اگر کسی مرد، تسلیت عرض نماییم یا تهنیت

[پارسه]

این جهان فانی ،جهان اخرت ابدی ،این جهان پراز دردو مشکلات وجهان آزمایش وجهان اخرت جهان ابدی ست .اینها را به کرار از ایات قران واز احادیث شنیده ایم براستی جواب این سوال چیست اگر کسی فوت نمود باید تسلیت گفت یا تهنیت؟


آیا خوشحال باشیم یا ناراحت؟ برگردیم باز به صحبتهای اول اگر این جهان فانی وجهان اخرت ابدی است پس چرا پس از مرگ شخصی برای سالیان طولانی ناراحت وگریانیم در حالی که او به جهان ابدی رفته ودر انجا رها از تمام مشکلات وازمایشات دنیا زیست مینماید برگردیم به خیلی قبل تر یعنی زمان پیامبر اکرم (ص)و پیامبران دیگر ما چون حضرت موسی(ص)وحضرت عیسی(ص) و.... .در ان زمان نیز اگر کسی فوت می نمود همه ناراحت وگریان می شدند وحتی این در بین خانواده پیامبران نیز دیده شد مثلا پس از شهادت امامان معصوم ما ،مراسم غزاداری گرفته می شد در حالی که همه باید خوشحال شوند وبه همدیگر تبریک بگویند .تسلیت عرض نمودن در شرایطی قابل قبول می باشد که ماپس از این دنیا،دنیای دیگری نداشته باشیم یعنی همه چیز در این دنیا به پایان برسد وتسلیت نمودن چیز معنی داری می باشد چون شخص فوت نموده تمام خوبیها را که در این دنیا بوده از دست داده است


ونظر فلاسفه چیست؟


در فلسفه یک سوال مطرح می شود چراپس از مرگ گریه وناراحتی حکم فرما می شود در جواب می توان گفت:


( عادت به زیست در کنار همدیگر)را ذکر نمود من عادت نمودم در کنار پدرم سالیان دراز زندگی کنم وحالا که اواز بین رفته ناخوداگاه ناراحت می شوم وچیزی که به این مدعا مهر تایید می گذارد پس ازگذشت سالیان از مرگ شخصی دیگر ناراحتی در حد زمان اول نیست در روزهای اول خیلی غم انگیز ولی به مرور زمان ما به این عادت می نماییم وسوال دیگر مطرح می شود چرا مردمی که کمترین شناختی رااز شخص فوت نموده دارد باز نارحت می شود وشاید دو دلیل را بتوان ذکر نمود یکی اینکه خانواده شخص فوت نموده را می بیند که پس از مرگ بی سرپرست ویا عضو از دست رفته ضعفی در خانواده ایجاد نموده ودیگری اینکه یاد آور این است که تو نیز خواهی مرد وچون شخص به اخرت یقین ندارد در نتیجه خود را دور از تمام خوبیها می داند وناراحت می شود ولی سوال مهمی که فلسفه باید جواب دهد این است که ایا اخرتی وجود دارد یا یک چیز خیالی می باشد برای این نیز فلسفه به راحتی می تواند اثبات نماید . ولی باز گردیم به قسمت نخست من در فراغ از دست رفتن عزیزان گریه می نمایم که اثبات شد یک چیز حسی است وبه تفکر لازم ندارد من ناخوداگاه گریه می کنم پس این کار ثوابی ندارد به دلیل ذکر شده بالا فقط یک حس است .جلوتر می رویم ومی گوییم تمام گریه های ریخته شده برای مرگ عزیزان بدون ثواب است یعنی پاداشی تعلق نمی گیرد یعنی کارهای ما یا مستهق عذاب یا پاداش یا نه این ونه آن که این کار از نوع سوم می باشد .


نکات قابل تفکر


1- پس ازمرگ عزیزان تسلیت بگوییم یا تهنیت؟


2- ایا اخرت وجو دارد ؟اگر وجود داشت باید گریه کنیم یا خوشحال باشیم؟


3- ایا گریه های ما در مراسم عزاداری ثواب دارد یا نه ؟


نظرات شما را با کمال دقت می ستایم.

[bb]

از نظر عرفا

اگه کسی مرد خوشحالی کن که ز زندان تن آزاد می گردد و به معشوق خویش متصل که مولانا بر مزار دوست خویش رقص می کرد .
تبریک گوییم
گریه از باب خودمان است نه از باب رفیق