مشاهده نسخه کامل
: نويسندگان عزيز ميخواهيم داستان بنويسيم!
pedram_ashena
04-04-2007, 16:49
سلام اميدوارم تايپيك تكراري نباشه و دوستان هم استقبال كنند.
دوستاني كه دست به قلم هستند لطفا در اين تايپيك براي نوشتن داستان كوتاه اظهار آمادگي نمايند.
pedram_ashena
04-04-2007, 16:50
اولين نفر خودم pedram_ashena-1
pedram_ashena
06-04-2007, 11:43
لازم به ذكر است اگر داستانها در حد يه مجموعه داستان كوتاه شوند براي همه شركت كنندگان چاپ و يك نسخه فرستاده ميشود
من می خواستم ثبت نام کنم اما طرز من رمان است.تا به حال سه رمان خارجی نوشته ام می خواهید تکه ای
یا خلاصه ای بفرستم؟
pedram_ashena
14-04-2007, 21:34
بله خوشحال مي شويم.منتظر هستيم
من فقط قسمت اولش رو می ذارم ببین چطوریه نظرت رو حتماً بنویس
رانده شدگان
خیابان مثل همیشه شلوغ بود اما سگی به چشم نمی خورد.حتی صدای پارس کردنش هـم دیگرنمی آمـداما او هـنوزهـم تکـیه زده بر پیـشخوان,به بیرون زل زده بود و مثل هر دفعه در طول آن چهار ماه به محض شنیدن صدای پارس سگ یاد حرفهای دوازده سال قبل مادرش افتاده بود.قـلبش بدردآمد,مثل هـر دفـعه و لبخند تلخی بر لبهایش نقش بست,مثل هر دفعه!غرش یکی از مشتری ها او را به خود آورد:(پس ساندویچ من کجا موند؟!)
سر چرخاند.شاون با دو سینی در دستان به زحمت ازلای میـزها رد می شد:(آوردم آقـا...واقـعا ًببخشـیدکه دیر شد.)
صدایی از پشت سرش او را متوجه آمدن استیوکرد:(به چی فکر می کنی؟)
سایمن از پیشخوان فاصله گرفت:(به پیشنهاد شاون...)
(تصمیمت روگرفتی؟)
(مطمعن نیستم...فقط مساله شاون...)
استیو به حرف او نگاهی به شاون انداخت:(آره بیچاره خیلی توی فشاره...)وبعدازکـمی مکـث اضافه کرد: (مخصوصا ًباسنش!)
سایمن با وحشت سر برگرداند:(مگه بازم اتفاقی افتاده؟)
استیو خندان سر تکان داد:(ایندفعه یک زن میانسال بوده!)
(نه!جداً؟)
(و پیشنهاد داده!)
سایمن به شدت به خنده افتاد.کسی از عقب گفت:(اما حقشه...ببینید چقدر با عشوه راه می ره!)
کریس بود.پیشبند به سینه از آشپزخانه آمده بود.استیو و سایمن به حرف او به شدت بخنده افتادند اما طبـق معمول خودش نمی خندید!شاون با سینی های خالی به پیشخـوان نزدیک شد:(سفارش آخرین مشـتری رو هم دادم...)و متـوجه فـضای شیرین و صمیمی و خـندان بین همکـارانش شد و با کنجکاوی پرسید:(به چی می خندید بچه ها؟)
استیو خلاصه کرد:(به باسن تو!)
چهره ی شاون در هم کشید:(بجای این با مزه گی ها به فکرچاره باشید وگرنه من دیگه نیستم!)
و سینی ها را بر روی پیشخوان کوبید و به سوی دستشویی رفت.استیو ادایش را در آورد:(وگـرنه من دیگه نیستم!)
کریس سینی ها را برداشت:(این جمله رو هر سه ساعت یکبار می گه!)
سایمن خسته از خندیدن گفت:(اما حق داره...تمام این مدت اون گارسن بوده!)
کریس غرید:(پس می خواستی کی باشه؟من!؟)
استیو با تعجب گفـت:(من فکر می کردم تو از کارشاون خوشت میاد!هر چی باشه از ظرف شستن و زمین جارو کردن با کلاس تره!)
کریس راهی آشپزخانه شد:(من توی انگولک کردن مردم هیچ کلاسی نمی بینم!)
استیو به محض رفتن او با وحشت فوت کرد:(خدا رحم کرده اونوگارسن نکردی!)
سایمن برای محاسبه ی صورت حساب مشتـری پیـش رفت:(فکرنکنم کسی جرات می کرد اونو انگولک بکنه)
استیو هم به سوی آشپزخانه راه افتاد:(راست می گی...این مشتری ها رو انگولک می کرد!)
***
غذاخوری ایدن مکان کوچک اما نورگیری بودکه نزدیک چهـار راه اصلی شهـرهـندسون در نوادا قرار داشت.بعلت کمبود بودجه و پرسنل,تنوع غـذایی زیادی وجود نداشت.فقط یک نوع سوپ مخصوص بـا نـوشابـه و قهـوه و سه نوع ساندویچ گرم سرویس می شد.سایمن فام صاحب اصلی آنجابود.جـوان خـوش برخـورد و دلسـوز و متیـن و منـصفی بود.در حـدود بـیست و دو ساله که با مـوهـای طلایی و حالت دار و چشمان سبز وگیرا,جوان زیـبایی به حساب می آمد.کریس گیلمور مسئول نظـافت و دستیاری آشپـز را بـه عهده داشت.پسر سخت و ساکت و جدی وکم گـذشتی بود.بیـست و سه ساله با موهای بلند و قهـوه ای و چـشمان آبی کـشیده به حـدکـافی جذابیت داشت.شاون مک گاون تک گارسن آنجا بود.جوان وفادار و مـصمم و عـاصی و شـوخی بـود.بیـست و یک سال داشت که با موهای صاف و زرد رنگ و چشمان آبی کـمرنگ,بـه انـدازه ی یک دخـتر ظـرافـت و لطـافـت داشت و استیـو جانسون,آشپـزشان,پسر ساده دل و سخت کوش و بی ریا و فداکاری که همسن شاون بود و با پوستی گندمین و موها و چشمان سیاه معـصوم
و دوست داشتنی دیده می شد. چهارماه از آشنایی و همکاری آنها با هم می گذشت...
***
استیو مثل بچه ها دم در ورجه وورجه می کرد:(زود باشید...صدای فشفشه ها میاد...)
کریس در حین پوشیدن بارانی اش غر می زد:(فکر نکنم اونقدرها هم جالب باشه...یعنی هممون خسته ایم و...)
سایـمن با نگاه استیو را نشان داد وکریس منظـورش را فـهمید و با خـشم فوت کرد!شاون هم از آشـپزخانه خارج شد:(اگه از مسیرخیابون وینسنت بریم خوب می شه,منم می تونم از اونجا خونه برم.)
کریس نالید:(یا از وینسنت بریم یا فیلیپ یا جوزف...فقط تو رو خدا زود باشید!)
استیو با شوق داد زد:(نورش رو هم دیدم...خدای من,محشره!)
شاون به شوخی گفت:(بوکن ببین بویش هم میاد؟)
استیو جدی گرفت و از راه بینی نفس عمیقی کشید:(اوه آره بوی باروت وشیرینی و ذرت بو داده!)
کریس وسط سالن ایستاد:(اگه صدا و نور و بویش تا اینجا میاد چه لزومی داره بریم مرکز شهر؟!)
سایمن غرید:(هرکی مخالفت بکنه اخراجه!)
کریس برگشت:(برم وسایلهامو جمع کنم!)
سایمن خندان یقه ی بارانی سیاه او را از عقب گرفت وکشید.
مرکز شهر عالی بود.انگارکه تمام اهالی هندرسون آنجا جمع شده بودند.عریض ترین خیابـانها از ازدیـاد انسان بسته شده بودند.از همه جا بوی تنقلات و شیرینی و نوشیـدنی دستـفروشان می آمد و آسمان هر ثانیه چند بار توسط فشفشه های متنوع آنچنان نورانی می شدکه انگار روز شده است و خورشید است که به هر رنگ نورافشانی می کند.هر چهار تا دوشادوش هم سعی می کردند از میان جمـعیت راه خود را باز کنـند. کریس هنوز هم مخالف بود و غر می زد:(خدای من...اینجا از رستوران خیلی بدتره! اونجا به تـعداد میـز و صندلی آدم میاد اینجا هر قدر خیابون ظرفیت داشته باشه!)
استیو به شوخی گفت:(پس شاون از باسنت خداحافظی کن!)
سایـمن که از عـصبانی کـردن کریس لـذت می برد به شوخی گفت:(اوه چه بدکریس!تو میس انتـروفی* داری در حالی که من می خواستم پیشنهاد بدم رستوان رو ببندیم و بیاییم اینجا دوره گردی کنیم!)کریس نگاه کجی به او انداخت:(من از اونهایی که گفتی ندارم فقط...)
استیو مجال نداد جمله اش را کامل کند.باورش شده بود:(این فکر عالیه سایمن...من موافقم!)
شاون گفت:(با داشتن میس انتروفی موافقی؟)
استیو غرید:(نه بابا...با دوره گردی موافقم!)
کریس حرصش را سر او خالی کرد:(کی نظر تو رو پرسید؟)
شاون دست دور بازوی او انداخت:(من!...استیو عزیزم نظرت در مورد دوره گردی چیه؟)
استیو هنوز بر باور خود بود:(واقعاً عالی می شه شاون,فکـرش رو بکن!اینجـا مرکز شهره...جـای پر رفت و آمد و از طرفی ما می تونیم...)
شاون وانمود می کرد جدی است:(درسته اما باید اینم در نظر گرفت که هر شب,شب کریسمس نیست!)
(می دونم اما ببین...منطقه ای که رستوران ما اونجاست خیلی دور افتاده است و...)
کریس باحال گریه رو به سایمن کرد:(منو بُکش و خلاصم کن!)
دل سایمن به حال او سوخت:(استیو من شوخی کردم!)
Misantrophy*بیزاری ازانسانها
استیو سر برگرداند:(چی رو؟)
ناله ی کریس بالا رفت:(می خوام بمیرم!)
بناگه شاون ایستاد:(بچه ها اونجا رو...شامپاین!)
استیو به شوخی گفت:(شامپاین دیگه کیه؟)
سایمن حتی یک نگاه هم نکرد:(پول هر چهارتامون هم برای یک جرعه اش نمی رسه!)
(اما نوشته با تخفیف...خدای من!نصف قیمت!)
(یک شیشه می شه پونصد دلار نصفش می شه دویست و پنجاه دلار!)
کریس اضافه کرد:(پس انداز یک هفته ی رستوران!)
شاون یقه ی کاپشن سفیدش را درست کرد:(شما اونو بسپارید به من!الان حلش می کنم!)
و دوان دوان به سـوی دسـتفـروش رفـت.هـر سه به انتـظار بازگـشت او ایستـادند.کریس زمزمه کرد:(منکه چشمم آب نمی خوره!اون نمی تونه شکر رو توی قهوه اش حل بکنه چه برسه به این کارها!؟)
سایمن گفت:(اگه کار دزدی باشه فکرکنم بتونه!)
استیو وکریس با وحشت به او نگـاه کردند اما فـرصت نکردند چـیزی بگوینـد.شاون دوان دوان خود را به آنهـا رساند و بطری سبز رنگ را از زیرکاپشنش نشان داد:(دادادا...بفرمایید!)
کریس با خشم گفت:(درک تو از حل کردن اینه؟)
ناگهان همهمه ای از سمت دست فروشان به هوا برخاست و یکی داد زد:(اون بود...بگیریدش!)
کریس با تمسخر به سوی صدا اشاره کرد:(دادادا...بفرمایید!)
شاون با عجله بطری را دوباره زیرکاپشنش فروکرد:(بدویید بچه ها!)
و خودش قبـل ازآنها پا به فرارگذاشت!استـیو و سایـمن هم راه افـتادند اماکریس حرکـتی نکرد.سایـمن به موقع متوجه شد و برگشت, به آستین بارانی او چنگ انداخت وکشید.کریس هم بـناچار شـروع به دویدن کرد:(ما چرا باید فرار بکنیم؟ماکه دزدی نکردیم؟!)
سایمن بدنبال استیو می دوید و او را هم با خود می برد:(ما با هم بودیم...اون دوست ماست!)
(من غلط بکنم با یک دزد دوست باشم!)
(اما متاسفانه هستی!هم تو هم من!حالابدو!)
جمـعیت آنچنـان کیپ شده بودکه به آنها راه نمی دادند.شاون یک خیابان خلوت تر دید و به آنجا اشـاره کرد:(من از اونجا می رم...شما رو سر چهارراه می بینم...)
و راهش را به آن سمت کج کرد.استیو هم به دنبال او رفت:(اگه گیر افتادی چی؟)
شاون نفس نفس می زد:(اونوقت پشت میله های زندان می بینمتون!)
سایمـن هـم در تعقـیب آنهاکریس را با خود می کشید.شاون تا نیمه ی خیابان رفـت و بناگه متـوجه آمدن آنها شد:(چرا دنبالم می آیید؟گفتم شما از اون طرف من از اینجا!)
سایمن گفت:(نمی شه...ما دوستمون رو تنها نمی ذاریم!)
استیو اضافه کرد:(البته شامپاین هم هست!)
کریس از عقب غرید:(حالا ما شامپاین نخواهیم کی رو باید ببینیم؟)
سایمن سر برگرداند:(اونها رو!)
کریس هم نگـاهی به عـقب انداخت.پنج مرد قـوی هـیکل بودندکه هـرکدام در دستشان یک بطری خالی برداشته بودند.کریس با تمسخرگفت:(فکرکنم اونها شیشه ی خالی شامپاین رو می خواند!)
سایمن خندید:(اگه اینطور پیش بره ما هم احتیاج خواهیم داشت!)
شاون به یک کوچه ی دیگـر اشاره کرد و خودش داخـل شد و به انتظـار آنها ایستاد!کریس تعـجب کرد:(عجب احمقیه!چرا ایستاده؟)
نفس استیو به زحمت در می آمد:(بخاطر...ما...ایستاده!عجب. ..دوست...خوبی!)
(ما رو یک ساعته می دونه...معیار دوستی اون اینه؟)
سایمن باز سر به سرش گذاشت:(بدکرده خواسته کمی ورزش کرده باشیم؟)
کـریس بالاخره عصبانی شـد:(بخدا قـسم سایمن اگه یـکبار دیگه مزه بریـزی می گـیرمت و تـحویل اونها می دمت!)
استیو هم به کوچه رسید و بدنبال او,آندو.کـریس در حـین رد شدن ازکنار شـاون داد زد:(راه بـیفت دیونه چرا ایستادی؟)
شاون خندید:(دادادا...بفرمایید!)
و از دیوار تاریک چیزی بیرون کشید.یک دستـگیره!کوچه در داشـت!بمحـض بسته شدن در میـله ای,آن پـنج نفر به پشتش رسیدند و برای بازکـردن یا بالا رفـتن از در وارد تلاش جـدی شدند اما امکـان نـداشت موفـق بـشوند.میله های ضخیم در بدون هیچ بستی تا سه متر بالاتر دراز شده بود و قـفـل یک طـرفـه ی در بسیار محکم بود پس از هـمانجا شـروع کردند به توهین و تهدید و فحش و دعوا!استـیو سر پا بند نمی شد:(بریم دیگه بچه ها!)
شاون با شیطنت خندید:(آره بریم...دیگه دستشون به ما نمی رسه!)
یکی از مردها دستش را از لای میله ها درازکرد:(و اگه برسه می کشیمتون!)
سایمن به دیوار تکیه زد تا نفسی تازه کند:(شیشه رو پس بده شاون...درد سر درست نکن!)
شاون جواب نداده یکی از مردها با گستاخی گفت:(بهتره حرف خواهرت روگوش کنی کوچولو!)
کریس با خشم پیش رفت:(چی؟تو به کی گفتی خواهر؟)
مرد به میله ها چسبید:(به تو و دوست خوشگلت!)
و بـوسه ای صدادار فـرستاد و باعـث خـنده ی دوستـانش شـد!بنـاگه کریـس به سوی در هجـوم برد:(الان می بـینی خوشگل کیه,واسه ات یک قیافه ای درست کنم که توی مسابقات ملکه ی جهان اول بشی!)
سایمن به موقع پرید و او راگرفت:(بسه دیگه بچه ها از اینم خرابترش نکنید...)
ناگهان صدای آژیر پلیس از بالای کوچه شنیده شد.استیو بی اختیار پا به فرارگذاشت و شاون به دنبـال او! مردها دیوانه تر شدند و با هم شروع کردند به داد و بیداد:(برگـردید ترسوها وگرنه هر چی دیدید از چشم خودتون دیدید...)
آژیر بلندتر شد و اینبارکریس به کاپشن نظامی سایمن چنگ انداخت و شروع به دویدن کرد.
***
در یک خیابان خلوت تر بودند.هر چهار تا از شدت خستگی نای راه رفتن نداشتند اما باز می رفتند.شاون سعی می کرد در بطری را بازکند.استیو با خود می خندید:(اما عجب ماجرای پر هیجانی بود!)
کـریس دیگـر حوصله ی عـصبانی شـدن نداشت.سایمن عـقب تر از هر سه می آمد:(کار خـیلی اشـتباهی کردی شاون!)
شاون گفت:(نگوکه از اونها ترسیدی!)
(بله ترسیدم!تو هم بترسی ضرر نمی کنی!)
(دست اونها هیچوقت به ما نمی رسه!)
کریس دیگر نتوانست ساکت بماند:(ازکجا می تونی تضمین کنی؟)
(چون دیگه ما به اون خیابون نمی ریم...فوقش تا شب کریسمس سال دیگه!)
(اما عزیزم تو به یک چیز دقت نکردی...اونها هرکدوم دو تا پا داشتند!)
شاون بالاخره توانست چوب پنبه ی بطری را بیرون بکشد:(خوب ما هم پا داریم!)
استیو به شوخی اضافه کرد:(و امشب خیلی خوب ازشون استفاده کردیم!)
روی کریس هنوز با شاون بود:(قصد داری چکارکنی؟تا آخر عمر ما رو دنبال خودت بدونی؟)
(خوب شما دنبالم نیایید!)
(رستوران چی؟تو اونجاکار می کنی و متاسفانه رستوران پا نداره!)
(اوه اونها محاله رستوران ما رو پیداکنند!)
استیو غرید:(حالااین حرفها رو ول کنید...زود باش شاون!)
شاون بطری را نشانش داد:(کاش چهار تا هم گیلاس دزدیده بودم!)
استیو با یک حرکت ناگهانی بطری را از دست او قاپـید و چنـد جرعـه سرکشید.هـر سه در جا خشکیدند.شاون دستش را به سینه فشرد و زمزمه کرد:(حالت خوبه استیو؟)
سایمن به شوخی گفت:(اگه می دونستم اینقدر به شامپاین احتیاج داری خودم زودتر برات می دزدیدم!)
استیو بطری را پایین آورد:(مزه اش عالیه بچه ها!)
شاون بطری را پس گرفت:(به سلامتی هر سه شماها و...بابانوئل!)
و او هم لب بر دهانه ی بطری گذاشت وکمی نـوشید.سایمن راه افتاد.کریس مـنظورش را فهمـید و او هم بدنبالش راهی شد.شاون به سرفه افتاد:(صبرکنید بچه ها...به هممون می رسه...)
و دنبالشان دوید.سایمن گفت:(من نمی تونم بخورم شاون...متشکرم.)
(چرا؟)
(فکرنکنم ازگلوم پایین بره!)
استیو با نگرانی پرسید:(گلوت چرک کرده؟)
کریس با خشم فوت کرد.شاون شرمگین گفت:(می دونم نباید این کارو می کردم اما...)
سایمن ایستاد:(چراکردی؟)
(نمی دونم...فقط می خواستم کمی شادتون کنم...)
کریس با تمسخرگفت:(و چقدر شاد شدیم!...پاهای من هنوز هم درد می کنه!)
سایمن دست به موهای شاون کـشید:(می دونی که به این کارها نـیازی نداری...تو هـمین طوری هم ما رو شاد کرده و می کنی)
استیو زمزمه کرد:(با اون باسنت!)
شاون بطری را بلندکرد:(حالا اینو چکارکنم؟)
سایمن خندید:(تو بخور تو با من چکار داری؟)
(می دونی که حالا ازگلوی منم پایین نمی ره...)
کریس حرفش را برید:(چرا؟گلوی تو هم چرک کرده؟)
استیو دوباره بطری را از دست شاون قاپید:(اماگلوی من چرک نکرده!)
و خواست باز هم سر بکشدکه اینبارکریس مجال نداد بطری را به همان سرعـت از دست او بیـرون کشید:(تصادف رو ببین که گـلوی منم چرک نکرده!)
و شیشه را بر لب گذاشت...
بر سر همان خیابان شاون و استیو ازآنها جدا شدند و از مسیر دیگری راهی خانه هایشان شدند وکریس و سایمن در سکوت نیمه شب,دو شادوش هم راه بازگشـت به غـذاخوری را در پیش گرفـتند.در هـیچکدام نای حرف زدن نمانده بود.ذاتا ًتمام روز بهانـه ها را خـرج کرده بودند.اقـدامات جـدید برای غـذاخـوری, تصمیم به استخدام گـارسن اضافی,تغـییر دکوراسیون غـذاخوری,سردی هوا,مزه ی تنقلات...اما باز هم بـاوجود تمام اینها حالاکه فـارغ از جـوش و خـروش کار و وظـایف روزانـه رو به کوچه های خلوت بودند احسـاس شـیرینی از صمـیمیت داشتـند.سایمن شروع کـننده بود: (از اینکه اومدی متشکرم...هـر دوشون به امشب احتیاج داشتند...)
(البته که به مراسم نه به من!)
(اما اگه نمی اومدی بهشون خوش نمی گذشت!)
(کاش زودتر می دونستم و نمی اومدم!)
سایمن خندید وکریس بی اختیار پرسید:(به تو چی؟خوش گذشت؟)
(اگه اون مسابقه ی دوندگی رو حساب نکنیم...آره!)و بناگه متوجه شد:(متشکرم!)
کریس هل کرد:(چرا از من تشکر می کنی؟)
سایمن با خود خندید.می دانست کریس نه بخاطر مراسم آمده بود و نه بخاطر بچه ها:(همین جوری!)
کریس از شدت خـجالت حرف را عـوض کرد:(شاون کـار خیلی احـمقانه ای کرد اگه اون آدمهاگـیرش
بیارند بیچاره اش می کنند!)
(تا اون حدآدمهای خطرناکی بنظر نمی اومدند)
(اونها خطرناک بودند...من اونطورآدمها رو خوب می شناسم!)
(چطور؟)
کریس جواب نداد و سایمن شرم کرد:(متاسفم...منظوری نداشتم)
(من از اون می ترسم رستوران رو پیداکنند...ما در شرایطی نیستیم که بتونیم خسارت بدیم!)
و سر خیابان خودشان رسیدند.سایمن گفت:(بهترش اینه من فردا به اونجا برم و پول بطری رو حساب کنم)
(اونها قانع نمی شند)
(پس می گی چکارکنیم؟)
نگاه کریس به دور دستها قفل شد:(اون کیه؟)
سایمن مسیرنگاه او را تعقیب کرد.شخصی پشت در بسته ی غذاخـوری ایستاده بود و سعی می کرد داخـل را ببیند.مسافت آنقدر زیاد نبودکه سایمن نتواند چهره اش را تشخیص بدهد.قلبش از شوق پر شـد:(خدای من!)
و ایستاد و بی اختیار لبخندزد.کریس هم ایستاد:(می شناسی؟)
سایمن هل کرد:(مطمعن نیستم...یعنی یک آشنای قدیمی...شاید!)
ناشنـاس نـاامیدشد و برگشت و به سمت دیگر راه افـتاد.کریس دست بلندکرد صدایـش کندکه سایمن بـا عجله بازوی او را پایین کشید:(فکر نکنم اون باشه...من اشتباه کردم!)
کریس با تعجب به چهره ی مضطرب او نگاه کرد:(اما اون داره دنبال یکی می گـرده امکان اینکه تو باشی زیاده!)
سایمن برای منصرف کردن او تقلامی کرد:(حتی اگه اون باشـه لزومی نداره حالامنو ببینه...چون من خیلی خسته ام وآمادگی رودررویی و صحبت باکسی رو ندارم...)
بناگه کریس موضوع را فهمید!وجود او مانع بود.سایمن نمی خـواست ناشناس او را بشنـاسد!چرا؟یعـنی ازوجود او خجالت می کشید؟خوب حق داشت!به سردی بازویش را رهانید و به سوی غذاخوری راه افتاد.
ارگون:جولای 2005
مقابل در خانه رسیده بودند.تمام طول راه فقـط در مورد درس حرف زده بودنـد.در اصل تـیرسی گـفـته بـود و او با بی علاقـگی گوش کرده بود.نمی دانست چـراداشت این کار را می کرد.شاید عـاشـق تـیرسی نبود اما می دانست او مناسب ترین دختر برای همسری اش بود و می دانست می تواند با او خوشبخت شودعـشق تـیرسی زیـبا وکـافی بـود اما چـیزی تـه دلش مانع می شد.انگـارکه وقـتش نبـود.شـاید منتظرگرفتن لیسانسش بـود شاید هـم امیـدوار به حل شدن مشکل پـدر و مادرش فـقـط ایرادکار این بودکه وقت بسیار کمی برای مطمعن شدن در تصمیمش داشت.تیرسی دستش را درازکرد:(خوب خداحافظ...)
دست کوچک و سفید او راگرفت:(تلاشت رو بکن...فقط یک هفته مونده!)
انگارکه به خودش می گفت.تیرسی لبخند تلخی زد:(بعد برای همیشه از هم جدا می شیم!)
داغ عشقش را از نگاه غمگینش خواند و از دست خودش عصبانی شد:(مجبوری به آتلانتا بری؟)
تیرسی هنوز دست او را می فشرد:(داریم اسباب کشی میکنیم باید علت بزرگتری برای موندن داشته باشم)
از روی دلسوزی گفت:(شاید معجزه شد و نرفتی؟)
و فکرکرد می تواند معجزه بیافریند؟تیرسی دست او را رهاکرد:(من به معجزه اعتقاد ندارم!)
و در خانه را زد.سعی کـرد با بهـترین لبخـند بدرقـه اش کنـد:(اعتـقاد نداشـته باشـی هـم معـجـزه ها اتفاق می افتند!)
تیرسی به انتظار باز شدن در,سه پله بالا رفت:(تا وقتی ما نخواهیم معجزه اتفاق نمی افته!)
منـظورش را فهمید و از خود شرم کرد.دو سال از آشنایی و دوستی یشان می گذشت و می دانست تیرسی هر روز منتظر اظهار عشق او بوده!زمزمه کرد:(من می خوام تیرسی!)
در را بازکردند.تیرسی به سردی گفت:(پس زود باش!)و داخل رفت:(فردا توی دانشگاه می بینمت!)
و قبل ازآنکه فرصت خداحافظی به او بدهد در راکوبید.پس باز هم ناراحتش کرده بود!اما امیدش به هفت روز بعد بود.روز فارغ التحصیلی,روز تحقق رویاهایش!برگشت و راه افـتاد.پدر و مادرش حتماً در مـراسم شرکت می کردندآنها او را دوست داشتند و به او افتخار می کردند وخوب اگر می آمدند بقیه اش راحت بود.میـرفت و با تقدیم لیسانسش از هر دو می خواست یکبار دیگر قبل از اجرای طلاق با هم صحبت کنند و بخاطر او یک فرصت دیگر به هم بدهـند وآنها حتماً قـبول می کردند چـون می دانست هنوز هم عـاشق هم بودند و به او و خواسته های او ارزش قائل بودند و بعد...همانجا در حضور همـه,بر زانوهایش می افـتاد و از تیـرسی درخـواست ازدواج می کرد!شاید خیلی سخت می شد در مقابل آنهمه آدم اما این سورپـرایزعظیمی برای تیرسی می شد و بعد...زندگی شیرین می شد...
pedram_ashena
15-04-2007, 12:14
آفرين.معمولا خيلي سخت مي شود در مورد يك رمان از همان فصل اول قضاوت كرد،خيلي از رمان ها داراي فصل اول و آغازي جنجالي و خوب بوده اند ولي در ادامه اين روند ،نويسنده كم مياورد.و اين نشان مي دهد نويسنده هر چه در چنته داشته خرج فصلهاي اوليه كرده و در فصلهاي بعدي به تكرار افتاده است.
توجه كنيد شما به يك لطيفه يكبار خواهيد خنديد،در صورت تكرار نه تنها نخواهيد خنديد بلكه خنده اوليه خود را هم زير سوال ميبريد.
انچه كه من از نوشته شما دريافت كرده ام،نشان از ذوق و استعداد شما در اين زمينه است.نثر رواني داريد و خواننده را با خود سطر به سطر ميكشيد.ولي اين شايد براي يك داستان كوتاه كافي باشد ،اما رمان............
چهارچوب يك رمان موفق از يك محور اصلي و محور هاي فرعي ديگري تشكيل مي شود.
كه نويسنده زيرك محور اصلي خود را تا نيمه هاي داستان رو نميكند يعني خواننده با نويسنده تا نيمه مياني به اوج اين محور ميايد و از ان به بعد مسير به سمت پايين و گره گشايي از اين محور حركت ميكند.
نقش محورهاي فرعي پوشاندن و حمايت از محور اصلي است .ولي نبايد بگونه اي باشد كه يك محور فرعي پررنگ تر از محور اصلي باشد.
در اين فصل به عنوان مثال دزدي يك محور فرعي است(البته اگر در فصلهاي بعدي تبديل به اصل داستان نشود)علاقه بين 2 جوان يك محور ديگر.
من از اين فصل كاملا راضي هستم.لطف كنيد سابقه و تجربه هاي خود در اين زمينه را برايم بيان :10: كنيد
متشکرم.از اینکه پسندیدید متشکرم .دلم می خوست می توانستم همه ی کتاب را برایتان بفرستم اما این تکه ای از بیست وشش قسمت کتابم بود.درحقیقت زندگی هر چهار جوان را
به پنج قسمت بریدم ولای داستان پیش بردم بطوری که کسی نشناسد ودر آخر هر چهارتا با
تمام شدن اتفاقات شخصیتها هم لو می رود.اطرافیانم همه پسندیدند اما فکر می کردم چون
ایرانی نمی نویسم برای شما جذاب نباشد.من از چهارده سالگی شروع به نوشتن کردم.در
اول یک رمان طولانی اما ناقص نوشتم.همکلاسی هایم پسندیدندو من سه سال بعد آنرا کامل
کردم ودرمورد زندگی غربی ها اطلاعات واسمها راجمع کردم و دوباره با اسم زر سفید نوشتم
آنرا به انتشارات ناشناسی فروختم (در سال هشتادویک)اما آنهافقط یک پنجم سهم من را دادند
ودیگر به کار ادامه ندادند.کتابم ویرایش شده اما ؟؟؟!!!خبری نیست:41:
چند بار پی گیر شدم ودیگر به دلایلی که خودم داشتم بی خیال شدم.بعد از رز سفید یکی
دیگر نوشتم به اسم شیطان کیست.رز سفید شخصیت اول بود ولی این یکی شخصیت سوم
بعد از آن اینرا نوشتم و حالا در حال نوشتن رمان چهارمم به اسم سرزمین سایه ها هستم
منم مثل هر نویسنده ای آرزوی چاپ کتابهایم را دارم اماحالا دیگه کمی دلسرد شدم!چون رز
سفید نیاز به بازنویسی وتایپ داشت نتوانستم در تاپیک بگذارم اما از شیطان کیست هم تکه ای
می گذارم ...امیدوارم اینرا هم بپسندید.....
شیطان کیست؟
تولد نفرت
با ورقه های نتايج آزمايشش بازی می كرد و صدای لطيف خواهر ناتنی اش را گوش میكردكه زير لب آواز ملايـمی می خـواند تا حـواس راننديـشان را پرت كند و وانـمودكند خيلی شـادند.شايد درستـش هم همين بود,او بايد از مادر شدن خود شاد و راضی می بود. اين وظيفه ی هر مادری بود.كاغذها را لوله كرد و داخل كيف سياه رنگش فروكرد.خواهرش با ذوقی ساختگی صدايش کرد:(اونجـا رو نگاه کن سوفـیا... سرعت روكم كن شارل!)
سر بلند كرد.اشك در چشمانش حلقه زده بود و همه جا را تار می ديد.خواهرش از پنجره ی بـاز ماشين به بيرون اشاره می کرد:(اونو می بينی سوفیا؟عين لباس ويكتورياست,یـادته؟چهار ماه قبل توی جشن پوشيده بود...)
مثـلاً داشت لباس زنـانه ای راكه پـشت ويتـرين فـروشگاه بود,نشـانش می داد اما سوفـيا فـهميد منـظورش تـاكسيدوی*سيـاه كناری اش است!خنـديد و اين خنده باعث رها شدن قطره اشك بر روی گونه اش شد. زود پاك كرد و به اصرار و اشاره های مخفـيانه ی خواهـرش جواب داد:(آره يـادمه!پس از اينـجا خـريده بود!)
خواهرش لبخند زيبايی زد و دست او راگرفت:(بريم شارل...)
و ماشين دوباره سرعت گرفت.سوفيا در دل ممنون خواهـرش بودكه در اين موقعـيت با او بود.می دانـست منظور خواهرش از ويكتوريا,شوهر او,ويكتـور بودكه در مراسم ازدواج خصوصی يشـان ازآن تاكسيدوها بـتن داشت و می خـواست به اين طريـق او را سرگـرم کند. رانـنده زمزمه كرد:(مثل اينكه خانـم از چـيزی ناراحتند؟)
سوفـيا از شدت خشـم بی اختـيار دست خواهـرش را فـشرد و ازآينه ی ماشين با نفرت به راننده زل زد تـا بفهماند چقدر مرد زشتی است!خواهرش با توجه و اطمينان از اينكه او جاسوس درجه يك پـدرشان است, با خونسردی جواب داد:(راستش مساله خيلی جدی بنظر می اومد اما خدا رو شكر چيزی نبوده...فقط سوء تغذيه شده!)
سوفيا داشت از مهارت خواهرش در دروغگويی بخنده می افتادكه راننده باگستاخی پرسيد:(مطمعنيد؟)
سوفيا ديگر تحمل نكرد و غرید:(مسلمه آقای استانتون! شما انتظار داشتيد چی باشه؟سرطان؟)
راننده لبخند تمسخر باری به لب آورد كه سوفيا را تا ته دل سوزاند:(ماشين رو نگه داريد,من بايدکمی هوا بخورم!)
خـواهرش با وحشت و نگـرانی به او نگاه كرد.بله سوفيا می دانست نبايد با راننده اينطور حرف بزند اينكار ممكن بود عواقب سخت و سنگينی برايش ببار بياورد اما ديگر خسته شده بود.با ايستادن ماشين به سرعـت خود را بيرون انداخت.هوای عـصر نيمه گرم و تمیز بود و خـورشيد به زيبايی بالای كوهـهای سبزكاليفرنيا می درخشيد.خواهرش هم پياده شد:(حالت خوبه سوفيا؟)
رانـنده هم از ماشين خارج شد.سوفيا به سوی نرده های فلزی لب جاده رفت و قدم زنان ازآنها دورشد.اين فرصت بسيار خوبی بود تا با خواهرش به طور خصوصی صحبت كند.بعد از سه يا چهار متر فـاصله گيری, خواهرش خود را به او رساند:(ديونه شدی سوفیا؟چرا با اون اينطور حرف زدی؟اگه به بابا بگه اون میفهمه كه تو...)
سوفیا مجال كامل كردن جمله اش را نداد,گريه اش گرفته بود:(من نمی تونم خونه برم,خيلی می ترسم!)
خواهرش خود را سپركرد:(از چی می ترسی؟)
(از بابا...بهش چی بگم؟تاكی می تونم قايم كنم؟اگه بفهمه چی؟اگه نتونم به...)
(اگه اگه رو ول كن!تو همه چی رو بسپار به من يك چرندياتی پيدا می كنم بهـش مي گم...)و دسـتش را به موهای طلايی اوکشید:(تو فعلاً از مادر شدنت خوش باش...بچه ی ويكتور!)
و خنديد و سوفيا را هم خنداند.باورش نمی شد وقتی هفت ماه قبل مخفيانه ازدواج می كرد از اينكه دير يا زود وجـود شوهـرش معـلوم خواهـد شد می ترسيد و حالا يك بچه ی دو ماهه هم در شكم داشت!زمزمه كرد:(تاكی می تونم صبركنم؟)
(تا وقتی درس ويكتور تموم بشه بعد هر دو فرار می كنيد,به رنو ياآوستين...)
اگر ويكتور دانشجو نبود...خواهرش بازوی او راگرفت:(بيا بريم الان اون لعنتی شك می كنه!)
و به رانـنده نگاه كـردكه كنـار در باز ماشيـن ايـستاده بـود و با نوك كفـش سنگهای لب آسفالت را بازی می داد.سوفيا پرسید:(تو از ازدواجت راضی هستی؟)
(الان مشكل ,مشكل توست نه من!)
(جوابم رو بده,راضی هستی؟)
(از پسرم راضی ام و اين برای من كافيه!)
(تو عاشق جويل نبودی مگه نه؟)
(من مديون جويل هستم كه باعث بوجود اومدن پسرمون شده...!)
سوفيا به تلخی خندید.چقدر خواهرش سعی می كرد خوشبين باشد در حالی كه هر دو می دانستـند جويل مـردی بودكه پـدرشان فـقـط بخاطر موقـعيت شغـلی خود انتخاب كرده بود و سوفيا می دانست خواهرش می خـواست نشـان بدهـد با رفـتن او و با وجـود بـيماری جدی مادرشان از تنـها ماندن با جویل و خـانواده نـاراحت نخواهـد بود.حالا می فهـميد چـقدر خـواهرش با وجود نـاتنی و همـسن بودن می تـوانست بسیار منطقی تر و دلسوزتر و فداکارتر از او باشد.
با ورود به حياط,ضربان قـلبش شديـدتر شد.خـانه در نور غروب همچـون قفس شيشه ای بنظر می آمد. كيفش را به آغوش فشرد و به محض ايستادن ماشين پياده شد.خواهـرش بسيار خـونسردانه با رانـنده حرف می زد:(متـشكرم شارل اگه ممكنه عصر هم برو دنبال جويل ماشينش خراب شده..)
سوفـيا بدون او راه افتاد!بالای پله های مقـابل در متوجـه پسر خواهـرش شدكه درگوشه ی ايوان كـزكرده بود و بـا نگاه خشمگيـن مادرش را تعقيب میكرد.سوفيا به در بسته نگاهی انداخت.هنوز جرات داخل رفتن نداشت پس او هم به انتـظار خواهـرش ايستاد.از پـله ها بالا می آمد:(چـرا ايستادی سوفـيا؟برو تو ديگه!)و چشمش به پسرش افـتاد:(سلام خوشگلم...چطوری؟)بچـه جواب مادرش را نداد:(وای چی شده عزيزم؟از دست ماما ناراحتی؟)
و راهش را به سوی پسرش كج كرد.بچه با شيرين زبانی دعواكرد:(چرا منو با خودت نبردی؟)
خواهرش چمپاتمه زد و او را ميان بازوهايش گرفت. بچه ادامه داد:(پيرمرد منو زد!)
قلب سوفیا بدردآمد:(چرا؟)
بچه به خاله اش نگاه كرد:(برای اينكه بهش گفتم همه دوست دارند زود بميره!)
مادرش در حالی كه موهای بچه را درست می کرد,گفت:(پس تقصیر خودت بودكه كتك خوردی!)
بچه با تعجب گفت:(مگه شماها دوست نداريد پيرمرد بميره؟)
مادرش با علاقه پيشانی پسرش را بوسيد:(هيش...,بايد به اون بابابزرگ بگی.)
بچه خنده شيطنت باری كرد:(از اونها برام خريدی؟)
خواهرش او را رهاكرد و دست دركيف خودكرد.بچه مشتاقانه منتظر شد.موهای خوشرنگش در مقابل نور خورشيد برق می زد.خواهرش مشتی چيز شيشه ای ازكيفش درآورد:(جعبه اش باز شده, اينها رو بگير, دو دستی...)
بچه دستان سفيد وكوچكش را بلندکرد و خواهرش تیله های رنگارنگ را داخل دستانش ريخت:(اينها رو می خواستی ديگه...نه؟!)
(عاليه ماما...خودشه!)
(جدی؟پس خوشت اومد؟بگير اينم جعبه ی اونهاست می ذارمش اينجا...)
سوفـیا با لـذت و حسرت تماشـايشان می كردكه صدای قـدمهايی از پـشت سرش او را متـوجه پسر خواهر بزرگش كرد.پشت ديوار مخفی شده بود و به آنها نگاه می كرد.بچه ها هم قد و همسن بودند اماآنقدركه خواهركوچكش مواظب تك فرزندش بود,خواهر بزرگش به هيچ كدام ازكودكانش توجه نمی كردحتی به اوكـه به اندازه ی تمام بچـه های خانه,شيـرين وآرام و معـصوم بود.خـواهـرش هم متـوجه بچـه شد و به پسرش گفت:(با اون نصف كن بعداً بازم براتون می خرم.)
بچه به همبازی اش نگاه كرد:(بيا ببين ماما چی برامون آورده؟!)
خواهرش نگاه پرمنظوری به سوفيا انداخت و سوفیا فهميد حرف يك هفته قبل را يادآوری می كند"پسرم طوری بـا پسرخاله اش رفـتار می كندكه انگـارآندو بـرادرند و من مادرشان!"وقـتی بچـه ها با شوق طرف ديگر ايوان رفتند,آندو هم بی صدا وارد سالن شدند.همه جا خلوت بود و اين هيجان سوفيا را بيشتـركرد.با نگرانی تا نيمه ی سالن رفت و ايستاد.خواهرش هم در پی اش آمد و بسيارآهسته گـفت:(من می رم بالا,تو هم برو پيش ماما...فكركنم نگرانت باشه فقط مواظب باش كسی...)
حرفش باكوبيده شدن در پشت سرشان نصفه ماند.هردو با وحشت برگشتند.برادر بزرگشان ِهنری بود.آرام بود اما چشـمانش همچـون دوكاسه خون,از خشم لبريز بود!بچه ها با اين صدا ترسيدند و از جا بلند شدند! سوفـيا با صدای ديگری از مقـابل متوجه برادر كوچكشان,سدريك شدكه از تـه دالان روبـرويی می آمد: (كجا بوديد؟)
چشـم سوفـیا بر پـدرشان افـتادکه بالای پـله ها بود!نگـرانی و تـرس ناگهانی او را در برگرفت.خواهرش با بی خيالی جواب سدريك را می داد:(رفته بوديم دكتر,برای امروز وقت داده بود.)و با خونسردی تمام كه باعث شگفـتی سوفـيا شد,به سوی پلـه ها راه افـتاد:(خوشبخـتانه چـيزی نبوده,دكترگفت سوءتغذيه شده... دارو لازم نيست فقط بايد زود زود غذا بخوره و بعد از هر وعده...)
سوفـيا نگاهـش را چرخـاند.فـضای خانه بسيار غريب بود.هيچكدام از خدمتكارهابه چشم ديده نمی شدند بچـه ها و زنهای خانه هم نبـودند اما مردها خصوصاً پدرشان در خانه بود!خواهرش هنوز هم حرف می زد: (اما شايد يك مدت طول بكشه,دكترگفت اين تهوع ها نگرانی ندارند چون طبيعی اند و...)
داشـت به پدرشـان كه در نيمه ی پله ها ايستـاده بود می رسيد.سوفـيا می خـواست صدايش بكند"نرو مگه نمی بينی ما رو محاصره کردند؟"اما فرصت نكرد پدر راه خواهرش را سدكرد:(تو شاهـد ازدواج سوفـیا و ویکتور بودی؟)
می دانستند!؟دنيا بر سر سوفيا خراب شد.خواهرش هنوز هم به رل بازی كردن ادامه میداد:(چی؟ ازدواج؟ ! چی می گی بابا؟ویکتور از اينجا رفته..)
بناگه پدرشان به موهای او چنگ زد و سرش را وحشيانه عقب خم كرد.صدای فرياد خواهرش بلند شد اما پدرشان بلندتر داد زد:(سوفیا از اون مرتيكه ی گدا بچه داره مگه نه؟)
بچه صدای مادرش را شناخت و به سوی پنجره دويد.پسـر خاله اش هم با تـرس به دنبالش ...زن جـوان به ناله كردن افتاد:(آه بابا ولم كن...تو رو خدا...)
سوفيا پيش دويد:(اون بيگناه بابا...از چيزی خبر نداره...)
اما پدر موهای دخترش را محكمتركشيد:(جواب بده...اون از ويكتور حامله است؟)
خواهـر خيـانت نمی کرد.در حالی كه سـعی می کرد موهايش را از چنگال پـدرآزادكند,با صدای لرزانی گفت:(نه فقط سوءتغذيه شده...)
سوفيا دردل ناليد"بسه ديگه!دروغ نگو!" اما خواهرش دروغ گفته بود!برای لحظه ای او را ميان زمين و هوا ديـد بعـد...محكم بـر نـيمه ی پله هـا پرتاب شـد و شـروع به غـلت خـوردن كرد!صدای فـرياد خـودش را هماهنگ با جيغ بچه ای از خارج خانه شنيد.دويد تا به كمك برودكه دو برادر به او حمله كردند...
پسرك هنوز نمی دانست شاهد چه صحنه ای بود!پسر خاله اش بجای او فريادكشـيده بود!چيزهايی ازكف دستانـش سر خورد و برکف تازه رنگ خـورده ی ايوان ريخـت و ازآنجا هم غلت خوران و پر سر و صدا بر چمن پشت سرشان پرتاب شدند...
***
وقـتی سوفـيا چـشمانش را بازكرد در وحله ی اول از شدت تاريكـی نتوانست چيزی تشخيص بدهد.همه جايش درد می کرد وآنجا شدیداً سرد بود.چند بار پلك زد و بالاخره فهميدكجاست...در سرداب خانه ی خـودشان!در قـسمت قـفلداری كه فـقـط يك پنجره ی چهل در پنجاه سانتیمتری در بالا رو به كف حياط پشتی خانه داشت.چون به پهلو افتاده بود پاها و بازوی راستش بر اثر تماس با زمين سنگی كرخت شده بود و درد می كرد.سعـی كـرد و نـشست.به در نگـاه كرد.با ايـنكه حـدس می زد قـفـل باشـد,باز اميدوارانه به سويش خزيد و توسط دستگيره ی آهنی در خود را بالاكشيد.بله بسته بود!چند بار تكانش داد اما باز نشد بـناچار شروع كرد به فـريادكشيدن ,كمك خواستن و التماس کردن اما صدايش در زندان سنگی پيچيد و فقط به گوش خودش رسيد.دوباره بر سطح سرد سرداب نشست,زانوهای زخمی اش را به آغوش كشيد و شروع به گريستن كرد.تمام تنش از درد می سوخت و عذاب لگدهای برادرانش تا قفسه ی سينه اش میزد.
متعـجب بود! چـطور چنـين خانـواده ای داشت؟درست بودكه همخونش نبودند اما مگر انسان هم نبودند؟ مگر رحم نـداشتند؟مگر از خدا نمی ترسـیدند؟ نگران خواهرش بود نمی دانست چه بلايی سر اوآمده بود امـا باز خوشحال بودكه لااقل اوكسی را داشت كه با برگشتن به خانه سراغش را بگيرد...می دانست ديگر بدبختـی اش حتمی بود.پدرش تهديدكرده بود اگر ازدواج با مردی كه می خواست قبول نكندآنقدر او را در حـبس نگه دارد تا ازگرسنگی بميـرد و حال زمان حبـسش فـرا رسيده بودآنهم با وجود داشتن شوهر و حتی بچه ای در رحم!چكار می توانست بكند؟
مرگ عشق
مایرا نمی توانست آنچه را می شنید باورکند.اشک پـلکهایش را سوزاند.شوهرش چه می گفت؟! پسرشان رجینالد پرسید: (مطمعنی مرده بود بابا؟)
رابرت زمزمه کرد:(آره مطمعنم...خودم سه تا بهش شلیک کردم.تیر بقیه ی پلیسها بی هوا رفت اما مال من به هدف خورد!)
مایرا با صدای گرفته ای پرسید:(حالا می خواهی چکارکنی؟)
(نمی دونم؟من برای شما خیلی نگرانم...)
رجینالد پرسید: (بابا ازکجا می دونی تو رو شناختند؟)
(برادرش منو شناخت...یکبار بازداشتش کرده بودم.)
مایرا امیدوارانه گفت:(چطوره یک مدت مرخصی بگیری؟)
(در حال حاضر یک هفته بهم مرخصی دادند,یک جور جایزه اما...تا اون گروه قاچاقچی دستگیر نشند من در عذاب خواهم بود!)
خانه برای مدتی درسکوت فرو رفت.مایرا به چشمان زیبای پسرش خیره شد.بعد از مرگ دخترکوچکشان او تنـها فـرزندشان بود و نمی تـوانست قبول کند بلایی سرش بیاید.با صدای شوهرش به خودآمد:(شما رو پیش ایندیا می فرستم,نیوجرسی امن تره!)
مایرا با عجله گفت:(حالاکه مرخصی اومدی با هم می ریم.)
رجینالد هم وارد بحث شد:(اما امتحانات من شروع شده.)
مایرا از بیچارگی صدایش را بلندکرد:(به جهنم که شروع شده!نمی بینی جونمون در خطره؟)
رابرت به پسر ناتنی اش نگاه کرد.او یک جوان هجده ساله و با شخصـیتی بود و می دانست نباید هـمسرش چون کودک با او رفتار بکند اما رجینالدآنقدر فهمیده بودکه مادرش را درک بکند: (ببخشید!)
رابرت حرف را به اول برگرداند:(بدبختی اینجاست کار ما با یک هفته و یک ماه تموم بشو نیست.اون مرد یکی ازاعضای اصلی خانواده ی رییسشون بود هنوز مدرکی هم دست پلیس نیست که بتونند زود پیداشون بکنند ضمناً معلوم نیست کجاکی و چطوری قراره ازم انتقام بگیرند شاید یک گروه بیست سی نفری باشند پلـیس تـاکی می تونه همه شـونو تک تک پیـدا بکنـه و بـازداشت بکنـه تا دستـشون به ما نـرسه؟مـا تـاکی می تونیم قایم بشیم؟)
رجینالدگفت:(ازکجا معلوم انتقام بگیرند؟شاید اون مرد فقط خواسته کمی تو رو بترسونه؟)
رابـرت از خوشبیـنی پسرش به خنـده افتاد:(حتی اگه اونها قصد نکنند من نگران خواهم موند,تمام عمرم... بنظرت این کافی نیست؟)
باز برای مدتی همه جا غرق سکوت شد.نگاه رابرت و مایرا مرتب بر هم قفل میشد تا اینکه رجینالد حرفی راکه آنها جرات نمی کردند بگویند,به زبان آورد:(پس فقط یک راه مونده...برای همیشه از اینجا رفتن!)
رابـرت دیگر نتوانـست تحمل کنـد با شـرم از جا بلنـد شد و اتـاق را ترک کرد.شرم از شغلی که داشت و آسایشی که سلب کرده بود.
***
شب شده بود.رابرت تصمیم گرفته بود استعـفا بدهد و خانه را به ارزانـترین قـیمت بـفروشد.آنـها مجبور بودند برای همیشه به نیوجرسی فرارکنند و می دانستند این موضوع از همه بیشتر برای رجینالد سخت بـود. اوکه دانـشجوی موفـق رشته ی هنر و پسـر محبـوب و مورد علاقه ی دوستانش بود حالامجبور بود از همه چیز و همه کس خصوصاً معشوقه اش جدا شود...
ساعـت دوازده شده بود.مایرا در حال جمـع کردن اثاثیه ی خانه بود.قرار شده بود تمام وسایل های خانه هـمراه خود خانه به فـروش برسد تا مجبور نشـوند بخاطر بسته بندی و بازارگاراژ*و اسباب کشی, با وجود موقعیت سخت و خطرناکی که پیش آمده بود,چند روزی درشهر بمانند.رجینالد و رابرت هرکدام در اتاق خود در حال جمع کردن وسایلهایشان بـودندکه زنگ در زده شد.مایرا با نگرانی منتظرآمدن شوهرش شد. رجینالد هم باکنجکاوی از پله ها سرازیر شد.رابرت اسـلحه بدست پشت در رفت و از چـشمی نگاه کـرد. جوانی تقریباً همسن رجینالد پشت در بود.پرسید:(کیه؟)
جوان به در نزدیک شد:(بازکنید...حرف مهمی براتون دارم!)
رابرت با احتیاط لای در را بازکرد.پسرک کلاه ورزشی بر سر و عینک آفتابی بر چشم داشت:(منزل آقای فلوشر؟)
(بله بفرمایید؟)
(باید باهاتون حرف بزنم...می تونم بیام تو؟)
وسط سالن رو به هر سه ایستاده بود وحرف می زد اما از نگاهها می خواندکه باورش نکرده اند پس بناچارکلاه را از سر و عینک را از چشم برداشت. موهای خوشرنگ جمع شده در زیرکلاه همچون آبشار برشانه هایش فـرو ریخت.رجینـالدکه از لحـظه ی اول او را شناخـته بود,بخنده افتاد اما قیافه ی پدرش در هم فرو رفت:(بازم تو؟بهت نگفتم دیگه حق نداری به رجینالد نزدیک بشی؟!)
پسرک با عجله گفت:(این مساله جدی تر از این حرفهاست,من برای نجات دادن شما اومدم.)
رجینالد با دلسوزی و علاقه لبخند زد.مایرا با در نظرگرفتن تظاد شدید احساسات پسر و شوهرش,وساطـت کرد:(تو موضوع رو ازکجا می دونی؟)
پسرک به مایرا نگاه کرد:(شماکه باید بهتر بشناسید!)
مایـرا با وحشت نالید:(یعنی اونها اند؟)
(بله اونها اند وآقای رابرت دایی منوکشتند!)
