برنامه سازی در در تلویزیون

[Sara]

کارگردان تلویزیونی


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

کار کارگردان تلویزیونی در هر قسمت سازمان تلویزیون متفاوت است . ولی تقریبا در همم جا در مورد تمام جنبه‌های برنامه ،‌ از آغاز تا انجام مسئول است . در بعضی از برنامه‌ها هم کارگردان موظف به خلق و ارائه موضوع برنامه است .
کارگردان به خاطر شغلش همیشه عامل کلیدی تولید محسوب می‌شود .
در هربرنامه‌ای بسته به نوع آن کارگردان مسئولیت متفاوتی را به عهده دارد . گاهی ناچار است به سرعت تصمیم بگیرد و تصمیمش را با عجله انتقال دهد ، حوادث را بروشنی بیان کند و چیزی را از قلم نیاندازد .
کارگردان تلویزیونی به دو روش عمده زیر کار می‌کند:
1- روش انتخابی : دراین روش کارگردان بیشتر هماهنگ کننده است . هر یک از طراحان هرکدام با ایده‌های خود روش را از پیش می‌برند.در برنامه‌هایی که برنامه با عجله آماده و پخش می‌شود یا در برنامه‌های زنده این روش موثری است .
2- روش ابتکار و خلاقیت : در این روش کارگردان بر جزئیات فنی اعضا نظارت کرده و انتظار دارد که همه مسائل مورد نظر او را دنبال کنند .
جنبه‌های مختلف کارگردانی :
1- تجزیه و تحلیل : هدف برنامه را در نظر می‌گیرد ،‌چگونگی ارائه موضوع و پیش بینی تاثیر روی بیننده به عهده کارگردان است .
2- توضیح و توصیف برای گروه تولید توضیح می‌دهد که این برنامه به دنبال چیست و چگونه آنرا می‌تواند بدست بیاورد .
3- مشورت و برنامه ریزی فنی برای ضبط و تولید : بررسی و کنترل روش‌ها ، فنون ، تجهیزات ، ‌صحنه‌آرایی .
4- سازمان تولید : تنظیم بودجه و نیروی انسانی برای تولید ، تعیین بازیگرها ،‌مجریان و همچنین آماده کردن نوشته‌هایی از قبیل تصویرنامه برگهای سفارش و غیره
5- آماده سازی مقدمات تولید : تنظیم و آماده ساختن موارد تکمیلی مانند عنوانبندی ‌ ، گرافیک و غیره
6- راهنمایی گروه: راهنمایی و هدایت بازیگران و مجریان وهمچنین گروه‌های صدا‌،نور و دادن علامت های لازم به بازیگران و مجریان رفع مشکلات فنی .
7- هماهنگی: با شبکه های ویدیویی و فیلم و ...
8- ارزیابی: کنترل ارزشهای هنری کار ،‌بازیها ، اجرا ، کیفیت دوربین ، مدت زمان بخشهای برنامه
9- تدوین : سرهم کردن یا تدوین کردن قسمتهای مختلف .
10- تبلیغات : سازماندهی و تهیه مطالب لازم برای تبلیغات .

[Sara]

بسیاری ازبرنامه ها قبل از پخش, ضبط و تدوین می شوند. حتی برنامه های زنده و تدوین نشده هم معمولاً برای استفاده های بعدی ضبط می شوند. پس همیشه یک ضبط اولیه وجود دارد. تدوین را می توان پشت سر هم قرار دادن مجموعه ای از صحنه ها یا برداشت های مختلف دانست که براساس نظر کارگردان مشخص می شوند. البته در تدوین برنامه های زنده که توسط چند دوربین گرفته می شود همیشه احتمال خطا وجود دارد. تدوین در برنامه های داستانی, تولید برنامه فقط با یک دوربین و برنامه ها ی مستند اهمیت بسیار زیادی دارد. تدوین درآنها شامل ایجاد ساختار صحیح ,انتخاب و قراردادن نماها در جای مناسب برای بیان داستان به بهترین وجه است.


روش ضبط دردستگاه ضبط نوار

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

سیگنال الکتریکی از استودیو یا دوربین تلویزیونی به هد ضبط می رود که قطعه ای الکترومغناطیسی است شامل یک سیم پیچ به دور قطعه آهنی کوچک . هنگامی که سیگنال از سیم عبور می کند قطعه آهن مغناطیس می شود. مقدارخاصیت مغناطیسی آن با مقدار سیگنال الکتریکی تغییر می کند. نوار ویدیویی ازنواری پلاستیکی با لایه نازکی از ذرات اکسید آهن در سطح آن ساخته شده است. این لایه همزمان با تماس با هد ضبط تحت تاثیر مغناطیس قرارمی گیرد. شکل قرارگرفتن ذرات ریز در واکنش به قدرت مغناطیسی هد,الگوی خاصی به خود می گیرند.
هنگامی که نوار را برگردانیم و دوباره به نمایش بگذاریم, یک بار دیگر از کنار هد ضبط می گذرد. این بار هد عمل خود را برعکس انجام می دهد، یعنی الگوی مغناطیسی ذرات را دریافت کرده و آن را به سیگنال الکتریکی تبدیل می کند. این سیگنال به دستگاه تلویزیون می رود و به صورت تصویر دیده می شود.

هدهای متحرک

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در نوار های ضبط صوت, صدا در خطوطی مستقیم در طول نوار ضبط می شوند. برای ضبط ویدیویی باید راهی پیدا می شد که بتوان حجم زیادی از اطلاعات را روی نوار قرار داد. اگر روش صوت به کارمی رفت، تقریباً نواری به طول 100 کیلومتر برای ضبط یک ساعت برنامه ویدیویی لازم می شد درصورتی که در روش ویدیویی فقط 150 مترنوارمصرف می شود. برای حل این مشکل هد های ضبط بر روی ضبط ویدیو همچنان که نوار از پشت آنها می گذرد خود نیز حرکت می کنند و(Video Tape Recorder,VTR) اطلاعات را به صورت شیارهای مایل در طول نوار ویدیو قرار می دهند. در این صورت اطلاعات بیشتری روی آن جا می گیرد. هر شیار مورب اطلاعات مربوط به نیم فریم ثابت تصویر را درخود جا می دهد, به این ترتیب هر فریم تصویر در دو شیار قرار می گیرد.
نوار با سرعت حدود 100 میلیمتر در ثانیه حرکت می کند و چرخش هدها سرعت ضبط را نیز حدود شش متر یا بیشتر در هر ثانیه سریع تر می کنند.
معمولا چند هد روی یک چرخ در داخل استوانه ای قرار داده می شوند. بعضی دستگاه ها چهار هد (تصویر بالا) و بعضی فقط دو هد دارند. نوار حول استوانه در مسیری مارپیچ می چرخد و همزمان چرخ و هدها درجهت مخالف می چرخند. برای آسانی در تدوین های بعدی, هر فریم روی نوار ویدیو دارای شماره ای اختصاصی است که کد زمان(time code) نام دارد و همزمان با ضبط مغناطیسی صوت و تصویر به صورت کد الکترونیک روی نوار ضبط می شود. بعضی از ضبط ها و دوربین های خانگی هم این توانایی را دارند. ضبط های خانگی نیز همانند ضبط های حرفه ای پخش کارمی کنند.

تدوین فیلم

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در تدوین فیلم می توان تصویر روی هر کادر را دید و آن را برید و متصل کرد. نگاتیو های اصلی در لابراتوار ظاهر می شود و به صورت راش درمی آید که به آن نسخه کار می گویند. تدوینگر نسخه راش را می برد و قسمت های برگزیده را با نوار به هم متصل می کند. سپس نسخه نگاتیو را بر اساس نسخه تدوین شده می برند و با چسب شیمیایی مخصوص به هم می چسباند.
با قرار دادن این نسخه نگاتیو درکنار فیلم خام و نور دادن به آن, یک نسخه کامل آماده نمایش تهیه می شود. دردستگاه تدوین با استفاده از سوراخهای دو نوار, این دو به یکدیگر قفل می شوند بطوریکه تدوینگر می تواند یکباره هر دو را برش دهد و به هم متصل کند. بطوریکه تصویر و صدا کاملا بر هم منطبق (سنکرون) باشند.

[Sara]

تدوین ویدیویی

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


تدوین نوارهای ویدیویی با کپی کردن تصاویر از یک نوار به نوار دیگرانجام می شود این کار Dubbing نام دارد و حداقل به دو دستگاه ضبط ویدیو احتیاج دارد.
دستگاه اول (مرجع) صحنه های لازم از نوار اول را به نمایش می گذارد ودستگاه دوم (مقصد) بخش های انتخابی را, به طوری که محل اتصال آنها غیر قابل رویت باشد, بر روی نوار نهایی ضبط می کند. گاه به چندین دستگاه ضبط به عنوان منابع مختلف تصویری برای تدوین ویدیویی نیاز است, بنابراین از میز تدوین و ترکیب تصویر استفاده می شود.
عمل تدوین به وسیله رایانه مخصوصی با استفاده از کدهای زمانی ضبط شده بر روی نوار ویدیویی کنترل می شود و به گونه ای برنامه ریزی شده که به محض رسیدن نواردستگاه مرجع به کد زمانی مورد نظر, دستگاه ضبط مقصد را از حالت پخش (play) به حالت ضبط (record)تغییر می دهد. نوارهای ویدیویی رانمی توان با بریدن و چسباندن قطعات به یکدیگر تدوین کرد. یک دلیل این است که تصاویر روی نوار ویدیو را مثل فیلم نمی توان دید و برش داد. ازطرف دیگر بریدن نوار ویدیو باعث خرابی تصاویر ایجادشده وهدهای ضبط می شود.
تدوین درخانه

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


در صورتی که یک دوربین ویدیویی و دستگاه ضبط ویدیو داشته باشید می توانید تصاویری راکه خود گرفته اید تدوین کنید. دوربین منبع تصویر خواهد بود ودستگاه ضبط نوار اصلی را تهیه می کند. ابتدا یکبار نوار را کاملاً ببینید و بخش های موردنظر خود و ترتیب قرار گرفتن آنها را مشخص کنید. سپس فیلم را در دوربین قراردهید و از دریچه چشمی آن یک بار دیگر ببینید و با استفاده از شماره انداز دوربین, شماره دقیق نماهای مورد نظرخود را یادداشت کنید. دوربین را با سیم مناسب به سوکت ورودی دستگاه ضبط ویدیو متصل کنید تا بتواند از دوربین ضبط کند. سپس ازدریچه چشمی دوربین بخش های موردنظر خود را از روی نوار اول پیدا کنید و به ترتیب دلخواه روی نوار داخل دستگاه ضبط کنید.امروزه بیشتر دوربین ها ودستگاههای ضبط توانایی مونتاژ بدون برش درنقاط ساده تصویری, میکسهای اتصال را دارند. بعضی ازآنها حتی توانایی ترکیب های ایجاد باند صوتی جدید و حتی ثبت متن روی تصویر را دارند.

