مشاهده نسخه کامل
: Facon_Archi
29-11-2010, 14:19
توی این تاپیک یه سری از کارهای شهاب فتوحی و چند تا از نمونه کارهاش رو میزارم برای دوستان علاقه مند و کسانی که نمیشناسن این هنرمند رو(بعضی از کارها رو هم باید اجازش رو بگیرم ازش بعدا بزارم)
سعی میکنم یه بیوگرافی هم بزارم ازش ولی اول یه مقاله از روزنامه ی اعتماد خدابیامرز راجع به نمایشگاه چیدمان(اینستالیشن)شهاب فتوحی
نمايشگاه چيدمان - عکس شهاب فتوحي: معناي گمشده
نويسنده: مهدي ميرمحمدي
اشاره: نمايشگاه چيدمان - عکس شهاب فتوحي چندي پيش در گالري «آو» برگزار شد.
-
1- شهاب فتوحي را به واسطه چيدمان هاي مفهومي و محيطي اش مي شناسيم و وقتي مي شنويم که اقدام به برگزاري يک نمايشگاه عکس کرده است، اين به نظر مي آيد که خواسته هوايي عوض کند و تجربه يي در رسانه يي ديگر داشته باشد. اما در همان برخورد اول با نمايشگاه اين تصور به هم مي ريزد. ما همچنان با يک چيدمان روبه رو هستيم اما از آنجا که او تنها از يک عنصر، يعني عکس - که خود رسانه يي مستقل است - در چيدمان خود استفاده کرده اين تصور پيش مي آيد که ما با يک نمايشگاه عکس روبه رو هستيم.
2- نمايشگاه در دو سطح از يک نمايشگاه عکس فراتر رفته و خود را در زيرمجموعه «هنر جديد» قرار مي دهد: اول در نحوه چينش عکس ها. پيش از ورود به داخل نمايشگاه و در پشت ويترين بيروني يک تک عکس قرار گرفته است. در عکس مي بينيم که يک جسم به وسيله اليافي که روي آن کشيده شده مخفي شده و انگار که اجازه ديدن آن از ما سلب شده است.
در زير عکس نام نمايشگاه خودنمايي مي کند، «مناسبات داخلي». به شکل خيلي طبيعي اين عنوان به موازات تصويري که مي بينيم هويت پيدا مي کند و اين ايده در ذهن شکل مي گيرد که اين الياف محيطي را ساخته اند که به دو بخش داخل و خارج تقسيم مي شود. ما در خارج ايستاده ايم و در داخل جسمي وجود دارد که امکان ديدن آن را نداريم و حالابا اين ايده داخل نمايشگاه مي شويم. عکس ها قاب نشده اند و بدون فاصله در کنار هم قرار گرفته و تمام سطح دو ديوار را پوشانده اند. اين نحوه چينش عکس ها خود صاحب هويت مي شود و اين تصور شکل مي گيرد که در مقابل يک چيدمان قرار گرفته ايم. اما نمايشگاه در سطحي ديگر هم نسبت هاي خود را به يک چيدمان نشان مي دهد و آن نوع مفهوم گرايي اين عکس ها است. يک عکس به شکل مستقل و در خود رسانه عکاسي هم مي تواند سمت و سويي مفهوم گرا داشته باشد اما در اينجا از شمايل نمايشگاه چنين برمي آيد که «فتوحي» قصد داشته که عکس ها به شکل مستقل مورد خوانش قرار نگيرند بلکه مي خواسته مخاطب را در مقابل يک مجموعه عکس قرار بدهد و باز تشخيص مي دهيم که مي خواسته هويت مستقل هر عکس را نفي کند و به آنها يک هويت جمعي ببخشد. يکي ديگر از دلايلي که در ارتباط با وابستگي اين نمايشگاه به هنر چيدمان مي توان ذکر کرد وابستگي شديد آثار )اثر( به عنوان نمايشگاه است و اين يکي از خصلت هاي هنر جديد است که ديگر «عنوان» اثر همچون يک آدرس عمل نمي کند که در مرز ميان محيط اثر و محيط خارج از اثر قرار گرفته باشد.
