گرم شدن زمین

[ghazal_ak]

گرم شدن کلی کره زمین، به معنای افزایش میانگین دمای سطح زمین است. از اواخر سالهای 1800، میانگین دمای کلی 4/0 تا 8/0 درجه سانتیگراد افزایش یافته است. بسیاری از کارشناسان پیش بینی کرده اند که میانگین دمای زمین در سال 2100، 4/1 تا 8/5 درجه سانتیگراد افزایش خواهد یافت. این مقدار افزایش، بیشترین مقداریست که ظرف هزار سال اخیر، برای زمین پیش آمده است.
دانشمندان نگران این مشکلند که انسانها و اکوسیستم های طبیعی نتوانند خود را با این تغییرات سریع آب و هوایی وفق دهند. اکوسیستم شامل ارگانیزمهای زنده و محیط فیزیکی در یک محدوده مشخص است. این گرم شدن عمومی می تواند منتج به ضررهای فراوانی شود، به همین دلیل کشورهایی در سراسر جهان، به منظور کنترل این بحران، قراردادی را به نام پروتوکل کیوتو (Kyoto) طرح کرده اند.

دلایل افزایش دمای سطح زمین

کارشناسان هواشناسی گرم شدن هوا را از سالهای 1800، آنالیز کرده اند. اغلب آنها به این نتیجه رسیده اند که فعالیتهای انسانی عامل اصلی این گرم شدن هوا است. فعالیتهای انسانی با افزایش خاصیت گلخانه ای زمین در گرم شدن زمین دخالت دارد. اثر گلخانه ای، سطح زمین را در فرایند پیچیده ای که با همراهی نور خورشید، گازها و ذرات موجود در اتمسفر صورت می گیرد، گرم می کند. گازهایی که گرما را در اتمسفر زمین نگه می دارند یا اصطلاحا به دام می اندازند، گازهای گلخانه ای نامیده می شوند.
اصلی ترین فعالیت انسانی که منجر به گرمای زمین می شود، سوزاندن سوختهای فسیلی (زغالسنگ، نفت، گاز طبیعی) و از بین بردن جنگلها است. بیشتر سوخت فسیلی در اتومبیلها، کارخانه ها و نیروگاهها به مصرف می رسد. سوزاندن این سوختها گاز دی اکسید کربن با علامت اختصاریCO2 تولید می کند. CO2 از گازهای گلخانه ایست که روند فرار گرما از جو به فضا را بسیار کند می کند. درختان و دیگر گیاهان در روند فتوسنتز، گاز CO2 را از هوا جذب می کنند. با از بین بردن گیاهان، میزان گاز CO2 در هوا افزایش می یابد. تجزیه شدن گیاهان نیز منجر به افزایش این گاز می شود.
گروه کمی از دانشمندان معتقدند که افزایش گازهای گلخانه ای عامل اصلی این افزایش دما نیست بلکه افزایش انرژی تابیده شده از خورشید عامل اصلی می باشد. اما بیشتر کارشناسان هواشناسی تاثیر این عامل را در روند افزایش دمای عمومی کره زمین بسیار ناچیز می دانند.

عواقب افزایش دما

ادامه این افزایش دما آثار مخرب زیادی در بر دارد. ممکن است گیاهان و جانواران دریازی به مخاطره جدی بیفتند. زیستگاه های گیاهان و حیوانات دچار تغییرات اساسی می شوند. الگوهای آب و هوا دستخوش تغییرات می شوند و نتیجه آن وقوع سیل و خشکسالی و طوفانهای شدید مخرب خواهد بود. افزایش دما با ذوب نمودن یخهای قطبی، باعث بالا آمدن سطح آب دریاها می شود. در مناطق خاصی از زمین، بیماریهای انسانی گسترش می یابد و محصولات کشاورزی نابود می شوند.

تاثیرگرما بر آبها

در هنگام گرم شدن هوا، دمای آب اقیانوسها نیز افزایش می یابد و منجر به بروز مشکلاتی در اکوسیستم اقیانوسها می شود. برای مثال گرم شدن آبها ممکن است باعث بروز پدیده ای به نام سفیدی مرجانهای دریایی شود. وقتی که آب گرم می شود، مرجانها ماده ای را که عامل رنگ و تغذیه آنهاست از درون خود خارج می کنند. در این حالت رنگ مرجانها سفید می شود و چنانچه دمای آب به وضع طبیعی برنگردد، می میرند. گرمای افزوده همچنین منجر به وقوع بیاریهایی می شود که بر جانوران دریایی تاثیر گذار است.