[Sara]

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


اغلب استودیوهای تلویزیونی امروز به یک شکل هستند . البته اگر ابعادشان را در نظر نگیریم

.
ویژگیهای استودیو : .
طراحی خوب استودیوی تلویزیونی بسیار با اهمیت است . دقت در آکوستیک دیوارها و سقف که مانع برگشت ناخواسته صدا شود . سطح صاف و هموار کف استودیو حرکات نرم و بدون تکان شدید دوربین را ممکن می‌سازد . سیستم تهویه قوی ،‌ ولی بدون سروصدا ، امکان کار راحت در درجه حرارت مطبوع را فراهم می‌سازد.
بیشترین بخش کف به عنوان فضای صحنه کار ( فضای دکوربندی شده) علامتگذاری شده است . این بخش غیر از فضای ایمن استودیو است . فضای ایمن در پشت پرده استودیو و یا پشت دکورها قرار دارد و برای جلوگیری از بروز خطرات احتمالی و عبور و مرور و دسترسی ماموران آتش نشانی باید خالی نگه داشته شود .
در استودیوهای کوچکتر ، بیشتر وسایل نورپردازی به یک داربست لوله‌ای سقفی یا نره‌های نصب شده در نزدیک سقف استویو ، متصل می‌شود . در استودیوهای بزرگتر ، از مجموعه‌ای وسایل افقی متحرک استفاده می‌شود که می‌توان وسایل نورپردازی را به میله‌های آن نصب و آویزان کرد و ارتفاع آن را نسبت به کف استودیو و صحنه تغییر داد .
اطراف و کنارهای دیوارهای استودیو ، امکانات و تجهیزات گوناگونی از قبیل : پریزهای برق ، پریزهای ویژه کابل دوربین ، کلیدهای کنترل کننده و بالابرنده پرده‌های آویزان اطراف استودیو ، و پریزهای ویژه میکروفنها تعبیه شده است

.
دوربینهای تلویزیونی:
بیشتر استودیوهای دارای دو یا سه دوربین نصب شده روی گردونه‌های چرخدار است . هریک از دوربینها از طریق یک کابل بلند و یک پریز مخصوص دیواری در داخل استودیو ، به واحد کنترل دوربینها که در کنار اتاق فرمان استودیو قرار دارد ، متصل است . این کابلهای دو طرفه راه ارتباطی همه ارتباطات داخلی از قبیل انتقال تصاویر ،‌ فرمانها و ارتباط بین تصویربردار و اتاق فرمان و غیره را برقرار می‌کند

.
مکانهای حفاظت و نگهداری:
استودیوهای بزرگ ، یک انبار یا محل حفاظت و نگهداری از دکور و وسایل صحنه در مجاورت خود دارند. در اتاق دیگری هم وسایل فنی از قبیل دوربینها ، وسایل نورپردازی ، بوم صدا ، مانیتورهای تصویر و بلندگوها ، زمانی که دکور در حال ساخت است و باید محیط استودیو خالی باشد نگهداری شود . دیگر امکانات نزدیک استودیو ، شامل اتاقهای چهره‌پردازی ، لباس و غیره است.

[Sara]

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دوربین ویدئویی یا تلویزیونی
دوربینهای ویدئویی یا تلویزیونی شامل دوربینهای سبک‌وزن دستی تا واحدهای بسیار سنگین حرفه‌ای است . بعضی وربینها اتوماتیک‌تر از بقیه هستند ، یا به اصطلاح ، خود دوربین تا حد زیادی مشکلات خود را حل می‌کند .



دوربین بون سه‌پایه
به طور اساسی دوربین شامل قسمتهای زیر است :
1. بخشهای اصلی صفحات الکترونیک دوربین شامل دریابه تصویر( سنسور یا image sensor ) است
2. سیستم لنز زوم مناسب که درجای خود نصب می‌گردد و به طور معمول نوعی لنز زوم است.
3. یک نمایاب (viewfinder) که به بالای دستگاه وصل است.
4. یک منبع نیرو یا دستگاه ضبط ویدئو کاست (VDR) که در پشت یا داخل بعضی دوربینها تعبیه می‌شود.



سیستم لنز زوم:
سیستم لنز زوم فوق العاده پیچیده است . جایی که خواهان بالاترین شفافیت و کیفیت نوری ، حداکثر قدرت دریافت ، جمع‌آوری و عبور نور ، حداکثر قدرت زوم باشید ،‌ استفاده از سیستم لنز بزرگتر و سنگینتر ، ضروری است . اما هنگامی که برای ضبط برنامه ، دوربینها را باید به مکانهای مختلف انتقال داد ، استفاده از لنزهای زوم کم حجم و سبکتر ، لازم است .


انواع نمایاب:
برای واضح کردن و ترکیب دقیق و درست نماها ، به یک نمایاب خوب نیازمندیم ، این نمایابها اغلب در سه شکل قابل تعویض دیده می‌شود :
1- نمایاب چشمی کوچک ، با بزرگنمایی کم ( 1.5اینچ /38 اینچ) با لامپ تصویر سیاه و سفید . باید چشم را به آن چسباند .
2- نمایاب با صفحه نمایشی باز و یک سایبان نوری در ابعاد 5 تا 7 اینچ ( 12و5 تا 18 سانتی‌متر)
3- نمایاب با صفحه نمایشی رنگی ازکریستال مایع– LCD( Liquid Crystal Display) )

[Sara]

واحد دوربین تلویزیونی


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در تلویزیون برای ساخت برنامه‌ها می‌توان از یک دوربین استفاده کرد یا آنکه از یک نظام چند دوربینه استفاده نمود . منظور از نظام چند دوربینه فیلمبرداری با چند دوربین و از زوایای مختلف است .



واحدهای تک دوربین
در اینجا برای فیلمبرداری از یک دوربین استفاده می‌شود . برای برداشتهای کوتاه دوربین بر روی شانه قرار می گیرد ولی برای برداشتهای طولانی‌تر بر روی پایه ثابت دوربین نصب می‌شود .
برای ضبط صدا می‌توان از یک میکروفن بر روی دوربین و یا معمولا از بازوی بوم دستی استفاده می‌شود . زیرا استفاده از میکروفن جدا گانه کیفیت صدای برتری را می‌دهد .



تصویر و صدا را می‌توان:
1. بر روی یک نوار ویدویی که در داخل دوربین قرار دارد ضبط کرد .
2. یا بر روی یک واحد ضبط ویدیویی جدا از دوربین ضبط کرد . که معمولا روی شانه یا بر پشت افراد حمل می‌شود .
3. یا با استفاده از کابل یا یک فرستنده به خودرو کنار صحنه فرستاد و در آنجا بر روی یک نوار ضبط کرد ،‌ پس از آن به نقاط دوردست فرستاد .
در مواردی هم متصدی دوربین می‌تواند روی یک وسیله نقلیه در حال حرکت یا یک چرخبال (هلی‌کوپتر) برای فیلمبرداری استفاده نماید.



توضیح عکس
1- دوربینهای سبک الف و ب که با باتریهای کمری کار می‌کنند
a. الف : دوربینهای قابل حمل بدون دستگاه ضبط
b. ب : دوربینهای قابل حمل که توانایی ضبط تصویر و صدا را دارند .
2- دوربین استودیویی که روی سه پایه مخصوص نصب می‌شود .
3- دوربین سبک روی یک پایه سبک که با هوای فشرده کارمی‌کند ،‌نصب می‌شود .
4- واحد سیاری که بخشی از سقف آن باز می‌شود ، می‌توان دوربینی را از سقف خودرو خارج کرد .
5- سکوی متحرک هیدرولیک .
6- چرخبال ( هلی‌کوپتر) مخصوص تصویربرداری.



نظام چند دوربینه
مخصوصا هنگام پخش برنامه‌های زنده ،‌برای آنکه بتوان در یک لحظه یک موضوع را از جهات مختلفی نشان داد و در این زمینه دست کارگردان باز باشد استفاده از نظام چنددوربینه می‌تواند بسیار مفید باشد.
1- واحد سیار کوچک : دوربینها با استفاده از کابلها به این واحد سیار متصل هستند و در آنجا عمل برش تصاویر و تغییر دوربینها انجام می‌گیرد.
2- استودیوی سیار : این واحد کامل یا استودیوی سیار بزرگ دارای مرکز کنترل تولید ،‌با وسایل مجهز برای کنترل و تولید تصاویر وصداست . این واحد می‌تواند در یک محل به طور موقت نصب شود و تصاویر را تهیه ببیند . و یا تصاویر را به ساختمان اصلی بصورت تدریجی انتقال دهد .و یا می‌توان بعد از نصب این استودیو برای تهیه برخی برنامه‌ها کم‌کم آنرا بصورت دائمی درآورد.

[Sara]

تجهیزات دوربین تلویزیونی

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تتجهیزات دروبینهای مختلف بسته به طراحی‌شان متفاوت است ولی اغلب این تجهیزات عمومیت دارند.



