويند خالق ناحيه انبساط را بگونه اي ميزان و تنظيم كرده تا يك پيام دوگاني را در نقاط گرم و سرد پس زمينه ريز موج كيهاني رمزگذاري كند. ناحيه انبساط منطقه اي كه مسئول انبساط كيهان اوليه است. اين دو دانشمند مي گويند كه پس زمينه ريز موج مانند "تابلوئي بسيار بزرگ در گستره آسمان است" كه براي تمامي تمدنها در تمامي كهكشانها قابل روئيت است. به دليل اينكه مناطق مختلف كيهان آنقدر از هم فاصله دارند كه نمي توان تصور كرد ارتباط آنها بطور اتفاقي صورت گرفته بنابراين فقط يك خالق يكتا مي تواند پيغامي را در اين پس زمينه قرار دهد كه براي تمامي تمدنها قابل ردگيري باشد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

با در نظر گرفتن تعداد محدود نواحي ناهمگن آسمان ، هسو و زي محاسبه مي كنند كه اين پيغام مي تواند محتوي 100.000 بيت (bit) اطلاعات باشد. براي مثال يك چنين پيغامي ممكن است قوانين بنيادي فيزيك را آشكار كند. پژوهشهاي فعلي مانند كاوشگر ويلكينسان -كه دماي پرتو اين پس زمينه را با دقت بالائي اندازه مي گيرد- تفكيك زاويه اي و حساسيت كافي براي ردگيري نوسانات حرارتي محدودي كه اين پيغام را رمزگذاري كردند را در اختيار ندارند. اما تجهيزات آينده ممكن است توانائي انجام اين كار را داشته باشند. اين فيزيكدانها اصرار دارند كه دانشمندان داده هاي بعدي مربوط به پس زمينه ريز موج را براي يافتن الگوهاي احتمالي تجزيه و تحليل كنند. داگلاس اسكات و جيمز زيبين از دانشگاه بريتيش كلمبيا در كانادا طي مقاله اي ديگر كه در مجله اختر فيزيك منتشر شد مي گويند كه هسو و زي مقدار اطلاعات رمزگذاري شده در پس زمينه ريزموج را زياد بر آورد كردند.هسو در پاسخ مي گويد" هر دو گروه قبول دارند كه يك پيغام كيهاني در پس زمينه ريز موج رمزگذاري شده است. اما بر سر مقدار حجم اين اطلاعات با هم اختلاف نظر دارند."

[Renjer Babi]

گروهی از دانشمندان دوباره رصدخانه فضایی چاندرا را به سمت زمین بازگرداند تا مطالعات خود برروی قطب شمال را تکمیل نمایند.

این گروه از دانشمندان 10 بار در دوره های چهار ماهه بوسیله این تلسکوپ فضایی به مشاهده قطب شمال مغناطیسی زمین پرداختند و موفق به کشف اشعه های ایکس کم انرژی در این ناحیه شدند.همانطور که در تصویر مشاهده می شود این قوس از اشعه ای ایکس در طول پدیده شفق قطبی تولید می شوند و انرژی بسیار پایینی در سطح 1/0 الی 10 کیلو ولت دارند.این درحالی است که دیگر ماهواره فقط توانسته بودند اشعه های ایکس تولید شده با انرژی بالا را در شفق قطبی آشکار نمایند.

هر کدام از این عکس ها در مدت زمان 20 دقیقه و در هنگام بروز شفق از قطب شمال گرفته شده است و در آن ها رنگ قرمز نشان دهنده ماکزیمم روشنایی در هر قوس از اشعه ایکس می باشد.

شفق های قطبی در اثر برخورد ذرات پر انرژی با جو زمین صورت می گیرد . این ذرات پر انرژیِ معمولا الکترون هایی هستند که در اثر فعالیت های خورشید به سمت زمین می آیند و سپس بوسیله میدان های مغناطیسی زمین به دو قطب منحرف می شوند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

اين سيارك كه عرض آن 390 متر است آپوفيس (Apophis) نام دارد و ممكن است طي 31 سال آينده به زمين برخورد كند. دانشمندان طراحي نقشه اي براي تغيير مسير اين سيارك را ضروري مي دانند.

اختر شناسان استدلال مي كنند اين اسم مناسب تهديدي است كه اكنون از فضاي خارج با سرعت خطرناكي به سوي زمين مي شتابد. دانشمندان پيشروي اين سيارك 390 متري كه سال گذشته كشف شد را تحت نظر دارند. اين سيارك بطور بالقوه در مسير برخورد به زمين است. اين دانشمندان از دولتها درخواست مي كنند كه بر روي يك استراتژي جهت مقابله با اين سيارك تصميم گيري كنند. سازمان هوا و فضا آمريكا (ناسا) برآورد كرده كه برخورد آپوفيس كه احتمال دارد در سال 2036 اتفاق بيافتد انرژي را آزاد خواهد كرد كه 100.000 برابر انفجار اتمي در هيروشيما است. هزاران متر مربع بطور مستقيم از اين انفجار متاثر مي شوند ، اما تمام كره زمين تحت تاثير گرد و غباري كه به درون جو پرتاب مي شود قرار خواهد گرفت. دانشمندان همچنين اصرار دارند كه در واقع زمان كمي براي تصميم گيري باقيمانده است. طي جلسه متخصصين "اجسام نزديك به زمين" در لندن ، دانشمندان گفتند كه سالها طول خواهد كشيد تا فن آوري لازم براي منحرف كردن اين سيارك طراحي ، آزمايش و ايجاد شود. مونيكا گرادي ، متخصص شهابسنگها از دانشگاه آزاد گفت" موضوع" زمان" برخورد يك جسم به كره زمين است ، نه "اگر" يك جسم به كره زمين اصابت كند. بسياري از اجسام كوچك در زمان رسيدن به جو زمين متلاشي مي شوند و تاثيري ندارند. اما هر چند هزار سال يكبار يك جسم نزديك به كره زمين با بيش از يك كيلومتر پهنا به زمين برخورد مي كند. هر چند صد ميليون سال هم يك جسم نزديك به زمين كه اندازه آن بزرگتر از 6 كيلومتر است و مي تواند انقراض انبوه را بدنبال داشته باشد به كره ما برخورد مي كند.

در اسطوره هاي باستاني مصر ، آپوفيس روح پليدي و نابودي بود ؛ شيطاني كه مصمم بود تا جهان را در تاريكي ابدي فرو برد.
موعد برخورد يك جسم بزرگ تاخير داشته است".آپوفيس تا زمان كشف آن در ماه ژوئن سال گذشته بطور متناوب ردگيري مي شد. اما در ماه دسامبر شروع به ايجاد نگراني هاي جدي كرد. رصدهاي بيشتر از اين سيارك توسط اخترشناسان احتمال برخورد آن به زمين در سال 2029 را بيشتر مي كند. بنظر مي رسد كه 20 سال تا برخورد بالقوه زماني بسيار طولاني باشد. اما آندريا كاروسي در جلسه هفته گذشته بنياد Spaceguard گفت كه زمان تصميم گيري دولتها براي روشي جهت مقابله با آن همين حالا است تا به دانشمندان فرصت داده شود ماموريتي بازدارنده را مهيا كنند. اوج نگراني زماني بود كه آپوفيس رقم چهار از ده در مقياس تورينو (Torino) را به خود اختصاص داد. تورينو واحد و درجه تهديدي است كه يك جسم نزديك به زمين ايجاد مي كند. در اين مقياس رقم 10 بيانگر يك برخورد قطعي است كه مي تواند فاجعه اي جهاني را باعث شود. اين بالاترين رقم براي يك سيارك طي تاريخ مدون است و احتمال برخورد آن به زمين 1 در 37 بود. در نهايت ، در پايان سال گذشته احتمال برخورد در سال 2029 نفي شد. آلن فيتسي مانس (Alan Fitzsimmons) ، اختر شناس دانشگاه كوين بلفاست گفت" زمانيكه اين سيارك در تاريخ 13 آوريل سال 2029 از نزديكي ما عبور كند ، زمين آن را منحرف و مدارش را تغيير مي دهد. احتمال كمي وجود دارد كه اگر اين سيارك از ميان يك نقطه خاص (keyhole) در فضا بگذرد ، گرانش زمين شرايط را تغيير خواهد داد بگونه اي كه وقتي اين سيارك دوباره در حدود سال 2036 برمي گردد با كره زمين برخورد خواهد كرد. بر اساس آخرين اطلاعات ، شانس عبور آپوفيس از ميان اين نقطه (keyhole) 1 در 5.500 مي باشد. اين نقطه يك قسمت 600 متري از فضاست.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


براي چگونگي منحرف كردن سياركها كمبود ايده وجود ندارد. گروه ايده هاي پيشرفته (Advanced Concepts Team) در آژانس فضائي اروپا با طراحي برخي ماهواره ها و موشكها براي "هل دادن" سياركها به يك مدار ديگر پيشرو در اين ايده ها بوده است. همه فن آوريها - حتي ايده هائي با خطرات بالقوه مانند سفينه هائي با سوخت هسته اي- براي انحراف سياركها مورد بررسي و مطالعه قرار گرفتند. پروفسور فيتسي مانس گفت " مزيت پيش رانش هسته اي قدرت زياد آن است. اما نكته منفي اين است كه ما هنوز آن را تجربه نكرده و انجام نداديم. اما تعداد متعددي فضا پيما وجود دارند كه از فن آوري پيش رانش الكتريكي خورشيدي بهره مي برند و ما به خوبي اطمينان داريم كه اين فن آوري كارائي دارد."شيوه ارجح تر ساده ترين نيز مي باشد: يك فضا پيما به طرف سيارك پرتاب مي شود تا مسير آن را تغيير دهد. آژانس فضائي اروپا در نظر دارد كه اين ايده را با ماموريت دون كيشوت آزمايش كند. در اين ماموريت دو ماهواره به طرف يك سيارك فرستاده مي شوند. يكي از آنها (Hidalgo) با سرعت زياد به سيارك برخورد مي كند در حاليكه ديگري (Sancho) تغيير در مدار آن را اندازه گيري خواهد كرد. تصميم در خصوص طراحي واقعي اين كاوشگران در ماه هاي آينده گرفته خواهد شد و پرتاب آنها زماني در دهه آينده صورت مي گيرد. يك ايده ديگر كه بنظر مي رسد دانشمندان از آن حمايت نمي كنند استفاده از مواد منفجره است. پروفسور فيتسي مانس مي گويد" اگر انفجار بسيار نزديك به برخورد باشد ، آنگاه تكه هاي متعددي به زمين برخورد مي كنند كه دامنه آسيب را گسترش مي دهد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در ماه سپتامبر ، دانشمندان دانشگاه گلاسكو و Strathclyde شبيه سازي هاي رايانه اي را آغاز كردند تا عملي بودن تغيير مسير سياركها را مورد تحقيق قرار دهند. در بهار سال آينده نيز فرصتي ديگر براي رصد هاي راداري آپوفيس خواهد بود. اين رصد ها به اختر شناسان كمك مي كنند تا مدارهاي آينده احتمالي اين سيارك را بطور دقيقتر بررسي و محاسبه كنند. اگر دانشمندان طي رصد هاي بهار آينده نتوانند برخورد به زمين در سال 2036 را نفي كنند ، شانس بعدي براي رصدهاي بهتر تا سال 2013 ميسر نخواهد شد. ناسا استدلال مي كند كه تصميم نهائي در مورد چگونگي مقابله با آپوفيس مي بايد در اين مرحله از رصدها صورت بگيرد. پروفسور فيتسي مانس مي گويد" ممكن است تصميم در مورد اينكه آيا يك ماموريت تمام عيار براي جلوگيري از برخورد مي بايد ادامه پيدا كند يا خير در سال 2013 گرفته شود. اختر شناسان در سال 2029 مطمئن خواهند شد كه آيا آپوفيس تهديدي براي سال 2036 خواهد بود يا خير. اگر مشخص شود كه بدترين حالت حقيقت دارد و زمين براي آن آماده نباشد ، ديگر بسيار دير خواهد شد. يتس (Yates) يكي ديگر از دانشمندان مي گويد " اگر ما تا سال 2029 منتظر بمانيم ، بعيد است كه بتوانيم در سال 2036 در مورد آن اقدام كنيم."

[Renjer Babi]

رصد خانه غول پيكر W.M. Keck در هاوائي با استفاده از ليزر يك ستاره مجازي درخشان در آسمان ايجاد مي كند تا اختر شناسان بتوانند اثر واپيچشي جو زمين را محاسبه و حذف كنند.

جو يكي از مشكلات بزرگي است كه رصد خانه هاي مستقر در زمين با آن مواجه هستند. جو زمين نور اجرام دوردست را واپيچش مي كند و همواره باعث كدر شدن آنها مي گردد. رصد خانه غول پيكر W.M. Keck در هاوائي با استفاده از ليزر يك ستاره مجازي درخشان در آسمان ايجاد مي كند تا اختر شناسان بتوانند اين واپيچش را محاسبه و حذف كنند. بدين ترتيب تصاويرو منظرهائي با وضوح خارق العاده از آسمان شب تهيه خواهند شد. تازه ترين هدف اين فن آوري كه اپتيكهاي سازگار " ستاره راهنمائي ليزري (Laser Guide Star)" نام دارد مركز كهكشان راه شيري است كه تصور مي شود يك سياهچاله بسيار حجيم است.

محققين دانشگاه سانفرانسيكو و لس آنجلس وهمكاران آنها با استفاده از اين ستاره مجازي اولين تصوير شفاف از مركز كهكشان راه شيري شامل ناحيه اطراف سياهچاله حجيم را تهيه كرده اند. آندريا گز پرفسور فيزيك و اختر شناسي دانشگاه سانفرانسيكو و لس آنجلس كه اين گروه را سرپرستي مي كند مي گويد" اكنون همه چيز بسيار واضح تر است. ما با استفاده از ليزر ديد تلسكوپ را بهتر كرديم. اين يك دست آورد خيره كننده است كه به ما كمك مي كند ماهيت و محيط سياهچاله را بهتر بشناسيم و فعاليت ما در حيطه اختر شناسي را متحول خواهد كرد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

وي مي گويد" ما سالها روشهائي را مورد مطالعه قرار داديم تا " واپيچشهاي جو زمين را شكست دهيم" و تصاويري با وضوح بالا تهيه كنيم. اكنون خوشحاليم كه اولين رصدها از مركز كهكشان خودمان را با استفاده از اوپتيكهاي سازگار "ستاره راهنماي ليزري" گزارش كنيم.گز و همكاران وي "تصاويري" از مركز كهكشان را با طول موجهاي مختلف گرفته اند كه هدف آن سياهچاله حجيمي است كه در فاصله 26.000 سال نوري زمين قرار دارد. اين راهكار به آنها اجازه داد تا نور فروسرخ ناشي از مواد بسيار داغ كه درست خارج از "افق رويداد" سياهچاله هستند و به زودي به داخل كشيده مي شوند را مورد مطالعه قرار دهند.

گز مي گويد" ما در حال يادگيري در مورد شرايط مواد در حال فروريزي و اينكه آيا اين مواد در رشد اين سياهچاله بسيار حجيم نقش دارند هستيم. نور فروسرخ بطور چشمگيري هفته به هفته و روز به روز و حتي طي يك ساعت در حال تغيير است."اين تحقيق با استفاده از تلسكوپ ده متري Keck II كه اولين تلسكوپ ده متري مجهز به ليزر است انجام شد. ستاره راهنماي ليزري به اختر شناسان اين توانائي را مي دهد تا " يك ستاره مصنوعي و درخشان " را دقيقا در ناحيه اي كه به آن نياز دارند ايجاد كنند. اين ستاره اثر واپيچشي جو را آشكار مي كند.گز مي گويد كه اين فن آوري جديد به پيشرفتهاي مهمي در زمينه مطالعه سيارات در منظومه خورشيدي ما و خارج از آن ، سياهچاله ها و چگونگي شكل گيري و تكامل كيهان منجر خواهد شد.

[Renjer Babi]

اختر شناسان بقاياي سه ابرنواختر كه صدها سال پيش و براي يك لحظه نور درخشاني در آسمانها انتشار دادند را مشاهده كردند. تجزيه و تحليل دقيق تصوير نشان دهنده قوسهاي هم مركزي از نور است كه از محل انفجار ابرنواخترها به بيرون در حال حركت است.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] اگر چه ابرنواخترها در يك لحظه كوتاه منفجر مي شوند ، اما اثرات بعدي آنها صدها سال بعد قابل مشاهده هستند. اختر شناسان بقاياي سه ابرنواختر كه صدها سال پيش و براي يك لحظه نور درخشاني در آسمانها انتشار دادند را مشاهده كردند. تجزيه و تحليل دقيق تصوير نشان دهنده قوسهاي هم مركزي از نور است كه از محل انفجار ابرنواخترها به بيرون در حال حركت است. نور حاصل از اين انفجارات از روي ابرهاي گازي بين ستاره اي منعكس شده و اكنون براي اختر شناسان قابل روئيت است. اين نور مانند صداي منعكس و شنيده شده از روي يك جسم دور دست است.

[Renjer Babi]

اختر شناسان براي نخستين بار برخي از تركيبات اساسي كه براي ايجاد مولكولهاي آلي ضروري مي باشند و همچنين پروتئين هاي موجود در DNA را در محل زايش سياره است كشف كردند

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


مولكولهاي اساسي حيات در سرتاسر كيهان پراكنده هستند. اين مولكولها در ابرهاي كهكشاني دوردست ، دنباله دارها و سياركهاي در حال عبور و سياره هاي منظومه خورشيدي ما جمع شده اند. اما دانشمندان هنوز نمي دانند اين مولكولها چگونه در ابتدا گرد هم آمده تا حيات را شكل دهند. اختر شناسان اكنون براي نخستين بار برخي از تركيبات اساسي كه براي ايجاد مولكولهاي آلي ضروري مي باشند و همچنين پروتئين هاي موجود در DNA را در نواحي دروني يك صفحه كه محل زايش سياره است كشف كردند. مارك كاسيس از رصد خانه W. M. Keck مي گويد" ما مولكولهاي آلي را در دنباله دارها و سياره هاي گازي غول آساي موجود در منظومه خورشيدي خودمان مشاهده مي كنيم اما منشا اين مواد شيميائي براي ما ناشناخته است. اكنون تلسكوپ فضائي اسپيتزر به ما اجازه مي دهد كه اين اجرام ستاره اي جوان را به شيوه اي نوين و آشكار كننده مورد مطالعه قرار دهيم و بدين ترتيب سر نخهاي مهيجي در مورد محل تولد حيات در كيهان در اختيار ما قرار مي دهد.
جرم جوان مورد نظر - IRS 46 - در كهكشان راه شيري و در فاصله حدود 375 سال نوري از زمين در صورت فلكي Ophiuchus واقع است. محققين دو تركيب آلي -استيلن و سيانيد هيدروژن- را در اين جرم رديابي كرده اند كه مقدار آنها حدودا ده هزار برابر بيشتر از مقدار يافت شده در گازهاي سرد بين ستاره اي است كه ستارها در آنجا متولد مي شوند. اين تركيبات معمولا در جو سياره هاي گازي بزرگ موجود در منظومه خورشيدي ما ، سطوح يخي دنباله دارها و همچنين جو بزرگترين قمر زحل - تايتان- يافت مي شوند. اين محققين همچنين دي اكسيد كربن را مشاهده كردند كه در جو زهره ، زمين و مريخ فراوان يافت مي شود. وجود صفحات مملو از گاز در اطراف ستاره هاي جوان موضوعي كاملا شناخته شده است. اما در مورد ساختار شيميائي آنها اطلاعات كمي موجود مي باشد. كشف استيلن و سيانيد هيدروژن در يكي از اين صفحات به اختر شناسان كمك خواهد كرد تا اين صفحات را بهتر بشناسند و درك بهتري از مناطقي كه ممكن است روزي منظومه هاي خورشيدي آينده در آنجا شكل بگيرند و حيات در آنها متولد شود را حاصل كنند.

جفري بليك از موسسه فناوري كاليفرنيا مي گويد" اگر شما سيانيد هيدروژن ، استيلن و آب را در يك لوله آزمايشگاهي قرار دهيد و براي آنها سطح مناسبي ايجاد كنيد كه بتوانند روي آن تجمع كرده و واكنش نشان دهند ، مقدار زيادي تركيبات آلي شامل آمينو اسيدها و باز پورين DNA بنام آدنين به دست خواهيد آورد. اكنون ، ما همين مولكولها را در ناحيه سياره اي يك ستاره كه صدها سال نوري از زمين فاصله دارد مشاهده مي كنيم."گاز و غبار اطراف يك ستاره جوان نور مرئي را متوقف مي كند ولي به طول موجهاي بلند تر مانند نور فرو سرخ اجازه عبور مي دهد. اختر شناسان با تجزيه نور به طول موجهاي تشكيل دهنده آن مي توانند اجزا سازنده اين گاز و غبار را مشخص كنند. اختر شناسان از اين شيوه براي مطالعه تركيبات مولكولي در صفحات سياره اي اوليه استفاده كردند. تلسكوپ اسپيتزر بيش از صد منبع را در پنج زايشگاه ستاره اي بررسي كرد. از ميان آنها فقط IRS 46 شواهد مشخص و شفافي مبني بر وجود تركيبات آلي در نواحي گرم نزديك به ستاره را نشان مي داد. در اين ناحيه گرن سياره ها زايش مي شوند. نتايج همچنين وجود يك جريان باد ستار هاي را نشان مي دهند كه منشا آن ناحيه داخلي صفحه اي است كه به دور IRS 46 مي چرخد. نهايتا ممكن است اين باد خرده هاي غبار موجود در صفحه را دور كند و شايد در چندي ميليون سال آينده وجود سياره هاي صخره اي شبيه زمين را آشكار نمايد.فرد لاهيوس مسئول ارشد اين تحقيق از رصد خانه Leiden هلند و موسسه پژوهشهاي فضائي مي گويد " احتمال دارد كه اين منظومه نوزاد شبيه منظومه خورشيدي ما در چند بيليون سال گذشته و قبل از آغاز حيات در زمين باشد."
اين يافته ها در نسخه آينده " Astrophysical Journal Letters " منتشر خواهد شد.

[Renjer Babi]

تپ اختري كه با سرعت در حال سير در فضاست ردي شبيه دنباله دارها ايجاد مي كند.

دانشمندان يك ويژگي جديد را در يكي از نزديكترين تپ اخترها به زمين كشف كردند. اين تپ اختر كه Geminga نام دارد يك ستاره مرده كوچك و پرچگال است كه با سرعت 120 كيلومتر در ثانيه در فضا پيش مي رود و دنباله اي از الكترونهاي پر انرژي را پشت سر خود باقي مي گذارد. دنباله مذكور شبيه دنباله دارهاست. يك گروه كه توسط دكتر پاتريزيا كاراويو از موسسه ملي اختر فيزيك ايتاليا سرپرستي مي شود اين دنباله را با استفاده از رصدها و اطلاعات موجود در آرشيو رصد خانه پرتو ايكس چاندرا كشف كرد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

صدهاي مذكور بينش بي نظيري در مورد تركيبات و غلظت "اقيانوس" بين ستاره اي كه Geminga در ميان آن به پيش مي رود و همچنين ماهيت خود Geminga فراهم مي آورد. Geminga كه فقط حدود 500 سال نوري از زمين دور است منظره اي تماشائي از يك تپ اختر در حال حركت را ايجاد مي كند. دكتر آندريا دي لوكا كه نويسنده ارشد اين مقاله در مجله اختر شناسي و اختر فيزيك است مي گويد" Geminga تنها تپ اختر منزوي شناخته شده براي ماست كه يك دنباله كوچك همانند دنباله دارها و يك ساختار دنباله اي بزرگتر را از خود بنمايش مي گذارد. اين برون افكند (دنباله) كه ناشي از سفر Geminga در ميان فضاي ميان ستاره اي است اطلاعات بي نظيري را در مورد ماهيت تپ اختر ها فراهم مي كند.

تپ اختر يك نوع ستاره نوتروني است كه به سرعت مي چرخد و پالسهاي مداومي از انرژي تابشي بهمراه خطوط ميدان مغناطيسي قوي را از خود منتشر مي كند كه شبيه حركت جاروئي شعاع نوري يك فانوس دريائي است. يك ستاره نوتروني بقاياي هسته يك ستاره منفجر شده است كه قبلا حداقل هشت بار حجيم تر از خورشيد بوده است.

اين ستاره هاي پرچگال كه فقط حدود 20 كيلومتر عرض دارند تقريبا حاوي جرمي معادل خورشيد هستند. ستاره هاي نوتروني چگال ترين مواد شناخته شده را در خود دارند. Geminga هم مانند بسياري از ستاره هاي نوتروني يك "لگد" از انفجار بوجود آورنده اش دريافت كرده و از آن زمان مانند يك گلوله توپ در فضا پرواز مي كند.

[Renjer Babi]

اخترشناسان در آمريكا و اروپا دريك كار بي نظيرموقعيت ماده تاريك نامرئي را نقشه برداري كردند.


تصاوير شبيه سازي كامپيوتري كه توسط jeeMyungkook james ازدانشگاه جان هاپكينز وهمكاري انستيتو علمي تلسكوپ فضايي در بالتيمور ، دانشگاه كاليفرنيا و انستيتو اخترشناسي ETH زوريخ تهيه شد انبوه ماده تاريك را كه بيش از دو خوشه كهكشاني را احاطه كرده بود نشان ميداد نتايج حاصل وزن بيشتري را براي ماده تاريك نسبت به آنچه تئوري كه ماده مرئي و ماده تاريك را با همديگر محاسبه مي نمود در نظر مي گرفت.



تصوير ماده تاريك در خوشه0152-1357CL با انتقال به قرمز بالا را نشان مي دهد.آناليز عدسي گرانشي كه توسط دوربين پيشرفته جهت نقشه برداري (asc)صورت گرفته است به صورت بي سابقه اي نشان داد هنگامي كه جهان تنها نصف عمر كنونيش را داشت توزيع ماده تاريك بسيار پيچيده تر از امروز بود (رنگ ارغواني ) كهكشانهاي زرد رنگ خوشه هاي مرئي هستند

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

اخترشناسان در اطراف اکثر کهکشان های مارپیچی هاله هایی داغ و پر جرم یافتند.

اخترشناسان با استفاده از رصدخانه XMM-NEWTONمتعلق به سازمان فضایی اروپا ( اسا )، هاله هایی بسیار داغ و گازی را اطراف گروه بسیاری از کهکشان های مارپیچی همانند کهکشان راه شیری خودمان،یافتند.هاله هاي اطراف اين کهکشان اغلب در میان ستاره های انفجاری آن کهکشان شکل میگیرند و دیده میشوند. اما محل آن ها در میان متمرکز شده شکل گیری ستارگان است،با اینکه آنها در دمای بسیار بالا کشف شده اند اما در کهکشان هایی با ستارگان انفجاری نیستند،و دیده شدن آنها در اطراف کهکشان های مارپیچی راه هاي جدیدی را به سوی محاسباتی تازه تر باز میکند.

در ده سال اخیر گمان میرفت که چنین اجرامی وجود داشته باشند اما مانند روح ماهیتشان از ما پنهان بود تا امروز.برای مثال دانشمندان با استفاده از آنها می توانند مدل هایی از سیر تکاملی کهکشان را تائید کنند،به نحوه آرایش ستارگان در کهکشان پی ببرند یا با محاسبه ازریابی کنند که چه میزان ابرنواختر لازم است تا هاله ( حلقه نورانی) اطراف آن قابل مشاهده باشند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

در این تصویر کاسینی ، حلقه های زحل سایه ی تاریکی را بر روی این سیاره ایجاد کرده اند که بوسیله آن می توان سه شکاف بزرگ حلقه ها را تشخیص داد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


حلقه های زحل سایه تاریک خود را در این تصویر برروی ناحیه ی شمالی زحل پهن کرده اند . در این بین سه قوس باریک و روشن قابل تشخیص هستند که همان سه شکاف بزرگ شناخته شده در حلقه های زحل می باشند . نام این شکاف ها به ترتیب از پایین به بالا یا از پهن ترین به باریک ترین عبارت اند از شکاف کاسینی ، شکاف انکه و شکاف کیلر . این تصویر توسط دوربین wide-angle فضاپیمای کاسینی در طول موج 752 نانومتر مادون قرمز گرفته شده است. مقیاس این عکس 23 کیلومتر (14 مایل ) در هر پیکسل می باشد و کاسینی آن را در 29 اکتبر 2005 و از فاصله 446000 کیلومتری (277000 مایل) شکار کرده است .

تصویر بزرگتر ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])

[Renjer Babi]

قطر اين ستاره موسوم به "Sirius B" تنها 12 هزار کيلومتر يعنی تقريبا اندازه زمين است اما جرم آن 98 درصد خورشيد است. مطالعه "Sirius B" به دليل قرار گرفتن تحت الشعاع ستاره بی نهايت درخشان "Sirius شعراي يماني يا شباهنگ" بسيار دشوار بوده است. اما دانشمندان اکنون به کمک تلسکوپ فضايی هابل موفق به مطالعه دقيق اين ستاره شده اند. تيم بين المللی منجمان از طيف نگار تصويربردار هابل برای تحليل نور"Sirius B" استفاده کردند. منجمان با اندازه گيری ميزان اعوجاج نور ستاره در اثر ميدان شديد جاذبه اش، جرم آن را محاسبه می کنند. ميدان جاذبه "Sirius B" تقريبا 350 هزار بار بزرگتر از ميدان جاذبه زمين است.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

140 سال سردرگمي
پروفسور مارتين بارستو از دانشگاه ليستر در بريتانيا که تيم محققان را سرپرستی کرد گفت آنها از اين دستاورد به وجد آمده اند.او گفت: "حسابی به هيجان آمده ايم، پس از 140 سال سردرگمي، بالاخره اطلاعاتی را که درباره اين ستاره لازم داشتيم به دست آورديم تا ببينيم آيا نظريه ما درباره کوتوله های سفيد صحيح است يا خير."

"Sirius B" ابتدا در سال 1862 کشف شد. اما مطالعه دقيق آن به علت تابندگی شديد شعراي يماني، که درخشان ترين ستاره آسمان شب است، دشوار بود. پروفسور بارستو گفت: "تنها با هابل بود که بالاخره توانستيم رصدهای لازم که به نور شعراي يماني آلوده نباشد را انجام دهيم تا بتوانيم تغيير در طول موج آن را اندازه بگيريم." تعيين جرم کوتوله های سفيد برای درک تکامل ستارگانی مانند خورشيد اهميت دارد. خورشيد نيز در حدود پنج هزار ميليون سال ديگر به يک کوتوله سفيد بدل خواهد شد. کوتوله های سفيد ستارگانی هستند که سوخت آنها برای انجام فوسيون تمام شده و ديگر نمی سوزند. اين ستاره ها که ديگر قادر به توليد حرارت و فشار بيرونی نيستند، زير بار سنگين ميدان جاذبه خود فرومی ريزند اما تا زمانی که مواد درونی آنها سرد نشده است به تابش ادامه می دهند.

[Renjer Babi]

يك گروه بين المللي از اخترشناسان كشف سومين انفجار پرتو گاما كه با يك كهكشان بيضوي نزديك مرتبط است را گزارش كرده اند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

شكل گيري ستاره ها در چنين كهكشانهائي از سطح پائيني برخوردار مي باشد و ردگيري دومين فوران طولاني مدت بيانگر آن است كه به احتمال زياد اين انفجار پرتو گاما آخرين فرياد يك ستاره نوتروني است كه توسط يك سياهچاله بلعيده مي شود.

انفجارهاي پرتو گاما كه قدرتمندترين انفجارهاي شناخته شده در كيهان هستند به دو شكل يافت مي شوند: كوتاه و بلند. طي چند سال گذشته گروه هاي بين المللي نشان دادند كه انفجارات پرتو گاما از نوع بلند مربوط به انفجار نهائي ستاره هاي حجيم هستند.

رصدهائي كه به تازگي توسط گروه هاي مختلف در مورد پس تابشهاي دو انفجار پرتو گاما كوتاه صورت گرفته شواهد نهائي را فراهم مي آورند مبني بر اينكه اين رده از اجرام به احتمال زياد از برخورد اجسام فشرده ، ستاره هاي نوتروني يا سياهچاله ها منشا مي گيرند.

اين رصد ها تائيد مي كنند كه منشا و در نتيجه مكانيسم انفجارات پرتو گاما كوتاه و بلند بطور قابل ملاحظه اي با هم تفاوت دارند. اكنون محتمل ترين سناريو براي انفجارات پرتو گاما ادغام دو جرم فشرده است.

سرجيو كامپانا كه همكار نويسنده اين گزارش است مي گويد" اين رصدها همچنين نشان مي دهند كه انرژي آزاد شده توسط اين انفجار كوتاه بين 100 و 1000 بار كمتر از انفجارات پرتو گاما بلند معمول است. يك فوران كم انرژي تر ديگر 200 الي 300 ثانيه بعد از اين انفجار رخ داد. بعيد است كه اين انفجار ناشي از ادغام دو ستاره نوتروني باشد. بنابراين ما به اين نتيجه رسيديم كه سناريوي احتمالي براي منشا اين انفجار برخورد يك ستاره نوتروني با يك سياهچاله است.

[Renjer Babi]

هابل با عکسی به روش موزائیکی،اطلاعات جدیدی از سحابی خرچنگ را آشکار کرد.

اخترشناسان با ترکیب 24 عکس از هابل تصویری با کیفیت بسیار بالا از این سحابی تهیه کنند. آنچه ما از زمین میبینیم منبسط شده و باقی مانده ای از یک ابرنواختر است که در هزار سال پیش منفجر شده است.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در زمان یکسان در مرکز سحابی ستاره ای پرجرم با چرخش سریع که چگالی بسیار زیاد دارد و عمدتا از نوترون تشکیل شده است،متلاشی ميشود .این ستاره که به ستاره نوترونی معروف است با میدان مغناطیسی شدیدی که ایجاد میکند باعث تغییر سرعت الکترون و تا حدودی نور میشود که سبب تشکیل رنگ آبی در مرکز باقی مانده از انفجار خواهد شد .ابرنواختر،باعث به وجودآمدن این سحابی است،این یک نمونه از بیرون ریزی هایی است که ما در کهکشان راه شیری مشاهده میکنیم.اخترشناسان چینی در 4 جولای 1054 انفجاری رو ثبت کرده اند اما این نور متعلق به سیاره زهره بود که به علت روشنایی زیادش طی 3 هفته می توانستند آن را در صبح نیز ببینند.

این عکس توسط تلسکوپ هابل با دو قسمت Wide field و دوربین عکس برداری از سیارات گرفته شده است. نام این سحابی زیبا توسط لرد راس در سال 1884 به نام "سحابی خرچنگ"انتخاب شده است.

[Renjer Babi]

اين ستاره چگونگي مرگ خورشيد را پيش بيني مي كند.
اين ستاره كه در حال انداختن پوسته هاي ظريف هم مركز گاز است تا طي اين دگرديسي به كوتوله سفيد تبديل شود ، نگاهي اجمالي از سرنوشتي كه در چند بيليون سال آينده در انتظارخورشيد ماست را فراهم مي كند. تصوير خيره كننده اين ستاره كه M2-9 نام دارد توسط تلسكوپ شمالي رصدخانه Gemini گرفته شده است. اين تلسكوپ در ارتفاع 4200 متري و روي قله Mauna Kea در هاوائي قرار دارد. اختر شناسان از سيستم نوري اپتيك سازگار ALTAIR استفاده كرده تا واپيچش نور (light distortion) كه جو زمين باعث آن مي شود را كاهش دهند. سرنوشت اين ستاره بسيار شبيه پاياني است كه براي بيشتر ستاره هاي كوچك و متوسط در زمان پيري و تهي شدن از سوخت تصور مي شود. آويزهاي دوقلو گاز كه از اين ستاره به درون فضا مي پيچند داراي الگوهاي پيچيده و تماشائي هستند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
ابرنواختر ديدني

بر اساس يك فرضيه ستاره اي ، زمانيكه هيدروژن يك ستاره كه به هسته آن انرژي مي دهد به اتمام مي رسد اين ستاره به يك كوتوله سفيد تبديل مي شود. اما قبل از اين تغيير ، ستاره بطور موقت به جسمي بزرگترو خنك تر تغيير مي كند كه به آن غول قرمز مي گويند. زمانيكه كه ديگر سوختي براي آن باقي نمي ماند ، ستاره شروع به انداختن لايه هاي بيروني خود مي كند- مانند ستاره M2-9 - تا با فروريختن و تبديل شدن به جسمي كوچكتر و چگالتر گذار خود به كوتوله سفيد را كامل كند. بيشتر كوتوله هاي سفيد بتدريج خنك مي شوند. با اين حال ، اگر جرم چنين ستاره اي از 1.4 جرمهاي خورشيدي تجاوز كند ، نيروي گرانش آن باعث فروريختن بيشتر مي شود تا چاشني انفجار ابر نواختري منفجر شود. خورشيد ما بعد از چهار يا پنج بيليون سال ديگر هيدروژن خود را از دست خواهد داد و سپس دگرسازي آن آغاز خواهد شد.

[Renjer Babi]

تحقيقات جديد در مورد ابر نواختر سرنخهاي وسوسه انگيزي در مورد انرژي تاريك عنوان مي كنند.

ممكن است پژوهش جديد نبوغ انيشتين كه يك"ثابت كيهاني" را به معادله انبساط كيهان اضافه كرد ولي بعدها آن را پس گرفت ثابت كند.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
بر اساس "جستجوي ميراث ابرنواختر (Supernova Legacy Survey)" كه يك تيم بين المللي از پژوهشگران در فرانسه و كانادا است و با دانشمندان تلسكوپ بزرگ آكسفورد ، كالتك و بركلي همكاري مي كند، انرژي تاريك مرموز كه انبساط رو به افزايش كيهان را باعث مي شود مانند معادله كيهاني مشهور انيشتين عمل مي كند. مشاهدات آنها آشكار مي كند كه انرژي تاريك با دقت ده درصد مانند ثابت كيهاني انيشتين رفتار مي كند.



پروفسور ري كارلبرگ از بخش اختر شناسي و اختر فيزيك دانشگاه تورنتو مي گويد" اين يافته اهميت زيادي دارد. رصدهاي ما با برخي ايده هاي نظري در مورد ماهيت ماده تاريك اختلاف دارند. اين ايده هاي نظري پيش بيني مي كنند كه انرژي تاريك مي بايد با انبساط كيهان تغيير كند اما تا آنجائيكه ما مشاهده مي كنيم اينگونه نيست." نتايج اين پژوهش در شماره آينده مجله اختر شناسي و اختر فيزيك منتشر خواهد شد.



كريس پريچت پروفسور فيزيك و اختر شناسي دانشگاه ويكتوريا در بريتيش كلمبياي كانادا كه همكار نويسنده اين تحقيق مي باشد مي گويد" شايد پروژه "جستجوي ميراث ابر نواختر" پيشاهنگ جهاني در تلاش ما براي درك ماهيت انرژي تاريك باشد".



پژوهشگران با استفاده از يك دوربين مبتكرانه 340 ميليون پيكسلي بنام مگا كم (MegaCam) موفق به اين كشف شدند. اين دوربين توسط آژانس نيروي اتمي فرانسه (Commissariat à l’Énergie Atomique) و بخش تلسكوپ هاوائي-فرانسه-كانادا ساخته شد. پير آستير يكي از دانشمندان مركز ملي پژوهشهاي علمي فرانسه مي گويد " حوضه ديد وسيع اين دوربين كه چهار قمر در يك تصوير آن جاي ميگيرد ، به ما اين توانائي را داد تا بطور همزمان و بسيار دقيق تعدادي ابرنواختر كه رويدادهاي بسيار نادري هستند را اندازه گيري كنيم.



ريچارد اليس ، پروفسور اختر شناسي در موسسه فن آوري كاليفرنيا اضافه مي كند" رصد هاي پيشرفته از ابرنواخترهاي دوردست مستقيم و فوري ترين شيوه اي است كه ما بواسطه آن مي توانيم در مورد انرژي تاريك اسرارآميز آگاهي حاصل كنيم. از لحاظ كيفي و كمي اين يك قدم بزرگ به جلو مي باشد."







اكنون بنظر مي رسد مشاهداتي كه توسط اين گروه بين المللي از اختر شناسان صورت مي گيرد نشاندهنده آن است كه انرژي تاريك مانند ثابت كيهاني بوده و در سرتاسر زمان و فضا بدون تغيير است. با اندازه گيري فاصله تا 71 ابر نواختر دوردست ، دانشمندان توانستند با اطمينان بسيار زياد مشخص كنند كه انرژي تاريك همين تاثير را بر روي نور ابر نواختر ها اعمال مي كند كه اين تاثير با فاصله ابر نواختر ها تغيير نمي كند. محققين سپس اين يافته را در يك معادله حالت قرار دادند كه رابطه بين فشار و چگالي را اندازه گيري مي كند. آنها دريافتند كه انرژي تاريك مي بايد كمتر از 85.- باشد كه بسيار نزديك به ثابت كيهاني انيشتين يعني 1- است.



پل پرلماتر كه پروفسور فيزيك دانشگاه كاليفرنيا است مي گويد" اين يافته ها نسل جديد و شگرفي از پژوهشهاي كيهانشناسي را با استفاده از رصد ابرنواختر بوجود مي آورند. اين اطلاعات از آنچه ما 10 سال پيش تصور مي كرديم شگرف تر مي باشند. اين يافته يك قدرداني واقعي از سازندگان اين تجهيزات ، تحليل هاي گروه پژوهشي و ديد علمي گستره جوامع علمي فرانسه و كانادا است."



پروژه "جستجوي ميراث ابرنواختر" تلاشي بين المللي است كه از تصاوير تلسكوپ هاوائي-فرانسه-كانادا كه تلسكوپي 3.6 متري بر فراز كوه آتشفشاني خاموش Mauna Kea در هاوائي بهره مي برد. نتايج جديد بر اساس اطلاعات حدود 20 شب رصد است.



اما اين يافته ها يك سئوال ديگر را مطرح مي كنند: همفرودي كيهاني. بنظر مي رسد مشاهداتي مانند اين ثابت مي كنند ماده عادي و انرژي تاريك دقيقا در اين لحظه از زمان چگالي هاي مشابه دارند هرچند كه چگالي ماده از زمان انفجار بزرگ بطور مداوم در حال تحليل رفتن است. حتي انيشتين نتوانست دليل اين پديده را پيدا كند.



انتظار مي رود كه نتايج آينده دقت اين يافته ها را دو و يا حتي سه برابر دقيقتر از يافته هاي فعلي كنند و نهايتا اسرار باقيمانده در مورد ماهيت انرژي تاريك را آشكار نمايند.

[Renjer Babi]

رصد خانه فضای انتگرال آژانش فضایی اروپا موفق به کشف نوعی جدید از ستاره های دوتایی شد که در رصد های گذشته آشکار نشده بود و تا کنون تصور می شد تعداد این گونه سیستم های دوتایی بسیار کم باشد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

رصد خانه فضای انتگرال آژانش فضایی اروپا موفق به کشف جمعیت زیادی از سیستم های دوتایی بسیار سنگین شد.مشخصه ی بارز این سیستم های دوتایی وجود یک ابر غول قرمز در کنار یک ندیم بسیار چگال تر و سنگین تر است که درخشش های عظیمی را در اشعه ایکس و در مدت زمان بسیار کوتاه آزاد می کند.این ندیم سنگین و چگال می تواند یک سیاهچاله یا یک ستاره نوترونی باشد . دانشمندان این دسته ی جدید از سیستم های دوتایی را "supergiant fast X-ray transients" نام گذاری کرده اند که در اصطلاح ترانزیت خوانده می شوند.

قبل از پرتاب انتگرال تنها 12 سیستم دوتایی شامل ابرغول های قرمز شناخته شده بود و دانشکندان گمان می کردند سیستم های دوتایی با جرم های بسیار زیاد ، نادر می باشند و تعداد بسیار کمی از این گونه سیستم های دوتایی می تواند در جهان وجود داشته باشد زیرا عمر ستارگان در فاز ابر غول قرمز بسیار کوتاه است . اما داده های انتگرال نشان میدهد که تعداد بسیار زیادی از ترانزیت ها در کهکشان ما وجود دارد و تعداد این سیستم های دوتایی ابر سنگین در کهکشان ما بسیار بیشتر از حد تصور است.دانشمندان اکنون در این اندیشه اند که چرا فوران های اشعه ایکس ترانزیت ها این قدر کوتاه است .این اطلاعات برای ستاره شناسان بسیار گرانبهاست زیرا پی بردن به دلایل رفتار این گونه ی ترانزیت ها می تواند پیش رفت شگرفی در نظریه های اختر فیزیکی باشد و دانشمندان را در پی بردن به چگونگی شکل گیری ابر سیستم های دوتایی اشعه ایکس یاری دهد.

[Renjer Babi]

رصد خانه پرتو ايكس چاندرا دو باقيمانده ابرنواختري را در مجاورت هم در ابر ماژلاني آشكار كرد

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اين تصوير بي نظير كه توسط رصد خانه پرتو ايكس چاندرا ناسا گرفته شده دو باقيمانده ابرنواختري را در مجاورت هم نشان مي دهد. اين جفت كه به گربه شباهت دارند DEM L316 ناميده مي شوند و در كهكشان ابري ماژلان قرار دارند.
طيفهاي پرتو ايكس چاندرا نشان مي دهند كه پوسته گازي فوقاني چپ حاوي مقدار بسيار بيشتري آهن است و بنابراين احتمالا ابر نواختر نوع 1a بوده كه از فروريختن ماده از يك ستاره مجاور بر روي يك كوتوله سفيد منشاء گرفته است. در مقابل ، پوسته راست پائين حاوي مقدار بسيار كمتري آهن است كه نشان مي دهد ابرنواختر نوع II و باقيمانده يك ستاره پرجرم است كه چند ميليون سال قبل با يك انفجار حيات كوتاهي را آغاز كرد. بنظر مي رسد پوسته هاي گازي داغ در حال برخورد باشند اما احتمالا فقط يك خطاي چشمي است.
بيليونها سال طول مي كشد تا يك ستاره كوتوله سفيد شكل بگيرد در حاليكه يك ستاره جوان پرجرم ظرف چند ميليون سال منفجر مي شود. با در نظر گرفتن تفاوت عمر ستاره هاي سرچشمه ، بسيار بعيد است كه آنها در مجاورت هم دچار انفجار شدند. احتمالا مجاورت ظاهري اين باقيمانده ها اتفاقي است.

[Renjer Babi]

تلسكوپ فضائي اسپيتزر تصاويري از زايشگاه ستاره اي NGC 1333 را آشكار كرده است.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

زايشگاه ستاره اي NGC 1333 با فاصله 1.000 سال نوري از زمين در صورت فلكي برساوش واقع شده و معمولا در ميان ابرغليظي از غبار پنهان است.

تلسكوپ فضائي اسپيتزر با استفاده از توانائي هاي فرو قرمز خود به درون اين پوشش غبار رخنه و ستاره هاي پنهان شده در آن را آشكار كرد. اختر شناسان اميدوارند كه با استفاده از اسپيتزر ساختارهاي سياره اي نوپا را در اطراف اين ستارگان رديابي كنند. اين ستاره هاي جوان فورانهائي از انرژي تابشي را منتشر مي كنند كه به آرامي ناحيه اطراف را از غبار پاك مي كند.
بخش عمده نور مرئي اين ستاره هاي جوان توسط ابر غليظي از غبار كه زاينده اين ستاره هاست تار و نامشخص مي گردد. اما دانشمندان با كمك اسپيتزر نور فرو سرخ اين اجرام را رديابي مي كنند و بدين ترتيب با نفوذ به درون غبار مي توانند درك كامل تري از چگونگي شكل گيري ستاره هائي مانند خورشيد را بدست آورند.
ستاره هاي جوان موجود در اين ناحيه تشكيل يك خوشه نمي دهند اما به دو گروه فرعي تقسيم مي شوند. يك گروه در سمت شرق و نزديك سحابي قرار دارند. اين گروه در تصوير به رنگ قرمز ديده مي شوند. گروه ديگر در جنوب قرار دارد و ويژگيهائي آنها به رنگ زرد و سبز به وفور در غليظترين بخش ابر زاينده ديده مي شوند. دوربينهاي دقيق فروقرمز اسپيتزر به دانشمندان كمك مي كند تا خصوصيات صفحه هاي گرم و غبار آلود مواد كه اين ستاره هاي در حال شكل گيري را احاطه كرده اند بررسي و مشخص كنند.
دانشمندان با جستجو براي يافتن تفاوتهاي خواص صفحه هاي بين اين دو گروه فرعي ، اميدوارند به نشانه هائي از تاريخ شكل گيري ستاره ها و سيارات در اين ناحيه دست يابند. اشكال گره مانند زرد - سبز رنگ در قسمت پائين تصوير موجهاي درخشان قسمت جلوي فورانهاي مواد هستند كه توسط ستارهاي بسيار جوان و نارس منتشر و به درون ابر غليظ و سرد گاز كه در نزديكي آنها قرار دارد پيش مي روند. تعداد فورانهاي مجزا كه در اين ناحيه ديده مي شوند بي سابقه است. اين موضوع باعث شده دانشمندان تصور كنند اين فورانها با بر هم زدن گاز سرد باعث پراكندگي ابر گازي و در نهايت جلوگيري از تولد ستاره هاي بيشتر در NGC 1333 مي شوند. در مقابل ، بخش بالائي تصوير توسط نور فروسرخ ناشي از غبار گرم كه به رنگ قرمز نشان داده شده احاطه مي شود.

[Renjer Babi]

رصدهاي اخير نشان مي دهند كه صدها ستاره جديد در اثر فعل و انفعالات گرانشي شديد بين چهار كهكشان در حال شكل گيري هستند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


اين چهار كهكشان – كه چهار قلوهاي روبرت (Robert's Quartet) ناميده مي شوند- در فاصله حدود 160 ميليون سال نوري از زمين و در مجمع الكواكب فونيكس (سيمرغ - Phoenix) قرار دارند. آنها در فضاي به وسعت 150.000 سال نوري - 1.5 برابر وسعت كهكشان راه شيري- تجمع كرده اند.

اين مجاورت باعث شده تا اين چهار قلوها بعنوان يكي از شناخته شده ترين نمونه هائي از يك گروه فشرده كهكشاني تبديل شوند . گرانش اعضاي اين كهكشانها بر روي هم تاثير گذار است. اين فعل و انفعالات در بزرگترين كهكشان گروه به نام NGC 92 (سمت چپ تصوير) باعث پديد آمدن حدود 200 زايشگاه ستاره اي شده و جرياني از گاز و غبار كه تا 100.000 سال نوري امتداد دارد را آشكار مي كند. حدود 60 زايشگاه ستاره اي در كهكشان بي قاعده NGC87 (بالا سمت راست تصوير) شكل گرفته در حاليكه حلقه پيشرفته اي از تولد ستاره اي گرداگرد كهكشان NGC 89 (پائين و در ميانه نصوير) چرخ مي زند. اين رصد توسط رصد خانه جنوبي اروپا (European Southern Observatory) انجام گرديد.

[Renjer Babi]

اختر شناسان روش تازه اي براي مطالعه ابرهاي تاريك گاز و غبار در فضا كشف كرده اند و بدين ترتيب زواياي روشنتري براي شناخت شرايط اسرارآميز تولد ستاره ها ايجاد كرده اند.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ستاره ها از متراكم شدن ابرهاي عظيم گاز و غبار شناور در فضا بوجود مي آيند. اما مطالعه اين "زهدانهاي" ستاره هاي مشكل است زيرا به ندرت در مقياس طول موجهاي نوري قابل روئيت مي شوند. همچنين روشهاي ديگر براي مطالعه ساختار آنها خيلي دقيق نيست. براي مثال روشي كه مقدار غبار موجود در اين زهدانها را با توجه به ميزان قرمزي ستاره هاي پشت آنها برآورد مي كند.اكنون ، دو محقق از مركز اختر فيزيك Smithsonian هاروارد ساختار اين ابرها را 50 برابر واضح تر از تكنيكهاي قبلي تصويربرداري كرده اند.
اين كشف بطور اتفاقي و زماني صورت گرفت كه آنها با استفاده از يك تلسكوپ 3.5 متري در كشور اسپانيا در حال تصويربرداري فروقرمز و كنترل نور چهار ساعته از ابرهاي مولكولي بودند.
فاستر (Foster) و همكاري وي آليسا گودمن (Alyssa Goodman) اين گسيل فروسرخ را "ابر تابش" (cloudshine) ناميده و معتقدند كه منشاء آن نور ضعيف و فروسرخي است كه ابرها از ستاره هاي اطراف پراكنده مي كنند. شكل و غلظت: ابر تابش ترسيم كننده شكل و غلظت ابرها است زيرا رنگ آن به حجم و مقدار غباري بستگي دارد كه از روي آن منعكس شده است. طول موجهاي كوتاه تر از لبه ابرها متفرق مي شوند در حاليكه طول موجهاي بلند تر به نواحي مركزي ابرها راه يافته و سپس از روي ذرات غبار موجود در آنجا منعكس مي شوند. اين تصاوير به محققين كمك مي كند تا به درك دقيقي از عامل بوجود آورنده تولد ستاره ها دست يابند. فاستر به New Scientist مي گويد" ما به شناخت فرايندهاي فيزيكي مهمي كه شكل ابرهاي مولكولي را تعيين مي كنند و چگونگي شكل گيري ستاره ها از اين ابرها علاقه داريم". وي اضافه مي كند" تنها يك راه براي انجام اين كار وجود دارد: يافتن روشي براي مطالعه ساختار چگالي ابرهاي واقعي و مقايسه آن با شبيه سازي ها با نظر داشتن پديده هائي مانند ميدانهاي مغناطيسي". نتايج اين مطالعه جهت انتشار در گزارشات مجله اختر فيزيك (Astrophysical Journal Letters) ارسال شد.

[Renjer Babi]

برای نام گذاري عوارض سطحي تیتان فضاپیمای کاسینی سطح تيتان را در دو عکس ترکیبی به تصویر کشید .

پس از مدتی سیاره شناسان بر این آمدند که عوارض سطح تیتان را نامگذاری کنند . برای این کار فضاپیمای کاسینی سطح تیتان را در دو عکس ترکیبی به تصویر کشید . در روز 7 سپتامبر 2005 فضاپیمای کاسینی با دوربین زاویه بسته خود عکسی از منطقه 6.5 درجه شمالی و 20.6 غربی از تیتان تهیه کرد که در آن هر پیکسل به اندازه 2 کیلومتر ( تقریبا 1 مایل ) روی سطح تیتان بود . این عکس از ترکیب 7 عکس به دست آمده است .


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در 28 اکتبر کاسینی باز هم به دیدار تیتان رفت و این بار عکسی را از منطقه 2.5 درجه شمالی و 145 درجه غربی این قمر باز هم با دوربین زاویه بسته خود تهیه کرد . این عکس از ترکیب 10 عکس ایجاد شده که در آن هر پیکسل نمایانگر 1 کیلومتر ( به عبارتی دیگر 0.6 مایل ) بر روی سطح آن است .



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

پروژه کاسینی و هویگنس توسط سازمان فضایی آمریکا (ناسا) – آژانس فضایی اروپا و آژانس فضایی ایتالیا اجرا شده است . کاسینی دارای دو دوربین است که توسط جی پی ال ناسا طراحی و ساخته شده است .

[Renjer Babi]

يك ستاره نوتروني در ناحيه اي از فضا كشف شده كه يك سياهچاله در آنجا انتظار مي رفت.

بر اساس نتايج اخير رصد خانه پرتو ايكس چاندرا ، يك ستاره پرجرم پس از فروريختن بر خلاف انتظار به جاي تبديل شدن به يك سياهچاله ، ستاره اي نوتروني را بوجود آورد. دانشمندان اين ستاره كه گلوله اي چرخان نوتروني به قطر 12 مايل است را در يك خوشه ستاره اي بسيار جوان كشف كرده اند. اخترشناسان با از استفاده از خواص تعيين شده ستاره هاي ديگر اين خوشه به اين نتيجه رسيدند كه سرچشمه آن ستاره اي با جرم 40 برابر جرم خورشيد بوده است.مايكل مونو (Michael Muno) از دانشگاه كاليفورنيا مي گويد" اين كشف نشان مي دهد كه بر خلاف پيش بيني ، بعضي از پرجرم ترين ستاره ها بعد از رمبش به جاي بوجود آوردن سياهچاله ها باعث شكل گيري ستاره هاي نوترني مي شوند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

زمانيكه ستاره هاي پرجرم به جاي سياه چاله ها باعث زايش ستاره هاي نوتروني مي شوند ، تاثير بيشتري بر تركيب ستاره هاي نسل آينده خواهند داشت. وقتي اين ستاره فروريخته و ستاره نوترني را بوجود مي آورد ، بيش از 95 درصد جرم آن كه عمدتا مواد سرشار از فلزات موجود در هسته است به فضاي اطراف آن بر مي گردد.سيمون كلارك (J. Simon Clark) از دانشگاه Open انگلستان مي گويد" اين بدان معني است كه مقادير بسيار زيادي از عناصر سنگين دوباره به گردش در آورده مي شوند كه در نهايت مي تواند باعث بوجود آمدن ستاره ها و سيارات ديگر شوند". اختر شناسان دقيقا نمي دانند كه بزرگي يك ستاره بايد چقدر باشد تا به جاي يك ستاره نوتروني يك سياهچاله را بوجود بياورد. مطمئن ترين روش براي تخمين جرم ستاره مادر اين است كه نشان داد ستاره نوتروني يا سياهچاله عضوي از يك خوشه ستاره اي هستند كه تقريبا همگي از عمر يكسان برخوردار مي باشند. به دليل اينكه ستاره هاي پرجرم سريعتر از ستاره هاي كم جرم تر تكامل مي بابند ، جرم يك ستاره در صورتيكه مرحله تكاملي آن شناخته شود قابل تخمين است. ستاره هاي نوترني و سياهچاله ها مراحل پاياني چرخه تكاملي يك ستاره هستند و بنابراين ستاره هاي مادر مي بايد در ميان پرجرم ترين ستاره هاي خوشه باشند.

[Renjer Babi]

باستان شناسان لهستاني عقيده دارند كه قبر نيكولاس كوپرنيك اختر شناس قرن 16 و استدلالگر ايده منظومه شمسي در يك كليسا در لهستان پيدا شد. اين خبر روز پنج شنبه توسط يكي از اين دانشمندان اعلام شد
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

وي كه در سال 1543 در سن 70 سالگي درگذشت اين عقيده باستاني كه خورشيد به دور زمين مي چرخد را به چالش كشاند. جسد وي در كليساي جامع كاتوليت در شهر Frombork در 180 مايلي شمال ورشو دفن شد. جرزي گاسوسكي (Jerzy Gassowski) سرپرست يك موسسه باستان شناسي و انسان شناسي در پولتسوك (Pultusk) لهستان مي گويد كه گروه چهار نفره وي در ماه آگوست (مرداد) پس از يكسال تحقيق در مورد قبرهاي زير كف كليسا توانسته جمجمه اي كه ظاهرا متعلق به اختر شناس و روحاني لهستاني است را پيدا كند.

گاسووسكي پس از اعلام اين خبر در جلسه اي با حضور دانشمندان ، طي يك مكالمه تلفني با خبرگزاري آسوشيتد پرس گفت" ما تقريبا 100 درصد مطمئن مي باشيم كه جمجمه متعلق به كوپرنيك مي باشد". وي اضافه كرد كه متخصصين شناسائي جسد با استفاده از اين جمجمه چهره اي را بازسازي كرده اند كه به خصوصيات ظاهري كوپرنيك- شامل بيني شكسته و اثر زخم بالاي چشم چپ- در تابلوي نقاشي شده از صورت وي بسيار شباهت دارد. متخصصين همچنين مشخص كردند كه جمجمه متعلق به مردي است كه حدود سن 70 سالگي فوت كرده است. گاسووسكي مي گويد" قبر در وضعيت بسيار بدي بوده و تمامي بقايا يافت نشد". وي اضافه مي كند كه گروه تلاش خواهد كرد تا خويشاوندان كوپرنيك را پيدا كند تا با استفاده از آزمايش DNA شناسائي دقيقتري صورت گيرد.

[Renjer Babi]

سياهچاله اي كه در قلب كهكشان ما قرار دارد بسيار كوچكتر از اندازه اي است كه قبلا براي آن تصور مي شد. بر اساس مطالعات جديد اين سياهچاله مي تواند بين فضاي زمين و خورشيد جاي بگيرد.

سياه چاله ها اجرامي با جرم بسيار متراكم هستند كه حتي نور نمي تواند از نيروي گرانشي آن گريز كند. قطرهاي بسيار متفاوتي براي سياهچاله موجود در مركز كهكشان راه شيري تخمين زده شد : به كوچكي مدار عطارد و به بزرگي مدار پلوتون.سال گذشته ، پژوهشگران اندازه آن را به بزرگي مدار زمين به دور خورشيد برآورد كردند.اما برآورد جديد اين اندازه را تا نيم كاهش مي دهد و بدين ترتيب قطر اين سياهچاله كه به Sgr A موسوم است حدود 93 ميليون مايل يعني به اندازه فاصله بين زمين و خورشيد مي باشد. اين اندازه گيري با استفاده از Very Long Baseline Array (VLBA) انجام شده كه شبكه هاي از 10 راديوتلسكوپ است كه در سراسر آمريكا پراكنده مي باشند.جزئيات مربوط به اين يافته در نسخه 3 نوامبر مجله Nature ديده مي شود.

سياهچاله يا پديده اي ديگر؟

Sgr A در مركز كهكشان راه شيري و در فاصله حدود 26.000 سال نوري واقع مي باشد. برآورد مي شود كه جرمي معادل 4 ميليون خورشيد را داشته باشد. اگر اين تراكم بالاي ماده در چنين فضاي كوچكي متعلق به يك سياهچاله نباشد ، آنگاه شناخت ماهيت اين پديده و يافتن شناسه اي براي آن با محدوديتهاي سختي مواجه مي شوند. يك احتمال كه در حوزه فرضيه هاي موجود بعيد مي باشد اين است كه شايد اين پديده خوشه اي از ميليونها ستاره فروريخته و مرده بنام ستاره هاي نوترني باشد. در اين صورت اين ستاره ها فقط براي 20.000 سال به حيات ادامه مي دادند و در پايان آن زمان رمبش مي كرده و تبديل به سياهچاله مي شدند و يا تبديل به بخار شده و به درون فضا پراكنده مي شدند.
نظريه ديگر كه باور كردني تر است عنوان مي كند كه Sgr A يك سياهچاله بسيار پرجرم مانند آنهائي است كه در مركز كهكشانهاي ديگر وجود دارند. برخي از اين سياهچاله ها با منتشر ساختن جريانهاي بسيار قابل روئيتي از ماده بسيار داغ موسوم به فواره هاي ذرات باعث "انگشت نما" شدن خود مي شوند. اين فوراه هاي ذرات در نزديكي Sgr A رديابي شده اند ، ولي كم رنگ تر و بسيار كوتاه تر از فواره هاي يافت شده در اطراف سياهچاله هاي بسيار پرجرم مي باشند. اين اندازه گيري جديد اخترشناسان را يك قدم به شناسائي ناحيه كروي فرض شده اطراف سياهچاله نزديكتر مي كند. اين ناحيه كروي مرزي را نشان گذاري مي كند كه در وراي آن هيچ چيز - حتي نور- نمي تواند از كشش گرانشي فرار كند و" افق رخداد" (event horizon) ناميده مي شود. شناسائي اين افق اثبات قطعي اين فرضيه خواهد بود كه Sgr A يك سياهچاله با جرم بسيار بالا است


يافتن افق رخداد

افق رخداد هرگز بصور مستقيم رصد و مشاهده نشده اما اختر شناسان معتقدند كه در صورت بالا بودن وضوح تلسكوپها اين امر امكان پذير مي شود. يك منظر كه از وضوع بالا و كافي برخوردار مي باشد دايره اي تاريك -سايه- را آشكار خواهد كرد. اين سايه توسط پرتوهائي از پشت سياهچاله ايجاد مي شود كه به درون افق رخداد مكيده مي شوند. يك حلقه درخشان اين سايه را احاطه مي كند كه در اثر انكسار نوري است كه توانسته به زحمت از افق رخداد فرار كند.فرد لو (Fred Lo) مدير رصدخانه اخترشناسي ملي و پژوهشگر اين مطالعه جديد مي گويد" روئيت اين سايه اثبات نهائي براي وجود يك سياهچاله بسيار پرجرم در مركز كهكشان ما خواهد بود. يك چنين سايه اي از زمين بسيار ضعيف و كوچك خواهد بود ولي در صورتيكه وضوح تلسكوپها تا ميزان 1.5 برابر وضعيت فعلي افزايش داده شوند ، رديابي آن امكان پذير خواهد شد.

[Renjer Babi]

دانشمنداني كه از تلسكوپ فضائي اسپيتزر ناسا استفاده مي كنند مي گويند موفق به كشف نوري شدند كه ممكن است مربوط به اولين اجرام كيهاني باشد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


دانشمنداني كه از تلسكوپ فضائي اسپيتزر ناسا استفاده مي كنند مي گويند موفق به كشف نوري شدند كه ممكن است مربوط به اولين اجرام كيهاني باشد. در صورت تائيد ، اين رصد تصوير زماني را فراهم مي آورد كه مربوط به بيش از 13 بيليون سال قبل مي باشد ، يعني زمانيكه اخگرها و خاكسترهاي در حال خاموشي انفجار بزرگ جاي خود را به ميليونها سال تاريكي مطلق داده و سپس بعد از آن كيهان بوجود آمد.

ممكن است اين نور مربوط به اولين ستاره ها و يا شايد گاز هائي باشد كه به درون اولين سياهچاله ها فرو رفته اند. گروه علمي مستقر در مركز فضائي Goddard ناسا اين رصد را به نوري كم رنگ از يك شهر دوردست توصيف مي كند كه از درون يك هواپيما در شب ديده مي شود. اين نور بسيار دور و ضعيف مي باشد.دكتر الكساندر كاشلينسكي (Alexander Kashlinsky) ، دانشمند بخش سيستمها و كاربردهاي علمي مي گويد : ما بر اين باوريم كه در حال مشاهده مجموعه اي از نورهاي متعلق به اولين اجرام بوجود آمده در كيهان هستيم. اين اجرام در همان دوران اوليه زمان ناپديد شده اند ولي نور آنها هنوز عرصه كيهان را در مي نورد.فرضيه دانشمندان بر اين است كه فضا ، زمان و ماده حدود 13.7 بيليون سال پيش و از انفجار بزرگ منشاء گرفته است. دويست ميليون سال بعد از اين انفجار دوران اولين نورستاره اي پديد آمد.نظريه پردازان مي گويند احتمالا اولين ستاره ها بيش از صد برابر بزرگ تر از خورشيد و بسيار داغ ، درخشان و كم عمر بوده اند و سوختن آنها فقط چند ميليون سال طول مي كشيد.

دكتر جان ماتر (John Mather) ، دانشمند ارشد پروژه از بخش تلسكوپ فضائي Webb مي گويد " اين رصد عميق مملو از ستاره ها و كهكشانهائي بود كه آشنا بنظر مي رسند. ما تمام اجرامي كه با آن آشنا بوديم- ستاره ها و كهكشانهاي دور و نزديك- را حذف كرديم و در نتيجه به تصويري از آسمان رسيديم كه در آن ستاره و يا كهكشاني وجود نداشت ، اما هنوز نور كم رنگ فرو سرخ بهمراه لكه هاي بسيار بزرگ در تصوير ديده مي شد كه به اعتقاد ما پس تابش اولين ستاره ها مي باشند.اين كشف جديد با رصد هاي دهه نود ماهواره كاوشگر پس زمينه كيهاني ناسا (NASA Cosmic Background Explorer) مطابقت دارد. كاوشگر فوق پس زمينه فروسرخي را رصد كرد كه مربوط به هيچ ستاره شناخته شده اي نيست.

كشف اخير اسپيتزر رصد هاي كاوشگر ريز موج Wilkinson ناسا از سال 2003 كه تولد اولين ستاره ها را 200 تا 400 ميليون سال پس از انفجار بزرگ تخمين مي زند را نيز تائيد مي كند.دكتر هاروي موسلي (Harvey Moseley) دانشمند ابزار دقيق اسپيتزر مي گويد: اين اندازه گيريهاي دشوار عملكرد ابزار دقيق ماهواره را به حدودي رسانده كه در طراحي آنها در نظر گرفته نشده بود.اختلالات صوتي پائين و شفافيت بالاي دوربينهاي فروسرخ اسپيتزر اين توانائي را به گروه داده تا مه آلودگي كهكشانهاي پيش نما را حذف كرده تا سيگنال انباشته شده از اولين نور در مقياسهاي زاويه دار بزرگ نمايان شد.اين تيم متذكر شد كه ماموريتهاي آينده مانند تلسكوپ فضائي Webb اولين دسته هاي مجزاي اين ستاره ها و يا ستارهاي درحال انفجار كه ممكن است اولين سياهچاله ها را بوجود آوردند را شناسائي خواهند كرد.

[Renjer Babi]

بالاخره بعد از بيست سال برنامه ريزي، طراحي و ساخت ، اختر شناسان موسسه اختر شناسي ماكس پلانك اولين تصوير كه توسط "تلسكوپ دوچشمي بزرگ" (Large Binocular Telescope) جديد گرفته شد را منتشر كرده اند.


تلسكوپ مذكور اين توانائي را دارد كه نور را 24 برابر بيشتر از تلسكوپ فضائي هابل جمع كند. اين تلسكوپ كه LBT ناميده مي شود و تلاش مشترك كشورهاي آمريكا-آلمان و ايتاليا مي باشد در ارتفاع 3.190 متري در رصد خانه گراهام آريزونا مستقر مي باشد.

تلسكوپ LBT قادر خواهد بود از سياراتي كه به دور ستارهاي دور دست مي چرخند تصويربرداري كند و كمك مي كند تا سئوالات اساسي در مورد كيهان از قبيل چگونگي تكامل كهكشانها ، ستاره ها و سيارات از انفجار بزرگ پاسخ داده شوند.توماس هنينگ (Thomas Henning) از همين موسسه مي گويد" اين تلسكوپ توانائي هاي جديدي براي تحقيق در مورد سيارات خارج از منظومه شمسي و همچنين دورترين كهكشانها را بوجود مي آورد.تا به حال تعدادي از تلسكوپهاي مستقر در زمين اطلاعات مهمي در مورد كيهان براي اخترشناسان فراهم كرده اند. اما رصد كردن پيچيدگيهاي زايش ستاره ها با اين نوع تلسكوپها مشكل مي باشد زيرا انرژي تابشي ستاره هاي كم جرم و كوتوله هاي قهو ه اي درخشندگي كافي را ندارد و غبارهاي بين ستاره اي نيز باعث مبهم و تار شدن تصاوير و منظر ها مي شوند.

اكنون ، تركيبي از تجهيزات نوري پيشرفته ، ابزارآلات دقيق و رايانه هاي پر قدرت اين امكان را فراهم مي آورد تا تلسكوپها - بخصوص آن دسته كه در بالاي قلل قرار دادند - توانائي رصد عميق تر فضا را با هزينه هاي كم تر داشته باشند.تلسكوپ LBT با داشتن دو آينه بزرگ هر كدام به قطر 8.4 متر و با تركيب دو منظر مي تواند به اندازه آئينه 11.8 متري يك تلسكوپ نور جمع كند. در مقايسه ، آينه تلسكوپ فضائي هابل 2.4 متر قطر دارد.

اما تلسكوپ LBT تنها از آينه خود استفاده نمي كند. بلكه از تجهيزات اپتيكي بهره مي برد كه براي تطابق با شرايط رصد طراحي شده اند. از سوي ديگر با استفاده از تركيب ابزارآلات دقيق مخصوص مي تواند تصاوير فرو سرخ را جمع آوري ، تركيبات سطح ستاره ها را شناسائي ، و تاثير مات كننده جو زمين را كمتر و كيفيت تصاوير را افزايش دهد تا بدين ترتيب بمراتب بهتر از هابل عمل كند.اختر شناسان با استفاده از يكي از آئينه هاي اين تلسكوپ يك كهكشان گردابي در مجمع الكواكب آندرومدا را بعنوان تصوير "اولين نور" تصوير برداري كرده اند. آنها در آينده از هر دو آينه اين تلسكوپ استفاده خواهند كرد تا برخي مطالعات شامل رصد سيارات شبيه مشتري را انجام دهند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

تلسكوپ فضايي اسپيتزر در يك سحابي مجموعه اي از ستارگان را يافت كه در مرحله كودكي خود قرار دارند.




[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


تلسکوپ فضایی اسپیتزر در یکی از عکس های خود از اعماق آسمان جرمی را یافت که شکل آن به صورت دو حباب است که از یک مرکز مشترک به بیرون آمده اند . این مرکز در واقع مجموعه ای از ستارگان پرجرمی است که طبق نشانه هایی در جواني و در حال شکل گیری هستند .فضای اطراف این ستارگان از گاز و غبار تشکیل شده است . این دلیل نشان دهنده این است که این ستارگان تازه در حال شکل گیری هستند . همین طور اسپیتزر در دل این جرم تاریک توانست ابری متشکل از گاز و غبار پیدا کند که زادگاه ستارگان پر جرم است . اسپیتزر این عکس را با ترکیب چهار عکس در چهار فیلتر آبی با طول موج 6/3 میکرون – سبز با طول موج 5/4 میکرون – نارنجی با طول موج 8/5 میکرون و قرمز با طول موج 0/8 میکرون تهیه کرده است .

[Renjer Babi]

به گفته اخترشناسان طي چند سال آينده ميتوان سايه كلي سياهچاله واقع در مركز كهكشان راه شيري را مشاهده كرد.
در هسته كهكشان راه شيري يك سياهچاله پرجرم قرار دارد كه نور را به درون خود مي مكد و بدين ترتيب باعث نامرئي شدن خود مي شود. اما اختر شناسان مي گويند كه طي چند سال آينده قادر خواهند شد سايه كلي اين سياهچاله را مشاهده كنند.

آوري برادريك (Avery Broderick) از مركز اختر فيزيك هاروارد مي گويد" كليد و اساس اختر شناسي سياهچاله اي اكنون در چنگ ماست. ما اكنون مي توانيم سايه اي كه سياهچاله بر روي مواد اطراف خود مي اندازد مشاهده كرده و اندازه و چرخش خود سياهچاله را تعيين كنيم.هيچ چيز حتي نور نمي تواند از حوزه گرانشي شديد يك سياه چاله فرار كند. و به دليل اينكه از خود نور يا هر گونه شكلي از ماده منتشر نمي كند ، مدرك قابل روئيتي از وجود آنها در دست نيست. اما همينكه ماده به داخل كشيده مي شود ، گرم شده و انرژي را به صورت "نقاط داغ" (Hot Spots) منتشر مي كند. بخشي از اين تابش فرار كرده و قابل رديابي مي گردد. اختر شناسان قبلا تابش ناشي از نقاط داغ را درست بيرون از سياهچاله رديابي كرده اند. آنها عقيده دارند كه اين تابشها پس زمينه اي را ترسيم مي كند كه شناسه و به عبارت ديگر سايه سياهچاله بر روي آن خودنمائي مي كند.به دليل اينكه فن آوري جهت روئيت اين سايه تا چند سال آينده امكان پذير نخواهد بود ، برادريك و آويل اوب از مركز اختر فيزيك هاروارد مدلي را طراحي كرده اند كه ظاهر اين سايه را پيش بيني مي كند.