به ياد بياوريد چيدمان «ديمين هرست» را تحت عنوان «تا ابد تو را دوست خواهم داشت». در اين اثر ما در مقابل يک جعبه فلزي قرار مي گيريم که درون آن پر از بسته هاي مواد شيميايي است. يک ماسک ضد مواد شيميايي روي اين بسته ها قرار گرفته و بر در جعبه فلزي يک قفل بزرگ خورده است. اثر بدون عنوان آن تقريباً خالي از معنا و زيبايي است و تصور حيات اثر بدون «عنوان» ممکن نيست.
3- آنچنان که ذکر شد عکس هاي «فتوحي» هويت خود را به عنوان آثاري که به طور کامل وابسته به رسانه عکاسي باشند نفي مي کنند. در استراتژي خالق اثر تشخيص مي دهيم که تصميم داشته هويت جمعي براي عکس هاي خود تعريف کند و اينکه ما را به سوي يک مفهوم راهنمايي کند و اتفاقاً آسيب نمايشگاه از همين جا آغاز مي شود از جايي که در محاصره تصاوير قرار مي گيريم بي آنکه بتوانيم هدف آنها و معناي در پس آنها را مورد خوانش قرار دهيم. ما در ميان انبوهي از تصاوير قرار مي گيريم که از لحاظ وحدت موضوع کمترين ميزان ارتباط ميان آنها برقرار است. در جايي تصويري ساده از يک ميدان شهر ثبت شده، در ديگري زني در حال آرايش، تصوير ديگر حکايت از يک فرم است متشکل از يک درخت سبز بر پس زمينه الياف پلاستيکي قرمز رنگ. در جاهايي فرم ها انتزاعي تر مي شوند و در جايي ديگر تنها با يک ثبت ساده موضوع روبه رو هستيم. هيچ وحدت موضوعي يي ميان آنها در جريان نيست. انگار که هر عکس جهاني مستقل دارد اما به فرمان خالق ، هويت مستقل از آنها سلب شده و به اجبار در کنار يکديگر قرار گرفته اند. هرچه از ميان عکس ها به سوي عنوان نمايشگاه و برعکس حرکت مي کنيم نتيجه مشخصي عايدمان نمي شود و فقط دل مان تنگ مي شود براي آثار قبلي شهاب فتوحي که به راحتي خود را براي مخاطب تعريف مي کردند اما در اينجا مخاطب فقط مي تواند حدس بزند اما نمي تواند به حدس هاي خود اعتماد کند چرا که حدس ها از درون او برخاسته اند و نه از درون آثار و در نهايت نتيجه اين مي شود که باور کنيم فتوحي اين بار نمي تواند ايده خود را در محيط نمايشگاه به اثبات برساند بلکه ايده خود را به محيط نمايشگاه پرتاب کرده است و در همين جا تراژدي اين نمايشگاه رخ نشان مي دهد. مخاطب وقتي نمي تواند هدف در کنار هم قرار گرفتن اين عکس ها را مورد خوانش قرار دهد به شکل مستقل به سراغ عکس ها مي رود و آنگاه با عکس هايي روبه رو مي شود که براي آنها مي توان از عنوان زيبايي شناسي ارزان ياد کرد، در حالي که اگر اين عکس ها در کنار هم صاحب معنا مي شدند ديگر الزامي وجود نداشت که هر عکس به شکل مستقل از کيفيت ويژه يي برخوردار باشد اما حيف که معنا گم شده است.
4- فتوحي در چند عکس خود به يک فرم گرايي روزمره دست يافته است و اين همان چيزي است که از اين نمايشگاه به يادگار در ذهن ها مي ماند. در هنر فرم گرا، فرم ها هميشه ساخته دست هنرمند نيستند. گاهي اين فرم ها در روزمره زندگي ما در جريان است. فقط کافي است که هنرمند آنها را ببيند و در مرحله بعد بداند در چه لحظه يي، از چه زاويه يي و در چه اندازه يي بايد با دوربين خود به اين فرم ها شليک کند تا از روزمره ما جدا شوند.