لنز :‌
اغلب دوربینهای الکترونیک دارای لنز زوم هستند . از این لنز می‌توان برای زاویه‌های دلخواه ، درمحدوده پوشش آن استفاده کرد و اگر این لنز جوابگوی نیاز نبود یکی از موارد زیر گزینه بعدی هستند:
1- نصب یک سیستم لنز زوم دیگر . سیستم لنزهای زوم تا 44:1 نیز در دسترس است .
2- نصب لنز مکمل سیستم لنز یا یک حلقه رابط تبدیل .
3- بعضی از لنزهای زوم دارای حلقه افزایش‌دهنده فاصله کانونی هستند .
در دوربینهای سبک که می‌توان آنها را روی شانه گذاشت و تصویربرداری کرد ، حلقه تنظیم فاصله یا فوکوس ، دیافراگم و دسته حلقه زوم دستی ،‌با دست چپ کنترل و تنظیم می‌شوند. دست راست در حالی که دوربین را نگه می‌دارد ، با انگشتانش کلید مخصوص کنترل زوم خود را به کار می‌اندازد.
هنگامی که دوربین روی سه پایه مخصوص ثابت می‌شود ،‌ سیستم واضح‌سازی تصویر و زوم کردن ، هردو ،‌ با کابل مخصوص به کنترلهای روی دسته دوربین متصل می‌گردند ، تا دستیابی به کلیدهای فرمان آنها بسادگی میسر شود . در دوربینهای بزرگتر ، واضح‌سازی تصویر با دگمه خاصی که در سمت راست بدنه دوربین قرار دارد ، قابل کنترل است .
در بیشتر دوربینها امکان انتخاب حالتب که واضح‌سازی تصویر خودکار انجام شود ، وجود دارد.



نمایاب:
تنظیم کلیدهای نمایاب ( از قبیل تنظیم روشنایی و درخشش و کنتراست تصویر) ،‌ روی سیگنال خروجی تصویر دوربین ناثیر نخواهدداشت . برای واضح‌سازی دقیق و آسان تصویر ،‌نوعی ذره بین تعبیه شده که تصویر را درشت‌تر نمایش می‌دهد ، و مدارهای تاکید و تشدیدکننده وضوح خطوط تشکیل دهنده حزئیات تصویر تلویزیونی در نمایاب ، محدوده خارجی تصویر تشکیل شده را بهتر نشان می‌دهند . تصویربردار با کمک اتاق فرمان می‌تواند تصویر دیگر دوربینهای موجود در سیستم را نیز روی نمایاب دوربین خود ببیند.



نشانگرها :
نشانگرهای گوناگونی ممکن است روی نمایاب نصب شده باشد( نشانگرهای نوری ، عقربه‌ای ،‌نمایش تصویر) . این نشانگرها ، اطلاعات لازم درباره کار دوربین را در اختیار تصویربردار قرار می‌دهند. برای نمونه اطلاعاتی درباره " برنامه در حال ضبط یا پخش است" ، " چراغ فرمان روی دوربین روشن یا خاموش است " ، " توازن فرکانسهای نور سفید درست است یا نه " ،" اخطار باتری" ،‌ " روشن بودن کلید بهره سیگنال تصویر ویدئو یا توان افزایی به سیگنال تصویرویدئو " ، " اخطار برای کم بودن نور لازم در محیط کار" ،" سرعت شاتر الکترونیک " ،‌ " میزان نور لازم برای لامپ یا دریابه حساس دوربین "



صدا:
گوشی تصویربردار یک میکروفن هم برای ارتباط داخلی او دارد. ممکن است در یک سمت این گوشی ، صدای برنامه درحال پخش یا ضبط تزریق گردد و سمت دیگر این گوشی نیز به سیستم عمومی ارتباط داخلی متصل باشد . درحالی که علاوه بر نظام عمومی ارتباط داخلی ، یک ارتباط خصوص نیز ممکن است بین کارگردان فنی و تصویربردار، از طریق همان سمت گوشی برقرار باشد.



شرح تصویر:
الف ) دوربین بدون سه پایه‌اش
1- آفتابگیر
2- لنز زوم
3- دسته قابل تنظیم برای حرکات افقی و عمودی دوربین
4- دسته کنترل زوم : از طریق پیچاندن دسته به راست یا چپ ، از راه دور لنز زوم راکنترل می‌کند.
5- دسته سه‌شاخه کنترل واضح‌سازی لنز ( بسیاری از دوربینها این تنظیم را از دسته دوربین مانند شماره 4 انجام ممکن می‌سازند.)
6- جعبه فرمان تنظیمهای دوربین ( روی بدنه دوربن یا روی دسته کنترل حرکات دوربین نصب می‌شود)
7- نمایاب سیاه و سفید
8- کلیدهای کنترل نمایاب
9- نشانگرهای نوری فرمان‌دهنده ،‌نشانگر عدد دیافراگم ، تنظیم لنز زوم
10- گیره کارت دوربین
11- محل توپی یا فیش گوشی تصویربردار ، با پیچ تنظیم بلندی شدت صدا ، پیچ تنظیم و مشاهده تصاویر از منابع تصویری دیگر( مانند دیگر دوربینها)
12- کلید افزایش دهنده محدوده فاصله کانونی لنز زوم.
13- کلید فشاری برای تماس با کارگردان فنی یا مسئول کنترل فنی تصاویر دوربینها.
14- کله‌گی سه پایه دوربین با پیچ تنظیم سرعت حرکت عمودی و افقی ، و کلید قفل حرکت عمودی و افقی و همچنین امکان تنظیم توازن دوربین درهنگام انجام حرکات افقی و عمودی.
15- شماره و چراغ فرمان دوربین : هنگامی که کارگردان فنی کلید دوربین راباشماره خاص آن انتخاب می‌کند ، بلافاصله چراغ بالای آن دوربین در استودیو یامحل ضبط روشن می‌شود.
ب) فاصله کانونی( زاویه لنز) : این فاصله یازاویه ، به وسیله دسته حلقه زوم که روی بدنه لنز قرار دارد به غیر خودکار ( دستی) قابل تنظیم است .

[Sara]

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

طرح میکروفن :
امروزه انواع میکروفنها معمول ومتداول است . از جمله می‌توان از میکروفنهای دینامیک ( dynamic) یا سیم‌پیچ متحرک ؛ میکروفنهای خازنی (condenser) یا الکترواستاتیک (electrostatic) ؛‌میکروفنهای مشهور به الکترت ( electret) ،‌ که نوعی میکروفن کوچک خازنی و گردنی هستند ؛ میکروفنهای نواری ( ribbon) نام برد .هریک از این میکروفنها مزایا و محدودیتهایی دارند که باید به آن توجه شود .آنچه برای بیشتر صدابرداران مهم است کارایی آنها است . آیا در محیطهای شلوغ و پرسرو صدا ،‌پاسخ لازم را ارائه می‌دهند و قدرت دریافت جزئیات صدا را دارند ؟ آیا براحتی آسیب می‌بینند ؟ آیا کیفیت صدایی که تولید می‌کنند ،‌مطلوب و دلخواه شماست ؟
شکل میکروفنی که می‌خواهید استفاده کنید بستگی به نیاز و نحوه استفاده‌تان دارد . مثلا میکروفن الکترت مشهوربه PZM ( pressure zone microphone ) ،‌به طور معمول داخل یک کپسول یا مخزن ویژه قرار دارد و برای دریافت صدای یک گروه ،‌روی دیوار یا میز قابل نصب است .
در حالی که برخی میکروفنها مناسب برای دریافت میزان مساوی صدا در تمام جهات طراحی شده‌اند(‌omnidrectional ) ، بعضی دیگر بسیار حسا
بوده ،‌توانایی دریافت صدا از یک سمت معین را دارا هستند ( unidirectional ) مثلا میکروفنهایی که دارای حوزه دریافت صدا به شکل قلب یا کاردیویید (cardioid ) هستند . میکروفنهای جهت‌دار را فقط می‌توان تا حدی جهت‌دار ساخت که هر صدایی را ، بجز صداهای واقع در مسیر و زاویه بسته میکروفن ، به طور عملی نادیده بگیرند . مثلا میکروفنهای دریافت صدا از راه دور ، میکروفنهای مشهور به تفنگی ، میکروفنهای معروف به پارابولیک (parabolic) همچنینمیکروفنهایی وجود دارند که سیستم آنها دو سویه (bidirectional ) است و در دو سمت جلو و عقب ، زاویه‌ای بسته و حساس دارند و در طرفین ت حدودی غیر حساس هستند و به اصطلاح کرولال هستند ( مثل میکروفنهای نواری ) . سیستم بعضی میکروفنها قابل تنظیم و استفاده در هر محل و موقعیتی است . برخی دیگر نیز برای صبط و پخش سیستمهای استریو(stereo) قابل بهره‌برداری هستند .
شرح تصویر:
1) دریافت میکروفنهای تمام جهت حساس در تمام جهات به طور مساوی .
2) پاسخ میکروفن کاردیویید یک حوزه وسیع دریافت صدا به شکل قلب .
3) دریافت با میکروفنهای بسیار حساس یکسویه میکروفنهای دریافت صدا از راه دور ( میکروفنهای مشهور به تفنگی ) داری یک حوزه پوشش انتخابی و زاویه بسته هستند .
4) میکروفنهای دوسویه مناسب برای دریافت صدا از دوسوی میکروفن . این نوع میکروفنها ، به طور معمول ،‌امواج برگشتی و طنین‌دار صدا را حذف می‌کنند.
میکروفن گذاری:
انتخاب سمت و محل و نوع میکروفن برای دریافت صدای بهتر ،‌خود هنر بزرگی است . میکروفن نامناسبی که در محل نامناسب قرار گرفته باشد و به سمت نامناسبی اشاره رود ، حتی می‌تواند کیفیت صدای سازهای موسیقی را هم تغییر دهد.
اکوستیک محل تصویربرداری هم درانتخاب محل قرار دادن میکروف تاثیر دارد . در محیطهایی که بهدلیل وضعیت ساختمانی دارای طنین صدا هستند ، برگشت ماخواسته صدا ،‌ صدای مستقیم از منبع اصلی تولید آن را پوشش می‌دهد و کیفیت صدا را خراب می‌کند . درمکانهایی نیز که برگشت صدا به طور کامل ، از بین رفته است (به اصطلاح صدا مرده است ) دریافت صدا حتی با اعمال برترین هنرصدابرداری خفه و فاقد مایه صدای بالا خواهد بود .
هنر میکروفن گذاری در آن است که کیفیت صدایی که ضبط شده یا پخش می‌شود تا حدود زیادی شبیه صدای اصلی باشد که در محل پخش می‌شود ،‌ و این موضوع مستقیما به تجربه صدابردار بستگی دارد.