نقطه داغ تابش به دور سياهچاله مي چرخد اما محققين نمي دانند كه آيا خود سياهچاله هم مي چرخد يا نه. بنابراين Broderick و Loeb دو حالت را ايجاد كردند : يكي سياهچاله بدون حركت و ديگري چرخش با حداكثر سرعت. در هر كدام از حالتها ، نقطه داغ بصورت يك حباب با رنگهاي رنگين كماني كه به دور يك صفحه آبي سخت مي چرخد نمايش داده مي شود. صفحه آبي نمايانگر صفحه پيوسته سياهچاله است كه ماده در آن جمع و داغ مي شود تا در نهايت به درون خود سياه چاله مكيده شود.برادريك مي گويد" مشاهده تمام وقايع تا لبه سياهچاله واقع در مركز كهكشان راه شيري يك رصد واقعا قابل ملاحظه است: چاله اي با قطر 10 ميليون مايل كه بيش از 25.000 سال نوري دور مي باشد. بمنظور روئيت اين سايه ، اختر شناسان به راديو تلسكوپي نياز دارند كه به بزرگي كره زمين باشد. يك چنين تلسكوپي كما بيش درتحقيقات استفاده مي شود. به جاي راديو تلسكوپي كه اندازه غول آساي آن امكان ساخت را غير ممكن مي كند ، اختر شناسان قرائتهاي مجموعه اي از تلسكوپهاي submillimeter سراسر قاره را ادغام خواهند كرد.



قبلا از اين روش كه interferometry ناميده مي شود براي مطالعه پرتوها و علائم طول موج بلند فضاي خارج استفاده شده است. اختر شناسان معتقدند كه بررسي علائم طول موج كوتاه مي تواند تصاويري با كيفيت بالا از ناحيه بيروني سياهچاله ايجاد كند. چاه گرانشي موجود در مركز كهكشان راه شيري بهترين هدف براي رصد با استفاده از interferometry مي باشد زيرا اين روش وسيع ترين منطقه از آسمان را براي رصد سياهچاله پوشش مي دهد. ادغام نتايج رصدهاي انجام شده توسط ابزارهاي فروسرخ مي تواند تصوير با كيفيت تري بوجود آورد.لينكولن گرين هيل (Lincoln Greenhill) از مركز اختر فيزيك هاروارد مي گويد: رصدهاي فرو سرخ و Submillimeter مكمل يكديگر هستند. ما مي بايد هر دو روش را براي بوجود آوردن با كيفيت ترين رصدها مورد استفاده قرار دهيم. اين تنها راهي است كه بتوان يك تصوير كامل از مركز كهكشاني بدست آورد." اما يك تصوير واضح و شفاف از اين سياهچاله تنها حسن شناسائي و رويت سايه آن نيست. اين داده ها در نهايت به اختر شناسان كمك خواهد كرد تا فرضيه نسبيت عام انيشتين را در ميان ميدان گرانشي شديدا قدرتمند يك سياهچاله مورد آزمايش قرار دهند.زمانيكه اختر شناسان به اين هدف نايل شوند ، اولين تصوير از سايه سياهچاله و صفحه يكنواخت درون آن به كتابهاي درسي راه خواهد يافت و نظريات ما در مورد گرانش گستره فضا- زمان كه قويا منحني تصور مي شود مورد آزمايش قرار خواهند گرفت.

[Renjer Babi]

آيا ممكن است پديده اي به نام ماده تاريك وجود نداشته باشد؟


دانشمندان سالهاست به ما مي گويند كه كهكشانها به اندازه كافي ماده يكنواخت در درون خود ندارند تا از فاصله گرفتن آنها از هم جلوگيري كند. بنابراين مي بايد توده اي از " ماده تاريك" نامرئي در هر كدام از كهكشانها سرگردان باشد. اما ماده تاريك هيچوقت بصورت مستقيم شناسائي و مشاهده نشده و هيچ كس نمي داند كه ماهيت اين ماده چيست. برخي از دانشمندان همچنان نسبت به وجود آن شك دارند و از نظر يك مبتدي نيز اين پديده يك ايده احمقانه است.

اكنون ، يك تحقيق اينگونه مطرح ميكند كه ممكن است پديده اي به نام ماده تاريك وجود نداشته باشد.



فرد كوپر استاك (Fred Cooperstock) از دانشگاه ويكتوريا مي گويد " تئوري نسبيت عمومي انيشتن مي تواند يكپارچگي كهكشانهاي مجزا شامل كهكشان راه شيري را توضيح دهد. اين تفكر بدين صورت مي باشد:

قوانين فيزيك نيوتن توضيح مي دهند كه چرا منظومه شمسي از هم فاصله نميگيرد. اما سياره ها در طرح كلي گرانشي ناچيز مي باشند: خورشيد با داشتن 99.86 درصد از كل جرم ، فرمانروا كل است.قرنهاست كه همين قوانين فيزيكي نيوتن در مورد كهكشانها اعمال شد و چرخش ستاره ها قابل توضيح نبود. بنابراين ماده تاريك ابداع شد تا به اين فرضيه كمك كند. كوپر استاك مي گويد" اما يك كهكشان با منظومه شمسي بسيار متفاوت است. تمركز تمامي ماده – ستاره ها ، سياهچاله ها ، گاز و غبار – بطور جمعي گرانش كهكشاني را شكل مي دهند. حتي يك سياهچاله در مركز يك كهكشان نوعا كمتر از يك درصد جرم كل كهكشان را تشكيل مي دهد.





كاپر استاك به SPACE.com مي گويد" بر خلاف منظومه شمسي ، گرانش كل كهكشان " حركت كهكشان را تغذيه مي كند".

تفكر بوجود آورنده اين استدلال كمي پيچيده است ، ولي يه اينگونه توضيح داده مي شود:



وي مي گويد" ما در مورد كهكشانهاي دوار مشاهده مي كنيم كه فرضيه نسبيت عام پتانسيل بسيار مهمي فراهم مي آورد كه با چگالي ماده كهكشاني بصورت "غير خطي" ('nonlinear') مرتبط مي باشد. اين بر خلاف فيزيك نيوتني است". اين تاثير غير خطي قبلا ديده شده بود. وي اضافه مي كند " نكته جالب اين است كه اين موضوع براي حركت چرخشي مداوم و ساده تر تحت گرانش در يك كهكشان هم صادق است". نتيجه: وي ادامه مي دهد كه حركت ستارگان در كهكشان " تحت معادلات نسبيت عام قابل توضيح مي باشند. بدين ترتيب نيازي به هاله هاي عظيم پديده اي غير ملموس و ناشناخته به نام " ماده تاريك" كه هيچ كس نمي تواند آن را توضيح دهد نمي باشد. درصد كوچكي از چيزي كه بعنوان ماده تاريك فرض مي شود از ستاره هاي سوخته تشكيل شده كه به سختي ديده مي شوند. پيش بيني ها در مورد اينكه چه مقدار از اين ماده وجود دارد تغيير نخواهد كرد.وي مي گويد " همچنين ، اين نظريه جديد هنوز چگونگي گرد آمدن خوشه هاي كهكشاني بزرگ را توضيح نمي دهد. با اين حال ممكن است تحقيقات بيشتر توسط نظريه پردازان ديگر اين مشكل را حل كند". اين آناليز جديد براي مجله فيزيك نجومي ارسال شده كه مي بايد توسط ساير دانشمندان بررسي گردد.



اما در صورتيكه اين فرضيه درست باشد ، چه پيش خواهد آمد؟



كوپر استاك مي گويد" در اين صورت ، اين فرضيه حدود 25 درصد از جرم كيهان را حذف خواهد كرد كه منجر به طرح نهائي كاهش وزن خواهد شد".

[Renjer Babi]

يافته هاي جديد اسپيتزر از كهشانهاي نا مرئي و فوق سنگين

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

این سیاهچاله ها تقریبا" نامرئی هستند و حتی برای مشاهده ی آنها از تصویرهایی عمیق که در طول موج های مختلف گرفته شده است استفاده شده است . دکتر مارک دیکسون از رصدخانه ملی نجوم نوری تاکسون که در واقع خود بازرس اصلی این مشاهدات است گفت : این تصاویر اسپیتزر که جنبه مافوق عمیقی دارند دیدن اجرام را در فضا و زمان کاملا" آسان کرده است .



جاهایی که بیشتر فاصله های کهکشانی کاذب است . از این گذشته ما اجرامی را به عینه مشاهده می کنیم که عملا" نامرئی هستند . اما تلسکوپ پرتوی ایکس چاندرا و تلسکوپ فضایی هابل از پیش در مورد وجود این اجرام اشاره هایی کرده اند .

هفت جرم یافت شده توسط اسپیتزر ممکن است عضو جمعیت مفقودی از سیاهچاله های فوق سنگین باشد که فوق العاده نیرومند و نورانی هستند و در هسته کهکشان های اکتیو نزدیک ما قرار دارند . این یافته ها کاملا" با حساسیت پرتوی ایکس کشف شده اند . یعنی در واقع پرتوی ایکس عمیق ترین منابع یافته شده است . این یافته ها توسط داده های سه تلسکوپ بزرگ ناسا یعنی تلسکوپ فضایی چاندرا و تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ فضایی اسپیتزر به دست آمده اند . هریک از این رصدخانه های فضایی در طول موج خاصی به مشاهده می پردازند . چاندرا در طول موج پرتو ایکس به کاوش می پردازد و هابل در طول موج طیف مرئی کار می کند ، همچنین اسپیتزر در طول موج فروسرخ به مطالعه می پردازد . این تلسکوپ ها اطلاعات زیادی از هریک از ابزار های خود به ارمغان می آورند . همهی این تلسکوپ فاصله ای بیش از 13 میلیارد سال نوری را در جهان رؤیت کرده اند . همه ی آنها تکه ای از آسمان جنوبی که بیشتر از 10000 کهکشان دارد را در طرحی هماهنگ مورد بررسی قرار داده اند . این پروژه به طرح تلسکوپ های بزرگ پیمایش منابع عمیق که اختصارا" GOODS می خوانند معروف است.

تصاویر چاندرا بیش از 200 منبع پرتو ایکس را کشف کرده است و دانشمندان بر این باورند که آنها سیاهچاله فوق سنگین در مرکز کهکشان های جوان هستند . این اشعه ی ایکس حاصل فروافتادن گازهای میان ستاره ای بسیار داغ در سیاهچاله هستند . دوربین پیشرفته هابل به بررسی کهکشان هایی می پردازد که تقریبا" در گرداگرد آنها منابع اشعه ی ایکس سیاهچاله ای وجود دارد . هرچند که هفت منبع پرتو ایکس اسرار آمیز باقی مانده در کهکشان های نوری وجود نداشت . دکتر آنتون کوکموئر از موسسه تلسکوپ های فضایی بالتیمور گفت یافته های این منابع سه احتمال چشمگیر برای منشأشان دارد . ممکن است کهکشان های دور این سیاهچاله ها در ابری ضخیم از غبار پنهان باشند که تمام نور را جذب می کند یا اینکه ممکن از حاوی تعداد زیادی ستاره ی سرخ بسیار پیر باشند یا اینکه تعدادی فاصله ی زیادی از سیاهچاله های مشاهده شده داشته باشند ، شاید در حدود 13 میلیارد سال نوری . در مورد تمام نورشان به طول موج های بسیار بلند فروسرخ تغییر مکان می دهد البته به همراه انبساط جهان . دانشمندان مشتاقانه منتظر هستند که تصویر های اسپیتزر معماهای آنها را حل کند. زیرا اسپیتزر در طول موج فروسرخ رصد می کند و این صد برابر بلند تر از تحقیقات هابل در طول موج خود است . این امکان هم وجود دارد که اسپیتزر بتواند به طرز دیگری اجرام نامرئی را مشاهده کند . به راستی نخستین تصاویر اسپیتزر از این اجرام که در این سالها کسب شده است ، در واقع خبرچینی فروسرخ از نور ساطع شده گروه کهکشان هایی است که سیاهچاله های اطراف آن پرتو ایکس تولید می کنند .



سه کهکشان کوکموئر در پرتو فروسرخ بی اندازه قرمز و نورانی هستند . داده های اسپیتزر با تصویر های جدیدی که در طول موج فروسرخ از تلسکوپ های رصدخانه ی جنوبی اروپا گرفته شده ، نشان می دهند که کهکشان های دور این سیاهچاله ها می توانند توسط غبار تیره باشند . تعداد دیگری از این اجرام هرچند رنگ های کاملا" متفاوت دارند ، حتی بیشتر چشمگیر نیز هستند . دکتر دیکسون گفت : رنگ آنها ممکن است با فاصله های بیشتر این اجرام سازگار باشد . هشدار دیگری می گوید که ممکن است مشاهدات اسپیتزر در سال های بعد ما را در تأئید نوع دیگری از این اجرام کمک کند . تابش کهکشان های پیر در فروسرخ : دکتر هوجینگ یان از موسسه تکنولوژی واقع در کالیفرنیا گفت : در دیگر داده های یکسان اسپیتزر 17 کهکشان غیر عادی که در میدان های فوق عمیق هابل مشاهده شده اند مورد بررسی قرار می گیرد . این تکه کوچک از آسمان در منطقه ی GOODS به تازگی هدف تصویرهای نوری هابل با دوربین پیشرفته اش بوده است . تصاویر نوری میدان عمیق در مارچ 2004 انتشار یافتند که پنج برابر ضعیف تر از منطقه ی GOODS هابل بودند . با این وجود اسپیتزر دو تا از هفده تا را برگزید که در نور مرئی کاملا" نامرئی بودند . در صورتی که بقیه کمی مشخص هستند . یان کهکشان هایی را جستجو می کند که دائما" در طول موج های بلند نورانی اند و به نظر می آید که از خویشاوندان خویش فاصله بیشتری دارند بنابراین ما آنها را اجرام بی اندازه سرخ می خوانیم . این تشخیص های جدید اسپیتزر از این اجرام فاصله های کاذب دورتری را در زمان نمایان می سازد زمانی که جهان تنها دو میلیارد سال سن داشت . یان گفت : این اجرام می توانند باقیمانده نخستین ستارگان باشند که در نخستین فرم کهکشان ها پای به صحنه گذاشتند . بیشتر کهکشان هایی که ما امروز مشاهده می کنیم ستاره هایشان به تدریج دوره زمانی طولانی را گذرانده اند . اما این هفده جرم به نظر می آید که شاید متعلق به قبل از زمان باشند و یا اینکه تقریبا" هم سن جهان باشند . یان گفت : شاید اگر ما آنها را به صورت مستقیم می دیدیم به این موضوع می رسیدیم که فرزند نخستین ستاره ها هستند . مشاهدات عمیق تر اسپیتزر در طول موج های بلند تر که طرح سال های بعد آن است تصمیم دارد تا بداند که آیا این اجرام قرمز هستند زیرا که پیر هستند و یا اینکه قرمز هستند زیرا نوع جدیدی از ستاره های اکتیو اند که در غبار مفقود شده اند . سیاهچاله ها در اختفا : با استفاده از داده های هابل و چاندرا تیم مگ آری پیشنهاد می کند که تجمع سیاهچاله های مخفی در طول موج مرئی حتی در نزدیک ترین جای جهان است . این سیاهچاله های مخفی تا مدتی قبل در فاصله های دور برخلاف تئوری های مشاهده جستجو می شدند . آنها گم بودند زیرا داده های پرتوی مرئی تیره و تار است درست شبیه کهکشان های معمولی و کم نور . آری گفت : با داده های جدید اسپیتزر در این زمینه اجرام فاصله دار به راحتی مرئی هستند . حساسیت زیاد دوربین فروسرخ اسپیتزر آن را چاندرا ملحق می کند . این بدان معنا است که حالا جستجوی همه ی سیاهچاله هایی که توسط بلعیدن گاز انرژی خود را به دست می آورند ممکن است . تیم آری به توسط رصدخانه به شمارش سیاهچال های فوق سنگینی می پردازد که در دو تا پنج میلیارد سال بعد از بیگ بنگ پدید آمدند . بیشتر این هسته های فعال کهکشانی در غبار پنهان هستند که در واقع نور و کمی پرتو ایکس را جذب کرده و در عوض مقداری پرتو فروسرخ پرقدرت ساطع می کنند . اسپیتزر به تحقیق در منطقه ی GOODS پرداخته جایی که شاید سه چهارم هسته ی کهکشان های به راستی تیره و تار بوده است .

[Renjer Babi]

"محور شيطان" ممكن است ايده گستره كيهاني را تغيير شكل دهد.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

مشاهده يك الگوي اسرار آميز در زمينه ريزموج كيهاني (cosmic microwave background) نه تنها باعث شگفتي برخي فيزيكدانان شده بلكه تا حدودي اين زمينه را بعنوان شالوده اصلي تئوري انفجار بزرگ در ميان اين دانشمندان زير سئوال برده است. زمينه ريز موج كيهاني پس تاب ضعيف انفجار بزرگ فرض مي شود.



اما ممكن است كه توضيح ساده تري براي اين الگو وجود داشته باشد: كريس ويل (Chris vale) از دانشگاه كاليفرنيا مي گويد" اين الگو ممكن است ناشي از گرانش حاصل از تمركز عظيم كهكشانها در كيهان باشد".

اين الگو كه جاو ماگويجو (João Magueijo) كيهان شناس كالج سلطنتي لندن آن را "محور شيطان" ناميده در نقشه زمينه ريز موج ويلكينسون ناسا نيز ظاهر مي شود.

[Renjer Babi]

تلسكوپ فضايي اسپيتزر ناسا براي اولين بار مواد بنياني بوجود آورنده سياره ها را در اطراف كوتوله هاي قهواي رديابي كرد .


تلسكوپ فضايي اسپيتزر ناسا براي اولين بار مواد بنياني بوجود آورنده سياره ها را در اطراف كوتوله هاي قهواي رديابي كرد كه احتمال مي دهد اين ستاره هاي سوخته دستخوش همين پروسه تشكيل سياره شده اند.تاكنون اين مواد ميكروسكوپي و بلوري كه نهايتا بعد از برخورد با يكديگر سياره ها را شكل مي دهند فقط در اطراف ستاره ها و ستاره هاي دنباله دار ديده مي شدند. تلسكوپ فضائي اسپيتزر به تازگي بلورها و ذرات غبار بسيار ريزي را مشاهده كرده كه دورتا دور پنج كوتوله قهوه اي واقع در 520 سال نوري از مجمع الكواكب Chamaeleon مي چرخند. تصور مي رود اين بلورهاكه از يك ماده معدني سبز تشكيل شده و در كره زمين هم به نام زبر جد (olivine) وجود دارند عناصر بنيادي بوجود آورنده سيارات مي باشند. كوتوله هاي قهوه اي مانند ستاره ها از ابرهاي غليظ گاز و غبار بوجود مي آيند. اما تحت وزن خود دچار رمبش شده و پسرعموهاي پيرتر و كم نورتر ستاره ها در نظر گرفته مي شوند.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دانيل آپاي (Daniel Apai) يكي از اختر شناسان دانشگاه آريزونا مي گويد" ما در حال يادگيري اين مورد هستيم كه مراحل تشكيل سياره ها از آنچه كه قبلا تصور مي شد پيچيده تر مي باشد". اختر شناسان معتقدند كه سياره ها از صفحه هاي غبار گرداگرد ستاره هاي جوان و كوتوله هاي قهوه اي متولد مي شوند. نهايتا ذرات ايجاد كننده اين صفحات تبديل به بلور و با پيوستن به هم سياره ها را بوجود مي آورند.

[Renjer Babi]

یک گروه جستجوگر ابرنواخترهای دوردست، در بررسی جهان آغازین به موجود عجیبی مشابه‌ ابرنواختر برخورد کرده‌اند که به‌هیچ‌یک از ابرنواخترهای شناخته‌شده شباهتی ندارد

این جسم که اسفندماه سال گذشته در صورت‌فلکی عوا کشف‌شد، در نگاه اول شبیه به‌یک ابرنواختر معمولی است؛ اما درخشندگی این شبه‌ابرنواختر مدت بیشتری طول کشیده و طیف بدست‌آمده از آن کاملا غیرمعمول است. تصاویر دوربین پیشرفته نقشه‌برداری تلسکوپ فضایی هابل نشان داده‌است یکصدروز طول کشیده تا این جسم به بیشینه درخشندگی خود برسد؛ درحالی‌که در یک ابرنواختر معمولی فاصله زمانی بین انفجار و بیشینه درخشندگی تنها بیست‌روز است. هابل پیش‌از آن یک‌بار در هفته دوم بهمن‌ماه این نقطه از آسمان را رصد کرده‌بود، اما چیز خاصی ثبت نکرد. این بدان معنی‌است که این جسم در طول سه‌هفته دویست‌بار پرنورتر شده‌است


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

سحابی خرچنگ، سحابی برجامانده از انفجار یک ابرنواختر معمولی در فاصله شش هزار سال نوری زمین ( تصویر تزیینی است)
تصاویری که به‌تازگی ازاین ناحیه گرفته‌شده، نشان می‌دهد این شبه‌ابرنواختر به‌تازگی روند کم‌نورشدن خود را آغاز کرده‌است. اما این تنها خاصیتش نیست . طیف بدست‌آمده از آن با هیچ‌یک از اجرام نسبتا دور فهرست نقشه‌برداری سراسری آسمان اسلون هم‌خوانی ندارد و رنگش هم از زمان کشف تاکنون تغییری نکرده‌است؛ این درحالی‌است که پس‌از انفجار ابرنواخترهای معمولی، دما به سرعت تغییر می‌کند و درنتیجه رنگ ابرنواخترها هم تغییر می‌کند. انتقال‌به‌سرخ محاسبه‌شده برای این جسم که می‌تواند فاصله‌اش ‌را مشخص کند، دقت مناسبی ندارد و اخترشناسان حتی شک‌دارند که این‌جسم بیرون کهکشانمان قرار گرفته‌باشد، هرچند که درون کهکشان هم جسمی را با این رفتارنمی‌شناسند. از سوی دیگر، صورت فلکی عوا به‌دور از صفحه کهکشان راه‌شیری قرار دارد و بسیار خالی است.اگر قوی‌ترین خطوط طیفی این جسم را خطوط جذبی کلسیم درنظر بگیریم، انتقال‌به‌سرخ آن 0.54 خواهد‌شد که معادل با فاصله 5.5 میلیارد سال‌نوری است. اما این جسم یک‌قدر روشن‌تر از درخشان‌ترین ابرنواخترهای این فاصله است. هیچ نشانه‌ای هم از وجود کهکشان میزبان در آن ناحیه دیده نمی‌شود.
حدس‌های اخترشناسان هم نمی‌تواند تمام خصوصیات مشاهده‌شده را ارضا کند. این جسم نه یک ستاره‌است، نه یک ابرنواختر و نه یک اختروش. آیا این جسم در فاصله بسیار دوری از ما قرار دارد؟ اگر چنین بود، انبساط عالم سبب می‌شد انفجار ابرنواختری به‌شکل نسبیتی کشیده‌شود و بدین‌ترتیب، رویداد بیست‌روزه یک ابرنواختر معمولی می‌توانست به‌شکل یک رویداد یکصدروزه با انتقال‌به‌سرخ 4 دیده‌شود؛ یعنی ابرنواختر در فاصله دوازده‌میلیارد سال‌نوری از ما قرار دارد و تنها یک‌ونیم میلیارد سال پس‌از مهبانگ منفجر شده‌است. اما مشکل این‌جا است که ستارگان جهان یک‌ونیم میلیارد ساله عناصر سنگین بسیار اندکی داشته‌اند و به شیوه دیگری منفجر می‌شدند؛ و این تازه غیر از درخشندگی بسیار بالای این ابرنواختر است.
تنها امید گروه اخترشناسان دانشگاه کالیفرنیا،برکلی این است که بتوانند داده‌های جدیدتری بدست آورند. این شبه‌ابرنواختر تا دوماه‌ونیم دیگر از زمین دیده می‌شود و این، تنها فرصتی‌است که برای بررسی این ابرنواختر با ابزارهای مختلف باقی مانده‌است. این گروه توانسته‌است برای هفته آینده وقت رصد با یک تلسکوپ بزرگ را بدست آورد. آنها امیدوارند درطول این‌مدت، طیف این جرم تحول پیدا کرده‌باشد و نشانه‌های آشنایی در آن پیدا شود. بدست‌آوردن طیف غیرمریی این جرم هم می‌تواند در شناسایی این جرم بسیار موثر باشد

[Renjer Babi]

فضاپیمای کاسینی در آخرین اطلاعات ارسالی، بازی‌های حیرت‌انگیز نور و سایه را به‌تصویر کشیده‌‌است. کاسینی این‌روزها به‌پشت زحل رفته‌است تا دنیای تاریک این‌منظومه را با ابزارهای حساس خود بررسی‌کند و دو تصویر زیر، بخشی از انبوه داده‌های خام ارسالی این فضاپیما است که هیچ تنظیم و تغییری روی آنها انجام نشده‌است. تصاویر تحلیل‌شده سال آینده در بایگانی تصاویر فضایی ناسا دردسترس خواهدبود


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


تصویر اول از فاصله سه‌میلیون و ششصدهزار کیلومتری قمر ره‌آ گرفته شده‌است و آن‌را در حال پوشاندن تایتان، قمر بزرگ زحل نشان می‌دهد. ره‌آ با 1530 کیلومتر قطر، از اولین قمرهای شناخته‌شده زحل است. چنین منظره‌ای پیش‌ازاین تنها در زمین دیده شده‌بود، زمانی که لحظاتی بیش‌تر به اوج خورشید‌گرفتگی کلی باقی نمانده و حلقه‌الماس تشکیل میشود

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویر دوم که اپیمتئوس را از فاصله چهارمیلیون کیلومتری هدف گرفته‌است، این قمر را مقابل هلال زحل و حلقه‌های بی‌نظیر آن به‌تصویر کشیده‌است. اپیمتئوس با قطر 115 کیلومتر، یازدهمین قمر زحل است که در این تصویر به شکل نقطه‌ای روشن، بالاتر از مرکز تصویر و نزدیک به حلقه‌زحل ثبت شده‌است. از زمین هیچ‌گاه نمی‌توان زحل را به‌شکل هلال دید، زیرا این شکل از درخشندگی ویژگی اجرامی است که بین زمین و خورشید قرار می‌گیرند، اما کاسینی در سایه زحل قرار گرفته و می‌تواند چنین هلال بزرگ و درخشانی را ببیند

[Renjer Babi]

جزئيات بي نظير چرخش سهمگين ماده به سمت پائين مري يك سياه چاله غول آسا توسط تلسكوپ VLT رصد شده است.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
▲ نور درخشان واقع در مركز توسط يك سياهچاله غول آسا كه مشغول بلعيدن محيط اطراف خود مي باشد ايجاد مي شود.

كهكشان (NGC 1097) در حدود 45 ميليون سال نوري از زمين فاصله دارد كه در مركز با نور نسبتا درخشاني نورافشاني مي كند. گمان مي رود كه اين نور سياهچاله اي است كه گاز و ستاره هاي مجاور را مي بلعد. اما تابش خيره كننده اين نور باعث شده كه جزئيات اين فعل و انفعالات در تصاوير ديده نشوند.اخترشناسان اكنون يكي از چهار تلسكوپ 8 متري VLT را مورد استفاده قرار داده اند تا از مواد در حال چرخش به سوي مركز اين كهكشان به روش نزديك به فرو قرمز (near-infrared) تصوير برداري كنند.آنها با پوشاندن نور درخشان اطراف سياهچاله با استفاده از روش تنظيم اپتيكي(adaptive optics) و سپس تصوير برداري از بازوهاي دوار موفق به رصد اين پديده شده اند. روش تنظيم اپتيكي براي برطرف كردن تاثير مات كننده اتمسفر زمين در تصاوير بكار مي رود.آلمودنا پريتو (Almudena Prieto) از موسسه ماكس پلانك فيزيك هسته اي هايدلبرگ آلمان كه مسئول اين تحقيق مي باشد مي گويد" احتمالا اين اولين باري است كه تصوير كاملي از پروسه انتقال ماده از بخش اصلي كهكشان به سمت انتهاي هسته گرفته شده است".

بازوهاي دوار ستاره ها و گاز به صورت خطهاي تاريك در اين تصوير فروسرخ از مركز كهكشان NGC 1097 ديده مي شوند.بيش از 300 منطقه كه در آنها ستاره ها شكل مي گيرند در سرتاسر حلقه گاز و غباري كه در اين تصوير از مزكر كهكشان NGC ديده مي شود پراكنده مي باشند. نور درخشان واقع در مركز توسط يك سياهچاله غول آسا كه مشغول بلعيدن محيط اطراف خود مي باشد ايجاد مي شود. اختر شناسان از بازوهاي حلزوني شكل كم نوري از ماده (به رنگ قرمز) در مركز كهكشان NGC 1097تصويربرداري كرده اند.

[Renjer Babi]

تلسکوپ فصایی اسپیتزر متعلق به آژانس فضایی ایالات متحده ( ناسا ) از میان ذراتی همچون غبار گروهی از کهکشان های پنهان غول پیکر و نورانی را مشاهده کرد . این کهکشان ها از زمین 11 میلیارد سال نوری فاصله دارند .


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


این کهکشان های عجیب و غریب بیشترین روشنایی را در جهان قابل مشاهده دارند ، این روشنایی تقریبا" 10 ترلیون برابر خورشید است . اما این کهکشان ها از ما بسیار دور هستند ، خاصیت شکفت انگیزی آنها این است که در غبارها پنهان شده اند . با این حال چشمان بسیار حساس اسپیتزر که از وجود پرتوی فروسرخ بهره می برند ، این کهکشان ها را جستجو می کند .

دکتر دن ویدمن از دانشگاه کرنل گفت : ما اساسا" کهکشان هایی را مشاهده می کنیم که نامرئی هستند . در گذشته مأموریت هایی در زمینه ی فروسرخ وجود داشته است هرچند که این کهکشان ها بر آنها پوشیده بوده اند . ما باید انتظار می کشیدیم تا کهکشانی به اندازه ی کافی از ما فاصله داشته باشد تا آنها را مشاهده کنیم و حالا سؤال اینجا است :

همه ی این غبارها از کجا پای به عرصه ی وجود گذاشته اند ؟

پاسخ این کاملا" واضح نیست ؛ گفته می شود این غبارها از ستاره ها پس زده می شوند . ولی باز هم نمی دانیم که چطور این غبار ها به همه ی جای کهکشان ها وزیده می شوند و راه می یابند . دیگر رمز موجود ، تابش فوق العاده ی این کهکشان ها است . ستاره شناسان حدس می زنند این زاده های جدید از کوازارهای غبار آلود و غیر معمول باشند که در واقع نورانی ترین اجرام در جهان هستی می باشند و ممکن است در غبار خود را نمایان نسازند . کوازارها همانند لامپ های نورانی و غول پیکر در مرکز کهکشان ها هستند و نیرویی غول آسا و بارنکردنی دارند . ما می دانیم که ممکن است ستاره هایی همچون خورشید در همین غبارها رشد کرده باشند ، هر چند که واقعا" نمی دانیم . دکتر هاک از دانشگاه کرنل گفت : با مطالعه ی این کهکشان ها ما معتبرترین نظریه ها را در مورد تاریخ کهکشان خودمان و دیگر کهکشان ها را به دست می آوریم .



دانشمندان برای مشاهده ی نشانی از کهکشان های نامرئی از ابزاری از اسپیتزر که فوتومتر مالتی باند نام دارد استفاده می کنند . سپس تیم این تحیقیق هزار کهکشان را که در این داده ها نامرئی به نظر می رسیدند را با هم مقایسه کردند . این اطلاعات توسط رصدخانه ی ملی میدان گسترده یا همان واید ویلد به دست آمده است و سپس بررسی شده است . در این بررسی 31 کهکشان که فقط در تصویر های اسپیتزر به نظر می آمدند مشخص شدند . دکتر بول جانوزی که مأمور تحقیق در این رصدخانه است گفت : این منطقه ی وسیع ماه های زیادی از زمین مورد بررسی قرار گرفته بود . در واقع این کهکشان ها غباری همانند سوزنی در انبار کاه هستند . مشاهدات کاملتر و بیشتر که توسط طیف نگار فروسرخ اسپیتزر انجام شد حضور سیلیکات های غباری را در 17 تا از این 31 کهکشان را نشان داد . سیلیکات های غباری همچون دانه هایی خاک مانند هستند که در ساختمان تخته سنگ ها به کار رفته هستند البته اندکی کوچکتر هستند .

دکتر توماس سویفر که خود مدیر مرکز علمی اسپیتزر است گفت : سیلیکات های غباری که در دوره های نزدیک ما کشف شده اند بسیار مهم هستند . زیرا به فهم چگونگی اتفاق افتادن سیستم های سیاره ای در تکامل کهکشانی به ما کمک می کنند . گفتنی است که دکتر سویفر خود پروفسور فیزیک در موسسه تکنولوژی کالیفرنیا است . این سیلیکات ها غباری همچنین به ستاره شناسان کمک می کنند تا این موضوع را معین کنند که کهکشان های خیلی دور از زمین هستند . ما می توانیم از قسمتی از نوری که از کهکشان ها می آیند برای طیف نگار استفاده کنیم . پرفسور سویفر گفت : اگر ما نشان قابل شناختی از کانی هایی همانند سیلیکات ها داشتیم می توانستیم فاصله ی کهکشان را کشف کنیم . این گونه کهکشان ها بسیار پیر هستند و عمرشان به زمانی برمی گردد که جهان تنها سه میلیارد سال داشت که این سن حداقل یک چهارم سن کنونی آن است که در حدود 5/13 میلیارد سال است . کهکشان هایی که اینگونه در غبار هستند از دید زمین محصور بودند . نخستین بار در سال 1983 از طریق مشاهدات ماهواره ی فروسرخ آمریکایی اروپایی کشف شدند . بعدا" آژانس فضایی اروپا رصدخانه ی فضایی فرو سرخی به وجود آورد که تا حدی شبیه طرح قبلی بود . با این وجود وقتی اسپیتزر آمد به فرمانروایی پرداخت زیرا حساسیت آن حداقل 100 برابر نمونه ی قبلی بود . و حالا می تواند کهکشان های نامرئی را جستجو کند . JPL در کالیفرنیا مأموریت ادره ی این مأموریت های علمی را دارد . طیف نگار این تلسکوپ توسط شرکت هوا – فضای بال ساخته شده است فوتومتر مالتی باند آن نیز در شرکت مذکور ساخته شده و به بهره برداری رسیده است .

[Renjer Babi]

تلسکوپ سوبارو موفق شد تصویری تماشایی از کهکشان مارپیچی NGC 2403 تهیه کند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

این کهکشان که در فاصله 10 میلیون سال نوری از ما قرار دارد از نوع Sc می باشد که دارای بازوهای باز و یک هسته کوچک است . جرم این کهکشان تقریبا یک دوم راه شیری است که مقدار فراوانی از آن را گاز هیدروژن خنثی تشکیل داده است. در بازو های مارپیچ این کهکشان ستاره های جوان در حال شکل گیری می باشند این مناطق در تصویر به صورت مناطق قرمز رنگی قابل تشخیص می باشد. در این تصویر خوشه های ستاره ای و همچنین سحابی های تاریک به سادگی قابل تفکیک هستند.NGC 2403 برای اولین بار نیست که مورد مطالعه قرار می گیرد بلکه ادوین هابل نیز برای آنکه نشان دهد کهکشان های دورتر ، سریعتر از ما دور می شوند از این کهکشان به عنوان دلیل خود استفاده کرد . این کهکشان همچنین گزینه ی خوبی برای نشان دادن وابستگی سرعت گردش کهکشان ها و نورانیت آنهاست . از این کهکشان همواره به عنوان موردی کاملا استاندارد برای مطالعات اختر فیزیکی استفاده شده است.دانشمندان عقیده دارند کهکشان های بزرگتر حاصل ادغام چندین کهکشان کوچک در گذشته هستند ، این ادغام می تواند نشانه ای عمیق بر هاله ی کهکشان گذاشته باشد.

بنا به مدارک پیشین دانشمندان حدس می زنند ستاره های جوانی در هاله NGC 2403 وجود داشته باشند ، ستاره شناسان قصد دارند با بررسی رنگ و نورانیت این ستاره ها از تصویر فوق به این سوال پاسخ دهند که آیا قطعا در گذشته چنین ادغامی برای NGC 2403 روی داده است یا نه .

[Renjer Babi]

تصور مي رود يك صفحه گاز كه ستارهاي بزرگ درون آن شكل گرفته اند سياهچاله بسيار بزرگ اس جي آر (Sgr A) را احاطه كرده باشد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تصور مي رود يك صفحه گاز كه ستارهاي بزرگ درون آن شكل گرفته اند سياهچاله بسيار بزرگ اس جي آر (Sgr A) را احاطه كرده باشد. نتايج بدست آمده از رصدخانه چاندرا نشان مي دهند كه ستارها در اين ناحيه بوجود آمده اند نه اينكه در اين محل تجمع كرده اند.

اختر شناسان بر اين باورند كه سياهچاله بسيار بزرگ اس جي آر توسط يك صفحه گاز كه ستارهاي بزرگ درون آن شكل گرفته اند احاطه شده است.براي اولين بار ، اختر شناسان مشخص كرده اند كه ستاره هاي بزرگ مي توانند در نزديكي سياهچالهاي بسيار بزرگ ،نظير آنچه كه در مركز كهكشان راه شيري قرار دارد ، بوجود آيند.عقيده بر اين است ستاره هاي بزرگ كه 50 برابر حجيم تر از خورشيد مي باشند در اطراف سياهچاله كهكشان راه شيري وجود داشته باشند اما دليل اينكه چگونه اين ستاره به اين ناحيه راه يافته اند نامعلوم بود.تاد لاور (Tod Lauer) منجم رصدخانه اپتيكي ملي واقع در آريزونا كه قبلا در مورد ستاره هاي آبي اطراف يك سياهچاله در كهكشان آندرومدا مطالعه مي كرد مي گويد " اينكه چگونه يك سياهچاله با كهكشان گرداگرد آن در ارتباط است و با آن واكنش نشان مي دهد يك سؤال واقعا مهم مي باشد". اين اختر شناس به مجله نيو ساينتيست گفت "اولين حدس اين بوده كه ستارها نمي توانند در اطراف سياهچاله شكل بگيرند – گاز به اطراف راه مي بايد ولي يا بلعيده مي شود و يا به دور پرتاب مي گردد". در واقع اگر ستاره ها (آنگونه كه نتايج جديد نشان مي دهند) بتوانند در مجاورت آن شكل بگيرند ، اختر شناسان مي بايد فيزيك فعاليت و واكنش در هسته هاي تمامي كهكشانها را مورد بررسي مجدد قرار دهند".

محيط مادر و شكل دهنده

يك روش براي توضيح وجود ستاره ها حالتي است كه طي آن ستاره ها در فاصله اي نسبتا دور از سياهچاله (حداقل 32 سال نوري دورتر) يعني ناحيه اي كه گرانش سياهچاله ضعيف تر مي باشد شكل مي گيرند و سپس تا فاصله حدود 0،3 سال نوري به داخل كشيده مي شوند. در حالتي ديگر نيروي جاذبه بسيار بالاي سياهچاله كه به سادگي يك ستاره جوان را تكه تكه مي كند با گرانش صفحه غليظ گازي اطراف سياهچاله برابر مي شود. هر گونه " تكه" در اين گاز با متلاشي شدن تبديل به يك ستاره مي شود. براي اينكه اين حجم گازي موجود در ديسك بتواند در مقابل جاذبه ساهچاله مقاومت كند ، جرم آن مي بايد برابر با حداقل 10000 اجرام خورشيدي باشد. دو اختر شناس كه از رصدخانه اشعه ايكس چاندرا براي رصد سياهچاله بسيار بزرگ موجود در مركز كهكشان راه شيري موسوم به اس جي آر آ استفاده كردند اكنون نشان داده اند كه حالت دوم واقعي تر بنظر مي رسد.

شاهدي بر عدم وجود

اگر مدل حركت رو به درون درست باشد ، چاندرا بايد بتواند شواهد اشعه ايكس براي حدود يك ميليون ستاره جوان هم اندازه خورشيد نزديك به سياهچاله و تعداد بسيار كمتري از ستاره هاي بزرگتر را رديابي كند. ولي موضوع فقط اين نيست. سرگي ني ياكشين (Sergi Nayakshin) از دانشگاه لي سستر (Leicester) انگلستان كه اين تحقيق را بهمراه راشيد سوني ياو (Rashid Sunyaev) در مركز فيزيك ماكس پلانك در آلمان انجام مي داد اظهار مي دارد كه "عدم وجود چيزي كه انتظار آن مي رود به مهمي وجود چيزي است كه انتظار آن نمي رود". به جاي ستاره هاي كم جرم رصد خانه هاي فرا قرمز پيشين حدود 100 ستاره جوان و بسيار بزرگ نزديك به سياه چاله را نشان مي داند.دليل اينكه چرا بنظر مي رسد ستاره هاي كوچكتر در فاصله اي نسبتا دور از سياهچاله تشكيل مي شوند اما فقط ستاره هاي بزرگتر در فاصله نزديك به آن شكل مي گيرند روشن نمي باشد. نياكشين حدس مي زند كه تششع و بادهاي قوي ستاره هاي بسيار بزرگ باعث ايجاد محيطي مي شود كه مانع رشد ستاره هاي كوچك مي گردد. ستاره هاي بزرگ دوره زندگي بسيار طولاني ندارند (براي مدت طولاني دوام نمي آورند) بلكه به سرعت به سوي مرگ خود در انفجارهاي ابر نواختري حركت مي كنند. اين امر باعث فورانهاي نسبتا سنگين عناصري از قبيل اكسيژن مي گردد كه ممكن است دليل وجود عناصر سنگين تر رصد شده قبلي در اطراف صفحات اطراف سياهچاله باشد.

[Renjer Babi]

با برخورد (Deep Impact) با دنباله دار (Temple 1) ديدگاه دانشمندان نسبت به ساختار دنباله دار ها تغيير پيدا كرد.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


ديدگاه و تصورات سنتي در مورد دنباله دار ها چنين بوده كه در ساختار اين اجرام آسماني مقادير زيادي يخ وجود دارد كه توسط گرد و غبار پوشيده شده اند. و به همين دليل به دنباله دار ها "گلوله يخي كثيف" مي گويند چرا كه مقداري گرد و غبار قاطي يخ شده است. كه اين گرد و غبار ها در حين حركت دنباله دار در منظومه شمسي، در سطح آن پراكنده مي شوند. اما پس از برخورد (Deep Impact) با دنباله دار (Temple 1) ديدگاه دانشمندان نسبت به ساختار دنباله دار ها تغيير پيدا كرد. در آن برخورد، مقدار بيشتري گرد و غبار نسبت به قطرات آب در فضا پراكنده شدند. و اين نشان مي دهد كه بخش اعظمي از اين دنباله دار از سنگ و گرد و غبار تشكيل شده است كه توسط يخ به هم نگه داشته شده اند. اين برخورد به قدري براي دانشمندان ارزشمند بود كه از حداكثر وسايل موجود براي رصد آن استفاده كردند. زيرا اين دنباله دارها كه در منظومه شمسي زنداني شده اند، به دليل اينكه در سطح آن ها هيچ گونه فرسايشي رخ نداده، مي توانند مدارك و شواهدي را از اوايل شكل گيري منظومه شمسي در اختيار ما قرار دهند.

[Renjer Babi]

رسوب زمان در صورتک خندان


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این دو تصویر، نمای سنگ‌های رسوبی را در دو فصل مختلف از سال نشان می‌دهد. تصویر سمت‌راست در تابستان گرفته شده و یک گردباد مریخی در آن دیده می‌شود. عرض هر تصویر نزدیک به چهار کیلومتر است


پایین‌تر از دهان این گودال، تپه‌ای از سنگ‌های لایه‌ای تشکیل شده‌است که پشته‌‌هایی از شن‌های روان تاریک روی آن‌‌را فرا گرفته‌اند. دوربین زاویه‌بسته مدارگرد توانسته‌است بخشی از این سنگ‌های رسوبی را که از زیر شن‌های روان بیرون زده‌اند، به‌تصویر بکشد. در پایین‌ترین بخش این تپه، لایه‌های بارها از روی یکدیگر عبور کرده‌اند. هریک از این عبورها نشان‌دهنده دوره‌ای است که فرآیند رسوب‌کردن این مواد متوقف و فرسایش آغاز شده‌است. پس‌از هر فرسایش، فرآیندهای رسوبی جدیدی روی داده‌است و لایه‌های تازه‌تری از مواد دانه‌ریز ایجاد شده‌است. آن‌چه مبهم است، این‌‌که آیا این مواد رسوبی را باد ته‌نشین کرده‌است یا آب؟ خطوط ساحلی روی لایه‌ها یادآور الگوی سطح رمل‌هایی است که همراه باد جابجا می‌شوند، اما این عوارض بسیار بزرگ‌تر از بافتی‌است که در تپه‌های شنی دیده‌ می‌شود

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تصویر دیگر، نمای سه‌بعدی بخشی از این لایه‌های رسوبی را نشان می‌دهد که از ترکیب دو تصویر از زاویه‌های مختلف تهیه شده‌است. برای دیدن این تصویر، باید از یک عینک سه‌بعدی استفاده کرد. کافی است دو طلق آبی و قرمز، به‌اندازه‌ای که روی چشم را بگیرد، تهیه کرد؛ طلق قرمز را روی چشم چپ و طلق آبی را روی چشم راست گذاشت و به‌تصویر نگاه کرد. جهت‌گیری مدارگرد نقشه‌بردار سراسری مریخ در این دو تصویر با تصایر بالا متفاوت است و از این‌رو جهت‌های جغرافیایی این تصویر با تصاویر بالا متفاوت است. این تصویر محدوده‌ای به‌طول 7.3 کیلومتر را پوشش داده‌است.

[Renjer Babi]

ابر کامپیوترهای پیشرفته برنامه ی فوق العاده ای برای شبیه سازی جت های انرژی که از سیاهچاله ها فوران می کنند را دارا هستند . بیشتر این اجرام عجیب ترین و قدرتمندترین اجسام در جهان هستند .


این پژوهش به ما کمک می کند تا راز چرخش سیاهچاله ها را بگشائیم و هم چنین در تأیید این نظریه که این اجسام توان خروجی دارند به ما کمک می کنند . این مطالب توسط دکتر دیوید مایر که یک متخصص فیزیک نجومی درJPL است گفته شده است . این مؤسسه در کالیفرنیا واقع شده است . سرپرست این تیم تحقیقاتی دکتر شینجی کاید از دانشگاه تویوما ژاپن است .

سیاهچاله ها اجرامی فوق العاده چگال و قدرتمند هستند و هیچ چیز حتی نور قادر به گریز از میدان آنها نیست

یک سیاهچاله ماده و ستاره هایی را که به محدوده ی آن نزدیک شده است به طور حریصانه ای می بلعد . این اجرام زمانی پدید می آیند که ستاره ای در خود فروریزد و بمیرد . راه دیگر پدید آمدن آنها این است که ستاره ها و سیاهچاله در مرکز کهکشانی همانند راه شیری در یکدیگر فروریزند . سیاهچاله ای بزرگ پدید آورند . هر دو نوع این سیاهچاله ها می توانند با سرعت بسیار زیاد بچرخند و به همراه خودشان فضای اطرافشان را بکشند . زمانی که ماده ی بیشتری در سیاهچاله فرومی افتد کشش آن سرعت می گیرد . ستاره شناسان مدرک محکمی مبنی بر وجود آنها دارند ، آنها از روی جت های پس زده شده و یا امواج رادیویی مانند X این اجرام شناسایی می کنند . هرچند آنها نمی توانند به طور مستقیم آنها را مشاهده کنند . مایر در ادامه نتایج خود افزود : ما نمی توانیم به سیاهچاله ها سفر کنیم و همچنین نمی توانیم نمونه ی آنها را در آزمایشگاه بسازیم ؛ بنابراین ما از ابر کامپیوتر ها استفاده می کنیم ، این شبیه سازی همانند پیشگویی وضع هوا است ، در این حالت انیمیشن های کامپیوتری آفریده می شوند که وضعیت حرکت هوا را پیشگویی می کنند . این پیش بینی ها مبنی بر داده های ماهواره ها و اطلاعات ما از آتمسفر زمین و همچنین گرانش زمین و اثر آن مشخص می شود . در بیشتر اوقات دانشمندان داده ها را در زمینه ی چرخش پلاسما در سیاهچاله با اطلاعات در زمینه میدان گرانشی و میدان مغناطیسی و اثر آنها ترکیب می کنند . دکتر کاید گفت ما نمونه ای از چرخش سیاهچاله ها را با پلاسمای مغناطیسی فروافتاده در آن در دست داریم ، در نمونه شبیه سازی شده توسط ما میدان مغناطیسی انرژی حاصل از چرخش سیاهچاله را مهار می کند . در این مورد جت های خالص انرژی الکترومغناطیسی بیرون رانده شده است که مکان خروج قسمت بالایی قطب های شمال و جنوب سیاهچاله هستند . قدرت اینها برابر توان خورشید در ده میلیارد و سپس جمع یک میلیون با آنها است . پدیده جت توسط پروفسور راجر بلن فورد از مؤسسه تکنولوژی کالیفرنیا و همکارش رومان ازمجیک در دهه ی 1970 پیش بینی شد . کامپیوترهای جدید این پدیده را تأیید می کنند . دانشمندان بر این عقیده بودند که سیاهچاله های بزرگ که جرمی در حدود یک یا چندین میلیارد برابر خورشید دارند این جت را ساطع می کنند . در دهه ی 1990 این مطلب نیز روشن شد که بسیاری از سیاهچاله های کوچک واقع در سیستم های دوتایی نیز این گونه جت ها را پس می زنند . تیم این عملیات علاوه بر مایر و کاید کسانی از جمله دکتر کینوزری شیباتا از دانشگاه کیوتو و دکتر تاکاهیرو کیودا از رصدخانه نجومی مینیکا بودند .

[Renjer Babi]

هنوز مدت زیادی از کشف بزرگترین جرم کمربند کویپر نمی گذرد که اختر شناسان موفق به کشف قمر آن شدند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

مایکل براون کاشف سیاره دهم و همکارانش در 10 سپتامبر با استفاده از تلسکوپ کک 2 موفق شدند جرمی را پیدا کنند که به دور 2003 UB313 می چرخد اما هنوز موفق به کشف مدار آن نشدند .تلسکوپ فضایی هابل قرار است در نوامبر و دسامبر امسال در اختیار این تیم قرار بگیرد تا مدار و فاصله این قمر از سیاره دهم تعیین شود . براون امیدوار است تا ژانویه سال آینده تمامی فاکتور های اساسی مربوط به این قمر را پیدا کند. این قمر 100 برابر از کمنور تر از 2003 UB313 می باشد و در قدر 24 می درخشد دانشمندان احتمال می دهند ایم قمر 270 کیلومتر قطر داشته باشد .این قمر می تواند کمک زیادی در محاسبه جرم سیاره دهم به اختر شناسان بکند.

[Renjer Babi]

ناسا پس از چند ماه بررسي يافته دكتر بهرام مبشر كيهان شناس برجسته ايراني را در خصوص مشاهده دورترين كهكشان عالم پذيرفت.

گفت‌و‌گوي ايسنابادكترمبشر كاشف دورترين كهكشان جهان

اين كشف بزرگ كيهان‌شناسي كه به سرپرستي دكتر بهرام مبشر، كيهان‌شناس ايراني و نماينده سازمان فضايي اروپا (ESA) در موسسه تلسكوپ فضايي هابل ناسا صورت گرفته، بازتاب وسيعي در رسانه‌ها و مجامع علمي جهان داشته است. اگرچه به دليل اهميت فوق‌العاده و تاثير آن بر نظريه‌هاي موجود كيهان‌شناسي پيش از تاييد نيز در ماه‌هاي اخير به شدت مورد توجه محافل علمي جهان قرار گرفته است.

بررسي اين كهكشان غول‌پيكر دوردست كه در رسانه‌ها به عنوان كهكشان «Big baby» از آن ياد شده، اطلاعات بسيار با ارزشي را درباره شكل‌گيري كهكشان‌ها در ابتداي تشكيل جهان در اختيار دانشمندان قرار مي‌دهد ولي نكته اصلي درباره اين كهكشان، جرم آن - تقريبا به اندازه كهكشان راه شيري - است زيرا شكل‌گيري كهكشاني با چنين جرمي در ابتداي تشكيل جهان - به فاصله تنها چند صد ميليون سال از انجار بزرگ - با بسياري از نظريه‌هاي موجود كيهان‌شناسي درباره روند تشكيل و تحولات جهان در تضاد است.

دكتر بهرام مبشر كه در حال حاضر براي شركت در كنفرانسي علمي در آمستردام هلند به سر مي‌برد روز جمعه در گفت‌و‌گويي تلفني با خبرنگار «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) درباره علت تاخير در اعلام رسمي اين كشف از سوي ناسا و اسا گفت: با اين كه اين كشف ماه‌ها پيش صورت گرفت ولي بايد مطالعات بيشتر و دقيق‌تري انجام شده و مشاهداتي نيز از روي زمين صورت مي‌گرفت تا اطمينان لازم در اين زمينه حاصل شود زيرا اگر اين كشف درست باشد - كه در حال حاضر تا حد بيشتري اطمينان يافته‌ايم - بسياري از تئوري‌هاي كيهان‌شناسي زيرسوال مي‌رود. اين كهكشان با بررسي دقيق تصوير «فراژرف» هابل - ژرف‌ترين تصوير تهيه شده از جهان - و با كمك آشكارساز مادون قرمز هابل و تلسكوپ فضايي «اسپيتزر» صورت گرفته است.

اين كيهان شناس ايراني در ادامه درباره تصوير «فراژرف» هابل كه عميق‌ترين تصوير از جهان بوده و با مشاركت مستقيم وي تهيه شده است، اظهار داشت: اين تصوير كه ژرف‌ترين نگاه بشر به جهان و سرآغاز آن بوده و در مدتي حدود يك سال تهيه شده است، ده‌ها هزار كهكشان كوچك و بزرگ را در سطح كوچكي از فضاي لايتناهي به تصوير كشيده شده است. اين تصوير امكان مطالعه دورترين كهكشان‌هايي را كه در ابتداي جهان شكل گرفته‌اند را فراهم كرده و اطلاعات جديدي را درباره نحوه شكل‌گيري جهان در اختيار ما قرار داده كه برخي نظريات پذيرفته شده كيهان شناسي را به چالش كشيده و مي‌تواند پايه نظريات جديدي پيرامون روند تكوين كيهان باشد

دكتر مبشر در ادامه در پاسخ به اين سوال كه آيا احتمال كشف كهكشاني دورتر طي بررسي‌هاي كيهان‌شناسي اخير وجود دارد يا نه، اين احتمال را تاييد و به طرح تصوير فراژرف دوم اشاره كرد كه از چند ماه پيش در نمايي نزديك به تصوير فراژرف موجود در حال تهيه بوده و پيش‌بيني مي‌شود كه تا تابستان سال آينده به پايان برسد.

وي هدف از تهيه اين تصوير را دستيابي به نمايي گسترده‌تر از كهكشان‌هاي اوليه و بررسي دقيق‌تر تحولات كيهان در آغاز جهان عنوان كرد و اظهار داشت: در حال حاضر امكان تهيه تصويري با عمق بيشتر هم وجود دارد ولي با توجه به اين كه انجام مشاهدات آن زمان زيادي را از تلسكوپ فضايي هابل مي‌گيرد دانشمندان ترجيح مي‌دهند كه تهيه چنين تصاوير فوق‌العاده عميقي را به بهره‌برداري تلسكوپ «جيمز وب» موكول كنند.

گفتني است، دكتر بهرام مبشر كه در سال 1337 در تهران متولد شده، ديپلم رياضي را از دبيرستان البرز و ليسانس فيزيك را از مدرسه عالي پارس دريافت كرده و سپس به انگلستان رفته و تحصيلات فوق ‌ليسانس و دكتري خود را در رشته كيهان‌شناسي مشاهداتي در دانشگاه «دورهام» انگلستان پشت سر گذاشته است.

وي پس از دريافت درجه فوق‌ليسانس مهندسي اپتوالكترونيك و ديپلم مهندسي ميكروويو از دانشگاه لندن، مدت هشت سال در اين دانشگاه (كالج سلطنتي) به تدريس و تحقيق اشتغال داشته و از چند سال قبل در انستيتو تلسكوپ فضايي هابل در ناسا فعاليت دارد.

دكتر مبشر در حال حاضر نماينده سازمان فضايي اروپا (ESA) در ناسا و از دانشمندان مسئول آشكارساز nikmouse تلسكوپ فضايي هابل است.



------------------------------------------------------------------------------------------


تیمهای تلسکوپ های فضایی Spitzer و Hubble قدمی تاره برای شناخت یک بچه کهکشان در عالم نوزراد برداشتند.


دو تا از بزرگترین رصدخانه های ناسا یعنی تلسکوپ های فضایی هابل و اسپیتزر یک کهکشان فوق العاده پرجرم را در فضا شناسایی کردند که در دورترین فاصله هایی که تاکنون شناخته شده است رصد شده اند . این از آن جهت برای اخترشناسان تعجب آور بود که اولین کهکشان ها در عالم عرفاً این گمان را به یدک می کشند که این توده های ستاره ای بسیار کوچکتر از آن هستند که پس از چندی با یکدیگر برخورد کنند و پدید آور کهکشان های بزرگتری چون راه شیری ما باشند .

دو تا از بزرگترین رصدخانه های ناسا یعنی تلسکوپ های فضایی هابل و اسپیتزر یک کهکشان فوق العاده پرجرم را در فضا شناسایی کردند که در دورترین فاصله هایی که تاکنون شناخته شده است رصد شده اند . این از آن جهت برای اخترشناسان تعجب آور بود که اولین کهکشان ها در عالم عرفاً این گمان را به یدک می کشند که این توده های ستاره ای بسیار کوچکتر از آن هستند که پس از چندی با یکدیگر برخورد کنند و پدید آور کهکشان های بزرگتری چون راه شیری ما باشند .

درخشندگی نسبی ابن کهکشان در طول موج های مختلف با نظریه انبساط عالم به خوبی توافق دارد و به اخترشناسان اجازه میدهد تا با استفاده از سایر روشها فاصله را با تقریب مناسبی تخمین بزنند آنها در این زمان همچنیین می توانند تصویری از پیشروی کهکشان چه از نظر جرم ویا سن ستارگان بدست آورند . این تیم همچنان تلاش می کنند تا فاصله تخمینی را به وسیله سنجش طیف نمایی با بزرگترین تلسکوپ های مستقر در زمین یعنی VLT ، KECK و رصد خانه های GEMINI به درستی تثبیت کنند . اما این کهکشان اثبات کرده است که برای رصد های زمینی سوژه ای بس کمنور و ضعیف است ؛ اگرچه در نتیجه رصدهای بسیاری در طول موج های متفاوت تاثیر رنگ در آن بسیار منحصر به فرد به نظر می رسد و آنرا از حیث جرم و اندازه بسیار عظیم الجثه معرفی می کند .

بسیاری از اختر شناسان بر این باورند که کهکشانها پس از چندی اقدام به کوچک شدن می کنند و به ازای آن جرم خود را تقویت می نمایند . هرچند این موضوع به دکتر مبشر و همکاران او نظریاتی سنتی و قدیمی را گوشزد می کند که در آنها برخی کهکشان ها بطور یکپارچه متولد می شوند و به سرعت شکل می گیرند و در جمع کل همچون گذشته هستند . برای چنین کهکشان بزرگی این باید به صورت یک رویداد انفجاری هولناک بوده باشد و انرژی حاصل از ظهور سریع ستارگان احتمالاً به گرم کردن عالمی که پس از انفجار بزرگ سرد شده بوده است کمک کرده است .این حادثه زود هنگام ( 5 درصد اولیه عمر هستی ) زمینه ای پر ثمر برای انتظار تلسکوپ فضایی James Webb (JWST) است که حساسیتی فروسرخی دارد تا شاید به تماشای ستارگان بسیار قدیمی که پس از مهبانگ مشتعل شده اند بپردازد .


به امید موفقیت هرچه بیشتر اخترشناسان ایرانی


دكتر بهرام مبشر در سال 1337 در تهران متولد شد، ديپلم رياضي را از دبيرستان البرز تهران و ليسانس فيزيك را از مدرسه عالي پارس دريافت كرد و سپس به انگلستان رفت و تحصيلات فوق ‌ليسانس و دكتراي خود را در رشته كيهان‌شناسي مشاهداتي در دانشگاه «دورهام» انگلستان پشت سر گذاشت.

وي پس از دريافت درجه فوق‌ليسانس مهندسي اپتوالكترونيك و ديپلم مهندسي ميكروويو از دانشگاه لندن، مدت هشت سال در اين دانشگاه (كالج سلطنتي) به تدريس و تحقيق اشتغال داشته و از چند سال قبل در انستيتو تلسكوپ فضايي هابل در ناسا فعاليت دارد. دكتر مبشر در حال حاضر نماينده سازمان فضايي اروپا (ESA) در ناسا و مسئول آشكارساز nikmouse تلسكوپ فضايي هابل است.



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

شركت جستجوي اينترنتي گوگل قصد دارد در زمينه تحقيقات فضايي با سازمان فضانوردي آمريكا ناسا مشاركت كند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

شركت جستجوي اينترنتي گوگل قصد دارد در زمينه تحقيقات فضايي با سازمان فضانوردي آمريكا ناسا مشاركت كند. اين شركت همچنين اعلام كرد در مركز تحقيقات ناسا در قلب دره سيليكون مجموعه جديد دانشگاهي به وسعت بيش از ‪ ۹۰هزار متر مربع بنا خواهد كرد.

به گزارش خبرگزاري رويترز گوگل و ناسا در طرحهاي تحقيقاتي مانند مديريت گسترده داده‌ها، نانوتكنولوژي، عمليات رايانه‌اي توزيع گسترده و صنعت فضايي كارگشايي همكاري خواهند كرد. هدف از عمليات رايانه‌اي توزيع گسترده بهره‌گيري از قدرت هزاران يا ميليونها دستگاه رايانه پي سي با استفاده از اينترنت به منظور اجراي طرحهاي تحقيقاتي گسترده مانند كاوشهاي فضايي يا بهداشت است. دستگاههاي رايانه در زماني كه كاربران از آنها استفاده نمي‌كنند بكار گرفته مي‌شود.

به گفته مدير مركز آمس ناسا اين همكاري كه مشاركت بخش خصوصي و دولتي است فوايد بالقوه عظيمي در برنامه‌هاي فضايي دارد. گوگل يك ميليون متر مربع از زمين در پارك تحقيقات ناسا در مافت فيلد را در اختيار مي‌گيرد. اين زمينه قبلا پايگاه هوايي نيروي دريايي آمريكا بوده است كه هزاران شركت فناوري آن را دربرگرفته‌اند و در قلب دره سيليكون واقع شده است. گوگل و ناسا خواستهاي مشتركي دارند يعني ارايه دنيايي از اطلاعات براي مردم سراسر جهان.

شركت گوگل كه هفت سال پيش بوجود آمد به سرعت بدنبال جذب نيرو براي پاسخ به تقاضاهاي بسيار زياد است. ساخت انواع جديد سنجنده‌هاي كنترل از راه دور، بهبود تحليل مشكلات مهندسي و موادي كه در اثر همكاري علوم ‪ bio-info-nanoتهيه مي‌شود از جمله طرحهايي است كه با مشاركت گوگل و ناسا تحقق خواهد يافت. پژوهشگران در حوزه‌هايي مانند مواد جديد، ابررايانه، استخراج داده ها و حضور كارآفرينان در برنامه‌هاي فضايي با يكديگر همكاري خواهند كرد.

ساير تحقيقات بر روي كشفيات علوم فضايي، زيستي و زمين‌شناسي حاصل از تلفيق رايانه‌ها متمركز خواهد بود. مركز تحقيقات دولتي آمس ناسا كه در سال ‪ ۱۹۳۹تاسيس شد در طراحي و آزمايش جنگنده‌هاي پي ‪ ۵۱موستانگ و پي ‪ ۳۸لايتنيگ در جنگ جهاني دوم نقش داشت. اين مركز بعدها تحقيقاتي براي ماموريتهاي آپولو به ماه انجام داد. كل زمين اختصاص يافته براي اين طرح حدود ‪ ۳۵۰هزار هزار مربع است كه براي ساخت امكانات تحقيقاتي، مسكن، امكانات آموزش دانشگاه مورد استفاده قرار مي‌گيرد. همكاري گوگل كه بهترين موتور جستجوي اينترنت محسوب مي‌شود با سازمان ناسا قدرتمندترين منابع فناوري جهان را گردهم مي‌آورد.

[Renjer Babi]

مشاهدات جدید فروافتادن نور و دیگر اجرام را در سیاهچاله و چگونگی به دست آوردن جرم آن را شرح می دهد

سیاهچاله ها یک سؤ شهرت برای مکیدن تمام اجرام حتی همسایه های کیهانی خود دارد . با این همه نیروی گرانش هولناک آن مصمم است تا از فاصله های مختلف جرم جذب کند . اگر خورشید ناگهان در یک سیاهچاله فرو ریزد زمین تمایل دارد مدار خود را حفظ کند ، زیرا ما تمایل نداریم در سیاهچاله فروافتیم . ما می خواهیم سالی آرام با ٣٦۵ روز داشته باشیم ؛ هر چند که سرد هم باشد .

هنوز دانشمندان به درستي نمی دانند که ماده چطور در یک دیسک پیوسته و افزایشی به دور سیاهچاله به گردش در می آید و ناگهان به داخل فضایی که به نظر تهی می آید شیرجه می زند . این دیسک مانند سیاره ای به دور ستاره ای می ماند .

ماده دیسک پیوسته و افزایشی سیاهچاله را دور می زند تا در تکانه ای زاویه ای ناپدید شود . آیا ماده ای که به درون سیاهچاله هل داده می شود در جایی از سیاهچاله محصور است ؟ آیا گشتاور میدان مغناطیسی یا فشار تشعشعی یک بیثباتیو نا پایداری خلق می کند که دلیش چرخش ماده درونی است ؟

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

صرفنظر از اندازه آن ؛ سیاهچاله دیسک پیوسته و افزایشی را به آسانی به دست می آورد . سیاهچاله های فوق العاده بزرگ در وعده های غذایی خود می توانند ضیافتی با شکوه از گاز های میان ستاره ای داشته باشند . اکثر این سیاهچاله ها در هسته کهکشان ها جای دارند .

سیاهچاله های کوچک فرمی از این اجرام هستند که از فروختن ستاره هایی به وجود می آیند که اغلب متعلق به سیستم های دوتایی هستند . وقتی که یکی از ستاره های این سیستم به سیاهچاله تبدیل می شود ستاره ی همدم هر از چند گاهی مقداری از گازهای خود را برای رسیدن به سیاهچاله پرتاب می کند . وقتی که گازها به سیاهچاله می رسند در اثر بی نظمی اتم ها با یکدیگر تصادم می کنند . در این هنگام ماده ای که حالت پلاسما دارد به دور سیاهچاله به گردش در می آید و شتابی بیشتر از ١٠٪ سرعت نور می گیرد و به طور روشن و درخشان در می آید زیرا بر افروخته شده و در بسیاری از باندهای موج ظاهر می گردد به خصوص در طول موج پرتو ایکس .

گازی که ورم کرده در چرخش دیسک به پرتو افشانی می پردازد و ماده جدید از جهات مختلف وارد دیسک می شود . در این شرایط ماده هیچ گاه نمی تواند به صورت منظم و خوب رفتار کند . این چیزی است ایَن جرج از مؤسسه UMBC گفت . آلن مارستر از دانشگاه بستون به ما می گوید که مکنده ماده در فاصله های زمانی منظم ماده را می مکد . در حدود هر ١٠ ماه .

وقتی که مارستر در حال جستجو دیسک مفقود شده در کهشان 3C120 بود جت هایی را مشاهده کرد عمود برای حالت دیسک به بیرون پرت شدند . این دیسک ناپدید شده دوباره در مدت ١٠ ماه به آرامی پر خواهد شد . تا زمانی که چیزی مدار دیسک پیوسته را بر هم زند و تمام اجرام جذب شده دوباره بر افروخته شوند و اثر دمیدن مکنده دوباره آغاز شود .

اما علت این برافروخته شدن چه بود ؟ چند سال پیش دانشمندان فرایند یکسان را در نزدیکی سیستم سیاهچاله ای ، اختری که آن را GRS 1915 + 105 می خوانیم کشف کردند . وقتی ماده کافی از ستاره ی ندیم به دیسک اضافه شد ، د این زمان علت درون دیسک که اجرام موقتی در روی افق بودند فعال شدند .

سیاهچاله های فوق العاده بزرگ به تنهایی وجود ندارند و منابع پابرجا برای تأمین نظم هستند .

جان هالی از دانشگاه ویرجینیا سیستم های کامپیوتری را برای ظاهر سازی دیسک های ناپایدار در سیستم های مختلف سیاهچاله ای توسعه داده است . او پیشنهاد می دهد که سیستم های بزرگ که دارای حرارت نایدار هستند منجر به نظم می شوند . دیسک های عظیم الجثه دهانه ی خوبی در بالای سالهای نوری هستند که باعث تغییرهای بسیاری در چگالی و دما از بیرون به درون لبه ها هستند .

جین ترنر از UMBC به همراه جرج و چندین نفر دیگر این امکان را دارند تا اولین منابه دیسک های ناپدار را کشف کنند : شکستن میدان مغناطیسی در شعاع های خاص همواره از افق رویداد در سیاهچاله ها .

در ماه ژوئن او نتایج مشاهدات دوگانه تلسکوپ پرتو ایکس چاندرا از ناسا و ماهواره XMM- Newton از اسا را در مورد سیاهچاله های فوق العاده بزرگ منتشر کرد . علت محتمل روشنایی ها شکسته شدن میدان مغناطیسی سیاهچاله است . با شکسته شدن فشار دیسک نقطه داغ و موج دار آفریده می شود که شاید در آخر یک آشفتگی در امواج جذر و مدی دیسک ایجاد کند که ماده را به داخل سیاهچاله می فرسد

[Renjer Babi]

فضانوردانی که به‌فضا رفته‌اند، می‌گویند داد زدن در آنجا هیچ‌ فایده‌ای ندارد، چراکه هیچ‌کس صدای شما را نخواهد شنید. اما در مریخ چطور؟

صدا در هوا، آب یا هر ماده دیگری به‌شکل برخورد مولکول‌ها با یکدیگر منتقل می‌شود. هرچه فاصله مولکول‌ها با یکدیگر کمتر باشد، برد و سرعت حرکت امواج صوتی هم بیشتر است. جو مریخ به‌مراتب از جو زمین رقیق‌تر است و فاصله مولکول‌های هوا در آن یکصد و بیست بار بیشتر از فاصله مولکول‌های جو زمین است. بنابراین انتظار می‌رود صدا در مریخ سرعت و برد کمتری داشته باشد.

پژوهشگران دانشگاه ایالتی پن در شبیه‌سازی جدیدی، چگونگی انتشار امواج صوتی را در سیاره سرخ بررسی کرده‌اند و توصیه کرده‌اند اگر در مریخ به کمک نیاز داشتید، بهتر است امیدوار باشید در آن نزدیکی‌ها کسی پیدا شود؛ زیرا صدای یک جیغ معمولی که در زمین تا فاصله هزار و دویست متری شنیده می‌شود، در مریخ به هجده متر هم نمی‌رسد! حتی صدای گوش‌خراش یک ماشین چمن‌زنی معمولی که در فضای باز تا فاصله چند کیلومتری هم شنیده می‌شود، در مریخ دورتر از هفتاد متر شنیده نمی‌شود.

از سوی دیگر، سرعت انتشار امواج صوتی در سطح سیاره سرخ کمتر از 340 متر در ثانیه (سرعت صوت در هوای زمین) است، در نتیجه صدایی که به گوش می‌رسد، با آن‌چه در زمین می‌شناسیم تفاوت دارد. این وضعیت بسیار شبیه به حالتی است که یک دلقک هلیوم استنشاق می‌کند و صدایش ناگهان زیر می‌شود؛ زیرا سرعت انتشار صوت در هلیوم بیشتر است و صدایی که در حنجره دلقک تولید می‌شود، سرعت بیشتری نسبت به سرعت صوت در هوا دارد و هنگامی که در هوا پخش می‌شود، چند اکتاو زیرتر شنیده می‌شود. البته این توصیه‌ها برای افرادی مناسب است که حاضر باشند جو دی‌اکسید کربنی مریخ را تنفس کنند!

[Renjer Babi]

یکی از دل‌انگیزترین مناظر زمین، آسمان شب است. اما آیا تاکنون از خود پرسیده‌اید که آسمان شب در دیگر نقاط منظومه شمسی چگونه است؟ مریخ‌نوردهای ناسا این فرصت را فراهم آورده‌اند که برای نخستین بار، بشر بتواند منظره آسمان را از سیاره‌ای دیگر مشاهده کند


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تصویری شبه‌واقعی از مریخ‌نورد فرصت درحال انجام ماموریت علمی. تصویر از ترکیب مدل واقعی مریخ‌نورد روح در زمینه‌ای با رنگ کاذب تهیه شده است. تصویر زمینه از کنارهم گذاشتن تصاویر ارسالی روح در گودال گوسف تهیه شده است.

نشریه اسکای اند تلسکوپ در شماره آگوست خود، مقاله‌ای را با عنوان نجوم خانگی روی مریخ به قلم جیم بل منتشر کرده و در آن، جزئیاتی از رصدهای شبانه مریخ‌نوردهای روح و فرصت را شرح داده است. جیم بل، منجم و سیاره‌شناس رصدخانه کرنل، ایتاکا است که مدیریت گروه دوربین چشم‌انداز وسیع مریخ‌نوردها (PanCam)را برعهده دارد. وی در این مقاله، مشاهدات نجومی مریخ‌نورد روح را که پس‌از صعود طاقت‌فرسایش بر فراز تپه هازبند (بلندترین ارتفاع تپه‌های کلمبیا) انجام شده، توضیح داده است. جالب این‌جا است که خود مریخ هم برای تهیه این تصاویر به مریخ‌نورد کمک کرد. یک گردباد ناگهانی، گرد و غبار نشسته بر سلول‌های خورشیدی این مریخ‌نورد را پاک کرد و توان تولیدی این سلول‌ها را به 900 وات بازگرداند. بدین‌ترتیب روح می‌توانست انرژی کافی را برای استفاده شبانه از رایانه، دوربین‌ها و گرماسازهای خود ذخیره کند.

بسیاری از اعضای گروه پان‌کم، منجمان حرفه‌ای یا آماتور هستند و همیشه آرزو داشتند آسمان‌شب را از سیاره‌ای دیگر هم ببینند. مریخ‌نورد روح این فرصت را برای همه فراهم کرد. البته رصد آسمان با یک روبات چهارصد میلیون دلاری به سادگی استفاده از یک تلسکوپ چند هزار دلاری نیست! بل می‌گوید:«ما صحبت‌های زیادی با مدیران برنامه مریخ‌نورد انجام دادیم تا آنها را راضی کنیم از این ابزار برای رصد آسمان مریخ استفاده کنیم.»


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]



یکی از اولین هدف‌های آسمان مریخ، فوبوس و دایموس، قمرهای طبیعی سیاره سرخ بود که در تمام فیلترها از آن‌ها تصویربرداری شد. اطلاعات بدست‌آمده از این تصاویر، دانش سیاره‌شناسان را از ترکیبات شیمیایی سطح قمرها افزایش داد. از ستارگان با قدر ثابت نیز تصویربرداری شد تا با بررسی تغییر قدر و رنگ، اطلاعاتی از غبار شبانگاهی و ابرهای یخ‌زده جو رقیق مریخ بدست آید. مریخ‌نوردها هم‌چنین تصاویری از ردهای طولانی‌مدت ستارگان تهیه کردند. در این تصاویر، رگه‌های خطی، نقطه‌ها و پخش‌شدگی‌های بسیاری به‌چشم می‌خورد که در برخورد پرتوهای کیهانی پرانرژی با آشکارسازهای بسیار حساس این دوربین‌ها به‌وجود آمده است. این تصاویر هم‌چنین شهاب‌هایی نیز در بر دارند که به دانشمندان در بهبود بخشیدن به پیش‌بینی‌های بارش‌های شهابی و مدل‌های برخورد شهاب‌سنگ‌های کوچک با سیارات کمک می‌کند. بخشی دیگر از این تصاویر به نورهای شفق و فلق اختصاص دارد. منظره‌های منحصربه‌فردی از طلوع و غروب خورشید ثبت شده است که جدا از زیباییشان، برای بررسی توزیع عمودی غبار در جو مریخ مورد استفاده قرار می‌گیرند.