وحشتی ناگهانی به نگاه هاآمد.پسرک ادامه می داد:(خودم شـنیدم امشب به این خـونه خواهند اومد نقـشه کشیدند به اسم همکارهای پلیس آقای فـلوشر مجـبورتون کنند به بهـانه ی محافـظت خانوادگی با اونها به مرکز برید,شما باید هر چه زودتر از اینجا برید.)
هنوز هیچکدام به طورکامل شرایط خـطرناک پـیش آمده را درک نـکرده بودند و یا نمی خواستند درک کنند.رابرت در سرسختی خود مانده بود:(چرا باید حرفهای تو رو باورکنیم؟)
(چطور باور نمی کنید؟به من نگاه کنید,این وقت شب به این سختی بخاطر شما اومدم,من از اونها متنفرم!)
(ازکجا معلوم اینم جزو نقشه ی اونها نباشه؟)
مایرا نالید:(خدایاکمکمون کن!)
رابرت اسلحه را به سوی جوان نشانه گرفت:(از اینجا برو!)
پسرک با بیچـارگی صدایش را بلنـدکرد:(نه نه...صبرکنـید,چرا متوجه نیـستید,اونـها یک گـروه بزرگند و اونقدر قوی اندکه می تونند تمام محله رو از بین ببرند چرا باید منو جزو نقشه شون بکنند؟ لطفاً باورکنید... اونها دارند میاند شما رو بکشند حالاکه قراره برید چرا زودتر نمی رید؟اینطوری چیزی ازدست نمی دید!)
و چون جوابی نگرفت به رجینالد نگاه کرد:(لااقل می دونید من صلاح برادرم رو می خوام چون دوستـش دارم و برای...)
رابرت غرید:(خفه شو!)
رجینالد با دلگیری زیرلب گفت:(بابا لطفاً!)
رابـرت هـنوز عصـبی بود:(صد بارگفـتم رجینالد اون برادرت نیست!می بینی که پدر اون یک مرد ترسو و بی عرضه ای که...)
اینبار مایرا دخالت کرد:(رابرت بس کن!)
پسرک بی اعتنا به توهین هاگفت:(تو رو خدا عجله کنید وقت زیادی ندارید...)
رابرت لحظه ای موزیانه نگاهش را از سر و روی اوگذراند و با امیدواری متوجه کمربند پـسرک شد:(اون چیه؟اونجا زیر بلوزت؟)
پسرک چند قدم عقب رفت:(چی؟هیچی!... من چیزی ندارم!)
رجینالد با تعجب به او خیره شد.رابرت گفت:(رجینالد برو نگاه کن.)
پـسرش به طرف جـوان رفـت اما او باز عـقب عـقب راه افـتاد:(لطـفاً...ببـینید من مجبـور بودم...اگه تعقیـبم می کردند...)
رجینالد شوکه شد:(تو با خودت اسلحه آوردی؟)
مایرا وحشت کرد و او با شرم گفت:(باورکن رجینالد ترسیدم به شما خبر نداده منو بگیرند...مجبور شدم!)
رجینالد با بی اعتنایی دستش را به سوی او درازکرد:(اونو بده به من.)
پسـرک نگاهی به رابرت انداخت که هنـوز هـم با لجاجت اسلحـه را به سوی اوگرفـته بود:(شما بایـد برید وقت برای تلف کردن ندارید.)
رابرت دست بردار نبود:(اسلحه شو بگیر رجینالد وگرنه می زنمش!)
رجـینالد از روی ناچـاری قـدم پیش گـذاشت و با وجود ممانعـت کوچک پسرک اسلحه را بیرون کشید: (باورم نمی شه پسر!...تو اون روز به من قول دادی...)
رابرت متعجب و عصبانی شد:(چشمم روشن!شماکی همدیگه رو ملاقات کردید؟)
رجینالد بالاخره ازکوره در رفت:(تو نمی تونی ما رو از هم جدا نگه داری!)
(که اینطور؟!ظاهراً ما هنوز حرفهامونو نزدیم!)
(حرفی نمونده بابا من...)
(چرا مونده اما بعد...حالا تو پسر!...برو بیرون!)و دوباره پسرک را نشانه گرفت:(تا نزدمت برگرد و برو!)
(من دشمنتون نیستم شما باید از اونهایی که دارند میاند بترسید.)
(برو دعاکن دستگیرت نکردم وگرنه جرم حمل اسلحه...راستی تو چند سالته؟)
پسرک متوجه نگاه رنجیده ی رجینالد شد و به سویش حرکت کرد:(رجینالد توکه منو می شناسی...)
رابرت از حرکت او ترسید و داد زد:(برو بیرون!)
پسرک نگاهی به قیافه ها انداخت.کسی ناراضی بنظرنمی آمد.زمزمه کرد:(شما باید حرف منو باورکنید...)
(برو بیرون.)
(شما رو می کشند!)
(برو بیرون.)
(پشیمون خواهید شد!)
(برای آخرین بار می گم از اینجا برو.)
پسرک اینبار رو به رجینالدکرد:(با من بیا...)
و باز رابرت غرید:(به خدا قسم اگه همین الان نری شلیک می کنم!)
بـناگه پسرک داد زد:(لعـنت به شماآقـای فلوشـر!با این یکدندگی تون باعـث مرگ خودتون و خانم مایرامیشیداما من اجازه نمی دم رجینالد هم قربانی حماقت شما بشه!)و به سوی رجینالد دوید:(با من بیا,لطفاً...)
رسید و دست او راگرفت:(تو رو می کشند رجینالد...)
مایرا به خیال آنکه می خواهد اسلحه اش را پس بگـیرد جیغ کوتاهـی زد و رابرت ترسید.فـقط یک لحظه نگاه دو برادر با هم تلاقی کرد,رابرت ماشه راکشید و صدای وحشتناکی کوبید.پسرک عقب پرتاب شد و یک مترآنطرف تر بر زمین افتاد!رجینالد دادکشید:(نه...خدای من!)
پـسرک ناله ی دردناکی سر داد و به پهـلو غلت زد.رجینالد رو به پدرش کرد:(لعنت به تو! چرا زدیش؟ ... چرا؟)
رابرت با خجالت گفت:(فکرکردم می خواد بهت صدمه بزنه!)
(چرا باید بخواد؟اون دوستم داره.)
و اسلـحه را به سـویی پرت کرد,دویـد وکنار جوان زانـو زد.تـیر به کـتف راستـش خـورده بود و خون بر
سیـنه اش روان بود.رجیـنالد او را بغـل کرد:(اوه خدایـا!داره درد می کشه,یک کاری بکـن بـابـا.)و سر بر گرداند.اشک در چشمان آبی اش موج می زد:(یا اگه راست گفته باشه؟)
مـایرا به گریه افـتاد.حق با پسرشان بود.یا اگه واقعاً همان شب جانشان در خطر بود چه؟رابرت باآوارگی و پشیمانی اسلحه را بر روی میزگذاشت:(مایراآمبولانس خبرکن.)
و پیش رفت وکنارآنها زانو زد:(رجینالدکمی بلندش کن.)
رجینالد به گریه افتاده بود:(خونریزی اش شدیده!)
(نترس از این بدترهاش زنده موندند!)
با تکانـهای آنها پسرک چشمـانش راگشـود.رابرت در حالی که دکمه های بلـوز سفید او را یکی یکی باز می کـرد غـرید:(می بـینی چه کارها می کنی جـوون؟گفتـه بودم یک روزی می زنـمت و لعنت به تو پسر می دونی که همیشه حقت بود!)
پسرک فـرصت نداد بلـوزش را در بـیاورند.مـچ دست رابـرت راگرفـت و با صدایی که بـه زحـمت قـابل
تشخیص بود زمزمه کرد:(برید...لطفاً از اینجا برید,الان می یاند...)
نگاهـها بر هم چرخـید و همه جا غرق سکوتی شدکه فقط توسط نفسهای صدادار پسرک می شکست و با هر دم وبازدم پر درد حقیقت تلخ را به آنها می فهماند!ناگهان در خانه زده شد و همه از جا پریدند.پسرک به تقلا افتاد:(اونهااند...اومدند...)
رابرت مشکوکانه بلند شد:(شایدکس دیگه ای باشه؟)
(نه نه اونهااند...من مطمعنم...از در عقب فرارکنید.)
و در دوباره زده شد و اینبار صدایی آمد:(آقای فلوشر لطفاً در رو بازکنید,ما از اداره ی پلیس اومدیم.)
مایرا با وحشت به سوی در عقب دوید:(بیایید بریم!)
رابرت آواره مانـده بود.یا اگر واقـعاً پلـیس برای نجات جان آنهاآمـده باشد؟یک ضربه ی دیگر:(لطفـاً باز
کنید...شما باید با ما به اداره ی پلیس بیایید...)
رجینالد بازوی پسرک راگرفت و بلند شدند:(ما می ریم بابا!)
و هر دو به سوی در دویدند.رابرت هم به اجبار دنبالشان راه افتاد.با ورود به حیاط پشتی داد زد:(گاراژ!)
هر چهار تا سرعت گرفتند.مایرا زودتر رسید اما چون رجینالد جوان زخمی را می آورد عقب مانـد.رابرت هم به گاراژ رسید و داخل ماشین پرید:(سوار شید...مایرا زود باش سوار شو!)
صدای زنگ در دیگر نمی آمد.مایرا دو دل مانده بود.می خواست منتظر رجینالد بماند.پسرک وسط حیاط خود را رهانید:(تو برو سوار شو من باید برگردم.)
رجینالد به وضوح داد زد:(نه...تو زخمی هستی من نمی ذارم بری با ما بیا!)
رابـرت سویچ را چـرخاند اما ماشین روشن نشد.رجینالد دست پسرک راگرفت:(مگه دوست نـداری پیشم باشی؟)
رابرت سر مایرا غرید و او به اجـبار سوار شد.جـوان دست برگونه ی رجینـالدکشید:(چرا اما می دونی که نمی شه...زود باش برو بالاخره یک روزی دوباره همدیگه رو می بینیم.)
و با یک حـرکت ناگهانی خود را رهانید و شروع به دویدن کرد.رجینالد با صدای بغض آلودی گفت:(تو رو خدا مواظب خودت باش.)
مایرا سر از پنجـره درآورد و فـقـط فرصت کرد یکبـار نام پسرش را صداکند.رجینالد به سوی گاراژ دوید رابـرت سویچ را چرخاند و...گورومب!مهـیب ترین صدای ممکنه به هوا بلند شد.شیشه های خانه ترکید و نـوری در فضا پیچیدکه هزار مرتبه خیره کننده تر از خورشید بود!پسرک از شدت موج بر روی زمین افتاد وگوشهایش سوت کشیدند.دردکتف و نا امیدی وادارش کرد فریاد بلندی بکشد.با وحشت سر برگردانـد.بـله ماشین منفجر شده بود وگاراژ درآتش می سوخت!ناله کنان از جا بلند شد و پیش دوید.چمن حیاط پر از خـورده شیشه شـده بود و سقف ماشین به بیرون پرتاب شده بود.از میان شعله های آتش سر پدر و مادر رجیـنالد را دید!امکان نداشت زنـده مانده باشند!برای یافتن رجینالد دیوانه وار نگاهش را چرخاند و پاهای او را دید.از زیر سقف ماشین بیرون مانده بود!باورش نمی شد آن فـلز سیاه شده او را تا نزدیکی بوتـه های رزآنطرف حیاط هل داده باشد!خود را رساند و ورق آهن را با وجود زخم عمیق کتفش بلندکرد وکنـاری انـداخت.بوتـه ها راکنار زد و او را دیـد.بی هـوش بود.یعنی امیدوار بود باشد!سقف,تی شرت زرد رنگ و صورت دوست داشتنی اش را سیـاه کرده بود و ساقـه ها و تیغـهای رز,سر و صورت و ساقهـای لختـش را زخـمی کرده بود.می دانست دشمـنان در خانه بودند.باید او را می برد.اگه می فهمیدند زنده مانده حتی در بیمارستان سراغش می رفتند.خم شد و دردکشان او را بر شانه انداخت.صدای چند مرد مجـبورش کرد به سوی دیوار خانه بدود...(پست فطرتها قصد فرار داشتند...)
(یکی باید بهشون خبر داده باشه وگرنه ازکجا فهمیدند ما پلیس نیستیم؟)
(ولی بمب گذاری فکر خوبی بود اگه فرار می کردند بدبخت می شدیم!)
(هی...چند نفر دارند می یاند.)
پسرک به دیوار تکیه زد.زخمی بود و خونریزی داشت,رجینالد یک سال از او بزرگتر بود واوحتی قدرت ایستادن نداشت...
(شما برید وانمودکنید پلیس هستید ما هم می ریم ببینیم همشون مردند؟)
به لای دیوار و نرده های سفید حیاط وارد شد...(هی بیلی انگار پسره نیست؟!)
ادامه ی راهش یک در چوبی بود و یک کوچه ی باریک و تاریک...
(لعنتی!برو به بچه ها بگو بیاند دنبالشون بگردیم باید همین طرفها باشه.)
باور نمی کرد با حمل او بتواند فرارکند اما مجبور بود پس با تمام نیرو شروع کرد به دویدن...
***
همانقدرکه خیابان بیست و سوم شلوغ بودآنجا خلوت بود.در یک باجه ی تلفن مخفی شده بود و تن نیمه جـان رجینـالد باکبودی شدید در پیشانی و خراشهـای عمیق و خونی بر سر و صورت,میان بازوهایش بود. مغـزش قـدرت درک وکشش اتفـاق افـتاده را نـداشت.سر به شیشه چسبانده بود و از درد و خستگی نفس نفس می زد.شیشه ی باجه از خون کتف او رنگین شده بود.کم کم قلبش بدرد آمد و اشک در چشمانش حلقه زد.موفق نشده بود.چکار می توانست بکند؟
1
به ستـون سنگی ایستگاه راه آهـن تکیه داده بود و منتـظر حرکت کردن قطـار بود.هوا سرد بود,سردتر از آنچه از ماه دسامبر انتظار می رفت و سردتر ازآنچه از شهرگرمسیری چون لوس آنجلس ترسیم کرده بود. اطرافـش پر از انـسانهای شیک پوش و مدرن شهری بودکه با عجله در حال رفت وآمد بودند.می خواست تا رفتن قطار بایستد اما نتوانست.چمدانش باآنکه کوچک بود و چیز زیادی داخلش نبود خسته اش میـکرد از طرفی از بس هیجان زده و دلتنگ و نگـران بودکه زانوهایـش می لـرزید و قـدرت ایستادن نداشت پس بنـاچار به سوی نیمکت فـلزی که پشـت سرش کنار دیـوار بود راه افتاد.چند نفر به او تنه زدند اما او بـدون آنکه منتظر شنیدن معذرت خواهی یشان شود,رد شد و خود را به آنطرف رساند.صدای صحبت و هیاهوی اطرافش تاآن حد بلند بودکه صدای سوت قطار را نشنید.تازه چمدانش را بر روی نیمکت گذاشته ونشسته بـودکه متوجه حرکت قطار شد.از جا پرید و تا دوان دوان از میان جمعیت عبورکند و خود را برساند قطار رفت اما او باز با سماجت ایستاد و به دور شدنش خیره شد.آخرین رابط باگذشته اش داشت قـطع می شد.
سوزش پلکهایـش را احساس کرد.همـه چیز تمام شـده بود...دیگـر نمی توانست زادگاهش را ببیند. پدر و مـادر و خواهرکوچکش را از دست داده بود.شادی و خاطرات و زندگی شیرین نوجوانی اش را پشت سر گـذاشته بود.دوستان و همکلاسی هایـش را ترک کرده بود و وارد یک شهر غریب میان جمعیتی متفاوت و ناآشنا شده بود.چکار باید می کرد؟دردی قلبش را پیمود و وادارش کرد به سینه چنگ بیندازد اما باز بـه نگاه کـردن ادامه داد.دیگر قطـاری نبود اما او به نقـطه ی سیاهی که قطـار درآن محو شده بود,خیره مانده بـود.حال بوی آن آتـش شبانه ای راکه خـانه و زندگی اش را تبـدیل به خاکسترکرد,در مشامش احساس می کرد.صدایش هنوز ازآن فریادهایی که برای خارج کردن خانواده اش ازآن خانه ی شعـله ور زده بود, گرفته بود وگلویش درد می کرد.یکماه تمام بیخوابی کـشیده بود.هر شب هـمان کابوس وهمان صحـنه!با آنکه خانـه ی همکار پدرش خلوت و راحت بود باز اوآرامش نداشت.فکر تنها و بی سرپرست شدن, فکر بی خانه وفقیر بودن و هزاران فکر دیگر دیـوانه اش می کرد تا اینکه خانواده ی مرمـوز مادرش او را قـبول کردند.خانواده ای که هیچ شناختی ازآنها نداشت.خانواده ای که حتی حرف زدن درباره یشـان ازکودکی برایش منع شده بود!
کسی صدایش کرد:(دخترم بیا بشین...خسته می شی!)
سربرگرداند.همه رفته بودند واو تنها بود!پیرمردی کنار نیمکت آهنی ایستاده بود ظاهراً ازکارکنان راه آهن بود.ریش سفیدی در یونیفرم کار.به چمدان او اشاره کرد:(این مال توست؟)
به سویش راه افتاد:(بله.)
(مثل اینکه اولین بار ته به لوس آنجلس می آیی؟)
(چطور؟)
(اگه اهـل این طرفـها بودی جرات نمی کردی چمدونت رو از خودت دور بکنی اینجا پر از دزد و معتاد و
قاتل و...)
و با دیدن چشمان وحشت زده ی دخترک حرفش را نصفه رهاکرد:(ببخش قصد ترسوندنت رو نداشتم.)
دخترک خندید:(نه مهـم نیست,من از ایـنکه کسی راهنـمایی ام بکنه خوشحـال می شم اولین بـاره به یک همچین شهر بزرگ و مشهوری میام و از اونجایی که تنهام...)
مرد وحشت کرد:(چی؟تنهایی؟!دختری به سن و سال تو؟!...چند سالته؟)
(هجده!)
(باورم نمی شه, اینجا اصلاًجای تو نیست!)
(اماآخه همیشه توی فیلمها می گند لوس آنجلس شهر فرشته هاست و...)
پیرمرد بر روی نیمکت نشست وکلاهش را برداشت:(آره اگه میلیونر ومشهور باشی و خونه ات وسط شهر باشه آره اما اگه مهاجر و یا فقیر باشی و خونه ای نداشته باشی وای به حالت!)
کنارش اینطرف چمدان نشست و پیرمرد به او زل زد:(توی عمـرم دختـری به خوشگـلی تو ندیدم...راست می گم!اسمت چیه؟)
خندان دستش را درازکرد:(ویرجینیا هستم,ویرجینیا اُکونور.)
مرد دست سفید وکوچک او را میان انگشتان داغ و چروکیده اش فشرد:(منم جیمزآلن هستم.)
و رهاکرد:(خوب ویرجینیاکجامی خوایی بری؟)
(نمی دونم یکی قراره بیاد دنبالم,فکرکنم گفتند محله برلی هیلز*.)
(اوه خدایا!دختر شانس آوردی...ببینم بچه میلیونری؟)
(نه اتفاقاً از دهکده ی هایلند دالاس میام اقوام مادرم اینجاست قراره پیش اونها برم.)
(پس جـای نگرانی نیـست ,بخت بهـت روکرده!)و به شوخی اضافـه کرد:(اگه تـوی خیابون مگ رایان رو دیدی تعجب نکن!)
*Beverly hills
ویرجینیا خندید و جیمز با علاقه مشغول تماشای او شد.موهای طلایی و صافش را با روباند سیاهی دربالای سر بسته بود.آرایش نداشت اما لبهایش آنقدر سرخ و خوش حالت بود و مژه هایش آنقدر بلند و مشخـص که انگار تکمیل آرایش کرده است.صورتش گرد بود و چشمانش تیله ای رنگ و درشت.اندامش نحیـف وکـوچک بود بـطوری که بلـوز سیاه آستین کوتاهش در تنش گشاد می ایستاد و دامن سفید رنگـش شل و نرم تا زانوهایش می افتاد و ساقهای لختش تاکفشهای بدون پاشنه وکهنه اش بیرون می ماند.جیمز سرش را برگرداند:(تا حالافامیلهاتو ندیدی؟)
(نه...)
(چطور شده اومدی دیدنشون؟)
(به دیدنشون نیومدم...یکی قیمم شده!)
(مگه پدر و مادر نداری؟)
ویرجینیا سکوت کرد و اشک در چشمانش حلقه زد.جیمز ناراحت شد:(متاسفم,نباید می پرسیدم!)
مدتـی گـذشت.ابرهـای سفیـدکنار رفـته بودند و خـورشید داغ دوباره شـروع به تابـش کرده بود.ویرجینیا احـساس می کرد نیـاز به حـرف زدن دارد پس زمزمـه وار شروع کرد:(یک ماه قـبل تولد یکی از دوستـام رفته بودم,خبرآوردند به مزرعه مون آتش نشانی اومده نگران شدم و با عجله خودم رو رسوندم...خـونمون بود,ضاهراً گاز ترکیده بود و...کسی زنده نموند!)
یادآوری آن صحنه همچون خنجری داغ قلبش را درید.جیمز متوجه نیاز همدردی اش شد و پـرسید:(پس این یک ماه کجا بودی؟)
(خونه همکار پدرم...)
(پدرت چه کاره بود؟)
ویرجینیا جواب نداده شخصی او را صداکرد:(شما خانم ویرجینیا اُکونور هستید؟)
جـوانی درکت و شلـوار وکلاه مخـصوص رانندگی در روبروی آنها ایستاده بود.ویرجـینیا از جا بلنـد شد: (بله منم.)
(لطفاً با من بیایید...آقای سویینی منو دنبالتون فرستادند.)
جیمز مشتاقانه پرسید:(کدوم سویینی؟)
جـوان جواب نداد.چمدان راگرفت و با تکبری عجیب راه افتاد.ویرجینیا باکنجکاوی از جیمز پرسید: (شما اونو می شناسید؟)
(اگه اون سویینی باشه که من فکر می کنم باید صاحب هتل معروف رجنسی باشه.)
ویرجینیا با شوق از اینکه یکی از اقوامش مشهور است گفت:(خوب؟)
جیمزمتعجب مانده بود:(فقط موضوع اینجاست که ,اون مُرده!)
راننـده داشت به پیچ ساختمان می رسید.ویرجینیا مجبور بود برود پس باگیجی خداحافظی کرد و راه افتاد در نیمه ی راه جیمز صدایش کرد:(من و نوه ام توی خیابون بیست و سوم تنها زندگی میکنـیم ,اگه روزی از زندگی ثروتمندها خسته شدی و به یک دوست و همدرد احتیاج پیداکردی سراغ ما فقیر فقرا بیا....)
ویـرجینیا به خنده افـتاد.او بقدرکافی از زندگی فقیرانه خسته شده بودکه باور نمی کرد روزی به دوست و همدرد احتیاج پیداکند اما باز هم دست تکان داد وگفت:(اگه خسته شدم حتماً می یام...منتظرم باشید...) و در دل اضافه کرد"تا قیامت!"
***
ماشین سرعت کمی داشت و ویرجینیا می توانست ببیندکه شهر رفته رفته جالبتر و قشنگتر می شود.خانه ها بزرگتر و رنگارنگ تر در زمینهای مسطح چمن,با فاصله های زیادی از نـرده های سفـیدشان ساخـتـه شده بـودند.خیابانهای صاف و عریض توسط درختان تنومند و پربرگ که در دو طرف,موازی هم,تاآسمان سر برافـراشته بودند,در سایه می مانـدنـد...شهر بسـیار زیبا بود!با حرف زدن راننـده به خودآمد.تلفـن همراه در دست داشت:(الو...بله برداشتمشون,کجا بیام؟)
راننده مرد جوانی بودکه سنش زیر سی سال بنظر می آمد.قـیافه ی سرد وگرفـته ای داشت اما بـاز صاحب جذابیت شهری بود:(بله فهمیدم...همین الان!)
و قـطع کرد و مسیـر را عـوض کرد.ویرجینـیا هـنوز شـرم می کـرد با او حـرف بزند و سوالاتش را بپرسد. می ترسـید لهجه داشته باشدکه او خود شروع کرد:(اهالی خونه امروز منتظر شما نبودند چون قرار بود فردا بیایید و متاسفانه امروز سرشون خیلی شلوغه و ممکنه پیشواز گرمی ازتون نشه!)
ویرجینیا می دیدکه مجبور است جواب بدهد:(مهم نیست...می فهمم.)
قـلبش می لـرزید,می تـرسید,از روبـرو شدن با خـانـواده ای که هجده سال قبل مادرش را طردکرده بودند می ترسید!انتظار هر نوع بی توجـهی و بدرفـتاری را داشت.خود را برای شنیدن هـر نوع توهین و سرزنـشی آماده کرده بود.حیف...حیف که فقط این خانواده را داشت!
با ایستادن ماشین از تفکراتش خارج شد.مقابل یک ساختمان دولتی ایستاده بودند.مدتی نگذشت که در شیشه ای ساختمان باز و بسته شد.راننده با عجله پیاده شد و به انتظار شخصی که می آمد دست بر دستگیره ماشین ایـستاد و او هر قـدرکه نزدیکتر می شد به عـلت خروج از سایـه ی ساختمان واضح تر دیده می شد پسر خوش هیکلی بودکه قد متوسطی داشت.پوشیده در شلوار جین کمرنگ,بارانی بلند و سیاه چرمی وتی شرت سـرمه ای رنگ.وارد خیابان شـد و ایـنبار رنگ موهـایش مشـخص شد.زرد و ابـریشمی که از بالای پـیشانی بلند و صافـش بر عینک آفـتابی وگونه ی راستـش تاگوشه ی لبش کمان زده بود و از عقب نرم و یکنـواخت تا پشت گوشهـایش می ریخت.رسیـد و راننده سلام داد اما او بدون آنکه جوابش را بدهدکنار ویـرجینیا سوار شد.ظاهراً این رسم شهـری ها بودکه جواب نمی دادند!با ورودش مخلوطی از هوای سرد و عطری غـلیظ به صورت ویرجینـیا زد و او را سرمست کرد.دیگـر نمی توانست نگاهـش را از جـوان بگیرد چون هـرگز در عمرش چنین چـهره ای, متـفاوت تر از تمام پسـرهای دهکده,با ایـن جذابیت شدید و غیر ممکن نـدیده بود و او درکل چنان بی عـیب و دست نخـورده و رویایی بودکه یک الهه!ماشیـن به حرکت افتاده بود اما ویرجینیا متوجه نبود.وجود او,بوی او,زیبایی اوگیجش کرده بود.بایک حرکت ملایم موهای خوشرنگش را عقب انداخت و زمزمه کرد:(زود باش استف...دیر شد!)
صدای پرشـور و نرمی داشت که با لطـافت حرکاتش کاملاً متـناسب بود.بارانی اش راکنار زد و ازکمربند پهن شلوارش پوشه ای قرمز رنگ بیرون کشید:(همه اونجاند؟)
راننده جواب داد:(تقریباً...)
(تقریباً؟...بازم براین؟!)
راننده با تمسخرگفت:(بله بازم آقای کلایتون!)
پسرک نگاهی به بیرون انداخت:(نمی دونم اون چی از جون من می خواد!)
راننده ازآینه نگاهش کرد:(شاید خیلی دوستتون داره؟)
لبخند سرد و خفیفی بر لبهای جوان نقش بست:(یا هم ازم متنفره!)
راننده هنوز نگاهش می کرد اما پسرک متوجه نـبود.سر برگرداند و از بالای عینک نگـاه خونسردانه ای به ویرجینیا انداخت:(پس اون دختر تویی؟)
صدایـش وآن لبخند بی حالـش ویرجینیا را از خـود بی خودکرده بود:(باورم نمـی شه, خیلی کوچیک تر از اونی هستی که فکر می کردم و البته خوشگلتر!)
حالاویرجینیا می توانست چشمانش را ببیند,مست وآبی رنگ,کشیده و وحشی ,موازی با ابـروهای باریک و بلندش! (چند سالته؟)
ویرجینیا محو نگاه و جمله ی قبلی اش مانده بود و او تکرارکرد:(گفتم چند سالته؟)
(هجده!)
(چی؟!!)
و قهـقهه ای طولانی زد.برای ویرجینیا اهمیت نداشت به چه می خندیدآنقدر قـشنگ و هوسناک بودکه از شدت هیـجان,حالت تهـوع به ویرجیـنیا دست داد.جوان همچـنان خندان گفت:(هجده...خدای من!شنیدی استف؟)و نگاه بی اعـتنااش را از دسـتان کوچک ویرجینیـاکه درآغوشش به هم قفل کرده بودگذراند و با خودگفت:(دخترک بیچاره!باید حساب می کردم,پنج سال!)
ویرجینـیا متعجب شد.منظـورش چـه بود؟پسرک دستش را به سوی او درازکرد:(دوست نداری باهام آشنا بشی؟)
ویـرجینیا هنوز به جمله ی قـبلی او فکر می کرد.مگر هجده ساله بـودن اوج بدبختی بود؟جـوان متوجه شد و خندید:(منظوری نداشتـم فـقط ...فقط می خواسـتم بگم عـضوکـوچیکی خواهی بود یعـنی بعد از دختـر دایی سمنتاکه چهارده سالشه توکوچکتـرین عـضو فامیل به حساب می آیـی البته اگر دنیس رو هم حساب نکنیم!)
باز هم ویرجینیا از حرفهایش چیزی سر در نیاورده بود و ظاهراً منظورش هر چه که بود مخفی میکرد چون راننده به آرامی گفت:(خوب در رفتید...!)
پسرک هم زیر لب گفت:(چرا خفه نمی شی؟)و باز لبخندی کاملاً ساختگی به لب آورد:(من پرنس هستم پرنس سویینی,فکرکنم پسر خاله ات می شم!)
چـه اسمی زیباتر از این برای چنیـن قیافه و تیپ و شخصیتی؟ویرجینیا با شوق دست گرم پرنس راگرفت و او هـم در جواب فـشرد.باور ویرجـینیا نمی شد این جوان فـرشته رو فـامیل او باشد.پرنس به آرامی خندید: (نمی خواد اینقدر هل کنی,باید عادت بکنی,از من خوشگلترهاشو خواهی دید...)
راننده هرهر خندید و تمام تن نحیف ویرجینیا از شدت خجالت عرق کرد اما پرنس با زیرکی دست از سر قلب ضعیف او برداشـت:(زور بزن استف,می تونم قسم بخـورم این قـراضه رو از این هم سریعتـر می تونی بـرونی!)
راننده دنده عوض کرد و ماشین سرعت گرفت.پرنس دوباره رو به اوکرد:(متاسفم عزیزم اما حالانمی تونم باهات صحبت کنم باید این پرونده ها رو بخونم...)
و بدون آنکه منتظرگرفتن جواب ویرجینیا شود,تکیه زد و پوشه اش را بازکرد و تا رسیدن به مقـصد بدون آنکه لب بازکندهمانطور سر به زیر با ورقه های داخل پوشه ور رفت.به ویرجینیاکلی فرصت داده شده بود تا از تماشای مخفیانه ی او لذت ببرد.نیم رخش را میدید,گونه های صافش, بینی کودکانه اش,دهان سرخ و پـوست روشنش.چشمان درشت و مخـمورش باکشیدگی خفـیف رو به بالادرگـوشه هـا و مژه های پر و بلـندش که واقعاً تـا نزدیکی ابروهای مشخـص و پررنگش می رسید,قیافـه اش راکاملاًملـیح و فریبنده و به معنای واقعی بی همتا ساخته بود.
بالاخره ماشین با ورود از در میله ای طلایی رنگی به محیط چمن وسیعی سرعت کم کرد.اطراف تا چشم کار میکرد چمن یک دست بودکه در دو طرف جاده ی سفیدی که می گذشتند تا درختان منظم ماگنولیا آنـطرف زمین کشیده شده بود.در انـتهای راه یک بنای عظیـم به رنگ سفید برفی با شیـروانی های سفالی قـرار داشت که با طبقـه های بلند و ستونهـای استوانه ای و پنجـره های تمام ضلعی همچـون قصری بلوری بنظرمی آمد.دیدن زیبایی و بزرگی خانه ویرجینیا را هیجان زده کرد.یعنی فامیلهای مادرش اینقدر ثروتمندبودند؟یعنی آن خانه مال پدربزرگ بود؟یعنی چند نفر داخلش زندگی می کردند؟چند اتاق داشت؟یعـنی خدمتکـار هم داشتـنـد؟اصلاًچـند خـاله و دایی داشت؟یا تـعداد دایی زاده ها و خاله زاده ها؟چـرا مادرش هیچوقت جواب سوالاتش را نداد؟باایستادن ماشین,راننده با عجله پیاده شد و درسمت او را بازکرد. پرنس بالاخره حرف زد:(به خانواده ات خوش اومدی ویرجینیا!)
لبخـند شیرینی به لب داشـت و هـنوز تکیه داده بود پـس قـصد پیاده شـدن نداشـت!این موضوع دلتنگی و نگرانی را به ویرجینیا بازگرداند چـون پرنس برخورد خـوبی با او کرده بود لااقـل خیلی بهتـر ازآنچه حتی فکرش را هم نمی کرد و او به چنین شخصیت پرابهت و امینی برای ادامه ی راه نـیاز داشت و البته زیـبایی بی حد و وصفش هم او را شیفته کرده بود.وقتی قدم بر چمن گذاشت باز پرنس صدایش کر د:(شایدعصر برگردم!)
ویرجینیا متعجب سر برگرداند.فکر اینکه پرنس آنقدر تیز باشدکه متوجه افکارش شده باشد او را ترساند و پرنس با جمله دیگری حدس او را تبدیل به یقین کرد:(نگران نباش کسی خونه نیست غیر از...)
صدایی از محلی دور به گوش رسید:(پرنس...پرنس...)
پرنس لبخند به لب به خانه اشاره کرد:(غیر از اون!استف زود باش باید بریم!)
ویرجینیا به اشاره ی او متوجه پسر پیژامه به تنی شدکه از پله های مرمری مقابل در خانه به پایین سرازیربود راننده با عجله چمدان ویرجینیا را از صندوق عقب درآورد وکنارش زمین گذاشت.پسرک که ظاهـراً نای دویدن نداشت داد زد:(لطفاً صبرکن...)
رانـنده سوار شد و ماشین داشت راه می افتادکه جوان رسید تیپ و قیافه ی متفاوتی داشت موهایش سیاه و متوسط بودکه با وجود بهم ریختگی تا چشمان قهوه ای رنگ پرتلاُلواش می رسید.ته ریشی که برچهره ی ملایم اما خـشنش داشت او را بـسیار جـذاب و هـوس انگـیزکرده بود.دسـتهایش را برکـاپد جلویی ماشین کوبید:(نگه دار!)نفس نفس می زد:(یک لحظه گوش کن پرنس,خواهش می کنم.)
پرنس با خشم فوت کرد:(نگه دار استف!)و سر از پنـجره درآورد:(می دونـم چی می خوایی بگی بـراین و من عجله دارم!)
جوان به کمک ماشین خود را به پنجره ی باز رساند:(تو رو خدا پرنس...تو باید بری اونجا.)
(بایدی وجود نداره!)
(خواهش می کنم پرنس!)
صدایش سرد اما نرم بود.پرنس با خستگی گفت:(چقدر بهت بدم دست از سرم بر می داری؟)
(همه اونجااند...منتظرتند...)
(چه بهتر!از شکنجه دادن اونها لذت می برم!)
(داری همه چیزو خراب می کنی...)
پرنس به همه چیز نگاه می کرد الاچهره او:(تبریک می گم,قصدم رو فهمیدی!)
(چرا این کارها رو می کنی؟)
(راه بیفت استف!)
ماشـین غـرشی کرد.جـوان با وحـشت گفـت:(اون شرکت خیلی خـوبیه...بـبین الان ماروین زنگ زده بود می گفت پدربزرگ...)
پرنس بالاخره صدایش را بالابرد:(دست ازسرم بردار براین!واقعاً مریضی یا خونه موندی منو دیونه بکنی؟)
جوان با شرم اضافه کرد:(اما پدربزرگ داره دنبالت می گرده!)
(به جهنم!!راه بیفت لعنتی.)
و ماشین عقب عقب راه افتاد.جوان به لب پنجره چنگ انداخت:(بهش چی بگیم؟)
(بگید پرنس رفته کلیسا مرگ تو رو از خدا بخواد!)
ماشین سرعت گرفت و دستهای او رها شد.ایسـتاد و با ناامیدی فـریاد زد:(اون هـتل لعنتی مال توست کمی عاقل باش!)
و پرنس هم با همان تن صدا جوابش را داد:(پس بذار خودم تصمیم بگیرم!)
یعـنی صاحب هتل رجنسی,آقای سویینی او بود؟اوکه نمرده بود؟ماشین از همان راه سفـیدی که آمده بود بر می گشت که جوان بطـور ناگهـانی انگارکه چـیزی یادش افـتاده باشد پـیش دوید و داد زد:(تلفـنت رو روشن کن,دایی می گفت قطع کردی نمی تونند باهات تماس..)
و حرفـش با یک اشـاره ی پرنس نصفـه ماند!دسـتش را از پنـجره درآورده بود و انگشت وسطش را نشان می داد!
بعد از غیب شدن ماشین جوان به سوی ویرجینیا برگشت:(بدید...بدید چمدونتون رو من ببرم!)
و به طرفش آمد,چمدان راگرفت و با همان متانت راه افتـاد و رفت!با این حرکت سردش ترس و نـاامیدی ویـرجینیا شدت گرفـت.او حتی خـود را هم معـرفی نکرد!
pedram_ashena
16-04-2007, 11:39
من خوشحالم كه شما اين استعداد خودتان را كشف كرديد.به جلسات نقد داستان هم مي رويد؟حوزه هنري و پايگاه هاي فرهنگي هنري زير نظر ارشاد و شهرداري؟زمينه چاپ رمان شما خيلي راحت است
به نظر من هم جالب بود
البته همه اش رو نخوندم اما تا اونجایی که خوندم خوشم اومد!!!
متشکرم عزیزان اما من جایی نرفته ونمی روم چون این امکان را ندارم پدرام جان منظورت را از جمله ی (زمینه ی
چاپ شما خیلی راحت است)را نفهمیدم!؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!
pedram_ashena
17-04-2007, 10:14
متوجه عدم امكان داشتن نشدم.
ببينيد شما اول بفرماييد كدام شهر هستيد تا من دقيقتر راهنمايي تان كنم.
ضمنا سعي كن داستان كوتاه هم بنويسي.اين موجب قويتر شدن قلم و فكر مي شود.
بقيه دوستان هم اگه نظري دارند بگويند
من فقط می خوام بگم داستانت خیلی ناگهانی شروع شد و اون دو خط اول ریتم تندی داشت ولی از اون به بعد ریتمش خوب شد مکالمه ها هم خیلی خوب و گیرا بودن
نمی شه بقیه اش رو هم بذاری بخونیم ؟
pedram_ashena
17-04-2007, 21:37
ميتوني يكي از رمانهايت را فصل به فصل اينجا بذاري تا بقيه نظراتشان را بدهند كه بعدا اگه خواستي ويرايش كني
اول از همه من در تبریز زندگی میکنم وچون معلول هستم امکان خروج از خانه برای شرکت در انجمنها را ندارم در
حالی که خیلی دوست داشتم عضو می شدم والبته شکر خدا حالا توسط این سایت وفرومها می توانم با بقیه
در ارتباط باشم.در مورد نوشتن داستان کوتاه ...من سعی نکردم چون هر بار ایده ای به ذهنم می زند حداقل سه
شخصیت اصلی وده نفر بیشتر شخصیت فرعی ساخته می شود اتوماتیکی!در کتابی خواندم تازه کارها باید از
داستان کوتاه شروع کنند تا بتوانند رمان بنویسند منکه رمان می نویسم نیازی به این کار والبته علاقه ی هم ندارم
درآخر من یک پیشنهادی داشتم چطور است بچه ها داستانم را ادامه بدهند یعنی شروع از من بقیه اش با دوستان
فکر کنم خواسته ی شما هم در اول این بود؟من رانده شدگان را مناسب می بینم چون شخصیت ها شناخته شده اند
در شیطان کیست هنوز بیست نفر دیگر هستند!!!!!
من فقط می خوام بگم داستانت خیلی ناگهانی شروع شد و اون دو خط اول ریتم تندی داشت ولی از اون به بعد ریتمش خوب شد مکالمه ها هم خیلی خوب و گیرا بودن
نمی شه بقیه اش رو هم بذاری بخونیم ؟
ببخش اما کدوم رمان رو می گی شروع ناگهانی داشت؟اولی یا دومی؟
pedram_ashena
18-04-2007, 17:24
خوب اول از همه چون من نوع معلوليت شما را نميدانم براي همين اظهار نظر نميكنم.
دوم:شما متن تايپ شده يكي از رمانهاي خودتان را توسط يكي از دوستان به اداره كل فرهنگ و ارشاد اسلامي تبريز ببريد و شابك بگيريد.(خيلي راحته)با اينكار رمان به نام شما ثبت ميشود و از دزدي ادبي جلوگيري ميكند.
در مرحله بعدي من مراحل مناسب چاپ را برايتان ميگويم.
نه.متاسفانه تجربه ادامه داستان را در تايپيكي ديگر داشتيم كه به دليل بي ظرفيت بودن يه سري افراد منحرف شد.
در اين تايپيك هم ميخواستيم كه هر دونفر با هم گروه شوند و يك داستان كوتاه كامل بنويسند و در تايپيك قرار دهند تا مورد قضاوت قرار بگيره و بهترين اثر برگزيده و...شود.
اینم تکه ی از ادامه ی شیطان کیست...تا آنجا که بتوانم کتابم را تکه تکه می گذارم بخوانید ولطفاً پیشنهادهاتون
رواز من دریغ نکنید.متشکر:11:
شیطان کیست...
وقـتی در تعـقیب او از پله های عریض خانه بالا می رفت متوجه وجـود تاب بزرگی در محـوطه سمت چپ شد.تاب سه نـفری و سفـید رنگ بود و رو به غروب از سقف آویزان بود.سمت راست ایوان تا پیچ ساختمان ادامه داشت که سه نـیمکت چوبی چسبیده به ایوان خانه گذاشته شده بود.با ورود به خـانه,با یک سالن عـظیم روبرو شد.کف پارکر زرد رنگ داشت وآنقدر براق بودکه تصویر تمام اشیا و دیوارها را با تمام جزئیات منعکس می کردانگارکه خانه ی دیگری
هم در زیر پا وجود داشت.پنجره های تمام ضلعی شیشه ای مرتـفع,همه جای سالن را تا راهـروهایی که از
روبـرو به سمت راست و چپ و به اتـاقـها و دالانـهای دیگر می رسیـد,نورانی می کرد.همه جا با فـرشهای
بـزرگ وکوچک کـرمی رنگ مفـروش بود و با کـوزه ها و تابـلوهای نقـاشی و بوفه های شیشه ای تزئین
شده بود.دری عریض سمت راست بودکه به یک مکان وسیع دیگری با شومینه و مبلمان کرمی رنگ ختم
می شـد.تابلوهـا عالی بـودند وکاملاً معلوم بود با مزایده های سنگینی خریداری شده بودند.با صدای همان جوان به خودآمد:(جیل...جیل بیا...)
زنی پوشیده در لباس مخصوص خدمتکاری از پـله های مارپـیچ آنـطرف سالن پایین می آمد.سنـش بالای
سـی و پنج بنظر می آمد و قـیافه ی عادی و حتی بی مـزه ای داشت.از هـمان جا غرید:(آقای کلایتون شما باید همین الان به اتاقتون برگردید,حال شما خوب نیست!)
اما جـوان اصلاً توجـهی به خـدمتکار نکرد بطـوری که در میـان حرفهای اوگوشی تلفنی راکه بر روی میز
مرمری کـنار ستون اصلی خانه بود,برداشت و مشغـول شماره گرفـتن شد.زن هـنوز وراجی می کرد وآرام
آرام می آمد:(آقای میجر ازم خواستند نذارم شما از جاتون بلند بشید...)
و جوان باصدای بی حالی شروع کرد:(الو...سلام مارک ,همه اومدند؟می دونم می دونم,اروین کجاست؟ گوشی رو بده به اون...)
زن خـیلی کنف شده بود.ایستاد و به او خیره شد.انگارکه قصد داشت حرفهایش را بشنودکه جوان سر بلند کرد و بادیدن او در میان پله هاگفت:(چرا ایستادی؟برو اتاق خانم اُکنور رو نشونشون بده,جیل کجاست؟)
خانم اُکنور؟!چقدر رسمی!قلب ویرجینیا بیشتر فشرده شد...(بالاداره ملافه ها رو جمع...)
(الو,منم...نه نشد سعی کردم اما نتونستم... )
و بـه ستون تکیه زد.ویرجیـنیا در حالی که وانمود می کرد مثلاً در حال تماشـای اطراف است به صدای او گوش می کرد...(شماکه اونو می شناسید...نه,گفت بگید رفته کلیسا مرگ تو رو از خدا بخواد!)
زن پـقی به خنـده افـتاد و نگاه مغرورانه ای به ویرجینیا انداخت.بناگه دختر جوان و سیـاه چرده ای که هـم لباس زن بود از نرده های طبقه ی بالاسر خم کرد:(بتی آقای کلایتون با من کار دارند؟)
(هنوز می اومدی دیگه!برو اتاق خانم رو حاضرکن!)
دخترک متوجه ویرجینیا شـد اما بدون آنکـه جواب سلامش را بدهـد به تـندی چرخیـد و رفت. ویـرجینیا
دیگـر مطمعـن شد شهـری ها جواب نمی دادند!پسرک هنوز حرف می زد:(نمی دونم چیزی نگفت, شاید رفته پیش تادسن...)
ویرجینـیا به او نگاه کرد.از فـرم تکیه دادنـش معـلوم بود شدیداً مریـض است و رمـق ایستادن ندارد اما باز
برازنده وزیبا بود.زن چمدان را برداشته و راه افتاده بود اما ویرجینیا متوجه نبود تا اینکه جوان سر برگرداند
و با دیدن نگاه او بر خودگفت:(با بتی برو اون اتاقت رو نشونت می ده.)
ویرجینیا شرمگین برگشت و بدنبال زن راه افتاد.جوان در حالی که با نگاه او را تعقیب می کردگـفت:(آره
اومد,پرنس آورد!)
ویرجـینیا با شوق از اینکه در مورد او حرف می زنندگوشهایش را تیزکرد اما...:(دم در اومـده بود زود هم
رفت.)
ویرجـینیا وسط پلـه ها بود و به ظرافـت فرش روی پله ها نگاه می کردکه صدای پسرک بلندتر و خشن تر
شد:(نه نتونستم!من نمی فهمم چرا شماها خیال می کنید اون عاشقـمه که به هـر حرف من عـمل بکنه؟...نه
دیگه نیستیم!)
وگوشی را سر جایش کوبید!ویرجینیا به پایین نگاه کرد او را دیدکه تلو تلو خـوران خود را به نـزدیکترین
مبـل رساند و نشست.مرد مسنی از راهرویی در سمت راست,وارد سالن شد:(آقـای کلایتون لطفـاً بلند شید شما باید توی تختتون می موندید.)
از لـباسهای رسمی مرد معـلوم بود مسئول خدمتکارهاست.پسرک سر بلندکرد و ویرجینیا را بر بالای پله ها دید مرد ادامه می داد:(شما سه روز استراحت دارید دکترتون کلی به من سفارش کردند نذارم...)
جوان به سردی سر به زیر انداخت:(راحتم بذار ولتر!)
***
طبقه ی دوم برعکس طبقه ی اول بجای چند سالن بزرگ دالانهای عریضی داشت که به راهروهای تنگ و تو در تو باز می شد.کف باز هم پارکر بود اما بر دیوارها بجای تابلوهای نقاشی,قاب عکسای کوچک و بزرگ مـردان و زنـان شیک پـوش آویخـته شده بودکه با نگاه و قیـافه های سخت و پرابـهت در مکانهای مختلف آمریکا وآسیا عکس انداخته بودند.شاید اگر خدمتکارآنقدر با عجله راه نمی رفت او می توانست پرنس یا لااقل جوان مو سیاه را در عکسها ببیند.بر دیوارها غیر از قابها,چراغهای مشعـل مانندی نصب شده بودکه فضاراکاملاً شبیه قصرکرده بود و تعدادشان آنقدر زیاد بودکه فکر روشن شدنشان در شب,ویرجینیا را هیجان زده کرد.اتاقی که برایش در نظرگرفته بودند ته راهرویی در سمت جنوبی خانه بود.اتاقی بزرگ و بـسیار پر نور با تختی دونفـری و شومینه و میز تـوالت و دیگر وسایلهای لازمه ی برای یک اتاق اشرافی! دختر لحظه ی قبل داشت ملافه ی تخت را عوض می کرد.زن چمدان را نزدیک کمد قهوه ای کنارتخت زمین گذاشت.ویرجینیا هـنوز درآستانه ی در مات و مبهـوت زیبایی اتـاق مانده بود.خانه ای که در هـایلند
داشتند صدمتری بود بادو اتـاق کوچک و پنجره های کوتاه اماآنجا خانه ای بهشتی بودکه فقط میـتوانست
در فیـلمهای پر هـزینه بـبیند.گـاه به تخت بزرگ بـاکنده کاری های دو طرفـش و رو تخـتی کـرمی رنگ مخملش نگاه می کردگـاه به کف مـزین به فـرشهای شـرقی ,گاه به شـومینه ی گرانیـتی,گاه به پـرده های تـوری وگاه به پنجـره های بلندکه به بالکنهای نیـم دایره ای باز می شد,نگاه می کرد و سیر نمی شد! آندو خدمتکار پچ پچ می کردند:(خوب چه خبر؟)
(انگـارکه آقـای کلایتون پـرسیده به بابابزرگ چی بگیـم؟اونم گفـته بگید رفتـه کلیسامرگ تو رو از خدا بخواد!)
(آه بتی این پسره مجبوره اینقدر جذاب باشه؟!)
زن متـوجه نگاه ویرجینیا شد و به دختـرک اشاره داد ملافه را بردارد و خودش به سوی ویرجینیا رفت:(هر
چی لازم داشتید صدامون کنید...من بتی ام اینم جیل.)
دخترک ملافه ی مچاله شده را برداشت و به سوی در راه افتاد.ویرجینیاگفت:(خوشبخت شدم...وباشه اگر کاری داشتم...)
و یک لحظه متوجه نخودی خندیدن دخترک شد و به تلخی فهمید لهجه اش مسخره بوده!
بعداز رفتن آندو,ویرجینیا همچون کودکی که برای اولین بار به موزه رفته باشد,شروع به لمس اشیاءکرد. همه جا تاآخرین حد تمیز بود و عطرگلهای ماگنولیا فضا را پرکرده بود.به سوی تخت رفت و با احتیاط بر رویـش نشـست.خیلی بیشتر ازآنچه بنظر می آمد نرم بود.مدتی اطراف را نگـاه کرد وآهی از دل کشید.یاد مادرش افتاده بود.یعنی او از چنین ثروت و مـقامی به آن خانه ی روسـتایی وکارهای پرمشقـت تنزل کرده بود؟نـفرتی در وجودش پیچیـد.چطـور توانسـته بودند بخـاطر عشق عظیم پدرش او را از ثروت و فرزندی طردکنند؟حال آنکه آن خانه برای صد نفر دیگر هم جا داشت!ناگهان به گریه افتاد.نه بخاطر مادرش چون همان روزهای اول تمام اشکهـایش را برایشـان ریختـه بود و غـیر ازکابوسـهای شبـانه چـیز دیگری برایش نمـانده بود.این گریه از خستگی و نگـرانی و فـشار و شوق بود!از صبح در قطار بود و نگرانی یک ماه را با خودآورده بود برای ورودش فکرهای زیادی کرده بود و البته آنجا قشنگتر ازآن بودکه شوق نکند!
شخصی در زد و چون جوابی نگرفت آهسته لای در راگشود.ویرجینیاکه از خستگی بر تـخت درازکشیده بـود و استراحت می کرد به خیال آنکه بخواب رفته و بازکابوس می بیند از جا پرید و اطراف را نگاه کرد یک لحـظه اتاق و شخص ایستاده در چهارچـوب در برایش بیگانه آمد:(آه ببخشید,قصد بیدارکردنتون رو نداشتم جواب ندادید نگران شدم.)
همان جوان مو سیاه و خشن بود.ویرجینیا در حالی که لب تـخت سُر می خـورد دامنش را بر روی پاهایش
کشید:(بله بله ...مثل اینکه خوابم گرفت...)
پسرک شرمگین گفت:(واقعاً معذرت می خوام فـقط خواستم بهـتون سر زده بـاشم فکرکردم شـایدگرسنه باشید...)
از ادب و نزاکت پسر سردی چون او,ویرجینیا هیجان زده بلند شد و پسرک در را بیشتر بازکرد:(برو تو!)
و جیل با یک سینی عصرانه داخل شد.بشقابی پر ازکیک و بیسکویت و لیوانی لبالب ازآبمیوه در سینی بود
جوان هم داخل شد و تا نزدیکی تخت آمد:(راستش لحظه ی اول نتونستم باهاتون حرف بزنـم و خودم رو معرفی کنم گفتم شاید یک لحظه خیال کنید...)
و مکث کـرد و از ذهـن ویرجیـنیاگـذشت"خیـال کنید از شما خـوشم نیومد خانم!"وگفت:( مهم نیست... متوجه شدم که گرفتار هستید...)
و یاد خنـده ی خدمتکـار افـتاد و از ترس لهجـه اش ادامه نـداد اما جوان نمی خنـدید!:(بـله ما تـوی فـامیل مشکلاتی داریم که یکی هم پرنس!)
ویرجینیابخیال آنکه قصد شوخی دارد خندید اما او باگیجی حرف را عوض کرد:(البته ما همگی منتظرتون بودیم واز اینکه اومدید خیلی خوشحال شدیم و خیلی باعث شرمه که فقط من هستم که بهتون خوش آمد بگم!)
(لطفاً...من هیچ انتظاری ازتون ندارم!)