[Sara]

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


صدابرداری خوب وموثر ،‌بسیار با آن گونه ضبط صدایی که فقط صدای متن برنامه را به گوش بیننده یا شنونده برساند متفاوت است .



تنظیم وکنترل صدا :
اعمال کنترل بر صدای برنامه ،‌کمی بیش از یک جریان نیمه خودکار محسوب می‌شود . شما می‌توانید میکروفنی را نصب کنید و با تکیه برمدارهای کنترل خودکار بهره و فرکانسهای خروجی صدای برنامه را تنظیم کنید .( این مدارها به صورت خودکار صداهای گرفته شده از میکروفنها را تنظیم می‌کنند و به طور خلاصه A.G.C. خوانده می‌شوند .)
اما وقتی می‌خواهید نوعی صدای با کیفیت بالا رابا تصویر برنامه‌تان همراه سازید ، یا وقتی برنامه‌تان تولید پیچیده و مشکلی دارد . استفاده از صدابرداران ماهر و توانا از ضروریات است.



اهداف کنترل صدا :
تمامی صداهایی که از میکروفنها و به اصطلاح منابع صوتی داخل استودیو و دستگاههای ضبط و پخش صدا به میز تلفیق صدا(control console/board desk) سرازیر می‌شوند.
صداهای دریافت‌شده از میکر
فنها ،‌ صفحه‌ها ،‌ نوارهای صدا و ویدئو ،‌فیلم و غیره ،‌روی میز صدا انتخاب ،‌کنترل و تلفیق می‌شوند .
خروجی صداهای نهایی به طور مداوم از طریق پخش از بلندگوهای با کیفیت بالا ارزیابی می‌شوند .
کیفیت صدا رامی‌توان باتغییر دادن ،‌کاهش دادن یاتاکید گذاردن روی بخشهایی از طیف صدا ،‌دگرگون ساخت . این کار با استفاده از صافیهای مختلف صوتی انجام می‌گیرد .



صدابرداری موضعی :
میکروفن شخصی: برای دریافت صدای سخنران ،‌نوعی میکروفن الکترت ‌ کوچک گردنی و آویزان ، بسیار کاربرد دارد .
این میکروفنها همیشه یا به‌وسیله یک کابل بلند حامل با وسایل و تجهیزات صدا ارتباط دارند ،‌یا به یک فرستنده رادیویی کوچک که به کمربند بازیگر بسته شده است ،‌متصل است . فرستنده رادیویی یاد شده نیز ،‌ با واحد گیرنده کوچکی که در محلی نزدیک بازیگر قرار دارد مرتبط است .( تصویر 1الف و ب و ج )
میکروفن رومیزی برای زمانی مفید است که شخصی پشت میزی بنشیند و دیده شدن میکروفن در قاب تصویر نیز پذیرفته شده باشد .(تصویر 2)
میکروفن مشهور به ایستاده(stand mike) ، اغلب برای کارهای صحنه‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد و معمولا می‌توان در صورت لزوم میکروفن را از پایه جدا کرد ، به دست گرفت و برنامه را اجرا کرد .( بیشتر برای خوانندگان و گردانندگان صحنه مورد نیاز است ) میکروفن روی پایه ،‌هنگام ضبط برنامه‌های موسیقی استفاده می‌شود .(تصویر3)
میکروفن دستی که به علت شباهت به باتون پلیس ، ‌بیشتر به همین نام مشهور است ( میکروفن باتونی) ،‌ وسیله‌ای راحت و قابل انعطاف برای صدابرداری است . اما هنگام استفاده از این میکروفنها ، همیشه باید نگران درست نگه‌داشتن آن و بهره‌برداری صحیح از میکروفن بود می‌توان آن را با یک کابل به وسایل صدابرداری متصل ساخت ،‌یا بدون سیم و کابل ،‌ با یک فرستنده و گیرنده مخصوص آن را به کار گرفت .
میکروفن آویخته ،‌به طور معمول روی ناحیه‌ای از صحنه تصویربرداری که گروهی از بازیگران به ایفای نقش مشغولند آویران می‌شود . مناسب برای صدابرداری از فعالیتهای جمعی ، ‌ارکستر و گروه همسرایان ( کر ) است .
میکروفن مشهور به PZM که به طور ثابت در نزدیکترین سطح خضوربازیگران ، مجریان ،‌نوازندگان ،‌ تماشاگران و ... نصب می‌شود .برای صحبتهای جمعی و واکنش تماشاگران ،‌یا به عنوان میکروفن رومیزی کاملا مناسب است .
تعقیب کردن حرکت بازیگران و مجریان :
هنگامی که اشخاص در صحنه حرکت می‌کنند ، می‌توانید از یک میکروفن گردنی ( شخصی) ،‌میکروفن دستی ، یا چند میکروفن نصب شده درنقاط حساس صحنه ،‌ برای دریافت صدای آنان استفاده نمایید . اما بی‌تردید ،‌کیفیت خوب صدا،‌ فقط از طریق میکروفنهایی تامین می‌شود که روی بومهای مناسب و متحرکی نصب شده باشند و هدایت آنها را دستیار متخصص صدا به عهده گرفته باشد .
میکروفن تفنگی چه دردست گرفته شود چه روی یک دسته کوتاه بوم(fishpole) نصب گردد ،‌به طور معمول برای صدابرداری از فواصل دور،‌جایی که مجریان و بازیگران در بین مردم و نسبتا دور از دسترس هستند ،‌مورد استفاده است ( تصویر5)
بوم چرخدار کوچک (giraffe/tripod boom) این امکان را می‌دهد که میکروفن را روی بازوی از پیش تنظیم شده بوم ،‌در نزدیک محل اجرای بازیگران ، نصب کرده ،‌در فضای بسیار محدود حرکتی بوم ،‌آن را به بالا و پایین و چپ وراست حرکت دهید ؛ یا سر میکروفن را به سوی مورد نظر بچرخانید و صدا را باکیفیت خوب ضبط یا پخش کنید .البته بازوی بوم در حدود 2.1 یا 2.75متر کوتاه و بلند می‌شود ،‌ واین امکان محدودی است . در ضمن وزن بوم بسیار سنگین است ، به همین دلیل حرکتش در محل تولید می‌تواند خطرساز باشد .(تصویر 6)
بوم صدای بزرگ یا سکوی متحرک ضبط صدا که بازوی بلند آن انعطاف‌پذیر است . میکروفن را آزادانه به اطراف حرکت می‌دهد و این امکان را فراهم می‌آورد که حرکات بالا و پایین ،‌چپ و راست میکروفن براحتی انجام گیرد .سر میکروفن به هرسو می‌چرخد. این بوم بلند توانایی تعقیب بازیگر را در محدوده 2.5تا 6 متر داراست و این امکان خیلی خوبی است .برای حرکت دادن و استفاده از این ابزار بسیار موثر صدابرداری ،‌دستیار صدابردار بسیار توانایی مورد نیاز است که از ایجاد سایه بوم بر روی دکور ، صحنه و بازیگران و پیدا بودن میکروفن در نما پیشگیری کند .

[Sara]

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]



روشهای صدا برداری درعمل با محدودیتها و محاسنی روبرو است که لازم به توجه هستند.


دریافت صدا بامیکروفنهای شخصی و موضعی:

کاربرد میکروفنهای شخصی،کاربرد این میکروفنهای بسیار ساده و آسان است . فقط کافی است میکروفن کوچک رابه لباس بازیگر وصل کنید . با این میکروفن ، مشکل هنگامی بروز می‌کند که بازیگر_گوینده ، مصاحبه شونده با انگشتان دست به سینه اشاره و آن را لمس کند ،‌ یا با دست ناخواسته روی میکروفن را بپوشاند ،‌ یا لباس پرسروصدایی بپوشد که به اصطلاح خش‌خش کند .میکروفن را طوری نصب کنید که مناسب لباس وموقعیت قرار گرفتن احتمالی وضع سر مجری یا بازیگر باشد . وقتی او سرش را به اطراف بچرخاند ،‌صدا کم و زیاد می‌شود.


میکروفن رومیزی وسیله بسیار مناسبی است ،‌البته تا زمانی که افراد دورمیز با کاغذهای روی آن ایجاد سروصدا نکنند ،‌ با انگشتان روی میز نکوبند یا ضرب بگیرند.


میکروفن ایستادهازجای خود حر کت داده می‌شود ،‌ پا می‌خورد و جابه‌جا می‌شود ،‌ اما برای دریافت صدای موضعی وسیله بسیار با ارزشی است .


میکروفن دستی ؛ در صورتی که درست نگه‌داشته شود ، میکروفن بی‌نظیری است . اما اغلب از آن درست استفاده نمی‌شود و به شکل صحیح تنظیم نمی‌گردد .


میکروفن آویختهنتیجه رضایت‌بخشی را برای صدابرداری از گروهی که به طور ثابت و ساکن در جایی مستقر هستند یا بازیگرانی که به طور دقیق روی علامتهای تعیین شده توقف می‌کنند ،‌ارائه می‌دهد.