شاید زیباترین تصویر نجومی ارسالی مریخ‌نوردها در نیمه دوم سال 2005 گرفته شد، زمانی‌که مریخ‌نورد فرصت (که یک نیم‌کره با مریخ‌نورد روح فاصله دارد) توانست منظره جالبی از طلوع زمین و مشتری را در کنار یکدیگر، پیش‌از طلوع خورشید به‌تصویر بکشد. آیا این تجربه هیجان‌انگیزی نیست که کارت‌پستال خودمان را از سیاره دیگری برایمان بفرستند؟!

مریخ‌نوردها که برای ماموریتی نود روزه رهسپار مریخ شده‌بودند، چند روز دیگر نهصد روزگی خود را جشن می‌گیرند. اگر این روبات‌های موفق بتوانند سومین تابستان مریخی خود را نیز جشن بگیرند، سطح تولید انرژی دوباره به‌حدی خواهد رسید که رصدهای شبانه‌شان ازسر گرفته شود. این رصدهای جدید اطلاعات بیشتری را از ابرهای صبحگاهی و شامگاهی، جو پویای مریخ و مدار قمرهای فوبوس و دایموس به ما خواهند داد. هم‌چنین قرار است مریخ‌نوردها وقت بیشتری را به جستجوی شهاب‌ها در آسمان مریخ اختصاص دهند. تحلیل اختلال‌های ناشی از برخورد پرتوهای کیهانی با دوربین‌ها (همان رگه‌ها و نقطه‌های ناخواسته در تصاویر خام) می‌تواند در ارتقای مدارهای الکترونیکی و حساسیت ابزارهای ماموریت‌های بعدی ناسا مانند فرودگر فینیکس یا آزمایشگاه‌های علمی مریخ نقش مهمی ایفا کند

[Renjer Babi]

مستندي اثر جديد تام هنكس به نام «ويرانى فوق العاده»، كه از تجربيات سفر انسان به كره ماه حكايت مى كند.



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تام هنكس در جديدترين مانور هنرى خود تماشاگران را به كره ماه مى برد.
به گزارش واشنگتن پست، او در مقام تهيه كننده، فيلم نامه نويس و قصه گو، يك فيلم مستند جديد به نام «ويرانى فوق العاده»، را روانه بازار كرده كه از تجربيات سفر انسان به كره ماه حكايت مى كند و حاوى عكس ها و فيلم هايى جالب در اين خصوص است. تام هنكس اين تصاوير را از بايگاني «ناسا» به امانت گرفته است .
اين فيلم با سيستم مدرن «اى، مكس» تهيه شده و گمان مى رود دوستداران نجوم و فضا، را در سطح جهان به خود جلب كند.

اين فيلم به خصوص روى پروازهاى چندين و چند سفينه آپولو به كره ماه در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوايل دهه ۱۹۷۰ تكيه و تمركز مى كند و تصاوير و اطلاعات تازه اى را در اين خصوص ارائه مى دهد. اين درحالى است كه ناسا به تازگى ادعا كرده است كه تا سال ۲۰۱۸ طرح اعزام دوباره انسان به كره ماه را به اجرا در مى آورد.

[Renjer Babi]

تصاوير جديد كاسيني وجود متان مايع را در قسمتهايي از تيتان آشكار كرده است.


رادار فضاپیمای کاسینی خطوط قابل توجهی را در سواحل تیتان نشان داد . عکس های ارسال شده در طول دیدار اخیر کاسینی از تیتان اثراتی را در سواحل تیتان نشان میدهد . همچنين تصاويرگوياي اين مطلب است كه در این منطقه در گذشته یا در زمان حال مایعی حضور داشته است که احتمال میرود متان باشد .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویر رادار کاسینی از این محل مرز تاریکی و روشنی را بر روی سطح تیتان نشان میدهد . که به نظر میرسد این منطقه در واقع ساحل یکی از دریاهای سطح تیتان باشد .

استیو وال مسئول تیم رادار کاسینی در این باره میگوید : " ما به دنبال شواهدی از وجود اقیانوس و یا دریا بر روی تیتان می گشتیم " همچنین او اضافه میکند : "منطقه ای که در آنجا احتمال میرود یک مایع وجود داشته باشد شاید به دلیل بارندگی و یا تراوش این مایع از سطح تیتان باشد . "

الن استفان از تیم رادار تیتان هم میگوید : "همین طور یک سری شبکه دیده میشود که به سمت منطقه تاریک میروند که ما حدس میزنیم رودخانه هایی از هیدروکربن مایع باشند که به طرف دریاهای تیتان سرازیر شده اند . "

بعضی از این رودخانه ها بر روی تیتان طولانی و عمیق هستند و شکل های منحنی شکلی دارند . همین طور شاخه هایی از آنها جدا شده اند . تیتان بسیار شبیه زمین در زمان قبل از ایجاد حیات است . به همین دلیل بسیار مورد توجه دانشمندان است . اما اختلاف آن با زمین وجود نداشتن آب بر روی تیتان است . اختلاف دیگر این دو این است که تیتان بارها سردتر از زمین است . به همین دلیل انتظار میرود در صورت ایجاد حیات در تیتان این عمل مدت ها به طول انجامد و به سرعت این اتفاقات بر روی زمین نباشد . این هشتمین ماموریت کاسینی از چهل و پنج ماموریت آن در طول 4 سال از تیتان است . دیدار بعدی فضاپیمای کاسینی با تیتان در 26 اکتبر2005 خواهد بود .


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این منطقه از سطح تیتان توسط رودخانه بریده شده است که به دو صورت دیده میشوند . گروهی از آنها منشعب و گروهی دیگر پیوسته هستند . این تصاویر یاد آور شکل هایی هستند که توسط بارندگی بر روی سطح زمین ایجاد میشوند .

[Renjer Babi]

ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل هویت سرچشمه نور آبی رنگ که یک سیاهچاله پر جرم و بزرگ را در کهکشان همسایه ما یعنی کهکشان آندرومدا احاطه کرده بود مشخص کردند .


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

این عکس ده سال اخترشناسان را متحیر کرده بود . کشفیات جدید داستان را جالب تر میکند .

نور آبی اطراف سیاهچاله از یک صفحه داغ متشکل از ستارگان آبی و جوان می آید . این ستارگان مانند سیارات که به دور خورشید میچرخند به دور سیاهچاله در گردش هستند . ستاره شناسان از این که چگونه این ستارگان به دور یک سیاهچاله پرجرم شکل گرفته اند شگفت زده هستند . نیروهای سیاهچاله مواد را به ذرات سازنده آنها تجزیه میکند . اما سوال اینجاست با وجود اینکه این سیاهچاله پرجرم در آنجا قرار دارد چگونه گاز و غبار در آنجا باقی مانده اند و ستارگان را تشکیل داده اند؟

اخترشناسان شواهدی بر وجود یک پوسته به دور سیاهچاله یافته اند که به آنها کمک میکند دلیل آن را پیدا کنند . این شواهد تئوری های موجود در مورد ماده تاریک را در هسته کهکشان آندرومدا رد میکند . تاد لاور از رصدخانه ملی تاکسون در آریزونا در این باره میگوید : " نگاه کردن به این جرم مانند نگاه کردن به شعبده بازی است که از کلاه خود یک خرگوش بیرون میاورد . در این مورد ما میدانیم که چه اتفاقی می افتد اما دلیل آن را نمیدانیم ."

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی هابل به وسیله دوربین پیشرفته پیمایشگر خود تصویر جدیدی از سحابی بومرنگ گرفته است .


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

عامل این بازتاب می تواند گاز و غباری باشد که تقریبا" با هم متناسب هستند . این ها می توانند ماده تراوش شده از ستاره مرکزی آن باشد . مراحل بیرون ریزی ستاره ی مرکزی واقع در سحابی بومرنگ همچون یک طغیان دو قطبی بوده است نام این سحابی از سازه ای متناسب با مشاهدات مشتق شده است . ( نام اصلی این سحابی واژه ای انگلیسی است که به این صورت است Boomerang که به این معنی چوبی است که پس از پرتاب نزد پرتاب کننده باز می گردد . شاید این گونه چوب ها را در فیلم ها دیده باشید ) چشمان تیزبین هابل طرح و حالت موجی این سحابی محصور به مرکزیت ستاره ای را آشکار می زند هرچند که این ستاره در تصویر های گرفته شده مشخص نیست . ستاره شناسان هنوز به علت طغیان دو قطبی و بسیاری از چیزهای دیگر در سحابی های جوان همچون این سحابی مشکوک هستند . ممکن دیسکی از ماده که حرکت کندی دارد گرداگرد خط استوا ستاره واقع شده باشد . بدین وسیله انسداد حرکت سریع ماده ی فوران کننده ممکن است موجب بروز فوران قطبی شده باشد . ممکن است وجود میدان مغناطیسی عهده دار تحمیل ماده به صورت دوتکه بریده در سحابی باشد .

مشاهده طغیان دوقطبی رخ دادی است که معمولا" در ستاره های جوان اتفاق می افتد و یا در ستارگانی دیده شده است که به پایان عمرشان نزدیک است و بصورت یک غول سرخ باد کرده اند . یک گمان در رابطه با بومرنگ این است که ستاره ی غول سرخی لایه های بیرونی خود را پس می زند .

این گونه تصور می شود که هر قطعه از بومرنگ تقریبا" یک سال نوری طول داشته باشد و مجوع طول اجزای ساخته شده در این سحابی معادل نصف طول فاصله خورشید با نزدیکترین همسایه اش باشد . ( نزدیکترین همسایه خورشید سیستم ستاره ای آلفا – قنطورس است که حدودا" در فاصله ٤ سال نوری از آن قرار دارد ) این تصویر جدید از سحابی بومرنگ در اوایل سال ٢٠٠۵ توسط دوربین پیشرفته پیمایش هابل گرفته شده است و در آن از صافی نور مرئی برای ترکیب در صافی قطبی استفاده شده است .

کاربرد مشترک عینک آفتابی و قطبی در این است که نور پراکنده را در یک روز آفتابی که به درون چشم می رود می کاهند . فیلتر قطبی این اجازه را صادر می کند که نورهای ویژه در زاویه ی مخالف و قطبی از دوربین یابنده گذر کنند . به هم پیوستن تصویر های مختلف در زاویه های قطبی به اختر شناسان این امکان را می دهد که پراکندگی نور را در این سحابی مشاهده کنند و در زمینه آن به مطالعه بپردازند ؛ پی آمد تمام این اعمال در وسایل تلسکوپ تصویری مرکب و رنگین از این سحابی است .

سحابی بومرنگ در فاصله ۵٠٠٠ سال نوری از زمین واقع شده است و در جهت جنوب صورت فلکی قنطورس قرار دارد . اندازه گیری هایی که در سال ١٩٩۵ انجام شد نشان داد که درون این سحابی دارای دمایی است که فقط یک درجه کلوین از صفر مطلق بالا تر است . صفر مطلق تقریبا" برابر ٤٦٠ـ درجه فارنهایت است و این نکته بدان موضوع اشاره دارد که این سحابی یکی از سردترین نقاط کیهان است .

[Renjer Babi]

بیشتر سیاهچاله های بزرگ دنیا وعده های غذایی خود را در پشت درهای بسته صرف می کردند.

کوازارها سیاهچاله هایی عظیم الجثه و فوق سنگین هستند و در اطراف آنها حلقه عظیم الجثه ای از گاز و گرد و غبار وجود دارد . آنها در قلب دوردست کهکشان ها به حیات ادامه می دهند . این اجرام قادر هستند در طول یک سال جرمی معادل یک هزار ستاره تولید کنند . سیاهچاله ها ماده و گرد و غبار حلقه را جذب می کنند و منظره درخشانی در جهان پدید می آورند . این منظره تابناک فرمهای گوناگونی دارد و این درخشش می تواند در طیف هایی چون پرتو ایکس و فروسرخ و طیف مرئی باشد .

دانشمندان هنوز نمی دانند تعداد این اجرام غول پیکر کیهانی چند تاست . یک راه استاندارد برای براورد عدد آنها اندازه گیری پس زمینه اشعه ی ایکس کیهانی است زیرا کوازار در زمینه اشعه ی ایکس همه چیز را در آسمان تحت الشعاع قرار می دهد . با شمردن پس زمینه اشعه ی ایکس ممکن است به مجموع تعداد کوازارها نزدیک شویم . اما این تخمین با مشاهدات واقعی کوازارها در طیف ایکس و طیف مرئی تطابق نمی کند . ستاره شناسان بر این عقیده اند که بیشتر کوازارها دید ما را به وسیله گاز و گرد و غبار مسدود می کند . آنها می گویند این گونه کوازارها در حلقه گرد و غباری پنهان می شوند و گروهی دیگر از آنها در زیر گرد و غبار کهکشان ها مدفون شده اند . اسپیتزر هر دو نوع کوازار را با اشعه ی فروسرخ خود نمایان می سازد زیرا بر خلاف پرتو ایکس ، پرتو فروسرخ این امکان را دارد تا بتواند در میان گاز و غبار حرکت کند .پژوهشگران 21 نوع کوازار را در زمان معین و کوتاهی در آسمان می توانند رد یابی کنند . همه ی این موارد در رابطه با کوازارها در مؤسسه ی ملی تلسکوپ بزرگ آرایه واقع در نیو مکزیکو و توسط محققان فیزیک در انجمن ویلیام هرشل در اسپانیا تأیید شده است .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دکتر مارک لیسی از مرکز علمی اسپیتزر در مؤسسه تکنولوژی کالیفرنیا گفت: بیشتر سیاهچاله های فوق سنگین با گرد و غبار , در اختفا در حال رشد هستند . این کشف این اجازه را به ستاره شناسان می دهد که به هم بپیوندند و در عکسها به چگونگی کامل شدن کوازارها در جهان ما بپردازند . این اجرام در گرد و غبار ضخیم کهکشانی پوشیده اند .یک تیم تحقیقاتی واقع در دانشگاه آریزونا شبه کوازار ها را با استفاده از اسپیتزر جستجو می کنند . شرح این پژوهش در اين سايت قرار گرفته است.
در گذشته کوازارها با اشعه ی ایکس مورد مطالعه قرار می گرفتند و ما انتظار داشتیم که کوازار های زیادی که در اختفا به سر می برند آشکار شوند . اما ما نمی توانیم آنها را پیدا کنیم . ما باید صبر کنیم تا اسپیتزر تمام سکنه محو جهان را آشکار سازد .

آلجو مارتینز استاد دانشگاه آکسفورد

[Renjer Babi]

اگرچه كاوشگر برخورد عميق(Deep Impact) ماه ها پيش به دنباله دار تيمپل1 برخورد كرده بود، اما تاكنون دانشمندان در حال بررسي و تجزيه داده هاي بدست آمده از اين دنباله دار قبل و بعد از برخورد هستند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

پرفسور ميكائيل إهرن (Michael A'Hearn) از دانشگاه مريلند مي گويد:"قبل از آزمايش و كاوشگري برخورد عميق "Deep Impact" دانشمندان پرسش ها و نظريات تازه و تاييد نشده زيادي در مورد ساختار و تركيبات هسته يا بدنه جامد اين دنباله دار داشته بودند؛ كه ما تقريبا در اين زمينه دانش چنداني نداشتيم." دنباله دار تيمپل1 داراي ساختار نرمي است كه از گرد برف نيز ضعيفتر مي باشد. و ذرات خاك آن توسط نيروي گرانش خود نگه داشته شده اند. با وجود اينكه گرانش نيروي ضعيفي هست، شما مي توانيد بر سطح اين دنباله دار بايستيد و از آنجا با يك پرش خودتان را به فضا پرتاب كنيد.آنچه كه پروفسور إهرن و همقطارانش را شگفت زده كرده است، وجود مداركي مبني بر پديدار شدن دهانه كوهها بر روي سطح اين دنباله دار مي باشد. قبلا دو دنباله دار را به طور نزديك مشاهده كرده بودند كه هيچيك مداركي مبني بر وجود دهانه آتشفشاني برخوردي را نشان نمي داد.

هسته دنباله دار تيمپل1 داراي لايه هاي طبقه بندي شده مي باشد كه در مسافت يابي نقشه برداري از مناطق صاف تا مناطقي با خصوصيات برجسته خود كه شامل دهانه آتشفشاني مي باشند، نشان داده شده است.

از ديگر يافته ها در اين زمينه اين است كه درون اين دنباله دار از گرماي خورشيد به خوبي محافظت مي شود. داده هايي كه از آخرين ماموريت دنباله دار تيمپل1 بدست آمده حاكي از آنست كه سطح هسته دنباله دار متخلل و پر منفذ است. و اين پر منفذي سبب مي شود كه سطح هسته دنباله دار گرم شود و سپس به سرعت در برابر واكنش به نور خورشيد به سرعت سرد مي شود. اين نظر و پيشنهاد مورد قبول بسياري از دانشمندان بوده است كه گرما به آساني در درون هسته دنباله دار هدايت نمي شود و يخ و ديگر مواد موجود در عمق درون آن از اوايل روز هاي تشكيل منظومه شمسي دست نخورده و تغيير نكرده باقي مانده اند.پژوهشگران به كمك طيف سنج پرتو فروسرخ توانسته نقشه دمايي(حرارتي) دنباله دار را تهيه كنند و اين نقشه به آنان اين امكان را مي دهد تا آنان بتوانند حرارت سطح دنباله دار و توانايي هدايت گرما به داخل دنباله دار را اندازه گيري كنند.

[Renjer Babi]

خیلی‌ها فکر می‌کنند اگر روزی خورشید ما به یک سیاه‌چاله تبدیل شود، زمین را خواهد بلعید. اما این اتفاق نخواهد افتاد! در واقع زمین پدیده خاصی را متوجه نخواهد شد و خوشحال به گردش سالیانه خود ادامه خواهد داد.


اما چرا این اتفاق می‌افتد؟ تا وقتی زمین بخشی از تکانه زاویه‌ای خود را از دست ندهد، همانند گذشته به حرکت خود ادامه خواهد داد و عملا هیچ تغییری را احساس نمی‌کند. همین اتفاق هم برای موادی می‌افتد که در یک قرص برافزایشی بر گرد یک سیاه‌چاله می‌گردند. پس سیاه‌چاله چطور این مواد را می‌بلعد؟ از آن جالب‌تر، این‌که یک‌چهارم تا نیمی از تابش‌های عالم از زمان مهبانگ تاکنون در رویدادهایی تولید شده است که سیاه‌چاله‌ها در آن نقش محوری برعهده دارند، مانند اختروش‌ها که درخشان‌ترین اجرام کیهان محسوب می‌شوند و از فواصل چند میلیارد سال‌نوری همانند ستاره‌ای در کهکشان خودمان می‌درخشند. اخترشناسان سال‌ها در حل این معما مانده‌اند که تاریک‌ترین اجرام عالم چطور می‌توانند چنین انرژی عظیمی را بتابانند؟
گروهی از اخترشناسان دانشگاه میشیگان و مرکز اخترفیزیک اسمیث‌سونیان اعلام کرده‌اند پاسخ این پرسش را بدست آورده‌اند و عامل انتقال دهنده تکانه زاویه‌ای قرص برافزایشی را شناسایی کرده‌اند. آنها توانسته‌اند با استفاده از داده‌های ارسالی رصدخانه تابش ایکس چاندرا، میدان مغناطیسی قدرتمندی را در یک منظومه دوتایی سیاه‌چاله‌ای واقع در حیات پشتی منظومه شمسی (!) بیابند. این سیاه‌چاله که GRO J1655-40 نام دارد، در کهکشان خودمان واقع شده است و آزمایشگاه مناسبی برای بررسی عملکرد ابرسیاه‌چاله‌هایی است که انرژی اختروش‌های دوردست را تولید میکنند


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شرح عکس: منظومه دوتایی سیاه‌چاله GRO J1655-40 و ستاره همدمش


میدان گرانشی به تنهایی نمی‌تواند عامل سقوط آنها به درون سیاه‌چاله باشد. این گازها باید بخشی از تکانه زاویه‌ای خود را بر اثر اصطکاک یا بادهای ستاره‌ای از دست بدهند تا بتوانند در مسیری مارپیچ به درون سیاه‌چاله سقوط کنند. بدون این عوامل اختلالی، مواد اطراف سیاه‌چاله می‌توانند در مداری پایدار بگردند و این هیولای خطرناک را تا مدت‌ها گرسنه نگاه دارند.
سال‌ها است اخترفیزیک‌دانان حدس زده‌اند اختلالات مغناطیسی در قرص برافزایشی اصطکاک ایجاد می‌کند و این اصطکاک، بادهایی تولید می‌کند که بخشی از تکانه زاویه‌ای مواد گازی را به بیرون از مجموعه منتقل می‌کند و موجب می‌شود گازهای موجود به داخل سیاه‌چاله سقوط کنند. در این فرآیند سقوط، دمای مواد به شدت افزایش می‌یابد و آنها از خود نور تابش می‌کنند.
جان میلر، استادیار دانشگاه میشیگان و همکارانش با بررسی جتی از مواد داغ که از سیاه‌چاله GRO J1655-40 خارج می‌شود، توانسته‌اند بفهمند این مواد با سرعت یکصد کیلومتر بر ثانیه و دمای یک میلیون درجه سانتی‌گراد از سیاه‌چاله خارج می‌شوند. با این کشف، آنها توانسته‌اند این مدل را رد کنند که گرمایش حرارتی عامل چنین جریان موادی است، چراکه در آن‌صورت مواد درون قرص می‌بایست دمایی حدود پنجاه میلیارد درجه کلوین داشته باشند! این گروه هم‌چنین توانست نشان دهد این جریان ماده بسیار یونیزه است. در چنین حالتی قرص برافزایشی نمی‌تواند تابش‌های فرابنفش کافی از محیط اطراف خود جذب کند و بادهای میان‌ستاره‌ای تولید کند. بدین ترتیب میدان مغناطیسی به تنها منبع قابل قبول بادهای ستاره‌ای تبدیل می‌شود.
از سوی دیگر، داده‌های طیف تابش ایکس این منظومه نشان می‌دهد سرعت و چگالی باد خارج‌شده از قرص برافزایشی GRO J1655-40 با شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای بادهای تولیدشده بر اثر میدان گرانشی همخوانی دارد. به‌نظر می‌رسد پس از سی سال، اخترشناسان توانسته‌اند شواهد تجربی دخالت میدان مغناطیسی در سقوط اجرام به سیاه‌چاله‌ها را بدست آورند.
دامنه این کشف فقط به سیاه‌چاله‌ها محدود نمی‌شود. اخترشناسان در تلاشند با بررسی دقیق‌تر فرآیند سقوط مواد در سیاه‌چاله‌ها با چگونگی رشد و تحول این هیولاهای بزرگ آشنا شوند و از چگونگی سقوط مواد در دیگر اجرام مهم عالم آگاهی بیشتری بدست آورند. آنها هم‌چنین حدس می‌زنند میدان مغناطیسی در قرص‌های گرد و غبار اطراف ستارگان جوان خورشید مانند و اجرام فراچگال دیگر مانند ستارگان نوترونی نیز نقش مهمی ایفا می‌کند.

[Renjer Babi]

رصد های جدید هابل از سرس ، بزرگترین سیارک منظومه شمسی نشان می دهد این سیارک ذخایر عظیمی از یخ آب را در زیر پوسته خود نگهداری می کند .

سرس ، بزرگترین و در عین حال اولین سیارک کشف شده در منظومه شمسی است که توسط ستاره شناس سیسیلی ، جوزفه پیازی در سال 1801 کشف شد و اکنون تلسکوپ فضایی هابل ناسا در رصد های تازه خود اطلاعات جدیدی را در مورد این سیاره شگفت انگیز آشکار کرده است.

اطلاعات بدست آمده از هابل نشان می دهد سرس شباهت قابل توجهی به سیارات خاکی مانند زمین دارد ، شکل سرس نیز مانند زمین تقریبا کروی است و درونی متفاوت نسبت به بیرون خود دارد به نظر می رسد تنها اختلال های گرانشی بوجود آمده توسط مشتری در میلیون ها سال پیش مانع شده تا سرس به یک سیاره خاکی کامل تبدیل شود.

سرس تقریبا 930 کیلومتر قطر دارد و به همراه دهها هزار سیارک دیگر در میان کمربند سیارک ها ما بین مریخ و مشتری قرار دارد و 25 درصد جرم کل این این سیارک ها را به خود اختصاص داده است اما با این حال 14 مرتبه از پلوتو ، کوچکترین سیاره منظومه شمسی سبک تر است.

ستاره شناسان با استفاده از دوربین پیشرفته تلسکوپ فضایی هابل در طول 9 ساعت (به اندازه یک حرکت وضعی سرس) 267 عکس از سرس گرفتند .

نمونه های بدست آمده نشان میدهد که شیئ تقریبا گردی مانند سرس دارای درونی چگال و پوسته ای با کانی های سبک تر است ، این نکته از آن جهت قابل اهمیت است که تا کنون چنین چیزی برای دیگر سیارک ها شناخته نشده بود.

دانشمندان با بررسی چگالی سرس به این نتیجه رسیده اند که آب یخ زده ممکن است در زیر پوسته ی سرس وجود داشته و 25 درصد از این سیارک را تشکیل داده باشد که با این حساب میزان کل آب های موجود در سرس از آب های شیرین زمین بیشتر است اما برخلاف زمین این آب ها به صورت یخ زده و در زیر پوسته ، اطراف هسته سیارک وجود دارد.



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

انسلادوس قمر کوچک زحل بی تردید یکی از تماشایی ترین اجسامی است که در تصاویر شکار شده توسط کاسینی مشاهده می شود .


دانشمندان زمانی نظریات اجمالی خود را را جع به زمین شناسی انسلادوس ارائه کردند که ویجر 2 در آگوست 1981 از فراز این قمر عبور کرد . اما این نظریات کاملا اشتباه و بی اساس از آب در آمد زیرا موقعیت ویجر در آن هنگام طوری بود که تنها قسمت صاف و صیقلی انسلادوس به تصویر کشیده شده بود و دانشمندان تصور کردند که آخرین فعالیت های درونی این قمر مربوط به 100 میلیون سال قبل می شود.اما هیچ یک از دانشمندان نتوانستند توضیح دهند که چگونه این قمر کوچک با قطری معادل 314 مایل توانسته گرمای لازم برای ذوب شدن بدست آورد تا چنین سطح صافی داشته باشد.

پس از ویجر ، انسلادوس برای مدت ها به مشکلی غیر قابل حل برای دانشمندان تبدیل شده بودتا اینکه امسال کاسینی دوربین های قدرتمند خود را برروی آن متمرکز کرد و پس از بررسی نتایج کار کاسینی دانشمندان به این نتیجه رسیدند که احتمالا این قمر کوچک اتمسقری از بخار آب ، کمی نیتروژن ، کربن دی اکسید و دیگر مولکول های آلی دارد که این اتمسفر در قطب جنوب انسلادوس بسیار غلیظ تر است در واقع قطب جنوب آن یک لکه داغ است که دما ای معادل183- در جه سانتی گراد دارد که در مقایسه با دمای مورد انتظار 203- بسیار گرم تر است در نتیجه قطب جنوب انسلادوس یک بستر گرم برای فعالیت های زمین شناسی محسوب می شود . این منطقه از قطب جنوب توسط شکاف های موازی به طول 81 مایل و پهنای 25 مایل بریده شده است این شکاف ها که به نوار ببر (tiger stripes )معروفند بخار آب و ذرات ریز یخ را از خود به صورت آبفشان و آتشفشان های یخی به بیرون میریزند که به نظر می رسد قدمت این فعالیت ها مربوط به 1000 سال پیش باشد.

هرچند کاسینی تا کنون نتوانسته در تصاویر خود این آبفشان ها و یا آتشفشان های یخی را آشکار کند اما دریاچه های آمونیاک و بخار آب خالص موجود در انسلادوس نشانه هایی از وجود چنین آب فشان ها و آتشفشان هایی از آب خاص برروی روی انسلادوس است . این مواد یخی احتمالا منبع اصلی تجدید ذرات حلقه E زحل می باشد . دانشمندان احتمال می دهند این گونه فعالیت های ژئو فیزیکی بوسیله آب مایع جاری در زیر سطح انسلادوس بوجود آمده باشد .دانشمندان توانسته اند مواد آلی شامل کربن ، کربن دی اکسید و دیگر مشتقات کربن مانند اتان ، متان و اتیلن را در نوار ببر پیدا کننداما هنوز تنوانسته اند با استفاده از طیف سنجی در نور مرئی و مادون قرمز نیتروژن موجود بر انسلادوس را آشکار کنند .

به عقیده دانشمندان متان موجود در انسلادوس به هنگام تشکیل منظومه شمسی در داخل آن حبس شده و اکنون از هواکش هایموجود در نوار ببر خارج می شود .دانشمندان امیدوارند در تلاش های بعدی کاسینی نیتروژن موجود برروی انسلادوس را نیز آشکار کنند.زیرا مواد آلی به همراه آب و نیتروژن می توانند ساختمان بنیادی حیات را شکل دهند.

به گفته رابرت برون از پژوهشگران پروژه کاسینی آنچه در انسلادوس رخ می دهد هنوز برای ما واضح نیست اما بی شک انسلادوس هم مانند مرخ و اروپا(قمر مشتری) از گزینه های جستوجوی حیات در آینده محسوب می شود

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

تازه ترین تصاویر از تلسکوپ فضایی هابل اتمسفر متحرک و پویای سیارۀ دور یعنی نپتون را نشان می دهد.


تصاویر از 14 فیلتر رنگی متفاوت تهیه شده که قسمتهای مختلفی از جو عمیق نپتون را نمایان می کند که در نتیجه دانشمندان می توانند جزئیات این جو غلیظ و ابری را مطالعه کنند. در واقع این تصاویر چند عکس لحظه ای از فیلم نپتون هستند. نمای رنگ طبیعی نپتون در سمت چپ که معمولاً با چشم برهنه از درون تلسکوپ های آماتوری دیده می شود سیاره ای آبی رنگ را آشکار می سازد. در اصل گاز متان موجود در اتمسفر نپتون اکثر رنگ قرمز نور خورشید را که با سیاره برخورد میکند جذب می نماید که سبب می شود سیاره به رنگ آبی مایل به سبز دیده شود. این تصویر هم با در هم آمیختن تصاویری در نورهای قرمز ، سبز و آبی خلق شده است.عوارض ناپایدار و مخفی نپتون در نمای رنگی تر (بالا – سمت راست)بیشتر قابل مشاهده است. این عکسها با گذشتن از میان فیلترهای متان مخصوصی گرفته شده اند و قادرند جزئیاتی را آشکار کنند که قابل رویت برای چشم انسان نیست. عوارضی که در این تصویر رنگی تر (استانداردتر) دیده می شوند باید بالاتر از متان جاذب نور خورشید باشند تا از میان این فیلترها قابل کشف شوند. در تصویر مرکب سمت چپ ، اقمار ساعتگرد عبارتند از :پروتئوس (درخشانترین) لاریسا ، دسپینا و گالاتیا . طبق آخرین یافته ها نپتون دارای 13 قمر است.نپتون دورترین سیاره بزرگ در منظومه شمسی ماست که هر 165 سال یکبار خورشید را دور می زند . اگر 60 کره زمین را در کنارهم بچینید به اندازه سیاره نپتون دست خواهید یافت. یک روز در نپتون بین 14 تا 19 ساعت به طول می انجامد . دو سوم درونی نپتون مخلوطی از سنگها و صخره های گداخته ، آب ، آمونیاک مایع و متان را شامل می شود. یک سوم خارجی سیاره نیز مخلوطی از گازهای گرم و برافروخته شامل هیدروژن ، هلیم ، آب و متان است. در روزهای 29 و 30 آوریل 2005 هابل تصاویر خود را هر 4 الی 5 ساعت یکبار تهیه می نمود که مطابق با یک چهارم پریود گردشی نپتون است. سرانجام این تصویرها با یکدیگر ترکیب شدند تا فیلمی کوتاه از حرکت سیاره ایجاد نمایند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

شكاف لایه اوزون در این فصل بر فراز قطب جنوب بیشتر شده است که مقیاس این وسعت، رکورد خود را در طی سال های اخیر شکسته است.

مساحت شكاف لایه اوزون در حال افزایش می باشد که در این فصل به 10 میلیون کیلومتر مربع هم رسیده که این مساحت به اندازه قاره اورپاست. و گمان می رود که وسعت بیشینه این شكاف در طی ماه سپتامبر/شهریور بیشتر شود. و ماهواره های متعلق به سازمان فضایی ایسا(ESA) در حال بررسی رشد شكاف لایه اوزون می باشند. شكاف لایه اوزون در سال جاری به حداکثر خود نسبت به دهه اخیر رسیده است که همچنین حداکثر این رشد را در سال های 2000 و 1996 نیز شاهد بودیم. داده های ماهواره هایی که تحت نظر سازمان فضایی ایسا می باشند شامل داده های هواشناسی و الگو های میدان بادی هستند؛ برای اینکه بتوانند وسعت لایه اوزون و میزان ورود پرتو فرابنفش را پیش بینی کنند.

در زمستان نیمکره جنوبی، با کاهش چشمگیر دما و دسترسی کم خورشید به این ناحیه، سبب ایجاد گرداب هایی می شوند که به گرداب های قطبی(polar vortex) معروف می باشند. و این گرداب ها باعث ایجاد ابرهایی در لایه استراتوسفر می شوند که شامل ترکیبات کلری می باشند. البته شایان ذکر است که این ابر ها مانند ابر های معمولی نیستند. بلکه این ابرها از نیتریک اسید تشکیل شده اند. که به این ابرها PSC(ابر استراتسفر قطبی) می گویند. کلر های موجود در این ابرها باعث نابودی مولکول های اوزون می شوند. لایه اوزون لایه ای است که از ورود پرتو های فرابنفش به سطح زمین جلوگیری می کند تا حیات را در زمین مستدام گرداند. و با نابودی آن حیات کره زمین به خطر می افتد. اما این شكاف که بر فراز قطب جنوب ایجاد می شود طبیعی است و به طور طبیعی ترمیم می شود اما دخالت های انسان در طبیعت (به خصوص استفاده از گاز های CFC و ترکیبات کلردار) باعث می شود که روند شكاف لایه اوزون و ترمیم طبیعی آن با مشکل مواجه شود و حیات موجودات زنده در کره زمین به خطربیفتد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

دانشمندان با استفاده از ماهواره متعلق به سازمان فضایی ناسا موسوم به Swift توانستند سیاهچاله نوزادی را کشف کنند.

به عقیده این گروه از دانشمندان این سیاهچاله نوزاد از انفجار یک ستاره بسیار عظیم به دنیا آمده است.فعالیت این سیاهچاله بی نظم و آشفته آشکار می کند که در ابتدای انفجار این ستاره و در دقایقی بسیار کوتاه انرژی حاصل از این انفجار به چندین برابر خود رسیده بود. به گفته پرفسور دیوید باروس این انفجار ها به دو، سه و گاهی چهار برابر خود در دقایقی کوتاه اتفاق می افتند. وی همچنین می افزاید که انرژی که در این انفجار ها آزاد می شود بیشتر از آنچه که هر فرد گمان می کند، است. در این گونه انفجار پرتوهای گاما و پرتو ایکس با شدت تابش بالا، گسیل می شود. نمایش انفجار این ستاره با آنچه که قبلا در مورد مرگ ستاره ها تصور می شد، متفاوت است.

دانشمندان این پدیده را به کمک انفجار پرتو گاما که توسط ماهواره Swift ردیابی می شده است، کشف کرده اند. انفجار پرتو گاما یکی از پرانرژی ترین انفجار های شناخته شده، است که از انفجار ستاره های بسیار عظیم به نام "هیپرنوا" که بزرگتر از سوپرنوا هستند، حاصل می شود.ماهواره Swift شامل سه ابزار اصلی است: تلسکوب هوشیار انفجار(BAT)، تلسکوب پرتو ایکس(XRT) و تلسکوب فرابنفش/نور مرئی(UVOT). این ماهواره در نوامبر سال 2004 به فضا پرتاب شد. این ماهواره یکی از ماموریت های ناسا است که در این ماموریت آژانس فضایی ایتالیا، فیزیک ذرات و انجمن تحقیقاتی نجومی انگلستان مشارکت دارند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

دو سال پیش در چنین روزی تلسکوپ فضایی اسپیتزر بسوی آسمانهای تاریک در فضا حرکت کرد . در طول این دو سال چشمان فروسرخی این رصد خانه از دنیای پنهان ستاره های نوزاد و گرم ، دیسکهای بی نظم برای شکل گیری سیارات و کهکشانی با شکوه و عظمت به انضمام کهکشانی عجیب و غریب بنام NGC4725 پرده برداشت .

گمان برده می شود این کهکشان ویژه تنها یک بازوی مارپیچی داشته باشد این در حالیست که اکثر کهکشانهای مارپیچی دارای دو بازو یا بیشتر هستند . اخترشناسان NGC4725 را به عنوان کهکشانی حلقه ای و بسته می شناسند زیرا در آن میله ای از ستارگان در مرکز بوسیله حلقه ای برجسته از ستارگان احاطه شده اند . (دراین تصویر میله بصورت برآمدگی افقی با عوارضی به رنگ قرمز ضعیف دیده می شود ) .

کهکشان راه شیری ما هم دارای چندین بازوست و به تناسب آن میله و حلقه ای کوچکتر دارد . در این تصویر کاذب رنگ از اسپیتزر بازوی کهکشان به رنگ قرمز و برجسته به نظر می رسد . رنگ سفید برای مرکز و آبی برای هاله دور مرکز می باشد . رنگ قرمز هم ابرهای غباری گرم را نشان می دهد که بوسیله ستارگان تازه متولد شده روشن می شوند . رنگ آبی جمعیت های ستاره ای سردتر و قدیمی تر را نمایش می دهد . چرخ پره های قرمز رنگ که در بازوها دیده می شوند انبوهه هایی از مواد ستاره ای هستند که احتمالا به سبب میدان مغناطیسی نا معینی به یکدیگر فشرده شده اند .

NGC4725 ، 41 میلیون سال نوری با ما فاصله دارد و در صورت فلکی گیسو قرار گرفته است . این تصویر هم حاصل چهار تصویر دیگری است که اسپیتزر تهیه کرده است . در آن 6/3 میکرون برای آبی ، 5/4 میکرون برای سبز ، 8/5 و 8 میکرون برای قرمز می باشد . سهم نور ستارگان (6/3 میکرومتر) کمتر شده تا قدرت دید عوارض غباری در تصویر بهتر شود .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

منطقه زانادو جایی نزدیک به محل فرود هویگنس در تصاویر جدید تیتان

این عکس را کاسینی در 7 ژولای 2005 از تیتان، بزرگترین قمر زحل گرفته است. و گمان می رود که منطقه روشن زانادو(Xanadu) در سمت راست(نزدیکی جایی که هویگنس بر آن فرود آمد و ماموریت خود را در آنجا انجام داد) این قمر مشاهده می شود. قسمت استوایی قمر تیتان با نواحیه جنوب آن تفاوت چشمگیری دارد که این تفاوت در عکس گرفته شده به وضوح پیداست. مناطق تاریک در این عکس، سزرمین های پستی هستند که تا نزدیکی جنوب این قمر ادامه پیدا کرده اند و پیشبرد زیادی در جنوب نکرده اند. امتداد این مناطق تا 30 درجه جنوبی هست. و کاوشگر موفقیت آمیز هویگنس در چنین منطقه ای فرود آمده است.



و مناطق روشن که در سمت راست این قمر قرار دارد، زانادو (Xanadu) نام دارد. و این مناطق روشن مناطقی مرتفع هستند که بر مناطق پست مجاور خود مسلط و حاکمفرما هستند. در قطب جنوب و وبه سمت شرق، سیما و نقاط تاریک شناخته شده ای وجود دارند که در گذشته و همچنین در حال حاضر، دانشمندان این ناحیه را به عنوان یکی از بهترین کاندیدای وجود دریاچه هیدروکربنی بر روی سطح تیتان می دانند. کاسینی این عکس را در 7 ژولای امسال نصادف با 15 مرداد ماه 1384 در فاصله 1.3 میلیون کیلومتری از تیتان گرفته است. و کاسینی در این عکسبرداری طوری قرار گرقته که خورشید در سمت راست آن بوده و زاویه بین کاسینی-تیتان و خورشید-تیتان حدود 60 درجه بوده.



تیتان یکی از بزرگترین قمر های زحل است که قطری معادل 5150 کیلومتر دارد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

كهكشان‌ها مي‌توانند دو برابر بزرگتر از آنچه كه تاكنون پيش‌بيني مي‌شدند باشند.

همانند باستانشناساني كه بقاياي شهري گمشده را كاوش مي‌كنند ، منجمان با استفاده از تلسكوپي 8 متري مشخص كرده‌اند كه كهكشان NGC300 داراي ديسكي بزرگ و كم نور است كه از ستارگان پير ساخته شده است . مشاهدات جديد قطر كهكشان را دو برابر و يا حتي بيشتر نشان مي‌دهد .اين اكتشاف همچنين اشاره دارد بر اينكه كهكشان راه شيري مي‌تواند بسيار بزرگتر از آني باشد كه اطلاعات فعلي ما بيان مي‌كنند . بعلاوه دانشمندان نيازمند بيان معماي چگونگي تشكيل كهكشانهايي مانند NGC300 هستند كه با ستارگان مركزيشان تشكيل يافته‌اند . اين پژوهش توسط گروهي از دانشمندان آمريكايي و استراليايي در دهم آگوست در نشريه اَسترافيزيكال منتشر شد . اين تيم ، تلسكوپ‌هاي چند شيئي شيلي را بكار بردند و قادر بودند كه ستارگان كم نور در ديسك اين كهكشان كه 47000 سال نوري از مركز كهكشان فاصله دارند را مشاهده كنند ، كه نشان مي‌دهد شعاع كهكشان دو برابر مقداري است كه تصور مي‌رفت .

براي جستجوي اين ستارگان تصاويري گرفته شدند كه ده برابر ژرف‌تر از هرگونه عكس ديگري‌اند كه از اين كهكشان گرفته‌اند (تصوير 1 ). در چند ميليارد سال گذشته حاشيه NGC300 درخشان بوده ، به گونه‌اي كه داخل آن را نيز روشن مي‌ساخته . اين گفته نويسندة مطلب ،‌ پروفسور جاس بِلَند هاوتون از سيدني است ، اما حواشي آن طي گذشت زمان تاريك شده‌اند و در حال حاضر بصورت ستارگان پير ساكن و تاريك‌اند. اين كشف مفاهيم عميقي براي كهكشان راه شيري كه قطر آن را در حدود 100000 سال نوري تخمين مي‌زنند نيز دارد ،با اين وجود كهكشان بسيار حجيم‌تر و درخشان‌تر از NGC300 است . بر اين اساس كهكشان ما بسيار بزرگتر از آني است كه تصور مي‌كرديم ، شايد به اندازه 200000 سال نوري .

پروفسور بروس دِرِين از دانشگاه پرينستون مي‌گويد : مشكل است بفهميم كه چگونه ديسك پرستاره‌اي نظير اين ـ كه زوال پيدا كرده و داراي چگالي همگوني است ـ ، تشكيل يافته است .اين مسأله غافلگير كننده است . چرا كه زمان بسيار زيادي به‌طول مي‌آنجامد تا نهايتاً ستارگان از مركز ديسك كهكشان به فواصل اين چنيني پراكنده شوند ، به نظر مي‌رسد كه ما مشغول تماشاي نتيجة تشكيل ستاره‌اي هستيم كه در زماني بسيار دور به وقوع پيوسته است ، شايد بيشتر از 10ميليارد سال پيش .پروفسور كن فريمن از دانشگاه ملي استراليا مي‌گويد : در حال حاضر ما پي برده‌ايم كه انواع مجزائي از صفحات كهكشاني وجود دارد .احتمالاً بيشتر كهكشان ها ناقص شده‌اند ، به اين صورت كه چگالي ستارگان داخل صفحات كاهش مي‌يابد اما NGC300 تا ابد وجود خواهد داشت چرا كه چگالي ستارگان آن بسيار به آرامي كاهش مي‌يابد .

. بِلَند هاوتون بيان مي‌كند : منجمان NGC300 را تا نقاط خارجي يعني كه چگالي سطحي ستارگان آنها برابر يك هزارم چگالي خورشيد در يك سال نوري مربع بوده است ، رديابي كرده‌اند . اين وسيع‌ترين و پراكنده‌ترين جمعيت ستارگاني است كه تاكنون مشاهده شده است .NGC300 يك عضو مارپيچي گروه كهكشان‌هاي Sculptor (حجار) است و نزديك‌ترين خوشة خارج كهكشاني به ما و در حدود 6.1 ميليون سال نوري از ما فاصله دارد . بيشتر ستارگان آن در ديسك مسطحي قرار گرفته‌اند و به شكل يك كهكشان بسيار معمولي مانند راه شيري به نظر مي‌آيد . NGC300 كهكشاني است در خارج از گروه محلي ما و اولين كهكشاني است كه تا چنين عمقي مورد بررسي قرار گرفته است ، فقط دو نمونة ديگر تا چيني درجة ژرفاي نوري بررسي شده‌اند . كهكشان آندرومدا و همساية آن M33 كه هردو در گروه محلي ما واقع‌اند .زمان بيشتري در اختيار محققان براي مطالعه با Gemini South قرار گرفته تا دقيقاً تعيين كنند كه چه نوع ستارگاني را در حواشي NGC300 مشاهده مي‌شوند و مطالعات مشابهي را بر روي ساير كهكشان‌ها انجام دهند . بِلَند هاوتون مي‌گويد : ما هنوز چيز‌هاي بسياري داريم تا بفهميم كهكشان‌هايي نظير كهكشان خودمان ، چگونه تشكيل شده‌اند . مشاهدات بعدي ما كه در همين سال شروع مي‌شود بايد مدارك مهم‌تر و اميدوار كننده‌تر و البته شگفت‌انگيز‌تري را ارائه کند
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

براساس جديدترين تحقيقات ، بر خلاف انتظارات پيشين، در سطح قمر تیتان هيچگونه دريا ، اقيانوسي و رودخانه ای از جنس هيدروكربنهاي مايع وجود ندارد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

جو بزرگترين قمر سياره زحل مملو از گازهاي متان و اتان است و به همين علت دانشمندان از مدتها پيش تصور مي‌كرده‌اند كه احتمال وجود منابع بزرگ متان و يا اتان مايع در سطح اين قمر زياد خواهد بود.تصاوير تهيه شده توسط كاوشگر هویگنس نيز كه چند ماه قبل به سطح تايتان پرتاب شده بود، نشان‌دهنده خطوطي همانند خطوط ساحلي و رد رودخانه‌ها روي سطح تيتان بوده‌اند اما هيچگاه خود اين درياچه‌ها و يا رودخانه‌ها توسط تجهيزات تصويربرداري کاسيني" و يا هويگنس رويت نشده‌اند.

در جديدترين تحقيقات، محققان jpl در پاسادنا آمريكا با استفاده از تلسكوپ کک2 در هاوايي متوجه شده‌اند سطوح همواري كه پيش از اين روي سطح تايتان مشاهده شده دريا و اقيانوس نبوده و به احتمال زياد سخت و جامد هستند. با اين حال در مطالعه اخير تنها نيمكره جنوبي قمر تايتان مورد بررسي قرار گرفته و هنوز احتمال وجود درياچه‌هايي از هيدروكربنهاي مايع در نيمكره شمالي تايتان به طور كامل رد نشده‌است.دانشمندان عقيده دارند جو مه‌آلود قمر تايتان ممكن است مشابه جو كره زمين در مدت كوتاهي پس از پيدايش اين سياره باشد. به گفته محققان، سطح قمر تايتان ممكن است در گذشته داراي درياهايي از هيدروكربنهاي مايع بوده باشد كه به مرور تبخير شده و يا به زير سطح اين قمر فرو رفته و سطوح صاف فعلي را برجاي گذارده‌اند
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا توانست جمعیت گمشده ای از کوازار ها را کشف کند.

ستاره شناسان در این سالها منتظر بودند کوازارهای فراوانی را در جهان پیدا کنند ولی با آشکار سازی های انجام شده هرگز نتوانستند تعداد مورد پیش بینی خود را کشف کنند اما با کشف جدید اسپیتزر خواهند توانست این کوازار های گمشده را بیابند. کوازارها سیاهچاله های ابر پر جرمی هستند که توسط حلقه های غول آسایی از گاز و غبار احاطه شده اند و در قلب کهکشان های دور دست قرار دارند.

کوازارها سالیانه جرمی معادل یک هزار ستاره را می بلعند.این جرم عظیم از حلقه های اطراف تامین می شود .مکیده شدن این مواد بوسیله سیاهچاله موجب درخشندگی این حلقه های غول آسا می شود و کوازارها را به یکی از درخشنده ترین اجسام تبدیل میکند.کوازارها عمدتا به دودسته تقسیم می شوند ، دسته ای در اشعه ایکس و دسته ای در نور مرئی بیشترین درخشندگی را دارا می باشند. ستاره شناسان در روش های معمول برای برآورد تعداد کوازارها از تابش پس زمینه کیهانی استفاده می کنند اما آمار بدست آمده از مقادیر مورد انتظار بسیار دور است.

دانشمندان فکر می کنند گاز و غبار اطراف کوازار باعث می شود این اجرام گرسنه از دید ما پنهان بمانند اما تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا با دید مادون قرمز قرمز خود که از میان گاز و غبار عبور می کند توانسته تعدادی از هر دو نوع کوازار ها را آشکار کند. چند روز پیش پژوهشگران از این طریق توانسته اند 21 نمونه از این کوازارهای گمشده را در منطقه ای کوچک از آسمان پیدا کنند که تمامی از سوی رصدخانه رادیویی نجومی ملی در مکزیکو تایید شده است. بنا به گفته مارک لیسی از مرکز تلسکوپ فضایی اسپیتزر اگر این پژوهش همچنان با موفقیت ادامه پیدا کند شاهد رشد سیاهچاله های ابر پرجرم خواهیم بود که تاکنون بواسطه گاز و غبار از دید ما پنهان مانده بود و همچنین ستاره شناسان می توانند دید کامل و همه جانبه نسبت به کوازارها پیدا کنند . از میان این 21 کوازار کشف شده 10 کوازار در داخل کهکشان های بزرگ بیضی شکل ِ بالغ قراردارند و بقیه در میان کهکشان های ضخیم و غبار آلود دوردست هستند.



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویر گرفته شده توسط اسپیتزر در مادون قرمز (رنگ ها غیر واقعیست) قسمت زرد رنگ کهکشانی را نشان میدهد که شامل یکی از کوازارهاست که تاکنون کشف نشده بود. (قسمت های آبی و سبز کهکشان های بدون کوازار می باشند)

برای پیگیری نتایج جدید ترین اکتشافات تلسکوپ فضایی اسپیتزر ( کشف کوازارها ) و پژوهش های انجام گرفته اینجا کلیک کنید. ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])

[Renjer Babi]

این تلسکوپ به مدت 40 ساعت به یک نقطه از آسمان خیره شده بود تا بتواند میدانی از کهکشان های هستی را مشاهده کند.

خیره نگاه کردن و تجسس در اعماق فضا و عکس گرفتن از صحنه های آن یکی از مهارت های بی نظیر تلسکوپ فضایی هابل است. این تلسکوپ به مدت 40 ساعت به یک نقطه از آسمان خیره شده بود تا بتواند میدانی از کهکشان های هستی را مشاهده کند. در این عکس گرفته شده انواع کهکشان ها وجود دارند که این کهکشان ها در فاصله چندین میلیون و یا میلیارد سال نوری از هابل قرار دارند. برخی از این کهکشان ها بزرگ وبرخی دیگر کوچک؛ تعداد کمی از آن ها نزدیک به هم و تعداد زیادی از آن ها دور از هم قرار دارند. و حتی صدها کهکشان کم نور که قبلا هرگز توسط این تلسکوپ رصد نشده بودند، اکنون نور ضعیفشان در دام این تلسکوپ افتاده اند.

برخی از این کهکشان ها از نوع حلزونی(مارپیچی) با قرص هموار می باشد که لبه خطی این کهکشان ها به سمت ما است.کهکشان های بیضوی و نامنظم نیز در این عکس مشاهده می شود.در این عکس بسیاری از کهکشان ها به صورت نقاطی روشن مشاهده می شوند که در فاصله بسیار زیاد از ما قرار دارند. این کهکشان ها به قدری از ما دور هستند که نور آن ها میلیارد ها سال طول می کشد تا به ما برسد.در وسط این عکس، کهکشانی به رنگ سرخ وجود دارد که این کهکشان به خاطر گرانش خود، مانند یک عدسی(عدسی محدب) عمل می کند که کهکشانی که مستقیما در پشت آن قرار دارد را به صورت بزرگتر نمایان می کند. و در واقع نور کهکشان دورتر(عقبی) توسط کهکشان جلویی خمیده می شود.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

شنبه 08 مرداد 1384


تیمی از اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ 48 اینچی ساموئل اسچین در رصدخانه پالومار و تلسکوپ 8 متری جمینی در قله Mauna Kea در هاوایی بزرگترین جرم را در کمربند کوئیپر (KBO ) کشف کردند که از سیاره نهم یعنی پلوتو بزرگتز است .

تیمی از اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ 48 اینچی ساموئل اسچین در رصدخانه پالومار و تلسکوپ 8 متری جمینی در قله Mauna Kea در هاوایی بزرگترین جرم را در کمربند کوئیپر (KBO ) کشف کردند که از سیاره نهم یعنی پلوتو بزرگتز است .

این جرم UB313 2003 نام گرفته و در حال حاضر 97 واحد نجومی (AU ) با ما فاصله دارد . یعنی تقریباً دو برابر فاصله میانگین پلوتو از خورشید . این سیاره دارای قرصی تار و مبهم است و این روزها با قدر ظاهری 18.9 در صورت فلکی قیطس می درخشد . کاشفان آن میشل ای برون (کالتچ) ، چاد تروجیلو (جمینی) و دیوید رابینیتس (دانشگاه یال) برای اولین بار در 21 اکتبر سال 2003 میلادی از این جرم عکاسی کردند. اما حرکت آن را در آسمان ندیدند تا اینکه دوباره نقشه آسمان را در 15 ماه بعد یعنی 8 ژانویه 2005 تهیه کردند و حرکت آن را در زمینه ستارگان آشکار نمودند . برون می گوید: ما سعی کردیم با تلسکوپ فضایی اسپیتزر به آن نگاه کنیم اما آشکار نشد بنابر این محدودیت بیشتری در اندازه آن بود و نمی توانست بیشتر 3000 کیلومتر عرض داشته باشد . اما محدودیت ، بیشتر از درخشندگی آن ناشی می شد . با توجه به اینکه دانشمندان اندازه چنین سیاراتی را بوسیله روشنایی و درخشنگی انها تخمین می زنند اما هنوز آلبدوی سطحی و یا همان بازتاب و انعکاس سطحی آن نامعلوم است . در صورتیکه صد درصد نوری راکه از خورشید دریافت می کند بازتاب کند (آلبدوی100در صد ) اندازه آن قطعاً از پلوتو بزرگتر است .

برون افزود :"آن یک طفل عظیم است ".

موقیت آن در مرکز قیطس در حال حاضر در جنوب شرقی آسمان و قبل از طلوع خورشید (برای راصدان عرضهای میانی شمالی) بسیار مناسب است .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویری از سیاره تازه یافت شده در منظومه شمسی ما که در 21 اکتبر 2003 کشف شده و UB313 2003 نام گرفته است . این سه تصویر با فاصله تقریباً 90 ثانیه با استفاده از تلسکوپ ساموئل اسچین در رصد خانه پالومار تهیه شده است .

تصاویر بیشتر : [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


واما دومین KBO :



دومین جرم بزرگ کمربند کوئیپر نیز خبرساز بوده است : EL61 2003 . این سیاره هم در فاصله 52 واحد نجومی (AU ) قرار دارد و بوسیله برون و تیمش کشف شد . و همچنین بوسیله اخترشناسان موجود در رصدخانه ای در رشته کوههای نوادا گزارش داده شده است . به نظر میرسد این دومن جرم بزرگ در کمربند کوئیپر باشد که 70 درصد جرم پلوتو را داراست . علاوه بر اینها EL61 2003 دارای قمری کوچک نیز هست و فاصله ظاهری 1.5 ثانیه قوسی با آن دارد . به گفته گره برون این قمر هر 49 روز یکبار در مداری تقریباً مدور و 49500 کیلومتری به دور سیاره می گردد . مدار این قمر به دانشمندان کمک کرد تا جرم EL61 2003 را تخمین بزنند : جرمی تقریباً معادل یک چهارم جرم پلوتو . برون و تیم آن همچنین به کمک تلسکوپ فضایی اسپیتزر EL61 2003 را مورد مشاهده قرار دادند . این رصدها هنوز هم موشکافانه ترینها هستند . به گفته برون :" طیف سنجی ها از وجود یخ آب خبر می دهند که این بیشتر شبیه به ماه پلوتو یعنی شارون است .

[Renjer Babi]

صدای تشعشعات رادیویی زحل می تواند با قسمتی از صداهای موجود در جشن هالوین اشتباه گرفته شود . این همان چیزی است که دو محقق بوسیله آن دو کشف اخیر خود را شرح می دهند

صدای تشعشعات رادیویی زحل می تواند با قسمتی از صداهای موجود در جشن هالوین اشتباه گرفته شود . این همان چیزی است که دو محقق بوسیله آن دو کشف اخیر خود را شرح می دهند و در نشریه پژوهشها و اطلاعات ژئوفیزیک به انتشار رسیده است . البته مقاله انها بر پایه تحقیقات ارزنده کاسینی قرار دارد . تحقیقات مقدماتی بر روی این صداها که نتنها وهم آور و ترسناک به نظر می رسند بلکه توصیفی برای پدیده ای شبیه به نورهای شمالی در زمین دارد به انجام رسیده است . بیل کورث گفت :"تمام ساختارهایی که ما در طیف رادیویی زحل مشاهده کردیم کلیدهایی راهنما در مورد منابعی که سبب تشعشعات رادیویی و شفق های کیوان می شوند به دست ما می دهند . ما معتقدیم فرکانسهای متغیر به منابع کوچک رادیویی وابسته هستند که در امتداد لبه میدان مغناطیسی زحل بالا و پایین می روند . نمونه هایی از صداها در آدرس های زیر دسترس پذیرند : برای شنیدن هردوی آنها اینجا و اینجا را کلیک کنید .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] و [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] و [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] .

نشر امواج رادیویی که نشر کیلومتری نامیده می شود به کمک شفق های کیوان یا نورهای شمالی و جنوبی تولید می شوند . از آنجا که ریزولیشن و کیفیت ابزار نصب بر روی کاسینی در مقایسه با دیگر کاوشگر ناسا ، ویجر، بسیار بیشتر است جزئیات بیشتری را هم از طیف نمایی و تغیرپذیری امواج رادیویی به دست می دهد . به کمک این وسایل با کیفیت دانشمندان قادرند با انتقال فرکانسها به محدوده فرکانس های شنوایی امواج رادیویی را به نگاره های شنوایی تبدیل کنند .
همنوعان تشعشعات رادیویی زحل برای اولین بار در سال 1979 بوسیله گارنت و به کمک دستگاهی در کاوشگر بین المللی زمین-خورشید کشف شد . کورث گفت :"با وجود بهتربن تلاشهای آنها دانشمندان هنوز با نظریه ای که بطور کامل این پدیده را توضیح دهد موافق نیستند . البته آنها با سفری که کاسینی در اواسط سال 2008 خواهد داشت شانس دیگری برای تعیین خاستگاه منابع رادیویی زحل دارند . گارنت گفت این شگفت انگیز است که صدای تشعشعات رادیویی زمین و کیوان بسیار شبیه به هم به نظر می رسند .
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
هردوعکس : کیوان منبعی از تشعشعات شدید رادیویی است که بوسیله کاسینی شنیده شده اند . امواج رادیویی تقریباً وابسته به شفقهایی در نواحی قطبی این سیاره است . این شفقها به نورهای شمالی و جنوبی در زمین مشابه هستند .

[Renjer Babi]

ابر نواختر 2005cs در عکس های منجمی آماتور در 28 ژون امسال در کهکشان گرداب کشف شده بود که پس از طیف سنجی های انجام شده موجب اختلاف نظر میان دانشمندان شد.

در ابتدا گمان میرفت که ندیم این ابرنواختر نوع II غول سرخی با جرم 7 تا 9 جرم خورشید بوده که پس از بررسی های انجام شده معلوم شد ندیم این ابر نواختر یک ابر غول آبی با جرمی بین 11 تا 13 جرم خورشید است.

بنا به تحقیقات انجام شده در طول این ماه این ابر نواختر یک نوع خاص از ابرنواختران نوع II به نام SN II-P می باشد زیرا میزان نور دریافتی در طول هفته ها پس از انفجار تقریبا ثابت مانده و نوسانات قدر آن بین 14 تا 5/14 بوده است . دانشمندان تا کنون دو ابرنواختر نوع II-P کشف کرده اند که به ترتیب جرمی معادل 7تا 9 و 13 تا 20 جرم خورشید داشته اند اما ندیم هیچ یک از این دو ابر نواختر غول آبی نبوده است . 8 روز پس از انفجار این ابرنواختر ماهواره swift تصاویر نا واضحی را از یک درخشش قدرتمند اما کوتاه در اشعه ایکس را در مکان انفجار ابرنواختر ثبت کرد . این درخشش ها که به XRF معروف اند نوع خفیفی از دخشش های گاما محسوب می شوند. طبق نظریات انفجار 2005cs و XRF در یک مکان یا یک زمان روی نداده است و ابر نواختر رفتار غیر عادی نداشته است . اما وابستگی این دو رویداد غیر ممکن نیست زیرا مرگ سریه یک ستاره پرجرم باعث ایجاد درخشش های گاما یا ایکس می شودکه متناسب با انفجار ابرنواختر است. هنوز برای اعلام نتیجه قطعی که آیا این درخشش مربوط به ابرنواختر بوده یا نه خیلی زود است زیرا تصاویر گرفته شده توسط Swift از وضوح کافی برخوردار نسیت . اما احتمال دارد به دلایل ناشناخته ای این درخشش معلول انفجار ابرنواختری باشد که درستی این حدس نظریات اختر فیزیک را دگرگون خواهد کرد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[roje_aria79]

ستاره‌شناسان آمريكايي مجموعه‌اي از ستارگان را در جايي از فضا كشف كرده‌اند كه طبق نظريه‌هاي علمي اساسا نبايد وجود داشته باشند !

ستاره شناسان اعلام كردند كه اين ستارگان در بقاياي Ngc 2782 واقع شده‌اند كه نتيجه ادغام صورت گرفته ميان يك كهكشان در ابعاد كهكشان راه شيري و يك كهكشان كوچكتر است.
ستاره‌شناسان مي‌گويند كه چنين ادغام‌هايي نقش مهمي در ساخت كهكشان‌هاي غول پيكر در دوران‌هاي نخست پيدايش عالم داشته‌اند.
در صورت تاييد اين يافته‌ نجومي، اين خوشه‌هاي ستارگان جوان و محيط اطرافشان كمك‌هاي شاياني به درك روشن از فرايند تشكيل ستارگان خواهد كرد.
به گزارش ايسنا، ستاره‌شناسان آمريكايي اين خوشه‌هاي ستاره‌يي را به وسيله تصاوير دريافتي از دوربين تلسكوپ 8/1 متري فن‌آوري پيشرفته واتيكان در رصدخانه بين‌الملل مونت گراهام آريزونا در آمريكا رصد كردند.




اين نوع از ادغام‌ها در عالم فضا بسيار عادي هستند اگر چه معمولا در پشت بقاياي خرده سنگ‌هاي آسماني واقع مي‌شوند كه حاوي عناصر لازم براي تشكيل ستارگان كه شامل گاز هيدروژن طبيعي و گاز مولكولي است، نمي‌باشند.

[Mohammad Hosseyn]

تا سال 2009م حدود300ميليون كهكشان براي بررسي تاريخچه جهان ودرك بهتر انرژي تاريك مورد مطالعه قرار خواهد گرفت .

در اين بررسي قصد برآن است كه بر روي نيروي اسرارآميزي كه باعث ايجاد شتاب مثبت عالم شده است، تحقيق انجام شود .اين 300 ميليون كهكشان حدود دو سوم كل عالم را تشكيل مي دهند. اين پروژه ، DES مطالعه انرژي تاريك نام گرفته است .

بنابر فيزيك نظري ، انرژي تاريك حدود %70 عالم را پر كرده است . انرژي تاريك، بعبارتي ظهور مجدد ثابت كيهان شناسي در معادلات اينشتين است . دكتر واين هو ، استاد نجوم واخترفيزيك، مي گويد:« وجود شتاب مثبت اين ضرورت را ايجاد مي كند كه گرانش به صورت دافعه عمل كند . اما اين قابل قبول نيست . براي حل مشكل بايد به سراغ فيزيك بنيادي رفت .»

DES پروژه مشترك دانشگاه هاي شيكاگو،كينگدام ،بركليو آزمايشگاه هاي شتاب دهنده فرمي ، لارنس بركلي و سروتولو با بوجه اي بالغ بر 20 ميليون دلار مي باشد . اين پروژه يك دوربين 520 پيكسلي بر روي تلسكوپ 4متري بلانكو، واقع در شيلي، نصب كرده است . اين بزرگترين دوربين اپتيكال در سراسر دنيا مي باشد كه 10 مرتبه دوربين هاي ديگر از آسمان عكس برداري مي كند .

دكتر فريمن مي گويد : «اولين مرحله كار، شمارش خوشه هاي كهكشاني است » .با استفاده از تلسكوپ راديويي SPT،در قطب جنوب ،خوشه هاي كهكشاني كه اشعه هاي كيهاني را از شكل معمول شان خارج مي كنند ، آشكار مي شوند. روش دوم ، اندازه گيري مقياس كيهاني با استفاده از عدسي هاي گرانشي است . اگر مقدار دقيق جرم و فاصله اين خوشه ها بطور دقيق مشخص شود ، درصد دقيق انرژي تاريك نيز مشخص مي شود.


منبع :[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[roje_aria79]

جستجو در مدفن سیاره ای !
گروهی از اخترسناسان به رهبری ویلیام ریچ (مرکز علمی اسپیتزر) و مرک کوچنر (مرکز پرواز های گادارد ناسا) با استفاده از تلسکوپ فضایی فرو سرخ اسپیتزر به بررسی فضای اطراف کوتوله ی سفید G۲۹-۳۸ در صورت فلکی حوت پرداختند . طی این رصد غباری از جنس سیلیکات در اطراف این کوتوله سفید دیده شد که می تواند بقایای بجا مانده از منظومه ی سیاره ای ستاره ی اولیه باشد . احتمالا آینده منظومه شمسی ما نیز این گونه رقم خواهد خورد.



توضيحات جنبي مرتبط:

وقتی ستاره ای شبیه به خورشید ما سال های پایانی عمر خود را سپری می کند به غول سرخی تبدیل می شود . طی این مرحله ستاره لایه های بیرونی و گرمای خود را از دست می دهد و در خود می رمبد . حاصل کره ای است با چگالی بالا ، سرد و بی فروغ که کوتوله سفید نامیده می شود.اما اگر این ستاره سیاره ، سیارک و دنباله دار (احتمالی) داشته یاشد چه بر سر آنها می آید ؟

اکثر سیارک ها و دنباله دار ها به فضای میان ستاره ای رانده می شوند و تعداد کمی از آنها در منظومه باقی می مانند . به دلیل موج انفجاری ستاره ، سیارک ها و دنباله دارهای بجا مانده تغییر مدار داده و به ذرات کوچکتری خورد می شوند . بر اساس مدل های ارائه شده اگر دنباله داری به ذرات غبار تبدیل شود می توان بقایای آن را به صورت ابر های سیلیکات جستجو کرد.

در منظومه شمسی ما دنباله دار هایی وجود دارند که مدارشان از نزدیکی خورشید عبور می کند و این امر باعث تکه تکه شدن آنها می شود . فضاپیما SOHO تصاویر زیادی از این دنباله دارها ارائه کرده است ، این مطلب درستی تکه تکه شدن دنباله دارهای اطراف کوتوله G۲۹-۳۸ را تائید می کند . دنباله دار مشهور شومیکر-لوی ۹ که در تیر ماه ۱۳۷۲ با سیاره مشتری برخورد کرد در اثر عبور از نزدیکی سیاره مشتری به بیش از ۱۲ قطعه بزرگ تقسیم شد.

اگر مدل ها درشت باشند ، غباری که اختر شناسان در اطراف این کوتوله دیده اند تنها چند سال دوام می آورند . غبار اطراف کوتوله به صورت مارپیچی بلعیده میشود نور تابش شده از کوتوله را جذب میکند ، دمایش بالاتر می رود و گرمای تابش شده از این غبار توسط اسپیتزر آشکار می شود .

به نظر می رسد که توده ی عظیمی از سیارک ها و دنباله دارها فضای اطراف G۲۹-۳۸ را احاطه کرده باشد چون غبار اطراف این کوتوله سفید به سرعت در حال جایگزینی است.

این تیم هنوز اطلاعی در مورد سرنوشت سیارات ندارد . اگر بقایایی از سیارات بجا مانده باشد سرد تر از آن هستند که اسپیتزر قادر به آشکار سازی آنها باشد . وجود این بقایا هنوز به صورت یک معما است. با این حال با بررسی سرگذشت دنباله دارها ، اخترشناسان یک قدم به پیش بینی آینده منظومه شمسی نزدیک تر شدند .

(این کشف در ۲۱ |آذز ۸۴ در مجله Astrophysical ارائه شد.)

[roje_aria79]

نواختر پرنور آسمان!
نواختر Rs - مارافسای پس از 21 سال بار دیگر درخشيدن گرفته است و در حد دید چشم غیر مسلح است.


توضيحات جنبي مرتبط:

صورت فلکی مارافسای جولانگاه یک ستاره متغییر نامتعارف به نام Rs-مارافسای است. این ستاره یک سیستم دوتایی است و از دو عضو که یکی از آنها یک غول سرخ از رده طیفی M۲ و دیگری هم یک ستاره کوچک بسیار چگال است، تشکیل شده است. بدین ترتیب ستاره کوچکتر جرم ستاره بزرگتر را جذب می کند و در نتیجه هنگامی که جرم جذب شده به حد مشخصی (۱.۴ جرم خورشید) می رسد، نواختر پدید می آید.
هنگامی که یک نواختر پدید می آید قدر ستاره مزبور ناگهان کاهش می یابد و ما ستاره را بسیار پرنورتر می بینیم همچنین در اکثر مواقع پس از مدت کوتاهی قدر آن به سرعت افزایش می یابد و از این رو نواختر ها مدت زیادی مهمان آسمان نیستند.

اما ستاره Rs-مارافسای ستاره ای است که در طول قرن گذشته بارها نواختر شده است. به طور مثال می توان به درخشش های این ستاره در سال های ۱۹۳۳ و ۱۹۵۸ و ۱۹۸۵ میلادی اشاره کرد که در همه این سالها قدر آن به حدود قدر ۵+ رسیده است. اما این بار پس از گذشت بیست و یک سال از سال ۱۹۸۵ میلادی(آخرین باری که ستاره مزبور نواختر شد.) این ستاره با دیگر نواختر شده است. این بار در صبحگاه ۲۴ بهمن ماه ۱۳۸۴ دو رصدگر ژاپنی این رویداد را مشاهده و ثبت کردند. قدر این ستاره معمولا در حدود ۱۱+ است( گاهی اوقات نوسانات کوچکی دارد) اما در حال حاضر قدر آن در حدود ۴.۸+ است.

-وضعیت رصدی:
Rs-مارافسای در قسمت شرقی صورت فلکی مار افسای واقع شده است. بنا براین با توجه به مکان خورشید در دایرةالبروج مارافسای از وضعیت چندان مناسبی برخوردار نیست. اما با این حال اگر سحر خیز باشید می توانید حدود یک ساعت قبل از روشنایی افق این ستاره را رصد کنید. نقشه زیر موقعیت این ستاره را در صورت فلکی مارافسای مشخص می کند. یر اساس داده های رصدی این ستاره تا ۳۸ روز آینده هر شب ۰.۱ قدر کم نور تر می شود اما دست کم تا یک سال و نیم همچنان پرنور تر از وضعیت عادی خود است. Rs-مارافسای هم اکنون با چشم غیر مسلح در آسمانی نه چندان تاریک و حتی در شهر های بزرگ با یک دوربین دوچشمی بسیار ساده قابل رویت است. پس فرصت را از دست ندهید و این ستاره را شکار کنید

این نواختر فرصت بسیارخوبی برای انجام پروژه های رصدی متعددی است که علاقمندان مي توانند آنها را پيگيري کنند

منبع :‌sky And Telescope
_____

[roje_aria79]

کمربند کوييپر به دور دو ستاره ي نزديک
پس از بررسي هاي انجام شده بر روي ۲۲ ستاره ي نزديک ، تلسکوپ فضايي هابل موفق به کشف دو حلقه از غبار و ذرات شده است که شباهت زيادي به کمربند کوييپر در منظومه شمسي ما دارند.کمربند کوييپر حلقه اي از سنگ ها و صخره هاي يخي در خارج از مدار نپتون است.اين حلقه ها به دور ستارگاني تشکيل مي شوند که به احتمال زياد داراي سيارات قابل سکونت هستند و به دو دسته تقسيم مي شوند: کمربند هاي عريض و باريک.اين دو ستاره در حدود ۶۰ سال نوري از ما فاصله دارند و به شکل قابل توجهي به منظومه ي شمسي اوليه ي ما شباهت دارند.
سهند پيرباديان
تلسکوپ فضايي هابل ، وجود حلقه هايي از مواد را که شبيه به کمربند کوييپر در منظومه ي شمسي مي باشند در اطراف دو ستاره نشان داده است.کمربند کوييپر از مواد يخي تشکيل شده و منشا اصلي دنباله دارها با دوره تناوب کوتاه به شمار مي رود.اين نوع حلقه ها تا به حال در اطراف ۹ ستاره تشخيص داده شده اند و به دو دسته تقسيم مي شوند: عريض و باريک.وجود اين حلقه ها ارتباط مستقيمي با تشکيل سيارات در يک منظومه ي ستاره اي دارد.وجود لبه هاي تيز بيروني در يک کمربند باريک (مانند کمربند کوييپر) نشان دهنده ي وجود همدمي ستاره مانند براي ستاره ي اصلي است که به طور مداوم ، لبه ي بيروني کمربند را تميز مي کند.درست مانند تاثير اقمار بر لبه هاي حلقه هاي زحل و اورانوس.

توضيحات جنبي مرتبط:




دو مورد تازه کشف شده از کمربندهايي مانند کمربند کوييپر به دور دو ستاره ي نزديک به ما




اخترشناس محقق ، "پل کالاس" ، استاد اخترشناسي "جيمز گراهام" و "مايکل فيتزجرالد" از دانشگاه برکلي در کاليفرنيا به همراه "مارک کلامپين" از مرکز فضايي گودارد ، اين کشف و نتايج آن را در ۲۰ ژانويه در مقاله اي در مجله ي اخترفيزيک گزارش کردند.