لحـظه ای به سکوت گـذشت.چهـره ی پسرک گرفـته و عصبی بنظر می آمد بطوری که ویرجینیا با وجود تازه وارد بودنش متوجه شد حرفهایی که گفته اصلاً حرفهای خودش نبوده وکاملاً به اجبار به زبان آورده! یک لحظه پسرک بخودآمد:(بفرمایید من دیگه مزاحم نمی شم.)
و چـرخید و به سوی در رفـت.ویرجیـنیاکه از این مکالمه ی کوتاه آنقـدرکه باید لذت نبرده بود,نتوانست اجازه بدهد این جوان قشنگ برود:(براین!)
و ناگهان متوجه خرابکاری اش شد!چطور توانسته بود نام او راکه هنوز یک بیگانه بودبدون هیچ مقدمه ی محتـرمانه ای آنهم فقط نامش را تلفظ کند؟انگارکه فقط قصد داشت تن نرم اسمش را حس کرده باشد و او ایستاد:(بله؟)
ویرجینیا به لطف خدا چیزی پیداکرد:(اسم شما براین ...درسته؟)
جوان به سردی خندید:(عجب احمقم اومدم خودم رو معرفی بکنم و دارم می رم!)و برگشت:(بله اسم من براین,پسر خاله ات هستم.)
ویرجینیا نفسی از روی راحتی کشید.براین دستش را درازکرد.تبدار و ضعیف بود و نـفـشرد.ویرجیـنیابرای معطل کردنش پرسید:(شما برادر پرنس هستید؟)
(نه من کلایتون هستم,پسر خاله پگی تو...و اون سویینی,پسر خاله دبورا.)
(من چند تا خاله و دایی دارم؟)
(همین دو خاله و دو دایی داریم,البته سه تا بودند یکی چند سال قبل کشته شد!)
ویرجینیا برای ادامه پیداکردن مکالمه با وحشت گفت:(کشته شد!چطور؟)
اما براین با یک جواب سریع و صریح خیال او را برآب داد:(اطلاعی ندارم!)
و قدمی عقب گذاشت:(من دیگه باید برم,شـما هم بفرمایید...)
و چرخید و با عجله خارج شد.
***
عصر شده بود و خورشید داشت جایش را به پرده ی طوسی آسمان می داد.ویرجینیا در اتاق بیکار مقابل چمدانش نشسته بود و برای سرگرم کردن خود وسایلهایش را بررسی میکرد.لباس درست حسابی نداشت.
دو دست لـباس زیر و یک بـلوز شـلوارآبی که متعـلق به پسر همکـار پـدرش بود.وسایلـهای شخـصی اش همچون مسواک و برس و حوله اش نو به حساب می آمدند.دفتر خاطراتش هم نو بود مثل زندگی اش که داشت از نـو شروع می شد.دفـتر خاطرات قـدیمی و اصلی اش به هـمراه زندگی قبلی اش سوخته و از بین رفته بود و حالامجبور بود یک زندگی جدید با صفحات جدید و اسمهای جدید شروع کند.در چمدان را بست و از جا بـلند شد.اشک در چشمانش حلـقه زده بود.هـنوز نمی توانست قبـول کند همـه چیزش را از دست داده باشد.این نهایت ظلم بودهیچ,هیچ چیز با خود نداشت غیر از اسمش!و می دانـست کم کم همه چیز فراموشش خواهد شد.پیک نیک ها,جشنها,اتفاقات شیرین و مهم ,دوستان,حرفها...
مقابل پنجره ایستاده بود و محل غـروب خورشید راکه به صورت تداعی رنگهای سرخ, نارنجی و زرد بود وفقط به صورت یک خط در دور دستها مانده بود,نگاه می کرد و سعی می کرد روزهای قشنگی راکه با خانواده داشت بیاد بیاورد اما نتوانست.ازآن شب به بعدکه دیر رسیده بود و خـود را بی توجه به آتـش زده بود اما داخل نرفته بیهوش شده بود,دیگر نمی توانست چیزی بیاد بیاورد و فقط کابوسهای لعنتی بـودندکه بجـای روزهـای خـوش قـبلی,لحـظات تلخ آخـر را بیـاد او می آورد,اینکه هـیچوقـت جسد پدر و مادر و خواهـرش را ندید,اینکه وسط ماه گـذشته مخـفیانه به مزرعـه ی خودشان رفته بود و خانه یشان را,خانه ی نقلی و با صفایی راکـه خواهـرش درآن بدنیاآمده و مرده بود,بصورت ویرانه ای از خاکستر و سیاهی دیده بود. ایـنکه یک مدت بخاطر بیـماری روانی در بیمارسـتان بستری شده بود...با صدای در متـوجه ورود بتی شد:(خانم,آقای کلایتون می خواند شما رو ببینند...)
ویرجیـنیا مخفـیانه اشکهـایش را پاک کرد و با او راه افـتاد.اتـاق براین بعـد از یک راهرو در سمت راست اتاقش بود.وقتی رسیدند زن در زد:(آقاآوردمش!)
و صدای براین از داخل شنیده شد:(بیارش تو!)
زن ویرجینیا راداخل کرد و در را پشت سرش بست.اتاق کمی تاریک بود.پرده هاجز یکی همه بسته بودند تختی بزرگ و بلند بر سر اتاق بودکه براین بر روش نشسته بود:(بیا جلو...گفتم بیایی حرف بزنیم اینطوری تنها نمی مونی.)
ویرجینیا با علاقه پیش رفت:(متشکرم اتفاقاً حوصله ام سر رفته بود.)
(می فهمم...بشين،من مريض هستم نتونستم اتاقت بيام. راستی اگه بخوايی می تونی پرده ها رو بازكنی.)
ويرجينيا چون می دانست صورتش از هيجان سرخ خواهد شد قبول نكرد تا صورتش را نبـيند:(نه اينطوری
بهتره!)
و لب تخت نشست.براين به او خيره شد و ويرجينيا برای فـرار از تماس چـشمی به اطراف نگاهی انداخت.
آنجا از اتاقـی كه به او داده بودنـد بزرگتـر بود اما هـمان وسايـلها و رنـگها و دكوراسيـون را داشت.مدتی
گذشت.ويرجينيا ازگوشه ی چشـم می ديدكه براين هـنوز هم دارد او را برانداز می كند و بالاخـره شروع كرد:(خوب ويرجينيا از خودت بگو,هجده سالته مگه نه؟)
ويرجينيا متعجب از دانستنش سرش را به علامت بله تكان داد و او ادامه داد:(درس ات رو تموم کردی؟)
(بـله.)و سكوت!اينبار ويرجينيا پرسيد:(شما چی؟)
(من دانشجو هستم...دانشجوی كامپيوتر.)
(چه عالی!شما چند سالتونه؟)
(بیست و سه.)
ويـرجينيا متعجب شد.می دانست از اين كمـتر به قـيافه ی او نمی آمد ازآن بيـشتر هم بعيد بود پس باز چرا تعجب كرده بود؟(از چی ها خوشت می ياد؟رقص ؟موسيقی؟ورزش؟مطالعه؟)
(مطالعه رو دوست دارم اما رقص رو بيشتر فقط متاسفانه اونقدرها بلد نيستم!)
(مهم نيست پرنس می تونه يادت بده.)
ويرجينيا با هيجان پرسيد:(چطور؟)
(اون دانشجوی هنر,هنرهای زیبا.)
قلب ويرجينيا از شوقی بی علت لرزيد:(قشنگ می رقصه؟)
(نمی دونم,تا حالاندیدم اما حتماً عالیه اون...)و با خود ادامه داد:(اون هميشه عاليه!)
ويرجينيا برای مخفی كردن لبخند بدون كنترلش سر به زير انداخت:(اون چند سالشه؟)
(همسن هستيم فقط من چهار ماه بزرگترم!)
پس اوهم بيست و سه ساله بود!پنج سال فرق!اتاق برای مدتی در سكوت ماند بعد براين برای ارضای حس كنـجكاوی ويرجينياكه از نگاه ساكت و شيرينـش خوانده می شد ادامه داد:(مـن دو برادر ديگه هم دارم و
يك خـواهر...برادر بزرگم اسمـش اروين كه ازدواج كرده و يك پسر دو سالـه به اسم دنيـس داره، برادر
كوچيكم اسـمش ماروين,بيـست سالشه و قـهرمان دو ميدانی و خواهـرمون هلگا هفـده سالشه و از هممون
كوچيكتره.)و خندید:(دختر خيلی پر شور و خوبيه,زود با همه دوست می شه!)
ويرجينيا به چشمان قهوه ای براين خيره شد و فكركرد,بله از او خوشم خواهدآمد!(پرنس تنها بچه ی خاله
دبوراست پدر نداره يعنی دو ماه قبل توی تصادف كشته شد.)
ويرجينيا بطور ناگهانی احساس دلسوزی كرد:(بيچاره پرنس!)
(وقت مرگ پدرش اينجا نبود...الان سه هفته است برگشته.)
(ازكجا؟خارج كشور؟!)
(نه...يعنی... نمی دونم!)
و سر به زير انداخت.ويرجينيا باكنجكاوی پرسيد:(كی رفت؟)
(تقريباً شش سال قبل!)
(چرا رفت؟)
افسردگی كم كم در چهره ی براين شكل می گرفت:(كسی نمی دونه!)
ويرجينيـاكه از حـرف زدن درباره ی پرنس لـذت می برد,بی اعتـنا به منـقلب شدن حال بـراين به سوالات كودكانه اش ادامه می داد:(كسی ازش نپرسيده چرا رفته...کجا رفته...)
براين با عجله حرفش را بريد:(می شه ديگه در اين باره حرف نزنيم؟منو ناراحت می كنه!)
ويرجينيا تازه متوجه تغيير ناگهانی حال او شد و شرمگين گفت:(بله بله،هر چی شما بگید!)و وقتی چهره ی
عصبی براين را دید با ناراحتی اضافه کرد:(منو ببخشید!)
اما براين جوابش را نداد!انگشتانش را به هم قفل كرده بود و شديداً متفكر و عصبانی بنـظر می آمد و حال
كنجكاوی ویرجینـیا چند برابر شده بود.چـرا حرف زدن درباره ی پرنس زيبا او را معذب و مشوش كرد؟ خوب او ديگر عضـو فـاميل می شد و شانـس كشف كردن داشـت!(دايی كوچـيكه اسمش جان و سه بچه
داره،بزرگه پسره،كارل,بيست و يك سالشه دومی دختره،لوسی...نـوزده سالشه و سومی سمـنتاكه چهارده سالشه.)
ويرجينيا اسم سمنتا را قبلاً از پرنس شنيده بود و حالاحواسش به حالت اجباری براين جـلب شده بود سعی
می كرد ردگم كند و نشان بدهـد حالش خوب است در حالی كه از سرعت تنفس و لرزش خفيف دستها
می شد فهميد هنوز عصبی است:(مادر بزرگ نداريم،يعنی سالها قبل مرده اما پدربزرگ هـست...فردريك
ميجر...)
ويرجينيا با بی علاقگی به كمكش شتافت:(چطور مردیه؟)
(پدربزرگ؟راستش يك خورده جدی و مقرراتی اما عاشق همه نوه هاشه.)
ويرجينيا در دل دعاكرد او را هم دوست داشته باشد.حال براين وخيمتر بنظر می آمد سر به زير انداخته بود
و نفسهای عميق و صداداری می كشيد.ويرجينيا برای بر هم زدن فضا پرسيد:(در مورد دايِی بـزرگ حرفی
نزديد؟!چند تا بچه داره؟)
(دو پسركه...)
و بناگه سر برداشت و بی مقدمه پرسيد:(ويرجينيا اگه اینجا نبود قرار بودکجا بمونی؟)
ويرجينيامتعجب شد:(شايد خونه ی همكار پدرم می موندم چون مزرعه مون بابت بدهی های پدرم فروخته شد می خواستم کارکنم و با پول خودم...)
براين بسيار عجول بنظر می آمد:(من می خوام يك توصيه بهت بكنم يك جور خواهش اميدوارم ناراحت
نشی...)
ويرجينيا نگران شد و براين تمام تلاشش راكرد خونسرد باشد:(ببين ويرجينيا...اينجا اصلاً جای تو نيست!)
ويرجينيا باآسودگی خندید:(می دونم...اين زندگی با زندگی قبلی ام خيلی فرق داره و لوس آنجلس جای
خيلی خطرناكيه...)
(نه مساله اون نيست... نمی دونم چطوری بگم...واقيتش تو تازه اومدی و از همه چـيز بی خبری اينجـا،اين
زندگی هـر قدر هم خيـره كنـنده و بی نقـص باشه و البته مـورد نياز تو،برات خطر سازه و من با اينكه فعلاً غريبه به حساب ميام فقط بخاطر صلاح خودت،از تو می خوام برگردی...همين حالا!)
اين جمله همچون سيلی غير منتظره ای ويرجينيا را رنجاند:(چی؟!برگردم؟اما...)
چهره ی براين بر افروخته بود وبا هيجان غير عادی نگاه می كرد:(می دونم...می دونم خيلی تعجب کردی و من خيلی متاسفم كه ناراحتت كردم اما تو بايد اينو بدونی اينجا دنيای كثيفی و تو باید هر چه زودتر بری
وگرنه بعداً پشيمون می شی!)
ويرجينيا هنوزگيج مانده بود:(اما من نمی تونم...تازه رسيدم و جايی رو ندارم كه برم.)
(من بـهت پول می دم،ده هـزار دلار و تو می تـونی با اين پـول برای خـودت يك زندگی راحت وتكميل جورکنی.)
و خـم شـد وكيف بـزرگی را كه پـای تخـت بود بـرداشت و به آغـوشش گـذاشت بازكرد و دفـترچـه ی كوچكی بيرون كشيد:(يك چك می نویسم بانك سر راهته...)
ويرجينيا بدون كنترل داد زد:(چكار می کنيد؟!من پول نمی خوام!)
(تو می تونی هر وقت تونستی اين پول رو برگردونی.)
ویرجینیاکم مانده بود به گریه بیفتد:(من به پول احتیاج ندارم به یک زندگی به یک سر پناه به یک دوست
احتیاج دارم!)
چهره ی براین سخت شد:(اینجا نمی تونی اونها رو پيداكنی!)
قلب ويرجينيا فشرده شد.چقدر بدشانس بود نرسيده عذرش را می خواستند!زمزمه کرد:(چرا؟علت چيه كه
بايد برم؟)
(من...من نمی تونم توضيح بدم!)
برای لحظه ای ويرجيـنيا عصبانی شد او حق داشت در مقابل اين درخواست مسخره و حرفهای غير منطقی
اوگستاخـی کند:(چـرا باید حرفـهای شما رو باوركنـم؟چـرا بايد هر چی گفـتيد قـبول كنم؟اصلاً شـماكی
هستید؟)
براين گرفـته تـر شد:(من فـقـط قـصدكمك دارم چون من چيزهايی می دونم كه تو و هيچ كس ديگه ای
نمی دونه,فعلاً...و تو باید تا دیر نشده خودتو نجات بدی.)
ويرجينيا بالاخره بگريه افتاد اما سر به زير انداخت تا او اشكهايش را نبيند هنوز هم باورنمی كرد!اين جوان چه می دانست؟چـطور به خود حق می داد او را از زنـدگی و راحتی و فـاميل دوركند؟چـطور به خود حق می داد او را ناراحت کند؟زمزمه كرد:(من بايد فكركنم!)
(فرصت نداری!)
ويرجينيا ناباورانه سر بلندكرد و به او نگاه كرد و او با دلسوزی اضافه کرد:(متاسفم!)
ويرجينيا از شدت تعجب و ترس بخنده افتاد:(شما داريد شوخی می كنيد...مگه نه؟)
(كاش شوخی می كردم...اما اهلش نيستم!)
بناگه ويرجـينيا از او از نگاهـش از تنهـا بودن با او از حرفـهايش از همـه چيز حتی سكوت و تاريكی كه با غروب خورشيدكم كم اتاق را در چنگال خود می گرفت,ترسيد.براين پرسيد:(خوب؟...جوابت چيه؟)
ويـرجينيا دوباره او را بيگـانه می ديد.بيگانه ای كه ديگر باعث ناراحتی اش می شد!نه او نمی توانست باور كند.نمی خواست باوركند و به سادگی،دست خالی و دوباره تنها،به اين سرعت برگرددآنهم به گذشته ی
تلخش.شايد او يك ديوانه بود؟!:(من متاسفم آقای کلایتون اما نمی تونم!)
براين آه عميقی كشيد و سر به زير انداخت:(می دونستم نمی شه اما بازم خواستم بهت تذكر داده باشم.)
تـذكر؟!يعنـی واقـعاً بايد می رفت؟اما چـرا؟با باز شدن ناگهـانی در حواس هر دو پرت شد:(سلام مهـندس کوچولو!)
پرنس بود.بدون بارانی،غرق در عطرگيج كننده اش!براين با ديدنش ناليد:(مگه تو نرفتی اونجا؟)
پرنس می خندید:(چرا رفتم!)
(جدی؟...چطور شد؟خراب نكردی؟)
(چراكردم!)
(خدای من تو ديونه ای!)
(چيز تازه ای بگو!اوه سلام دختر خاله اومدی پيش اين آدم فروش؟)
ویرجیـنیا از ایـن صمیمیت کـیف کرد بـطوری که به خنده افـتاد اما براین دلگیر شـده بود:(خیلی بی رحم
هستی!)
(منو خوب می شناسی!)
ونگاه ترسناکش را از روی اوگذراند و به سوی پنجره رفت:(چرا این اتاق اینقدر تاریکه؟پسر,خانم هبیشام شدی.)
وباخشونت پرده ها راکنار زد و به بیرون نگاه کرد.ویرجینیا با علاقه به اندام او خیره شد.تی شرت سرمه ای آستین کوتاهش را داخل کمربند پهن شلـوار آبی اش فـروکرده بودکه کامـلاً باریکی کمـر و ورزیـدگی رانهاوکشیدگی ساقهایش را در معرض دید قرار می داد. یقه ی گشاد تی شرت با لجاجت تا نیمه ی کتف لختش کنار رفته بود.انگارکه می خـواست روشن بـودن پوست تن پرنس را نشان بدهد و دل ببرد و موفـق هم شد چون ویرجینیا تمام حرفها و تهدیدها و توصیه های براین را بناگه فـراموش کرد.مسلماً او زیبـاترین چیزی بودکه در عمرش می دید.زیباتر از تمام گلها و طبیعت دهکده,زیباتر از تمام حرفهـای رمانتیکی که شنیده بود,زیباتر از تمام هدیه هایی که گرفته بود و روزهایی که گـذرانده بود.آن شـکل موزون انـدامش آن عطرشعف انگیز تنش آن جذابیت چهره اش وآن صدای دلنوازش مدتها قبل ویرجینیا را از خود ربوده بود!:(اونجا رو...کارل داره میاد!)
براین با خستگی فوت کرد:(بازم دعوا!)
پرنس با بدجنسی از پنجره دست تکان داد.براین پرسید:(چکارکردی؟)
(گفتم که... خراب کردم.)
(معامله رو بهم زدی؟)
(البته!؟)
(اما اون یک مرکز معتبر بود.)
(شاید!)
(اما...اما پس چرا؟)
پرنس با لبخند شیرینی بر لب به سوی او چرخید:(نمی دونم...از رنگ شلوار پسر خاله اش خوشم نیومد!)
براین نالید:(اوه نه!...تو بازم یک قصدی داری مگه نه؟)
پرنس سرش را شرورانه به علامت بله تکان داد.ویرجینیا بدون ذره ای وقـفه او را نگاه می کرد و مکرراً از
ذهنش می گذراندکه او زیباترین انسانی است که خداآفریده!(می خواهی جدا بشی؟)
پرنس دوباره با همان لبخند ثابت بر لب سرش را به علامت بله تکان داد و براین ادامه داد:(اما چرا؟)
پرنس دست به سینه زد:(خوب بذار ببینم...نکنه می خوام هتلم رو از چنگ میجرها در بیـارم وآبروی پدرم
رو بعد از مرگش حفظ کنم؟)
با این جمله ویرجینیا به حقیقت مرگ سویینی پی برد!براین با خجالت غرید:(اما تو نمی تونی سرپا بایستی)
(برام مهم نیست!)
براین با تعجب به او زل زد:(توی مغز تو چی می گذره پرنس؟)
لبخندپرنس دوباره تشکیل شد:(نمی تونی بخونی؟)
(نه...!)
(اما قبلا می تونستی...)
(قبلاً تو اجازه می دادی!)
(اوه تو واقعاً مریضی!)
مریـض؟!ویرجینیا نگاه مشکـوکانه ای به بـراین انداخت و براین با عجله حرف را عوض کرد:(اما این کار خیلی خطرناکیه که شروع کردی!)
پرنس دست ازکنایه زدن بر نمی داشت:(نکنه نگرانم شدی؟)
براین سعی می کرد بحث قبلی را حفظ کند:(برای جدا شدن چه بهانه ای پیداکردی؟)
پرنس هم در تلاش خود بود:(نکنه هنوز هم دوستم داری؟)
براین سکوت کرد و پرنس قدمزنان به تخت او نزدیک شد:(هنوز دوستم داری؟)
براین نگاهش نمی کرد:(من به فکر خاله هستم...نمی خوام بازم گریه بکنه!)
پرنس نرسیده به تخت ایستاد:(اون مادر منه پس به من مربوطه نه به تو!)
براین با ناباوری سر بلندکرد و نگاهشان بر هم قفل شد.ویرجینیا در چشمان براین درد را دید و در چـشمان
پرنس خشم را!بناگه صدایی از بیرون اتاق شنیده شد:(پرنس کجایی...لعنتی بیا اینجا!)
پـرنس چند قدم عقـب رفت:(می بیـنم که کارل عادتش رو ترک نکرده!)و رو به ویرجینیاکرد:(نترسی ها, پسره کمی وحشیه!)
تن صدا و فرم گفتنش ویرجینیا را دوباره خنـداند و بالاخـره در باز شـد و محکم عـقب کوبیـده شد:(پس
اينجايی؟لعنت به تو,چرا همه چی رو خراب كردی؟می دونی بابام چقدر زحمت كشيده بودبرای فروختن كشتارگاه راضيشون بكنه؟و تو...)
پسرك تازه وارد همـچنان غـر زنان تا وسط اتاق آمد.رنگ موهـای كوتاه و چشمان باريك اش قهـوه ای
روشن بود و قيافه ی جالبی داشت.ویرجینیا را ديد اما ناراحت تر ازآن بودكه به دختر زيبايی چون اوتوجه بكند:(بگو چرا اين كاروكردی؟)
پرنس خونسرد بود:(مجبور نيستم بهت حساب پس بدم كارل!)
(اوه جـدی؟اما اين منم كه از صبح تا شب تـوی اون خراب شـده زحمت می كشم و خيلی بهتر و بيشتر از
تو صلاح اونجا رو می دونم مدیر اونجاام و اجازه دارم تمام معاملات هتل رو انجام بدم و محض يادآوری میگم ليسانس مديريت دارم وقتی تو فراركردی پدرت كلی از من خواهش كرد تا مسئوليت اونجا روقبول
بكـنم وحـالا تـو برگشـتی و داری زور می گی؟خيـال می كنی كی هستی؟)مقابلش رسيـده بود امـا ادامـه می داد:(بدون من اون هتل ورشكسته می شد و تو اونقدر پستی كه كمكهای منو نمی بينی!)
براين با خشم غريد:(می شه آروم باشی كارل؟!پرنس از تو بزرگتره و فكركنم صاحب هـمه چيز بودن اين حق رو به اون می ده كه هر معامله ای روكه خواست بهم بزنه!)
پرنس بر خلاف تـصور به او عصبـانی شد:(به كمك تو يكی احتـياجی ندارم...می فهمی؟)و رو به پسرك کرد: (و اما توكارل,اخراجی!)
پسرك مثل آبی كه به گچ ريخته باشند,وا رفت:(چی؟اخراج؟اما...اما چرا؟)
پرنس جـوابش را نداد.با خـونسردی او را دور زد و به سـوی در رفـت.پسرك در پی اش دويـد:(تـو ديونه
شدی؟نمی تـونی منو اخـراج کنی!هتـل بدون من ورشكستـه می شه!)و خـود را جلويش انداخت :( بخاطر حرفهام ناراحت شدی؟)
پرنس میخواست دوباره او را دور بزندكه پسرك اينبار بازويش راگرفت:(اگه بخاطر حرفهامه من معذرت می خوام!)
پرنس دست او راكنار زد:(تادسن می گفت مست سركار مي ری و سه روز قبل ديدنت درست نيم ساعت
با منشی توی اتاق موندی!)
پسرك دستپاچه شد:(نه ما...ما پرونده ها رو قاطی كرده بوديم و...)
براين با خشم و تعجب پرسید:(لعنت به توكارل سركار چه غلطی می كنی؟)
ويرجـينيا از اينكه در اتـاق بود و شاهد دعـوای خصوصی يشان می شد احـساس بدی پيداكـرد...(باور كن ما دنبال پرونده می گشتيم پرنس,فقط پنج دقيقه طول كشيد...)
پرنس لبخند ظالمانه ای زد:(براين رو قانع كن هر چی باشه قراره با خواهر اون ازدواج بكنی نه با من!)
و مثل كسی كه با قصـد و لـذت خانه ای را ويران كرده باشد,پيروزمندانه از اتاق خارج شـد.پسرك مدتی ساكت همانجا ماند تا اينكه براين به سردی گفت:(خوب كارل؟منتظرم قانعم بكنی!)
پسرك باخستگی گفت:(اوه دست بردار براين!هممون می دونيم چقدر تادسن دروغگوست و چقدر برای گرفتن جای من تلاش می کنه و خوب بايد بهش تبریک گفت! موفق شد!)
(پرنس هيچوقت بخاطر حرف يك نفر اين كار رو نمی كرد حتماً برای خودش هم اثبات شده!)
(اون هنوز سه هفته است که اومده و در عرض اين مدت فقط دو بار به هتل اومد!)
(پرنس پسر دقيق و زرنگيه!)
(اوه خدای من! تو ديگه چرا طرفداری اونو می کنی؟)
به هم خيره شدند.جواب ندادن براين او را جسورتركرد:(به من نگوكه هنوز هم دوستش داری!؟)
(اين به تو ربطی داره؟)
(يعنی نمی بينی چقدر ازت متنفره؟)
براين دستهايش را مشت كرد و با شك و ترديد پرسيد:(ازكجا می دونی؟)
پسرك با تمسخر خنديد:(خودت هم می دونی این پسر همون دوست عزيز و جون جونی تو نيست عوض شده...اگه هم قبلاًدوستـت داشت حالاازت متنفره!)
براين سر به زير انداخت:(در هر صورت من وظيفه ی دوستی می دونم كه...)
جوان گستاخ تر شده بود:(چه وظيفه ای پسر؟!تو ازش می ترسی.)
براين با خشونت به او زل زد:(آيا اينم به تو ربطی داره؟)
پـسرك كه ظاهراً بخاطر اخراج شدنـش بسيار عصبی بود به توهـين کردن ادامه می داد:(چرا خواهرت رو به اون نمیدی؟توكه اینقدر دوستش داری بذار دامادتون بشه..!يا اصلاً چرا خودت باهاش ازدواج نمیكنی؟ توی يك مجله خوندم اگه عاشق از معشوق بترسه...)
براين غريد:(می شه بری بيرون؟)
پسرك آرام شده بود.تعظیم کوچکی کرد وخندید:(البته عزيزم!)و رو به ويرجينياكرد:(شما بايد دختر عمه ويرجينيا باشيد,من كارل هستم.)و پيش آمد و با او دست داد:(می بينيدكه مجبورم برم اما بعداً مفصل با هم صحبت می كنيم فعلاًخداحافظ...)
ويرجينيا لب باز نكرده،كارل به سوی در رفت و به سرعت خارج شد و باز سكوت...هـنوز عـطر تن پرنس به مشام می رسيـد.براين بالاخـره سكوت را شكست:(متاسفم,از وقـتی پرنس برگشتـه داره همه چيزو بـهم می ريزه،فكركنم هنوز در شوك مرگ ناگهانی پدرشه.)
صدای ترمز چند ماشين از بيرون حرف او را نصفه گذاشت:(مثل اینکه بقيه هم اومدند...تو هنوز هم وقـت داری!)
ويرجينيا منظورش را نفهميد.براين ادامه داد:(می خوای باهاشون آشنا بشی؟)
(مسلمه... چطور؟)
(قول بده در مورد توصيه ی من فكركنی...)
بناگه ويرجينيا همه چيز را بيادآورد:(باشه قول می دم!)
براين از طـرزگفتـن و نگاه بی اعـتنايش فهميـد مدتهـا قـبل،بعـد از ورود پرنس،خواسته و توصيه ی او بباد
فراموشی سپرده و حتی رد شده است پس با نااميدی گفت:(اميدوارم اين آشنايی رويت تاثير نذاره!)
بناگه صدای زنی از پشت در شنيده شد:(كو؟اينجاست؟)
و در باز شد وكارل همراه يك زن بسيار زيبا داخل شد:(ويرجينيا اين خاله ی توست... دبورا.)
زن قـدكوتاه وكوچك جثـه بودكه دركت دامـن سـياه رنگـش همـچون عـروسك بـنظر می آمد.موهـای قهوه ای اش را پشت سرش جمع كرده بود و چشمان آبی و درشتش پشت عينكی باريك می درخشـيد.به محض ديدن ويرجينيا ناله ای كرد:(خدای من...عزيز دلم ...)
***
ببخش اما کدوم رمان رو می گی شروع ناگهانی داشت؟اولی یا دومی؟
منظورم اولی بود
البته من مثل تو قدرت داستان نویسی ندارم فقط بیشتر کتاب می خونم
ایده دنبال داستان شما رو هم نوشتن اصلا خوب نیست به همون دلیلی که pedram_ashena گفتن
این قسمت آخری هم که گذاشته بودی جالب بود
دلم می خواست بگم همه شو بذاری اما احتمال دزدی اثر وجود داره !
رمانت کشش داره آدم دوست داره تا آخرش بره
کاش می توانستم همه اش را بگذارم اما حجمش خیلی زیاد است وگرنه رمان من فدای شما!فعلاً بخش اول را کامل
می گذارم تمام شود به نه بخش بعدی هم ...یک فکری می کنیم فعلاً بدونید کار ویرجینیا به کجا رسید!!!!!
ادامه ی ادامه ی شیطان کیست!!!!!!!!!!
ساعـتی بعد ويرجينيا با تمام فاميلهای مادرش آشنا شده بود غير از پدربزرگ كه ديدارش را ردكرده بود. خاله پگی زن درشت اندام و خشكی بودكه با يك سلام سرد بدون آغـوش و بوسه به او خوش آمدگـفته بود.شوهـرش راف مرد مسن وگندمگـونی بودكه تيپ عمـومی شكم برآمـده و موی كـم را داشت امـا بـا ويـرجينيا برخورد خـوبی كرده بود لااقل بهـتر از همسرش!پـسر بزرگشان اروين قد بلند و مو طلايی بود و چشمان قهوه ای شبيه چشمان براين داشت.زنش بر عكس خـودش قـدكوتاه و سياه چـرده بود اما قـيافه ی كودكانـه و زیبایی داشت و نامش فيونا بود.ماروين برادركوچك براين پسر خنده رو و قشنگی بود با موها و چشمان قهوه ای و لبخندی مداوم بر لب كه بر عكس بقيه,ويرجينيا را ازگونه بوسیده بود.خواهرش هلگا صورت گرد ومو فرفری بود و انگاركه تمام نمك عالم را بر چهره داشت بسيار دوست داشتنی ديده میشد و به او مثل يك خواهر واقعی ابراز علاقه كرده بود.دایی مرد جذاب و مو خرمايی بودكه اصـلاًچهـل ساله بنظر نمی آمد.با ديدن ويرجينيا بازوهـايش را تاآخـر بازكرده بود و او را به سينه فـشرده بود.زن دایی الیت هم به اندازه ی شوهرش زیبا و جوان بود و به همـان اندازه به او توجه کرده بود.لوسی بعـد ازکارل دومین فرزندشان بود.دختری بسیار قشنگ اما سرد با موهای طلایی و بلندکه از مادرش به ارث برده بود وچشمان خاکستری و درشت که از پدرش به او رسیده بود.با او فقط دست داده بود و سمنتا خواهـرش,دخـترکوتاه قـد و مو خرمـایی بودکه بر عکس خـواهر و برادرش,هم زشـت بود هـم چاق!آن شب ویرجینیا نام سه نفر دیگر را شنیدکه حضور نداشـتند.خانواده ی دایی بزرگـش که در سفر شغلی بود.زن دایی ایرنه گراندی و دو پسرش مارک و نیکلاس که چون از شوهر قبلی ایرنه بودند,پسر دایی به حساب نمی آمدند.
کمی بعد از تمام شدن آشنایی ها,همه در سالن زیر نور قوی لوسترهاکه تمام مدت روشن بودند,بر مبلمان نرم کرمی رنگ نشستند و جرقه ی صحبت از جایی زده شد.ویرجینیا شدیداً هیجـان زده و شاد بود.بعـد از سالها بی کسی و فقر,این گروه آشنا و ثروت او را به اوج آسمانـها برده بود.خدمتکـارها از طرفی به طرف دیگر می رفتند و از جمع مردان که بر مبلهای آن طرف سالن دور هم نشسته بودند و زنان اطراف ویرجینیا پزیرایی می کردند.همه ی قیافه ها جالب و جـذاب بودند و شخصـیتها مدرن و متفاوت.از همه چیـز نوعی عطربخصوص و با ارزش استشمام می شد.همه لباسهای نو و شیک و متنوع داشتند.همه و همه چیزویرجینیا را جذب کرده بود و او در واقع نمی دانست به چه کسی و چقدر نگاه کند!و تا به خود بیاید درمحاصره ی سـوالات قـرارگرفت!(کی رسیـدی؟)(چیـزی خوردی؟)(از اینـجا خوشت اومد؟)(در مـورد ما چـی فکـر می کردی؟)و او با وجود دوازده جفت چشم کنجکاو,با هیجان جواب می داد.باز خدا را شکر خـاله پگی زیـاد به او توجه نمی کرد و با به حرف کشیدن مردها,تعداد راکمتر می کرد.ظاهراً همه منتظر پرنس بودند تا با او در موردکار حرف بزنند.در چهره هاآثار نگرانی و خشم به چشم می خورد.آنطورکه از یکی شنیده بود پدربزرگ بخاطر لغو قرارداد از شدت خشم مریـض شـده بود و استراحت می کرد و نمی توانست به جمع بیاید.ویرجینیا فکر می کرد اگر تصمیم می گرفت بیاید بااوچگونه برخورد می کرد؟یعنی پدربزرگ آنقدر از دست مادر او عصبانی بودکه با وجودگذشتن اینهمه سال وآن حادثه ی دردناک,باز هم حاضر به دیـدن او نبود؟بیشـتر سوالات را خاله دبورا می پرسید.نشسته درکنارش,دست در دست او با چشمانی پر از اشک.ویرجینیا بیاد می آوردکه در بچگی چند بار نام او را از مادرش شنیده بود و این موضوع باعث شـده بود از همه بیشتر با او احساس صمیمیت بکند اما حرف زدن درباره ی گذشته ویرجینیا را رنج می داد پس سعی می کرد بـا جوابهـای کوتاه و نامفهـوم به او بفـهماندکه پرنس به کمک آمد.بالاخره وارد جمع شده بود.ورود او همه ی صداها را خواباند.در اول رو به مادرش کرد:(اینقدر اذیتش نکن ماما,نمی بیـنی حرف زدن درباره ی گذشته ناراحتش می کنه؟)
خاله تازه متوجه اشتباهش شد و شرمگین معذرت خواست و از سالن خـارج شد. پـرنس نگاه کوتاهـی به ویرجینیا انداخت و به سوی جمع مردان راه افتاد.دایی قبل از همه گفت:(ما همه منتظر تو بودیم.)
پرنس رسید و همچون تخـته ی هـدف با لبخـندی سوزنـده بر لب مقابلشـان ایستاد:(خـوب منتظرم...شروع کنید!)
شوهر خاله پگی,آقای کلایتون,با خشم پرسید:(چرا معامله رو بهم زدی؟)
پرنس قدمی عقب گذاشت:(چون اونهاکشتار غیر قانونی می کنند.)
و خود را بر مبل انداخت.اینبار دایی غرید:(چنین چیزی وجـود نداره,سالهاست ما داریم از این کشـتارگاه
خرید می کنیم...)
(و سالهاست اونها دارندگوشت فاسد بهتون می دند!)
(پس چرا تا حالایک نفر شکایت نکرده؟)
(خوب اینم یک نفر...من!)
دایی از جا جهید:(ببین بچه تو هنوز یک ماه نشده که اومدی و بهتره زیاد به خودت مغرور نشی!اصلاً به تو چه ما داریم باکی معامله می کنیم؟)
(به من چه؟حرف از این مسخره تر نشنیدم!تا اونجایی که یادمـه آقای کارل میجر برای تامیـن مواد غـذایی
هتل از شما خریداری می کرد,درسته؟!)
(خوب که چی؟سالهاست هتل مشتری ماست.)
(خوب من قصد ندارم هتلم رو از دست بدم و اگه نمی رسیدم پسرت قرارداد رو تجدید می کرد!)
آقای کلایتون گفت:(تو داری برای ما تکلیف تایین می کنی؟)
(البته که نه!این دفعه چون پای هتل من در میان بود از این به بعد این شما و این کشتارگاه!)
خاله پگی با وحشت وارد بحث شد:(منظورت چیه؟غذاهای هتل بازم از صنایع دلیشز تهیه خواهدشد,مگـه نه؟)
پرنس لم داد:(نه دیگه خاله جون گفتم که...هیچ دوست ندارم در هتلم تخته بشه!)
ایـن جمله همه را برآشـفت.دایی نالیـد:(بدون ما...تو بـدون ما وکارخونه ی ما بدبخت می شی!ورشکسته
می شی!)
(بذار این غصه من باشه!)
(تو با این کارهات داری زحمتهای پدرت رو هدر می دی!)
(از تذکری که دادی متشکرم!)
(حرفهای تو همه اش تهمته,مسخره بازیه...خودت هم می دونی هیچ اشتباهی توی کار ما نیست!)
(امیدوارم که این طور باشه!)
(اگه راست می گی اثبات کن!)
(من دنبال چیزهای مهمتری برای اثبات کردن می گردم!)
مدتی سکوت برقـرار شد و بعـد شوهر خـاله نفس عمیقی کشید:(پس تو داری قرارداد بیست و سه ساله ی هتل و دلیشز رو لغو می کنی؟)
(دقیقاً!)
باز صداها به هوا برخاست. دایی رو به پسرش کرد:(کارل اون چی داره می گه؟)
کـارل سر به زیر انداخـت و ساکت ماند.ظاهـراً هنوز جرات نکرده بود خبر اخراج شدنش را به بقیه بدهد. سکوت او,دایی را عصبانی ترکرد:(چرا حرف نمی زنی؟تو مدیر اونجا هستی بگو چقدر ضرر می کنه؟!)
بازکـارل جوابی نداد.پرنس از جـا بلند شد:(بهتـره زیاد به پسرت امیـدوار نشـی دیگه کـاری از اون ساخته نیست!)
(چطور؟چرا؟)
(اخراجش کردم!)
آوای همه بالارفت.هلگا از جا بلند شد:(چرااین کاروکردی پرنس؟)
نگاهها منتظر بودند.پرنس با دلسوزی گفت:(متاسفم دختر خاله اما فکر نکنم بخواهی علتش رو بدونی!)
کارل باشرم سرش را میان دو دست گرفت. خاله دبورا هم به جمع برگشته بود.ظـاهراًگریه کرده بود چون ازآرایش چشمانش پاک شده بود و نگاهش صاف و معصومانه دیده می شد.هلگا پافشاری می کرد:(بگـو
چرا...اگه نگی نمی بخشمت!)
برای لحـظه ای ویرجینـیا از پررویی او متعـجب شد اما ناگهان یاد مکالمه پرنس وکارل در اتاق براین افتاد و فهمید او وکارل نامزد هستند.پرنس جواب همه را داد:(راستش کارل مریض شده ودکتر یک ماه برایش استراحت داده در چنین شرایطی کار من عقب می افتاد)
صدای آه و ناله از تـرحم برکارل و فحش و غرش از خشم بر پرنس از هر طرف شنیده می شد.هلگا نالید: (خیلی بیرحم هستی پرنس!بهش مرخصی می دادی!)
ویـرجینیا به خنده افـتاد.پرنس پسر خیلی خوبی بود!دایی شک کرده بود:(تو اینو بهانه قراردادی اون بعد از یک ماه می تونست سالمتر و بهتر از قبل سرکارش برگرده.)
پرنس به سوی مادرش می آمد:(بله اماکارهای هتل طبق برنامه ریزی من زیـادتر از قـبل خواهـد شد و این باعث بدتر شدن وضع جسمی پسرت می شد!)
و به خاله رسید ویرجینیا دیدکه هر دو لبخند به لب دارند.خاله گونه ی پسرش را نوازش کرد:(شیطون!)
و اوآرامتر جواب داد:(شکستن قلب عاشقهاگناهه!)
و به ویرجینیا چشمک زد!بناگه انگارکه تمام انرژی ویرجینیا راگرفته باشند احساس سستی شدیدی کرد و همچون جادوشدگان به چشمان آبی پرنس خـیره ماند و پرنس با بدجـنسی,تا وقـتی طرف دیگرکـاناپه ای که او نشسته بود بنشیند,به آن نگاه شیفته کننده اش ادامه داد!جمع به هم خورده بود.بزرگترها می خواستند با پدربزرگ حرف بزنند.بعد از رفتن آنها جوانان صمیمی تر جمع شدند و هرکس طرفی مشـغـول صحبت شد.ویرجینیا نمی دانست واردکدام گروه بشود.هنوز شنونده بودکه صدای گریه ی بچه ای در سالن طنـین انداخت.ویرجینیا متوجه عروس خاله پگی,فیونا شدکه بچه ای در بغل داشت و طول سالن را قدم می زد و فهمیدآن باید پسر دو ساله اش دنیس باشد.غرش کارل همه را ترساند:(اونو خفه کن فیونا!)
فیونا باآوارگی در چهارچوب در ایستاد:(نمی دونم چشه!؟)
پرنس گفت:(بده بغل من...اون عموشو می خواد!)
ماروین که در مبلی کنار پرنس نشسته بود,نالید:(نه تو رو خدا پرنس!)
پرنس اعتنایی نکرد وفیونا بچه را به او داد.ویرجینیا مشتاقانه به او خیره شد.پرنس بچه را درآغوشش جابجا کرد و به صورتش لبخند زد:(منو دوست داری کوچولو؟می خواهی ببوسمت؟)
این جملات شهوت انگیز و طرز پرشور تلفـظش,ویرجینـیا را به لـرز ناآشنایی انـداخت.مـاروین به شوخی
گفت:(بچه داری بهت نمیاد پرنس,بده بغل بابای بی عرضه اش!)
اروین با بی حوصلگی گفت:(بغل منم گریه می کنه!)
بچه آرام شده بود و باگنگی به چشمان پرنس نگاه می کرد.پرنس پیشانی بچه را بوسید:(چرا بغل باباگـریه می کنی؟از بابا می ترسی؟بابا زشته؟)
همه خنـدیدند و بچه که لبخنـد پرنس را دیـد با شوق جـیغ زد و این باعث حسـودی پدرش شد:(پسرم رو منحرف نکن!به اون یکی لااقل رحم کن!)
پرنس گفت:(این بچه خیلی خوشگله اروین...مطمعنی مال توست؟)
فیونا با وحشت وشرم لبش راگازگرفت و از سالن خارج شد.کم کم صداها خوابید و هرکـس سر صحبت خود برگشت.ویرجینیا علاقمند به جلب توجه پـرنس,به بچه نگاه کرد و با خجالت گفت:(میـشه منم کمی بغلش کنم...)
و از بدشانسی صدای زنگ در همه چیز را خراب کرد.ظاهراً مهمان آمده بود چون اکثر جوانان با شوق از جا بلند شدند و به پیشواز رفتـند.ویرجینـیا چشم بر در داشت.لحظه ای نگـذشت که در میان سر و صدا,سه دخـتر زیبا در لباسهای گرانبـها و یک مـرد میانسـال با چهره ی سنگی که فـقط می توانست پدرشان باشد, وارد سالن شدند.ویرجینیا نگران سر و وضع ساده ی خودش به پای آنها بلند شد.تنها پرنس بودکه بی اعتنا
به ورودشان همچنان سر به پایین با بچه بازی می کرد!بعد از سلام و احوال پرسی ها,لوسی آنها را به سوی
ویرجینیاآورد:(این ویرجینیاست... دختر عمه ام.)
یکی از دختـرهاکه نسبت به آندوی دیگر بزرگتر و متین تر بنظر می آمد,قبل ازآندو با ویرجینیا دست داد: (من جسیکا هستم... جسیکا استراگر.)
دخـتر دومی که صـورت تپـل و دوسـت داشتـنی داشت,دروتـی بـود و سـومی که ازآنـدوکوچک جثه و
شیرین تر بود نورا نام داشت.آنها سه خواهـر بودند و عجیـب اینکه غـیر از چشمان درشت آبی رنگ هـیچ
وجـه تشابه دیگری نداشتند.جسیکا مو قـهوه ای و جذاب بود دروتی مو سیاه و با نمک و نورا مو طلایی و زیبا.مرد همانـطورکه ویرجـینیا حـدس زده بود پدرشـان بود:(من ویلـیام استـراگر هسـتم... بـرادر الیت,زن دایی ات)
ویرجـینیا سعی می کـرد اسمـها را به خـاطر بسپاردکه صدای خنده ی بچه حواسها را به سوی پرنس جلب کرد.بچه را قلقلک می داد و خودش هم همـراه بچه می خنـدید.مرد به شوخی گفت:(بچـه داری می کنی پرنس؟اینهمه دختر اینجاست پس اینها به چه دردی می خورند؟)
پـرنس همانطور سر به زیر انگارکه از دیدن چهره ی مهمانان می گریزد,گفت:(نمی دونم ,شاید فقط بدرد
عاشق کردن پسرهای بدبخت!)
و زیر چشمی نگاه پر منظوری به ویرجینیا انداخت و ویرجینیا از شدت هیـجان بناگه عرق کرد!مرد هـمراه اروین به منظـور دیدار پدربزرگ از سالن خارج شد.با رفـتن او جمع شلوغـتر وگرمتر از قبل به حالت اول برگشت.ویرجینیاکه هنوز هم فکرش پیش بچه و در اصل پیش پرنس مانده بود,از نگاههای سرد و غـریب آن سه خواهر خصوصاًکوچک ترینشان,نورا,احساس نـاراحتی می کرد و مجـبور می شد سر به زیر بماند. هلگا مرتب او را به حرف می کشید و سعی می کرد پل دوسـتی بین او و دخترها شود اما حواس همیـشان ازجمله خود ویرجینیا همچنان درپرنس بودکه سرش با بچه گرم بود!مدتی نگذشته بودکه همان دختر,نورا از جا بلند شد و به سوی پرنس رفت:(می شه منم کمی بغلش کنم؟)
و چرخید تاکنارش بنشیند.داشت موفق می شدکاری راکه ویرجینیا جرات نکرده بود انجام بدهد,بکـندکه پرنس دست بر دشک کاناپه گذاشت و مانع شد:(متاسفم عزیزم اما قبل از تو یکی دیگه خواسته!)
ویرجینیا متعجب ومشتاق به او خیره شد و او همانطور بچه درآغوش ازآنطرف کاناپه کشان کشان به سوی ویرجینیاآمد:(مگه تو نخواسته بودی؟)
ویرجینیا با شادی سرش را به علامت بله تکان داد و نورا با عصبانیت رفت و سر جایش نشست.حالاپـرنس
کنار ویرجینیا بود!از پهلو به او چسبید:(بگیر دو دستی...آروم...)
و بچه درآغوشش قرارگرفت.وجود تن پـرنس ضربان قلب ویرجینـیا را بالا برد.دیگر بچه عین خیالش نبود حتی بر اثر وجود پرنس و لرزش حاکی از هیجـان,دیگر نمی توانست آن را نگه دارد.خواهـر بزرگتر پرسید:(پس براین کجاست؟)
و باز عده ای خندیدند!ویرجینیا سر به زیر فـقط بچه را نگاه می کردکه زمزمه ای درگوشش شنـید:(خیلی دوست دارم بچه ی اولم پسر بشه!)
ویرجـینیا متعـجب سر برگـرداند.صورت پـرنس در یک وجبـی صورتـش بود و این حادثه ی بسیار زیبا و نفس گیری بود.پرنس لبخند زد وآرامترگفت:(تو چی؟...دختر یا پسر؟)
ویرجینیا به رنگ آسمانی چشمان وحـشی اش خیره مانـده بود و خیلی بیشتـر ازآنچه بتـواند جواب بدهـد, شوق زده بود اما پرنس منتظر بود پس بناچار یک جمله ی عمومی بکار برد:(تا حالا فکرش رو نکردم!)
پرنس پا روی پا انداخت وکاملاً نزدیک شد بطوری که سینه اش به بازوی ویرجینیا چسبید:(چرا؟)
و دست درازکرد و پای لخت بچه راگرفت.ویرجینیا نمی دانست چکارکند.کاملاً درآغـوش اوگیر افـتاده
بود و از زیر چشم می دیدکه تمام نگاهها به سوی آنها چرخیده است!(خوب...شاید...)
و جوابی پیدا نکرد.پرنس زمزمه کرد:(چون تا حالا عاشق نشدی!)
ویرجینیا وحشت کرد و پرنس لبخند پر منظوری به لب آورد:(درست حدس زدم؟)
ویرجینیا دچار لرز خفیفی شد و پرنس به آزارش ادامه داد:(اینجا خیلی فـرصت داری عـاشـق بشی ...سعی کن)
ویرجینیا داغ شدن گـونه هایـش را حس کرد.کاملاً محـسور شده بود.گرمای تـن او راکه اولـین تن نامحرم بودکه با او در تـماس بود,حس می کرد.عطر سر مست کننده اش را استشمام می کرد,حرفهای پر هوس و صدای زیبایش را می شنید و نفس سوزانش را درگردن خود احساس می کرد...با صدای ناگهانی گریه ی بچه ویرجینیا وحشت کرد.قبل ازآنکه موقـعیت عالی آندو بهـم بخورد,فیـونا برای گرفـتن بچـه به سالـن برگشت.ویرجینـیا نگران از اینکه اگر بچه برود پرنس هم برود,بچه را به مادرش داد اما پرنس نرفت بجایش پرسید:(از اینکه اینجا هستی ناراحت نیستی؟)
با چشمان نافذش او را نگاه می کرد.ویرجینیا هم از فاصله ی بیست سانتیمتری به او خیره شد:(نه!)
(قصد نداری برگردی؟)
(نه!)
(هیچوقت؟)
(فکرکنم هیچوقت!)
لبخند پرنس هم تشکیل شد:(از اینکه می بینم از حرفهای براین نترسیدی خوشحال شدم!)
ویرجینیا شوکه شد:(شما فهمیدید؟)
(بله من همیشه میفهمم چون براین رو خوب می شناسم!)و بناگه لبخندش محو شد:(راستش اون پارانویید* شده!)
ویرجینیا معنی اش را نفهمید فرصت هم نکرد بپرسد.پرنس با جـدیت گفت:(ازش دور وایستا و هیچوقـت
به حرفهاش عمل نکن... اون آدم خطرناکیه!)
و ناگهان او را رهاکرد و از جا بلند شد!تا ویرجینیا بفـهمد چه شده,پرنس بدون نگاه کردن به پـشت سرش
سالن را ترک کرد.احساس عجیبی ویرجینیا را در برگرفت.همچون نوزادی که به زور ازآغوش گرم وامن مادرش بیرون کشیـده شده باشد سرما و ترس به او هجوم آورد و بغضی ناگهانی و بی علت درگلویش باد کرد.چیـزی از جسم ویرجیـنیا جدا شده و با او رفـته بود اما چه؟ورود خاله ها او را به خودآورد.وقت شام شده بود.همه بلند شدند و ویرجینیا هم بی توجه به رفتارهای غریب اطرافیان همراهشان به سوی سالن ناهارخوری راه افتاده بودکه پای پله ها خاله پگی جلویش را سدکرد و بی مقدمه گفت:(تو با ما غذا نمیـخوری بابا هنوزآمادگی دیدن تو رو نداره!)
*paranoid بیماری خیالاتی و بدگمانی نسبت به مردم
آنچنان ضربه ی روحی ناگهانی بودکه ویرجینیا دچار سرگیجه شد:(چرا؟)
(پدر هنوز هم از دست مادرت عصبانیه و وجود تو ناراحتش می کنه!)
خاله دبورا لب به دندان گرفت و با ترحم به ویرجینیا نگاه کرد.خاله پگی اضافه کرد:(به خدمتکار می گـم
غذای تو رو به اتاقت بیاره.)
و برگشت که برود اما ویرجینیا برای نجات غرورش گفت:(پس چرا قیمم شد؟)
خاله با خشم چرخید:(مجبور بود وگرنه آبروش می رفت!)
اشک پلکهای ویرجینیا را بدردآورد.هیچکس از سالن خارج نشده بود انگار همه منتظر بودندعکس العمل او را ببینند و ویرجینیا با سر به زیر انداختن این فرصت را ازآنهاگرفت!خاله دبورا به او نزدیک شد:(عزیزم تو می تونی بری پیش براین,اون مریض و تنهاست)
ویرجینیا خشمگین شد.مگر مشکل محل غذا خوردن بود؟!خاله پگی به سردی ادامه داد:(فکرکنم میـدونی
مادرت بچـه ی ناتـنی پـدر بود با این حـساب تو حتـی نوه ی اون به حـساب نمی آیی و مطمعـن باش اگر
اصرارهای دبورا نبود هیچوقت سرپرستی تو رو قبول نمی کرد!)