میکروفن مشهور به PZM را می‌توان براحتی روی نزدیکترین سطح نسبت به بازیگران نصب کرد . اما از مشکلات بزرگ آن ،‌ دریافت صداهای اضافی ناخواسته و انعکاس صداهاست .


میکروفن تفنگی اگر بدرستی هداست شود ،‌وسیله بسیار خوبی برای دریافت صداهای اصلی و حذف و نادیده گرفتن صداهای غیر ضروری و نامناسب محیط است .


بوم کوچک صدا ، بهترین وسیله متحرک برای آویختن میکروفن است . تعقیب حرکت بازیگران به وسیله حرکت دادن پایه چرخدار آن ،‌کار مخاطره‌آمیزی به حساب می‌آید .


به کاربردن بوم صدا:
استفاده از بوم صدای بزرگ ،‌ مناسبترین شیوه قابل انعطاف را برای میکروفن‌گذاری تامین می‌کند.اما هزینه بهره‌برداری ازآن گران است .نسبتا حجیم است ونیازبه گرداننده یامتصدی ماهری دارد . میکروفن نصب شده بر روی این بوم می‌تواند در جهات مختلف بچرخد ومناسب با قد بازیگرانبالا و پایین شود.کیفیت صدای ضعیف راخوب و صداهای قوی را متعادل دریافت می‌دارد . بوم می‌تواند بازیگران را در محیط وسیعی تعقیب کند . اما برای این کار باید جای درستی قرار گرفته باشد.


شرح تصویر:
فضای پوششی بوم صدا:
1- طول موثر بازوی بوم رامی‌توان تغییر داد و برای هماهنگی باتغییرات موجود در صحنه( فاصله و ارتفاع سوژه) آن ار با زاویه‌ای مناسب بالاتر یا پایین‌تر برد .
2- بازوی بوم می‌تواند حول شعاع بزرگی( حداکثر360درجه) بچرخد ،‌با زاویه‌ای برابر با 20درجه بالا یا پایین برود ودر محدوده فضای قابل توجهی ،‌صدای بازیگران رادنبال کند.
3- قرار دادن بوم در مرکز ،‌پوشش موثری از فضای حرکت و بازی در صحنه را میسر می‌سازد.

[Sara]

در برنامه سازی برای تلویزیون ، صدا فقط همراهی کننده تصویر نیست، بلکه قدرت و توانمندی تاثیرگذاری را به تصویر اهدا می‌کند. به وسیله اثر موسیقی یا جلوه‌های صوتی می‌توانید براحتی تصوراتی راخلق کنید؛ مثل به نظرآوردن زمان یا مکان یا موقعیتی مشخص. می‌توانید حالت روحی خاصی راخلق کنید و با آن ،‌تلخی اضطراب و دلهره و وحشت ،‌شیرینی طنز و کمدی را به تصویر بکشید.
یک تصور واحد،‌بسته به صدایی که آن راهمراهی می‌کند،‌می‌تواند معانی کاملا متفاوتی را القا کند ؛‌ مثلا گلها و گلخانه را نشان دهید و تصوری از یک مراسم عروسی یا مراسم تشییع جنازه را باآن بسازید.
اگر هنگام تصویر برداری یک صحنه ،‌ صدای مناسب برای همراهی تصویر در درسترس نباشد،‌می‌توان آن را بعدا بر روی تصویر اضافه کرد.
حتی می‌توانید صداهایی را با تصاویر ویژه همراه سازید ؛ مثلا صدای پرجنب و جوش کارگران و تولید محصول خاصی،‌ با تصاویر کارخانه‌ای مخروبه تلفیق گردد.



نقش صدا در برنامه سازی تلویزیونی
- برای توصیف تصویر؛‌ مثل افتادن تیغه گیوتین وفریادهای جمعیت، که مظهر انقلاب فرانسه است.
- تفسیر و تشریح تصویر؛ مثلا موسیقی نامشخصی که روی تصویر راه رفتن فردی گیج و خواب‌آلوده در خیابان پخش می‌شود.
- بهبود بخشیدن به معنی تصویر؛‌ مثلا کابین یا اتاق کشتی و صدای شیپور خاصی که خبر از مه‌آلود بودن هوا می‌دهد.
- قدرت بخشیدن به مفهوم تصویر؛ مثلا نماهایی از توفان همراه با صدای رعد.
- غنا بخشیدن به جذبه تصویر؛ مثلا تصاویری از گلهای بهاری و موسیقی روستایی.



ارتباط دادن صدا با تصویر
در ترکیب کردن صدا و تصویر برای ساخت یک برنامه تلویزیونی،‌ یاد آوری چند اصل کلی و معین ضرورت کامل دارد:
- ابعاد و اندازه و شدت و کیفیت صدا و تصویر باید باهم تطابق داشته باشند. مثلا ، صدای طنین‌دار مناسب برای تصویری است باز و گسترده از محیط
- اغلب مرسوم است که برش بین تصاویر را با توجه به ضرب موسیقی انجام می‌دهند و ترجیحا برش تصویر در پایان جمله موسیقی صورت می‌گیرد. برش دادن تصاویر کمی زودتر یا دیرتر از ضرب موسیقی ،‌ملال‌آور و خسته کننده و نامطلوب خواهد بود.
- می‌توان از صدا به عنوان پل رابط ،‌در خلق تداوم برنامه استفاده کرد؛ مثلا جهت به هم پیوستن مفهوم مجموعه‌ای از نماها ،‌که چندان ارتباط تنگاتنگی باهم ندارند،‌ اما به هر حال به نحو خاصی با یکدیگر مربوطند.
- صدا و تصویر به طور معمول باید باهم آغاز شوند و باهم به پایان برسند. این مساله بویژه باید در ابتدا و انتهای برنامه مراعات گردد. اگر اهدافی مثل تزلزل، هیجان یا دلهره داشتن را دنبال نمی‌کنید، با پایان گرفتن صدا یا موسیقی ، تصویر را نیز بتدریج محو کنید.
- اگر بخشی از صدای صحنه بعدی، زودتر از زمان خود شروع شود و روی قسمتی از تصویر صحنه قبلی قرار گیرد‌ ،‌احتمال دارد تصوری از تداوم را القا نماید. اما همیشه این طورنیست و بسیاری اوقات بیننده را گیج و سردرگم می‌کند.



استفاده از صداهای ضبط شده
صداهای ضبط شده در عین حالی که صداهای زمینه و جلوه‌های صوتی راتامین می‌کند،‌کاربردهای نامحسوس‌تر دیگری هم دارد:
- صدای فرد غایب در قاب تصویر(voice off ) صدای شخصی که دوربین او را نمی‌بیند( صدای کسی که پشت در یا آنسوی تلفن است)
- صداگذاری روی تصاویر(sound over ) گفتگو یا تفسیر یا صداهای ویژه که روی تصاویر ضبط شده بدون صدا گذاشته می‌شود.
- صداهای رابط(sound inserts ) مثلا صدای یک شاهد معینی از تلفن روی نماهای مربوط به اخبار.
- نوار ضبط شده جایگزین درزمان تولید برنامه زنده : بازیگر یا خواننده‌ای که به اصطلاح لب می‌زند و در فضای دکور یا محل ضبط حرکت می‌کند. نوار صدا از اتاق کنترل و فرمان استودیو ، پخش می‌شود و همزمان همراه تصویر بازیگر یا خواننده ضبط می‌گردد.

[Sara]

بیشتر دکورها از مجموعه قطعات و مواد خام مخصوص صحنه‌آرایی ساخته می‌شوند . این واحدهای پیش ساخته جهت ایجاد فضاهای مناسب برای صحنه تلویزیون در شکلهای گوناگون انتخاب ، تزیین و تنظیم می‌گردند.انواع وسایل ضروری از قبیل پوششها وپارچه‌های آویزان به عنوان پوشش دیوارهای استودیو که در کشورمان به طور معمول به آن سیکلو می‌گویند ، پرده‌های نقاشی وتزیین‌شده و لته‌های در اندازه‌های مختلف را به دکور صحنه می‌توان اضافه کرد.



وظیفه و عملکرد دکور:
طراحی صحنه موثر ،‌ سهم عمده‌ای در موفقیت هر برنامه تولیدی دارد، چرا که می‌تواند بیننده را درون محیط مورد نظر ببرد و به برنامه قدرت دهد.
طراحی صحنه ممکن است به شکل و حالتهای گوناگونی باشد ؛ محیط طبیعی را برای بازیگران فراهم کند ، قادر است با استفاده از مواد اولیه تصنعی،‌ واقعیت را تجسم بخشد . دکور صحنه می‌تواند باشد که بیینده در تصوراتش آن را واقعی بپندارد . طراحی صحنه در کل تمام نکات صحنه‌آرایی ( انتخاب ،‌تنظیم یا ساخت اسباب و اثاثیه ومبلمان صحنه ،‌تزیینات دکور ،‌و وسایل صحنه و ...) را دربر می‌گیرد ؛ چه بسا شامل کارهای گرافیکی و عنوانبندی برنامه نیز بشود .



طراحی صحنه‌آرایی:
طراحی صحنه‌آرایی ممکن است از سوی نویسنده متن ،‌کارگردان یا طراح صحنه ارائه شود.
گاهی کارگردان درخواست می‌کند که طرح وترتیب خاصی برای برنامه‌اش تدارک دیده شود. به نوعی که برای او برنامه به این صورت درست است .
بیشتر اوقات ، طراح صحنه پس از خواندن متن برنامه و انجام صحبتهای مقدماتی با کارگردان ، طرح صحنه ( شاید به شکل طرحهای کشیده شده روی کاغذ ) و وسایل مربوط به آن تهیه نموده ،‌به صورت طرح اولیه به کارگردان عرضه می‌کند . کارگردان روی طرح کارکرده وبراساس فرصتها وامکاناتی که طراح برایش درنظر گرفته ، ‌نماهای ویژه رابه ذهن می‌سپارد.