با کشف اين حلقه ها که هر کدام در حدود ۶۰ سال نوري از ما فاصله دارند ، تعداد ستاره هاي شناخته شده که چنين کمربندهايي به دور آنها رصد شده است به ۹ عدد مي رسد.با اين حال ، اين دو مورد جديد از اين نظر با بقيه متفاوتند که سن آنها به اندازه اي است (۳۰۰ ميليون سال) که شکل و ترکيب آنها به مرحله ي پايداري رسيده است.مانند منظومه شمسي ما که داراي مدارهاي سياره اي و حلقه هايي پايدار از مواد و غبار است و ۶/۴ ميليارد سال سن دارد. هفت مورد ديگر ، به غير از خورشيد ، بين ده ها ميليون تا ۲۰۰ ميليون سال سن دارند که در مقياس سن خورشيد ما جوان محسوب مي شوند.همچنين جرم اين دو مورد به جرم خورشيد بسيار نزديک است.

"کالاس" محقق اصلي اين پروژه مي گويد:" اينها مسن ترين حلقه هاي مشاهده شده هستند و اهميت آنها از اين جهت است که شکل کمربند کوييپر را از بيرون منظومه شمسي به ما نشان مي دهند.انتظار مي رود که در اطراف اين ستاره ها مناطق قابل سکونت که احتمال وجود حيات در آنها مي رود يافت شود."

"اکثر کمربند ها به علت پرنور بودن ستاره ي مرکزي قابل رويت نيستند ، اما دقت و حساسيت بالاي دوربين پيشرفته ي تلسکوپ فضايي هابل ما را قادر ساخت تا جلوي نور ستاره ي مرکزي را گرفته و سپس به دنبال حلقه ها بگرديم." "کالاس" در دو سال گذشته دو مورد ديگر از اين نوع کمربندها را کشف کرده است (au- ميکروسکوپ و فم الحوت) و همچنين جزييات ستاره هاي حلقه دار ديگر را مطالعه کرده است.

کالاس مي گويد:" ما در مورد ۱۰۰ ستاره ي ديگر نيز ، تابش هاي اضافي فروسرخ ،علاوه بر تابش خود ستاره ،دريافت کرده ايم که به احتمال زياد از غبار اطراف ستاره تابش شده است.بخش سخت کار ،به دست آوردن تصاويري است که اطلاعات فضايي به ما بدهد.پس از دو دهه که از کشف اين حلقه ها مي گذرد ، ما به تازگي موفق به رصد آنها شده ايم و اين موفقيت را مديون تلاش هاي انجام شده براي ارتقاي ابزارهاي تلسکوپ هابل هستيم."

مدل سازي هاي کوچک نشان داده اند که کمربند هاي کشف شده در دو دسته قرار مي گيرند: کمربندهاي عريض ، به پهناي بيش از ۵۰ واحد نجومي و کمربندهاي باريک با پهناي ۲۰ تا ۳۰ واحد نجومي به همراه لايه ي تيز بيروني (مانند کمربند کوييپر در منظومه ي شمسي ما). يک واحد نجومي فاصله ي متوسط بين زمين و خورشيد (در حدود ۱۵۰ ميليون کيلومتر) است.کمربند کوييپر در منظومه شمسي از مدار نپتون در فاصله ي ۳۰ واحد نجومي از خورشيد آغاز شده و تا فاصله ي ۵۰ واحد نجومي ادامه مي يابد.اکثر کمربند هاي کشف شده منطقه اي خالي در وسط خود که در آنها احتمالا سيارات موجودند و عامل اصلي تيز بودن لبه هاي داخلي در بيشتر کمربند ها مي باشند.

کالاس و گراهام پيش بيني مي کنند که ستاره هايي که کمربند دور آنها ، لبه هاي خارجي تيز دارند ،داراي همدمي هستند (احتمالا يک ستاره يا يک کوتوله ي قهوه اي) که مانع گسترش اين کمربند ها به سمت خارج مي شوند.مانند قمرهاي زحل که لبه هاي حلقه هاي اين سياره را شکل مي دهند.

کالاس مي گويد:"طرز تشکيل حلقه ها به دور يک ستاره مي تواند مانند شکل گرفتن حلقه به دور يک سياره باشد." تنها يکي از ۹ ستاره ي داراي کمربند شناخته شده داراي همدم است اما هنوز تحقيقات دقيق براي کشف همدم کم نور در اطراف موارد ديگر صورت نگرفته است. او پيشنهاد مي کند که يک ستاره ي سرگردان در هنگام عبور از نزديک ستاره ي اصلي ، لبه هاي صفحه ي تشکيل سيارات را شکل داده است اما هنوز وجود يک همدم براي جلوگيري از پخش و خارج شدن مواد مانند سيارک ها و دنباله دار ها لازم است.اگر اين حرف درست باشد ، به معناي آن است که خورشيد نيز بايد داراي همدمي باشد که مرزهاي تيز کمربند کوييپر را شکل داده است.اين ستاره ي همدم توسط استاد فيزيک دانشگاه برکلي ، "ريچارد مولر" پيشنهاد شده اما هنوز مدرکي بر وجود اين همدم به دست نيامده است.

کالاس مي گويد:"ما به طرز عجيبي در مورد نزديک ترين نمونه از اين کمربند ها (کمربند کوييپر در منظومه ي شمسي ) کمترين اطلاعات را در دست داريم.مهم ترين مسئله اين است که بدانيم غبار در کمربند کوييپر دقيقا تا چه فاصله اي از خورشيد گسترش يافته است.هنگامي که اين اطلاعات بدست آمد ، مي توانيم کمربند کوييپر را به طور دقيق و مشخص در يکي از دو دسته ي عريض و باريک قرار دهيم."

اين تحقيق در سال ۲۰۰۲ آغاز شد و پس از دو سال مطالعه بر روي ۲۲ ستاره در سپتامبر ۲۰۰۴ پايان يافت.ستاره هاي داراي کمربند ، دو ستاره در رده هاي طيفي K و F با عمر ۱ ميليارد و ۳۰۰ ميليون سال بودند."يکي از دو ستاره از رده طيفي K و ديگري F است.احتمال شکل گرفتن حيات در اطراف اين دو ستاره بيشتر از ستاره هاي پرجرم و کم عمر مانند بتا-حجار و فم الحوت مي باشد." ستاره ي رده K نسبت به بتا-حجار (اولين ستاره ي شناخته شده ي داراي کمربند) و Au-ميکروسکوپ ،که کالاس در سال گذشته آن را کشف کرده است ، مسن تر به نظر مي رسد.بتا-حجار و Au-ميکروسکوپ در حدود ۱۰ ميليون سال سن دارند.

کمربند کشف شده در اطراف ستاره ي رده F ، کمربندي باريک مانند حلقه ي دور ستاره ي فم الحوت است که کالاس در اوايل سال گذشته آن را ثبت کرد.اين کمربند به دور ستاره ي F ، داراي لبه ي خارجي بسيار تيز در فاصله ي ۱۰۹ واحد نجومي از ستاره ي مرکزي است.اين کمربند از فاصله ي ۶۰ واحد نجومي آغاز مي شود و در فاصله ي ۸۳ واحد نجومي به حداکثر چگالي خود مي رسد.

کالاس مي گويد:"اگر ما بتوانيم منشا لبه هاي تيز بيروني کمربند به دور ستاره ي رده F را کشف کنيم ، طرز شکل گيري و تاريخچه ي منظومه ي شمسي براي ما روشن تر خواهد بود."

اين تحقيق با کمک هاي ناسا به وسيله ي موسسه علوم تلسکوپ فضايي حمايت شده است.

[roje_aria79]

سيارک پاتروکلوس ، دنباله داري پنهان
اخترشناسان به تازگي ، به شباهت بسيار زياد يکي از سيارک هاي تروا به نام پاتروکلوس به يک دنباله دار پي برده اند.اين سيارک که در اصل از دو سيارک کوچکتر تشکيل شده و يک سيستم دوتايي را به وجود آورده است ، در مدار مشتري به دور خورشيد مي گردد.


توضيحات جنبي مرتبط:
گروهي بين المللي به رهبري "فرانک مارچيس" از دانشگاه برکلي ،از طريق رصد هاي انجام شده به وسيله ي رصدخانه ي "کک" در هاوايي ،ترکيب و چگالي سيارک پاتروکلوس را بررسي و به شباهت بسيار زياد آن به دنباله دارها پي بردند.ترکيبات اين سيارک که چگالي آنها کمتر از آب است بيشتر از يخ آب تشکيل شده اند.




سيارک هاي تروا که پاتروکلوس نيز يکي از آنهاست ، دسته اي از سيارک ها هستند که بر روي مدار مشتري ، ۶۰ درجه عقب تر و ۶۰ درجه جلوتر از اين سياره حرکت کرده و به دور خورشيد مي گردند.محل قرار گرفتن اين سيارک ها ، نقاط پايدار (نقاط لاگرانژي) سيستم مشتري-خورشيد هستند.نظريه پردازان بر اين باورند که سيارک هاي تروا در ابر اوليه منظومه شمسي و هم زمان با بقيه ي اجرام صلب اين منظومه شکل گرفته اند.تاکنون ، بيش از هزار عدد از اين سيارک ها کشف شده اند.اين سيارک ها نسبتا کم نور و کوچک هستند و اين باعث مي شود تا مطالعه بر روي آنها حتي از طريق بزرگ ترين تلسکوپ هاي موجود بر روي زمين مشکل گردد.

فن آوري جديدي که در آن از ليزرهاي سديم براي تصحيح تصاوير گرفته شده از روي زمين و حذف اثر جو بر روي اين تصاوير استفاده مي شود ، دانشمندان را قادر ساخته است تا کشف اخير را انجام دهند.اين فن آوري که "اپتيک ليزري ستاره" (lgs-ao) ناميده شده است ، جزئيات دقيقي را از سيارک ها براي دانشمندان آشکار مي سازد.اين سيستم که بر روي تلسکوپ ۱۰ متري کک نصب شده، اثرات جو بر روي تصاوير گرفته شده از آسمان را به خوبي حذف کرده و بهترين تصاوير فروسرخ را تهيه مي کند.

دکتر "ديويد لومينيان" ،سرپرست عمليات علمي سيستم Lgs-ao در رصدخانه ي کک مي گويد:" تلسکوپ هاي فضايي ابزارهاي فوق العاده اي براي رصد اجرام دوردست منظومه شمسي مي باشند.اما تلسکوپ هاي بزرگ بر روي زمين که با اين فن آوري مجهز شده اند ، هم توانايي جمع آوري نور بيشتري دارند و هم جزئيات دقيق تري از اجرام دور دست را نشان مي دهند.اين فن آوري که بر روي تلسکوپ هاي زميني نصب مي شود ، به ما امکان مي دهد تا اجرام کوچک تر و کم نورتري را در منظومه شمسي مشاهده کنيم.مانند سيارک پاتروکلوس يا اجرام دورتر از پلوتون.با استفاده از اين فن آوري جديد ،اکتشاف هاي متعددي در آينده نزديک صورت خواهند گرفت."




دانشمندان در گذشته ، سيارک پاتروکلوس را به عنوان يک جسم به قطر ۱۵۰ کيلومتر مي شناختند اما رصد هاي اخير به وسيله ي تلسکوپ شمالي "جميني" در هاوايي نشان داده است که اين سيارک از دو جسم تقريبا هم اندازه تشکيل شده است و در اصل يک سيستم دوتايي است.گروه تحقيقاتي به رهبري دکتر مارچيس ، قطر اين اجسام را ۷۰ و ۷۶ کيلومتر اندازه گيري کردند.اين دو جسم به دور مرکز جرم خود با دوره تناوب ۴ روز در گردشند و فاصله ي آنها از يکديگر ۶۸۰ کيلومتر است.اسامي اين دو جسم به نام قهرمانان داستان ايلياد هومر انتخاب شده اند.نام اين مجموعه دوتايي، پاتروکلوس ،نام بهترين دوست آشيل ،قهرمان يوناني در جنگ تروا و مهم ترين شخصيت داستان ايلياد هومر است.

دانشمندان بر اين عقيده اند که تعداد سيارک هاي تروا تقريبا با تعداد سيارک هاي موجود در کمربند سيارک ها در بين مدار مريخ و مشتري برابر است.اما مطالعه ي اين اجرام به علت کم نور بودن آنها بسيار دشوار است.دکتر مارچيس مي گويد:" سيستم Lgs-ao موفقيت بزرگي در رصدهاي انجام شده از روي سطح زمين به شمار مي رود.با چنين قابليتي ، ما مي توانيم اجرام بسيار کوچک و دور منظومه شمسي را بررسي کنيم."

از آنجا که برخورد اجرام کوچک با يکديگر در منظومه شمسي تنها هنگامي رخ مي دهد که سرعت اجسام بسيار بالا باشد و چنين برخوردهايي ،خرده سنگ ها و غبار فراوان از خود به جاي مي گذارند ، احتمال اينکه سيارک پاتروکلوس بدين طريق شکل گرفته باشد بسيار اندک است.پس اين سوال اساسي مطرح مي شود که چنين سيارکي با ماهيت دوتايي چگونه به وجود آمده است.

بر اساس نتايج بررسي هاي اخير بر روي اين سيارک ، دانشمندان نظريه هايي در مورد شکل گيري اين سيارک در منظومه شمسي اوليه و در حدود چهار نيم ميليارد سال پيش ارائه کرده اند.پاتروکلوس مي تواند همانند اجرام موجود در کمربند کويي پر (منطقه اي از منظومه شمسي در خارج مدار نپتون) در زمان شکل گيري منظومه شمسي به وجود آمده باشد.شبيه سازي ها نشان مي دهند که سيارات گازي غول پيکر در اوايل پيدايش منظومه شمسي به سمت خارج حرکت کرده و اجرام موجود در نزديک خود را از صفحه ي منظومه شمسي پاک کرده اند.در اين ميان ، تعدادي از اين اجرام در نقاط پايدار سيستم مشتري-خورشيد (نقاط لاگرانژي) به دام افتاده اند.نقاط لاگرانژي مناطقي از يک مدار مي باشند که در صورت قرار گرفتن جسم سوم در آنها ،اين اجسام تا ابد پايدار مانده و به دور مرکز جرم مشترک سه جسم مي گردند.

داستان پاتروکلوس از اين نيز پيچيده تر است : هنگامي که پاتروکلوس ميليارد ها سال پيش به گرانش فوق العاده عظيم مشتري برخورد کرد ،نيروهاي گرانشي قوي اين سياره مي تواند اين سيارک را به دو نيم کرده باشد.به اين اثر "شکاف جذر و مدي" مي گويند.

دکتر مارچيس مي گويد:"پاتروکلوس شباهت هايي به سيارک هاي دوتايي در نزديکي زمين از خود نشان مي دهد.سيارک هاي دوتايي نزديک به زمين بر اثر نزديک شدن به يک سياره و به علت اثر "شکاف جذر و مدي" به دو نيم شده اند.نتايج نشان مي دهند که يک سيارک تروا مانند سيارک پاتروکلوس نيز مي تواند به همين شکل و بر اثر نزديک شدن به مشتري نصف شده باشد.اين داستان براي سيارک هاي دوتايي موجود در کمربند سيارک ها که اجزاي آنها معمولا با يکديگر هم اندازه نيستند برقرار نيست."

[roje_aria79]

سياره فراخورشيدي کم جرم
سه گروه بين المللي براي کشف کم جرم ترين سياره فراخورشيدي شناخته شده متحد شده اند.جرم اين سياره بين ۳ تا ۱۱ برابر جرم زمين و به احتمال بسيار زياد در حدود ۵/۵ برابر جرم زمين است. کم جرم ترين سياره فراخورشيدي شناخته شده قبل از کشف مورد جديد،سياره اي به جرم ۵/۷ برابر جرم زمين بود.


توضيحات مرتبط:
سياره تازه کشف شده سومين سياره فراخورشيدي کشف شده توسط پديده "همگرايي گرانشي" است. همگرايي گرانشي اثري است که در هنگام هم خط شدن دو جرم در فضا و زمين اتفاق مي افتد و توسط نظريه نسبيت عام اينشتين پيش بيني شده است. در اين پديده هنگامي که دو جرم از ديد ناظر زميني پشت سر هم قرار مي گيرند، جرم نزديک تر پرتو هاي نور جرم پشتي را به طور تصادفي به سمت زمين انحراف مي دهد و باعث پرنور تر شدن جسم پشتي از ديد ناظر زميني مي گردد.

در اين مورد ، يک کوتوله سرخ از جلو يک ستاره پس زمينه عبور و در نقش يک عدسي گرانشي عمل کرد. گرانش اين کوتوله سرخ مقداري از نور ستاره زمينه را به سمت زمين هدايت کرد و باعث شد تا ستاره پس زمينه سه برابر پرنورتر به نظر رسد و سپس در بازه زماني يک ماه و نيم دوباره نور آن کم شود و به حالت عادي بازگردد. سياره موجود به دور کوتوله سرخ به صورت يک عدسي دوم عمل کرد و باعث شد تا کوتوله سرخ به مدت ۳۰ ساعت به مقدار بسيار جزئي پرنورتر به نظر رسد. در اصل پديده همگرايي گرانشي دو بار، يک بار توسط کوتوله سرخ و بار دوم توسط سياره موجود در اطراف کوتوله سرخ، اتفاق مي افتد.




اخترشناسان هيچ گونه اطلاعات مستقيمي در مورد ترکيب سياره فراخورشيدي تازه کشف شده ندارند. اما با توجه به جرم و دماي سطحي کم آن، اين سياره به احتمال زياد، بيشتر از يخ و سنگ تشکيل شده و داراي جوي رقيق است. اين تصويرگر، سياره مورد نظر را به صورت نمونه بزرگ شده اي از پلوتون به تصوير کشيده است.



گروه OGLE ،جويندگان ريز عدسي هاي گرانشي، به سرپرستي "آندرزي اودالسکي" از رصدخانه دانشگاه ورشو در لهستان ، براي اولين بار متوجه شد که ستاره پس زمينه مدتي کوتاه پرنور و سپس کم نور مي شود.OGLE اين موضوع را به اطلاع دو گروه ديگر به نام هاي PLANET و MOA رساند و هر سه گروه شروع به بررسي ستاره توسط تلسکوپ ها در سرتاسر دنيا کردند. آنان افزايش واضحي را در روشنايي ستاره تشخيص دادند. هنگامي که ستاره زمينه در حال کم نور شدن بود ، گروه ها پرنور شدن و کم نور شدن کوتوله سرخ در يک بازه ۳۰ ساعته که توسط سياره موجود در اطراف آن ايجاد شده بود را مشاهده کردند. اين سياره سپس OGLE-۲۰۰۵-BLG-۳۹۰Lb ناميده شد. گروه PLANET به سرپرستي "ژان فيليپ بوليو" از موسسه اخترفيزيک پاريس حساس ترين و مهم ترين رصد ها را در اين کشف در تاريخ ۹ و ۱۰ اوت انجام دادند.

"اسکات گادي" از مرکز اخترفيزيک هاروارد-اسميت سوني و محقق پديده همگرايي گرانشي مي گويد:"وجود اين سياره بسيار بديهي است و در اطلاعات به دست آمده از چندين رصد قابل تشخيص است."

متاسفانه ، روش همگرايي گرانشي ،سياره و ستاره مادر را فقط با استفاده از گرانش آنها تشخيص مي دهد. تنها چيزي که مي توان در مورد آنها گفت اين است که اين سيستم در حدود ۲۲۰۰۰ سال نوري در جهت مرکز کهکشان از ما فاصله دارد و سياره در حدود ۶/۲ واحد نجومي (فاصله زمين تا خورشيد) از ستاره مادر فاصله دارد. يعني اگر اين سياره در منظومه شمسي ما قرار داشت در کمربند سيارک ها واقع مي شد و به احتمال زياد داراي دوره تناوب ۱۰ سال به دور ستاره ي مادر است.از آنجا که ستاره فقط يک درصد انرژي تابشي خورشيد را تابش مي کند، اين سياره بايد دماي سطحي در حدود ۲۲۰- درجه سانتي گراد داشته باشد که به طور قطع براي وجود حيات بر روي آن بسيار سرد است.

"بوليو" مي گويد:"در حالي که دو سياره ديگر کشف شده توسط همگرايي گرانشي چند برابر جرم مشتري را دارند، کشف سياره اي با ۵ برابر جرم زمين -که بسيار سخت تر از کشف سيارات پر جرم تر است- نشانه آن است که اين سيارات کم جرم نسبتا فراوان هستند."

يکي از اعضاي تيم PLANET ، "ديويد بنت" از دانشگاه "نوتر دام" مي گويد:"اگر سيارات هم جرم مشتري به اندازه سيارات کم جرم فراوان بودند ، با توجه به مشکل تر بودن کشف سيارات کم جرم ، تا به حال تعداد بسيار بيشتري از سيارات پر جرم (هم جرم مشتري) بايد کشف مي شدند." اين کشف به اين معناست که ستارگان کم جرم مانند کوتوله هاي سرخ به احتمال بسيار زياد داراي سيارات کم جرم تري نيز هستند. اين نتيجه ،پيش بيني هاي نظريه پردازان در مورد شکل گيري سيارات را تاييد مي کند.



اين منحني نوري ترکيبي از اطلاعات به دست آمده از نورسنجي هاي انجام گرفته توسط سه گروه مختلف است. اين نمودار، پرنور شدن ستاره پس زمينه تا رسيدن آن به يک بيشينه در ۳۱ ژوييه را نشان مي دهد. اين پرنور شدن توسط پديده همگرايي گرانشي به وسيله ستاره اي در بين راه ايجاد شده است.۱۰ روز بعد ، ستاره پس زمينه در مدت کوتاه ۳۰ ساعت دوباره پر نور شد(بخش بالا سمت راست تصوير) و دليل آن ، جرم يک سياره در مداري به دور ستاره نزديک تر است.


همگرايي گرانشي در حال حاضر تنها روش براي يافتن سيارات فراخورشيدي با جرمي در حدود جرم زمين است."گادي" مي گويد:"قدرت اين روش در فقط پيدا کردن سيارات نيست.قدرت اين روش در اين است که اخترشناسان را قادر مي سازد تا اطلاعات مفيدي از سيستم هاي سياره اي بيابند و سياراتي را که با هيچ يک از روش هاي ديگر قابل تشخيص نيستند ،کشف کنند."

سه گروه انجام دهنده اين تحقيق از ۷۳ اخترشناس با ۱۲ مليت مختلف تشکيل شده اند. کشف سياره قبلي توسط پديده همگرايي گرانشي با مشارکت مستقيم منجمان آماتور در نيوزلند انجام شد. با وجود اين ، کشف جديد به طور کامل با استفاده از اطلاعات حرفه اي انجام شده است. گادي مي گويد:"اين سياره نيز مي توانست توسط منجمان آماتور تشخيص داده شود."

[roje_aria79]

عامل یخچال های سطح مریخ چه بوده است؟
برخی از عوارض بی نظیر و باشکوهی که امروز بر سیاره سرخ می بینیم نشان از وجود یخچال های طبیعی در گذشته این سیاره دارد، اما منشا این یخ چه بوده است؟



توضيحات جنبي مرتبط:

گروه بین المللی از دانشمندان، در طی یک شبیه سازی پیچیده از جو مریخ، به این نتیجه رسیده اند که یخچال هایی که در گذشته نزدیک در عرضهای جنوبی، که اکنون در نزدیکی استوای مریخ قرار دارند، شکل گرفته اند (و از نظر زمین شناسی "تازه" به نظر می رسند) ممکن است بر اثر بارش هایی از ذرات یخ آب از جو به وجود آمده باشند.
علاوه بر این، نتایج این شبیه سازی نشان می دهد که مکان های پیش بینی شده برای یخچال ها، به طور فراگیری با مکان بقایای به جا مانده از یخچالهای نزدیک استوای مریخ مطابقت می کنند.
چندین سال است که وجود، سن و شکل این بقایا باعث به وجود آمدن سوالات بسیاری در مجامع علمی در مورد تشکیل این یخچالها و شرایط سطح سیاره در زمان شکل گیری آنها شده است.

برای آزمایش فرضیه های موجود، آقای فراسواز فورگت از دانشگاه پاریس و یکی از محققان پروژه مارس اکسپرس سازمان فضایی اروپا تصمیم گرفت تا در برنامه کامپیوتری پیش بینی آب و هوای سراسری مریخ که اکنون برای بررسی و شبیه سازی تحولات جوی سیاره استفاده می شود، " زمان را به عقب برگرداند."

برای شروع، فورگت و همکارانش فرض کردند که کلاهک یخی قطبی شمالی، همچنان منبع یخ سیاره بوده و همچنین محور گردش سیاره به دور خود، نسبت به صفحه مداری ۴۵ درجه انحراف داشته است. این فرض، نشان می دهد که محور گردش سیاره نسبت به حالت کنونی اش ( ۲۵ درجه) بیشتر منحرف بوده است. البته این مسئله در تاریخ زمین شناختی مریخ بسیار متداول بوده و نوسان تمایل محوری سیاره (رقص محوری) آن را بارها به تمایل ۴۵ درجه رسانده است. در حقیقت این اتفاق آخرین بار پنج و نیم میلیون سال پیش نیز افتاده است.

همان طور که انتظار می رفت، با چنین انحراف محوری، دریافت انرژی بیشتر از خورشید در طول تابستان قطب شمال، باعث افزایش تصعید یخ قطبی و تشکیل یک چرخه آبی وسیع شده است که نسبت به وضعیت امروز مریخ بسیار شدید به نظر می رسد. شبیه سازی ها نشان داد که نزولات یخ آب با آهنگی بین ۳۰ تا ۷۰ میلی متر در سال در چند ناحیه در کناره های کوهستان الیسیوم، المپ و ۳ آتش فشان فلات تارسیس انباشته می شده است. بعد از چند هزار سال، این یخ می توانسته یخچال هایی با ضخامت صدها متر را تشکیل دهد.

وقتی که گروه شکل و مکان یخچال های شبیه سازی شده را با نشانه های بر جامانده از یخچال ها در دامنه کوه های تارسیس ( یکی از ۳ مکان اصلی در مریخ که بقایای یخچالها پیدا شده اند) مقایسه کرد، نتیجه ای بسیار عالی به دست آمد. به طور خاص، حداکثر انباشتگی حاصل از یخچال ها در کناره های کوه های آرسیا و پاوُنیس پیش بینی شده بود و این در واقع همان مکانی است که بقایا واقعا دیده می شوند.

در این شبیه سازی، گروه توانست علت و چگونگی انباشته شدن یخ را (میلیونها سال پیش) در مجاور کوه های منطقه تارسیس دریابد. در آن زمان، بادهایی ( که به طور ثابت در تمام طول سال می وزیده اند) همانند بادهای موسمی زمینی باعث بالا رفتن هوای پرآب در نزدیکی کوه های آرسیا و پاوُنیس می شده اند. همچنان که این توده هوا در ارتفاعات جو ده ها درجه سرد می شده، آب متراکم شده و ذرات یخ را تشکیل داده است (ذرات بزرگتر از آنچه هم اکنون در ابر های بسیار رقیق منطقه تارسیس می بینیم). سپس این ذرات روی سطح سیاره می باریدند.





سه منطقه بارز در مريخ شامل کوهستان غولپيکر المپ، فلات تارسيس، و حوزه پست هلاس محل پيدايش يخچالهاي طبيعي در گذشته نه چندان دور مريخ بوده اند.




کوه های دیگر، همانند المپ، این بقایا را در مقیاس کوچکتری نشان می دهند، زیرا با توجه به شبیه سازی ها، آنها فقط در طول تابستان قطب شمال در معرض بادهای موسمی مریخی و توده های پرآب هوا بوده اند.

آن طور که فورگت اضافه می کند " احتمالا کلاهک قطبی شمالی تنها منبع آب در طول انحراف محور شدید سیاره نبوده است. به همین علت ما شبیه سازی کامپیوتری را با این فرض که یخ در در قطب جنوب نیز موجود باشد تکرار کردیم. انباشتگی یخ همچنان در منطقه تارسیس دیده می شد، اما این بار در شرق حوزه هلاس، که گودالی عظیم به عمیق ۶ کیلو متر است، دیده شد." بدین ترتیب می توان منشا ناحیه بزرگ دیگری را که پوشش سطحی آن نشان دهنده وجود یخچالهای قدیمی است (منطقه شرقی حوزه هلاس ) توضیح داد.

حوزه هلاس در واقع آن قدر عمیق است که می تواند نیرویی را مانند باد شمالی، بر یال شرقی خود القا کند که این نیرو بخار آب تصعید شده از کلاهک جنوبی در طی تابستان را به سمت یال می برد. وقتی که توده هوای پرآب به جریان های عظیم هوای سرد در کناره های شرقی برخورد می کند، چگالیده می شود و ذرات یخ را شکل می دهد. این ذرات بر روی سطح نشسته و یخچال ها را به وجود می آورند.

با وجود این دانشمندان هنوز نتوانسته اند بقایای یخچالها در منطقه Deuterolinus-Protonilus Mensae را به همین صورت توضیح دهند. به همین دلیل دانشمندان در پی فرایندهای دیگری برای توجیه پیدایش یخچالها در دوران اخیر زمین شناختی مریخ هستند. به طور مثال مشاهدات کوه المپ با استفاده از دوربین استریو دقیق مدار گرد مارس اکسپرس نشان می دهد که حرکت آب از زیر به روی سطح سیاره در این منطقه در پی گرمای درونی می توانسته سبب یخچال های این منطقه شده باشد. زیرا آب گرم شده به سطح سرد رسیده و یخچالهای عظیمی را تشکیل داده است.

برگرفته از: خبرنامه الکترونیک انجمن نجوم آمری

[roje_aria79]

روزی که زمین در هاله ای از غبار بود
گروهی از دانشمندانی از موسسه فن آوری کالیفرنیا (کلتک) ، موسسه تحقیقاتی ساود وست و دانشگاه چارلز در جمهوری چک موفق به کشف رابطه ای میان خرد شدن یک سیارک در کمربند اصلی سیارک ها و نشست انبوه غبار میان سیاره ای بر زمین شدند.


توضيحات جنبي مرتبط:



نمونه های رسوبی که از بستر اقیانوس ها برداشته شده نشانگر این مطلب است که میلیون ها سال پیش، زمین با انبوهی از ذرات غبار میان سیاره ای سطح زمین را پوشانده اند. مطابق شبیه سازی های رایانه ای این ذرات حاصل خرد شدن سیارک بزرگی در کمربند اصلی سیارکها بوده اند (کمربند سیارکها قلمرو اجرامی از اندازه دانه های شن گرفته تا خرده سیاره های چند صد کیلومتری است که در حد فاصل مدار سیاره مریخ و مشتری قرار دارند).

ذرات غبار میان سیاره ای از بقایای برخورد میان سیارک ها و مواد خارج شده از دنباله دارها تشکیل شده اند، و فقط در ابعاد چند میکرون اند. این ذرات به سوی خورشید در حرکت اند و در این مسیر گرفتار میدان گرانشی سیارات از جمله زمین می شوند و بر سطح زمین سقوط می کنند . در حال حاضر سالانه بیش از ۲۰۰۰۰ تن از این ذرات بر زمین سقوط می کند ولی این مقدار باید تابع برخورد سیارک ها و ظهور دنباله دارهای فعال باشد .
با بررسی رسوباتی (در بستر دریا) که حاوی ذرات میان سیاره ای اند می توان دوره هایی را در منظومه شمسی کشف کرد که برخوردهای عظیمی سبب از هم پاشیدن سیارک های بزرگ و انتشار انبوه غبار در منظومه شده است.

آشکار سازی مستقیم ذرات میان سیاره ای در رسوبات به دلیل اندازه کوچک و مقدار کم آنها و همچنین مخلوط شدن آنها با مواد زمینی کار دشواری است. این مواد در خود مقدار قابل توجهی هلیم ۳ ( یکی از ایزوتوپ های نادر هلیوم ) را دارند. طی یک دهه گذشته پروفسور کن فارلی توجه خود را به اندازه گیری مقدار هلیوم ۳ در رسوبات اقیانوسی تشکیل شده در ۷۵ میلیون سال پیش معطوف کرده است تا به بررسی تغییرات غبار میان سیاره ای بپردازد.





اخیرا فارلی مقدار قابل ملاحظه ای ( بیش از حد مجاز ) هلیوم ۳ را در بعضی از رسوبات با قدمت ۲/۸ میلیون سال یافته است . این مطلب حاکی از آن است که میزان غبار میان سياره ای به طور ناگهانی تا ۴ بار افزایش یافته و سپس طی ۵/۱ میلیون سال تا حال عادی پیش از آن کاهش یافته است. برای حصول اطمینان از این که مقدار اندازه گیری شده به صورت تصادفی در یک ناحیه از بستر دریا نبوده است، دو محل متفاوت کنکاش شد، یکی اقیانوس هند و دیگری اقیانوس آرام و نتایج در هر دو یکسان بود.

فارلی افزود: "هلیوم ۳ پیدا شده در رسوبات بقایای برخورد عظیمی است که ۲/۸ میلیون سال پیش در کمربند سیارکها رخ داده است. این پدیده یکی از بزرگترین برخوردهای غبار ساز در طی ۸۰ میلیون سال اخیر بوده است.

برای پیدا کردن منبع این ذرات، دکتر ویلیام اف بوتکه و دیوید نسورنی از بخش مطالعات فضایی در موسسه تحقیقاتی ساود وست به بررسی خوشه های سیارکی پرداختند که که در مدارهایی مشابه اند و به نظر حاصل از هم پاشیدن سیارکی بزرگ اند. به گفته بوتک "اگرچه در کمربند اصلی سیارک، برخورد میان این اجرام امری بسیار طبیعی و متداول است، بسیار نادر است که سیارک بزرگی در این میان بر اثر یکی از این برخوردها از هم بپاشد."

این گروه خوشه ای از خرده سیارک ها را که از لحاظ سن ، اندازه و دیگر پارامترها نامزدهای مناسبی یرای بقایای سيارک مادری اند که از هم پاشیدن آن سبب دوره زمین غبار آلود شده را مشخص کردند. با دنبال کردن مدار این خرده سیارک ها در گذشته و با استفاده از مدل های کامپیوتری این گروه دریافتند که این خرده سیارکها ۲/۸ میلیون سال پیش در یک جهت مداری کاملا مشترک در فضا حرکت می کرده اند. دانشمندان نام سیارک مادر را وریتاس گذاشته اند و قطر آن را حدود ۱۶۰ کیلومتر می دانند. ورتیاس به صورت مهیبی تکه تکه شده است و این یکی از بزرگترین برخوردهای سیارکی در طی ۱۰۰ میلیون سال اخیر بوده است.

بررسی های نهایی با شبیه سازی رایانه ای جا به جایی ذرات به جای مانده از سیارک وریتاس نشان داد که این حادثه می توانسته سیل عظیمی از غبار میان سیاره ای را به سوی زمین روانه کند.

[roje_aria79]

دانشمندان به تازگي به اطلاعات جديدي درباره گردش سيارات به دور غول هاي عظيم قرمز و به وجود آمدن حيات در سيارات دست يافتند. به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، مرگ ستارگان غول پيكر قرمز (Red Giant Stars) ممكن است آغازگر به وجود آمدن سيارات يخي باشد. سيارات منجمد و يخي و قمر هايشان ممكن است ناگهان باعث فراهم آمدن يك منطقه براي به وجود آمدن حيات باشدو درخشش ستارگان، دليل وجود داشتن زندگي و حيات در گذشته است. تصورات قبلي درباره جست‌وجو براي يافتن حيات در منظومه‌هاي بزرگ مستثناي اين مناطق بود. يك تيم بين المللي از منجمان و ستاره‌شناسان ارزيابي مي‌كنند كه به وجود آمدن حيات جديد در اطراف يك ستاره غول پيكر قرمز امكان‌پذيرست. دكتر «برونز لوپز» از رصدخانه «لاكتر» در فرانسه مي‌گويد: «نتايج حاصل به ما نشان داده است كه جست‌وجو و اكتشافات براي وجود حيات در خارج از منظومه ما و كره زمين بايد سياراتي در اطراف ستارگان پيرتر وجود داشته باشد تا اين احتمال بيشتر شود.» دكتر لوپز و همكارانش حدس مي‌زنند كه بيشتر از 150 ستاره قرمز غول پيكر به اندازه كافي نزديكند و در فاصله 100 سال نوري از زمين قرار دارند. يك سال نوري فاصله اي است كه در يك سال بايد در سفر بود و در واقع شش تريليون مايل! به گزارش ايسنا، يكي از راه هاي موفقيت آميز زمين در فراهم آمدن زندگي و حيات روي آن مكاني است كه در فاصله از خورشيد دارد و به دور آن مي‌گردد و قابل سكني است. اين محيط تقاطع هاي سطح از منظومه شمسي براي ايجاد كردن يك مرز پيرامون جايي است كه آب مي‌تواند به عنوان يك ماده روان و سيال در منظومه شمسي ما وجود داشته باشد. زمين به خوبي در منطقه‌اي از حيات قرار گرفته و خورشيد ما در حال بزرگ شدن است و روزي به يكي از ستاره‌هاي غول پيكر قرمز (Red Giant Stars) تبديل خواهد شد. در آن روز بخش قابل سكناي آن با آن منبسط مي‌شود، دگرگوني‌هاي مناطق مختلف هر كجا كه آب مايع و سيال باشد مي‌تواند به بيرون بريزد و حيات و توانايي زندگي در روي آن متوقف و روي سياره اي ديگر شروع شود. مريخ بقاياي يك دنياي يخ زده است. اين موضوع را به راحتي مي‌توان از جو نازك مريخ فهميد. هر چند كه خورشيد يك ستاره غول پيكر قرمز مي‌شود. به گزارش ايسنا از پارس‌اسكاي، طي چندين بيليون سال بعد از زمان حال، مريخ ممكن است رويدادي براي به وجود آمدن مياني باشد؛ يعني مريخ شايد در آكنده قابل سكني براي بيليونها سال باشد. بنابراين حيات مريخي ممكن است در عرض چندين ثانيه اتفاق افتد. دكتر ويليام دانچي در مركز پرواز «گنارد» ناسا در «گرين بلت» گفت:«در سال 2003 علائمي از مريخ دريافت شد كه حاكي از وجود يخ در فصلهاي زمستان و بهار در مريخ بود.» دانشمندان در اين شك دارند كه اين يخ آب قبلا براي انباشته شدن درياچه ها و اقيانوس ها كه هم اكنون خشكند استفاده مي‌شد يا نه! روزي در آينده، آب يخ زده در مريخ ممكن است در اين حوزه‌هاي خشكيده اين آب انباشته شود و دوباره آغاز گر حياتي جديد در منظومه ما باشد. ماموريتي از طرف سازمان فضايي آمريكا(ناسا) با نام ماموريت كپلر (Kepler Mission) در حال تدارك است كه اميد‌ها را براي كشف سيارات زمين گونه در بيرون از منظومه خورشيدي ما به سويخود معطوف كرده است. كپلر قرار است در سال 2007 آماده پرتاب به سوي فضا شود.
__________________

[roje_aria79]

کشف سياره ای شبيه به زمين
منجمان سياره ای را در خارج از منظومه ی شمسی کشف کرده اند که بيش از هر سياره ی ديگری که تا به امروز کشف شده به زمين شباهت دارد.

جرم اين سياره هفت برابر زمين است و در اطراف ستاره ای در فاصليه ۱۵ سال نوری در جهت برج دلو ميگردد .
اين جرم آسمانی ممکن است نخستين سياره خاکی باشد که در اطراف ستاره ای مشابه به خورشيد کشف شده است

[roje_aria79]

صخره هاي مريخي در زير آب

آژانس فضانوردي آمريكا مي گويد كه آن بخش از مريخ كه كاوشگر فرصت در آن فرود آمده است زماني «زير آب بوده است». مريخ نورد فرصت بيش از يك ماه قبل در گودال كوچكي در مجاورت خط استواي مريخ در منطقه اي كه به «مريدياني پلنوم» موسوم است فرود آمد. ناسا مي گويد در صخره هاي اين ناحيه كه لايه لايه هستند، نشانه هاي غيرقابل ترديدي از تماس آنها با مقدار زيادي آب در گذشته به چشم مي خورد.

استيو اسكوايرز، پژوهشگر دانشگاه كورنل و محقق اصلي تجهيزات علمي كاوشگر فرصت گفت: «اين صخره ها به وسيله آب مايع چنين حالتي پيدا كرده است و ممكن است اصلا زير آب تشكيل شده باشد.» وي گفت تيم تحت نظر او به وسيله دوربين، طيف سنج و ابزارهاي مكانيكي آپورچونيتي اين بستر صخره اي را به دقت تجزيه و تحليل كرده است. وي در يك كنفرانس خبري ويژه در مقر ناسا در واشنگتن دي سي گفت: «آيا اين صخره ها با چيزي در تماس بوده اند، آيا به وسيله آب مايع تغيير شكل داده اند؟ پاسخ اين سئوال قطعا مثبت است.»

وي گفت اين نتيجه گيري را مي توان به وسيله چندين رشته شواهد كليدي تاييد كرد، كه از آن جمله حضور سولفات ها و سنگريزه هاي كروي در اين صخره ها كه احتمالاً در آب شكل گرفته اند، است. مشخصات ظاهري صخره ها، از جمله فرورفتگي هايي كه محل رشد مواد بلوري است نيز به اثبات اين موضوع كمك مي كند. پروفسور اسكوايرز گفت: «هدف اين ماموريت اين بود كه به مريخ برويم و ببينيم آيا داراي محيطي قابل سكونت است يا نه.»

«به اعتقاد ما اين نقطه از مريخ براي مدتي در گذشته، محل حضور آب هاي سطحي بوده است كه مي توانسته براي موجودات زنده مناسب باشد. البته اين بدان معني نيست كه حيات قطعا در آنجا وجود داشته.» فرصت و كاوشگر دوقلوي آن روح، توسط گروهي از دانشمندان و مهندسان از آزمايشگاه رانش جت در پاساديناي كاليفرنيا كنترل مي شود.

[roje_aria79]

نوع جديد مرموزي از خوشه‌ي ستاره اي در آندرومدا
يك تيم از منجمان انگليسي يك نوع كاملا جديد از خوشه هاس ستاره‌اي را در اطراف كهكشان همسايه كشف كرده‌اند.خوشه‌ي تازه كشف شده صد ها هزار ستاره را شامل مي شود كه مي توان ستاره هاي آن را به تعداد ستاره هاي يك خوشه كروي دانست.

موضوعي كه باعث مي شودخوشه‌ي جديد را از نوع خوشه هاي كروي دانست اين است كه عرض آن چند صد سال نوري بزرگتر است و چند صد برابر جرم كمتري دارد.اين فاصله‌ي بين ستاره هاي اين خوشه،از فاصله بين ستاره هاي خوشه هاي باز تازه كشف شده، بيشتر است.

اين كشف در طول بررسي وسيع روي جزئيات كهكشان خواهر(آندرومدا يا M31) در كهكشان راه شيري بدست آمده است.اين تحقيقات تنها 50 درجه از كره آسمان را شامل مي شود كه نسبت به تحقيقات انجام شده بوسيله Ccd ميدان كمتري را متمركز مي شود.

قسمتي از اين تحقيق به جستجوي خوشه هاي كروي در اطراف M31 اختصاص داده شده بود كه اين كشف حاصل آن است.

چگونگي تشكيل اين اجرام و علت وجود نداشتن نوعي مشابه در كهكشان راه شيري باعث شده است كه اين موضوع در هاله اي از ابهام قرار گيرد و به يك راز تبديل شود.

چيزي كه مشخص است اين است كه اين خوشه ها مانند خوشه هاي كروي در ابتداي خلقت عالم ميلياردها سال پيش بوجود آمده اند.

شايد در اصل اين خوشه ها در M31 به وجود نيامده باشند اما به صورت يك جز كوچك هستند كه در كش و قوس كهكشان غول پيكر M31 در اين محدوده قرار گرفته اند.

پيش تر اين نقاط به عنوان كهكشان‌هاي كوچك تلقي مي شدند نه خوشه.اما با اين تحقيقات ماهيت آن ها را خوشه قرار دادند.

اين اطلاعات با استفاده از تلسكوپ 2.5 متري ازاك نيوتن در لاپالما و تلسكوپ3.6 متري Cfh در هاوايي بدست آمده است.

رصدهاي اخير با دوربينهاي حساس الكترونيكيccd پشتيباني شده است.در تحقيقات قبلي از تكنولوژي تصويري استفاده شده بود كه ناموفق بود.

اين گروه همچنين از همكاري منجماني از كشورهاي فرانسه،كانادا و استراليا بهره مي برد.

رصد اين خوشه ها با تلسكوپ فضايي هابل از برنامه هاي بعدي اين گروه در سال جاري است.

[roje_aria79]

آتشفشان های فعال روی مریخ
دوربین سفینه مدارگرد مارس اکسپرس اروپاآشکارا بیان میکند که سیاره بهرام از لحاظ زمین شناسی سیاره ای فعال است.

مریخ به پوشش آتشفشانی عظیم و بزرگ معروف است از قبیل برجستگی کوه المپ که نقطه مقابل آن در روی زمین وجود دارد. اما آیا آنها هنوز فعال هستند؟
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


انفجارها یا جاری شدن گدازه ها مدرک قانع کننده ای برای فعالیت آنها در گذشته ای نزدیک نیستند درتجزیه و تحلیل تصاویرکیفیت وضوح بالا در مریخ که بوسیله فضا پیمای مارس گلوبال با دوربین در مدارگرد مریخ مشخص شده است چندین دهانه آتشفشان را در منطقه دشتهای آمازون و السیوم که بوسیله جریان گدازه جاری پوشانده شده است دیده می شود، چنانکه در 10 میلیون سال پیش جاری بوده اند عملاً درگذشته و روی یک مقیاس زمانی وابسته به زمین شناسی دیروز ( قدیم) دیده می شود. برطبق مطالعات جدید دانشمندان مناطق آتشفشانی، فعالیت تازه را در خود نشان داده اند. بوسیله تجزیه و تحلیل تصاویر وضوح بالا و برگرفته از دوربین کامپیوتری Moc (Mars orbiter Camera) و با قدرت تشخیص و ضبط بالای دوربینHrsc که توسط فضاپیمای اروپایی موجود در مدار مریخ انجام شد بیان می کند که دوربین Hrsc بررسی کننده اصلی گرهارونوکیوم است(از دانشگاه آزاد برلین در آلمان)، و کالج او است در 30/23 دسامبر سال 2004 میلادی ماهیت المپیوس را که گدازه هایی روی آن تنها برای 4/2 میلیون سال پیش است را مشخص کرده است. اگر اخیراً آتشفشانهای مریخی فعال بودند، آنها می توانستند هر زمانی جان بگیرند و فعال شوند.

Hrsc توانایی بی مانندی دارد مثل تجریه و تحلیل تصاویر با کیفیتی بالا کمتر از 10 (متر در پیکسل) روی مناطق وسیع با ضبط عالی و تمام رنگی آنها می باشد. این توانائیها به دانشمندان اجازه میدهد دهانه آتشفشانی کوچک تشکیل شده را پیدا کنند و معلوم کنند، آنها چطور در یک بازه طولانی وابسته به زمین شناسی قرار می گیرند.

مریخ پوشش ضبط شده با شکوهی را نشان می دهد و اجازه می دهد که شفاف ترین دهانه آتشفشان دیده شود، تا زماینکه یک دهانه آتشفشان و غیره را می توانند بررسی کنند.

ویلیام کی هارتمن( از انیستیتو دانش سیاره شتاسی یک مرجع صلاحیتدار است و روی تاریخ کاربرد سطوح دهانه آتشفشان کار می کند.

تیم نئو کومها با شمارش دهانه های روی کوه المپ 4 کوه آتشفشان غول پیکر دیگر سن این نواحی و مهم دیگر آتشفشانی نارسیس و الیسیوم را مشخص می کند.

نوک دهانه آتشفشان و پهلوها از این سطوح آتشفشانها با هر دو نوع مرتفع و کوتاه دهانه آتشفشانی که نمایش داده می شوند، ایتطور القا می کند که تاریخچه فعالیت مریخ بسیار زیاد می باشد و بیشترین فعالیت آتشفشانیاخیر که روی بعضی از این کوهها دیده شده است را 100 تا200 میلیون سال اخیر بیان می نماید.

این دوره در برخی از شهاب سنگهای مریخ که از گدازه ساخته شده است یکسان است. و اینطور القا می کند که فعالیت آتشفشان فعال و با دوام به میلیونها سال پیش میرسد.

اطلاعات جمع آوری شده توسط Moc,Hrsc از جریان گدازه در پهلوهای واقع در جنوب غربی برجستگی کوه المپ با تعداد کمی آتشفشان کوچک اینگونه نشان میدهد که این فعالیت 4/2 میلیون ساله است.

نئوکرم می گوید: من مطمئن هستم در آنجا مساحت زیاد دیگری جریان تازه جوانی وجود دارد.

ما هنوز دانسته کافی نداریم( مطمئن نیستم).

قصد دیگر 2 یا 3 ساله Hrsc گرفتن تصاویر کوههای بهرام است.

حالت آتشفشانی مریخ تنها فعالیت زمین شناسی جدید نمی باشد.

دراین پهلوی برجستگی کوه المپ و چندین غول پیکر دیگر کوه آتشفشان پس، مانده توده یخ غلتان در زیر خاک و لایه ورقه ورقه مانند زیرین خاک دیده شده است.

نظر جمعی روی این ویژگیهای مربوط به تشکیل دهانه آتشفشان وجود ندارد، بتازگی اظهار نظرشده است که فعالیت یخی در 4 میلیون سال پیش بوده است.

نئوکرم اضافه می کند: ما می توانیم بقایای جاری سنگهای یخچالی یخبندان را در صدها کیلومتر از سطح برجستگی کوه المپ ببینیم.

میزان باران از دگرگونی آب و هوا و پوشش محوری در مریخ می تواند توضیحی برای چنین یخ بستن جدید باشد.

احتمال دیگر آن بیرون آمدن و جاری و سرازیر شدن آب وابسته به عمل هیدروترمال در روی پوسته و منجمد شدن در یخ جامد است.

نئوکوم همچنین دلیلی برای فعالیت رود خانه ای تازه در حوالی برتجستگی کوه المپیوس دیده است که وابسته به توانایی فعالیت دهانه آتشفشانی می باشد.

به نظر میرسد جریانات آتشفشانی با بیرون آمدن آب و مخلوط شدن با آن اساس تولید جریان گل آلود باشد.

طبق تجزیه و تحلیل توسط تصاویر وضوح بالا ضبط شده دوربین مارس اکسپرس دهانه دو کوه آتشفشان بزرگ می باشد: الهه سحرو جادو tholus ( بالا) و المپیوس ( پایین). دهانه آتشفشان دارای ناحیه های مختلف کف و گودال می باشد وبدینگونه سنهای متفاوت دارند. این نظریه که فعالیت دهانه آتشفشان در مریخ بالاست تاریخچه طولانی دارد. عمر آن به میلیونها سال میرسد.

در تصاویر دوربین، مدارگرد مریخ دارای جریان و گردشی به سوی پایین و پایه برجستگی المپیوس دیده می شود نظر قطعی داده اندکه توده یخی بوسیله خاک پوشانده شده است.

[roje_aria79]

تولد دوباره‌ي ستارگان پير منجمان را متعجب كرده است
منجمان با استفاده از راديو تلسكوپ VLA با رصدي منحصر به فرد، تولد ستاره اي جديد از ستاره هاي پير را مشاهده كردند.نتيجه‌ي عجيب بدست آمده،مجبورشان كرد تا نظريه هاي خود را كه (-- چگونه يك ستاره پير يا يك كوتوله سفيد مي تواند هسته خود با يك حجم نهايي از انرژي را دوباره سوزي كند--) تغيير دهند.

محاسبات کامپیوتري، پيش بيني كرده بود كه يك سري جريانات از اين «دوباره سوزي»كنش هاي آزاد سازي انرژي هسته اي را دنبال مي كند ، اما اين ستاره اين روند را با سرعتي 100 برابر سرعت پيش بيني شده پيمودند.

آقاي آلبرت زيلسترا(Albert Zijlstra) عضو اين گروه تحقيق افزود:«ما هم اكنون يك مدل تئوری جديد از چگونگي كاركرد اين فرآيند ارائه كرديم و رصدهاي VLA اولين مدرك براي اثبات مدل جديد ماست.»

اين منجمان روي ستاره اي به نام V4334 Sgr در صورت فلكي قوس تحقيق مي كنند.

اين ستاره عموما با نام ساكوراي(Sakurai) شناخته مي شود.اين ستاره در سال 1996 توسط يك منجم آماتور ژراپني به نام يوكو ساكوراي كشف شد. اين كشف در حالتي بود كه ستاره به نورانيت حداكثر رسيده بود.

ابتدا منجمان فكر مي كردند كه انفجار خارجي و يك انفجار نو اختري است اما مطالعات بعدي نشان داد كه اي نستاره منحصر به فرد است و هيچكدام از اين مشخصه ها را ندارد.

اين ستاره يك كوتوله سفيد تو پر است ك ه سوخت هيدروژن آن براي شكافت هستهاي در هسته اش تمام شده است.منجمان معتقدند چنين ستاره اي مي تواند يك انفجار شكافت هسته اي را در پوسته‌ي هليوم داشته باشد كه به درو يك هسته سنگينتر مثل كربن و اكسيژن مي گردد.به هر حال انفجار خارجي V4334 Sgr اولين موردي است كه در اين زمينه رصد شده است.انفجارهاي ستاره اي در سال 1670 و 1918 رصد شده اند.

انتظار مي رود خورشيد نيز در 5 ميليارد سال آينده به كوتوله سفيد تبديل شود.

كوتوله سفيد يك حجم هسته اي باقيمانده از يك ستاره معمولي است كه عمر هسته آن به پايان رسيده است.

يك قاشق چايخوري از مواد تشكيل دهنده كوتوله سفيد حدود 10 تن وزن دارد.

كوتوله هاي سفيد ميتواند تا 1/4 برابر خورشيد جرم پيدا كند.ستارگان بزرگتر در پايان عمرشان به ستاره هاي نوتروني يا سياهچاله ها تبديل مي شوند.

محاسبات كامپيوتري نشان مي دهد كه "تبخير"،از پوسته‌ي خارجي هليوم ستاره، هيدروژن ايجاد مي كند.اين امر باعث افزايش نورانيت ناگهاني مي شود.مدل هاي اصلي كامپيوتري يك بازه‌اي از جريانات قابل رصد را پيشنهاد مي كند كه در چند سال آينده اتفاق مي افتد.

اين ستاره با اولين مرحله از اين بازه در چند سال آينده مواجه خواهد بود.

مدل هاي جديد پيش بيني مي كنند كه ستاره به سرعت داغ مي شود و شروع به يونيزه كردن گازهاي اطراف هسته خود مي كند.

اين ستاره، ميزان زيادي از كربن (هم به صورت گاز و هم به صورت ذرات جامد) را از هسته داخلي خود به فضا فرستاده است.

اين گازها و ذرات راه شان به مكان هايي از فضا ختم مي شود كه ستاره هاي جديد تشكيل مي شود و ذرات كربن سياراتي را به دور ستاره‌ي تازه متولد شده بوجود مي آورند.

بعضي از اين ذرات كربن فرستاده شده از V4334 Sgr در شهاب سنگها ديده شده است كه نشان مي دهد ايزوتوپهاي قابل شناسايي اين شهاب سنگها با ايزوتوپهاي قابل شناسايي اين ستاره يكسان است.

اين دانشمندان به رصد V4334 Sgr ادامه مي دهند تا به پيشرفتهايي در اين موضوع دست يابند و فرآيند دوباره سوزي را بيشتر مورد بررسي قرار دهند.

مدل سازي هاي جديد نشان مي دهد كه اين ستاره به سرعت داغ مي شود و سپس به كندي سرد خواهد شد كه سرد شدن آن تا دماي كنوني تا سال 2200 ميلادي طول مي كشد.اما يك دوره‌ي گرم شدن قبل خنكي كامل اتفاق مي افتد.

رصدهاي جديدي با استفاده از VLA برنامه‌ي بعدي اين گروه در ماه جاري خواهد بود.

[roje_aria79]

كشف يك سياره جديد
يك روز قبل از اينكه تيم بين المللي در روز 30 ژوئن(پنج شنبه 9 تير ماه جاري) سياره اي فرا منظومه اي را در صورت فلكي هركول شناسايي كند،يك آماتور اهل كاليفرنياي امريكا موفق به كشف اين سياره شد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
كاشف سياره HD149026b در كنار رصدخانه خانگي خود


اين سياره كه در حال گذر از مقابل ستاره قدر 8 اين صورت بود توسط رون بيسينجر از رصدخانه اي كه او در محوطه خانه اش بنا نموده شناسايي گرديد.اين جرم كه HD149026b نام گرفته سومين سياره فرا خورشيدي است كه از طريق عبور از مقابل ستاره مركزي ((TRANSITشناسايي مي شود.اين سياره هر 877/2 شبانه روز يكبار بدور ستاره مركزي مي چرخد و 2 روز بعد هم بيسينجر موفق به رصد بخشي از گذر شده است .

كشف اينگونه اجرام نشان از نقش و قدرت بالاي آماتورها در اكتشافات نجومي دارد .اين كشف از ديد يك تلسكوپ 14 اينچ آماتوري (36 سانتيمتري)با استفاده از CCD ممكن شده است.
__________________

[roje_aria79]

خبرهاي جديدي از ناهيد و تير وزحل
قبلاً به اطلاعتان رساندیم که سیاره ناهید پس از مدتها مجاورت با خورشید و پنهان ماندن ازدیدگان علاقمندان، مجدداً در آسمان شامگاهی خودنمایی می کند.

همانگونه که می دانیداین سیاره بخاطر درخشش زیاد عنوان ملکه آسمان شب را بخود اختصاص داده است و پس از غروب آفتاب تا ساعتی بصورت یک ستاره پرنور دربالای افق غربی قابل مشاهده است.

زیباترین جلوه این سیاره در شامگاه امروز دوشنبه 6 تیر ماه است که در فاصله 1/0 درجه ای سیاره تیر،این غزال تیزپای منظومه خورشیدی قرار می گیرد و علاقمندان می توانند با چشم غیر مسلح این دو جرم را در کمترین فاصله زاویه ای ممکن از یکدیگردر این شامگاه ببینند و از سوی دیگر رصد این دو با تلسکوپهای آماتوری و با کیفیت بهتری امکان پذیر است .

سیاره تیر نیز که به علت نزدیکی به خورشید ،قطر کم و دور بودن از زمین در اوقات کمی از سال قابل مشاهده است در این فرصت بهترین زمان ،برای مشاهده این دو سیاره داخلی درکنار همدیگر است .

سیاره کیوان با رنگ زرد در فاصله تقریباً 5/1 میلیارد کیلومتری از زمین ،کمی پایین تر از این دو جرم دیده خواهد شد .در این زمان سیاره تیر در فاصله تقریبی 98 میلیون کیلومتری از زمین و با درخشندگی 1/0 و سیاره ناهید در فاصله 210 میلیون کیلومتری و با درخش 7/3- در این شبها می باشند.همانگونه که در خبرنامه هم آورده ایم جمعه 10 تیرماه دو سیاره تیر و ناهید به اندازه 1 درجه کمان از هم فاصله زاویه ای دارند . سیاره ناهید اطراف آن بطور کامل پوشیده از ابر با بارانهای اسیدی و فشار و دمای سطحی بسیار زیاد است.

[roje_aria79]

منجمان سیاره دهم را کشف کردند
این سه عکس حرکت کند UB313 را در آسمان نشان می دهد
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
بعد از 75 سال تحقیقات آزمون و خطا،بالاخره به نتیجه رسید.یک تیم از منجمان با استفاده از تلسکوپ 48 اینچی ساموئل آسچین در رصدخانه پالومار و یک تلسکوپ 8 متری در هاوایی بزرگترین جرم موجود در کمربند کویپر را کشف کردند.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این سیاره از پلوتو سیاره نهم بزرگتر است.
انحراف مداری آن سه بار از پلوتو بیشتر است و انحراف مداری زیادی در حد °44 دارد. این سیاره از یخ و سنگ تشکیل شده است و دو برابر پلوتو از خورشید فاصله دارد. فاصله این سیاره جدید حدود 97 واحد نجومی است. با مشاهده جابجایی این جرم در کره آسمان در طول 15 ماه بعد از کشف ،سیاره بودن آن اثبات و اعلام گردید. محققان تلاش می کنند تا باتلسکوپ اسپیترز نیز این جرم را مطالعه دقیق تری نمایند.

این فاصله بیشترین فاصله است که جرمی از خورشید دارد.

این سیاره هم اکنون با قدری حدود 18.9 در صورت فلکی قیطس قرار دارد. انحراف زیاد آن دلیل کشف نشدن آن در سال های اخیر بوده است.

این سیاره در تاریخ 21 اکتبر 2003 کشف شد اما حرکت آن در آسمان محسوس نبود تا اینکه در تصاویر ممتد بدست آمده تا 15 ماه بعد یعنی 8 ژانویه 2005 ادامه یافت و به نتیجه رسید.

این سیاره حدود 3000 کیلو متر قطر دارد ،انحراف مداری آن سه بار از پلوتو بیشتر است در حد °44. این سیاره از یخ و سنگ تشکیل شده است و می توان گفت نسبت بازتابی حدود 100 درصد دارد و از پلوتو (2250 کیلومتر) بزرگتر است.
__________________

[roje_aria79]

لكه سرخ مشتري ناپديد خواهد شد
محققان پيش بيني مي كند كه لكه سرخ مشتري ناپديد خواهد شد...
بر طبق تحقیقات فيزيكدانان دانشگاه كاليفرنيا در مورد مشتري، اين سياره‌ي غول پيكر در اثر تغيير دما در ده سال آينده گرباد بزرگ خود را از دست می دهد.

با استفاده از قیاس اين گردباد و گردبادهاي كوچكتر، آقاي ماركوس از دانشگاه كاليفرنيا با توجه رصدهاي اخيرش و تحقيقات انجام شده روي اين گردبادها به اين نتيجه رسيده است كه لكه بزرگ مشتري مثل لكه هاي كوچكتر در حال ناپديد شدن است. بر طبق گفته هاي ماركوس اين رويداد قريب الوقوع، پايان دوره‌ي هفتاد ساله‌ي آب و هوايي اخير مشتري است.




جو طوفاني مشتري حداقل يك دو جين گرباد دارد كه در مسيرهاي متغييري حركت مي كنند، از شرق تا غرب و حدود330 مايل در ساعت سرعت دارند.گردبادهاي مشتري در نيمكره ي شمالي در جهت چرخش عقرب هاي ساعت حركت مي كنند و گردبادهاي خارجي يا هوايي ناميده مي شوند، آنهايي كه در خلاف جهت عقربه هاي ساعت حركت مي كنند گردبادهاي موسمي يا زميني هستند.خلاف آن در مورد نيمكره جنوبي صادق است، يعني آنهايي كه در جهت عقربه هاي ساعت حركت مي كنند، طوفان موسمي هستند و آنهايي كه در جهت عقربه هاي ساعت حركت مي كنند گردبادهاي خارجي هستند.

لكه‌ي سرخ، در نيمكره‌ي جنوبي واقع شده است، كه نام بزرگترين گردباد مشتري را يدك مي كشد و حدود دوازده هزار و پانصد مايل قطر دارد و مي تواند سه زمين را ببلعد.

بر خلاف گردبادهاي موسمي مشتري، تند باد هاي زميني با سيستم كم فشار همراه است و بعد از چند روز يا چند هفته از بين مي روند، اما در مقابل لكه بزرگ مشتري يك سيستم پر فشار است كه 300 سال عمر دارد و هيچ اثري از محو شدن ندارد. حدود 20 سال پيش، ماركوس يك مدل كامپيوتري ساخت كه نشان مي داد، چگونه لكه‌ي سرخ، از جو آشفته‌ي مشتري تشكيل شده است.

تلاش هاي او براي شرح انرژي جنبشي حاكم بر لكه ي سرخ وساير گردبادها، باعث بوجود آمدن چنين پروژه اي براي بررسي تغييرات آب و هواي اين سياره‌ي غول پيكر شده است. چرخه 70 ساله ي اخير مشتري با تشكيل سه گردباد خارجي شاخص شروع شده است(لكه ي تخم مرغي شكل سفيد كه جنوب لكه‌ي سرخ را گسترش داد.)اين لكه سفيد رنگ از روي زمين قابل مشاهده است و ماركوس معتقد است كه يك پيشامد مشابه در 10 سال آينده خواهيم داشت.

اولين مرحله چرخش آب و هوايي با تشكيل خط هاي كردبادي همراه بود كه ميان گردبادهاي غربي قرار داشتند.گردبادهاي هوايي در يك طرف اين خط تشكيل شده ان، در حاليكه، گردبادهاي موسمي در آن طرف خط تشكيل شدند. .اكثر گردبادها به طور آرام و نا منظم از بين مي روند. در مرحله دوم چرخش ، چند تندباد به اندازه كافي ضعيف ميشوند تا در دام سنگاب‌هاي مقطعي و يا امواج قوي كه در ساير گردباد‌ها تشكيل مي شوند، بيافتند. وقتي چنين شود، حركت آنها يكسان مي شود و بي نظمي مي تواند آنها را به راحتي با هم تركيب كند. وقتي گردبادها ضعيف هستند، تركيب آنها ادامه پيدا مي كند تا فقط يكي از آنها در خط گردبادها باقي مي ماند. مدارك ناپديد شدن دو لكه سفيد در سالهاي 1997 و 1998 و 2000، مثالهايي هستند از تركيب دو گرباد در مرحله‌ي دوم و نشان دهنده‌ي علائمي از شروع دوره هاي پاياني چرخه‌ي كنوني آب وهواي مشتري هستند.

چرا تركيب دو گردباد بر چرخه تاثير مي گذارد؟

ماركوس دليل آن را به فرم وشكل دماي مشتري نسبت مي دهد، به طوريكه دماي استوا تقريبا با دماي قطبين يكسان است و به تركيب گرما وجريان هواي حاصل از تشكيل گردبادها بستگي دارد.اگر يك رديف از گرد بادها از بين برود، تركيب دما و جريان هوا مي ايستد ، اين پديده يك ديوار عظيم ايجاد مي كند و مانع انتقال گرما از استوا به قطبين مي شود.

وقتي گردبادهاي كافي از بين رفتند، جو سياره در استوا گرم و در قطبين سرد مي شود(چيزي حدود 10 درجه سانتيگراد)كه مرحله‌ي سوم چرخه‌ي آب وهواي سياره مي باشد. اين تغيير دما باعث بي ثباتي گردباد ها مي شود كه در نتيجه باعث متلاطم شدن جو مي شود. اين امواج سرازير شده و مي شكنند،درست مثل امواج دريا در كنار ساحل، اما آنها گردبادهاي بزرگتري در مرحله چهارم چرخه چهارم چرخه هستند. در مرحله پنجم وپاياني، گردبادهاي جديد، بزرگ مي شوندو در خط گردبادها قرار مي گيرند و چرخه‌ي جديد شروع مي شود.

تضعيف ن گردبادها به بي نظيمي سياره بستگي داردو به تدريج صورت مي گيرد و حداقل نيم قرن طول مي كشد تا اين چرخه تكميل شود. اين نظريه در مورد چرخه ‌آب و هوايي مشتري بر تعداد گردبادهاي موسمي و هوايي تكيه دارد. ماركوس يك شبيه ساز كامپيوتري ساخته است كه نشان مي دهد چگونه مركز داغ و پيرامون يك طوفان موسمي ابرهاي رشته اي را مي سازند.

در مقابل، گردبادهاي هوايي مراكزي سرد سرد و پيراموني گرم دارند. كريستالهاي يخي كه در گربادهاي هوايي تشكيل مي شوند متورم مي شوند و به كنار مي روند ودر جايي مذاب مي شوند ويك گرداب تيره حول يك مركز رنگي نوراني بوجود مي آيند. تحقيقات ماركوس بوسيلهِ‌ي ناسا)بخش نجوم و فيزيک پلاسما(و همچنين لابراتوار ملي لوس آلاموس پشتيباني مي شود.
__________________

[roje_aria79]

يك سيارك با دو قمر
فضاپيماي گاليله در سال 1372 خورشيدي در اطراف سيارك آيدا يك قمر كوچك مشاهده كرد .از آن زمان تا بحال دوازده قمر در اطراف اين اجرام كوچك كه خرده سيارك ناميده مي شوند، شناسايي كرده اند . حال براي اولين بار اختر شناسان يك سيارك با دو قمر كشف نموده اند.اين اكتشاف با استفاده از تلسكوپ انعكاسي 2/8 متري يپون متعلق به رصدخانه هاي نيمكره جنوبي اروپا در اطراف سيارك 87 سيلويا دومين قمر را يافتند اين قمر 7 كيلومتر قطر دارد وهر 33 ساعت در فاصله 710 كيلومتري از سيارك مادر بدور آن مي چرخد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
لازم به ذكر است قمر اوليه اين سيارك در سال 1380 خورشيدي شناسايي گرديد و 18 كيلومتر قطر داشته و هر 6/87 ساعت در فاصله 1360 كيلومتري سيارك بدور آن مي چرخد.اتحاديه بين المللي ستاره شناسي قمر بيروني را رومولوس و قمر ديگر را روموس نامگذاري كرده است .دليل اين نامگذاري آن است كه نام سيارك سيلويا برگرفته از رها سيلويا ( مادر اسطوره اي يابندگان رم باستان ) مي باشد.اين اقمار درصفحه استوايي سيارك در مداري دايره اي شكل مي چرخد. چگالي سيلويا 2/1 برابر آب و از صخره ويخ تشكيل شده است.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[roje_aria79]

شكل جديدي براي راه شيري
با استفاده از تلسكوپ فضايي سپيتزر سازمان فضايي ناسا ،محققان به تجزيه وتحليل ساختار كهكشان خودمان پرداختند و شكل جديدي را براي كهكشان راه شيري ترسيم نمودند و نشان دادند راه شيري با يك كهكشان مارپيچي معمولي تفاوتهاي اساسي دارد.در اين تحقيق از دوربينهاي مادون قرمز تلسكوپ سپيتزر بهره گرفته شده و يك ميله با طول 27000 سال نوري در مركز كهكشانمان آشكار گرديد . در اين بررسي قطرهسته كهكشان7000 سال نوري بيشتر از آنچه قبلاً تصور مي شد،بوده است .
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
بگفته چرچ ول پرفسور اخترشناس ،اين تصاوير بهترين مدارك براي آشكار سازي ميله مركزي در كهكشان ما است وبزودي در ژورنال آستروفيزيك اين يافته ها منتشر مي شود.حدود 30 ميليون ستاره در طرحي با بخش مادون قرمز تلسكوپ مورد مطالعه قرار گرفتند و اطلاعاتي را در مورد بخش داخلي راه شيري آشكار نمودند.آنها مشخص نمودند اين ميله مركزي كهكشان 45 درجه نسبت به خط منتهي به خورشيد از مركز كهكشان انحراف دارد.

قبلاً وجود ميله مركزي يا هسته بيضوي براي مركز كهكشان ما تصور مي شد كه با اين تحقيق وجود ميله مركزي در هسته كهكشان راه شيري مسلم گرديد.

در شهريور 1382 تلسكوپ فضايي سپيتزر به فضا پرتاب شد و شامل يك تلسكوپ، سه ابزار علمي باضافه آرايشي از دوربينهاي مادون قرمز است.بخش JPL ناسا در پاسادنا كاليفرنيا مديريت تلسكوپ فضايي سپيتزر را بعهده دارد.
__________________

[roje_aria79]

بر مبناي يك تحقيق جديد دانشمندان به اين نتيجه رسيده اند كه مي توان از رانش يك جرم كه در ميان فضا سرعت مي گيرد براي شتاب دادن سريع به فضاپيماهاي بزرگ استفاده كرد در حاليكه نيروهاي كشندي داخلي كه مي توانند محموله را از هم بپاشند را كاهش داد.

طي گردهمائي بين المللي فناوري و فضا و كاربردهاي آن كه در تاريخ 25 بهمن در آمريكا برگزار شد ، دكتر فرانكلين فلبر پيشنهاد يك سيستم پيش رانش ضدگرانش را مطرح كرد. راه حل جديد وي براي معادله ميدان گرانشي انيشتين اين اميد را به علاقمندان فضا مي دهد كه ممكن است سرعت فضا پيما ها را تا رسيدن به سرعت نور شتاب داد بدون آنكه محتويات فضا پيماها متلاشي و خرد شوند.



گزارش دكتر فبلر عنوان مي كند كه يك جرم كه با شتابي بيشتر از 57.7 درصد از سرعت نور حركت مي كند اجرام ديگر كه در محدوده "شعاع ضدگرانشي" جلوي آن قرار دارد را بطور گرانشي دفع مي كند (مي راند). اين "شعاع" با نزديك شدن سرعت جرم به سرعت نور تشديد مي شود.



اين گزارش نشان مي دهد كه مي توان از رانش يك جرم كه در ميان فضا سرعت مي گيرد براي شتاب دادن سريع به فضاپيماهاي بزرگ استفاده كرد در حاليكه نيروهاي كشندي داخلي كه مي توانند محموله را از هم بپاشند را كاهش داد. اين گزارش استدال مي كند كه محموله در يك شعاع ضدگرانشي "بي وزن" مي شود زيرا به كسري (برخه اي) از سرعت نور شتاب داده مي شود.

[roje_aria79]

كشف هزارمين دنباله دار سوهو
هفت ماه پس از يافتن نهصدمين دنباله دار توسط يك اخترشناس آماتور آلماني با استفاده از عكسهايي كه رصدخانه فضايي سوهو تهيه كرده بود،يك معلم دبيرستان در ايتاليا عكسهاي شماره 999 و 1000 را بررسي كرد .توني سكارماتو كه يك آماتور ايتاليايي است كه دو دنباله دار را در يك از عكس ديد فضاپيماي سوهو طرح مشترك ناسا و آژانس فضايي اروپا است .تقريباً نيمي از تمامي دنباله دارها در بررسي تصاوير تاج نگار خورشيدي سوهو يافت شده است .بسياري از اين اكتشافات توسط آماتورها با استفاده از تصاوير ارسالي از سوهو كه بر روي اينترنت قرار گرفته ،صورت پذيرفته است.

منبع:[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[roje_aria79]

اخترشناسي تا ‪ ۴۰‬سال ديگر ناممكن مي‌شود
آلودگي ناشي از رد هواپيماها در آسمان و تغيير اوضاع اقليمي رصد كيهان با تلسكوپهاي زميني را تا سال ‪ ۲۰۵۰‬يعني حدود ‪ ۴۰‬سال ديگر ناممكن خواهد كرد.

به گزارش پايگاه اينترنتي بي‌بي‌سي نيوز، رد هواپيما در آسمان مي‌تواند پراكنده شده و نتوان آن را از ساير ابرها تشخيص داد.

گري گيلمور استاد موسسه نجوم دانشگاه كمبريج مي‌گويد اگر روند كنوني سفرهاي هوايي ارزانقيمت ادامه پيدا كند عصر رصد كيهان از روي زمين بسيار زودتر از آنچه پيش بيني مي‌شد به پايان خواهد رسيد.

هواپيماها و تغيير اوضاع اقليمي در افزايش ابر در آسمان نقش دارند.

وي مي‌گويد اكنون بايد بين سفرهاي ارزان هوايي و اخترشناسي يكي را برگزيد.

مقياس زماني ‪ ۴۰‬سال براساس آمار رشد ترافيك هوايي برآورد شده است.

اين بررسي از جمله اقداماتي است كه براي برنامه‌ريزي طرح تلسكوپ بسيار عظيم "‪ "elt‬انجام شده است.

هدف از اين طرح رصد سيارات نزديك ستارگان و جستجو براي يافتن اجرام بسيار كم نور در كيهان است.

به گفته گيلمور درحال حاضر عمر تلسكوپ‌هاي بزرگ زميني به پايان رسيده است.

