مشاهده نسخه کامل
: alitopol
24-05-2007, 20:19
قریب به چهل سال از دوران شکوفایی گروه پینک فلوید می گذرد، گروهی که تا مدتها قبل از شهرت، به فعالیتهای زیر زمینی و آهنگسازی در سبکهایی مانند Folk و Jazz می پرداخت. در طی سالهای سپری شده، اعضاء مبدل به آهنگسازانی خبره و با تجربه شدند. Syd Barrett آهنگساز سالیان دور گروه، خالق آثار حسی و ذهنی آنها بود، Roger Waters شاعر و بوجود آورنده ناله های انسان گریزانه در جریانات زندگی شخصیش شاهکارهایی را به دینای موسیقی هدیه کرد، Richard Wright با چهره ای دوست داشتنی و پیانویی که شاهد کارهای جالب او بوده است، حرفهایی برای گفتن داشت و بالاخره Nick Mason با آن شخصیت عجیب و غریبش که شیفته شرکت در مسابقات ماشین سواری بود، به نحوی بر طرفداران گروه پادشاهی می کردند. شاید پیش خود فکر می کنید پس David Gilmour چه؟ یعنی ممکن است فردی سولوهای شاهکار وی را فراموش کند؟ اگر بگویم مابقی ماجرا مربوط به اوست چه می گویید؟![ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در ششم مارس سال 2006 سومین آلبوم انفرادی دیوید گیلمور با نام On an Island منتشر شد که در بدو ورود به جدول موسیقی انگلستان رتبه اول را از آن خود کرد. سپس در جداول مختلف اروپائی پا نهاد و برای بدست آوردن جایزه پلاتینیوم در کشورهایی همچون کانادا و لهستان به مبارزه پرداخت. ستاره های مهمان در این آلبوم Richard Wright نوارنده کیبورد، Robert Wyatt نوازنده کورنت و BJ Cole بعنوان گیتاریست هستند.
تورهایی توسط گیلمور برای این آلبوم در نظر گرفته شد که جز با همکاری لیست درخشانش که شامل: Richard Wright، Phil Manzarena، Dick Parry، Jon Carin و Guy Pratt می شود، میسر نمی شد. اجرای زنده آنها در Royal Albert Hall لندن توسط کارگردان معروف و صاحب جایزه کارگردان نمونه به تصویر کشیده شد تا در سالجاری در دسترس همگان قرار گیرد.
دیوید گیلمور، این پیر 61 ساله مدتها بعنوان چهره شناخته شده پینک فلوید، مرد زیبائی بود که مدتی روند خانه بدوشی را پیش گرفت. کسیکه سولوی گیتارش تنها نقطه درخشان در بدبختیهای ترانه های پینک فلوید و راجر واترز بود. همانطور که شما بعنوان یکی از طرفداران دیوید گیلمور انتظار دارید، آلبوم On an Island مملو از سولوهای پتانسیلی و تجسمی است. همچنین برخلاف نوای دیستورت شده سیمهای گیتار در آهنگ Take a Breath با ترانه A Pocketful of Stones و بعضی های دیگر جوی دراماتیک خلق نمود.
تمپوها آهسته و حالتی آرام بخش دارند. صدای درام زیبایی خاص خود را دارد. گیلمور از ما نمی خواهد تا برای آهنگهایش برقصیم! این یک حمام صوتی گرم برای طرفداران اوست. رضایت حاصله از کشیدن سیگار یا نوشیدن جرعه ای شراب حین گوش فرا دادن به آلبوم در اتاقی با روشنایی شمع، آرزوی هر شنونده ای است.
آلبوم On a Island بدرستی که سنت گیلمور را در آهنگسازی حفط کرده است. در نظر گرفتن چند آهنگ بدون کلام، یک آهنگ کاملاً راک و چند آهنگ حسی در برنامه های آهنگسازی گیلمور همچنان جای دارد.
این آلبوم سه آهنگ بدون کلام (Instrumental) با نامهای Castellorizon، Red Sky at Night و Then I Close My Eyes دارد که هریک بشکلی جداگانه رسالت خود را در این مجموعه به پایان می رسانند. گیلمور حتی برای آهنگ Red Sky at Night سکسیفون هم می نوازد. صدای آلبوم بکلی انگلیسی است و هیچ شباهتی با موسیقی غرب ندارد. هارمونیکا و پیانو در آهنگ A Pocketful of Stones نمود خوبی دارد. ترانه This Heaven با ریفهای برجسته گیتار آکوستیک معرفی می شود.
در ششم مارس سال 2006 سومین آلبوم انفرادی دیوید گیلمور با نام On an Island منتشر شد که در بدو ورود به جدول موسیقی انگلستان رتبه اول را از آن خود کرد. سپس در جداول مختلف اروپائی پا نهاد و برای بدست آوردن جایزه پلاتینیوم در کشورهایی همچون کانادا و لهستان به مبارزه پرداخت. ستاره های مهمان در این آلبوم Richard Wright نوارنده کیبورد، Robert Wyatt نوازنده کورنت و BJ Cole بعنوان گیتاریست هستند.
تورهایی توسط گیلمور برای این آلبوم در نظر گرفته شد که جز با همکاری لیست درخشانش که شامل: Richard Wright، Phil Manzarena، Dick Parry، Jon Carin و Guy Pratt می شود، میسر نمی شد. اجرای زنده آنها در Royal Albert Hall لندن توسط کارگردان معروف و صاحب جایزه کارگردان نمونه به تصویر کشیده شد تا در سالجاری در دسترس همگان قرار گیرد.
دیوید گیلمور، این پیر 61 ساله مدتها بعنوان چهره شناخته شده پینک فلوید، مرد زیبائی بود که مدتی روند خانه بدوشی را پیش گرفت. کسیکه سولوی گیتارش تنها نقطه درخشان در بدبختیهای ترانه های پینک فلوید و راجر واترز بود. همانطور که شما بعنوان یکی از طرفداران دیوید گیلمور انتظار دارید، آلبوم On an Island مملو از سولوهای پتانسیلی و تجسمی است. همچنین برخلاف نوای دیستورت شده سیمهای گیتار در آهنگ Take a Breath با ترانه A Pocketful of Stones و بعضی های دیگر جوی دراماتیک خلق نمود.
تمپوها آهسته و حالتی آرام بخش دارند. صدای درام زیبایی خاص خود را دارد. گیلمور از ما نمی خواهد تا برای آهنگهایش برقصیم! این یک حمام صوتی گرم برای طرفداران اوست. رضایت حاصله از کشیدن سیگار یا نوشیدن جرعه ای شراب حین گوش فرا دادن به آلبوم در اتاقی با روشنایی شمع، آرزوی هر شنونده ای است.
آلبوم On a Island بدرستی که سنت گیلمور را در آهنگسازی حفط کرده است. در نظر گرفتن چند آهنگ بدون کلام، یک آهنگ کاملاً راک و چند آهنگ حسی در برنامه های آهنگسازی گیلمور همچنان جای دارد.
این آلبوم سه آهنگ بدون کلام (Instrumental) با نامهای Castellorizon، Red Sky at Night و Then I Close My Eyes دارد که هریک بشکلی جداگانه رسالت خود را در این مجموعه به پایان می رسانند. گیلمور حتی برای آهنگ Red Sky at Night سکسیفون هم می نوازد. صدای آلبوم بکلی انگلیسی است و هیچ شباهتی با موسیقی غرب ندارد. هارمونیکا و پیانو در آهنگ A Pocketful of Stones نمود خوبی دارد. ترانه This Heaven با ریفهای برجسته گیتار آکوستیک معرفی می شود.