[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]



شرح تصویر:
دکور صحنه تلویزیون به طور معمول از یک مجموعه واحدهای پیش‌ساخته تولید می‌شود. این واحدها ، براساس طراحیهای انجام شده ، به هم متصل می‌شوند و فضاهای متنوعی برای تولید برنامه‌های تلویزیون به وجود می‌آورند .1) لته تخت 2) پنجره 3)پرده اطراف استودیو 5)گیره حفاظ دکور 6)وزنه و حفاظ دکور.



نکات برجسته طراحی صحنه :
دوربین به طور معمول ظاهر طرح هنری و ویژگیهای نمایان دکور رانمایش می‌ههد . اما درپشت صحنه ساخت وتولید این ظاهر زیبا ،‌مجموعه‌ای از تلاش و فعالیتهای بسیار پردردسر ،‌ با بهره‌گیری از فنونی که متخصصان ویژه این کار عرضه کرده‌اند ، درجریان بوده است . گذشته از اینکه طرح صحنه باید باموضوع و اهداف برنامه مناسبت داشته باشد ، باید از نظر نیازهای ضروری و جنبه‌های عملی برنامه ، خواست کارگردان وگروه تولید ، و در نهایت خواست بینندگان ،‌ رابا توجه به مسائل زیر فراهم سازد:
1- هزینه تعیین شده با به کارگیری ابتکار و خلاقیت ، می‌توان آثار شگفت انگیزی از طرحهای صحنه را ، حتی بابودجه‌ای محدود ، خلق کرد.
2_ دکور صحنه باید به قدر کافی محکم و استوار باشد و آسان قابل حمل باشد.
3- دکور باید متناسب با ابعاد و اندازه‌های استودیو ساخته شود . اگرنتوان آن را از درهای استودیو به داخل برد ،‌کارایی نخواهد داشت .
4- طرح دکور نباید صرفا به خاطر زیبایی ساخته شود وباید درنظر بگیرد که بازیگر چه کارهایی راباید انجام دهد . مثلا در نمایش رومئو و ژولیت اثر شکسپیر که رومئو از بالکن خانه ژولیت بالا می‌رود بالکن باید طوری طراحی شود که این عمل برای بازیگر شدنی باشد.
5- طراحی صحنه باید جای مناسبی و کافی برای حرکت دوربینها ،‌ بومهای صدا و غیره در داخل ،‌اطراف و جلو صحنه ،‌در نظر بگیرد.
6- دکور صحنه باید طوری ساخته شود که نورپردازی و صدابرداری مناسب براحتی انجام شود.
7- نکات ایمنی گوناگو هم باید مراعات شود . این نکات شامل ایمن بودن ساختمان دکور ، آتش سوزیها ،‌ (نشت آب)) ، تامین سلامتی بازیگران ،‌مجریان وگروه تولید وسازندگان برنامه نیز می‌شود.

[Sara]

دو طرح مهم، اساس برنامه‌ریزی برای تولید است: نقشه صحنه و مقاطع صحنه



نقشه صحنه
کشیدن نقشه استودیو درواقع ابتدا ترسیم تمامی ابعاد استاندارد یک استودیوی خالی است. این ابعاد در حال حاضر با سیستم متریک و با نسبت 1:50 اعمال می‌شود.
این نقشه روی نوعی کاغذ خاص چهارخانه رسم می‌شود و یژگیهای زیر را نشان می‌دهد :
- محل قرار گرفتن انبار و فضاهایی مثل اتاق چهره‌پردازی، تعویض لباس و غیره .
- تمامی ورودیها ، خروجیها ،‌قفسه‌های ذخیره موقت وسایل صحنه ،‌راه‌پله‌ها ،‌نقاط دسترسی به منابع اصلی نیرو و غیره.
- ناحیه یامنطقه صحنه پردازی با دکوری که بایدبرپاشود.
- فضای ایمنی یک متری ( تقریبا سه فوت) ،‌ یا فضای آتش‌نشانی دور استودیو)) .
- موقعیت قرار گرفتن منابع تدارکات مثل (گاز ،‌آب و برق)
- موقعیت قرار گرفتن پریزها و رابطهای خاص وسایل فنی برای دوربینها ، وسایل صدا و نور.
- موقعیت قرار گرفتن میله‌های آویز و نرده‌های هدایت کننده نورهای بالاسری و غیره.
- موقعیت قرارگرفتن نرده‌های محافظ پرده اصلی استودیو.
- ارقام و اطلاعات مربوط به ارتفاع ، ظرفیت تحمل وزن ، و اندازه وسایل و لوازمی که باید داخل استودیو)) شود و غیره.



نقشه استودیو چه کاربردهایی دارد
از نقشه استودیو)) اطلاعات اساسی و لازم در مورد محل تولید به دست می‌آید:
- طرح صحنه( staging plan ) : طراح صحنه ،‌نقشه محدوده قرار گرفتن دکور را در روی نقشه مربوطه ترسیم می‌کند . در یک تولید مفصل و پیچیده ،‌نسخه‌های متعدد شفافی ، به طور جداگانه ، از نقشه استودیو)) برای گروه دوربینها وگروه نور و صدا تهیه می‌گردد و جهت دستیابی به کیفیت مطلوب کار ، روی هم منطبق می‌شود تا در مجموع ، تمامی شکل اجرایی کار در استودیو ،‌با تطبیق این نقشه‌ها بر روی یکدیگر مشخص گردد.
- طرح و نقشه اثاثیه و وسایل صحنه : این طرح صرفا نقشه چیدن وسایل صحنه و اثاثیه است ، که نشان می‌دهد کدام وسیله در کجا قرار می‌گیرد یا کدام پرده در کجا آویزان شود یا تزیینات لازم چگونه نصب گردند و..؟
- طرح و نقشه محل دوربینها : کارگردان روی یک نسخه از طرح و نقشه استودیو ،‌تعداد و موقعیت دوربینها )) ، بومهای صدا و حتی محل عبور وکشیده شدن کابل دوربینها را مشخص می‌سازد. این نقشه ،‌در جلسات هماهنگی برای تولید ،‌ وقتی کارگردان افکار و ذهنیات خود را درباره حرکت دوربینها بیان می‌کند، کاربرد دارد. همچنین ،‌گروه دوربین ،‌ گروه صدا و ... به نقشه استودیو و حرکت دوربینها نیاز دارند؛ این نقشه در زمان تمرین ،‌آنان را در چیدن وسایل راهنمایی می‌کند.
- طرح و نقشه نور را می‌توان جداگانه یا روی همان نسخه مربوط به دوربینها کشید. نشانه‌های مربوط به منابع نوری ،‌با تعیین مسیر کابلها و رابطهای برق ،‌وسایل کمکی و غیره ، روی نقشه نورمشخص می‌گردد.




[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]




شرح تصویر
نقشه استودیو
خطوط کلی طرح و محل قرار گرفتن دکور روی نقشه استودیو کشیده شده است.
مقاطع و ابعاد
این نفشه‌ها جزئیات مربوط به ابعاد عمودی دکور،‌اندازه‌ها ،‌سبک و شکل و سطح ظاهری دیوارها را ، همراه با ویژگیهای خاصی که یک دکور شامل آن است ،‌نشان می‌دهد.
مقاطع و ابعاد دکور
این نقشه اندازه و مقاطع دکور و وسایل را با همان ابعادی که در نقشه استودیو وجود دارد ، از نمای جانبی نشان می‌دهد و تمامی جزئیات بعد عمودی دکور ،‌ساخت و پرداخت دیوارها،‌پله‌ها وغیره را نشان می‌دهد. این نقشه در وهله اول مورد بهره‌برداری کارگاه دکور وگروه سازنده و نصب کننده دکور است و آنها به کمک این نقشه ،‌دکور تمام شده را در ذهن خود مجسم می‌کنند.

[Sara]

اهداف چهره پردازی :



چهره پردازی برای تلویزیون به سه شکل وسیع و کلی است:
1- چهره پردازی ساده :در حقیقت نوعی پرداخت معمول و ساده‌ای است که ظاهر اساسی صورت راتغییر نمی‌دهد.
2- متوازن سازی یا چهره پردازی اصلاحی: در واقع وظیفه این نوع چهره‌پردازی ،‌کم کردن اثر جلوه‌های ناخوشایند و افزون‌سازی ویژگیهای خوب صورت ومتعادل سازی اعضای صورت است.
3- چهره‌پردازی برای شخصیت‌سازی: تغییر دادن ظاهر بازیگر ،‌به طوری که باشخصیت مورد نظر سازگار باشد.