تغيير اوضاع اقليمي مقدار پوشش ابر را در سراسر زمين افزايش مي‌دهد و سفرهاي هوايي ارزانقيمت نيز در افزايش ابر نقش دارد.

از اين رو پيش بيني مي‌شود تا ‪ ۴۰‬سال ديگر تلسكوپ‌هاي زميني به ابزاري بي‌فايده در رصد كيهان تبديل شوند.

تغيير اوضاع اقليمي مقدار بخارات آب را در جو زمين افزايش مي‌دهد و در افزايش ابر نقش دارد. افزايش پوشش ابر نجوم نوري و مادون قرمز را تحت تاثير قرار مي‌دهد و بايد در فضا و نه در زمين انجام شود. اما اخترشناسي راديويي از زمين ادامه دارد.

گيلمور مي‌گويد رد هواپيماها اغلب گذرا هستند، اما در برخي شرايط آب و هوايي شبيه ابرهاي طبيعي به نظر مي‌رسند.

هالگر پدرسون اخترشناس موسسه نيلز بوهر در دانمارك كه رد هواپيماها را مطالعه كرده است مي‌گويد رد هواپيماها در آغاز تشكيل قابل مشاهده‌اند.

به همين خاطر مي‌توان بعد از محو آنها به رصد آسمان ادامه داد.

اما گاهي رد هواپيما ساعتها در آسمان باقي مي‌ماند و سپس تجزيه شده و به شكلي تبديل مي‌شوند كه به سختي از ابرهاي سيروس طبيعي قابل تشخيص است.

دكتر هرمان مانستاين از مركز نجوم آلمان مي‌گويد رد هواپيما جايي تشكيل مي‌شود كه هوا كاملا اشباع از ذرات يخ است، اما اگر هوا خيلي گرم باشد اين رد تشكيل نمي‌شود.

اما پروفسور گيلمور مي‌گويد قسمتهايي از آسمان ابر نسبتا كمتر است كه مي‌توان تلسكوپ‌ها را در اين مكانها مستقر كرد. اما هيچ جايي در زمين نيست كه از وجود ابر و رد هواپيما در امان باشد.

درحال حاضر در برخي كشورها قوانيني وجود دارد كه به موجب آن هواپيماها نمي‌توانند در اطراف رصدخانه‌هاي مهم و در فلاصله بسيار زيادي از آنها پرواز كنند.

گيلمور مي‌افزايد با اين حال جاهايي كه رصدخانه‌ها قرار دارند مانند جزاير قناري ، هاوايي و آمريكاي جنوبي جاذبه‌هاي گردشگري دارند و احتمالا در آينده از مراكز رشد ترافيك هوايي خواهند بود.

تصاوير ماهواره‌اي نشان مي‌دهد دسته‌هاي رد هواپيماها مي‌تواند تا دو روز در آسمان بماند و در شرايطي صدها كيلومتر امتداد يابد.

تلسكوپ اروپايي ‪ ۳۰ Elt‬تا ‪ ۶۰‬متر قطر خواهد داشت و محل استقرار آن با وجود مشكل دسترسي احتمالا قطب جنوب خواهد بود. قطب جنوب آسمان نسبتا صافي دارد و محل عبور هواپيماها نيست.

[roje_aria79]

محل برخورد يك سنگ آسماني عظيم با كره زمين در كشور مصر كشف شد
دانشمندان موفق به شناسايي حفره عظيمي در بيابانهاي غرب كشور مصر شده‌اند كه ميليونها سال قبل در پي برخورد يك سنگ آسماني عظيم با كره زمين بوجود آمده‌است.

به گزارش سايت اينترنتي "بي‌بي‌سي نيوز"، اين حفره درپي مطالعه عكسهاي ماهواره‌اي اين ناحيه از زمين توسط دانشمندان دانشگاه "بوستون" آمريكا شناسايي و "كبيرا" نام‌گذاري شده‌است.

حفره مذكور با قطر ‪ ۳۱‬كيلومتر، دو برابر بزرگتر از حفره عظيم ديگر شناسايي شده در همين بيابان و ‪ ۲۵‬برابر بزرگتر از حفره مشهور موجود در بيابان "آريزونا" در آمريكاست.

به گفته گروه شناسايي‌كننده اين اثر برخورد عظيم، احتمالا ابعاد وسيع اين حفره سبب شده‌است كه در سالهاي گذشته از چشمان دانشمندان پنهان بماند.

محققان دانشگاه "بوستون" عقيده دارند جستجوي حفره‌هاي بوجود آمده از برخوردهاي آسماني معمولا بر ساختارهاي كوچكي كه از روي زمين قابل مشاهده و شناسايي هستند متمركز است درحالي كه با استفاده از ماهواره مي‌توان حفره‌هاي عظيمي را شناسايي كرد كه از روي زمين نمي‌توان آنها را ديده و بوجودشان پي‌برد.

زمين‌شناسان در پي كشف اخير حفره "كبيرا" بر اين باورند وجود مقادير زياد ماده زرد و سبزرنگ سنگ سيليس موسوم به "شيشه بيابان" در مناطق بياباني جنوب غربي كشور مصر احتمالا به علت حرارتي است كه در پي برخورد همين شهاب سنگ با زمين ايجاد شده‌است.

ابعاد حفره "كبيرا" بيانگر اين مطلب است كه شهاب سنگ ايجادكننده آن احتمالا داراي قطري در حدود ‪ ۱/۲‬كيلومتر بوده كه برخورد آن با زمين در محدوده‌اي به قطر صدها كيلومتر همه چيز را نابود كرده‌است.

هم اكنون حفره "چيكسالاب" در كشور مكزيك، با قطري بين ‪ ۱۶۰‬تا ‪۲۴۰‬ كيلومتر بزرگترين حفره شناسايي شده در سطح زمين مربوط به يك برخورد آسماني محسوب مي‌شود كه در پي سقوط يك شهاب سنگ بسيار بزرگ در ‪ ۶۵‬ميليون سال قبل ايجاد شده و بر طبق برخي نظريه‌هاي موجود، سبب انقراض نسل دايناسورها در سرتاسر كره زمين شده‌است.

[roje_aria79]

كشف جالب دانشمندان درباره سياره پلوتو
سياره كوچك ، دور افتاده و يخ زده پلوتو كه دانشمندان 30 سال فكر مي كردند فقط يك ماه دارد اكنون مشخص شد كه بيشتر از 2 ماه دارد.

به گزارش بخش خبر سايت [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ، سياره پلوتو سال 1930 كشف شد و بدليل فاصله زيادي كه با زمين داشت تا الان نيز به صورت معما باقي مانده است .
سياره پلوتو نهمين سياره منظومه شمسي ، كه 3 ميليون مايل از خورشيد فاصله دارد تنها سياره است كه تاكنون هيچ فضاپيمايي موفق به مشاهده آن نشده است .
اولين ماه اين سياره كه Charon نام دارد تا سال 1978 كشف نشده بود. قطر اين سياره 742 مايل است كه تقريبا نصف قطره سياره پلوتو است .
اما اكنون دانشمندان دانشگاه جان هاپكينز موسسه تحقيقاتي جنوب غربي و موسسه فناوري ماساچوست با استفاده از تصاوير ارسالي از تلسكوپ فضايي هابل دو ماه كوچك در حال گردش ديگر را نيز كشف كردند و آنها را p1 و p2 ناميدند.
اين دو ماه خارج از مدار Charon حركت مي كنند و در مقايسه با Charon بسيار كوچك تر هستند.
P1 كه نسبت به دو ماه ديگر فاصله بيشتري از پلوتو دارد داراي قطري بين 37 تا 102 مايل است ، در حاليكه p2 20 درصد كوچكتر است .
كشف دو عضو جديد خانواده پلوتو اين سياره را تنها شي منطقه Kuiper Belt ، منطقه سنگي و يخي بالاي نپتون ، مي سازد كه محتوي باقيمانده هايي از زمان تشكيل شمسي است .

[roje_aria79]

لکه سرخ بزرگ مشتری که از صدها سال پيش آذين بخش لايه ابر ضخيم اين سياره بوده، جفت تازه ای پيدا کرده است.

هم اکنون يک لکه سرخ تازه درحال شکل گيری روی اين سياره عظيم گازی است که منجمان آژانس فضايی آمريکا آن را "سرخ اصغر" (Red Jr) نام گذاشته اند.

هر دو لکه سرخ در واقع توفان های عظيمی در لايه ابر مشتری هستند، اما دانشمندان نمی دانند رنگ سرخ آجری بارز آنها از کجا می آيد.

دانشمندان ناسا گزارش داده اند که لکه تازه از لحاظ ابعاد تقريبا نصف "لکه سرخ بزرگ" (جی آر اس) و دقيقا همان رنگ است.

اين توفان تازه که رسما "بيضی بی ای" (Oval BA) نامگذاری شده است، ابتدا در سال 2000 مشاهده شد که حاصل برخورد و ادغام سه لکه کوچکتر بود.

رنگ های متغير

"بيضی بی ای" در ابتدا سفيد بود، يعنی همان رنگ لکه های کوچکتر تشکيل دهنده اش. اما در چند سال اخير به تدريج تغيير شکل داده است.

کريستوفر گو، منجم آماتور از فيليپين که با پشتکار اين لکه را رصد کرده است می گويد: "بيضی در نوامبر 2005 سفيد بود. در ماه دسامبر همان سال به تدريج قهوه ای شد و بالاخره چند هفته قبل به سرخ تغيير کرد."



برخی دانشمندان معتقدند که لکه سرخ بزرگ مشتری که قطر آن دو برابر زمين است و حداقل 300 سال قبل تشکيل شد، احتمالا به همين ترتيب، يعنی در اثر ادغام لکه های کوچکتر به وجود آمده است.

دکتر گلن اورتون، منجم آزمايشگاه رانش جت در ناسا که توفان های مشتری و ساير سيارات عظيم را مطالعه می کند گفت: "اين خيلی قانع کننده است. ما برای ساليان سال سرگرم نظارت بر مشتری بوده ايم تا ببينيم آقای بيضی بی ای قرمز می شود يا نه که به نظر می رسد چنين است."

هيچ کس کاملا مطمئن نيست چرا رنگ "جی آر اس" قرمز است.

يک نظريه حاکيست که توفان موادی را از اعماق لايه ضخيم ابرهای مشتری لايروبی می کند و به سطح می آورد. سپس اين مواد مرکب که دارای رنگ های متغير هستند، در اثر برخورد اشعه فرابنفش خورشيد سرخ جلوه می کنند.

دانشمندان می گويند بيضی بی ای شايد آنقدر قدرتمند شده باشد که بتواند مانند همتای بزرگتر خود اين مواد را به سطح بياورد و در نتيجه قرمز شود.

منبع خبر : BBC News
__________________

[roje_aria79]

ماده تاریک در کهکشان های بیضوی ؟

گروهی از دانشمندان به سرپرستی Avishai Dekel موفق به اثبات وجود ماده تاریک به مقدار معمولی در کهکشان های بیضوی شدند.

پس از اندازه گیری جنبش بسیار کند سحابی های سیاره نما در چندین کهکشان بیضوی ، گروهی از دانشمندان به سرپرستی Aaron J.Rmanowsky در سال 2003 اعلام کردند که کهکشان های بیضی شکل ( برخلاف کهکشان های مارپیچی ) گنجایش ماده ی تاریک بسیار کمتری دارند .



اما این کشف جدید با مدل استاندارد شکل گیری کهکشان ها در تناقض بود . اما مطالعات جدید ممکن است ماده تاریک را به کهکشان های بیضوی برگرداند ! . Avishai Dekel و همکارانش موفق به ارائه مدلی کامپیوتری شدند که نشان میدهد به هنگام برخورد دو صفحه ی کهکشان چگونه یک کهکشان بیضی شکل بوجود می آید . آنها موفق به نشان دادن کنش هایی متقابلی شدند که باعث حرکت سحابی های سیاره نما در مدار های بسیار طولانی می شود .در واقع آنها نشان دادند که گروه Rmanowsky تنها سرعت شعاعی (سرعت دور شدن از زمین ) سحابی های سیاره نما را حساب کرده اند و سرعت مماسی آنها را در محسبات خود منظور نکرده بودند .

این گروه نشان دهد که ماده تاریک در کهکشان های بیضی شکل همانند کهکشان های مارپیچی به مقدار معمول وجود دارد و نشان داد که سحابی ها نباید جنبشی غیر از این حرکت منظم خود داشته باشد مخصوصا هنگامی که تحت تاثیر نیروی گرانش عظیم ماده تاریک باشند .




منبع خبر : Sky&Telescope
__________________

[roje_aria79]

انرژي سياه وجود ندارد؟

بسياري از اخترشناسان معتقدند که جهان ، تحت تسلط انرژي سياه است. به قول اختر شناسان انرژي سياه يک شکل عجيب و اسرارآميز از انرژي است که مي تواند دليل شتاب گرفتن و انبساط همزمان جهان را بازگو کند.
فيزيکدانان نظري روي يک مدل جديد از گرانش در حال مطالعه هستند که به گفته آنها، مي تواند دليل شتاب جهان را بدون نياز به انرژي سياه توضيح دهد.
گرانش در مسافت هاي کيهاني بزرگ مقياس ، با تغييرات و تبديلات جديدي رفتار مي کند. مدل ارائه شده روي اين تغييرات تکيه مي کند.
شتاب جهان به جاي اين که توسط برهمکنش هاي جاذب گرانشي ايجاد شود، بيشتر تحت تسلط برهمکنش هاي دافع گرانشي است. با اين که گمان مي رود اين انرژي سياه چيزي حدود دو سوم عالم را به خود اختصاص داده است ، کسي راجع به ماهيت آن چيزي نمي داند.
انرژي سياه تفسيري جديد از ثابت کيهاني است که اين ثابت ، اول بار توسط آينشتين درنظريه نسبيت عام مطرح شد. با اين حال چنين تفاسيري با مشکلات نظري و پديده شناختي بسياري همراه شده است و دانشمندان ترجيح مي دهند بجاي انرژي سياه از شق ديگري به عنوان چشمه شتاب استفاده کنند.
الگا منا(Olga Mena) و خوزه سانتياگو(Jose Santiago) در لابراتوار فرمي (Fermilab)و جوچن ولر(Jochen Weller)در دانشگاه لندن محاسبه کردند که مي توان شتاب عالم را بدون درنظر گرفتن انرژي سياه به طور کامل شرح داد.
کاري که آنها انجام داده اند اين است که قوانين گرانش را که در فواصل کوتاه بدون تغيير به نظر مي رسند، در فواصل بزرگ ، يعني تا جايي که عالم قابل مشاهده است ، نيز تصحيح کنند.
در چنين مسافت هايي ، انحناي فضا آنقدر کوچک است که عالم به صورت کاملا تخت مشاهده مي شود. با اين که حل معادلاتي که تکامل تدريجي عالم را در اين مدل جديد نشان مي دهند بسيار مشکل است ، اما منا و همکاران وي همچنان قادر به استفاده از روشهاي تقريبي تحليلي هستند.
اين رهيافت به محققان اجازه داد پيشگويي هاي نظري آهنگ انبساط عالم را با آهنگ انبساط محاسبه شده از داده هاي تجربي سوپرنواهاي نوع IAمقايسه کنند.
آقاي سانتياگو در اين ارتباط گفت : همخواني بين اين دو نوع محاسبه بسيار عالي است. با اين حال ، اين مدل همچنان به يک مولفه ماده سياه نياز دارد.
تصور مي شد ماده سياه يا ماده غير قابل مشاهده ، 25درصد از عالم را تشکيل داده است. با اين حال اين تصور در اين مدل نيز صادق است.

[roje_aria79]

شفق هاي قطبي در مريخ
مدارگرد مريخ شواهد بيشتري را در مورد وقوع پديده شفق قطبي در مناطقي از مريخ كه در آنها ناپايداري ميدان مغناطيسي به ثبت رسيده، جمع آوري كرد. فضاپيماي سريع السير مريخ ساختاري از الكترون هاي شتاب گرفته را در قسمت شب سياره مريخ نمايان ساخت كه به پديده تماشايي شفق قطبي كه در عرض هاي شمالي زمين و در سيارات بزرگترمنظومه شمسي يعني مشتري و زحل شاهد آن هستيم شبيه است.
شفق هاي قطبي زماني شكل مي گيرد كه ذرات پرانرژي حاصل از بادهاي خورشيدي به بالاترين سطح از اتمسفر برخورد مي كند. پس از وقوع اين اتفاق انرژي به صورت انوار رنگارنگ در آسمان پخش مي شود. محققان با اندازه گيري شدت نورهاي دريافتي متوجه شدند مقدار انرژي آزاد شده توسط ذرات شتاب دار، با آن چه در زمين دريافت مي كنيم قابل مقايسه است، اما علت تعجب دانشمندان از اين است كه مريخ ميدان مغناطيسي ضعيفي دارد و وقوع پديده شفق قطبي يا چيزي مشابه آن در مريخ دور از ذهن است.
اما چند سال پيش طبق فرضيه اي امكان ايجاد شفق در مريخ مطرح شد. طبق داده هاي سريع السير مريخ كه در سال ۲۰۰۴ به ثبت رسيد وقوع اين پديده در بخش هايي از مريخ كه آشفتگي ميدان مغناطيسي داشتند مشاهده شد. اما قطعي شدن اين فرضيه به زماني موكول مي شود كه بتوانيم اتمسفر بالاي مريخ را با دقت بيشتري بررسي كنيم. در ضمن عدم توانايي ما بر ديدن قسمت تاريك مريخ از زمين، كار را مشكل تر كرده است.

[roje_aria79]

زوج‌هاي عجيب در قلمرو سيارک‌ها
اخترشناسان سيارک‌هايي را در منظومه شمسي يافته‌اند که جفت‌جفت يا حتي در خانواده‌هاي سه و چهارتايي به‌دور هم در گردش‌اند. برخوردهاي سهمگين که بخشي از زندگي روزمره سيارک‌هاست سبب پيدايش چنين زوج‌هاي عجيبي در بزرگراه‌هاي خُرده‌سيارات در منظومه‌شمسي شده‌اند.
اگر مطابق اين ضرب‌المثل <دو نفري مصاحبت است و سه نفري مزاحمت>، قلمرو بررسي اقمار خُرده‌سياره‌ها به‌نحو خوشايندي پُر از مزاحمت شده است!
در تابستان سال ۱۳۸۴، فرانک مارچيس و همکارانش، از دانشگاه کاليفرنيا در برکلي، کشف دومين قمر کوچک به‌دور سيارکي متعلق به‌کمربند اصلي سيارک‌ها، سيل­ويا ۸۷‌، را اعلام کردند. رموس (نام قمر کوچک جديد) به‌همراه برادر بزرگش رُمولوس (که در سال ۱۳۸۰ کشف شد) اعضاي باغ‌وحش تمام­‌عيار اقمار خُرده‌سياره‌ها هستند.
اين مجموعه همراهان گَردان­ به‌دور هم ابعاد جديدي به ‌دانش ما، درباره منشأ و تحول کوچکترين مُقيمان منظومه شمسي، مي‌افزايند. و اين دانش جديد نقشي مهم در حفاظت زمين، از برخورد با سيارک‌ها در آينده، ايفا مي‌کند.
کمربند اصلي سيارک‌ها در فاصله ميان مدار مريخ و مشتري و در حدود ۱/۲ تا ۳/۳ واحد نجومي از خورشيد است. هزاران هزار خُرده‌سياره سنگي در اين محدوده پَرسه مي‌زنند. از بزرگ‌ترين آنها، سرس، که جسمي تقريباً کروي به‌قطر ۹۵۰ کيلومتر است تا صدها هزار جرم چند کيلومتري و چند صد متري و ميليون‌ها قلوه‌سنگ پراکنده. برخي از اين خُرده‌سياره‌هاي چند کيلومتري که فقط به‌پهناي يک کوه عادي روي زمين‌اند براي خود قمر يا حتي قمرهايي اختيار کرده‌اند؛ نخستين‌بار در گذر فضاپيمايي بي‌سرنشين از کنار سيارکي ۲۵ کيلومتري در سال ۱۳۷۲ مشخص شد که اين کوه سرگردان خود قمري کوچک‌تر دارد. بعدها نمونه‌هاي بيشتري پيدا شدند و در سال‌هاي اخير حتي در محدوده خُرده‌سياره‌هاي يخي، يعني کمربند کويي‌پر در وَراي مدار نپتون، نيز خُرده‌سياره‌هاي صاحب قمر يا حتي چندتايي کشف شده‌اند.
اخترشناس انگليسي، ويليام هرشل، نخستين جستجو به‌دنبال قمر يک سيارک را در سال ۱۸۰۲، کمي پس از کشف نخستين سيارک يعني سرس ۱، انجام داد -‌هرچند که اين تلاش ناموفق بود. در سال ۱۹۰۱، شارل آندره، اخترشناس فرانسوي، تصور کرد قمري را در حال گردش به‌دور سيارک نزديک زمين، اروس۴۳۳، کشف کرده است. زيرا نمودار تغييرات درخشندگي اروس بسيار شبيه يک ستاره دوتايي گرفتي بود که دو همدمش به‌طور متناوب از جلو يکديگر عبور مي‌کنند. انديشه پشت اين استدلال درست به‌نظر مي‌رسيد اما او اشتباه کرده بود با يک قرن بعد تصاوير دقيق فضاپيماي نيير- شوميکر، که به‌دور اروس گشت و سرانجام بر آن فرود آمد، نشان داد اروس قمر ندارد. در واقع شکل بسيار کشيده اروس، آندره را فريب داده بود. زيرا با چرخش سيارک به‌دور خود زماني که قسمت کشيده‌تر سيارک رو به‌ما قرار مي‌گيرد سطح درخشنده افزايش مي‌يابد و زماني که قسمت کوچک‌تر رو به‌ماست روشنايي جرم کاهش مي‌يابد.
اما همه چيز در ۲۹ اوت سال ۱۹۹۳ (مرداد ۱۳۷۲) تغيير کرد. فضاپيماي گاليله، که به‌مقصد مشتري پرتاب شده بود از کنار سيارک کمربند اصلي، آيدا ۲۴۳، گذشت. از آنجايي که گاليله، به‌دليل باز نشدن آنتن اصلي فضاپيما، داده‌ها را بسيار کندتر از آنچه برنامه‌ريزي شده بود ارسال مي‌کرد گروه هدايت‌کننده‌اش تصميم گرفتند از يک شيوه ذخيره اطلا‌عات استفاده کنند. به‌جاي اين که از تصاوير موزاييکي، که از گذر از کنار آيدا به‌دست مي‌آمد، هر بيت از فضاهاي خالي را هم به‌زمين بفرستد گروه تصميم گرفت از هر ۲۰ تا ۴۰ رشته تصوير، دو يا سه تا را پخش کند. اين تصاوير به‌دانشمندان امکان مي‌داد که دريابند داده‌هاي مفيد در کدام بخش‌هاي تصاويرند و به‌کمک اين شيوه تصاوير با کيفيتي از آيدا ، اين کوه سرگردان ۲۵ کيلومتري، حوالي نزديکترين عبور فضاپيما به‌دست آمد.
روز ۱۷ فوريه سال ۱۹۹۴ ( بهمن ۱۳۷۲)، پس از پنج ماه وقفه در بررسي تصاوير، گروه بررسي‌کننده سلسله تصاويري از حدود ۱۰ دقيقه پيش از نزديکترين ملاقات گاليله با آيدا به‌دست آوردند. آنها چيز عجيب و مشکوکي در آن تصاوير تشخيص دادند. اما به‌گفته خودشان اصلا‌ً آمادگي چيزي را که کشف کرده بودند، نداشتند. آنها در آن تصاوير نقطه کوچک روشني در نزديکي آيدا مشاهده مي‌کردند.
آن نقطه کوچک روشن داکتيل، قمر ۵/۱ کيلومتري آيدا و نخستين قمر کشف شده براي يک خُرده‌سياره، بود. پس سيارک‌ها هم قمرهايي دارند!
نخستين کشف زميني يک قمر سيارکي در سال ۱۳۷۷/۱۹۹۸ اتفاق افتاد، زماني که دانشمندان مؤسسه تحقيقاتي ساود­وست قمري را به‌دور سيارک کمربند اصلي، اُژنيا ۴۵، يافتند. اين گروه از روش نسبتاً جديد اُپتيک سازگار بر تلسکوپ کانادا- فرانسه- هاوايي(CFHT) براي جستجو در ميان صدها سيارک کمربند اصلي استفاده مي‌کردند. دستگاه اپتيک سازگار با کاهش اثرات آشفتگي جوّ زمين بر نور اجرام سماوي، که سبب محو شدن تصوير مي‌شود، تلسکوپ‌هاي زميني را قادر به‌رقابت با کيفيت بسيار خوب تلسکوپ‌هاي فضايي مي‌کنند.
پس از کشف قمر اُژنيا، که شاهزاده پتيت (شازده کوچولو) نام گرفت، اين گروه در کار خود مصمّم شد و تاکنون بيش از دو دوجين قمر در اطراف سيارک‌هاي کمربند اصلي بين مدار مريخ و مشتري، و سيارک‌هاي تروژان مشتري يافته است (هر سيارک تروژان در مداري به‌دور خورشيد مي‌گردد که يک سيارک اصلي نيز طي مي‌کند اما سيارک تروژان حدود ۶۰ درجه جلوتر يا عقب‌تر از سياره هم‌قطار خود نسبت به‌آن ثابت است زيرا در نقاط لاگرانژي مدار قرار گرفته است که تعادل گرانشي دارد. تروژان‌ها همراهان مشتري و نپتون و احتمالا‌ً زحل و اورانوس‌اند). ابعاد و اندازه‌هاي اين منظومه‌هاي دوتايي از جفت‌هاي ناهمخوان با همدم اصلي به‌قطر ۲۰۰ کيلومتر و قمري به‌قطر ۱۰ کيلومتر، که در فاصله صدها کيلومتري سيارک مادر مي‌گردد، شروع مي‌شود تا سيارک‌هاي واقعاً دوتايي که دو همدم ابعادي مساوي دارند.

[roje_aria79]

دو توفان به یکدیگر نزدیک می شوند!
دو توفان بزرگ سیاره مشتری در حال نزديک شدن به يکديگرند. اين واقعه با تلسکوپ هاي شخصي ديده مي شود.
اولين توفان، لکه سرخ بزرگ با بادهایي با سرعت ۵۶۰ کیلو متر بر ساعت است. اين گردباد بزرگ که قطري دو برابر زمين دارد ، صد ها سال است که به دور مشتري مي چرخد.دومين توفان جوانک سرخ است،عضوي جوان با ۶ سال عمر در گروه گردباد هاي سطح این سياره.جوانک سرخ در حد و اندازه زمين است، اما شدت بادهایش بسیار زیاد است.
اين دو در حال همگرایي هستند، با توجه به گفته امي سيمون ميلر (Amy Simon-Miller) از مرکز پروازهاي فضایي گدارد که با استفاده از تلسکوپ فضایي هابل به مطالعه آنها مشغول بوده است ، نزديک ترين تماس آنها ، چهارم جولاي است. او مي گويد : «برخورد کاملي در کار نخواهد بود. لکه سرخ بزرگ به هيچ وجه همدم کوچکتر خود را نخواهد بلعید اما لايه هاي بيروني اين دو توفان بسيار به يکديگر نزديک خواهند شد و هنوز کسي نمي داند که پس از آن چه پيش خواهد آمد».
منجمان آماتور هم اکنون در حال رصد اين پديده هستند. به گفته ی کريستوفر گو ( از فيليپين ) که تصوير زير را با استفاده از تلسکوپ ۱۱ اينچ خود در ۲۸ مي گرفته است، فاصله ی بين دو لکه هر شب به طور مشخصي کوتاه تر مي شود.بنا به گفتي گلن اورتون (Glenn Orton) ، ازJPL ناسا که همکار سيمون ميلر نيز هست، اين دو لکه تقريباً هر دو سال از کنار يکديگر عبور مي کنند.
گذرهاي قبلي در سالهاي ۲۰۰۲ و ۲۰۰۴ ، فقط به صورت عارضه اي در کناره هاي اين دو ديده شده است و دو لکه ظاهراً به سلامت از کنار يکديگر عبور کرده اند.اما اين بار، ماجرا فرق خواهد کرد! سيمون ميلر و اورتون فکر مي کنند که جوانک سرخ به شکل محسوسی رنگ سرخ خود را در مواجهه با لکه سرخ بزرگ از دست خواهد داد.
جوانک سرخ هميشه قرمز نبوده است. براي ۵ سال، (۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵)اين توفان کاملاً سفيد بوده است. در سال ۲۰۰۶، منجمان متوجه تغييري در ظاهر آن شدند: يک مارپيچ سرخ در ميان آن ديده شد. با توجه به شباهت رنگ آن به لکه سرخ بزرگ، محققان قبول کردند که این لکه کوچک در حال قدرتمند شدن است.اما به نظر می رسد که رويارویي اين دو موجب تضعيف لکه سرخ کوچکتر خواهد شد ورنگش را خواهد پراند.
سیمون میلر توضیح می دهد:«ما فکرمی کنیم که لکه سرخ بزرگ با هدایت لکه دیگر(جوانک سرخ) به سمت جتی از گازها که در جهت عقربه های ساعت در حال چرخش است(جوانک سرخ در خلاف این جهت می گردد) ،باعث از بین رفتن رنگ سرخ لکه کوچکتر خواهد شد»

[roje_aria79]

ناسا درجست وجوي حيات فضايي
سيارات شبيه به زمين در اطراف ساير ستاره ها، دوردست تر از آن هستند كه امكان اعزام فضاپيما به آنها وجود داشته باشد. با اين حال دانشمندان مي توانند در مورد وجود آثار زندگي در آنها تحقيق كنند. هم اكنون فناوري هاي تازه اي در صنعت تلسكوپ سازي در حال توسعه است تا بتوان نور بسيار محو و كمرنگ اين سيارات را براي يافتن آثار تلويحي حيات رديابي كرد. اينها همان نشانگرهاي حيات هستند كه در نور منعكس شده از زمين نيز قابل شناسايي هستند. اين نشانه ها حاوي علايمي از وجود آب و گازهايي مانند اكسيژن و متان است.
وسلي تراوب، دانشمند ارشد برنامه جهت ياب ناسا كه هدف آن جستجوي كرات دورافتاده است، در اجلاس مشترك انجمن ژئوفيزيك آمريكا گفت: «اينها تنها نشانه هاي حيات است؛ اينها تنها مشتي نشانگر است. در عمل نمي توان موجودات زنده كه روي سطح چنين سياراتي مي خزند را ديد.»
تراوب اميدوار است ناسا منابع مالي لازم براي راه اندازي يك سيستم سياره ياب زميني (تي پي اف) در يك دهه آينده را فراهم كند. چنين سيستمي متشكل از دو رصدخانه فضايي خواهد بود كه كار آنها جستجو و مطالعه سياراتي در اطراف ساير ستارگان است كه مدارهاي گردش آنها آنقدر گشاد باشد كه امكان وجود آب مايع و در نتيجه حيات پايدار در آنها وجود داشته باشد. اروپا نيز ماموريت بلندپروازانه مشابهي تحت عنوان داروين را تحت بررسي دارد.
كليد موفقيت اين رصدخانه ها، نسل تازه اي از ابزارهاي علمي خواهد بود كه قادر به حذف نور شديد و محوكننده ستاره مادر و رديابي نور بسيار خفيف منعكس شده از سطح چنين سياره هايي باشند. اين وظيفه اي دشوار است چون ستاره مادر احتمالا يك ميليارد تا ۱۰ ميليارد بار درخشان تر از سياره كوچك اطراف آن است، اما آزمايش هاي اخير در آزمايشگاه پيشرانه موشكي ناسا حكايت از آن دارد كه فناوري هاي تازه در حال نزديك شدن به حساسيت لازم جهت تشخيص اين دو نوع نور از يكديگر است.
الگويي اطلاعاتي كه تي پي اف يا داروين هدف قرار خواهند داد بر دانشي كه بشر از نور بازتابيده از زمين دارد استوار خواهد بود. بخش اعظم اشعه نور خورشيد پس از برخورد به زمين بار ديگر به فضا منعكس مي شود. در صورتي كه كمي دقت كنيد مي توانيد بخش تاريك ماه را وقتي هنوز كامل نيست ببينيد. توانايي ما در ديدن بخش تاريك ماه ناشي از نور منعكس شده از زمين است كه به آن روشنايي خفيفي مي بخشد. دانشمندان از قديم دريافته بودند كه اين نور حاوي اطلاعاتي درباره اتمسفر زمين و خواص سطح آن است.
پيلار مونتانس- رودريگز، از موسسه فني نيوجرسي، در نشست انجمن ژئوفيزيك آمريكا در بالتيمور گزارش داد كه او چگونه قادر به تشخيص نشانه هاي كلروفيل در نور بازتابيده از زمين بر سطح ماه بوده است. كلروفيل رنگدانه هاي گياهان است كه نقشي عمده در فرآيند فتوسنتز بازي مي كند. به هرحال شكي نيست كه رديابي و تشخيص يك چنين جزئياتي در نور كره اي كه ده ها سال نوري از ماه فاصله دارد، دستاورد حيرت انگيزي خواهد بود.
Attached Thumbnails
Click image for larger version Name: 002466.jpg Views: 0 Size: 20.3 KB ID: 9632

[roje_aria79]

بقاياي يک ستاره!
به تازگي رصدخانه اي از آژانس فضايي اروپا كه در طيف گاماو ايكس فعاليت مي كند موفق به آشكارسازي نوعي درخش در طيف X شد كه به نظر متخصصان منشاء آن مي تواند يك جسد ستاره اي (stellar cropse ) باشد .
اين نوع از ستارگان كوچك ، فعال ترين ميدان مغناطيسي را در بين ديگر اعضاي كيهان دارند . البته آن ها را با نام (anomalous X-ray pulsar) به معناي تپنده ي نامنظم پرتو ايكس ، نيز مي شناسند .
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اولين آن ها در سال ۱۹۷۰ به وسيله ي ماهواره ي Uhuru X-ray شناسايي كردند . در واقع آن ها اجرام بسيار كميابي هستند و تلاش براي تكميل ليست AXP ها تنها تا كشف ۷عدد از آن ها پيش رفته است .

ساطع كردن مقداري انرژي در پرتو ايكس در واقع بخاطر وجود همدمي است كه بخشي از جرمش در حال فرو افتادن در يك لاشه ي ستاره اي است . اما اين سناريو تنها زماني اتفاق مي افتد كه ما يك ميدان مغناطيسي ميليون ها برابر قوي تر از ميداني كه مي توانيم در زمين در آزمايشگاه به آن دست پيدا كنيم داشته باشيم .

داده ها ي رصدي و طيف سنجي خبر از اين دارند كه اين ريز ستاره ها مي توانند چنين قدرتي در ميدان مغناطيسي خود داشته باشند .نمونه ي جديد يافت شده به صورت نامنظم هر ۶ تا ۱۲ ثانيه يك پالس نسبتاً قوي در پرتو x گسيل مي کند.

امّا شايد اين سوال پيش بيايد كه تفاوت يك AXP با يك مگنتار چيست ؟

۱- دوره هاي پالس يك مگنتار منظم است امّا تناوب پالس يك AXP نامنظم است و پالس هاي آن برخلاف يك ستاره ي نوتروني تپنده ،انفجاري است .

۲- مقدار انرژي آزاد شده در يك گسيل از يك AXP بسيار بيشتر است .

۳- يك AXP از ميدان مغناطيسي بسيار قوي تري نسبت به يک مگنتار برخوردار است

[roje_aria79]

زيبارويان خفته
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين عكس ها به صورت مجازي رنگ آميزي شده اند تا تشخيص اجزاء مختلف به تناسب فاصله در آن ها راحت تر صورت گيرد . به طور مثال ستاره هاي سبز رنگي كه مي بينيد ستارگان كهكشان راه شيري هستند و در نزديكي ما قرار دارند . نقاط آبي رنگ كهكشان هايي هستند كه در زمينه ي ستاره هاي راه شيري به چشم مي خورند . امّا چيزي كه ما بدنبال آن هستيم همان نقاط خوشه اي قرمز رنگي هستند كه در هر چهار تصوير مشخص هستند .

پيدا كردن اين زيباهاي خفته در آسمان ، كار چندان راحتي نيست . تيم تحقيقاتي مي بايست ماه ها با دقّت زياد تصاوير اسپيتزر را كه در ناحيه فروسرخ تهيه مي شود غربال كند بدين معنا كه تك تك اعضاء ناشناخته را طيف سنجي كرده و فاصله يابي كند تا بتواند يك نمونه از اين سيستم هاي كهكشاني را پيدا كند . بدين منظور علاوه بر تصاوير اسپيتزر از داده هاي رصدخانه ي دو قلوي كك هم استفاده مي شود .تا كنون دورترين خوشه ي يافت شده ۹ بيليون سال نوري از زمين فاصله داشته بدين معنا كه اين خوشه در زماني كه ۴.۵ بيليون سال از عمر كيهان سپري شده ، ديده مي شود.
دكتر Peter Eisenhardt از JPL در مورد اين اكتشاف مي گويد :
-اين افتخار بزرگي براي تيم راه اندازي تلسكوپ اسپيتزر است زيرا يافتن چنين خوشه اي در اين فاصله براي يك تلسكوپ ۸۵ سانتيمتري دستاورد بسيار ارزشمندي به حساب مي آيد .

يك سوال : چرا ديگر تلسكوپ ها مثل تلسكوپ كك يا هابل نتوانستند اين مجموعه را كشف كنند؟

-اين خوشه هاي كهشاني به دليل اين كه در فاصله ي بسيار دوري قرار دارند قلّه ي تابششان به دليل اثر قرمز گرايي به سمت فروسرخ مي رود بنا براين در فروسرخ نسبت به طيف مرئي درخشان ترند و اين كار را براي آشكارسازي آن ها با تلسكوپ هايي چون اسپيتزر آسان مي كند .

خوشه هاي كهكشاني بزرگ ترين سيستم گرانشي در كيهان هستند كه مي توانند هزاران كهشان و تريليون ها ستاره را در خود جاي دهند براي همين هم تشكيل آن ها در كيهان پديده ي نادري به حساب مي آيد .

به گفته ي محققان هدف از اين پروژه بررسي بيشتر اين سيستم هاي گرانشي و پي بردن به نحوه ي تشكيل و رشد آن هاست .

در اين سري از بررسي ها كه در مساحتي به اندازه ي ۰.۰۰۰۹ درجه ي مربع از آسمان انجام مي گرفت ، ركورد فاصله ي يك خوشه كهكشاني كه در سال ۱۹۷۰ به ۸.۷ بيليون سال نوري رسيده بود ، شكسته شد .اين تيم علاوه بر اين تاكنون ۲۵ خوشه ي كهكشاني ديگر را هم به ثبت رسانده اند .

بدون شك با تلسكوپ فضايي اسپيتزر افق هاي تازه اي از كيهان در معرض ديد بشر قرار خواهد گرفت

[roje_aria79]

نگاهی از کنار به اولین لحظه شکافته شدن عالم
تا کنون اینقدر به انفجار بزرگ(Big bang) نزدیک نشده بودیم!

دانشمندان به کهن ترین نور در عالم رسیده اند که مدرکی برای اثبات نظریه انبساط است. این نظریه می گوید عالم میلیون ها بار اندازه اش نسبت به اندازه اولیه آن بسط پیدا کرده است.

این مطلب در مورد کمتر از یک ترلیونیوم ترلیونیم ثانیه از عمر عالم است.در اولین لحظه از شکافت،تغییراتی بوجود آمده است که تولید ستارگان و کهکشان ها در صدها میلیون سال بعد را میسر ساخت.

یافته های جدید توسط تحقیقات ریز موجی غیر متقارن ویلکینسون ناسا Wilkinson Microwave Anisotropy Probe (WMAP) که بر اساس 3 سال رصد مستمر پس زمینه زیر موجی عالم بدست آمده است و ساطع شدن نور از اولین لحظه عمر عالم را نشان داده است.

شکافته شدن نشان می دهد که عالم با سرعتی سریعتر از سرعت نور انبساط یافته است و با سرعتی آنی از اندازهای کوچکتر از اتم به اندازه یک توپ گلف رشد یافته است.این نظریه، در حدود سال 1980 ارائه شد که نظریه ای محکمتر و محتمل تر است.



نمودار زمانی عالم – انبساط عالم به نسبت قدمتش تدریجی انجام شده است. اما بعد چند بیلیون سال به علت انزی مرموز سیاه سرعتش بیشتر شده است.نظریه ی انبساط سریع عالم بعد از انفجار بزرگ 25 سال پیش ارائه شد. رصد های اخیر WMAP تمام نظریه های قبلی را دگرگون کرده است.


شکافته شدن نظریه ای شگفت انگیز بود وقتی برای اولین بار 25 سال پیش ارائه شد و اکنون ما می توانیم آن را با مشاهدات واقعی ببینیم.

چگونه به دوران طفولیت عالم نگاه می کنیم؟ پس زمینه زیر موجی عالم ، نمونه ای فسیلی از اتفاقات آن زمان است. همراه با این نورها الگوه های ظریفی وجود دارد که به شرایطی خاصی در عالم اولیه اشاره می کند.

رصد های قبلی به الگو های دمایی این نورها توجه داشت که سنی دقیق از عالم را ارائه کرد . تفاوتهای دمایی حدود یک میلیون درجه متغیر است که نشان دهنده اختلاف چگالی و حجم است. بعد از دوره ای چند میلیون ساله، جاذبه اختلاف های چگالی و حجمی را بوجود آورده است تا ساختار عالم خلق شود و ستارگان و کهکشان ها با فاصل زیادی بوجود آیند.

WMAP در 30 ژوئن 2001 پرتاب شد و در فاصله ی میلیون ها کیلومتری در سمت مخالف خورشید در حال حرکت است.

[roje_aria79]

یک پیچ خوردگی عجیب در نزدیکی مرکز راه شیری
رصدهای اخیر تلسکوپ فضایی اسپیتزر، نشان داده است که یک سحابی حلزونی دوتایی کشیده شده نادر در نزدیکی مرکز کهکشان راه شیری قرار دارد.

قسمتی از این سحابی که دیده شده است 80 سال نوری وسعت دارد.

در این کشفیات دو جرم در هم پیچیده شده به دور هم مانند ملکول های Dna دیده شده است که تا کنون در قلمرو عالم دیده نشده بود.

اکثر سحابی ها یا کهکشانهای مارپیچی پر از ستاره و یا توده های غیر شفاف و نامنظمی از گاز و غبار هستند.

سحابی حلزونی دوتایی تقریبا 300 سال نوری از عظیم ترین سیاه چاله مرکز کهکشان راه شیری فاصله دارد.
(زمین بیشتر از 25000 سال نوری از این سیاه چاله فاصله دارد.)

تلسکوپ فضایی اسپیتزر یک تلسکوپ مادون قرمز است که با حساسیت و کیفیت بی نظیری از آسمان عکس میگیرد که رصد این سحابی را مقدور ساخته است.

[roje_aria79]

Orbiter اولین تصاویر خود را به زمین ارسال کرد
ژرف یاب orbiter اولین سری تصاویر خود را از سطح مریخ به زمین ارسال کرد.

به گزارش سرویس علمی پژوهشی ایسکانیوز به نقل از خبرگزاری فرانسه، آژانس فضایی آمریکا (NASA) اعلام کرد، تصاویر ارسالی که از فاصله 2490 کیلومتری مریخ گرفته شده نشان دهنده سطح پوشیده شده دهانه‌های آتش‌فشانها به همراه کانالهای آب و دریاهای عمیق در قسمت جنوبی مریخ است.
بر اساس اعلامیه ناسا، در این تصاویر می‌توان به راحتی عمق پوشش دهانه را که حدود 5/7 متر است تشخیص داد.
سفینه orbiter پس از یک سفر 7 ساله و با طی مسیر 499 میلیون کیلومتر در تاریخ دهم مارس سال جاری در مدار مریخ قرار گرفت. قرار است این ژرف‌یاب به بررسی و کشف نشانه‌های آب در سطح سیاره قرمز رنگ بپردازد.
همچنین بر اساس خبر دیگری ناسا قصد دارد برای پروژه توریستی -تفریحی فرستادن انسان به فضا حدود 720 میلیون دلار به این امر اختصاص دهد.

[roje_aria79]

اشباح در ارباب حلقه ها
وقتي فضاپيماي ويجر براي اولين بار در 26 سال پيش ، به زحل رسيد ساختاري مانند آنچه در تصوير مشاهده مي كنيد بر روي حلقه ها به ثبت رسانيد كه تا آن موقع از زمين پديده اي مانند آن روي زحل رصد نشده بود . امّا در 1990 هابل هم توانست اين پديده را براي دومين بار رصد كند و بعد از مدّتي اين لكّه ها نا پديد شدند !




محققان عامل اين لك ها را جمع شدن ذرات بار دار بر سطح حلقه ها مي دانند .در صورتي كه خورشيد با زاويه خاصي به اين مناطق بتابد اين جلوه ها بار ديگر ظاهر مي شوند. پيش بيني ها نشان مي دهد در اواخر خرداد ماه امسال با زاويه گيري مناسب حلقه ها بار ديگر مي توانيم منتظر ديدن اشباح بر سطح حلقه ها باشيم .

اين لك ها به طور متوسط طول و عرضي در حدود ۶۰۰۰ و ۱۵۰۰ مايل دارند . در واقع ثبت دوباره و شناخت بيشتر آن ها يكي از مهمترين ماموريت هاي كاسيني به حساب مي آمد . اما با ارسال اولين عكس ها اثري از اشباح حلقه ها ديده نمي شد و در كنار ديگر موفقيت هاي ماموريت كاسيني اين يكي بسيار مايوس كننده بود .

محققان فكر مي كردند پديدار شدن اين لكه ها به صورت فصلي اتفاق مي افتد و به خاطر تغيير شرايط محيطي در بخشي از حلقه ها صورت مي گيرد . حال آن كه بعد ها دليل ايجاد اين پديده مشخص شد .
ذراتي كه قطري كمتر از ۰.۰۲ پهناي موي انسان دارند باعث مي شوند مقدار زيادي بار الكتريكي در بخش پلاسماي حلقه ها جمع شود و يك ميدان مغناطيسي و الكتريكي در بخشي از حلقه ها پديدار مي شود . وضعيت فوق سبب مي شود اين ذرات يك الكترون اضافه تر نيز جذب كنند و و شروع به جست و خيز كردن در صفحه ي حلقه ها كنند بدين معنا كه براي بازه هاي كوتاه مدّت حلقه را ترك مي كنند و به ارتفاعي حدود ۵۰ مايل بالاتر مي روند و اين موضوع سبب مي شود که نور خورشيد را به اندازه ي ديگر نقاط بازتاب نکنند.براي همين نسبت به بخش هاي ديگر تاريك تر ديده شوند .

با نزديك شدن زحل به يكي از دو نقطه ي اعتدالي در مدارش زاويه ي حلقه ها كاهش پيدا مي كند (منظور زاويه ي بين صفحه حلقه ها و خط ديد ناظر است ).تيم تحقيقاتي معتقد است با شروع اين بازه زماني كاسيني تا ۸ سال ديگر مي تواند از اين پديده اطلاعات کافي جمع آوري كند .

[roje_aria79]

ستاره شناسان ، سياره بزرگي را در نقطه‌اي دور دست از كهكشان شناسايي كردند كه بسيار سرد است و مانند زمين به دور خود و خورشيد در گردش است.

اين سياره به دليل حجم عظيم و نحوه گردش به دور خورشيد و شباهت خاكي و صخره‌اي به كره زمين، توسط دانشمندان "ابرزمين" نامگذاري شده است.

اين سياره غول پيكر به دور ستاره‌اي در فاصله ۹هزار سال نوري نسبت به زمين در حال گردش است.

جرم سياره ابرزمين، ۱۳برابر جرم كره زمين است ولي فاصله گردش آن بدور خورشيد به مراتب بيشتر از فاصله گردش زمين تا خورشيد در منظومه شمسي بوده و در فاصله سياراتي چون مشتري و زحل است.

اين سياره زير نظر پروژه‌اي به نام "اگل"

Ogle

‬كه به تحقيق درباره تغييرات پرتوهاي نوراني ستارگان دور دست مشغول بوده شناسايي شده است.

طبق برآورد يك تيم از دانشمندان بين‌المللي، سياره ابرزمين كه درجه حرارت آن كمتر از ۳۳۰فارنهايت (۱۹۹درجه سانتيگراد) است، سردترين سياره‌اي است كه در خارج از منظومه شمسي كشف شده است.

در دهه اخير دانشمندان با استفاده از فناوري‌هاي جديد، حدود ۱۷۰سياره را در خارج از منظومه شمسي يافته‌اند.

اغلب اين سيارات مانند مشتري، حاوي مقادير زيادي گاز هستند كه براي جانداران روي زمين مناسب نيستند.

در ماه ژانويه نيز با استفاده از سيستم شناسايي جديد سيارات، سياره‌اي با ۵/۵برابر حجم كره زمين در مركز راه شيري كشف شد

[roje_aria79]

فوران ماده از ستاره در حال مرگ
اخترشناسان ستاره‌اي را كشف كرده اند كه در اطراف آن فوران هايي از ماده تحت كنترل ميدان مغناطيسي، ديده مي شود.

به گزارش سرويس «علمي» ايسنا، اين ستاره در حدود 8500 سال نوري از ما فاصله دارد و در صورت فلكي عقاب واقع است و در حال تبديل شدن به سحابي سياره نماست.

اين گونه ستارگان عموما سحابي هايي كشيده و طويل ايجاد مي كنند.

پوسته بيروني ستاره به سمت بيرون رانده شده و به شكل فواره از ستاره خارج مي شوند.اين فواره ها به شكلي پرپيچ و خم از ستاره به سمت بيرون دفع مي شوند و اين نشان دهنده دوران آرام ستاره به دور خود است.

اخترشناسان با استفاده از راديو تلسكوپ Vlba (مجموعه اي از 10 راديو تلسكوپ در نقاط مختلف دنيا كه قطر هر كدام به 25 متر مي رسد) به مطالعه اين ستاره پرداختند و دريافتند كه مولكول هايي كه از اين ستاره در حال مرگ خارج مي شوند، در فواره هايي باريك كه توسط ميدان مغناطيسي قوي ستاره محدود شده‌اند قرار گرفته و به سمت بيرون حركت مي كنند.

اين ستاره (به نام W43a) كه در صورت فلكي عقاب قرار دارد، در مرحله تشكيل يك سحابي سياره نماست. سحابي سياره نما پوسته اي از گاز درخشان به دور ستاره در حال مرگ است كه از مواد خارج شده از ستاره تشكيل مي‌شود.

در سال 2002، اخترشناسان ستاره‌اي را كشف كردند كه مواد را به صورت دو فواره از خود خارج مي كرده است. اين كشف، گام بزرگي در فهم چگونگي تشكيل سحابي هاي سياره نماي كشيده بود.

«ووتر ولمينگز» از رصدخانه «جودرل بنك» در دانشگاه منچستر مي گويد: سوال بعدي اين بود كه چه پديده اي در حال محدود كردن اين فواره هاي ماده مي باشد. نظريه پردازان ابتدا ميدان مغناطيسي را مورد ظن قرار دادند و حالا، با كشف جديد، ما اولين مدارك را دال بر اثر ميدان مغناطيسي بر اين فواره ها در دست داريم.

ولمينگز اضافه مي كند: دانشمندان سابقا ميدان هاي مغناطيسي را در فوران هاي مواد در اطراف كوازارها و پروتوستار ها تشخيص داده بودند اما مدارك نشان دهنده تاثير ميدان مغناطيسي بر محدوديت اين فواره ها نبوده است. حال، رصدهاي انجام شده توسط تلسكوپ Vlba، ارتباط مستقيم بين ميدان مغناطيسي و اين فواره هاي محدود شده را به وضوح نشان مي دهد.

دانشمندان با استفاده از تلسكوپ Vlba و بررسي مسير و قطبش امواج راديويي ساطع شده از مواد درون فواره‌ها، توانستند قدرت و جهت اين ميدان مغناطيسي را كه در اطراف فواره ها قرار داشته و آنها را محدود مي‌كنند، بدست آورند.

"فيليپ دايموند" از رصدخانه ي جودرل بنك مي گويد:رصد هاي ما، مدل هاي نظري اخير را تاييد مي كنند كه بر اساس آنها اين فواره هاي محدود شده توسط ميدان مغناطيسي اشكال پيچيده اي را كه گاهي در سحابي سياره نما ديده مي شود ايجاد مي كنند.

ستاره ها در طول زندگي عادي خود مانند خورشيد انرژي خود را از واكنش هاي هسته‌يي اتم هاي هيدروژن كه در هسته ي آنها رخ مي دهد به دست مي آورند. به تدريج كه اين ستاره ها به انتهاي زندگي خود نزديك مي شوند ،شروع به پخش و رها كردن لايه هاي بيروني خود در فضا مي كنند تا در نهايت رمبش كرده و به يك كوتوله سفيد كه در ابعاد زمين است تبديل مي شوند.

تابش هاي شديد فرابنفش كه از كوتوله ي سفيد ساطع مي شود موجب درخشش گاز هاي رها شده در فضا و ايجاد يك سحابي سياره نما مي شوند.اين دوره ي تبديل از يك ستاره به سحابي سياره نما بيش از چند دهه به طول نمي‌انجامد و در نتيجه ستاره W43a فرصت بسيار خوبي براي اخترشناسان است تا اين دوره كوتاه را مشاهده كنند.

با وجود آنكه اكثر ستاره هايي كه سحابي هاي سياره نما را به وجود مي آورند خود كروي هستند، اكثر سحابي‌هاي بوجود آمده اين خاصيت را ندارند، در عوض اشكال پيچيده اي را به نمايش مي گذارند؛ مثلا بسياري از سحابي‌هاي سياره نما به شكل كشيده و دراز مي باشند.

به نوشته نجوم، رصدهاي اوليه از ستاره W43a ،يكي از شيوه هاي تشكيل سحابي هاي كشيده را بر دانشمندان آشكار كرده است.

رصدهاي آينده دانشمندان را ياري خواهد كرد تا شيوه هاي ديگر تشكيل اين فواره ها را بهتر درك كنند.

مواد رصد شده كه در درون فواره‌ها قرار داشتند، در منطقه اي در فاصله 200 ميليارد كيلومتري از ستاره اصلي واقع شده و در حال تقويت و تابش امواج راديويي در فركانس 22 گيگا هرتز مي باشند.

اين مناطق به همان طريقي كه ليزر امواج نور مرئي را تقويت مي كند، امواج مايكروويو را قوي تر مي سازند و به همين دليل به «ميزرها» معروفند.

رصد هاي اوليه نشان دادند كه اين فواره ها به شكلي پرپيچ و خم در حال خروج از ستاره هستند و اين واقعيت نشان مي دهد كه ستاره اصلي، به آرامي دوران مي كند.
__________________

[roje_aria79]

ستاره‌شناسان به راز پرده‌هاي مرموز اطراف زحل پي بردند
هنگامي كه فضاپيماي وويجر در 26 سال پيش به زحل رسيد، با تصاويري حيرت‌آور از ساختارهاي پره‌اي غيرعادي در حلقه‌هاي اطراف زحل در حالي به زمين بازگشت كه تلسكوپ فضايي هابل وجود اين پره‌ها را در دهه 90 ميلادي تاييد كرد؛ با اين حال پس از چندي اين پره‌ها ناپديد شدند.

به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)‌، بر اين اساس اين اعتقاد وجود دارد كه اين پره‌ها زماني كه ذرات باردار الكتريكي در بالاي سطح اين حلقه‌ها جمع شوند، موجب پراكنده شدن نور خورشيد مي‌شوند و اكنون دانشمندان و ستاره‌شناسان جهان بر اين باورند كه ممكن است در جولاي سال جاري ميلادي اين پره‌ها بار ديگر نمايان شوند.

در همين حال دانشمندان و ستاره‌شناسان جهان مي‌گويند، همزمان با كاهش زاويه حلقه‌هاي زحل نسبت به خورشيد،‌ اين پره‌ها پديدار خواهند شد.

اين پره‌ها تا 6 هزار مايل طول و يكهزار و 500 مايل عرض دارند اما زمانيكه فضاپيماي كاسيني در جولاي سال 2004 ميلادي به زحل رسيد، اثري از اين پره‌ها در هيچ جا مشاهده نشد.
__________________

[roje_aria79]

بلورهايي در قلب كهكشان
تلسكوپ فضايي اسپيتزر ناسا، با بررسي چند كهكشان در حال تركيب، پوششي از بلور هاي كوچك در اطراف مراكز به هم پيوند خورده اين كهكشان ها يافته است. اين ذرات شباهت زيادي به خرده شيشه دارند. اين بلورها دانه هاي سيليكاتي هستند كه در كوره هاي ستاره اي به وجود آمده اند. دانه هاي تازه كشف شده، اولين موارد بلور هاي سيليكاتي شناخته شده در خارج از كهكشان ما هستند.
دكتر هنريك اسپون از دانشگاه كورنل مي گويد: «ما از كشف اين بلورهاي ظريف و كوچك در مركز يكي از بي ثبات ترين مناطق عالم، بسيار شگفت زده هستيم. اين بلور ها به راحتي از بين مي روند اما در اين مورد، ظاهراً اين بلور ها توسط ستارگان پرجرم، سريع تر از روند ناپديد شدن، در حال توليد هستند.» اين كشف نهايتاً در فهم روند تحول كهكشان ها و به خصوص كهكشان راه شيري كه در چندين ميليارد سال آينده با كهكشان اندرومدا تركيب خواهد شد، كمك بزرگي خواهد كرد.
دكتر لي آرموس از آزمايشگاه پيشرانه موشكي ناسا در دانشگاه كلتك مي گويد: «تصور ما بر اين است كه توفاني از غبار در مركز كهكشان هاي در حال تركيب در حال شكل گيري است. اين بلور هاي سيليكاتي در اين توفان قرار گرفته و در نهايت به صورت پوششي عظيم از غبار و شيشه در اطراف هسته هاي كهكشان ها قرار مي گيرند.» سيليكات ها، مانند شيشه، براي تبديل شدن به بلور به گرما نياز دارند. اين ذرات جواهر مانند، در كهكشان راه شيري در مقادير كم و در اطراف بعضي از ستاره ها مانند خورشيد يافت مي شوند. اين ذرات روي زمين، روي سواحل شني برق مي زنند و در شب، برخورد اين ذرات همراه با ذرات ديگر با جو را مي توان مشاهده كرد. اخيراً اين ذرات توسط تلسكوپ اسپيتزر درون دنباله دار تمپل ۱ (كه سفينه «برخورد ژرف» با آن برخورد كرده است) نيز ديده شده است.
كهكشان هايي كه اين بلورها به وفور در آنها يافت مي شود، تفاوت عمده اي با كهكشان ما دارند. در درون اين كهكشان ها كه «كهكشان هاي فوق نوراني فروسرخ» ناميده مي شوند، مقادير بسيار عظيمي از اين بلور هاي سيليكاتي يافت مي شوند. با وجود آنكه تعدادي از اين نوع كهكشان ها به طور واضح رصد نشده اند، بيشتر موارد كشف شده از دو كهكشان مارپيچي در حال تركيب تشكيل شده اند. هسته تركيبي اين نوع كهكشان ها مملو از ستارگان پرجرم، پرنور و كم سن است. در مركز بعضي از آنها نيز سياهچاله هاي بسيار پرجرم وجود دارد. اختر شناسان مي گويند كه بلور هاي سيليكاتي در مركز اين نوع كهكشان ها، توسط ستاره هاي پرجرم ايجاد مي شوند. بر اساس تحقيقات دكتر اسپون و تيم او، اين ستاره هاي پرجرم، بلور ها را قبل و همچنين در هنگام وقوع انفجار هاي ابر نواختري در فضا پخش مي كنند. اما اين بلور هاي ظريف براي مدت طولاني دوام نمي آورند. ذرات پرتاب شده توسط انفجار هاي ابر نواختري به اين بلور ها برخورد كرده و آنها را بمباران مي كنند. نتيجه اين بمباران، گرم شدن بلور ها و در نهايت ذوب شدن و تبديل آنها به موادي بدون شكل است. تمام اين اتفاقات در بازه زماني كوتاهي صورت مي گيرد.
دكتر اسپون اين پديده را به شكلي ساده بيان مي كند: «دو كاميون حامل آرد را در نظر بگيريد كه در يك خيابان و در جهت مخالف هم در حال حركتند. اگر اين دو كاميون با هم برخورد كنند، براي مدتي كوتاه ابري سفيد روي خيابان تشكيل مي شود. با استفاده از تلسكوپ اسپيتزر، ما برخورد و تركيب دو كهكشان و تشكيل ابري موقتي از بلور هاي سيليكاتي را مشاهده مي كنيم.»
طيف سنج فرو سرخ تلسكوپ اسپيتزر، اين بلور هاي سيليكاتي را در ۲۱ كهكشان از ۷۷كهكشان بررسي شده يافته است. اين ۲۱كهكشان در محدوده ۲۴۰ميليون تا ۹‎/۵ميليارد سال نوري از ما قرار دارند و در تمام مناطق آسمان پخش شده اند. اين كهكشان ها در زمان مناسب رصد شده و در نتيجه بلورها در آنها مشاهده شده اند. اما در ۵۶ كهكشان ديگر، اين بلور ها در آينده نزديك ايجاد خواهند شد.

[roje_aria79]

سياره هفتم منظومه شمسی صاحب حلقه ای آبی رنگ است
منجمان کشف کرده اند که اورانوس دارای حلقه ای آبی رنگ است. اين دومين سياره منظومه شمسی است که معلوم می شود حلقه ای به اين رنگ دارد.
اين حلقه نيز مانند حلقه آبی کيوان، وجود خود را احتمالا مديون قمر کوچکی است که در آن جا خوش کرده است.

دانشمندان گمان می کنند که نيروهای ظريف عمل کننده بر غبار موجود در حلقه باعث می شود که ذرات کوچکتر به مسير خود ادامه دهند درحالی که ذرات بزرگتر جذب قمر می شوند.

تيم محققان آمريکايِی در گزارشی که در نشريه ساينس منتشر شده می گويد که ذرات کوچکتر رنگ آبی را منعکس می کنند و باعث می شوند حلقه به اين رنگ جلوه کند.

کليه ساير حلقه ها - در اطراف مشتری، کيوان، اورانوس و نپتون - متشکل از ذرات هم بزرگ و هم کوچک هستند، که ظاهری قرمز رنگ به آنها می بخشد.

آبی روشن

منجمان از مدت ها قبل می دانند که سياره عظيم گازی اورانوس در احاطه حلقه های متشکل از موادی تيره، گاه به قطر ده متر، است.

اما دسامبر گذشته، تلسکوپ فضايی هابل موفق به کشف دو حلقه ديگر - حلقه های دوازدهم و سيزدهم - شد.

ستاره شناسان سيستم حلقه ها را در طول موج های مادون سرخ با کمک تلسکوپ کِک (Keck) در هاوايی رصد کردند.

اما بيرونی ترين حلقه، و قمر يخی آن ماب (Mab)، برعکس حلقه قرمز رنگ داخلی در طيف نوری مادون سرخ قابل رؤيت نبود.

تيمی تحت سرپرستی ايمکه دی پاتر، استاد رشته نجوم در دانشگاه کاليفرنيا در برکلی، کشف کردند که اين حلقه به رنگ آبی روشن است که با توجه به شناخت های بشر از منظومه شمسی عجيب به نظر می رسد.


کيوان دارای خيره کننده ترين حلقه ها در ميان سيارات منظومه شمسی است

پروفسور دی پاتر گفت: "رنگ آبی نشانه آن است که اين حلقه غالبا از موادی با ابعاد زيرميکرونی (کمتر از يک ميليونيوم متر) تشکيل شده، که بسيار کوچکتر از مواد موجود در اکثر حلقه های ديگری است که قرمز به نظر می رسند."

اين ذرات ريز - يک هزارم ضخامت موی انسان - عمدتا نور آبی را منتشر و منعکس می کنند، تقريبا مثل ملکول های بسيار ريزی در اتمسفر زمين که باعث می شود آسمان زمين آبی به نظر برسد.

حلقه های رايج تر به قرمز می زنند زيرا آنها همچنين حاوی ذرات بسيار بزرگتری هستند و همچنين ممکن است حاوی مواد سرخ رنگ مثلا آهن باشند.

به نظر می رسد که حلقه های بيرونی و آبی رنگ کيوان و اورانوس شباهت چشمگيری به يکديگر داشته باشند، حداقل به اين دليل که هر دو دارای قمرهای کوچک هستند.

رقص ماه

پروفسور دی پاتر می گويد: "اين قمر در داخل حلقه دور سياره می گردد و دائما هدف اصابت ذرات بسيار ريز (ميکرو شهاب ها) قرار می گيرد. از آنجا که اين قمر هيچ نوع اتمسفری ندارد، اين ذرات با سرعت بالا به سطح آن برخورد می کنند و باعث برخاستن مواد و ذرات از روی سطح می شوند."

"از آنجا که قمر خيلی کوچک است، ذرات متراکم از قوه جاذبه قمر فرار می کند و در مداری حول سياره مرکزی به گردش درمی آيند."

"ذرات کوچکتر به گردش در مداری حول سياره ادامه می دهند اما ذرات بزرگتر بار ديگر به ماه برخورد می کنند."

اين مطالعه در همکاری با مارک شوالتر از موسسه "ستی" (Search for Extra-Terresterial Intelligence) در کاليفرنيا و هايدی هامل از موسسه علوم فضايی در کلورادو و سران گيبارد از آزمايشگاه ملی ليورمور در کاليفرنيا انجام شد.

دانشمندان قصد دارند سال آينده، زمانی که حلقه های محو اورانوس آشکارتر می شود، رصدهای تازه ای انجام دهند.

[roje_aria79]

دنباله دارها 'از جنس آتش و يخ هستند'
نخستين نتايج به دست آمده از ماموريت فضايی "استارداست" حاکيست که اجرام دنباله دار از آتش و همچنين يخ آفريده شده اند.
کپسولی که حاوی بيش از يک ميليون ذره کوچک جمع آوری شده توسط فضاپيمای استارداست از يک دنباله دار بود، در ماه ژانويه در ايالت يوتای آمريکا بر زمين فرود آمد.

دانشمندان آژانس فضايی آمريکا، ناسا، می گويند برخی از آن دانه ها و ذرات شامل موادی هستند که در دمای بسيار بالا تشکيل شده اند که اکتشافی غيرمنتظره است زيرا دنباله دارها در محيط بسيار سرد نقاط دورافتاده منظومه شمسی شکل گرفته اند و هرگز در معرض چنين حرارتی نبوده اند.

خورشيد و سيارات در حدود چهار ميليارد و 600 ميليون سال قبل به تدريج از ميان صفحه مدوری از غبار و گاز که به سحاب خورشيدی موسوم است پا به هستی گذاشتند.

اين صفحه مدور سحابی متشکل از يک ناحيه داغ درونی و يک ناحيه سرد بيرونی، جايی که امکان شکل گيری يخ و دوام آن وجود داشت، بود.

آن دسته از کانی هايی که در نمونه های استارداست پيدا شده و ظاهرا در محيط بسيار داغ شکل گرفته، ممکن است در ناحيه درونی سحابی مذکور، جايی که دمای آن از هزار درجه سانتيگراد تجاوز می کرد، به وجود آمده باشند.

اما دونالد برانلی، دانشمند ارشد ماموريت استارداست می گويد اين ذرات بايد توسط چيزی به ناحيه سرد بيرونی که "سيبری منظومه شمسی" بود منتقل شده باشند.

"وقتی اين دانه ها شکل گرفتند، گداخته بودند - اين دانه ها از شدت داغی به سرخی يا سفيدی می زدند."

نمونه های وافر

جزئيات اين تحليل در کنفرانس علوم اقماری و کروی در شهر هوستون تگزاس عرضه شد.

فضاپيمای استارداست در ژانويه 2004 به دنباله دار "وايلد 2" رسيد و با پرواز از فاصله 240 کيلومتری هسته آن اقدام به جمع آوری ذرات آن که در فضا پخش می شود کرد.



فضاپيما سپس در آغاز سال 2006 هنگام پرواز از مجاورت زمين، کپسول حاوی نمونه ها را پرتاب کرد.

اين کپسول که ساخت ناسا است روز 15 ژانويه در صحرای يوتا فرود آمد. اين نخستين نمونه دنباله دارهاست که به زمين بازگردانده می شود.

کانی های شکل گرفته در محيط داغ که در کپسول استارداست ديده می شوند نادر نيستند و ظاهرا در يک چهارم ذراتی که تاکنون معاينه شده اند ديده می شوند.

يکی از اين کانی ها به نام "فورسترايت" که درجه ذوب آن دو هزار درجه سانتيگراد و درجه ميعان (تبديل از حالت گاز به حالت مايع) آن 1127 درجه سانتيگراد است قبلا در اجرام دنباله دار کشف شده بود.

اما ساير کانی های يافت شده در کپسول استارداست به مواد به اصطلاح "سی اِی آی" (cai) که شامل کلسيم و آلومينيوم است و در دماهای حتی بالاتر شکل می گيرد شباهت دارند.

مايک زولنسکی، از ديگر محققان استارداست می گويد: "سوالاتی که اين مساله پديد می آورد از پاسخ هايی که فراهم آورده کمتر نيست. ما هنوز پاسخی برای آنها پيدا نکرده ايم."
__________________

[roje_aria79]

اشباح در ارباب حلقه ها
نجوم_ صدرا جزايري: وقتي فضاپيماي ويجر براي اولين بار در ۲۶ سال پيش ، به زحل رسيد ساختاري روي حلقه هاي آن سياره كشف كردند كه تا آن موقع از زمين رصد نشده بود. در ۱۹۹۰ هابل هم توانست اين پديده را براي دومين بار رصد كند و اما بعد از مدتي اين لكه ها ناپديد شدند!
محققان عامل اين لكه ها را جمع شدن ذرات باردار بر سطح حلقه ها مي دانند. در صورتي كه خورشيد با زاويه خاصي به اين مناطق بتابد اين جلوه ها بار ديگر ظاهر مي شوند. پيش بيني ها نشان مي دهد در اواخر خرداد ماه امسال با زاويه گيري مناسب حلقه ها بار ديگر مي توانيم شاهد ديدن اين اشباح بر سطح حلقه ها باشيم. اين لكه ها به طور متوسط طول و عرضي در حدود ۶۰۰۰ و۱۵۰۰ مايل دارند. در واقع ثبت دوباره و شناخت بيشتر آنها يكي از مهمترين ماموريت هاي كاسيني به حساب مي آمد . اما با ارسال اولين عكس ها اثري از اشباح حلقه ها ديده نمي شد و در كنار ديگر موفقيت هاي ماموريت كاسيني اين يكي بسيار مايوس كننده بود.
محققان فكر مي كردند پديدار شدن اين لكه ها به صورت فصلي اتفاق مي افتد و به خاطر تغيير شرايط محيطي در بخشي از حلقه ها صورت مي گيرد ، حال آن كه بعدها دليل ايجاد اين پديده مشخص شد. ذراتي كه قطري كمتر از ۰‎/۰۲ پهناي موي انسان دارند باعث مي شوند مقدار زيادي بار الكتريكي در بخش پلاسماي حلقه ها جمع شود و يك ميدان مغناطيسي و الكتريكي در بخشي از حلقه ها پديدار مي شود. وضعيت فوق سبب مي شود اين ذرات يك الكترون اضافه تر نيز جذب كنند و شروع به جست و خيز كردن در صفحه حلقه ها كنند، بدين معنا كه براي بازه هاي كوتاه مدت حلقه را ترك مي كنند و به ارتفاعي حدود ۵۰ مايل بالاتر مي روند و اين موضوع سبب مي شود كه نور خورشيد را به اندازه ديگر نقاط بازتاب نكنند، براي همين نسبت به بخش هاي ديگر تاريك تر ديده مي شوند.با نزديك شدن زحل به يكي از دو نقطه اعتدالي در مدارش زاويه حلقه ها كاهش پيدا مي كند (منظور زاويه بين صفحه حلقه ها و خط ديد ناظر است ).تيم تحقيقاتي معتقد است با شروع اين بازه زماني كاسيني تا ۸ سال ديگر مي تواند از اين پديده اطلاعات كافي جمع آوري كند.
__________________

[roje_aria79]

اسرار شكل گيري ستاره هاي دنباله دار
پارس اسكاي: تيم تحقيقاتي و پژوهشي فضايي Deep Impact در حال مطالعه چگونگي تشكيل دنباله دارها هستند. اين گروه در اين پژوهش بر لايه هاي بيروني و سطوحي كه بر اثر برخوردها ساييده شده متمركز شده اند. تيم علمي آمريكايي سال گذشته، پرتابه اي به وزن ۳۷۰ كيلوگرم را به دنباله دار تمپل ۱ فرستاد تا به آن برخورد كند و در اين تصادم دانشمندان بتوانند اسرار اين دنباله دار را آشكار كنند.
يكي از اعضاي اين تيم مي گويد كه تصاوير به دست آمده از اين برخورد كه در تيرماه ۱۳۸۴ اتفاق افتاد، وجود طبقات لايه اي در ساختار اين دنباله دار را نشان مي دهد.مايك پيلتون، يكي از اعضاي اين تيم در كنفرانس علمي كه در تگزاس برگزار شده بود، گفت كه وجود لايه هاي طبقاتي در اين دنباله دار نشان مي دهد كه اين دنباله دار از آنچه كه امروزه آن را مي بينيم كوچك تربوده است. همچنين مايك پيلتون اين دنباله دار را به بهمني تشبيه مي كند كه در سير حركتش، حجمش افزايش پيدا مي كند. در منظومه شمسي خرده سيارات و سيارك ها پيوسته در حال برخورد به يكديگر بودند و در برخي از برخوردها بر اثر حرارت، سطوح خارجي خرده سيارات بر يكديگر قرار مي گرفتند و دنباله دار ها را به وجود مي آوردند.
دانشمندان تصور مي كنند كه دنباله دار ها مدارك با ارزشي در مورد چگونگي شكل گيري منظومه شمسي در اختيار دارند.
__________________

[roje_aria79]

شناسايي عوارض جديد در نيم‌كره جنوبي مريخ
دانشمندان ناسا با بررسي تصاوير تازه دريافتي از مريخ‌ از جمله نخستين تصوير رنگي دريافت شده از سطح مريخ كه به وسيله مدارگرد سراسري مريخ گرفته شده است به اطلاعات جديدي درباره عوارض موجود در نيم‌كره سياره سرخ دست يافتند.

به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)‌، فضاپيماي مدار گرد سراسري مريخ، ماه گذشته به نزديك‌ترين فاصله با اين سياره رسيد.

به گفته دانشمندان نخستين تصاوير دريافت و بررسي شده حاكي از وجود گودال‌ها و دهانه‌هاي آتشفشاني،‌ راه‌آب‌ها و ريگ‌هاي روان در نيم‌كره جنوبي مريخ بوده است.

دانشمندان معتقدند كه عوامل فراواني هم‌چون بادها و برخوردهاي شهاب‌سنگي با سطح سياره سرخ در شكل‌گيري سطح نيم‌كره جنوبي آن موثر بوده است.

مدار گرد سراسري مريخ كه پيشرفته‌ترين فضاپيماي ارسال شده به سوي سيارات است، در ‌10 مارس گذشته به مريخ رسيد و در يك مدار بيضي شكل قرارگرفت.

به گفته دانشمنداني كه از نزديك اين ماموريت را دنبال مي‌كنند، طي شش ماه آينده اين مدارگرد به اتمسفر فوقاني مريخ داخل مي‌شود تا مدار كوچكتري پيدا كند.