دردی عمیـق قـلب ویرجیـنیا را پـیمود و اشک برای سـرازیر شدن پلکهـایش را فـشرد.نمی دانـست چقدر
می توانست خود راکنترل کندکه صدای پرنس از بالای پله هاآمد:(اون باید خـیلی هم خوشـحال باشه که
نوه ی پیرمرد نیـست من تمام عمرم از اینکه خون کثیف میجرها توی رگهام جریان داره عذاب کشیدم.)
خاله با نفرت رو به اوکرد:(برو به جهنم سویینی!)
پرنس خونسردانه از پله ها سرازیر شد:(متاسفم اما نمی خوام پیش تو باشم!)
خاله می خواست جوابی پـیداکندکه پرنس پاییـن رسید:(ویرجی بیا بریم پـیش براین....یک شام رمانتـیک سه نفره!)
این جمله راآنـقدر بلند اداکردکه تمام نگـاهها را قـبل از خـروج از سالن به سوی خـود برگـرداند و باعث
افتخار ویرجینیا شد.خاله دبورا با تعـجب گفت:(تو سر میز نمی آیی؟)
پرنس خود را به ویرجینیا رساند دستش راگرفت و راه افتاد:(غذا خوردن با انسانهایی مثل پدر و خواهـرت
برام ننگ آوره!)
و درست از وسط جمع گذشت ودر حالی که ویرجینیا را بدنبال خود می کشید,به سوی پله ها رفت:(جیل برای ویرجینیا هم بشقـاب بیار.)
ویرجینـیا می دانست حال چـشم همه خـصوصاًآن سه خواهـر بر رویشان است اما بیشتر حواسش در دست گرم پرنس بودکه انگشتان او را محکم می فشرد!
وقـتی مقـابل در اتـاق براین رسیدند,پرنس آهسته گفت:(شانس آوردی پیرمرد نخواستت...باورکن سر میز
اونها بودن مثل سر زیر گیوتین داشتنه!)
وآرام لای درراگشود و داخل شد.براین به پشت بر تخت درازکشیده بود و ظاهراً در خواب بود.پرنس بـه سویـش رفـت وکنارش لب تخت نشست.ویرجینیا هم در را بست و پیش رفت.پرنس مدتی براین را تماشا کرد و بعد بر رویش خم شد و درگوشش زمزمه کرد:(هی زیبای خفته!)
براین با چنان وحشتی از خواب پریدکه ویرجینیا ترسید.پرنس خندان اضافه کرد:(از بابت بوسه متاسفم!)
براین به سرعت خود را از او دورکرد:(تویی...؟لعنتی ترسیدم.)و دوباره سر بر بالش گذاشت:(چرا این کار روکردی؟)
پرنس از جا بلند شد:(خوشم اومد!توکه منو می شناسی!)
و به سوی پنجره رفت.براین نفس عمیقی کشید:(نه دیگه!)
پرنس متعجب نیمه ی راه ایستاد و به او خیره شد.براین تکانی به خود داد تا بنشیند:(چرا اومدی؟)
پرنـس جواب نداده براین متوجه ویرجینیا شد و قیافه اش بیشتر در هم رفت اما به زور خود راکنترل کرد و به سردی پرسید:(بابابزرگ اجازه نداده؟)
ویرجینیا سرش را به علامت بله تکان داد و پرنس با چهره ی سخت شده خود را به پنجره رساند و پشت به
آنها مشغول تماشای بیرون شد.براین به ویرجینیا اشاره کرد:(بیا بشین.)
ویرجینیا در قسمت پایین تخت نشست.لحظه ای نگذشت که بتی با میز متـحرکی پر از دیـسهای رنگارنگ غـذا و سالاد و لیوانهـای پر از نوشـیدنی و ظروف چیـنی,داخل شد و به سوی تخت آمد.پـرنس به سرعت برگشت:(تو برو بتی,من به بقیه اش می رسم.)
بتی تشکرکرد و بی صدا خـارج شد.پرنس خـود را به میـز رساند وگفت:(راستی براین معشوقـه ات حالت رو می پرسید.)
ویرجینیا باکنجکاوی منتظر شد.براین غرید:(تمومش کن... من معشوقه ندارم!)
(به این زودی جسیکا رو فراموش کردی بی وفا؟)
ویرجینیا بیاد خنده ی بچه ها در جواب سوال جسیکا افـتاد و لبخـند زد.براین به پرنس نگاه نمی کـرد:(اون
عاشق توست نه من و فقط برای ردگم کردن از من استفاده می کنه و البته خـیلی هم خوشحـالم که جدی نیست!)
پرنس در حالی که داخل بشقابها سوپ پر می کرد,خندان گفت:(سر خودت کلاه نذار پسر!اون از بچـگی تو رو می خواست...)
و بشقابهای آندو را داد.براین با مهارت حرف را عوض کرد:(پس مال توکو؟)
پرنس به سوی پنجره برگشت:(من نمی خورم!)
(چرا؟)
(غذای حرام با معده ام سازگار نیست!)
(منظورت چیه؟این غذا حرام نیست!)
(برای تو شاید!..معیارهامون فرق می کنه!)
ویرجینیا با شادی از حضور در اتاقی تنها با دو پسر زیبا,شروع به خوردن کرد.مزه ی سوپ عالی بود اما او به طعم یکنواخت امالذیذ غذای مادرش عادت کرده بود و ترجیح می داد باز همان سوپ آشنای خودشان را بخـورد...پرنس سر صحبـت را بازکرد:(می دونی دیشـب چی پیداکردم؟)و به سوی براین چرخید:(نوار لوسی!)
براین متعجب شد:(جدی؟من فکرکردم دور انداختی!)
(نه تازه می خوام به تلویزیون بفرستم!)
ویرجینیا مفهوم حرفهایشان را نمی فهمید.براین نالید:(دیونه نشو!)
پرنس لبخندشرورانه ای زد:(می دونی که من دیونه ام!)
(اونوقت لوسی خودشو می کشه!)
(دلیل از این بهتر؟)
براین بخنده افتاد.ویرجینیا بالاخره تحمـلش را از دست داد و پـرسید:(چه نواری؟شما در مورد چی حـرف می زنید؟)
پرنس جوابش را داد:(من یک نوارآبروریزی از لوسی دارم...تصویری!)
ویرجینیا شوکه شد:(چطوری بدست آوردید؟)
(شش سال قـبل بود...نزدیک کریسمس,براش نامه نـوشتم که ساعت دوازده شب بیا اتاقم,ماما و بابا خـونه نبودند,در عقب رو بازگـذاشته بودم و با پیـژامه توی تخـتم خوابیـده بودم به براین هم دوربین فیلمـبرداری داده بودم و توی کمد مخفی کرده بودم...)
ویرجینیا باکنجکاوی پرسید:(توی نامه چی نوشته بودید؟)
(از همین مزخرفات عاشقانه...دوستت دارم و برات می میرم و...امشب تو رو می خوام و...)
(مگه شما دختر دایی و پسر عمه نیستـید؟*)*در مذهب پروتستان ازدواج فامیلی مطرود است.
براین بجـای او جواب داد:(نه مـادر من و مادر پـرنس خواهر واقـعی اند و از زن اول پـدربزرگ هستند اما
دایی ها بچه های مشترک پدربزرگ و مادربزرگ هستند پس لوسی و پرنس محرم نمی شند.)
ویرجینیاکه تازه موضوع رامی فهمید,علت نامزدی هلگا وکارل هم برایش معنی می شد.براین رو به پرنس
کرد:(ادامه بده!)
و پرنس ادامه داد:(تا لوسی اومد خودمو به خواب زدم و ملافه رو تاگلو بالاکشیدم اونم خیال کرد از بـس
منتظرش موندم خسته شدم و بخواب رفتم تا به تخت نزدیک شدوانمود کردم بیدار شدم وانتظار دیدن اونو نداشتم داد زدم"تو اینجـا چکار می کنی؟چرا توی تخـتم هستی؟دخترک رزل,بروگم شو")...
ویرجینیا از این بدجنسی متعجب شد و پرنس انگارکه کار ساده ای انجام داده خونسردانه ادامه داد:(همون لحـظه براین که از اول همه چیز رو ضبط کرده بود با دوربین ازکمد دراومد لوسی با دیدن براین گریون فرارکرد.)
براین اضافه کرد:(درست سه ماه طول کشید تا لوسی منو ببخشه!)
ویرجینیا تحمل نکرد واز براین پرسید:(جداً این کار روکردید؟)
براین شرمگین غرید:(پرنس مجبورم کرده بود!)
لبخند مرموزی بر لبهای پرنس نقش بست:(ما دوستهای خیلی خوبی بودیم...)
براین با حالتی متفاوت به پرنس خیره شد.ویرجینیا بی توجه به غـریب شدن نگاهـها,با شـوق گفت:(خوب بعدش؟)
پرنس انگارکه کار ساده ای انجام داده خونسردانه ادامه داد:(براین نمی خواست نوار رو بده اما من زورکی ازش قاپیدم وبه تمام دبیرستان پخش کردم!)
ویرجیـنیا شوکه شـده بود.اتفـاقی از این مفتـضح تر برای یک دختر نمی تـوانست تـصورکند و البته از این بی رحمی و شرارت پرنس و بی شرمی لوسی ناراحت شده بود.براین گفت:(منکه فکر می کنم لوسی عاشقت بود وگرنه...)
پرنس با تمسخر حرف او را قـطع کرد:(اوه براین ...قـلبم رو شکستی!تو به جاذبـه ی من و هـوس باز بودن لوسی اطمیـنان نداری؟)و با خستگی که بـعد ازآن مکالمه ی کوتاه و مرموز ماندگار شده بود,اضافه کرد: (تو هر دختری رو بگـی حاضرم رویش شرطـبندی کنم حتی راهبـه ترازا!)و با خود زمزمه کـرد:(البته اگه دختر باشه!)
براین بـا شرم سر تکـان داد و پرنس را خـنداند.ویرجیـنیا هنوز در فکر لـوسی بود:(بعـد از اون اتفاق لوسی چکارکرد؟)
براین گفت:(از اون دبیرستان در اومد!)
مدتی سکوت برقرار شد و بعد پرنس باگیجی گفت:(چه روزهای قشنگی داشتیم؟)
براین هم افسون شده چشم در چشم او زمزمه کرد:(و می تونست خیلی قشنگ تر ادامه پیدا بکنه...)
(اگه تو خرابش نمی کردی!)
(اگه تو نمی رفتی!)
(اونم تقصیر تو بود.)
و از جا بلند شد و دوباره قـدمزنان به سوی پنجـره برگشت.ویرجینـیا متوجه گرفته شدن فضا شد و سر غذا خـوردنش برگشت اما تمام فکرش درآخر مکالمه ی آنـدو مانده بود.از طرز حـرف زدن هر دو معلوم بود اتفاق بزرگی درگذشته افتاده اما چه؟هنوز غذایش را تمام نکرده بودکه متـوجه براین شد.اصلاً به سوپـش
دست نزده بود.بنظر می آمدآنقدر بدحال است که نمی تواند بخورد.ویرجـینیا می خواست پیشنـهادکمک
بدهدکه ظاهراً پرنس از شیشه ی پنجره دید و برگشت:(براین تو تکیه بده من بهت می دم.)
وآمد وکنارش نشست اما براین بسیار ناراحت بود.بشقاب را بر روی میزگذاشت:(میل ندارم...)
پرنس بشقاب را برداشت:(دیونه شدی؟میل ندارم نمی شه تو مریض هستی باید بخوری!)
و قاشق پر را به سوی دهان او بلندکرد اما براین سر چرخاند:(گفتم میل ندارم!)
پرنس به شوخی گفت:(مجبورم نکن گلوتو بچسبم و به زور بریزم توی دهنت!)
اما باز براین با سر سختی لبهایش را بهم فشرد و باز پرنس اصرارکرد:(لطفاً بخور...بخاطر من...)
نگاهشان بر هم قفل شد و براین با حالتی بغض گرفته گفت:(چرا این کارها رو می کنی پرنس؟)
(می خوام کمکت کنم...)
(نه!)و لب چشمانش مرطوب شد:(می خواهی اذیتم بکنی,داری انتقام می گیری...من می دونم!)
ویرجینیا متـعجب شد.پرنس خنـدید:(چه انتقـامی پسر؟تو چتـه؟!)و قاشق را داخل بشقـاب پرت کرد:(نکنه تب داری؟بذار ببینم...)
ودست پیش برد تا پیشانی او را لمس کندکه براین به تندی سرش را عقب کشید و باز باعث سرد و سخت شدن چهره ی پرنس شد.براین نتوانست نگاه خشمگین او را تحمل کند و سر به زیر انداخـت.پرنس مدتی
هم نگاهش کرد و بعد خونسردانه بشقاب را سر جایش گذاشت و از جا بلند شد:(تو دیونه شدی!)
و بـه سوی در راه افتاد.انگارکه جایی از بدن براین را زخمی کرده باشند,دندانهایش را از درد بهم فشرد و با بسته شدن در,چشم بر هم گذاشت و چهره اش به کشش آمد.تا دقـایقی سکوت حکمفرما بود.ویـرجینیا هم از جا بلند شد و بشقاب نیمه خالی اش را بر روی میزگذاشت و بالاخره براین لب بازکرد:(ما رو ببخش اولین شبت رو خراب کردیم...)
خسته و بیمار نگاهش می کرد.ویرجینیا لبخند زد:(بر عکس خیلی هم خوش گذشت.)
براین هم لبخند تلخی زد و ویرجینیا ادامه داد:(و متوجه شدم که سعی می کردید منو سرگرم کنید...)
براین زمزمه کرد:(تو دختر زرنگی هستی.)
ویرجینیا به خود جرات داد و پرسید:(چی شده؟شماکه دوستهای خوبی بودید...)
براین جواب نداد و ویرجینیا احساس بدی پیداکرد:(ببخشید قصد فضولی کردن نداشتم فقط...)
(نه لطفاً...فضولی نبود.من منظورت رو فهمیدم.)
و بـاز سکوت کرد!ناگهـان در اتاق باز شد و شخصی داخل پرید.دختر بزرگ استراگر بود:(سلام براین ... اومدم عیادتت!)
خواهرش دروتی از پشت سرش گفت:(چقدر رمانتیک!)
براین خشمش را سر جسیکا خالی کرد:(تو در زدن بلد نیستی؟)
جسیکا همانجا خـشکید اما دروتی و هلگـا و ماروین وارد اتاق شـدند و در پی آنها,سمنتا و لوسی وکارل,
اتاق به سرعـت شلوغ شد.هرکس چـیزی می گفت...(حالت چطـوره براین؟)(هنوز شـامت رو نخوردی؟) (پس پـرنس کو؟)(ما داریم می ریـم براین!)ویرجیـنیاگوشـهایش را تیـزکرد.چه کسـی این جمله راگفت؟ متوجه براین شد.پتو راکنار می زد:(الان حاضر می شم...)
می رفتند؟کجا؟!ماروین گفت:(تو می مونی براین.)
(می مونم؟چرا؟)
(هنوز سه روز تموم نشده!)
(اما حال من خوب شده!)
(در هر صورت پدربزرگ مریضی تو رو بهانه کرده نمی ذاره ببریمت!)
لوسی به شوخی گفت:(می خواستی اینقدر عشوه نکنی!)
همگی به چهره ی ناامید براین خندیدند.ویرجینیاکم مانده بود دیوانه بشود بطوری که بی اختیار نالید:(شما کجا دارید می رید؟)
اینبار همه متعجب به او خیره شدند.هلگاگفت:(خونمون!چطور؟)
(مگه همتون توی این خونه زندگی نمی کنید؟)
جسیکا لج براین را سر او خالی کرد:(تو خیال می کنی اینجا دهکده است؟)
براین جواب ویرجینیا را داد:(اینجا خونه ی بابابزرگه و ما هفته ای یکبار یکشنبه ها اینجا جمع می شیم.)
قـلب ویرجینیا به تلخی فشرده شد.پس قرار بود درآن خانه با پیرمردی که حتی حاضر به دیدن او نبود تنها بماند!
ده دقیقه بعد همه بقصد عزیمت با او خداحافظی کردند.شوهر خاله و ارویـن و ماروین وکارل با او دست داده بودند.خاله پگی اصلاً نگاهش هم نکرده بود.خاله دبورا بـغلش کرده و بوسـیده بود"کاش می تونستم
بمونم"اما چرا نمی توانست بماند معلوم نبود!زن دایی و لوسی به گرمی با او خداحافظی کرده بودند.دایـی
پـیشانی اش را بوسـیده بود و سمنتـای کوچک گونه اش را اما پـرنس سردتر از همه ازکنارش رد شده بود
"مواظب براین باش!"تنها یک چیز در ذهن ویرجینیا می گذشت:"مرا هم با خود ببرید!"
بعد از غیب شدن ماشینها,او یکه و تنها مقابل در نیمه باز مانده بود!آن سالن با عظمت و زیبا دوباره خلوت
و ساکت شده بود.از یکی از خدمتکارها شنیده بود پدربزرگ قـصد دیدار براین را داشت پـس او فرصت
داشت بر روی تاب بنـشیند و بگرید!نمی دانست چطور شده بود.همه چیز زیباتر و بهتر ازآنچه انتظارش را داشت پایان یافـته بود اما باز ناراحـتی اش بیـشتر ازآن بودکه حـدس زده بود!شاید عـلـتش برخـورد سـرد پدربـزرگ بعـد از رفـتار صمیمی وگرم بقیـه بود.شاید هم بعد از دیدار وآشنایی باآن فامیلهای پرشور و با فرهـنگ و بودن در جمعـشان,اینطور تنـها ماندن...شاید هم علت ترک زادگاه و شروع یک زندگی کاملاً متفاوت,بدون خانواده و عشق پدر و مادر بود اما فقط یک حقیقت ناشناخته وجود داشت وآن قلبی بودکه به شکار پرنس درآمده بود!
***
شب دیگـر روی کسی را نـدید.به کمک خدمتکـار اتاقـش را پیداکرد و تا نـیمه شب بیـدار ماند.برایش تعـجب آور بود,تختـی بزرگ و راحـت,اتـاقی ساکت و تـاریک و تنـی خستـه و رنجـور داشت پس چرا
نمی توانست بخوابد؟تا در تخت غلت می زد اتفاقات آنروز را بیاد می آورد یک زندگی جدید و متفاوتی
برایش آغاز شده بود.زندگی هیجان آورتر,بزرگتـر,زیباتر و بهتر از قـبلی و او نگران بود نکند وقـتی صبح
چشم گشود همه چیز همچون رویایی باورنکردنی پایان یافته باشد؟
ساعت دو شـده بود و او هـنوز نتوانسته بود مغزش را خالی کند.هر لحظه حرفها و حرکات افراد جدید در ذهـنش چرخ می زد.خـصوصاً پـرنس,اولیـن پـسری که در او احسـاسات غریب و متفاوتی بیدارکرده بود. احساساتی که هرگز تجربه نکرده بود نه با پسرهای دهکده و نه حتی با پسر پرروی همکار پدرش!همچون
کـودکی که با دیـدن قشنگتـرین اماگرانبهاتـرین عـروسک دنیا در پشت ویتـرین آنرا برای عیـدکریسمس
می خـواهد,پرنس را می خواست مال او باشد فـقط مال او,برای همیشه درگنجه اش دور از دید بقیه! اصلاً نمی خواست فکرکند شاید او عاشق کس دیگری است و صاحب دارد!چون به گریه می افتاد و این گریه او را می ترسـاند.نمی توانست به این حال دیـوانگی خود معنـی بدهد.چه شـده بود؟یعنی عاشـق شده بود؟
خوب اینکه ترسی نداشت!در مورد عشق و عاشقی خیلی چیـزها خوانده و شنیده بود و خـیلی آرزو داشت
روزی عاشق بشود اما این حال ناآشنا بودکه به هیچکدام ازآنهـایی که می دانست شباهـت نداشت.مطمعن
بود عـشق نبود.چیزی قـوی تر و زیبـاتر و سخت تر و سوزنـده تر از عـشق بود!اما چه؟مگر فـراتر از عـشق احساس دیگری هم وجود داشت؟
ساعـت سه شده بود و اوکم کم داشت کنتـرل اعـصاب و حرکات خـود را از دست می داد.فـقـط دلش
می خواست به او فکرکند و نخوابد.بیاد داشت در قـسمتی از زندگی قـبلی,در طول آن یکماه هـم دوست
نـداشت بخوابدآنهم فـقـط بخاطر چیـز تلخ و رنج آوری بنام کابـوس!اما این فرق می کرد.پرنس شیرین و
لذت بخش بود...با زنگ ساعت شماته داری در جایی از خانه فهمید چهـار نیمه شب شده و بیشتـر ترسید!
بار دیگر غـلت زد و اینبارگرمایی در بـازویش حس کرد.داشت بخواب می رفت اما خودش نمی دانست. گرما شدیدتر شد.این گرمای تن پـرنس بود...ضربان قـلبش آرامتر شد,چیزی که باآن حادثه ی بی نظیر بعید بود و...
***
ساعت نه صبح بـیدار شد و به محض یافـتن خود در همان اتـاق از شدت شوق خندید!به سرعت از تخت پایین آمد و همان یک دست بلوز شلواری راکه داشت پوشید و جـلوی آینه رفت.اصلاً بیاد نـداشت که نه تنهـا برای اولین بار بعـد از یک ماه کابوس نـدیده بلکه خـواب بسیار زیبایـی هم دیده!مشغـول شانه کردن
موهایش بودکه صدایی از بیرون شنید:(ولتر...ولتر,به لیونل بگو ماشین روآماده بکنه.)
براین بود!یعنی داشت می رفت؟با عجله به سوی پنجره رفت و وارد بالکن شد.لحظه ای خورشید چشـمش
راآزرد اما براین را دید در بالکن اتاق خود بود.با یک پنجره فاصله و تا ویرجینیـا را دید دوباره چهـره اش در هم رفت:(پس تو نرفتی؟)
ویرجینیا دوباره دیروز و درخواست مسخره ی او را بیادآورد و به شوخی گفت:(نه...تصمیم گرفتـم بمونم
و مبارزه کنم!)
اما براین هنوز هم جدی بود:(می بازی!)
کسی ازداخل صدایش کرد و او به سرعت به اتاقش برگشت.تمام روحیه ی ویرجینیا باآن حرف وبرخورد سـرد ویران شده بود.یعنی واقـعاً اشتباه می کردکه می مانـد؟اما این خیـلی خنـده دار بود.همه با او برخورد
خوبی کرده بودند و او جایی را نداشت که برود!به سوی در دوید و راهی اتاق او شد.مقابل آینه کراواتش را می بست و جیل کت سیاهش را پـشت سرش نگه داشته بود.ویرجینیا وارد شد:(داریدمی رید؟)
(آره مجبورم...خیلی از درسهام عقب افتادم.)وکت را پوشید:(متشکرم جیل,می تونی بری.)
و شروع به شانه زدن موهایش کرد.ویرجیـنیا مدتی به حرکات او خیـره شد و در دل نالید"اگه تو بـری من
تنـها می مونم"براین بـدون دست کشیدن ازکارش گفـت:(من امیدوار بودم بری و مجبور نشم تصمیم بقیه رو بهت بگم اما...)
ویرجینیا حرفش را با ناراحتی برید:(یعنی شما جدی بودید؟)
براین به سوی او چرخید:(فکرکنم دیشب گفتم که من اهل شوخی کردن نیستم!)بله گفته بود!:(اینو یـادت
نگه دار!)
او دیگـر باآن پسر مـریض و سر و رو بهم ریخـته ی دیشبی خیلی فرق داشت.صورت سه تیغ اصلاح شده, مـوهای صاف ژل زده وکت و شلوار سیاه دودی او را به تیپ یک دانشجوی واقعی درآورده بود.ویرجینیا شرمگین گفت:(اما من نمی تونستم...یعنی...)
(می دونم!بهتره حرفهامو فراموش کنی...شاید هم من اشتباه کردم!)
ویرجـینیا باامیدواری به او خـیره شد.یعـنی تمام نگرانی ها بی علت بود؟اما نه!چهره ی براین محکمتر شده بود و لعـنت!نگاه تـرسناکی داشت!ویرجینـیا سعی کردحـرف پرنـس را بـاورکند.او خطرناک بود!به سوی تخت رفت:(در هر صورت ازت می خوام حرفهای منو به هیچکس نگی!)
ویرجینیا با عجله گفت:(اماآقای سویینی می دونستند!)
بـراین خنده ی پر تمسخری کرد:(هیچ تعجب نکردم!)ویرجینیا جواب نداده ادامه داد:(دیشب بزرگترها در مـورد تو تصمیم گرفتند...همونطورکه خودت هم فهمیدی پدربزرگ هنوزآمادگی دیدن تو رونداره...) و کیفش را از پای تخت برداشت:(همه فکر می کنند تو رو ناراحت خواهدکرد اما بنظر من...)
و ولتر وارد شد:(آقا ماشین حاضره.)
(متشکرم ولتر الان میام...راستی به جیل بگو چمدون ویرجینیا رو حاضر بکنه.)
ویرجینیا متعجب شد.براین به سویش آمد:(نظر اونها اینه که تو فـعلاً هر هفـته مهمـون یکی باشـی مثلاً این
هفته خونه ی ما و هفته ی بعد خونه ی خاله دبورا و...)
ویرجینیا مجال کامل کردن جمله اش را نداد.فریادی از شادی کشید:(این عالیه!)
لبخند سستی بر لبهای براین نقش بست:(می دونستم خوشحال می شی...بیا بریم!)
pedram_ashena
19-04-2007, 10:08
عاليه وسترن ادامه بده.من بعد از چند فصل نقد خودم را ميگويم
معرفي رمان:
رمان بادبادک‌باز کتابی بود که آن را با توصیه چند نفر از دوستان و همکاران تهیه کردم ، و همین دیشب تمام کردم. واقعا پیشنهاد خوبی بود. در این پست بیوگرافی مختصری از نویسنده این رمان ، آقای خالد حسینی نوشته‌ام. منبع من بیشتر ویکی‌پدیا بوده است. خواندن رمانی با این کیفیت از نویسنده ای ناشناس و افغان ، بی‌شک یک غافل‌گیری برای من بود.
خالد حسینی در 4 مارس 1965 در کابل به دنیا آمد. خانواده‌اش اصلیت قزلباش داشتند. پدرش در وزارت امور خارجه کار میکرد و مادرش معلم فارسی و تاریخ در یک مدرسه بزرگ دخترانه در کابل بود. در سال 1970 به پدر خالد حسینی مأموریت داده شد که در سفارتخانه افغانستان در پاریس مشغول به کار شود. خالد حسینی با سه برادر و خواهرش به همراه پدر و مادر به پاریس رفت. در سال 1973 خانواده به کابل برگشتند و در جولای همان سال کوچک‌ترین برادر وی به دنیا آمد. در همین سال بود که کودتایی بدون خونریزی در افغانستان انجام شد و رژیم حاکم افغانستان تغییر کرد.
در سال 1976 پدر خالد حسنی کاری در پاریس پیدا کرد و خانواده مجددا به پاریس رفتند. آنها تصمیم گرفتند دیگر به افغانستان برنگردند ، چون کمونیست‌ها در یک کودتای خونین قدرت را به دست گرفته بودند. در سال 1980 آنها از آمریکا پناهندگی سیاسی گرفتند و در سن خوزه کالیفرنیا مقیم شدند.
آنها افغانستان را در حالی ترک کرده بودند که جز لباسی که به تنشان بود ، چیزی دیگری همراه نداشتند. به همین دلیل برای مدت کوتاهی مجبور شدند با کمک‌های اجتماعی و بن‌های غذا ، زندگی کنند.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
حسینی در سال 1984 دوره دبیرستان را به اتمام رساند و در دانشگاه سانتا کلارا نام‌نویسی کرد. در سال 1988 وی از همین دانشگاه لیسانس زیست‌شناسی دریافت کرد. سال بعد حسینی وارد دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا شد و در سال 1993 فارغ‌التحصیل شد. وی دوران دستیاری خود را در رشته داخلی در مرکز پزشکی Cedars-Sinai لوس آنجلس طی کرد و در سال 1996 به اتمام رساند. وی هنوز علیرغم مشغولیت‌های ادبی‌اش به طبابت می‌پردازد.
حسینی ازدواج کرده و صاحب دو فرزند پسر و دختر با نام‌های «هریس» و «فرح» است.
حسینی در دوران کودکی بخش زیادی از وقت خود را صرف مطالعه اشعار شاعران ایرانی و ترجمه‌های مترجمان ایرانی از متون ادبی میکرد. خاطرات حسینی از دوران بدون جنگ کشور افغانستان قبل از اشغال این کشور به وسیله ارتش شوروی و تجربه‌های شخصی‌اش از قوم هزاره منجر به نوشتن نخستین رمانش یعنی بادبادک‌باز شد. هنگامی که خانواده حسینی در ایران زندگی میکردند ، مردی هزاره‌ای به نام «حسین خان» برای آنها کار میکرد. حسینی وقتی که کلاس سوم بود به وی خواندن و نوشتن یاد داد. با اینکه رابطه حسینی با این مرد هزاره‌ای مختصر و رسمی بود ولی همین رابطه اندک الهام‌بخش وی در خلق شخصیت «حسن» در بادبادک‌باز شد.
بادبادک‌باز نثری بسیار ساده دارد ، نه فلش‌بک‌های پیچیده دارد ونه با تعدد شخصیت‌هایش شما را چنان گیج میکند که تا چند فصل بکوشید ، نام شخصیتها و رابطه‌شان را با هم به خاطر بسپارید.
رمان با یک فلش‌بک ساده میشود ، فلش‌بکی که منجر به این میشود که یک مرد افغانی ساکن آمریکا ، شما را به دوران کودکی خود در افغانستان ببرد. و از همینجا است که جادوی حسینی با کلمات شروع میشود و اجزای داستان را یک به یک روی هم می‌گذارد.
در افغانستان دهه 60 ، امیر ، نوجوانی از طبقه مرفه جامعه با «حسن» پسر خدتکار خانه که یک هزاره‌ای است ، همبازی است. امیر رابطه ضعیفی با پدرش دارد و دوست دارد به نحوی این رابطه را استحکام بخشد.
نویسنده در همان هنگام که از دوستی حسن و امیر و بادبادک‌بازی‌شان میگوید از چهره عمومی و جامعه افغانستان حرف میزند و در فصول بعدی از جنگ و آوارگی و غربت‌نشینی صحبت میکند.
درست زمانی که شخصیت اول داستان موقعیت خود را در آمریکا استحکام بخشیده با تماس یک دوست قدیمی به افغانستان برمی‌گردد تا در آنجا به دنبال یک پسربچه افغانی بگردد ...
نویسنده در قالب این رمان از زشتی نژادپرستی ، ویرانی جنگ ، روابط آدمها و مهر و شفقت سخن گفته است.
رمان بعدی حسینی که در می 2007 منتشر خواهد ، «یک هزار خورشید باشکوه» نام دارد.
برای آشنایی با جو کتاب ، چند صفحه اول کتاب را با فرمت PDF بخوانید و اگر خواستید دانلود کنید. ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])
(برای دانلود کردن در آن صفحه روی download as pdf کلیک کنید ، با لغزاندن نشانگر می‌توانید متن را در نمای بزرگتر ببینید.)
انتشارات مروارید کتاب را در 422 صفحه و به قیمت 3900 تومان منتشر کرده است.
می‌توانید کتاب را با صدای نویسنده‌اش هم بشنوید. با رفتن به اینجا ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]) قسمت اول این کتاب صوتی را دانلود کنید و بشنوید. با رفتن به اینجا ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]) می‌توانید کل کتاب صوتی را دانلود کنید
1پزشك
pedram_ashena
19-04-2007, 16:00
این روزا علاوه بر اینترنت که خیلی از وقتم رو بهش اختصاص دادم یه کارای دیگه‌ای هم میکنم. توی این چند روزه چندتا کتاب خوندم و چندتا هم فیلم دیدم.
اول از همه کتابی که تاثیر زیادی روم گذاشت کتاب بیگانه اثر آلبرکامو ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]) بود که به پیشنهاد علی‌رضای عزیز خوندم. واقعا با شخصیت اصلی داستان خیلی حال کردم. راستش شدیدا دوست دارم مثل اون بی‌خیال باشم بی‌خیال بی‌خیال. واقعا چی توی این دنیا ارزش این همه دل‌نگرانی و دل‌ّشوره رو داره. راستش به اون همه آرامش خیال بیگانه حسودی میکنم.کاش منم ..... به هر حال توصیه میکنم بیگانه رو از دست ندید.
دوم کتاب یاسمین ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])م.مودب پور بود که ضد حال بدی ازش خوردم. نه از داستان بلکه از اون E-book لعنتی. چه احساسی بهتون دست میده وقتی یه داستان روون و همچی خوش دست و راحت الهضم رو دارید می‌خونید بعد از خوندن 60 صفحه یهو می‌بینید نوشته بقیه داستان در وبلاگ فلان. و بعد هرچی اون وبلاگ فلان رو زیر ور رو میکنید خبری از ادامه‌ی داستان نیست. عصری هم که می‌رید کتاب فروشی‌ها می‌بینید که هیچ جا این کتاب پیدا نمیشه و خود کتاب‌فروش‌ها هم میگن گشتم نبود نگرد نیست!
سوم: فیلم‌نامه‌ی خواستگاری ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]) باز هم از م.مودب پور: این یک رو اول چک کردم که به سرنوشت قبلی دچار نشم. دیدم نه این یکی کامله. فیلم نامه‌ی باحالیه راست کار یه فیلم خنده دار پرفروش. اگه نیاز به خنده دارید حتما بخونیدش.
چهارم حالا فیلما فعلا بماند ولی دوستم هومان یه سری از سریال Friends که از سریال‌های محبوب آمریکا هم بوده دانلود کرده که اون رو هم این روزا هر روز یه قسمتش رو میبینم. Jenifer Aniston هم توش بازی میکنه و در کل مایه‌ی انبساط خاطره.
برنامه‌ی بعدی: کتاب بعدی که ایشاللا می‌خونم: آهستگی ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]) میلان کوندرا است. و یه کتاب مجموعه سخنرانی‌های امام موسی صدر رو هم گرفتم که باید بخونم. آقا این مرد یه موجود کاملا عجیب و متفاوته که باید شناخت. اصلا به شنیده هاتون راجع به امام صدر اکتفا نکنید واقعا باید اون رو از نو شناخت.
یادداشت های دو دانشجوی IT
منم محض سرگرمی از داستانهای مودب پور می خونم اما انگار از شروط داستان نویسی و فیلمنامه نویسی ایران
است که آخرش را ویران کنند برای همان می ترسم داستانهای ایرانی بخوانم مودب پور با اینکه آخرش را طبق
همان شرط خراب می کنداما چون در طول کتاب خوش می گذرد می خوانم البته وقتی آدم خودش داستان می نویسه
مال بقیه زیاد خوشش نمیاد چون با خودش میگه اگه من بودم اینجاشو اینجوری می کردم و...می خواستم بپرسم
تو هم داستان نویس هستی؟چیزی نوشته ای؟سبکت چیست؟من الان ده سال بیشتره دیگه فیلم ایرانی نگاه نمیکنم سریال friends خوراکمه ودیگر سریالها که محض یادگیری بهتر زبان انگلیسی نگاه می کنم نمی دانم سینوهه
را خواندی یا نه اگر نخواندی حتماًبخوان که شوکه خواهی شد.دوست داشتم کتابم را کامل بگذارم اما فکر کنم
مسولین سایت اجازه ندهند چون بعضی قسمتهایش مناسب نیست رانده شدگان سالمه اما دلم نمیاد می ترسم
بدزدند وتا ته دلم بسوزم چون این رمانم را از سه تای دیگر بیشتر دوست دارم
راستی غیر از ما کسی این طرفها نیست!!!!!!!!!!!:41:
Asalbanoo
20-04-2007, 18:12
سلام.. فکر کنم این مطلب هم مفید باشه..
....................
توصیه به نویسندگان رمان
اصولاً خلق رمان های بلند و حجیم در نظر نویسنده كاری بس سخت و مشكل است. در هنگام خلق این گونه آثار، معمولاً نویسنده با موانعی چون به وجود آمدن شك و تردید، موانع فیزیكی و روحی، ناتوانی در انتقال مفاهیم، نبود ارتباط منطقی میان عناصر داستانی و ... مواجه می گردد . غالباً اشتیاق اولیه نویسنده آثار بلند به محض مواجه شدن با مشكلات فوق از میان می رود. در چنین مواقعی به نویسنده توصیه می شود برای مدت كوتاهی دست از نوشتن بردارد و به امور دیگری بپردازد. در میان كارهای جنبی، مطالعه رمان سایر نویسندگان، خاصه آثار برجسته جهان توصیه می شود.
پس از آن می توان به كارهای دیگری چون ورزش، قدم زدن، استراحت و ... مبادرت ورزید. نویسنده باید زمانی به كار قبلی خود بازگردد كه احساس كاملاً متفاوتی با گذشته داشته باشد. در حقیقت نویسنده تا زمانی كه بحران های روحی، فیزیكی و ... را رفع نكرده است، نباید به نوشتن بپردازد.
معمولاً مراعات اصول اولیه داستان نویسی باعث می گردد تا نویسنده كمتر دچار چنین معضلاتی شود. بسیاری از نویسندگان كارآزموده و متبحّر با چنین شگردهایی آشنایند و پیش از بروز بحران، موانع را از سر راه خود بر می دارند.
۱) نویسنده باید دفترچه ای از تمامی تجربیات موفق و ناموفق خود را تهیه كند و باید به دقت و با حوصله، تمامی مواردی را كه در طول زندگی به آن دست یافته است، یادداشت و زمان و تاریخ آن را در بالای صفحه درج كند.
در بخش دیگری از این دفترچه، نویسنده می تواند آمال و آرزوهای بلند مدت و كوتاه مدت خود را مشخص سازد. بهتر است زمان رسیدن به این آرزوها به صورت واقع بینانه درج شود.
معمولاً بازخوانی دفترچه فوق با فواصل زمانی مناسب، ایده و طرح های جدیدی به نویسنده می دهد و او می تواند حتی ایده ها و طرح های پیشنهادی را در این دفترچه بنویسد. در بخش دیگری از این دفترچه می توان موضوع هایی كه قابلیت داستان شدن را دارد، یادداشت كرد.
حتی برخی از صحنه های بسیار كوتاه و جالب را نیز می توان یادداشت كرد تا در صورت نیاز از آن استفاده شود. برخی از نویسندگان نیز عادت دارند جملات، تشبیهات و توصیفات جالب سایر نویسندگان را یادداشت كنند. جدا از طرح تجارب ناب زندگی، نویسنده باید آرا و آموزه های خود و افراد دیگر را در خصوص مسایل مختلف فرهنگی، اجتماعی، دینی، سیاسی و ... یادداشت كند. او پس از بازنگری این بخش به راحتی می تواند رشد تفكر و اندیشه خود را با توجه به حوادث و رویدادهای مختلف در گذر زمان بررسی كند. چرا كه ما در بسیاری از مواقع، به اصولی در گذشته اعتقاد داشتیم كه حالا آن موارد را نمی پسندیم .
۲) پیش از آن كه دست به قلم ببرید، برای توصیف هر صحنه یا حادثه، از قدرت تجسم خلاق خود استفاده كنید. تصور كنید در حال ساخت یك فیلم هستید. تا آنجا كه می توانید پیش از خلق صحنه مورد نظر از قدرت تخیل خود استفاده كنید و تا آنجا كه می توانید اجازه دهید شخصیت های داستانی آزادانه مقابل شما نقش آفرینی كنند. همچنین به تصاویر ذهنی خود بعد بدهید و از رنگ ها و بوها در توصیف صحنه و محیط استفاده كنید.
در هنگام تجسم صحنه سعی كنید چشمان شما همچون دوربین فیلم برداری، زوایای مختلف، صحنه و شخصیت ها را مدنظر داشته باشد. بسیاری از متخصصین و صاحب نظران معتقدند اجرای چنین كاری- نوشتن داستان- تاثیر بسیار زیادی در بالا بردن سطح كار دارد.
۳) همیشه سعی كنید پس از به پایان رساندن هر صحنه و ماجرا كمی از متن فاصله بگیرید و پس از گذشت زمانی مشخص، دوباره متن را بازخوانی كنید. در این مرحله می توانید ویراستاری مجددی روی متن انجام دهید و نقایص كار را بر طرف سازید.
۴) تا آنجا كه می توانید تلاش كنید مكان هایی برای توصیف انتخاب شوند كه وجود خارجی داشته باشد و شما بتوانید آن مكان ها را به دقت بررسی و اطلاعات لازم را برای فضاسازی و صحنه آرایی به دست آورید. در هنگام بررسی یك مكان، حتماً در زوایای مختلف قرار گیرید و از منظرهای مختلف جزییات مكان ها را در حافظه خود یا بر روی كاغذ ثبت كنید. یك بار پیش از ترك مكان، چشم های خود را ببندید و در عالم خیال همان مكان را در ذهن خود بازبینی كنید.
۵) سعی كنید تا آنجا كه امكان دارد شخصیت هایی را به داستان تان وارد سازید كه وجود خارجی داشته باشند و شما از نزدیك آن ها را بشناسید. هر قدر میزان اطلاعات شما از روحیه و رفتار فرد مذكور بیشتر باشد، در شخصیت پردازی بیشتر موفق خواهید بود. به همه رفتارهای جزیی و كلی فرد مذكور دقت كنید و عادات او را ثبت كنید. به نحوه بیان جملات و لحن او دقت كنید و برخی جملات تكراری او را یادداشت كنید.
۶) برای خود زمان پایان كار دقیقی را تعیین كنید. اجازه ندهید بی علت زمان طولانی شود و دقت را از دست بدهید. گاه طولانی شدن داستان باعث ناامیدی و رها كردن نوشتن می شود. در انتخاب زمان باید بسیار دقت شود. عجله و شتاب به همان میزان می تواند مضّر باشد كه فرد در كارش تعلل كند. گاهی اوقات، وقفه در خلاق اثر باعث می شود تا ایده های مهم از ذهن نویسنده پاك شوند.
۷) پیش از نوشتن داستان طرح اولیه و ساختار داستان خود را تعیین كنید. هر قدر طرح اولیه بیشتر مشخص و دقیق طراحی شود، مشكلات داستان نویسی شما كمتر خواهد بود. برخی از نویسندگان برای نشان دادن قدرت و تبحر خود چنین وانمود می كنند كه پیش از نوشتن، طرح داستان خود را ترسیم نمی كنند و اجازه می دهند تا حوادث و شخصیت ها به میل خود پیش بروند. چنین امری امكان ندارد. انسان در هر زمان كه درباره داستان و شخصیت ها فكر كند در حال پی ریزی طرح است. تجربه ثابت كرده است كه مكتوب نگاه داشتن طرح و ایجاد تغییر و تحول در گذر زمان، بسیاری از مشكلات داستان نویسی را بر طرف می سازد.
۸) نویسنده پس از عبور از هر مرحله باید به خود پاداش دهد. طبق نظر روان شناسان، تشویق، بهترین روش برای پیشرفت و رشد انسان هاست، نویسنده نمی تواند منتظر تشویق اطرافیان خود باشد و بهتر است در هر زمان كه بخشی از كار با موفقیت دنبال شد، خود را تشویق كند. در هنگام تشویق خود سعی كنید كاری را برای خود انجام دهید كه مدت زیادی از اجرای آن طفره می رفتید. اصولا انسان ها آن چنان باید و شاید به خود توجهی ندارند. خرید یك كتاب برای خود می تواند تشویق مناسبی برای ادامه كار باشد.
۹) گاه نویسنده می تواند در هنگام توقف كار، به ادامه نوشتن بر روی صحنه ای خاص اصرار ورزد و به سراغ توصیف صحنه ای دیگر برود. این برنامه جدید باید قابل اجرا باشد و نویسنده را دچار بحران روحی بیشتر نكند. باید سعی كنید تا آنجا كه امكان دارد به آرامش برسید و تشویش و نگرانی را از خود دور سازید .
۱۰) برخی از نویسندگان بر این باورند كه نویسنده باید در ابتدا به كیفیت اثر آن چنان توجه نكند و كمیت را هم در نظر داشته باشد. به عبارت ساده تر، این دسته از نویسندگان معتقدند كه بهتر است نویسنده بیش از حجم مطلوب، داستان خود را بنویسد. سپس او می تواند به عمل حذف و تعدیل صحنه ها بپردازد و داستان خود را موجز و در كمال ایجاز خلق كند.
۱۱) نویسنده باید درباره داستان، شخصیت های داستانی و مضامین مورد نظر خود با دیگران مشورت كند. افراد انتخاب شده بسیار اهمیت دارند. به طور مثال آن ها نباید افرادی باشند كه طرح داستان نویسنده را بدزدند و خود از آن استفاده كنند. همچنین افراد غرض ورز نمی توانند مشاوران خوبی برای نویسنده باشند. میزان دانش و اطلاعات فرد مذكور نیز حایز اهمیت است. گاه نویسنده برای توصیف برخی رویدادها و شخصیت ها مجبور است افرادی را كه از سطح پایین دانش و علم برخوردارند و به كارهای پایین تری می پردازند، برگزیند. به طور مثال، می تواند از فردی جاهل برای خلق شخصیت مشابه او استفاده كند.
محمدرضا امیری
روزنامه جوان
pedram_ashena
20-04-2007, 18:43
تو هم داستان نویس هستی؟چیزی نوشته ای؟سبکت چیست؟دوست داشتم کتابم را کامل بگذارم اما فکر کنم
مسولین سایت اجازه ندهند چون بعضی قسمتهایش مناسب نیست رانده شدگان سالمه اما دلم نمیاد می ترسم
بدزدند وتا ته دلم بسوزم چون این رمانم را از سه تای دیگر بیشتر دوست دارم
راستی غیر از ما کسی این طرفها نیست!!!!!!!!!!!:41:
بله دستي بر قلم دارم .داستان كوتاه.زياد خودم را درگير سبك نميكنم.ولي طنز تلخ و رئال جادويي را بيشتر كار كردم-شما پستهايي كه فصلهاي رمان را گذاشتي ويرايش كنيد و همه فصلها را در يك پست بگذاريد.اينطوري وقفه و فاصله بينشان ايجاد نميشه و خواننده فرار نميكنه.اون قسمتهاي ناسالم را پيغام خصوصي كنيد تا نظرم را بگم-در مورد نبود كسي اين طرفها هم بايد بگويم يواش يواش همه پيداشون ميشه
سلام.. فکر کنم این مطلب هم مفید باشه..
عسل جان ممنون.فكر كنم شما هم دستي رو اتش داريد.ما را محروم نكنيد
برات پیغام خصوصی فرستادم پدرام بخوان حق بده!
به نظر منم جالب بود اما میتونه خیلی بهتر بشه تمرکز بیشتر کن در ضمن ساختار باید خیلی ملموس و اشنا باشه
بچه ها رمان را در انجمنهای متفرقه ادامه خواهم داد هر کی خواست بخونه بره اونجا!عنوان تاپیک(کی می خوادیک رمان با حال بخونه!)است!
salam
رمان شيطان كيست عالي بود من دنبال رانده شدگان ميگردم
مکالمه ها هم خیلی خوب و گیرا بودن
نمی شه بقیه اش رو هم بذاری بخوالبته همه اش رو نخوندم اما تا اونجایی که خوندم خوشم اومد!!!نیم ؟
Mahdi_Shadi
21-09-2007, 14:45
سلام به همه.خيلي تاپيك قشنگ و جالبيه.متن‌هايي كه دوستان گذاشتن واقعا عالي بود.امّا يه سوال از پدرام جان داشتم:
اينكه متن اوليه‌ي شما كه توضيحي بود براي ايجاد تاپيك،با روندي كه تاپيك به خودش گرفت فرق داره.از اين به بعد قراره تاپيك چي كار كنه.چيزي كه شما اول نوشته بودي،يا چيزي كه تاپيك شد؟
(بازم ممنون از متن‌هاي قشنگتون)
pedram_ashena
21-09-2007, 15:09
سلام به همه.خيلي تاپيك قشنگ و جالبيه.متن‌هايي كه دوستان گذاشتن واقعا عالي بود.امّا يه سوال از پدرام جان داشتم:
اينكه متن اوليه‌ي شما كه توضيحي بود براي ايجاد تاپيك،با روندي كه تاپيك به خودش گرفت فرق داره.از اين به بعد قراره تاپيك چي كار كنه.چيزي كه شما اول نوشته بودي،يا چيزي كه تاپيك شد؟
(بازم ممنون از متن‌هاي قشنگتون)
درسته قرار نبود اينجوري بشه ولي شد.
اين تايپيك يك مجلس خودموني بين نويسندگان و علاقمندان است:11:
پیشنهاد:
نام تاپیک عوض بشه به " داستان کوتاه من" و هر کس داستان کوتاهی داره که خودش نوشته آنرا در این قسمت قرار دهد.
داستان باید کوتاه باشد و حتما از خود شخص باشد.
Mahdi_Shadi
22-09-2007, 14:08
پیشنهاد:
نام تاپیک عوض بشه به " داستان کوتاه من" و هر کس داستان کوتاهی داره که خودش نوشته آنرا در این قسمت قرار دهد.
داستان باید کوتاه باشد و حتما از خود شخص باشد.
آره منم موافقم.اينجوري خيلي بهتره.جاي كار بيشتري هم پيدا مي‌كنه:20::11:
مثل اینکه فرصت داستان نویسی تموم شده.
میشه دوباره یه مسابقه بذارین؟ لطفا این کار رو انجام بدین.
دوست عزیز اینجا مسابقه ای نبوده
بلکه نظرات و راهنمایی دوستان و یا ارائه مطالب در زمینه چگونگی نویسندگی بوده
Asalbanoo
16-12-2007, 15:57
دوست عزیز اینجا مسابقه ای نبوده
بلکه نظرات و راهنمایی دوستان و یا ارائه مطالب در زمینه چگونگی نویسندگی بوده
سلام
فرانک جون می شه مطالبی در باب داستان نویسی(یعنی اموزش..راهنمایی...)را همین جا گذاشت؟
سلام
فرانک جون می شه مطالبی در باب داستان نویسی(یعنی اموزش..راهنمایی...)را همین جا گذاشت؟
سلام مژگان جان
بله عزیزم همین جا ادامه بدهید
دست گلت هم درد نکنه:11:
Asalbanoo
16-12-2007, 21:09
شخصیت داستانی یک واقعیت نیست. اما همان قدر یک انسان است که مجسمه میدان فردوسی، فردوسی است! شخصیت داستانی، یک هنر است. استعاره ای است برای ذات و طبیعت بشر. ما به گونه ای با شخصیتها ارتباط برقرار می کنیم که گویی واقعی اند، اما آنها در واقع فراتر از واقعیت هستند.
ابعاد درونی آنها به نحوی طراحی می شود که روشن و قابل شناخت باشند، حال آنکه انسانهای واقعی به سختی قابل درک و شناختند.
شخصیتهای داستانی جاودانی و بدون تغییرند، در حالی که آدمها مدام در حال تغییر هستند. شخصیتها را می شود پیش بینی کرد، اما آدمهای واقعی را نه.
طراحی شخصیت از دو جنبه انجام می شود. جنبه ظاهری و جنبه حقیقی. در وجه ظاهری به کلیت بیرونی و فیزیک شخصیت پرداخته می شود، اعم از چهره. مشخصات بدنی، قدرتمندی، تواناییها یا عدم تواناییها، خوش پوشی یا غیر آن و سایر موارد از این دست که مبنای قضاوت سطحی و ظاهری در مورد شخصیت قرار می گیرند.
اما وجه حقیقی، تمامی مشخصات درونی و ذاتی شخصیت نظیر مهربانی، خشونت، سردی یا گرمی، بدبینی یا خوش بینی، ظالم یا عادل بودن و موارد مشابه دیگر که در حقیقت مبنای تفاوت عمیق شخصیت با سایرین و عامل خوش آمد یا بدآمدمان از اوست.
اگر چه تمامی وجوه شخصیت مستقیماً الگوبرداری شده از شخصیتهای واقعی پیرامون داستان نویس است، اما ترکیب و آمیزش این خصوصیات و تناسب وجوه آن کاملاً تخیلی و به هوشمندی و توانایی نویسنده بستگی دارد.
باور پذیر بودن یا نبودن یک شخصیت کاملاً به همین مسأله بستگی دارد، اما اغلب نویسندگان پیش از آنکه به این دو جنبه بپردازند با توسل به تکنیکهایی خاص نسبت به خلق آن اقدام می کنند.
خلق شخصیت، همان طراحی اولیه و خام است که در مرحله بعدی با فرض پردازشی جنبه ظاهری و حقیقی کامل می گردد.
یکی از عناصری که پایه گذار خلق شخصیت است. «نیاز» است. بدون شک هر یک از اعمالی که ما انجام می دهیم، برخاسته از احساس نیازی است که داریم. شما تا نیاز به نوشیدن آب نداشته باشید، اقدامی در این خصوص انجام نمی دهید، اما به محض وجود احساس تشنگی، در رفع آن اقدام می کنید.
اما نیاز به رفع تشنگی در حالت معمول یک نیاز حیاتی نیست. حتی اگر حیاتی هم آن را فرض کنیم، نیازی دراماتیک نیست. برای آنکه شخصیت شما، یک شخصیت سینمایی باشد، لازم است تا نیاز اصلی و سایر نیازهای او را دراماتیزه کنید؛ یعنی حیاتی و نمایشی.
این حالت شخصیت در رفع نیاز خود می کوشدو با برخورد با مانع، دچار کشمکش و درگیری می شود. وقتی شخصیت با مانع روبرو می شود برای تصمیم گیری چگونگی عملکرد، نیاز به وجود عنصر دوم که آن را «دیدگاه» می نامیم دارد.
دیدگاه؛ یعنی نحوه نگرش شخصیت به پیرامون خود و به مسایل که در ابتدا یک حالت کلی دارد؛ مثل شاد یا غمگین، مثبت یا منفی و... و در مرحله بعد ریزتر و خردشده تر آن را مد نظر قرار می دهیم. اگر دیدگاه منفی است آیا منفی تخاصمی است یا پوچ مدار، پنهان است یا ظاهر و....