ارزش چهره‌پردازی:
گاهی رنگ چهره طبیعی شخص یا آرایش معمول روزانه او ،‌برای تصویربرداری ویدئو مناسب و کافی است و نیازی به هیچ اقدام دیگری نیست ( غیر از حالت دادن به موها ، خشک کردن عرق روی شقیقه‌ها و ابروان ، از بین بردن حالت براق روی پیشانی و سر طاس بازیگر ). چهره‌پردازی ساده ،‌به طور کلی ساخته و پرداخته کردن خوب بازیگر ،‌با تغییرات جزئی ممکن ،است.
گریم یاچهره‌پردازی ،‌چهره‌ای را که در مقابل دوربین تقریبا فاقد جزئیات به نظر می‌رسد ،‌سرزنده و شاداب جلوه می‌دهد . در حالی که از ویژگیهای اغراق‌آمیز چهره می‌کاهد روی نقاط جذاب صورت تاکید می‌گذارد .مثلا ، با واضحتر کردن مرز رویش موها ، تقویت عضلات آرواره ،‌چانه و دماغ ،‌با سایه کاریهای ظریف روی اعضای گوناگون چهره.
رموز چهره‌پردازی:
چهره‌پردازی بر مجموعه‌ای از اصول بسیار ساده استوار است . اما هنر و رموز مهم چهره پردازی ،‌درکاربرد بسیار ظریف این اصول نهفته است .
1- رنگهای روشن خودنمایی می‌کنند . نقاطی که رنگ روشن دارند ، برجسته‌تر و بزرگتر به نظر می‌آیند.
2- رنگهای تیره تخفیف دهنده‌اند . نقاطی که رنگ تیره دارند، کوچکتر و تا حدودی با برجستگی کمتر به نظر می‌رسند.
3- سایه کاری تشدید کننده می‌تواند مرزهای اصلی ظاهر یک سطح را تغییر دهد . به طور مثال ،‌چانه راکوچکتر نشان دهد.
4- با گریم می‌توان یک عضو چهره را حذف کرد و به وسیله نقاشی یا طراحی مجدد کشیدن ابروان ، سایه‌کاری یا برجسته‌تر نشان دادن ، آن را دوباره به دلخواه خلق کرد.
5- چهره‌پردازی می‌تواند روی یک ویژگی خاص چهره تاکید بگذارد ؛ برای مثال چشمها را تاثیرگذارتر جلوه دهد.
6- اعضای سرو صورت را می‌توان بطور ظاهری تا حدودی تغییر داد . مثلا گوشها را با روش خاصی عقبتر کشید.
7- می‌توان پوست را کشید ؛ جمع کرد یا چیزهایی به آن اضافه کرد . به عنوان مثال زخم شدن یا داغمه بستن پوست رانمایش داد.
8- می‌توان روی اعضای صورت چیزهایی اضافه کرد وبه اصطلاح تکه گذاری نمود . مثلا نصب تکه‌ای ساخته شده از موارد ویژه چهره‌پردازی روی بینی بازیگری که نقش یک گورکن یامامورکفن ودفن را بازی می‌کند.
9- برای ایجاد شخصیتی ویژه ، گریم می‌تواند بخشهایی از سرو صورت بازیگر رابپوشاند. مثلا باساختن نوعی پوشش ( از لاتکس(latex) یا وسایل مشابه ) کلاه نازکی تهیه کرد و روی موهای بازیگر ‌کشید و یک سر طاس کاملا تراشیده شده را ارائه داد.



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

شرح تصویر:
کاربرد جلوه‌های اساسی چهره‌پردازی:
گریم می‌تواند به تقویت و برجسته‌سازی یا کاهش و پنهان ساختن اشکالات گوناگون تصویری ( در ارتباط با چهره‌پردازی) کمک کند.
1- سرطاس وبراق ، موهای آشفته و پریشان ،‌کف سر که از میان موهای کم‌پشت هویداست . موهای با رنگ بسیار روشن ،‌تیره یا پرپشت ، به طور کامل توسط دوربین دیده خواهد شد .
2- دانه‌های عرق که برق می‌زنند ( روی ابروها ،‌وسط پیشانی ،‌نوک دماغ ،‌چانه و...)
3- حدقه چشم بسیار گود ،‌ چشمان بسیار برآمده ،‌چشمان به اصطلاح بی‌حالت .
4- نوک دماغ براق ،‌بینی را برجسته‌تر نشان می‌دهد.
5- ته‌ریش که با وجود اصلاح و تراشیدن دقیق دیده می‌شود.
6- گردن چروک خورده .
7- دوربین تلویزیونی لبهای انسان را خیلی روشن یا خیلی تیره نشان می‌دهد . لبها نیاز به آرایش خاص دارند.
8- خطوط پیشانی ( خطوط سن) ، که چروک نقاط مختلف پوست و نقاط برجسته صورت .
9- گوشها دارای رنگ روشن و متفاوت با رنگ قسمتهای همجوار پوست ،‌با برجستگی بیشتر.
10- ابروهای نامنظم و آشفته و پریشان ،‌ خیلی برجسته ،‌تقریبا کم‌رنگ و ناپیدا .



تجربه و ممارست :
در بسیاری از اوقات راح چهره‌پردازی باید بسرعت و بدون صرف زمان زیادی کار خود را به انجام برساند . در این زمان تجربه چهره‌پردازی است که می‌تواند با ارزش‌ترین سرمایه باشد . البته بهتراست که حتی موقع تمرین با دوربین هم بازیگر با گریم جلوی دوربین برود . چراکه دراین صورت ،‌ طراح چهره‌پرداز با دقت نماها را نگاه می‌کند و نکات لازم برای هرنما و در کل را به همکاران چهره‌پرداز خود گوشزد می‌نماید . به این شکل جلوی بسیاری از اشکالات احتمالی گرفته خواهد شد .

[Sara]

نور درحقیقت قابل دیدن نیست . اگر نگاهی به دکور نصب شده بیاندازید ،‌می‌توانید تمام زحماتی را که صرف ساختن و تهیه کردن آن شده است ،‌لمس کنید . بنابراین اثر نور را می‌بینید نه خود نور را . بحث فنی نورپردازی شدت ،‌تضاد یا کنتراست و سمت منابع نوری ،‌باید متناسب با ویژگیهای دوربینهای اکترونیک و زاویه نگاه آنها انتخاب شود. همچنین دمای رنگ نور آنها باید از ابتدا تا انتهای برنامه ،‌ثابت باشد و گرنه کیفیت رنگ برنامه تغییر خواهد کرد. حتی اگرنورپردازی رابلندپروازانه و وسیع طراحی کرده باشیم ، باید به گونه‌ای باشد که با محدودیتهای بسیار جدی و دست وپاگیر استفاده از نیروی برق ، زمان ، نیروی کار ،‌و وسایل نورپردازی کارایی داشته باشد. بحث هنری نورپردازی ی‌توان از نورپردازی برای تاکید کردن بر سطوح ،‌شکل و جنس سوژه‌ها یا کم جلوه‌دادنشان استفاده کرد ؛ می‌توان تصوری از موقعیت ومکان و فاصله را خلق کرد . می‌توان از طریق ایجاد فضاهای سایه-روشن ، آثاری افسون‌کننده و رویایی و زیبا خلق کرد. می‌توان با نورپردازی آگاهانه و هنرمندانه ، توجه بیننده را به نقاط خاصی جلب کرد ، بدین ترتیب که نقاطی را برجسته و چشمگیر و نقاط دیگری را سرخورده و کم‌اهمیت جلوه داد . با استفاده از روشهای نورپردازی ،‌قادر خواهید بود ظاهر سوژه‌ها را به طور کامل تغییر دهید .



[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


شرح تصویر :
تنظیم منابع نوری مشکل و پیچیده :
حتی یک سیستم نورپردازی بسیار پیچیده نیز ،‌می‌تواند با کمک اجزای وابسته‌اش تحلیل گردد . در این تصویر ، منابع نوری ویژه هر شخص ( که با شماره مشخص‌اند) با حروف الف برای نور اصلی ،‌ف برای نور پرکننده یا فرعی و پ برای نور پشت ،‌معرفی شده‌اند . منابع نوری اضافی ممکن است زمینه را روشن نمایند.
اساس شیوه‌های نورپردازی
برخی اصول بنیادین نورپردازی:
1- ویژگیهای عمومی نورمناسب برای تصویربرداری ویدئو ،محدوده نورهای تند و تیز تا نورهای ملایم را شامل می‌شود . نورهای تندو تیز سایه‌های قوی ایجاد می‌کنند و زمینه و حجم موضوع را آشکار می‌کنند ؛ در حالیکه نورهای نرم و ملایم ،‌روشنایی بدون سایه تولید می‌نمایند و زمینه و حجم موضوع را کم‌اهمیت نمایش می‌دهند. نورپردازی مناسب از ترکیب این انواع به دست می‌آید.,br>2- سمت تابش نور مورد استفاده ،‌توازن و شدت نسبی آنها و ویژگیهایشان ( نورهای تند تیز یا نرم وملایم ) است که مشخص می‌کند صحنه و سوژه به چه چیزی شباهت دارد.
3- به هر سوژه باید یک نوراصلی(key light) بتابد . این نور ، روشنایی اصلی صحنه را تشکیل می‌دهد که قالب و حجم موضوع و شکل و زمینه سطح آن را آشکار می‌سازد و سمت تابش نور را مشخص می‌کند.
4- برای کاهش کنتراست و نورپردازی سایه‌ها ،‌یک نورفرعی یا پر کننده (filler light) مورد نیاز است تا یک نوع روشنایی نرم ومطبوع را تامین کند.
5- نور پشت که خط محدوده موضوع را از پشت سر مشخص کرده ، به ایجاد عمق و حجم در تصویر کمک میکند.
6- در طرح اساس نورپردازی ،‌به سه نوع منبع نور اصلی ، پرکننده یا فرعی ،‌و نور پشت نیاز داریم که به طور معمول به شکل مثلثی تنظیم می‌شوند.
7- افزون بر نورپردازی سوژه ،‌از چند منبع نوری نیز برای روشن ساختن دکور برنامه استفاده می‌شود . این منابع نوری ،‌شکل ، طرح و قالب دکور را مشخص می‌سازندو تصویر مناسب حال و هوای برنامه را خلق می‌کنند.
نورپردازی باید متناسب با نگاه دوربین باشد و با آن تداخل ناخواسته و ناهماهنگی نداشته باشد . همچنین طرح نورپردازی باید طوری باشد که امکان حرکت و مانور دوربین و بوم صدا را فراهم آورد و از تشکیل سایه‌های نابجای دوربینها و بوم صدا دوری گزیند.
خلاصه آنکه نورپردازی موفق تنها با داشتن یک ذهن خلاق و پیش‌بینی نتایج کار و برنامه‌ریزی منظم ،‌میسر است .