تغییر شکل زیستگاه های طبیعی

ممکن است در محلهای طبیعی مسکونی حیوانات و گیاهان تغییرات شدیدی روی دهد. بسیاری از گونه های زیستی مشکلات زیادی برای ادامه حیات در شرایط جدید خواهند داشت. برای مثال بسیاری از گیاهان گلدار، بدون طی کردن زمستانی سرد، شکوفه نخواهند زد.

تاثیر گرما بر آب و هوا

تکرار وقوع شرایط بحرانی آب و هوا منجر به خسارات زیادی می شود. تغییرات الگوهای بارش باعث افزایش سیلابها و خشکسالی در نواحی مختلف می شود. طوفانها و تندبادها، بیشتر و قدرتنمندتر به وقوع خواهند پیوست.

بالا آمدن سطح آبها

ادامه گرم شدن هوا، در طی چند قرن، مقادیر زیادی از یخهایی که صفحه آنتارکتیکا را پوشانده اند، ذوب می کند. در نتیجه سطح آبها در کل زمین بالاتر می آید. بسیاری از مناطق ساحلی ممکن است دچار سیل زدگی، فرسایش، از بین رفتن زمینهای خشک و ورود آب دریاها به آبهای شیرین شوند. بالا آمدن آب دریاها ممکن است منجر به غرق شدن شهرها، جزایر کوچک و دیگر مناطق زیستی شود.

تهدید سلامت انسانها

بیماریهای گرمسیری نظیر مالاریا و تب دنگی (dengue) به مناطق زیادی شیوع پیدا می کند. ادامه یافتن گرما و شدت یافتن آن می تواند عامل مرگ و میرهای زیاد و بیماریهای گوناگون شود. سیل و قحطی، گرسنگی و سوء تغذیه را افزایش خواهد داد.

خنک کردن زمین

کارشناسان هواشناسی در حال حاضر مشغول مطالعه برای کنترل و محدود کردن افزایش دمای کره زمین می باشند. دو روش کلیدی به این منظور وجود دارد: اول محدود کردن تولید گاز CO2 و دوم تصفیه هوا.

محدود کردن انتشار گازCO2

دو تکنیک تاثیرگذار برای محدود کردن تولید CO2 وجود دارد: اول جایگزین کردن منابع دیگر انرژی به جای سوختهای فسیلی و دوم استفاده بهتر از سوختهای فسیلی.
منابع انرژی جایگزین سوخت فسیلی، CO2 تولید نمی کنند. این منابع شامل باد، نور خورشید، انرژی هسته ای و حرارت زیر زمین می باشند. دستگاههایی به نام توربین بادی می توانند انرژی باد را به انرژی الکتریکی تبدیل کنند، باطریهای خورشیدی نیز می توانند نور خورشید را به انرژی الکتریکی تبدیل کنند و نیروگاههای حرارت زیرزمین می توانند از گرمای موجود در لایه های زیرین خاک انرژی الکتریکی به دست آورند.
استفاده از این منابع هزینه های بیشتری را نسبت به سوختهای فسیلی در بر دارند. با اینحال پیشرفت تحقیقات درباره استفاده از آنها می تواند منجر به کاهش هزینه های آنها نیز شود.
تصفیه هوا به دو شکل صورت پذیر است: اول، انبارهای زیر زمین یا زیر آب. دوم، ذخیره سازی در گیاهان زنده.
با تزریق و ورود CO2 تولید شده در صنعت به زیر زمین یا در اقیانوس می توان این گاز را ذخیره کرد. مناسبترین مکان در اعماق زمین برای انجام این کار، انبارهای طبیعی نفت و گازیست که بیشتر ذخایر آنها استخراج شده است. با ورود این گاز به این گونه انبارهای طبیعی، استخراج بازمانده ذخایر آنها بسیار آسانتر می شود. سود ناشی از تسهیل بهره برداری، هزینه های این روش تصفیه را جبران می نماید. رسوبات عمیق نمک و زغالسنگ نیز مکان مناسبی برای انجام ذخیره سازی CO2 می باشند.
اقیانوسها می توانندCO2بیشتری ذخیره کنند اما دانشمندان هنوز موفق به تخمین آثار محیطی این ذخیره سازی نشده اند.