در اینجا نویسنده می تواند مشخص کند که در برخورد با مانع، شخصیت چه تصمیم گیری می کند. طبیعتاً بین دیدگاه منفی و مثبت ، نحوه عملکرد بسیار بسیار متفاوتی وجود دارد و هر شخصیت با وجود نیاز دراماتیک مشترک به خاطر تفاوت در دیدگاه، متفاوت عمل می کند. اما عمل نیز شدت و ضعف دارد. این شدت و ضعف را «طرز برخورد» مشخص می سازد.
طرز برخورد شما چگونه است؟ تند و خشن یا نرم و مهربانانه، عجولانه یا صبورانه؟ طرز برخورد شخصیتی که خلق کرده اید، چگونه است: وقتی شخصیت بر مبنای دیدگاه تصمیم گیری کرد با در نظر گرفتن طرز برخورد وی، شدت و ضعف عملش را مشخص می کنید، می بینید که اگر همین سه عنصر ساخت شخصیت سینمایی را به درستی وارد عمل سازید، در عرض مدت کوتاهی شاهد خلق و زنده شدن یک شخصیت هستید.
البته سه عنصر دیگر سازنده شخصیت نیز وجود دارند که تکمیل کننده این سه عنصر ذکر شده هستند. اگر تغییر، آداب و رسوم و نقطه ضعفها را نیز مدنظر قرار دهیم، شخصیت جاندار و زنده و دارای علایم حیاتی می شود.
حال اگر شما به پردازش جنبه های ظاهری و حقیقی شخصیت مشغول شوید به زودی موفق خواهید شد شخصیتی بیافرینید که اگر چه آفریده تخیل و ذهن شماست اما بشدت واقعی است و همراه شما مشغول به زندگی می شود. شما می توانید با او راه بروید، حرف بزنید و به درک کامل هم برسید و دیگر تنها نباشید!
رضا خسروزاد
روزنامه قدس
Asalbanoo
17-12-2007, 09:43
ماهيت داستان
فرق داستان با گزارش، مقاله، تاريخ، خاطره، زندگينامه و سفرنامه در اين است كه در داستان، نويسنده به كمك تخيل و از طريق پرورش يك يا چند رخداد، مىخواهد هر چه بيشتر بر احساس خواننده تأثير بگذارد. بنابراين بهرهگيرى از تخيل و احساسبرانگيزى (حاصل از تخيل)، ويژگىهاى يك داستان مىباشد. اينها لازمه داستانند، درحالىكه احساسبرانگيزى يك مقاله لازمه آن نيست و حسبرانگيزى يك گزارش زاييده تخيل نيست.
داستان بيشتر از آنكه بيان دقيق واقعيت براى تأثيرگذاردن بر عقل باشد، به آفرينش فضايى تخيلى براى انگيزش حس خواننده تأكيد دارد. تصور اصلى همه داستانها اين است كه به خوانندهها امكان حس كردن بدهند.
1- طرح (Plot)
طرح، شبكه استدلالى، علت و معلولى، الگو و تنظيمكننده حرارت داستان است. طرح بايد در كل اندام داستان حل و محو شود و به خواننده فرصت ندهد كه خطوط آن را، يعنى روابط علت و معلولى بين رخدادهاى داستان را به چشم ببيند و به گوش بشنود.
الف - ويژگى اول طرح - طرح مجموعهاى منظم و هدفدار است.
الف -1- هدف بايد واقعى باشد و نه ارزشى (درصورت برقرارى هماهنگى بين اجزاء، مجموعه به هدف برسد.)
الف -2- هدف بايد نتيجهشده از مجموعه باشد يعنى هماهنگى كليه انحاء حاصل شده باشد. اگر عنصرى در ايجاد هدف نقشى نداشت، عنصر محسوب نمىشود و اگر در ايجاد هدف نقش داشت، بايد از كار افتادنش، مانعى براى مجموعه در رسيدن به هدف نشود.
الف -3- هدف بايد قائم به مجموعه باشد؛ يعنى نهتنها حاصل و برآيند هماهنگى اجزاء باشد، بلكه دوام و استمرارش نيز به واسطه هماهنگى اجزاء باشد.
الف -4- هدف بايد وحدتبخش مجموعه باشد. يعنى بهدليل وجود هدف، مجموعه، »واحد« تلقى شود.
الف -5- نظم معلول هماهنگى باشد؛ اما نه هر نوع هماهنگى. بىنظمى نيز معلول هماهنگى باشد، بهبيان ديگر، هدف يك مجموعه منظم نبايد نسبت به حالات مختلف مجموعه بىتفاوت باشد.
منبع:جن و پری
احمدزاده
17-12-2007, 10:30
عسل بانو جان
تازه داشتم ميرفتم در مورد اصول داستان نويسي سرچ كنم كه ديدم شما گذاشتيد
ممنون
و فقط ادامه بده كارت رو
Asalbanoo
17-12-2007, 22:56
آيا بر اين اساس »طرح داستانى« مجموعهاى منظم است يا خير:
1- طرح، مجموعهاى مؤلف است و يك ساختار بهشمار مىرود، زيرا اجزاء آن با يكديگر هماهنگى دارند. حوادث جزئى بر شخصيتها و بر يكديگر تأثير مىگذارند. هر حادثهاى معلول حادثه قبلى و علت حادثه بعدى است. چنين نيست كه حوادث صرفاً كنار هم باشند و ارتباطى تأثيرگذار با يكديگر برقرار نسازند.
2- هماهنگى و تسلسل حوادث در طرح، در راستاى برآورده ساختن هدف خاصى صورت مىگيرد. با جابهجايى حواث و تغيير در نوع هماهنگى آنها، شبكه علت و معلولى مخدوش مىشود و مجموعه به هدفش نمىرسد.
3- پيام داستان نتيجهشده از مجموعه مىباشد؛ يعنى از هماهنگى كليه اجزاء و عناصر مجموعه حاصل آمده است. بر همين اساس مىشود وقوع يك رويداد يا حضور يك فرد را زائد شمرد و يا پيامى از مجموعه حاصل شود كه مورد نظر نويسنده نبوده است.
4- پيام بهعنوان هدف، وحدتبخش كل عناصر داستان است. يعنى ما بهخاطر هدف اصلى (و در دل آن اهداف فرعى) داستان است كه مجموع عناصر را »يك داستان« مىناميم. داستان بايد عملى واحد و كامل را نمايش دهد و اجزاء وقايعش بايد چنان به يكديگر وابسته و پيوسته باشند كه اگر يكى را جابهجا كنيم يا برداريم، صورت كلى درهم ريخته و دگرگون شود؛ زيرا آن چيز كه بود و نبودش در صورت كلى، تأثير محسوس نداشته باشد، در حقيقت جزء آن كل بهشمار نخواهد رفت.
ب - تكوين طرح (طراحى) بيشتر يك فرآيند عقلى است.
فكر اوليه مبتنى بر حس است، اما طرح اساساً مبتنى بر عقل است.
داستان را با فضایی صمیمی و کوچک آغاز کنید که فقط چند شخصیت اصلی را در بر بگیرد، اما با پیش رفتن داستان کاری کنید که کنشهای آنها، در دنیای پیرامونشان بسط پیدا کند و زندگی افراد بیشتر و بیشتری را تحت تأثیر قرار داده و تغییر دهد. اما نه یکباره، بلکه به تدریج و در طی حرکت داستان.
این اصل که باید داستان را با مسایل خصوصی و کوچک آغاز کرد و بعد آن را در حرکتی پیش رونده به دنیای پیرامون بسط داد، توضیح می دهد که چرا برخی از صاحبان حرف و مشاغل خاص، بیش از حد در نقش قهرمان داستانها ظاهر می شوند.
به همین دلیل است که ما دوست داریم درباره وکلا، پزشکان، جنگجویان، سیاستمداران و دانشمندان داستان بگوییم. یعنی کسانی که بواسطه موقعیت شغلی خود اگر در زندگی خصوصی دچار مشکلی شوند، نویسنده می تواند آن کنش را در جامعه بسط دهد.
اگر سوژه ای که شما مدنظر قرار داده اید به گونه ای است که نمی توانید مشکل را در عرض گسترش دهید، پس باید به عمق بروید. کنشها را به اعماق روابط خصوصی و زندگی درونی شخصیتها بکشانید. بهتر است با کشمکشی شخصی و یا درونی آغاز کنید که نیاز به حل و فصل داشته باشد، اما کم و بیش قابل حل به نظر برسد، آنگاه در حالی که داستان به پیش می رود، آن را به سمت لایه های زیرین و رازهای نهان، یعنی حقایق ناگفته، سوق دهید.
در این حالت شما می توانید برای گسترش عرضی داستان به نماد و کنایه روی آورید.
بار نمادین تصاویر و کلمات، داستان را از جزیی و شخصی به کلی و عام، و از موردی و نوعی به مثالی و کهن الگویی گسترش می دهد.
داستان خوبی که به زیبایی تعریف شود، زمینه را برای یک فیلم خوب فراهم می کند، اما داستان خوبی که به زیبایی تعریف شده و از نیروی مضاعف نماد پردازی بهره برده باشد به سطح تازه ای از بیانگری دست می یابد و در نتیجه ممکن است اثری بزرگ پدید آید.
نمادگرایی اصولاً از جذابیت و گیرایی خاصی برخوردار است. نمادها، همچون تصاویری که در رؤیا می بینیم به ناخودآگاه ما هجوم می آورند و ما را از درون تحت تأثیر قرار می دهند، به نحوی که حتی از وجودشان نیز با خبر نمی شویم.
اگر به تصاویر، با خام دستی، برچسب «نمادین» بزنیم، تأثیر آنها از بین می رود، اما اگر آنها بی سر وصدا، به تدریج و بی آنکه خود را به رخ بشکند، وارد داستان شوند، ما را عمیقاً و شدیداً تکان می دهند. پیشروی نمادین به این نحو صورت می گیرد که با کنشها، مکانها و نقشهایی آغاز کنید که فقط خودشان را باز می نمایانند.
اما در حالی که داستان پیش می رود، تصاویری را برگزینید که معنای بیشتر و بیشتری را درخود جمع می کنند تا اینکه در پایان شخصیتها، موقعیتها و حوادث بیانگر افکاری عام و جهانشمول شوند.
«کنایه» اما، زندگی را دوگانه می بیند و هستی متناقض ما را به بازی می گیرد، زیرا می داند که چه شکاف عظیمی میان آنچه به ظاهر می نماید و آنچه در واقع هست، وجود دارد. کنایه را مبنای پیشروی داستان قرار دهید.
کنایه ظریفترین جلوه و نماد لذت داستان است. آن احساس خوشایندی است که می گوید «آه، زندگی یقیناً این گونه است» کنایه لفظی را می توان در اختلاف میان کلمات و معنایشان یافت که منبع و مایه اصلی لطیفه هاست. اما در داستان، کنایه بین کنشها و نتایج بروز می کند.
بین ظواهر و واقعیت، یعنی جایی که منبع اصلی انرژی داستان یا به عبارتی منبع اصلی حقایق و عواطف نهفته است. قریحه کنایی نویسنده، موهبت بزرگی است.
کنایه باید حالتی غیر جدی و غیر رسمی داشته باشد. با نوعی نا آگاهی ظاهری از تأثیر آن وایمان به اینکه تماشاگر به آن پی خواهد برد. چون کنایه ذاتاً مبهم و گریز پاست، نمی توان آن را دقیقاً تعریف کرد و بهترین راه برای تشریح آن توسل به مثال است.
کلید دستیابی به پیشروی کنایی، اطمینان و دقت است.
قهرمان فکر می کند کاملاً می داند که چه باید بکند و نقشه دقیقی نیز برای انجام آن دارد. او فکر می کند که زندگی یعنی «صادقانه حرف زدن» اما درست همین جا زندگی پس گردنی محکمی به او می زند به این معنا که امروز نه، امروز زندگی یعنی «فریب و پول» ...
رضا خسرو زاد
روزنامه قدس
Mahdi_Shadi
30-12-2007, 16:46
اول از همه عسل بانو جان مرسي از متن‌هاي قشنگ و جامعت.
امّا اومدم كه يه چيزي بگم.من ميگن حيفه اين تاپيك اينجوري رو زمين بمونه.از اسم تاپيك بر مياد كه قراره توش داستان بنويسيم.باشه پس اين كار رو بكنيم!
به نظرم اگه موافق باشين بيايم فكر كنيم يكي دو تا موضوع جالب و متفاوت و جديد و مطرح كنيم...يا اينكه هر كدوممون بييم بگيم كه مي‌خوايم تو فلان حيطه داستان بنويسيم....بعد يه وقتي رو معلوم كنيم كه تو اون تاريخ بيايم و كارامونو ارائه بديم و ببينيم كه چند مرده حلاجيم....
البته مي‌دونم كه اين فقط يه نظره.پس اگه موافقين اين كار رو بكنيم.
Mahdi_Shadi
03-01-2008, 18:26
اينكه نظر نمي‌دين يعني مخالفين؟!
آقا جان فکر محشری کردی من هستم یک موضوع واحدی تایین کنیم همه در اون باره بنویسیم بعد همه بیاند نظر بدند یکی مثل مسابقه برنده بشه!!!!!!!!!!!!!!!
خوب اگه واقعا قصد این کار را دارید توی همین تاپیک موضوعات پیش نهادیتون را لیست کنید تا یک رای گیری بشه و شروع کنیم
ممنون
Mahdi_Shadi
07-01-2008, 16:59
خدا رو شكر كه بالاخره نظرتون رو گفتيد!:10:
نظر من اينه كه مي‌تونيم روي موضوعي كار كنيم كه تا حالا من تو p30 نديدم حرفي ازش بزنن(البته شايد من نديدم!)
به نظر من مي‌تونيم موضوع نگيم...يعني چي؟! يعني اين كه جاي اينكه يه موضوع بديم تا مثلا از اون موضوع يه داستان كوتاه بنويسيم يه كمي تكراريه...
...براي اينكه يه كم متفاوت باشيم بيايم داستان ميني مال بنويسيم.اونم با موضوع آزاد. مثلا بگيم هر كي مي‌خواد شركت كنه (باز هم مثلا) 3 تا 5 تا كار ميني مال بنويسه و تا فلان تاريخ بذاره تو تاپيك و بگه كه كار چندمشه....
...بعد همون كاريو بكنيم كه western جان گفت....
امّا بازم شما نظر بديد
ببخشید من بی سوادم مینی مال چیه؟
pedram_ashena
08-01-2008, 14:59
ميني مال همان داستان كوتاه هست
حداكثر يك صفحه (حدودي) مثل داستانهايي كه در مجلات ميخوانيد.
من هم موافقم كه همه يك داستان كوتاه بنويسند و در پايان بهترين اثر انتخاب بشود
به نظر منم اینجوری خیلی بهتره داستان کوتاه با موضوع ازاد
Mahdi_Shadi
08-01-2008, 21:18
خدارو شكر كه همتون موافقيد!:10:
فقط اشتباه برداشت نشه.....ميني مال معمولا قشنگيش به اينه كه بيشتر از 7 يا 8 خط نشه.يك صفحه كه ديگه ميني مال نيست.ميني مال 1 خطي يا 2 خطي هم داريم.براي همينه كه ميگم يك صفحه خيلي زياده.اون ديگه ميشه داستان كوتاه يك صفحه‌اي!
Mahdi_Shadi
08-01-2008, 21:20
براي همين و براي اينكه بهتر معلوم شه...لطف كنيد بگيد نظرتون رو داستان كوتاهه يا ميني مالي كه بيتر از 7 يا 8 خط نيست!
براي همين و براي اينكه بهتر معلوم شه...لطف كنيد بگيد نظرتون رو داستان كوتاهه يا ميني مالي كه بيتر از 7 يا 8 خط نيست!
البته 7 یا 8 خط بهتره اما به نظرم چون شروع کار و برای اینکه واسه کسایی که دوست دارن راحت تر باشه و تشویق بشن که بیان یک مقداری تعداد خطوط را بیشتر کنیم این بار مثلا تا 15 خط هم جا باشه
بقیه هم نظر بدن لطفا:11:
من فقط می تونم توی اون چند سطر جوک بگم!!!!!!!!!
pedram_ashena
09-01-2008, 11:51
به نظرم محدود نكنيم
در حد يك داستان پاورقي هم بشه اشكال ندارد
هر كس هر طوري راحتتره
اخر سر بهترين اثر از ديدگاه خوانندگان انتخاب ميشود
Mahdi_Shadi
09-01-2008, 11:52
البته 7 یا 8 خط بهتره اما به نظرم چون شروع کار و برای اینکه واسه کسایی که دوست دارن راحت تر باشه و تشویق بشن که بیان یک مقداری تعداد خطوط را بیشتر کنیم این بار مثلا تا 15 خط هم جا باشه
بقیه هم نظر بدن لطفا:11:
باشه امّا همين يك دفعه....:27:
...از دفعه‌ي بد واقعا ميني مال بنويسيم:11:
Mahdi_Shadi
09-01-2008, 11:53
من فقط می تونم توی اون چند سطر جوک بگم!!!!!!!!!
اي بابا...
تو كه مي‌خواي نويسنده بشي چرا اينو مي‌گي....؟!:46::11:
Mahdi_Shadi
09-01-2008, 11:55
به نظرم محدود نكنيم
در حد يك داستان پاورقي هم بشه اشكال ندارد
هر كس هر طوري راحتتره
اخر سر بهترين اثر از ديدگاه خوانندگان انتخاب ميشود
فكر نمي‌كني اين جوري پراكنگي زياد ميشه و بعدا همين پراكندگي هم كار و سخت مي:نه هم قشنگيه كارو از بين مي‌بره؟
اي بابا...
تو كه مي‌خواي نويسنده بشي چرا اينو مي‌گي....؟!:46::11:
حق با توست دوست عزیز فقط من چون رمان نوشتم با طرز های دیگه آشنا نیستم یکی بنویسه ببینم چطور میشه
مثلاً در یک صفحه شخصیت رو به خواننده معرفی کرد و موضوعی مشخص نوشت و پایانی براش گذاشت؟!!؟؟؟!!؟؟!!
:41:
Mahdi_Shadi
10-01-2008, 11:29
بيا Western جان؛
اين يه نمونه از داستان ميني مال كه از يه سايت ديگه برداشتم برات.تو اون سايت اين قشنگ بود كه برات مي‌ذارم:
مرد داشت از خیابون رد می شد که نگاهش به معتاد کنار پیاده رو افتاد . با خودش گفت : «عجب زمونه ایه مردم به جوونی خودشون هم رحم نمی کنن ». مرد معتاد با صدای ترمز کش داری سرشو بلند کرد . مردم دور جنازه حلقه زده بودن . با خودش گفت : «عجب زمونه ایه مردم به جوونی خودشون هم رحم نمی کنن .»
Mahdi_Shadi
10-01-2008, 11:34
مي‌دوني، قرار نيست مثل رمان شخصيت خاصي به طور ويژه به خواننده معرفي بشه يا تو حتي نياز به صحنه پردازي هم تو ميني مال نداري....امّآ باز هم يك داستان به حساب مياد.يعني موضوع داره،محوريت داره،از يه جا شروع ميشه و به يه جا ختم ميشه.
يه كمي متفاوت از رمانهاي قشنگ توئه.gif[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ](17).gif
دستت درد نکنه مهدی جون جالب بود!حالا فهمیدم مینی مال چیه!!!!!یعنی این طرز داستان خونده بودم اما اسمشو نمی دونستم!!!اما سعی خواهم کرد چند تایی بنویسم!!!!!!
Mahdi_Shadi
11-01-2008, 19:03
اولا كه Western جان خواهش ميكنم،خدارو شكر!:12:
بعدشم اگه همتون با اين ميني مال موافقيد بياين زودتر شروع كنيم.اين پيشنهاد منه:
1_ هر كي مي‌خواهد شركت كنه، نهايتاً تا جمعهي هفته‌ي بعد، يعني 28/10/86 كاراشو برسونه.
2_ هر كس نهايتا 5 تا كار (در قالب ميني مال) بده كه بررسيش راحت تر باشه و طولاني نشه.
3_ لطفا همراه با كاراتون اسم خودتونم بنويسيد!(فقط اسم كافيه!) اين جوري هم صميمي‌تره هم آدم احساس بهتري داره!!!
* اول كه ببخشيد كه من نظرمو گفتم! شماها هم اگه با اين موافقيد بگيد كه شروع كنيم.اگرم چيز ديگه‌اي مدّ نظرتون هست بگيد كه تغييرش بديم.
* بعدش هم ممكنه كسايي باشن كه به اين تاپيك سر نزده باشن،امّا شماها مي‌دونيد كه دست به قلمن، اگه مي‌خواين به اونها اطلاع بديد تا بيان و اونها هم شركت كنن.:7:
* هيچي ديگه،همين!:23::38:
بازم ببخشيد كه من قبل از شماها نظر دادم!:11:
Mahdi_Shadi
13-01-2008, 14:19
مي‌دونستيد آدم به وجد مياد از بس كه شماها پايه‌ايد...؟!!!:46::44:
خب همين كارا رو كرديد كه اين تاپيك متروكه مونده ديگه.....يه همتي يه تكوني....يه چيزي....!:22::23:
...بجنبيد ديگه....!:33:
pedram_ashena
13-01-2008, 16:25
مشكلي نيست
شروع كنيم
اوه مهدی صبح بخیر! منم هر تاپیکی زدم از بس تحویلم نگرفتند متروکه شد!منم می خوام بگم هستم اما می دونم
نمی تونم مینی مال بنویسم!
Mahdi_Shadi
13-01-2008, 19:29
خب تورو خدا نظراتونو كامل بگيد.
اين ديگه نظر نهاييه منه:
براي اينكه همه مخصوصاً western عزيز راحت باشن اولين سري اين مسابقات رو اين طور برگزار كنيم:
1_ هر كي مي‌خواهد شركت كنه، نهايتاً تا جمعه 2 بهمن كاراشو برسونه.
2_ كارها در قالب داستان كوتاه( و نه ميني مال) باشه.
3_ هر كي كه شركت مي‌كنه حداقل يك اثر و نهايتاً 2 اثر بيشتر نداشته باشه كه خوندش راحت باشه!
4_ آثار بايد حداقل يك و نهايتا 3 صفحه‌ي A4 باشه و نه بيشتر!
5_ لطفا همراه با كاراتون اسم خودتونم بنويسيد!(فقط اسم كافيه!) اين جوري هم صميمي‌تره هم آدم احساس بهتري داره!!.gif
6_ ممكنه كسايي باشن كه به اين تاپيك سر نزده باشن،امّا شماها مي‌دونيد كه دست به قلمن، اگه مي‌خواين به اونها اطلاع بديد تا بيان و اونها هم شركت كنن.[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ](13).gif
اينا نظراي منه پس خداييش زودتر نظراتونو بگيد تا شروع كنيم.فكر كنم اينجوري ديگه هيچ كدومتون مشكلي براي دست به قلم شدن نداشته باشين نويسنگان عزيز خودم!!:11::10:
این حرفها رو ول کن تو بگو جایزه چیه؟
شوخی کردم من می رم که شروع کنم برای اولین بار بخاطر گل روی تو شروع به نوشتن داستان کوتاه بکنم فقط یک سوال داشتم.می تونم داستان خارجی بنویسم؟
به نظر منم همه چیز رو به راهه
شروع کنیم :دی
pedram_ashena
14-01-2008, 13:45
بزن دو، بزن دو، بچه ها زود باشيد الان مسابقه شروع ميشه جا ميمانيم.
مرد از پشت تلويزيون بيرون امد،سري خاراند و گفت:
نه،اين درست بشو نيست،من ميزنم دو شما هولش بديد،شايد روشن شد
پيرمرد استخواني به طرف جمع امد.
-ببينم كسي اينجا شلوار لي سايز اسمال نميخواد؟؟؟
پيرمرد اين را گفت و به جمع خيره شد.پسرك نوجواني از بين جمع فرياد زد:
-زنده باد زاپاتا
بعد انگار كسي دنبالش كرده باشد ،سريع بين جمعيت پنهان شد
پيرمرد به مرد كناريش كه در حال ور رفتن با سيبيلش بود گفت:
-شما شلوار لي اسمال نميخواهيد؟
مرد زير لب نجوا كرد:
-قاچاقه؟؟
پيرمرد انگار بهش فحش داده باشند بر اشفت و فرياد زد:
-نه من كار غير قانوني نميكنم بيا نشانت بدهم.شلوار مال پسرم است ولي برايش بزرگ است.
بعد پنهاني مشتش را باز كرد و مورچه اي را كه در كف دستش بود نشان داد.
-ميبيني؟؟ دور كمرش براش بزرگه.ميتونم باهات راه بيام
صداي تشويق جمع بلند شد.
درست شد درست شد.روشن شد روشن شد.
پيرمرد نيز بلند فرياد زد :
بزنيد دو بزنيد دو الان منو نشون ميده.
پسر نوجواني كه پيش از اين زنده باد زاپاتا گفته بود بار ديگر صدايش را بلند كرد:
-يك كف مرتب يراي سلامتي اقاي راننده
جمعيت به تشويق پرداختند
پيرمرد با صداي گوشخراش ناله اي كرد:
-پسرم ، پسرم .... له شد
زن سفيد پوشي به داخل جمع امد
-پسرها وقته قدم زدنه.دست هم را بگيريد و دنبالم بياييد
پايان
Mahdi_Shadi
14-01-2008, 18:07
این حرفها رو ول کن تو بگو جایزه چیه؟
شوخی کردم من می رم که شروع کنم برای اولین بار بخاطر گل روی تو شروع به نوشتن داستان کوتاه بکنم فقط یک سوال داشتم.می تونم داستان خارجی بنویسم؟
چه اشكال داره؟
خيلي هم خوبه [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ](18).gif
Mahdi_Shadi
14-01-2008, 18:12
داش پدرام دمت گرم كه كلنگشو زدي امّا مگه قرار نيست بين 1 تا 3 صفحه باشه باشه؟! هر چند كه اونا فقط نظراي من بود امّا كسي رأي مخالف نداد.
امّا بازم دستت درد نكنه كه نوشتي.[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ](18).gif فقط براي اين كه همه مثل هم باشيم گفتم.
فرانك خانم اين همونه يا نه ؟
-------------
آقا مهدي
1 تا 3 صفحه زياد نيست ؟
محدودتر بشه
مثلا از لحاظ تعداد كلمات يا سطر بهتر نيست ؟
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
pedram_ashena
14-01-2008, 18:56
به نظرم حداكثر 2 صفحه باشد.ديگه حداقلش مهم نيست
داستان كوتاهه ديگه
Mahdi_Shadi
14-01-2008, 19:39
هر جور راحتيد بچّه‌ها...
آخه راستش گفتم western عزيز چون عادت به نوشتن رمان داره و ممكنه با داستان كوتاه راحت نباشه،ماكسيمومش رو بگيم و اين كارو بكنيم.
ولي چون بايد نظر دادنتونو قدر بدونيم!(چون اصولا معلوم نيست دفعه‌ي بعدي كه به تاپيك سر مي‌زنيد كيه!!!) بازم هر جور كه راحتيد!
ماريو جان، اگه فرانك خانوم لطف كردن و به شما گفتن كه بياين و شروع كنيد...خب ما منتظريم...شروع كنيد ديگه!.gif
فرانك خانم اين همونه يا نه ؟
-------------
آقا مهدي
1 تا 3 صفحه زياد نيست ؟
محدودتر بشه
مثلا از لحاظ تعداد كلمات يا سطر بهتر نيست ؟
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
سلام ماریوی عزیز
نه اون نیست
درحقیقت دیدم اون روند قبلی که کند پیش می ره یعنی فعلا خبری نشده اصلا تا اینکه دوستان اینجا پیش نهادش را دادند تو خود تاپیک منم گفتم اگه بخوام بگم نه شاید چندین ماه معطل بشن
بعد اگه روند خوب بود می شه پست ها را جدا کرد و در یک تاپیک جدا ارئه داد
هر جور راحتيد بچّه‌ها...
آخه راستش گفتم western عزيز چون عادت به نوشتن رمان داره و ممكنه با داستان كوتاه راحت نباشه،ماكسيمومش رو بگيم و اين كارو بكنيم.
ولي چون بايد نظر دادنتونو قدر بدونيم!(چون اصولا معلوم نيست دفعه‌ي بعدي كه به تاپيك سر مي‌زنيد كيه!!!) بازم هر جور كه راحتيد!
ماريو جان، اگه فرانك خانوم لطف كردن و به شما گفتن كه بياين و شروع كنيد...خب ما منتظريم...شروع كنيد ديگه!![ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
چشم آقا مهدي
البته نويسندگي هنريست كه من از آن بي بهره ام
ولي يه چيز باحال به ذهنم اومده كه مينويسم.
اونوقت متوجه ميشي كه چرا ميگم نويسندگي كار من نيست.
:31:
سلام ماریوی عزیز
نه اون نیست
درحقیقت دیدم اون روند قبلی که کند پیش می ره یعنی فعلا خبری نشده اصلا تا اینکه دوستان اینجا پیش نهادش را دادند تو خود تاپیک منم گفتم اگه بخوام بگم نه شاید چندین ماه معطل بشن
بعد اگه روند خوب بود می شه پست ها را جدا کرد و در یک تاپیک جدا ارئه داد
سلام بر استاد ادبيات
ممنون
درسته
همينطور كه گفتي زمان زيادي لازمه
همينجا هم كه ميبينيم فعلا يه داستان قرار داده شده.
حالا با داستان من ميشه دو تا
همچنان در شوك قرارداشتم.
تابحال نشده بود كسي جرأت كرده باشد كه بخواهد به من بي‌ادبي كرده باشد
حال اينجا، در جايي تاريك و نمور ، با دستاني كه تا لحظاتي پيش از پشت بسته شده و چشماني كه با دستمالي سفيد بسته شده بودند!
ميدانم كه سفيد است چون چنان نيرويي در خود احساس كردم كه توانستم همزمان دستهايم را باز كرده و با قدرت عجيبي كه در چشمانم بود آن دستمال بلند را پاره كرده و رنگ آنرا ببينم.
فقط آنقدر به ياد دارم كه ناگهان مردي تنومند دست و پايم را گرفت و حيواني هم با مشت بر سرم كوفت و بيهوش شدم تا اينكه خود را اينجا يافتم.
ميله هاي زندان را گرفته و فرياد زدم كه چه كسي به خود اين اجازه را داده كه با من چنين رفتاري داشته باشد
صداي گامهايي را شنيدم. نزديك و نزديكتر
ناگهان در آن تاريكي پيرمردي را ديدم كه دو نفر نيز در كنار او بودند.
يكي از آنها كه همان مرد تنومند بود نگاهي به آن دستمال پاره انداخت و با عصبانيت به طرفم آمد كه پيرمرد مانعش شد.
پس از اينكه جو آرام شد ،يكبار ديگر فرياد زده و علت را جويا شدم و گفتم كه شماها ديگر كه هستيد .
پيرمرد كه كمي آرام به نظر ميرسيد ناگهان برآشفت و با فرياد گفت :
" مگر من و يك جماعت زيادي مسخره شما هستيم. چقدر بايد وقت تلف كنم نيرو و انرژي بذارم ، ... ، و در انتها اشخاصي چون تو را دستگير كنم.
زينبار تصميم گرفتم وارد هر شهر و روستايي كه شدم مستقيم به سراغ كلانتر آنجا رفته و او را دستگير كنم.
حال مرا شناختي ؟ "
با تعجب فراوان و با نگاهي معصومانه گفتم: "نه به جون بچم "
پيرمرد نگاهي به مرد لاغر اندام كه شمشيري با خود داشت كرد و گفت : " علامت مخصوص را نشانش بده تا بفهمد ما كه هستيم تِسُكه "
pedram_ashena
16-01-2008, 11:58
همچنان در شوك قرارداشتم.
تابحال نشده بود كسي جرأت كرده باشد كه بخواهد به من بي‌ادبي كرده باشد
"
ايول
ذهن خلاقي داري.اصلا نميتوانستم حدس بزنم
ولي بايد اين را در نظر بگيري كه شايد خواننده هايت اين كارتون را نديده باشند.:31:
من يك ستاره به اين داستان ميدهم:40:
خودمونيم خيلي درپيت بود
اما چيزي كه ميشه تو اين دو داستان ديد اينه كه يكي از شخصيتهاي اصلي داستان پدرام و من يك پيرمرد است
يكي يه چيزي تو مايه هاي خود پدرام [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] و ديگري مأمور مخصوص حاكم بزرگ.
حالا پيرمرد بعدي چجوري باشه بايد ديد.
راستي چطوري پيرمرد ؟ :27:
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
Mahdi_Shadi
16-01-2008, 18:13
بابا خلاقيت!
امّا بچّه‌ها يه لطفي بكنيد كه الان نظراتونو راجع به كارا نگيد تا همهي كارا تا اين جمعه نه،جمعهي بعديش برسه،بعد روز شنبه يعني فرداش...بشينيمو مظرامونو بگيمو ببينيم كه چي كار كرديم!
من بالاخره تونستم یکی بنویسم امیدوارم خوشتون بیاد...اسمشو می ذارم بابانوئل!
بحث آنقدر مزخرف بود که میاندا نتوانست تحمل کند ووسط حرف دواین پرید:تو می خواهی بگی بابانوئل واقعیه؟
دواین دستپاچه شد:اوه نه...من منظورم اینه هر چی از صمیم قلب بخواهی می شه حتی اگه باور کنی بابا نوئل
می تونه توروبه آرزوهات برسونه
میراندا با تمسخرلب خم کرد:مطمعنی؟
دواین شاد از جلب کردن توجه او با امیدواری لبخند زد:مطمعنم
میراندا با دودلی گفت:حاضری شرط ببندی؟
دواین تعجب کرد:در چه مورد؟
میراندا به چشمان مشتاق دواین خیره شد:من یک آرزوی بزرگی دارم هر چی تو بگی می کنم تا برآورده بشه
اما اگه نشه...
دواین امیدوارتر داد زد:می شه مطمعنم می شه
کارلا و شنن که متوجه دست انداختن میراندا شده بودند به خنده افتادند اما گری که می دید میراندا چطور
دوست عاشق او را اذیت می کند ناراحت وعصبانی شده بود:بریم دواین
دواین با ناراحتی رو به او کرد:نکنه تو هم باورم نمی کنی؟
گری از جا بلند شد:مگه نمی بینی اینها مسخره ات کردند!
میراندا با عجله نالید:نه نه من جدی ام...اگه به این آرزوم برسم حاضرم تا آخر عمر برده ی دواین بشم
گری شوکه شد.کارلا و شنن به هم نگاه کردند و دواین آنچنان شاد شد که بی اختیار دست میراندا را که بر روی
میز بود گرفت:قبوله... تو فقط بگو آرزوت چیه؟
میراندا با خشم دستش را عقب کشید:خل شدی؟قرار نیست که به تو بگم!
دواین با نگرانی گفت:پس به کی می گی؟بابا نوئل؟!
میراندا سر تکان داد:چرا که نه؟امشب یکی به تولد پسرخواهرم میاد می رم می شینم روی زانواش و
آرزوم رو بهش می گم چطوره؟
گری باز هم می خواست عصبانی بشود که متوجه نگاه جدی میراندا شد ومنصرف شد.کارلا و شنن هم به
شک افتادند.دواین به من ومن افتاد و میراندا عصبانی شد:چیه؟زیرحرفت می زنی؟
دواین هم متوجه راسخ بودن میراندا شد ودلش به رحم آمد:قبوله...تو فقط باور کن !
...مراسم فارغ اتحصیلی بود.حیاط دانشگاه از جمعیت پر شده بود.کارلا و شنن دنبال جا برای نشستن می گشتند
که میراندا دوان دوان خود را به آندو رساند وبی مقدمه داد زد:بچه ها...بچه ها شد...هر چی دواین گفته بود
کردم وشد...آرزوم برآورده شد!
کارلا و شنن ناباورانه به سوی او برگشتند و شنن نامطمعن پرسید:چی شد؟
چشمان میراندا از اشک شادی پر شد:گری بهم در خواست ازدواج داد!
کارلا که از مدتها قبل از عشق عظیم او نسبت به گری به خبر بود فریاد شادی سر داد و او را بغل کرد.شنن با تعجب
پرسید:تو جداً رفتی و روی زانوی بابانوئل نشستی و بهش گفتی !؟
میراندا از آغوش شنن خارج شدودر حالی که همچنان می خندید گفت:آره...و بهش گفتم چقدر عاشق گری هستم و...
کارلا با ناله ای حرف او را برید:یعنی تو نفهمیدی بابانوئل خود دواین بود؟
Mahdi_Shadi
19-01-2008, 19:51
چون خودم از بچه‌ها خواستم تا شنبه‌ي ديگه نظر ندن...خودمم نظر نمي‌دمم....امّا ديدي ميشه؟!
ايول
ذهن خلاقي داري.اصلا نميتوانستم حدس بزنم
ولي بايد اين را در نظر بگيري كه شايد خواننده هايت اين كارتون را نديده باشند.:31:
من يك ستاره به اين داستان ميدهم:40:
ممنون
درسته . داستان جهاني نيست. :31:
من دو تا ستاره به اون داستان ميدم :40::40:
بابا خلاقيت!
امّا بچّه‌ها يه لطفي بكنيد كه الان نظراتونو راجع به كارا نگيد تا همهي كارا تا اين جمعه نه،جمعهي بعديش برسه،بعد روز شنبه يعني فرداش...بشينيمو مظرامونو بگيمو ببينيم كه چي كار كرديم!
ممنون!!!
باشه
پس من نظرم رو راجع به داستانهاي نوشته شده نميگم. :31:
بابا کشتید منو!یکی بگه چطوری بود!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Mahdi_Shadi
24-01-2008, 14:26
سلام به همه
ببخشيد كه اينقدر دير شد....
البته الان هم هنوز نمي‌خوام داستانمو بذارم...يعني آمادست اما بايد بشينم تايپش كنم كه اصلا حوصله ندارم....براي همين تا آخر امشب يا ديگه نهايتاً فردا صبح خودمم داستانمو مي‌ذارم....
ببخشيد و ممنون!:11::8:
Mahdi_Shadi
24-01-2008, 14:30
بابا کشتید منو!یکی بگه چطوری بود!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
خب تو كه تا الان صبر كردي...يه دو روزم روش....پس فردا كه شنبست هممون ميايم كه نظر بديم...:10:
منم چند تا برای شروع نوشتم.
البته فعلا به عنوان تفریح به نویسندگی نگاه میکنم.
قبل از دیدن این تاپیک یه تاپیک تو همین انجمن زدم.
برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید
ممنون میشم سر بزنید و نظرتون رو بگید اما بگم داستان رو به طور کامل نذاشتم چون کامل نشده بود.
و اینکه همهنوشته هام تو این سبک نیست.
راستی داشتم صفحات 1 تا 4 - 5 این تاپیکو میخوندم برام سوال شد چرا هرکی اینجا پست میده سعی میکنه کتابی بنویسه؟
حتی خوده منم همین طور.
Mahdi_Shadi
24-01-2008, 23:24
سلام بچّه‌ها...بالاخره متنمو تايپ كردم!
مي‌دونم كه شايد به خوبيه مال شماها نباشه...امّا...همينه ديگه...!فقط ببخشيد...كه اين جوري شد!
اينم داستان من:
برف مي‌آمد.همه‌جا تاريك بود. خدا خدا ميكرد كه بالاخره يكي پيدا شود و كمكش كندامّا انگار خبري نبود.سرانجام وقتي كه در خواب بود، صاحب خانه در را باز كرد تا زباله‌هايشان را بيرو بگذارد.نگاه صاحبخانه به او افتاد كه آرام و بي‌صدا در خوابي زيبا و عميق فرو رفته بود.ناگهان زباله‌ها را به كناري پرت كرد.با عجلهسبدي كه او در آن خوابيده بود را برداشت و به خانه برد.از خوشحالي سر از پا نمي‌شناخت.فقط فرياد مي‌زد:« ويونا...بالاخره خدا ما رو هم استجابت كرد...اوه ويونا...خدايا شكرت خدا...!» آن شب زن و شوهر بيش از هر وقت ديگري خوشحال بودند.بچّه‌اي كه معلوم نبود چه اتّفاقاتي مي‌توانست برايش بيفتد،شده بود نور چشم آقا و خانم ريدر.
***
17 سال از زماني كه استيفن ريدر پشت در خانه پيدا شده بود مي‌گذشت.حالا ديگر او يك نوجوان كامل بود.امّا سركش،امّا تندخو. از همه چيز و همه كس متنفّر بود.از آن خانه، از پدر و مادرش و از تمام دنيا.معتقد بود كه نيازي به هيچ چيز و هيچ كس ندارد و خودش مي‌تواند خيلي خوب همه چيز را تشخيص بدهد.مدام به اين فكر ميكرد كه كاش زودتر از دست تمام آن چيزها راحت شود.
***
استيفن 18 ساله شده بود.هنوز هم منتظر بود تا هر چه زودتر از دست همه چيز خلاص شود. و بالاخره در يك شب زمستاني آرزويش برآورده شد.البتّه نه آن طور كه او مي‌خواست...در چند لحظه‌ي كوتاه،زلزله همه چيز را با خاك يكسان كرد...خانه را، پدر و مادر را و شايد خيلي چيزهاي ديگر را...امّا استيفن نجات يافته بود...با بهت زدگي كنار خرابه‌اي كه تا يك ساعت پيش برايش حكم زندان را داشت ايستاده بود...هرچند كه حالا ديگر مثل سابق فكر نمي‌كرد...از شهر جز صداي مرگ به گوش نمي‌رسيد...برف مي‌آمد.همه جا تاريك بود.خدا خدا ميكرد كه بالاخره يكي پيدا شود و كمكش كند. امّا انگار خبري نبود...
Mahdi_Shadi
24-01-2008, 23:28
منم چند تا برای شروع نوشتم.
البته فعلا به عنوان تفریح به نویسندگی نگاه میکنم.
قبل از دیدن این تاپیک یه تاپیک تو همین انجمن زدم.
برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید
ممنون میشم سر بزنید و نظرتون رو بگید اما بگم داستان رو به طور کامل نذاشتم چون کامل نشده بود.
و اینکه همهنوشته هام تو این سبک نیست.
راستی داشتم صفحات 1 تا 4 - 5 این تاپیکو میخوندم برام سوال شد چرا هرکی اینجا پست میده سعی میکنه کتابی بنویسه؟
حتی خوده منم همین طور.
دوست من كاش يه همّتي كني اگه مي‌خواي تو اين مسابقه شركت كني و ماها رو خوشحال كني...لطف كني و هر متنيتو كه مي]واي تا همين فردا يعني جعه كه آخرين مهلت مسابقست...كارتو تو همين تاپيك بذاري...چون ماها پس فردا يعني شنبه مي‌خوايم از متن‌هايي كه تو همين تاپيك و تو اين مدّت اعلام شده گذاشته شدن...يه رأي گيري بذاريم...پس منتظر كار خوبت هستيم...البتّه فقط تا فرداها....!:10::8:
دوست من كاش يه همّتي كني اگه مي‌خواي تو اين مسابقه شركت كني و ماها رو خوشحال كني...لطف كني و هر متنيتو كه مي]واي تا همين فردا يعني جعه كه آخرين مهلت مسابقست...كارتو تو همين تاپيك بذاري...چون ماها پس فردا يعني شنبه مي‌خوايم از متن‌هايي كه تو همين تاپيك و تو اين مدّت اعلام شده گذاشته شدن...يه رأي گيري بذاريم...پس منتظر كار خوبت هستيم...البتّه فقط تا فرداها....!:10::8:
چشم اینم قسمتی از داستان من. در ضمن نوشته هام همش تو این سبک نیستا.
دنیای جدید
درست است.
ما در دنیایی زندگی میکنیم که بهشتی وجود ندارد.
دنیایی که جهنم حکمرانی میکند.
شیطان راهبر است.
نباید دید.
گاهی اوقات کور بودن بهتر از دیدن است.
گاهی اوقات گذشتن از حقمان راحتتراز گرفتن ان است.
جهنمی که زندگی در ان اسان تر از ساختن بهشت است.
نه.
نگو، میدانم.
میدانم که چه بیگناهانی به خاطر چهره شان گناه کار شدند.
میدانم که چه افرادی به خاطر کشور، رنگ ونژادشان شیطان شدند.
بله میدانم.
میدانم که چه تعابیری برای احساسات زیبای انسانی درست کرده اند.
ازادی را توهم میدانند،انسانیت را احمقانه،زیبایی را نسبی،عشق را شهوت،ترس را جهنمی،عدالت را ارزو،نیاز را غلط (بد)ودوست داشتن را ترحم.
فقط و فقط تقلید را قبول دارند،در واقع طوطی را به انسان واقعی ترجیح میدهند.
نشانم بده!
بگرد و عاشقان واقعی نشانم بده.
چه کسی زیباست.
انسانیت کجاست.
شاید هم راست میگویند، انسانیت ارزوست...
سلام من هم بدم نمیاد داستان بنویسم قوه ی تخیل خوبی دارم ... حالا کمی مینویسم ولی اینو الان دارم مینویسم ممکنه اشکال داشته باشه ..
توی خیابون دم در یک خونه بزرگ که معلوم بود صاحبش پولداره داشتند با هم جر و بحث میکردند ولی نمیدونم سره چی . دختره داشت گریه میکرد و پسره دلداریش میداد و میگفت نترس چیزی نمیگه نترس من تا اخرش باهات هستم .
دختر - من نمیوتونم برم خونه ...
- چرا ؟
- نمیخوام باهاش رو در رو بشم ...
-چرا خوب ؟ بهش راستشو بگو ....
- نکنه میخوای بهش بگم من اونی رو که اون میخواد رو نمیخوام ؟ اره ؟
-نه خوب بهش بگو که من نمیتونم با اون باشم ... بگه اخلاقش با من سازگار نیست ....
(مکث میکند پسر ) اصلا همه چیزو من میگم بهش ....
-صدای دختر با گریه بیشتر میشود و میگوید : نه تو رو خدا . نه خودم میگم اگه تو رو ببینه و بفهمه دیگه نمیتونیم هم دیگرو ببینیم ....
-چرا ؟ من تو رو دوست دارم ... تا اخر دنیا که نمیتونیم قایم کنیم این واقعیتو ...
-دختر من هم تو رو دوست دارم ولی شاید پدر نذاره منو تو با هم ازدواج کنیم شاید اون بخواد منو به پسره یکی از دوستاش عروس بده ... از کجا میدونی ؟ اگه اون بفهمه تو رو هم از کار میندازه و اعتمادش هم به من صلب میشه ....
-چرا خوب ؟ من تو رو واقعا دوست دارم یعنی شغل مهم تر از عشقه برای پدرت ؟
-پدرم یک فرد مادیاتیه و فقط به پول اهمیت میده ... نمیذاره ما با هم باشیم ....
-من نمیذارم ... ببین تو میگی یا من بگم که ما با هم می خواهیم ازدواج کنیم ....
(صدای بلند گریه مردی از داخل حیاط به گوش میرسه سوری که انگار پشت در نشسته )
دختر و پسر ساکت میشدند ولی همون لحظه در خونه باز میشه و مردی کوتاه بیرون میاد پسر و دختر فقط به مرد نگاه میکنند و حرفی نمیتوانند بزنند . مرد دخترشو تو بغل میگیره و میگه تو به من یاد دادی که عشق مهمتره ... من با مادرت به خاطر پول ازدواج کردم ولی حالا اونو ندارم و از دستش دادم حالا نمیخوام تو رو هم از دست نمیدم دخترم ...
صدای گریه دختر و پدر بلند میشه .....
مرد به پسر نگاهی میکند و میگوید تو 8 ساله پیش من کار میکنی ازت بدی ندیدم میخوام به دخترم هم بدی نشون ندی .....
پسره مصمم میگوید چشم آقا ....
دختر به پسر مینگرد و لبخندی گرم میزند انگار که تموم دنیا رو بهش داده باشن ...
من هم که داشتم به این صحنه نگاه میکردم با صدای بوق ماشینی به هوش اومدم و رفتم خونه ....
اگه مشکلی داشت ببخشید میشه گفت این اولین داستانمه ...
راستش رو بخواهید من مدتی است که شدیدا با خودم درگیر هستم که شروع به نوشتن کنم. تا حالا فقط موفق شده ام که حدود سی صفحه ای از اولین داستانی که در ذهنم گذشته رو بنویسم. یه داستان که فکر کنم مخصوص نوجوانها باشه. تاپیک فوق العاده ای است مخصوصا جناب western من رو یه خورده بهم ریخت . البته بهم ریختن از نوع خوبش.
اگه هنوز فرصتی مونده باشه حتما تا فردا یعنی جمعه یه مینی اینجا قرار می دهم شاید اینجوری به خودم فرصت فعالیت بیشتر بدم.
امیدوارم که این پست من زیاد مزاحم نویسندگان عزیز نبوده باشه.
راستی فقط جهت اینکه مطئمن باشید که من در حال نوشتن هستم اسم داستان رو که مدتی است شروع کرده ام :
(( بره های چوپان دروغگو ))
(( بره های چوپان دروغگو ))
اسمش باحاله میشه موضوع رو بگید ؟
وای من نظر ندم می ترکم!!!!!!پس این دوران زپرتی کی تموم می شه انگار دختر منتظر خواستگار دکتر هستم!!!!!
Mahdi_Shadi
25-01-2008, 11:58
به به...گلي به گوشه جمال همتون!:7:
دم همتون گرم كه اين قدر خوب داريد مياين...درسته كه امروز روز آخره امّا اگه مي‌خواهين واقعاً خوشحال مي‌شيم كه شماها هم كاراتونو تا آخر امروز بدين...hamidma جان....يه وقت عقب نموني...!:14:
مرسي از Beni_Nvidia و mobiler عزيز كه كاراشونو گذاشتن...خواهشا همتون فردا براي رأي گيري بياين...:12:
وسترن جان شما هم ديگه آخرشه...فردا خواستگاري و عقد و نامزدي و عروسي و....همش با هم برگزار ميشه...:46:
Mahdi_Shadi
25-01-2008, 12:03
فقط كاش فرانك خانوم هم ما رو مستفيض ميكرد...!
اینم مینی من : این اولین باریه که من سعی کردم یه داستان خیلی کوتاه بنویسم اصلا هیچ وقت فکر نمی کردم که بشه یه داستان کوتاه گفت ولی خوب با خوندن این تاپیک سعی خودم رو کردم .
دنیای سیاه من
-سلام. خسته نباشید.
-سلام .قربان شما.
- می شه لطف کنید و در صندوق عقب رو باز کنید.
-بله حتما ،چرا که نه
- اینها چی هستند.
راننده مکسی کرد و با تعجب و عصبانیت گفت:
- شمش طلا ..... شایدم بمب هسته ای . خودتون که دارید می بینید یه مقدار قلوه سنگ هستند برای باغچه خونمون دارم می برم.
- ببخشید با کی هماهنگ کرده اید؟
- یعنی برای برداشتن سنگ از میون اشغالها هم باید هماهنگ کنم؟
- اینجا منازل سازمانیه و ما هم مسئول حفاظت و ایمنی خود شما ....
- بس کنید این چه مسخره بازیه فکر کردید کی هستید ....... حالا باید دیگه به پلیس هم جواب بدیم؟
مامور پلیس که شخص بسیار خشک و مغروری بود رو به سربازی که جلوی پاسگاه پلیس با اسلحه و کلاه گرد اهنی مشغول گذراندن شیفت نگهبانیش بود ، کرد و گفت :
- اهای سرباز بیا اینجا ایشون رو ببر بازداشتگاه .... ماشینشون رو ببر پارکینگ ....
-یعنی چه ؟ به خاطر چند تا قلوه سنگ؟
-برو اقا برو ...ببرش
راننده که شدیدا شوکه شده بود رو به مامور پلیس کرد وگفت :
- مرتیکه مگه قاتل گرفته ای ؟
سرباز سعی کرد اون رو به سمت پاسگاه ببره ، ولی از پس هیکل بزرگ راننده بر نمی اومد . راننده که از سه سال قبل به علت افسردگی شدید مجبور به خورد داروهای اعصاب شده بود وزنش خیلی بالا رفته بود.
سرباز سعی کرد با اسلحه راننده رو مجبور به حرکت کند.
راننده که خیلی از طرز برخورد مامور پلیس و سرباز عصبانی شده بود با دست به سینه سرباز زد تا اجازه بدهد که با مامور پلیس صحبت کند ولی خوب از اون جایی که سرباز خیلی هیکل نحیفی داشت روی زمین پهن شد.
سروان مثل فیلمهای هالیوودی بعد از اینکه بعد از سالها یه موقعیت اضطراری گیرش امده بود خیلی با حس اسلحه اش رو به سمت راننده گرفت و گفت:
- دستات رو بگیر بالا
و بیسمش رو پرس کرد و گفت : مرکز موقعیت اضطراری
خیلی سریع چند تا مامور پلیس از پاسگاه بیرون امدند و با اسلحه های اماده به شلیک به سمت راننده حمله بردندو راننده را با ضرباتی روی زمین به پشت خواباندند و دستهایش را با دستبند .....
در همین لحظه راننده به خودش امد و در حالی که در یک ظهر گرم تابستانی که هیچ پرنده ای هم پر نمی زد ، سوار ماشینش از جلوی پاسگاه پلیس رد شد و از درگیریهای همیشگی ذهنیش خنده اش گرفت و از اینکه بازم خوردن قرصش رو فراموش کرد اهی کشید و به راهش ادامه داد.
فقط كاش فرانك خانوم هم ما رو مستفيض ميكرد...!
مرسی نظر لطفتونه اما راستش من داستان نویسی بلد نیستم
اما سعی می کنم نوشته های شما دوستای خوبم راب خونم شاید برای دفعه های بعد اماده شدم
منم فردا می یام مثل بقیه یک رای می دم شاید دفعه های بعد تونستم شرکت کننده هم باشم:40:
راستش طاقت نیوردم و یه مرخصی ساعتی گرفتم و امدم خونه ببینم دوستان در مورد مینی من نظر داده اند یا نه ! ولی خوب مثل اینکه خیلی عجله کرده ام. منتظر نظرات شما هستم هر چند نظر نهایی فرداست ولی خوب .........