قرار است كه فاصله اين مدارگرد تا مريخ به 158 مايل كاهش يابد.
__________________

[roje_aria79]

دانمشندان از شباهت پستي‌ و بلندي‌هاي مريخ با يكي از صحراهاي آمريكا خبر دادند
دانشمندان به استناد تصاوير دريافتي از مريخ‌نورد فرصت كه از سطح اين سياره گرفته و ارسال شده‌اند اعلام كردند كه در سطح اين سياره سرخ شكاف‌ها و برجستگي‌هايي وجود دارد كه شباهت فراواني به ناهمواري‌هاي موجود در صحراهاي آمريكا دارند.


به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)،‌ به گفته ستاره‌شناسان و دانشمندان آمريكايي وجود اين شكاف‌ها حتي مي‌تواند گوياي وجود آب در اين سياره مرموز باشد.


به گفته دانشمنداني كه اين تصاوير را از نزديك بررسي مي‌كنند، اين شكاف‌ها شباهت فراواني به شن‌ها و برجستگي‌هاي موجود در صحراي White Sands در ايالت نيومكزيكوي آمريكا دارند.
__________________

[roje_aria79]

قوي‌ترين انفجارها در فضاي كيهاني شبيه‌سازي شد
قوي‌ترين انفجارها در فضاي كيهاني، انفجار تشعشعات مرموز گاما هستند كه اكنون ستاره‌شناسان بر اين باورند كه در حقيقت برخوردهاي بسيار شديد بين ستارگان نوتروني هستند.

به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، شبيه‌سازي جديد صورت گرفته نشان مي‌دهد كه در لحظات پس از برخوردهاي شديد ياد شده، انفجار عظيمي موجب ايجاد يك ميدان مغناطيسي مي‌شود كه 1000 ميليون ميليون برابر قوي‌تر از ميدان مغناطيسي زمين است.

به گفته ستاره‌شناسان چنين ميدان مغناطيسي قوي‌ترين ميدان مغناطيسي در فضاي كيهاني است.

اين شبيه‌سازي هفته‌ها و به وسيله يك ابررايانه جهت محاسبه تنها چند ميلي ثانيه از يك برخورد شديد ميان ستاره‌يي بين ستارگان نوتروني انجام شد.
__________________

[roje_aria79]

لوگوي گوگل روي ماه
ايرنا: بر اساس گزارش هاي اعلام شده، شركت گوگل قصد دارد لوگوي خود را بر روي سطح ماه حك كند. بر اساس گزارش kataweb براي اين اقدام شركت گوگل حدود يك ميليارد دلار به دولت ايالات متحده پرداخت خواهد كرد.
در حال حاضر مقامات دولت ايالات متحده در حال بررسي اين اقدام،گوگل هستند و هنوز جوابي به اين شركت ارائه نكرده اند. اما برخي از كارشناسان معتقدند كه به نظر نمي رسد دولت آمريكا موج اعتراضات قابل پيش بيني براي حك لوگوي گوگل در كره ماه را ناديده بگيرد و بپذيرد. ايالات متحده نخستين كشوري بود كه فردي را به سطح ماه فرستاد و همواره از اين اقدام و نخستين قدم هاي آرمسترانگ به عنوان ژست بين المللي استفاده مي كند. اما براي نخستين بار است كه موضوع به گونه ديگري عنوان شده و شركت گوگل براي افزايش محبوبيت خود در بين كاربران در صدد انجام چنين اقدامي است. گوگل در حال حاضر به عنوان پيشتازترين سايت كاربران شناخته شده است به طوري كه ۴۸‎/۵درصد از كل جست وجوها از طريق موتور اين شركت انجام مي شود. به طوري كه استفاده از موتور جست وجوهاي گوگل در ماه ژانويه سال جاري نسبت به سال گذشته حدود ۴۶ درصد رشد داشته است.
__________________

[roje_aria79]

اخبار جديد از مريخ
نجوم- صدرا جزايري: اولين آزمايش تصوير برداري از سطح مريخ توسط مدارگرد شناسايي مريخ بسيار موفقيت آميز بود و محققان را اميدوار كرد تا منتظر نتايج بهتري از فعاليت هاي مدار گردي كه ماموريت خود را از پاييز امسال آغاز مي كند باشند.
مدار گرد شناسايي مريخ داراي سه دوربين است كه در ساعت ۳۶/۲۰ چهارشنبه هفته اخير در حالي كه به مدت ۴۰دقيقه تحت معاينات فنّي قرار گرفته بودند مريخ را نشانه رفتند.استيو ساندر يكي از اعضاي تيم تحقيقاتي اين پروژه در مورد هدف تهيه اين عكس ها مي گويد: گرفتن اين تصوير هاي ابتدايي كمك بسيار بزرگي به تيم تصويربرداري از مريخ است تا كاليبره كردن دوربين ها را با دقّت بيشتري انجام دهند.اين عمليات مخصوصاً براي دو دوربين high resolution و تصوير بردار رنگي از مريخ بسيار با اهميت است.
براي آزمايش دوربين با تفكيك زياد و براي اطمينان خاطر از سلامت و كارايي آن فضاپيما را ۹برابر بالاتر از آن چه در ماموريت اصلي بدان نياز است بردند يعني به ارتفاعي حدود ۲۴۸۹ كيلومتر از سطح مريخ.
با اين وضعيت، تصاوير گرفته شده از تفكيك بسيار بالايي برخوردار بودند كه مقدار آن ۵/۲متر بر پيكسل بود بدين معنا كه جسمي بزرگتر از طول ۵/۲متر در تصاوير قابل تشخيص است.همچنين MRO خود را براي قرار گرفتن در مدار از پيش برنامه ريزي شده اي آماده مي كند.براي اين كار لازم است براي چند بار با جو مريخ تماس پيدا كند تا از سرعتش كاسته شود.
به اين فرآيند، مانور Aerobraking مي گويند كه شايد بتوان به آن گفت ترمز هوايي ! لازم به ذكر است اين مرحله از كار نزديك به ۶ماه به طول خواهد انجاميد.
با استفاده از اصطكاك لايه بالايي جو MROمدار بسيار كشيده خود را به مداري تقريباً دايره اي با دوره تناوب دو ساعت تغيير مي دهد.امّا در اين ۶ماه، يعني تا ۱۰مارس، تست هاي بسيار مهمي از جمله تست دوربين هاي عكس برداري، ابزار هاي شناسايي جو مريخ (دما سنج، نمونه بردار ذرات جو و...) بر روي ابزار هاي مختلف اين مدار گرد صورت خواهد گرفت.در اين دوره از ماموريت فضاپيما ۵۵۰ بار به درون جو رانده مي شود و باز اوج مي گيرد.در ابتدا اين سقوط و اوج ها هر ۳۰ساعت يك بار اتفاق مي افتد و با پيشرفت كار در پايان به ۴بار در روز افزايش مي يابد.
عمليات Aerobraking يكي از پرخطرترين مراحل كار به حساب مي آيد زيرا حتي تغييرات كوچكي در جو باعث مي شود مدار گرد بيش از اندازه در نظر گرفته شده گرم شود و به آن آسيب برسد. براي همين در هنگام فرود به اتمسفر تيم عمليات شتاب سنج را بدقت بررسي مي كنند تا از داغ شدن زياد فضاپيما با كم كردن مدت زمان حضور در جو جلو گيري كنند.جيم گرف، مدير پروژه ي مدار گرد شناسايي مريخ در اين مورد مي گويد: خوشبختانه ما هنوز دو پشتيبان خيلي خوب بر فراز سياره سرخ داريم.نقشه بردار مريخ و اديسه مريخ، اطلاعات ارزشمند اين دو فضاپيما سبب مي شود ريسك عمليات Aerobraking تا حد زيادي كاهش پيدا كند.
همشهری
__________________

[roje_aria79]

كشف ساختار هاي جديد در اورانوس
بي .بي. سي : منجمان كشف كرده اند كه اورانوس داراي حلقه اي آبي رنگ است. اين دومين سياره منظومه شمسي است كه معلوم مي شود حلقه اي به اين رنگ دارد.
اين حلقه نيز مانند حلقه آبي كيوان، وجود خود را احتمالا مديون قمر كوچكي است كه در آن جا خوش كرده است.دانشمندان گمان مي كنند كه نيروهاي ظريف عمل كننده بر غبار موجود در حلقه باعث مي شود كه ذرات كوچكتر به مسير خود ادامه دهند درحالي كه ذرات بزرگتر جذب قمر مي شوند.تيم محققان آمريكايِي در گزارشي كه در نشريه ساينس منتشر شده مي گويد كه ذرات كوچكتر رنگ آبي را منعكس مي كنند و باعث مي شوند حلقه به اين رنگ جلوه كند. ساير حلقه ها - در اطراف مشتري، كيوان، اورانوس و نپتون - متشكل از ذرات هم بزرگ و هم كوچك هستند كه ظاهري قرمز رنگ به آنها مي بخشد.
آبي روشن
منجمان از مدت ها قبل مي دانند كه سياره عظيم گازي اورانوس در احاطه حلقه هاي متشكل از موادي تيره، گاه به قطر ده متر است. اما دسامبر گذشته، تلسكوپ فضايي هابل موفق به كشف دو حلقه ديگر - حلقه هاي دوازدهم و سيزدهم - شد.ستاره شناسان سيستم حلقه ها را در طول موج هاي مادون قرمز با كمك تلسسكوپ كِك در هاوايي رصد كردند.اما بيروني ترين حلقه و قمر يخي آن ماب (Mab)، برعكس حلقه قرمز رنگ داخلي در طيف نوري مادون قرمز قابل رؤيت نبود.
تيمي تحت سرپرستي ايمكه دي پاتر، استاد رشته نجوم در دانشگاه كاليفرنيا در بركلي، كشف كردند كه اين حلقه به رنگ آبي روشن است كه با توجه به شناخت هاي بشر از منظومه شمسي عجيب به نظر مي رسد.
پروفسور دي پاتر گفت: «رنگ آبي نشانه آن است كه اين حلقه غالبا از موادي با ابعاد زيرميكروني (كمتر از يك ميليونيوم متر) تشكيل شده كه بسيار كوچكتر از مواد موجود در اكثر حلقه هاي ديگري است كه قرمز به نظر مي رسند.» اين ذرات ريز - يك هزارم ضخامت موي انسان - عمدتا نور آبي را منتشر و منعكس مي كنند، تقريبا مثل ملكول هاي بسيار ريزي در اتمسفر زمين كه باعث مي شود آسمان زمين آبي به نظر برسد.
حلقه هاي رايج تر به قرمز مي زنند زيرا آنها ذرات بسيار بزرگتري دارند و همچنين ممكن است حاوي مواد سرخ رنگ مثل آهن باشند.به نظر مي رسد كه حلقه هاي بيروني و آبي رنگ كيوان و اورانوس شباهت چشمگيري به يكديگر داشته باشند، حداقل به اين دليل كه هر دو داراي قمرهاي كوچك هستند.
رقص ماه
پروفسور دي پاتر مي گويد: «قمر ماب در داخل حلقه دور سياره مي گردد و دائما هدف اصابت ذرات بسيار ريز (ميكرو شهاب ها) قرار مي گيرد.
از آنجا كه اين قمر هيچ نوع اتمسفري ندارد، اين ذرات با سرعت بالا به سطح آن برخورد مي كنند و باعث برخاستن مواد و ذرات از روي سطح مي شوند. از آنجا كه قمر خيلي كوچك است، ذرات متراكم از قوه جاذبه قمر فرار مي كنند و در مداري حول سياره مركزي به گردش درمي آيند. ذرات كوچكتر به گردش در مداري حول سياره ادامه مي دهند اما ذرات بزرگتر بار ديگر به ماه برخورد مي كنند.»
اين مطالعه در همكاري با مارك شوالتر از موسسه ستي(Search for Extra-Terresterial Intelligence) در كاليفرنيا و هايدي هامل از موسسه علوم فضايي در كلورادو و سران گيبارد از آزمايشگاه ملي ليورمور در كاليفرنيا انجام شد. دانشمندان قصد دارند سال آينده، زماني كه حلقه هاي محو اورانوس آشكارتر مي شود، رصدهاي تازه اي انجام دهند.

[roje_aria79]

شبيه سازي قوي ترين انفجارها در كيهان
ايسنا: قوي ترين انفجارها در فضاي كيهاني، انفجار تشعشعات مرموز گاما است كه اكنون ستاره شناسان بر اين باورند كه در حقيقت برخوردهاي بسيار شديد بين ستارگان نوتروني هستند.
شبيه سازي جديد صورت گرفته نشان مي دهد كه در لحظات پس از برخوردهاي شديد ياد شده، انفجار عظيمي موجب ايجاد يك ميدان مغناطيسي مي شود كه ۱۰۰۰ ميليون ميليون برابر قوي تر از ميدان مغناطيسي زمين است. به گفته ستاره شناسان چنين ميدان مغناطيسي قوي ترين ميدان مغناطيسي در فضاي كيهاني است. اين شبيه سازي هفته ها و به وسيله يك ابررايانه جهت محاسبه تنها چند ميلي ثانيه از يك برخورد شديد ميان ستاره ايي بين ستارگان نوتروني انجام شد.
__________________

[roje_aria79]

گوگل و نمايش مستقيم از مريخ
بزرگترين موتور جستجوي اينترنتي جهان در اقدامي بي سابقه و با همكاري ناسا اين امكان را به كاربران مي دهد تا بصورت زنده و مستقيم سياره مريخ را مشاهده نمايند.اين سرويس جديد كه به دليل هزار و نهصدمين سال تولد ستاره شناس معروف يعني پرسيوال لاول است بنام Google Mars در سايت گوگل قرار داده شده است و اين امكان را به كاربران مي دهد كه از سه جهت اين سياره سرخ را مشاهده نمايند. همچنين در كنار اين سرويس نقشه اي كامل از سياره تعبيه شده است كه بصورت الكترونيكي تمامي پستي ها و بلندي هاي مريخ را مي توان با آن مشاهده كرد. گفته مي شود اين سرويس به حدي كارآمد است كه مي توان در صورت وجود يك انسان زنده بر سطح مريخ آن را مشاهده كرد.
__________________

[roje_aria79]

نمایش بی نظیر دنباله دار تکه تکه
در اواخر سال گذشته، دنباله دار پوجمانسکی پس از یک سال هدیه سال نو رصدگران ایرانی را به ارمغان آورد و با ظهور خود پس از مدت ها دوباره دنباله دارها را به فهرست اجرام رصدی با ابزار های ساده اضافه کرد. اما با توجه به دنباله داری که به تازگی به حد دید دوربین های دوچشمی رسیده است و اکنون انتظار رصدهای های شما را می کشد، رصد هیچ دنباله داری در چند سال اخیر چنین جذاب نبوده است؛ دنباله داری که در مقابل چشمان ما در حال مرگ و تکه تکه شدن است.
شواسمان-واخمان-۳ (S-W-۹) ، نام جرمی است که سکوی هفتاد و سوم دنباله دارهای دوره ای را از نظر زمان کشف به خود اختصاص داده است (نام کامل این دنباله دار ۷۳P-C/Schwassmann-Wachmann ۳ است). این دنباله دار در سال ۱۹۳۰ میلادی به کمک دو رصدگر معروف دنباله دار ها به طور مشترک کشف شد. گرچه در دوره کوتاه ۵/۵ ساله به دور خورشید می گردد اغلب وقتی به نزدیکی خورشید باز می گردد این دنباله دار کوچک چندان درخشان نمی شود. به همین دلیل پس از سال ۱۹۳۰ میلادی تا سال ۱۹۷۹ رصد نشد. سپس در سال ۱۹۹۰ میلادی بار دیگر رصد شد و پس از آن تا به امروز هر بار که به خورشید نزدیک می شود زیر نظر تلسکوپ های زمینی است. آخرین گذر آن به سال ۲۰۰۱ میلادی باز می گردد. که در آن سال در پرنور ترین حالت به قدر ۸+ رسید.

هسته دنباله دار در بازگشت سال ۱۹۹۵ خود تکه تکه شد و باعث شد تا در آن سال دنباله دار ناگهان پرنور شود(مطابق نمودار قدر سال ۱۹۹۵)؛ به طوری که حدود دو قدر پرنور شد. پس از این اتفاق هسته دنباله دار به سه قسمت اصلی تقسیم شد که این سه بخش را A,B و C نامیدند (بزرگترین تکه cاست). پس از آن دنباله دار باز هم به قسمت های بیشتری تقسیم شد به طوری که اکنون که با تلسکوپهای بزرگ بازگشت دوباره آن زیر نظر گرفته شده است هسته دنباله دار حدود ۲۰ تکه است که شگفتی اخترشناسان را به همراه داشته است. منظره این تسبیح دانه هایی از کوه های یخ در فضا، منظره دنباله دار شومیکر-لوی ۹ را در ذهن تدایی می کند کع در سال ۱۹۹۴ تکه های آن به مشتری برخورد کردند. البته با این تفاوت که با تلسکوپ های آماتوری کوچک سه تکه و با تلسکوپ های آماتوری بزرگ، به شرطی که رصدگر دنباله دار ها باشید می توانید در شرایط ایده آل تا ۷ قسمت آن را تشخیص دهید.

ملاقات این دنباله دار این بار بسیار استثنایی است، نه فقط به دلیل اینکه تکه تکه شده است بلکه به این علت که دنباله دار بیش از هر از زمان دیگری بجز زمان کشف آن به زمین نزدیک می شود و در نتیجه درخشان می گردد، در حدی که از اوایل اردیبهشت می توان پرنورترین تکه دنباله دار را به دور از نور شهر با چشم غیر مسلح دید. دنباله دار در ۲۳ اردبهشت به نزدیک ترین فاصله از زمین (۰۷/۰ واحد نجومی) و در ۱۷ خرداد به حضیض مدار خود به دور خورشید می رسد. اوج درخشش آن نزیدک به ۲۳ اردیبهشت است اما متاسفانه در آن شبها نور شدید ماه کامل از زیبایی آن می کاهد و بهترین زمان برای عکسبرداری و رصد آن بازه ۱۵ تا ۲۰ اردیبهشت است. هرچند که هزاران منجم آماتور و صدها اخترشناس حرفه ای در سراسر جهان از اکنون به مشاهده، ثبت و دنبال کردن تغییرات درخشندگی و افزایش تکه های هسته دنباله دار می پردازند.

اما سه قطعه ای که از اکنون با تلسکوپ های آماتوری قابل رویت اند، G،B و C هستند. البته قطعه C طبق پیش بینی ها بسیار پرنور می شود و احتمالا در بهترین شرایط به قدر حدود ۴ و حتی در حالت خوشبینانه به قدر حدود ۳ می رسد، یعنی چنان درخشان که شاید از درون شهر نیز با چشم برهنه دیده شود. B پس از یک فوران که احتمالا حاصل دو تکه شدن آن بوده است در ۲۴ فروردین به قدر حدود ۵/۸ رسیده است و با دوربین های دوچشمی مناسب به دور از نور شهر قابل رویت است. تکه C روشنایی شبیه به آن دارد. اما قطعه G نیز دچار فوران شده است (احتمالا دو تکه شدن) در ۲۳ فروردین به قدر ۱۲ رسیده است. رصد این تکه هنوز آن چنان ساده نیست. اگر مایل به رصد قطعه های دیگر هستید، می بایست تا آستانه پرنوری دنباله دار صبر کنید چرا که این قطعات بسیار کوچک و کم نور هستند و رصد آنها به تجربه فراوانی در زمینه رصد دنباله دار ها احتیاج دارد. ( در قسمت زیر منحنی نوری قطعه های مزبور و همچنین تکه های کم نور تر تصویر شده است).

در هنگام اوج روشنایی دنباله دار احتملا تکه C از قدر ۵/۳ و همچنین قطعه B نیز با قدر حدودی ۶ در حد دید چشم های تیزبین رصدگران به دور از نور شهر باشد. در آن هنگام قطعه G نیز از قدر۹ یا ۱۰ به خوبی با ابزار های ساده رصدی و با کمی دقت در فاصله کمی از دو قطعه B و C قابل رویت است. بقیه قطعات را نیز می توانید با تلسکوپ های بزرگ یا عکسبرداری های طولانی مدت و در فاصله بسیار نزدیکی از B، CوG از قدر حدود ۱۱ تا ۱۲ جستجو کنید.

اکنون دنباله ای بسیار کوچک در گیسوی دو تکه پرنورتر ثبت شده است که هنوز با ابزارهای آماتوری محسوس نیست ولی شاید در شبهای آینده دنباله ای بارز و دیدنی شوند. این دنباله دار ها در فاصله بسیار نزدیکی از یک دیگر قرار دارند و می توانید تمامی آنها را به فاصله بسیار کمی از یک دیگر رصد کنید.

امکان بارش شهاب
در سال ۱۹۳۰ که دنباله دار شواسمان-واخمان۳ کشف شد بارش شهاب نه چندان بارزی دیده شد و امکان پدیدار شده بارشی تا ۶۰ تا ۷۰ شهاب در ساعت در اوج (ZHR) برای ۱۸ و ۱۹ خرداد پیش بینی شد. چنین امکانی برای امسال نیز هست اما چندان احتمال قوی ای نیست و اخترشناسان نزدیک ترین بارش شهاب دیدنی از برخورد ذرات به جای مانده از این دنباله دار منهدم شده با جو زمین را در بهار سال ۲۰۲۲ می دانند.

رصد و تهیه گزارش
به یاد داشته باشید که برای رصد این دنباله دار به مناطق تاریک بروید؛ پیش از رصد مکان آن را به خوبی به خاطر بسپارید. در صورت امکان به کمک موتور ردیاب و نوردهی های چند دقیقه ای از آن عکس بگیرید و اگر این امکان برای شما وجود نداشت از آن طراحی کنید. رصد های مداوم و منظم داشته باشید و عکس ها و گزارشات خود را برای منابع معتبر بین المللی مانند [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] و [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] و همچنین مجله نجوم بفرستید. در روز های آینده در همین صفحه اخبار اين دنباله دار به روز می شود تا شما در جریان روند پر نور شدن این دنباله دار و اخبار و اطلاعات مربوط به آن قراربگیرید.




__________________

[roje_aria79]

سياره اي بزرگتر از پلوتو
پارس اسكاي: تلسكوپ فضايي هابل ناسا براي نخستين بار به رصد سياره دور دست تازه كشف شده كه در حال حاضر زنا نامگذاري شده است پرداخت و نشان داد كه اين سياره تنها كمي از پلوتو بزرگتر است. نتايج به دست آمده از رصدهاي انجام شده توسط پايگاه هاي زميني نشان مي داد كه اين سياره ۳۰ درصد از پلوتو بزرگتر است در حالي كه هابل در ۹ و ۱۰ دسامبر ۲۰۰۵ قطري معادل ۱۴۹۰ مايل را براي زنا محاسبه كرد. هابل پيش از اين قطر پلوتو را ۱۴۲۲ مايل محاسبه كرده بود. مايك براون پژوهشگر تيم كاشف زنا در اين باره گفت: «هابل تنها وسيله اي است كه مي تواند ابعاد واقعي سياره را در نور مرئي اندازه گيري كند. زنا ۱۶ ميليارد كيلومتر از زمين فاصله دارد و اين سياره تنها ۵/۱ پيكسل از ميدان ديد هابل را اشغال مي كند ولي همين مقدار اندك كافي است تا هابل بتواند اندازه اين سياره را تعيين كند.»
يكي از عواملي كه دانشمندان احتمال مي دادند زنا سياره بزرگي باشد، درخشندگي آن بود كه حاصل از بازتاب نور خورشيد است. اما اكنون معلوم شد قطر اين سياره بسيار كوچكتر از آن چيزي است كه تصور مي شد به همين دليل زنا مي تواند يكي از درخشان ترين سياره هاي منظومه شمسي با بازتاب بسيار زياد نور خورشيد باشد. در ميان اجزاي منظومه شمسي انسلادوس به دليل وجود سطح يخي و آبفشان هاي بسيار، بيشترين بازتاب سطحي را دارد. دانشمندان تصور مي كنند اين بازتاب بالا در اثر وجود متان يخ زده روي سطح سياره است. شايد اين سياره در هنگام نزديك بودن به خورشيد داراي اتمسفري از متان بوده است و اكنون كه در اين فاصله دور از خورشيد قرار گرفته اتمسفر آن به صورت برف روي سطح اين سياره نشسته است.
__________________

[roje_aria79]

مشاهده يك «كوتوله سفيد» بدون استفاده از تلسكوپ
ايسنا: ستاره شناسان اخيراً متوجه شده اند كه يك ستاره معروف،موسوم به RS ophiuchi كه رو به تاريكي مي رود به اندازه كافي درخشان شده است كه بتوان بدون تلسكوپ هم آن را مشاهده كرد.
اين ستاره كوتوله سفيد طي ۱۰۰ سال گذشته پنج بار ديگر نيز چنين درخشش فوق العاده اي داشته است و ستاره شناسان معتقدند كه اين موضوع مربوط به فرو ريزش آن در يك ستاره نوتروني است. اين ستاره معروف در واقع يك سيستم دوتايي است كه يك ستاره غول پيكر قرمز رنگ بزرگتر از خود نيز دارد.
__________________

[Renjer Babi]

سلام ببخشید دوستان مودمم خراب شده بود نتونستم بیام
بالای سرمان، جایی‌که میدان مغناطیسی زمین با بادهای خورشیدی برخورد می‌کند، هزاران حباب گاز فراداغ در هر لحظه متورم می‌شوند و می‌ترکند. با کشف این حباب‌ها، دانشمندان بالاخره توانسته‌اند اندرکنش بین بادهای خورشیدی و میدان مغناطیسی زمین را درک کنند.
این کشف هیجان‌انگیز به کمک ناوگان فضایی کوچک آژانس فضایی اروپا، کلاستر، و ماموریت مشترک اروپایی- چینی دابل‌استار انجام شده است. این ماهواره‌ها در ارتفاع 13 تا 19 برابر شعاع زمین حرکت می‌کنند و هر وقت که به نیم‌کره روشن زمین وارد می‌شوند، با این حباب‌ها برخورد می‌کنند. این حباب‌ها که چاله‌های چگالی نام دارند، فضاهایی هستند که چگالی گاز در آنها ناگهان به یک‌دهم مقدار اول خود افت می‌کند، اما دمای آن از یکصدهزار درجه سانتی‌گراد به ده‌میلیون درجه سانتی‌گراد افزایش می‌یابد



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در این نمای هنرمندانه، مغناطیس‌کره زمین به رنگ آبی در جریان بادهای خورشیدی قرار گرفته است. باد خورشیدی، گازی از ذرات باردار است که پیوسته از خورشید به بیرون تابیده می‌شود و در این تصویر از سمت چپ تصویر وارد می‌شود. در برهمکنش باد خورشیدی با مغناطیس‌کره زمین، یک منطقه ضربه‌ای پایدار ایجاد می‌شود که ضربه کمانی نام دارد. این محدوده که با کمانی زردرنگ مشخص شده است، در مقابل مگنتوپاز، مرز خارجی لایه مغناطیس‌کره تشکیل می‌شود

وقتی ناوگان کلاستر برای نخستین بار از این حباب‌ها عبور کرد، جرج پارکز، اخترشناس دانشگاه کالیفرنیا، برکلی فکر کرد که این اطلاعات عجیب و غریب مربوط به اختلال‌های پیش‌آمده در ابزارهای فضاپیما است؛ اما وقتی هر چهار مدارگرد اطلاعات یکسانی را ارسال کردند، متوجه شد که این اطلاعات حقیقی است. پیش‌از این هم فضاپیماهایی که از این منطقه عبور می‌کردند، حباب‌های مشابهی را شناسایی می‌کردند و دانشمندان آنها را جریان‌های داغ غیرعادی تفسیر می‌کردند؛ اما پارکز حدس زد که حباب‌هایی که کلاستر پیدا کرده است، منشا متفاوتی دارد.
او توانست نشانه‌های این حباب‌ها را در داده‌های دابل‌استار که در هربار گردش به دور زمین، معمولا از بیست تا چهل حباب عبور می‌کند نیز بیابد. پارکز و همکارانش با ارتباط دادن داده‌های مختلف فضاپیماها فهمیدند این حباب‌ها تا هزار کیلومتر گسترده می‌شوند و احتمالا تا ده ثانیه هم دوام می‌آورند، سپس می‌ترکند و جای خود را به بادهای خورشیدی چگال‌تر و خنک‌تر می‌دهند.
این گروه تحقیقاتی هنوز از منبع انرژی این پدیده مطمئن نیست، اما شواهد مهمی وجود دارند که برخورد بادهای خورشیدی با میدان مغناطیسی زمین که لایه‌ای مرزی به نام موج کمانی ایجاد می‌کند، انرژی مورد نیاز انبساط این حباب‌ها را فراهم می‌کند. ضربه‌های کمانی در جای‌جای طبیعت دیده می‌شوند. آشناترین آنها را در مقابل دماغه کشتی‌ها می‌توان یافت، همان برجستگی آب سفیدی که جلوتر از کشتی حرکت می‌کند. در پروازهای فراصوت هم این پدیده دیده می‌شود که به دیوار صوتی مشهور است. وقتی هواپیما با سرعتی بیش‌تر از سرعت‌صوت در هوا حرکت می‌کند، امواج صوتی در مقابل هواپیما جمع می‌شوند و انرژی درنهایت به شکل صدای کر کننده شکسته‌شدن دیوار صوتی تلف می‌شود. ضربه کمانی بین میدان مغناطیسی زمین و بادهای خورشیدی هم از بسیاری جهات شبیه به دیوار صوتی است، اما مهم‌ترین تفاوت آن با انواع آشنای امواج ضربه‌ای این است که دانشمندان هنوز نمی‌دانند که چه چیزی متناظر با شکسته‌شدن دیوار صوتی است و ضربه کمانی انرژی خود را چگونه تخلیه می‌کند
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
هواپیمای جنگنده با سرعت فراصوت از دیوار صوتی که یک موج ضربه ای کمانی است، عبور میکند.


این حباب‌های تازه کشف‌شده می‌تواند راهنمای خوبی برای یافتن این قطعه گمشده باشد. کار فعلی اخترشناسان جمع‌آوری اطلاعات بیشتری از این حباب‌ها است تا بتوانند مدل دقیقی را تهیه کنند و آن را با شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای بیازمایند. ممکن است این حباب‌ها در اثر انرژی فراوان موجود در ضربه کمانی ایجاد شوند، اما برای اطمینان یافتن از صحت این گمان باید منتظر مقایسه نتایج شبیه‌سازی‌ها و حقایق ارسالی ماهواره‌ها بود که آن‌هم به این زودی‌ها امکان‌پذیر نیست

[Renjer Babi]

تکشاخ V838، شاید برای به‌خاطر سپردن نام آسانی نباشد، اما تصویرش یکی از ماندگارترین تصاویری است که تلسکوپ فضایی هابل در سال‌های اخیر تهیه کرده است. هابل در سال‌های 2002 و 2003، شش تصویر از این ستاره تهیه کرد که آن را در حال فوران مواد به بیرون نشان می‌داد. باگذشت زمان، پرتوهای نور درخشان ستاره ابر بسیار بزرگی از گاز و غبار را روشن کرد که پهنایش به یک سال نوری می‌رسید. اما چه عاملی موجب فوران این مواد و تشکیل چنین ابر بزرگی شده بود؟ گروهی از اخترشناسان حدس می‌زنند این منظره، صحنه نابودی سیارات این منظومه ستاره‌ای است. آنها می‌گویند گویی ستاره مادر سیاراتش را بلعیده است


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اخترشناسان سال‌ها بود که تکشاخ V838 را یک ستاره‌ متغیر معمولی تشخیص داده بودند، اما در سال 2002 این ستاره ناگهان ششصدهزار بار درخشان‌تر از خورشید شد و با قدر مطلق 8- ، یکی از درخشان‌ترین ستارگان کهکشان راه‌شیری لقب گرفت. به‌مرور زمان، پرتوهای نور این فوران اطراف ستاره را روشن کرد و هاله‌ای عظیم را در اطراف ستاره نمایان ساخت، ابری کروی متشکل از مواد خامی که سال‌ها به بیرون از ستاره فوران کرده بود. اما ستاره آرام نگرفت و سه بار پشت‌سرهم فوران کرد. تکشاخ V838 به موجودی شگفت‌انگیز تبدیل شده بود.
اکنون مدتی است اخترشناسان در تلاشند این معما را حل کنند که چه عاملی توانسته این ستاره را سه بار به این فوران‌های بسیار قدرتمند بکشاند و دوباره آن‌را آرام کند. آنها مدل‌های مختلفی را ارایه کرده‌اند، مثلا یک ستاره نوترونی یا کوتوله سفید درون یک غول سرخ گیر افتاده و فوران کرده است، یا دو ستاره همدم در یک منظومه دوتایی به‌هم برخورد کرده‌اند و مقادیر عظیم انرژی آزاد کرده‌اند. اما به تازگی، گروهی بین‌المللی از اخترشناسان به سرپرستی آلون رتر از دانشگاه ایالتی پن، در مقاله‌ای پیشنهاد داده‌اند که مدل شکار سیارات با مشاهدات سازگاری بیشتری دارد. آنها پیشنهاد کرده‌اند این فوران‌های سه‌گانه زمانی روی داده است که ستاره تکشاخ V838 سه سیاره هم‌اندازه مشتری را بلعیده بود!
در گذشته‌ای نزدیک، نخستین سیاره به لایه خارجی ستاره مادر نزدیک و اندکی بعد به مادر ملحق شد. افزایش چگالی درون جو ستاره سبب شد حرکت سیاره کند شود و در مسیری مارپیچی به مرکز ستاره نزدیک شود. سیارات مشتری‌مانند دارای مقادیر عظیمی دوتریوم (ایزوتوپ هیدروژن با یک پروتون و یک نوترون در هسته) هستند، اما جرم آنها به‌اندازه‌ای نیست که فشار گرانشی در هسته‌شان شرایط گداخت هسته‌ای را فراهم کند. اما سیاره اول در نزدیکی‌های هسته ستاره، دمای یکصد‌هزار درجه کلوین را احساس کرد و همین برای آغاز فرآیند هم‌جوشی هسته‌ای دوتریوم کافی بود. سوخت هسته‌ای تازه‌ای به هسته ستاره رسیده بود و انفجاری بسیار عظیم در ستاره تکشاخ V838 به‌وقوع پیوست. این نخستین فورانی بود که اخترشناسان ثبت کردند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

با این فوران، ستاره منبسط شد و دو سیاره دیگر را نیز به‌ دام انداخت. آن سیارات هم به سرنوشت سیاره اول دچار شدند و فوران‌های دوم و سوم نیز به وقوع پیوست. محاسبات اخترشناسان نشان می‌دهد انرژی آزادشده در این فرآیند سیاره‌خوری با مشاهدات تلسکوپ فضایی هابل از این ستاره به‌خوبی همخوانی دارد

[Renjer Babi]

جسدهای ستاره‌ای چگال قدیمی و رها شده در فضا، اگر گذارشان به ابرهای گازی شیرخوارگاه‌های ستاره‌ای بیفتد، شانس دومی برای زندگی پیدا خواهند کرد. پژوهشگران در تحلیل‌های جدید خود نشان داده‌اند این جسدهای تنها که چیزی جز ستارگان نوترونی نیستند، با فروریزش گاز بر سطحشان، پرتوهای ایکس می‌تابانند

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شرح عکس: صدها منبع پرتو ایکس ناشناخته در تصویر رصدخانه فضایی تابش ایکس چاندرا از مرکز کهکشان راه‌شیری شناسایی شده است


بدین ترتیب، این ستارگان نوترونی تنها می‌توانند عامل صدها منبع ناشناخته تابش ایکس در نزدیکی مرکز کهکشان خودمان باشند که پیش‌ازاین جفت‌های ستاره‌ای تشخیص داده شده بودند. اما رصدهای جدید تلسکوپ‌های فضایی تابش ایکس، مشخص کرد این منابع ناشناخته نمی‌توانند ستارگان معمولی باشند.
ستاره نوترونی، هسته کوچک و فوق‌چگالی است که پس از انفجار ابرنواختری ستارگان ابرسنگین برجای می‌ماند. مدل‌های تحول کهکشانی پیش‌بینی می‌کنند که یکصدمیلیون ستاره نوترونی در کهکشان راه‌شیری وجود داشته باشد؛ اما شناسایی این ستارگان بسیار دشوار است، چراکه اغلب آنها هیچ تابشی از خود ساطع نمی‌کنند. اما برخی از آنها را می‌توان آشکار کرد. ستارگان نوترونی جوانی که تنها چندمیلیون سال از عمرشان گذشته، امواج رادیویی می‌تابانند و آنهایی که در یک منظومه دوتایی بر گرد ستاره‌ای معمولی می‌گردند، مواد خام ستاره‌ای را از همدم خود جذب می‌کنند و پرتوهای ایکس می‌تابانند.
پیش‌از این بسیاری از اخترشناسان پیشنهاد داده بودند که ستارگان نوترونی پیر و تنها هم می‌توانند با جذب گاز از ابرهای گاز چگال مرکز کهکشان، پرتوهای ایکس بتابانند. اما به عقیده شائونگ نان ژانگ، اخترشناس دانشگاه چشینگوآ در پکن، تنها ایراد این پیشنهاد این بود که ‌کسی نتوانسته بود آنها را رصد کند. اما اکنون، وی و همکارانش حدس می‌زنند که اغلب هشتصد جرم ناشناخته تابنده پرتوهای ایکس که رصدخانه فضایی چاندرا آنها را در نزدیکی مرکز کهکشان پیدا کرد، همین دسته از ستارگان نوترونی هستند.
این گروه با تحلیل تصاویر رادیویی کهکشان توانستند موقعیت ابرهای گاز را در اطراف مرکز کهکشان تعیین کنند. با مقایسه این نقشه و موقعیت اجرام تابنده پرتوهای ایکس، آنها متوجه شدند که درخشان‌ترین این اجرام از ابرهای فشرده‌تر گاز عبور می‌کنند، جایی که ستارگان جدید متولد می‌شوند، و آنهایی که کم‌نورترند اغلب در نواحی نسبتا کم‌چگال یافت می‌شوند.
بیشتر ستارگان نوترونی تنهایند تا آن‌که عضو یک مجموعه‌ای چند ستاره‌ای باشند. ستارگان نوترونی همدم‌دار آن‌قدر درخشان هستند که در طول‌موج ایکس دیده شوند، چرا که نسبتا جوانند و میدان مغناطیسی قدرتمندی دارند. این میدان مغناطیسی مانع از انباشته‌شدن گاز محیط در منظومه ستاره‌ای می‌شود. بدین ترتیب بسیاری از منابع تابش ایکس باید ستارگان نوترونی تنها باشند.
این پدیده در مناطقی که ماده میان‌ستاره‌ای به‌اندازه کافی چگال وجود داشته باشد، محتمل است. البته به این نکته نیز باید توجه کرد که تولید پرتوهای ایکس به این روش بازدهی مناسبی ندارد و نمی‌توان این پدیده را به تنهایی به درخشان‌ترین منبع‌های پرتوی ایکس مرتبط کرد.
اما همه اخترشناسان با این نظر موافق نیستند. مارتن وان‌کرکویجک، اخترشناس دانشگاه تورنتو می‌گوید: روش اندازه‌گیری درخشندگی حقیقی هر منبع پرتو ایکس، این است که تخمین بزنیم چه کسری از انرژی این پرتو را گرد و غبار میان‌ستاره‌ای بین ما و منبع جذب کرده است. بدین ترتیب، ارتباط بین درخشندگی منبع و مقدار گاز اطراف آن بی‌معنی خواهد شد. اما این بدان معنی نیست که ایده ستارگان نوترونی تنها نادرست باشد، بلکه بدان معنی است که برای اثبات این موضوع به شواهد بیشتری نیاز است.

[Renjer Babi]

معمولا بهترین مکان برای ساخت یک رصدخانه برفراز کوهستان‌ها است، زیرا هوا در این مناطق رقیق‌تر، خشک‌تر و تمیزتر از ارتفاع‌های پایین‌تر و مناطق نزدیک به سطح دریا است. اما بهترین جای زمین برای ساختن یک رصدخانه در جنوبگان است، جایی نزدیک به قطب جنوب به نام گنبد سی (C). ارتفاع بالا، دمای بسیار پایین و آسمانی فاقد بلورهای یخ، این ناحیه را به آرمانی‌ترین شرایط رصد آسمان نزدیک کرده است. اخترشناسان فرانسوی قصد دارند تداخل‌سنج بزرگی را در گنبد سی بسازند که حساسیتی فراتر از دیگر تلسکوپ‌های زمین داشته باشد و برای آزمودن شرایط رصدی منطقه می‌خواهند کار خود را با یک تداخل‌سنج ساده آغاز کنند


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ایستگاه کنکوردیا، پایگاهی تحقیقاتی است که با ارتفاع 3300 متر از سطح دریا در گنبد سی واقع شده است. در طول شب‌های زمستان، دمای هوا به 63 درجه سانتی‌گراد زیر صفر می‌رسد و هر گونه تابش زمینه فروسرخ جو را که عامل کاهش حساسیت تلسکوپ‌های فروسرخ در اقلیم‌های گرم‌تر است، از بین می‌برد. در 96درصد شب‌های زمستان هم آسمان این منطقه کاملا صاف و شرایط رصدی بی‌نظیری در آن برقرار است. درست است که آسمان از ایستگاه کنکوردیا به شفافیت نمای ایستگاه فضایی نیست، اما بهتر از دیگر نقاط زمین است. شبیه‌سازی‌های اخترشناسان نشان می‌دهد 10 درصد تصویرهای نور مریی این منطقه به خوبی تصاویر تلسکوپ فضایی هابل خواهد بود. این نسبت در مورد تصویربرداری در نور فروسرخ به پنجاه درصد افزایش می‌یابد.
فکر می‌کنید جای خوبی برای نصب یک تلسکوپ بزرگ باشد؟ اما یک تداخل‌سنج در چنین منطقه‌ای بهتر جواب می‌دهد. تداخل‌سنج، ابزاری است که نورهای کانونی‌شده آینده چند تلسکوپ کوچک و بزرگ در آن ترکیب می‌شوند و تصویر جدیدی می‌سازند که گویی از آینه‌ای بزرگ‌تر و تلسکوپی قوی‌تر بدست آمده است. این چنین با صرف هزینه‌های بسیار کمتر می‌توان تصاویری با کیفیت تلسکوپ‌های بزرگ تولید کرد. تداخل‌سنج مستقر در گنبد سی چندین بار حساس‌تر از رصدخانه‌های هم‌اندازه خود در دیگر نقاط زمین خواهد بود.
اخترشناسان فرانسوی برای آزمودن طرح‌های پیشنهادی خود، در حال ساخت تداخل‌سنجی آزمایشی به نام مایکرینوس هستند که از سه تلسکوپ نور مریی چهل سانتی‌متری تشکیل شده است. ترکیب پرتوهای این سه تلسکوپ، قدرت کافی را برای آشکارسازی سیارات داغ مشتری‌‌مانند در اطراف دیگر ستارگان یا ستارگان دوتایی فوق‌العاده نزدیک به یکدیگر فراهم می‌کند. اگر این سه تلسکوپ روی برج‌هایی سی‌متری نصب شوند یا از سامانه اپتیک سازگار نیز استفاده شود، تلاطمات جوی به حداقل مقدار روی زمین کاهش خواهد یافت. سیستم اپتیک سازگار، نوعی سامانه اپتیکی است که دارای آینه‌ای انعطاف‌پذیر برای اعمال تغییرات معکوس اختلالات جوی و حذف اثرات مخرب جو است.
همه این کارها برای ساخت ابزاری قدرتمند به نام کئوپس (KEOPS) است، تداخل‌سنجی متشکل از 36 تلسکوپ 1.5 متری که تمام توانایی‌های یک تلسکوپ 30 متری را خواهد داشت. این 36 تلسکوپ در سه حلقه متحدالمرکز به قطر بیشینه یک کیلومتر آرایش خواهند یافت. حلقه اول 7 تلسکوپ، حلقه دوم 13 و حلقه سوم 19 تلسکوپ خواهد داشت و سطح جمع‌آوری کننده نور این تلسکوپ‌ها معادل سطح آینه‌ تلسکوپ‌های دوقلوی کک خواهد بود.

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا ، عناصر زندگی را در جهان نوباوه تشخیص داد .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دانشمندان با استفاده از اسپیتزر توانستند مولوکول های آلی را در کهکشان آشکار کنند آنزمان که دنیای ما تنها یک چهارم سن فعلی یعنی 14 بیلیون سال داشته است . این ملکولهای بزرگ به عنوان هیدروکربن های آروماتیک (خوشبو) و حلقه دار شناخته شده اند که قاعدتاً از کربن و هیدروژن تشکیل شده اند . این ملکول ها در میان ساختارهای زندگی جای دارند .

عکس : این تصویر گرافیکی گروهی از مولکول های آلی موسوم به ملکول های آروماتیک چند حلقه ای را در جهان نوزاد نشان می دهد .



این ملکول های مرکب در زمین بسیار رایج هستند . آنها در هر لحظه موادی بر پایه کربن را تشکیل می دهند . شما می توانید آنها را در میان دوده های سیاهی که از اگزوز خودروها و نیز از هواپیماها خارج می شوند و در زغالی که برای سوزاندن از آن استفاده می کنید ، بیابید . مولکولها در کهکشانهایی همانند کهکشان خودمان یعنی راه شیری بسیار رایج هستند و نقش مهمی را در شکل گیری ستارگان و سیارات بازی می کنند . اسپیتزر هم اولین تلسکوپی است که این ملکول ها را در فاصله ای بسیار دور دیده است .

دکتر لین یان از مرکز علمی اسپیتزر گفت : این ده بیلیون سال قبل تر از آن سالی است که ما دیده بودیم . حساسیت اسپیتزر 100 بار بیشتر از دیگر تلسکوپ های فروسرخی است که قبلاً به مأموریت فرستاده شده اند که به دانشمندان اجازه می دهد ملکول های آلی در فاصله های بسیار دور براحتی آشکار شوند .

باتوجه به اینکه زمین تقریبا ً 4.5 بیلیون ساله است این مواد آلی در هستی وجود داشته اند و قبل از اینکه سیاره ما و منظومه شمسی شکل بگیرد و حتی پدید آمدن منظومه شمسی ما را دیده اند . طیف سنج فروسرخی اسپیتزر ، نور فروسرخی کهکشان ها را به عوارضی واضح و قابل رویت تبدیل می کند . در نتیجه آنها می توانند حضور ترکیبات آلی را اشکار نمایند . این عوارض آلی شمارنده ای برای مقیاس فاصله ای این کهکشانها از ما را به دست دانشمندان می دهند . این اولین باری است که دانشمندان توانسته اند فاصله ای بیشتر از ده بیلیون سال نوری را بوسیله اثرانگشت های طیفی هیدروکربن های آروماتیک حاقه دار اندازه گیری کنند .



اطلاعات بیشتر درباره تلسکوپ فروسرخی اسپیتزر : [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

مشاهدات تازه چاندرا اطلاعات بي‌سابقه‌اي را در مورد دليل چرخش سريع ستاره‌هاي نوترونی آشكار مي‌كند.

محدوده‌هاي پرتجمع ستاره‌هاي كروي خوشة توكاناي47 ( tucanae 47 ) ،جايي كه ستاره‌ها كمتر از يك پانزدهم سال نوري فاصله دارند . تقريباً 24 تپندة ميلي‌ثانيه‌اي ( milisecond pulsar ) در اين مكان واقع شده‌اند . اطلاعات حاصله از اين ستاره با معلومات بسياري از دوتايي‌هاي اشعة x سازگار است اين اطلاعات زنجيرة محكمي از شواهد براي تأييد نظريه فراهم مي‌آورد .مشاهدات تازه چاندرا اطلاعات بي‌سابقه‌اي را در مورد دليل چرخش سريع ستاره‌هاي نيوتروني (كه تپنده‌هاي ميلي‌ثانيه‌اي ناميده مي‌شوند) آشكار مي‌كند . در اين مورد حقيقت مسأله مربوط است به مكان(location) محدوده‌هاي پرتجمع ستاره‌هاي كروي خوشة توكاناي47 ( tucanae 47 ) ،جايي كه ستاره‌ها كمتر از يك پانزدهم سال نوري فاصله دارند . تقريباً 24 تپندة ميلي‌ثانيه‌اي ( milisecond pulsar ) در اين مكان واقع شده‌اند . اين نمونة عظيم منبع بزرگي براي ستاره شناساني است كه دربارة منشأ تپنده‌ها تحقيق مي‌كنند و موقعيت‌هاي زيادي را براي يافتن نمونه‌هاي انتقالي ، همچون Tuc 47 فراهم مي‌آورد . …… نمونه‌اي برجسته‌اي در اين تجمع است چرا كه تشعشعات x پر انرژي‌تري را نسبت به بقيه توليد مي‌كند . اين نقاط بي‌قاعده براي منابع مختلف اشعه x ، به علت برخورد بين ماده در گردش از يك ستاره مجاور و ذراتي كه با سرعتي نزديك به سرعت نور از تپنده‌ها مي‌گريزند ، موج تكانه‌اي ناميده مي‌شوند . دگرگوني‌هاي نظام‌منددر نور و اشعه x متناظر با پريود گردش ستاره‌ها اين تفسير را تأييد مي‌كند .

يك تيم اخترشناسان از مركز اخترفيزيك هاروارد-سيمتسون در كمبريج توضيح مي‌دهند كه كليد اثر اشعه x و تغيير پذيري نور از Tuc 47 تقريباً با مشاهداتي كه از دوتايي J1808 انجام شده يكسان است . آنها اظهار مي‌كنند كه اين تشابهات ميان يك تپنده ميلي‌ثانيه‌اي شناخته شده و يك دوتايي اشعه x ، پيوند اطلاعاتي بزرگي ميان اين گونه‌ها به وجود مي‌اورد .در نظريه ، اولين گام در جهت بوجود آمدن يك تپنده ميلي‌ثانيه‌اي ، تشكيل يك ستارة نيوتروني است . هنگامي كه يك ستارة عظيم به ابرنواختر تبديل مي‌شود ، چنانچه ستارة نيوتروني در يك خوشة كروي باشد ، اين ستاره رقص سرگردان و نا‌منظمي را پيرامون مركز خوشه انجام مي‌دهد و يك ستارة مجاور را تحت تأثير خود قرار مي‌دهد كه ممكن است بعداً اين ستاره با ستارة ديگري جانشين شود .

در يك طبقة رقص پرتجمع ، ازدحام در يك خوشة كروي مي‌تواند موجب حركت ستارة نيوتروني به نزديكي ستارة مجاور شود و يا موجب تشكيل دوتايي نزديك‌تري بشود . هنگامي كه دوتايي به مقدار كافي به هم نزديك شوند ، ستارة نيوتروني شروع به كشيدن و جذب ذرات از ستارة مقابل مي‌كند همچنان كه ذرات به ستاره نيوتروني سقوط مي‌كنند ،ستاره اشعة x آزاد مي‌كنند . يك سيستم دو تايي اشعة x تشكيل شده است و ستارة نيوتروني مرحلة دوم را (كه مرحله‌اي بنيادي است ) در جهت تبديل به يك تپندة ميلي ثانيه‌ايپشت بر گذاشته است .ذراتي كه به طرف ستارة نيوتروني سقوط مي‌كنند به آرامي مي‌چرخانند ، به همان شيوه‌اي كه يك چرخ و فلك بچه مي‌تواند به هنگام نزديك شدن ، با يك هل به چرخش درآيد . پس از 10 تا 100 سال نوري هل ! ستارة نيوتروني تنها در چند ميلي ثانيه يك دور مي‌زند . در نهايت به سبب چرخش سريع ستارة نيوتروني يا تكامل ستاره‌هاي مجاور ، گسيل و سقوط ذرات متوقف مي شود ، ميزان انتشار اشعة x تنزل مي‌يابد و ستارة نيوتروني به شكل يك تپندة ميلي ثانيه‌اي منتشر كنندة امواج راديويي پديدار مي‌شود .

اين احتمال وجود دارد كه ستارة مجاور در Tuc 47 - يك ستارة عادي با حرمي نزديك به يك هشتم بيشتر از جرم خورشيد - يك شريك جديد است ، تا اينكه يك ستارة مجاوري كه موجب چرخش تپنده شده باشد . اين شريك جديد ، در مبادلاتي كه طي آن شريك قيلي پس زده شده ، پديدار شده است . دوتايي اشعه x J1808 يك خوشة كروي نمي‌باشد و بسيار محتمل است كه با ستارة مجاور اصلي (كه به اندازة يك كوتولة قهوه‌اي با جرمي كمتر از 5 درصد خورشيد در آمده است ) در تعامل باشد.بيشتر اخترشناسان اين نظريه را براي تشكيل تپنده‌هاي ميلي‌ثانيه‌اي پذيرفته‌اند ، چرا كه آنها ستاره‌هاي نيوتروني شتابدار را در سيستم‌هاي دوتايي اشعة x مشاهده كرده‌اند وتقريباً تمامي تپنده‌هاي ميلي‌ثانيه‌اي در سيستم‌هاي دوتايي مشاهده شده‌اند . تاكنون دليل قاطعي براي رد اين تئوري نبوده است زيرا اطلاعات بسيار كمي در رابطه با جرم‌هاي انتقالي بين مراحل دوم و آخر در دست است . اين دليل داغ بودن موضوع Tuc 47 است . اطلاعات حاصله از اين ستاره با معلومات بسياري از دوتايي‌هاي اشعة x سازگار است .J1808 يك دوتايي اشعه x است كه شباهت‌هاي بسياري به تپنده‌هاي ميلي ثانيه‌اي دارد ، اين اطلاعات زنجيرة محكمي از شواهد براي تأييد نظريه فراهم مي‌آورد

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

اخترشناسان با استفاده از مجموعه‌ای از سریع‌ترین ابررایانه‌های جهان توانستند حالت جو خورشید را با دقتی بی‌نظیر تعیین کنند. با این کار بهتر می‌توان شرایط طوفان‌هاای خورشیدی را پیش‌بینی کرد و نسبت به وقوع پیامدهای آن در مناطق نزدیک به قطب هشدار داد

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ابرهای گاز داغی که در فوران‌های تاج خورشیدی از خورشید خارج می‌شوند، طوفانی از ذرات یونیزه پرانرژی را تشکیل می‌دهند که می‌تواند ماهواره‌ها را بسوزاند، شبکه‌های انتقال برق و مخابرات را با اختلال روبرو کند و فضانوردان را به‌ کام مرگ بفرستد. پیش‌بینی این طوفان‌ها کار آسانی نیست، زیرا هر فورانی در تاج خورشیدی به وقوع طوفان ذرات منجر نمی‌شود. ستاره‌شناسان حدس می‌زنند چاشنی وقوع این طوفان، جهت‌گیری میدان مغناطیسی ابر فوران‌یافته باشد. اگر این میدان در ‌جهت میدان مغناطیسی زمین قرار گیرد، شرایط محلی کاملا آرام است؛ اما وای به روزی که این دو میدان در جهت‌های مقابل یکدیگر قرار گیرند، آن‌وقت است که طوفان‌های شدید مغناطیسی شکل می‌گیرند.
در حال حاضر، مدیریت ملی جو و اقیانوس ایالات متحده (NOAA)، طوفان‌های خورشیدی احتمالی را با تحلیل داده‌های ارسالی ماهواره‌ها پیش‌بینی می‌کند؛ روشی که تا رسیدن به یک پیش‌بینی ایده‌آل فاصله زیادی دارد. اما گروهی از دانشمندان به سرپرستی زوران میکیچ، عضو هیات‌علمی گروه بین‌المللی کاربرد علوم در سان‌دیه‌گو، مدل رایانه‌ای دقیقی از جو خارجی را بر اساس فعالیت‌های مغناطیسی سطح خورشید (نورکره) تهیه کرده‌اند و با استفاده از ابررایانه مرکز تحقیقات آمس ناسا و مرکز ابررایانه سان‌دیه گو، حالت تاج خورشید را بدست آورند. فعالیت‌های مغناطیسی نورکره، تاج حلقه‌مانند خورشید را شکل می‌دهد، و فوران‌های عظیم تاج خورشیدی هم در این‌جا آغاز می‌شوند.
پیش‌از این، دانشمندان توانسته بودند مدل ساده‌تری را تدوین کنند، اما این بار با شبیه‌سازی دقیق‌تر چگونگی شارش انرژی در تاج خورشیدی توانستند آن را ارتقا بخشند. این مدل جدید به‌خوبی توانست شکل کامل تاج خورشید را زمانی‌که برای اولین بار در خورشیدگرفتگی فروردین‌ماه امسال ظاهر شد، پیش‌بینی کند. در حالت عادی نور سطح خورشید به قدری زیاد است که تاج محو می‌شود و فقط زمانی می‌توان جو بیرونی خورشید را دید که در پدیده‌ای مانند خورشیدگرفتگی، نور سطح این ستاره به‌شدت کاهش یابد

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شرح عکس: جهت‌گیری میدان‌های مغناطیسی (خطوط رنگی) مشخص می‌کند که آیا این فوران خورشیدی به یک طوفان مغناطیسی خطرناک در اطراف زمین منجر خواهد شد یا خیر.


مدل این گروه تا به امروز، بهترین مدل برای پیش‌بینی شکل تاج خورشید است، اما میکیچ معتقد است که هنوز به ده سال زمان نیاز است تا بتوان یک طوفان خورشیدی را بر اساس شبیه‌سازی‌های خورشیدی پیش‌بینی کرد. اما این بدان معنی نیست که کار میکیچ و همکارانش ارزش خاصی نداشته باشد. جهت‌گیری میدان مغناطیسی فوران‌های تاج به شرایط فیزیکی تاج بستگی دارد و این شرایط فیزیکی، همانی است که شبیه‌سازی‌های جدید پیش‌بینی می‌کنند. با این مدل‌ها می‌توان پیش‌بینی کرد که آیا این توده ابر به زمین برخورد خواهد کرد یا از کنارش عبور می‌کند و اگر به زمین برخورد می‌کند، چه بلایی بر سر زمین خواهد آورد. این مدل هم‌چنین به درک بهتر ما از خورشید نیز کمک خواهد کرد. با شناختن ساختار کلی تاج و تحول آن می‌توان به فرآیندهای درون خورشید نیز پی برد و بسیاری از اسرار ستاره زندگی‌بخش زمین را برملا کرد، مثلا این‌که این میدان‌های مغناطیسی بسیار قوی چگونه تشکیل می‌شوند

[Renjer Babi]

فناوری‌های جدید موقعیت‌سنجی این امکان را در اختیار دانشمندان قرار داده است تا منشا و گستره لنگ‌زدن‌های کوتاه‌مدت زمین را به‌دقت شناسایی کنند. دانشمندان نشان داده‌اند که تغییرات روزانه آب‌وهوایی، زمین را تا یک هفته تکان می‌دهد

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

گردش زمین به‌دور محورش همانند گردش یک فرفره است، با این تفاوت که ساده و منظم نیست و انبوهی از تکان‌ها و لق‌زدن‌ها با دوره‌های متغیر، از چند دقیقه تا میلیاردها سال، در آن روی می‌دهد. برخی از این حرکت‌ها به‌خوبی بررسی شده‌اند، مانند تکان‌های 433 روزه چاندلر و لق‌زدن سالیانه که با هم، محور زمین را تا ده متر نسبت به مرکز اسمی خود کج می‌کنند. اما بررسی لق‌زدن‌های نامنظم یک هفته‌ای زمین دشوارتر است، زیرا در برابر دیگر لنگ‌زدن‌های زمین ضعیف‌ترند و در آن‌ها پنهان می‌مانند.
اما اکنون پژوهشگران بلژیکی و فرانسوی توانسته‌اند با استفاده از سیستم موقعیت‌یابی جهانی، GPS، حرکت‌های لق‌زدنی زمین را از آذر تا بهمن 1384 ثبت و تحلیل کنند. در این سه ماه و نیم، تکان‌های لقی سالیانه و چاندلر در رویدادی که هر 6.4 سال یک‌بار تکرار می‌شود، اثرات یکدیگر را خنثی کردند و این فرصت برای پژوهشگران پیش آمد تا لق‌زدن‌های ضعیف‌تر زمین را اندازه‌گیری کنند. در طول این مدت، قطب شمال زمین حلقه‌های کوچکی را پیمود که ابعاد آن‌ها از یک ورق A4 تا یک تلفن همراه تغییر می‌کرد، اما جالب این بود که موقعیت قطب شمال در تمام این دوره از سطحی یک‌متر مربعی خارج نشد.
سباستین لامبرت، کارشناس رصدخانه سلطنتی بلژیک و همکارانش در آنجا و رصدخانه پاریس، با استفاده از داده‌های جدید GPS که محل قطب شمال را با دقتی بی‌نظیر مشخص می‌کند، لنگی‌های ضعیف زمین را اندازه‌گیری و تحلیل کردند. آنها در مقاله خود که در شماره دهم تیرماه ژئوگرافیکال ریسرچ لترز به‌چاپ خواهد رسید، نتیجه گرفته‌اند که الگوهای آب‌وهوایی نیمکره شمالی زمین نقش بسیار مهمی در این لنگ‌زدن‌ها ایفا می‌کند. موقعیت مراکز پرفشار و کم‌فشار (مثلا برفراز آسیا و اروپای شمالی) و چگونگی ارتباط این سیستم‌های آب‌وهوایی با یکدیگر، اثراتی قابل اندازه‌گیری در تحریک این لق‌زدن‌های کوتاه‌مدت ایجاد کرده‌اند.
اقیانوس‌ها هم در این میان بی‌اثر نیستند. این گروه تحقیقاتی توانسته است تغییرات فشار اقیانوسی و جوی را به حرکت‌های اندازه‌گیری شده زمین مرتبط کند. پیش از این زمین‌شناسان ارتباط تغییرات فشارهای اقیانوس و جو زمین را با لنگ‌زدن چاندلر نشان داده بودند، اما برای نخستین بار است که آنها فهمیده‌اند تغییرات روزانه فشار هوا و آب، اثراتی قابل اندازه‌گیری روی زمین دارد. الگوهای آب‌وهوایی، رویدادهایی آشوب‌ناک هستند که رفتار بسیار عجیبی دارند. بال زدن یک پروانه در گوشه‌ای از دنیا می‌تواند در جایی دیگر، طوفانی عظیم به‌راه بیاندازد. با این یافته جدید، تغییرات آب‌وهوایی زمین اهمیتی بیش‌ازپیش می‌یابد، چرا که شبانه‌روز زمین را تحت تاثیر قرار می‌ دهد

[Renjer Babi]

بارانی از مواد شبيه باكترى كه يك دنباله دار در حال گذر آنها را در سال 2001 روى زمين پاشيده است. بارانی که به گفته یکی از دانشمندان هندی نوعی از حیات را از فضا به زمین آورده.


روى يك قفسه در آزمايشگاه ميكروبيولوژى دانشگاه شفيلد يك بطرى كوچك وجود دارد كه محتوى يك مايع قرمز است. اين مايع كدر و بدمنظره است. با اين حال اگر يك گروه از دانشمندان درست گفته باشند، اين بطرى كوچك اولين نمونه هاى حيات فرازمينى را در خود جاى داده است كه توسط محققين منزوى شده است.
درون اين بطرى نمونه هاى باقى مانده يكى از عجيب ترين وقايع تاريخ هواشناسى اخير وجود دارد. روز ۲۱ جولاى سال ۲۰۰۱ بارانى كه به رنگ خون بود روى ناحيه كرالا در غرب كشور هند باريدن گرفت. رگبارهاى شديد اين باران براى دو ماه ادامه داشت. اين باران خون رنگ در سرتاسر ساحل مى باريد و لباس هاى مردم محلى را صورتى رنگ كرد، برگ درخت ها را سوزاند و در برخى نقاط مانند صفحات قرمز رنگ فرود مى آمد.
نتيجه پژوهش ها بيانگر آن بود كه دليل قرمزى اين باران غبارهايى بود كه باد، از صحراى عربستان با خود حمل كرده و سپس آن را بر روى كارالا فروريخت. اما «گادفرى لوئيس» فيزيكدانى از دانشگاه ماهاتما گاندى بعد از جمع آورى نمونه هايى از باقيمانده هاى اين باران به اين نتيجه رسيده است كه اين توضيح «مزخرف» است. وى مى گويد: «اگر شما با استفاده از يك ميكروسكوپ به اين ذرات نگاه كنيد، خواهيد ديد كه آنها غبار نيستند بلكه داراى يك ظاهر بيولوژيكى مشخص هستند.» وى نتيجه گرفته كه اين باران از مواد شبيه باكترى ساخته شده بود كه يك دنباله دار در حال گذر آنها را روى زمين پاشيده است. خلاصه اينكه اين دنباله دار در سال ۲۰۰۱ بيگانگان فرازمينى را بر روى كره زمين فرو ريخته است.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

البته اين فرضيه نتوانسته تمامى دانشمندان را متقاعد كند. درواقع بيشتر پژوهشگران بر اين باورند كه اين نظريه بسيار قابل ترديد و مشكوك است. يكى از دانشمندان با ارسال يك پيغام بر روى پايگاه اطلاع رسانى «لوئيس» نظريه وى را «چرند» توصيف كرده است.
اما تعدادى از پژوهشگران باور دارند كه نظريه «لوئيس» قابل تعمق است و در حال پيگيرى پژوهش هاى وى هستند. «ميلتون واينرايت» كه يك ميكروبيولوژيست در شفيلد است در حال انجام برخى آزمايش ها بر روى باران سرخ كرالا است. وى مى گويد: «خيلى زود است كه بگوييم در اين بطرى چه چيزى وجود دارد. اما مسلماً غبار نيست. از طرفى هيچگونه DNA در اين مايع وجود ندارد، اما باكترى هاى فرازمينى لزوماً محتوى DNA نيستند.»
يكى از جوانب اصلى فرضيه «لوئيس» مدت زمان بارش باران بر روى كرالا است. وى مى گويد بارش دو ماهه زمان زيادى براى غبارهايى است كه توسط باد حمل مى شوند. علاوه بر آن يك تجزيه و تحليل نشان مى دهد ذرات حاوى ۵۰ درصد كربن، ۴۵ درصد اكسيژن با رگه هايى از سديم و آهن هستند كه در نتيجه با مواد بيولوژيكى همخوانى دارند. «لوئيس» همچنين كشف كرد كه چند ساعت قبل از بارش باران سرخ، صداى غرشى شنيده شد كه خانه هاى كرالا را به لرزه در آورد. وى ادعا مى كند كه فقط يك شهاب سنگ مى توانست چنين صداى انفجارى را ايجاد كند. اين شهاب سنگ از دنباله دار در حال عبور جدا شد و با سرعت زياد به سمت ساحل پرتاب شد كه در حين حركت ميكروب هايى را پخش كرده است. اين ميكروب ها با ابرها تركيب شدند و به همراه باران فرود آمدند. دانشمندان زيادى مى پذيرند كه دنباله دارها داراى مواد شيميايى فراوانى هستند و تعداد كمى از دانشمندان مانند «فرد هويل» (فرضيه پرداز انگليسى) استدلال كردند كه حيات زمينى حاصل تكامل ميكروب هايى است كه توسط دنباله دارها بر روى زمين آورده شدند. اما بيشتر پژوهشگران مى گويند كه «لوئيس» در مرتبط ساختن اين باران با ميكروب هاى يك دنباله دار بسيار زياده روى كرده است. اما «لوئيس» از نظريه خود پشيمان نيست. وى مى گويد: «اگر فردى فرضيه اى مانند اين را بشنود - يعنى اينكه چنين واقعه اى ناشى از يك دنباله دار بوده- آن را به عنوان يك نتيجه گيرى غيرقابل باور رد مى كند. مادامى كه افراد استدلال هاى ما را درك نكنند، اين فرضيه كه بيولوژى فرازمينى عامل اين باران قرمز بود را به عنوان يك موضوع غير ممكن انكار مى كنند.

[Renjer Babi]

آلبرت اینشتین در اوایل قرن بیستم نشان داد جهان اطراف ما چهاربعدی است، متشکل از سه بعد فضا و یک بعد زمان. اما خیلی زود این پرسش مطرح شد که آیا ابعاد بالاتری نیز وجود دارند یا خیر. نظریه‌پردازان فیزیک سال‌ها است مدل‌های ریاضی پیچیده‌ای را تدوین می‌کنند تا حدی بر ابعاد عالم بیابند. معروف‌ترین این نظریه‌ها قطعا نظریه ریسمان است که پس‌از سال‌ها تلاش، هنوز به یک شاهد تجربی بر تایید پیش‌بینی‌هایش دست نیافته است. مشکل این‌جا است که فیزیک‌دانان دقیقا نمی‌دانند چگونه می‌توان با ابزارهای سه‌بعدی موجود، ابعاد بالاتر را اندازه‌گیری کرد


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


یک راه‌حل‌، استفاده از گرانش است، دوربرد ترین نیروی عالم که می‌تواند با نفوذ به ابعاد بالاتر، شواهد مورد نیاز فیزیک‌دانان را فراهم کند. سال‌های سال است فیزیک‌دانان به قانون عکس مجذور فاصله نیوتون مشکوکند و تلاش می‌کنند با انجام آزمایش‌های دقیق بفهمند آیا توان پارامتر فاصله در قانون گرانش عمومی نیوتون عدد صحیح 2 است یا مقادیر اعشاری هم وجود دارد. اگر مقدار اعشاری پیدا شود، قانون گرانش عمومی جدید می‌تواند بخشی از پدیده‌های مبهم اخترشناسی را مانند وجود ماده تاریک به‌سادگی توضیح دهد و احتمالا نشانه‌هایی از ابعاد بالاتر را آشکار کند. به‌تازگی، دو فیزیک‌دان هندی و اوکراینی پیشنهاد داده‌اند یک روش مناسب استفاده از گرانش، و بررسی حرکت اجرام یک منظومه سیاره‌ای کوچک در آزمایشگاهی فضایی است.
تجهیزات پیشرفته و ابزارهای بسیار حساس امروزی موجب شده است فیزیک‌دانان اسرار بیشتری از این عالم را کشف کنند و جالب این‌جا است که روند کشف این اسرار بسیار سریع‌تر از روند درک آنها است. بشر تاکنون توانسته فقط با 4درصد انرژی درون عالم آشنا شود. 96درصد دیگر را ماده تاریک (26درصد) و انرژی تاریک (70درصد) تشکیل می‌دهند که انرژی تاریک را هم تنها شش سال است که می شناسیم. یک پیشنهاد برای انرژی تاریک این است که این موجود اصلا چیز عجیبی نیست، بلکه همان گرانش است که در فواصل بسیار دور به شکل دیگری ظاهر شده است. شاید هم یک بعد بالاتر در این میان نقش دارد.
ایده رفتار متفاوت گرانش در فواصل دور ایده جدیدی نیست. در دهه 1980، اخترشناسان با بررسی داده‌های ارسالی فضاپیماهای پایونیر 10 و 11 متوجه شدند که این فضاپیماها دقیقا در محل پیش‌بینی شده نیستند. نیرویی بیشتر از گرانش خورشید حرکت آنها را کند کرده بود. متاسفانه پایونیرها در معرض نیروهای مختلفی بودند: بادهای خورشیدی آنها را به پیش می‌راندند، پرتوهای کیهانی به آنها ضربه می‌زدند و برخورد با اجرام درون منظومه آنها را به این طرف و آن طرف منحرف می‌کرد. چنین آزمایشگاه شلوغی برای شناسایی نشانه‌های ظریف ابعاد بالاتر مناسب نبود.
وارون صحنی، اخترفیزیک‌دان مرکز درون‌دانشگاهی نجوم و اخترفیزیک پونه، هند و یوری شتانف، عضو هیات‌علمی موسسه فیزیک نظری بگولیوبف در کیف، اوکراین در مقاله‌ای پیشنهاد کرده‌اند آزمایشگاهی ساخته شود تا نیروی گرانش بدون دخالت نیروهای خارجی آزمایش شود. آزمایشگاه پیشنهادی آنها آپسیس(APSIS) نام دارد که مخفف عبارت منظومه سیاره‌ای مصنوعی در فضا است.
آنها در واقع فضاپیمایی به شکل یک منظومه خورشیدی کوچک را پیشنهاد کرده‌اند که در نقطه دوم لاگرانژی زمین قرار خواهد گرفت، جایی روی خط واصل زمین و خورشید که 1.5 میلیون کیلومتر از زمین دورتر است. گرانش زمین و خورشید در نقطه دوم لاگرانژی به شکلی است که مدار بسیار پایداری با دوره تناوب یک سال ایجاد می‌کند. فضاپیمای WMAP هم‌اکنون در این ناحیه قرار دارد و تلسکوپ فضایی جیمزوب هم دد سال 2013 به این نقطه پرتاب خواهد شد. این منظومه مصنوعی را فضاپیمایی بزرگ احاطه خواهد کرد که آن را از پرتوهای کیهانی، غبار، بادهای خورشیدی و هر عامل موثر دیگری بر حرکت سیارات کوچک محافظت خواهد کرد. حتی مخزن سوخت فضاپیما که جرمش مرتب کاهش می‌یابد نیز باید در فاصله دوری از این منظومه قرار بگیرد تا آنها تغییرات گرانش مخزن سوخت را احساس نکنند.
وقتی فضاپیما در نقطه دوم لاگرانژی قرار گرفت، سیارات کوچک در مدارهای بیضوی درون پوشش محافظ رها خواهند شد. این سیارات در واقع گوی‌های استانداردی هستند که در فاصله 10 سانتی‌متری جسم مرکزی که کره‌ای 5 کیلوگرمی است، حرکت می‌کنند. فضاپیما هم‌چنین به لیزری مجهز خواهد بود تا اگر سیارات حرکت خود را به‌درستی آغاز نکردند و مدارشان شکل کاملی نداشت، با اعمال فشارهای تابشی پرتوهای لیزر مدارشان را تصحیح کند. ابزارهای بسیار حساس نصب‌شده در فضاپیما در طول چند سال، موقعیت اجرام را با دقت بسیار زیادی زیر نظر خواهد داشت؛ بدین ترتیب هر گونه انحرافی در مدار این سیارات، هرقدر اندک، می‌تواند به تایید یا رد دیگر مدل‌های گرانشی، وجود ابعاد بالاتر، خواص انرژی تاریک و ماده تاریک بیانجامد؛ به‌عنوان مثال اگر دقت اندازه‌گیری انتقال حضیض مدار سیارات به کسری از ثانیه‌قوس برسد، اندازه‌گیری‌ها می‌تواند وجود یا رد بعد پنجم را نشان دهند. اما این طرح تازه ارایه شده و ممکن است سالها طول بکشد تا به مرحله اجرا درآید.

[Renjer Babi]

نويسنده: اريك اوبلاكر
مترجم: سهيل رضايي
منبع: باشگاه انديشه

ما بر اساس دانش امروزي خود مي‌توانيم چنين حساب كنيم كه شايد ميلياردها دستگاه خورشيدي با سياره‌هايي مشابه زمين در عالم وجود دارد كه به هر حال مشكل بتوانيم با سفينه‌هاي فضايي خود به آنها دست يابيم. ولي برعكس، همسايگان نزديك زمين، از قبيل ماه، زهره و مريخ را مي‌توان به سادگي با سفينه‌هايي بدون سرنشين پژوهش كرد و ممكن است كه در اين كرات به وجود حيات پي برد. در حالي كه عطارد نزديك‌ترين سياره به خورشيد، ماه و نيز سياره‌هاي خارجي دستگاه خورشيدي از قبيل مشتري و زحل هرگز مسكوني نبوده‌اند، اين مسأله در مورد زهره و مريخ هميشه قابل تصور است. به هر جهت امروزه درجه‌ي حرارت سطح كره‌ي زهره حدود 500 درجه سانتي‌گراد است، به نحوي كه در حال حاضر اين كره غيرقابل سكونت است. در مورد كره‌ي مريخ اين امر به درستي روشن نيست. حدود 100 سال پيش مردم هنوز معتقد به حيات موجودات باهوش بر سطح كره‌ي مريخ بودند. اخترشناس ايتاليايي، «شياپارلي» بر اين باور بود كه بر سطح اين سياره‌ي سرخ‌فام، آبراهه‌ها و شبكه‌هايي را كشف كرده است كه مردم آنها را آثار ساختماني يك تمدن كاملاً پيشرفته تصور مي‌كردند. امروزه مي‌دانيم كه اين آبراهه‌ها هيچ وجود ندارند. همچنين وجود بناهايي شبيه اهرام مصر و كوهي كه سطح آن تا حدودي چهره‌ي انسان را به خاطر مي‌آورد، مداركي نيستند كه دلالت بر آن كنند كه زماني در اين سياره حيات وجود داشته است. اين آثار مي‌توانند به طور طبيعي نيز ايجاد شده باشند. روي زمين نيز صخره سنگ‌هايي وجود دارد كه انگار يك پيكرتراش آنها را به صورت پيكره‌هايي مشخص درآورده است، هر چند كه اين اشكال در اثر نيروهاي طبيعت ايجاد شده‌اند.