ذخیره سازی در گیاهان

گیاهان سبز به هنگام رشد، CO2 موجود در جو را جذب می کنند. آنها کربن موجود در CO2 را با هیدروژن ترکیب کرده، قند ساده تولید می کنند و آنرا در بافت خود ذخیره می نمایند. پس از مرگ گیاه، با تجزیه آن، گاز CO2 از آن متساطع می شود. اکوسیستمهایی با زندگی گیاهی غنی، می توانند CO2 بیشتری را در خود حبس نمایند.

پروتوکل کیوتو

در سال 1997، نمایندگان 160کشور جهان در کیوتوی ژاپن گرد هم آمدند و قرار دادی به نام پروتوکل کیوتو را تنظیم کردند. این قرارداد برای کاستن انتشار گازهای گلخانه ای است. از سال 2008 تا 2012، سی و هشت کشور صنعتی ناچار به کاستن انتشار گاز CO2 و پنج کشور دیگر ناچار به کاستن انتشار گازهای گلخانه ای خواهند بود. این کشورها باید 1990 مرکز انتشار خود را کنترل نموده و سالانه 95 درصد از میزان انتشار آنها را کاهش دهند. این قرارداد شامل حال کشورهای در حال توسعه نمی باشد. اما کشورهای صنعتی را تشویق می کند که داوطلبانه با کشورهای درحال توسعه برای کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه ای همکاری کنند.


بررسی گرم شدن

پیش از استفاده از وسایل گرما سنج، دانشمندان بر اساس نشانه های فراوانی، افزایش دمای کره زمین را مورد بررسی قرار داده بودند. نشانه ها حاکی از این بود که افزایش دما از سالهای 1900، در هزار سال اخیر بی سابقه بوده است.
در سال 2001، هیئتی با مسئولیت کنترل تغییرات آب و هوا به نام IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change)که از طرف سازمان ملل پشتیبانی می شدند، نتایج بررسی های به اثبات رسیده در خصوص گرم شدن زمین را منتشر کردند. کارشناسان هواشناسی مشغول بررسی عوامل طبیعی و دخالتهای انسان در گرم شدن زمین ظرف 100 سال اخیر شدند. هیئت IPCC همچنین نتیجه پیش بینی های دمای هوا تا سال 2100 را اعلام نمود.
در هر حال بررسی ها نشان می دهند که راه حل فوری برای این مسئله وجود ندارد. حتی اگر تمام منابع انتشار گاز CO2را ناگهان حذف کنیم، روند گرم شدن هوا، به دلیل وجود گازهای گلخانه ای که در حال حاضر وارد جو شده اند، تا سال 2100 ادامه خواهند داشت.





منبع:


Mastrandrea, Michael D., and Stephen H. Schneider. "Global warming." World Book Online Reference Center. 2005.

[bb]

ممنون از شما

[bb]

متن زیر ترجمه ای است درباره پدیده گرمایش زمین که این روزها زیاد ازش میشنویم .
برگرفته از دانشنامه کلمبیا


دمای اتمسفر در نزدیکی سطح زمین، به دلیل پدیده ای به نام اثر گلخانه ای ، بالا میرود. نور مرئی ، که دارای طول موج کوتاه میباشد، از خورشید به سوی زمین آمده و براحتی از میان پشته ای از گازهای گلخانه ای میگذرد . گازهای گلخانه ای عمدتآ از بخار آب ، دی اکسید کربن، متان ، اکسید نیتروژن و ازن تشکیل شده اند. نور پس از برخورد به سطح زمین به شکل اشعه فروسرخ (= مادون قرمز) به سوی فضا بازتابیده میشود اما اینبار نمیتواند بسادگی از میان پشته گازهای گلخانه ای بگذرد. مقداری از اشعه بازتابی به دام افتاده و بسوی زمین برمیگردد و موجب میشود تا متوسط دمای کره زمین در حدود 16 درجه سانتیگراد، که مناسب زندگی جانداران است، باقی بماند.
رشد صنعت ، کشاورزی و حمل ونقل که از زمان انقلاب صنعتی شروع شده است ، موجب افزایش مقدار گازهای گلخانه ای طبیعی گشته و علاوه بر آنها کلروفلوروکربن ها و گازهای دیگر نیز به آنها اضافه شده اند. بطور کلی پذیرفته شده است که افزایش مقدار گازهای گلخانه ای موجب حبس شدن گرما و افزایش دمای کره زمین میشود و بنابراین پدیده ای که برای زندگی انسانها سودمند است ، به پدیده ای نگران کننده و مضر تبدیل میگردد. در طول قرن بیستم دمای اتمسفر به میزان 0.6 درجه سانتیگراد افزایش داشت و سطح دریاها چند اینچ بالا آمد. برخی نتایج دراز مدت گرم شدن زمین عبارتند از :