Mahdi_Shadi
25-01-2008, 18:17
اول از همه ممنون از فرانك خانوم....هم منتظر رأيت هستيم هم منتظر كارت تو دفعه‌هاي بعدي كه گفتي!:10:
امّا حالا براي فردا....ممنون مي‌شم اگه اين كارا رو بكنيم....تا رأي گيري كامل و خوب انجام بشه...:
1_ فردا از ساعت 6 صبح تا 6:30 بعد از ظهر وقت رأي دادنه....مشكلي نيست؟!:46:
2_ هر كس فقط يك رأي ميتونه بده.
3_ به طور كاملا اوتوماتيك و از اون جايي كه قراره به خودمون رأي نديم، به غير از رأيي كه به ديگران مي‌ديم، يك رأي هم براي خودمون محسوب ميشه.
4_ قبل از دادن رأي حتما يه بار ديگه و يك بار ديگه تمام كارها رو بخونيم.
5_ موقع دادن رأي...فقط بگيم كه به كار كي رأي مي‌ديم....نظرامون باشه براي بعد از اعلام نتايج!
6_ فردا رأس ساعت 7 شروع ميكنيم به شمردن آرا
7_ هر كي كه بخواد با هر شرايطي كه داشته باشه...چه كار داده باشه و چه نه...ميتونه رأي بده.امّا به شرطي كه طبق همين قاعده باشه... و حتماً هم تمام كار ها رو خونده باشه....
8_ تا الان(كه البته فكر نكنم ديگه كسي اضافه بشه...!) اين افراد كاراشون رو دادن:
pedram_ashena ....Mario...Mahdi_Shadi...Western....mobiler...Ben y_Nvidia...hamidma
9_ ديگه هيچي نمي‌خوام بگم...فقط يه گلايه:
كاشكي با كاراتون اسمتونم مي‌ذاشتيد....آخه خدايش خودتون تو يه همچيم فضايي با اسم كاربري راحت‌تريد يا اسم واقعيتون....من كه خودم تقريبا جفتش يكيه...امّا واقعاً با مهدي خيلي راحتم!
تا فردا ساعت 7:10:
من هم یکی دیگه بنویسم ....
بارون داشت میومد که یک تاکسی قراضه جلوش ایستاد و گفت سوار شو جوون برسونمت ...
-پسر گفت : نه اقا من خودم میرم ...
-راننده : توی این هوا ماشین به زور میره تو چطور میخوای بری .؟
- خوب ....
پسر سوار میشه . تا چند دقیقه هر دو نفر هم ساکتند و حرفی نمیزنند تا اینکه یک گربه میاد جلوی ماشین و راننده رو شوکه میکنه .
رانند میگه : ادما درست شدند حالا با این حیووا باید بسازیم .
-اونم جون داره و سردشه حتما داره میره خونه اش بخوابه .
تا نصف مسیر سر همین چیزا با هم حرف میزنند و کمی صمیمی میشند .
-راننده میخنده و میگه : پسر این وقته شب از کجا میای تو این سرما ؟
-از پیش نامزدم ...
- مبارکه عروسی کی هست حالا ؟
- پسر لبخند تلخی میزنه و میگه با این وضع تا سال دیگه .
-مگه چه وضعیه ؟
-منی که شغل درست و حسابی و پدر ومادر پولدار و سروضع درست حسابی ندارم به نظرتون میتونیم زندگی بچرخونم ؟
- ای پسر فکر کردی من مگه پولدار بودم ؟ مگه شغلی داشتم ؟ سرو وضعمو هم که میبینی ....
(هر دو میخندد ...) من هم اوایل عین تو بودم و میترسیدم از اینکه نتونم از عهده زندگی بر بیام تا اینکه یه روز که دقیق یادمه زمستون بود و داشت برف میومد باید مادرمو میرسوندم بیمارستان چون حالش بد شده بود عین همیشه ولی با یک سرم خوب میشد ولی ایندفعخ کمی فرق داشت ..... تاکسی دربست گرفتمو مادرمو رسوندم بیمارستان .... توی راه اینقدر گریه کردم که و که انگار که رو زخم اون راننده پیر هم نمک ریختم ...
بعد از اینکه رسیدیم به بیمارستان چون دیر وقت بود راننده گفت من هم با شما میام تا برگردونمتون ....
تو سالن انتظار نشسته بودیم که پرستار میان سالی اومد بیرون و گفت مادرتون باید امشب اینجا بمونه تا فردا دکتر ...... بهش برسه ...
من هم هراسان گفتم خانوم پرستار حالش خوب میشه ؟ .... راستشو بگید ... من غیر از اون کسیو ندارم ... پرستار خندید و گفت اره مرد جوون خوب میشه ولی باید تحت درمان باشه ....
من هم نشستم رو صندلی و زدم زیره گریه و داد زدم گفتم خدایا من فقط مادرمو و نرگسو دارم تو این دنیا البته اگه پدر نرگس منو به غلامی قبول کنه ..... خدایا من مگه چی کار کردم که هر چی بلا هست سر من میاری ؟ پدرمو بچه بودم گرفتی ... حالا مادرمو میخوای ؟ بگو حالا مادرمو میخوای ؟
پرستار اومد بیرون و گفت مادرتون حالش بهتر شده میخواد شما رو ببینه .... بعد از اینکه رفتم داخلو و مادرم خوابش برد اومدم بیرون و دیدم که اون پیرمرد نشسته و منتظر منه ...
بهش گفتم که حاج اقا شما میتونی بری ...
بدون اینکه به حرفه من گوش کنه گفت نرگسو دوست داری ؟
با حیرت گفتم بله اقا ...
گفت چرا بهت نمیدن ؟
گفتم برای شغلمه میگن که باید یک شغل مناسب داشته باشی ...
پیرمرد پرسید مگه شغلت چیه ؟
جوون گفت من توی قمار خونه کار میکنم چون کاری به غیر از چایی دادن و رانندگی بلد نیستم و پولی هم که میدن خوبه ولی حیف که پدر زنم اینو نمیدونه .........
پیرمرد گفت فکر نکردی که شغلتو عوض کنی ؟
جوون گفت کی میخواد به منی که اسمم به عنوان قمار باز محله در اومده شغل بده ؟
پیرمرد گفت : پس گفتی رانندگی بلدی ؟ مگه نه ؟
جوون گفت اره پدر خدابیامرزم یادم داده بود و گواهیناممو برام گرفت ... ولی به چه دردم میخوره نمیدونم ...
پیرمرد سویچ ماشینشو در اورد و داد به جوون و بهش گفت روزی برام یک چهارم چولی رو که در میاری بدی بسه بقیه اش ماله خودتو مادرتو و نرگست .... من دیگه نمیتونم کار کنم و هر لحظه ممکنه بمیرم بهتره استراحت کنم اخر عمری ....
جوون گریه کرد و پیرمردو بغل مردو گفت حاجی بعد از پدرم تو تنها مردی هستی که به من خوبی میکنی ......
(صدای بوق ماشینا میاد .... بوق ... بوق .... )
پسر میگه حاج اقا مواظب باش ... تصادف نکنی .... راننده حواسشو جمع میکنه و به پسر میگه حالا کجا میخواستی پیاده بشی ؟
پسر میگه چهارراه بعدی ....
سر چهار راه رانند ترمز میکنه و رو به پسر میگه "حرکت از تو برکت از خدا".. موفق باشی ....
پسر میگه همچنین حاجی ....
پسر میره تو فرش فروشی ....
احمد تویی ؟ خوب شد اومدی اون فرشو بلند کن بیار تو انبار ....
پسر : چشم اوستا ....
رانند تاکسی هم بلند میخنده با خودش میگه از دست این جوونای امروزی .... بعد گازو میگیره و میره ...
من اگه مشکلی نیست اینو برای مسابقه قبول کنید .... البته اگه فقط یکی قبول میکنید ...
توی اتاق از طرف میز صدایی میاد ...
اتاق سرده و این پسره هم از ما زیاد کار میکشه ...
صدای کیس کامپیوتره ...
کیس : من که خسته شدم برای این پسره کار کنم انگار که ما کلفتش هستیم ...
مانیتور : اره راست میگی ولی باید ساخت دیگه ...
موس و کیبرد و اسپیکر هم با هم میگند اره باید ساخت چاره ای نیست...
کیس : چرا یک چاره هست ...
بقیه : چه چاره ای ؟
کیس : شب که اومد هیچ کدوممون کارمون رو انجام ندیم تا قدرمونو بدونه و کمی التماس کنه ...
بقیه : که چی بشه ؟
کیس با غرور و طوری که انگار ارباب بقیه هست گفت : حداقل معلوم میشه کیو بیشتر دوست داره دیگه ...
سی پی یو و مادربورد و رم و کارت گرافیک هم گفتند که ما چی کار کنیم ؟
کیس به اونا گفت تا شما رو ننداختم بیرون ساکت بشید ... اونا هم ساکت شدند ...
بقیه هم ساکت بودند و بین خود میگفتند اره فکر خوبیه ... و قبول کردند ...
شب شد ...
پسر اومد تو اتاق و دوشاخه برق را رو زد به پریز ...
رفت تا دکمه پاور کیس رو بزنه تا اونو روشن کنه ولی روشن نمیشد که نمیشد ...
پسر با عصبانیت ضربه ای به کیس زد و گفت روشن شو دیگه ... دوباره امتحان کرد ولی مثله اینکه کیس میخواست مقاومت کنه ... ایندفعه ضربه ی محکمتری زد و کیس طاقت نیاورد و روشن شد ...
حالا نوبت مانیتور بود که روشن نشه و مقاومت کنه ...
پسر دکمه پاور مانیتور رو زد ولی مانیتور روشن نشد ... پسر ضربه ای زد و گفت تو دیگه چرا روشن شو حوصله ندارم ... دوباره امتحان کرد ولی مانیتور هم که نمیخواست از کیس کم بیاره مقاومت کرد ولی با ضربه دوم هیچی حالیش نشد و روشن شد ...
حالا صحفه ای اومده بود که پسر باید Enter میزد ولی دکمه Enter کار نمیکرد ... پسر با عصبانیت ضربه زد و گفت مثله اینکه امروز میخوای اعصابه منو خورد کنید ... کیبرد هم
که میخواست ادای کیس و مانیتور رو در بیاره مقاومت کرد ولی اونم با ضربه ی دوم خودشو باخت و شروع به کار کرد ...
سیستم بالا اومده بود و پسر هم که همیشه عادت داشت هنگام کار اهنگ گوش کنه دست رو برد طرف موس تا اهنگارو انتخاب و پخش کنه ولی موس هم که با بقیه قرار بسته بود کار نکرد ولی اونم با ضربه ی دوم مجبور شد شروع به کار کنه چون براش سخت بود با اندام نحیفش عین کیس و مانیتور و کیبرد مقاومت کنه ...
کیس و مانیتور و کیبرد و موس کار کردند ولی صدایی نمیومد ... پسر درجه صدای اسپیکر رو چک کرد ولی اونم درست بود ولی دیگه نمیتونست جلوی خودشو بگیره و دو تا ضربه پشت سر هم به اسپیکر زد و اونم مجبور شد کار کنه چون هر لحظه ممکن بود سیم پیچی داخلش به هم بریزه و اوراقی بشه و از ترس این شروع به کار کرد ...
پسر کارشو انجام داد و بعد از تموم شدن کار کامپیوترشو خاموش کرد و رفت بخوابه ...
نصفه شب ...
کیس : دیدید به من یواش تر زد ؟ یعنی منو بیشتر دوست داره ...
مانیتور : اصلا هم به من مگه زد ؟ نه ؟ نزد ؟ چرا زد ... خودش هم نمیفهمید چی داشت میگفت ...
کیبرد و موس و اسپیکر هم ادعاهای خودشون بیان کردند و هر کی میگفت منو بیشتر دوست داشت و ...
یک صدای
سرفه از زیر میز میومد ... همه ساکت شدند تا بفهمن اون کیه ...
اون مودم ADSL بود که برگشت رو به همه گفت : اینقدر سره این قضیه دعوا نکنین ...
بقیه : چرا مگه چیه ؟
مودم : چیزی نیست ولی فقط میخوام برای ساکت کردن شما و راحت خوابیدن خودم میخوام بگم که اون پسر همتونو یک اندازه دوست داره ...
بقیه : چطور و از کجا میدونی ؟
مودم : چون به هر کدومتون دو ضربه بیشتر نزد ...
همه ساکت میشد و بعد از چن لحظه همه با هم میخندن و تصمیم میگیرن دیگه سره این چیزا با هم دعوا نکنن ...
نتیجه اخلاقی : با اینکه اونا جون ندارند ولی فکری پاک دارند و فکر میکنند مساوی ضربه خوردن مساویه هم اندازه دوست داشتنه ... ما ادما هم اگه عین اینا باشیم میتونیم از کارای بد دیگران که بدون قصد و غرض انجام میدند نکات خوبی رو برداشت کنیم ...
نویسند : بنیامین
Mahdi_Shadi
26-01-2008, 13:58
آهاي.....مگه قرار نيست بياين نظر بدين.....:19:
خيلي خب بياين شروع كنيم.....
اول خودم....همون طور كه گفتم بايد همهي كارا رو يك بار ديگه بخونيم...به خودمونم نمي‌تونيم رأي بديم....
....من به western رأي ميدم....
.
.
.
..خلاصه اينكه خواهشاً امشب تا ساعت 6:30 بياين نظراتونو بگيد...كه رأس ساعت 7 آرا شمارش ميشه....
Hectorist
26-01-2008, 14:08
ببخشید ، یکی مثل من که اولین باره این تایپیک رو میبینه میتونه نظر بده ؟؟؟ یا رای بده ؟؟؟
من هم به Western رای میدم ...
Mahdi_Shadi
26-01-2008, 14:30
ببخشید ، یکی مثل من که اولین باره این تایپیک رو میبینه میتونه نظر بده ؟؟؟ یا رای بده ؟؟؟
آره...چرا كه نه...فقط به شرطي كه تمام پستهايي كه بچّه‌ها براي مسابقه گذاشتنو بخوني تا درست و كامل نظر بدي....خودم تو چند تا پست بالاتر همه رو تو 9بند نوشتم و توضيح دادم...!
...تا ساعت 6:30 امشب بيتر وقت نداري‌ها...:11:
اینم مینی من : این اولین باریه که من سعی کردم یه داستان خیلی کوتاه بنویسم اصلا هیچ وقت فکر نمی کردم که بشه یه داستان کوتاه گفت ولی خوب با خوندن این تاپیک سعی خودم رو کردم .
دنیای سیاه من
-سلام. خسته نباشید.
-سلام .قربان شما.
- می شه لطف کنید و در صندوق عقب رو باز کنید.
-بله حتما ،چرا که نه
- اینها چی هستند.
راننده مکسی کرد و با تعجب و عصبانیت گفت:
- شمش طلا ..... شایدم بمب هسته ای . خودتون که دارید می بینید یه مقدار قلوه سنگ هستند برای باغچه خونمون دارم می برم.
- ببخشید با کی هماهنگ کرده اید؟
- یعنی برای برداشتن سنگ از میون اشغالها هم باید هماهنگ کنم؟
- اینجا منازل سازمانیه و ما هم مسئول حفاظت و ایمنی خود شما ....
- بس کنید این چه مسخره بازیه فکر کردید کی هستید ....... حالا باید دیگه به پلیس هم جواب بدیم؟
مامور پلیس که شخص بسیار خشک و مغروری بود رو به سربازی که جلوی پاسگاه پلیس با اسلحه و کلاه گرد اهنی مشغول گذراندن شیفت نگهبانیش بود ، کرد و گفت :
- اهای سرباز بیا اینجا ایشون رو ببر بازداشتگاه .... ماشینشون رو ببر پارکینگ ....
-یعنی چه ؟ به خاطر چند تا قلوه سنگ؟
-برو اقا برو ...ببرش
راننده که شدیدا شوکه شده بود رو به مامور پلیس کرد وگفت :
- مرتیکه مگه قاتل گرفته ای ؟
سرباز سعی کرد اون رو به سمت پاسگاه ببره ، ولی از پس هیکل بزرگ راننده بر نمی اومد . راننده که از سه سال قبل به علت افسردگی شدید مجبور به خورد داروهای اعصاب شده بود وزنش خیلی بالا رفته بود.
سرباز سعی کرد با اسلحه راننده رو مجبور به حرکت کند.
راننده که خیلی از طرز برخورد مامور پلیس و سرباز عصبانی شده بود با دست به سینه سرباز زد تا اجازه بدهد که با مامور پلیس صحبت کند ولی خوب از اون جایی که سرباز خیلی هیکل نحیفی داشت روی زمین پهن شد.
سروان مثل فیلمهای هالیوودی بعد از اینکه بعد از سالها یه موقعیت اضطراری گیرش امده بود خیلی با حس اسلحه اش رو به سمت راننده گرفت و گفت:
- دستات رو بگیر بالا
و بیسمش رو پرس کرد و گفت : مرکز موقعیت اضطراری
خیلی سریع چند تا مامور پلیس از پاسگاه بیرون امدند و با اسلحه های اماده به شلیک به سمت راننده حمله بردندو راننده را با ضرباتی روی زمین به پشت خواباندند و دستهایش را با دستبند .....
در همین لحظه راننده به خودش امد و در حالی که در یک ظهر گرم تابستانی که هیچ پرنده ای هم پر نمی زد ، سوار ماشینش از جلوی پاسگاه پلیس رد شد و از درگیریهای همیشگی ذهنیش خنده اش گرفت و از اینکه بازم خوردن قرصش رو فراموش کرد اهی کشید و به راهش ادامه داد.
من هم به این نوشته رای میدم. یعنی hamidma رو انتخاب میکنم.
راستی اسم من مهران هست.
Hectorist
26-01-2008, 15:42
خیلی ممنون. من البته اینم میخوام بدونم که آیا نوشته های بچه ها رو نقد و بررسی هم میکنید ؟؟؟
ببخشید که من خیلی رک و راستم ، اما من توی اینا کار زیاد جالبی ندیدم. شاید به این خاطره که خیلی زود سروتهش به هم میومد و خیلی کم واضح بود. دیگه اگه به قول آقای مهدی مینی مال بشه دیگه چی میشه. اسم تایپیک اصلا به مینی مال نمیاد ، و به نظر من اگه داستان قرار باشه نوشته بشه خیلی بهتره ، چون خیلی عمقدار تر از مینی مال هست و حاصل تفکر و ذوق بچه ها در عرصه داستان نویسی.
توی اینها من از همه بیشتر از داستان کوتاه آقای پدرام خوشم اومد. فضای خیلی جالبی داشت و خیلی رو بود.
اگه قرار باشه آثار رو نقد کنیم ، با اجازه من بعدا حرفامو میزنم.
pedram_ashena
26-01-2008, 18:01
همچنان در شوك قرارداشتم.
تابحال نشده بود كسي جرأت كرده باشد كه بخواهد به من بي‌ادبي كرده باشد
حال اينجا، در جايي تاريك و نمور ، با دستاني كه تا لحظاتي پيش از پشت بسته شده و چشماني كه با دستمالي
من اگه مشکلی نیست اینو برای مسابقه قبول کنید .... البته اگه فقط یکی قبول میکنید ...
توی اتاق از طرف میز صدایی میاد ...
اتاق سرده و این پسره هم از ما زیاد کار میکشه ... [/B]
من هم به ماريو راي ميدهم تنها به خاطر خلاقيتش و با وجود ضعفهاي زياد نگارشي ، همچنين نوشته اين دوستمان هم داراي خلاقيت است ولي چون نتوانست پايان مناسبي رقم بزند ،راي نياورد
نقد ها را هم فردا يا پس فردا ميگويم
Mahdi_Shadi
26-01-2008, 18:30
اي بابا....هنوز همهتون نيومديد كه.....ممنون از اونايي كه اومدن و نظر دادن:11:
فقط با اجازه‌ي شما...وقت رو به جاي 6:30 ميكنيم 7 تا همه بيان...
منم اومدم دوستان شرمنده دیر شد...داداشم داشت می رفت عمل...براش دعا کنید
من به داستان آقا مهدی رای می دم سرگذشت پسر ناشکری که ادب سختی شد
Mahdi_Shadi
26-01-2008, 19:22
منم اومدم دوستان شرمنده دیر شد...داداشم داشت می رفت عمل...براش دعا کنید
من به داستان آقا مهدی رای می دم سرگذشت پسر ناشکری که ادب سختی شد
ممنون..امّا مهم تر از همه اميدوارم برادرت خيلي زود خوبه خوب بشه...اميدوارم....
Mahdi_Shadi
26-01-2008, 19:23
خب ديگه مهلت آخر...و تمديد نهايي....چون فرانك خانومم مي‌خواستن بيان....تا الان كه وسترن عزيز اوله...در هر صورت اگه اجازه بديد...تا 7:35 تمديد شد!
Mahdi_Shadi
26-01-2008, 19:41
خب ببخشيد...مي‌دونم داره لوث ميشه...امّا ما ايم و يه دنيا مرام و رفاقت ديگه...!:27::46:
پس ديگه خداوكيلي پلّه‌ي آخر تا 6:50 صبر ميكنيم....با عرض معذرت از همه...:11:
Mahdi_Shadi
26-01-2008, 19:54
حالا ديگه وقت تموم شد....
Wetern عزيزم....تونست با 3 رأي اول شه.....:11:
مبارك باشه!!
حالا اين كه تكليفش معلومه....فقط از اونجايي كه فرانك خانوم تو اين انجمن حق آب و گل دارن...اگه اجازه بدين...با اين كه خلاف مقرّرات مسابقست...امّا ايشون تا فردا اگه اومدن و نظر دادن بازم نظرشون رو حساب كنيم.....
موافقين؟
.
.
.
.
Western جان...خيلي هم خوشحال نباش....چون بايد يه سور درست حسابي بديا....!:27::21::34:
امّآ جدا از شوخي و در يك كلمه كه تكراري هم نباشه هي نخوام بگم مبارك و فلان و چي و چي .....
....ميگم كه....ايول!:12:
.
.
.
جداً هم از خدا ميخوام كه حال برادرت خوبه خوبه خوبه خوبه خوبه خوبه.....خوب بشه...
حالا ديگه وقت تموم شد....
Wetern عزيزم....تونست با 3 رأي اول شه.....:11:
مبارك باشه!!
حالا اين كه تكليفش معلومه....فقط از اونجايي كه فرانك خانوم تو اين انجمن حق آب و گل دارن...اگه اجازه بدين...با اين كه خلاف مقرّرات مسابقست...امّا ايشون تا فردا اگه اومدن و نظر دادن بازم نظرشون رو حساب كنيم.....
موافقين؟
.
.
.
.
Western جان...خيلي هم خوشحال نباش....چون بايد يه سور درست حسابي بديا....!:27::21::34:
امّآ جدا از شوخي و در يك كلمه كه تكراري هم نباشه هي نخوام بگم مبارك و فلان و چي و چي .....
....ميگم كه....ايول!:12:
.
.
.
جداً هم از خدا ميخوام كه حال برادرت خوبه خوبه خوبه خوبه خوبه خوبه.....خوب بشه...
ای بابا مسلمه که باید وقت بدید ممکنه بعضی ها مثل من مشکلی براشون پیدا شده باشه اما خدا وکیلی مهدی
جون احساساتی ام کردی:10:ممنون که به فکر برادر من هستی و ممنون که داستان مزخرف منو لایق اول
شدن دیدیدسور چی می خواهید؟
سلام
ببخشید که دیر شد
واقعا دیروز واسم مشکل پیش اومد و نشو شب بیام
همه داستان ها عالی بودن خیلی خیلی قشنگ بودن همه
اگه فقط یک رای می شه داد به وسترن رای می دم اما بقیه هم خیلی خیلی خوب بودند
ديروز براي من خيلي سخت گذشت چون جايي بودم كه نمي شد به اينترنت سر بزنم و شديدا مشتاق بودم كه نتيجه رو بدونم. جداي از امتياز ديگران و رايشان نظراتشون خيلي برام مهمتره. از اينكه يه نفر به من راي داده بود خيلي خيلي خوشحالم ولي خوب جناب western واقعا كارشون عاليه.
خيلي خيلي ممنون مي شم كه دوستان عزيز pedram و western و magmagf و ديگر دوستان كه نوشته اي داشتند نظرشون رو به من اعلام كنند.
من بي صبرانه منتظر نظرات شما دوستان هستم.
خيلي خيلي ممنونم دوستان
شرمنده كه دير شد
پس western برترين شد
مباركه
فعلا بخونم ببينم چي به چيه تا بعد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
Mahdi_Shadi
27-01-2008, 19:46
ای بابا مسلمه که باید وقت بدید ممکنه بعضی ها مثل من مشکلی براشون پیدا شده باشه اما خدا وکیلی مهدی
جون احساساتی ام کردی:10:ممنون که به فکر برادر من هستی و ممنون که داستان مزخرف منو لایق اول
شدن دیدیدسور چی می خواهید؟
خواهش ميكنم...چي مي‌دي...؟!!!:27:
برای سری بعد کی باید بنویسیم تا کی وقت داریم ؟ بهتره مساقات رو کوتاه کنیم مثلا دو روز یکبار ولی فقط یک داستان باشه ...
اقا پدرام که تاپیک رو زدند نمیان ؟
جناب western واقعا كارشون عاليه.
دوست عزیز جناب می گی یه جوری می شم شاید فکر می کنی من پسر هستم؟؟؟درسته؟اما جداً از همه ممنونم
که داستان منو انتخاب کردیدممنون ممنون ممنون حالا من جایزه می خوام!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!
قبل از شروع یک مسابقه یا مبحث دیگه پیش نهاد می کنم نظرتون را راجع به نقاط ضعف و قوت بقیه داستان ها هم بیان کنید
دوست عزیز جناب می گی یه جوری می شم شاید فکر می کنی من پسر هستم؟؟؟درسته؟اما جداً از همه ممنونم
که داستان منو انتخاب کردیدممنون ممنون ممنون حالا من جایزه می خوام!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!
با سلام
واقعا عذر مي خواهم. چون من واقعا فكر كرده بودم كه شما پسر هستيد. اما به هر حال براي من مهمتر اينه كه شما نويسنده خوبي هستيد. اميدوارم اين تعريف من ( كه صد البته واقعي و از روي صداقت بود ) باعث بشه كه شما نظرتون رو در مورد ميني من هم بگيد:31:
در ضمن من ميني جناب pedram رو هم خيلي پسنديدم. جالب بود.
قبل از شروع یک مسابقه یا مبحث دیگه پیش نهاد می کنم نظرتون را راجع به نقاط ضعف و قوت بقیه داستان ها هم بیان کنید
بله منم موافقم همه باید نظراتشون رو بگند بالاخره زحمت کشیده شده و همه حق دارند به نقاط ضعف و قوت داستانشون پی ببرند تا به اشتباهات ادامه داده نشه
برخي از داستانهاي نوشته شده به نوعي با سبك اُ. هنري‌وار به پايان ميرسند ( اگر درست گفته باشم)
يعني تا لحظات آخر نميتون حدس زد كه يا پايان داستان چيست و با يك پايان غافلگيركننده ، باعث ميشويم تا مسائل و سوالات موجود در كل داستان كه ذهن خواننده رو با خودش درگير كرده در يك لحظه پاسخ داده بشه و كلا هر چه در آن لحظه اون شخص غافلگيرتر شده و شايد لبخندي هم بزنه :21: بيشتر به هدف خود ميرسيم.
و برخي داستان زندگي است .
و ... .
اما داستانها :
بزن دو، بزن دو، بچه ها زود باشيد الان مسابقه شروع ميشه جا ميمانيم.
مرد از پشت تلويزيون بيرون امد،سري خاراند و گفت:
نه،اين درست بشو نيست،من ميزنم دو شما هولش بديد،شايد روشن شد
...
زن سفيد پوشي به داخل جمع امد
-پسرها وقته قدم زدنه.دست هم را بگيريد و دنبالم بياييد
پايان
داستان بسيار ساده نوشته شده . گويي اين سادگي ، بي غل و غش بودن محيط و اون دنياي مخصوص به خودش رو نشون ميده.
اين داستان رو كه خوندم ياد فيلم كه فكر كنم به فارسي ترجمه كردند : ساكت شو ، افتادم.
و به ياد سادگي ذاتي اون بازيگر فرانسوي .
كانتان هستم از مونتالژي
همچنان در شوك قرارداشتم.
تابحال نشده بود كسي جرأت كرده باشد كه بخواهد به من بي‌ادبي كرده باشد
...
با تعجب فراوان و با نگاهي معصومانه گفتم: "نه به جون بچم "
پيرمرد نگاهي به مرد لاغر اندام كه شمشيري با خود داشت كرد و گفت : " علامت مخصوص را نشانش بده تا بفهمد ما كه هستيم تِسُكه "
اين تيكش ديگه آخر دستور زبانه :
تابحال نشده بود كسي جرأت كرده باشد كه بخواهد به من بي‌ادبي كرده باشد
:27:
ضمن اينكه داستان همانگونه كه گفته شد حالت عام نداره.
من بالاخره تونستم یکی بنویسم امیدوارم خوشتون بیاد...اسمشو می ذارم بابانوئل!
بحث آنقدر مزخرف بود که میاندا نتوانست تحمل کند ووسط حرف دواین پرید:تو می خواهی بگی بابانوئل واقعیه؟
دواین دستپاچه شد:اوه نه...من منظورم اینه هر چی از صمیم قلب بخواهی می شه حتی اگه باور کنی بابا نوئل
می تونه توروبه آرزوهات برسونه
میراندا با تمسخرلب خم کرد:مطمعنی؟
...
کارلا با ناله ای حرف او را برید:یعنی تو نفهمیدی بابانوئل خود دواین بود؟
اين رو دو بار كامل خوندم تا ، تازه محيط و شرايط حاكم بر اون دستم اومد.
براي همين براي بار سوم هم خواندم.
گيج كنندگيش بخاطر زياد بودن كاراكترها نبود
و همين پيچيده كردنش با وجود يك يا دو پلان :31: قدرت نويسندگي رو بالا برده
سلام بچّه‌ها...بالاخره متنمو تايپ كردم!
مي‌دونم كه شايد به خوبيه مال شماها نباشه...امّا...همينه ديگه...!فقط ببخشيد...كه اين جوري شد!
اينم داستان من:
برف مي‌آمد.همه‌جا تاريك بود. خدا خدا ميكرد كه بالاخره يكي پيدا شود و كمكش كندامّا انگار خبري نبود.
...
برف مي‌آمد.همه جا تاريك بود.خدا خدا ميكرد كه بالاخره يكي پيدا شود و كمكش كند. امّا انگار خبري نبود...
پاراگراف اول داستان رو دوبار خوندم تا محيط دستم اومد
اگر چه داستان پايان عبرت آموزي داشت
ولي شايد، پايان داستان كمي ايده‌آل نگريسته شده
اگرچه ميتونه با اين اتفاق يا هر چيزي كه باعث فروپاشي اون زندگي بشه ، اين امر بوقوع بپيونده.
سير داستان خوبه
معصوميت بچگي و نياز به كمك
بزرگ شدن و شورش بر عليه آنچه كه انتظارش را ندارد و همان غرور و ...
و در انتها برگشت به همان وضعيت اول ولي اينبار وقتي كه همه چيز را از دست رفته ميبيند
چشم اینم قسمتی از داستان من. در ضمن نوشته هام همش تو این سبک نیستا.
دنیای جدید
درست است.
ما در دنیایی زندگی میکنیم که بهشتی وجود ندارد.
دنیایی که جهنم حکمرانی میکند.
...
انسانیت کجاست.
شاید هم راست میگویند، انسانیت ارزوست...
نوعي شكواييه
قشنگ نوشته شده
و باز هم كمي ايده‌آلانه
سلام من هم بدم نمیاد داستان بنویسم قوه ی تخیل خوبی دارم ... حالا کمی مینویسم ولی اینو الان دارم مینویسم ممکنه اشکال داشته باشه ..
توی خیابون دم در یک خونه بزرگ که معلوم بود صاحبش پولداره داشتند با هم جر و بحث میکردند ولی نمیدونم سره چی . دختره داشت گریه میکرد و پسره دلداریش میداد و میگفت نترس چیزی نمیگه نترس من تا اخرش باهات هستم .
....
دختر به پسر مینگرد و لبخندی گرم میزند انگار که تموم دنیا رو بهش داده باشن ...
من هم که داشتم به این صحنه نگاه میکردم با صدای بوق ماشینی به هوش اومدم و رفتم خونه ....
اگه مشکلی داشت ببخشید میشه گفت این اولین داستانمه ...
باز هم يك داستان عشقولانه ديگر :31:
اين داستان به همون اندازه كه آدم عاشق داره ، آدم فضول هم داره. :27:
ساده نوشته شده ( يعني خواننده رو گيج نميكنه ) و كمي هم زود به نتيجه رسيده.
اینم مینی من : این اولین باریه که من سعی کردم یه داستان خیلی کوتاه بنویسم اصلا هیچ وقت فکر نمی کردم که بشه یه داستان کوتاه گفت ولی خوب با خوندن این تاپیک سعی خودم رو کردم .
دنیای سیاه من
-سلام. خسته نباشید.
-سلام .قربان شما.
- می شه لطف کنید و در صندوق عقب رو باز کنید.
-بله حتما ،چرا که نه
- اینها چی هستند.
...
در همین لحظه راننده به خودش امد و در حالی که در یک ظهر گرم تابستانی که هیچ پرنده ای هم پر نمی زد ، سوار ماشینش از جلوی پاسگاه پلیس رد شد و از درگیریهای همیشگی ذهنیش خنده اش گرفت و از اینکه بازم خوردن قرصش رو فراموش کرد اهی کشید و به راهش ادامه داد.
اين داستان رو ميشه در جامعه امروز ديد
درگيري‌هايي كه با كمي صبر و آرامش ميشه پيش نياد و شايد با يك دليل خيلي كوچك و مسخره شروع ميشه.
و خوب بر اساس همين داستان بعضي كله شقيهايي كه بعدا با يادآ‌وري اون خندمان ميگرد.
خوب اين نقد داستان بود مثلا :19:
من هم یکی دیگه بنویسم ....
بارون داشت میومد که یک تاکسی قراضه جلوش ایستاد و گفت سوار شو جوون برسونمت ...
-پسر گفت : نه اقا من خودم میرم ...
-راننده : توی این هوا ماشین به زور میره تو چطور میخوای بری .؟
- خوب ....
...
پسر میره تو فرش فروشی ....
احمد تویی ؟ خوب شد اومدی اون فرشو بلند کن بیار تو انبار ....
پسر : چشم اوستا ....
رانند تاکسی هم بلند میخنده با خودش میگه از دست این جوونای امروزی .... بعد گازو میگیره و میره ...
اين هم ساده و كمي هم انسان رو به فكر واميداره
اون راننده تاكسي چي فكر ميكرد و چي شد . يا منظور اون پسر چيز ديگري بوده .
زمان اون پيرمرد ميشد با همون ماشين خرج زندگي را درآورد و الان آيا با شاگردي يك مغازه ميشه ؟
كداميك ؟
آيا منظور نويسنده همين بوده ؟
من اگه مشکلی نیست اینو برای مسابقه قبول کنید .... البته اگه فقط یکی قبول میکنید ...
توی اتاق از طرف میز صدایی میاد ...
اتاق سرده و این پسره هم از ما زیاد کار میکشه ...
صدای کیس کامپیوتره ...
...
مودم : چون به هر کدومتون دو ضربه بیشتر نزد ...
همه ساکت میشد و بعد از چن لحظه همه با هم میخندن و تصمیم میگیرن دیگه سره این چیزا با هم دعوا نکنن ...
نتیجه اخلاقی : با اینکه اونا جون ندارند ولی فکری پاک دارند و فکر میکنند مساوی ضربه خوردن مساویه هم اندازه دوست داشتنه ... ما ادما هم اگه عین اینا باشیم میتونیم از کارای بد دیگران که بدون قصد و غرض انجام میدند نکات خوبی رو برداشت کنیم ...
نویسند : بنیامین
اين جالب بود
از لحاظ خلاقيتي كه در اين زمينه ايجاد شده و محيط داستان رو با بقيه متفاوت ساخته.
نتيجه گيري هم خوب بود.
ولي شايد بهتر است كه نتيجه گيري رو در داستان قرار نداد.
و به برداشت خواننده سپرد
شايد هم نه.
همچنين به نظرم داستان پايان گرفت چون بايد پايان مي‌پذيرفت.
------------------
فكر كنم داستانها همينها بود.
اتمام اظهار فضل
:5:
برخي از داستانهاي نوشته شده به نوعي با سبك اُ. هنري‌وار به پايان ميرسند ( اگر درست گفته باشم)
يعني تا لحظات آخر نميتون حدس زد كه يا پايان داستان چيست و با يك پايان غافلگيركننده ، باعث ميشويم تا مسائل و سوالات موجود در كل داستان كه ذهن خواننده رو با خودش درگير كرده در يك لحظه پاسخ داده بشه و كلا هر چه در آن لحظه اون شخص غافلگيرتر شده و شايد لبخندي هم بزنه :21: بيشتر به هدف خود ميرسيم.
و برخي داستان زندگي است .
و ... .
اما داستانها :
داستان بسيار ساده نوشته شده . گويي اين سادگي ، بي غل و غش بودن محيط و اون دنياي مخصوص به خودش رو نشون ميده.
اين داستان رو كه خوندم ياد فيلم كه فكر كنم به فارسي ترجمه كردند : ساكت شو ، افتادم.
و به ياد سادگي ذاتي اون بازيگر فرانسوي .
كانتان هستم از مونتالژي
اين تيكش ديگه آخر دستور زبانه :
تابحال نشده بود كسي جرأت كرده باشد كه بخواهد به من بي‌ادبي كرده باشد
:27:
ضمن اينكه داستان همانگونه كه گفته شد حالت عام نداره.
اين رو دو بار كامل خوندم تا ، تازه محيط و شرايط حاكم بر اون دستم اومد.
براي همين براي بار سوم هم خواندم.
گيج كنندگيش بخاطر زياد بودن كاراكترها نبود
و همين پيچيده كردنش با وجود يك يا دو پلان :31: قدرت نويسندگي رو بالا برده
پاراگراف اول داستان رو دوبار خوندم تا محيط دستم اومد
اگر چه داستان پايان عبرت آموزي داشت
ولي شايد، پايان داستان كمي ايده‌آل نگريسته شده
اگرچه ميتونه با اين اتفاق يا هر چيزي كه باعث فروپاشي اون زندگي بشه ، اين امر بوقوع بپيونده.
سير داستان خوبه
معصوميت بچگي و نياز به كمك
بزرگ شدن و شورش بر عليه آنچه كه انتظارش را ندارد و همان غرور و ...
و در انتها برگشت به همان وضعيت اول ولي اينبار وقتي كه همه چيز را از دست رفته ميبيند
نوعي شكواييه
قشنگ نوشته شده
و باز هم كمي ايده‌آلانه
باز هم يك داستان عشقولانه ديگر :31:
اين داستان به همون اندازه كه آدم عاشق داره ، آدم فضول هم داره. :27:
ساده نوشته شده ( يعني خواننده رو گيج نميكنه ) و كمي هم زود به نتيجه رسيده.
اين داستان رو ميشه در جامعه امروز ديد
درگيري‌هايي كه با كمي صبر و آرامش ميشه پيش نياد و شايد با يك دليل خيلي كوچك و مسخره شروع ميشه.
و خوب بر اساس همين داستان بعضي كله شقيهايي كه بعدا با يادآ‌وري اون خندمان ميگرد.
خوب اين نقد داستان بود مثلا :19:
اين هم ساده و كمي هم انسان رو به فكر واميداره
اون راننده تاكسي چي فكر ميكرد و چي شد . يا منظور اون پسر چيز ديگري بوده .
زمان اون پيرمرد ميشد با همون ماشين خرج زندگي را درآورد و الان آيا با شاگردي يك مغازه ميشه ؟
كداميك ؟
آيا منظور نويسنده همين بوده ؟
اين جالب بود
از لحاظ خلاقيتي كه در اين زمينه ايجاد شده و محيط داستان رو با بقيه متفاوت ساخته.
نتيجه گيري هم خوب بود.
ولي شايد بهتر است كه نتيجه گيري رو در داستان قرار نداد.
و به برداشت خواننده سپرد
شايد هم نه.
همچنين به نظرم داستان پايان گرفت چون بايد پايان مي‌پذيرفت.
------------------
فكر كنم داستانها همينها بود.
اتمام اظهار فضل
:5:
نقد جالبیه.
ممنون
pedram_ashena
28-01-2008, 16:16
بزن دو، بزن دو، بچه ها زود باشيد الان مسابقه شروع ميشه جا ميمانيم.
مرد از پشت تلويزيون بيرون امد،سري خاراند و گفت:
نه،اين درست بشو نيست،من ميزنم دو شما هولش بديد،شايد روشن شد
اينكه جاي بحث ندارد :31: فضاي يك تيمارستان/نويسنده سعي نكرده است گره داستاني ايجاد كند و يا خواننده را فريب بدهد تنها برشي از يك واقعه را به نمايش گذاشته است
همچنان در شوك قرارداشتم.
تابحال نشده بود كسي جرأت كرده باشد كه بخواهد به من بي‌ادبي كرده باشد
حال اينجا، در جايي تاريك و نمور ، با دستاني كه تا لحظاتي پيش از پشت بسته شده و چشماني كه با دستمالي سفيد بسته شده بودند!
ميدانم
خلاقيت تنها اثر مثبت اين نوشته است،از نظر نثر مشكل دارد و ديالوگها از بطن تيپها در نميايد
بحث آنقدر مزخرف بود که میاندا نتوانست تحمل کند ووسط حرف دواین پرید:تو می خواهی بگی بابانوئل واقعیه؟
دواین دستپاچه شد:اوه نه...من منظورم اینه هر چی از صمیم قلب بخواهی می شه حتی اگه باور کنی بابا نوئل
می تونه توروبه آرزوهات برسونه
میراندا با تمسخرلب خم کرد:مطمعنی؟
دواین شاد از جلب کردن توجه او با امیدواری لبخند زد:مطمعنم
میراندا با دودلی گفت:حاضری شرط ببندی؟
يك نموره اشنا ميزند:27: استفاده از نامها و فضاي نامانوس كمي مبهم كرده است . نثر خوبي دارد و كمتر دچار سكته شده است ، پايان داستان نيز هم گره داستاني ايجاد ميشود و هم باز ميشود.اگر ديالوگهاي ابتدايي را بازنويسي و پيرايش كند به رواني داستان كمك ميكند
:
برف مي‌آمد.همه‌جا تاريك بود. خدا خدا ميكرد كه بالاخره يكي پيدا شود و كمكش كندامّا انگار خبري نبود.سرانجام وقتي كه در خواب بود، صاحب خانه در را باز كرد تا زباله‌هايشان را بيرو بگذارد.نگاه صاحبخانه به او افتاد كه آرام و بي‌صدا در خوابي زيبا و عميق فرو رفته بود.ناگهان زباله‌ها را به كناري پرت كرد.با عجلهسبدي كه او در آن خوابيده بود را برداشت و به خانه برد.از خوشحالي سر از پا نمي‌شناخت.فقط فرياد مي‌زد:« ويونا...بالاخره خدا ما رو هم استجابت كرد...اوه ويونا...خدايا شكرت خدا...!» آن شب زن و شوهر بيش از هر وقت ديگري خوشحال بودند.بچّه‌اي كه معلوم نبود چه اتّفاقاتي مي‌توانست برايش بيفتد،شده بود نور چشم آقا و خانم ريدر.
كمي بيش از حد شخصيت را سياه جلوه داده شده است.معمولا نويسندگان نبايد طرف شخصيت يا واقعه اي را در داستان بگيرند
زاويه ديد داستان هم اگر عوض شود به اين نوع داستان بيشتر كمك ميكند
درست است.
ما در دنیایی زندگی میکنیم که بهشتی وجود ندارد.
دنیایی که جهنم حکمرانی میکند.
[/CENTER]
با گوشه اي از يك داستان نميشود در مورد همه داستان قضاوت كرد ولي اگر تنها همين متن را در نظر بگيريم ، بايد بگويم نثر ادبي است نه داستان
چون داستان چارچوبهاي خاص خودش را دارد.منتظر داستان كاملش هستم
توی خیابون دم در یک خونه بزرگ که معلوم بود صاحبش پولداره داشتند با هم جر و بحث میکردند ولی نمیدونم سره چی . دختره داشت گریه میکرد و پسره دلداریش میداد و میگفت نترس چیزی نمیگه نترس من تا اخرش باهات هستم .
دختر - من نمیوتونم برم خونه ...
- چرا ؟
- نمیخوام باهاش رو در رو بشم ...
اوه اوه واقعا كه:13: اينقدر ادمها را زود متحول نكنيد.:31:
اتفاق داستان انچنان نبود كه خواننده بپذيرد پايانش اينچنين خواهد شد.من به شخصه اگر جاي پدر بودم با چك و لگد ميافتادم به جانشان(عدم باورپذيري داستان و شعاري بودنش):21:
بايد ديد موضوع بعدي را چگونه آغاز ميكند:46:
-سلام. خسته نباشید.
-سلام .قربان شما.
- می شه لطف کنید و در صندوق عقب رو باز کنید.
-بله حتما ،چرا که نه
- اینها چی هستند.
.
معمولا خوانندگان دوست ندارند نويسنده فريبشان بدهد.خيلي از برنامه هاي تلويزيوني را ديديد كه آخرش طرف از خواب ميپره و شما تو دلتان ميگيد:مسخره،سر كاري بود
نويسنده بايد با خواننده صادق باشد.اگر خواننده از همان اول ميدانست اين ذهنيات شخصيت داستان است بهتر داستان را قبول ميكرد
بارون داشت میومد که یک تاکسی قراضه جلوش ایستاد و گفت سوار شو جوون برسونمت ...
-پسر گفت : نه اقا من خودم میرم ...
-راننده : توی این هوا ماشین به زور میره تو چطور میخوای بری .؟
- خوب ....
پسر سوار میشه . تا چند دقیقه هر دو نفر هم ساکتند و حرفی نمیزنند تا اینکه یک گربه میاد جلوی ماشین و راننده رو شوکه میکنه .
رانند میگه : ادما درست شدند حالا با این حیووا باید بسازیم .
-اونم جون داره و سردشه حتما داره میره خونه اش بخوابه .
تا نصف مسیر سر همین چیزا با هم حرف میزنند و کمی صمیمی میشند .
-راننده میخنده و میگه : پسر این وقته شب از کجا میای تو این سرما ؟
-از پیش نامزدم ...
- مبارکه عروسی کی هست حالا ؟
- پسر لبخند تلخی میزنه و میگه با این وضع تا سال دیگه .
-مگه چه وضعیه ؟
-منی که شغل درست و حسابی و پدر ومادر پولدار و سروضع درست حسابی ندارم به نظرتون میتونیم زندگی بچرخونم ؟
داستان بعديت به روز تر است:31:
توی اتاق از طرف میز صدایی میاد ...
اتاق سرده و این پسره هم از ما زیاد کار میکشه ...
صدای کیس کامپیوتره ...
کیس : من که خسته شدم برای این پسره کار کنم انگار که ما کلفتش هستیم ...
مانیتور : اره راست میگی ولی باید ساخت دیگه ...
انتظار داشتم يك چيز ديگري را در اخر داستان متوجه بشوم ، سعي كن داستان را جور ديگري به پايان برسوني البته اين نظر شخصيه ربطي به قواعد داستان نويسي ندارد
سلام
ببخشید که دیر شد
واقعا دیروز واسم مشکل پیش اومد و نشو شب بیام
همه داستان ها عالی بودن خیلی خیلی قشنگ بودن همه
اگه فقط یک رای می شه داد به وسترن رای می دم اما بقیه هم خیلی خیلی خوب بودند
نويسنده داستان را بدون اضافات شروع كرد.اولين گره داستاني در همان خط دوم پيش آمد(مشكل پيش امد)
نويسنده خواننده را تا پايان داستان ميكشاند تا گره داستاني باز بشود ولي در اخر نويسنده آب پاكي را روي همه ريخت و ضد حالش را زد :31::27::21:
با گوشه اي از يك داستان نميشود در مورد همه داستان قضاوت كرد ولي اگر تنها همين متن را در نظر بگيريم ، بايد بگويم نثر ادبي است نه داستان
چون داستان چارچوبهاي خاص خودش را دارد.منتظر داستان كاملش هستم
راستش الان حدود یک ساله دارم فکری برای پایانش میکنم. به غیر از اینیایی که دیدید بازم نوشتم اما هنوز نتونستم تمومش کنم. پیشنهاد خاصی ندارین که چیکار کنم که نه داستانو سر وتهشو زود هم بیارم و نه از حالت داستان کوتاه در بیاد.
ممنون از نظرتون...
نقل قول:
نوشته شده توسط hamidma
-سلام. خسته نباشید.
-سلام .قربان شما.
- می شه لطف کنید و در صندوق عقب رو باز کنید.
-بله حتما ،چرا که نه
- اینها چی هستند.
.
معمولا خوانندگان دوست ندارند نويسنده فريبشان بدهد.خيلي از برنامه هاي تلويزيوني را ديديد كه آخرش طرف از خواب ميپره و شما تو دلتان ميگيد:مسخره،سر كاري بود
نويسنده بايد با خواننده صادق باشد.اگر خواننده از همان اول ميدانست اين ذهنيات شخصيت داستان است بهتر داستان را قبول ميكرد
نقد فوق العاده اي بود. خودم هم با نظر شما موافقم. هر چند دوست داشتم كه كلا اعلام كنيد كه اهل نوشتن هستم يا نه؟
با گوشه اي از يك داستان نميشود در مورد همه داستان قضاوت كرد ولي اگر تنها همين متن را در نظر بگيريم ، بايد بگويم نثر ادبي است نه داستان
چون داستان چارچوبهاي خاص خودش را دارد.منتظر داستان كاملش هستم
امروز بعد از مدتها دوباره نوشتم، ایندفعه با استفاده از راهنمایی های دوستان تونستم تمومش کنم. کار خیلی سختی نبود فقط باید دوباره امتحان میکردم. متن اظافه شده با متن قبلی همشو گذاشتم. ممنون میشم بگید این پایان خوبه یا نه.
مرسی
دنیای جدید
عقل: درست است.
ما در دنیایی زندگی میکنیم که بهشتی وجود ندارد.
دنیایی که جهنم حکمرانی میکند.
شیطان راهبر است.
نباید دید.
گاهی اوقات کور بودن بهتر از دیدن است.
گاهی اوقات گذشتن از حقمان راحتتراز گرفتن ان است.
جهنمی که زندگی در ان اسان تر از ساختن بهشت است.
نه.
نگو، میدانم.
میدانم که چه بیگناهانی به خاطر چهره شان گناه کار شدند.
میدانم که چه افرادی به خاطر کشور، رنگ ونژادشان شیطان شدند.
بله میدانم.
میدانم که چه تعابیری برای احساسات زیبای انسانی درست کرده اند.
ازادی را توهم میدانند،انسانیت را احمقانه،زیبایی را نسبی،عشق را شهوت،ترس را جهنمی،عدالت را ارزو،نیاز را غلط (بد)ودوست داشتن را ترحم.
فقط و فقط تقلید را قبول دارند،در واقع طوطی را به انسان واقعی ترجیح میدهند.
نشانم بده!
بگرد و عاشقان واقعی نشانم بده.
چه کسی زیباست.
انسانیت کجاست.
شاید هم راست میگویند، انسانیت ارزوست.
احساس:نه!تو دیگر احمق نشو.
هست فقط باید دید.
عقل: آهان.پس باید دید.
چه چیز را؟
احساس: انسانیت را.
عقل: ایا تو دیده ای.
هان؟دیده ای.
احساس: نه من خود ندیده ام اما میدانم که هست.
عقل: از روی چه؟
احساس: آن را هم نمیدانم.اما...
عقل: چه میگویی.به من میگویی احمق،تو که خودت احمق تری.
اگر نیستی:
پس خدایان مهربان را نشانم بده.شیطان نابود شده،دنیای زیبا،روز بدون ترس، زندگی آرام،خواب راحت،عشق بدون اشک،...
نشانم بده.
چی؟
چرا ساکت شده ای.
اصلا هست؟
احساس: نمیدانم،اما گاهی احساس کردم که واقعا عاشق شده ام.
بدون در نظر گرفتن ...
این را چه میگویی؟
عقل: خب،جالب است.
اطمینان داری به خودت دروغ نمیگویی.
احساس: بله،تو چه فکر میکنی؟
چه میخواهی بگویی؟
عقل: خب چه قدر ادامه داشت؟
احساس: شاید چند روز شاید یک ماه وشایدم ...
عقل: و بعدش؟
احساس: دیگه دوستش داشتم یا شایدم ... نداشتم.
و گاهی که دوستش نداشتم ازش متنفر هم بودم.
عقل: چه ساده.
چه ساده عشق واقعی تبدیل به تنفر میشود.
واقعا عشق اینه؟
احساس: نمیدانم.
احساس خاموش شد...
عقل: چه ساده با "نمیدانم" خودت را راحت میکنی.
نه، نیست.
عشق وجود ندارد.
عشق...
ناگهان عقل خاموش شد.
این من هستم.
"من" دو وجه دارم، عقل و احساس.
من میتوانم ببینم.
آری زیباست.
زندگی زیباست.
این عشق من است.
نگاهش کن... زیبا نیست؟
نترس راستش را بگو.
من با تو نیستم عقل، با احساسم هستم.
از عقل نترس.
او همواره میخواهد توجیه کند.
اما نمیداند ایندفعه نمیشود توجیه کرد.
من عاشق شده ام، توجیحش کن.
احساس، احساس کرد...
احساس: آری زیباست، عقل کجایی که ببینی زیبایی را.
عشق را ...