هر دو سفينه‌ي فضايي آزمايشگاهي وايكنيگ 1 و 2، كه سال 1976 بر سطح كره‌ي مريخ فرود آمدند نتوانستند در آنجا هيچ اثري از حيات را ثابت كنند. البته اين سياره داراي جو است، اما اين جو بسيار رقيق است‌، به نحوي كه تشعشعات خطرناك زيادي مي‌توانند بر سطح كره‌ي مريخ برسند. آب‌هاي جاري كه موجودات زنده مي‌توانستند در آن در برابر اين تشعشع‌ها حفاظت شوند، در كره‌ي مريخ وجود ندارد، زيرا براي وجود آب هواي حداقل معيني لازم است. ولي آيا هميشه اين طور بوده است؟

تصاوير ماهواره‌اي از اين سياره‌ها، در مكان‌هاي مختلف آن، بسترهاي رودخانه‌اي عظيم خشك شده‌اي را نشان مي‌دهند كه بايد زماني آب در آنها جريان مي‌داشته است. شايد كره‌ي مريخ پيش‌تر جوي فشرده‌تر، رودخانه و دريا داشته است. نيز اينكه كاملاً ممكن است كه در آنجا زماني موجودات زنده‌ي ساده وجود داشته است. بسياري از دانشمندان بر اين باورند كه اين سياره جو خود را در اثر برخورد و تصادم با يك سياره‌ي كوچك به طور كامل از دست داده است. ولي توضيحات ديگري نيز براي اين واقعيت كه كره‌ي مريخ امروز متروك و زيست دشمن است وجود دارد. به طور مسلم، مي‌تواند در عمليات سفره‌هاي فضايي بيشتري كه در جريان است ـ از قبيل اعزام سفينه‌هاي فضايي بدون سرنشين آمريكايي «پژوهشگر مريخ» و «روياب مريخ» كه در سال 1996 آغاز شد ـ شگفتي‌هاي بيشتري درباره‌ي اين سياره كشف شود. به هر حال بر اساس سطح دانش امروزي بشر بايد گفت كه به استثناي كره‌ي زمين در دستگاه خورشيدي ما حيات وجود ندارد. در ساير بخش‌هاي دستگاه راه شيري، ما نيز با وجود آنكه به دفعات خبرهاي پرسروصدا و شورانگيز از ديدار موجودات باهوش خارج از كره‌ي خاكي انتشار يافته و مي‌يابد، تاكنون هرگز وجود حيات به اثبات نرسيده است.

اگرچه هنوز حيات خارج از زمين، به طور يقين به اثبات نرسيده است، با وجود اين بسياري از شواهد دلالت بر آن دارند كه سياره‌هاي مسكوني ديگري نيز در عالم وجود دارد. تجربه‌ي به دست آمده عمومي و كلي اين است كه در فضاي عالم هيچ چيز منحصر به فرد نيست و در همه جاي عالم انواع همگن كهكشان‌ها، ستارگان و عناصر اصلي شيمیايي يافت مي‌شود. پس چرا اين قاعده در مورد حيات صدق نكند؟ حتي اگر براي اثبات اين امر هيچ دليلي هم نداشته باشيم باز حداقل مي‌دانيم كه در همه جاي عالم هستي، مواد آلي پيچيده، يا به عبارت ديگر سنگ‌بناهاي اصلي حيات به فراواني وجود دارد. در بسياري از مناطق تشكيل ستاره‌اي و شهاب‌سنگ‌ها چنين موادي را يافته‌اند. فضاپيماي بدون سرنشين آمريكايي «پايونير10» که در سال 1985 دستگاه خورشيدي ما را ترك كرد، شايد صدها هزار سال ديگر از برابر شماري از ستاره‌اي ثابت ديگر در مسير پرواز خود عبور كند. اين ستاره‌ها ممكن است به دور خود سياره‌هايي را در مدار داشته باشند كه داراي حيات و مسكوني باشند. دانشمندان با در نظر گرفتن اين فرضيه‌ي نامحتمل و ضعيف، اين فضاپيماي كوچك را مجهز به سي‌دي كرده‌اند كه بر روي آن برخي اطلاعات درباره‌ي زمين و انسان داده شده است. فضاپيماهاي بدون سرنشين «ويجر» نيز كه با موفقيت سياره‌هاي خارجي دستگاه خورشيدي از قبيل مشتري و زحل را پژوهش كرده‌اند، دستگاه خورشيدي ما را براي هميشه ترك خواهند گفت. آنها نيز با خود اطلاعاتي را به صورت يك صفحه‌ي صوتي و تصويري حمل مي‌كنند. بر روي اين صفحه تصاويري از زمين، پيام‌هاي صلح و سلام و دوستي و قطعات موسيقي ضبط شده است كه شايد صد هزار سال ديگر آخرين شواهد فرهنگ و تمدن ما باشند. بنابراين پس از گذشت ميليون‌ها سال، با كمك دستگاه پخشي كه در هر يك از اين فضاپيماها تعبيه شده است، در جايي كه فضاي عالم، آثار موسيقي‌دان‌هايي چون باخ و بتهوون هنوز هم قابل شنيدن خواهد بود.

ولي آيا اين خارج از زمينيان، اگر هم وجود خارجي داشته باشند، اين بطري پيام ما را بر روي اين درياي بي‌كران دريافت مي‌كنند و شايد، تا زماني كه انسان‌ها هنوز وجود دارند جواب مي‌دهند؟ به طور مثال، «ويجر 2» تا سال 958000 ميلادي از برابر سيزده ستاره‌ي ثابت عبور خواهد كرد؛ عبور از برابر نخستين ستاره‌ي ثابت، 70000 سال ديگر خواهد بود. «ويجر 2» 290000 سال ديگر، در برابر ستاره‌ي سيروس، نوراني‌ترين ستاره‌ي ثابتي كه مي‌بينيم توقف خواهد كرد. به سادگي مي‌توان اين نكته را دريافت كه به دليل مدت بسيار طولاني دريافت پاسخ، بيهوده به انتظار پاسخي به بطري پست شده‌ي خود نشسته‌ايم.

به هر حال سفيرهايي بسيار سريع‌تر از فضاپيماهاي حامل سي‌دي يا صفحه‌ي صوتي تصويري نيز وجود دارد: امواج نوري و راديويي. به طور مثال كارشناسان دائماً و منظم در تلاشند تا با راديوتلسكوپ‌هاي بزرگ، پيام‌هايي را از فضاي عالم دريافت دارند و يا علايم مخابراتي تماس با خارج از زمينيان به فضاي عالم ارسال دارند. يك «مكالمه‌ي تلفني» كيهاني با يكي از ساكنان احتمالي سياره‌اي كه 5 سال نوري از سياره‌ي ما فاصله دارد، در زمان حيات پژوهشگري كه اين كار را به عهده گرفته است كاملاً امكان‌پذير است، زيرا تنها پس از ده سال پاسخ به پرسشي كه در اين مكالمه مطرح شده است مي‌تواند به زمين برسد. دانشمندان دائم به طور اصولي و منظم تلاش دارند علايم مخابراتي را از سياره‌هايي كه به دور ستارگان شبيه خورشيد در گردشند، دريافت كنند. گسترده‌ترين اين پروژه‌ها، «در جست‌وجوي موجودات باهوش خارج از زمين» (seti) نام دارد. به هر جهت تاكنون تمام تلاش هاي بدون موفقيت بوده است.

راديو تلسكوپ‌ها ـ يعني آنتن‌هاي غول‌آساي گيرنده‌ي امواجي كه براي پژوهش فضاي عالم ساخته شده‌اند ـ مي‌توانند تحت شرايط مناسب علايم تماس مخابراتي را كه از فواصل 80 تا 100 سال نوري ارسال مي‌شوند دريافت دارند. در اين منطقه‌ي تحت پوشش راديو ـ تلسكوپ‌ها، ستارگان زيادي قرار مي‌گيرند. شماري از اين ستارگان به طور يقين فاقد سياره‌اند، برخي ديگر آنقدر عمرشان كوتاه است كه بر روي سياره‌هايشان هيچ حياتي نمي‌تواند تكوين يابد. بسياري از اين خورشيدها نورشان آنچنان كم است كه نمي‌توانند انرژي كافي را براي جهان مسكوني در اختيار بگذارند. برخي ديگر اعضاي سازواره‌اي كيهاني دو يا چندجانبه هستند كه البته تشكيل مدارهاي مناسب سياره‌اي به دور آنها ميسر نيست.

حال فرض كنيم در منطقه‌اي از فضاي عالم كه در حال حاضر ما به آن دسترسي داريم دو ستاره وجود مي‌داشت كه هر كدام نيز سياره‌ي مسكوني زمين مانندي داشتند. در اين صورت نيز بسيار غيرمحتمل است كه در آنجا درست در همين زمان با تمدني داراي فناوري برخورد كنيم. شايد بر سطح يكي از اين سياره‌ها موجوداتي دايناسورمانند اين سو و آن سو مي‌روند كه تنها 65 ميليون سال ديگر، پسينيان باهوشي خواهند داشت، كه در آن زمان راديوتلسكوپ‌ها و فضاپيماهاي بدون سرنشين بسازند. شايد بر سطح سياره‌ي ديگر شش ميليون سال پيش ساكناني باهوش وجود داشته است كه مدت‌هاي مديدي است كه نسل‌شان زوال يافته است. كره‌ي خاكي ما از حدود 6/4 ميليارد سال پيش تاكنون وجود داشته است. در مقايسه با اين طول عمر، تاريخ تمدن ما بسيار كوتاه است. تنها چند دهه‌اي است كه ماهواره‌ها و راديوتلسكوپ‌ها ساخته شده‌اند. اگر تمام تاريخ كره‌ي زمين را يك سال فرض كنيم، در اين صورت تاريخ «عصر فناوري پيشرفته» تنها چند دهم ثانيه خواهد بود. شايد با اين مقياس تمام تاريخ تمدن فناوري ما جمعاً به يك ثانيه برسد.

فرض كنيم، در جهان‌هايي ديگر، توسعه و تكامل به طريقي مشابه جهان ما در جريان باشد. در اين صورت باز هم بسيار بعيد است كه در يكي از سياره‌هاي نزديك و هم‌جوار ما، درست در همين الان، ثانيه‌ي كيهاني تمدن فناوري در جريان باشد. بسيار محتمل‌تر است كه جهان‌هاي همجوار زمين­مانند، از نظر توسعه و تكامل در مرحله و سطح كاملاً متفاوتي از ما باشند. شايد در آنجا اكنون تنها موجودات تك‌سلولي در اقيانوس نخستين اين سو و آن سو شنا مي‌كنند، يا يك تمدن عالي پيشين بر اثر ويراني محيط زيست، جنگ يا بيماري‌هاي مسري ميليون‌ها سال پيش زوال يافته است. نزديك‌ترين سياره‌اي كه در آن درست در همين زمان مانند زمين فضاپيماها و تلسكوپ‌ها ساخته مي‌شوند، احتمالاً آنقدر دور است كه ما حتي با امواج راديويي نيز نمي‌توانيم به آن برسيم. حتي اگر علايم مخابراتي ما به آنجا هم برسد، هنگامي كه پس از گذشت هزاران سال پاسخ آنها به زمين مي‌آمد، مدت‌هاي زيادي است كه تمدن و نسل بشر زوال يافته است. شايد براي هميشه در اثر بعد مكان و زمان از سياره‌هاي همنوع خود در فضاي عالم جدا باقي بمانيم.



* اريك اوبلاكر: اخترشناس برجسته­ی امپریال کالج لن

[Renjer Babi]

از فردا یعنی تاریخ 8/4/85 فرستادن مقالات آغاز خواهد شد








[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[bb]

تاپیک جدید رو تبریک میگم
امیدوارم موفق باشید.
در ضمن بهتره مقالات اون تاپیک رو مدیریت محترم به این تاپیک منتقل کنن .

[Renjer Babi]

ممنون bb جان
فکر خوبی هست ولی من نمی خوام که مقالات فیزیک به این تاپیک منتقل شود
می فهمی که .تازه اون تاپیک هم خیلی شلوغ شده بود.

[Renjer Babi]

فضاپیمای سریع‌السیر زهره برای نخستین بار، نشانه‌های انکارناپذیری از وجود یک گردباد جوی دوهسته‌ای عظیم را در قطب جنوب سیاره زهره بدست آورد. این نشانه‌ها از تحلیل داده‌های ارسالی این فضاپیما در نخستین گردشش به دور این سیاره بدست آمده است


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

یازدهم آوریل امسال، فضاپیمای سریع‌السیر زهره در میدان گرانش زهره به دام افتاد و نخستین مدار بسیار کشیده خود را به‌دور این سیاره تجربه کرد. این حرکت انتقالی 9 روز به طول کشید و فضاپیما طی آن از فاصله 350هزار کیلومتری تا فاصله 400 کیلومتری سطح سیاره نزدیک شد. این فرصت بی‌نظیری برای سیاره‌شناسان بود تا بتوانند زهره را از فواصل دور رصد کنند و پیش‌ از آغاز مشاهدات دقیق و جزیی سیاره، اطلاعاتی در مورد الگوهای جو پویای زهره در مقیاس بزرگ بدست آورند.
در طول نخستین گردش به دور زهره که معمولا مدار دستگیری خوانده می‌شود، برخی از ابزارهای علمی این فضاپیما برای نخستین بار آزمایش شدند و رصدهایی را در فواصل مختلف از سطح سیاره انجام دادند. تصاویر حیرت‌انگیز فروسرخ، مریی و فرابنفشی که از سراسر زهره گرفته شده، عوارض جوی جذابی را آشکار کرده است. هیجان‌انگیزترین آنها گرداب جوی عظیم و دو هسته‌ای است که بر فراز قطب جنوب این سیاره تشکیل شده و خیلی هم بی‌شباهت به ساختار جوی موجود در قطب شمال این سیاره نیست. در ماموریت‌های قبلی فضاپیماهای پیشگام زهره (پایونیر ونوس) و مارینر 10، تنها چند تصویر کلی از الگوهای آب‌وهوایی قطب جنوب زهره بدست آمد، اما در آن تصاویر هم هیچ اثری از ساختارهای دوهسته‌ای دیده نشده بود.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


پیش‌از این دانشمندان می‌دانستند که بادهای پرسرعت در اطراف زهره به سمت غرب می‌وزند و تنها چهار روز طول می‌کشد تا یک بار این سیاره را دور بزنند. ترکیب این ابرچرخش و گردش طبیعی هوای گرم در جو، ساختارهای گردبادی را در قطبین این سیاره ایجاد می‌کند. هاکان سواظم، از کارشناسان برنامه سریع‌السیر زهره می‌گوید: اطلاعات ما در مورد چگونگی ارتباط ابرچرخش و گردش طبیعی هوای زهره بسیار ناچیز است. هنوز نتوانسته‌ایم توضیح دهیم که چرا گردش سراسری هوای زهره فقط یک گردباد ایجاد نمی‌کند و به دو گردباد در دو قطب منتهی می‌شود. خوشبختانه این پرسش‌ها در آغاز ماموریت مطرح شده‌اند و فرصت زیادی وجود دارد تا شواهد کافی برای روشن کردن ماهیت این فرآیندها جمع‌آوری شود.
در تصویر سریع‌السیر زهره هم‌چنین می‌توان نشانه‌هایی از هوای سرد را در اطراف ساختار گردبادمانند دید که احتمالا ناشی از بازگردش هوای سرد به سمت پایین است. تصاویر نور مریی و فرابنفش نیم‌کره جنوبی زهره، ساختارهای راه‌راه مانند جالبی را در جو این سیاره نشان می‌دهند. این ساختارها که مارینر 10 برای نخستین‌بار آنها را در دهه 1970 کشف کرد، احتمالا به دلیل وجود غبار و ذرات معلق در جو زهره تشکیل می‌شوند. سریع‌السیر زهره به ابزارهای دقیقی مجهز است که می‌تواند خواص میدان‌های پیچیده هوایی را به‌منظور جمع‌آوری اطلاعات در مورد جو پویای این سیاره اندازه‌گیری کند و ماهیت اصلی این الگوهای راه‌راه را مشخص کند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شرح عکس: تصویر آبی، زهره را در نور مریی و فرابنفش نشان می دهد و تصویر قرمز، زهره را در نور فروسرخ.




سریع‌السیر زهره همچنین در اولین گردش خود توانست به مدارهای پنجره فروسرخ نیز راه یابد. اگر در این مدارها زهره را در طول‌موج‌های مشخصی نگاه کرد، می‌توان تابش‌های حرارتی‌ای را آشکار کرد که از ژرف‌ترین لایه‌های جو زهره به بیرون نشت می‌کنند. بدین‌ترتیب اسرار دنیای زیر ابرهای ضخیم این سیاره که در ارتفاع 60 کیلومتری سطح سیاره گسترده شده‌اند، برملا می‌شود. نخستین تصاویر فروسرخ ارسالی نشان از ساختارهای پیچیده ابرها دارد. همانطور که در تصویر هم دیده می‌شود، رنگ‌های روشن‌تر به‌معنی تابش حرارتی بیشتر است و این، متناظر با مناطقی است که ابرهای کم‌تری دارند.
در مدار دستگیری، ابزارهای سنجش شیمیایی سریع‌السیر زهره توانست ترکیب کلی جو این سیاره را نیز مشخص کند. بیشتر این جو را مولکول‌های دی‌اکسید کربن تشکیل داده‌اند که در لایه‌های بالاتر، پرتوهای شدید نور آنها را به مونوکسید کربن و اکسیژن تبدیل می‌کند. این فضاپیما توانست درخشندگی‌های اکسیژن را در ارتفاع‌های بالای جو زهره شناسایی کند، اما مولکول‌های مونوکسید کربن را در ارتفاع بسیار پایین‌تر، در بالای لایه‌های ابر آشکار کرد.
سریع‌السیر زهره از هفتم می وارد مدار نهایی 66000 در 250 کیلومتر شده و هر 24 ساعت یک‌بار، این سیاره را دور می‌زند. این نخستین باری است که سیاره‌شناسان توانسته‌اند زهره را از فاصله 250 کیلومتری مشاهده کنند. آنها منتظرند اطلاعات جدید سریع‌السیر زهره ارسال شود و اسرار تازه‌ای از این سیاره زیبا را برملا کند.

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی هابل در تصویر جدید خود، دو قرص غبار را بر گرد ستاره بتا حجار آشکار کرد. این تصویر، گمانه‌زنی‌های ده ساله اخترشناسان را تایید کرد که پیچ‌وتاب موجود در قرص غبار اطراف این ستاره، احتمالا حلقه غبار دیگری است که با قرص اصلی زاویه دارد. با این یافته، اخترشناسان احتمال می‌دهند که حداقل یک سیاره مشتری‌مانند در اطراف این ستاره وجود داشته باشد


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


اگر در نور مریی به ستاره بتا حجار نگاه کنیم، اثری از این قرص‌های غبارآلود نمی‌بینیم؛ زیرا غبار نور ستاره را بازتاب می‌کند و درخشندگیش بسیار کم‌تر از درخشندگی خود ستاره است. اما می‌توان با استفاده از تاج‌نگار دوربین پیشرفته نقشه‌برداری هابل، ACS، کسوفی مصنوعی ایجاد کرد، نور ستاره مرکزی را حذف کرد و ساختارهای کم‌نور اطراف آن را آشکار ساخت. تصویر دوربین ACS به وضوح، قرص غبار دومی را نشان می‌دهد که چهار درجه از قرص اصلی منحرف شده است. گستردگی این قرص 24 میلیارد کیلومتر اندازه‌گیری شده است، اما به نظر می‌رسد تا فاصله دورتری نیز امتداد یافته باشد.

دیوید گولیمووسکی، اخترفیزیک‌دان دانشگاه جانزهاپکینز در توضیح این عکس می‌گوید: تصاویر هابل به‌وضوح نشان می‌دهد آن‌چه پیش از این پیچ‌وتاب قرص اصلی شناسایی شده بود، حلقه‌ای از غبار است و این، دلیلی است بر این‌که سیارات الزاما در یک صفحه تشکیل نمی‌شوند. البته دانشمندان چنین حدسی را مطرح کرده بودند، زیرا در منظومه شمسی خودمان هم تمام سیارات در یک صفحه قرار نگرفته‌اند و صفحه‌های مداری آنها نسبت به مدار زمین، چند درجه‌ای اختلاف دارد. شاید این رویه معمول ستارگان در سال‌های تکوین منظومه‌های ستاره‌ای خود باشد که بیش از یک قرص غبار در اطراف خود تشکیل دهند.

دانشمندان مدل‌های مختلفی را برای توضیح قرص دوم پیشنهاد کرده‌اند، اما بهترین آنها وجود سیاره‌ای سنگین است که در مدار قرص دوم گردش می‌کند و گرد و غبار را از قرص اول جذب و در مدار خود پراکنده می‌کند. دیوید مویلت و ژان چارلز آوگرو، کارشناسان رصدخانه گرنوبل فرانسه در شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای نشان داده‌اند سیاره‌ای بیست برابر پرجرم‌تر از مشتری ، در مداری مایل با ابر اول حرکت می‌کند، تکه‌های کوچک سنگ و یخ را با گرانش شدید خود جذب می‌کند، آنها را به دنبال خود می‌کشد و در مداری هم‌جهت با حرکت خود پراکنده می‌کند. این تکه‌های کوچک که ریزسیاره نام دارند، با هم برخورد می‌کنند و درنهایت قرص ماده جدیدی را تشکیل می‌دهند که هابل در تصویر خود نشان داده است.

اما چرا این مدل بهتر است؟ گولیمووسکی توضیح می‌دهد: عمر واقعی دانه‌های غبار نسبتا کوتاه است و بیش از چندصدهزار سال نیست. اما در تصویر هابل، این دانه‌های غبار در اطراف ستاره‌ای به عمر ده تا بیست میلیون سال درگردشند. تنها توجیه این پدیده، این است که برخورهای بین ریزسیاره‌ها، غبار جدیدی تولید می‌کند و ذخیره قرص غبار تجدید می‌شود.

فرضیه سیاره سنگین هنوز کامل نیست و ابهام‌هایی در آن به‌چشم می‌خورد، مثلا این‌که چرا این سیاره احتمالی در مداری مایل قرار گرفته است. شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای نشان می‌دهد سیارات آغازین که در صفحه‌ای بسیار نازک تشکیل می‌شوند، می‌توانند بر اثر اختلالات گرانشی در مدارهایی پراکنده شوند که نسبت به صفحه اصلی مایل باشد.

ستاره بتا حجار، دومین ستاره درخشان صورت فلکی حجار در نیم‌کره جنوبی آسمان است و با آن‌که از خورشید بسیار جوان‌تر است، اما دو برابر از آن سنگین‌تر است و نه بار درخشان‌تر. این ستاره نخستین‌بار بیست سال پیش مورد توجه قرار گرفت، زمانی‌که ماهواره فروسرخ MIAS تابش‌های فروسرخ بیش‌ از اندازه‌ای را از این ستاره ثبت کرد. اخترشناسان این تابش اضافی را به وجود یک قرص غبار گرم در اطراف ستاره تعبیر کردند. در سال 1984، رصدخانه‌های زمینی تصاویری را از این ستاره تهیه کردند و با تایید وجود قرص غبار، نشان دادند که این قرص از لبه دیده می‌شود. در سال 1995، تلسکوپ فضایی هابل این ستاره را با دوربین زاویه‌باز و سیاره‌ای2 (WFPC2) رصد کرد و پیچ‌وتاب آشکاری را در قرص غبار نشان داد. داده‌های طیف‌نگار تصویربردار هابل (STIS) در سال 2000 نیز وجود این پیچ‌وتاب را تایید کرد.

رصدخانه کک در سال 2002، تصاویر فروسرخی را از ستاره بتا حجار تهیه کرد و نشان داد در اطراف این ستاره، قرص داخلی کوچک‌تری نیز در ابعاد منظومه شمسی وجود دارد که تمایلش در جهت مخالف قرص تازه‌ کشف‌شده است. چنین قرصی در تصویر جدید هابل دیده نمی‌شود، زیرا نقاب پوشاننده تاج‌نگار، آن بخش از اطراف ستاره را پوشانده است. با این حال اگر این قرص کوچک‌تر وجود داشته باشد، ارتباطی به حلقه تازه کشف‌شده ندارد، زیرا جهت‌گیریشان متفاوت است؛ اما هر دوی این حلقه‌های غبار می‌توانند شواهدی بر وجود یک یا دو سیاره ( و شاید بیشتر) در این منظومه ستاره‌ای باشد

[Renjer Babi]

پرومتوس و پاندورا اقمار زحل در يك تصوير بدام انداخته شده‌اند .پاندورا در سمت راست و پرومتوس در سمت چپ ديده مي‌شوند . در اين تصوير دو قمر با فاصله‌اي نزديك به 69000 كيلومتر از هم قرار گرفته‌اند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


پرومتوس و پاندورا اقمار زحل در يك تصوير بدام انداخته شده‌اند ، اين عكس از زاويه‌اي كمتر از يك درجه بالاي سمت تاريك حلقه‌هاي زحل گرفته شده است . پاندورا در سمت راست و پرومتوس در سمت چپ ديده مي‌شوند . پرومتوس كه 102 كيلومتر و پاندورا كه 84 كيلومتر قطر دارد ، در اين تصوير با فاصله‌اي نزديك به 69000 كيلومتر از هم قرار گرفته‌اند . حلقه F كه تا دورترين نقطة سمت راست توسعه يافته ، شامل مقدار زيادي مواد رقيق و يخي مي‌باشد كه بيشتر در اندازه‌هاي غباراند تا تخته سنگ‌هايي كه حلقة چگال B را تشكيل مي‌دهند . اين قطعات كوچك بطور ويژه‌‌اي از اين نما به خصوص در لبه‌هاي خارجي درخشان هستند . درسمت چپ مركز ، يك جفتِ حلقه در طول شكاف Encke به پهناي 325 كيلومتر به راحتي ديده مي‌شوند . تركيب تاريك ديگري كه در حلقه‌ها ديده مي‌شود ، شامل موج‌هاي چگال و موج‌هاي خميده است .

اين تصوير در نورِ مرئي ، توسط دوربين زاويه محدودِ (narrow angle ) كاسيني در تاريخ 20 فوريه 2005 هنگامي كه كاسيني در فاصله 85/1 ميليون كيلومتري اقمار قرار داشته گرفته شده‌ است . مقياس تصوير در حدود 11 كيلومتر در هر سلول تصويري است . مأموريت كاسيني ـ هوئيگنز پروژه مشترك ناسا ، سازمان فضائي اروپا و سازمان فضائي ايتاليا است.

[Renjer Babi]

ستاره شناسان برای اولین بار دیسک غباری را به دور یک سیستم دوتایی کشف کردند که با قوانین مطرح شده در تناقض است.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دیسک های غبار که در اطراف ستاره گان تازه متولد شده وجود دارند مدت زیادی دوام نمی آورند و پس از چند میلیون سال تبدیل به تعدادی سیاره می شوند . پیر ترین این دیسک های غبار در حدود 10 میلیون سال عمر دارند اما برآورد ها نشان میدهد که این دیسک تازه کشف شده عمری معادل 25 میلیون سال دارد.این دیسکک غبار در اطراف یک سیستم دوتایی در فاصله 350 سال نوری از زمین و در صورت فلکی ثور قرار دارد. این دیسک غبار پیر به اندازه ای برای دانشمندان غیر منتظره بود که یک انسان 300 ساله برای مردم عجیب است.

ولی تنها خصوصیتی که این دیسک را از بقیه متمایز می کند سن آن نیست بلکه اندازه بزرگ آن نیز بسیار عجیب به نظر می رسد. داده های بدست آمده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا نشان می دهد که لبه داخلی این دیسک 65 میلیون مایل از مرکز منظومه خود فاصله دارد و تا 650 میلیون مایلی از آن امتداد پیدا کرده است البته احتمال می رود لبه داخلی این دیسک غبار فاصله ای بیش از 650 میلیون مایل داشته باشد که تلسکوپ اسپیتزر به دلیل سردی این قسمت ها نتوانسته به اندازه گیری بیشتر بپردازد .دانشمندان هنوز نمی توانند دلایلی برای وجود چنین دیسک هایی به دور ستارگان ارائه کنند زیرا هنوز علت شکل گیری سیارات در زمان ها متفاوت کشف نشده است.ستاره شناسان احتمال میدهند پیش سیارات بسیار بزرگی در این دیسک وجود دارند که هنوز به سیاره تبدیل نشده اند.با این حال ستاره شناسان در جستوجوی تعداد بیشتری از این دیسک های غبار پیر هستند تا نظریات خود را تکمیل کنند.

[Renjer Babi]

يك تیم از دانشمندان فیزیک و کیهان شناس با استفاده از ابررایانه جدید، چگونگي تكامل کهکشان ها و جهان هستی را در طی ميلياردها سال شبيه‌سازي كردند

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

این پروژه که شبیه سازی گرانشی نام دارد میتواند رفتار و کنش متقابل سیاهچاله ها و روند شکل گیری کهکشان ها را در حضور گرانش ماده و انرژي تاريك و ستاگان موجود در جهان را بوسیله ین ابر کامپیوتر شبیه سازی کند.این ابر کامپیوتر که توسط David Merritt پروفسور فیزیک دانشگاه RIT ساخته شده است قابلیت های زیادی از جمله قدرت 4 ترلیون محاسبه در ثانیه را دارد که آن را جزء 100 ابر کامپیوتر برتر دنیا میکند.

میر این پروژه افزود: هم‌اكنون مي‌توان با استفاده از یکی از بزرگترين و سريعترين ابررايانه‌ها، تمام تاريخ جهان را شبيه‌سازي كرد. در اين مطالعه وضعيت "ماده تاريك" در طول بيش از ‪ ۱۳ميليارد سال عمر جهان با استفاده از داده‌هاي جمع‌آوري شده ماهواره‌ها در زمينه حرارت به جا مانده از "بيگ بنگ"، اطلاعات موجود در رابطه با پيدايش جهان و همچنين قوانين فيزيك جاري در كره زمين مورد بررسي قرار گرفته است.به گفته محققان حاضر در اين مطالعه، با استفاده از شبيه‌سازي اخير پيش‌بيني نظريه‌هاي موجود در زمينه نحوه تكامل کهکشان ها با جزييات كامل فراهم شده و مي‌توان ميزان تطابق اين پيش‌بيني‌ها با شكل كلي جهان را در ابعاد وسيع كه از رصد ها و مشاهدات دقیق حاصل شده است بررسي كرد.

David Merritt و همکارانش در اولین استفاده آن به مطالعه سیاهچاله های دوتایی پرداختند و با شبیه سازی برخورد دو کهکشان که در مرکز آنان سیاهچاله های فوق سنگین وجود داشت در یافتند که دو سیاهچاله در یکدیگر ادغام خواهند شد ولی قبل از آن قسمتی از ستارگان که در دام این سیاهچاله ها قراردارند به خارج پرتاب شده و تعدادی از دیگر ستارگان به داخل این دو سیاهچاله کشیده میشوند.

[Renjer Babi]

فضا پيماي مارس اكسپرس تصوير جديدي از كوه آتشفشاني نيكلسون د رمریخ گرفته است . اين كوه كه در لبه جنوبي آمازونياس پلانتيا در مريخ قرار دارد ، 100 كيلومتر پهنا دارد و كوه بسيار بلند برآمده‌اي در مركز آن واقع شده است .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

آتشفشان‌هاي بزرگ اغلب چنين قلل مرتفعي در ميان خود دارند . اين آتشفشان به مقدار زيادي توسط باد و آب فرسايش يافته است .اين تصوير با يك دوربين استريوي با تفكيك پذيري بالا (HRSC ) توسط فضاپيماي مارس اكسپرس گرفته شده كه آتشفشان نيكلسون را در نوار جنوبي آمازونياس پلانتيا در مريخ نشان مي‌دهد .اين دوربين عكس فوق را در جريان مدار 1104 گرفته است كه تفكيك پذيري آن در حدود 15/3 متر در هر سلول تصويري است . اين چشم انداز ، منطقه پيرامون آتش‌فشان نيكلسون را در 0.0 درجه جنوبي و 195/5 درجه شرقي نشان مي‌دهد .دهانه اين آتش‌فشان 100 كيلومتر پهنا دارد و در شمال غربي منطقه‌اي به نام مدوساي فوساي ( Medusae Fosae ) قرار گرفته است .در مركز اين آتش‌فشان تركيب برآمده‌اي به طول 55 كيلومتر و پهناي 37 كيلومتر واقع شده‌ كه تا مرتفع‌ترين منطقه اين آتش‌فشان با ارتفاع 3/5 كيلومتر بالاي بستر دهانه ، توسعه يافته است .

هنوز مشخص نيست كه چگونه اين تركيب مركزي بدين شكل در‌آمده و چه نوع فرآيندهائي باعث پديد آمدن چنين ساختماني شده است. تصور مي‌شود كه بقاياي تپه مي‌توانسته تركيبي از مواد زير زميني بوده باشد و يا در نتيجه خلع جوي چنين شكلي پديد آمده باشد . تركيب مرتفع مركز اين تپه ، قله مركزي اين دهانه است و هنگامي تشكيل شده است كه مواد مذاب سطحي هنگام تشكيل دهانه متراكم شده‌اند. با اين وجود واضح است كه اين ساختار پس از تشكيل ، دچار دگرگوني‌هاي سطحي شده ؛ توسط باد و يا حتي آب

[Renjer Babi]

اخترشناسان چندین سیاره غول پیکر را که به گرد یکی از اعضای سیستمی دوتایی میگردند آشکار کرده اند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر گرافیکی سیستم سه تایی HD188753 را نشان میدهد که کشف شد سیاره ای مشتری گون و داغ گازی را در خود جای داده است .


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر فروسرخی نزدیک که با تلسکوپ رصدخانه Keck گرفته شده است سیستم HD188753 را نشان می دهد . یک سیاره تازه کشف شده ستاره اولیه(A ) را دور می زند که واقاً چه از نظر جرم و چه از نظر درخشندگی بسیار شبیه به خورشید است .ستاره ثانویه ( B ) عملاً از دو ستاره نزدیک به هم تشکیل شده بطوریکه به شکل مجزا نمی توانند وجود داشته باشند و هردوی آنها کمی از خورشید کم جرم تر هستند . اجزای سازنده A و B به فاصله ای در محدوده 6 تا 18 واحد نجومی جدا هستند . شکل بیضی مدار طراحی شده برای اجزای B را نشان می دهد که دارای موقیت ثابتی برای ستاره اولیه (A ) هستند . در حقیقت اجزای A و B مرکز متعارفی از جرم را دور می زنند که عملاً به B نزدیک تر است و از طرفی هم جرم ترکیب شده از دو ستاره از جرم ستاره اولیه بیشتر است .





[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تصویری خیا لی سیستم ستاره ای را HD188753 از دید قمری فرضی نشان داده است . سیاره به گرد ستاره زردرنگ و درخشان خود می چرخد .



◄این تصویر گرافیکی سیستم سه تایی HD188753 را نشان میدهد که کشف شد سیاره ای مشتری گون و داغ گازی را در خود جای داده است . نمایش Quick Time ( KB 850)

◄ این تصویر فروسرخی نزدیک که با تلسکوپ رصدخانه Keck گرفته شده است سیستم HD188753 را نشان می دهد . یک سیاره تازه کشف شده ستاره اولیه(A ) را دور می زند که واقاً چه از نظر جرم و چه از نظر درخشندگی بسیار شبیه به خورشید است .ستاره ثانویه ( B ) عملاً از دو ستاره نزدیک به هم تشکیل شده بطوریکه به شکل مجزا نمی توانند وجود داشته باشند و هردوی آنها کمی از خورشید کم جرم تر هستند . اجزای سازنده A و B به فاصله ای در محدوده 6 تا 18 واحد نجومی جدا هستند . شکل بیضی مدار طراحی شده برای اجزای B را نشان می دهد که دارای موقیت ثابتی برای ستاره اولیه (A ) هستند . در حقیقت اجزای A و B مرکز متعارفی از جرم را دور می زنند که عملاً به B نزدیک تر است و از طرفی هم جرم ترکیب شده از دو ستاره از جرم ستاره اولیه بیشتر است .

◄ تصویری خیا لی سیستم ستاره ای را HD188753 از دید قمری فرضی نشان داده است . سیاره به گرد ستاره زردرنگ و درخشان خود می چرخد . نمایش Quick Time ( MB 2)

آیا منظومه های ستاره ای چندتایی می توانند وضع زندگی را برای سیارات پشتیبانی کنند ؟ این سوالی اساسی برای اخترزیست دانان است چون بیش از پنجاه درصد ستارگان در کهکشان ما دارای سیستمهای دوتایی،سه تایی و یا بیشتر هستند . اخترشناسان چندین سیاره غول پیکر را نیز که به گرد یکی از اعضای سیستمی دوتایی میگردند را آشکار کرده اند اما در صورتیکه کشف اخیر تأیید شود معلوم خواهد شد که سیستمهای چندتایی هم می توانند دارای سیاره باشند .

چهاردهم جولای در نشریه Nature وجود سیاره ای در سیستمی سه تایی در صورت فلکی دجاجه بنام HD188753 بوسیله MaciejKonacki اعلام شد . Konacki از تکنیکی بدیع استفاده کرد که باعث شد کشف سیارات پیرامون ستاره های دوتایی بسط یابد . او با استفاده از تلسکوپ 10 متری Keck نشان داد لزره های گرانشی و تغییر سرعت شعاعی که بوسیله سیاره ای با 14/1 جرم مشتری و پریودی 35/3 روزه به گرد ستاره اولیه که کوتوله ای با رده طیفی G است و به خورشید ما بسیار شباهت دارد ، چقدر است . ستاره اولیه که در حال چرخش است دارای دوهمدم است : یک کوتوله با رده طیفی G و کوتوله ای دیگر با رده طیفی K که هردو کمی از خورشید کم جرم تر هستند . و هعمچون جفتی دوتایی یکدیگر را دور می زنند . ستاره اولیه و دو ستاره ثانویه در چرخش یکدیگر را در مداری به اندازه 6 تا 18 برابر میانگین فاصله زمین تا خورشید دور می زنند .

Konacki می گوید : محیط زیستی که اینچنین سیستم سیاره ای در آن باشد بسیار جالب خواهد بود . با سه خورشید نمای آسمان آن مجازاً خارج از گمان خواهد بود .



وجود سیاره ای مشتری گون و داغ در چنین سیستم ستاره ای سه تایی چالش هایی را درباره چگونه شکل گیری سیارات مطرح می کند . نظریه پردازان از دیرباز گمان می برند که مشتری های داغ خیلی پیش تر از شکل گیری ستاره های میزبانشان شکل می گیرند و بواسطه برهمکنش های گرانشی با صفحات ستارهای آنان به مدارهای استوار و محکمی مهاجرت می کنند . اما این خیلی بعید است که برای HD188753 چنین اتفاقی افتاده باشد . تأثیر گرانشی اختلال گرِ جفت ستاره دوم صفحه پیرامون ستاره اولیه را ناقص خواهد کرد و شدیداً مواد در دسترس را برای ساخت سیاره ای غول پیکر محدود می کند . مشتری های داغ از صفحات ضخیم مواد شکل میگیرند که در حواشی خارجی ستاره های جوان می چرخند . انبوهه های مواد با یکدیگر هسته ای جامد را تشکیل می دهند و سپس گاز را به داخل خود می مکند .

[Renjer Babi]

این ابر نواختر که از چشم رصدگران حرفه ای پنهان ماند در عکس های یک منجم آماتور به دام افتاد.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


عکس های گرفته شده توسط Wolfgang Kloehr در 28 ژون (7 تیر ) بوسیله یک تلسکوپ 8 اینچ یک ابرنواختر با قدر 14 با نام 2005cs را در کهکشان گرداب M51 آشکار کرد .عکس های گرفته شده نشان میدهد نیای این ابرنواختر چند روز قبل از انفجار قدری معادل 16 داشته که پس از انفجار قدر آن به 14 کاهش یافته است. این ابر نواختر در جنوب کهکشان گرداب و در فاصله 78 ثانیه قوسی از آن قرار گرفته است.

دو روز پس از کشف این ابرنواختر دانشمندان بوسیله تلسکوپ 5/1 متری آریزونا از این ابرنواختر طیف نگاری کردند که مطابق آن 2005cs یک ابرنواختر نوع 2 است یعنی یک غول سرخ منفجر شده . اما همانند سازی های انجام شده با عکس های قبلی از رویداد نشان میدهد که نیای 2005cs یک ابر غول آبی بوده نه یک غول سرخ.بنا به گفته میشل ریک موند از انستیتوی تکنولوژی اگر این شبیه سازی ها درست باشد دانشمندان دوباره شاهد یک ابرنواختر شبیه ابرنواختر استثنایی 1987A هستند. ارنواختر 1987A در سال 1987 در ابر ماژالانی بزرگ کشف شد.اخترشناسان در آن زمان با ملاحظه فیلم های عکاسی قبلی پی بردند که نیای ابرنواختر 1987A غول سرخ بسیار تکامل یافته ای نیست که معمولا عامل پیدایش ابرنواختران پنداشته میشود بلکه یک ستاره بسیار پر جرم و یک ابر غول آبی بسیار داغ است.این ابر غول آبی به طور ناگهانی روشن شد اما در برابر چشمان شگفت زده ناظران ، تراز نوری منورد انتظار آن برای مدتی کوتاه متوقف و حتی اندکی کم شد . به دنبال این افول موقتی یک افزایش تدریجی دیگر تا حدود قدر 3 بوقوع پیوست .دانشمندان بسیار امیدوار و منتظر مشاهده چنین واقعه ای برای بار دیگر هستند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

تصاویر ارسالی از رصدخانه اشعه ایکس چاندرا درخشش و تلألو حلقه های زحل را در طول موج اشعه ایکس آشکار کرد.

تصاویر ارسالی از رصدخانه اشعه ایکس چاندرا درخشش و تلألو حلقه های زحل را در طول موج اشعه ایکس آشکار کرد (نقاط آبی رنگ دراین تصویر مرکب مرئی-اشعه ایکس) . منبع احتمالی این پرتو افشانی فلورسانس است که به همراه برخورد اشعه های ایکس خورشیدی با اتمهای اکسیژن در مولکول های آب ( که به وفور در حلقه های یخی وجود دارند ) سبب می شوند .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

همانطور که در تصویر نشان داده شده است اشعه های ایکس بیشتر از حلقه B ساطع می شوند .حلقه ای که 25000 کیلومتر پهنا و 40000 کیلومتر با سطح زحل فاصله دارد ( همان حلقه درخشان و سفید درونی در تصویر ) .

مدارکی چند نیز از وجود تمرکزی از اشعه های ایکس در سمت صبح زده آن حکایت می کند (سمت چپ که عروه شرقی زحل هم نامیده می شود ) . شرحی مقبول درباره این تمرکز و غلظت این است که آشعه های ایکس با عواض نوری بنام چرخ پره ها در هم می آمیزند که تاحد زیادی به چگالی حلقه B محدود می شوند و اغلب در سمت صبح زده رویت می شوند . چرخ پره ها که به صورت سایه های شعاعی در حلقه ها ظاهر می شوند مقتضی ابرهای ناپایدار ذرات غبار-یخ هستند که از سطح حلقه جدا شده و نوعاً یک ساعت یا قبل از آن ناپدید می شوند . چرخ پره ها با برخورد شهابواره ها به سطح حلقه ها به راه می افتند که بیشتر دربازه نیمه شب ها تا ساعات اولیه صبح اتفاق می افتند چون در طول این پریود سرعت نسبی گذر حلقه ها از میان یک ابر شهابواره ای بیشتر خواهد بود . درخشندگی بیشتر اشعه ایکس در صبح زود می تواند ناشی از فلورسانس اضافی خورشیدی از ابرهای یخی ناپایدار باشد که چرخ پره ها را تولید می کنند . این تفاسیر همچنین می تواند به عنوان سلسله رصدهای دیگر چاندرا از زحل به حساب آید و این که چگونه درخشندگی اشعه ایکس حلقه ها در طول یک هفته تغییر می کند جرئی از رصدهای آتی خواهد بود .

[Renjer Babi]

تلسكوپ فضايي قدرتمند هابل توانست از صحنه تصادم بين فضاپيماي Deep Impact (برخورد عميق) و دنباله دار Temple 1 عكس برداري كند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين تصوير از دنباله­دار تمپل1، خرده پاره­هاي اوليه­ي حاصل از برخورد با پرتابه­ي برخورد كننده­ي كاوشگر را نشان مي­دهد. دوربين رزلوشن­ـ­بالاي "برخورد عميق" اين منظره را 13 ثانيه پس از برخورد گرفته است. اين تصوير به صورت ديجيتالي پردازش شده تا جزييات هسته ي دنباله­دار را نمايش دهد.

Courtesy NASA/JPL/Caltech/UMD


دانشمندان و مهندسان ناسا (NASA) روز استقلال را با انفجاري مهيب جشن مي­گيرند كه از برخورد موفقيت­آميز پرتابه­ي 327 كيلوگرمي كاوشگر "برخورد عميق(Deep Impact)" در ساعت 05:52 روز دوشنبه 4 جولاي (10:22 صبح روز دوشنبه 13 تير به وقت ايران) با دنباله­دار تمپل1 (Tempel1) به وجود آمد. اين برخورد روياروي كه با سرعت 37000 كيلومتر بر ساعت صورت گرفت، نيروي انفجاري­اي برابر حدود 5 تُنTNT توليد كرد.



به نظر مي­رسد همه چيز طبق برنامه پيش رفته باشد. دونالد ك.يومنز(Donald K. Yeomans) از پژوهشگران ناسا، هنگامي كه اولين تصاوير مي­رسيد گفت: "ناوبري عالي بود ـــ بهتر از چيزي بود كه انتظار داشتم. بهتر از اين را نمي­توانم تصور كنم". دانشمندان، مهندسان و مديران آزمايشگاه جت پروپالشن(Jet Propulsion Laboratory) در پاسادناي كاليفرنيا هنگامي كه اولين تصاوير رسيده انجام يك برخورد را تاييد كرد، با صداي بلند شادماني كردند.



با اين كه در دوربين رزلوشن­ــ­بالاي كاوشگر ِ در حال پرواز، فوكوس كمتر از حد عالي بود، تصاوير را نمي­شد با چيزي كمتر از حيرت­انگيز توصيف كرد. پرتابه نيز كه جريان پيوسته­اي از تصاوير پرجزييات را تا تنها چند ثانيه پيش از مرگش مخابره مي­كرد، به قسمتي روشن از آفتاب، از هسته­ي كشيده­ي دنباله­دار در نزديكي يك انتهاي آن، برخورد كرد. به زودي درخشش ِ تابان از گرمايي پديدار شد و سپس انفجار وسيعي از خرده و پاره­ها كه به فضاي پيرامون واپاشيده مي­شد.

اكنون دانشمنداني كه درگير اين پروژه­ي 333 ميليون دلاري­اند، چشم به راه آن­چه كه اين برخورد برجاي مي­نهد هستند. اندازه و شكل دهانه­ي برخورديِ حاصل بايد اطلاعات زيادي از ساختار هسته­ي دنباله­دار، به دست دهد. اگر محل كنده شده كوچك باشد، مثلاً به اندازه­ي يك خانه، اين بدان معني است كه هسته، ساختار داخلي صُلبي، همچون يك مكعب منجمد و جامد از يخ، دارد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين تصوير،دنباله­دار تمپل1 را شش دقيقه قبل از برخورد با كاوشگر "برخورد عميق" ناسا نشان مي دهد. اين تصوير توسط حس­گر هدف­گير پرتابه­ي كاوشگر گرفته شده است.

Courtesy NASA/JPL/Caltech/UMD


در طي روز، با رسيدن تصاوير بيشتر و طيف فروسرخ به زمين، دانشمندانِ اين مأموريت مشتاقانه آن­ها را بررسي خواهند كرد. آن­ها در حال حاضر درباره­ي ساختار اين دنباله­دار تنها مي­توانند حدس­هايي بزنند. با اين حال مقدار عظيم خرده و پاره­ها در عكس­هاي اوليه قوياً اين­طور پيشنهاد مي­كند كه كنده شدگي­اي به اندازه­ي يك استاديوم بر جاي مانده و اين كه درون تمپل1 احتمالاً از مواد متخلخلي است كه به سستي توسط گرانش گرد هم آمده­اند.



دنباله­دارها به نظر مي­رسد مجموعه­هايي از موادي يخي و سنگي باشند كه از آفرينش منظومه­ي شمسي در 4.5 ميليارد سال قبل به جاي مانده است. دنباله­دارهايي با دوره­ي كوتاه چون تمپل1، در حالي كه نسبتاً دسترسي به آن­ها با فضاپيما ساده است، هر بار كه وارد قسمت­هاي داخلي منظومه­ي شمسي مي­شوند، در معرض تابش شديد خورشيد قرار مي­گيرند. بنابراين هدف اصلي "برخورد عميق"، استخراج مواد دست­نخورده از اعماق زير سطح هسته است. به گفته­ي سرپرست تحقيقات، ميشل اَهِرْن(Michael AHearn) (دانشگاه Maryland)، طيف فروسرخ به دست آمده در طي برخورد، تاكنون وجود تركيباتي كه هنوز بايد تشخيص داده شوند را آشكار كرده است.




در حالي كه تيم "برخورد عميق" در پاسادنا (Pasadena) روي خودِ مـأموريت متمركز شده بودند، منجمان آماتور و حرفه­اي در سرتاسر دنيا اين رخداد را در چشمي تلسكوپ­هايشان تماشا مي­كردند. دنباله­دار تمپل1 هم اكنون 0.89 واحد نجومي(134 ميليون كيلومتر) از زمين فاصله­دارد و تا پيش از برخورد، در تلسكوپ، هدفي مه­آلود و محو از قدر 10 بود. به گفته­ي پل وايزمن(Paul Weissman) متخصص دنباله­دارها (از JPL در NASA) در طي يك ساعت پس از برخورد، روشنايي تمپل1 بيش از دو برابر شده است. ديگران گزارش كرده­اند كه روشنايي دنباله­دار حدود شش برابر شده است(معادل دو قدر كامل).

اين كه اين دنباله­دار دقيقاً چه­قدر پرنور مي­شود، بستگي دارد به اولاً مقدار غبار استخراج شده، سرعت انبساط ابر ِ غبار، اين كه تا چه زماني اين ابر، متمركز و با بازتابندگي بالا باقي مي­ماند و اين كه آيا برخورد، ناحيه­ي فعالي را روي دنبال­دار به وجود مي­آورد كه مواد بيشتري بتوانند از آن به خارج فوران كنند. در حال حاضر به گفته­ي اَهِرْن، مي­دانيم كه "برخورد درخشاني" بوده است.تمپل1 در 1867 در فرانسه و توسط ارنست ويلهلم لبرش تمپل(Ernest Wilhelm Leberecht Tempel) كشف شد. اين دنباله­دار كه طبق اندازه­گيري­ها به طول 9 و عرض 3 كيلومتر(حدود نصف اندازه­ي منهتن) است، در مداري بين مريخ و مشتري، 5.5 سال طول مي­كشد تا گرد خورشيد بچرخد.


برخورد عميق از ديد تلسكوپ فضايي هابل


تلسكوپ فضايي قدرتمند هابل توانست از صحنه تصادم بين فضاپيماي Deep Impact (برخورد عميق) و دنباله دار Temple 1 عكس برداري كند. اگرچه تلسكوپ فضايي هابل يكي از حساسترين و با نفوذترين تلسكوپ هاي دردسترس مي باشد، اما گاز ها و گرد وغبارهايي كه اطراف اين دنباله دار را احاطه كرده اند باعث تيرگي دنباله دار در عكس گرفته از اين صحنه تصادم، شده است.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين عكس ها به ترتيب صحنه تصادم را قبل و بعد از برخورد نشان مي دهند عکس بیشتر ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])



عكس سمت چپ دقايقي قبل از برخورد را نشان مي دهد و در اين عكس، دنباله دار Temple 1 به صورت نقطه اي روشن مشخص شده است.عكسي كه در وسط قرار دارد، 15 دقيقه بعد از برخورد گرفته شده است. كه در اين عكس، دنباله دار Temple 1 4 برابر روشن تر از قبل مشخص شده است. گاز ها و گردوغبارهاي اطراف اين دنباله دار پس از برخورد باعث افزايش روشنايي و درخشندگي اين دنباله دار شده است.عكسي كه در سمت راست قرار دارد، 62 دقيقه پس از تصادم گرفته شده است. و اين عكس پخش شدن گاز و گردوغبار را در اطراف اين دنباله دار نشان مي دهد. در ضمن اين دنباله دار كه شبيه يك سيب زميني است 14 كيلومتر پهنا و 4 كيلومتر طول دارد .

[Renjer Babi]

يکي از پژوهشگران دانشگاه شيکاگو روشي جديد براي بررسي سن عالم به دست آورد.



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]



نيکولاس داوفاس که در دانگاه شيکاگو به بررسي جو زمين مي پرداخت با مطالعه شهابسنگ ها و به طور اتفاقي با تجزيه و پرتو نگاري يک شهاب سنگ با دو ماده اورانيوم 238 و توريوم232سن اين شهاب سنگ را به دست آورد و جالب اينکه سن آن نزديک به سن عالم است!يعني 14ميليارد سال که نيکولاس با تقريب 2 ميليارد سال آن را به دست آورده است از اين يافته،او نتيجه مي گيرد که سن کهکشان راه شيري نبايد با سن عالم تفاوت زيادي داشته باشد نيکولاس در اين رابطه افزود که بعد از مهبانگ نبايد زمان زيادي سپري شده باشد تا ساختاري مانند راه شيري شکل گرفته باشد. اين نظريه و در واقع اين کشف بسيار مهم،مهمتر مي شود چرا که با تعييد صحت آن دانشمندان بايد به فرضيه هاي بنيادي کيهان شناسي نگاهي دو باره بيندازند چرا که اگر گفته او در ست باشد که هم اکنون دانشمندان زيادي نيز با وي هم عقيده شده اند ، بايد نيمي از کيهان شناسي را دو باره بررسي کرد .اما سن قبلي که مي تواند با اين تعيين سن جديد کمي نا هماهنگ به نظر برسد 12.2 ميليارد سال است که با استفاده از ستارگان و خوشه هاي کروي و کوتوله هاي سفيد به دست آمده است طبيعتا اشتباه اين تعيين سن با استفاده از اين اجرام اين است که ما نمي توانيم بدون شناخت کامل از اين اجرام سن عالم را با استفاده از آن ها تعيين کنيم چرا که دانشمندان هنوز فرضيات کاملي پيرامون اين اجرام ندارند به طوري که بتوان سن آنها را دقيق تخمين زد . سن ديگر که با روشي متفاوت به دست آمده 13.7ميليارد سال است که تفاوت آن زياد نيست و توسط ماهواره دبليو ام آ پي ناسا تعيين شده است که همانطور که ذکر شد تفاوت اين عدد محسوس نيست .اما در کل بايد با روش هاي راحت تر و مطمئن تر به بررسي کيهان و مهمترين مساله در بررسي کيهان،يعني تعيين سن عالم بپردازيم که روش جديد يعني پرتو نگاري شهابسنگها بسيار مطمئن تر از روش هاي پيشين است.

[khaiyam]

رنجر جان شما مقالات را چرا توي همون تاپيك فيزيك و نجوم نزاشتي
كه ديگه وقالات پراكنده نشه

[khaiyam]

saeed جون شما درست می گید اما قبول کن که نمیشه فیزیک و نجوم با هم در یک تاپیک قرار داده بشوند اگر دقت کنی تعداد صفحات رو ببینی خیلی زیاد شده 61 تا فکر نکنم در سایت همچین رکوردی وجود داشته باشه شما اگر نگران این هستی که اسم من رو تاپیک انجم نجوم هست می تونی از مدیر سایت بخواهی که اسم خودتو بزاره واقعا برای من فرقی نمیکنه چون برای فعال شدن به اسم شروع کننده تاپیک دقت نمیکنند به هرکسی بیشترین فعالیت مفید را داشته باشه همان طور که میدونی و دیدی roje-aria
در یک روز حدود 200 پست گذاشت و دیگه رفت و نیومد که من یقین دارم که حتا 50 پست اون هم خونده نشده
حالا تصور کن یک نفر که با بار اول است به این تاپیک اومده صفحات رو ببینه 100% از خوندن بقیه مطالب دلسرد میشه
خلاصه من نمیخوام که اسم شما رو در این تاپیک از بین ببرم. میتونی خودت یک تاپیک درباره نجوم درست کنی و من اونجا ادامه بدم

بعد میتونی اسم این تاپیک رو به فیزیک تغییر بدی و مقالات درباره فیزیک رو اینجا ادامه بدی
فقط دقت کن برای فعال شدن به اسم شروع کننده تاپیک دقت نمیکنند به هرکسی بیشترین فعالیت مفید را داشته باشه
نگاه میکنند
با تشکر

ببخشيد من اين پست قانع كننده شما را نخونده بودم
اگر امكان داره تعداد پست را در روز ها كاهش بديد كه همه وقت پيدا كنن بخونن
با اين اوصاف پس بهتره كه تاپيك فيزيك هم جدا جنيم كه مقالات به يك دسته بندي برسند و پراكنده نباشند

[khaiyam]

جستجوي بقاياي ستاره هاي كهن در جو زمين

محققان ناسا موفق به يافتن ذراتي از ستاره هاي ابتدايي در جو زمين شدند.

دانشمندان دفتر تحقيقات علوم مربوط به ذرات فضايي در مركز فضايي جانسون ناسا واقع در شهر هيوستون ، اعلام كردند كه موفق به رد يابي ذرات باقي ملنده از ستاه هاي كهن در لايه هاي فوقاني جو زمين شده اند .

از دو دهه پيش تا كنون ناسا با كمك نوع اصلاح شده اي از هواپيماهاي U2 كه به هواپيماهاي Er2 موسومند ، در لايه هاي فوقاني جو زمين به دنبال ذرات كوچك ميان سياره اي است .اين ذرات كوچك توسط دنباله دارها به نزديكي زمين آورده شده و در خلال بارشهاي شهابي به جو زمين وارد مي شود. اما اخيرا در ذرات يافت شده با اين روش بقاياي از ستاره هاي كهن كهكشان يافت شده است. اين ذرات در ابتداي تشكيل منظومه خورشيدي ما به عنوان بلوكهاي ساختماني در تشكيل خورشيد و منظومه مشاركت كرده بودند.

دكتر كلر از مركز فضايي جانسون كه سرپرستي تيم اين تحقيق را بر عهده داشت در اين باره مي گويد:از نظر منطقي ، دنباله دارها محل مناسبي براي جستجوي ذرات باقي مانده از ستاره هاي كهن هستند ، چراكه آنها در ناحيه و زماني از تاريخ منظومه ما شكل گرفته اند كه مي توانسته اند ذرات باقي مانده از ستاره هايي را كه در تشكيل منظومه به كار نرفته بودند، به خود جذب كنند.

لازم به ذكر است قبل از تشكيل خورشيد ، در محل فعلي منظومه شمسي ابر بزرگ و چرخاني از گازها و ذرات به جا مانده از ستاره هاي قديمي وجود داشت . اين ذرات پس از نابودي ستاره هاي مادر خويش ، در محل هاي متفاوتي از كهكشان در اين ناحيه جمع شده بودند و در تشكيل منظومه شمسي دخالت كردند اما بخشي از آنها كه در اين تركيبات پايه اي مشاركت نكرده بودند جذب هسته هاي دنباله دارها شده و از آن زمان تا كنون يعني زماني معادل 5/4 ميليارد سال بدون تغيير باقي مانده اند .و هم اكنون گاهي به شكل شهابهايي با لايه هاي فوقاني جو زمين برخورد كرده و در آن باقي مي مانند . اين ذرات قطري بين 5 تا 50 ميليونيوم متر دارند و اغلب به ساختاري شكل گردايه اي از كريستالهاي كوچك با اندازه 100 تا 500 ميلياردم متر دارند . كشف اخير با كمك آشكار ساز يوني در دانشگاه واشنگتن امكان پذير شده است كه به دانشمند امكان آنرا مي دهد تا ذرات بسيار كوچك را با كمك تاباندان يك پرتو بسيار ظريف از ذرات پر انرژي ، آشكار سازند.

[khaiyam]

تندبادهاي عظيم كهكشاني



چاندرا و هابل تصويري تركيبي از بادهاي كهكشاني در قلب Ngc 3079 آشكار كرده اند.

در تصور حيرت انگيزي كه با كمك تركيب دو تصوير نور مريي و پرتوهاي ايكس از كهكشان Ngc 3079 به دست آمده است تندبادكهكشاني عظيمي آشكار شده است در اين تصوير نقاط آبي رنگ را تلسكوپ فضايي پرتوx چاندرا و نقاط قرمز و سبز را تلسكوپ فضايي هابل از اين ناحيه تهيه كرده است.

در اين تصور تركيبي، دو ستون از گازهاي داغ مشخص شده است كه در بخش مركزي اين تصوير ساختاري نعل اسبي شكل را ايجاد كرده اند. بخشي از اين گازها دمايي در حد 10 هزار درجه سلسيوس دارند در حاليكه بخش ديگر اين ستونهاي گازي تا 10 ميليون درجه سلسيوس ملتهب شده است. به نظر مي رسد اين ساختار نتيجه اي از وزش يك تند باد مهيب در مركز اين كهكشان باشد.اين تندباد عظيم حجمهاي عظيمي از گاز را از مركز اين كهكشان جدا كرده و در نتيجه حفره اي از گازهاي سرد در مركز اين ناحيه به وجود آمده است و گازهايي كه توسط اين تند باد از كهكشان جدا شده اند در طول اين شكاف به هم فشرده شده و دماي آنها افزايش يافته و در امتداد ساختاري رشته مانند متراكم شده و در نهايت اين ساختار نعل اسبي را تشكيل داده اند.

وسعت اين تند باد عظيم را مي توان در ناحيه سهمي شكل مركز تصوير مشاهده كرد.چنين تندباد هاي عظيمي، نظير آنچه در قلب اين كهكشان تفكيك شده است احتمالا ناشي از فعاليتهاي سياهچاله ابر پر جرم مركزي كهكشان و يا زنجيره اي از انفجارهاي ابر نواختري در اين ناحيه بوده است. بررسي اين ساختارها در تعيين سير تحول كهكشان بسيار مهم است چراكه اين تندبادها نقش مهمي در تولد ستارگان جوان و توزيع آنها در كهكشانها ايفا مي كنند و در همين حال به جداسازي عناصر سنگين و سبك و پراكندگي انها در نواحي مختلف كهكشان ياري مي دهند.

تصوير اخير نشان داد كه دانشمندان تا كنون در تخمين جرمي از گاز كه با كمك اين تندباد ها منتقل مي شده است، دچار اشتباه بوده و مقدار آن را بسيار كمتر از آنچه كه هست برآورد مي كرده اند.

[khaiyam]

كشف منابع جديد پر انرژي در كهكشان M83

تلسكوپ فضايي پرتو ايكس چاندرا ، تجمعي از سياهچاله ها و ستاره هاي نوتروني را در قلب كهكشان مارپيچي M83 آشكار كرد.

اگر شما علاقمند به شكار منابع پر انرژي كيهاني هستيد ، بد نيست نگاهي به كهكشان معروف M83 بياندازيد . اين كهكشان به موزه اي از منابع انرژي قوي تبديل شده است.

تلسكوپ فضايي پرتو X چاندرا پيش از اين تعدادي از سياهچاله و ستاره هاينوتروني را در اين كهكشان ثبت كرده بود .اما اخيرا تجمعي از اين موجودات پر انرژي را در مركز اين كهكشان آشكار كرده است. ضمن اينكه بر اساس اطلاعات آن دانشمندان توانسته اند توجيهي براي علت تجمع اين همه منبع انرژي در آن بيابند.

اين كهكشان در فاصله 12 ميليون سال نوري از ما قرار دارد و مركز آن به شدت داغ و گرم است . اين گرما ناشي از شكل گيري ستارگان دراين ناحيه است كه احتمالا از 20 ميليون سال پيش از آن آغاز شده است. بر اساس اطلاعات به دست آمده از چاندرا ابري از گازهاي داغ در اطراف هسته اين كهكشان وجود دارد كه حدود 7 ميليون درجه حرارت دارد در حاليكه ابرهاي گازي واقع در بازوهاي كهكشان داراي حرارتي معادل 4 ميليون درجه هستند. اين اختلاف دمان نشان از آن دارد كه شكل گيري ستاره ها در نزديكي مركز كهكشان بسيار بيشتر از نواحي ديگر است .

ستاره هاي شكل گرفته در اين ناحيه عمدتا بسيار پر جرم بوده و مدت كوتاهي را زندگي مي كنند و پس از آن به شكل انفجارهاي عظيم نابود مي شوند . انفجارهايي كه منجر به توليد ستاره هاي نوتروني و سياهچاله هاي كوچك مي شود. در تصوير چاندرا نيز همين نوع از اجرام مشخص شده اند. اين نظريه در عين حال مي تواند وجود عناصر سنگين نظير كربن ، نئون، منيزيوم، سيليكون و گوگرد را در گازهاي داغ اطراف هسته M83 توجيه كند. احتمالا اين عناصر درون هسته ستاره هاي پر جرم به وجود آمده و پس از انفجار آنها به درون محيط كهكشاني وارد شده اند .

[Renjer Babi]

honarmand جان پس شما هم راضی شدید که این دوتا از هم جدا بشوند؟
در مورد فرستادن مقالات هم من فکر کنم روزی 10تا رو بتونن همه بخونند
حالا نظر دوست من bb جان چیه؟ شما هم راضی هستید یا نه؟ :blush:

امیدوارم سعیید عزیز هم راضی باشه چون من قصد جصارت به کسی رو ندارم بالاخره فیزیک رشته تخصصی دوست عزیز مون سعیید است

[Renjer Babi]

ساعت سی دقیقه بامداد امروز، پنج‌شنبه 8 تیر ماه، شمارش معکوس پرتاب شاتل دیسکاوری رسما آغاز شد؛ اما پیش‌بینی‌های هواشناسی حاکی از آن است که پرتاب برنامه‌ریزی شده دیسکاوری در روز شنبه به تعویق خواهد افتاد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


طبق برنامه قبلی قرار است در ساعت 19:48 روز شنبه دهم تیرماه به وقت جهانی (23:18 به وقت ایران)، فضاپیمای رفت‌وبرگشت دیسکاوری از مرکز فضایی کندی در فلوریدا به فضا پرتاب شود. این ماموریت با هفت سرنشین به مقصد ایستگاه فضایی بین‌المللی خواهد بود و قرار است برای نخستین بار پس از فاجعه انفجار کلمبیا، سرنشینان ایستگاه فضایی را به سه نفر افزایش دهد.
مقامات ناسا درحالی برای پرتاب آماده می‌شوند که کتی وینترز از بخش هواشناسی ناسا اعلام کرده است به دلیل تجمع ابرهای طوفانی در فلوریدا، 60 درصد احتمال دارد این پرواز به تعویق بیفتد. پنجره پرواز دیسکاوری از دهم تیرماه آغاز می‌شود و تا 29 تیر ادامه خواهد داشت.
این پرواز شاتل که STS-121 خوانده می‌شود، به فرماندهی استیون لیندسی انجام خواهد شد و کمک‌خلبان مارک کلی همراه با مایکل فوسیوم، لیزا نواک، استفانی ویلسون و پیرس سلرس، وی را همراهی خواهند کرد. توماس ریتر آلمانی هم دیگر مسافر این پرواز است که به عنوان نماینده آژانس فضایی اروپا و سرنشین سوم رهسپار ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌شود. در طول این ماموریت، فضانوردان با دقت شاتل را بررسی خواهند کرد تا آسیب‌های احتمالی را بیابند. آنها هم‌چنین دستورالعمل‌ها و ابزارهای جدیدی را آزمایش خواهند کرد تا ایمنی پرواز را افزایش دهند. ماموریت آنها نصب تجهیزاتی مهم در ایستگاه فضایی است و فوسیوم و سلرز در دو یا سه راه‌پیمایی فضایی، ایستگاه فضایی را تعمیر خواهند کرد.
ناسا اعلام کرده است علیرغم اظهار نگرانی‌های مهندسان در مورد خطر احتمالی عایق‌های نصب‌شده روی مخزن سوخت، هیچ مشکلی پرواز دیسکاوری را تهدید نمی‌کند. پیش‌از این، بالاترین مقامات مهندسی و ایمنی پروازهای شاتل درخواست کرده بودند پرواز دیسکاوری برای شش ماه به تعویق بیفتد تا شاتل به اطمینان کافی دست پیدا کند. حساسیت آنها بیشتر حول پوشش عایقی است که در پرواز تیرماه گذشته، قطعه‌‌ای چهارصدگرمی همراه با خرده‌ذراتی چندگرمی در لحظات اولیه پرتاب از آن جدا شد، اما خوشبختانه با شاتل برخورد نکرد. هنوز احتمال جدا شدن حداکثر 19 گرم از آن پوشش عایق وجود دارد، اما این مقامات با تصمیم مدیر ناسا مبنی بر پرتاب شاتل در پنجره پروازی تیرماه موافقت کرده‌اند؛ چراکه در صورت بروز حادثه‌ای غیر قابل پیش‌بینی، مسافران شاتل به سلامت در ایستگاه فضایی بین‌المللی باقی خواهند ماند تا شاتل آتلانتیس در ماموریت اضطراری مردادماه، برای بازگرداندن آنها اقدام کند.
این پرواز، دومین پرواز شاتل پس از انفجار غم‌بار شاتل کلمبیا است. در پرتاب کلمبیا در بهمن 1381، قطعه‌ای ازعایق از مخزن خارجی سوخت جدا شد، به بال چپ شاتل کلمبیا برخورد کرد و عایق‌های حرارتی آن را سوراخ کرد. در بازگشت شاتل به زمین، سرعت بسیار بالای شاتل (18 برابر سرعت صوت) و اصطکاک آن با هوا، پلاسمایی از هوای داغ ایجاد کرد که از طریق این سوراخ به درون فضاپیما راه یافت و با ذوب کردن اسکلت فلزی شاتل، مقاومت آن‌ را در برابر نیروهای بسیار شدید آیرودینامیکی از بین برد و فضاپیما را با هفت سرنشینش در انفجاری عظیم متلاشی کرد.
در این پرواز، ناسا تعداد زیادی دوربین روی بدنه شاتل و مخزن‌ سوخت نصب کرده است تا جداشدن احتمالی هر قطعه و مسیرش را زیر نظر داشته باشد. مدیر ناسا دستور داده است پروازهای شاتل همه در روز انجام شوند تا نور مناسب برای تصویربرداری دوربین‌های زمینی و مستقر روی شاتل فراهم باشد. ایستگاه فضایی بین‌المللی هم به ابزارهای بررسی شاتل مجهز شده است و تجهیزاتی برای تعمیرات ساده شاتل در اختیار فضانوردان قرار گرفته است.
موفقیت پرواز این شاتل برای ادامه فعالیت‌های فضایی بشر بسیار بااهمیت است، زیرا در حال حاضر تنها شاتل است که می‌تواند تجهیزات لازم را برای کامل کردن ایستگاه فضایی بین‌المللی با خود حمل کند. ناسا برای کامل کردن ایستگاه فضایی، شانزده پرواز دیگر را تا پایان سال 2010 برنامه‌ریزی کرده است، زیرا طبق دستور رییس‌جمهور ایالات متحده شاتل‌ها در 2010 بازنشسته می‌شوند.با این برنامه، فشار کاری شاتل‌ها افزایش یافته است و احتمال خطر هم به همین شکل زیاد شده است. مایکل گریفین، رییس ناسا اعلام کرده است در صورت بروز هرگونه اتفاق ناگواری در پرواز دیسکاوری، برنامه شاتل متوقف خواهد شد. در آن‌صورت، فضاپیماهای روسی سایوز تنها راه ارتباط با ایستگاه فضایی خواهد بود و آینده ایستگاه ناقص فضایی در پرده‌ای از ابهام قرار خواهد گرفت.

[Renjer Babi]

زندگی آسان نیست، حتی برای کهکشان‌ها ! برخی از کهکشان‌ها حقوق کیهان‌وندی (!) را رعایت نمی‌کنند و به‌قدری به همسایگان خود نزدیک می‌شوند که آسیب می‌بینند و شکلی دیگر پیدا می‌کنند. اما برخوردهای کهکشانی اثرات دیگری هم دارد و آن، تولد نسل جدید ستارگان است که برخی‌شان در این میان منفجر می‌شوند. تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا توانسته است منظره بی‌نظیری از یک جفت کهکشان درهم تنیده به‌تصویر بکشد که ابرنواختری پیر در آنها منفجر شده است.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


ستارگانی که منفجر می‌شوند، ابرنواختر نام دارند و با درخشندگی بسیار زیادشان از فواصل بسیار کیهانی نیز دیده می‌شوند. این انفجارها در مطالعات کیهان‌شناسی اهمیت فراوانی دارند، زیرا می‌توان فاصله آنها را با بررسی تغییرات درخشندگیشان تعیین کرد. دانشمندان نیز در برنامه زمانی منظمی، تلسکوپ‌های بزرگ را از جمله VLT به سوی مناطقی از آسمان نشانه می‌روند تا بتوانند ابرنواخترهای احتمالی را به‌دام بیاندازند.
کهکشان MCG-01-39-003 که نامش بیشتر شبیه به شماره تلفن است، کهکشان بسیار عجیبی است. این کهکشان قلابی در یک سر خود دارد که احتمالا به دلیل برهمکنش‌های گرانشی با کهکشان مارپیچی همسایه‌اش، NGC5917 ایجاد شده است. بررسی‌های دقیق‌تر این تصویر نشان می‌دهد که ان‌جی‌سی 5917 توده‌های عظیم گاز و غبار را از همسایه‌اش به سوی خود می‌کشد. این دو کهکشان در فاصله 87 میلیون سال نوری زمین در صورا فلکی میزان قرار گرفته‌اند.
ان‌جی‌سی 5917 حدود چهل هزار سال نوری درازا دارد و 750 بار کم‌نورتر از حد دید چشم غیرمسلح است. این کهکشان را ویلیام هرشل در سال 1835 کشف کرد، اما جالب است که به‌نظر می‌رسد هرشل که بزرگ‌ترین منجم زمان خود بود، نتوانسته است همسایه قلاب‌دار این کهکشان را که تنها 2.5 بار کم‌نورتر است، ببیند! جالب‌تر این‌که کهکشان مارپیچی- میله‌ای زیبایی هم کمی آن‌طرف‌تر قرار گرفته و حسرت آن را می‌خورد که نام‌گذاری شود! پشت این سه کهکشان هم می‌توان رقص گرانشی جزیره‌های جهانی دوردست را تشخیص داد.
اما علاقه اخترشناسان به این مجموعه کهکشانی از زیبایی آن نیست. سال گذشته ستاره‌ای در نزدیکی قلاب منفجر شد که ابرنواختر 2005cf نام گرفت. به‌نظر می‌رسید که این ابرنواختر بر فراز پلی از مواد که دو کهکشان همسایه را به‌هم مرتبط می‌کند منفجر شده باشد. رصدهای تلسکوپ 1.5 متری رصدخانه ویپل نشان داد عامل این انفجار، یک ابرنواختر نوع اول است که اجزای خود را با سرعت 15هزار کیلومتر بر ثانیه (5درصد سرعت نور) به بیرون پرتاب کرده است.
ابرنواختر نوع اول، نوعی ابرنواختر است که در آن خطوط طیفی هیدروژن دیده نمی‌شود. این بدان معنی است که انفجار مربوط به جسمی است که ذخیره هیدروژنش به پایان رسیده است. در اواسط قرن بیستم، سوبرامانیان چاندراسکار، فیزیک‌دان هندی و برنده جایزه نوبل فیزیک، نشان داد ستاره‌ای که جرمش کمتر از 1.4 برابر جرم خورشید باشد، در پایان عمر خود به یک کوتوله سفید تبدیل می‌شود، موجودی هم‌اندازه زمین و بسیار داغ که فرآیند هم‌جوشی هسته‌ای در آن متوقف شده است. به افتخار چاندارسکار، مقدار حدی 1.4 برابر جرم خورشید را حد چاندراسکار می‌نامند. اگر جرم کوتوله سفید به نحوی از حد چاندراسکار فراتر رود، فرآیند هم‌جوشی هسته‌ای کربن در سراسر کوتوله سفید روی می‌دهد و این موجود کوچک در انفجاری عظیم با قدر مطلق 19- نابود خواهد شد.
بلافاصله پس‌از کشف این ابرنواختر، گروه همکاری اروپایی ابرنواختری (ESC) به سرپرستی ولفگانگ هیلبراندت از موسسه اخترفیزیک ماکس پلانک، رصدهای دقیق این ابرنواختر را با استفاده از بزرگ‌ترین تلسکوپ‌های سراسر جهان آغاز کردند. ESC، بزرگ‌ترین گروه تحقیقاتی ابرنواخترها در اروپا است که از ده موسسه تحقیقات اخترفیزیکی در اروپا تشکیل شده است.
پیش از این نشانه‌های فراوانی بدست آمده بود، دال بر این‌که برخوردها و فعالیت‌های کهکشانی فرآیندهای تولد ستارگان را افزایش می‌دهد. بنابراین فراوانی ابرنواخترها هم در چنین کهکشان‌هایی نسبت به کهکشان‌های دورافتاده تنها بیشتر خواهد بود. این انتظار برای ستارگان جوان و سنگین منطقی است، اما تحقیقات چند سال اخیر نشان داده است این برخوردها، فراوانی انفجار ستارگان پیر و ابرنواخترهای نوع اول را نیز افزایش می‌دهد. با این حال کشف یک ابرنواختر نوع اول در دنباله‌های جزر و مدی متصل‌کننده دو کهکشان برخوردی به یکدیگر فوق‌العاده نادر است. ازاین‌رو ابرنواختر 2005cf که در کنار دنباله بین دو کهکشان قرار داشت، به موضوع هیجان‌انگیزی بین اخترشناسان تبدیل شد.
گروه ESC موفق شد این ابرنواختر را در تمام دوره تحولش، از ده روز مانده به اوج درخشندگی تا بیش‌از یک سال پس از انفجار، رصد کند. هرچه ابرنواختر کم‌نور می‌شد، تلسکوپ‌های بزرگتری برای دیدنش مورد استفاده قرار می‌گرفت. یک سال پس از وقوع انفجار، ابرنواختر هفتصد بار کم‌نورتر از اوج درخشندگی‌اش شده بود و به همین دلیل، تلسکوپ VLT برای عکس‌برداری از آن وارد عمل شد. آخرین مراحل کم‌نور شدن یک ابرنواختر برای بررسی ساختار داخلی مواد پرتاب‌شده اهمیت بسیار زیادی دارد، زیرا می‌توان چگونگی انفجار ابرنواخترها و عناصر تولید شده در آنها را درک کرد.
تصویر نهایی تلسکوپ VLT با میدان دید8.3 در 5.6 دقیقه قوس، از ترکیب تصاویر گرفته‌شده در نورهای آبی، مریی، قرمز و فروسرخ تهیه شده است. این تصویر، ساختار جزر و مدی زیبایی را به شکل یک قلاب نشان می‌دهد که مملو از ساختارهای ریزتر مانند سحابی‌های مولد ستارگان است که بر اثر فعل‌وانفعال‌های گرانشی بین دو کهکشان آغاز به کار کرده‌اند. متاسفانه این تصویر به وضوح نشان می‌دهد که ابرنواختر از این دنباله قلاب‌شکل خارج شده است. احتمالا اختلالات گرانشی شدید آن منطقه، کوتوله سفید را از زادگاهش دور کرده و این ستاره آخرین هزاران سال زندگی را در تنهایی و غربت سپری کرده است. گویا زندگی برای یک ستاره دشوارتر است!

[Renjer Babi]

انسلادوس چین‌ و ترک خورده همراه با قمر حلقه‌ای ژانوس در اطراف لبه حلقه F بر گرد زحل می‌چرخند. انسلادوس، قمر 505 کیلومتری زحل، به دلیل چشمه‌های فورانگر یخی‌اش در قطب جنوب مشهور است و ژانوس 181 کیلومتری را به دلیل مدار مشترکش با قمر اپیمتئوس می‌شناسند



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


حلقه F در اغلب تصاویر کاسینی به شکل یک نوار بسیار باریک می‌افتد، اما این بار ساختار داخلی این حلقه را می‌توان تشخیص داد. هسته درخشان این حلقه حدود پنجاه کیلومتر پهنا دارد و مملو از توده‌های فشرده یخی پر پیچ‌وتاب است. هاله‌هایی از یخ که در اطراف هسته مرکزی پخش شده‌اند، در ساختارهای مارپیچی عجیبی پیچ خورده‌اند.
این تصویر را دوربین زاویه بسته کاسینی در اول خرداد سال جاری و در نور مریی گرفته است. فاصله کاسینی تا ژانوس حدود 565 هزار کیلومتر، تا انسلادوس 702هزار کیلومتر و تا زحل 530هزار کیلومتر بوده است. بدین ترتیب مقیاس تصویر روی ژانوس 3 کیلومتر در هر نقطه و 4 کیلومتر در نقطه روی انسلادوس خواهد بود

[Renjer Babi]

فضاپیمای کاسینی فردا دومین سالگرد ورود به منظومه سیاره‌ای زحل را جشن خواهد گرفت و بدین ترتیب، نیمی از ماموریت چهارساله خود را پشت سر خواهد گذاشت. اکتشافات فراوان این فضاپیما در طول نیمه اول ماموریتش به‌قدری گسترده است که دانشمندان در یافتن موضوع‌هایی که قرار است در نیمه دوم ماموریت این فضاپیمای موفق مورد مطالعه قرار گیرند، با مشکل روبرو شده‌اند

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

رابرت میچل، مدیر برنامه کاسینی در آزمایشگاه پیشرانش جت در این مورد می‌گوید:« این فضاپیما زمان قابل توجهی را به بررسی قمر تایتان اختصاص داده و تاکنون پانزده بار با این قمر ملاقات کرده است. تا پایان ماموریت در تیرماه 1387، کاسینی سی بار دیگر از نزدیکی تایتان عبور خواهد کرد و مطمئن باشید یافته‌های کاسینی در نیمه دوم ماموریت به‌قدری شگفت‌انگیز خواهد بود که آن‌چه تا کنون برای ما ارسال کرده‌است، فقط یک دست‌گرمی به حساب می‌آید».
اما چرا تایتان این‌قدر مهم است؟ توبی اوون، کارشناس علوم میان‌رشته‌ای کاسینی و عضو هیات‌علمی دانشگاه هاوایی پاسخ می‌دهد:« دلیلش ساده است. این قمر می‌تواند اطلاعات باارزشی را از گذشته زمین در اختیارمان قرار دهد. احتمالا زمین هم در آغاز مانند این قمر، جوی مملو از متان و آمونیاک داشته و تحولش شبیه به تایتان بوده است. نزدیکی زمین به خورشید سبب شد اقیانوس‌های زمین از آب مایع پر شود، ولی تایتان به دلیل فاصله دور از خورشید و محیط سرد اطراف، پوسته‌ای یخی دارد و برکه‌هایی موسمی از متان مایع در آن ایجاد می‌شود. شرایط شیمیایی مناسب روی زمین گرم در نهایت به پیدایش حیات منجر شد، در حالی که در تایتان تنها گذشته‌ای یخ‌زده از زمین پیدا می‌شود: متان، نیتروژن و مجموعه‌ای از مولکول‌های آلی کوچک. آب‌وهوای سراسر گرم و به‌دقت تنظیم‌شده زمین است که موجب شده به جای آن‌که امروز ساکنان تایتان به بررسی زمین بپردازند، ما زمینی‌ها به سراغ تایتان برویم!»

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


اطلاعات فراوان ارسالی فضاپیمای کاسینی در نیمه اول ماموریت خود و کاوشگر هوینگس در فرود تاریخی‌اش بر سطح تایتان ، نشان داده‌اند که این قمر بسیار شبیه به زمین است. نشانه‌های فراوانی از بارش متان، فرسایش، مجراهای زه‌کشی، بسترهای خشک‌شده برکه‌ها و دریاچه‌ها، فعالیت‌های محتمل آتشفشانی و مناطق وسیع پوشیده از شن‌های روان در سطح این قمر دیده شده است.
جری جونز، رییس گروه ناوبری کاسینی، برنامه‌های آینده این فضاپیما را بسیار حیرت‌آور توصیف می‌کند:« گشت منظومه زحل از این تابستان وارد مرحله جدیدی می‌شود؛ بازدیدهای ویژه از قمرهای زحل و پروازهای نمایشی در هر زمان که بخواهید! در یازده ماه آینده، کاسینی هفده بار از نزدیکی تایتان عبور خواهد کرد و پنجاه‌ویک مانور را برای تغییر مسیر خود انجام خواهد داد، بیش‌از یک مانور در هفته! نخستین ملاقات با تایتان روز یازدهم تیرماه خواهد بود و ملاقات بعدی در آخر تیرماه، نزدیک‌ترین برخورد با این قمر خواهد بود، زیرا کاسینی از ارتفاع 950 کیلومتری تایتان عبور خواهد کرد. پرواز در ارتفاع پایین‌تر امکان‌پذیر نیست، زیرا جو گسترده و غلیظ تایتان ناوبری کاسینی را با مشکل روبرو می‌کند. در اواسط تابستان نیز عملیات تغییر 180 درجه‌ای جهت‌گیری مدار کاسینی را نسبت به خورشید آغاز خواهیم کرد. در این تغییر که یک سال به طول خواهد انجامید، کاسینی حلقه‌های زحل را از بالا خواهد دید و تصاویری به اصطلاح هوایی از آنها تهیه خواهد کرد».
یکی دیگر از ماموریت‌های پیش روی کاسینی، بررسی تغییراتی است که در تابش‌های رادیویی زحل دیده شده است. بیل کرت، از دانشمندان ماموریت کاسینی و عضو هیات‌علمی دانشگاه آیوا می‌گوید:« ‌رصدهای زمینی نشان داده است که دوره تناوب امواج رادیویی و فرکانس تابش‌هایی که آهنگ گردش وضعی سیاره زحل را مشخص می‌کنند، در طول ده سال چند دقیقه‌ای تغییر می‌کند. درست است که این تغییر حدود یک درصد است، اما درک آن بسیار مهم است، چراکه اندازه‌گیری دقیق طول شبانه‌روز در سطح زحل می‌تواند خصوصیات فراوانی را در مورد پدیده‌های سطح این سیاره مانند سرعت وزش باد در آن مشخص کند

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


کاسینی علاوه بر یافته‌هایش در تایتان موفق شده است سه قمر جدید برای زحل پیدا کند و شگفتی‌های فراوانی را در دیگر قمرهای شناخته‌شده این سیاره آشکار کند. یکی از بی‌نظیرترین آنها، رشته‌کوه غول‌پیکری است که گرداگرد استوای قمر آیاپتئوس را فرا گرفته است. عظمت این رشته‌کوه به‌قدری است که آتشفشان الیمپیوس مریخ که سه برابر اورست زمین بلندی دارد، در برابر آن چیزی جز مشتی سنگ و کلوخ نیست.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


کاسینی هم‌چنین توانست پرکیفیت‌ترین تصویر ممکن را از حلقه‌های زحل تهیه کند. نخستین جزئیات شگفت‌انگیز حلقه‌ها در همان روز اول ورود کاسینی به منظومه زحل کشف شد: امواجی که حلقه‌ها را می‌شکافند و گره‌ها و ساختارهایی نواری که شکاف‌ها را ترمیم می‌کنند. تصاویر کاسینی، مجموعه‌های چند کیلومتری یخ را در جای‌جای حلقه‌ها نشان می‌داد.

سیاره‌شناسان هم‌چنین توانستند تاثیرهای متقابل قمرها و حلقه‌ها را بر یکدیگر مشاهده کنند. پرومتئوس در حال سرقت ذرات یخ از حلقه F در دام دوربین‌های کاسینی افتاد و انسلادوس در حال تزریق ذرات یخ به حلقه E به‌تصویر کشیده شد. کاسینی هم‌چنین حلقه‌های جدیدی را کشف کرده است که دانشمندان حدس می‌زنند نشانه‌ای بر وجود گروه جدیدی از قمرهای کوچک در حلقه‌های زحل باشد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


اما هیجان‌انگیزتر از همه، کشف چشمه‌های فورانگر یخ در انسلادوس بود که برخی سیاره‌شناسان را به این باور رساند که در نزدیکی سطح انسلادوس، آب مایع جریان دارد. با این همه کشف هیجان‌انگیزی که تنها در دو سال حاصل شده است، بی‌دلیل نیست که سیاره‌شناسان بی‌صبرانه منتظرند که در دو سال آینده، چه شگفتی‌های دیگری در انتظار ابزارهای کاسینی خواهد بود

[Renjer Babi]

فضاپیمای سریع‌السیر زهره برای نخستین بار، نشانه‌های انکارناپذیری از وجود یک گردباد جوی دوهسته‌ای عظیم را در قطب جنوب سیاره زهره بدست آورد. این نشانه‌ها از تحلیل داده‌های ارسالی این فضاپیما در نخستین گردشش به دور این سیاره بدست آمده است

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

یازدهم آوریل امسال، فضاپیمای سریع‌السیر زهره در میدان گرانش زهره به دام افتاد و نخستین مدار بسیار کشیده خود را به‌دور این سیاره تجربه کرد. این حرکت انتقالی 9 روز به طول کشید و فضاپیما طی آن از فاصله 350هزار کیلومتری تا فاصله 400 کیلومتری سطح سیاره نزدیک شد. این فرصت بی‌نظیری برای سیاره‌شناسان بود تا بتوانند زهره را از فواصل دور رصد کنند و پیش‌ از آغاز مشاهدات دقیق و جزیی سیاره، اطلاعاتی در مورد الگوهای جو پویای زهره در مقیاس بزرگ بدست آورند.
در طول نخستین گردش به دور زهره که معمولا مدار دستگیری خوانده می‌شود، برخی از ابزارهای علمی این فضاپیما برای نخستین بار آزمایش شدند و رصدهایی را در فواصل مختلف از سطح سیاره انجام دادند. تصاویر حیرت‌انگیز فروسرخ، مریی و فرابنفشی که از سراسر زهره گرفته شده، عوارض جوی جذابی را آشکار کرده است. هیجان‌انگیزترین آنها گرداب جوی عظیم و دو هسته‌ای است که بر فراز قطب جنوب این سیاره تشکیل شده و خیلی هم بی‌شباهت به ساختار جوی موجود در قطب شمال این سیاره نیست. در ماموریت‌های قبلی فضاپیماهای پیشگام زهره (پایونیر ونوس) و مارینر 10، تنها چند تصویر کلی از الگوهای آب‌وهوایی قطب جنوب زهره بدست آمد، اما در آن تصاویر هم هیچ اثری از ساختارهای دوهسته‌ای دیده نشده بود.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


پیش‌از این دانشمندان می‌دانستند که بادهای پرسرعت در اطراف زهره به سمت غرب می‌وزند و تنها چهار روز طول می‌کشد تا یک بار این سیاره را دور بزنند. ترکیب این ابرچرخش و گردش طبیعی هوای گرم در جو، ساختارهای گردبادی را در قطبین این سیاره ایجاد می‌کند. هاکان سواظم، از کارشناسان برنامه سریع‌السیر زهره می‌گوید: اطلاعات ما در مورد چگونگی ارتباط ابرچرخش و گردش طبیعی هوای زهره بسیار ناچیز است. هنوز نتوانسته‌ایم توضیح دهیم که چرا گردش سراسری هوای زهره فقط یک گردباد ایجاد نمی‌کند و به دو گردباد در دو قطب منتهی می‌شود. خوشبختانه این پرسش‌ها در آغاز ماموریت مطرح شده‌اند و فرصت زیادی وجود دارد تا شواهد کافی برای روشن کردن ماهیت این فرآیندها جمع‌آوری شود.
در تصویر سریع‌السیر زهره هم‌چنین می‌توان نشانه‌هایی از هوای سرد را در اطراف ساختار گردبادمانند دید که احتمالا ناشی از بازگردش هوای سرد به سمت پایین است. تصاویر نور مریی و فرابنفش نیم‌کره جنوبی زهره، ساختارهای راه‌راه مانند جالبی را در جو این سیاره نشان می‌دهند. این ساختارها که مارینر 10 برای نخستین‌بار آنها را در دهه 1970 کشف کرد، احتمالا به دلیل وجود غبار و ذرات معلق در جو زهره تشکیل می‌شوند. سریع‌السیر زهره به ابزارهای دقیقی مجهز است که می‌تواند خواص میدان‌های پیچیده هوایی را به‌منظور جمع‌آوری اطلاعات در مورد جو پویای این سیاره اندازه‌گیری کند و ماهیت اصلی این الگوهای راه‌راه را مشخص کند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شرح عکس: تصویر آبی، زهره را در نور مریی و فرابنفش نشان می دهد و تصویر قرمز، زهره را در نور فروسرخ.


سریع‌السیر زهره همچنین در اولین گردش خود توانست به مدارهای پنجره فروسرخ نیز راه یابد. اگر در این مدارها زهره را در طول‌موج‌های مشخصی نگاه کرد، می‌توان تابش‌های حرارتی‌ای را آشکار کرد که از ژرف‌ترین لایه‌های جو زهره به بیرون نشت می‌کنند. بدین‌ترتیب اسرار دنیای زیر ابرهای ضخیم این سیاره که در ارتفاع 60 کیلومتری سطح سیاره گسترده شده‌اند، برملا می‌شود. نخستین تصاویر فروسرخ ارسالی نشان از ساختارهای پیچیده ابرها دارد. همانطور که در تصویر هم دیده می‌شود، رنگ‌های روشن‌تر به‌معنی تابش حرارتی بیشتر است و این، متناظر با مناطقی است که ابرهای کم‌تری دارند.
در مدار دستگیری، ابزارهای سنجش شیمیایی سریع‌السیر زهره توانست ترکیب کلی جو این سیاره را نیز مشخص کند. بیشتر این جو را مولکول‌های دی‌اکسید کربن تشکیل داده‌اند که در لایه‌های بالاتر، پرتوهای شدید نور آنها را به مونوکسید کربن و اکسیژن تبدیل می‌کند. این فضاپیما توانست درخشندگی‌های اکسیژن را در ارتفاع‌های بالای جو زهره شناسایی کند، اما مولکول‌های مونوکسید کربن را در ارتفاع بسیار پایین‌تر، در بالای لایه‌های ابر آشکار کرد.
سریع‌السیر زهره از هفتم می وارد مدار نهایی 66000 در 250 کیلومتر شده و هر 24 ساعت یک‌بار، این سیاره را دور می‌زند. این نخستین باری است که سیاره‌شناسان توانسته‌اند زهره را از فاصله 250 کیلومتری مشاهده کنند. آنها منتظرند اطلاعات جدید سریع‌السیر زهره ارسال شود و اسرار تازه‌ای از این سیاره زیبا را برملا کند

[Renjer Babi]

يک لکه تيره روی سطح بزرگترين قمر زحل که به يک درياچه شباهت دارد کشف شده است. اين لکه در يکی از عکس های تازه فضاپيمای کاسينی از تیتان قابل مشاهده است.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در عکس های هويگنس شيارهايی که به آبراهه های زمينی شباهت دارد ديده می شود

محققان از ديرباز گمان می کردند که تیتان ممکن است دارای درياچه هايی از جنس متان باشد و اکنون اين لکه به عرض و طول 75 کيلومتر در 235 کيلومتر بهترين نامزد تا به امروز برای تصديق اين پندار است.با اين حال آنها در تعبير اين لکه که به نظر می رسد دارای سواحل هموار باشد احتياط به خرج می دهند.دانشمندان می گويند اين لکه ممکن است تنها رسوبات تيره و جامدی باشد که در يک گودال آتشفشانی به دام افتاده است.دکتر اليزابت ترتل، عضو تيم عکسبرداری کاسينی در دانشگاه آريزونای آمريکا گفت: "در ميان چيزهايی که تاکنون روی تیتان کشف کرده ايم اين لکه منحصر به فرد است. حاشيه آن به گونه ای وسوسه انگيز يادآور خطوط ساحلی درياچه های روی زمين است که در اثر فرسايش آب و رسوبات، هموار و صاف شده است."

اين لکه در ابری ترين منطقه تیتان، متمايل به قطب جنوب، که محتمل ترين نقطه برای بارش های اخير متانی فرض می شود قرار دارد.موقعيت لکه از يک سو و هموار بودن حاشيه های آن از سوی ديگر، دانشمندان را وسوسه می کند درباره محتويات آن به گمانه زنی بپردازند.



شواهد فزاينده


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
که تيره که به درياچه شباهت دارد بالای عکس در سمت چپ قرار داد و پايين عکس در سمت راست ابرهای روشن قابل مشاهده هستند

دکتر ترتل گفت: "توضيح ديگر اين است که اين لکه زمانی يک درياچه بوده اما اکنون خشک شده است و تنها رسوبات تيره ای از آن بجا مانده."عليرغم پيش بينی های اوليه، هنوز هيچگونه شواهد قاطعانه ای داير بر وجود بدنه های باز مايعات در تیتان يافت نشده است. کاسينی هنوز در موقعيت مطلوب برای معاينه آنچه به نظر می رسد تلالو گذرای نور از سطح مايعات احتمالی در منطقه قطب جنوب باشد، قرار نگرفته است.کاسينی که هم اکنون در مدار زحل می گردد قرار است 39 بار ديگر از کنار تیتان عبور کند.تيم های علمی کاسينی در عبورهای آينده به جستجوی فرصت هايی برای بررسی اين لکه و بازتاب آينه وار نور از سطوح صاف در ساير نقاط تیتان برخواهند آمد.چنين بازتاب هايی قويا مويد وجود مايعات در سطح اين قمر زحل خواهد بود.کاوشگر هویگنس که چندی پيش از کاسينی جدا شد و بر تیتان فرود آمد عکس هايی از سطح اين کره ارسال کرد که در آن کانال ها و شيارهايی که به آبراهه های زمينی شباهت دارد ديده می شود.

ماموريت کاسينی-هویگنس پروژه مشترک ناسا، آژانس فضايی اروپا و آژانس فضايی ايتالياست.

[Renjer Babi]

خوشه­ي كروي Terzan 5 مملو از تپنده­هاي ميلي­ثانيه­اي است.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
خوشه­ي كروي Terzan 5 با چنين محيط ستاره­اي پر ازدحامي، يك كارخانه­ي تپنده­هاي ميلي­ثانيه­اي است.


راديوتلسكوپ صد متري جديد در گرين­بنك (Green Bank) از رصدهايش در سال 2004 نتايج ركوردشكنانه­اي به دست آورده است: 21 تپنده­ي ميلي­ثانيه­اي، دو ستاره­ي نوترونيِ به طور غيرعادي پرجرم و يك موردِ واضح از تعويض همدمِ كيهاني، همگي در يك خوشه­ي كروي. اسكات­م.­رنسام (Scott M. Ransom) (رصدخانه­ي نجوم راديويي ملي) كه اين يافته­هاي را در نشست زمستاني جامعه­ي نجوم آمريكا در ماه ژانويه ارائه كرده است، گفت: "ما به گنجينه­ى تپنده­ها دست يافته­ايم."
بيشترِ تپنده­­ها، دوره­هاي چرخشي­اي در حد چندين ثانيه دارند. اما چنانچه تپنده­اي با ستاره­اي كه تبديل به غول سرخي مي­شود در يك سيستم دوتايي قرار گرفته باشد، به طور تدريجي جرم همدمِ درحال انبساطش را به خود مي­افزايد (برافزايش) كه اين باعث افزايش سرعت چرخش­اش مي­شود. حاصل، يك تپنده­ي ميلي­ثانيه­اي است كه صدها دور در ثانيه مي­چرخد يعني سريعتر از يك همزن آشپزخانه.
خوشه­هاي كروي كارخانه­ي تپنده­هاي ميلي­ثانيه­اي هستند. طي ميلياردها سال، اجرامِ به نسبت پرجرم همچون ستاره­هاي نوتروني، در هسته­هاي پرازدحام خوشه­ها غرق مي­شوند، جايي كه احتمال بيشتري براي مواجهه­ي نزديك آن­ها با ستارگان دوتاييِ معمولي وجود دارد. در جريان تأثيرات گرانشي ممكن است يك ستاره­ي همدم، به بيرون پرتاب شود كه پس از آن ستاره­ي نوتروني جاي آن را در دوتايي مي­گيرد و در نتيجه، اين جفت جديد به يك تپنده­ي ميلي­ثانيه­اي تحول مي­يابد. ستاره­شناسان، 80 تپنده­ي ميلي­ثانيه­اي در خوشه­هاي كروي يافته­اند كه 22 تاي آن­ها در 47 Tucanae يافت شده­اند.
اما انتظار مي­رود در خوشه­اي كروي به نام Terzan 5(Ter 5) در صورت فلكي قوس تا 200 تپنده­ي ميلي­ثانيه­اي وجود داشته باشد چرا كه اين خوشه نسبت به 47 Tuc پرجرم­تر و داراي هسته­ي چگال­تري است. تا سال 1990 در كمال شگفتي تنها 3تاي اين اجرام در آن يافت شده بودند، احتمالاً به اين خاطر كه اين خوشه در فاصله­ي دوري (28000 سال نوري) قرار گرفته و نوسانات راديوييِ تپنده­ها توسط گاز موجود در صفحه­ي كهكشان محو مي­شود. اما ماه جولاي گذشته تيم رنسام در گرين­بنك 14تاي اين اجرام را در يك شب يافت كه از آن هنگام به اين تعداد 7تاي ديگر نيز افزوده شده است. Ter 5 اكنون در ميان خوشه­هاي كروي، ركورددار تپنده­هاي ميلي­ثاينه­ايِ شناخته شده، است: 24 تپنده (سه تاي ديگر نيز در سال 2005 كشف شده­­اند.
به نظر مي­رسد حول يكي از اين تپنده­ها كه Ter 5 P نامگذاري شده، يك ستاره­ي عادي رشته­ي اصلي در گردش است. از آن­جا كه اين ستاره هنوز به يك غول قرمز تحول نيافته، نمي­تواند ستاره­اي باشد كه اين تپنده را به سرعتِ چرخشيٍ مشاهده شده­ي 578.5 دور بر ثانيه رسانده است. رنسام و همكارانش چنين نتيجه­گيري كرده­اند كه اين تپنده باد همدمش را با يك دوتايي ديگر در جريان يك مواجهه­ي گرانشي، عوض كرده باشد.
دو تپنده­ي ديگر در سيستم­هاي دوتايي به نام Ter 5 I و Ter 5 J مدارهايي با خروج از مركز زياد دارند و نيز به نظر مي­رسد 60 تا 70 درصد پرجرم­تر از خورشيد باشند (بيشترِ ستاره­هاي نوتروني، تنها 30 تا 40 درصد از خورشيد پرجرم­ترند). اين تيم حدس مي­زند ممكن است برخورد بين ستارگن نوتروني تك افتاده و غول­هاي قرمز، اين سيستم­ها را به وجود آورده باشد.

[Renjer Babi]

هابل یک کمر بند یخی را دور ستاره فم الحوت آشکار کرد .

ستاره فم الحوت که از قدر یک در صورت فلکی حوت جنوبی می درخشد ، هجدهمین ستاره پرنور آسمان شب است و در فاصله 25 سال نوری از ما قرار دارد .سال گذشته پاول ج کالاس و دوتن از همکاران دانشجوی وی از دانشگاه برکلی کالیفرنیا تلسکوپ فضایی هابل را به سمت این ستاره نشانه رفتند ، در حالی که آن ها منتظر کشف سیاره ای فرا خورشیدی بودند در کمال شگفتی ، کمربند یخی از غبار را به دور این ستاره مشاهده کردند .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این عکس توسط دوربین پیشرفته هابل در نور مرئی و توسط فیلتر قرمز گرفته شده( نور ستاره اصلی حذف شده است)


طبق گزارشی که از این گروه در 23 ژون در مجله نیچر چاپ شد جرم این کمربند 50 تا 100 برابر زمین عنوان شده . کمربند فم الحوت شبیه به کمربند کویپر منظومه شمسی است ولی با چند تفاوت عمده که مهمترین آنها فاصله از ستاره مرکزی است . کمربند کویپر 50 واحد نجومی از خورشید فاصله دارد ولی کمربند فم الحوت 133 تا 157 واحد نجومی از ستاره فم الحوت فاصله دارد .کمربند فم الحوت یک لبه تیز داخلی دارد که از این لحاظ بسیار شبیه به کمربند کویپر است .

این آشفتگی در کمربند کویپر در اثر برهمکنش متقابل نپتون و خود کمربند بوجود آمده از این رو احتمال می رود یک سیاره پرجرم در اطراف فم الحوت وجود داشته باشد .به گفته کالاس احتمال دارد بجای وجود یک نپتون در فاصله 30 واحد نجومی ، یک سیاره پرجرم تر در فاصله 50 تا 70 واحد نجومی از فم الحوت وجود داشته باشد.فم الحوت یک ستاره جوان با عمری حدود 200میلیون سال است و مطابق رصد های رادیویی که در سال 1990 انجام شد دیسک های غبار در اطراف آن کشف شد ولی امروزه این دیسک های غبار به دور دیگر ستاره گان جوان کشف شده است .

دیسک غبار فم الحوت از آن جهت جالب است که تنها موردی است که تاکنون جزیات آن آشکار شده است.شرایط این کمربند میتواند رازهای بسیاری را در مورد اسرار کمربند کویپر آشکار کند.

[Renjer Babi]

اولین فضاپیمای خورشیدی جهان که به کاسموس یک معروف است نتوانست در مدار قرار گیرد

این فضاپیما که قرار بود در فاصله 825 کیلومتری در مدار زمین قرار گیرد و نیروی لازمه ی آن توسط انرژی خورشیدی تامین شود ، در روز سه شنبه به همراه یک موشک بالستیک توسط یک زیر دریایی هسته ای روسی در دریای بارنتس به فضا پرتاپ شد .اما موشک بالستیک ولنا حامل کاسموس 1 ، هشتاد و سه ثانیه پس از پرتاپ از مسیر تعیین شده خارج شد و نخستین ماموریت خورشیدی جهان لغو شد.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

منجمان سياره‌اي را در خارج از منظومه شمسي كشف كرده‌اند كه بيش از هر سياره خارجي ديگري كه تا به امروز كشف شده به زمين شباهت دارد.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


جرم اين سياره تنها هفت برابر زمين است و در اطراف ستاره‌اي بسيار شبيه به خورشيد مي‌گردد. تاكنون در حدود 150 سياره در اطراف ساير ستارگان كشف شده كه جملگي بزرگتر از اورانوس هستند، سياره‌اي كه جرم آن 15 برابر زمين است. اين جرم آسماني ممكن است نخستين سياره خاكي باشد كه در اطراف ستاره‌اي مشابه خورشيد كشف مي شود. اين «ابرزمين» در اطراف ستاره‌اي در فاصله 15 سال نوري در جهت برج دلو (Aquarius) مي گردد. اين ستاره همچنين داراي دو سياره ديگر در ابعاد مشتري است.

سياره تازه هر دو روز يك بار حول ستاره مركزي مي گردد و چنان به سطح ستاره نزديك است كه درجه حرارت آن احتمالا به 200 تا 400 درجه سانتيگراد مي رسد بنابراين براي پيدايش حيات از نوعي كه ما مي شناسيم بيش از حد داغ است. اين سياره با استفاده از تكنيك معروف به «تكانه» كشف شد: قوه جاذبه سياره باعث تكانه هاي بسيار خفيفي در ستاره مادر مي شود. اين تكانه ها در طيف نوري ساطع شده از ستاره قابل شناسايي است. ماهيت اين طيف هاي نوري مي تواند جزئياتي مانند جرم و زمان سير مداري سياره را فاش كند.

استيو ووت، استاد نجوم و اخترفيزيك در دانشگاه كاليفرنيا در «سانتا كروز» كه از اعضاي تيم تحقيق است گفت: «ما بي وقفه در حال شكستن مرزها و كشف سيارات تازه هستيم و به كشف سيارات شبيه به زمين نزديك و نزديكتر مي شويم.» به گزارش ايسنا به نقل از بي‌بي‌سي، هرچند تيم كاشفان هيچ گونه شاهد مستقيمي داير بر خاكي بودن اين سياره در دست ندارد، اما جرم كم و در نتيجه قوه جاذبه نسبتا ضعيف آن باعث مي شود دانشمندان گمان كنند نتواند مانند سيارات عظيم گازي چون مشتري، گاز را در اطراف خود نگاه دارد.

تاكنون كشف سه سياره ظاهرا خاكي ديگر گزارش شده است اما آنها در اطراف تپ اخترها (پالسار) كه لاشه ستارگان منفجر شده هستند مي گردند. جفري مارسي، استاد نجوم در دانشگاه كاليفرنيا در بركلي گفت:«اين سياره به پرسشي كهن پاسخ مي دهد.» «بيش از دو هزار سال قبل، ارسطو و اپيكوروس، درباره وجود يا عدم وجود سيارات شبيه به زمين مجادله كردند. اكنون براي نخستين بار، ما شاهدي داير بر وجود سياره‌اي خاكي در اطراف يك ستاره معمولي پيدا كرده ايم.» پروفسور مارسي، دكتر ووت، دكتر پل باتلر از موسسه كارنگي واشنگتن و ساير اعضاي تيم تحقيق اين مطالعه را به كمك رصدخانه كك (Keck) در هاوايي انجام دادند.

[Renjer Babi]

گروهی از ستاره شناسان با به کارگیری یکی از دستگاههای نصب شده برروی مدار گرد مارس اکپرس به نام اسپیکم موفق به مشاهده پدیده شفق در مریخ شدند.

بنا به گفته دانشمندان شفق قطبی مریخ ، واقعا قطبی نیست و تفاوت بسیاری با این پدیده در سایر سیاره های منظومه شمسی دارد زیرا مریخ مانند زمین دارای میدان مغناطیسی درونی نمیباشد و این پدیده تنها به علت وجود بی نظمی در میدان مغناطیسی پوسته ای آن و در اطراف سنگ ها و صخره های مغناطیسی روی میدهد.دانشمندان پدیده ای شبیه به این شفق را در زهره نیز کشف کرده بودند ، زهره نیز مانند مریخ فاقد میدان مغناطیسی درونی بوده و شفق در همه جای آن در اثر برخورد الکترون های ساطع شده از خورشید به جو دیده میشود و دانشمندان توانسته بودند این پدیده را در قسمت های تاریک زهره آشکار کنند.


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
منطقه ای در نیمکره جنوبی مریخ که در آن شفق قطبی مشاهده شده است.شفق ها در اثر برخورد الکترون های ساطع شده از خورشید به جو بوجود می آیند.

[Renjer Babi]

طی پرواز اخیر کاسینی از نزدیکی تیتان مدارک و شواهدی نو دال بر وجود دهانه هایی که دانشمندان سالهاست انتظارشان را می کشند , یافت شد.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در 26 اکتبر 2004 کاسینی از تیتان گذری کرد و تصاویر بسیار مفیدی را ارسال نمود . کادر سمت چپ که با کیفیت بالایی (30 کیلومتر بر پیکسل) تهیه شده محل فرود موفقیت آمیز کاوشگر تیتان پیمای هویگنس را نشان می دهد و در قسمت راست دهانه یاد شده بخوبی مشخص شده است .



طی پرواز اخیر کاسینی از نزدیکی تیتان مدارک و شواهدی نو دال بر وجود یکی از همان دهانه هایی که دانشمندان سالهاست انتظارشان را می کشند و میتواند عاملی مهم و اساسی برای وجود متان در جو تیتان ، این قمر شگفت انگیز زحل باشد .

این تصاویر در ناحیه فروسرخ امواج الکترومغناطیس برداشت شده است و نمایش دهنده ناحیه ای مدور با قطر تقریبی 30 کیلومتر است که شبیه به هیچیک از همنوعان خود در دیگر اقمار یخ زده کیوان نیست . دانشمندان این عارضه را به عنوان دهانه ای یخی که چون گنبدی ترقی کرده و دود یخ زده ای از متان را به جو تیتان تزریق می کند ، یاد می کنند.

دکتر Christophe Sotin گفت : پیش از این ، نظریه غالب وتوصیفگر وجود متان در جو قمر از دریاچه ای سراسری و غنی مملو از متان و هیدروژن حکایت می کرد . او افزود : پیرو بازدید ها و نتایج کسب شده از کاوشگر هویگنس دریافتیم هیچ خبری از این دریاچه نیست .بزرگترین ماه کیوان ، تنها قمر شناخته شده ای است که اتمسفر با معنای آن تفکر دانشمندان را غرق در خود می کند و از ترکیب اصلی ازت (نیتروژن) با دو تا سه درصد متان پدید آمده است . یکی از مهمترین اهداف ماموریت بی همتای کاسینی شناسایی عامل تجدید نسل متان یا به دیگر کلام چگونه تغذیه شدن اتمسفر و سیر شدن آن است . از طرفی هم این جو چگال عکاسی در نورمرئی را از سطح سیاره بسیار متفاوت کرده است. اما دید فرو سرخی همچون دید بصری به ما کمک می کند و نقشه برداری طیفی فروسرخی هم ارزیابی ( تناظر میان عوارض) را ازمیان جو مبهم تیتان میسر می سازد .




[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
جزئیات ناحیه مدور بخوبی نشان داده شده است ؛ و دانشمندان گمان می برند دهانه ای یخی است و بهترین نامزد برای تامین متان جوی قمرمی باشد . این تصویر در طول موجی بیش از 3/1 میکرون تهیه شده است . شش تصویر ابتدایی در شش قاب فروسرخی گرفته شده اند ؛ آخرین آنها یک یک تصویر مرکب رنگی است (قرمز=7/2 میکرون ، سبز=0/2 میکرون و آبی=6/1 میکرون) .




این نماها بوسیله ادوات طیف سنجی مرئی و فروسرخی کاسینی تهیه شده که ناحیه ای 150 کیلومتری را پوشش می دهد . همنطور که اشاره شد این سیمای دایره ای شکل قطری 30 کیلومتری بهمراه دو بال گسترش یافته در در نواحی غربی می باشد .

این عارضه همچون دهانه هایی است که در زمین و نیز در زهره وجود دارد و دارای لایه های روی هم افتاده ماده ناشی از جریان هاست . دکتر Bonnie Buratti اظهار داشت : همه ما به وجود آتشفشان ها در تیتان معتقدیم و اخیراً شواهد متقاعد کننده ای حاکی از وجود آنها یافته ایم . این دقیقاً همان چیزی است که ما به دنبال آن هستیم . در مرکز این منطقه دانشمندان به وضوح محل تاریکی را مشاهده کردند که چون کاسه ای بر سر مواد مذاب استقرار یافته است . فوران ماده از این دهانه می تواند مخلوطی از یخ آب و متان باشد که احتمالاً با دیگر یخ ها و هیدروژن نیز ترکیب یافته اند .انرژی ناشی از گرمای درونی این منبع شاید سبب اصلی بالا آمدن این مواد ، تبخیر و به سطح رسیدن آنها باشد .

در آینده بازدیدهای جدید دیگری صورت خواهد گرفت که تصمیم می گیرند آیا نیروهای جزر و مدی می توانند گرمای کافی برای پیش راندن دهانه را تولید کنند یا پای دیگر منابع در این میان است . کاوشگر تحقیقاتی آژانس فضایی اروپا (ESA ) ، هویگنس ، بیننده کانالهایی تاریک و سیاه در سطح تیتان بوده است احتمالاً عامل ایجاد آن ها فرسایش تدریجی بوسیله متان مایع یا بارش های متانی است . هویگنس سوار بر کاسینی رفته رفته به تیتان نزدیک شد و پس از رها شدن در ژانویه 2005 سطح آن را لمس کرد . دانشمندان نظریات دیگری را نیز مطرح کرده اند . آنها می گویند این تصویرنمیتواند نشانگر یک لکه ابر بوده باشد ، زیرا حرکتی از خود نشان نداده است . تفسیر دیگر آن است که یک توده از ذرات جامد بوسیله گاز یا مایع انتقال داده شده اند و مانند تلماسه های شنی در زمین چهره می نمایاند اما بدلیل عواملی چون باد شکل آن دچار دگرگونی شده است .


این اطلاعات در 26 اکتبر 2004 با گذر کاسینی از فاصله 1200 کیلومتری سطح تیتان بدست آمده است .
در طول دوره 4 ساله ماموریت کاسینی 45 پرواز بر فراز تیتان پیشبینی شده است که با این حساب برنامه بعدی آن در 22 آگوست 2005 عملی خواهد شد .



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
این تصویر نیزاز تصاویر فروسرخی است که اختلاف در دگرگونی درخشندگی و شالود ه آنرا چون یک نقشه زمینی نشان می دهد . خطوط سیاه کانالها را می نمایانند و فعالیت های دهانه نیز به تصویر کشیده شده است .

[Renjer Babi]

تصوير جديدي از هابل : نمايشي از باقيمانده ابرنواختر


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


جرمي توفاني و نامنظم از گاز و غبار در اين تصوير تلسكوپ فضائي هابل در نزديكي بقاياي ابر نو اختري كه با نام N 63 A ناميده شده ديده مي شود. اين جرم از بقاياي ستاره بزرگي است كه پس از انفجار ، لايه‌هاي گازي آن در حال فوران به داخل يك منطقه آشفته‌اند . باقيمانده ابرنواختر يكي از اعضاء N 63 است كه يك منطقه ستاره اي شكل در ابر ماژلاني بزرگ LMC ( Large magellanic claud ) است و از نيمكره جنوبي آن قابل رؤيت است. LMC كهكشان نامنظمي است كه در فاصله 160000 سال نوري از كهكشان راه شيري قرار گرفته است. LMC نمونه‌هاي بسيار خوبي از تشكيل ستاره‌هاي فعال و باقيمانده ابر نواخترها را در اختيار ما قرار مي‌دهد كه بوسيله تلسكوپ هابل قابل مطالعه‌اند . بسياري از ستاره‌هائي كه درمحوطه N 63 A قرار دارند بسيار بزرگتر از خورشيداند. چنين ستارة حجيمي ، بادهاي ستاره‌اي چنان عظيمي توليد مي‌كند كه مي‌تواند محيط اطراف آن را از هر چيزي تخليه كند . و حباب فوران باد تشكيل دهد . تصور مي‌شود ابر نواختري كه N 63 A را بوجود آورده ، درون گودال چنين حباب فوراني‌اي منفجر شده است كه آن نيز در يك بخش انبوهي از فضاي بين ستاره‌اي LMC جاي گرفته است .

تصاوير مادون قرمز ، ايكس ري و امواج راديوئي بدست آمده از بقاياي اين ابرنواختر نشان دهنده آن است كه حباب منبسط بسيار بزرگتر از آني است كه هابل قادر به ديدي اپتيكي از آن باشد . ميني ابرها وكوچك ابرهاي عجيبي كه بسيار چگال‌تر از آن هستند كه بادهاي ستاره‌اي بتوانند آنها را از محيط پيرامون تخليه كنند ، در فضاي داخلي حباب غوطه ورند . ابرنواختر موج تكانه‌اي انتشاري توليد مي‌كند كه حركت مداوم و سريعي را در فضاي كم چگال داخلي حباب انجام مي‌دهد و اين كوچك ابرها را حركت داده و به قطعات كوچكتر تبديل مي‌كند.

اينطور كه از تصاوير هابل برمي‌آيد ، N 63 A هنوز جوان است و تكان هاي شديد آن بيشتر موجب نابودي ابرهاي گاز محصور شده آن مي‌شود تا اينكه باعث فروريختن آنها و شكل گرفتن ستاره‌هاي جديد شود . اطلاعات بدست آمده از ساير آشكارسازها در طول موج‌هاي گوناگون حاكي از تشكيل ستاره‌هائي در فاصلة 10 تا 15 سال نوري از N 63 A است . طي چند ميليون سال بقاياي ابرنواختر N 63 A به منطقة تشكيل ستاره خواهد رسيد و شايد در آنجا كراتي در اطراف ستاره‌هاي خورشيدي تشكيل دهد، منظومه‌اي بسيار شبيه به ابتداي تاريخ منظومة شمسی.

[Renjer Babi]

يك گروه بين المللي از محققان برنامه اي كامپيوتري طراحي كرده اند كه رشد و انبساط جهان را پس از انفجار بزرگ (Big Bang) شبيه سازي مي كند


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


كه شامل اطلاعاتي از كهكشانها ، خوشه ها و اختروش ها است . شبيه سازي هزاره ، 10 ميليارد ذرات مجازي را بكار برده و حركت آنها را در 2 ميليارد سال نوري مكعب فضائي به همانگونه كه هستي تكامل يافته ترسيم كرده است. اين فضاي شبيه سازي شده شامل 20 ميليون كهكشان مجازي است و انرژي تاريك منبسط كننده هستي ، ماده تاريك سرد cold dark matter) ) و ماده منظم ( regular matter) راشرح مي دهد .





ائتلاف سنبله یا (Virgo Constrium) يك گروه بين المللي از اختر شناسان انگلستان، ژاپن ، كانادا ، آلمان و ايالات متحده در تاريخ 2 ژوئن اولين نتايج واقعي ترين و بزرگترين شبيه سازي كه تاكنون تكامل ساختاركيهان و تشكيل كهكشانهاواختروشها راشبيه سازي ميكند منتشر كردند . اين گزارش نشان مي دهد كه چگونه چنين اطلاعات شبيه سازي شده به نقشه هاي ديداري عظيم ، ميتواند پروسه هاي فيزيكي را كه پشت پرده تكامل و ساخت كهكشانهاي حقيقي و سياه چاله هاقرار دارند آشكار كند.

در شبيه سازي هزاره ("Millennium Simulation") ازبيش از 10 ميليارد جرم براي ترسيم تكامل توزيع ذرات در فضائي سه بعدي به طول 2 ميليارد سال نوري استفاده شده است . بدين منظور از ابررايانه انجمن ماكس پلانك در گارشينگ آلمان به مدت يك ماه استفاده شد. با بكار گيري تكنيك هاي پيچيده مدل سازي در حجمي معادل 25 ترابايت ( 20 ميليون مگابايت ) اين محققان قادرند گذشته تكاملي نزديك به 20 ميليون كهكشان و سياه چاله هاي بسيار عظيمي كه بعضاً به شكل اختروش ها در قلب آنها مشاهده مي شوند بررسي نمايند .

تلسكوپهايي كه به آشكار سازهاي امواج مايكروويومجهز هستند قادراند تصاويري از زماني كه هستي فقط 400000 سال عمر داشت به دست دهند . تنها ساختار آن زمان موج هاي ضعيفي در درياي يكنواختي از ذرات و تشعشعات بودند . سپس قوه جاذبه باعث تكامل اين تشعشعات به صورت ساختارهاي با شكوهي كه امروزه مي بينيم شد . اين همان پيشرفت و تكاملي است كه شبيه سازي هزاره براي بررسي آن طراحي شده است با اهداف توا‎ُم بررسي اين موضوع كه اين نمونه براي تكامل كيهان براستي سازگار و نامتناقض با آنچه كه ما مشاهده مي كنيم هست ، وكاوش فيزيك مختلط كه منجر به كهكشانها و سياه چاله هاي مركزي آنها شد.پيشرفت هاي اخير در علم كيهان شناسي حاكي از آن است كه 70 درصد عالم هستي شامل انرژي تاريك (dark energy) است .ميدان نيروي مرموزي كه باعث انبساط سريع روز افزون هستي مي شود . حدود يك چهارم ديگر شامل جرم تاريك سرد است، نوع جديدي از ذره ابتدائي كه هنوز نمونه اي از آن مستقيماً بر روي زمين كشف نشده است،و تنها در حدود 5 درصد هستي از ماده معمول اتمي كه ما با آن آشنا هستيم تشكيل شده كه بيشترين سهم آن هم مربوط به اتم هاي هيدروژن و هليوم است ، تمامي اين اجزا در شبيه سازي هزاره مورد استفاده قرار گرفته اند. در بخش طبيعي آنها دانشمندان اين گروه اين شبيه سازي را براي مطالعه تكامل ابتدائي سياه چاله ها بكار مي برند.

SDSS(Sloan Digital Sky Survey ) شماري از اختروش هاي بسياردرخشان و دوري را كشف كرده كه در دسته سياه چاله هائي پديدار مي شوند كه حداقل يك ميليارد برابر جرم خورشيد در زماني كه هستي كمتر از يك دهم عمر كنوني آن را داشت قرار دارند.

دكتر ولكا اسپرينگل مي گويد: (رهبر پروژه هزاره و نويسنده مقاله ) بسياري از اخترشناسان بر اين باور بودند كه تطبيق رشد تدريجي ساختار پيش بيني شده ، با تصاوير استاندارد ناممكن است . وقتي كه ما مدل سازي كهكشان و تشكيل اختروش را آزمايش كرديم فهميديم كه سياه چاله هاي حجيم اندكي در مدت زماني كوتاه به شكل كاملي ميرسند تا اطلاعاتي در مورد اين اختروش هاي نادر به ما بدهند.شبيه سازي هزاره اولين ظهور كهكشان را هنگامي ارائه ميكند كه جهان فقط چند صد ميليون سال عمر داشت ، كه امروزه آنها به حجيم ترين كهكشانهاي واقع در مراكز بزرگترين خوشه هاي كهكشان تبديل شده اند .

براي پروفسور كارلوس فرنك ( عضو انستيتو كيهانشناسي كامپيوتري دانشگاه دورهام) و رئيس بخش انگليسي اين ائتلاف ، جالب ترين جنبه نتيجه مقدماتي، اين حقيقت است كه شبيه سازي هزاره براي اولين بار ثابت كرد كه الگوهاي مشخص در مورد توزيع جرم در دوران ابتداعي و همچنين نقشه هاي مايكروويو قابل رؤيت كماكان بايد ارائه شوند و در توزيع ديداري كهكشانها بايد قابل كشف باشند . اگر بتوانيم مارپيچ هاي باريون(baryon wiggles ) را به خوبي اندازه گيري كنيم آنها الگوهاي اندازه گيري استانداردي براي تعيين ژئومتري و تاريخ انبساط هستي و در نتيجه فهم ماهيت انرژي تاريك به ما ارائه ميدهند.

پروفسور ريچارد ويد ميگويد:

اين شبيه سازي ،تصاوير متناوبي توليد ميكند كه واقعه مهمي براي فهم چگونگي شكل ابتدائي هستي ارائه مي كند . شبيه سازي هزاره نمونه درخشاني از ارتباط بين تئوري و تجربه در اخترشناسي به عنوان جديدترين مشاهدات اخترفيزيكي اشياء است كه مي تواند براي تست پيش بيني هاي تئوري مدل هاي تاريخچه هستي مورد استفاده قرار گيرد.

طبق گفته پروفسور سيمون وايت ، جالب ترين و گسترده ترين كاربردهاي شبيه سازي هزاره هنوز قابل بررسي است . فعاليت هاي ديداري جديد ، اطلاعات دقيق بي سابقه اي را در اختيار ما قرار ميدهند ، وي اشاره ميكند ، توانائي ما براي پيش بيني نتايج تئوري هاي ما در صورتي كه بخواهيم اين اطلاعات را به نحو مؤثري براي فهم اصل و ماهيت جهان بكار بريم بايد به سطح دقيقي از تطبيق برسيم. شبيه سازي هزاره ابزار منحصر بفردي است كه كارهاي زيادي ميتواند براي ما انجام دهد.بزرگترين رسالت ما در حال حاضر در دسترس قرار دادن اين توان براي اختر شناسان اقصي نقاط است تا آنها بتوانند اطلاعات مدلهاي كهكشان و شكل گيري اختروش هاي خودشان را به منظور ترجمه و تفسير وارد اين شبيه ساز كنند.

[Renjer Babi]

یک گروه از دانشمندان آمریکایی موفق به کشف بزرگی در یک سیستم دوتایی شامل دو کوتوله قهوه ای شدند.


در نشست این هفته ی انجمن نجوم آمریکا ، یک تیم شش نفره از دانشجویان گزارش کاملی از رصد های خود بر روی اولین سیستم دوتایی با دو کوتوله قهوه ای ، ارائه دادند .
این گروه با استفاده ازلسکوپ 1.3 متری اسمارت ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]) این دو کوتوله قهوه ای را در سحابی بزرگ جبار ( M42) زیر نظر گرفتند و با استفاده از اثر داپلر و خمش نور ، سرعت مداری و اندازه دو ستاره را تعیین نمودند .

مولفه اول این سیستم جرمی برابر 053/0 جرم خورشید و قطری معادل 89/0 قطر خورشید دارد و جرم مولفه دوم 034/0 جرم خورشید و قطرش 70/. برابر قطر خورشید میباشد ، این دو کوتوله در 78/9 روز مدار بزرگ خود را به دور مرکز جرمشان طی میکنند. به نظر میرسد این دو نیز مانند دیگر دوتایی ها از یک ابر گازی تشکیل شده باشند و دارای ترکیبات و سن یکسان باشند . بنا به نظریه شکل گیری ستاره گان ستاره پر جرم تر باید داغ تر باشد اما در کمال شگفتی دمای مولفه کوچکتر 250 کلوین ( 4/270 فارنهایت ) و مولفه بزرگتر تنها 85/2 کلوین (67/4 فارنهایت ) میباشد.

سرپرست این گروه اظهار داشت: (( ما نمیدانیم چرا مولفه کوچکتر داغ تر است ، شاید کوتوله های قهوه ای از قانون شکل گیری ستارگان تبعیت نمیکنند و یا شاید مولفه کوچکتر کهن سال تر است که این بعید به نظر میرسد. )) به هر حال شاید این کشف منجر به تکمیل و یا اصلاح نظریه های اختر فیزیک شود


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

تیمهای تلسکوپ های فضایی Spitzer و Hubble قدمی تاره برای شناخت یک بچه کهکشان در عالم نوزراد برداشتند.


دو تا از بزرگترین رصدخانه های ناسا یعنی تلسکوپ های فضایی هابل و اسپیتزر یک کهکشان فوق العاده پرجرم را در فضا شناسایی کردند که در دورترین فاصله هایی که تاکنون شناخته شده است رصد شده اند . این از آن جهت برای اخترشناسان تعجب آور بود که اولین کهکشان ها در عالم عرفاً این گمان را به یدک می کشند که این توده های ستاره ای بسیار کوچکتر از آن هستند که پس از چندی با یکدیگر برخورد کنند و پدید آور کهکشان های بزرگتری چون راه شیری ما باشند .



دکتر بهرام مبشر از موسسه علوم تلسکوپ های فضایی که کاشف این کهکشان بوده است گفت : به نظر میرسد این کهکشان در ظرف صد میلیون سال اولیه پس از انفجار بزرگ بسرعت و به طرزی شگفت انگیزعظیم الجثه تر شده است . او افزود : این کهکشان تقریبا 8 بار بیشتر از راه شیری در ستارگان جرم سازی کرده است و تنها در یک لحظه شکل گیری ستارگان در آن متوقف شده است . به نظر می رسد این کهکشان به طور نا بهنگامی رشد کرده است .

این کهکشان با دقت زیادی به تقریباً 10000 کهکشان دیگر که در بسته ای کوچک ازآسمان قرار دارند و میدانهای فرا ژرف هابل نامیده می شوند اشاره می کند . در سایه تحقیقات هابل این منطقه ژرف ترین مناظر و تصاویر را بصورت مرئی و نزدیک به طول موج فروسرخ ازعالم به دست می دهد و نیز در عمیق ترین زمینه دید تلسکوپ فضایی اسپیتزر است که البته این دو بزرگترین رصدخانه های بنیادین پیمایش عمقی در آسمان هستند .

این کهکشان به دوری دورترین اجرام و کوازارهایی است که تاکنون شناخته شده اند . نوری که امروز از آن به ما می رسد در واقع سفر خود را زمانی آغاز کرده است که هستی تنها 800 میلیون سال عمر داشته است . دانشمندان با عکاسی از آن گمان می بردند کهکشانی بسیار جوان یا اصطلاحاً کهکشانی نوزاد را یافته اند ، اما در عوض کهکشانی نوجوان را آشکار کرده بودند که نسبت به کهکشانهای هم عصر کیهانی خود بسیار بزرگتر بوده است و پیش از این کاملاً به حد بلوغ رسیده بوده است . دوربین پیشرفته پیمایش آسمان هابل ( ACS) هرگز موفق به رویت این کهکشان نشده است . این در حالی است که در حقیقت میدان فرا ژرف هابل دورترین تصویر تهیه شده ای است که تاکنون در نور مرئی از اعماق جهان بدست آمده است و نمایانگر این واقعیت است که نور آبی آن به جهت سفری از نوع سال نوری و گذر از میان گاز های هیدروژن حائل جذب شده بوده است . ( همچون تلاش برای دیدن کف دریاچه ای که مملو از لجن است ) . فی الواقع این کهکشان با استفاده از دوربین فروسرخی هابل ( دوربین فروسرخی نزدیک ) و طیف نمایی چند جزئی ( NICMOS) و نیز با یک دوربین فروسرخی که بروی تلسکوپ بسیار بزرگی ( VLT) واقع در رصدخانه جنوبی اروپا نصب است روئت گردیده است . اما در این طول موج ها کهکشان بسیار کم نور و قرمز رنگ است . با این حال تعجب واقعی در آنجاست که چقدراین کهکشان در تصاویر اسپیتزر درخشان تر و واضح تر است و به راحتی آنرا در طول موجی 5 بار بلند تر از طول موج روئت شده بوسیله هابل آشکار میکند .

اسپیتزر به نور دریافتی از ستارگان پیرتر که باید بیشتر جرم کهکشان را شامل شوند حساس تر است و درخشندگی کهکشان براستی بر این مدعا که کهکشان بسیار پر جرم است اشاره دارد .

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

از رصدخانه ملی مرئی ( NOAO) گفت : این کهکشان امروز باید یک زوج کهکشان عظیم باشد . او افزود : در آن زمان که گیتی تنها 800 میلیون سال سن داشته است این کهکشان واقعاً و به طور قطع غول پیکر بوده است . دکتر مبشر و همکاران او از طریق آمیختن اطلاعات ناشی از رصد های هابل ، اسپیتزر و VLT فاصله تااین کهکشان را تخمین زدند .این رصد ها جمعاً ردپای وسیعی را از طیف الکترومغناطیس – از طول موج مرئی تا نیمه های فروسرخ ( از 4/0 تا 8 میکرون ) – را پوشش می دهد .

درخشندگی نسبی ابن کهکشان در طول موج های مختلف با نظریه انبساط عالم به خوبی توافق دارد و به اخترشناسان اجازه میدهد تا با استفاده از سایر روشها فاصله را با تقریب مناسبی تخمین بزنند آنها در این زمان همچنیین می توانند تصویری از پیشروی کهکشان چه از نظر جرم ویا سن ستارگان بدست آورند . این تیم همچنان تلاش می کنند تا فاصله تخمینی را به وسیله سنجش طیف نمایی با بزرگترین تلسکوپ های مستقر در زمین یعنی VLT ، KECK و رصد خانه های GEMINI به درستی تثبیت کنند . اما این کهکشان اثبات کرده است که برای رصد های زمینی سوژه ای بس کمنور و ضعیف است ؛ اگرچه در نتیجه رصدهای بسیاری در طول موج های متفاوت تاثیر رنگ در آن بسیار منحصر به فرد به نظر می رسد و آنرا از حیث جرم و اندازه بسیار عظیم الجثه معرفی می کند .

بسیاری از اختر شناسان بر این باورند که کهکشانها پس از چندی اقدام به کوچک شدن می کنند و به ازای آن جرم خود را تقویت می نمایند . هرچند این موضوع به دکتر مبشر و همکاران او نظریاتی سنتی و قدیمی را گوشزد می کند که در آنها برخی کهکشان ها بطور یکپارچه متولد می شوند و به سرعت شکل می گیرند و در جمع کل همچون گذشته هستند . برای چنین کهکشان بزرگی این باید به صورت یک رویداد انفجاری هولناک بوده باشد و انرژی حاصل از ظهور سریع ستارگان احتمالاً به گرم کردن عالمی که پس از انفجار بزرگ سرد شده بوده است کمک کرده است .این حادثه زود هنگام ( 5 درصد اولیه عمر هستی ) زمینه ای پر ثمر برای انتظار تلسکوپ فضایی James Webb (JWST) است که حساسیتی فروسرخی دارد تا شاید به تماشای ستارگان بسیار قدیمی که پس از مهبانگ مشتعل شده اند بپردازد .



به امید موفقیت هرچه بیشتر اخترشناسان ایرانی

[Renjer Babi]

REPEAT POST

[khaiyam]

كشف سياره فراخورشيدي ديگر

با استفاده از تكنيك گذر سيارات از مقابل خورشيد ، سياره فرا خورشيدي ديگري كشف شد .

اخترشناسان تا كنون موفق به كشف بيش از صد سياره فراخورشيدي شده اند. تقريبا در اكثر موارد فاصله سياره تا ستاره و دوره تناوب اين سيارات مشخص شده است اما درمورد جرم آنها تنها محدوده هايي پيش بيني شده است و تعيين جرم دقيق آنها با دقتي مناسب مقدور نيست. علت اين امر در آنجا است كه در روشهاي معمول، كشف سياره فراخورشيدي بر اساس رصد و ثبت تغييرات سرعت ستاره مادر انجام مي شود. اين تغييرات يكي از نتايج اثرات گرانشي سياره بر مدار ستاره مادر است اما ازآنجا كه ممكن است عوامل ديگري نيز در تغييرات اين سرعت ستاره اي نقش ايفا كند تعيين جرم دقيق سياره ممكن نيست.

اما تا كنون در كشف سيارات فراخورشيدي از روشي استفاده شده است كه مي تواند اطلاعات بيشتري از سياره را در اختيار ما قرار دهد.در اين روش هنگامي كه سياره فراخورشيدي از مقابل قرص ستاره مادر گذر مي كند تغييراتي كه در منحني نوري و همچنين طيف ستاره به وجود مي ايد محاسبه شده و از طريق آن نه تنها وجود سياره فراخورشيدي بلكه عناصر جو آن و جرم آن نيز تعيين مي گردد. اين روش با وجود محاسن فراوانش نقصي اساسي دارد . با كمك اين روش قوي (كه حتي دانشمندان اميدوارند با كمك آن و ابزارهاي بزرگ، سيارات زمين مانند فرا خورشيدي را كشف كنند) تنها مي توان سياراتي را كشف كرد كه از ديد ناظر زميني داراي گذر باشد. يعني صفحه مداري آن از ديد زمينيان از ميان قرص ستاره مادر بگذرد.

اخيرا گروهي از اخترشناسان آلماني موفق به كشف سومين سياره فرا خورشيدي با اين روش شده اند. آنها اين سياره را حول ستاره اي موسوم به Ogl-tr3 يافته اند. اين سياره كه تنها اندكي از مشتري بزرگتر است تنها نيمي از جرم مشتري را دارد و هر 5/28 ساعت يكبار از مقابل قرص خورشيد عبور مي كند .ستاره ماد راين سياره ستاره اي معمولي و شبيه به خورشيد است و فاصله آن با سياره غول پيكرشتنها 5/3 ميليون كيلومتر است.به خاطر نزديكي زياد اين سياره كه با كمك طيف نگار تلسكوپ 2/8 متري Vlt كشف شده است، به ستاره اصلي دماي جو آن به 2000 درجه مي رسد و عملا جو آن در مجاورت گرماي سياره در حال تبخير شدن است. يلفتن ين گونه سيارات اين اميد را ايجاد كرده است كه با كمك گرفتن از سيستمهاي اپتيك سازگار و تكميل تداخل سنجي تلسكوپهاي Vlt و با استفاده ازاين تكنيك سيارات احتمالي زمين مانند فرا خورشيدي نيز در آينده اي دور كشف شوند.

[khaiyam]

تصوير چاندرا از يك فوران جت پر انرژي

تصويري تركيبي از يك جت پر انرژي جزييات واكنش جتهاي با گازخاي درون كهكشان را آشكا رمي كند .

تصوير فوق، تصويري تكيبي از است كه با ادغام تصاوير يك جت پر انرژي در دو ناحيه مختلف طيف الكترومغناطيس به دست آمده است.بخشهاي آبي رنگ را تلسكوپ فضايي پرتو X چاندرا تهيه كرده است و بخشهاي قرمز مربوط به طول موج راديي است كه توسط VLA تهيه شده است.اين تصوير عمق 4000 سال نوري از يك جت بسيار پر انرژي و مغناطيسي را در صورت فلكي قنطورس نمايش مي دهد(منبع راديويي قنطورسA ).نواحي كه در تصوير فوق به رنگ ارغواني مي درخشند در واقع نشان دهنده نواحي هستد كه در هردو طول موج بسيار درخشان بوده اند. اين جت عظيم در نزديكي سياهچاله ابر پر جرم مركز كهكشان قرار گرفته است كه در اين تصوير در سمت راست و پايي كادر تصوير قرار دارد. بخش راديويي اين تصاوير بين سالهاي 1370 تا 1381 تهيه شده است و نشان گر آن است كه قسمت مركزي اين جت با سرعتي معادل نصف سرعت نور از مركز كهكشان دور مي شوند. در نواحي دور تر از مركز، مواد اين جت در اثر برخورد با لايه هاي غبار ديگر نمي تواند مسير خود را به راحتي طي كند و در واقع لايه هاي غبار مانند يك ترمز مانع حركت جت مي شود و به همين دليل به دليل افزايش دما پرتوهاي X (بخش آبي تصوير) درخشان تر مي شوند. اهميت اين تصوير زماني چند برابر مي شود كه بدانيم قنطورس A ، تنها 11 ميليون سال نوري از ما فاصله دارد و با توجه به اين فاصله اندك جزييات فراواني كه اين تصوير آشكار مي كند موجب به دست آوردن درك بهتري نسبت به واكنش اين جت پر انرژي با محيط ميان ستارهاي درون كهكشان مي شود. جتهايي نظير آنچه در تصوير فوق به چشم مي خورد پديده اي رايج در كيهان بوده و شاهدي اصلي در خصوص اين امر است كه در اطراف سياهچاله ها فوراني از انرژي و مواد پر انرژي وجود دارند. برخي از اين جت ها تا يك ميليون سال نوري امتداد مي يابند.

منبع :[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[khaiyam]

تيتان يخ زده

داده هاي جديد نشان از وجود يخ آب بر سطح تيتان، قمر سياره زحل دارد .

در نوامبر سال 1997 سازمان فضايي آمريكا NASA و آژانس فضايي اروپا ESA در طرحي مشترك فضاپيماي كاسيني و كاوشگر هويگنس را به سوي سياره زحل و بزرگترين و رازآلودترين قمر آن تيتان روان ساختند.امروزه و با گذشت 5/5 سل از آن روز دانشمندان هنوزمطمئن نيستند زماني كه هويگنس در آغاز سال 2005 ميلادي با گذر از جو غليظ تيتان بر سطح آن فرود آيد با چه منظره اي روبرو خواهد شد.اما اخيرا رصدهايي انجام شده است كه بيان مي دارد احتمالا هويگنس در دشتي وسيع و ميان صخره هاي يخي فرود خواهد آمد.
از زمان كشف اين قمر در سال 1655 ، تيتان همواره به عنوان پرسشي اساسي در مقابل دانشمندان قرار داشته است. اخترشناسان بسيار مايلند تا بدانند در زير اتمسفر غليظ و مبهم تيتان چه چيزي پنهان شده است.حتي گذر دو فضا پيماي پايونير و ويجر در دهه هاي 1970 و 1980 از كنار زحل نيز نتوانست اطلاعات زيادي را به دست اخترشناسان دهد. در بهترين تصاوير تيتان تنها به شكل پرتغالي بزرگ خود نمايي مي كرد.دانشمندان هنوز مشغول يادگيري در خصوص اين قمر بزرگ منظومه شمسي و جو غليظ آن هستند.جوي كه 10 برابراز جو زمين سنگين تر است و عمدتا از نيتروژن و متان تشكيل شده است.اين جو آكنده از متان زماني كه پرتوهاي ماورا بنفش خورشيد را دريافت مي كند دچار فعل و انفعالات شيميايي شده و تركيبات آلي توليد مي كند و موجب مي شود تا ابرهاي متان بارشهايي از مواد آلي را بر سطح اين قمر انجام دهند.اخترشناسان گمان مي كنند اگر اين روند بارش مواد آلي طي 6/4 ميليرد سال حيات تيتان تا كنون ادامه داشته باشد، سطح اين قمر بايد تا ارتفاع 800 متر آكنده از اين رسوبات به شكل جامد يا مايع باشد و حتي ممكن است درياچه ها و ايانوسهاي بزرگي در سطح اين سياره ايجاد شده باشد.باوجود اين اخيرا گروهي از سياره شناسان دانشگاه آريزونا اعلام كردند بر اساس شواهدي كه به دست آورده اند اين رسوبات تمامي سطح سياره را نپوشانده است.اين گروه با كمك دو تلسكوپ مادن قرمز بريتانيا و رصدخانه مادون قرمز ناسا در موناكي هاوايي موفق به نفوذي هرچند اندك به لايه هاي زيرين جو اين قمر شده و مداركي مبتني بر وجود يخ آب را به دست آورند.آنها با مقايسه طيف حاصل از اين رصد با طيف قمر گانيمد مشتري و بررسي دقيق طيف تيتان حدس مس زنند كه سطح اين قمر مملو از صخره هاي يخي باشد .صخره هايي كه بستر اين قمر راشكل داده و مواد آلي برروي آن جاري مي شود و گاهي حركت و جابجايي اين مواد بر روي سطح تيتان موجب آشكار شدن يخهاي بستر مي شود.با توجه به اهميت اين يافته بعيد نيست كه بزودي تلسكوپهاي بزرگي نظير هابل و همچنين تلسكوپهاي بزرگ زميني دوربينهاي خود را متوجه اين قمر كنند تا پيش از آنكه هويگنس بر اين قمر فرود آيد اطلاعت ما ازاين قمر افزايش يابد.

منبع :[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[khaiyam]

مريخ مي خندد

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در تصوير جديد سطح مريخ يكي از حفره هاي اين سياره به زمينيان لبخند مي زند

نقشه بردار سراسر مريخ (MGS) هرروزه تصاوير متعددي از سطح مريخ تهيه مي كند اين تصاوير اخترشناسان را كمك مي كند تا عوارض سطحي مريخ و تغييرات آب و هوايي سياره سرخ را زير نظر داشته باشند. اخيرا MGS تصويري از يك گودال مريخي موسوم به دهانه Galle تهيه كرده است كه نماي آن را با دو روش پردازشي گوناگون در بالا مشاهده مي كنيد.اين گودال كه به شكل غير رسمي به صورتك خندان مريخي موسوم است در تصوير جديد لبخند خود را آشكار تر از قبل نمايش مي دهد.اين تصوير در اوايل فصل زمستان نيمكره جنوبي مريخ گرفته شده است. در اين هنگام لايه اي از رفك هاي دي اكسيد كربن بر سطح مريخ ظاهر مي شود كه در اين تصوير سايه روشنهاي سفيد – خاكستري را به وجود آورده اند.اين اختلاف رنگي ايجاد شده بر اثر برفهاي دي اكسيد كربن باعث آشكار تر شدن لبخند مريخي شده است شيد در اين شرايط بهتر با شد كه آن را قهقهه ي مريخي بنامييم .حفره Galle در مختصات 51 S و 31 W قرار دارد و خورشيد از جهت بالا و سمت چپ تصوير به اين موضع مي تابد.قطر اين دهانه خندان 230كيلومتر است.

پيش از اين نيز تصويري از يك صورت مريخي در تصاوير وايكينگ به دست آمده بود كه بحثهاي فراواني در خصوص امكان وجود هوش فرازميني به وجود آورد اما بعدها معلوم شد كه بازتاب نور از يكي از كوههاي مريخ عامل ايجاد آن صورتك بوده است.

منبع :[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[khaiyam]

بازيابي مدارك عظيم ترين بمباران شهابي تاريخ

برخوردي مهيب در كمربند سياركها در حدود پانصد ميليون سال پيش بارش عظيمي از شهابها را براي زمين به ارمغان آورده بود كه مدارك آن اخيرا يافت شده است .

حدود 500 ميليون سال پيش آسمان زمين شاهد بارشي از شهابهايي بود كه در اثر يك تصادم عظيم در كمربند سياركها ايجاد شده بودند.در اين برخورد عظيم سيارك اصلي كه ساختاري كندريتي داشت به چند قطعه تقسيم شده و سيلي از ذرات ريز و درشت به سمت ما حركت كرده بودند كه با ورود به جو زمين آتش باز بي نظيري را به وجود مي آوردند.تعداد شهابهايي كه اجداد ما! در 500 ميليون سال پيش از اين هر شب مي ديدند بيش از 100 برابر تعدادي بود كه امروز ما مي توانيم ببينيم.حتي پس از گذشت 500 ميليون سال امروزه نيز 20% شهابهاي سرگرداني كه هرشب سينه شب را مي شكافد بازمانده اي از آن واقعه عظيم است.گروهي از محققان اخيرا با كمك تحقيقات زمين شناسي موفق به بازيابي مدارك طوفان شهابسنگي آن دوره شده اند..اين گروه كه تحقيقات خود را زير نظر برگر اشميت (Birger Schmitz) به انجام رسانده اند نتيجه تحقيقات خود را در شماره 19 ارديبهشت مجله Science به چاپ رساندند.اين گروه 5 ناحيه گوناگون را در منطقه اي با وسعت 250000 كيلومتر مربع در جنوب سوئد ، مورد بررسي قرار دادند و و در هر 5 ناحيه فسيلهايي از شهابسنگهاي آن دوره را در سنگچينهاي مورد بررسي به دست آوردند.در آن دوره تعداد آذرگويهايي كه در آسمان ديده مي شده است بيش از صد برابر امروز بوده است .قطعات ناشي از برخوردهاي شهابسنگي آن دوره درون لايه اي از رسوبات زميني محافظت شده و امروزه به شكل فسيلهايي از شهابسنگهاي اوليه قابل بازيافت است..اين گروه 50 فسيل شهابي را در ناحيه مورد بررسي به دست آوردند و اميدوارند بتوانند موارد مشابهي را در چين و آفريقاي جنوبي كه هدف پژوهشاهاي بعدي آنهاست بيابند.

اشميت معتقد است روش كار آنها باعث پيشرفت دانش اخترشناسي خواهد شد . پيشرفتي كه اين بار بر اثر جستجو در سطح زمين به جاي جستجو در آسمانها به دست خواهد آمد.

منبع :[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]