آب شدن یخهای قطبی ، که موجب بالا رفتن سطح آب دریاها و غرق شدن نواحی ساحلی میشود
نابودی منابع آب آشامیدنی که از آب شدن برف تولید میشوند.
تغییرات گسترده در کشاورزی به دلیل تغییر آب و هوا .
انقراض گونه های موجودات زنده به دلیل نابودی زیستگاههای طبیعی.
افزایش طوفانهای گرمسیری (tropical storms).
افزایش وقوع بیماریهای ناشی از گرما.

عواملی که در گرمایش زمین سهیم هستند عبارتند از :

سوزاندن زغال سنگ و محصولات نفتی ( منابع دی اکسید کربن ، متان ، اکسید نیتروژن ، ازن) .
قطع درختان جنگلی که موجب افزایش دی اکسید کربن در اتمسفر میشود.
گاز متان ناشی از فضولات حیوانی .
افزایش تولید گوشت دامها که موجب نابودی چراگاهها ، تولید گاز متان و مصرف سوختهای فسیلی میگردد.


بیشتر گفتگوهایی که دررابطه با گرمایش زمین صورت میگیرد ، درباره دقت پیش بینیهای علمی مربوط به گرم شدن زمین در آینده میباشد. کارشناسان آب و هوا برای پیش بینی تغییرات آب و هوایی جهانی ، مجموعه اطلاعات تاریخی انبوهی درباره آب و هوا را جمع آوری کرده و از آن برای ساخت مدل کامپیوتری که آب و هوای زمین را شبیه سازی میکند ، استفاده میکنند. اعتبار این مدلها مورد تردید و بحث قرار گرفته است و مخالفان آن میگویند که وضعیت آب و هوا بسیار پیچیده تر از آن است که بتوان آنرا با دقت مدلسازی کرد و موارد ناشناخته زیادی در این مورد وجود دارند. برخی نیز این موضوع را مطرح میکنند که شاید تغییرات آب و هوایی مشاهده شده تنها نشاندهنده روند طبیعی نوسان دمای کره زمین باشد. با این وجود ، مدتی است که همه بر سر اینکه لااقل بخشی از گرمایش مشاهده شده ناشی از فعالیتهای انسان است و باید مورد بررسی قرار گیرد، توافق دارند . در سال 1992 بیش از 150 کشور جهان در نشست سازمان ملل درباره محیط زیست و پیشرفت ، قراردادی در زمینه کاهش روند گرمایش زمین امضا کردند.

درسال 1994 یک گروه علمی وابسته به سازمان ملل متحد بنام گروه بین المللی تغییرات آب و هوایی ، طی تحقیقاتشان نشان دادند که برای جلوگیری از گرمایش زمین ، مقدار کاهش تولید گازهای گلخانه ای باید بیشتر از آنچه در قرارداد مذکور تعیین شده است ، باشد. یک سال بعد همین گروه پیش بینی کرد که اگر هیچ اقدامی در زمینه کاهش گازهای گلخانه ای انجام نشود ، دمای زمین تا سال 2100 به میزان 0.8 تا 3.5 درجه سانتیگراد بالا خواهد رفت و حتی اگر اقدامات لازم انجام گردد ، بازهم دمای زمین از 0.5 تا 2 درجه افزایش می یابد (به دلیل گازهایی که تاکنون تولید شده و در اتمسفر وجود دارند). این گروه در سال 2007 گزارشی را براساس یک مطالعه سه ساله منتشر نمود و در آن از پدیده گرمایش زمین به عنوان پدیده ای "کاملآ آشکار" یاد کرد و اشاره داشت که بیشتر تغییرات دما به احتمال قوی ناشی از فعالیتهای انسان میباشد.