دیدی هست فقط باید دید...
pedram_ashena
28-01-2008, 23:01
نقد فوق العاده اي بود. خودم هم با نظر شما موافقم. هر چند دوست داشتم كه كلا اعلام كنيد كه اهل نوشتن هستم يا نه؟
ببينيد انسانها دو دسته هستند در حيطه داستان نويسي:
1- دسته اول استعداد ندارند و تنها اداي نوشتن را در مياورند اگر خوب به نوشته هايشان نگاه كنيد ميتوانيد چندين داستان معروف را درشان پيدا كني كه بهم چسباندن
2-دسته دوم استعداد دارند ولي شگردها را بلد نيستند كه با كمي مطالعه و نوشتن شيوه و روش خودشان را پيدا ميكنند
شما جزو دسته دوم هستيد
امروز بعد از مدتها دوباره نوشتم، ایندفعه با استفاده از راهنمایی های دوستان تونستم تمومش کنم. کار خیلی سختی نبود فقط باید دوباره امتحان میکردم. متن اظافه شده با متن قبلی همشو گذاشتم. ممنون میشم بگید این پایان خوبه یا نه.
مرسی
ببين داستان هم مثل خانه است.فرض كنيد به شما تصوير يك غار را نشان بدهند و تصوير يك كلبه بعد از شما بپرسند خانه كدام هست؟
شما كلبه را نشان ميدهيد (احتمالا:31:) اگر دليلش را بپرسند ميگوييد چون قواعد يك خانه را دارد.
1-ساخته دست بشر است
2-از روي محاسبه ساخته شده است
3-از اجسام مختلف براي ساختنش استفاده شده است
و....
حالا يكنفر بيايد و بگويد اون غار هم خانه است،من ميتوانم بروم اون تو زندگي كنم يا خيلي ها در غار زندگي ميكنند.شما در جواب ميگوييد: اسب هم انسان را جابجا ميكند ولي بهش نميگويند ماشين
منظور من اين است كه شما يك ابزار از چند ابزار يك داستان را استفاده كرديد و هنوز براي خواننده به عنوان يك داستان شناخته شده نيست
درست مثل شعر ،كه هر جمله اي قشنگي را شعر نميگويند
من پيشنهاد ميكنم بار ديگه در مورد يك موضوع ملموستر براي خودت يك داستان بنويسي،بعد مياييم پله به پله كمك ميكنيم تا بهتر بشود:46:
ببين داستان هم مثل خانه است.فرض كنيد به شما تصوير يك غار را نشان بدهند و تصوير يك كلبه بعد از شما بپرسند خانه كدام هست؟
شما كلبه را نشان ميدهيد (احتمالا:31:) اگر دليلش را بپرسند ميگوييد چون قواعد يك خانه را دارد.
1-ساخته دست بشر است
2-از روي محاسبه ساخته شده است
3-از اجسام مختلف براي ساختنش استفاده شده است
و....
حالا يكنفر بيايد و بگويد اون غار هم خانه است،من ميتوانم بروم اون تو زندگي كنم يا خيلي ها در غار زندگي ميكنند.شما در جواب ميگوييد: اسب هم انسان را جابجا ميكند ولي بهش نميگويند ماشين
منظور من اين است كه شما يك ابزار از چند ابزار يك داستان را استفاده كرديد و هنوز براي خواننده به عنوان يك داستان شناخته شده نيست
درست مثل شعر ،كه هر جمله اي قشنگي را شعر نميگويند
من پيشنهاد ميكنم بار ديگه در مورد يك موضوع ملموستر براي خودت يك داستان بنويسي،بعد مياييم پله به پله كمك ميكنيم تا بهتر بشود:46:
ممنون از راهنماییاتون.
میخواستم بدونم اسم نوشته ی من که قبلا گذاشتم چی میتونه باشه. البته برام خیلی مهم نیست که حتما داستان یا داستان کوتاه باشه. من یه اشتباه کردم که این نوشته مو گذاشتم برای مسابقه و فکر کنم برای همین رای نیاورد که اصلا داستان کوتاه نبود!
به هر حال برای من مهم نیستش که این داستان کوتاه باشه، چون اول که داشتم مینوشتم با این قصد ننوشتم.
بازم ممنون از راهنماییتون.
لطف کنید این نوشتمو که اینو به قصد داستان کوتاه نوشتم بررسی کنید و اگه ممکنه بگید داستان خوبیه یا نه.
خواهشا بگید که اگه این یکی هم داستان کوتاه نمیشه اسمشو گذاشت چی میشه بهش گفت.
ممنون
چرا زندگی؟
در پایتخت یکی از بزرگترین کشورها مردی 27 ساله در خانه ای بزرگ که از پدرش به او ارث رسیده بود زندگی میکرد.
این مرد که جیمز نام داشت در بیست سالگی پدر و مادرش را در تصادفی از دست داده بود و تنها زندگی میکرد.
او شغلی مناسب داشت و درامد ماهانه اش بسیار زیاد بود.
او کسی بود که با بزرگان کشور از قبیل روسا و نمایندگان مجلس و حتی بعضی از وزرا رفت و امد داشت و انها برای او احترام خاصی قایل بودند.
به غیر از غم تنهایی ، او در زندگی اش هیچ غمی نداشت.
به خاطر وضعیت اجتماعی جیمز خیلی از دختران ارزوی ازدواج با وی را داشتند.
بالاخره جیمز نیز تصمیم ازدواج گرفت و به چند کشور مسافرت کرد تا همسر مورد علاقه اش را بیابد.
در نهایت او همسرش را یافت.
بعد از گرفتن مراسمی مجلل ان دو زندگی با هم را شروع کردند.
روزها وسالها میگذشت وانها تصمیم گرفتند که کودکی را به دنیا اورند.
انها کودکی به دنیا اوردند ونام این کودک زیبا را کترین گذاشتند.
زیبایی او مانند داستانها بی مانند بود.
کترین مادری مهربان و پدری داشت که همه نیازهای او را برطرف کرده بودند.
اما همین که او بزرگ تر میشد ترسی سراسر وجود پدر و مادرش را فرا می گرفت.
این ترس یک نگرانی عادی نسبت به فرزند نبود و با ان فرق داشت.
این ترس به خاطر این بود که کترین در شش ماهگی اش ساعت ها به جایی خیره میشد و این رفتارش را تا الان که حدودا شش ساله است هنوز دارد.
البته فقط این نبود.
کترین کودک عادی ای نبود ، زیرا او بسیار گوشه نشین و گاهی اوقات بسیار غمگین در اتاقش می ماند و فکر می کرد.
زمانی که بزرگتر شد و به مدرسه رفت ،همه از رفتارش تعجب می کردند .او در انجا نیز با کسی صحبت نمی کرد حتی با معلمان .
او همین جور به مدرسه میرفت تا زمانی که بیست ساله شد.
البته تا بحال پدر و مادر کترین رفتارش را نادیده میگرفتند اما خود را به ندیدن آن میزدند.
اما با گذشت زمان وضع داشت بدتر میشد.
پدرش که دیگر خسته و ناراحت بود تصمیم گرفت که با او صحبت کند تا اگر توانست به او کمکی کند.
جیمز ،به اتاق کترین رفت و با او صحبت را اغاز کرد:
جیمز:نمیدونم چه کاری میتونم بکنم.من و مادرت در تمام این مدت هرچه نیاز داشتی برایت فراهم کردیم و تا نهایت توانمان تلاش کردیم که تو راحت زندگی کنی.ولی به نظر میاد همه ی نازات برطرف نشده، درسته؟
کترین:من نیاز به سکوت دارم و اینکه خیلی کم صحبت میکنم دلیل نمیشه که غمگینم یا کمبود عاطفی دارم.من در این فکر هستم که چرا باید زندگی کرد و این موضوعیست که فکر من رو در تمام
این مدت به خودش جلب کرده.
جیمز:من چیزی یاد گرفته ام وان اینست که: زندگی را زندگی باید کرد.
همه مردم بر این اساس زندگی میکنند.
تو هم از مردمی ، پس باید زندگی کنی.چون برای این خلق شده ای و روزی نیز می میری.
حال که تمام مدت زندگی ات را در این جستجو باشی که چرا زندگی؟
زندگی نمی ایستد تا با تو همراه شود بلکه میگذرد و دیگر تو نیز زندگی نخواهی کرد و زمان زندگی ات را از دست داده ای.
کترین:درست است که زندگی انجور که باید می گذرد و منتظر کسی نمی ماند.اما................................... ...............
مثالی می زنم که شاید بتوانی مرا درک کنی.
تا بحال به یک مرغداری رفته ای.
در انجا از مرغان نگهداری میکنند ، بهشان غذا می دهند و در نهایت انها را می کشند.
مرغان در انجا زندگی میکنند ، غذا میخورند ، زاد و ولد میکنند اما برای چه؟
ایا این کافیست که زندگی کنی.اما ندانی برای چه.
انها در مدت زندگیشان باید انقدر تخم بگذارند تا جایی که دیگر قدرت ندارند و انوقت است که به مرگ محکومند.
زندگی یک مرغ واقعی چگونه است.
ایا انها نباید در طبیعت ازاد زندگی کنند و خودشان با مرگ بجنگند.
که می داند ، شاید ما هم مثل ان مرغانیم.
و در شعورمان چیزی بیش از این نمیبینیم.
همانطور که یک مرغ فقط مرغداری را می تواند ببیند.
pedram_ashena
29-01-2008, 13:31
ممنون از راهنماییاتون.
]
خوب شروع كردي ولي فكر كنم هنوز تمام نشده
خيلي بد تمام شد.بايد يك پايان مناسبتري پيدا كني.
خوب منم اومدم نظراتم رو بگم!!!!!از اول شروع می کنم نقل قول نمی کنم...
داستان pedram ashena
چند بار هم بخونی نمی تونی بفهمی دیونه خونه است یعنی منظورش رو خوب رسونده فقط من نمی فهمم یکی
چرا باید چنین داستانی بنویسه وخواننده چرا باید اونو بخونه؟؟؟
داستان mario هم در همین مایه بود اما کمی خنده دار جلوه کرده جالب شده البته اگر قصد خندوندن داشته موفق بوده
داستان mahdi shadi خوب بود.واضح وتمیز به سبک کلاسیک رسیدن به درس تلخ در همان چند سطر اونو خیلی جذاب کرده بود و البته هماهنگی جمله اول و آخر فکر جالبی بود منکه به این رای داده بودم
داستان mobiler که اصلاً داستان نبود شعر یا نثر یا؟نمی دونم؟نمی تونم نظر بدم!!!!!!!!!!!!
هر سه داستان beny nvidia جالب بود اول دختر و پسر دم در...ساده وشیرین با دلهره موقتی و پایانی خوش ومنطقی
داستان پسرک فرش فروش نوعی نارضایتی و دروغگویی جوانان که خودم مکرراً باهاشون رو در رو شده ام و این داستان لج آدم رو خوب در میاره وخواننده رو متوجه عیب بزرگی می کنه
داستان سوم کامپوتر فکر جدید وخوبی بود خوب شروع شده بود و خوب پیش می رفت خواننده رو کنجکاو می کرداما
آخرش انگار که می تونست خیلی بهتر از این بشه ...
داستان hamidma (قلوه سنگها)یک ترحم زایی عالی!هر آن خواننده فکر می کنه با یک شخصیت منفی طرفه که با پی
بردن به حقیقت و درک نکردن جامعه اطراف دلسوزی می کنه
بنظرم همه سعی خوبی کرده بودند و اگه ادامه بدیم بهتر هم خواهیم شد
داستان hamidma (قلوه سنگها)یک ترحم زایی عالی!هر آن خواننده فکر می کنه با یک شخصیت منفی طرفه که با پی بردن به حقیقت و درک نکردن جامعه اطراف دلسوزی می کنه
با تشكر از اظهار نظرتون. من يه مقداري سعي كردم كه در اين داستان علاوه بر اينكه خواننده رو با يه شوك ( نه چندان زياد) مواجهه كنم از اونجايي كه شديدا به موضوعات روانشاختي و روان درماني علاقه دارم و مطالعه كرده ام ، به نوعي به وضعيت روحي و فكري افرادي كه دچار افسردگي و ديگر بيماريهاي روحي مبتلا مي شوند اشنا كنم.
هميشه براي من فيلم ( ذهن زيبا ) beautiful mind با بازي راسل كرو يه فيلم تاثير گذار بوده. در اين فيلم نيز بيننده كاملا با يه شوك البته شديد مواجهه مي شود كه خوب من اون رو خيلي پسنديدم.
به هر حال از نظراتتون ممنونم.
يه سوال هم در مورد نوشته و نقد جناب پدرام داشتم.
شما در مورد صداقت نويسنده صحبت كرديد ولي در نوشته خودتون روندي شبيه به روند داستان من وجود داره مكالماتي نا مفهوم و پيچيده كه با عبارت ( يه زن سفيد پوش ) بر ملا مي شود. ممنون مي شوم كه در اين مورد بيشتر توضيح و صحبت كنيد.
اگر هم لطف كنيد و در مورد نظر لطفتون كه در مورد نويسندگي من داشتيد ، راهنمايي كنيد كه با چه كتابهايي شروع كنم و چي بخونم ممنون مي شم.
منم از اینطور سردرگم کردن خواننده در مورد شخصیتها خوشم میاد اگه رمان شیطان کیست منو خونده باشید می بینیدکه اکثر شخصیتهام مرموزند اصلاً از اسم رمانم معلومه مگه نه؟
Mahdi_Shadi
02-02-2008, 18:25
آره كه معلومه وسترن جان....خداييش رمان قشنگيه.....!
pedram_ashena
03-02-2008, 01:43
.
يه سوال هم در مورد نوشته و نقد جناب پدرام داشتم.
شما در مورد صداقت نويسنده صحبت كرديد ولي در نوشته خودتون روندي شبيه به روند داستان من وجود داره مكالماتي نا مفهوم و پيچيده كه با عبارت ( يه زن سفيد پوش ) بر ملا مي شود. ممنون مي شوم كه در اين مورد بيشتر توضيح و صحبت كنيد.
اگر هم لطف كنيد و در مورد نظر لطفتون كه در مورد نويسندگي من داشتيد ، راهنمايي كنيد كه با چه كتابهايي شروع كنم و چي بخونم ممنون مي شم.
من در آنجا سعي نكردم چيزي را مخفي كنم.و اصلا هم سعي نكردم اخر داستان چيزي را كشف كنم.فضاي ابتدايي داستان خواننده را به يقين بالايي ميرساند كه اين فضاي يك تيمارستان شايد باشد.نويسنده در اين داستان همانقدر اطلاعات دارد كه خواننده از نوشته درك ميكند.و اين حس به خواننده كمتر دست ميدهد كه در حال بازي خوردن است
در مورد كتابها هم بعدا توضيح ميدهم
ممنون
من در آنجا سعي نكردم چيزي را مخفي كنم.و اصلا هم سعي نكردم اخر داستان چيزي را كشف كنم.فضاي ابتدايي داستان خواننده را به يقين بالايي ميرساند كه اين فضاي يك تيمارستان شايد باشد.نويسنده در اين داستان همانقدر اطلاعات دارد كه خواننده از نوشته درك ميكند.و اين حس به خواننده كمتر دست ميدهد كه در حال بازي خوردن است
در مورد كتابها هم بعدا توضيح ميدهم
ممنون
شاید خیلی کودن باشم اما من نفهمیدم فضای تیمارستانه تا اینکه خودت گفتی!!!!!!!فکر نکنم لزومی به سردرگم
کردن خواننده (تا این حد )باشه!
من در آنجا سعي نكردم چيزي را مخفي كنم.و اصلا هم سعي نكردم اخر داستان چيزي را كشف كنم.فضاي ابتدايي داستان خواننده را به يقين بالايي ميرساند كه اين فضاي يك تيمارستان شايد باشد.نويسنده در اين داستان همانقدر اطلاعات دارد كه خواننده از نوشته درك ميكند.و اين حس به خواننده كمتر دست ميدهد كه در حال بازي خوردن است
در مورد كتابها هم بعدا توضيح ميدهم
ممنون
بازم ممنون از اینکه جواب داید. شاید اگه بهتون بگم که این داستانی که من نوشتم دقیقا واقعیت داشته و فقط مقداری اینجانب به حالت نوشته نزدیکش کرده ام قبول کنید که این (در حالی که حرف شما رو در مورد تکان دادن خواننده قبول دارم) کاملا واقعیت داشته و سعی به معرفی مشکلات داشته ام.
منم از اینطور سردرگم کردن خواننده در مورد شخصیتها خوشم میاد اگه رمان شیطان کیست منو خونده باشید می بینیدکه اکثر شخصیتهام مرموزند اصلاً از اسم رمانم معلومه مگه نه؟
ممنون که WESTERN نیز در این مورد نظر دادند.
نمی دونم از چگونگی نوشته شدن داستانهای مشهور فرانکشتاین و دراکولا خبر دارید یا نه چهار دوست بودند قرار
می ذارند هر کس داستانی بنویسه و صبح به بقیه عرضه کنه دو نفر از اون چهار نفر مری شلی و برام استوکر بودند!شاید اگر اون دو نفر دیگه هم چیزی می نوشتند مثل اون دو حالا مشهور می شدند
پس چرا دیگه ادامه نمی دید؟شاید استوکر و شلی دیگه ای خلق بشه!
خوب من با اجازه دوستان 5 مینی دیگر را که اخیرا نوشتم اینجا قرار میدهم. از دوستان خواهش می کنم که حتما نظر بدهند و از 0 تا 5 به هر کدام از مینی ها امتیاز بدهند.
دید باز
- یک، دو، سه .... و چهارتا درخت
- حالا با اون یکی
- یک ، دو، سه .... سه تا
-حالا با هر دو
- یک، دو، سه، چهار، پنج، شش ، هفت .... هفت تا
-آفرین پسرم همیشه با دوچشمت به زندگی نگاه کن.
شکلهای انتخابی
خنده، گریه،چشمک، تعجب،دسته گل،خجالت، غمگین و .... کاش می دانستم که بچه های این تاپیک کدام شکلک را برای مینی های من انتخاب می کنند.
راه رفتن و نوشتن
او زیبا می نویسد ولی مطمئن هستم اگر می توانست راه برود همه را ازشوق دویدن به وجد می آورد، من راه می روم ولی شاید اگر می توانستم بنویسم همه را از شوق نوشتن ..... این فرق بین western و من هست.
دید بسته
زن با نگرانی از کم شدن مهر و علاقه شوهرش پرسید:
- چند ماهی هست که حلقه ازدواجمان به دستت نیست!
مرد دست چپش را بلند کرد و گفت :
- فکر کنم که شما هم چند ماهی هست که به انگشت کوچک من نگاه نکردی! حلقه برای ان انگشتم کوچک شده بود.
آرزوی اره ای
- اجازه بده من مقداری اره کنم. از بچکی بریدن با اره ، آرزویم بوده است.
اره را گرفت و دو سه بار اره را جلو و عقب کرد و گفت :
بسته . خسته شدم خودت ادامه بده.
حمید اره را گرفت و کارش را ادامه داد .او دائم در این فکر بود که نکند آرزوی ساختن لانه چوبی برای پرندگان که چند روز گذشته را صرفش کرده بود این قدر پوچ و زود گذر باشد.
پس من نظرم رو ميگم.
ناراحت نشيها :19:
:46:
خوب من با اجازه دوستان 5 مینی دیگر را که اخیرا نوشتم اینجا قرار میدهم. از دوستان خواهش می کنم که حتما نظر بدهند و از 0 تا 5 به هر کدام از مینی ها امتیاز بدهند.
دید باز
- یک، دو، سه .... و چهارتا درخت
- حالا با اون یکی
- یک ، دو، سه .... سه تا
-حالا با هر دو
- یک، دو، سه، چهار، پنج، شش ، هفت .... هفت تا
-آفرین پسرم همیشه با دوچشمت به زندگی نگاه کن.
قشنگ بود. ولي واقعيت نداره. فكر نكنم ميدان ديد يك چشم اينقدر كم باشه.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شکلهای انتخابی
خنده، گریه،چشمک، تعجب،دسته گل،خجالت، غمگین و .... کاش می دانستم که بچه های این تاپیک کدام شکلک را برای مینی های من انتخاب می کنند.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
راه رفتن و نوشتن
او زیبا می نویسد ولی مطمئن هستم اگر می توانست راه برود همه را ازشوق دویدن به وجد می آورد، من راه می روم ولی شاید اگر می توانستم بنویسم همه را از شوق نوشتن ..... این فرق بین western و من هست.
فكركنم بهش ميگن رئاليسم جادويي. داستاني كه فكر ميكنيم واقعي است.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
دید بسته
زن با نگرانی از کم شدن مهر و علاقه شوهرش پرسید:
- چند ماهی هست که حلقه ازدواجمان به دستت نیست!
مرد دست چپش را بلند کرد و گفت :
- فکر کنم که شما هم چند ماهی هست که به انگشت کوچک من نگاه نکردی! حلقه برای ان انگشتم کوچک شده بود.
امكان اتفاق اين داستان هم وجود نداره
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
آرزوی اره ای
- اجازه بده من مقداری اره کنم. از بچکی بریدن با اره ، آرزویم بوده است.
اره را گرفت و دو سه بار اره را جلو و عقب کرد و گفت :
بسته . خسته شدم خودت ادامه بده.
حمید اره را گرفت و کارش را ادامه داد .او دائم در این فکر بود که نکند آرزوی ساختن لانه چوبی برای پرندگان که چند روز گذشته را صرفش کرده بود این قدر پوچ و زود گذر باشد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين داستان هم با نام : "حتي يك لحظه" از من :
.................................................. .................................................. .....
- حتي يك لحظه ؟
- حتي يك لحظه.
حتي نتوانست به اين هم فكر كند كه زندگي از يك چشم بر هم زدني ، سريعتر گذشته.
و تمام.
.................................................. .................................................. .....
پس من نظرم رو ميگم.
ناراحت نشيها :19:
:46:
خیلی خیلی ممنونم دوست گرامی. اصلا هم ناراحت شدن نداره و کلی هم خوشحال شدم.:11:
فقط یک سوال ؟ ایا واقعا شما فکر می کنید که تمام مینی ها باید واقعیت داشته باشند؟ یا این یک اصل در مینی هست؟
در داستان اول دقیقا این اتفاق می افتد شما می توانید در کنار یک خیابان که مقداری درخت در کنارش دارد بایستید و امتحان کنید......
در مورد داستان حلقه ازدواج نیز من مقداری از اغراق استفاده کردم تا یک مسائله مهم زناشویی یعنی ( تحریف شناختی ) را نشان بدهم. سعی کردم که از یه استعاره استفاده کنم و اگر شما ازدواج کرده باشید فکر کنم مطمئن می شوید که همچنین مسائلی خیلی خیلی پیش می یاد ( هر چند که در زندگی عادی هم خیلی از این اتفاقها می افتد)
نقد جالبیه.
ممنون
خواهش ميكنم
:11:
خیلی خیلی ممنونم دوست گرامی. اصلا هم ناراحت شدن نداره و کلی هم خوشحال شدم.:11:
فقط یک سوال ؟ ایا واقعا شما فکر می کنید که تمام مینی ها باید واقعیت داشته باشند؟ یا این یک اصل در مینی هست؟
در داستان اول دقیقا این اتفاق می افتد شما می توانید در کنار یک خیابان که مقداری درخت در کنارش دارد بایستید و امتحان کنید......
در مورد داستان حلقه ازدواج نیز من مقداری از اغراق استفاده کردم تا یک مسائله مهم زناشویی یعنی ( تحریف شناختی ) را نشان بدهم. سعی کردم که از یه استعاره استفاده کنم و اگر شما ازدواج کرده باشید فکر کنم مطمئن می شوید که همچنین مسائلی خیلی خیلی پیش می یاد ( هر چند که در زندگی عادی هم خیلی از این اتفاقها می افتد)
ممنون
من نگفتم كه تمام ميني ها بايد واقعيت داشته باشند. يادمه يه جا خوندم كه داستانهايي كه در كنار واقعيت زندگي قرار دارند و به گونه اي نوشته ميشن كه تصور خواننده اين است كه وجود دارند به رئاليسم جادويي معروفند. اين داستان رو هم خوندم هم ميگفتم كه يك داستانه و هم ميگفتم شايد واقعيت داشته باشه.
همانطور كه فكر كنم قبلا گفتم نظرات من رو فقط به ديد يك خواننده بپذيريد . چون نه تخصصش رو دارم و نه معلوماتش رو. :20:
حالا هم احتمالا برداشت اشتباهي داشته‌ام. :27:
در مورد داستان درخت هم بايد امتحان كنم :31:
در مورد داستان حلقه هم چون ديگه خيلي اغراق شده بود گفتم.
از لحاظ كلي موافقم شايد يه چيزهايي باشه كه جلوي چشممان هست ولي دقت نميكنيم.
:11:
خوب من با اجازه دوستان 5 مینی دیگر را که اخیرا نوشتم اینجا قرار میدهم. از دوستان خواهش می کنم که حتما نظر بدهند و از 0 تا 5 به هر کدام از مینی ها امتیاز بدهند.
دید باز
خیلی خوشحال شدم که به این کار ادامه میدی...منم هستم تا آخرش!
- یک، دو، سه .... و چهارتا درخت
- حالا با اون یکی
- یک ، دو، سه .... سه تا
-حالا با هر دو
- یک، دو، سه، چهار، پنج، شش ، هفت .... هفت تا
-آفرین پسرم همیشه با دوچشمت به زندگی نگاه کن.
من امتحان کردم متوجه نشدم یک چشمی با دو چشمی فرق داره یا نه!اما معنی اش خوب بود!
شکلهای انتخابی
خنده، گریه،چشمک، تعجب،دسته گل،خجالت، غمگین و .... کاش می دانستم که بچه های این تاپیک کدام شکلک را برای مینی های من انتخاب می کنند.
من برات :10:رو انتخاب می کنم چون با همه خوبی!و ضرفیت خوبی داری
راه رفتن و نوشتن
او زیبا می نویسد ولی مطمئن هستم اگر می توانست راه برود همه را ازشوق دویدن به وجد می آورد، من راه می روم ولی شاید اگر می توانستم بنویسم همه را از شوق نوشتن ..... این فرق بین western و من هست.
فقط می تونم اینو بگم!خیلی شوکه ام کردی!بله بنظر منم تو اگه می تونستی بنویسی...لطفاً بنویس
دید بسته
زن با نگرانی از کم شدن مهر و علاقه شوهرش پرسید:
- چند ماهی هست که حلقه ازدواجمان به دستت نیست!
مرد دست چپش را بلند کرد و گفت :
- فکر کنم که شما هم چند ماهی هست که به انگشت کوچک من نگاه نکردی! حلقه برای ان انگشتم کوچک شده بود.
خیلی جالب بود! قضاوت زود و نادرست زنان و بی توجهی مردان اینقدر کوتاه و مفید نمی توانست گفته شود عالیه!
آرزوی اره ای
- اجازه بده من مقداری اره کنم. از بچکی بریدن با اره ، آرزویم بوده است.
اره را گرفت و دو سه بار اره را جلو و عقب کرد و گفت :
بسته . خسته شدم خودت ادامه بده.
حمید اره را گرفت و کارش را ادامه داد .او دائم در این فکر بود که نکند آرزوی ساختن لانه چوبی برای پرندگان که چند روز گذشته را صرفش کرده بود این قدر پوچ و زود گذر باشد.
این سر منم خیلی اومده و همیشه فکر کردم واقعاً تصمیمم اینقدر سرسری بوده؟به نکته خوبی اشاره کردی! در کل
استعداد نوشتن مینی رو داری(برعکس من!)من بازم یک داستان خیلی کوتاه نوشتم تا فردا میام تایپ می کنم
از اینکه این چند روز رو صبر کردم تا شما بیایید نظرتون رو بدید اصلا پشیمون نیستم. ممنونم از نظراتتون. دلگرم کننده بودند. واقعا ممنونم. شما هم در مورد نویسندگی توضیح بدید. البته اگه امکان داره. اینکه شما فقط می نویسید یا اینکه با قاعده و اصول خاصی است؟ اصلا در مورد نویسندگی و شیوه های نگارش و ... سابقه مطالعه دارید؟ شما چه کتابهایی رو برای شروع به من پیشنهاد می کنید؟
خوب با اجازه سه تا دیگه از مینی های جدیدم رو اینجا قرار می دهم. امیدوارم که ناامید کننده نباشند و شما هم حتما نظرتون رو بدید.
این دفعه اصلا به اسم براشون فکر نکردم. شاید بتونم بعدا براشون اسم هم انتخاب کنم.
---------------------------------------------------------------------------------------
خوابت نمی آید؟
نه
به چی فکر می کنی؟
هیچی! تو به چی فکر می کنی؟
به اینکه چرا اینقدر تو فکر هستی؟
من ؟ چطور مگه؟
اخه باز هم دست به سینه خوابیدی
------------------------------------------------------------
سه تا به جلو یکی به چپ ، پای چپ
سه تا به جلو یکی به راست ، پای راست
حالا سه تا به راست یکی به بالا پای چپ
حالا سه تا به چپ یکی به ؟!
موزائیک های پیاده رو تمام شدند و عابر پای راستش را برای عبور از خیابان روی اسفالت گذاشت اما اینبار با زاویه 45 درجه حرکت کرد تا اگر نمی تواند مثل اسب حرکت کند حداقل مثل فیل حرکت کند. مدتهاست که دیگر مثل وزیر راه نمی رود.
----------------------------------------------------------------------
با وجود تمام زیبایی و وسعتش ونمایش آن همه الماسهای چشمک زنش خیلی ها فقط به پلاک هلالی کوچک روی سینه اش نگاه می کردند. آسمان باز هم حسودی اش شد و ابرها را برای مخفی کردن ماه فراخواند.
----------------------------------------------------------------------
تو خیلی نسبت به من لطف داری !من هیچ کار خاصی نمی کنم در کل هرچی به ذهن و قلمم میاد می نویسم هیچ
کتابی نخوندم و بهت هیچی پیشنهاد نمی کنم!!!!چون بنظرم روح نویسنده باید تماماً مال خودش باشه و اصلاً نیازی
نیست از دیگران کمک بگیره!اونم از کسانی که خودشون حتی یک داستان کوتاه هم ننوشتند!!پس لطفاً آزادانه به
کارت ادامه بده چون مهارت عجیب و شوکه کننده ای داری!گاهی به سرم می زنه نکنه این مینی ها رو از جا یی کش می ری!چون برای یک تازه کار خیلی عالی اند!این سه تا هم طبق معمول عالی بود و من نمی دونم چی بگم جداً حرف نداره که بگم!هنوز دومی محشر بود!اینم از داستان دوم من!شما مجبورم کردید داستان کوتاه بنویسم!اما مینی هنوز .نمی تونم!یعنی چیزی به ذهنم نمی رسه
باورود به سالن با یک صف بلند روبرو شد اما قبل از آنکه فرصت غر زدن پیدا کندیکی از دوستانش از وسط صف دست تکان داد(هی ...تراویس پیش دکتره شما با هم آزمایش داده بودید مگه نه؟پس لازم نیست صف بایستی)
جی سن از خدا خواسته به سوی مطب راه افتاد.یکی از دوستانش به شوخی داد زد(برو خوش شانس!اولین باره اون سردردهات به دردت خواهد خوردقسم می خورم معافت می کنند)
جی سن خندان وارد دفتر شد.منشی آنجا نبود پس به سوی مطب رفت اما تالای در را باز کردصدای بغض آلود تراویس را شنید(ازتون خواهش کردم...این باید بین ما بمونه!)
دست جی سن بر دستگیره ماند.دکتر غرید(اما اگه برادرتون علت معافیت رو بپرسه....)
تراویس نالید(یک چیزی پیدا می کنم بهش می گم...لطفاً آقای دکتر چرا نمی فهمید این اونو ویران می کنه اجازه
بدید تا وقت هست پیش هم باشیم و خوش بگذرونیم...اوه خدای من!چقدر وقت هست؟)
دکتر زمزمه کرد(دوست داشتم بگم شش ماه اما خیلی کمتر از اینه...کاش زودتر اقدام می کردید...)
تراویس گریست(نه...نه نمی خوام به این زودی ازش جدا بشم...)
جی سن احساس کرد دنیا بر سرش می چرخد.درد پیشانی اش دوباره و وحشتناک تر شروع شد.برگشت و وحشیانه خود را به سالن انداخت و در مقابل چشمان حیرت زده جوانان بیرون دوید.
با صدای جیغ و داد پرشور بچه های خیابان از خواب بیدار شد و متوجه بارش برف شد.یعنی زمستان آمده بود؟یعنی از وقتی که از شهر خارج شده بود یک سال گذشته بود؟و او هنوز زنده بود؟چقدر دلش برای تراویس تنگ شده بود شاید وقتش بود برگردد و بخاطر بی خبر ترک کردنش از او معذرت بخواهد...با صدای ضرباتی که به در خورد بخود آمد.صاحب هتل بود(آقای مولیگان...یک عده اومدند شما رو به جرم فرار از سربازی ببرند!)
جی سن خندید(منکه گفتم معاف هستم)
آقای فارگو سر تکان داد(منم همین رو بهشون گفتم اما اونا گفتند آقای تراویس مولیگان معاف بودند نه شما!)
راستش رو بخواهید تمام مینی های که من تا حالا نوشته ام نتیجه سالها فکر من هستند. تمام این نوشته ها بر گرفته از تخیلات و تفکرات من بوده اند که سالها به دنبال راه حلی برای ابرازشون می گشتم. این تاپیک به من کمک کرد که این ها رو بنویسم. و راهنمایی ها و دلگرمی های شما و دیگر دوستان تاثیر خیلی زیادی بر کارهای من دارد.
بازم ممنونم از راهنماییتون و لطفتون
حس بد انسان بودن
لجن از سر و رویم پایین می ریزد. بوی تعفن فضولات گاو و گوسفند که با خاک قاطی شده اند و تمام بدنم را در بر گرفته اند قدرت تنفس را از من گرفته اند. آه نه خدا! باران دوباره شروع شد. الان دیگر باید منتظر ریزش قطرات آب از بالای سرم باشم ،سقف بالای سرم پر از سوراخ است. این وضعیت دیگر آخر شانس من است. از زمانی که از مادرم جدا شدم روز به روز اوضاع بدتر می شود. ماههاست که دیگر خواهر برادرهایم را ندیده ام و از آنها هیچ خبری ندارم. یادش بخیر زمانی که درآغوش مادرم همه با هم زندگی می کردیم. وقتی از مادرم جدا می شدیم مادرم می گفت هر وقت بزرگ شوید دوباره ممکن هست بتوانید همدیگر را ببینید .سرما، گرما،خیسی، خشکی، کمبود غذا، تاریکی و خفقان، فشار مداوم خاک و شن اطرافم ....... آه خدا را شکر که من را بذر گل هستم و نه انسان.
امیدوار بودم که حداقل تو این دو هفته دیگر دوستان هم بیایند و نظر بدهند....... مثل اینکه اصلا از اقا پدرام هم خبری نیست.........
بله هیچکس اینورها نیست!خود تو چرا به داستان من نظر ندادی؟منم می بینی که از لجم به داستانهای تو نظر نمی دم!!!!!!!!!
Mahdi_Shadi
19-02-2008, 15:21
تو خیلی نسبت به من لطف داری !من هیچ کار خاصی نمی کنم در کل هرچی به ذهن و قلمم میاد می نویسم هیچ
کتابی نخوندم و بهت هیچی پیشنهاد نمی کنم!!!!چون بنظرم روح نویسنده باید تماماً مال خودش باشه و اصلاً نیازی
نیست از دیگران کمک بگیره!اونم از کسانی که خودشون حتی یک داستان کوتاه هم ننوشتند!!پس لطفاً آزادانه به
کارت ادامه بده چون مهارت عجیب و شوکه کننده ای داری!گاهی به سرم می زنه نکنه این مینی ها رو از جا یی کش می ری!چون برای یک تازه کار خیلی عالی اند!این سه تا هم طبق معمول عالی بود و من نمی دونم چی بگم جداً حرف نداره که بگم!هنوز دومی محشر بود!اینم از داستان دوم من!شما مجبورم کردید داستان کوتاه بنویسم!اما مینی هنوز .نمی تونم!یعنی چیزی به ذهنم نمی رسه
باورود به سالن با یک صف بلند روبرو شد اما قبل از آنکه فرصت غر زدن پیدا کندیکی از دوستانش از وسط صف دست تکان داد(هی ...تراویس پیش دکتره شما با هم آزمایش داده بودید مگه نه؟پس لازم نیست صف بایستی)
جی سن از خدا خواسته به سوی مطب راه افتاد.یکی از دوستانش به شوخی داد زد(برو خوش شانس!اولین باره اون سردردهات به دردت خواهد خوردقسم می خورم معافت می کنند)
جی سن خندان وارد دفتر شد.منشی آنجا نبود پس به سوی مطب رفت اما تالای در را باز کردصدای بغض آلود تراویس را شنید(ازتون خواهش کردم...این باید بین ما بمونه!)
دست جی سن بر دستگیره ماند.دکتر غرید(اما اگه برادرتون علت معافیت رو بپرسه....)
تراویس نالید(یک چیزی پیدا می کنم بهش می گم...لطفاً آقای دکتر چرا نمی فهمید این اونو ویران می کنه اجازه
بدید تا وقت هست پیش هم باشیم و خوش بگذرونیم...اوه خدای من!چقدر وقت هست؟)
دکتر زمزمه کرد(دوست داشتم بگم شش ماه اما خیلی کمتر از اینه...کاش زودتر اقدام می کردید...)
تراویس گریست(نه...نه نمی خوام به این زودی ازش جدا بشم...)
جی سن احساس کرد دنیا بر سرش می چرخد.درد پیشانی اش دوباره و وحشتناک تر شروع شد.برگشت و وحشیانه خود را به سالن انداخت و در مقابل چشمان حیرت زده جوانان بیرون دوید.
با صدای جیغ و داد پرشور بچه های خیابان از خواب بیدار شد و متوجه بارش برف شد.یعنی زمستان آمده بود؟یعنی از وقتی که از شهر خارج شده بود یک سال گذشته بود؟و او هنوز زنده بود؟چقدر دلش برای تراویس تنگ شده بود شاید وقتش بود برگردد و بخاطر بی خبر ترک کردنش از او معذرت بخواهد...با صدای ضرباتی که به در خورد بخود آمد.صاحب هتل بود(آقای مولیگان...یک عده اومدند شما رو به جرم فرار از سربازی ببرند!)
جی سن خندید(منکه گفتم معاف هستم)
آقای فارگو سر تکان داد(منم همین رو بهشون گفتم اما اونا گفتند آقای تراویس مولیگان معاف بودند نه شما!)
بالاخره من برگشتم!:10:
وسترن جان مثل هميشه قشنگ بود....راستش وسطاش كه رسيد...مخصوصاً اونجا كه يه دفعه از خواب ميپره... داشتم نااميد مي‌شدم...امّا وقتي ادامه دادم ديدم نه خير...اين وسترن همون نويسنده‌ي خوش ذوقه...!:31:
خوب من اگر نظر نمي دهم معنيش اينه كه بي نقصه western جان. در ضمن امروز هم به شما حسوديم شد:31: چون mehdi امده بود و واسه ميني شمانظر داده بود ولي حتي نظرش رو در مورد يكي از ميني من هم نداده بود.:41::11:
Mahdi_Shadi
19-02-2008, 19:13
خوب من اگر نظر نمي دهم معنيش اينه كه بي نقصه western جان. در ضمن امروز هم به شما حسوديم شد:31: چون mehdi امده بود و واسه ميني شمانظر داده بود ولي حتي نظرش رو در مورد يكي از ميني من هم نداده بود.:41::11:
اي بابا داداش چوب كاريمون نكن...من شرمنده...راست مي‌گي...بايد نظر مي‌أادم...ببخشيد:11:
.
.
.
مي‌دوني نمي‌خوام دونه دونه نظر بدم....ميخوام يه چيز كلّي بگم...البته فقط نظرمه و چون گفتي دارم ميگم...مي‌دوني... به نظرم هر چي كه بيشتر مي‌نويسي...بهتر مي‌نويسي...اين خاصيّته كليّه مني ماله... يعني بايد اون قدر بنويسي تا بشي يكي مثل نيچه...!..البته خودت مي‌دوني كه يه روز از نيچه هم بهتر ميشي...!:10:
بازم شرمنده!
مثل اينكه شما چوب كاري مي فرماييد. از نظرتون خيلي خيلي ممنونم. دلگرم كننده بود.
شديدا منتظر نظرات ديگر دوستان نيز هستم.
اوه سلام دوستان!خوش اومدی مهدی!بازم شرمنده ام کردید!
hamidma چرا اینقدر اعتماد بنفس کمی داری؟تو محشر می نویسی پسر!!!!
راستی برام دعا کنید اگه بتونم ششصد هزار تومان جمع کنم می تونم کتاب رانده شدگان رو چاپ کنم!!!و حتی طرح روی جلد هم خودم بدم!!!دعا کنید بتونم و البته اگه چاپ شد به فروش برسه!یک آدم خوب پیدا کردم که چاپ خونه داره
اومد کتابم رو دید با تعداد صفحه ها حساب کرد گفت پونصد جلد می تونیم بزنیم!اوه اگه بشه....
Mahdi_Shadi
20-02-2008, 18:41
واييييييييييييي....تبريك ميگم وسترن عزيزم......چه خوب......اين عاليه.....
.
.
.
ببين بذار بي تعارف بهت بگم....اگه بذاري من از خدامه كه هر جوري ميتونم تو اين كار كمك كنم.....فقط اگه بذاري..........
.
.
.
داش حميد...تو هم بي‌خيال نشو بازم كاراي قشنگتو برامون بذار....
واييييييييييييي....تبريك ميگم وسترن عزيزم......چه خوب......اين عاليه.....
ببين بذار بي تعارف بهت بگم....اگه بذاري من از خدامه كه هر جوري ميتونم تو اين كار كمك كنم.....فقط اگه بذاري..........
اوه تو چه خوبی:18:متشکرم اما فکر نکنم کسی بتونه کمک کنه:41: امیدم به بعد از عید...بذار ببینم چی می شه
خدا بخواد کمکم می کنه انشاالله...از لطفت ممنونم...اما اگه چاپ شدآدرس بده برات یکی پست کنم:11:
Mahdi_Shadi
22-02-2008, 14:53
باشه....آدرس مي‌دمو منتظر مي‌مونم....!...بد قولي هم نكن كه اصلاً جنبشو ندارم...!:46::27:
ولي بي شوخي ايشالا هر چي ميشه خير باشه و موفق باشي...:11:
Mahdi_Shadi
22-02-2008, 14:59
حالا....همين حالا كه ديگه كم كمك داره سال تموم ميشه و بعدش به هر دليلي ممكنه براي كنار هم بودنمون وقفه بيفته...پس بياين يه بار ديگه دور هم جمع بشيم و داستان بنويسيم....
اگه اجازه بدين اينا نظراي پيشنهاديه منه:
1_ يه بار ديگه همت كنيم و هر كي كه دست به قلم هست رو جمع كنيمو اين سري رو بهتر و جدي تر دنبال كنيم....:10:
2_ موضوع مسابقه يا دوباره آزاد باشه يا بيايم جمع شيم و يه موضوع جالب و قشنگ و نو كه جاي كار زيادي هم داره رو انتخاب كنيم و راجع به اون بنويسيم... كه من خودم با اين دومي موافق ترم....:20:
3_ فعلاً چون هنوز شماها نظر ندادين رو همينا بحث كنيم تا صورت كلّي كار معلوم بشه...
4_ ....خب پاشين بياين نظر بدين ديگه....:19::46:
Mahdi_Shadi
22-02-2008, 22:11
نه بابا....نظر....؟...نه به خدا.....!...مسابقه....؟....نه بابا اين حرفها چيه....نه به خدا....نه...!!
.
.
.
خب بيايان نظر بدين ديگه......gif
خوابت نمی آید؟
نه
به چی فکر می کنی؟
هیچی! تو به چی فکر می کنی؟
به اینکه چرا اینقدر تو فکر هستی؟
من ؟ چطور مگه؟
اخه باز هم دست به سینه خوابیدی
------------------------------------------------------------
سه تا به جلو یکی به چپ ، پای چپ
سه تا به جلو یکی به راست ، پای راست
حالا سه تا به راست یکی به بالا پای چپ
حالا سه تا به چپ یکی به ؟!
موزائیک های پیاده رو تمام شدند و عابر پای راستش را برای عبور از خیابان روی اسفالت گذاشت اما اینبار با زاویه 45 درجه حرکت کرد تا اگر نمی تواند مثل اسب حرکت کند حداقل مثل فیل حرکت کند. مدتهاست که دیگر مثل وزیر راه نمی رود.
----------------------------------------------------------------------
با وجود تمام زیبایی و وسعتش ونمایش آن همه الماسهای چشمک زنش خیلی ها فقط به پلاک هلالی کوچک روی سینه اش نگاه می کردند. آسمان باز هم حسودی اش شد و ابرها را برای مخفی کردن ماه فراخواند.
سلام
کارت عالیه...
من از نوشتن خوشم میاد ولی چون از چیزای زیای خوشم میاد نمیرسم تقویت کنم خودم رو ...
حالا....همين حالا كه ديگه كم كمك داره سال تموم ميشه و بعدش به هر دليلي ممكنه براي كنار هم بودنمون وقفه بيفته...پس بياين يه بار ديگه دور هم جمع بشيم و داستان بنويسيم....
اگه اجازه بدين اينا نظراي پيشنهاديه منه:
1_ يه بار ديگه همت كنيم و هر كي كه دست به قلم هست رو جمع كنيمو اين سري رو بهتر و جدي تر دنبال كنيم....:10:
2_ موضوع مسابقه يا دوباره آزاد باشه يا بيايم جمع شيم و يه موضوع جالب و قشنگ و نو كه جاي كار زيادي هم داره رو انتخاب كنيم و راجع به اون بنويسيم... كه من خودم با اين دومي موافق ترم....:20:
3_ فعلاً چون هنوز شماها نظر ندادين رو همينا بحث كنيم تا صورت كلّي كار معلوم بشه...
4_ ....خب پاشين بياين نظر بدين ديگه....:19::46:
خوب می دونی که من از اول موافق بودم اون داستان دومی رو هم به این امید نوشتم که مسابقه ادامه داره اما دیدم
خیر...خبری نیست!فکر کنم موضوع واحد جالب بشه اما سخته!می دونی که باید حسش بیاد!!!منکه همیشه این
حوالی بودم و مثل همیشه خواهم بود (اگر مشکلی پیش نیاد!)
سلام ببخشید که چند روزی نبودم. با اجازه یه سر به شهرمون زده بودم بسیار بسیار جاتون خالی بود.
من یه پیشنهاد دیگه هم دارم:
به نظر من یه مقدار در مورد اصول مینی و نوشتن ابتدا صحبت و بحث بشه و بعد دوباره شروع کنیم. تا نوشته هامون بجای مینی به شعر و نثرو طنز و ... کلی قالب دیگه تبدیل نشه . واقعا من دوست دارم که بیشتر در این مورد بدونم.
از لطف western جان و Beny-Nvidia و mehdi-shadi هم بسیار بسیار ممنونم.
از خبر احتمال چاپ شدن کتابت خیلی خیلی خوشحال شدم. برام غیر قابل باور بود. یه مقدار در مورد روند چاپ هم توضیح بده اینکه چه کارهایی کردی و تعداد صفحات چقدر بود و چقدر هر جلد هزینه بر می داره و فروشش چقدر می شه؟
بسیار بسیار ممنونم
به نظر من یه مقدار در مورد اصول مینی و نوشتن ابتدا صحبت و بحث بشه و بعد دوباره شروع کنیم. تا نوشته هامون بجای مینی به شعر و نثرو طنز و ... کلی قالب دیگه تبدیل نشه . واقعا من دوست دارم که بیشتر در این مورد بدونم.
سلام
من موافقم با این ...
کمک خوبی هم برای من که چیزی نمیدونم میشه ...
Mahdi_Shadi
23-02-2008, 18:46
خوب می دونی که من از اول موافق بودم اون داستان دومی رو هم به این امید نوشتم که مسابقه ادامه داره اما دیدم
خیر...خبری نیست!فکر کنم موضوع واحد جالب بشه اما سخته!می دونی که باید حسش بیاد!!!منکه همیشه این
حوالی بودم و مثل همیشه خواهم بود (اگر مشکلی پیش نیاد!)
ايشالا كه هستي!...پس حالا يه كاري كن تا حسش بياد و يه موضوع هم پيشنهاد بده!:31::11:
Mahdi_Shadi
23-02-2008, 18:49
مي‌دونيد.....به نظر من چرا خودمونو محدود كنيم....بياين اول يه موضوع جالب بذاريم و مسابقه رو پيش ببريم...بعد بيايم يه كمي هم جدي تر راجع به اصول نوشتن صحبت كنيم....
...چون به نظر من براي نوشتن نبايد خيلي تئوري كار كرد...به نظر من نوشتن دو تا اصل داره...يكي خواندن يكي تمرين كردن و نوشتن....ولي بازم هر چي كه نظر جمعه...
سلام ببخشید که چند روزی نبودم. با اجازه یه سر به شهرمون زده بودم بسیار بسیار جاتون خالی بود.
من یه پیشنهاد دیگه هم دارم:
به نظر من یه مقدار در مورد اصول مینی و نوشتن ابتدا صحبت و بحث بشه و بعد دوباره شروع کنیم. تا نوشته هامون بجای مینی به شعر و نثرو طنز و ... کلی قالب دیگه تبدیل نشه . واقعا من دوست دارم که بیشتر در این مورد بدونم.
از لطف western جان و Beny-Nvidia و mehdi-shadi هم بسیار بسیار ممنونم.
از خبر احتمال چاپ شدن کتابت خیلی خیلی خوشحال شدم. برام غیر قابل باور بود. یه مقدار در مورد روند چاپ هم توضیح بده اینکه چه کارهایی کردی و تعداد صفحات چقدر بود و چقدر هر جلد هزینه بر می داره و فروشش چقدر می شه؟
بسیار بسیار ممنونم
اولاً شهرت کجاست؟پای سرو بلند؟:31:ثانیاً حرف مینی رو نزن!تو که استعداد داری فکر می کنی همه می تونند؟
من که دیگه از این هم کوتاهتر نمی تونم بنویسم!اونوقت می شه تلگراف!:19:ثالثاً قابلی نداشت!رابعاً کاری برای
کتابم نکردم یعنی یک آقایی که چابخونه داشت و خودش در کار نوشتن کتاب درسی بود اومد خونمون کتابم(رانده شدگان)رو که پرینت کرده بودم دید گفت این بشه کتاب معمولی میشه سیصد و خورده ای بعد نشست حساب
کرد گفت با ویرایش و جلد و...می شه ششصد تومن هذینه بر می داره و هر جلد رو اگه راضی باشی دو تومن
بفروشیم چهارصد تومن سود می کنی!!!!!!!!و گفت گرفتن شابک و مجوز هم راحته!همین!:5:دیگه عرضی؟
و اما مهدی جان....اولاً شهر تو کجاست؟عربستان؟نه یعنی این سوال بی ربط بود!تو که نرفتی شهرت!!!!ثانیاً من همیشه هستم تو نیستی!ثالثاً حس منم نمیاد آقایون بیاند هل بدیم!رابعاً راست می گی محدود کردن نویسنده
بی معنی چون هر کس حس و طرز متفاوتی داره و البته که باید عملی کار کرد گفتم که اصول تئوری رو کسانی
می گند که خودشون حتی کلمه ای ننوشتند تا ننویسی به عیبهات پی نمی بری!وسلام!
Mahdi_Shadi
23-02-2008, 19:31
و اما مهدی جان....اولاً شهر تو کجاست؟عربستان؟نه یعنی این سوال بی ربط بود!تو که نرفتی شهرت!!!!ثانیاً من همیشه هستم تو نیستی!ثالثاً حس منم نمیاد آقایون بیاند هل بدیم!رابعاً راست می گی محدود کردن نویسنده
بی معنی چون هر کس حس و طرز متفاوتی داره و البته که باید عملی کار کرد گفتم که اصول تئوری رو کسانی
می گند که خودشون حتی کلمه ای ننوشتند تا ننویسی به عیبهات پی نمی بری!وسلام!
مرسي به خاطر نظرت...بعدش هم يه چند وقت ديگه بگذره تو ما رو تو همهي شهر‌هاي نا مربوط مي‌چرخوني ديگه....؟!...اون از اون پيغام خصوصيه و اينم از اين عربستان اينجا....!:27::46::10:
.
.
.
راستي يه چيزي يادت رفت....اومده بودي كه موضوع پيشنهاد بدي....!:31:
يه چيزي يادت رفت....اومده بودي كه موضوع پيشنهاد بدي....!:31:
من کی همچین حرفی زدم؟حالا اگه اصرار می کنید...چون من دخترم در مورد پسر خوشگل موضوع بنویسید:31:
پسر بچه
پسر بچه پدر را از خواب پراند. پدر دستش را برای زدن یک سیلی محکم به پسر بچه بلند کرد. پسر بچه فکر کرد که ای کاش در زمان کودکی پدرش، مثل الان هر روز از تلویزیون و روزنامه ها و ... توصیه هایی در مورد تنبیه نکردن پخش می شد. ولی او سیلی محکمی خورد و بارها و بارها این بالا و پایین رفتن دست پدر و افکار پسر تکرار شد.
پسر بچه پاسخ سوال را نمی دانست. معلم دستش را برای زدن یک سیلی محلم به پسر بچه بلند کرد. پسر بچه فکر کرد که ای کاش ........ ولی او سیلی محکمی خورد و ......
پسر بچه با توپ شیشه همسایه را شکست. همسایه دستش را برای زدن یکی سیلی محکم به پسر بچه بلند کرد. پسر بچه فکر کرد که ای کاش همسایشان .... ولی او سیلی محکمی خورد و .....
پسر بچه .........
پسر بچه ............
پسر بچه سالها بعد پدر، معلم، همسایه و .... شد ولی او نیز پسربچه، شاگرد، پسر همسایه و ... اش را سیلی زد. هر چند هر روز شنیده بود که نباید کتک بزند ولی راهی غیر از این شیوه یاد نگرفته بود.
کنترل لحظه ها
برای تمام دقایق آن روز برنامه داشت. ساعت 7 صبحانه، ساعت 7:15 حرکت به سمت شرکت، ساعت 7:30 پارک ماشین در پارکینک،.... ساعت 9:30 قرار با رئیس شرکت جهت ارائه پروژه ای که آینده کاری اش به آن بستگی داشت،.... ساعت 11:30 ملاقات با رئیس بانک برای دریافت وام منزل،..... ساعت 20 قرار با نامزدش برای مشخص کردن زمان عروسی .............