[Sara]

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]




وقتی درباره نوع خاصی از نما صحبت می‌کنیم ،‌منظور این است که چه مقدار از صفحه تلویزیون را ،‌ با چه اندازه و ابعادی ظاهر می‌گردد . در اینجا با تاثیر چنین نمایی روی بیننده سروکار داریم .
ترکیب تصاویر
تغییر د راندازه نماها :
اندازه نما را از راههای مختلفی می‌توان تغییر داد :
- با تغییر فاصله سوژه با دوربین ( نسبتها و پرسپکتیو ثابت خواهد ماند )
- با زوم کردن ( تغییر فاصله کانونی لنز )
- برش دادن به دوربینی دیگر با زاویه دید لنز متفاوت ،‌یا دوربینی دیگر در فاصله‌ای متفاوت .
اصطلاحات : اغلب در طول تولید برنامه ،‌تصویربردار فقط به مجموعه‌ای از آگاهیهای کلی از نماهای مورد درخواست کارگردان نیاز دارد . زمانی که مردم ،‌سوژه مورد نظر هستند ،‌کافی است از تصویربردار بخواهیم که یک نمای تک (single shot) ،‌یا یک نمای دونفره (two shot) سا سه نفره(three shot) یا نمای گروهی (group shot) را ارائه دهد . بنابرا
ن صویربردار قاب مورد نظر را خواهد گرفت .
به همین نحو یکی از این حالتها :
- نمای باز یا نمای کامل(long shot / full shot) که نمایی از سوژه و صحنه از فاصله دور است .
- نمای درشت ،‌ نمای بسته ، ‌نمای صورت درشت (close shot / thight shot) برای نمایی درشت از سوژه و صحنه‌ای از فاصله نزدیک .
- نمای صحنه یا نمای پوششی (wide shot / cover shot ) که کل صحنه را با دید خیلی وسیع در بر می‌گیرد.
در مورد ارتفاع دوربین : وقتی بخواهید ارتفاع دوربین را توضیح دهید ،‌اصطلاحات معمول عبارتند از :
- نمای بالا یا بالاسری ( top shot / over head shot)،‌90 درجه عمود بر کف صحنه .
- نمای از بالا ( high shot) ،‌با شیب تند به طرف پایین تقریبا 40 تا 60 درجه
- نمای تراز که تقریبا موازی با خط دید چشم یا خط سینه است .( level shot ) و هیچ زاویه‌ای باخط افق نمی‌سازد .
- نمای از پایین . سر دوربین به طرف بالا وارتفاع آن کوتاهتر از قد انسانی خواهد بود و زویه‌ای تقریبا برابر با 20 تا 60 درجه باخط افق خواهد داشت .( low shot / depressed shot )
- نمای پایین ( low level shot ) که دوربین در امتداد کف زمین قرار می‌گیرد .
چرا باید نماها را تغییر داد ؟
دلایل بسیار منطقی وجود دارد که باعث می‌شود نماها را تغییر دهیم :
- فقط نماهای نزدیک هستند که جزئیات تصویر را بروشنی نشان می‌دهند . نماهای بازتر برای نمایش صحنه‌های وسیعتر مورد استفاده هستند .
- یک نمای طولانی ، مخصوصا اگر روی صفحه کوچک تلویزیون نشان داده شود خسته کننده خواهد بود .
- تغییرات نقطه دید دوربین جذابیت و کانون توجه بیننده را تقویت می‌کند و جنبه‌های تازه‌تری را ازحرکات بازیگران وتصاویر صحنه ارائه می‌دهد .
- با برش یک نما به نمای دیگر ،‌می‌توانیم توجه مخاطب را از یک چهره یا سوژه به دیگری هدایت کنیم .
- ایجاد تنوع د رنماها به تماشاگران امکان میدهد که د رمقام ایجاد ارتباط یا مقایسه برآید .
- تدوین نماها با یکدیگر ،‌تاثیرشگرفی ایجاد می‌کند .
نماهای نزدیک ،‌ جزئیات موضوعهای درشت را نمایش می‌دهند . اما این نوع نماها مشکلاتی دارند از قبیل اینکه هر قدر دوربین به موضوع نزدیکتر شود عمق میدان کاهش می‌یابد . بنابراین امکان واضح ماندن تصویر موضوع ،‌ به طور کلی کمتر می‌شود .در هر حال فقط می‌توانید روی مهمترین سطح موضوع
وکوس کنید و بقیه را از حالت عدم وضوح خارج سازید . همچنین دوربین نمی‌تواند روی موضوعهایی که نزدیکتر از حداقل فاصله فوکوس لنز قرار دارند ،‌عمل واضح‌سازی را انجام دهد . در این حالت چون دوربین بیش از حد نزدیک است امکان نورپردازی مناسب مشکل می‌شود .و هر چه نما بسته‌تر شود ‌، به همان میزان تصویربردار د رهمراهی و تعقیب سوژه مشکلات بزرگتری روبه‌رو خواهد شد.
درعین حال نماهای بسته‌تر جزئیات تصویر را آشکار می‌کنند ،‌این ویژگی باید جذاب،‌مطلوب ،‌ دلچسب و متناسب نیز باشد .نماهای بسته تماشاگر را از دیدن نمای کلی محروم می‌کنند . دوربینهایی که د رفاصله‌ای نزدیک به صحنه کار می‌کنند ، علاوه بر ایجاد مزاحمت برای کار بازیگران و ((مجریان ،‌ مانع دید دوربینهای دیگر از صحنه نیز می‌شوند .
د راستودیوها نماهای دور را معمولا د رفضایی برابر با 3.5 متر عرض و 2.5 متر ارتفاع یا بیشتر تصویر برداری می‌کنند.
نماهای دور به بیننده نشان می‌دهند که ماجراها و وقایع کجا اتفاق می‌افتند و کمک می‌کنند تا مخاطب سمت و سوی صحنه را تشخیص دهد .بیننده در می‌یابد که چگونه بخشهای مختلف صحنه بهم پیوند خورده است . و بیننده در ارکسترها و حرکات جمعی می‌تواند کل گروه را یکجا ببیند . این نماها بلافاصله حالت صحنه را القا می‌کنند .
در عین حال د راین نماها ممکن است دوربینهای دیگر یا وسایل صحنه دیده شوند و اگر بخواهیم منابع نور را دورتر قرار دهیم ، این منابع باید نور بیشتری تولید کنند .

[Sara]

برش نماها درتلویزیون


[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

برش نماها و تغییر آنها :
از نظرمنطقی تا زمانی که مخاطب شما اطلاعات لازم و موجود در یک نما را دریافت نکرده است ،‌ یا حرکتی که در حال انجام است به اتمام نرسیده است ، نباید تصویر را به یک نمای دیگر برش دهید .
- اگر نمایی را به اندازه کافی روی صحنه تلویزیون نگه ندارید ، بینندگانتان را سردرگم ، پریشان و عصبانی خواهید کرد .
- اگر بیش از چه حد لازم روی یک نما توقف کنید ،‌توجه تماشاگران را منحرف خواهید کرد .
- درعمل ،‌اینکه شماتا چه زمانی ،‌چه نمایی را روی صحنه نگه دارید ،‌بستگی به تاثیر عواملی مختلف دارد . از جمله : نما‌ تا چه حد جالب است ؟ حرکات بازیگران و هنرپیشگان چگونه است ؟ اهمیت نما در ارتباط با کل برنامه تا چه حد است ؟ حالت و شکل مسلط نما نسبت به نماهای دیگر چگونه توصیف می‌شود ؟ و ...
گزینش راه صحیح تغییر نما :
تغییر نمای صحیح و به موقع باید حالت ،‌ آهنگ و شکل کلی برنامه را به بیننده القا کند . این تغییرات حتی برتغییر و تفسیر مخاطب ازنماهای متوالی تاثیر می‌گذارد . اگر از یک برش استفاده کنید ،‌ حواس مخاطب خود را پرت و منحرف خواهید کرد.
برش دادن :
برش دادن تصویر یک عمل بسیار جالب توجه است . با این کار بیننده به سرعت دو نما را با هم مقایسه می‌کند و حرکت به نظر دنباله‌دار می‌آید .لحظه‌ای که دو تصویر را با هم برش می‌دهید بسیار مهم است.
به طورمعمول برش زمانی بهترین نتیجه را خواهد داشت که :
1- در داخل یک قاب تصویر ایجاد حرکت نماید ( مثلا تصویر نشسته یا خوابیده فردی ، به تصویر بلند شدن او برش بخورد )
2- شخصی قاب تصویر را ترک کند ( خروج)
3- لحظه‌ای که یک حرکت درحال آغاز شدن یاپایان یافتن باشد .
4- زمانی که گفتگوی بین بازیگران نیاز به تاکید دارد .( البته نه الزاما انتهای جمله)
آشکار شدن یا محو تدریجی تصویر(to fade) :
آشکار شدن یا محو تدریجی تصویر به طور معمول یک توقف یا گذشت زمان طولانی رابیان می‌کند . طول این زمان توقف یاگذشت حدودی به سرعت فید کردن بستگی دارد . اگر آرام و ملایم باشد حالت مهربانه و صلح‌آمیز را القا می کند . محو تدریجی تصویر ،‌احساسی از نتیجه یا مرگ و پایان یافتن را القا می‌کند .
تلفیق کردن یا حل شدن تدریجی دو تصویر در یکدیگر(mix/ dissolve) :
این عمل کاری است مقایسه‌ای . این عمل توجه بیینده را به شباهتها و اختلافهای بین دو نما جلب می‌کند.
کار تلفیق ، اغلب دلالت بر وقفه کوتاهی بین حوادث داستان دارد .
عمل سریع تلفیق ، خبر از این می‌دهد که وقایع در دو صحنه جداگانه ،‌به طور همزمان و موازی رخ می‌دهد.
عمل آرام و آهسته تلفیق ،‌ انتقال یک جریان تصویری پیوسته و آرام را القا می‌سازد . برخی مواقع احساس تغییر زمان یا انتقال به موقعبت و مکانی متفاوت را القا می‌کند .
روبش:
روبش نوعی ترفند یا جلوه تصویری است که در آن یک تصویر ، بخشی از تصویر دیگر ،‌یا تمام آنرا به گونه‌ای اعمال اجبار از صفحه تلویزیون پاک می‌کند و خود جایگزین آن می‌شود . روشهای روبشی زیادی که اغلب دارای شکل هندسی هستند ، وحود دارد .می‌توانید شکل و سرعت و سمت و لبه روبش آنها را متناسب با حرکت تصویرتان انتخاب کنید .