در نشست سازمان ملل درباره تغییرات آب وهوایی که در سال 1997 در شهر کیوتو ژاپن برگزار شد، توافقی بین المللی برای مبارزه با گرمایش زمین حاصل گشت که در آن از کشورهای صنعتی خواسته شده بود تا تولید گازهای گلخانه ای را کاهش دهند. اما برخی کشورهای صنعتی در آن زمان این توافق را نپذیرفتند. در سال 2001 دولت جورج دبلیو بوش اعلام کرد که از پیمان کیوتو خارج خواهد شد زیرا آمریکا به تنهایی حدود یک چهارم گازهای گلخانه ای جهان را تولید میکند. این موضوع بعنوان تهدیدی جدی برای مبارزه با گرمایش زمین تلقی گردید. با این وجود در همان سال ( در نشستهای انجام شده در آلمان و مراکش) بیشتر کشورهای دیگر درباره جزییات لازم برای تبدیل این توافق مذکور به یک پیمان اجباری بین المللی به توافق رسیدند و این پیمان از سال 2005 پس از موافقت 125 کشور جهان رسمیت پیدا کرد.

بهینه سازی مصرف سوخت خودروها ، پروژه های باز سازی جنگلها ، رعایت مصرف بهینه انرژی در ساختمانها و استفاده بیشتر از وسایل حمل و نقل عمومی از جمله موارد ساده ایست که میتواند موجب کاهش تولید گازهای گلخانه ای در آمریکا گردد. موارد پیچیده تر عبارتند از کاهش تدریجی استفاده از سوختهای فسیلی در جهان ، حذف کردن کلروفلوروکربنها و کند کردن روند نابودی جنگلها بوسیله بازسازی اقتصاد کشورهای در حال توسعه . در سال 2002 دولت آمریکا چند معیار داوطلبانه برای کند کردن روند افزایش تولید گازهای گلخانه ای ، بجای کاهش آن ، ارائه داد. در سال 2005 کشورهای ایالات متحده ، استرالیا ، چین ، هندوستان ، ژاپن و کره جنوبی ، خارج از پیمان کیوتو قراردادی را امضا کردند که طبق آن کاهش تولید گازهای گلخانه ای درمراحل پیشرفت و استفاده از تکنولوژیهای جدید، پیشنهاد شده است. انجمن آسیا – اقیانوسیه در زمینه پیشرفت و آب و هوای سالم (Asia-Pacific Partnership on Clean Development and Climate) که هیچگونه اجبار و تعهدی برای اعضایش فراهم نمیکند ، در سال 2006 نخستین نشست خود را برگزار کرد. در همین سال در ایالت کالیفرنیا قانونی به تصویب رسید که طبق آن تولید گاز دی اکسید کربن تا سال 2020 باید 25 درصد کاهش یابد. 7 درصد کل گاز مذکور در آمریکا، در این ایالت تولید میشود.

برگرفته از : دائره المعارف کلمبیا ویرایش ششم
ترجمه توسط وب سايت ژيزمان


global warming

global warming, the gradual increase of the temperature of the earth's lower atmosphere as a result of the increase in greenhouse gases since the Industrial Revolution.

The temperature of the atmosphere near the earth's surface is warmed through a natural process called the greenhouse effect. Visible, shortwave light comes from the sun to the earth, passing unimpeded through a blanket of thermal, or greenhouse, gases composed largely of water vapor, carbon dioxide, methane, nitrous oxide, and ozone. Infrared radiation reflects off the planet's surface toward space but does not easily pass through the thermal blanket. Some of it is trapped and reflected downward, keeping the planet at an average temperature suitable to life, about 60°F (16°C).

Growth in industry, agriculture, and transportation since the Industrial Revolution has produced additional quantities of the natural greenhouse gases plus chlorofluorocarbons and other gases, augmenting the thermal blanket. It is generally accepted that this increase in the quantity of greenhouse gases is trapping more heat and increasing global temperatures, making a process that has been beneficial to life potentially disruptive and harmful. During the 20th cent., the atmospheric temperature rose 1.1°F (0.6°C), and sea level rose several inches. Some projected, longer-term results of global warming include melting of polar ice, with a resulting rise in sea level and coastal flooding; disruption of drinking water supplies dependent on snow melts; profound changes in agriculture due to climate change; extinction of species as ecological niches disappear; more frequent tropical storms; and an increased incidence of tropical diseases.