روزنامه اعتماد، شماره 1424 به تاريخ 3/4/86، صفحه 11 (تجسمي)
خب این هم اولین پروژه (یقیه در پست های بعدی)
after war Tehran Museum of Contemporary Art
2تا عکسش رو میتونم بزارم براتون
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
سعی میکنم یه بیوگرافی هم بزارم ازش ولی اول یه مقاله از روزنامه ی اعتماد خدابیامرز راجع به نمایشگاه چیدمان(اینستالیشن)شهاب فتوحی
نمايشگاه چيدمان - عکس شهاب فتوحي: معناي گمشده
نويسنده: مهدي ميرمحمدي
اشاره: نمايشگاه چيدمان - عکس شهاب فتوحي چندي پيش در گالري «آو» برگزار شد.
-
1- شهاب فتوحي را به واسطه چيدمان هاي مفهومي و محيطي اش مي شناسيم و وقتي مي شنويم که اقدام به برگزاري يک نمايشگاه عکس کرده است، اين به نظر مي آيد که خواسته هوايي عوض کند و تجربه يي در رسانه يي ديگر داشته باشد. اما در همان برخورد اول با نمايشگاه اين تصور به هم مي ريزد. ما همچنان با يک چيدمان روبه رو هستيم اما از آنجا که او تنها از يک عنصر، يعني عکس - که خود رسانه يي مستقل است - در چيدمان خود استفاده کرده اين تصور پيش مي آيد که ما با يک نمايشگاه عکس روبه رو هستيم.
2- نمايشگاه در دو سطح از يک نمايشگاه عکس فراتر رفته و خود را در زيرمجموعه «هنر جديد» قرار مي دهد: اول در نحوه چينش عکس ها. پيش از ورود به داخل نمايشگاه و در پشت ويترين بيروني يک تک عکس قرار گرفته است. در عکس مي بينيم که يک جسم به وسيله اليافي که روي آن کشيده شده مخفي شده و انگار که اجازه ديدن آن از ما سلب شده است.
در زير عکس نام نمايشگاه خودنمايي مي کند، «مناسبات داخلي». به شکل خيلي طبيعي اين عنوان به موازات تصويري که مي بينيم هويت پيدا مي کند و اين ايده در ذهن شکل مي گيرد که اين الياف محيطي را ساخته اند که به دو بخش داخل و خارج تقسيم مي شود. ما در خارج ايستاده ايم و در داخل جسمي وجود دارد که امکان ديدن آن را نداريم و حالابا اين ايده داخل نمايشگاه مي شويم. عکس ها قاب نشده اند و بدون فاصله در کنار هم قرار گرفته و تمام سطح دو ديوار را پوشانده اند. اين نحوه چينش عکس ها خود صاحب هويت مي شود و اين تصور شکل مي گيرد که در مقابل يک چيدمان قرار گرفته ايم. اما نمايشگاه در سطحي ديگر هم نسبت هاي خود را به يک چيدمان نشان مي دهد و آن نوع مفهوم گرايي اين عکس ها است. يک عکس به شکل مستقل و در خود رسانه عکاسي هم مي تواند سمت و سويي مفهوم گرا داشته باشد اما در اينجا از شمايل نمايشگاه چنين برمي آيد که «فتوحي» قصد داشته که عکس ها به شکل مستقل مورد خوانش قرار نگيرند بلکه مي خواسته مخاطب را در مقابل يک مجموعه عکس قرار بدهد و باز تشخيص مي دهيم که مي خواسته هويت مستقل هر عکس را نفي کند و به آنها يک هويت جمعي ببخشد. يکي ديگر از دلايلي که در ارتباط با وابستگي اين نمايشگاه به هنر چيدمان مي توان ذکر کرد وابستگي شديد آثار )اثر( به عنوان نمايشگاه است و اين يکي از خصلت هاي هنر جديد است که ديگر «عنوان» اثر همچون يک آدرس عمل نمي کند که در مرز ميان محيط اثر و محيط خارج از اثر قرار گرفته باشد.
به ياد بياوريد چيدمان «ديمين هرست» را تحت عنوان «تا ابد تو را دوست خواهم داشت». در اين اثر ما در مقابل يک جعبه فلزي قرار مي گيريم که درون آن پر از بسته هاي مواد شيميايي است. يک ماسک ضد مواد شيميايي روي اين بسته ها قرار گرفته و بر در جعبه فلزي يک قفل بزرگ خورده است. اثر بدون عنوان آن تقريباً خالي از معنا و زيبايي است و تصور حيات اثر بدون «عنوان» ممکن نيست.
3- آنچنان که ذکر شد عکس هاي «فتوحي» هويت خود را به عنوان آثاري که به طور کامل وابسته به رسانه عکاسي باشند نفي مي کنند. در استراتژي خالق اثر تشخيص مي دهيم که تصميم داشته هويت جمعي براي عکس هاي خود تعريف کند و اينکه ما را به سوي يک مفهوم راهنمايي کند و اتفاقاً آسيب نمايشگاه از همين جا آغاز مي شود از جايي که در محاصره تصاوير قرار مي گيريم بي آنکه بتوانيم هدف آنها و معناي در پس آنها را مورد خوانش قرار دهيم. ما در ميان انبوهي از تصاوير قرار مي گيريم که از لحاظ وحدت موضوع کمترين ميزان ارتباط ميان آنها برقرار است. در جايي تصويري ساده از يک ميدان شهر ثبت شده، در ديگري زني در حال آرايش، تصوير ديگر حکايت از يک فرم است متشکل از يک درخت سبز بر پس زمينه الياف پلاستيکي قرمز رنگ. در جاهايي فرم ها انتزاعي تر مي شوند و در جايي ديگر تنها با يک ثبت ساده موضوع روبه رو هستيم. هيچ وحدت موضوعي يي ميان آنها در جريان نيست. انگار که هر عکس جهاني مستقل دارد اما به فرمان خالق ، هويت مستقل از آنها سلب شده و به اجبار در کنار يکديگر قرار گرفته اند. هرچه از ميان عکس ها به سوي عنوان نمايشگاه و برعکس حرکت مي کنيم نتيجه مشخصي عايدمان نمي شود و فقط دل مان تنگ مي شود براي آثار قبلي شهاب فتوحي که به راحتي خود را براي مخاطب تعريف مي کردند اما در اينجا مخاطب فقط مي تواند حدس بزند اما نمي تواند به حدس هاي خود اعتماد کند چرا که حدس ها از درون او برخاسته اند و نه از درون آثار و در نهايت نتيجه اين مي شود که باور کنيم فتوحي اين بار نمي تواند ايده خود را در محيط نمايشگاه به اثبات برساند بلکه ايده خود را به محيط نمايشگاه پرتاب کرده است و در همين جا تراژدي اين نمايشگاه رخ نشان مي دهد. مخاطب وقتي نمي تواند هدف در کنار هم قرار گرفتن اين عکس ها را مورد خوانش قرار دهد به شکل مستقل به سراغ عکس ها مي رود و آنگاه با عکس هايي روبه رو مي شود که براي آنها مي توان از عنوان زيبايي شناسي ارزان ياد کرد، در حالي که اگر اين عکس ها در کنار هم صاحب معنا مي شدند ديگر الزامي وجود نداشت که هر عکس به شکل مستقل از کيفيت ويژه يي برخوردار باشد اما حيف که معنا گم شده است.
4- فتوحي در چند عکس خود به يک فرم گرايي روزمره دست يافته است و اين همان چيزي است که از اين نمايشگاه به يادگار در ذهن ها مي ماند. در هنر فرم گرا، فرم ها هميشه ساخته دست هنرمند نيستند. گاهي اين فرم ها در روزمره زندگي ما در جريان است. فقط کافي است که هنرمند آنها را ببيند و در مرحله بعد بداند در چه لحظه يي، از چه زاويه يي و در چه اندازه يي بايد با دوربين خود به اين فرم ها شليک کند تا از روزمره ما جدا شوند.
روزنامه اعتماد، شماره 1424 به تاريخ 3/4/86، صفحه 11 (تجسمي)
خب این هم اولین پروژه (یقیه در پست های بعدی)
after war Tehran Museum of Contemporary Art
2تا عکسش رو میتونم بزارم براتون
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]