ولی همه چیز در یک لحظه اتفاق افتاد. ساعت 7 و 16 دقیقه و 32 ثانیه .....
اولین چهارراه، ترمز ماشین، ترمز موتورسیکلت، برخورد شدید، پرت شدن موتور سوار، مرگ موتورسوار،...... ..................
او در زندان فکر کرد که ای کاش می توانست برای لحظه ها هم برنامه ریزی کند.
:19::19::19::19::19:بمیری حمیدما!اینها رو کتاب کن حیف اند....آدم توی همون چند سطر منقلب می شه!
با تشکر از احساسات پاکتون
خیلی خیلی خوشحال می شوم که بدونم ایا در اینترنت می شه نویسنده معروفی که اهل مینی هم باشه پیدا می شه یا نه. اگر بتونم ادرسی پیدا کنم خیلی خوب می شه. شما به من امیدواری می دید که این نوشته ها رو به دیگران هم نشون بدهم.
تصمیم یا ......!!
13 ساله بود که برای اولین بار تصمیم گرفت که به هر پسری که می رسد نگاه کند. به هر پسری که نگاه کرد متوجه شد که آنها زودتر از او این تصمیم را گرفته اند. نمی دانست او زودتر باید تصمیم می گرفت یا انها اصلا به تصمیم گیری نیازی نداشته اند.
Mahdi_Shadi
25-02-2008, 19:55
با تشکر از احساسات پاکتون
خیلی خیلی خوشحال می شوم که بدونم ایا در اینترنت می شه نویسنده معروفی که اهل مینی هم باشه پیدا می شه یا نه. اگر بتونم ادرسی پیدا کنم خیلی خوب می شه. شما به من امیدواری می دید که این نوشته ها رو به دیگران هم نشون بدهم.
اولاً كه مرسي بابت تمام كارات...خيلي قشنگن....حالا خداييش ميبيني هر چي بيشتر مي‌نويسي چقدر قشنگتر شده كارات....البته از اولم قشنگ بودا....!:31:
بعدشم اگه منظورت اينه با نويسندش در ارتباط باشي...راستش نمي‌دونم بايد بگردي....امّا اگه دنبال ميني مالاي نويسنده‌هاي معروف مي‌گردي خب تو نت پرن.....منظورت كدومه...؟
Mahdi_Shadi
25-02-2008, 19:56
ببينم بر و بچ كسي نميخواد موضوع پيشنهاد بده....؟!
ببينم بر و بچ كسي نميخواد موضوع پيشنهاد بده....؟!
من پیشنهاد دادم گوش ندادید:31:
اولاً كه مرسي بابت تمام كارات...خيلي قشنگن....حالا خداييش ميبيني هر چي بيشتر مي‌نويسي چقدر قشنگتر شده كارات....البته از اولم قشنگ بودا....!:31:
بعدشم اگه منظورت اينه با نويسندش در ارتباط باشي...راستش نمي‌دونم بايد بگردي....امّا اگه دنبال ميني مالاي نويسنده‌هاي معروف مي‌گردي خب تو نت پرن.....منظورت كدومه...؟
از لطفتون ممنونم. در مورد نویسنده یا مینی مال نویس خوب اگر هر کدوم بشه که خیلی خوبه. اگر ادرسی یا مرجعی می شناسید معرفی کنید.
می گم خوب تاپیک رو برداشتی دستت حمید!یکی نیست بیاد جلوی ایشون رو بگیره؟
آرزوهای تعریف نشده
راننده به تابلوی کنار جاده نگاه کرد. دزفول 90 کیلومتر. در فکرش حساب کرد که با حداکثر سرعت حدود 45 دقیقه دیگه به مقصد می رسد. راننده نمی دانست ارزو کند که ای کاش زمان زودتر بگذرد تا به مقصد برسد یا سرعتش حداکثر نداشت.
من حاضرم 5 دنگ و 99 صدم این تاپیک رو واگذار کنم ولی اون 1 صدم تاپیک رو برای من نگه دارید. راستی فکر کنم دیگه بدونید که شهر من کجاست...........
دیگه من بهت چی بگم گرما زده؟اونجا حالا هوا خوبه نه؟راستی در مورد تاپیک با صابخونه فراری اش حرف بزن بنظرم
وقتشه اینجا رو ازش بگیریم
:31:
صاحبخانه
چند روزی بود که صاحبخانه به سفر رفته بود و گیاهان باغچه تشنه بودند. گیاهان با هم تصمیم گرفتند که دست جمعی دعا کنند تا هر چه زودتر صاحبخانه از سفر برگردد تا به آنها آب بدهد.
- خدایا مدیر شرکت به صاحبخانه زنگ بزند و مرخصی اش را لغو کند.
- خدایا پول صاحبخانه تمام شود و مجبور شود سفرش را نیمه کاره رها کند وبرگردد.
- ...........
نوبت دعای جوانه گل رز که تازه از زیر خاک بیرون آمده بود، شد.جوانه گل رز چون تا حالا صاحبخانه ای ندیده بود فقط دعا کرد که ای کاش هر چه زودتر تشنگی اش رفع شود.گیاهان باغچه به دعای او خندیدند.
همان روز دعای گیاهان باغچه اجابت شد. جوانه گل رز که برای اولین بار ، سیراب شدن را حس می کرد، سعی کرد تا صاحبخانه را پیدا کند ولی کسی را ندید . بقیه گیاهان باغچه با آنکه دیگر تشنه نبودند ولی مثل همیشه صورتشان را به بالا نگرفتند تا از سیراب شدن لذت ببرند. آخر آنروز فقط باران آمد.
پینوکیوی پدر و مرد عنکبوتی پسر
پینوکیو بعد از تبدیل شدن به یک خر وقتی که دید خری با قابلیتهای انسانی شده و تماشاچی های سیرک شدیدا او را تشویق می کنند، پیشنهاد فرشته برای برگردوندش به شکل انسان را قبول نکرد. پسر بچه که جلوی تلویزیون نشسته بود فکر کرد ای کاش هیچگاه خر شدن را قبول نکند هر چند همه دنیا برایش دست بزنند.
مرد جوان بعد از تبدیل شدن به یک عنکبوت وقتی که دید انسانی با قابلیتهای عنکبوتی شده و مردم شدیدا او را تشویق می کنند، برای همیشه مرد عنکبوتی ماند. پسر بچه که جلوی تلویزیون نشسته بود فکر کرد ای کاش حداقل یک عنکبوت شود تا مورد توجه دوستان و خانواده اش قرار بگیرد.
پدری که در بچگی پینوکیو را دیده بود تمام فکرش به دنبال راه حلی بود که بتواند برای رفع مشکلات رفتاری و اخلاقی پسرش که دوران کودکی اش مرد عنکبوتی دیده بود، راه حلی پیدا کند.
عالی بودند داستان هات حمیدما جان . . .
شکست
هوا سرد بود و باران داشت تند تر میشد . یک پیکان قدیمی ایستاد جلومون و ما هم بی درنگ سوار شدیم . داشتیم راجع به درس صحبت میکردیم که راننده گفت من شکست خوردم ...
دوستم به من نگاه کرد و از من پرسید : "چی داره میگه ؟"
قبل از اینکه جوابی بهش بدم رانند گفت : من بهترین دانش اموز وقت خودم بودم ... شب و روزم رو درس پر میکرد ... ولی اخر سر هم شکست خوردم ...
پرسیدم : "چرا شکست خوردید ؟ مگه درس خوندن بده ؟"
گفت : " من وقتی هم سنه شما بودم نقشه های زیادی برای اینده کشیدم ... همیشه به فکر اینده و درسم بودم ... با خودم فکر میکردم که وقتی پدرم فوت کنه من باید چه طوری خرج مادرم رو بدم ؟"
پرسیدم : "خوب ؟"
خنده ای بلند سر داد و گفت : "به جای پدرم ... مادرم فوت کرد ... پدرم ورشکست کرد ... من نتونستم درس بخونم ..."
ساکت شدیم ...
بعد با صدای بلند گفت میدونید چرا ؟
منتظر سوال ما نشد و گفت : "اشتباه من فقط, حرکت در یک بعد بود ..."
کنکور
وقتی شب از سر کار برمی گشت پای درس هاش می نشست و تا صبح درس میخوند و بعد می رفت سر کار . . .
همین طور ادامه داشت ...
سر کار براش اتفاقی افتاده بود دیگر نمی توانست کار کند ...
مادرش گفت: " من به جای تو کار میکنم ولی تو باید درست رو بخونی "
پسر گریه کرد و گفت : "چشم مادر"
مدتی گذشت ...
یک روز چند تا بچه با سنگ لامپ تیر چراغ برق دم در خانه را شکستند ...
ان شب پسر نتوانست درس بخواند ...
چون دست مزد کار مادر فقط برای غذای این خانواده کافی بود نه قبض های برق ...
غریب
دختر به مادرش میگوید : "منم میخوام با داداش بگردم تا شهر رو ببینم ..."
مادرش به او میگوید : "دست برادرت را بگیر تا گم نشی ... تو شهر غریب ..."
دختر رو به مادرش میگوید : "بسه دیگه مامان من 7 سالمه ... "
برادر رو به خواهرش میگوید : "حرف مادر رو گوش کن ... حالا خوبه 7 سالته اینکارو میکنی ..."
دخترک قهر میکند و به حیاط می رود ...
برادر عصبانی میشود و میگوید : "من تو رو با خودم نمیبرم ..."
زن به پسرش میگوید : "کاریش نداشته باش ... از وقتی فهمیده ما برای پیدا کردن کار به شهر اومدیم اینطوری شده ... "
پیرمرد
خیابان شلوغ بود ...
پیرمرد به مردم چشم دوخته بود ...
هیچ کس به او توجه نمی کرد ...
او فقط میخواست کسی صندلی چرخ دارش را به ان طرف خیابان ببرد ...
مرد
صدای زن تمام کوچه را پر کرد ...
مثل اینکه با شوهرش داشت دعوا میکرد ...
زن های محله که از کوچه رد میشدند چند لحظه توقف میکردند و به مشاجره ی انها گوش میدادند ...
زن : "مگه تو مرد نیستی ؟ مگه تو نباید خرج منو این بچه رو بدی ؟ مگه من کلفت مردم ام که باید کار کنم و پولشو بدم به تو ......"
شب شد ...
مرد دوباره در فکر راهی برای برای ترک اعتیادش بود ...
ببخشید زیاد ویرایش میکنم چون به غلط املایی حساسم ...
اولین روز
در حال تلو تلو خوردن بود که مادرش گفت : "بچه جون من مگه بهت نگفتم شب زود بخواب ؟"
پسر بچه جوابی نداد و لقمه ی کوچکی را که مادر برایش درست کرده بود را در دهانش گذاشت ....
مادر با خودش گفت : "باید زود بیدار شدن رو یاد بگیره ... حق هم داره بچه ام ... هنوز روز اوله کلاس اولشه ...یاد میگیره..."
تولد
نصفه شب بود ... داشت در حیاط پرورشگاه گریه میکرد ...
نگهبان پیر و مهربان پرورشگاه پیش او نشست و پرسید : "چرا گریه میکنی ؟"
اشکهایش را پاک کرد و گفت :"مامانم به خوابم اومد ... منو بوسید و رفت ... حرفی هم نزد ... ولی چرا حرفی نزد؟ مگه من چیکار کردم ؟"
نگهبان پاسخ داد : "ناراحت نباش ... حتما اومده بود تولدت رو تبریک بگه ..."
en.j.mehrdad
29-02-2008, 01:01
قسمتی از یه داستان واره که خودم نوشتم و البته منشرش نکردم :
البته تا تراژدی اولش رو اینترنت هست ...
:
این کتاب ، مجموعه ای از نوشته های گسیخته من در سال هایی است که بهترین سال های عمر خوانده میشود ولی نه برای من و هموطنانی که همسن من هستند. شاید این کتاب را برای این مینویسم چون کار دیگری از دستم بر نمی آید. این کتاب یک فریاد است یک اعتراض،یک نعره از ته دل و شاید هم هق هق گریه ی یک نسل ، یک نسل قربانی ...
نسلی که زنده است و مرده ، شاد است و افسرده . به روبه رو نگاه میکند و "پوچ" میبیند، به پشت مینگرد و طرحی میبیند از تاریخ که "پارس" نام نهادندش ... آری ، نامی که حتی نتوانستیم لفظش را پاس داریم . همان "فارس" را میگویم !
نسلی که بر روی ویرانه ای به نام "فرهنگ ایرانی" ایستاده است و کلمه "مسلمان" بر دوشش سنگینی میکند .
نسلی که "همزیست" است با نسلی دیگر یا بهتر بگویم ملتی دیگر!
در تمام عالم هستی تنها اینجاست که ملیت مادر و فرزند یکی نیست! فرزند"جوان" است.
نسلی که دیگر از "توهین به مقدسات" ابایی ندارد، درباره دیگر مقدسی برای او وجود ندارد و تا هست تقلیدی است غریزه وار ...
مردم دنیا! اینجا سرزمین پارس است . اینجا "جمع بین اضداد" است . اینجا آخر دنیاست ...
سلام
راجع به داستانت میخوام بگم چرا اینطوری فکر میکنی ...؟؟؟
ماتیلدا: اگر من خودم رو بکشم تو چه احساسی خواهی داشت؟
لیون : هیچی!
امضات هم خیلی عالیه ...
از انجایی که من دوست دارم برای نوشته هام از صفر تا 5 نمره بدهند به نوشته های شما نمره می دهم..
از انجایی که دوستان در مورد نوشته من خیلی سخت گیری کردند من هم در مورد نوشته های شما سخت گیری می کنم و از انجایی که سخت گیری دوستان باعث شد که بهتر و بهتر بنویسم ..........پس به مینی های شما 1.5 از 5 می دهم بجز به مینی تولد با نمره3
امیدوارم که شما هم سخت گیری کنید و به مینی های من نمره بدهید.......
همه داستانهات قشنگ بودن.ولی این قشنگ ترینشون بود.
تولد
نصفه شب بود ... داشت در حیاط پرورشگاه گریه میکرد ...
نگهبان پیر و مهربان پرورشگاه پیش او نشست و پرسید : "چرا گریه میکنی ؟"
اشکهایش را پاک کرد و گفت :"مامانم به خوابم اومد ... منو بوسید و رفت ... حرفی هم نزد ... ولی چرا حرفی نزد؟ مگه من چیکار کردم ؟"
نگهبان پاسخ داد : "ناراحت نباش ... حتما اومده بود تولدت رو تبریک بگه ..."
از انجایی که من دوست دارم برای نوشته هام از صفر تا 5 نمره بدهند به نوشته های شما نمره می دهم..
از انجایی که دوستان در مورد نوشته من خیلی سخت گیری کردند من هم در مورد نوشته های شما سخت گیری می کنم و از انجایی که سخت گیری دوستان باعث شد که بهتر و بهتر بنویسم ..........پس به مینی های شما 1.5 از 5 می دهم بجز به مینی تولد با نمره3
ممنونم .. این برام افتخاره که از شما 1.5 بگیرم .. ولی از اخری خودم هم خوشم اومد ...
ممنون ... [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
nafartiti
02-03-2008, 13:52
سلام من تازه عضو شدم تا الان داستان کوتاه چند تایی نوشتم ولی تا الان به فکر اینکه به کسی بدم که بخونه نبودم چون تا الان با یه نفر که فکر کنم از داستانهای من خوشش بیاد اشنا نشدم.خوشحال میشم اگه با هم همکاری کنیم.
سلام من تازه عضو شدم تا الان داستان کوتاه چند تایی نوشتم ولی تا الان به فکر اینکه به کسی بدم که بخونه نبودم چون تا الان با یه نفر که فکر کنم از داستانهای من خوشش بیاد اشنا نشدم.خوشحال میشم اگه با هم همکاری کنیم.
خوش اومدی دوست عزیز و جای درستی اومدی بفرما تو!مطمعنم داستانهای شما هم مورد پسند همه قرار خواهد
گرفت یک نموررره بیا بینیم!
nafartiti
03-03-2008, 10:04
منم موافقم یه داستان کوتاه در مورد یه موضوع جالب.هر چند نوشته های من به قول یه نفر شبیه حرفای یه دیوونه یا یه ادم افسرده هست ولی سعی میکنم اینبار شاد بنویسم .من تازه عضو شدم منو تحویل بگیرید.
منم موافقم یه داستان کوتاه در مورد یه موضوع جالب.هر چند نوشته های من به قول یه نفر شبیه حرفای یه دیوونه یا یه ادم افسرده هست ولی سعی میکنم اینبار شاد بنویسم .من تازه عضو شدم منو تحویل بگیرید.
من نظرم اینه که انسانهایی که دیوانه هستند و یا افسرده نویسنده های قابل تری هستند. شما هر چی در درونت هست بنویس هر چند ناشاد باشه سعی نکن روند درونت را عوض کنید....
اسم دیونه اوم وسط بگم من یک داستان .. البته الان مینویسم شاید بد بشه ...
دیوانه
همه خواب بودند ...
صدای ناله ای به گوش میرسید ...
مرد خانه بیدار شد تا قضیه را جویا شود ...
همه جای خانه را گشت ولی چیزی نیافت ...
چراغ ها را خاموش کرد تا بخوابد ولی ناله شروع شد ...
در چهره ی مرد ترسی نشست ...
چراغ ها را روشن کرد و صدا را که هر لحظه بلند تر میشد دنبال کرد ...
به انباری رسید و به یاد اورد که به پسرک عقب مانده اش شام نداده است ...
چی نوشتم ... [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اسم دیونه اوم وسط بگم من یک داستان .. البته الان مینویسم شاید بد بشه ...
دیوانه
همه خواب بودند ...
صدای ناله ای به گوش میرسید ...
مرد خانه بیدار شد تا قضیه را جویا شود ...
همه جای خانه را گشت ولی چیزی نیافت ...
چراغ ها را خاموش کرد تا بخوابد ولی ناله شروع شد ...
در چهره ی مرد ترسی نشست ...
چراغ ها را روشن کرد و صدا را که هر لحظه بلند تر میشد دنبال کرد ...
به انباری رسید و به یاد اورد که به پسرک عقب مانده اش شام نداده است ...
چی نوشتم ... [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اوه منو ترسوندی پسر!جالب بود منم به نوشته هات سه نمره می دم اما نمره پنج مال حمید...:11:
قضاوت درون
مرد جوان وقتی چاق بود و لباسهایش برایش تنگ بودند هم دیگران مسخره اش می کردند و هم خودش. مرد جوان وقتی لاغر شد و لباسهایش برایش گشاد شدند اگر چه دیگران مسخره اش می کردند ولی خودش لذت می برد.
اوه منو ترسوندی پسر!جالب بود منم به نوشته هات سه نمره می دم اما نمره پنج مال حمید...:11:
شما به من خیلی لطف دارید من هم نمره 3 را به مینی دیوانه می دهم در یک متن کوتاه یه شوک خوب به خواننده می دهد.:11:
اوه منو ترسوندی پسر!جالب بود منم به نوشته هات سه نمره می دم اما نمره پنج مال حمید...[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شما به من خیلی لطف دارید من هم نمره 3 را به مینی دیوانه می دهم در یک متن کوتاه یه شوک خوب به خواننده می دهد.[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
سلام
ممنون از شما که لایق دیدید منو برای 3 ...
اگه ممکنه این تاپیک رو بی صاحب نذارید سریع سریع بیاید ...
ترس
برای خرید هم که شده باید بیرون میرفت ولی میترسید ...
با اینکه 47 سالش بود ولی باز هم نمی توانست بر ترس غلبه کند ...
ترسش از نگاههای سنگین مردم که به یک زن کوتوله نگاه میکنند بود ...
nafartiti
05-03-2008, 12:25
منو اميدوار كرديد من سعي ميكنم يكي از نوشته هامو بيارم اينجا .راستي ميخواستم بگم كسي يه كتاب در مورد عرفان سراغ داره كه عرفان رو از اولين مرحله هاش توضيح بده.مرسي. در ضمن يه موضوع خوب براي تحقيق ادبياتم ميخوام در حد دانشگاهي.
منو اميدوار كرديد من سعي ميكنم يكي از نوشته هامو بيارم اينجا .
منتظریم دوست عزیز ...
راستی چرا بچه های این تاپیک همه با هم غیبشون میزنه ؟
تلفن
داشت زنگ میزد که روی صحفه اش نوشته بود شماره ناشناس من هم فکر کردم اونه ...
گوشی رو برداشتم ...
حرفی نمیزد ...
من هم گفتم : "میدونی که دوست دارم .. چرا حرف نمیزنی ؟ راست میگم ... من عین اونای دیگه نیستم ... "
صدای بلند خنده ای از اون طرف خط اومد و بعد گفت :"منم بابا ارمین .. دوست دارم دیگه چیه ؟"
اینو نفهمیدم چطور نوشتم ... ولی خیلی قشنگه به نظرم ...
راست میگن که بهترین اثار در یک لحظه خلق میشه ...
چقدر تعریف کردم از خودم ... [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تلفن
داشت زنگ میزد که روی صحفه اش نوشته بود شماره ناشناس من هم فکر کردم اونه ...
گوشی رو برداشتم ...
حرفی نمیزد ...
من هم گفتم : "میدونی که دوست دارم .. چرا حرف نمیزنی ؟ راست میگم ... من عین اونای دیگه نیستم ... "
صدای بلند خنده ای از اون طرف خط اومد و بعد گفت :"منم بابا ارمین .. دوست دارم دیگه چیه ؟"
اینو نفهمیدم چطور نوشتم ... ولی خیلی قشنگه به نظرم ...
راست میگن که بهترین اثار در یک لحظه خلق میشه ...
چقدر تعریف کردم از خودم ... [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
من میدونم چطور نوشتی.احتمالا اون لحظه که میخواستی این و بنویسی یکی از سوتی های این man hunter که تو تاپیک سوتی بازار انجمن متفرقه زیاد از این سوتی ها نوشته بود یادت اومده.واسه همین این و نوشتی.:27:دی
من میدونم چطور نوشتی.احتمالا اون لحظه که میخواستی این و بنویسی یکی از سوتی های این man hunter که تو تاپیک سوتی بازار انجمن متفرقه زیاد از این سوتی ها نوشته بود یادت اومده.واسه همین این و نوشتی.[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]دی
نه بابا سوتی چیه ؟
نوشته نوشتیم سوتی به یادت میاد اقا سامان ؟
راستی سمت کاربر فعال رو بهت تبریک میگم ... :پی این :پی هم جدیده که همون [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] خودمونه ... :دی
منتظریم دوست عزیز ...
راستی چرا بچه های این تاپیک همه با هم غیبشون میزنه ؟
پس بالاخره متوجه شدی:21:ما می ریم جای دیگه جمع می شیم از شما بد می گیم!:31: راستش من در مورد خودم بگم که...چون سرم با رمان چهارمم گرمه نمی تونم زیاد به اینجا سر بزنم:5: البته میام می خونم اما نمی دونم چه نظری بدم!:41: خودم هم که...به زحمت دو تا داستان کوتاه نوشتم تا اینجا بذارم اما مینی...نمیدونم امتحا ن نکردم بخاطر گل روی شما امروز سعی کنم ببینم چیزی جرقه ای به ذهنم می زنه؟اما تلفن تو بامزه بود!:11:
منو اميدوار كرديد من سعي ميكنم يكي از نوشته هامو بيارم اينجا .راستي ميخواستم بگم كسي يه كتاب در مورد عرفان سراغ داره كه عرفان رو از اولين مرحله هاش توضيح بده.مرسي. در ضمن يه موضوع خوب براي تحقيق ادبياتم ميخوام در حد دانشگاهي.
هر چند اینجا جاش نیست ولی شما کتاب عرفانی رو برای چی می خواهید بخونید؟ اینجوری بهتر می شه راهنمایی کرد
راستی من به خاطر یه عمل حدود چند روزی نمی تونم باشم دعام کنید که از عینک رها بشم:11:
NOOSHIN_29
07-03-2008, 19:46
به به سلام نویسندگان عزیز![ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
میبینم که داره یه اتفاقاتی میافته اینجا!!![ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
نوابغ همه جمعند چرا منو خبر نکردید؟[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
خوب حالا که دارید مینیمال[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] مینویسید بهتره یه خورده درباره ی خودش هم اطلاعات داشته باشیم[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
با اجازه ی وسترن عزیز که اصلا از این تئوری ها دوست نداره[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
NOOSHIN_29
07-03-2008, 19:50
مینی مالیسم یا کمینه گرایی، مکتب هنری است که اساس آثار و بیان خود را بر پایه سادگی بیان و روش‌های ساده و خالی از پیچیدگی معمول فلسفی و یا شبه فلسفی بنیان گذاشته‌است.
مینی مالیسم در شکلهای مختلفی از طراحی و هنر، به ویژه در هنرهای تصویری و موسیقی استفاده میشود.مینی مالیسم پس از جنگ جهانی دوم، در هنر غرب به وجود آمد و بیشتر از سوی هنرمندان هنرهای تصویری آمریکایی در اواخر دهه ۶۰ میلادی و اوایل دهه ۷۰، گسترش پیدا کرد. مینی مالیستها معتقدند با حذف حضور فریبنده ترکیب بندی و استفاده از موارد ساده و اغلب صنعتی که به شکلی هندسی و بسیار ساده شده قرار گرفته باشند،می توان به کیفیت نـاب رنگ، فرم،فضا و ماده دست یافت. از هنرمندان این سبک میتوان به دیوید اسمیت، دونالد جاد، ارنست تروا، سول لویت، کارل آندره، دن فلاوین، رابرت رایمن، رونالد بلادن و ریچارد سِرا اشاره کرد. آثار هنر مندان مینی مالیست گاه کاملاً تصادفی پدید می‌آمد و گاه زادهٔ شکلهای هندسی ساده و مکرر بود. مینی مالیسم نمونه‌ای از ایجاز و سادگی را در خود دارد و بیانگر سخن رابرت براونینگ است: (Less is more) «کم زیاد است».
NOOSHIN_29
07-03-2008, 19:57
مینی مالیسم در ادبیات، سبک یا اصلی ادبی است که بر پایه فشردگی و ایجاز بیش از حد محتوای اثر بنا شده‌است. مینی مالیست هادر فشردگی و ایجاز تا آنجا پیش می‌روند که فقط عناصر ضروری اثر، آن هم در کمترین و کوتاه ترین شکل، باقی بماند. به همین دلیل کم حرفی از مشخص ترین ویژگی‌های این آثار است. مینی مالیسم ادبیات داستانی را با بیان‌های زیادی از جمله «کوتاه نویسی» و «داستانِ کوتاهِ کوتاه» خوانده‌اند. کوتاه نویسی مینی مالیستها نظر بسیاری از منتقدان ادبی را به خود جلب کرد، آنها نظر موافقی با اینگونه داستانها نداشتند. زیرا به عقیده آنها مینی مالیستها بیش از حد شاخ و برگ عناصر داستان را میزنند و لطف و روح داستان از بین می‌رود. منتقدان، مینی مالیستها را با اسامی «رئالیسم سوپر مارکتی»، «آدامس بادکنکی شیک» و «مینی مالیسم پپسی کولایی» خواندند.
NOOSHIN_29
07-03-2008, 19:59
داستانک دریک لحظه از زمان اتفاقی می افتد و دیگر تمام می شود.
در داستانک همه چیز حول ماجرا می چرخد و شخصیت مورد بررسی و عرضه قرار نمی گیرد چراکه مجالی برای معرفی شخصیت نیست. بازیگرانی که تنها تک نقشی بازی کرده و پنهان می شوند تنها برای عرضه ی اتفاقی است که قرار است یک لحظه سایه وار بیاید و برود . بن مایه ی داستانک آنقدر قوی است که شاید در ده خط ویا کمتر آنچنان مفهومی را به خواننده می رساند که تکلیف او را خیلی سریع مشخص می کند . یعنی این است و دیگر هیچ و تو می توانی قضاوتی داشته باشی و یا اصلا هیچ قضاوتی نکنی .
به واقع داستانک به تصویر کشیدن یک ایده است .ایده ای که با یک بن مایه ی قوی نیاز به شرح و توصیف و چرایی ندارد. چیزی دارد اتفاق می افتد و در حال شدن است .این رویداد در پی کشف مدلول های گوناگون نیست و مجالی برای ایجاد مدلول های جدید ندارد بلکه یک دال موجب یک مدلول شده است که در این سیر قابل طرح است .
کلیدهای نشانه ای در داستانک راه عبور به عمق رویداد و پدیده های کشف نشده هستند . نشانه هایی که از این پس با آن مواجه می شویم هرچند جزیی و کم , کار بسیاری از جملات نیامده و استدلالات نشده و نتیجه گیری های به پایان نرسیده را انجام می دهند . درواقع داستانک حجمی کوچک را از عناصر بسیار ساده و کوچک به
خود اختصاص داده و با ساختار زبانی درگیر می شود . بطوریکه به داستان های 55 کلمه ای * داستان های کوتاه کوتاه می گویند . داستانک ها نیز در قلمرو سبک مینیمالیسم قرار می گیرند . که این قلمرو شامل تمامی آثار هنرهای تجسمی و غیرتجسمی است که با ابزاری ساده وهرچند جزیی به ظهور می رسند . تصویر یک آهو با چند خط , یک پرنده با 2 منحنی , اندام ساده انسان با چند برش خطی , هایکوها , کاریکلماتورها , قطعه های کوچک ادبی و داستانک های کوتاه در این قلمرو قرار دارند .
بنابراین قلمرو مینیمال شامل کلیه آثار هنری قوطی کبریتی است . و ایجاز که یکی از خصیصه های هنر مدرن به شمار می رود در این قلمرو شرط اساسی محسوب می شود و به هنرمند اجازه ورود به آن جهان را می دهد عرصه ی داستانک عرصه ی متن مدرن است . در متن مدرن چه نظریه چه داستان و چه داستانک بی ریشگی شرط اساسی ورود به قلمرو آن است . ابتدا و انتهای یک متن مدرن تنها بر پایه ی خودش استوار است و هرگونه قضاوتی را می تواند بدون هیچ پشتوانه فکری استناد شده اجرا نمود و خواننده را با موجی از تازه ها ، ابهامات ، ایده های جدید وپدیده های هیجان انگیز مواجه کند . اما این بدان معنا نیست که متن مدرن چه در قلمرو داستان چه نظریه بر هیچ اصولی استوار نباشد . بلکه وقتی در این قلمرو قرار می گیرید ، به شما خواهد گفت برای " گویه " احتیاج به هیچ " واگویه " ای نخواهید داشت . ما هیچ منطق ارائه شده را که منتقدین ، داستان نویسان و شاعران پیش از ما گفته اند و انجام داده اند را به قلمرو خود وارد نمی کنیم بلکه ما روش کار خود را داریم و روش کار ما بر پایه ی پدیده محوری استوار می باشد . ما پدیده ها را خلق می کنیم و خلق یک پدیده ی نادر و نو، ریشه اش را تنها در زمانی که در حال گذر است می توان یافت
خصوصیت دیگر یک داستانک پیچیده نبودن آن است . در یک داستانک ساختارشکنی و نحوشکنی به مفهوم بغرنج بودن نیست . بلکه فرم و محتوا دو لایه متفاوتی هستند که نویسنده ناچار می شود فرم را برای فرود ماجرا بکار بگیرد و او آنقدر خود را در این عرصه آزاد می بیند که می تواند ساختار را در هم بریزد و حتی یک کلمه را بعنوان یک ماجرا دنبال کند و یا اصلا خلق یک کلمه یا فعل ، محور داستان باشد . با وجود اینکه محدوده ی رشد یک داستانک در چند خط خلاصه می شود اما نویسنده آنقدر آزاد است که می تواند از هر چیز برای داستانش کمک بگیرد . این چیز میتواند یک شئ بی ارزش ، یک حرف ؛ یک آدم یا یک کره ی خاکی دیگر باشد .
داستانک دارای سه مشخصی اصلی است :
فیزیولوژی حرکت
فیزیولوژی رویداد و بی رویدادی
فیزیولوژی بی زمانی در زمانی
فیزیولوژی حرکت: جریان در داستانک نوع خاص در حال شدن و پرتاب شدن است . جنبش و حرکت از عناصر اتفاق و پیش زمینه محسوب می شود . این حرکت گاهی مافوق تصور است و قابل اندازه گیری نیست . داده ها آنچنان سریع و بی مجال به سوی نویسنده و خواننده می تازند که متافیزک داستان را تحت الشعاع قرار می دهند . این خصوصیت از داستانک پیش زمینه و پدید آورنده ی دو خصوصیت دیگر داستانک است ؛ رویداد و بی رویدادی و بی زمانی در زمانی .
فیزیولوژی رویداد و بی رویدادی : در داستانک می تواند رویدادی اتفاق بیافتد و می تواند که نه !
چرا که شرح رویداد با وقوع رویداد دو چیز متفاوت هستند . گاه رویداد در حال شدن است و در حینی که دارد اتفاق می افتد ، ارائه می شود و گاه رویداد از قبل اتفاق افتاده است و کسی دارد با آن بازی ذهنی میکند . پرداختن به موضوع داستانک از نوع اول بسیار مشکل تر از نوع دوم است زیرا نویسنده باید آنقدر تردست باشد و بر ایدئولوژی اثر آگاهی داشته باشد که بتواند آن را به چالش ده خطی* و در لحظه ای درآورد.
فیزیولوژی بی زمانی در زمانی زمان از نظر مفهومی در اثر مدرن معنای خاصی ندارد . زمان تنها یک ابزار برای دیواره ی تشخیص و تفکیک است آنهم به طور نامحسوسی که خواننده نیازی به درگیری زمانی آنهم از نوع متعارف نداشته باشد . در جایی شاید تیک تاک ساعت ، اعداد ، و نشانه های بیرامون در خط زمانی دیده شوند اما ماجرا در داستانک آنچنان وزنه ای سنگین به خود داده است که زمان در متن جایی برای نمود نخواهد داشت . چرا که تا هنوز آخرین کلمه در " اثر " به پایین و حاشیه متن پرتاب نشده است زمان داستانک در حال شدن است و پایان نیافته است .
بعنوان نمونه با هم داستانک زیر را مرور می کنیم :
ونونا , سر کوچه ی سوم خونه داره !
ویونا , در ردیف سوم کوچه ی سوم خونه داره !
درست روی خونه ونونا یه علامت گنده سبز می شه که ویونا در پنجرش رو می بنده
علامت گنده هی گنده و گنده تر می شه جوری که تموم کوچه ی سوم رو داره می گیره
ونونا کمک می خواد!
اما ویونا توی خونشه و هیچ خبر نداره ونونا خفه شده واونم داره می ره که کم کم خفه بشه ! * در داستانک بالا ویونا متوجه اتفاقی می شود که این اتفاق دارد اتفاق می افتد. ونونا کسی است که در یک سیر خطی در کنار ویونا و کمی آنطرفتر قرار دارد. ویونا از وقوع حادثه چشم پوشی می کند که این چشم پوشی موجب معدوم شدن خود و دیگری است .
در اینجا نه ویونا از وقوع حادثه توضیحی دارد اما چیستی و چرایی حادثه مورد سوال قرار می گیرد .
تنها دو عنصراو – و– دیگری در یک برش زمانی در لحظه ای معدوم می شوند و پس از پایان ازهیچ کدام هیچ اثری نمی ماند .
زمانی که در این چرخه می گذرد زمان اکنون است و علامت گنده نشانه ای از چیزی است که قابل بیان نیست و یا نخواسته که باشد .
فلسفه ی طرح این داستانک همراه با فلسفه انتخاب سبک مینیمال در این روایت قابل تشریح و روشن انگاری است . همان اندازه که برای ویونا اتفاق در حال شدن هیچ اهمیتی ندارد به همان اندازه معدوم شدن ونونا نیز اهمیتی ندارد . از سویی دیگر دنیای غالب ویونا همانند سبک انتخاب روایت , کوتاه , کوچک و قوطی کبریتی است . شاید این قوطی کبریت پر از دانه های باروتی است که با هم به آتش کشیده می شوند و شعله ای به فراتر بیش از یک چوب کبریت خواهند داشت .
در واقع این سبک به نوعی مجال اندیشیدن به خواننده اثر را فراهم کرده و نیز قادر است پایگاه قدرتمند فکری نویسنده را در یک چشم برهم زدن متبلور کند .
در این مجال اگرچه جای پرداختن به فلسفه ی ایجاد سبک مینیمال و انتخاب آن از سوی هنرمندان در پیش است اما اشاراتی جزیی به فلسفه ی معنی دار این سبک و استفاده از پایگاه فکری مونادولوژی خواهد شد .
روند شکل گیری ادبیات کمینه هنر مینیمال در سال 1950 بوجود آمد که این جنبش تا دهه 60 و 70 ادامه پیدا کرد . این نمود بیشتر در عرصه هنرهای تجسمی , معماری و موسیقی کاربرد یافت و پس از آن مورد استفاده ادبیات قرار گرفت . و موفق به ایجاد سادگی در فرم و محتوا گردید. این سبک در جستجوی حذف هرگونه پیشگویی های شخصی از سوی نویسنده بود . درواقع هدف مینیمالیسم این است که به خواننده و یا تماشاگر اجازه دهد نا با اشتیاق زیاد اثر هنری را تجربه کند بدون آنکه باعث عدم درک و مفهوم از ترکیب و موضوع اثر شود .ادبیات مینیمال با استفاده کمینه از کلمات به ظهور میرسد و از بکارگیری قیدها اجتناب نموده و متن ارائه شده خود موظف است مفهوم و معنا را به خواننده برساند .
این جنبش با استفاده و توصیف فرم های گوناگون هنری نمود پیدا کرد. وهر جا که اثری کوتاه ارائه می شد , وارد آن حوزه قرار می گرفت .
قابل ذکر است , ارنست همینگوی در ارائه داستان های کوتاه , ساموئل بکت در عرصه خلق آثار نمایشی کوتاه و داستان , فیلم سازی چون روبرت برسون و حتی طراحان اتومبیلی چون کولین چاپمن در این میان مطرح می باشند .
که پس از آن نویسندگان جوانی وارد این عرصه گردیدندو توانستند ژانرهای جدیدی را وارد این عرصه نمایند . چنانکه امروزه در قلمرو مینیمالیسم شاهد ظهور مکاتب وابسته به این ژانر چون مینیمالیسنم پست مدرن
می باشیم . از سویی دیگر دنیای الکترونیک به بسط این ژانر هنری دامن زد و عبور فرد را از میان خیل بی پایان کلمه ها رهانید و موجب خلق بایت های داستانی شد .
بایت های داستانی به وسیله و برای اینترنت پدید آمدند. آنها در ازدحام داستان های خیلی کوتاه دارای هسته های فلسفی شدند*.
فلسفه ی ادامه ی این روند استفاده از داستان های 55 کلمه ای , داستان های صد کلمه ایfast fictions و ... موجب شکافتن مرزهای داستانک در خلق فلسفه ی مینیمالیسم پست مدرن گردید .
مینیمالیسم پست مدرن, شرح و نقد تمامی دانسته های مورد استفاده و کشف شده موجز ما که شامل تمامی افوریسم ها * و مقال های کوتاه ما است می باشد. در واقع فلسفه ی مدرن وابسته به جهان هنر مینیمال , شامل کلیه ی مفاهیمی می شود که ما در پیش رو داشته و یا خواهیم داشت .
در ادامه روشن است در ایجاد و تحول این سبک دیدگاه فیلسوفانی چون لایبنیتز و ادموند هوسرل قابل طرح می باشد ....
-----------------------------
1- داستان مورد اشاره از سوی نویسنده نوشته شده است.
Fiction 55 2-
تولد داستان های 55 کلمه ای در سال1986توسط مجله ی New Times کالیفرنیا صورت گرفت که این مجله برای اولین بار مسابقات داستان های کوتاه کوتاه 55 کلمه ای را برگزار نمود که پس از آن این مسابقات سالیانه برگزار می گردید و ژانر جدیدی را وارد عرصه ی داستان کوتاه کرد.
3- کوتاه ترین داستان / استنلی بابین / مهران رضایی
* aphorism4-
برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید
راستی این عنوان زیبا و ترجمه شده رو من انتخاب نکردم به خدا [ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
NOOSHIN_29
07-03-2008, 20:19
تاثیر جریان مینیمال بر هنر ادبیات بسیار جذاب است. نویسنده این سبک هنری با پرهیز از به کار بردن قیود و دیگر اطلاعات غیر ضروری، علاوه بر اینکه داستان خود را ساده و کوتاه تر تهیه می کند به خواننده این اجازه را می دهد که در بسیاری از موارد خود قسمت هایی از داستان را با دید گاه شخصی تصور یا درک کند، او را مجبور می کند که در قسمت هایی از داستان تصمیم بگیرد و مسیری را برای ادامه انتخاب کند. شخصیت هایی که در این گونه داستان ها یا رمان ها وجود دارند عموما افراد عادی هستند و در میان انها هرگز یک شاهزاده، یک کاراگاه بسیار باهوش، یک فرشته زیبا و ... پیدا نمی شوند.
اووووووووه نوشین جان کلی منو شرمنده کردی!با این همه توصیفات و اطلاعات مفید کمک خیلی بزرگی به من کردی خوشحالم تو هم ما رو پیدا کردی تنهایی داشتیم دق می کردیم!!!!!!!
پس بالاخره متوجه شدی[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]ما می ریم جای دیگه جمع می شیم از شما بد می گیم![ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] راستش من در مورد خودم بگم که...چون سرم با رمان چهارمم گرمه نمی تونم زیاد به اینجا سر بزنم[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] البته میام می خونم اما نمی دونم چه نظری بدم![ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] خودم هم که...به زحمت دو تا داستان کوتاه نوشتم تا اینجا بذارم اما مینی...نمیدونم امتحا ن نکردم بخاطر گل روی شما امروز سعی کنم ببینم چیزی جرقه ای به ذهنم می زنه؟اما تلفن تو بامزه بود![ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
خیلی وقته متوجه شدم ...
ناراحتم از این که ادم توی این دنیا هم تنها میمونه ... :(
نوشین جان ممنون از این مطلبت ...
معلم من پرسید مینیمال چیه من هم یک چیزایی عین این گفتم ان شا ا.. اینا رو براش میبرم .. :دی
خیلی وقته متوجه شدم ...
ناراحتم از این که ادم توی این دنیا هم تنها میمونه ... :(
خوب تو هم بیا:31:می شینیم غیبت این حمید!
NOOSHIN_29
08-03-2008, 17:43
اووووووووه نوشین جان کلی منو شرمنده کردی!با این همه توصیفات و اطلاعات مفید کمک خیلی بزرگی به من کردی خوشحالم تو هم ما رو پیدا کردی تنهایی داشتیم دق می کردیم!!!!!!!
خواهش می کنم دختر خوشمله..شما لطف داری:31:
نوشین جان ممنون از این مطلبت ...
معلم من پرسید مینیمال چیه من هم یک چیزایی عین این گفتم ان شا ا.. اینا رو براش میبرم .. :دی
خواهش می کنم:31:
البته سبک مینیمال فقط تو ادبیات نیست..تقریبا میشه گفت ادبیات جزو اخرین موضوعاتی بود که این سبک واردش شد.
مینیمال تو موسیقی، نقاشی، مجسمه سازی، معماری، فلسفه و ... هم هست.:11:
تازه کجاشو دیدین؟:21:
داستاناتونو خوندم ایشالا فردا که یه خورده وقت پیدا کردم میام نظرمو میگم:27::11:
اگه شماها هنوز پایه باشین خودمم چند تا داستان میذارم:20:
خوب تو هم بیا[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]می شینیم غیبت این حمید!
حمید مثل اینکه فعلا کار داره .. عمل جراحی داره ... ولی سعی کنید بیاید ...
من امرزو یک از دوستام از دنیا رفت ...
نمیدونم چیکار کنم ...
خیلی ناراحتم شما نرید ...
اگه شماها هنوز پایه باشین خودمم چند تا داستان میذارم[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
بیاید بذارید ..
من هم سعی میکنم بذارم ...
یک داستان غمناک به افتخار دوستم که شاعر بود و برای خودش شعر میگفت .. البته شعر های زیبا اگه بتونم دفتر چه خاطراتش رو بگیریم از خوناده اش میذارم اینجا .. واقعا حیف شد ...
حمید مثل اینکه فعلا کار داره .. عمل جراحی داره ... ولی سعی کنید بیاید ...
من امرزو یک از دوستام از دنیا رفت ...
نمیدونم چیکار کنم ...
خیلی ناراحتم شما نرید ...
چی؟تو چی داری می گی؟حمید جراح بود یا خودش جراحی میشه:18:دوستت فوت شد؟:18: اینجا چه خبره؟راست
می گید یا می خواهید منو بترسونید؟
چی؟تو چی داری می گی؟حمید جراح بود یا خودش جراحی میشه[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]دوستت فوت شد؟[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] اینجا چه خبره؟راست
می گید یا می خواهید منو بترسونید؟
حمید مثله این که میخواست چشمش رو عمل کنه فکر کنم تا از عینک خلااص بشه ...
بله دوستم فوت شدند ...
راستی من به خاطر یه عمل حدود چند روزی نمی تونم باشم دعام کنید که از عینک رها بشم[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
خوب خداروشکر مساله چشم و عینک بود ترسیدم ها...با این حساب تا مدتها از نوشته های محشر ش دور خواهیم بود حیف!!!!!!!!اما واسه دوستت متاسف شدم نمی تونم تجسم کنم چه حالی می تونی داشته باشی خدا صبر بده
خوب خداروشکر مساله چشم و عینک بود ترسیدم ها...با این حساب تا مدتها از نوشته های محشر ش دور خواهیم بود حیف!!!!!!!!اما واسه دوستت متاسف شدم نمی تونم تجسم کنم چه حالی می تونی داشته باشی خدا صبر بده
ممنون از دلداری ولی حمید از عینک خلاص میشه .. عمل زیاد مهمی نیست تا جایی که میدونم یکی از دوستام هم کرده بود چند روزه خوب شد ...
امیدوارم حمید هم خوب بشه ...
nafartiti
11-03-2008, 09:09
اگه ممکنه یه توضیحی در مورد زاویه دید در داستان برام توضیح بدید چون من همیشه این مشکل رو داشتم که برای داستانم کدوم زاویه دید رو انتخاب کنم بهتره.ممنون .
NOOSHIN_29
11-03-2008, 16:11
علاوه بر کلمات و عبارات انتقالی، عامل دیگری که باعث انسجام متن می شود پیروی از یک زاویه دید خاص است. زاویه دید نشان دهنده رابطه نویسنده با موضوع است و به این ترتیب منظری خاص برای نگارش اتخاذ می شود. زاویه دید به ندرت در یک نوشته عوض می شود و استفاده نادرست از آن و مخلوط کردن زاویه های دید مختلف باعث می شود متن یکدستی و انسجام خود را از دست بدهد. به طور کلی، عواملي كه زاويه ديد را ميسازند عبارتند از شخص، زمان، و لحن.
شخص:
از منظر شخص، سه نوع زاویه دید را می توان از هم بازشناخت: اول شخص، دوم شخص، و سوم شخص. منظور از اين سه نوع شخص كم و بيش همان است كه در تصريف افعال گفته مي شود. اول شخص به «من» و «ما»، دوم شخص به «تو» و «شما» و سوم شخص به «او» و «آنها» باز مي گردد. اما هنگام بحث درباره زاويه ديد، موضوع بسيار پيچيده تر است. اگر راوی یا توصیف کننده خود درگیر در ماجرا باشد و در صحنه حضور داشته باشد، متن دارای زاویه دید اول شخص است. اصولاً زاویه دید اول شخص غالباً برای ايجاد رابطه اي صميمي و نزديك با خواننده و همچنين براي بیان تجربیات شخصی مورد استفاده قرار می گیرد و در نوشته های رسمی و علمی چندان کاربردی ندارد. به دلیل این که نویسنده یا راوی خود در داستان حضور دارد، در این نوع زاویه دید از ضمیر اول شخص «من» یا «ما» و ضمیر متصل «-م» استفاده می شود. نوشته زیر بخشی از داستان «رجل سیاسی» از مجموعه «یکی بود و یکی نبود» اثر محمدعلی جمالزاده است:
می پرسی چطور شد مرد سیاسی شدم و سری میان سرها در آوردم. خودت باید بدانی که چهار سال پیش مردم بودم، حلاج و کارم حلاجی و پنبه زنی. روز می شد دو هزار، روز می شد یک تومان در می آوردم و شام که می شد یک من نان سنگک و پنج سیر گوشت را هر جور بود، به خانه می بردم. اما زن ناقص العقلم هر شب بنای سرزنش را گذاشته و می گفت:
«هی برو زه زه زه سر پا بنشین خایه بلرزان، پنبه بزن و شب با ریش و پشم تارعنکبوتی به خانه برگرد، در صورتی که همسایه مان حاج علی که یک سال پیش آه نداشت با ناله سودا کند، کم کم داخل آدم شده و برو بیایی پیدا کرده و زنش می گوید که همین روزها هم وکیل مجلس می شود با ماهی صد تومان دو هزاری چرخی و هزار احترام! اما تو تا لب لحد باید زه زه پنبه بزنی! کاش کلاهت هم یک خورده پشم داشت!».
این زاویه دید فقط در بیان تجربیات شخصی مثل سفرنامه و خاطره نویسی و در داستان نویسی کاربرد ندارد، بلکه در نگارش چکیده مقالات و به ندرت در مقدمه کتابها نیز به ویژه در غرب از این زاویه دید استفاده می شود. به عنوان مثال چکیده یا مقدمه مقاله را بر اساس این زاویه دید میتوان اینگونه آغاز کرد: «در این مقاله بر آنم تا چگونگی ظهور و افول جنبشهای اجتماعی را به اختصار مورد بررسی قرار دهم ....». اما باید توجه داشت که در این کار نباید زیاد افراط کرد. به همین دلیل است که در فارسی توصیه میشود که در نوشته جات علمی از زاویه دید سوم شخص استفاده شود، چرا که زاویه دید اول شخص اصولاً برای بیان تجربیات شخصی مطلوب است.
برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید
سلام
نوشین عزیز اگه ممکنه داستان بذار از خودت ... تا ما هم ترغیب بشیم ...
nafartiti
12-03-2008, 12:27
نوشین جان از اطلاعات بسیار خوبت ممنونم.مرسی.
NOOSHIN_29
12-03-2008, 13:45
اوایل فقط همدیگر را نگاه می کردند. روی پله ها می نشستن و دزدکی همدیگر را نگاه می کردند. چند روز که گذشت با نگاهشون لبخند هم می زدند. یک روز یکی شان پیش قدم شد و اسمش را گفت. لبخند طرف مقابل را که دید، قند توی دلش اب کردند.
حالا بعد از دو سال زندگی مشترک دارند از هم جدا می شوند. وقتی دفتر را امضا می کردند قرار گذاشتند که دیگه همدیگر را نبینند.
نوشین جان قشنگ بود.منکه هنوز چیزی به ذهنم نزده بنویسم!راستی بچه ها می بینیدکاربر فعال انجمن ادبیات و علوم انسانی شدم :5: شروع کنید به تبریک گفتن منتظرم!:8:
Mahdi_Shadi
13-03-2008, 16:36
مي‌دوني كه اولين تبريك مال خودمه....!
پس كلّي تبريك وسترن عزيزم.........................!نه....بيش تر از اين!:d
راستي بچّه‌ها من بعد از كلّي وقت كه تو تاپيك نيومدم بالاخره يه كمي وقتم آزاد شد.....قول ميدم يه سري از كاراي قشنگتونو بخونم....نوشين خانوم.....اون موقعي كه ما بوديم شما نبوديد! امّآ مثل اينكه خيلي اهل قلميدا.....!قول ميدم كاراتونو بخونم.........
NOOSHIN_29
13-03-2008, 19:29
تبریک وسترن جان!... ایشالا مدیر شی:دی
بچه ها من منتظرم شماها یه حرکتی بکنید.
نه که تازه اومدم...یه خورده غریبی می کنم:دی
تبریک میگم وسترن عزیز ... مبارک باشه ...
راستی نوشین جان داستانت عالی بود ...
من هم یکی به ذهنم اومد ... راستی نوشین جا اگه ناراحت نشی میخوام چند تا ایراد بگیرم ... شما هم از ماله من بگیر .. :دی تا کاره همه خوب بشه روز به روز ...
و بشیم یک پا وسترن و حمید و مهدی ... :دی راستی از حمید کسی خبری داره ؟ :( خدا کنه اتفاقه بدی نیفتاده باشه ...
اولا اینکه این داستان قشنگ بود ولی نتیجه ای نداشت حتی اگه به خواننده واگذار بشه ... دو کلمه ی نگاه می کردند هم تکرار داره که جایز نیست ...
ببخشید ها .. :( ولی برای خودتون خوبه اشکال های من رو هم بگید ...
من هم یکی به ذهنم اومد ... راستی نوشین جا اگه ناراحت نشی میخوام چند تا ایراد بگیرم ... شما هم از ماله من بگیر .. :دی تا کاره همه خوب بشه روز به روز ...
و بشیم یک پا وسترن و حمید و مهدی ... :دی راستی از حمید کسی خبری داره ؟ :( خدا کنه اتفاقه بدی نیفتاده باشه ...
اولا اینکه این داستان قشنگ بود ولی نتیجه ای نداشت حتی اگه به خواننده واگذار بشه ... دو کلمه ی نگاه می کردند هم تکرار داره که جایز نیست ...
ببخشید ها .. :( ولی برای خودتون خوبه اشکال های من رو هم بگید ...
NOOSHIN_29
13-03-2008, 22:28
مرسی بنی عزیز که نظرتو گفتی
من در مورد تبریک گفتن شوخی کردم اینقدر منو شرمنده نکنید اما مهدی جان از اینکه آفتابی شدی خوشحال شدم
و به نوشین جان باید بگم از داستانش خوشم اومد اتفاقاً نتیجه خوبی هم داشت و این برام جالب بود در چند سطر پایان عاقلانه داشته باشه
موفق باشی دخترم!!!!!
vBulletin , Copyright ©2000-2024, Jelsoft Enterprises Ltd.