Among factors that may be contributing to global warming are the burning of coal and petroleum products (sources of carbon dioxide, methane, nitrous oxide, ozone); deforestation, which increases the amount of carbon dioxide in the atmosphere; methane gas released in animal waste; and increased cattle production, which contributes to deforestation, methane production, and use of fossil fuels.

Much of the debate surrounding global warming has centered on the accuracy of scientific predictions concerning future warming. To predict global climatic trends, climatologists accumulate large historical databases and use them to create computerized models that simulate the earth's climate. The validity of these models has been a subject of controversy. Skeptics say that the climate is too complicated to be accurately modeled, and that there are too many unknowns. Some also question whether the observed climate changes might simply represent normal fluctuations in global temperature. Nonetheless, for some time there has been general agreement that at least part of the observed warming is the result of human activity, and that the problem needs to be addressed. In 1992, at the United Nations Conference on Environment and Development, over 150 nations signed a binding declaration on the need to reduce global warming.

In 1994, however, a UN scientific advisory panel, the Intergovernmental Panel on Climate Change, concluded that reductions beyond those envisioned by the treaty would be needed to avoid global warming. The following year, the advisory panel forecast a rise in global temperature of from 1.44 to 6.3°F (0.8–3.5°C) by 2100 if no action is taken to cut down on the production of greenhouse gases, and a rise of from 1 to 3.6°F (0.5–2°C) even if action is taken (because of already released gases that will persist in the atmosphere). A 2007 report by the Intergovernmental Panel on Climate Change, based on a three-year study, termed global warming “unequivocal” and said that most of the change was most likely due to human activities.

A UN Conference on Climate Change, held in Kyoto, Japan, in 1997 resulted in an international agreement to fight global warming, which called for reductions in emissions of greenhouse gases by industrialized nations. Not all industrial countries, however, immediately signed or ratified the accord. In 2001 the G. W. Bush administration announced it would abandon the Kyoto Protocol; because the United States produces about one quarter of the world's greenhouse gases, this was regarded as a severe blow to the effort to slow global warming. Despite the American move, most other nations agreed later in the year (in Bonn, Germany, and in Marrakech, Morocco) on the details necessary to convert the agreement into a binding international treaty, which came into force in 2005 after ratification by more than 125 nations.

Improved automobile mileage, reforestation projects, energy efficiency in construction, and national support for mass transit are among relatively simpler adjustments that could significantly lower U.S. production of greenhouse gases. More aggressive adjustments include a gradual worldwide shift away from the use of fossil fuels, the elimination of chlorofluorocarbons, and the slowing of deforestation by restructuring the economies of developing nations. In 2002 the Bush administration proposed several voluntary measures for slowing the increase in, instead of reducing, emissions of greenhouses gases. The United States, Australia, China, India, Japan, and South Korea established (2005) an agreement outside the Kyoto Protocal that proposed to reduce emissions through the development and implementation of new technologies. The Asia-Pacific Partnership on Clean Development and Climate, as it is called, involves no commitments on the part of its members; it held its first meeting in 2006. Also in 2006, California enacted legislation that called for cutting carbon dioxide emissions by 25% by 2020; the state is responsible for nearly 7% of all such emissions in the United States.

See P. Brown, Global Warming: Can Civilization Survive? (1997); T. G. Moore, Climate of Fear: Why We Shouldn't Worry about Global Warming (1998); S. G. Philander, Is the Temperature Rising?: The Uncertain Science of Global Warming (1998); K. E. Ready, GAIA Weeps: The Crisis of Global Warming (1998); G. E. Christianson, Greenhouse: The 200-Year Story of Global Warming (1999); T. Flannery, The Weather Makers: How Man Is Changing the Climate and What It Means for Life on Earth (2006); E. Kolbert, Field Notes from a Catastrophe (2006); E. Linden, The Winds of Change (2006).


لينك مسقيم مقاله مربوطه:

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

منبع:
برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید